Η χτεσινή "συγκέντρωση" στο Σύνταγμα που όλοι φορούσαν μαύρα και "πενθούσαν" ήταν ένας μεταμοντέρνος πολτός. Ένα συνονθύλευμα lifestyle, χαλαρής διαμαρτυρίας και "ευαισθησίας". Ήταν το τίποτα των ημερών μας συμπυκνωμένο σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται διαδήλωση. Είναι το θέαμα που γίνεται πραγματικότητα. Είναι το τίποτα μιας εποχής που ολοένα τείνει να γίνει μία εποχή τίποτα.

Το δε φωνάζουμε συνθήματα των οργανωτών, άρα δεν μιλάμε, δεν είναι τυχαίο. ΑΛΛΩΣΤΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΟΥΝ. Τι συνθήματα να φωνάξουν; Τι να απαιτήσουν; Από ποιον; Εναντία ποιανού και υπερ τίνος; Αυτό κατά καμία έννοια δεν είναι όυτε διαδήλωση ούτε συγκέντρωση ούτε διαμαρτυρία. Η γλώσσα του ανθρώπου φανερώνει πολλές φορές και το νόημα των πραγμάτων. Δια - δήλωση, δια - μαρτυρία, συν - κέντρωση. Προθέσεις που προσθέτουν στην αρχική λέξη. Η διαδήλωση είναι κάτι παραπάνω από μία δήλωση κοκ. Οι διοργανωτές και οι περευρισκόμενοι δεν είχαν τίποτα να δηλώσουν, τίποτα να κεντρώσουν και τίποτα να μαρτυρήσουν.

Η ιστορία της κοινωνίας λέει ότι η πολιτική είναι και λόγος όπως και πράξη. Κακώς λοιπόν πολλοί σύντροφοι δίνουν οποιαδήποτε πολιτικά χαρακτηριστικά σε αυτό το πράγμα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα χάπενινγκ, ή στην καλύτερη ένα μεγάλο μνημόσυνο.

Υπάρχουν άφθονες μαρτυρίες ότι ο κόσμος έκραξε διάφορους αριστερούς και αναρχικούς-αντιεξουσιαστές που παρευρέθησαν. Αυτό προκάλεσε αρκετές συζητήσεις. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί με τα μαύρα εξοργίστηκαν και γιουχάισαν γιατί δεν ήθελαν συνειδητά ή ασυνείδητα να παραδεχτούν ένα πράγμα: Ότι αν θες να έχεις μία στοιχειωδώς συνεπή στάση απέναντι στην οικολογική καταστροφή, στη δυστυχία που προκαλεί αυτή, στα προβλήματα που δημιουργεί θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον αριστερός (έστω και συνασπισμένος), γιατί ασυνείδητα ή συνειδητά ΟΛΟΙ μας γνωρίζουμε και ΟΛΟΙ τους γνωρίζουνε ότι η οικολογική καταστροφή προκαλείται από ένα συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Το οποίο εδώ και 300 χρόνια λέγεται καπιταλισμός και εδώ και 200 χρόνια το πολεμάνε κάποιοι που λέγονται ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ και ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ. Αυτό ήταν το πρόβλημα τους. Ότι αυτοί με τα πανώ είναι το λογικό συμπέρασμα της αγανάκτησης που τους κατέβασε στο Σύνταγμα. Αυτό όμως δεν τους άρεσε. Και φυσικά δεν τους αρέσει. Γιατί αν τους άρεσε αυτοί οι 10.000 θα ήταν ΗΔΗ κομμουνιστές ή αναρχικοί.

Ώφειλαν όμως σαν ευασιθητοποιημένοι και πολιτικοποιημένοι πολίτες που είναι οι bloggers (επιτρέψτε μου εδώ ένα χρατς χρατς) να γνωρίζουν μερικά πράγματα. Θα έπρπε να γνωρίζουν ότι εδώ και τουλάχιστον μία 20ετία οι αναρχικοί και οι αριστεροί ήταν οι πρώτοι που στάθηκαν απέναντι και αντιδρούσαν στις διάφορες αναπτύξεις. Ανάπτυξη ας πούμε σαν αυτή που θέλανε να κάνουνε στη Γαυδοπούλα, όπου θα ισοπεδώνανε το νησάκι για να το κάνουν διακομεταμιστικό λιμάνι (κάτι σαν αυτό που θέλουνε να κάνουνε στο Τυμπάκι τώρα). Αυτοί που τρέξανε τότε αυτό, όπως άπειρα και αμέτρητα περιστατικά και σχέδια σε όλη την Ελλάδα ήταν και είναι κομμουνιστές και αναρχικοί. Σας αρέσει δεν αρέσει αγαπητοί 10.000 μαυροντυμένοι.

Θα γίνω κυνικός γιατί δεν μπορώ να είμαι κάτι άλλο. Οι 10.000 οργίστηκαν τις τελευταίες μέρες, στενοχωρήθηκαν, μπορεί κάποιοι να έκλαψαν. Οργισμένος όμως είναι και ο Ευαγγελάτος, στενοχωρημένος είναι και ο Χατζηνικόλάου. Και ο Βύρωνας μπορεί να έκλαψε... Ε και; Έγινε κάτι;

Μέσα στον Αύγουστο ήμουνα στον τόπο καταγωγής μου. Την Κέρκυρα. Εκεί υπάρχει μία παραλία, το Μπαρμπάτι. Το Μπαρμπάτι έχει έναν τεράστιο ελαιώνα δίπλα στη θάλασσα. Το Μπαρμπάτι είχε έναν ελαιώνα. Γιατί τώρα ανάμεσα στα δέντρα υπάρχουν καμία 30αριά διόρωφα διάσπαρτα σε όλο το μήκος. Και οι ελαιώνες ως γνωστόν δεν έχουν σπίτια αλλά μόνο ελιές. Σκεφτόμουνα τότε οργισμένος: Θα στεναχωρηθώ αν αρπάξει μια πυρκαγιά εδώ και τα γαμήσει ΟΛΑ. Όχι λέω δεν θα στενοχωρηθώ. Γιατί ήδη ΕΧΟΥΝ ΓΑΜΗΘΕΙ ΟΛΑ. Και όταν έχουν ΓΑΜΗΘΕΙ ΟΛΑ στο όνομα της ανάπτυξης, του κέρδους, των μικρών και μεγάλων συμφερόντων, της ανάπτυξης του τόπου και δε συμμαζεύεται δεν μαζεύεσαι να κάνεις το μαυροντυμένο μαλάκα στο Σύνταγμα. Απλά πράγματα.

Δεν είμαι λοιπόν πια στεναχωρημένος, ούτε οργισμένος, ούτε αγανακτισμένος. Στεναχωρέθηκα, οργίστηκα και αγανάκτησα στα 15 και στα 17 και στα 19 μου. Είμαστε κομμουνιστές αναρχικοί και πολεμάμαμε αυτό τον κόσμο και θα τον πολεμάμε μέχρι να πεθάνουμε. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. Έχετε ήδη βγάλει το σκασμό, γυρίστε και στο σπιτάκι σας τώρα. Άλλωστε πάντα εκεί ήσασταν.

Ανεμομαζώματα διαολοσκορπίσματα λέει ο σοφός τούτος λαός. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Θα κλείσω με ένα τσιτάτο. "Όταν οι προλετάριοι φλυαρούν ο κόσμος τρέμει συθέμελα".

ΥΓ. Ένας σύντροφος αναρωτήθηκε πως και μαζέυτηκε τόσος κόσμος. Οι απαντήσεις που έχω είναι πολλές.

Α. Και η ΑΕΚ μαζεύει κόσμο.
Β. Ο Χριστοδολόπουλος μαζεύει ακόμα περίσσοτερο.
Γ. Πολλά media προμοτάρουν και σπρώχνουν με τρέλλα αυτή την απολιτικοποιημένη και ευαισθητοποιημένη τάση στα blogs.
Δ. Υποπτεύομαι ότι πίσω απο όλα αυτά κρύβεται κάποιος Πασοκικός δάκτυλος.
Ε. Οι άνθρωποι μαζεύονται για διάφορους λόγους σε αυτό τον κόσμο. Και ο κόσμος αυτός μαζεύει τους ανθρώπους για διάφορους πάλι λόγους. (Σε στρατόπεδα, σε σχολεία, σε σουπερ μάρκετ κλπ.)

11 Comments:

  1. annie's animal said...
    ειπαμε το καλυτερο ηταν οσεs φορεγαν μαυρα για να ειναι στο πνευμα τηs συγκεντρωσηs αλλα παρα ταυτα ειχαν κατι τεραστια ντεκολτε και εξωπλατα κατα τα αλλα πενθουσαν
    Ανώνυμος said...
    Θα ξεκινήσω με το Μπαρμπατι που αναφέρεις και εσυ. Κι εμένα μου προξένισε έκπληξη η δραματική αλλαγη του τοπίου μέσα σε σύντομο χρονικο διάστημα, ότα πέρυσι τέτοια εποχή ξαναβρέθηκα στην περιοχή μετα απο 3 χρονια. Οι βίλες και τα ενοικιαζόμενα με την ανεκδηήγητη αισθητική τους
    είχαν ξεφτρώσει σαν τα μανιτάρια. Το παράδειγμα του μπαρμπάτι είναι ενδεικτικό της ανάπτυξης της Κέρκυρας και της συνυφασμένης με αυτήν κουλτούρας, για την οποία έχουμε κάνει λόγο ώς πρωτοβουλία αυτόνομων Κέρκυρας επανειλημένα. Φέρνει στο νου τις πόλεις της άγριας δύσης που ξεφύτρωναν μέσα σε μία νύχτα την περίοδο του πυρετου του χρυσου, συχνά για να εγκαταλειφθούν κατόπιν, όταν τα κοιτάσματα στέρευαν και να μετατραπούν ακολούθως σε πόλεις - φαντάσματα. η εικόνα δηλαδή την οποπία περίπου παρουσιάζει και το μπαρμπάτι τώρα που η τπυριστική σαιζόν μας εγκαταλείπει σιγα-σιγα όπως επιτάσσει ο ψευδοκυκλικός χρόνος της τουριστικής ανάπτυξης -σημερα στην Κέρκυρα ειναι μια φνινοπωρινή μέρα και το πρωί εβρεχε παρεπιπτόντως.
    Το παράδειγμα της Κέρκυρας είναι ενδεικτικό της "ορθολογικότητας" απο την οποία εμφορείται η καπιταλιστική ανάπτυξη. Κάνεις λογο για τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, ώς τους μόνους που αντιτάσσονται στην κυριαρχία εδώ και 2 αιώνες. Όμως το φαντασιακό της ανάπτυξης είναι παρον όλο αυτό το διάστημα τόσο στο μαρξισμο με τα "στάδια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυάμεων", όσο και στον αναρχοσυνδυκαλισμο που επίσης μετέρχεται της παραγωγιστικης και οικονομιστικής αντιληψης. Με άλλα λόγια και για να μην μακρυγορω, τα παραδοσιακά επαναστατικά ρεύματα συμμερίζονται την ψευδοορθολογική, καπιταλιστική πεποίθηση που θεέλει τη ζωή των κοινωνιών να θεμελιώνεται πάνω στην οικονομική δραστηριώτητα. Η αντίληψη αυτη, εκτός του ότι είναι μαθηματικά βέβαιο οτι οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα, όσον αφορά τη θεώρηση του κοινωνικοιστορικού πεδίου, εκλογικεύει την επιδίωξη για ολοένα αυξανόμενη κυριαρχία επάνω στη φύση και στο άνθρωπο -επιδίωξη ανορθολογική στον πηρύνα της. Αυτό πέρα απο της ολέθρειες συνεπειες που συνεπάγεται αναφορικά με το ζήτημα της διαρκούς επιδείνωσης της περιβαλλοντικής κρίσης, ας μήν ξεχνάμε οτι σημαίνει και τον υποβιβαμό του ανθρώπου σε άνθρωπο καταναλωτή - παραγωγό. Αλωστε 200 χρόνια είναι πολλα για να φταίνε μόνο οι άλλοι. Τι στο διάλο, κάτι θα κάνουμε κι εμείς λάθος όλα αυτα τα χρονια, δεν μπορει.
    Δεν υποννοω ασφαλώς με όλα αυτά οτι έχουμε κάτι να περιμένουμε απο εκδηλώσεις όπως αυτή στο σύνταγμα. Εδω έχουν αφομιώθει τόσα και τόσα κινήματα επειδη δεν έθεταν ζήτημα εξουσιας ήδη τη δεκαετια του '70 (οικολογικό, αντιπυρηνικό, γυναικείο κλπ). Πόσω μάλλον αυτο εδώ που, όπως λές κι εσύ ούτε ζητήματα θετει επι της ουσίας, ούτε και κίνημα συνιστα σε καμια περιπτωση -αν είμαστε με τα καλά μας! Απλά εγώ δεν θα ήμουν τόσο αφοριστικός όσο εσύ, ούτε νομίζω, πως αποτελεί λύση η εξιδανίκευση και υπεράσπιση των παρελθόντων επαναστατικών ιδεολογιων.

    Στέφανος
    βα.αλ. said...
    Στέφανε, πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα λες. Ωστόσο με πετυχαίνεις σε μία πολύ δύσκολη φάση αυτή τη στιγμή και δεν έχω το χρόνο να σου απαντήσω διεξοδικά.

    Θα είμαι λοιπόν αρκετά περιεκτικός.

    Κάθε ιδέα για μένα κρίνεται μέσα στην εποχή της και ελάχιστα πιο μετά από αυτήν. Με αυτό κατα νού δεν μπορώ να δω που υπάρχει οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα στον ορθολογισμό του Μαρξ και την τουριστική ανάπτυξη (και αυτού του τύπου μάλιστα που πολύ καλά περιγράφεις και η οποία αμφιβάλλω κατα πόσο είναι ορθολογική ακόμα και με καπιταλιστικά δεδομένα.)

    Νομίζω πάντως ότι έτσι και αλλιώς το φαντασιακό της ανάπτυξης (που σύμφωνοι μέχρι και το 60 κατέτρεχε όλα τα μαρξιστογενή ρεύματα) του οποίου κοινωνός ήταν και ο Μαρξ έχει διαλυθεί μέσα στην ίδια την ιστορική εξέλιξη. Η οικολογική καταστροφή έχει ωθήσει πολλούς (ακόμα και έναν παρα τρίχα πρόεδρο των ΗΠΑ) να αναρωτιούνται πως ο ίδιος ο καπιταλισμός μπορεί να ανταπεξέλθει του οικολογικού προβλήματος. Με απλά λόγια το καπιταλιστικό φαντασιακό της ανάπτυξης δεν είναι ίδιο σήμερα με αυτό που ήταν παλιά και ακόμα αυτό που υπάρχει δεν έχει την ίδια ένταση. Επομένως νομίζω ότι είναι λίγο άστοχο αυτό που λες.

    ΥΓ. Τώρα όσον αφορά τον οικονομισμό κλπ. δεν θα απαντήσω τώρα μιας και είναι ένα τεράστιο ζήτημα.
    Ανώνυμος said...
    καμια πολιτικη τοποθετηση για τα ντεκολτε ?
    βα.αλ. said...
    Κάποτε ένας φίλος με ρώτησε: "Ρε συ πως γίνεται και καταφέρνουν μερικές γυναίκες να ταιριάζουν το σταυρουδάκι με τα αβυσσαλέα ντεκολτέ;"

    Και του απάντησα: Σύντροφε, η θρησκεία είναι μία απάντηση στα ερωτήματα περί έρωτος και θανάτου, όπως και σχεδόν όλη η φιλοσοφία και η τέχνη. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει πιο ταιριαστός συνδυασμός από το σταυρό πάνω σε ένα ντεκολτέ. Σύμβολο θανάτου ο σταυρός σε φόντο τον γυναικείο ερωτισμό;"

    Ντάξει αγαπητέ αναγνώστη;Ικανοποιημένος;
    annie's animal said...
    απολυτα χαχαχαχαχχαχα
    Ανώνυμος said...
    Κι εγω αυτή την περίοδο έχω εξεταστική και επομένως σου απαντάω κάπως βιαστικά απο ένα ίντερνετ καφέ, οπου είναι και δύσκολο να συγκεντρωθώ συν τοις άλλοις. Κατ' αρχήν δεν συμφωνώ, οτι έχει ατονίσει το φαντασιακό της ανάπτυξης και το παράδειγμα που παραθέτεις είναι ενδεικτικό του γεγονότος αυτού.Είναι ενδεικτικό της πολιτικής ένδοιας και της αδυναμίας απεγκλωβισμού απο τα τρέχοντα ιδεολογήματα που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Τη στιγμή που η ένταση της περιβαλλοντικής κρίσης επιτάσσει το ριζικό επανακαθορισμο των προτερεοτήτων των κοινωνιών, η αντιμετωπιση που προκρίνεται απο τον αλ γκορ και όσους ασπάζονται αντιστοιχες με αυτόν αντιληψεις, οτι η κλιματική μεταβολη μπορεί να αντιμετωπιστει με μετταρριθμίσεις διαχειριστικού τύπου, εκτός του οτι είναι καταφανώς κατώτερη της κρισιμότητας των περιστάσεων, αποδεικνύει περίτρανα την παντοκρατορία του φαντασιακού της ανάπτυξης. Αλλωστε η "ορθολογικότητα" του καπιταλισμού είναι εργαλιακή και ως εκ τούτου εγγυται στην ορθολογικότητα της χρήσης ενός μέσου για την επίτευξη ένος σκοπού και όχι στην ορθολογικότητα του σκοπού καθεαυτού. Και βέβαια προκύπτει και το ερώτημα αναφορικά με το ποιος θέτει τα κριτίρια της "ορθολογικότητας" αυτής. Η γνώμη μου είναι πως ο Μαρξ σαφώς και συνέβαλε στη επικράτιση αυτου του ψευδοορθολογισμού, ιυοθετώντας στην αναλυση του τα εργαλεία και τη μεθοδολογία που ήταν συνιφασμένα με τον οικονομικό φιλελευθερισμό της εποχής του, εκλογικεύοντας με τον τρόπο αυτό το ψευδοορθολογισμο αυτό. Έχεις δίκιο ότι τα ζητήματα αυτά είναι ανεξάντλητα. Κλείνοντας να θυμίσω, πως αυτοί που σήμερα κάνουν ότι κάνουν στο Μπαρμπάτι, δεν είναι άλλοι απο τους απογόνους των εξαθλίομένων χωρικών που βίωναν ένα ιδιότυπο καθεστώς δουλοπαροικίας, δουλεύοντας στις ελιες, για τους οποίους έκανε λόγο στις "αναμνήσεις" του ο συντοπίτης τους Άγις Στίνας. Αυτό για τη διάψευση του Μαρξ, ο οποίος λίγο εως πολύ υποστίριζε οτι ο καπιταλισμός θα καταρεύσει μέσα στις ίδιες του τις αντιφάσεις αδυνατόντας να παράσχει τα στοιχειώδη στους πρωλετάριους.

    Στέφανος
    βα.αλ. said...
    Οκ, λοιπόν. Το ερώτημα που αναγκαστικά έχουμε εδώ είναι ποιο είναι το καπιταλιστικό φαντασιακό περί ανάπτυξης. Αυτό πουεγώ νομίζω ότι λέει το φαντασιακό τηυς ανάπτυξης είναι κατα βάσην ότι όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας θα επιλυθούν με την συνεχή και αέναη ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και των παραγωγικών δυνάμεων. Το ότι έχει ατονήσει η ωμότητα που μπορεί να είχε αυτό πριν 200 χρόνια, το ότι πιθανά ΟΛΟΙ πια ξέρουμε ότι ένα εργοστάσιο σε μία πεδιάδα ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ αυτό που μπορεί να σήμαινε πριν 200 χρόνια. Ωστόσο, το φαντασιακό αυτό έχει μετατοπιστεί, έχει αλλάξει. Αντικείμενο και φορέα, όπως και τα προβλήματα που καλείται να λύσει. Για παράδειγμα, κανείς κερκυραίος που φτιάχνει πισίνα δίπλα στη θάλασσα, δεν νομίζω ότι εμφορείται από το φαντασιακό της ανάπτυξης και τον θετικισμό, όπως πχ ένας προοδευτικός αστός του 1815, και ακόμα από αυτό να εμφορείται ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. Γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι μία ακόμα πισίνα δίπλα στη θάλασσα δεν προσφέρει στην πρόοδο της ανθρωπότητας.

    Με πιο απλά λόγια ένα εργοστάσιο το 1815 απέφερε κέρδη στον ιδιοκτήτη του και επιπλέον υποτίθεται ότι βοηθούσε στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Αυτό πια σήμερα δεν ισχύει καθόλου. Άμα βγει ο τάδε βιομήχανος να πει κάνω εργοστάσια και για την πρόοδο της ανθρωπότητας θα τον πάρουν με τις ντομάτες. Αυτό εν ολίγοις εννοώ με το ότι το φαντασιακό περί ανάπτυξης έχει αλλάξει.

    Ο σκοπός του καπιταλισμού και των καπιταλιστών όπως όλοι μας ξέρουμε είναι το κέρδος, η κλοπή της υπεραξίας και η ιδιοποίηση της δηλ. Αυτό που λέει ο Γκορ και άλλοι πράσσινοι καπιταλιστές είναι: "Αν θέλετε να συνεχίσουμε έτσι κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουνε, γιτί ΟΚ αυτή η γενιά θα τα κονομήσει αλλά η επόμενη;"

    Αυτό που κάνει ο Γκορ και άλλοι πράσσινοι καπιταλιστές είναι ουσιαστικά μία προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της ιστορικότητας της αστικής τάξης. Προσπαθούν δηλ. να κάνουν τα αφεντικά (που είναι φυσικά πολύ πιο διάσπαρτα από εδώ και απο κει, και πολύ πιο εχθρικά μεταξύ τους από ότι πχ οι προλετάριοι) να σηκώσουν το βλέμμα από το ατομικό συμφέρον της επόμενης 20ατίας και να δουν την συνέχση στο μέλλον. Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω αν θα τα καταφέρει αλλά νομίζω πως όχι.

    Κλείνοντας θα πρέπει να πω και κάτι άλλο. Δυστυχώς όλοι εσείς οι "καστοριαδικοί" έχετε ένα πολύ κακό ελλάτωμα, που εκτός του να είναι λίγο σπαστικό είναι και λάθος. Αυτό που θα πω δεν αφορά φυσικά μόνο εσένα αλλά και άλλους (απο τους οποίους μερικοί είναι και κοντινοί σύντροφοι).

    Τέλος πάντων έχετε το κακό ελλάτωμα σχεδόν όλα τα κακά αυτού του κόσμου να τα εναποθέτετε στον σύντροφο Κάρολο. Το ένα απο εδώ το άλλο από εκεί και δεν συμμαζεύεται. Αυτό εμένα με έχει κουράσει. Πρώτον γιατί κανένας άνθρωπος (ατομικότητα δηλ.) δεν μπορεί αν έχει τέτοια ιστορική διάσταση. Και δεύτερον γιατί δυστυχώς συνεχώς ξεχνάτε την ιστορικότητα αυτών που είπε και έκανε ο Κάρολος.

    Παράδειγμα, δεν μπορείς να κατηγορείς τους σημερινούς κομμουνιστές ότι εμφορούνται από το θετικισμό του Μαρξ, και να είναι ο λόγος του Μαρξ η αιτία για αυτό. Η αιτία που οι σημερινοί κομμουνιστές διακατέχονται απο τον θετικισμό του Μαρξ δεν είναι ο θετικισμός του Μαρξ. Είναι η έλλειψη ιστορικής κριτικής στον ίδιο τον θετικισμό, μέρος και κομμάτι του οποίου ήταν ο Μαρξ (και όχι φυσικά ιδρυτής). Μισο αστεία μισο σοβαρά εγώ αυτό το ονομάζω ιστορική προβολή(χιχιχι).

    Τέλος πάντων εγώ πιστεύω ότι κανένας απολύτως διαννοουμένος, φιλόσοφος κλπ δεν έχει προβλήματα λάθη ή οτιδήποτε. Όλοι αυτοί είναι ατομικότητες μέσα σε μία ιστορική κίνηση. Η ιστορική κίνηση , δηλ. τα κινήματα και οι αγώνες είναι αυτά που για μένα κάνουν και λάθη και λένε και μαλακίες. Αυτό είναι το ΠΟΛΙΤΙΚΟ μου πρόβλημα ΣΗΜΕΡΑ σε σχέση με την άλλη προσέγγιση που για μένα είναι ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ πρόβλημα του ΧΤΕΣ.

    Αυτά.

    ΥΓ. Τι λέει το ΚΚΕ θα βγάλει βουλευτή στο νησί;
    Ανώνυμος said...
    Η αποσκοπούμενη "απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων", νομίζω, πως δεν έχει και ποτέ δεν είχε κανέναν σκοπό. Αντίθετα η ίδια αποτελούσε πάντοτε αυτοσκοπό, κάτι που είχε ανεκαθεν ως αποτέλεσμα την προσάρτιση κάθε πτυχης της κοινωνικής ζωής στο άρμα του καπιταλισμού και την πραγμοποίηση της, για να χρησημοποιήσω έναν μαρξιστικό όρο. Με τον καπιταλισμό εισάγεται ένας κοινονιολογικο - ανθρωπολογικός μετασχηματισμός που απορέει στην δημιουργία του "χόμο εκονόμικους", δηλαδή ενός ανθρωλογικού τύπου κύριο μέλημα του οποίου είναι η οικονομική συσώρευση, το ιδιωτικό συμφέρον, που, όπως είναι φυσικό συνεπάγεται τον εξοβελισμό της ενασχόλησης με τα κοινα στο περιθώριο. Αυτός ο τύπος ατόμου εκ των πραγμάτων ελάχιστα κόπτεται για τα προβλήματα της ανθρωπότητας, την επίλυση τους και το "κοίνο καλό". Αποκλειστικό ενασχόλιση του είναι η οικονομική μεγένθυση που επιτυγχανεται "ορθολογικά" διαμέσου της εφαρμογής του μαθηματικόυ λογισμου, της μείωσης του κόστους παραγωγής κ.ο.κ. Παρ' όλα αυτα για τους εισηγητές του επιστημονικού σοσιαλισμου και για το μαρξ η "πρόοδος" της ανθρωπότητας έχει ως προαπετούμενο την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής, η οποία καθαγιάζεται. Και ο καπιταλισμός λογίζεται ως ένα "αναγκαίο στάδιο" στα πλαίσια της διαδικασίας αυτής.

    Ο μαρξ ασφαλως δεν ...δημιούργησε το εργατικό κίνημα, το οποίο συνιστα, όπως είναι φυσικό, κοινωνική δημιουργία, αλλα επεχείρησε να διατυπώσει και να παράσχει σε αυτό μια "επιστημονική" θεωρία που εώς τέτοια, πέραν του οτι εξακολουθούσε να θέτει στο επικεντρο της κοινωνικής ζωής την παραγωγική διαδικασία ή πιο σωστα την οικονομική, η οποία διευρυνόμενη καταλαμβάνει καθε άλλη δραστηριότητα -άλλα αυτα τα ξαναείπα, οπότε ας μη επαναλαμβάνομαι- ,επειδή ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται ως επιστημονική, φερει εν σπερματι στον πυρήνα της τα δεινά που ακολούθησαν την επικράτιση της στους κόλπους του εργατικού κινήματος, επιφεροντας τον εκφυλισμό του, ως παρεπόμενο του δογματισμού και της απουσίας αναστοχαστικής διάθεσης. Επομένως, νομίζω πως με τη σειρά σου κάνεις λάθος στο ρητό διαχωρισμό ανάμεσα στη φιλοσοφία του χθές και την πολιτίκή πράξη του σήμερα, όπως το θέτεις. Η διαύγαση της ιστορίας είναι πάντοτε ένα ζητούμενο, όχι για "να μην επάναλάβουμε τα λάθη του παρελλθόντος", αλλα για να διευρύνουμε τη φαντασία μας αναλογιζόμενοι το τι άλλο θα μπορούσε να είχε συμβει. Και αυτο αποτελεί αναγκαία συνθήκη, για να μπορέσουμε να φανταστούμε το άλλο που μπορεί να δημιουργηθει, ικανότητα ύψιστης σημασίας για την αναδημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, το οποίο οφείλει βέβαια να φροντίσει, ούτως ώστε να ξεδιαλύνει της στάχτες της παράδοσης του, πρωτού μπορέσει να αναγεννηθεί.

    Υ.Γ: είδες έχω κληρονομικό χάρισμα! την προηγούμενη φορα που είχες ζητήσει τα προγνωστικά μου για τις εκλογές είχα πει για επίθεση της αλ κάιντα ως της μόνης ελπίδας του πασοκ και νά σου οι ασύμμετρες απειλές! όσο τώρα για τον χαραλάμπους φοβάμαι πως υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο εκλογής του, αν κρίνουμε και απο τον πολεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους 2 βουλευτές της Ν.Δ. φαίνεται πως το έδρανο του γεωργιαδη τρέμει. Σε πρόσφατη συγκέντρωση του εκκλοιπαρουσε τους οπαδούς του να του βρούν ο καθένας απο 1 ακόμα ψηφοφόρο. Ο δενδιας μοιάζει να απολαμβάνει της εύνοιας του κόμματος, μιας και ελλείψει άλλου , ανέλαβε εκείνος ομιλητής στην καντρική προεκλογική του εκδήλωση.
    βα.αλ. said...
    Αγαπητέ Στέφανε,

    καταρχήν εάν θεωρείς ότι η αστική τάξη έχει ως μόνο στόχο της το να βγάζει λεφτά φοβάμαι ότι την υποτιμάς σε πολύ μεγάλο βαθμό. Για να μην ξεχνιόμαστε ο Ντεμπόρ λέει, έχοντας απόλυτο δίκιο, ότι η αστική τάξη είναι η μόνη επαναστατική τάξη στην ιστορία. Όντως, η αστική τάξη ήταν η μ´ονη η οποία πήρε την εξουσία επαναστατώντας. Και επίσης ήταν η μόνη μέχρι τώρα η οποία έφερε τέτοιες τεράστιες αλλαγές στην κοινωνική κίνηση. Έτσι όπως το λες είναι σα να λες ότι η αστική τάξη δεν έχει ιστορικότητα, κάτι το οποίο είναι εντελώς λανθασμένο. Ο σκοπός της αστικής τάξης δεν είναι να βγάλει λεφτά, αλλά να διαχείριστεί μία κοινωνική οργάνωση με τέτοιο τρόπο ώστε να βγάλει και να συνεχίσει να βγάζει λεφτά. Πολλές φορές είναι εκείνες μέσα στην ιστορία, όπου οι αστοί υποχώρησαν και δέχτηκαν να χάσουν κάποια χρήματα ή κάποια κέρδη προσωρινά με αντάλλαγμα να συνεχίσουν να έχουν την εξουσία μόνιμα. Επιπλέον έτσι όπως το παρουσιάζεις είναι σαν η αστική τάξη να είναι απλά το σύνολο των αφεντικών, κάτι το οποίο φυσικά και δεν ισχύει.

    Επιμένω, τον Μαρξ τον κρίνω σε σχέση με την εποχή του. Τους σημερινούς μαρξιστές τους κρίνω με βάση την εποχή μου (μας).

    Λες ότι πέραν του οτι εξακολουθούσε να θέτει στο επικεντρο της κοινωνικής ζωής την παραγωγική διαδικασία ή πιο σωστα την οικονομική, η οποία διευρυνόμενη καταλαμβάνει καθε άλλη δραστηριότητα -άλλα αυτα τα ξαναείπα, οπότε ας μη επαναλαμβάνομαι- ,επειδή ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται ως επιστημονική, φερει εν σπερματι στον πυρήνα της τα δεινά που ακολούθησαν την επικράτιση της στους κόλπους του εργατικού κινήματος, επιφεροντας τον εκφυλισμό του, .

    Την εποχή του Μαρξ οι περισσότεροι δουλεύανε 12 και 14 και 16 ώρες. Τα 2/3 στη χειρότερη το 1/2 στην καλύτερο της ζωής και αν αφαιρέσουμε και τον χρόνο αναπαραγωγής ας πούμε 10 ώρες, μάλλον δε φαίνεται να έμενε και πολύς άλλος χρόνος στον εργάτη του 1860 να κάνει και πολλά. Το λοιπόν, όταν σχεδόν ΟΛΗ η ζωή ενός εργαζόμενου είναι η μισθωτή εργασία, εγώ θεωρώ πολύ λογικό να θεωρήσει κανείς οτι 14 ώρες από τη ζωή μου είναι ένα κεντρικό κομμάτι της. Και αυτό Στέφανε, φυσικά δεν το κάνει ο Μαρξ. Το κάνει ο καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός είναι εκείνος ο οποίος πολύ περισσότερο παλιότερα και ελάχιστα λιγότερο σήμερα θεωρεί ως απαραίτητη προυπόθεση της ύπαρξης ενός ατόμου στην λειτουργία του την μισθωτή σχέση, είτε σαν αφεντικό είτε σαν εργάτης. Άρα λοιπόν, δεν βάζει ο Μαρξ στο κέντρο την εργασία. Η εργασία είναι εκεί από μόνη της. 14 ώρες δουλειά είναι αναγκαστικά το ΚΕΝΤΡΟ της ζωής σου. Δεν μιλάω για το σήμερα, το αφήνω κατά μέρους γιατί έχουν επελθει κάποιες αλλαγές.

    Επίσης εκείνη την εποχή το εργατικό κίνημα διατύπωνε κάποια αιτήματα. Λιγότερη δουλειά, περισσότερα χρήματα κλπ. Οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί τότε επιπλέον ισχυρίζονταν ότι μπορεί να υπάρξει ένας άλλος τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Η δουλειά του Μαρξ όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον ήταν να προσδώσει επιχειρήματα. Και στα αιτήματα για μεγαλύτερο μισθό και λιγότερες ώρες δουλειάς και στο μεγάλο κοινωνικό αίτημα της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. Για να μην ξεχνιόμαστε μέχρι τότε δεν είχε βγει κανένας να πει όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν ΠΩΣ μπορεί να αλλάξει η κοινωνία. Η ρουσσωική καλοσύνη του Προυντόν δεν ήταν αρκετή. Με αυτό δεν ξεχνώ τον θετικισμό και τον ντετερμισνισμό που διακατέχει όλο σχεδόν το έργο του Μαρξ. Αλλά επίσης δεν ξεχνώ ότι βοήθησε κάτι σκονισμένους ανθρακωρύχους και κάτι πεινασμένους εργάτες να δουν την ιστορικότητα τους και την σημασία τους και την δύναμη τους μέσα στην καπιταλιστική παραγωγή. Στέφανε, είναι πολύ μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα για όλο το επαναστατικό κίνημα του 19ου αιώνα για το ότι οι εργάτες απέκτησαν συνείδηση του ρόλου τους και της δυναμής τους. Δυστυχώς αυτό θα πρέπει να γίνει και με την οικονομολογία, που να λέει ακριβώς ποια είναι η δύναμη τους. Με αυτό δεν λέω ότι ο Μαρξ συνειδητοποίησε τους εργάτες. Λέω ότι ο Μαρξ έπαιξε τον ιστορικό του ρόλο αποτελεσματικά.

    Και στο κάτω κάτω της γραφής αν έκανε λάθη (υπήρχε περίπτωση να μην κάνει; υπάρχει περίπτωση να μην κάνουμε;) εδώ είμαστε να τα διορθώσουμε.

    ΥΓ. Ο Γεωργιάδης είναι θεός!!! Βρείτε άλλον έναν ψηφοφόρο αλλιώς θα σας καεί το βίντεο και για 3 γενιές δεν θα μπορείτε να πίνετε καφε στο Λιστόν!!! Χαχαχα!!!

    Δηλ. στο νησί από 17-9 ξεκινάει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού; Να ξέρω αμα ειναι να σταματάω Ηγουμενίτσα. Μα καλά δεν προωθεί το Γουλή το κόμμα; Τι πράγματα είναι αυτά; Αν είναι δυνατόν. Ο Χαραλάμπους δεν μπορεί να μιλήσει!!!
    Ανώνυμος said...
    Καθυστέρησα να σου απαντήσω, αν και είχα ετοιμάσει την απάντηση εδώ και μερικές ημέρες, μιας και μόλις τώρα βρήκα την ευκαιρία να μπω στο ιντερνετ. Κατ’ αρχήν δεν κάνω λόγο για την αστική τάξη και δεν θα έκανα ποτέ μια υπεραπλούστευση όπως αυτή που μου αποδίδεις. Άλλωστε σε μια τέτοια περίπτωση νομίζω πως θα αντέφασκα. Αυτό το οποίο λέω, είναι ότι με τον καπιταλισμό το οικονομικό κίνητρο υποκαθιστά κάθε άλλο. Όταν μιλώ για τον «οικονομικό άνθρωπο», αυτό που έχω κατά νου είναι –για να μείνω σε σημερινά παραδείγματα– αυτόν ο οποίος πάει και ψηφίζει προσδοκώντας να γίνει αγροφύλακας ή να πάρει επίδομα ως τρίτεκνος , τον αγρότη που χρησιμοποιεί φυτοφάρμακα, εντομοκτόνα, ορμόνες κλπ αφειδώς, ώστε να αυξήσει τα κέρδη του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε όσους τα τρώνε και στο περιβάλλον, αφού μόνο από «αγάπη για τη γη του» δεν διαπνέεται. Εννοώ την αντίληψη που διακρίνει φερ’ ειπείν την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία αρνείται να εφαρμόσει τη συνθήκη του Κιότο επειδή αυτό θα επιβράδυνε τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας.
    Νομίζω πως θα είσαι εξοικειωμένος με την Καστοριαδική θέση, την οποία συμμερίζομαι, συμφώνα με την οποία η Δύση από το Διαφωτισμό και μετά διέπεται από μια θεμελιώδη αντινομία, η οποία συνίσταται στην συνύπαρξη του καπιταλιστικού φαντασιακού της απεριόριστης επέκτασης της «ορθολογικής κυριαρχίας» από τη μια και του προτάγματος της αυτονομίας από την άλλη. Παράλληλα με τη δημιουργία του προαναφερθέντος τύπου ατόμου έχουμε και τη συγκρότηση μιας κοινωνιοψυχολογίας που χαρακτηρίζεται από την αλληλεγγύη, την αντίθεση στην καθεστηκυία τάξη και την αμφισβήτηση της και η οποία ορίζει της κοινωνικές συγκρούσεις που θα επακολουθήσουν, τον κοινωνικο-ταξικό ανταγωνισμό όπως θα το έθετες κι εσύ. Από ένα αρχικό στάδιο και ύστερα η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι ακατανόητη, αν δεν ληφθεί υπ’ όψιν η συνθήκη αυτή. Θα ήταν επίσης και αδιανόητη δεδομένης της βλακείας του καπιταλισμού. Αναρίθμητες είναι οι περιστάσεις εκείνες κατά τις οποίες οι εργατικοί αγώνες, άθελα τους, «έσωσαν» τον καπιταλισμό, αναγκάζοντας τον να υποχωρήσει έναντι των διεκδικήσεων τους. Οι συγκρούσεις αυτές σήμερα τείνουν πλέον δυστυχώς να εκλείψουν. Εξ’ ου και η γνώμη μου αναφορικά με το ζήτημα της περιβαλλοντικής κρίσης. Αν θα έπρεπε να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη, θα ήμουν απαισιόδοξος και θα έλεγα ότι μάλλον θα οδηγηθούμε στη λήψη αυταρχικών μέτρων, όταν τα πράγματα θα έχουν πλέον οδηγηθεί στο μη περεταίρω. Σε αυτό συνηγορεί για παράδειγμα η δήλωση της αγκελα μερκελ σε μια πρόσφατη συνδιάσκεψη, οπου ήταν οικοδέσποινα, στην οποία παραλλήλιζε την απειλή από την κλιματική αλλαγή με την ισλαμική τρομοκρατία. Ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο, ότι η αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται μπορεί να είναι αντίστοιχη με αυτήν στην περίπτωση της αλ κάιντα.

    Τώρα όσον αφορά το Μαρξ, νομίζω πως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ποιος είναι ο στόχος της γύρω από αυτόν συζήτησης μας. Από τη μεριά μου ο στόχος είναι να δοθεί μια εξήγηση στον εκφυλισμό και τη συνακόλουθη ήττα του εργατικού κινήματος. Και η μπολσεβικοποίηση, το γεγονός ότι ο Λένιν είναι για το εργατικό κίνημα ότι ο απόστολος Παύλος για το χριστιανισμό, όπως ωραία το λέτε κάπου στο κιβώτιο, η γραφειοκρατία, ο ολοκληρωτισμός, για μένα δεν εξηγούνται χωρίς το Μαρξ. Με αυτό δεν εννοώ ότι ο Μαρξ είχε πρόθεση να οδηγηθούν τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Κάθε άλλο. Συμφωνώ πως μέλημα του ήταν να παράσχει επιχειρήματα που θα εξυπηρετήσουν το σκοπό της χειραφέτησης της εργατικής τάξης. Συμφωνώ επίσης ότι το έργο του είναι μέγιστης σημασίας –γι’ αυτό άλλωστε του αναγνωρίζω τέτοια επιρροή. Ίσως κανείς άλλος πριν ή μετά δεν επεχείρησε να συνθέσει μια σε βάθος ανάλυση ενός ολόκληρου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, όπως κάνει ο Μαρξ με τον καπιταλισμό στο κεφάλαιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ανάλυση του δεν είναι λάθος. Και μπορεί το λάθος να είναι κατανοητό με δεδομένες τις ιστορικές συνθήκες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και δικαιολογημένο. Και αυτό που σίγουρα δεν είναι δικαιολογημένο, είναι τα εγκλήματα που προέκυψαν στη συνέχεια, για τα οποία ασφαλώς την ευθύνη δεν φέρει ο Μαρξ, αλλά και που δεν μπορούν να εξηγηθούν, δίχως να αναλογιστούμε ότι ο Μαρξ, όταν μιλάει για κομμουνισμό δεν λέει «εγώ αυτό θέλω», αλλά μας λέει λίγο έως πολύ, επιδιώκοντας να προσδώσει «επιστημονικό κύρος» στα επιχειρήματα του, «έτσι είναι. Αυτό είναι το συμπέρασμα της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας και του ιστορικού υλισμού». Επομένως αυτό που απομένει σε εμάς δεν είναι άλλο από το να επισπεύσουμε την έλευση του κομμουνισμού -που ούτως ή άλλως θα προκύψει αργά ή γρήγορα- παριστάνοντας τη μαμή της ιστορίας. Τέλος θα ήθελα να πω, πως το γεγονός ότι η εργασία καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου των ανθρώπων την εποχή του Μαρξ –κάτι που δεν αποτελεί καινοτομία του καπιταλισμού άλλωστε– δεν αποτελεί δικαιολογία για τη υιοθέτηση του οικονομισμού. Πλέον δεν μιλάμε για κάποιο θεοκρατικό καθεστώς οπού ορισμένα ζητήματα είναι εκ των πραγμάτων ψυχικά αδύνατο να αμφισβητηθούν. Άλλωστε την ίδια εποχή ο Μπακούνιν συμπεριέλαβε ως ένα βαθμό στην κριτική του έναντι του Μαρξ την κριτική του οικονομισμού, του επιστημονισμού, της ιστορικής νομοτέλειας κ.ο.κ.

    Και τώρα για να περάσουμε και στα σοβαρά ζητήματα, φαντάζομαι πως θα είσαι ενήμερος για το θρίαμβο του κόμματος στο νησί, όπου εμφανίζει ποσοστά διπλάσια σε σύγκριση με τα αντίστοιχα του στην επικράτεια. Ήταν μια ιστορική μέρα για τη εργατική τάξη της Κέρκυρας, οι οποία αφού απασχολείται στον τουρισμό και αφού η τουριστική ανάπτυξη επιτάσσει τη μετατροπή της Κέρκυρας σε ντισνευλαντ, έκρινε σκόπιμο να συμπεριλάβει και τον Κύπριο Μίκυ Μάους στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Άντε, λίγο ακόμα και θα μας στείλουν για τουρισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Λαζαρέτο και στο Βίδο –και τα 2 νησάκια έχουν όπως ξέρεις μακρά παράδοση ως τόποι εξορίας, το 2ο ειδικά ήδη από την κλασσική αρχαιότητα. Όσο για το Γουλή ο οποίος είναι γενικός γραμματέας της περιφερειακής οργάνωσης του κόμματος, θυμάμαι όταν το Μάη 2003 εν όψει της συνόδου των υπουργών γεωργίας της ΕΕ που επρόκειτο να διεξαχθεί στο νησί ελέω της προεδρίας της ελλάδος, όπου ετοιμάζαμε σχετικές εκδηλώσεις με τους αναρχικούς και υπήρξε σχετική αφίσα, είχε βγεί στα τοπικά κανάλια και είχε «προειδοποιήσει» τους «πληρωμένους προβοκάτορες της κυβέρνησης του πασοκ» που σύμφωνα με πληροφορίες του σκόπευαν να αμαυρώσουν τις… μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του κκε με τη δημιουργία επεισοδίων, ότι γνωρίζει τα σχέδια τους. Και τώρα θα σε πικράνω. Ελπίζω να έχεις καταγράψει τις εμφανίσεις του γεωγιάδη στα κεντρικά μ.μ.ε στο βίντεο, γιατί δεν θα τον ξαναδείς. Όχι μόνο δεν επανεξελέγη, αλλά καταποντίστηκε ερχόμενος 4ος (!) στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ, όπου πρώτευσε ο δένδιας κατόπιν εκλογικού θρίλερ καθώς ο 2ος (γκίκας, μέχρι πρότινος αξιωματικός του ναυτικού, εκπρόσωπος του υπουργείου άμυνας και γόνος πρώην βουλευτή και επίσης αξιωματικού του στρατου) απείχε ελάχιστα.

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα