Sweet Movie

Με έναν φίλο συζητάγαμε χτες για το Sweet Movie του Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Η ταινία αυτή φιγουράρει ανάμεσα στις 5-6 πιο αγαπημένες μου, και συναγωνίζεται επάξια το Blade Runner στις φορές που την έχω δει (μιλάμε για νούμερα που ξεπερνούν κατα πολύ τις 7 και 8 φορές).

Την ταινία την έιχα γράψει στο βίντεο πριν πάνω απο 10 χρόνια. Όταν ξύπνησα το άλλο πρωί και την έβαλα να παίξει έμεινα άφωνος και την είδα όλη μονομιάς 8 η ώρα το πρωί πριν πάω φροντιστήριο.

Η ταινία ξεκινούσε με μία καταπληκτική σεκάνς: Αυτήν εδώ.



Για την συνέχεια δεν μπορώ να πω και πολλά, και νιώθω ότι γενικώς δεν μπορώ να πω πολλά για όλη την ταινία. Απλά είναι από εκείνες τις ταινίες που ανακαλύπτεις συνεχώς νοήματα, που νιώθεις ότι κάθε φορά που την βλέπεις βλέπεις και σκέφτεσαι κάτι καινούριο. Ότι συνεχώς ανακαλύπτεις ένα καινούριο νοήμα, έναν καινούριο υπαινιγμό, μία καινούρια θέση. Θα έλεγα υπερβάλλωντας ίσως ότι είναι από εκείνα τα χμμμ... έργα τέχνης τα οποία είναι τόσο ανοιχτά στο νόημα τους και ταυτόχρονα τόσο σαφή ως προς την ιστορική τους θέση που δύσκολα μπορείς να τα κλείσεις, και όπου το ίδιο το έργο τέχνης σε βοηθάει να συνδέσεις αυτό που σε πρώτο επίπεδο μοιάζει εντελώς ασύνδετο. Χτες το βράδυ ας πούμε ανακαλύψαμε με τον σύντροφο και ένθερμο θεατή της εν λόγω ταινίας ότι αυτή η σκηνή...



...μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μία κριτική στον λενινιστικό αντιιμπεριαλισμό που εκδηλώνεται και σαν τριτοκοσμισμός και στο επίπεδο της μουσικής μέσω του trend της world και ethnic μουσικής. Που τα είδαμε όλα αυτά; Δεν ξέρω. Και φυσικά ο σκηνοθέτης 30 χρόνια πριν δεν μπορούσε να έχει την παραμικρή ιδέα. Και φυσικά ο σκηνοθέτης μπορεί να διαφωνεί με αυτό που λέμε εμείς. Σημασία εδώ δεν έχει τι λεει ο σκηνοθέτης, αλλά πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι το νόημα το έργο του. Πιθανά ο αγαπητός σκηνοθέτης απλά να ήθελε να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον τριτοκοσμισμό διάφορων αριστεριστών της δεκαετίας του '60, ο οποίος τριτοκοσμισμός εκδηλωνόταν και στο επίπεδο της τέχνης. Αυτός ο τριτοκοσμισμός ας πούμε μέσα στην ιστορική του εξέλιξη σαν πολιτιστικό άλλοθι διάφορων ευαίσθητων πρωτοκοσμικών τι σχέση μπορεί να έχει με την world και ethnic μουσική; Αυτό αναρωτιόμασταν χτες βράδυ. Μπορεί να λέγαμε και μαλακίες δεν ξέρω...

Γενικώς η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς. Αλλά όταν λέμε γεμάτη εννοούμε γεμάτη. Σε όλα αυτά τα 12 χρόνια της σχέσης μου μαζί της συνεχώς ανακαλύπτω συμβολισμούς που είτε είχαν ξεφύγει από τις προηγούμενες θεάσεις, είτε δεν είχα την γνώση ότι αυτό είναι συμβολισμός. Με αυτή την έννοια αν δεν έχετε μία καλή εικόνα της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος πολύ λίγα πράγματα θα καταλάβετε.

Επίσης η ταινία έχει πολύ δυνατές σκηνές, οι οποίες είτε είναι μία αισθητική γροθιά στο στομάχι είτε είναι ένα λογικό γρονθοκόπημα στον εγκέφαλο.

Ένα πράγμα που μου αρέσει εξαιρετικά στην ταινία είναι ότι μιλιούνται εκτεταμένα καμιά 10αριά γλώσσες κάνοντας την μία διεθνιστική ταινία. Από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρώσικα μέχρι τα μεξικάνικα και τα ελληνικά του soundtrack (η μουσική είναι του Χατζιδάκι), και εγώ δεν ξέρω ποιες άλλες γλώσσες μπορεί να μιλιούνται.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα δει την ταινία και αφού ένιωθα ποδοπατημένος, μπερδεμένος, ζαλισμένος και τσακισμένος έρχεται η τελική σεκάνς. Η ηρωίδα πνίγεται σε μία λίμνη σοκολάτας για ένα διαφημιστικό. Η σκηνή είναι αυτή...



Εκεί πια είχα μείνει συγκλονισμένος με όλη την σημασία της λέξης. Οι προηγούμενοι θανάτοι μέσα στο γεμάτο ζάχαρη πλοίο της επανάστασης μεταφέρονται μέσα από την ιστορική πορεία σε έναν θάνατο για ένα διαφημιστικό. Ένιωθα σαν ο σκηνοθέτης να με ρωτούσε: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πεθάνεις. Πως είναι καλύτερα να πεθαίνεις; Μέσα στο πλοίο της επανάστασης δολοφονημένος από την ίδια την επανάσταση ή για ένα διαφημιστικό;

Το κλείσιμο της ταινίας ανοιγεί εντελώς όλο το νόημα δίνοντας κατά κάποιο τρόπο μία άλλη διάσταση στα ερωτήματα. Τα δολοφονημένα πιτσιρίκια από το πλοίο της επανάστασης που τα έχουν βγάλει σε μία ακτή του ποταμού (τα πάντα ρει;) μέσα σε πλαστικές σακούλες, στο σφύριγμα ενός τραίνου που περνάει από μία γέφυρα στο βάθος σηκώνονται ή ξυπνάνε ή ξαναζωντανεύουν.

Και το ερώτημα: Μήπως πια η επανάσταση κινείται με άλλο μέσο, έχει άλλη ταχύτητα και έχει διαφορετικό σκοπό τρόπο και κατευθύνση;

Δεν ξέρω, και αυτό κάνει αυτή την ταινία τόσο όμορφη .

3 Comments:

  1. Ανώνυμος said...
    Τι έγινε αποκτήσαμε και "υψηλές" καλλιτεχνικές ευαισθησίες τώρα που ανακαλυψαμε τις ταινίες μέσω τόρεντς και είπαμε να αφήσουμε τις σαχλαμπλούμπλες που βλέπαμε σε ντιβιντι (matrix, saxliks και το κακό συναπάντημα;) Όταν εμείς τα λέγαμε... Τώρα άντε να ξαναανακαλύψετε την Αμερική... Όταν εμείς τα λέγαμε...

    Όταν εμείς ετοιμάζουμε ολόκληρο πρόγραμμα βιντεοπροβολών με σπάνιες ταινίες και ντοκυμαρίστικο υλικό εσείς μπορείτε να εξακολουθείτε να βλέπετε αυτά που εδω και χρόνια έχουν ανέβει στο ιντερνετ και να λέτε για πολλοστή φορά τα συνήθη σχολιάκια σαχλαμαράκια...

    Άντε μπας σε καλό σας... Αφού λοιπόν μπήκατε στον κόπο δεν κατεβάζετε και τις υπόλοιπες του Μακαγιέβεφ (The coca-cola kid, Mysteries of the organism) που ειδικά αυτή η τευλευταία να δείτε τι βαθύτερα νοήματα έχει σε σχέση με την εποχή που πιάνει; Και μετά ξαναελάτε να μας πείτε για matrix, saxliks και λοιπές εμπορικούρες...

    Ο ένας και ο γνωστός (που δεν μπορεί και άλλος να είναι)
    βα.αλ. said...
    Αγαπητέ βλάκα!!!

    Όπως λέω σαφέστατα στην ανάρτηση μου δεν ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ τώρα την "υψηλή" τέχνη. Τη συγκεκριμένη ταινία την έχω ανακαλύψει εδώ και 12 χρόνια, τότε που παίζανε μόνο τα βίντεα. Τότε να σου θυμίσω εσύ μάθαινες ακόμα ζίου ζίτσου. Για να μην πω τι έκανες όταν εγώ πρόβαλλα στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ ΑΥΤΗ την ταινία και σύ μελέταγες τον Ντιρκάιμ!!!

    Καταρχήν το Μάτριξ δεν είνα σαχλαμπούχλα! Είναι και γαμώ τις ταινίες, βάρα 10ωρο κουβαλημα εσύ και μετά δες το Στάλκερ ή κάναν Φασμπίντερ. Εγώ δεν. Άσε που οφείλουμε να είμαστε κοντά στην τάξη μας. Και η τάξη μας τι βλέπει; Αντονιόνι και Μπεργκμαν και για να ξεκουραστεί Παζολίνι; Μάλλον όχι.

    (Πάρε και την πολιτική άποψη να γουστάρεις).

    Καλά ετοίμαστε εσείς (ποιοι είστε άραγε ΕΣΕΙΣ;) το πρόγραμμα που λετε, και άμα δεν σας σύρουν 5-6 φορές πίσω από κάνα αμάξι στην Αλεξάνδρας τα ξαναλέμε.

    Σιγά ψαγμένε μου, σιγά μην από το πολύ ψάξιμο χάσεις καμιά τσέπη. Εσύ που βρήκες το "σπάνιο" υλικό; Στις κατακόμβες του θεάματος;

    Και είπαμε όταν ΕΜΕΙΣ βλέπαμε Μακαβέγεφ πριν 12 χρονια, εσύ μάθαινες ζίου ζίτσου.

    Φιλούμπες.

    Άσχετο σχετικό. Μην υποτιμάς την λαική κουλτούρα. Άλλωστε και ο Μακαβέγεφ στην ταινία του κατα βάσην συμβολα της λαικής κουλτούρας (ανατολής και δύσης) χρησιμοποιεί.

    Ξαναφιλούμπες.
    Ανώνυμος said...
    1) Ο πρώτος πληθυντικός, το εμείς ισοδυναμεί αν δεν το ξέρεις με την πολλαπλασιαστική μεγέθυνση του εαυτού μας, με την επέκταση του εαυτού στο σύνολο των κοινωνικών του αναφορών... Άρα τα βάζεις μαζί μας σημαίνει τα βάζεις με όλους... (Ουάα, τώρα τρέμε μόνο αυτό σου λέω).

    2) "Όπως λέω σαφέστατα στην ανάρτηση μου δεν ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ τώρα την "υψηλή" τέχνη".

    Μάλλον διαβάζεις ό,τι θες: "...τώρα που ανακαλυψαμε τις ταινίες μέσω τόρεντς". Η ταινία έχει ανέβει στο ίντερνετ εδώ και καιρό... Τώρα την πήρες χαμπάρι; Δε ρώταγες πρώτα;

    3) Εννοείται πώς ό,τι απωθείς περισσότερο στην καθημερινότητά σου αυτό αναζητάς να αναπληρώσεις στον ελεύθερο χρόνο σου. Οπότε προφανώς όταν στον καπιταλισμό ΟΛΑ τα ζητήματα είναι λυμμένα και για το μόνο που (πρέπει να) νοιάζεσαι είναι να παράγεις κέρδος αυτονόητο είναι να μην έχεις χρόνο να σκεφτείς και άλλα ζητήματα που σου βάζουν τέτοιες ταινίες... Αυτό σε όλους συμβαίνει.

    4) Όταν "αγαπητέ βλάκα" μια μέρα που πηγαίναμε στο τσίου-τσίου και υπήρχε το ΜΕΓΑ δίλημμα μεταξύ των παιδιών μετά το τέλος της προπόνησης ΣΤΑΛΟΝΕ Ή ΣβΑΤΖΕΝΕΓΚΕΡ (ποια ταινία να δούμε στην τηλεόραση) και πλακωνόντουσαν ποιος είναι πιο καραγκαγκάν-ουάου εμείς είχαμε το θάρρος να τους πούμε να μη δουν κανέναν απο τους δυο, πως και οι δυο είναι το ίδιο μπούρδες... Άρα για την εποχή μας και ως δημοτικάκης... σας πληροφορούμε ήμασταν πολύ πολύ μπροστά...

    5)Και θα δεις πως το πρόγραμμα θα το γουστάρουν οι φίλτατοι με "τρέλα και κορδέλα" όπως λες κι εσύ...

    Λοιπόν σου στέλνω και ποιες ταινίες προκρίνουμε οπότε ρίξε μια ματιά...

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα