Εθνοστεντόν


Τι είναι ο εθνικισμός τι είναι το ζουμί του; Τις τελευταίες μέρες με αφορμή και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου αλλά και το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας, έχουμε πάλι στηνεπικαιρότητα τα ίδια ζητήματα. Έθνη, πατρίδες και λοιπά σκατά. Το όνομα μας είναι η ψυχή μας και τα αρχίδια μας είναι το πουλί μας (για να γίνω και χυδαίος).

Θα αρχίσω από το Κόσοβο. Οκ, λοιπόν ανακύρηξε την ανεξαρτησία του. Με γεια του και με χαρά του. Αν η αστική του τάξη εει τη δύναμη να το κάνει ή τις πλάτες να το κάνει ας το κάνει. Οι κάθε λογής έλληνες εθνικιστές όμως τι ζόρι τραβάνε μπορεί να μου πει κανείς; Ειδικότερα διάφορα μεταμοντέρνοι εθνικιστές σαν τον Καραμπελιά που έχουν αναγάγει την εθνική ιδέα σαν κάτι "καλό" για όλους τους "λαούς" τι πρόβλημα έχουν; Δεν υποτίθεται ότι είναι "καλό" τα έθνη να βρίσκουν τον τελικό τους σκοπό στην δημιουργία του έθνους κράτους; Τέλος πάντων, φυσικά στην προκειμένη περίπτωση όλως παραδόξως δεν ισχύει κάτι τέτοιο... Το Κόσοβο φαντάζομαι οτι θα έχει κάτι να κάνει με το μουσουλμανικό τόξο, ή/και τους αμερικάνους (μα καλά η αμερικάνοι δεν είναι εναντίον των μουσουλμάνων;;;), ή τέλος πάντων με την δημιουργία ενός μουσουλμανικού κράτους στην Ευρώπη. (Λες και το θέμα είναι οι μουσουλμάνοι που έτσι και αλλιώς είναι στο Κόσοβο έχουν ή όχι κράτος... Μαλακίες έτσι και αλλιώς άμα πάρεις 2 επιχειρήματα να τα βάλεις δίπλα, δίπλα το ένα αναιρεί το άλλο πράγμα το οποίο φανερώνει φυσικά και το μέγεθος της συνοχής του πολτού που λέγεται εθνικισμός.

Ωραία θα πω εγώ ο φτωχός. Οι εθνικιστές έχουν δίκιο να βλέπουν σαν απειλή το Κόσοβο. Διάφοροι κουμουνιστές τώρα τι ζόρι τραβάνε; Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είπαμε; Ω ελάτε τώρα... Αν δεν με απατά η μνήμη μου η ιστορία της δέσμης δεν είναι αυτή που έλεγε ότι το ελληνικό κράτος στήθηκε εκεί γύρω στα 1828 μπας και πάρουν πίσω οιγαλλοεγγλεζικες τράπεζες τα λεφτά τους και έτσι για να υπάρχει μία σφήνα στην Οθωμανική αυτοκρατορία; Με τις ίδιες ακριβώς αναλογίες η δημιουργία του ελληνικού κράτους είχε λίγο πολύ την ίδια λειτουργικότητα που ευελπιστεί να αποκτήσει το Κόσοβο σε σχέση με την Ρωσσία. (Αν και στην προκειμένη περίπτωση είναι κάπως πιο μακριά αν και οι αποστάσεις έχουν μικρύνει...). Τέλος πάντων για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία τα πράγματα είναι απλά: όποιος θεωρεί ότι ο πατριωτισμός είναι "εν γένει" καλός για τους λαούς, θα πρέπει να θεωρεί καλή και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου.

Ειδικώς τώρα το ΚΚΕ και διάφοροι της εξωκοιβουλευτικής αριστεράς έχουν ακόμα διάφορες ψευδαισθήσεις και θαρρούν ότι στο πρώην ανατολικό μπλοκ υπάρχει η δυνατότητα της επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση. Μόνο κάπως έτσι μπορώ να εξηγήσω την υπεράσπιση των σέρβων εθνοκαθαριστών του καθεστώτος Μιλόσεβιτς ή μια περίεργη μούγκα που επικρατεί γύρω από τα καμώματα της Ρωσίας. Αλλά όλα αυτά είναι απλά κατάλοιπα ενός παλιού καλού αντιιμπεριαλισμού, ο οποίος ενώ παλιά είχε το αξίωμα ότι υποστηρίζουμε και σπάμε τους αδύναμους κρίκους του ιμπεριαλισμού κάτι το οποίο είναι προς όφελος της σοσιαλιστικής πατρίδας, σήμερα που δεν υπάρχει σοσιαλιστική πατρίδα γενικώς "ας είμαστε ενοχλητικοί στους αμερικάνους", έτσι στο χαλαρό μπορούμε να υποστήριξουμε ότι πιο αντιδράστικο μπορεί να υπάρχει σε μία κοινωνία μιας και είναι το μόνο που αντιστέκεται στους αμερικάνους (το οποίο καμιά φορά μπορεί να δηλώνει και πολύ απλά ότι σκοτώνουν αμερικάνους...).

Εν μέρει όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι παρα λογική συνέπεια και σχεδόν ντετερμινιστικά αποτέλεσμα προηγούμενων πολιτικών στάσεων, θέσεων και αντιλήψεων. Αντιλήψεις που δεν εστίαζαν καταρχήν στους ταξικούς ανταγωνισμούς αλλά πολύ περισσότερο στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων, στους ενδοκαπιταλιστικους ανταγωνισμούς και σε άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα για διπλωματικά τραπέζια και ταινίες κατασκοπείας... Αντιλήψεις που με απλά λόγια κατέληγαν πάντα να καλούν τους προλετάριους να σφαχτούν για την τάδε ή δείνα αστική τάξη... Αντιλήψεις που πάντα διαλέγουν μεταξύ 2 κακών το λιγότερο κακό. Αντιλήψεις που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την ανάπτυξη ενός ανταγωνιστικού κινήματος και την δημιουργία επαναστατικών διαδικασιών. Απλά πράγματα...

Ας διαλέξει ο καθένας τον εθνικιστή που του ταιριάζει και ας πάει να σκοτωθεί για αυτόν. Αλλά ας μην καμώνεται ότι το κάνει για το καλό της εργατικής τάξης...

ΥΓ. Υποτίθεται ότι θα έγραφα και κάτι για τη Μακεδονία αλλά τα έχω πει και παλιότερα, αν και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ευτυχώς που έχει πεθάνει ο Χριστόδουλος.

Ο χάρτης από πάνω είναι ένας χάρτης των ομιλούμενων γλωσσών στην Ευρώπη το 1990... Κοιτά να δεις που είναι πιο ανακατεμένος από τα εθνικά σύνορα... (Ελπίζω να μην έχει φτιαχτει με καμία χρηματοδότηση του Σόρος και βγω και γω πράκτορας του ιμπεριαλισμού...)

5 Comments:

  1. Το εργαλείο said...
    Είναι ωραίο να διαβάζεις κατι οικείο στην εθνικιστική παράνοια που επικρατεί.
    Ανώνυμος said...
    Μέσες άκρες συμφωνώ μαζί σου, αλλά από το κείμενό σου βγαίνει μία πίστη στους ανθρώπους, ότι δηλαδή «ο λαός από τα κάτω θα καταφέρει κάποτε να σπάσει τις αλυσίδες του», σκεπτικό κατά πολύ λανθασμένο θα έλεγα. Βέβαια, αν δεν αποδεχθεί κανείς μία τέτοια θέση, θα πρέπει για να μιλήσει κανείς πολιτικά να το κάνει με όρους εξουσιαστικούς, παραγοντίστικους, όπως κάνουν όλα αυτά τα ονόματα που παρελαύνουν στο κείμενο. Σκέφτομαι πώς μπορεί κανείς να ελιχθεί μέσα στις συμπληγάδες της ηθικής και της πραγματικότητας και καταλήγω, με μέσης διάρκειας ελευθεριακά διαλείμματα, πάλι στην ατομική στάση απέναντι στα προβλήματα. Αλλά πολιτική ξέρω πως δεν γίνεται έτσι.

    Το «εθνοστεντόν» έσπειρε. Δικό σου ή κλόπυράιτ; Θα το χρησιμοποιήσω εν καιρώ.
    βα.αλ. said...
    Είναι ωραίο να σε διαβάζουν οικείοι. Και κυρίως να ξέρεις ότι υπάρχουν, εργαλείο...

    Εξόριστε. Το εθνοστεντόν είναι πολυχρονεμένη ατάκα που την έχουμε γράψει πολλοί από εμάς πολλές φορές σε τοίχους αλλά και αλλού.

    Οι ρίζες της χάνονται κάπου εκεί στα σκοτεινά χρόνια της δεκαετίας του '90.

    Δεν ξέρω αν είναι "πίστη" στους ανθρώπους ότι κάποτε από τα κάτω θα σπάσουν τις αλυσίδες τους... Θεωρώ δεδομένο ότι Ο,ΤΙ έχει συμβεί στην ιστορία σαν ΓΕΓΟΝΟΣ εν πολλοίς οφείλεται στους απο κάτω, στην ανώνυμη κίνηση της ιστορίας. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις επαναστάσεις, αφορά σχεδόν το σύνολο της ιστορικής συνθήκης. Ένα πολύ απλό παράδειγμα: Το διαδίκτυο.

    Δεν θα ήθελα να μπω σε διαδικασία να αναιρέσω το πίστη (αν και σιχαίνομαι θρησκευτικούς όρους), γενικώς θα προτιμούσα το εμπιστοσύνη. Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει και η ιστορική κίνηση και τα παραδείγματα, υπάρχουν αναλύσεις και συζητήσεις για το τι έρχεται και ποιος το φέρνει μέσα στην ιστορία.

    Και πέρα από αυτό υπάρχει και η πραγματικότητα. 'Ή μάλλον οι πολλές πραγματικότητες. Π.χ. λέω και εγώ ο ίδιος στο κείμενο για τις εθνοκαθάρσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αλήθεια έχεις καμιά ιδέα πόσοι ήταν οι λιποτάκτες του σέρβικου στρατού; Καμιά 200 χιλιάδες αν δεν κάνω λάθος. Το θέμα εδώ ποιο είναι; Μπορείς να φανταστείς πόσα περισσότερα θα "κατόρθωνε" ο σέρβικος στρατός με αυτούς τους στρατιώτες; Η έστω και παθητική, άρρητη αντίσταση αυτών των χιλιάδων λιποτακτών δεν εμπόδισε σε κάποιο βαθμό το θεάραστο έργο των εθνικιστών σέρβων; Κατα μία έννοια αυτό είναι που περίπου θέλω να πω με την εμπιστοσύνη μου...
    Ανώνυμος said...
    Για χιλιοστή φορά γράφεις το ανακήρυξη ως ανακύρηξη (όπως δηλ. και με το προκύρηξη ή το μύνημα)!!!

    Ε αάει στο διάλο πια με τα ορθογραφικά σου λάθη!!!

    Κί(σ)τος
    J95 said...
    Πολύ καλό.

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα