It's the song not the singer

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, αλλά η αμερικανική κοινωνία έχει στη βάση της μία τεράστια εργατική κουλτούρα η οποία μάλλον διαφεύγει στον υπόλοιπο κόσμο. Θέλω να πω ότι από αυτή την την χωρα βλέπουμε τόσα πολλά αλλά χάνουμε άλλα τόσα. Όταν πολύ παλιά είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο για την εργατική πρωτομαγιά από τη Σύγχρονη Εποχή ενός αμερικάνου, όπου ουσιαστικά περιέγραφε από τον 19 αιώνα μέχρι και τον Β ΠΠ τους αγώνες και την πάλη των εργατών στις ΕΠΑ μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, τότε, 16 χρονών, οι ΕΠΑ ήταν μία τεράστια αντιδραστική έκταση που το μόνο της καλό ήταν το ροκ εν ρολ. Φυσικά μεγαλώσαμε, άνοιξε το μυαλό μας, διαβάσαμε και είδαμε και άλλα πράγματα και είδα τελικά μία ας την πούμε πιο κρυφή και πιο υπόγεια ιστορία της Αμερικής. Όσο περνούσε ο καιρός όμως τόσο μεγάλωνε ο εντυπωσιασμός μου για το σε πόσο ακραίες συνθήκες δράσης και αντίδρασης είχαν καταφύγει κατά καιρούς οι εργάτες. Οκ δεν έγινε ποτέ επανάσταση εκεί, αλλά πολλές φορές ολόκληρες περιοχές βρέθηκαν σε συνθήκες εμφύλιας διαμάχης. Τέλος πάντων, εκεί, στους εκμεταλλευόμενους των ΕΠΑ βρίσκεται μία τεράστια ιστορία που αξίζει κανείς να ψάξει. Αν πρέπει πάντως κανείς να δώσει μία ερμηνεία για όλο αυτό μάλλον θα πρέπει να την ψάξει στο πως δομήθηκε το αμερικάνικο κράτος (είναι λίγο μεγάλη ιστορία και βασικά ψιλοβιάζομαι...).

Ένα σημείο αυτής της ιστορίας είναι και το τραγούδι που έχω βάλει εδω πέρα. Η ιστορία αυτού του τραγουδιού είναι εδώ πέρα. Και νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γραφτεί γενικώς αλλά και ειδικώς. Εμείς είμαστε άλλοι. Άλλοι από αυτούς, άλλοι απο εμάς και κυρίως άλλοι από αυτό που θέλουμε να είμαστε. Η αλλοτρίωση δηλαδή στο δρόμο για την κατάργηση της με το όπλο στο χέρι.

Εδώ είναι η πρώτη διασκευή που άκουσα από τους Dropkick Murphys. Ωραία διασκευή και ευτυχώς δεν βλέπουμε τους ίδιους.



Εδώ είναι μάλλον η πιο κλασσική διασκευή από τον Pete Seeger, τότε που αμερικάνικη φολκ μουσική ήταν μία διήγηση της τάξης των εκμεταλλευομένων...



Και εδώ μία διασκευή σε hip hop που παραδόξως μου αρέσει αν και φυσικά δεν είμαι ούτε με τον Μοράλες όυτε με τον Φιντέλ και πολύ περισσότερο ούτε με τον Τσάβες αλλά τέλος πάντων. Οι καλλιτέχνες πάντα τελούσαν υπό καθεστώς σύγχυσης.

7 Comments:

  1. ΠανωςΚ said...
    Στη συλλογή "Αμερικανική προλεταριακή λογοτεχνία" αναφέρεσαι Βάαλ; Το 'χω διαβάσει κι εγώ, αν και δυστυχώς δεν το απόλαυσα...
    Ανώνυμος said...
    Ωραίο το ποστ σου. Έμαθα για ένα τραγούδι, που δεν το είχα ποτέ μέχρι τώρα προσέξει, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των διαφημιστών ουίσκι.
    Ανώνυμος said...
    Geia xara! eimai enas apo tous anagnwstes tou blog, edw kai kapoio kairo. Poly wraio, idietaiera endiaferon itan oi proletariakes istories, kai tyxainei na taytizome me polles apo tis apopseis tou sygrafea. Exei plaka giati ki egw proxtes epsaxna afta ta tragoudia sto net kai akolouthisa ta idia links. Aformh htan h proanaferthisa diafhmisi. Pistevw oti to tragoudi sth diafhmish einai ekseretiko, isws h kalyterh ektelesh.

    ps
    O logos pou protoekana klik sto blog itan to gamato onoma "Ti eide h alikh mesa apo ton kathrefth". Pistevw poly kalytero apo to yparxon, sorry dude ;)
    Unknown said...
    Έξυπνο κι ενδιαφέρον blog.
    Ανταποδίδω το link φίλε μου και θα τα λέμε...καλώς σε βρήκα!
    Ανώνυμος said...
    Mias kai to thetei o anonymos parapano na po ki ego me ti seira mou pos ontos to "videodrome" einai xalia os onoma pera tou oti einai kai ektos topou kai xronou me ayta pou pragmateyetai to blog (isos oxi entelos bebaia... alla...)


    Ennoeitai pos to proigoumeno onoma itan poly kalytero kai edine mia prooptiki.
    βα.αλ. said...
    @ Πάνω, όχι αναφέρομαι στην Ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς...

    @ Ανώνυμε, σε παρακαλώ μη με αποκαλείς συγγραφέα... Όχι μόνο δεν είμαι αλλά και ούτε πρόκειται να γίνω.

    @Εxiled και ανώνυμε. Το λέω πάλι. ΔΕΝ ΕΧΩ τηλεόραση και ούτε βλέπω εδώ και πλέον των 10 ετών. Τη διαφήμιση αυτή δεν την έχω δει αν και μου την έχουν περιγράψει αρκετά παλιά... Νόμιζα και έλπιζα ότι πια δεν παιζόταν. Με αφορμή πάντως αυτό μου δώσετε μία ωραία ιδέα για μια επόμενη ανάρτηση. Η εκτέλεση πρέπει να είναι της Natalie Merchant.

    Πάντως το τραγούδι αυτό είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια διαμαρτυρίας στην Αμερική.

    @samael ευχαριστώ και ανταποδίδω.

    @για τις ενστασεις με το όνομα. Είναι αλήθεια ότι το τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη μου άρεσε. Σε κάποια φάση είχα δοκιμάσει να βάλω και τη γκραβούρα με την Αλίκη να κοιτάει τον καθρέφτη αλλά δεν τα κατάφερα... Επειδή όμως σας αγαπάω και η αγάπη του κόσμου είναι η τροφή του καλλιτέχνη σκέφτομαι σαν τίτλο την Αλίκη. Αλλά υπότιτλο θα αφήσω το Ζήτω η νέα Σάρκα...
    Ανώνυμος said...
    γκχμ, ήθελα να πώ του γράφωντος :)

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα