Θα χεστούμε στο τάληρο (ή τάλαρο που λένε και στο χωριό μου) με τις νέες συμβάσεις. Είναι πάρα πολλά τα λεφτά που θα πάρουμε, που εγώ λέω ότι μας περισσεύει να τα δίνουμε στα αφεντικά μην μπούνε μέσα και μετά δε θα έχουμε σε ποια κωλοδουλειά να πάμε για να μας γίνει η κωλοτρυπίδα βερύκοκο. Θα μείνουμε άνεργοι θα μας φάει η κατάθλιψη (γιατί δε θα έχουμε πρωινό ξύπνημα...) θα επιβαρύνουμε και άλλο την εθνική οικονομία, θα αυτοκτονήσει από απελπισία ο Αλογομούρης και μετά θα αυτοκτονήσουμε και όλοι εμείς της γενιάς "σας γαμάμε στη δουλειά και μας λέτε και ευχαριστώ", δε θα κάνουμε παιδιά γιατί δεν θα μπορούμε να τα θρέψουμε, οι Αλβανοί που έχουνε πάρει τις καλύτερες δουλειές, θα γίνουν πιο πολλοί, θα αλλοιωθεί η σύσταση του κράτους και στα γεράματα μας όλη η νότια βαλκανική θα γίνει μία μεγάλη Αλβανία, προτεκτοράτο του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Επειδή όμως η δεξιά (sic) είναι σοφή. ΣΟΦΕΣΤΑΤΗ θα έλεγα επιπροσθέτως, επιπλέον συνάμα και διακαώς, φροντίζει για εμάς και έχει ένα ανώτερο σχέδιο για να μας λύσει όλα μας τα προβλήματα. ΟΛΑ ΜΑΣ έτσι;

Θα επέλθει λοιπόν η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου στον τριτογενή. Όλα θα δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο. Τα πάντα όμως. Ξαφνικά θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας επί τρία. (Η σοφή εφημερίδα Αυριανή το είπε). Θα υπάρχει τεράστιο κενό στην αγορά εργασίας, έτσι θα καλύψουμε όλοι μας αυτά τα κενά δουλεύοντας 3 διαφορετικές δουλειές. Μία βραδινή βάρδια στην εφορία ας πούμε, μία πρωινή σε κάνα μαγαζί που είναι από τις χαλαρές δουλειές, και για απόγευμα που θα έρθουμε στο τσακίρ κέφι ψήνουμε και κάνα μπιφτέκι σε κάνα φαστφουντάδικο.

Προσέχτε μέσα στη σοφία της τι θα κάμει η δεξιά (sic) α) θα μας βολέψει όλους στο δημόσιο β) θα παίρνουμε όλοι 3 μισθούς γ) θα κάνουμε τεράστιες οικονομίες δ) θα μας λυθούν όλα τα προσωπικά και διαπροσωπικά και άρα ψυχολογικά προβλήματα και τέλος ε) θα αυξηθούν οι κοινωνικές μας σχέσεις, η μείωση των ήδη υπάρχοντων δεν μας ενοχλεί καθότι θα απόκτήσουμε καινούριους φίλους και η ερωτική μας ζωή θα περιοριστεί στα βασικά και ουσιαστικά (ένα γρήγορο πίσω από τα μπιφτέκια ή στις αποθήκες...).

Τι ρωτήσατε; Αν θα ζούμε καθόλου...;;;

ΜΑ ΚΑΛΑ ΡΕ, ΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΘΟΛΟΥ;;;

Τουμπουρλούκι

Μετά την καταθλιπτική βδομάδα που περάσαμε είπα να το ρίξω λίγο έξω. Να αλλοτριωθώ και γω σαν άνθρωπος βρε αδερφέ όπως όλη η εργατική τάξη. Ορίστε τα κορυφαία της βραδιάς αρχής γενομένης από τους Dead Moon και το Fire in the western world...



Συνεχίζουμε στο μονοπάτι της αλλοτρίωσης, σεξ, ναρκωτικά, τρέλλα, SPK και τα μυαλά στα κάγκελα. Fuzztones Ward 81...



Και περνάμε στους αγαπητούς art garagερηδες Miners of Muzo Hey Gupsy Woman



Εδω οι λεβέντες Thee Fourgiven, οι οποίοι είναι το καλύτερο παράδειγμα γιατί το garage δεν πρόκειται να γίνει ποτέ μία ακόμα μαζική μόδα, αλλά θα παραμείνει μονίμως σκοτεινό και άσχημο.



Κατεβαίνουμε τώρα λίγο πιο νότια για να ακούσουμε έναν ύμνο για την απαλλοτρίωση των εκμεταλλευομένων: The Saints και Know your product.



Για να χαλαρώσουμε λιγάκι ας ακούσουμε κάτι πιο ελαφρύ. Chills - Ι love my leather jacket. Ένας ύμνος στους μπλουζόν νουάρ που γιορτάζουνε τα σαραντάχρονα φέτος.



Επειδή όμως σα να φλωρέψαμε πολύ ας κλείσουμε με δύο αριστουργήματα. Fugazi και Mudhoney.




Πριν 4 μήνες έγραφα εδώ ένα σύντομο σχόλιο σε σχέση με την απεργία της 12-12. Ρίχτε του μια ματιά, όχι επειδή θέλω να βλογήσω τα γένια μου, αλλά για να δείτε αν θέλετε περισσότερο την οπτική από την οποία βλέπω τα πράγματα. Πιο κάτω μιλάω για ήττα. Ήττα ήδη γνωστή. Ας εξηγηθώ.

Καταρχήν προσωπικά αλλά και μπορώ να πω ευρύτερα στους κύκλους που κινούμαι, ευτυχώς κανείς μας δεν πάσχει απο αυταπάτες. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει γραφειοκράτες συνδικαλιστές και σιαμεσολάβηση. Όλα αυτά τα είδαμε και τα έχουμε ξαναδεί και θα τα ξαναδούμε στο μέλλον αν δεν αλλάξει κάτι. Είχαμε επίγνωση ότι η ΓΣΕΕ προσπαθούσε να κουκουλώσει τις αντιδράσεις όσο πιο ανώδυνα γινόταν. Τρεις απεργίες σε 4 μήνες δεν είναι αυτό που ακριβώς θα λέγαμε -ακόμα και με την πιο ρεφορμιστική έννοια- δυναμική αντίδραση, έτσι δεν είναι; Ειδικότερα αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος και τη σημασία του ζητήματος, όλη η αντίδραση της ΓΣΕΕ είναι το κατώτατο όριο αντίδρασης... Αν δεν έκανε ούτε αυτά με απλά λόγια, δεν θα είχε τον ελάχιστο λόγο ύπαρξης της σαν διαμεσολάβηση. Έκανε το ελάχιστο για να συνεχίσει να συντηρείται σαν τέτοια.

Από την αρχή αυτής της υπόθεσης λέμε και ξαναλέμε, λέω και ξαναλέω "καμία εμπιστοσύνη στη ΓΣΕΕ και τους πουλημένους γραφειοκράτες" και "αυτοοργάνωση και αντίσταση στις δουλειές". Θα το ξαναπώ: Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν ούτε στοιχειωδώς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επομένως αν θέλουμε, να υπερασπιστούμε αυτά τα συμφέροντα, τα συμφέροντα μας στην τελική, ο μοναδικός δρόμος περνάει πάνω από το πτώμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Εχθροί μας είναι στον ίδιο ακριβώς βαθμό και η ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ. Το τονίζω. Στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Ούτε μία τρίχα λιγότερο.

Λέω πάλι. Αυτά είναι γνωστά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που ήταν πραγματικά αποκαρδιωτικό, αυτό που ήταν πραγματικά απελπιστικό στην πορεία της Τετάρτης δεν ήταν η ακόμα μία φορά επανάληψη αυτού του θεάματος. Αλλά το ότι η επανάληψη αυτού του θεάματος συνοδεύτηκε από ένα πλήθος που ξεκίναγε από το Σύνταγμα και έφτανε στο Πεδίο του Άρεως. Με άλλους ιστορικούς όρους αυτό το αριθμητικό πλήθος θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει επανάσταση. Κυριολεκτικά. Με τους σημερινούς όρους της ολικής διαλυσης της συνοχής της εργατικής τάξης, αυτό το πλήθος έσκυψε το κεφάλι στις εντολές των συνδικαλιστικών ηγεσιών του και δεν φώναξε ούτε ένα σύνθημα έξω από τη βουλή. Με απλά λόγια. Αν δεν υπήρχε αυτό το πλήθος να κάνει πιο έντονο το ξεπούλημα της ΓΣΕΕ, δεν θα ήταν τόσο αποκαρδιωτικό το θέαμα.

Πριν τέσσερις μήνες έλεγα ότι αυτό (οι κινητοποιήσεις) δεν είναι εργατικό κίνημα, αλλά μάλλον η διαμεσολάβηση που κάνει τη δουλειά της. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Το μόνο που μας μένει είναι αυτό που είχαμε πάντα. Τα χέρια μας και το μυαλό μας. Ας ελπίσουμε ότι από όλη αυτή την ιστορία να προκύψουν νέα πράγματα. Είναι η μόνη μας ελπίδα. Είμαστε η μόνη μας ελπίδα.

Δεν ξέρω αν θα έχουμε συχνά την ευκαιρία να βρεθούμε τόσοι πολλοί στο δρόμο. Ας είμαστε και οι μισοί και ας ξέρουμε τι μας γίνεται.


Αν εμείς οι εργάτες καταλάβουμε ότι
μπορούμε να σταματήσουμε όλα τα τρένα και τα πλοία,
να δέσουμε με σφιχτές αλυσίδες
κάθε τροχό αυτού του κόσμου
κάθε ορυχείο και κάθε εργοστάσιο,
τότε οι στόλοι και οι στρατοί όλων των εθνων θα
ΣΤΑΘΟΥΝ ΑΚΙΝΗΤΟΙ
στο πρόσταγμα μας.

Joe Hill


ΥΓ. Αυτό εδώ και εκατό χρόνια δεν το έχουμε καταλάβει. Το σημερινό ήταν ήττα. Ή μάλλον η έκφραση μιας ήττας ήδη γνωστής.
Περισσότερα σύντομα.

(Μία παράκληση: Ευχαριστώ τον αναγνώστη που κάνει αντιγραφή κάποιων κειμένων στο indymedia, αλλά θα τον παρακαλέσω να μην το ξανακάνει. Αν θέλω να πω κάτι εκεί, θα το πω εκεί.)

Πετυχαίνω αυτό εδώ το βιντεάκι:



Φαινομενικά πρόκειται για μία ακόμη εμφάνιση του φαινομένου της κυρίας που παρουσιάσαμε πριν κάνα μήνα σε τούτο εδώ το ταπεινό ιστολόγιο με τον εξαίρετο στίχο "στ' αγαλμα του Κλκοτρώνη δες πψς σφυράει το κοτρώνι". Φαινομενικά όμως... Η συντρόφισσα από τη Λατινική Αμερική είναι πολύ πιο διαβασμένη στο μαρξισμό λενινισμό και τις επιστημονικές αρχές του διαλεχτικού υλισμού...

Ξεκινάει το βίντεο με ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Γιατί όποιος λαός δε γνωρίζει την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει. Μία σφαίρα ακούγεται και ζουμ στον Τσε. Η Ναταλί σκάει σε ένα σπίτι (προσέχτε το γαίδαρο στα δεξιά). Μπαίνει μεσα αγνοώντας τα σεξιστικά βλέμματα των ενόπλων. Ένας ταπεινός αγρότης παίζει το μπάντζο του και τσααφ ανοίγει η πόρτα θαρρείς και ανοίγουν οι θύρες της συνείδησης. Προσέχτε το συμβολισμό. Φως, πόρτα ανοιχτή και μπούστο...

Μετά περνάμε στο ιστορικό ντοκουμέντο. Ο Τσε νεκρός. Δεν το σχολιάζω φυσικά γιατί είναι προφανές. Η νεαρή Ναταλί στέκεται και κοιτάει το νεκρό ήρωα. Το μάρτυρα και τον αγωνιστή. Τον κοιτάει καλά και φαίνεται να καταλαβαίνει το βαθύτερο νόημα της πράξης του αλλά και του ίδιου του γεγονότος.

Στην επόμενη σκηνή η Ναταλί βγαίνει έξω. Προσέχτε τον γκρίνγκο που την κοιτάει (υπονοούμενο για τον ρόλο των ΕΠΑ στο γεγονός) καθώς και τον αετό που πετάει ψηλά.

Και εδώ αρχίζει να απογειώνεται η δράση όπου η Ναταλί πιάνει το καλάσνικωφ και αρχίζει να γαζώνει τα μπουκάλια. Είναι πολύ απλά τα βήματα της επαναστατικής συνείδησης. Προσέχτε πως τινάζει το μαλλί . Είναι πολύ σημαντικό γιατί καταδείχνει την σκληρή εκπαίδευση. Μπορεί και πυροβολάει και με τα μαλλιά μες στα μάτια. Αυτή η τεχνική θα φανεί πολύ χρήσιμη αργότερα. Ο συμβολισμός είναι σαφής ο επαναστάτης πρέπει να είναι σε θέση να ανταπεξέρχεται το τυχαίο απαρέγκλιτα.

Μετά περνάμε στο ανέβασμα της πολιτικής δράσης. Αφού έχουμε δεχθεί τη συνείδηση, αφού έχουμε εκπαιδευτεί, ακολουθούμε την μοναχική πορεία (έτσι είναι οι πρωτοπορίες) για να έρθουμε σε επαφή με τις μάζες. Προσέχτε και πάλι το συμβολισμό, είναι πολύ λεπτός αλλά ένα εξασκημένο μάτι τον πιάνει. Γκάνι, μωρό, αρβύλα, πεδιάδες, ποτάμια. Εεεε; Σωστή η Ναταλί. Προστρέχει στις μάζες. Στον κινητήριο μοχλό της ιστορίας.

Πάει λοιπόν στα χωράφια, αλλά τίποτα. Πάει και στα χωριά αλλά τίποτα. Για έναν πολύ περίεργο λόγο αγνοείται από τους πάντες. Βάζει όμως μπροστά τα μεγάλα μέσα. Λάσπες, βροχές, φωτιές, χτύπημα σα χταπόδι, και να τη πετιέται με το καμάκι του ήλιου και καμακώνει το θεριό και μπλα μπλα μπλα.

Μετά έρχεται η σεκάνς της απογείωσης. Αφού όλοι επέισθησαν με αυτήν μπροστάρισσα πάνε για να συναντήσουν το μεγάλο ποτάμι της ιστορίας.

Ηθικόν δίδαγμα:

Αυτό που με εντυπωσιάσε σε αυτό το βίντεο είναι η διαπίστωση εκ μέρους μου ότι τελικά μας δείχνει πως ακριβώς δουλεύει η ιδεολογία στο μυαλό του ιδεολόγου. Όλα είναι θέμα κατανόησης συγκεκριμένων νοημάτων. Όποιος καταλαβαίνει τα νοήματα, καταλαβαίνει τον κόσμο. Και απλά μένει ο κόσμος να κατανοήσει. Για αυτό και άμα δεν μας καταλαβαίνει, σαν επαναστάτες, ο κόσμος φταίει ο κόσμος. Το πουτάνα κοινωνία, δεν απέχει πολύ από την σκέψη διάφορων ιδεολόγων.

Η κοινωνική συνθήκη όμως είναι κάτι παραπάνω από νόημα. Είναι βίωμα. Είναι υλική. Είναι αντιφατική και μέσα σε αυτή είμαστε εμείς και δρούμε και κινούμαστε. Η δράση των επαναστατών δεν μπορεί να είναι μία δράση νοημάτων.


Η είδηση είναι αυτή εδώ από τη σημερινή Ελευθεροτυπία:

Η εκτόξευση σκουπιδιών μέσα σε σακούλες σε βάρος αστυνομικών που εμπόδιζαν την είσοδο απεργών-εργαζομένων στους δήμους σε κτίριο του υπουργείου Απασχόλησης, συνιστά κατά την Ενωσή τους «βάναυση προσβολή προσωπικότητας, η οποία καταρρακώνει το κύρος του εργαζόμενου αστυνομικού».
Γι' αυτό το λόγο χθες η Ενωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής μπήκε στο χορό των μηνύσεων σε βάρος απεργών εργαζομένων και συνδικαλιστικών σωματείων υποβάλλοντας μηνυτήρια αναφορά και ζητώντας «να αποδοθούν οι δέουσες ποινικές ευθύνες μετά την ανάλυση των σχετικών βίντεο που προβλήθηκαν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς». Οπως αναφέρεται στη μηνυτήρια αναφορά, η οποία υποβλήθηκε χθες στην Εισαγγελία Αθηνών από τον πρόεδρο Ι. Μακρή, οι αστυνομικοί «δέχτηκαν αναίτια και απρόκλητα επίθεση με ξύλα και καδρόνια από ομάδα ατόμων που ήταν στη συγκέντρωση, οι οποίοι επιχειρούσαν την πρόκληση σωματικών βλαβών στους αστυνομικούς. Εκείνοι ψύχραιμα δεν αντέδρασαν αλλά παθητικά παρέμεναν στις θέσεις τους οπισθοχωρώντας σιγά σιγά μήπως εκτονωθεί κατ' αυτόν τον τρόπο η κατάσταση και τότε τα ίδια άτομα άρχισαν να τους πετούν σακούλες με σκουπίδια. Σε ελάχιστο χρόνο δεκάδες σακούλες σκουπιδιών μαζεύτηκαν από τη γύρω περιοχή και τα ίδια άτομα τις πετούσαν περιφρονητικά κατά πρόσωπο στους αστυνομικούς και παράλληλα τους εξύβριζαν με απίστευτες εκφράσεις ωσάν οι συνάδελφοι ήταν μέρος του προβλήματός τους». Αναφέρεται επίσης πως οι αστυνομικοί «έχουν καταντήσει σάκος του μποξ» και υπενθυμίζεται πως «ο θεσμικός μας ρόλος επιβάλλει τη διαφύλαξη εν προκειμένω ενός κρατικού κτιρίου του υπουργείου και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό».

Πρώτον:
Οι μπάτσοι δεν είναι εργαζόμενοι. Οι μπάτσοι είναι οι σκύλοι των αφεντικών. Αν θέλουν να αυτοαποκαλούνται εργαζόμενοι το πρώτο πράγμα που έχουν να κάνουν είναι να αρνηθούν από εδώ και μπρος την οποιαδήποτε παρουσία τους σε διαδήλωση. Αυτό σαν πρώτο βήμα, μετά το ξανασυζητάμε.

Δεύτερον:
Αφού λες ότι είσαι εργαζόμενος, και εφόσον κανένας δεν σε αναγκάζει να γίνεις μπάτσος (αντιθέτως ο οικοδόμος αναγκάζεται να γίνει οικοδόμος, ο εμπορουπάλληλος εμπορουπάλληλος κοκ) θα πρέπει να φας στη μάπα και τα καλά (σταθερός μισθός μπλα, μπλα, μπλα) και τα κακά.

Τρίτον:
Οι εποχές που οι διαδηλωτές σας αντιμετώπιζαν με λουλούδια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Λυπόμαστε. Για τα λουλούδια. Που κάποιοι από εμάς έκαναν το λάθος να σας δίνουν.

Τέταρτον:
Έχουμε μία σχέση στο δρόμο. Μας βρίζετε σας βρίζουμε. Μας βαράτε σας βαράμε. Μας πετάτε χημικά, βομβίδες κρότου λάμψης, σας πετάμε μπουκάλια, πέτρες, και ότι άλλο βρεθεί μπροστά μας. Δεν είναι ευγενικό όταν κάποιος σου προσφέρει τόσα πολλά εσύ να μην έχεις κάτι να δώσεις... Τα λέει και ο Μως στο "Δώρο".

Πέμπτον:
Οι "συνάδελφοι" ΕΙΝΑΙ μέρος του προβλήματος. Στην κοινωνιολογία που σας μαθαίνουν στη σχολή δεν σας έχουν πει την περίφημη ρήση του Βέμπερ για το κράτος που κατέχει το μονοπώλειο στη νόμιμη χρήση βίας; Πληροφοριακά και αν αυτό δεν σας το είπε ο καθηγητής της κοινωνιολογίας αυτή η νόμιμη χρήση βίας ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ.

Εκτον:
Θα μάθετε πολύ καλά από εδώ και μπρος οτι δεν υπάρχει τίποτα πιο λυσσαλέο από τους εργάτες που εξεγείρονται ενάντια στις συνθήκες ζωής τους συνολικά. Οι μέχρι τώρα γνωστοί σας αναρχικοί θα είναι αγγελούδια μπροστά τους.

Και έβδομον:
Συγγνώμη. Την επόμενη φορά θα σας πετάξουμε ΣΚΑΤΑ.


Πριν 2-3 χρόνια είχαμε ξεκινήσει με τους συντρόφους του Κιβωτίου μία προσπάθεια να αναλύσουμε το ζήτημα του εθελοντισμού. Αναγκαστικά όμως έπρεπε να το δούμε μέσα από το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτός εντάσσεται, δηλ. αυτό του κράτους πρόνοιας. Έτσι μας προέκυψε το κείμενο "Χίλιες και μία μέρες και νύχτες κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών" που δημοσιεύθηκε στα τεύχη 2 (εδώ το πρώτο μέρος) και 3 (και εδώ το δεύτερο) του εντύπου μας.

Σήμερα, κάνα δύο χρόνια μετά το ξαναδιάβασα μετά από πολύ καιρό προσπαθώντας να δω τι θα μπορούσα παραπάνω να γράψω. Χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μας πολύ λίγα παραπάνω πράγματα θα μπορούσα να γράψω στη βάση μίας πολιτικής ανάλυσης. Και επιπλέον υπάρχει και αυτή εδώ η μπροσούρα από την Ομάδα ενάντια στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας δημοσιεύμενη 6 χρόνια πριν... Ιδιαιτέρως αναλυτική και ιδιαιτέρως χρήσιμη. Να την κατεβάσετε και να την διαβάσετε.

Οκ, λοιπόν εγώ δεν έχω να πω τίποτα, πέρα από κάποια συμπεράσματα. Κάποια πολιτικά συμπεράσματα και κάποιες σκέψεις πάνω στη συγκυρία.

Η ουσία του ασφαλιστικού προβλήματος στην Ελλάδα βρίσκεται στο ότι όσον αφορά το τριμερές της χρηματοδότησης (εργάτες, αφεντικά και κράτος) τα δύο μέρη δεν δίνουν φράγκο. Δεν πληρώνουν αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να πληρώσουν. Αυτό είναι αντικειμενικά το πρόβλημα της βιωσιμότητας ή όχι των ταμείων. Αυτό δεν πρόκειται να λυθεί με κανέναν νόμο απολύτως. Θα λυθεί μόνο στη βάση των κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών δύναμης.

Στην παρούσα φάση με τις συγκεκριμένες δομές εκπρόσωπευσης και αντιπροσώπευσης να κυριαρχούν πολύ λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν. Μία μικρή νίκη εδώ και μία μικρή αλλού. Αλλά η συνολική μάχη θα πάει χαμένη. Και θα είναι εις βάρος των εργαζομένων συνολικά. Αυτή η τακτική (την περιγράφω και σε άλλη ανάρτηση για την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ), λέει ότι όπου υπάρχουν μεγαλύτερες αντιστάσεις η κυβέρνηση θα κάνει πίσω, αλλά στη συνέχεια και αφού περάσει για το μεγαλύτερο μέρος θα τους ξεκάνει και αυτούς. Αυτό έχει γίνει ήδη με τους δημοσιογράφους. Τους έβγαλαν εκτός, αυτοί σταμάτησαν να φωνάζουν (και αντιθέτως μάλιστα μπήκαν όλοι στη γνωστή διατεταγμένη υπηρεσία τους), ε μετά θα τους γαμήσουν και αυτούς και αυτοί θα γκρινιάζουν ότι η κοινωνία δεν τους συμπαραστέκεται. Αυτό που χρειάζεται τώρα, εάν θέλουμε να μιλάμε για αντεπίθεση, εάν θέλουμε να μιλάμε για καλυτέρευση των συνολικών συνθηκών εργασίας μας είναι η αυτοοργάνωση. Οργάνωση των εργαζομένων στη βάση από εμάς τους ίδιους τους εργαζόμενους, και ταυτόχρονα επίθεση και κριτική στις γραφειοκρατικές δομές της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης της ΓΣΣΕ και του ΠΑΜΕ. Οι εκμεταλλευόμενοι κερδίζουν όταν πέρνουν τις υποθέσεις τους στα χέρια τους. Αυτό συνέβαινε πάντα και αυτό είναι αναγκαστικά το μόνο που μπορεί να συμβεί για να αρχίζουμε πάλι να κερδίζουμε. Τα λέει και εδώ ο σύντροφος παραβλέποντας όμως το εξής: η ΓΣΕΕ επίτηδες δεν κυρρήτει απεργία διαρκείας ή έστω μία γαμημένη 48ωρη ή μια κάπως πιο βαρβάτη 5μερη. Θα της δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα στην ίδια, γιατί μπορεί ναι μεν να λέει ότι φοβάται την πτώση της μαχητικότητας αλλά επίσης φοβάται και την αύξηση της μαχητικότητας εναντίον της. Με απλά λόγια η ΓΣΕΕ δεν μας θέλει και πολύ μαχητικούς. Μας θέλει τόσο όσο μπορεί να μας ελέγξει. Κάνω μία υπόθεση αλλά οι τρεις 24ωρες που έχει κυρήξει μέσα σε 4 μήνες φανερώνουν το μέγεθος της δυσαρέσκειας των εργαζομένων. Καθότι λειτουργεί αυτό αντιστρόφως ανάλογα. Όσο πιο μεγάλη η δυσαρέσκεια τόσο πιο μικρή η δρασητριοοποίηση. Τέλος πάντων αν δεν τους στείλουμε σπίτια τους δεν πρόκειται να δούμε ποτέ άσπρη μέρα.

Τώρα αυτό που γίνεται τώρα είναι μία κλοπή με την πιο κοινή σημασία του όρου. Τα δύο μέρη δεν πληρώνουν και προκειμένου να καλύψουν την βιωσιμότητα των ταμείων κάνουν μία αναδιανομή μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Τα πιο πλούσια ταμεία καλύπτουν τις τρύπες των πιο φτωχών. Αυτό κατα μία έννοια είναι μία συνολική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, η οποία εκδηλώνεται και σε άλλες παραμέτρους...

Συνολικά το ασφαλιστικό είναι μία άγρια επίθεση και μία ευθεία υποτίμηση στο πόσο "κοστίζουμε" στα αφεντικά μας. Αυτό φαίνεται από πολλά σημεία.

Από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από 50 ένσημα για ένα χρόνο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης πάμε στα 100. Δηλ. εκεί που έπρεπε να δουλεύουμε 2 μήνες τώρα πρέπει να δουλεύουμε 4. (Ειδικά για τους οικοδόμους που αυτή τη στιγμή βασικά η συμφωνία που κάνουν κυμαίνεται στα 3 μεροκάματα = 1 ένσημα αυτό πάει στα 80 ένσημα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αν κάνουμε την αναγωγή όπου 80 ένσημα = 3 μέρες δουλειάς μας πάει στις 240 μέρες εργασίας όπου εάν το διαρέσουμε δια του 20 μεροκάμματα το μήνα πάμε στο μαγικό αριθμό του 12. Δηλ. με άλλα λόγια ο μετανάστης οικοδόμος (γιατί κατά βάσην αυτούς αφορά θα πρέπει πρακτικά να δουλεύει έναν ολόκληρο χρόνο για να πάρει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).

Από τις συντάξεις. Ολόκληρες ομάδες εργαζομένων και κατά κύριο λόγο γυναίκες και μετανάστες δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Με αυτή την έννοια και ειδικά όσον αφορά τις γυναίκες (μιας και συνήθως αυτές παντρεύονται άντρες) η κάλυψη των αναγκών τους θα καλυφθεί από τον μισθό του άντρα της. Δεν μιλάω για τους μετανάστες. Σε αυτούς λένε τώρα, όλα όσα σου έχουμε κρατήσει δεν θα τα πάρεις ποτέ πίσω. Ειδικά εκείνο το κομμάτι που ήρθε εδώ το '90-91 σε μία ηλικία γύρω στα 30-35 και έτσι και αλλιώς δούλευε μαύρα για να καταφέρει μετά από 7-8 χρόνια να αρχίσει να κολλάει ένσημα.

Αν τώρα τα βάλουμε όλα αυτά κάτω και τα δούμε στο φως της πραγματικότητας των εργασιακών σχέσεων (η μαύρη εργασία είναι καθεστώς, ελαστικότητα, προσωρινότητα κλπ) καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο για κάποιον που δουλέυει σε μία φορντικού τύπου εργασία (δια βίου, 5μερο κλπ), και που δουλέυει από τα 20 του θα καταφέρει να πάρει μία ψωροσύνταξη στα 60 του. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Με απλά λόγια αν ζούμε θα πάρουμε μία σύνταξη στα 70 μας... Για να τη φάμε στα φακελάκια και στα φάρμακα, αν είμαστε τυχεροί.

Πιθανά όλοι μας να αναρωτιόμαστε λίγο εώς πολύ τι διάολο φιλελευθερισμός είναι αυτός που εφαρμόζει η ΝΔ. Το λογικό είναι να τα καταργήσει όλα και να μας στείλει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές... Πρώτον το θέμα είναι ότι σε ένα βαθμό αυτό το κάνει ήδη. Και δεύτερον και πιο σημαντικό είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός δε λέει απλά αυτό αλλά λέει "μετακύλιση του κόστους του κράτους πρόνοιας στους εργαζομένους". Αυτό κάνει τώρα η κυβέρνηση. Απλά και όμορφα. Το κράτος και τα αφεντικά δεν πληρώνουν έτσι και αλλιώς άρα εμείς οι εργαζόμενοι αναλαμβάνουμε αυτό το καθήκον. Θεωρητικά θα μπορούσε να το κάνει αλλά δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ για πολιτικούς λόγους.

Το κράτος πρόνοιας πάντα είχε και έναν χαρακτήρα κοινωνικού ελέγχου της εργατικής τάξης, ο οποίος με τα χρόνια, και όσο η εργατική τάξη εγκατέλειπε την αυτονομία της για να την πάρει η διαμεσολάβηση και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, έγινε ολοένα και πιο αυστηρός. Από το απλό: να πρέπει να είσαι στα αλήθεια άρρωστος και μάλιστα "πολύ" για να σου δώσουνε 2-3 μέρες μία γαμημένη αναρρώτικη μέχρι το συνολικό του ολένα και περισσότερου έλέγχου της αποδοτικότητας των εργαζομένων. Αυτό ακριβώς δεν θέλει να χάσει αυτή και καμμία κυβέρνηση. Πληρώνετε μόνοι σας τις υπηρεσίες που εμείς προσφέρουμε, και ταυτόχρονα σας ελέγχουμε πάνω σε αυτό που ακριβώς σας δίνουμε γιατί είστε εξαρτημένοι από αυτό προκειμένου να συνεχίσετε να ζείτε και να δουλεύετε.

Φταίω εγώ τώρα άμα πω ό,τι η αυτονομία, η αυτοθέσμιση, και η αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης είναι ο μόνος δρόμος που θα πρέπει να πάρουμε;

Coming soon to a wall near you


Διάβασα την πολύ καλή Espoir στο σχετικό της κείμενο για την ΔΕΗ. Και έμεινα άφωνος, άφωνος γιατί είδα μία ακόμα φορά τον γερο Κάρολο να επιβεβαιώνεται στις νομοτελειακές του προφητείες ότι ο καπιταλισμός θα οδηγήσει αναγκαστικά στον κομμουνισμό.

Τέλος πάντων πολύς λόγος γίνεται για την απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ. Αν λάβουμε υπόψην μας αυτά που λέγονται στο πιο πάνω σύνδεσμο, τότε εκ των πραγμάτων τότε οι εργαζόμενοι μάλλον έχουν κάθε δικαίωμα να βυθίσουν όλη τη χώρα στο σκοτάδι... Θυμάμαι σε αυτή τη φάση μία αφήγηση του Στίνα σχετική όταν σε κάποια φάση απεργούσαν οι εργαζόμενοι της εταιρίας ηλεκτρικού. Πάνε λοιπόν οι εκπρόσωποι στο Βενιζέλο και καταθέτουν τα αιτήματα τους... Ο Βενιζέλος αρνείται όλα τα αιτήματα. Λίγες στιγμές μετά όλο το κτήριο βυθίζεται στο σκοτάδι. Ανάβουν ένα κερί οι εκπρόσωποι και του λένε: "Τώρα θα διαπραγματευτείτε;". Ο Βενιζέλος δέχτηκε όλα τους τα αιτήματα. Δυστυχώς 200 χρόνια τώρα έτσι γίνονται οι απεργίες. Γιατί αυτή είναι η δύναμη των εργατών. Τι να κάνουμε. Οι αστοί έχουν τα λεφτά και μεις την παραγωγική δύναμη. That's life...

Εννοείται φυσικά ότι εμείς σαν εργάτες οφείλουμε εκ των πραγμάτων να είμαστε στο πλάι των απεργών. Οκ θα πέσει το ρεύμα! Φαντάζομαι ότι κανέναν δεν τον ενοχλεί άμα δε δουλέψει για 2-3 ώρες, έτσι; Επίσης φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα πεθάνει χωρίς ρεύμα για 2 ώρες... Τέλος πάντων. Εννοείται όλα τα ΜΜΕ ότι είναι με τον πιο στεγνό τρόπο σε διατεταγμένη υπηρεσία. Με τον πιο κοινό τρόπο. Δίκιο έχουν οι άνθρωποι. Θίγονται άμεσα. Ποιος θα βλέπει τηλεόραση χωρίς ρεύμα εεε;

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι σε ένα βαθμό οι συναγωνιστές της ΔΕΗ το έχουν ξεφτιλίσει λίγο. Καλά τους τα έχωσε η Αλέκα. Ντάξει ούτε εμείς θέλουμε το ΙΚΑ μας, αλλά φυσικά δεν είναι εκεί το θέμα. Ο αγώνας που μένει μόνος του ηττάται. Και ο αγώνας ο οποίος δεν πάει παραπάνω το πιο πιθανό είναι να χάσει αργά ή γρήγορα... Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουν, όλα τα κομμάτια της εργατικής τάξης είναι ότι δεν μπορούν να είναι μόνα τους. Όταν χάνει ένας χάνουμε όλοι. Όταν περνάει η ελαστικότητα στον ιδιωτικό για ποιο λόγο αυτό να μην περάσει και στο δημόσιο; Ή και αντίστροφα. Τέλος πάντων κατ' εμέ αυτός είναι και ο βασικός λόγος που όλοι σχεδόν οι αγώνες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ηττούνται. Επειδή δεν απευθύνονται στην τάξη και επειδή επιλέγουν αφενός να διαπραγματευτούν και αφετέρου να ακολουθήσουν μια αυστηρά συντεχνιακή λογική. Που μπορεί να καταηξει αυτό; Στο ότι μπορεί φυσικά να νικήσουν, αλλά αν νικήσουν μόνοι τους θα είναι μόνοι τους. Όλη η υπόλοιπη τάξη θα χάσει και αυτοί θα βρεθούν μόνοι τους. Ε θα τους αφήσουν μερικά χρόνια και μετά με ένα φραπ θα τους ξεκάνουν. Αυτό γίνεται μονίμως. Και αυτό είναι το όριο, το πολιτικό όριο, του να κοιτάς τη συντεχνία σου και τον κλάδο σου... Στο τέλος μένεις με τον κλάδο στο χέρι...

Τέλος πάντων υποτίθεται ότι σε αυτή την ανάρτηση θα έγραφα και για το ασφαλιστικό αλλά μου βγήκαν ήδη πολλά αλλά και τι να πρωτογράψεις. Θα τα βάλω όμως κάτω λίγο κάποια στιγμή.

It's the singer not the song


1931, Harlan, Kentucky, USA

H Florence εκείνο το βράδυ ήταν αναστατωμένη, αυτό δεν ήταν μία από τις συνηθισμένες συγκρούσεις μεταξύ του σωματείου και των μπράβων μιας και η κατάσταση είχε ξεφύγει κατα πολύ. Οπλισμένες ομάδες και από τις δυο πλευρές αντάλλασαν πυροβολισμούς. Τα μέλη του σωματείου και οι εργάτες είχαν δώσει μία απάντηση εκεί που δεν το περιμένανε οι σερίφηδες και οι μπράβοι. Είχαν απαντήσει όπως έπρεπε. Αιτήματα; Ποια αιτήματα; Δεν είναι πια θέμα αιτημάτων, σχεδόν ποτέ δεν ήταν θέμα αιτημάτων. Στα σκονισμένα βουνά αυτής της καταραμένης γωνιάς και στις σκοτεινές τρύπες κάτω απο αυτά όλη αυτή η υπόθεση ήταν πολύ περισσότερο θέμα αξιοπρέπειας, γιατί το χειρότερο δεν είναι να μην κερδίζεις τα 5 δολάρια αύξηση. Το χειρότερο είναι ότι σου συμπεριφέρονται σα να είσαι κάνα ζώο, ζώο χωρίς γλώσσα και χωρίς συνείδηση. Ένα ζώο που σκάβει και βγάζει μαύρες πέτρες που άμα αρχίζει να φωνάζει δεν το έχουν σε τίποτα να σηκώσουν το όπλο και να το σκοτώσουν. Πρώτα θα μας λογαριάσουν και ύστερα θα πληρώσουν... Η Florence αφού ηρέμησε τα παιδιά, και συμμάζεψε λίγο το σπίτι καθόταν στην κουζίνα, αργά το βράδυ. Εξώ φύσαγε ένας σκονισμένος αέρας. Και ο Sam έλειπε. Στο μυαλό της γύρναγε ένα παλιό εκκλησιαστικό τραγούδι και το σιγομουρμούριζε. Πιάνει ένα μολύβι και το πρώτο χαρτί που βρίσκεται μπροστά της.

Για να σας πω φίλοι μου εργάτες
τα καλά νέα που έχω
το παλιό καλό μας σωματείο
ήρθε εδώ και είναι αποφασισμένο να μείνει.

Η ιστορία έχει επαναληφθεί εδώ και εκεί πολλές φορές. Οι ανθρακωρύχοι του Harlan απαιτούν να ενταχθούν στο Συνδικάτο και τα αφεντικά να υπογράψουν τη συλλογική σύμβαση. Οι συνδικαλιστές έδιναν κάθε μέρα μάχη. Οι εργαζομένοι απεργούσαν. Ολοένα και περισσότεροι γραφόνταν στο σωματείο. Η IWW έτσι χτίστηκε, εργοστάσιο-εργοστάσιο, φάρμα-φάρμα, στοά-στοά. Είναι το δικό μας μέτρημα αυτό για να κατακτήσουμε τον κόσμο. Οι άλλοι; Τα αφεντικά; Ήταν πάντα ένας άλλος κόσμος. Εμείς δεν υπήρχαμε για δαύτους παρα μόνο όσο δουλεύαμε. Και όλως παραδόξως αρχίσαμε να υπάρχουμε περισσότερο όσο πια δεν δουλεύαμε. Εμείς και αυτοί; Δύο διαφορετικοί κόσμοι...

Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;

Ο πατέρας μου ήταν ανθραχωρύχος, τα αδέρφια μου επίσης, ο άντρας μου τι θα ήταν; O Sam λείπει από το πρωί. Τότε τον ειδοποίησαν ότι οι συμμορίες των αφεντικών θα έρθουν να τον ψάξουν. Ο Sam προσπαθεί να οργανώσει το σωματείο. Τον έχουν ξυλοκοπήσει πολλές φορές οι μπράβοι. Αλλά επιμένει. Όλοι μας επιμένουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Από ένα σημείο και μετά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζεις. Που να είναι ο Sam τώρα.

Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος
και εγώ είμαι γιος ενός ανθρακωρύχου
και θα μείνω με το σωματείο
μέχρι να κερδίσουμε όλες τις μάχες.

Οι μπράβοι. Ποιος να το φανταζόνταν ότι τα σκυλιά θα είναι χειρότερα από τα αφεντικά τους... Και όμως είναι... Έχουν σκοτώσει εν ψυχρώ, έχουν συλλάβει και έχουν φυλακίσει χωρίς φυσικά δίκη. Μπαίνουν σε όποιο σπίτι γουστάρουν. Δέρνουν, συλλαμβάνουν, σκοτώνουν. Ο σερίφης Blair, είναι τσιράκι των αφεντικών. Εδώ ο νόμος είναι αυτός και αυτός είναι ο νόμος. Δυστυχώς για αυτόν όμως δεν είναι μόνος. Υπάρχουμε και εμείς. Ζωές ελπίδες και κούραση. Είμαστε εδώ να βάλουμε το διαζευκτικό μας για να σπάσουμε το ζυγό μας.

Λένε ότι στην επαρχία Harlan
δεν υπάρχουν ουδετεροι
ή θα είσαι με το σωματείο
ή άλλιώς ένα κάθαρμα του J. H. Blair

Το μεσημέρι μπουκάραν εφτά μπράβοι, μας τρομοκράτησαν και ανακάτεψαν το σπίτι, χτύπησαν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, φώναζαν, απειλούσαν, μας σημάδευαν με τις καραμπίνες. Αλλά ευτυχώς έφυγαν χωρίς να μας πειράξουν. Που να είναι ο Sam;

Ω εργάτες πως το αντέχετε
για πείτε μου σας παρακαλώ
θα γίνεις ένας ελλεινός απεργοσπάστης
ή θα γίνεις επιτέλους άνθρωπος;

Νιώθω μπερδεμένη, ήταν μία πολύ κουραστική μέρα. Ελπίζω όλα αυτά να τελειώσουν όμορφα κάποια στιγμή, πρέπει και άλλοι εργάτες να έρθουν στο σωματείο, πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα, αύριο θα πάω από την Sarah να δούμε για να κάνουμε έναν έρανο, και πρέπει ακόμα... Που να είναι ο Sam;

Μην γίνεσαι απεργοσπάστης
και μην ακούς τα ψέμματα τους
εμείς οι φτωχοί δεν θα έχουμε καμιά ευκαιρία
παρά μόνο αν οργανωθούμε.

Την Florence την πήρε αμέσως ο ύπνος. Η Florence δεν χρειάστηκε ποτέ της να αποφασίσει με ποια πλευρά ήταν. Η Florence άνηκε σε εκείνο το μεγάλο μέρος που διατύπωνε ήδη τη θέση του σαν η άλλη πλευρά. Την επόμενη μέρα αφού ξανασκέφτηκε το τραγούδι που είχε γράψει το βράδυ δεν φάνηκε ιδιαίτερα ικοανοιποιημένη. Άλλωστε κανένας δε διαλέγει πλευρά, όλοι είναι ήδη σε κάποια. Αλλά δεν πειράζει. Είναι ωραίο τραγούδι. Άλλωστε στο κάτω κάτω της γραφής λέει ότι υπάρχει μία άλλη πλευρά.

1999, London, England, UK

Ο Jacob τέλειωνε την παρουσιάση της πρότασης του για το νέο διαφημιστικό. Αφού είχε παρουσιάσει όλα τα προσχέδια είχε μείνει το θέμα της μουσικής επένδυσης. Καθώς εξηγούσε και περιέγραφε όλα τα στελέχη άρχισαν να ουρλιάζουν και να φεύγουν τρομοκρατημένα από το meeting. Ο Jacob κοίταξε ανήσυχα στα δεξιά του. Μία μαύρη φιγούρα με ένα κράνος και μία αξίνα άρχισε να τον κοπανάει στο κεφάλι. Αφού του το άνοιξε για τα καλά για να σιγουρευτεί ότι αυτό το μυαλό πλέον δεν θα ξαναλειτουργούσε στάθηκε και κοίταξε στην αίθουσα. Έιχε πιτσιλιστεί με αίματα, ανασήκωσε το κράνος λίγο, ξεφύσηξε και χάθηκε στην σκοτεινή γωνιά πισώ του.

Δυστυχώς τα φαντάσματα εκτός από το να εκδικηθούν δεν είναι μπορούν να είναι πια ιστορικά υποκείμενα.

ΥΓ. Βρήκα ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με απεργίες που ξέσπασαν το 1973 στην ίδια περιοχή με μάλλον τα ίδια αιτήματα. Το κατεβάζω, και θα σας πω. Εδώ το trailer.


It's the song not the singer

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, αλλά η αμερικανική κοινωνία έχει στη βάση της μία τεράστια εργατική κουλτούρα η οποία μάλλον διαφεύγει στον υπόλοιπο κόσμο. Θέλω να πω ότι από αυτή την την χωρα βλέπουμε τόσα πολλά αλλά χάνουμε άλλα τόσα. Όταν πολύ παλιά είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο για την εργατική πρωτομαγιά από τη Σύγχρονη Εποχή ενός αμερικάνου, όπου ουσιαστικά περιέγραφε από τον 19 αιώνα μέχρι και τον Β ΠΠ τους αγώνες και την πάλη των εργατών στις ΕΠΑ μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, τότε, 16 χρονών, οι ΕΠΑ ήταν μία τεράστια αντιδραστική έκταση που το μόνο της καλό ήταν το ροκ εν ρολ. Φυσικά μεγαλώσαμε, άνοιξε το μυαλό μας, διαβάσαμε και είδαμε και άλλα πράγματα και είδα τελικά μία ας την πούμε πιο κρυφή και πιο υπόγεια ιστορία της Αμερικής. Όσο περνούσε ο καιρός όμως τόσο μεγάλωνε ο εντυπωσιασμός μου για το σε πόσο ακραίες συνθήκες δράσης και αντίδρασης είχαν καταφύγει κατά καιρούς οι εργάτες. Οκ δεν έγινε ποτέ επανάσταση εκεί, αλλά πολλές φορές ολόκληρες περιοχές βρέθηκαν σε συνθήκες εμφύλιας διαμάχης. Τέλος πάντων, εκεί, στους εκμεταλλευόμενους των ΕΠΑ βρίσκεται μία τεράστια ιστορία που αξίζει κανείς να ψάξει. Αν πρέπει πάντως κανείς να δώσει μία ερμηνεία για όλο αυτό μάλλον θα πρέπει να την ψάξει στο πως δομήθηκε το αμερικάνικο κράτος (είναι λίγο μεγάλη ιστορία και βασικά ψιλοβιάζομαι...).

Ένα σημείο αυτής της ιστορίας είναι και το τραγούδι που έχω βάλει εδω πέρα. Η ιστορία αυτού του τραγουδιού είναι εδώ πέρα. Και νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γραφτεί γενικώς αλλά και ειδικώς. Εμείς είμαστε άλλοι. Άλλοι από αυτούς, άλλοι απο εμάς και κυρίως άλλοι από αυτό που θέλουμε να είμαστε. Η αλλοτρίωση δηλαδή στο δρόμο για την κατάργηση της με το όπλο στο χέρι.

Εδώ είναι η πρώτη διασκευή που άκουσα από τους Dropkick Murphys. Ωραία διασκευή και ευτυχώς δεν βλέπουμε τους ίδιους.



Εδώ είναι μάλλον η πιο κλασσική διασκευή από τον Pete Seeger, τότε που αμερικάνικη φολκ μουσική ήταν μία διήγηση της τάξης των εκμεταλλευομένων...



Και εδώ μία διασκευή σε hip hop που παραδόξως μου αρέσει αν και φυσικά δεν είμαι ούτε με τον Μοράλες όυτε με τον Φιντέλ και πολύ περισσότερο ούτε με τον Τσάβες αλλά τέλος πάντων. Οι καλλιτέχνες πάντα τελούσαν υπό καθεστώς σύγχυσης.


Μάιστα. Ο Σύριζα στο 18% και ο Τσίπρας είναι ο νέος Χριστούδουλος των δημο(σ)κόπων. Οκ. Έρχεται λέει και το τέλος του δικομματισμού. Μάιστα. Για να πάρουμε τα πράγματα όμως με τη σειρά...

Ο καπιταλισμός τα τελευταία μπόλικα χρόνια αντιμετωπίζει ένα σοβαρό οντολογικό πρόβλημα ως ένα βαθμό ενδογενές και ως ένα άλλο βαθμό προιόν των κοινωνικοταξικών ανταγωνισμών. Δεν έχει έμπνευση. Δεν προσφέρει πια κάτι καινούριο. Δεν έχει να πει ή να δημιουργήσει κάτι που πραγματικά θα μπορέσει να πείσει την κοινωνία (ας την πούμε έτσι...) ότι είναι δημιουργικός. Παλιότερα, (όχι πολύ παλιότερα έτσι;) υπήρχαν έξυπνοι αστοί οι οποίοι είχαν ιδέες, δημιουργούσαν, παρήγαγαν σκέψη και φιλοσοφία. Είχαν άποψη για τα πράγματα. Σήμερα πια δεν παράγεται σχεδόν τίποτα καινούριο. Δεν θα το πάω πολύ μακριά. Δείτε την τεχνολογία. Και προσπαθήστε να την δείτε ιστορικά. Τι πραγματικά καινούριο έχει φτιαχτεί; Θέλω να πω ΟΚ, έχουμε τον τροχό έχουμε και το αυτοκίνητο. Όπως έχουμε και το ENIAC και το PC. To ένα είναι κάτι καινούριο σε σχέση με το άλλο, αλλά από την πρώτη εμφάνιση του PC μέχρι σήμερα επιτρέψτε μου να πω ότι δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά πράγματα. Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι πια αστοί δεν υπάρχουν. Όχι με την έννοια της ιστορικής τάξης άλλα με την έννοια της δημιοργικής κίνησης της ιστορίας. Για μία σειρά από λόγους τον καπιταλισμό τον κινούν τα στελέχη και οι μάνατζερς. Ο καπιταλισμός από μία δημιουργική δύναμη της ιστορίας έχει γίνει ένα διαχειριστικό ζήτημα. Το ζήτημα του καπιταλισμού ποια δεν είναι πως θα δημιουργήσουμε καινούρια πράγματα για να βγάλουμε αξία αλλά πως θα διαχειριστούμε αυτό το οποίο έχουμε για να βγάλουμε περισσότερη αξία. Με απλά λόγια όλη η προβληματική του καπιταλισμού σήμερα περιστρέφεται από το πως θα πουλήσω καλύτερα αυτό το οποίο έχω, και από το πως αυτό το οποίο έχω θα καταφέρω να το φτιάξω ώστε να μου κοστίζει λιγότερο.

Αυτό τώρα φαίνεται και στην πολιτική. Καμιά 15 χρόνια τώρα οι δύο βασικές εταιρίες πολιτικής διαχείρισης του οικονομικού συστήματος οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες έχουνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σοβαρό πρόβλημα. Το πιο απλό που μπορεί να δει κανείς είναι τα εκλογικά αποτελέσματα του πόσο κοντά είναι το ένα με το άλλο και το πόσο συχνά εναλλάσσεται το ένα με το άλλο. Πολύ τρανταχτό σε αυτό είναι το ελληνικό παράδειγμα τα τελευταία 20 χρόνια αλλά και παγκόσμια (π.χ. στις ΕΠΑ).

Για να καταλήξουμε: ο καπιταλισμός σχεδόν δεδηλώμενα από την Κίνα μέχρι τις ΕΠΑ, και από την Αυστραλία μέχρι την Αργεντινή ζορίζεται να βρει καλούς διαχειριστές. Οι μάνατζερς, τα στελέχη και οι διευθυντές πωλήσεων δεν είναι αστοί. Είναι πολύ περισσότερο γραφειοκράτες με την έννοια και την κοινωνική λειτουργία που είχε η γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ. Δεν ενδιαφέρονται τόσο για την εταιρεία όσο για τον ίδιο τους τον εαυτό σαν τάξη.

Από την άλλη τα προβλήματα συσσωρεύονται. Οι κοινωνικοταξικές αντιδράσεις αν και άρρητες σε μεγάλο βαθμό ακόμα, συσσωρεύονται και σιγά-σιγά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα βγουν λίγο εώς πολύ πάλι στην ιστορική επιφάνεια. Για αυτή τη δουλειά πολύ πιο καλύτερη εταιρεία είναι φυσικά η σοσιαλδημοκρατία. Αυτή μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την κοινωνική κρίση και να σώσει λίγο εώς πολύ το τομάρι του καπιταλισμού. Από το 1918 μέχρι και σήμερα αυτήν ξέρουν αυτήν εμπιστεύονται. Μέχρι εδώ σταματάει και η ανάλυση του ΚΚΕ σε σχέση με τον Συνασπισμό. Η οποία βέβαια δεν είναι άλλη από την παλιά γνωστή και κλασσική κριτική της σοσιαλδημοκρατίας και του ρόλου της.

Με απλά λόγια και σαν ένα ημιτελικό συμπέρασμα: Ψάχνουμε να βρούμε έναν καλό διαχειριστή. Αυτό είναι όλο. Αν τα πράγματα ζορίσουν μπορεί να κάνουμε και καμιά υποχώρηση αλλά το παν σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα πράγματα να μη βγουν εκτός ελέγχου. Και οι συνασπισμένοι φαίνεται να είναι σοβαροί άνθρωποι. Με τις πανεπιστημιακές τους έδρες, με τις εταιρείες τους, με τα μαγαζιά τους (ο κυρ Βασιλόπουλος της γνωστής εταιρείας συνασπισμένος δεν είναι;;;).

Αν πάμε όμως λίγο παρακάτω να δούμε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία θα δούμε πιθανά ότι κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους φαίνεται ο φίλος μας ο Αλέξης να έχει τόση απήχηση να έχουν κάποια βάση. Δεν ξέρω αν πρέπει να μπω στη διαδικασία να τους αναλύσω ή έστω να τους περιγράψω, όποιος ζει σε αυτή τη χώρα νομίζω ότι είναι σε θέση να δει κάποια πράγματα. Ο Αλέξης έχει μία απήχηση για τους ίδιους περίπου λόγους που πριν 10 χρόνια είχε και ο Χριστόδουλος. Και για την ακρίβεια: Ο Αλέξης έχει την απήχηση που είχε ο Χριστόδουλος ακριβώς επειδή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χρειαζόταν να δοθεί μία συγκεκριμένη ερμηνεία σε αυτό που συνέβαινε. Αν λοιπόν ο Χριστόδουλος ήταν η απάντηση του ελληνικού κεφαλαίου για να υποτιμηθεί η εργασία όχι μόνο των ελλήνων αλλά και των ξένων εργατών (με την έννοια ότι ο εθνικισμός διαχώριζε την εργατική τάξη και όχι μόνο) ο Αλέξης είναι μία πιθανή απάντηση στην όποια μελλοντική ανατίμηση της. Μία πιθανή απάντηση ώστε αυτή να ανέβει όσο το δυνατόν λιγότερο.

Μία παρένθεση: το πόσο σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης υπάρχει φαίνεται και στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Πάνε να περάσουν ένα ασφαλιστικό που τα γαμάει σχεδόν όλα και από τη ΓΣΕΕ (από την πασόκικη ΓΣΕΕ σε μία ΝΔ κυβέρνηση έτσι) δεν κουνιέται φύλλο. Μπορεί να θυμηθεί κανείς πόσο έντονα αντιδρούσε η ΓΣΕΕ παλιότερα; Σχεδόν θα έλεγε κανείς ότι τότε η ΓΣΕΕ ήταν αγωνιστική σε σχέση με το σημερινό της χάλι. Κλείνει η παρένθεση.

Τέλος πάντων το ζήτημα δεν είναι εκεί. (Και ως ένα βαθμό δεν ξέρω γιατί μπήκα στο τριπάκι να κάτσω να γράψω μία ανάλυση για αυτό το θέμα.) Το ζήτημα είναι αυτό που θα συνεχίσω να λέω μονίμως. Τα πράγματα αλλάζουν επειδή οι άνθρωποι αγωνίζονται, αντιστέκονται, οργανώνονται ενάντια στις συνθήκες που ζουν καθημερινά. Αυτό κάνει την ιστορία κίνηση. Τέλος. Το πρόβλημα των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων δεν θα το λύσει ποτέ κανένανς Τσίπρας, κανένας Παπανδρέου, κανένας Μάο, κανένας Στάλιν, κανένας Λένιν. Θα το λύσουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Αν όχι θα συνεχίσουν να το έχουν.

Με αφορμή τον απο κάτω διάλογο ένα ωραίο σκηνικό. Μία όμορφη στιγμή έμπρακτης κριτικής.


Λοιπόν επειδή έχω αρχίσει να βαριέμαι αφόρητα την όλη φιλολογία που έχει αρχίσει να φτιάχνεται αναφορικά με τα μπλογκς, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάνα δύο πραγματάκια.

Πρώτον ότι τα μπλογκς είναι "δημόσιος λόγος". Μαλακίες νέτα σκέτα. Ας οριοθετήσει κάποιος τον δημόσιο χώρο εντός του οποίου τα μπλογκς εκφέρουν τον πολιτικό τους λόγο. Ποιος είναι αυτός; Το ίντερνετ; Αν δεν απατώμαι δημόσιος χώρος είναι ΚΟΙΝΟΣ για όλους τους ανθρώπους μιας μικρής ή μεγάλης γεωγραφικής περιοχής. Ο δημόσιος χώρος αρχίζει μόλις βγεις από το σπίτι σου και τελειώνει όταν ξαναμπείς εκεί. Ένα το κρατούμενο. Τα μπλογκς δεν εκφέρουν κανέναν δημόσιο πολιτικό λόγο στο δημόσιο χώρο ή "χώρο". Πρώτον επειδή δεν είναι στο δημόσιο χώρο, και δεύτερον επειδή ακόμα και αν δεν είναι χώρος αλλά "χώρος" (δηλ. όχι με την χωροταξική σημασία του αλλά με την άυλη ενός οριοθετημένου πλαισίου στο οποίο έχουν εκχωρηθεί ή έχουν υφαρπαχθεί χαρακτηριστικά δημοσίου χώρου π.χ η τηλεόραση) δεν έχουν όλοι -ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων -πρόσβαση (σε αντίθεση με την τηλεόραση που τουλάχιστον έχουν ΟΛΟΙ πρόσβαση -με αυτή την έννοια το ιντερνετ δεν είναι ακόμα δημόσιος "χώρος"...). Με απλά λόγια η εκφορά του δημόσιου λόγου έχει κάποια χαρακτηριστικά. Καταρχήν την εκφέρει κάποιος. Με σάρκα και αίμα τον οποίον τον βλέπεις. Είναι εκεί και άμα θες ρίχνεις και καμιά ροχάλα. Από τα καφενεία και το δρόμο μέχρι τους χώρους δουλειάς και τις διαδηλώσεις. Αυτός που εκφέρει τον δημόσιο λόγο του είναι εκεί. Είτε είναι άτομο, είτε είναι συλλογικότητα είτε είναι μία διαδήλωση. Κατα αναλογία αυτό ισχύει και στα ΜΜΕ. Αν και άμα ρίξεις ροχάλα στον Άδωνι το μόνο που θα καραφέρεις θα είναι να λερώσεις την τηλεόραση σου. Ο δημόσιος λόγος είναι παρόν στο δημόσιο χώρο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ένα ιστολόγιο ή ένας ιστότοπος δεν είναι κοινός δημόσιος χώρος. Νομίζω είναι απλό. Άλλωστε η όλη ιστορία τώρα πίσω απο το press-gr γίνεται και αντιμετωπίζεται με την λογική ότι πίσω από αυτή την ιστορία είναι δημοσιογράφοι. Άρα μιλάμε για κάτι το οποίο είναι πιο πολύ ΜΜΕ παρά αυτό το κάτι άλλο.

Ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο; Το ίντερνετ. Τι είναι το ίντερνετ τι είναι το ζουμί του; Και δεν εννοώ φυσικά τεχνολογικά, εννοώ πολιτικά-κοινωνικά; Το ίντερνετ δεν είναι παρά συγκεντροποιημένες όλες σχεδόν οι μορφές διακίνησης, κίνησης και κυκλοφορίας του εμπορεύματος και της πληροφορίας, της επικοινωνίας και της γνώσης. Εντάξει όλα πια γίνονται πολύ πιο γρήγορα αλλά στην ουσία του δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει αλλάξει ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΚΑΤΙ για να επιτελέσει πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ την ίδια λειτουργία με τον προκάτοχο του. Φυσικά στις λεπτομέρειες υπάρχουν και κάποιες αλλαγές και διαφοροποιήσεις. Δεν είναι εδώ ο χώρος να εμβαθύνω αλλά ας μην τρελλαινόμαστε. Το αμάξι του 1930 δεν κάνει κάτι τόοοοοοοοοσο διαφορετικό από το αμάξι του 2008. Σε πάει από το Α στο Β. Τέλος πάντων. Ας μην φαντασιωνόμαστε με το διαδίκτυο. Δεν μπορεί να είναι κάτι πολύ ΚΑΛΥΤΕΡΟ από τον κόσμο που το έφτιαξε, αν έχει θετικά στοιχεία είναι ακριβώς τα ίδια θετικά στοιχεία με αυτά που έχει ο ίδιος ο κόσμος.

Περνάμε στο επόμενο ζήτημα: Τι είναι οι μπλόγκερς; Είναι κάτι που έχει τόσα κοινά χαρακτηριστικά ώστε να μπορέσει να θεωρηθεί τουλάχιστον "κοινωνική ομάδα"; Δεν το νομίζω. Το να γράφεις σε ένα μπλογκ τον καημό σου ή την κριτική στην κυβέρνηση δεν είναι κάτι από μόνο του. Όπως και το να βρίζεις στο καφενείο τον Καραμανλή δεν έκανε τους καφενόβιους κάτι έτσι νομίζω δεν θα κάνει τίποτα και το blogspot η το wordpress. Ωστόσο, και εδώ είναι το ζουμί, τα καφενεία οι τόποι συνάντησης και συνάθροισης, οι τόποι και οι χρόνοι κοινωνικότητας και επικοινωνίας είναι και έγιναν ένα απο τα συστατικά μέρη για την ανάπτυξη πραγμάτων και κοινωνικών και πολιτικών διαδικασιών. Με απλά όμορφα λόγια. Όπως υπάρχουν τα καφενεία που μαζεύονται οι εργάτες πριν ή μετά τη δουλειά, έτσι υπάρχουν και τα καφενεία που μαζεύονται τα στελέχη και οι διευθυντές των επιχείρησεων. Αυτό όμως δεν ΕΚΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ τα καφενεία απο ΜΟΝΑ τους. Απλό δεν είναι; Τέλος πάντων το αφήνω εδώ και μπαίνω στην διαδικασία να πιάσω το θέμα του lifestle και των trends. Και ούτε να θίξω "καμπάνιες" που έκαναν διάφοροι μπλόγκερς. Χέστηκα. Εγώ πάω σε άλλο καφενείο. Στην πιο κάτω σχετική ανάρτηση νομίζω περιγράφω αρκετά καλά για το πως γίνονται τα πράγματα και οι διαδικασίες.

Τέλος πάντων ας το κλείσω εδώ το θέμα προς το παρόν. Η ελευθερία του λόγου δεν απειλείται. Και αν απειληθεί όποιος νομίζει ότι του κλείνουν το στόμα μπορεί να κατέβει και να λερώσει τα παπούτσια του στο δρόμο. Και ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά θα φωνάξει... Είναι μία καλή αρχή.

Ήρθε και η δική μου ώρα να μαλακιστώ διαδικτυακώς. Ο λόγος για το γνωστόν παιγνίον που κύριος οίδε ποιο είναι το νόημα του. Απλά επειδή είμαι ευγενικό παιδί και μιας και με κάλεσε ο Αρσένιος οφείλω να απαντήσω. Ωστόσο αντιμετώπισα ένα μικρό πρόβλημα. Το πιο κοντινό βιβλίο δεν είναι ένα αλλά 6 που είναι αραδιασμένα στο κομοδίνο του κρεβατιού. Τα οποία συνεχώς ανακατέβονται μιας και τα διαβάζω ανακατεμένα ανάλογα με την διάθεση μου πριν κοιμηθώ. Τέλος πάντων από τα 6 τα 3 κόμικς οπότε μάλλον δε μετράνε. Μένουν άλλα 3.

1. Τόμας Ντε Κουίνσι, Ο Εκδικητής

Το αρχοντικό, εξαίσιο κάλλος της Βερενίκης, της μεγαλύτερης , ο άτιμος το είχε προσέξει και το είχε ορεχτεί τον καιρό που βρισκόταν με την μητέρα μου στη φυλακή. Όταν επέστρεψα λοιπόν στην πόλη, εφοδιασμένος με με αυτοκρατορικά διαβατήρια για όλους μας, ανακάλυψα πως η αγαπημένη μου αδελφή είχε πεθανει, ενώ βρισκόταν υπό την επιτήρηση του κοινού αυτού κακοποιού. Δεν έλαβα παρα μόνο το πιστοποιητικό θανάτου της.

2. Γουίλλιαμ Μπάροουζ, Οι πόλεις της κόκκινης νύχτας

Ένα σκηνικό με θάλασσα, αμμουδιά και φοινικόδεντρα. Ηλίθια χαβανέζικη μουσική καθώς ο Χανς γαμάει σε σε ρυθμό χούλα ένα λυγερό Μαλαισιανό κορίτσι ενώ οι τέσσερις φίλοι του, πεσμένοι ανάσκελα και με τα πόδια ψηλά, χειροκροτούν με τις πατούσες. Τώρα τα φοινικόδεντρα, που μέσα τους είναι κρυμμένα αγόρια, αρχίζουν και αυτά να χορεύουν χούλα.

3. Ούρσουλα Λε Γκεν, Το μάτι του Ερωδίου

Ρος, Άντι, αρχίστε να φτιάχνετε ένα φορείο. Εσείς και δύο από τους ανθρώπους της Πόλης θα μεταφέρετε τον Πάμπλονα στη Σαντίχ. Ο Τόζαν και ο Σαν θα έρθουν μαζί σας.

Ουφ! Βγάλαμε την υποχρέωση... Τώρα εγώ επειδή είμαι ακοινώνητος και δεν με αγαπάει κανείς δεν προσκαλώ κανέναν πουθενά.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα