Αντιγράφω:

"Την περίοδο 2006-2007 μια "περίεργη αρρώστια" κατέλαβε το μεγαλύτερο κομμάτι των ανθρώπων που εμπλέκονται είτε από θέση διδάσκοντα, είτε από θέση διδασκόμενου, στο εκπαιδευτικό εργοστάσιο. Για ένα χρόνο αποφάσισαν να παρατήσουν τις αίθουσες διδασκαλίας και να βγουν στους δρόμους. Αποτέλεσμα αυτής της αρρώστιας είναι και η παρούσα έκδοση. Το ενώτικο σημείοπου μας έφερε σε επαφή ήταν η συμμετοχή στα κινήματα των φοιτητών και των δασκάλων από μέσα και από τα κάτω. "Από μέσα" λέγοντας εννοούμε την κινηματική παρέμβαση με κοινωνικούς και όχι ιδεολογικούς όρους, θεωρώντας δηλαδή αυτονόητη τη συμμετοχή μας στα κινήματα λόγω της κοινωνικής μας θέσης. "Από τα κάτω" λέγοντας, εννοούμε τη συμμετοχή μας στον αγώνα χωρίς να κατέχουμε κάποια θεσμική/συνδικαλιστική θέση και δίνοντας ταυτόχρονα καθημερινή μάχη ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και της λογικής της ανάθεσης του αγώνα σε κάποιους "ειδικούς" και αντιπροσώπους. "

Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε με υπογραφή Αιώνιοι καταληψίες-Αμετανόητοι Απεργοί και άλλοι προλετάριοι σύντροφοι, και θα το βρείτε σε στέκια, καταλήψεις και κάποια κεντρικά βιβλιοπωλεία φαντάζομαι. Το βιβλίο αφορά τους αγώνες των δασκάλων και των φοιτητών που δεν συναντήθηκαν στο δρόμο. Περιέχει ένα εκτεταμένο ιστορικό και των δύο αγώνων, πλήθος ντοκουμέντων (προκυρήξεις, αφίσες κλπ) και την απομαγνητωφώνηση του περσινού διήμερου με το ίδιο θέμα. Γενικώς ενδιαφέρον, ειδικώς χρήσιμο...

Δεν το έχω διαβάσει ακόμα οπότε μάλλον θα επανέλθω.

Sooner or later...

Όταν κάποτε το ελληνικό κράτος καταλυθεί και αντικατασταθεί από την εξουσία των Εργατικών Συμβουλίων θα στέλνουμε για ξεφτιλισμένη pop στην Eurovision αυτούς εδώ. Ας ελπίσουμε να είναι και να 'μαστε ζωντανοί μέχρι τότε.




Τις προάλλες σε μία συζήτηση με ένα μέλος της Πρωτοβουλίας Αυτόνομων Κέρκυρας, μου ζητήθηκε από τον ίδιο να δω αυτό εδώ το κείμενο και αν θέλω να γράψω τη γνώμη μου.

Επειδή χαίρομαι να βλέπω τέτοια κείμενα, κείμενα κριτικής, αυτοκριτικής και αναστοχασμού της δράσης και της πράξης και τα οποία είναι πάντα ζητούμενα και καλοδεχούμενα, ορίστε:

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς από που να αρχίσω. Τα ζητήματα που πιάνει ένα τέτοιο κείμενο είναι υπέρ του δεόντως σοβαρά.

Θα ξεκινήσω όμως από κάποια πράγματα τα οποία μάλλον σας διαφεύγουν. Πρώτο και βασικότερο, τα πολιτικά εγχειρήματα, οι πολιτικές ομάδες -αυτή τη στιγμή- είναι διαχωρισμένες. Διαχωρισμένες και οργανωτικά αλλά κυρίως και στο επίπεδο της συνείδησης από το υπόλοιπο σώμα των εκμεταλλευομένων και κυριαρχούμενων. Αυτή η συνθήκη διαχωρισμού αν δεν καταπολεμηθεί (πρακτικά: αν δεν προσπαθεί συνεχώς η ίδια η πολιτική οργάνωση να διαχυθεί μέσα στην ιστορική συνθήκη) εκ των πραγμάτων και ντετερμινιστικά θα οδηγήσει στην δημιουργία μίας πρωτοπορίας. Λογικό. Αν οι ιδέες σου και οι πρακτικές σου δεν γίνουν αποδέκτες και από κάποιους άλλους πέρα από σένα, από ένα σημείο και μετά θεωρείς τους άλλους ανίκανους να κρίνουν και να πράξουν. Είναι διάχυτη η αίσθηση στους χώρους που κινούμαστε ενός μίσους για την “πουτάνα την κενωνία”. Και όλο αυτό δεν είναι παρά το αποτέλεσμα του αδιεξόδου του “Πως γίνεται οι τόσο καλές ιδέες που έχω να μη βρίσκουν ανταπόκριση;” που προσπαθεί να βρεί διέξοδο. Και επειδή φυσικά δεν είναι δυνατόν να έχει πρόβλημα ο Μπακούνιν, ο Μαρξ, ο Μάο, ο Ντεμπόρ, ο Κατοριάδης. Και επειδή φυσικά δεν είναι δυνατόν να έχουμε πρόβλημα εμείς μιας και ακολουθούμε τις αρχές όλων των παραπάνω, άρα το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι. Να σημειώσω εδώ ότι αυτά όλα δεν έχουν καμία υπεριστορική διάσταση, πιο πολύ πιστεύω ότι ανταποκρίνονται στο σήμερα μιας και στο παρελθόν τα πράγματα ήταν αλλιώς.

Το πρώτο βασικό πρόβλημα που έχει μια προσέγγιση σαν την παραπάνω είναι ότι αντιμετωπίζει τον καπιταλισμό και την ιστορική κίνηση σαν “πολιτική ιδέα” σαν “αντιλήψεις”. Κάτι το οποίο είναι μόνο εν μέρει (και μάλιστα σε μικρό μέρος) σωστό. Το ίδιο λάθος κάνετε και εσείς ως ένα βαθμό. Ο καπιταλισμός όμως είναι μία σχέση, και πάνω και από αυτό είναι πολύ περισσότερο ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Και εδώ υπάρχει το πρόβλημα: όταν έχεις από τη μια ιδέες (ακόμα και όταν είναι οι καλύτερες του κόσμου) και από την άλλη μία πραγματικότητα θα πρέπει να ξέρεις πολύ καλά ότι οι ιδέες ΜΟΝΕΣ τους δεν μπορούν να αλλάξουν σχεδόν τίποτα. (Πόσο μάλλον όταν αυτές οι ιδέες περί σοσιαλισμού, κομμουνισμού κλπ έχουν περάσει μέσα από μία ήττα τόσο καθολική...). Και εδώ είναι το ζητούμενο: την πραγματικότητα μπορείς να την πολεμήσεις μόνο με μία άλλη πραγματικότητα, αν όχι στον ίδιο βαθμό καθολική τουλάχιστον εξίσου ισχυρή να μπορεί να σταθεί απέναντι της.

Και έτσι περνάμε στο δεύτερο βασικό πρόβλημα. Και είναι κάτι που γενικώς διαφεύγει, και από εσάς ως ένα βαθμό: οι άνθρωποι ποτέ μέχρι τώρα δεν πολιτικοποιούνταν, δεν γίνονταν επαναστάτες επειδή διάβασαν μία μπροσούρα, είδαν μία αφίσα. Αυτά τους βοήθησαν αλλά δεν τους έκαναν ΑΥΤΑ επαναστάτες. Επαναστάτες οι άνθρωποι, οι εκμεταλλευόμενοι γίνονταν επειδή ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ που έδινε καλύτερες λύσεις από την άλλη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Με απλά λόγια οι άνθρωποι ήταν επαναστάτες επειδή το επαναστατικό κίνημα αποτελούσε μία άλλη πραγματικότητα, μία άλλη εκδοχή αυτού του κόσμου τώρα και για εμάς. Επειδή το επαναστατικό κίνημα ήταν ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ. Τα επαναστατικά κινήματα δε φτιαχνόνταν από ιδέες. Φτιαχνόταν από ιδέες που γίνονταν πράξη. Το ιδέες που γίνονται πράξη είναι κάτι πολύ πιο διαφορετικό από μία καλή ιδέα, καθότι είναι διαδικασία, κίνηση και διαλεκτική. Αυτό, δε σημαίνει φυσικά ότι οι ιδέες δεν έχουν καμία αξία, ή ότι πρέπει να αφήσουμε τη θεωρία κατα μέρους και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την πράξη. Σημαίνει όμως ότι οι ιδέες πρέπει να αρχίσουν να λερώνονται από την πραγματικότητα, σημαίνει ότι θα πρέπει να τις βάλουμε κάτω και να δούμε αν τσουλάνε, σημαίνει ότι θα πρέπει να τις αφήσουμε εκτεθειμένες στα καιρικά φαινόμενα να δούμε αν ξεθωριάζουν, σημαίνει απλά ότι πρέπει να τις κάνουμε (σημαίνει εξίσου να προσπαθήσουμε να τις κάνουμε πράξη). Εν ολίγοις, αυτό που έκανε, αυτό που κάνει τους ανθρώπους επαναστάτες ήταν πάντα οι αγώνες. Μία πραγματικότητα, που ερχόταν σε αντιπαράθεση με μία άλλη, μία πραγματικότητα η οποία έδινε σιγά σιγά λύσεις στην καθημερινότητα των ανθρώπων.

Όλα αυτά δε σημαίνει ότι οι άνθρωποι διακατέχονται από κάποιου τύπου ωφελιμισμό, και άρα θα κάνουν μόνο ότι τους λύνει τα προβλήματα. Σημαίνει για μένα πολύ περισσότερο ότι οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν ποιος τους κοροϊδεύει και ποιος όχι. Τώρα φυσικά και η ανάπτυξη των αγώνων δεν αποτελεί τη λύση από μόνη της. Οι αγώνες πρέπει να κριθούν, να αναλυθούν, να διευρυνθούν και να κλιμακωθούν έτσι ώστε να αποτελέσουν κίνημα. Που όσο πιο βαθύ και συνολικό θα είναι τόσο και πιο επαναστατικό θα γίνεται.

Και τώρα ερχόμαστε μάλλον σε εμάς και στο τι κάνουμε, ή τι μπορούμε να κάνουμε... Ή μάλλον κανονικά θα έπρεπε να έρθουμε σε αυτό... Αλλά μάλλον δεν έχει και πολύ νόημα. Εκ των πραγμάτων από αυτά που λέω παραπάνω προκύπτουν διάφορα πράγματα που κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνει ή να μην κάνει κάποιος. Φυσικά όλα αυτά δεν μπορεί παρά να είναι μία επιμέρους νύξη και όχι κάτι παραπάνω. Και φυσικά όχι κάτι παραπάνω από ένας χάρτης με κλίμακα 1:1.000.000 του οποίου ελάχιστα κομμάτια στην πραγματικότητα γνωρίζω και ο ίδιος.

Τώρα βέβαια η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε μάλλον να πιάσω και κομμάτια του κειμένου των συντρόφων και να καταγράψω κάποιες επί μέρους διαφωνίες πηγαίνοντας κατά κάποιον τρόπο λίγο πιο βαθιά από την πιο πάνω καταρχήν τοποθέτηση μου. Δε θα το κάνω όμως για όπου μπορεί να έχω την πιο μικρή ή επιμέρους διαφωνία, αλλά θα το κάνω για τα σημεία που κρίνω πιο σημαντικά και πιο ουσιαστικά.

“Ο καπιταλισμός, η κεντρική αντίφαση του οποίου έγκειται στο γεγονός ότι επιδιώκει την «πραγμοποίηση» του ανθρώπου, ενώ εξαρτάται παράλληλα από το ανθρώπινο στοιχείο, μοιάζει να πετυχαίνει το στόχο του καταστρέφοντας τη δημιουργική ικανότητα του ανθρώπινου όντος, την οποία είχε προηγούμενα προσδέσει στο άρμα του, καθυποτάσσοντας την στην παραγωγή και την οικονομία εν γένει, δραστηριότητες τις οποίες ανάγει σε αυτοσκοπό.”

Παλαιότερα συμφωνούσα πάρα πολύ με μια τέτοια προσέγγιση, ειδικότερα με την πρώτη θέση. Όμως υπάρχουν διάφορα ζητήματα. Μερικά πρόσφατα παραδείγματα διαψεύδουν κάπως την μανία για πραγμοποίηση των εκμεταλλευομένων. Ειδικότερα μετά το '68, έχουνε αλλάξει πάρα πολλά σε αυτό τον τομέα. Ακόμα ειδικότερα από την επιτυχημένη αντεπίθεση της δεκαετίας του '80 με τον νεοφιλελευθερισμό, τον εθελοντισμό, τις ΜΚΟ κλπ, ο καπιταλισμός μας έδειξε πως μπορεί να εντάξει διαδικασίες και επιθυμίες στην προοπτική της καλυτέρευση του. Και ταυτόχρονα να πιάσει και να στρέψει υπέρ του ένα ρεύμα που καταρχήν στρεφόταν εναντίον του, σαν ας πούμε εγκλωβισμένη δημιουργικότητα, σαν μία κοινωνική δημιουργία η οποία δεν χώραγε στα πλαίσια μίας αυστηρής πραγμοποίησης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων αυτό η ανάπτυξη του ελεύθερου λογισμικού. Προφανώς, είναι τεράστια η ανάλυση -και που θα έχει ενδιαφέρον να γίνει κάποια στιγμή- που χρειάζεται για το πως και το γιατί αναπτύσσεται το Linux. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ όμως δεν είναι αν το Linux είναι επαναστατικό, αλλά το ότι μία διαδικασία που περιλαμβάνει πάρα πολύ κόσμο, άπειρες εργατοώρες, συντονισμό, ιεράρχηση κλπ, ως ένα βαθμό γίνεται εθελοντικά. Και για να είμαστε ακριβείς το καλύτερο παράδειγμα που εγώ μπορώ να βρω είναι να προσπαθήσω να φανταστώ τις πυραμίδες της Αιγύπτου να μην τις έχουν φτιάξει σκλάβοι με το μαστίγιο αλλά εθελοντές που γουστάρουνε να το κάνουνε αυτό. Το ζήτημα που μπαίνει τώρα είναι ότι ο καπιταλισμός έχει εντάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό όλες αυτές τις διαδικασίες σε αμιγώς καπιταλιστικές λειτουργίες. Επιχειρήσεις, κέρδη, επενδύσεις, πωλήσεις κλπ. Με όλα αυτά προφανώς δε θέλω να πω ότι η ανάπτυξη ελεύθερου λογισμικού βοηθά τον καπιταλισμό, αλλά κυρίως το πως μπόρεσε ο καπιταλισμός να επωφεληθεί της δημιουργικότητας κάποιων ανθρώπων.
Με αυτή την έννοια είναι προφανές για μένα, ότι χωρίς την ελάχιστη δημιουργικότητα (εντάξει σε αυτό εξαιρούνται οι αυστηρές αυτοματοποιημένες διαδικασίες και εργασίες) δε δουλεύει τίποτα στον καπιταλισμό. Άρα με αυτή την έννοια η “πραγμοποίηση” για εμένα δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι προσπαθεί πια να κάνει τους εκμεταλλευόμενους αντικείμενα, αλλά ότι προσπαθεί να τους αποσπάσει ολοένα και περισσότερη δημιουργικότητα, ότι προσπαθεί να τους αλλοτριώνει από το προϊόν της εργασίας τους ολοένα και περισσότερο και ότι προσπαθεί να αποσπά ολοένα και περισσότερη υπεραξία από αυτό που παράγεται.

Παρακάτω λέτε:
“Το καθήκον μιας επαναστατικής πολιτικής ομάδας συνίσταται εν προκειμένω στην προσπάθεια αποδόμησης των κυρίαρχων «αξιών», του παραγωγισμού, της τεχνικής προόδου, του οικονομισμού, της ανάπτυξης, στην καταπολέμηση της εξευτελιστικής αντίληψης που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως ένα ζώο προοριζόμενο να παράγει και να καταναλώνει και στη συμβολή στην ανάδυση νέων σημασιών, των οποίων η δημιουργία ασφαλώς αποτελεί «αρμοδιότητα» της ίδιας της κοινωνίας και μπορεί να επιτευχθεί διαμέσου της αναζωογόνησης του προβληματισμού, της τόνωσης της παραπαίουσας δημιουργικής δύναμης των ανθρώπων.”

Και εδώ κατά τη γνώμη μου κάνετε το βασικό λάθος που αναφέρω και πιο πάνω. Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο μία αξία ή ένα σύνολο αξιών. Είναι κάτι παραπάνω, όσο παραπάνω είναι η πραγματικότητα από τις αξίες. Έχω την αίσθηση ότι τοποθετείτε τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική συνθήκη σε ένα επίπεδο κυρίαρχων αξιών που πρέπει να καταπολεμηθούν πιστεύοντας (;) ότι αν οι άνθρωποι αλλάξουν αυτό που πιστεύουν για τον κόσμο θα αλλάξει και ο κόσμος. Πράγμα που μόνο εν μέρει είναι σωστό στο βαθμό που το τρίπτυχο ιδέες-αγώνες-καπιταλισμός, βρίσκεται σε μία συνεχή διαλεκτική (ή μήπως καλύτερα τριλεκτική;). Προφανώς και δεν πιστεύω ότι περιορίζεται τη σκέψη σας σε μία ιδεολογική αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό, ωστόσο κατά τη γνώμη μου αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος να ξεπέσει κανείς εκεί αν αγνοεί η υποτιμά την τριλεκτική του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.

Και συνεχίζετε:

“Η διαβρωτική δράση του καπιταλισμού, για την οποία ήδη μιλήσαμε, υπήρξε έκδηλη στην περίπτωση της αποσύνθεσης των στοιχείων εκείνων, τα οποία διαμόρφωσαν το πλαίσιο, εντός του οποίου συντελέστηκε η συγκρότηση –ή πιο σωστά κατέστη δυνατή η αυτοσύσταση– της εργατικής τάξης και η συνακόλουθη ανάδυση του κλασσικού, επαναστατικού εργατικού κινήματος. Το αίτημα της «διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων» απέβη καταστροφικό για τα απότοκα της εν λόγω διαδικασίας αυτοδημιουργίας, μη εξαιρουμένου ασφαλώς του ανθρωπολογικού τύπου, ο οποίος ενσάρκωσε την κοσμογονία αυτή.”

Καταρχήν, προσωπικά δε γνωρίζω κανένα εργατικό κίνημα να είχε αίτημα τη “διαρκή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων”. Ίσα ίσα που τα αιτήματα των εργαζομένων στρεφόταν στο ακριβώς αντίθετο, καθυστέρηση όσο είναι το δυνατόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αγώνες ενάντια στην αυτοματοποίηση, στην εντατικοποίηση της παραγωγής κλπ, ήταν και είναι ο συντριπτικός κανόνας. Με το παραπάνω και αποδίδοντας τέτοιες διαθέσεις στο εργατικό κίνημα, κάνετε το λάθος να αποδίδεται στο εργατικό κίνημα τις επιθυμίες των λενινιστών για το εργατικό κίνημα και όχι το τι ήταν στην πραγματικότητα το εργατικό κίνημα. Άλλο πράγμα το εργατικό κίνημα, άλλο πράγμα η πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, άλλο πράγμα τα ΚΚ, άλλο πράγμα ο “υπαρκτός σοσιαλισμός”. Επιπλέον, η διαδικασία της ήττας (της προσωρινής) των εργατικών και των επαναστατικών κινημάτων
είναι πολύ πιο περίπλοκη και αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, από μερικές κακές ιδέες που πιθανά είχανε περάσει από το καπιταλιστικό φαντασιακό στους εργάτες.

Και άλλωστε εδώ είναι και ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Αν στον παλιό κόσμο υπάρχουν οι σπόροι για τον καινούριο, πως θα μπορούσε η διαδικασία περάσματος από τον έναν στον άλλον να μην έχει πάνω της και τα βαρίδια να την τραβάνε πίσω; Θα επαναλάβω είναι διαδικασίες όλα αυτά.

Στην συνέχεια απαντάτε σε διάφορες κατηγορίες που κατά καιρούς σας έχουν απευθύνει. Θα θεωρήσω γενικώς σωστές τις απαντήσεις σας, πολλές από τις οποίες τις έχω δώσει και εγώ από την μεριά μου σε ανάλογες κατηγορίες. Μία από αυτές είναι ότι σας κατηγορούν ότι “είστε όλο λόγια”. Απλά εγώ εδώ θα ήθελα να επισημάνω, ότι οι “κατηγορίες” μου δεν είναι του ίδιου επιπέδου. Άλλωστε υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ ακτιβισμού και επαναστατικής πράξης.

Ωραία πάμε παρακάτω:

“Εμείς, όπως ήδη μαντέψατε, τασσόμαστε ανεπιφύλακτα με τη δεύτερη εκδοχή, διακρίνοντας άλλωστε τη θεμελιώδη αντινομία που εμπεριέχεται στην επίκληση από τη μία της επανάστασης και την υλιστική προσέγγιση της ιστορίας από την άλλη. Γιατί, ή είναι οι κοινωνίες έρμαια της μοίρας τους και των «παραγωγικών δυνάμεων», ή είναι υπεύθυνες για την ιστορία τους πάντοτε και για όλα. Και αυτό είναι που συμβαίνει. Η ιστορία είναι κοινωνική δημιουργία. Πέρα από τη θεσμισμένη εξουσία, υπάρχει μια θεσμίζουσα εξουσία, η οποία δεν είναι άλλη από το συλλογικό φαντασιακό, το οποίο δημιουργεί τις σημασίες εκείνες που εμψυχώνουν τους θεσμούς. Οι κοινωνίες αυτοθεσμίζονται πάντοτε, έστω και αν στη συντριπτική πλειονότητα των ιστορικών παραδειγμάτων αυτό συμβαίνει ασυναίσθητα. Η επανάσταση θα ήταν η συνειδητή τους αυτοθέσμιση. Η ρητή επαναθέσμιση της κοινωνίας, η οποία ασφαλώς οφείλει να διενεργείται από την κοινωνία την ίδια στο σύνολό της ή στο μεγαλύτερο μέρος της. Η «πρωτοπορία» από την άλλη αρμόζει στη «δικτατορία του προλεταριάτου». Δεν έχει να κάνει με την επανάσταση αλλά με το πραξικόπημα. Ο ρόλος που σε αυτή την περίπτωση επιφυλάσσεται στη κοινωνία, δεν είναι άλλος από αυτόν των κομπάρσων σε ταινία καταστροφής που αναμένουν καρτερικά τον υπερήρωα να τους σώσει. Ένα επαναστατικό κίνημα οφείλει, όμως, να είναι μικρογραφία της κοινωνίας που αγωνίζεται να δημιουργήσει. Ένα κίνημα που επιδιώκει μια κοινωνία δημοκρατική και ελεύθερη, οφείλει το ίδιο να είναι δημοκρατικό.”

Εδώ είναι κάτι στο οποίο μάλλον συμφωνούμε εν πολλοίς άσχετα με το πως μπορεί ο καθένας να ονοματίζει και να βαφτίζει διαδικασίες, άλλωστε τι διάολο; Αυτόνομοι δεν είμαστε όλοι; Απλά εδώ θέλω να επισημάνω ότι αυτές οι διαδικασίες που περιγράφεται είναι πολύ πιο συγκεκριμένες, και μπορούν αλλά και πρέπει κάθε φορά να γίνονται όσο πιο συγκεκριμένες μπορούμε να τις κάνουμε.

Στην συνέχεια πολύ σωστά προσπαθείτε να εντοπίσετε το πως θα μπείτε και κυρίως πως θα μπουν άλλοι σε αυτή τη κίνηση. Εδώ δεν ξέρω αν έχει νόημα να πιάσω και να γράψω ένα ακόμα πολλαπλάσιο του παραπάνω κατεβατό, αλλά και ούτε να κάτσω να γράψω εν συντομία το τι κάνουμε γιατί μάλλον θα ακουστούν σαν επιταγές του γέρου σοφού. Επιπλέον σε γενικές γραμμές μπορεί κάποιος να εξάγει τα ανάλογα συμπεράσματα από όλα τα παραπάνω.

ΥΓ. Ο θείος από πάνω είναι προβοκάτσια... :)

Αφίσες

Κάποτες είχα κατεβάσει κάτι αρχεία με κομμουνιστικές αφίσες. Μιας και σήμερα τις έψαξα για να βρω κάτι που ήθελα, βρήκα κάποιες ενδιαφέρουσες και είπα να τις ανεβάσω. Οι λόγοι οι οποίοι τις ανεβάζω είναι ξεκάθαρα "αισθητικοί" (για να μην πω γραφιστικοί και υπερβάλλω με τον εαυτό μου.)


Κίνα. Πρόσφατη φαντάζομαι δεκαετία του '80. Γενικώς παρόλο που σαν αισθητική ο κινέζικος πολιτισμός έχει δώσει μερικά τρομερά δείγματααπλότητας και σαφήνειας, οι αφίσες των κομμουνιστών είναι γενικώς χάλια (κατά την ταπεινή μου άποψη). Προφανώς οι οδηγίες προς τις γραφίστες όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Τα μοτίβα; Κόκκινα μάγουλα, διάφορα φαινομενικά άσχετα πράγματα που φανερώνουν αφθονία και τεχνολογική πρόοδο, και πολύς κόσμος παντού. Εδώ η μαγκιά της αφίσας δεν είναι αυτό που φαίνεται στο πρώτο πλάνο, αλλά το ασύρματο μικρόφωνο.



Αυτή εδώ είναι στα αλήθεια μία πολύ περίεργη αφίσα. Απεικονίζει τις απόπειρες κατά την Πολιτιστική Επανάσταση να αλλάξουν την παραδοσιακή όπερα. Και έτσι έχουμε χορευτές ντυμένους στρατιώτες και εργάτες. Μου αρέσει. Λέτε να έχω πρόβλημα;;;

Και ερχόμαστε σε πιο δυνατά πράγματα. Η απο πάνω τα σπάει. Δύο χρώματα, το άσπρο που από το θωρηκτό αντιφεγγίζει στα πρόσωπα των ναυτών και των στρατιωτών, η δυνατές αδρές γραμμές. Ωραίες φιγούρες και δυνατοί όγκοι.


Άλλη μια πολύ καλή αφίσα. Δεν καταλαβαίνω τι λέει και μάλλον θα ήθελα να μάθω. Δεν ξέρω αλλά μου αρέσει. Μάλλον τα χρώματα.


Όταν λέμε γραφειοκρατία, εννοούμε αφίσες σαν την από πάνω; Τσεπάκι με 5 στυλούς; Υποπτεύομαι ότι το βελάκι που δείχνει τη σημαία, θέλει να πει στους γραφειοκράτες ότι το κόμμα είναι πάνω από αυτούς...


Κορυφαία αισθητική. Προοπτική και βάθος. Δυναμική και με πολλά στοιχεία που δίνουν συνοχή.


Λοιπόν αυτή εδώ την έβαλα, απλά και μόνο για την γραμματοσειρά της. Ο οποία γραμματοσειρά (η οποία -επανασχεδιασμένη φυσικά- χρησιμοποιείται και σήμερα και μάλιστα πολύ από το χώρο (αλλά και από Συνασπισμό έχω δει κάποιες αφίσες, όπως και το σήμα της Wind έχει μία ίδια γραμματοσειρά). Βέβαια δεν είναι τίποτa αυτό μιας και θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι λίγο πολύ χρησιμοποιούμε τις ίδιες γραμματοσειρές τα τελευταία 100-150 χρόνια.


Και περνάμε στην Κούβα. Η οποία μακράν έχει τις καλύτερες αφίσες. Να φταίει το Λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο και οι μεξικάνικες επιρροές; Όλοι στην πλατεία να ακούσουμε το Φιντέλ. Απλή, λιτή και κατανοητή. Πετυχημένη γραφιστικά.

Τώρα εδώ τι να πω. Είναι λίγο κάπως μιας και δεν πιάνω το νόημα είναι η αλήθεια. Αλλά έχει μία διάθεση κάπως pop. Και μου αρέσει.


ΟΚ. Και εδώ η κορυφαία αφίσα εδώ μέσα. Η ίδια συναταγή με από πάνω. Πιθανά να είναι όλες του ίδιου σχεδιαστή. Δε λέω τίποτα.


Άλλη μία εξαιρετική αφίσα. Εξίσου pop με τις υπόλοιπες.

Τέλος πάντων, τώρα που τα βλέπω η επιλογή δεν είναι και τόσο καλή αλλά τέλος πάντων. Γενικώς οι αφίσες του χώρου έχουν διάφορα αισθητικά προβλήματα. Πρώτον, δεν έχουν καθόλου πρωτότυπο υλικό. Κανένας σχεδόν δε φωτογραφίζει και δε σχεδιάζει κάτι για μία αφίσα. Με αυτό τον τρόπο αναπαράγονται συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Δεύτερον έχουν πολύ κείμενο. Μα πολύ κείμενο. Λες και μία αφίσα ΠΑΝΤΑ χρειάζεται την ενδελεχή ανάλυση επεξήγηση. Τρίτον δεν διαθέτουν σαφήνεια μιας και συνήθως λόγο του κειμένου γίνονται χαώδεις. Με αυτά δε θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν και μερικές πολύ καλές αφίσες του χώρου. Για παράδειγμα η αφίσα Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωινή, γιατί είναι τόσο δυνατή; Είναι γιατί επιλέγει να πετάξει το περιττό που σε αυτή τη φάση είναι μία φωτογραφία με ένα μπάτσο και να εστιάσει στην ουσία. Στο γεγονός και στη δημοσιοποίηση του. Απλό. Γενικώς έχουμε όλοι μας την κακιά συνήθεια να φορτώνουμε, όταν όμως φορτώνεις μία αφίσα προσθέτεις θόρυβο, και ο θόρυβος δυσκολεύει την πρόσληψη του μυνήματος. Τέλος πάντων όλα αυτά μου προέκυψαν τυχαία και είναι λίγο μπερδεμένα.

ΥΓ. Την επόμενη φορά θα πάμε μία βόλτα από την Ισπανία.

Βασικά ο Κούλογλου δε με αφορά επειδή δεν έχω τηλεόραση. Το έχω ξαναπεί και θα το λέω συνέχεια. Ανάθεμα δηλ. αν έχω δει στη ζωή μου μία ή δύο φορές την εκπομπή του. Ως εκ τούτου λόγο για το τι κάνει ή τι δεν κάνει, πόσο καλός είναι ή δεν είναι δεν έχω. Όσοι τον παρακολουθούνε και γουστάρουνε καλά κάνουνε και φωνάζουνε που του χρόνου δε θα έχει εκπομπή. Στο κάτω κάτω της γραφής αφού πληρώνουμε την κρατική τηλεόραση γιατί να μην έχουμε και λόγο στο τι θα παίζει και τι όχι; (Και μιας και μιλάμε για πληρωμές, εγώ λέτε να μπορώ να πάρω πίσω τα λεφτά που επί δέκα χρόνια πληρώνω στη ΔΕΗ για την ΕΡΤ;).

Ένα το κρατούμενο.

Δύο. Ο Κούλογλου από διάφορα που κατά καιρούς έχω διαβάσει εδώ και εκεί μου φαίνεται να είναι λίγο λινάτσα. Είναι δεδομένο ότι άμα είσαι δημοσιογράφος τέτοιου επιπέδου είσαι λίγο λινάτσα. Ντάξει όμως δεν πειράζει. Αναγνωρίζω ότι ζούμε σε ένα σκληρό ανταγωνιστικό κόσμο και ότι καμιά φορά πρέπει να παίξεις βρώμικα (...σαν πολλές καλοσύνες με έχουνε πιάσει σήμερα...). Επίσης είναι προφανές ότι από ένα σημείο και μετά ο τύπος πουλάει με τρέλλα το στυλάκι του μαχόμενου δημοσιογράφου, το ίδιο στυλάκι που έφερε και τον Τριανταφυλλόπουλο δηλ. σε τέτοια δαφνοστολισμένα επίπεδα προσφοράς στην ενημέρωση του κοινού.

Τρία. Έχω γενικώς την υποψία, ότι πολύ λίγα πράγματα είναι αυτό που φαίνονται, ειδικά στον κόσμο του θεάματος. Με αυτή την έννοια στο "γιατί;" εγώ κρατάω μικρό καλάθι. Θεωρώ πιο πιθανό ας πούμε ο Κούλογλου με έναν α ή β τρόπο να οδήγησε τα πράγματα εκεί όπου να φαίνεται ότι διώκεται (κάτι το οποίο αναμφισβήτητα θα ανέβαζε τις μετοχές του), παρά να είναι όντως αυτοί οι λόγοι για το κόψιμο του από το κανάλι. Τέλος πάντων υποθέσεις είναι αυτά. Απλά οι παλιοί αριστεριστές που κάνουν διαφημίσεις για τζιπάκια, πρέπει να είναι πολύ ταλαντούχοι σε σωστές κινήσεις (είναι η μαρξιστική παιδεία που βοήθαει σε αυτό).

Ωραία όλα αυτά. Μπορεί τώρα να μου εξηγήσει κανείς σοβαρά που υπάρχει λογοκρισία στον Κούλογλου; Μήπως πήγε σε κάνα τμήμα για φιλική κουβεντούλα, του κάναν έρευνα στο σπίτι, του κόψανε καμία συγκεκριμένη εκπομπή, πέρασε από καμιά δίκη για παραπλάνηση του κοινού και διασπορά ψευδών ειδήσεων, του έριξε το ΕΡΣ κάνα εξοντωτικό πρόστιμο; Για να σοβαρευτούμε λοιπόν λίγο και να αφήσουμε τις γελοιότητες για λογοκρισία στον Κούλογλου. Κανένας δεν εμπόδισε τον συγκεκριμένο να μιλάει όλα αυτά τα χρόνια και κανένας δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει. Απλό είναι. Διακόπηκε η συνεργασία του με την ΕΡΤ. Φαντάζομαι και να είστε σίγουροι πριν έρθουν οι καύσωνες ότι θα κλείσει κανένα τρελλό συμβόλαιο με κάνα ΣΚΑΙ (και μετά θα σκούζουν πάλι όλοι). Και σε αυτό θα έχουν συντελέσει όλοι όσοι φωνάζουνε σα σκύλοι που τους πάτησανε την ουρά.

Τέλος πάντων από τη στιγμή που δε διώκεται ποινικά κάποιος (ή δεν τον καθαρίζουν ή δεν τον εξορίζουν ή δεν του κλείνουν το κανάλι ή την εφημερίδα) δεν υπάρχει λογοκρισία. Όλα τα άλλα είναι υπερβολές. Για να σοβαρευτούμε λοιπόν...

Έχουμε φάει τόσο Μάη του '68 στη μάπα, που είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να μη γράψω ούτε λέξη. Το έχασα και έβαλά το 20ευρω από την δεξιά τσέπη στην αριστερή. Η αφορμή ήταν ένας συνδυασμός δύο πραγμάτων. Από τη μια ένα ποστ του Φούφουτου, και από την άλλη η ανακοίνωση μίας εκδήλωσης που έπεσε στα χέρια μου. Ορίστε και το σχετικό τρυκάκι:


Με την Αυτονομία η Βαρβαρότητα δεν έχω καμία σχέση. (Και ούτε θέλω). Τη δουλειά τους αυτοί τη δουλειά μου και εγώ. Αυτό όμως το Όμιλος Φίλων του Κορνήλιου Καστοριάδη μου κατσε ένα πράγμα περίεργο κάπως...

Αν ήταν ο Σύλλογος Φίλων Στέλιου Καζαντζίδη πιθανά να είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Άλλωστε ο Στελάρας δεν συγκρίνεται.

Πραγματικά, όμως μου φαίνεται λίγο άθλια αυτή σαν κίνηση. Όπως και όλες σχεδόν οι επτειακές εκδηλώσεις. 40 χρόνια από τότε, 60 από τότε, 90 χρόνια ΚΚΕ, 90 χρόνια ΓΣΕΕ, και 478 καπιταλισμός. Και μου φαίνεται άθλια πρώτον επειδή έχει από τη μια το πιο ξεφτιλισμένο σύνθημα του Μάη του '68, και δεύτερον επειδή έχει αυτό τον Όμιλο Φίλων... ααα και τρίτον επειδή παίζει με μια επικαιρότητα εντελώς άθλια... Δε θύμισε το προλεταριάτο στον καπιταλισμό το Μάη, αλλά ο Λαμπράκης στους αναγνώστες του... Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Τέλος πάντων δε θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία σε μία εκδήλωση που θα μαζευτούν οπαδοί, να δοξάσουν το Μεγάλο Φαλακρό Φιλόσοφο. Αν χρειάζεται κάτι ο Καστοριάδης, δεν είναι φίλους, τέτοιους είχε πολλούς στη ζωή του. Αυτό που χρειάζεται είναι μερικούς αμείλικτους εχθρούς.

Και επιτέλους αν την άνοιξη του '68 δεν υπάρχαν 10.000.000 εργάτες απεργοί ο Μάης δε θα ήταν αυτό που ήταν. Είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει αυτό τσούζει...

Καλά σαράντα λοιπόν που λένε και οι σύντροφοι από την Κέρκυρα.

ΥΓ.
Δεν μπορώ και εγώ να μην καταθέσω την μικρή μου συνεισφορά στις σύντομες αναφορές που έχω δει σε αρκετά ιστολόγια. Ορίστε ένας στίχος από ενα τραγούδι εκείνων των ημερών.

Στην οδό Γκυ Λεσάκ
οι εξεγερμένοι μόνο αυτοκίνητα βρίσκουν για να κάψουν
τι είναι αυτό που ζητάς κοπελιά μου
τι είναι αυτό που ζητάς;

(Δυστυχώς ακόμα μόνο αυτοκίνητα καίμε...)

Update (13.05): Για να μην κακολογώ και για να είμαι και δίκαιος υπάρχουν και πιο τραγικές περιπτώσεις επετειακών εκδηλώσεων: Πολύ χειρότεροι από τους απο πάνω είναι οι ΣΕΚίτες, όπου μετά το Μαρξισμός 2008, έχουμε το "Ο Μάης του '68 στην Αθήνα" (σα να λέμε το τσίρκο Medrano τώρα και στην πόλη σας). Το δε αποκορύφωμα όλων ήταν αυτό που διάβασα χτες: Εκδήλωση του Καραμπελιά "Ο Μάης του '68 και οι Έλληνες". Άντε να βγάλει και κάνα βιβλίο ο Λιακόπουλος για το Μάη του '68 να ησυχάσουμε. Τελικά ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του... Υπομονή 17 και σήμερα...

Έχει ανάψει ο πόλεμος στα decks τον τελευταίο καιρό και επειδή διάφοροι εδώ γύρω με κακολογούν ανελέητα και χωρίς αιδώ, χωρίς κάν να έχουν τα προσόντα, οφείλω να απαντήσω. Ορίστε λοιπόν μία μικρή επιλογή χωρίς "καφροπατελιές" και άλλα που μου προσάπτουν.

You say party, we say die!



Εδώ είναι αλήθεια ότι κλέβω λίγο, αλλά όποιος βρει (χωρίς να ψάξει πουθενά) ποια είναι αυτή η κυρία του βγάζω το καπέλο και φανερώνω τη μεγαλειώδη φαλάκρα μου στο ταλέντο του.



Οι καταπληκτικές Electralane.



Ani Difranco, Not a pretty girl.



Cat Power, Nude as the news. Αριστούργημα.



Και η Liz Phair. Ασχολίαστο, γιατί σηκώνει πολύ ανάλυση. (Για αυτό είναι τα σχόλια).



Και επειδή άμα θέλουμε να τη δούμε χίπηδες προτιμάμε the real thing και όχι imitacion τύπου Devendra Banhart. Ορίστε. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Robert Wyatt:



Update (13.05): Ειδικά αφιερωμένο.


Free press έντυπα δε διαβάζω παρά μόνο στην τουαλέτα, στον ιδανικό χώρο δηλ. για να διαβάζεις τέτοιου είδους σκατά. Θα τα χρησιμοποιούσα για να σκουπιστώ και μετά αλλά έχουν σκληρό φύλλο και εγώ έχω ευαίσθητη κωλοτρυπίδα από τα 4 χρόνια γαμήσι που έφαγα στη δουλειά.

Εδώ και καιρό όμως ήθελα να γράψω για το Lifo που αναδεικνύεται σε ναυαρχίδα των αρχιτεκτονικών γραφείων, των μεσιτών και των ιδιοκτητών για την αναμόρφωση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Αφήνω κατά μέρους το ερώτημα ποιο ιστορικό κέντρο της Αθήνας: αυτό της αντιπαροχής του Καραμανλή, και των κακόγουστων πολυκατοικιών του '50, ή τα νεοκλασσικά που η μόνη τους αρχιτεκτονική αξία είναι 2 ψευδοκίωνες στην είσοδο της πολυκατοικίας; Τέλος πάντων η Αθήνα δεν έχει ιστορικό κέντρο γιατί είναι δεν είναι πόλη ενός αιώνα. Ποιο πολύ ιστορικό κέντρο έχει η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, ο Βόλος, τα Χανιά ή ακόμα και η Κέρκυρα (που όπως έλεγα παλιά σε διάφορους μαλάκες "Αθηναίους" όταν εμείς είχαμε εργοστάσια εσείς είχατε ακόμα στάνες στην Ακρόπολη). Τέλος πάντων για να το κλείσω εδώ: τα τελευταία χρόνια το κέντρο προσπαθούν να το επανακαθορίσουν μέσα στον ιστό της εμπρευματικής κυκλοφορίας της μητρόπολης. Όταν κάποια στιγμή θα αρχίσουν για τα καλά τα πογκρόμ, οι κατεδαφίσεις και οι εξώσεις (πράγματα που γίνονται ήδη) το αγαπητό Lifo θα είναι το διαφημιστικό φυλλάδιο αυτού του πράγματος.

Χτες έπεσε στα χέρια μου ένα ακόμα καινούριο έντυπο το Faq (δεν το είχα ξαναδεί). Σε κάποια φάση εκεί που γύριζα με απόλυτη αδιαφορία τις σελίδες (συγγνώμη διαφημίσεις ήθελα να πω) έπεσα πάνω σε αυτό εδώ:


Μάλιστα λέω, γίναμε και τρέντυ και δεν το μάθαμε. Και αμα λάχει σου βάζουν και τη φωτογραφία σου. Είσαι θεός αγόρι μου τη βγάζεις με 700 ευρώ το μήνα! Μπράβο και πάλι μπράβο. Πες μας και τι ψωνίζεις να δούνε και άλλοι πως να τη βγάζουνε καλά. Βέβαια υπάρχει μία παγίδα: άλλο το 650 που είναι περίπου ο βασικός και άλλο τα 1.000 (350 ευρώ σε αυτά τα μεγέθη είναι μεγάλη διαφορά π.χ. ένα νοίκι), για να μην πούμε καν πόσοι και πόσες είναι αυτοί που τα βγάζουνε με μια 400 (τα βγάζουνε είναι αλληγορία). Τέλος πάντων αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Επειδή όμως καλό είναι να κάνουμε πολλαπλές αναγνώσεις στο τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης οριστέ:

Πρώτον, μάθε μαλακισμένο να τη βγάζεις με τα 700. Χεστήκαμε για το πως αλλά δεν είσαι ο μόνος. Σκάσε, δούλευε και κατανάλωνε. Μαζί σου είμαστε. (Η παλιά καλή τέχνη της εθελούσιας δουλείας).

Δεύτερον, όσα λίγα και να βγάζεις εμείς θα σου πούμε πως να τα ξοδεύεις καλύτερα. Τι στο διάολο μας πληρώνουν για διαφήμιση οι επιχειρήσεις;

Τρίτον, μη σκας άμα γαμιέσαι στη δουλειά και δεν έχεις μια. Αρκεί να είσαι trendy και cool (θα έλεγα και in αλλά είναι passe).

Τέλος πάντων έτσι μου ήρθε μιας και ζητάνε διαδραστικότητα οι μαλάκες να τους στείλω τις αποδείξεις από το σούπερ μάρκετ μαζί με φωτογραφίες από πακέτα με ρύζι και μακαρόνια. Και μαζί μία φωτογραφία μου για να δούνε πόσο ωραίο παιδί είμαι.

ΥΓ. Δε θυμάμαι που είχα διαβάσει ότι το 75-80% των 30άρηδων μένει με τη μαμά του. Επίσης άσχετο αλλά στην ίδια επίσκεψη μου το μοναδικό άρθρο που διάβασα ήταν στo Lifo του μαλακοπίτουρα Δήμου, ο οποίος εξενίστατο (;;; Μήτσο για σένα η ορθογραφία, βαριέμαι να ψάχνω να δω αν είναι σωστό) γιατί οι όλοι έχουνε τέτοια καούρα με τις συντάξεις και για το ασφαλιστικό -το αφήνω ασχολίαστο ας πει όμως κάποιος σε αυτό τον ηλίθιο, ότι υπάρχεί κόσμος που έχει παπούδες και γιαγιάδες, μανάδες και πατεράδες και ότι για κάποιο περίεργο λόγο όλοι αυτοί με κάποιο τρόπο πρέπει να ζήσουν. Τέλος πάντων τι θέλω και ασχολούμαι. Όλοι αυτοί δεν θα έχουν κάν την τύχη να δικαστούν. Θα πάνε κατευθείαν στο λάκο. Ζωντανοί. Και οι σφαίρες στο κεφάλι πολλές τους είναι...

Κόλαση!

Στη δουλειά εδώ και 3 εβδομάδες εντατικά, αλλά ήδη μετά την απεργία της 19-3 τα πράγματα οδεύουν προς το ταμείο ανεργίας. Ευτυχώς επειδή είμαι ξύπνιος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) τους πήρα χαμπάρι νωρίς όταν άρχισαν να κάνουν αυτοί τις κινήσεις τους. Τέλος πάντων νεότερα για αυτό το πολυαγαπημένο σίριαλ αφού ξεμπερδέψω. Όσο για την ώρα: λούφα (τι λούφα δηλ. έχω γίνει μάστορας στο σουντόκου στα αποδυτήρια), κοπάνα (καλή ώρα τώρα), σαμποτάζ (έχεις χαλάσει ποτέ ταμειακή μηχανή;) και πανκ.

Έτσι για να θυμόμαστε τα νιατα μας...

Ξεκινάμε με Sham 69 και Borstal breakout



Και μετά από αυτό το γιατί δε-γεννήθηκα-το-1960-και-2000χλμ-βορειοδυτικότερα ας πάμε στους Members και Sound of the suburbs



Και περνάμε στους είμαστε-κωλοεγγλέζοι-αλλά-γουστάρουμε Undertones στο καλύτερο κομμάτι τους κατά την γνώμη μου Get over you (Μωρό μου που να χτυπιέσαι δεν πρόκειται να σε ξεπεράσω.)



Και περνάμε σε ένα πολύ καλό παράδειγμα για τα καλά της αυτοδιαχείρησης και τα κακά του μάνατζμεντ: Πιστεύει κανείς ότι οι τύποι σκέφτηκαν αυτό το άθλιο βίντεο κλιπ μόνοι τους; Τέλος πάντων οι Ruts και το Something that a said.



Το παρακάτω αντιστοιχεί στο επιφώνημα Χριστός και Απόστολος Γκλέτσος. Εκεί λοιπόν που έψαχνα για τους Angelic Upstarts έπεσα πάνω σε αυτό. Ε δε μπόρεσα να μην το βάλω. Τέλος πάντων αυτή η μπάντα είναι γνωστή (σε οσους την ξέρουνε) για τα πολιτικά τους πιστεύω.



Και ας πάμε και λίγο απέναντι στον Ατλαντικό να μας χτυπήσει λίγο το Gulf Stream γιατί λιώσαμε από την υγρασία. Αυτοί εδώ είναι αμερικάνοι αλλά δεν τους φαίνεται καθόλου... Naked Raygun-I lie



Αυτά προς το παρόν...

Τώρα που γυρίζει

Μιας και έχω μαζέψει ένα σωρό ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από το ανελέητο websurfing ορίστε μία ποικιλία.



Ο παπούς τα σπάει. Οι άλλες στα σπάνε.



Λούφα, κοπάνα σαμποτάζ.



Αυτό είναι πραγματική τεχνητή παραλία στην Ιαπωνία.


Εξάσκηση για αγοραφοβικούς.


Δεν είναι φυλακή. Είναι το εσωτερικό μιας πολυκατοικίας. Δεν είναι φυλακή είπα;


Η πολεδομία σαν πόλεμος. Κανονικό πέσιμο.



Για το αντιεξουσιαστικό του πράγματος.


Αυτά είναι αντιαεροπορικά ραντάρ του ιαπωνικού στρατού. Βάζεις την άρκη στο αυτί σου και ακούς το αεροπλάνο να έρχεται.

Υποτίθεται ότι σκόπευα να γράψω για την αριστερά στην πορεία της Πρωτομαγιάς, αλλά βαριέμαι. Το ότι η αριστερά προκαλεί τόση πλήξη είναι νομίζω και το μεγάλο ιστορικό ζήτημα για αυτήν. Πρόβλημα της. Ας το λύσει μόνη της. Θα σταθώ όμως σε ένα φυλλάδιο που μου έδωσαν οι ΣΕΚίτες.

Καταρχήν οι ΣΕΚίτες είναι οι πλέον λαικιστές της αριστεράς. Τόσο λαικιστές που φτάνουν στα όρια της πιο ελεεινής αισχρότητας. Με πολύ χαρά θα σφαλιάριζα κάνα από τα κεφάλια της. Τι να πρωτοθυμηθώ: Το Κάτω ο πόλεμος του Μπους; Το μάζεμα υπογραφών για τον βασανιστή Καραμανλή; Το Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη; Επίσης το ΣΕΚ είχε την τιμή να έχει βγάλει τη μοναδική πολιτική αφίσα που έχω σκίσει στη ζωή μου. Ενθυμούμαι όταν εσπούδαζα εις το ΤΕΙ Ηρακλείου, είχαν γίνει εκλογές στη Γαλλία και ο Λεπέν τέλος πάντων είχε πάρει μεγάλο ποσοστό. Τότε έπαιζε πολύ το αντιφασιστικό γενικώς και αορίστως. Και τότε πάνε αυτά τα ελεεινά υποκείμενα και βγάζουν αφίσα: Ισπανία 1936, η επανάσταση ενάντια στο φασισμό. Δεν ξέρω τι ήταν ή τι δεν ήταν η επανάσταση του '36. Ήταν σίγουρα και αντιφασιστικός αγώνας, αλλά άλλο αυτό και άλλο να λες για επανάσταση αντιφασιστική έλεος πια με τους αισχρούς πολιτικαντισμούς. Τέλος πάντων πιάνω όλο το κέντρο του Ηρακλείου και δεν αφήνω αφίσα για αφίσα.

Τέλος πάντων ας έρθουμε στο σήμερα: μου δίνουν λοιπόν προχτές αυτό εδώ το φυλλάδιο. Πρόκειται για ενημερωτικό του Μαρξισμού 2008 (Τέσσερεις μέρες με επαναστατικές ιδέες κλπ. κλπ.). Ορίστε:


Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι αυτό που διαβάζει κανείς αμέσως από κάτω. Η συμμετοχή στο Μαρξισμό κοστίζει 10 ευρώ. Εγώ είμαι μάλλον μαλάκας αν πιστεύω ότι ο Μαρξισμός είναι ας πούμε ιστορικό καθήκον έτσι; Είμαι ακόμα πιο μαλάκας αν πιστεύω ότι ο μαρξισμός είναι ένας δρόμος για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης έτσι;

Οκ είναι προφανές ότι με το συμμετοχή στο Μαρξισμό εννοούν τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις τους και όχι το ίδιο το σύστημα ιδεών του μαρξισμού. Αλλά αυτό, έτσι, μπορώ να το καταλάβω εγώ και άλλοι που ξέρουμε τι έννουν οι άξιοι συνεχιστές του Μαρξισμού εν Ελλάδι. Αν το δώσεις αυτό όμως κάπου πιο έξω τι θα καταλάβει ας πούμε; Τι συσχετισμό θα κάνει; Πολύ απλά: ο μαρξισμός σαν ένα ακόμα εμπόρευμα. Ο μαρξισμός σαν ένα σεμινάριο πολυεθνικής. Ο μαρξισμός σαν μια ακόμα πατενταρισμένη (αλίμονο από το ΣΕΚ!!!) γνώση. Βεβαιώσεις συμμετοχής θα έχει; Τις θέλω για το βιογραφικό μου.

Δε βαριέσαι όμως, ο μαρξισμός είναι φορτωμένος με εγκλήματα πολύ μεγαλύτερα από αυτό της μαλακισμένης εμπορευματοποίησης του ΣΕΚ.

Με αυτά και με αυτά θυμήθηκα μία σειρά κόμικς που δημοσίευε παλιά το Παρα Πέντε. Η οποία σατύριζε τα ιερά και τα όσια των "μαρξιστών". Ορίστε ένα πολύ σχετικό κομμάτι:

Όλα αυτά 20 και πλεόν χρόνια πριν... Αλήθεια ξέρει κανείς πως τα πάει σήμερα η αγορά των χωρίς ελπίδα μαζών;

Αφιερωμένο στον Arsene και στις αναζητήσεις του για το εμπόρευμα.

Τι διάβάσαμε σήμερα στις εφημερίδες δε λέγεται. Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση για το ρόλο των ΜΜΕ ξέρω αυτά τι είναι, ξέρω τι εξυπηρετούν και τέλος ξέρω πολύ καλά ποια είναι η δουλειά τους.

Αυτό φαίνεται πολύ καλά σε όλα όσα διαβάσαμε σήμερα από όπου παραθέτω και αποσπάσματα:

Ελευθεροτυπία:
Η συγκέντρωση των συνδικάτων στο Πεδίον του Αρεως (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ) ήταν μικρής έκτασης, ενώ πίσω από αυτήν (πλατεία Αιγύπτου) σχηματίστηκε συγκέντρωση-συναυλία των (κοκκινόμαυρων) αριστεριστών. Στη συγκέντρωση των συνδικάτων μπήκε και ολιγομελής (περίπου δέκα άτομα), πλην δυναμική ομάδα, η οποία αναφέρεται σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, την ΚΟΕ, και έριξε κουλούρια και μπουκάλια προς την εξέδρα των ομιλητών. Η μικρή παρουσία των απεργών δεν ήταν δυνατόν να απομονώσει τους «εισβολείς». Να σημειωθεί, πάντως, ότι η μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων για το Ασφαλιστικό (Δεκέμβριος και Μάρτιος) δεν επέτρεψε αντίστοιχα παρατράγουδα.
Αλλού η ίδια εφημερίδα:
Στη διάρκεια των ομιλιών στη συγκέντρωση των συνδικάτων έξω από τα γραφεία της ΓΣΕΕ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (σημ. εκλογική σύμπραξη του ΣΥΝ), τα οποία προέρχονται από την ΚΟΕ (σημ. «είναι οι σταλινικοί του ΣΥΡΙΖΑ» σύμφωνα με κορυφαίο στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης, τον συνδικαλιστικό βραχίονα του ΣΥΝ) φώναξαν συνθήματα κατά της ηγεσίας της ΓΣΕΕ για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης. Ταυτόχρονα πέταξαν κουλούρια και μπουκάλια με νερό προς την εξέδρα. Κατά διαβολική σύμπτωση ένα μπουκάλι χτύπησε τον αντιπρόεδρο του ΕΚΑ Κ. Ησυχο, υψηλόβαθμο στέλεχος της Α. Παρέμβασης και πραγματικά άξιο και... ήσυχο συνδικαλιστή. Ενα βεγγαλικό έπεσε στα πόδια του προέδρου της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου, ενώ από τους αριστεριστές (κόκκινο-μαύρο) που είχαν συγκέντρωση πίσω από τα συνδικάτα (βλέπε άλλες στήλες) ακούστηκε το σύνθημα «θα πάθεις και 'συ κάνα εργατικό ατύχημα».

Και καθώς αυτό παραπέμπει στη δολοφονική απόπειρα (άγριο ξυλοδαρμό) κατά του πρώην προέδρου της Συνομοσπονδίας Χρ. Πολυζωγόπουλου, τα πράγματα προς στιγμήν έδειχναν να ξεφεύγουν καθώς ο τραμπουκισμός κινδύνευε να αντικαταστήσει επιχειρήματα και διάλογο. Ο κ. Τσίπρας αποχώρησε από τη συγκέντρωση μπροστά στο φόβο κλιμάκωσης των επεισοδίων.

Υστερα από αυτό η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ακύρωσαν την προγραμματισμένη πορεία προς τη Βουλή, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση.

Πολιτική αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ

Η ακύρωση της πορείας χρεώθηκε από την ΠΑΣΚΕ στη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε τις αποδοκιμασίες και τη ρίψη αντικειμένων στην εξέδρα και έτσι πυροδοτήθηκε ακόμη ένα επεισόδιο στην αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. Με ανακοίνωσή της που φέρει τίτλο η «σκυτάλη των ύβρεων παραδόθηκε από την ηγεσία του ΣΥΝ στις σταλινικές "συνιστώσες" του ΣΥΡΙΖΑ» η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ σημειώνει ότι «πέραν των ήδη γνωστών ενοχλήθηκαν και άλλες δυνάμεις από την αταλάντευτη στάση μας για τη διασφάλιση των συμφερόντων των εργαζομένων». Και, εμμέσως πλην σαφώς, στρέφεται κατά του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα σημειώνοντας ότι «το έδειξαν όταν αντί κριτικής αποτίμησης της σύμβασης επιτέθηκαν με ύβρεις κατά της ΓΣΕΕ». Για να καταλήξει η ΠΑΣΚΕ: «Η Αριστερά ποτέ και πουθενά δεν ήταν δύναμη του τραμπουκισμού και του ετσιθελικού τσαμπουκά».
Έθνος:
Τα μικροεπεισόδια που έγιναν στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έδωσαν την αφορμή για έναν πόλεμο ανακοινώσεων μεταξύ των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το κλίμα στις σχέσεις των δύο πλευρών είναι βαρύ, κάτι που είναι πια περισσότερο ορατό παρά ποτέ.
Απεργία με πόλεμο ανακοινώσεων

Συγκεκριμένα χθες το πρωί περίπου 200 άτομα στο Πεδίον του Αρεως πέταξαν αβγά και μπουκάλια με νερό και φώναξαν συνθήματα κατά της συμφωνίας για τη νέα εθνική συλλογική σύμβαση. Για λίγο επικράτησε ένταση και τελικά ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να μη γίνει πορεία, προκειμένου να μην υπάρξει κλιμάκωση των επεισοδίων.
Ριζοσπάστης:
Μεταξύ των «πύρινων δεκάρικων» εξελίχθηκε και μια κακοπαιγμένη φάρσα, η οποία συνεχίστηκε με ένα καυγαδάκι ανακοινώσεων, μεταξύ ΠΑΣΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Η ΠΑΣΚΕ υποστήριξε ότι το σόου των 15-20 μελών της ΚΟΕ που φώναζαν «αίσχος» στους ομιλητές, τα αυγά, οι ντομάτες και οι «στρακαστρούκες» των λεγόμενων αντιεξουσιαστών ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην απόφαση ματαίωσης της πορείας! Στην ανακοίνωσή της γράφει ότι «η "σκυτάλη" των ύβρεων παραδόθηκε από την ηγεσία του ΣΥΝ στις σταλινικές "συνιστώσες" του ΣΥΡΙΖΑ». Ακου σταλινικές συνιστώσες οι νεκροθάφτες του Στάλιν και του σοσιαλισμού...
Ελεύθερος Τύπος (να βάλουμε και μια δεξιά εφημερίδα έτσι;)
Σφοδρή πολιτική σύγκρουση με ανταλλαγή βαρύτατων καταγγελιών μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ σημειώθηκε χθες, με αφορμή τη ματαίωση της πορείας για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς στο κέντρο της Αθήνας. Η ματαίωση της πορείας, φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο (κάποιοι το αποκάλεσαν «πρωτόγνωρο»), αποφασίστηκε αφενός επειδή η παρουσία του κόσμου ήταν εξαιρετικά περιορισμένη και αφετέρου λόγω μικροεπεισοδίων. Συγκεκριμένα, μερικοί διαδηλωτές από τον αντιεξουσιαστικό χώρο πέταξαν μπουκάλια, αβγά και κροτίδες σε στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, αλλά και σε δημοσιογράφους.
Τα Νεα:
Σε σύρραξη ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ, μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων, κατέληξε χθες ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Οι εκδηλώσεις στον Πεδίον του Άρεως μετατράπηκαν σε αναμέτρηση δυνάμεων ανάμεσα στα δύο κόμματα αναφορικά με το ποιος είχε πιο ισχυρή παρουσία στη συγκέντρωση.
Σημαδεύτηκαν μάλιστα από τη ρίψη κροτίδων, αυγών, κουλουριών και μπουκαλιών εναντίον της διοίκησης της ΓΣΕΕ από ομάδες διαδηλωτών που το ΠΑΣΟΚ χρεώνει απευθείας στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΣΟΚ, εμμέσως πλην σαφώς, μιλάει για «οργανωμένη κίνηση» από πλευράς Κουμουνδούρου και καταλογίζει την ευθύνη σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (και κυρίως στην Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος) για την επίθεση στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Ο Συνασπισμός πάλι, έως αργά το βράδυ, αρνούνταν να καταγγείλει τα επεισόδια και να απορρίψει τις κατηγορίες, χαρακτηρίζοντάς τες «ανάξιες σχολιασμού».
Καθημερινή:
Τέσσερα μικρά και ξεχωριστά συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας. Συνθήματα για τα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας και της ακρίβειας. Ευτράπελα στην κεντρική συγκέντρωση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και φραστικός «πόλεμος» ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα στοιχεία χαρακτήρισαν το χθεσινό εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Από τον εορτασμό δεν έλειψαν τα συνθήματα, που στρέφονταν κατά της πλεοψηφίας της ΓΣΕΕ.

Το κλίμα φάνηκε από νωρίς το πρωί, όταν ομάδες του αναρχικού χώρου έστησαν εξέδρα και εγκαταστάσεις σε απόσταση αναπνοής από τα γραφεία της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, διανέμοντας φυλλάδιο με το εξής ερωτήμα: «Πριν 90 χρόνια δημιουργήθηκε η ΓΣΕΕ. Θα περιμένουμε άλλα 90 χρόνια για να κάνει κάτι;». Με τέτοια γειτνίαση, τα μικροεπεισόδια ήταν αναπόφευκτα. Προηγήθηκαν οι φραστικές διαμαρτυρίες που εξαπέλυσαν οπαδοί της ΚΟΕ, μιας εκ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησαν συνθήματα κατά της ΓΣΕΕ και ρίψη... αυγών από τον χώρο που είχαν συγκεντρωθεί οπαδοί του αποκαλούμενου αντεξουσιαστικού χώρου. Μετά την πρώτη αμηχανία, οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ αποφάσισαν τη ματαίωση της πορείας διαμαρτυρίας και η κεντρική συγκέντρωση διαλύθηκε χωρίς περαιτέρω επεισόδια. Την ίδια στιγμή στο κέντρο της Αθήνας διαδήλωνε το ΠΑΜΕ (με στάση έξω από το γραφεία του ΣΕΒ, τερμάτισε έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ), ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΝΑΡ, Ενάντια) και η νεολαία του Συνασπισμού, που αποσπάστηκε από την κεντρική συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να ανασκευάσω ένα προς ένα τα ασύστολα ψέμματα και την παραπληροφόρηση γιατί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα κάτι τέτοιο. Μου κάνουν όμως μεγάλη εντύπωση κάποια πράγματα:

Πρώτον, ότι με εξαίρεση κάποια μπλοκ μεταναστών η αντισύγκεντρωση ήταν σχεδόν η μόνη συγκέντρωση που αποτελούνταν από ανθρώπους που ως επι το πλείστον πήγαν εκεί σαν εργαζόμενοι. Φυσικά και είμασταν αναρχικοί, αντιεξουσιαστές ή αυτόνομοι εκεί αλλά ήμασταν εκεί, σε αυτό το σημείο και με αυτή τη διάθεση καταρχήν σαν εργαζόμενοι. Αν πηγαίναμε σαν καταρχήν πολιτικά υποκείμενα δε θα είμασταν καν εκεί. Θα πηγαίναμε ή στο μουσείο ή στην Ομόνοια με κάτι ελευθεριακούς που κάνουνε παρέα με τα απολειφάδια του μαοσταλινισμού. Εν ολίγοις δε θέλω να πω ότι σε αυτή την αντισυγκέντρωση δεν είμασταν κόσμος α/α/α αλλά αυτός ο κόσμος που ήταν εκεί δεν είχε μόνο μία κοινή πολιτική καταγωγή αλλά πολύ περισσότερο μία κοινή εργασιακή συνθήκη, και μία κοινή καθημερινότητα. Πουθενά κανείς και κανένα δημοσίευμα δε μιλάει για εργαζόμενους. Παρόλο που από το 6-7 πανώ μόνο ΕΝΑ είχε ενα αλφα σε κύκλο. Ενώ τουλάχιστον 2 είχαν υπογραφή σωματείο σερβιτόρων και κούριερ-ντελιβεράδες-εξωτερικοί. Αυτό δε χώραγε και δε χωράει φυσικά σε καμία αντίληψη, μιας και στην Ελλάδα όλα εξηγούνται με βάση το μικρο(ή και μεγα)πολιτικό συμφέρον του καθενός. Επιπλέον κανεναν μα κανέναν από όλους αυτούς δεν τους βολεύει να βγει και να πει ότι αυτοί που βγήκαν και τους έκραξαν ήταν εργάτες και εργάτριες, διότι αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι τη ΓΣΕΕ την αμφισβητούν αυτούς που ακριβώς υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Έτσι γίνονται όλοι αριστεριστές (μαύρο κόκκινοι γράφει κάπου... έλεος...), αναρχικοί κλπ. Δηλ. κάποιοι που έχουν άλλους λόγους να κατακρίνουν τη ΓΣΕΕ και οι οποίοι είναι άσχετοι με το τι είναι η ΓΣΕΕ στην πραγματικότητα.

Δεύτερον το οποίο είναι προέκταση αυτού. Επεισόδια δε γίνανε. Το ότι φύγανε κάτι μπουκάλια και μια δύο ντοματες δεν είναι επεισόδια. Έλεος δηλ. Τώρα η όλη φάση με την ΚΟΕ βρωμάει από χιλιόμετρα. Η ΚΟΕ ουσιαστικά έγινε η θεαμάτικη μορφή της όλης υπόθεσης μιας και λόγο θέσης ήταν αυτή που μπορούσε να παίξει το παιχνίδι της διαμεσολάβησης. Αν πιστέψουμε τα δημοσιέυματα η ΓΣΕΕ δεν κατέβηκε στην πορεία επειδή τους πετάξανε κουλούρια οι ΚΟΕτζήδες, και όχι επειδή απέναντι τους ήταν από τις 9 το πρωί 100 άτομα και από τις 11 200 και παραπάνω που επί 3-4 ώρες τους έκραζαν. Και όχι επειδή 100-150 άτομα έσκασαν πιο μπροστά κατά τις 12:30 και άρχισαν να φωνάζουν ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ κρεμασμένοι με σκοινί. Όχι οι 20-30 ΚΟΕτζήδες τους απειλούσαν.

Η αλήθεια για όποιον ήταν εκεί είναι πολύ απλή: Η ΓΣΕΕ δεν τόλμησε να πατήσει το ποδάρι της στο δρόμο επειδή απέναντι της ήταν όλη η δίκαιη οργή μας για όσα είναι και για όσα κάνει. Γιατί το εργατικό κίνημα δεν είναι οι γραφειοκρατίες και τα στελέχη αλλά άνθρωποι που σχολάνε από τα γαμημένα 8ωρα και γυρνάνε μαγαζιά να μοιράσουν έντυπα και να ενημερώσουν συναδέλφους. Η ΓΣΕΕ δεν κατέβηκε στο δρόμο επειδή απέναντι της ήταν 200 εργάτες και εργάτριες. Τέλος. Και όταν καμώνεσαι πως είσαι η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος αυτό είναι ήττα, ήττα που φανερώνει τη βαθύτατη σήψη και παρακμή αυτού του τύπου της αντιπροσώπευσης. Και για να μην ειπωθεί αυτό το τόσο προφανές θα πρέπει να ειπωθούν όλα τα ψέμματα του κόσμου. Εμείς όμως δεν εμφανιστήκαμε από το πουθενά εκεί χτες. Είμασταν ήδη εκεί, εδώ και πολύ καιρό και θα είμαστε για ακόμα περισσότερο. Και όσα ψέμματα και να ειπωθούν κανένα δεν μπορεί να καλύψει την πραγματικότητα. Γιατί θα έρθει μία στιγμή που κανένα ψέμμα δεν θα μπορεί να καλυψει αυτό που θα υπάρξει.

Τρίτον, δεν ενδιαφέρει εμένα (τουλάχιστον και ας μου επιτραπεί να πω και μερικούς ακόμα συντρόφους και συντρόφισσες) να κερδίσουμε τις εντυπώσεις στο καφενεία της αριστεράς και της αναρχίας. Η ΚΟΕ έκανε το όλο σούσουρο και σε αυτή το ρίχνουν. Οκ, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Μπράβο στην ΚΟΕ και μπράβο και στο Συνασπισμό (βρε Αλέξη, ήσουν τόσο κοντά μας χτες και δεν πέρασες να πεις ένα γεια βρε αχαίρευτε;). Αυτό που έχουμε κερδίσει το έχουμε κερδίσει ήδη. Και το έχουμε κερδίσει στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο. Και είναι πολύ λίγο ακόμα μπροστά σε όλα όσα απομένουν να κερδηθούν. Μπορείτε εσείς στο θέατρο σκιών του θεάματος να κάνετε τη Βεζυροπούλα και το Μπαρμπα Γιώργο. Εμείς έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε.

Τέταρτον, συνεχώς και με 15 διαφορετικούς τρόπους τα χάσμα ανάμεσα σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις θα κάνει την εμφάνιση του, και συνεχώς θα βαθαίνει. Από τη μια υπάρχει η αντίληψη και η πρακτική της αυτοοργάνωσης των ίδιων των εργαζομένων, άμεσα, αυτόνομα, αντιιεραρχικά σε συνελέυσεις βάσεις, επιτροπές αγώνα, εργατικές συλλογικότητες που πράττουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Και από την άλλη η παραδοσιακή λενινιστική άποψη που καλύπτει όλη την αριστερά όπου ο στόχος είναι η δημιουργία συνδικάτων ελεγχόμενων από την όποια (μικρο)κομματική γραφειοκρατία. Αυτές οι δύο αντιλήψεις είναι σε σύγκρουση όχι μόνο επειδή είναι διαφορετικές αλλά επειδή στην δεύτερη θα πρέπει να χρεώσουμε ιστορικά την κατάντια για τη σημερινή κατάσταση.

Πέμπτον. Θα κλείσω με αυτό που έχουμε γράψει και στο Ρεπό το οποίο και συμπυκνώνει πολύ καλά το ζήτημα από εδώ και πέρα.

Ήταν μια αρχή στην αντιπαράθεση που θα ανοίξει μετά το ξεπούλημα του απεργιακού αγώνα για το ασφαλιστικό και την κατάπτυστη συλλογική σύμβαση πείναs που υπέγραψαν.
Ολοι όσοι γέμισαν με κόσμο τη συγκέντρωση των εργατοπατέρων έκαναν τιs επιλογέs τουs με ποιουs θα συστρατευθούνε.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν ειναι άμαζεs και υποτονικέs ξεχωριστέs συγκεντρώσειs απλά για να βγάλουμε την υποχρέωση, αλλά ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνημα, δομημένο πάνω στην αυτοοργάνωση με εργατικέs συνελεύσειs, ομάδεs δρασηs, σωματεία που τον πρώτο και τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι κάποιοι πεφωτισμένοι συνδικαλιστέs.
Θέλουμε να κάνουμε άγριεs εργατικέs απεργίεs ανεξέλεγκτεs από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία;
Ε τότε πρέπει και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε ενεργά με αυτό που λέγεται εργατική υπόθεση (sic) και να αυτοοργανωνόμαστε σε κάθε χώρο δουλειάs.
Ιδού η ρόδοs...

Μπροστά μας έχουμε πολύ δουλειά.

ΥΓ. Για να ξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Ο γράφων δεν συμμετείχε στην οργάνωση αυτής της κίνησης, ωστόσο με την πλειοψηφία αυτών που συμμετείχαν έχει βρεθεί και έχει ξαναβρεθεί στους δρόμους και σε κινητοποιήσεις. Επιπλέον όλο αυτό παραμένει και είναι όσον αφορά τον ποιον εκφράζει μία προσωπική άποψη.


Σήμερα η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Αθήνα είχε έναν άλλο αέρα. Οι συνάδελφοι-ισσες και οι σύντροφοι-ισσες που οργάνωσαν την αντισυγκέντρωση απέναντι από τα γραφεία της ΓΣΕΕ βοήθησαν κατά πολύ σε αυτό. Όλοι όσοι παραβρεθήκαμε βοηθήσαμε πολύ σε αυτό.

Δεν θα περιγράψω τη αντισυγκέντρωση εδώ μιας και αν θέλετε μπορείτε να πάτε εδώ (και εδώ κάποιες φωτογραφίες) και να διαβάσετε λεπτομέρειες. Ούτε θα μπω στην διαδικασία να εξηγήσω γιατί χρειαζόταν αυτή η αντισυγκεντρωση: όποιος ζει με 700 ή 400 ευρώ το μήνα μπορεί να καταλάβει πολύ καλά, όποιος ήτανε στην απεργία της 19-3 πάλι μπορεί να καταλάβει πολύ καλά. Με άλλα λόγια: έχει έρθει η ώρα να χτίσουμε, να ξεκινήσουμε να χτίζουμε εργατικό κίνημα από τα κάτω, να φτιάχνουμε πρωτοβουλίες και επιτροπές, εργατικές ομάδες και συλλογικότητες, συνελέυσεις και σωματεία που θα λειτουργούν αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά. Αυτή η ώρα έχει έρθει και πια δεν είναι άλλο ένα πολιτικό καθήκον ή μια υποχρέωση. Σε όποιον έχει μπει το κωλόχερο να κάνει μία σκατοδουλειά και να πληρώνεται με ψίχουλα είναι ο μόνος τρόπος να καλυτερεύσεις στοιχειωδώς τους όρους και τις συνθήκες εργασίας σου. Είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει η καθημερινότητα μας δεν αλλάζει με χτυπήματα στην καρδιά του κράτους και του κεφαλαίου, αλλάζει μόνο με χτυπήματα στην καρδιά της ίδιας της καθημερινότητας. Και η καρδιά της καθημερινότητας δεν είναι άλλη από την ίδια την μισθωτή σχέση. Πρέπει να δουλέψουμε γιια να ζήσουμε. Απλά πράγματα.

Χρειαζόταν αυτή η αντισυγκέντρωση: όχι για να γκρινιάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε πολιτισμένα, ούτε για να κερδίσουμε μερικές εντυπώσεις στα καφενεία της άκρας αριστεράς και της αναρχίας. Χρειαζόταν γιατί άμα κατεβαίνεις στην πρωτομαγιά μόνο με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να κατεβαίνεις: ενάντια στους γραφειοκράτες.

Η αντισυγκέντρωση πιστεύω κατάφερε να δείξει πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια το μίσος μας και την οργή μας: για τη δουλειά μας, για τις συνθήκες εργασίας μας, για τους γραφειοκράτες και τα αφεντικά. Το ότι φωνάχτηκαν ουσιαστικά 3 συνθήματα (Αλήτες, λέρες εργατοπατέρες-ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ κρεμασμένοι με σκοινί-Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμμιά ειρήνη με τα αφεντικά) και μόνο αυτά φανερωνουν τις διαθέσεις μας. Επίσης κατάφερε να δείξει στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ ότι υπάρχει και άλλη αντιπολίτευση σε αυτούς που δεν διαθέτει την ευγένεια του ΠΑΜΕ, που είναι ανεξέλεγκτη και που δεν χωράει στα πλαίσια του συνδικαλισμού που έχουνε συνηθίσει. Μικρή ακόμα αλλά με πολύ μέλλον (ελπίζω και θα επιδίωξω και ο ίδιος). Τέλος κατάφερε να δείξει ποια είναι η πραγματικότητα. Στο δρόμο η ΓΣΕΕ είναι ένα απόλυτο μηδενικό. Αν δεν ήταν η αριστερά η οποία έκανε και κάνει την πάπια για να δώσει μία επίφαση αγωνιστικότητας σε αυτή τη συγκέντρωση, η ΓΣΕΕ δεν θα υπήρχε πουθενά. Άλλωστε δεν τόλμησε να πατήσει το ποδάρι της στο δρόμο. Έτσι πρέπει να είναι: σαν καλοί γραφειοκράτες να μένουν κλειδωμένοι στα γραφεία τους. Και άμα έχεις βοηθήσει να κρυφτούνε ακόμα καλύτερα, να πάνε να βρούνε τα φιλαράκια τους στο ΣΕΒ που τα πάνε μια χαρά.

Απο 'δω και πέρα; Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά καινούρια να πω. Τα έχω πει και παραπάνω και τα λέω και συνέχεια. Και θα τα λέω και συνέχεια.

Σίγουρα το κράξιμο και το κάζο που πάθανε θα έχουν να το θυμούνται για πολύ καιρό ακόμα. Άντε και του χρόνου.

ΥΓ. Σίγουρα η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν η επιλογή του καραγκιόζη για ηχητικό background όταν βγάζανε τους λόγους τους. Πραγματικά μια στιγμή μεταστροφής, μία πολύ πετυχημένη δημιουργία κατάστασης (όπως την ορίζουνε οι καταστασιακοί). Επίσης αυτό που χάρηκα πιο πολύ ήταν η καλή μουσική επιλογή των συντρόφων στα decks (sic!). Το να ακούς Astronauts ας πούμε δεν είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. Καιρός δεν είναι να αποκτούμε και τέτοιες συνήθειες;

Η φωτογραφία από πάνω είναι πανοραμική της περιοχής γύρω στις 10 το πρωί. Αυτός που θα βρει που είναι οι εργάτες κερδίζει μία ξενάγηση στα γραφεία της ΓΣΕΕ.
Ειδική αναφορά στην αριστερά θα γίνει σε ξεχωριστή ανάρτηση.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα