Ποιο κοράνι;

Η χτεσινή μέρα κατά τη γνώμη μου ήτανε μια ιστορική μέρα, μάλλον ελάχιστοι το συνειδητοποιήσαν.

Είναι η πρώτη φορά όπου γίνεται πορεία μεταναστών σε αυτή τη χώρα και ειναι δυναμική. Και όχι απλά ειναι δυναμική: δεν κολλάει στο να συγκρουστεί ευθέως με τους μπάτσους, δεν κολλάει στο να είναι ανυπάκουη στους διαμεσολαβητές των κοινοτήτων (οι περισσότερες με εντελώς αντιδραστικό ρόλο), δεν κολλάει στο να διασχίσει το κέντρο και να αρχίσει να τα σπάει, δεν κολλάει στο να πετύχει 2 φασίστες στην Ομόνοια και να τους σαπίσει. Και τέλος δεν κολλάει να πάει και να διαμαρτυρηθεί έξω από το μπατσάδικο στον Άγιο Παντελεήμονα.

Και ας μην γελιόμαστε: το κοράνι δεν ήταν παρά η αφορμή. Γιατί από αιτίες έχουνε ένα σωρό. Άλλωστε, επειδή τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς αφγανούς και να διατηρώ και επαφή μαζί τους, ουδείς από αυτούς είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενος. Άλλωστε και για να μην ξεχνιόμαστε οι πρώτοι από αυτούς είχαν φύγει απο εκεί και εξαιτίας των Ταλιμπάν.

Κατα κύριο λόγο όμως και εδώ είναι η τεράστια σημασία της πορείας αυτής, είναι ότι αυτή είναι μία απάντηση στις φασιστοσυνάξεις στην Ομόνοια πριν 2 βδομάδες. Και είναι τεράστια σημασία αυτής της κίνησης γιατί την έκαναν μόνοι τους, χωρίς την διαμεσολάβηση της αριστεράς και της τριτοκοσμικής της ενοχής.

Ο Κωστάκης κατηγορεί το Γιωργάκη ότι είπε τους δεξιούς βάρβαρους! Κάτι το οποίο είναι εντελώς ανυπόστατο φυσικά γιατί οι άνθρωποι δεν είναι βάρβαροι, αντιθέτως είναι σοσιαλιστές και αυτοί και πολύ περισσότερο σοσιαλιστές θα έλεγα. Και εδώ ειναι οι αποδείξεις. Οπότε σύντροφοι ιδού ο δρόμος: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.


Εγώ πάντως απο δω και μπρος θα αρχίσω να είμαι με τον Κάουτσκι...

ΥΓ. Στη φώτο η Φάνη Πάλλη (και πάλι και πάλι...) πετάει 3 τριαντάφυλλα στο μνημείο της Ρόζας στο Βερολίνο.

...αλλά ούτε και να πας μπροστά.



Κατάρα...

Ανατύπωσις...

Εδώ πέρα έχει γίνει ένας πάρα πολυ καλός διάλογος που παρόλες τις παρεκτροπές του πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί. Εδώ αναδημοσιεύω την εξαιρετική τοποθέτηση του συντρόφου απο το Ριζοσπαστικό Προβληματισμό, απλά επειδή ειναι κρίμα να είναι απλά ένα σχόλιο σε έναν διάλογο.


Αγαπητέ devil

Δεν είναι ευχάριστο να απαξιώνεις τους συνομιλητές σου, έστω και στην μπλογκόσφαιρα. Εμένα δεν με απαξίωσες αλλά νομίζω το έκανες για τα άλλα τα παιδιά. Όπως και να ‘χει χαίρομαι που απάντησες γιατί νομίζω ότι ξεκαθάρισε το τοπίο.

Με λίγα λόγια νομίζω ότι λες
«στις ιστορικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από τη συσσώρευση των προηγούμενων αγώνων της τάξης, η σχέση κεφάλαιο έχει ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΕΤΟΙΟ που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αγώνες χωρίς αιτήματα. Και πως ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν μπορούμε να μιλάμε για ιστορική δυνατότητα ανατροπής χωρίς τη ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΑΥΤΩΝ ΑΚΡΙΒΩΣ των αγώνων».

Θα πρέπει να σταθούμε λίγο.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ: Ok, το κεφάλαιο έχει εμπορευματοποιήσει και ελέγξει πολλές πλευρές της ζωής, και στην παραγωγή και στην αναπαραγωγή, από την εργασία μέχρι τον ελεύθερο χρόνο. Αυτό σημαίνει, με τα λεγόμενα σου, ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για αγώνες χωρίς αιτήματα.

Σωστό αλλά κάτι λείπει.
Πέρα από την εξέγερση του Δεκέμβρη (που είχε και ένα αίτημα, για τους συλληφθέντες, που όμως μπορούμε να πούμε ότι ήταν αυτοί που έπρατταν),
πέρα από τα γαλλικά προάστια,
βλέπω καθημερινά ότι ο κόσμος αντιδρά στις ποικίλες μορφές "αποικιοποίησης της ζωής" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΤΥΠΟΥ «ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ».

Δηλαδή η ΙΔΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ δείχνει τα τελευταία χρόνια μια ανάπτυξη πολλών αγώνων σε διάφορα επίπεδα (εργασία, γειτονιά, περιβάλλον κτλ.) παρά one-way αγώνες/εξεγέρσεις, πρακτικές άμεσης κατάργησης μιας συνθήκης συγκεκριμένης π.χ. ωρομισθίας ή όλων των πλευρών της καπιταλιστικής σχέσης. Μάλιστα αυτοί οι «συνδικαλιστικοί» (ως προς το περιεχόμενο) αγώνες, η συχνή ήττα τους (αδυναμία ενσωμάτωσης όπως λες) και η εμπειρία που κατακτήθηκε ΕΠΑΙΞΑΝ ΚΑΙΡΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ της εξέγερσης του Δεκέμβρη, του αγώνα χωρίς αιτήματα, κατά τη γνώμη μου.

Αυτοί οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες έχουν πολύ μεγάλη σημασία ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΥΤΟΥ «ΑΓΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΗΜΑΤΑ» π.χ. της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Γιατί είναι λάθος –και το ξέρεις- να πούμε ότι η εξέγερση ήταν μόνο αυθόρμητη.
Σκέψου:
--Ποιοι βγήκαν το Σάββατο το βράδυ πρώτοι στον δρόμο;
--Ποιοι έκαναν το πρώτο κάλεσμα για οργάνωση της πιθανής κατάληψης της ΓΣΕΕ;
-- Ποιοι έκαναν το πρώτο κάλεσμα για την κατάληψη του δημαρχείου του Αγ.Δημητρίου και έδωσαν το έναυσμα για την γενίκευση της εξέγερση στις γειτονιές;

Μήπως ο κόσμος που έδινε τους «συνδικαλιστικούς» αγώνες (σε περιεχόμενο π.χ. μπορεί να ήταν αγώνες και σε μια γειτονιά) όλο το προηγούμενο διάστημα;

Η αλληλεπίδραση αυτού του κόσμου με το «αυθόρμητο» της εξέγερσης είναι ένα μεγάλο ζήτημα ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΒΙΩΝΕ ΚΑΠΟΙΟΣ.

Ο εργαζόμενος π.χ. ενός κλάδου του ιδιωτικού τομέα που ήθελε να αγωνιστεί ΕΒΛΕΠΕ τις αδυναμίες γενίκευσης της εξέγερσης. Έβλεπε το ΚΕΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΑΓΩΝΩΝ στην δουλειά του που έθετε φοβερά εμπόδια στη γενίκευση της εξέγερσης. Αντίθετα ο μαθητής εφάρμοσε άμεσα την ιστορικά κατακτημένη εμπειρία της κατάληψης και έτσι σε όλο του το 24ωρο απαλλάχτηκε από την κανονικότητα. Το ίδιο και ο φοιτητής.

Μας λείπουν devil οι αγώνες π.χ. στην εργασία, για να γενικευόταν αυτό που λες.

Και πως κάνουμε αγώνες εκεί; Εδώ δεν απάντησες. Ή μάλλον απάντησες. «Δε λέω λοιπόν σε κανένα να μην παίρνει μέρος στους συνδικαλιστικούς αγώνες στη δουλειά του (ποιος δε θέλει να βελτιώσει τη θέση του) ή να μη συμμετέχει στους τοπικούς αγώνες (ποιος θέλει να περάσει μια λεωφόρος δίπλα στο προσκεφάλι του)» αλλά ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ.

Φαίνεται ότι αναγνωρίζεις τους «συνδικαλιστικούς» αγώνες (στη δουλειά, τη γειτονιά κτλ.) και μάλλον συμμετέχεις και σε αυτούς. Απλά η διαφορά σου είναι ότι δεν έχεις μια ψευδαίσθηση ότι θα πάνε κάπου π.χ. στο ’60 με την δυνατή εργατική ταυτότητα που πάλεψε στα ίσα. Γιατί συμμετέχεις τότε; Θα πεις η επιβίωση. Οk, επιβίωση και πρέπει να συμμετέχουμε. Τι κάνεις όταν συμμετέχεις εκεί μέσα; Προσπαθείς π.χ. να συνδέσεις τους αγώνες;

Πάνω σε τέτοια ερωτήματα χτίζεται Η ΚΑΘΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑ λοιπόν για να πάμε και εκεί.

Σε ερωτήματα
που δεν αγνοούν την ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ (υλικοί όροι διαχωρισμού και πρακτικές απαντήσεις),
δεν αγνοούν την ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (που είδες πόσο ρόλο έπαιξε γιατί οι μαθητές βγήκαν στον δρόμο και οι εργαζόμενοι της ΦΑΜΑΡ όχι),

που ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣ ΤΥΠΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΓΩΝΩΝ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ (ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Και είναι ακριβώς έτσι π.χ. τα αγωνιζόμενα κομμάτια από κλάδους και χώρους δουλειάς κατέβηκαν π.χ. στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, όχι ο περισσότερος κόσμος της εργασίας. Για να ερχόταν αυτός ο κόσμος π.χ. στην κατελλειμμένη ΓΣΕΕ, έλειπαν οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες που….«Πάνε αυτά, πάμε γι’άλλα» όπως λες, καθότι δεν γυρίζουμε στο ’60 και την δυνατή εργατική ταυτότητα.

Εγώ νομίζω ότι δεν πάνε καθόλου αυτά devil,
άλλωστε η σύνθεση των υποκειμένων (ηλικιακά, φύλο, κουλτούρα, εμπειρία κτλ.) αλλάζει και ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ σχέση-κεφάλαιο. Εννοώ π.χ. ότι οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες δεν πάνε de facto σε μια «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», σε μια συνολική σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση ξανά, διότι μπορεί –όχι μόνο το κεφάλαιο- αλλά τα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκείμενα να αμφισβητούν αυτό, όπως ίσως έκανε ο Hobo με την άστοχη φράση του για την Ολυμπιακή (αν όντως είπε έτσι). Δηλαδή ακόμα και την εργασία στο δημόσιο ο νέος κόσμος την βλέπει σιγά-σιγά αλλιώς, ο αγώνας του ’60-’70-’80 που οδήγησε στο να θεωρείται το δημόσιο μια κατάκτηση, ένας παράδεισος, μια νίκη, αρχίζει πια ΑΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ να αμφισβητείται και να μπαίνει το «συνδικαλιστικό» αυτό ζήτημα όχι ως «να μην ιδιωτικοποιηθεί η Ολυμπιακή» αλλά «καλύτερες εργασιακές συνθήκες ΣΕ ΟΛΕΣ τις δουλειές, δημόσιο ή ιδιωτικές».


Τέλος.
Κάνεις και ένα –κατά τη γνώμη μου- μεγάλο ιστορικό λάθος στην ανάγνωση σου.
Το είπα από την αρχή, στο πρώτο μου post αλλά ίσως δεν έγινε αντιλήψιμο. Επαναλαμβάνω:

"Βέβαια με αυτά που κάνουν οι εργάτες μπορεί να καταργούν τον καπιταλισμό στην πράξη π.χ. να καταργήσουν το χρήμα, να πάρουν την κοινωνική διαχείριση του εργοστασίου αλλά και μιας ολόκληρης περιοχής στα χέρια τους όπως στην Βαρκελώνη. Αυτό όμως το έχουμε δει σε συνθήκες οξυμμένης ταξικής πάλης και αφού οι αστοί αδυνατούν να καταστείλουν ή να ενσωματώσουν τον αγώνα, το περιεχόμενο του αγώνα των εργατών".



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ που το κεφάλαιο δεν μπορεί να ενσωματώσει τους αγώνες (αν και για αυτό αμφιβάλλω - ήδη υπάρχουν μικρές ρεφορμιστικές νίκες π.χ. σύμβαση Βιβλίου), άρα η εμφάνιση αγώνων χωρίς αιτήματα και η γενίκευση τους έχουν ζουμί.

ΑΥΤΗ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ, ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΕΠΟΧΗ ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ.

Δηλαδή:

--Η Ισπανία του ’36 ήταν μια συγκλονιστική αδυναμία να ενσωματωθούν οι 42 (αν δεν κάνω λάθος) γενικές απεργίες των προηγούμενων χρόνων και ο κόσμος άρχισε να κολλεκτιβοποιεί, να καταργεί το χρήμα, να απελευθερώνει, να κάνει αυτό που λες. Το αν οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι λοιποί κόλλησαν στην «αύξηση της παραγωγικότητας» και «την αντιμετώπιση του φασισμού» είναι μια άλλη κουβέντα. Πάντως υπήρχε αδυναμία ενσωμάτωσης των αγώνων, ναι, αυτών με «συνδικαλιστικό» περιεχόμενο. Και ήρθε η καταστολή, ο Φράνκο…

--Για την κυβέρνηση Κερένσκι και την εποχή από τον Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη στη Ρωσία του ’17 τι να πούμε; Ή μήπως «συνδικαλιστικά» αιτήματα με πρακτικές άμεσης απαλλοτρίωσης της εξουσίας (κίνημα εργοστασιακών επιτροπών) δεν λάμβαναν χώρα σε μια ρευστή κατάσταση οξυμμένης ταξικής πάλης που ήταν ανοιχτή και η ενσωμάτωση, και η καταστολή, και η επανάσταση;

--Ο Μαρξ μίλησε πολύ για το αναπόφευκτο (έτσι όπως έχει η σχέση κεφάλαιο) της επανάστασης, είδε την πρώτη εξέγερση π.χ. Κομμούνα του ’48, μετά πριμοδότησε αυτό που κρίνεις «συνδικαλισμό» (συμμετείχε στην πρώτη Διεθνή), μετά έγινε η δεύτερη Κομμούνα (1871) και αντί να βάλει μυαλό ξαναγύρισε στο «συνδικαλισμό» (Διεθνής) η οποία διαλύθηκε από τις διώξεις και τις εσωτερικές διαφωνίες. Τι έκανε τελικά αυτός ο άνθρωπος; Τι έβλεπε και έκανε είναι το σωστό ερώτημα;

--Η Beverly Silver θέτει πολύ εύστοχα κάτι που ξεχνάμε ότι π.χ. η Αμερική και η Αγγλία δεν γνώρισαν εμφύλια, εμπόλεμη σύγκρουση για το κοινωνικό ζήτημα τους τελευταίους αιώνες ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ είχαν συγκεντρώσει εκείνη την οικονομική δύναμη/πλούτο που μπορούσαν να ενσωματώσουν τους αγώνες. Αυτό δεν συμβαίνει π.χ. σε φτωχότερα κράτη όπως η Ιταλία την εποχή του Γκράμσι.

--Έχει τεράστιο ενδιαφέρον οι αγώνες του ’60 στην Ελλάδα και γιατί δεν ενσωματώθηκαν ενώ υπήρχε το πολιτικό προσωπικό (Ένωση Κέντρου) αλλά καταστάλθηκαν…

κ.α. πολλά παραδείγματα που ζητώ συγνώμη που τα έβαλα λίγο χονδρικά…


Είναι λάθος με λίγα λόγια να πούμε ότι

Α) οι αγώνες χωρίς αιτήματα αλλά με ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της σχέσης είναι δυνατοί σήμερα και όχι κάποια άλλη στιγμή λόγω ιστορικών συνθηκών, επειδή έχουν δημιουργηθεί από τη συσσώρευση των προηγούμενων αγώνων της τάξης.

Β) ότι αυτοί οι αγώνες μπορούν να γίνουν χωρίς έναν τυφλοπόντικα να σκάβει τρύπες, να «κάνει συνδικαλισμό» το προηγούμενο διάστημα, να έχει οξυνθεί η ταξική πάλη.

Γ) Είναι λάθος να λέμε ότι την ίδια στιγμή της εξέγερσης «συνδικαλισμός» και «πρακτική αμφισβήτηση/κατάργηση συνθηκών» δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Όπως προσπάθησα να δείξω σε προηγούμενα ιστορικά παραδείγματα, συνυπάρχουν, και δεν είναι –αν δούμε την Ρωσία το ’17- ΤΟΣΟ αντιφατικά αλλά ούτε πάνε ΣΟΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑ τα πράγματα πίσω. Βέβαια κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της απόφασης, της γερής κλωτσιάς στο αστικό καθεστώς, αλλά αυτό είναι πιο σύνθετο ζήτημα από π.χ. να κατηγορήσουμε τους "ρεφορμιστές" που δεν άλλαξαν μυαλά.

Και μάλλον κάπου εκεί δεν τα βρήκατε όλοι εσείς εκεί κάτω στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, δεν βρήκατε μια ισορροπία στο τι έπρεπε να γίνει, που να το πάτε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ… :-)

Τέλος, καταλαβαίνεις ότι και εγώ πριμοδοτώ τη «συνδικαλιστική» τάση στη σημερινή συγκυρία - και με λόγους όπως σου εξήγησα παραπάνω.

Αλλά και μέσα στην εξέγερση βίωνα ένα τρομερό πράγμα: η παραγωγή να μην σταματά, και το βράδυ πήγαινα σε πορείες. Μήπως δεν ήμουν αρκετά εξεγερμένος να παρατήσω την δουλειά; Και γιατί; Τι έβλεπα στον ιδιωτικό τομέα και με έκανε να εκτιμώ ότι η εξέγερση ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ; Ήδη από την πρώτη εβδομάδα είμαι αυτός που έγραψα το "από την εξέγερση στο κίνημα;" με ερωτηματικό, και όχι τυχαία. (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/12/blog-post.html )

Αυτά. Δεν αντέχω άλλο, μου πήρε ώρες
:-)

Η είδηση, πιθανά να τη διαβάσατε και αλλου:

ΦΡΙΚΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ

Φρικτό θάνατο βρήκε χθες το πρωί ένας υπάλληλος σούπερ μάρκετ στην περιοχή της Βουλιαγμένης, όταν εγκλωβίστηκε στο ασανσέρ του καταστήματος.

Το περιστατικό σημειώθηκε χθες στις 10:30 το πρωί στο σούπερ μάρκετ στην οδό Θησέως 16.

Ο 45χρονος Αλβανός εργάτης φόρτωνε πράγματα στο ασανσέρ του καταστήματος, όταν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες οι πόρτες του ασανσέρ έκλεισαν, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί ανάμεσά τους.

Υπάλληλοι και πελάτες του καταστήματος άκουσαν τις φωνές του άτυχου εργάτη και έσπευσαν σε βοήθεια. Ωστόσο, ήταν ήδη πολύ αργά.

Ο 45χρονος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Για το περιστατικό διενεργείται προανάκριση για να εξακριβωθούν τα αίτια του δυστυχήματος.

~*~*~*~*~

Και προχωράμε στην ανάλυση (για άσχετο φαινομενικά θέμα) από κάποιον έγκυρο δημοσιογράφο του Βήματος.

~*~*~*~*~

Το νέο κοινωνικό ζήτημα
«Κούριερ» και «ντελίβερι μπόις», οι σύγχρονοι πληβείοι των Αθηνών
Του ΑΝΤ. ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ

Η χώρα οδεύει διχασμένη προς τις ευρωκάλπες, με τα ταμεία της άδεια, τα χρέη δυσβάσταχτα, την οικονομία απειλούμενη, τα κόμματα δοκιμαζόμενα και εν πολλοίς αμφισβητούμενα, και τους πολίτες μπαϊλντισμένους και απαισιόδοξους, απορροφημένους από τον αγωνιώδη βίο και τις πολλές ανασφάλειες για τις δουλειές, για τα εισοδήματα και για την τύχη των παιδιών.

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις συντελούμενες τούτο τον καιρό οικονομικές και κοινωνικές διεργασίες αισθάνονται την αδυναμία και τα αδιέξοδα των πολιτικών δυνάμεων, κατανοούν τις διαδικασίες υποχώρησης της χώρας και υποθέτουν ότι οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι οι καλύτεροι.

Οι περισσότεροι της πολιτικής, άλλοι εμπειρικά και άλλοι διαισθητικά, αντιλαμβάνονται τις τάσεις επιδείνωσης των συνθηκών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι, παρά τα αισιόδοξα μηνύματα που εκπέμπονται από Αμερική και Ευρώπη για την οικονομική κρίση, η ανάκαμψη στην Ελλάδα θα είναι αργή, επίπονη και θα αφήσει έντονο το σημάδι της στην ελληνική κοινωνία.

Οι γνωρίζοντες αναμένουν ότι από την επομένη των ευρωεκλογών ο υπουργός Οικονομίας κ. Γιάννης Παπαθανασίου θα είναι αναγκασμένος να λάβει διασωστικά μέτρα. Το πρώτο κύμα μέτρων θα έλθει τον Ιούνιο και ταυτόχρονα θα αρχίσει η προετοιμασία του ισχυρότερου φθινοπωρινού πακέτου.

Κοινή είναι η πεποίθηση ότι ο συνδυασμός δημοσίων οικονομικών και ύφεσης που ήδη πλήττει τη χώρα θα αναδείξει έναν κύκλο νέων προβλημάτων και προκλήσεων για την ελληνική πολιτική. Ηδη ορισμένοι περιγράφουν το «νέο κοινωνικό ζήτημα». Σύμφωνα με τον βουλευτή του ΠαΣοΚ κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη , αναδεικνύεται από την ολοένα διευρυνόμενη περιοχή της επισφαλούς εργασίας. Πιστεύει ότι όσο περνά ο καιρός πληθαίνει ο αριθμός των συμπολιτών μας που κινούνται σε αυτή την άκρως προβληματική ζώνη της μερικής απασχόλησης, των τρίωρων και τετράωρων υποαμειβόμενων δραστηριοτήτων.

Ο βουλευτής του ΠαΣοΚ ανεβάζει σε εκατοντάδες χιλιάδες τους κινούμενους στη ζώνη της επισφαλούς απασχόλησης και σημειώνει ότι πρόκειται κυρίως για νέους σε ηλικία εργαζομένους, που δεν έχουν συνδικαλιστική ή άλλη κάλυψη και αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη σκληρότητα από τους εργοδότες τους. Αυτοί οι σύγχρονοι πληβείοι των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και των υπόλοιπων ελληνικών περιφερειακών αστικών κέντρων συγκροτούν πια ξεχωριστή ομάδα στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, η οποία, σε εποχή υπερσυγκέντρωσης και προκλητικής επίδειξης του πλούτου, κινείται μεταξύ στέρησης, απόγνωσης και αμφισβήτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή τη ζώνη της επισφαλούς εργασίας, την οποία δεν μπορεί ή δεν θέλει να παρακολουθήσει η ΓΣΕΕ, ούτε ακόμη και η επίσημη αριστερή συνδικαλιστική ηγεσία δύναται να προσεγγίσει, βρήκε πρόσφορο έδαφος η ανάπτυξη του άγνωστου στην Ελλάδα αναρχοσυνδικαλισμού. Μόνο στα σωματεία των «κούριερ» και των «ντελίβερι μπόις», που είναι συγκροτημένα σε αναρχοαυτόνομη βάση δυνητικά εκπροσωπούνται πάνω από 4.500 άτομα στην Αττική. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι σε αυτή τη σύγχρονη πληβειακή περιοχή αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια έντονη αντισυστημική πολιτική δραστηριότητα, η οποία, αν συνδεθεί με τις πολλές άλλες εκδοχές της αμφισβήτησης, είναι ικανή να δώσει στο μέλλον εκρηκτικά γεγονότα.

Οι ασχολούμενοι με τα θέματα τάξης και ασφάλειας δεν κρύβουν τους φόβους τους. Αξιολογούν με μεγάλη ανησυχία τα ολοένα προκλητικότερα τρομοκρατικά χτυπήματα, τρομάζουν με τις θεωρούμενες βέβαιες πια υπόγειες επαφές μεταξύ πολιτικής τρομοκρατίας και κοινού εγκλήματος, και δεν θέλουν καν να σκέπτονται το ενδεχόμενο τυχόν συντονισμένης δράσης. Είναι αυτή η αθέατη πλευρά της Σελήνης ή καλύτερα των πολλών διεργασιών που εξελίσσονται σε σκοτεινούς δρόμους τα τελευταία χρόνια.

~*~*~*~*~

Το ξέρω ότι θα έπρεπε να σχολιάσω αλλά δε θα το κάνω. Σας έχω εμπιστοσύνη.

Ο κύριος Γιάννης Πανούσης θύμα της βίας των κουκουλοφόρων.

Εδώ συνομιλεί με μπάτσους για τη βία.


Ο κύριος Μισέλ Φάις τι έλεγε στις 7.1.2007 τις μέρες που η Κωνσταντίνα ήταν αόρατη:

"Επιτέλους! Ας δικαστεί παραδειγματικά ο αστυνομικός που δολοφόνησε τον Γρηγορόπουλο, ας συλληφθούν κι ας δικαστούν, εξίσου παραδειγματικά, αυτοί που τραυμάτισαν βαρύτατα τον Μαντζούνη. Πάνω απ’ όλα όμως, ας σιγήσουν αμφοτέρεθεν αυτοί που συγκαλύπτουν την αστυνομική αυθαιρεσία κι εκείνοι που υποδαυλίζουν ή ανέχονται τον παραβατικό μηδενισμό των κουκουλοφόρων, των καταληψιών, των μπαχαλάκηδων, των σπαστών κτλ."

Εδω το λινκ αν και δεν κατάφερα να απομονώσω το άρθρο.


Αυτά δεν τα έλεγε ούτε στο blog του, ούτε στο καφενείο με τους φίλους του. Αυτά τα έλεγε μέσα απο την Ελευθεροτυπία. Άρα μέρος ενός μηχανισμού, είτε το ξέρει είτε δεν το ξέρει. Αν υποθέσω ότι όσα διάβασα στην ιστοσελίδα του ήταν όλα όσα έγραψε εκείνη την περίοδο δεν είδα έστω μια αναφορά στην επίθεση κατά της Κωνσταντίνας.

Καλή συνέχεια.

ΥΓ. Ποιοί είναι αυτοί που κατηγορούνε τους αναρχικούς για λογοκρισία; Οι αριστεροί και οι διανοούμενοι καλλιτέχνες φιλοι τους; Μας δουλεύουνε και δεν ντρέπονται καθόλου; Να μας πουνε αυτοί, πόσες φορές στη ζωή τους έχουνε υπερασπίσει ολοκληρωτικά καθεστώτα, πόσες φορές το βούλωσαν όταν κόσμος αγωνίζονταν, φυλακίζονταν και σκοτωνόταν, να μας πούνε αυτοί απο που τα παίρνουνε...

Άντε γιατί έχουμε ξεχάσει και τα βασικά.

Λογοκρισία ασκούν τα κράτη και τα καθεστώτα. Όπως και την τρομοκρατία. Και επιτέλους: κάποτε ο καλλιτέχνης ήταν επικίνδυνη δουλειά. Καιρός να ξαναγίνει. Και όταν η Αναρχική Δικτατορία επικρατήσει στην Ελλάδα και παγκόσμια θα σας κολλάμε και βαρέα.

Κοντή μνήμη...


Το Δεκέμβρη δεν διάβαζα εφημερίδες παρά ελάχιστα, και αυτό στο επίπεδο της ειδησεογραφίας και επειδή το μέσο βολεύει όταν είσαι έξω. Ειδικότερα δεν διάβασα, και δεν πρόκειται να διαβάσω κανέναν παπάρα "διανοούμενο", "διανοήτη" και λοιπές συνωμοταξίες μαλακίων (δεν ξέρω αν στέκει ή έκφραση αλλά δε γαμιέται...).

Θυμάμαι όμως αγαπητοί μου αναγνώστες. Θυμάμαι ότι για έναν ολόκληρο μήνα μετά την επίθεση στην Κωνσταντίνα περισσότερο φασαρία κάνανε τα σκουλήκια που δεν φάγανε το πτώμα της παρά οι "ευαίσθητοι", οι "διανοούμενοι", οι "καλλιτέχνες", οι "καλά πληροφορημένοι" και οι υπόλοιπες βδέλες στα έλη του θεάματος.

Έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος μήνας και να γίνει η πορεία των 10.000 ανθρώπων στις 22 Γενάρη για να αρχίσει να παίζει το θέμα. Μέχρι τότε το ζήτημα το τραβάγανε οι αντιεξουσιαστές, οι αναρχίκοι, οι ακροαριστεροί (εντός και εκτός σύριζα)...

Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας και των ζητημάτων που προκύπτουν απο την όλη ιστορία με την Κούνεβα ελπίζω να είναι σε θέση να καταλάβει τις 2 εντελώς διαφορετικές, και για μένα, απόλυτα εχθρικές πολιτικές αντιλήψεις πάνω στο ζήτημα. Η μία λέει: η Κούνεβα είναι μια ηρωίδα, μία γενναία γυναίκα, ένα θύμα των σκοτεινών κύκλων, ένα σύμβολο, μία αφορμή για σκέψη, μία άσχημη ιστορία, μία αφορμή για πάρτυ τύπου Bios, μία αφορμή για έναν παπάρα και το αφεντικό του (ο καλός κύριος Πατάκης που μάλλον ο άνθρωπος είναι μαικήνας και έχει δίκιο σε αυτά που καταλογίζει στους "τρομοκράτες βιβλιουπάλληλους") να κάνουνε ένα θεατρικό και άλλα διάφορα. Η άλλη άποψη λέει: η Κωνσταντίνα είναι μία από εμάς, είναι η συνάδελφος μας, είναι αυτή που ξεσκατίζει τους παρατημένους σας παπουδες και τις βρωμιές που αφήνεται πίσω σας εκεί που διασκεδάζετε, είναι ο βρωμιάρης πιτσαδόρος και ο ιδρωμένος αποθηκάριος. Η Κωνσταντίνα είναι κομμάτι της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης αυτής της γωνιάς του κόσμου.

Αυτό το ζήτημα, αυτό το παράδειγμα, αυτή την πρόταση ήθελε να αναδείξει το κίνημα της αλληλεγύης που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της. Ακόμα και πολλοί ακροαριστεροί (που πατάνε ακόμα με τα δυο ποδάρια στο έδαφος) σε αυτό το κλίμα ήταν. Σε αυτό το τόσο προφανές πολιτικά κλίμα.

Τι συμβαίνει όμως από την πορεία της 22-1 και μετά; Όλες οι μηχανές του θεάματος δουλεύουνε για έναν σκοπό: να πάρουνε την Κούνεβα και απο καθαρίστρια, απο μετανάστρια, από γειτόνισσα, από αγωνίστρια, από έναν απο εμάς να την μετατρέψουνε σε εικόνα. Σε θέαμα. Σε μία σχέση που τη διαμασολαβεί η εικόνα. Έτσι, πια έρχεται να χαθεί η πολιτική σημασία που αναγνωρίζουμε στο να αναδεικνύεται η αλληλεγγύη μας σε αγωνιζόμενα υποκείμενα και να γίνει μία ακόμα σημασία του κόσμου το θεάματος. Η Κούνεβα είναι πια μία βεντέτα, με τους όρους του Ντεμπόρ.

Αν η μία άποψη δε χτυπήσει, και δε βαράει συνεχώς την άλλη, και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με το τι ήταν, είναι ή δεν ειναι η Κούνεβα, θα καταντήσουμε σε λίγο καιρό ακόμα να χάσει κάθε νόημα η οποιαδήποτε αλληλεγγύη στο πρόσωπο της.

Νόημα πολιτικό και νόημα συγκεκριμένα πολιτικό. Αυτό της ανάδειξης και της διεύρυνσης των αντιστάσεων και των αγώνων.

Ε, είναι απλό λοιπόν, παπάρες σαν τον Μισέλ αυτή τη δουλειά κάνουνε. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Το είπα και καλλιτεχνικά, το λέω και πολιτικά και είμαι κομμάτι αυτού του πράγματος που παλεύει αυτή την άποψη και στο δρόμο.

ΥΓ. Η αριστερά, ως γνωστόν, έχει μία εμμονή με τους ήρωες. Αν δεν έχει ήρωες θα είναι άδειοι οι τοίχοι των γραφείων του κόμματος. Σε αυτή τη λούμπα έχουνε πέσει πολλοί και τους έχει ρουφήξει η ρουφήχτρα του θεάματος. Τώρα διαβάζω, απο εδώ και από κει μια εντελώς ελεεινή λασπολογία απο διάφορους που αρχίζουνε μα συνδέουνε διάφορα απο εδώ και απο εκεί. Κάποιον κάφρο που τα έβαλε με κάποιες γυναίκες στη Ναυαρίνου, την παρέμβαση στον παπάρα, τα καμμενα βαγόνια του ΗΣΑΠ και δε συμμαζεύεται. Λίγο ακόμα και θα μπούνε στο ίδιο τσουβάλι και ο Ε.Α. και η 17Ν, και η ΡΑΦ και η ΧΑΜΑΣ και η ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ. Λίγο ακόμα και θα μας πούνε ότι αυτή είναι οι οσιομάρτυρες. Για χαλαρώστε λίγο, και δειτε εκει το δικό σας που ξεπούλησε στεγνά τη φάση στον Ελαιώνα. Και δείτε λίγο που τρέξατε πριν καλά καλά προλάβει να μιλήσει της προσφέρατε την διαμεσολάβηση σας...

Τα πράγματα είναι απλά σύντροφοι και συντρόφισσες. Εξαιρετικά απλά θα έλεγα.

Παίρνετε μια κιμωλία.

Κάνετε ένα μεγαααααααααααλο κύκλο.

Βάζετε μέσα όλους τους καλλιτέχνες. Όλους. Έναν προς έναν. Όποιος τον ρωτάς "τι είσαι" και απαντά "καλλιτέχνης" τον βάζεις μέσα.

Μετά παίρνεις ένα πολυβόλο και αρχίσεις να γαζώνεις. Στο ψαχνό και χωρίς έλεος. Κανένα.

Τέτοια φάση. Αίματα, φωνές κακό να γουστάρουμε.

Άντε με τον κάθε παπάρα σε αυτή την κωλοχώρα.

ΥΓ. Γιατί χαμογελάνε οι νάνοι την άνοιξη;
Μεγαλώνει το γρασίδι και τους γαργαλάει τα αρχίδια.

Γιατί φωνάζετε;



Τι φωνάζετε μωρέ να εφαρμοστεί ο νόμος για τις κουκούλες στους φασίστες; Είστε σοβαροί; Πρώτον, για να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος θα πρέπει να έχεις κάνει κάτι άλλο πριν φορώντας κουκούλα. Δεν έγινε καμία σύλληψη άρα δεν έγινε και κανένα έγκλημα, άρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος. Επίσης, είναι προφανές αυτό, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι μπάτσοι δεν είδαν κανένα έγκλημα (και μην ακούω μαλακίες) καθότι είχανε γυρισμένη την πλάτη στους ναζί, οπότε κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι κάνανε τα στραβά μάτια.

Άλλωστε τα έχει πει και ο αρχηγός. Αυτοί εκτελούνε εντολές της πατρίδας.

Και άρα το πρόβλημα μας δεν είναι η κουκούλα, αλλά το κεφάλι μέσα στην κουκούλα.


Η πορεία της Πρωτομαγιάς που οργάνωσε η Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά, ήταν προφανώς μία επιτυχημένη πορεία. Και από κόσμο, και από παλμό.

Εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, έχει ξεκινήσει ρητώς και ευθέως από σωματεία, εργατικές ομάδες, συλλογικότητες και συντρόφους συντρόφισσες μία ρητή επίθεση προς τον "επίσημο" συνδικαλισμό. Ρητή επίθεση που για πρώτη φορά εμφανίστηκε δημόσια την περσινή Πρωτομαγιά με την αντισυγκέντρωση απέναντι απο την εκδήλωση της ΓΣΕΕ, και που τον Δεκέμβρη κορυφώθηκε στην κατάληψη του κτηρίου της (κατάληψη με τεράστια σημασία στο συμβολικό επίπεδο). Και αυτή είναι η ίδια διαδικασία που συνεχίστηκε, αφήνωντας πια πίσω της το αντι-ΓΣΕΕ αίσθημα, διοργανώνοντας την Πρωτομαγιά την συγκέντρωση στην Βικτώρια και την πορεία που ακολούθησε. Πολιτικά μιλώντας πάντως, ο αυτόνομος εργατικός χώρος (καλό ειναι να μη μιλάμε ακόμα για κίνημα), με την πρώτη του κίνηση πέρσυ κατάφερε να καταδείξει τις προθέσεις του, με τη δεύτερη να απαντήσει πολιτικά στο ρόλο της ΓΣΕΕ σαν διαμεσολάβηση και σαν γραφειοκρατία, και με την τρίτη να αρχίσει πια να περπατάει το δικό του δρόμο, αφήνωντας πίσω του τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.

Ωστόσο, αυτή η διαδικασία και αυτή η πορεία δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, ακόμα και εντός αυτού του χώρου υπήρχαν προβλήματα. Πέρσι την Πρωτομαγιά στην απολογιστική που ακολούθησε αποφασίστηκε, παρόλο που υπήρχαν και άλλες προτάσεις αυτό το πράγμα και αυτή η κίνηση να σταματήσει εκεί. Η κατάληψη της ΓΣΕΕ δεν μπόρεσε να απεμπλακεί από τον (και) πολιτικό της χαρακτήρα και να φροντίσει να αφήσει πίσω της οργανωτικές δομές και ανταγωνιστικές σχέσεις σε ένα ανώτερο επίπεδο από το προηγούμενο.

Από την άλλη η πορεία της Πρωτομαγιάς είχε για εμένα κάποια προβλήματα. Το σημαντικότερο: η αναντιστοιχία της ανταπόκρισης στο κάλεσμα απο τον κόσμο που πλαισίωνε τη διαδικασία η οποία μοιάζει να είναι εντυπωσιακή για όποιον ξέρει. Αναντιστοιχία η οποία φανερώνει ναι μεν, το ενδιαφέρον του κόσμου για τα ζητήματα της εργασίας αλλά και την αδιαφορία του, ή αν θέλετε το μη ενδιαφέρον του, για τις διαδικασίες εκείνες οι οποίες θα οδηγήσουνε σε μία ανώτερη μορφή οργάνωσης. Μη ενδιαφέρον ή αδιαφορία με τη σειρά της που σημαίνει και την έλλειψη συγκεκριμένων αγώνων για το μέγεθος του κόσμου της πορείας. Επομένως, η αναντιστοιχία μεταξύ διαδικασίας-διαδήλωσης είναι αναντιστοιχία αγώνων. Αναντιστοιχία που θα πρέπει να ξεπεραστεί όχι βέβαια για να εμπλουτιστεί η μία διαδικασία, αλλά για να εμπλουτιστούν οι ίδιοι οι αγώνες. Με αυτή την έννοια, και όχι με την έννοια ότι δεν υπήρχαν σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές και κόσμος που αγωνίζεται στο χώρο της δουλειάς του εκεί, θα ισχυριστώ ότι αυτό που εκφράστηκε από την προσέλευση του κόσμου στην πορεία ήταν η πολιτική στήριξη, το ότι έχω και εδώ τα μάτια μου στραμμένα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Κακό θα είναι να μετεξελιχθεί αυτή η πολιτική στήριξη, σε ηγεμονία της πολιτικής ταυτότητας αντί σε ηγεμονία των αγώνων στους χώρους δουλειάς πάνω στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Οπότε, ας μην παίρνουνε τα μυαλά μας αέρα, δεν κερδίζουμε κάνοντας μια πορεία, μία κατάληψη, μία αντισυγκέντρωση. (Σε αυτό το επίπεδο για να τα πω απλά: έχουμε ήδη κερδίσει). Κερδίζουμε δίνοντας καθημερινά αγώνες, κερδίζουμε συνδέοντας αυτούς τους αγώνες.

Και ωραία εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα και ένα ερώτημα στο ζητούμενο γιατί δεν.

Για μένα δύο είναι τα εμπόδια πάνω στα οποία σκοντάφτει ο αυτόνομος εργατικός χώρος. Το ένα είναι η προτεραιότητα που δίνεται απο μερικους στην πολιτική τους ταυτότητα. Το δεύτερο ειναι η προτεραιότητα που δίνεται από μερικούς (όχι απαραίτητα άλλους) στις συντεχνιακές λογικές τους, και στους όρους πιάτσας που αντιλαμβάνονται τον εργασιακό τους χώρο. Πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα σκόνταψε και η κατάληψη της ΓΣΕΕ, αλλά και όποιες άλλες μικρές ή μεγάλες απόπειρες.

Δεν θα ήθελα να αναλύσω αυτά τα δύο για τα οποία μιλάω εδώ. Για την πολιτική ταυτότητα έχω μιλήσει άπειρες φορές και εγώ και άλλοι σύντροφοι (ένα πολυ σχετικό κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ), και για την συντεχνιακή λογική δεν χρειάζεται να μιλήσω, αφού ειναι αυτή που έχει χαντακώσει άπειρες φορές τους εργατικούς αγώνες.

Συνοπτικά επομένως το ζήτημα για μένα διαμορφώνεται ως εξής: σε πολιτικό επίπεδο έχουνε επιτευχθεί εξαιρετικά σπουδαία πράγματα, ωστόσο σε πρακτικό, σε πραγματικό επίπεδο, στο επίπεδο που λέει δηλ. γινονται αυτόνομοι αγώνες και νικάνε δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα. Επίσης, πάλι στο πρακτικό επίπεδο θα πρέπει αυτός ο χώρος να αρχίσει να δρα στα επιμέρους ζητήματα της εργασιακής σχέσης και ότι μπορεί να τα μετασχηματίζει και να τα αλλάζει. Με άλλα λόγια οφείλουμε να φτιάξουμε μία δομή η οποία θα προσπαθήσει να πραγματώσει, να υλοποιήσει, να γειώσει τα πολιτικά ζητήματα που η ίδια έχει αναδείξει και τα έχει αναδείξει καλά.

Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν έχουνε επιτευχθεί πράγματα, ότι δεν γίνονται και άλλες κινήσεις τέτιου τύπου. Απλά θεωρώ ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία μεταξύ των πολιτικών στόχων που έχουνε επιτευχθεί και μεταξύ των πρακτικών ζητημάτων που έχουνε τεθεί.

Και αυτή τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψουμε.


Άσε μας ρε Κώλε με τα jedi mind tricks και δε συμμαζευεται... Ωμή προλεταριακή αυτομείωση είναι...

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα