"Η νίκη ανήκει σε αυτούς που θα σπείρουν την αταξία χωρίς να την αγαπούν."

Γκυ Ντεμπόρ
Εξαιρετικά αφιερωμένο θα προσέθετα...

Επίσης...

"Η μεγαλύτερη κατάρα του προλεταριάτου είναι ότι όσοι έχουνε μιλήσει για αυτό, μιλάνε για αυτό. Και έχουνε ξεχάσει ότι είναι, αν είναι, αυτό."

Ζαν Πιερ Τρικαντάν, γάλλος σοσιαλιστής και εργάτης σε εργοστάσιο μαξιλαριών που έζησε το 19ου αιώνα.


Εδώ και 200 χρόνια...

"Νικητής σε μία μάχη είναι αυτός που επιλέγει τον τόπο και τον χρόνο της μάχης".

Καρλ Κλαούζεβιτς, Πρώσος Στρατηγός

Εδώ και 36 χρόνια...

"Ποτέ δεν περίμενα μια επέτειο για να γιορτάσω τον έρωτα μου με τον αγαπημένο μου. Ίσα-ίσα γλυκιά μου, την ημέρα της όποιας επετείου μας ήθελα να είναι η πιο τετριμμένη και η πιο συνηθισμένη. Και να του φυλάω την έκπληξη, το απροσδόκητο, το ξαφνικό ακριβώς για κάποιες απο πιο τετριμμένες και συνηθισμένες μέρες. Τουλάχιστον η συνηθισμένες μέρες έτσι πάντα ενέχουνε την έκπληξη και το μοναδικό. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο χρόνος έχει 365 μέρες."

Σούζαν Έμερσον, Αμερικανίδα Συγγραφέας Μαγειρικών Συνταγών

Zombieland




Οκ, μερικά πράγματα που σιχαίνομαι στον κινηματογράφο.

α. την εσωστρέφεια και τον εσωτερισμό, με απλά λόγια το ο "μοναχικός ήρωας που αναζητεί την ταυτότητα του σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον" (που λέγαμε και μικροί). Με πολλά λόγια, βαριέμαι μέχρι θανάτου την επικέντρωση στο άτομο και στις αναζητήσεις του, τους προβληματισμούς μίας μεμωνομένης προσωπικότητας, τα προσωπικά αδιέξοδα και άλλα τέτοια ωραία.

β. τα βαριά νοήματα. Ναι δεν αντιλέγω ότι οφείλουμε να διερευνούμε σε βάθος τα πράγματα. Αλλά αν την ποίηση, ή την οποιαδήποτε τέχνη, "δεν μπορεί να την καταλάβει ένα δεκατετράχρονο κορίτσι" δεν μου κάνει. Επίσης κάτι πολύ βασικό: στην καθημερινότητα μας αυτό που μας κινεί δεν είναι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις και το ότι σκέφτεσαι ένα τέταρτο αν θα ανοίξεις το ψυγείο γιατί μέσα θα είναι όλοι οι εφιάλτες σου. Αυτό που μας κάνει να σηκωθούμε το πρωί από το κρεββάτι για να πάμε για δουλειά δεν είναι η ανάλυση του Μαρξ για το κεφάλαιο αλλά ο εκβιασμός της μισθωτής σχέσης. Άρα η απλότητα. Προσοχή όχι απλοικότητα (δηλαδή γενίκευση και αυθαίρετα συμπεράσματα) αλλά απλότητα (θέσεις και πράγματα καθαρά σαν το γάργαρο νερό).

γ. την έλλειψη αλληλεπίδρασης με το κοινωνικό περιβάλλον. Αν και αυτό είναι συνέχεια του α. έχει διαφορετική χροιά με την έννοια ότι οι άνθρωποι κάτι κάνουνε στο κοινωνικό περιβάλλον, και αυτό με τη σειρά του κάτι τους κάνει. Οι ταινίες που είναι 10 ήρωες και στα τέτοια τους όλα δε μου αρέσουνε καθόλου.

δ. την έλλειψη του θανάτου. Αν δεν πεθαίνει κανείς βίαια στα πρώτα 15 λέπτα, ή αν δεν κινδυνεύσει σοβαρά η ζωή του σταματάω την ταινία.

ε. την έλλειψη ζόμπι.

Ως εκ τούτου ανακυρήσω ταινία της χρονιάς το Zombieland που τηρεί όλα όσα μου αρέσουνε στον κινηματογράφο.

Καταρχήν έχει ζόμπι, έχει κοινωνική κριτική, έχει απλότητα, έχει κοινωνική δράση από όλα έχει. Μέχρι και τον Μπίλ Μάρει έχει να κάνει το ζόμπι χωρίς να είναι. Οκ, σε γενικές γραμμές είναι κάτι σαν το Shaun of the dead στην αμερικάνικη βερσιόν αλλά διαφέρει σημαντικά σε 2 σημεία. Το πρώτο είναι ο Woody Harrelson το δεύτερο είναι ότι δείχνει κατεστραμμένη την αμερική (έτσι και αλλιώς η Αγγλία κατεστραμμένη είναι). Ακόμα εισάγει μερικές καινοτομίες που αλλάζουν δραματικά τη δυνατότητα επιβίωσης. Τα ζόμπι τρέχουνε και είναι πιο έξυπνα, βέβαια στην ταινιά πεθαίνουνε πολύ πιο εύκολα και αυτό το αντισταθμίζει κάπως αλλά τέλος πάντων. Επίσης είναι ένα road movie και εμένα μου αρέσουνε αυτά. Ακόμα εχει πολλους θεαματικούς "θανάτους" ζόμπι που μου αρέσουνε ακόμα περισσότερο. Τέλος τα θηλυκά στην ταινία, είναι παλιοθήλυκα όπως και στην πραγματική ζωή που εκμεταλλευόνται και τη φοράνε σε 2 ευαίσθητους και ευάλωτους άντρες. Ακόμα παίζει ο Μπίλ Μάρει (αλλα το πα αυτό).

Ακόμα επειδή, πρόσφατα έπρεπε να φάω στη μάπα σε διάφορες παρέες αναλύσεις για την τελευταία ταινία του παπάρα του Τρίερ πέρνω την εκδίκηση μου καταγγέλωντας τον κινηματογράφο του σαν αντιδραστικό, τον ίδιο σαν πράκτορα του ιμπεριαλισμού και ελιτιστή.

Εγώ είμαι με τις μάζες.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τις μάζες των ζόμπι.


Ελεύθερος αφέθηκε χθες το απόγευμα ο δράστης της δολοφονίας του 24χρονου Γιώργου Μερκουρίδη, αφού η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Κομοτηνής, κ. Παναγιώτα Ζαφειριάδου, με το σκεπτικό ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε..

Το θύμα εργαζόταν στο πρατήριο υγρών καυσίμων και ο δολοφόνος ήταν το 25χρονο αφεντικό του (σ.σ.: το όνομά του δεν αποκαλύπτεται...).

Ο άτυχος εργαζόμενος εκείνο το βράδυ πήρε μαζί του έναν 29χρονο φίλο του (επειδή φοβόταν) και πήγε στο πρατήριο για να πληρωθεί, καθώς είχε διαφορές με το αφεντικό του.

Ο δράστης ακινητοποίησε τον συνοδό φίλο και κρατώντας το μονόκαννο κυνηγετικό όπλο, που κατείχε νόμιμα ο λεφτάς μπαμπάκας του, επιτέθηκε στον Μερκουρίδη.

Ο 29χρονος, όμως, λέει ότι στο σημείο που βρισκόταν δεν μπορεσε να δει τον φόνο, άκουσε μόνο το πυροβολισμό (σ.σ. φανταζόμαστε όλοι γιατί ισχυρίζεται ότι δεν είδε τίποτα...).

Μέχρι να έρθει η αστυνομία, πατέρας και δράστης είχαν πλύνει τα αίματα με το λάστιχο!
Η αστυνομία έφτασε με τη συνηθισμένη για εργοδοτικά εγκλήματα καθυστέρηση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σάιτ του Ταρζάν, ο δράστης έχει συγγενείς αστυνομικούς στην Κομοτηνή. Είναι γνωστός επίσης και για την βίαιη συμπεριφορά του, και λέγεται ότι πολλές φορές η οικονομική επιφάνεια της οικογένειάς του τον έχει ξελασπώσει. Άλλωστε, λίγες ώρες πριν από το έγκλημα, είχε επιτεθεί σε μπουζουξίδικο σε οδηγό του Δήμου Κομοτηνής σκίζοντάς του τα ρούχα. Με αφορμή αυτό το συμβάν, είχε συλληφθεί και είχε οδηγηθεί στο τμήμα. Λίγο αργότερα έφτασε στο Α.Τ. ο πατέρας του δράστη και τότε εκείνος αφέθηκε ελεύθερος. Πήγε στο σπίτι του, άλλαξε, ντύθηκε ως «ράμπο», όπως δήλωσαν όσοι τον είδαν και πήγε στο βενζινάδικο, για να ξεκαθαρίσει και τις υπόλοιπες διαφορές του.

Σύμφωνα πάντα με την οικογένεια του θύματος, όταν έστειλαν συγγενικό τους πρόσωπο να παραλάβει τα ρούχα και τα πράγματα του παιδιού από το πρατήριο, ο πατέρας του δράστη αφαίρεσε 25 ευρώ από το μηνιάτικο του δολοφονημένου υπαλλήλου του, καθώς όπως είπε την ημέρα της δολοφονίας του ο υπάλληλος δεν δούλεψε!!! (σ.σ. να η ηθική της με κάθε τρόπο μεγιστοποίησης του κέρδους).

Αναδημοσίευση απο εδώ.


Σημείωση: Κατα τα άλλα απειλείται ακόμα η δημοκρατία σας ρε ξεφτίλες, λαμόγια, υποκριτές, πληρωμένο διανοητικό πουταναριό;;;

Πριν μία εβδομάδα ο μεγάλος καλλιτέχνης "Βάρναλης της γενιάς μας" όπως τον έχει χαρακτηρίσει μεγάλη επaναστατική καλλιτεχνική επιθέωρηση είχε κάνει το εξής δηκτικό σχόλιο στις μαλακίες τις Σώτης στην Athens Voice...

"Στην επόμενη άθενς βόις (το εντυπο της επανάστασης) περιμένουμε γράμμα στήριξης στον Αβραμό που δεν άντεξε το ελλειμα δημοκρατίας στον τρόπο εκλογής προέδρου στη ΝΔ.
έχω πτυχίο αγγλικών, παντρέψου με, κι όταν θα πάμε αμερική θα εξηγήσω εγώ στους μπάτσους γιατί δεν περνάς από ανιχνευτή μετάλλων."

Τι να εννοεί ο καλλιτέχνης;

Επευκαιρία επειδή η καταπληκτική διασκευή στο Poker face δεν παίζει βάζω εδώ σε άλλη έκδοση το αγαπημένο τραγούδι...



Έφαγε η Σώτη αυγά στη μάπα; Σιγά. Και γω αυγά έφαγα σήμερα με λουκάνικα. Χιλιάδες άνθρωποι τρώνε αυγά κάθε μέρα.


Χεστήκαμε για τους γιαπωνέζους που σκοτώνουνε τις φάλαινες...

Can't read my,
Can't read my
No he can't read my poker face
(she’s got to love nobody)
Can't read my
Can't read my
No he can't read my poker face
(she’s got to love nobody)

P-p-p-poker face, p-p-poker face
(Mum mum mum mah)
P-p-p poker face, p-p-p poker face
(Mum mum mum mah)

Τι σκατά λέγαμε;

Alice's house No.3

Συνεχίζω αυτό το ιδιαίτερο best of με το τραγούδι που έδωσε το όνομα του στον τίτλο της σειράς.

Είναι το Alice's house του Paul Roland.



Πολύ παλιό και πολύ αγαπημένο. Προσπαθώ στα αλήθεια να βρω μερικά λόγια να μιλήσω για αυτό αλλά στα αλήθεια δεν το καταφέρνω.

Απλά μου βγάζει μοναδικά την αίσθηση, ότι στα παιδικά χρόνια, δύσκολα ή εύκολα χρόνια ή συνήθως και τα δύο μαζί, δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις όυτε για μια επίσκεψη. Κυρίως, επειδή πια είσαι ένας άλλος... Είσαι; Είμαι;

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα