Εδώ καράβια χάνονται

Ελπίζω να μην περιμένατε από μένα για να ενημερωθείτε για δύο πολύ σημαντικούς αγώνες που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή. Ο ένας είναι η απεργία των ψαράδων στη Μηχανιώνα και ο άλλος η κατάληψη του εργοστασίου της Ελίτ.

Για τον πρώτο ο σύντροφος Κόκκινη Περιστέρα το βάζει το θέμα σε μία σωστή βάση (αν και υπερβάλλει στις εκτιμήσεις του για το ΠΑΜΕ, έχει όμως τα δίκια του και το αναγνωρίζω). Επίσης ο σύντροφος αλίευσε ένα κομμένο σχολιάκι το οποίο νομίζω με καλύπτει απόλυτα όσον αφορά το χτύπημα που συγκλόνισε τον ελληνικό καπιταλισμό και παραλίγο να τον στείλει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Το αναδημοσιεύω αυτούσιο όχι επειδή συμφωνώ απαραίτητα με τους χαρακτηρισμούς του αλλά επειδή θίγει τα σωστά ζητήματα.

Για τον κάθε βλάκα που πιάνουνε να μαλακίζεται με γκαζάκια και μπουκαλάκια, έξω από τα δικαστήρια μαζεύονται κάθε φορά μερικές εκατοντάδες. Για τους αιγύπτιους εργαζόμενους, που απεργούν κόντρα στα αφεντικά, βρέθηκαν μόνο 10 αλληλέγγυοι και μετά λέμε "αλληλεγγύη στους μετανάστες" κι άλλα κουραφέξαλα.

Η χρονιά μπήκε καλά. Να βγει ακόμα καλύτερη.

8 Comments:

  1. Greek Rider said...
    Συμφωνώ 100% με το σχόλιο στο τέλος αλλά να μην ξεχνάμε ότι η απεργία έγινε στη Μηχανιώνα. Εκεί δεν ήταν που κυνηγούσαν τον Οδυσσέα Τσενάι (αν θυμάμαι καλά) πριν καμιά 10ρια χρόνια;

    Δύσκολα τα πράγματα εκεί και μπράβο στους εργάτες. Εμείς είμαστε άξιοι της τύχης μας.
    Michael said...
    Πολύ καλό όντως το απόσπασμα και συμφωνώ κι εγώ απόλυτα! Βέβαια, αυτό έχει να κάνει 1) με την απουσία των οργανώσεων από τους χώρους αυτούς δουλειάς 2) με την απουσία ουσιαστικής επαφής με τους μετανάστες.

    Το χρόνο τον αλλάζουμε εμείς και όπως λέει και ο σύντροφος Spina nel Cuore

    "Νά τι είναι λοιπόν η ιστορία:
    αυτό που αρχίζει να υπάρχει εκεί όπου χάνεται η ευκαιρία.

    Καλή χρονιά ρεμάλια!"

    Δε θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα.
    Strange Avenger said...
    Τώρα δηλαδή το ΚΚΕ παίζει και το ρόλο του απουσιολόγου;

    Το αν ο αναρχικός χώρος έχει σταθεί στους μετανάστες ή όχι το ξέρουμε πολύ καλά. Να θυμίσω Αγ. Παντελεήμονα; Ποιοί συγκρούστηκαν έμπρακτα με φασίστες; Το ΚΚΕ; Η μήπως να θυμίσω τα περσινά εκλογικά πογκρόμ στους μετανάστες;

    Καλά κάνει το ΠΑΜΕ και υποστηρίζει τους Αιγυπτίους απεργούς.

    Και η αλληλεγγύη σε ανθρώπους που πέφτουν στα χέρια του κράτους επειδή διαλέγουν συγκρουσιακές πρακτικές θα έπρεπε να επικροτήται και να στηρίζεται από όσους λένε ότι θέλουν να ανατραπεί το σύστημα και όχι να χαρακτηρίζονται ως βλάκες. Στοιχειώδη προλεταριακή αλληλεγγύη δηλαδή.

    Ούτος ή άλλως "200-300 κουκουλοφόροι" είμαστε. Που να πρωτοπάμε;

    Το πολιτικό κουτσομπολιό έχει και τα οριά του.
    βα.αλ. said...
    Καταρχήν ο σύντροφος που έκανε την ανάρτηση δεν είναι ΚΚΕ. Όσο ξέρω δηλαδή...

    Το θέμα δεν είναι αν έχει σταθεί ή όχι ο χώρος πλάι στους μετανάστες. Νομίζω αυτό είναι ένα από το όμορφα δεδομένα που έχουμε. Το μη δεδομένο είναι ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ το κάνει και ΜΕ ΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ. Επέτρεψε μου απέναντι σε αυτό να έχω τις ενστάσεις μου.

    Ξεκαθάρισα νομίζω ότι διαφωνώ με τους χαρακτηρισμούς. Ωστόσο επέτρεψε μου πάλι να έχω τις δικές μου εκτιμήσεις για το πως και με ποιο τρόπο ανατρέπονται πράγματα. Άλλωστε οι κοινωνικές σχέσεις δεν μπορούν να ανατιναχτούν, τουλάχιστον όχι με γκαζάκια.

    Δεν ειμαστε 200 και 300 είμαστε πολύ περισσότεροι. Άρα προλαβαίνουμε...
    Strange Avenger said...
    Καταλαβαίνω ότι δεν είναι ΚΚΕ.

    Ο καθένας έχει κάνει την κριτική του και έχει καταλήξει σε όποιους τρόπους δράσης έχει καταλήξει τέλος πάντων. Είμαι υπέρ της πολυμορφίας του κινήματος. Δεν γουστάρω όμως να ζυγίζουμε δράσεις. Κάθε δράση καλώς γίνεται.

    Το "200-300 κουκουλφόροι" 'ηταν ειρωνεία προς κάποιες προπέρσινες χειμωνιάτικες δηλώσεις των εν λόγω "αλληλέγγυων" του ΠΑΜΕ. Μην αρχίσουμε όμως την κλασσική κόντρα πολιτικών χώρων του κινήματος.

    Δεν μου αρέσει να τσουβαλιάζω ανθρώπους που συμμετέχουν σε εγχειρήματα (αν και το έκανα αναφέροντας την φράση αναρχικός χώρος) ως μια οντότητα. Ο καθένας να κάνει ατομικά την κριτική του για το αν ήταν ή όχι σε όποιες δράσεις.

    Απλά δεν μου άρεσε το ύφος εμείς ήμασταν εκεί εσείς δεν ήσασταν. Λες και δειχνουμε αλληλεγγύη(όπου δείχνουμε) για να την πούμε σε άλλους που δεν δείχνουνε και όχι για να έχουμε αποτελέσματα (είτε απελευθέρωσης είτε θεσμικά είτε οτιδήποτε).
    βα.αλ. said...
    Strange Avenger θεωρώ ότι υπάρχει πρόβλημα με αυτή την πολυμορφία του κινήματος. Με αυτή την έννοια και ένας αριστερούλης μπορεί να γυρίσει να σου πει: "Εγώ κατεβαίνω στις εκλογές γιατί πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο θα γκρεμίσω τον καπιταλισμό. Πολυμορφία δεν είναι και αυτό;" Τι αντίρρηση μπορείς να του φέρεις;

    Επομένως το θέμα μας δεν μπορεί να είναι η πολυμορφία (άλλωστε καμιά μορφή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς περιεχόμενο), αλλά με ποιο τρόπο συγκεκριμένες τακτικές απελευθερώνουν.

    Είμαι της γνώμης ότι η κριτική πρώτα γίνεται ανοιχτά και δημόσια και μετά ιδιωτικά και κλειστά. Δεν είμαστε ΚΚΕ ώστε την κριτική μας να την σιγοψιθυρίζουμε στα σκοτάδια των γραφειών μας, και ούτε έχουμε να κρύψουμε τίποτα. Αντιθέτως και επειδή εμείς δεν έχουμε τις λύσεις έτοιμες αλλά αντιθέτως καλούμε τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μας να λύσουμε μαζί και απο κοινού τα ζητήματα ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΩΤΕΙΝΗ Η (ΑΥΤΟ)ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΣ.

    Και νομίζω σε αυτό ότι ο σύντροφος είναι ξεκάθαρος μιας και μιλάει και για τον εαυτό του και αναρωτιέται που ήταν και ο ίδιος.

    Γενικότερα πάντως υπάρχει ένα θέμα με το χώρο. Δυστυχώς αφήνει αγώνες χωρίς να προσπαθεί να εμπλακεί σε αυτούς ή ακόμα και να συμμετάσχει όπου έχει συμμετοχή με αποτέλεσμα αυτοί οι αγώνες να "αγκαλιάζονται" από τους αριστερούληδες που θέλουνε να κάνουνε κομματική δουλειά. Έτσι οι αγώνες θα μείνουν μόνοι τους και θα ηττηθούν. Αναπαράγοντας τελικά την ίδια τη συνολική μας ήττα...
    Ανώνυμος said...
    Εγώ αυτό που βλέπω παντού όπου ξεπηδούν κοινωνικοί αγώνες στους χώρους εργασίας είναι το ΚΚΕ να αναπαράγει τον εαυτό του και το μηχανισμό του. Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

    Και, εντάξει, κάποιοι επιλέγουν να ανατινάζουν κοινωνικές σχέσεις με γκαζάκια, δε χρειάζεται να το κρύψουμε ότι είναι διαδεδομένη αυτή η αντίληψη. Και επειδή εγώ αντιθέτως πιστεύω στην πολυμορφία του κινήματος, με ενδιαφέρει περισσότερο τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι.

    Η αυτονομία της εργατικής τάξης είναι μία μεγάλη παραμύθα, αν εμείς πρώτοι δεν αγωνιζόμαστε γι' αυτή. Και ειδικά με το ΚΚΕ να έχει βγει παγανιά και να κάνει συντονισμένη δουλειά.
    Ανώνυμος said...
    λοιπόν να το πω γιατί με τρώει;
    μάλλον ο χώρος πρέπει να πάει να τους πει για την άρνηση εργασίας...
    (το αστειάκι αφορά το χώρο)

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα