Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Είχαμε μείνει στα Χριστούγεννα του 2007, όπου μετά από μία περίοδο ιδιαίτερης έντασης έρχεται η νηνεμία. Εγώ από τη μεριά μου έχω αρχίσει να κουράζομαι πολύ στα σοβαρά πλέον. Δηλαδή σε σημείο να γυρνάω σπίτι και να σκέφτομαι ότι και αύριο πάλι για δουλειά θα πάω. Ως εκ τούτου οι κοπάνες έπαιρναν και δίνανε. (Η αλήθεια είναι ότι όλο το χειμώνα που πέρασε δεν είδα ποτέ ολόκληρο το μισθό μου, αλλά δε γαμιέται τη βολεύαμε αλλιώς.) Με τις συναδέλφους τις υπόλοιπες άρχισε κάπως να σπάει το καλό κλίμα μεταξύ μας. Μη φανταστείτε κάτι τρομερό, αλλά πλέον είχα μπει σε πορεία απόλυσης, κάτι που όσο να 'ναι επηρεάζει τις σχέσεις στο μαγαζί. Γύρω στα μέσα Φλεβάρη έρχεται επιτέλους και το 7ο άτομο και επιτέλους μετά από 5 ολόκληρους μήνες το μαγαζί έχει φουλ τα άτομα που η ίδια η εταιρεία λέει ότι πρέπει να έχει για να δουλεύει ένα μαγαζί. Το έβδομο αυτό άτομο έμελλε να είναι και η αφορμή για την οποία με απολύσανε... Καταπληκτικό;

Μία σειρά πρώτων εντάσεων έχουμε με την απεργία στις 13-2. Εγώ ανακοινώνω περιχαρής ότι θα απεργήσω, και αυτοί μου ανακοινώνουνε μέσω μίας άλλης συναδέλφου ότι παίζω με τη φωτιά. Μπροστά μου δεν είπανε τίποτα. Παίζει να ήμουνα και ο πρώτος που απήργησε σε αυτό το μαγαζί εδώ και 10 χρόνια... Το κλίμα την επόμενη εβδομάδα είναι βαρύ και ασήκωτο, αλλά τόσο μα τόσο γελοίο που με πιάνει νευρικό γέλιο με τις γελοιότητες τους. Και πάνω εκεί έρχεται το μαντάτο το ωραίο... Το αποπάνω κατάστημα (στα καμιά 700αριά μέτρα) θα κλείσει για 6 βδομάδες να κάνει ανακαίνιση... Κόλαση. Γιατί; Απλούστατα όλος ο κόσμος που πήγαινε στο από πάνω θα κατέβαινε στο δικό μας. Και όχι τίποτα άλλο αλλά και το αποπάνω μαγαζί έχει δουλειά του σκοτωμού μιας και έχει 50% περισσότερο τζίρο από μας. Ήμουνα πλέον τόσο κουρασμένος που δεν ασχολήθηκα καθόλου με το να διεκδικήσω οτιδήποτε. Οι υπόλοιπες συναδέλφοι είχαν πανικοβληθεί λίγο αλλά και εγώ πλέον δε μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα. Το από πάνω μαγαζί κλείνει αρχές Μάρτη, και η δουλειά σε εμάς ανεβαίνει κατακόρυφα. Στους 350 καθημερινούς πελάτες προσθέστε άλλους 150. Ήταν σαν να δουλεύουμε κάθε μέρα με τους ρυθμούς του Σαββάτου. Εξοντωτικό. Μέσα σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς έρχεται να συμβεί και κάτι πολύ όμορφο. Λείπουν από μία βάρδια 300 ευρώ και από άλλη μία άλλα 300.

Παρένθεση να εξηγήσω: Κάθε ταμίας όταν ξεκινάει τη βάρδια της δίνει ένα κωδικό στη μηχανή που είναι προσωπικός. Στο τέλος της βάρδιας όταν δίνει τα χρήματα αυτά θα πρέπει να συμφωνούν με όλα όσα λέει η μηχανή. Όμως για να μην μαζεύονται πολλά χρήματα στα ταμεία κάθε 300 ευρώ, η ταμίας τα βγάζει, τα δίνει στην υπεύθυνη βάρδιας και αυτή τα “καταθέτει”. Έτσι λοιπόν έστω μία ταμίας έχει εισπράξεις 1340 ευρώ θα πρέπει να έχει δώσει 4 επί 300 κατά τη διάρκεια της βάρδιας συν άλλα 140 όταν κλείσει το ταμείο. Ελπίζω να καταλάβατε. Με απλά λόγια σε δύο βάρδιες αυτά τα 300 λείπανε. Δηλ. Τα είχε βγάλει η ταμίας από το ταμείο αλλά αντί να τα καταθέσει τα έβαλε στην τσέπη της. Αυτό όμως για να το διαπιστώσουμε αν δεν έχεις το νου σου για αυτό περνάει μία εβδομάδα. Λοιπόν στη βδομάδα πάνω βλέπουμε να λείπουνε 600 ευρώ. Επειδή φυσικά όλα τα ποσά καταγράφονται, όπως επίσης και οι βάρδιες, διαπιστώνουμε ότι και στις δύο βάρδιες που έλειψαν τα χρήματα ήτανε η καινούρια. Εντωμεταξύ, από όλους τους τρόπους να βουτήξεις χρήματα αυτός είναι ο πλέον ηλίθιος... Κυριολεκτικά. Τέλος πάντων. Πιάνω εγώ την καινούρια και της το φέρνω απέξω απέξω εξηγώντας της την όλη διαδικασία και λέγοντας της ευθέως στο τέλος, κοίταξε να δεις ο επόπτης την έχει στημένη σε αυτόν που θα την ξανακάνει. Αν μη τι άλλο ο πολυχρονεμένος μου επόπτης την είδε Ηρακλής Πουαρώ και είπε να της τη στήσουμε για να το επιβεβαιώσουμε. Κλείνει η παρένθεση.

Έχουνε περάσει ήδη 2 βδομάδες μέσα στο Μάρτη με δουλειά στο φουλ. Και είναι μπροστά μας η απεργία της 19 Μάρτη. Εγώ, εννοείται πια θα απεργήσω, τη Δευτέρα εκείνης της εβδομάδας σκάει στο μαγαζί ο αρχιεπόπτης ο οποίος αποφασίζει μετά από 3 μήνες να μου κάτι παραπάνω από καλημέρα και καλησπέρα. Δευτέρα πρωί τώρα το μαγαζί είναι φυσικά μπουρδέλο, όπως μπουρδέλα είναι όλα τα σούπερ μάρκετ όλου του κόσμου τη Δευτέρα στις 9:30. Γιατί ως γνωστόν, αν δεν ψωνίσουμε τα πάντα το Σάββατο θα πεθάνουμε. Σκάει που λέτε ο τύπος και μου λέει:
-Τι θα γίνει , πότε θα δω το μαγαζί μία φορά τακτοποιημένο;
Εγώ λέω από μέσα μου και με το ζόρι κρατήθηκα να μην του το πω κατάμουτρα το ποτέ... -Συγγνώμη λέω (είμαι και ευγενικός ο μαλάκας) αλλά το Σάββατο κάναμε 8.000 εισπράξεις, πως να είναι το μαγαζί με μία ώρα που έχουμε ανοίξει σήμερα;;;
-Θέλω να μου πεις πότε να περάσω να το δω όπως πρέπει.
-Όποτε θέλετε λέω γω. Αντί να του πω κάνα του Αγίου Πούτσου ανήμερα...
-Δηλαδή αν έρθω σε μία ώρα το μαγαζί θα είναι τακτοποιημένο;
-Όχι... φυσικά...
-Σε δύο ώρες μου κάνει...
Βρε δεν πας να γαμηθείς λέω από μέσα μου που θες και σε ώρες να σου το φτιάξουμε. Οπότε περνάω στην αντεπίθεση. Θες τελεσίγραφο μαλάκα, πάρε τελεσίγραφο.
Ελάτε την Πέμπτη το μεσημέρι.
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ μου αναγνώστη όταν ο άλλος μετράει σε ώρες και εσύ μετράς σε μέρες υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αφού λοιπόν έφαγε γείωση από το 123ο πάτωμα. Πατάει ένα ξερό θα περάσω την Πέμπτη και φεύγει θυμωμένος. Εγώ του είπα Πέμπτη και για να του τη σπάσω, αλλά και επειδή θα απεργούσα την Τετάρτη. Προκλητικότατος. Άντε να αυξηθεί έτσι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Η Τρίτη κυλάει ήρεμα γενικώς μέχρι που σχόλασα. Γιατί φυσικά την ώρα που σχόλασα, πήρα τηλέφωνο τον επόπτη και τον ενημέρωσα ότι αύριο θα απεργήσω. Εκ των υστέρων έμαθα τι έγινε την Τρίτη το απόγευμα. Την ώρα που πήρα τηλέφωνο να ανακοινώσω τους ελεεινούς σκοπούς μου, ο επόπτης μου ήταν μαζί με άλλους 4 επόπτες, 2 αρχιεπόπτες και το διευθυντή πωλήσεων στο από πάνω κατάστημα που μαζεύανε τα εμπορεύματα, και ο οποίος φυσικά ενημέρωσε και φυσικά το μάθανε όλοι, και ακόμα πιο φυσικά πήρανε μία τεράστια χαρά. Γενικώς έμαθα καμιά βδομάδα μετά ότι ο αριχιεπόπτης έβριζε άγρια.

Την Τετάρτη εγώ απεργώ. Αλλά στο μαγαζί έρχονται 21 καρότσια από το από πάνω μαγαζί. Επιπλέον. Την Πέμπτη που πάω για δουλειά η 100 περίπου τ.μ. Αποθήκη είναι γεμάτη εμπόρευμα μέχρι το μπόι μου. Χαρά εγώ. Φυσικά δεν χολόσκασα καθόλου, αλλά περίμενα με λίγο αγωνία τον αγαπητό μου αρχιεπόπτη, ο οποίος όμως ήρθε το απόγευμα 2 ώρες αφού σχόλασα και άρχισε να φωνάζει σε δύο 4ωρες εκ των οποίων η μία από άλλο μαγαζί. Γιατί δεν γράφει καλύτερα κάνα βιβλίο για σωστό μάνατζμεντ;;; Εκείνη τη μέρα είδα και εκείνο το σημείωμα πάνω σε ένα χαρτόκουτα από κάποια συνάδελφο στο από πάνω μαγαζί που έχω γράψει εδώ.

Εντωμεταξύ η καινούρια πέφτει στην παγίδα που της έστησε ο Ηρακλής Πουαρώ και πλεόν είναι πασιφανές: α. Τα βουτάει. β. Έχει άπειρο θράσος ή είναι ηλίθια. (Με τον καιρό αποδείχτηκε ότι ήταν και τα δύο).

Και από βδομάδα αγαπητοί μου, λίγο πριν από την λαμπρή επέτειο της παλιγγενεσίας του έθνους μας αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Στο μαγαζί αρχίζει να έρχεται τακτικά για βάρδια στο μαγαζί μας η υπεύθυνη από ένα άλλο μαγαζί. Γενικώς οι υπεύθυνοι άλλων καταστημάτων ΠΟΤΕ δεν μετακινούνται παρά μόνο αν έρθει το τέλος του κόσμου (Εγώ 4 χρόνια δεν έκανα ούτε μία βάρδια σε άλλο μαγαζί...). Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα...

Αλλά όλα αυτά στην επόμενη, πανηγυρική και τελευταία συνέχεια της Μικρής προλεταριακής ιστορίας αγάπης και μίσους...