Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Είμαστε στα τέλη Μάρτη... Όπου η συνάδελφος ξαναχτυπά και ξαναβουτάει άλλη μία 600άρα από το ταμείο φτάνοντας το σκορ στα 1500... Ήταν το Σαββατοκύριακο στις 25-3 όπου εγώ είχα ρεπό και Σάββατο και Δευτέρα... Όταν γυρνάω και το διαπιστώνουμε, παίρνω τηλέφωνο και τους βάζω τις φωνές. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ζήτησα να απολυθεί συνάδελφος, και πραγματικά δεν έχω καμία τύψη. Το εργάκι το έχω ξαναδεί, εγώ και η πάρτη μου και άντε γαμηθείτε όλοι. Δεν υπάρχει για μένα χειρότερο πράγμα σε ένα χώρο δουλειάς από το να εκθέτεις το συνάδελφο και να τον ρουφιανεύεις. Από την πλευρά μας την προειδοποιήσαμε. Και το απόγευμα που την συνάντησα στην αλλαγή της βάρδιας, της τα είπα χύμα... Μία κουβέντα η οποία μου έδωσε με τον πιο έντονο τρόπο να καταλάβω τι σημαίνει να έχεις μία αντίληψη δουλεύω μόνος μου, και τι σημαίνει να έχεις μία αντίληψη δουλεύω με άλλους. Από τη μια το σκέφτομαι το συνάδελφο, και από την άλλη το σκέφτομαι το μουνί μου. Από την μια το να πάτε να γαμηθείτε όλοι, και από την άλλη το χτίζω σχέσεις. Μάταια. Δεν πιστεύω ότι κατάλαβε τίποτα. Δεν πιστεύω ότι είχε καν ιδέα για τι πράγμα της μιλούσα. Θλίψη.

Τέλος πάντων, μετά από αυτό και αφού πέρασε μία εβδομάδα χωρίς καν να της πουν το παραμικρό έχω ξενερώσει εντελώς. Έχω εμφανώς παραιτηθεί. Είναι και η αντικαταστάτριά μου στο μαγαζί οπότε τα έχω παρατήσει όλα. Μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, η τύπισσα είχε φάει άλλα 600 ευρώ. Επιπλέον διαπιστώνουμε ότι λείπουν άλλα 400 από τα ψιλά που έχουν πρόσβαση σχεδόν όλοι... Κόλαση. Εγώ ενημερώνω αλλά πλέον με γράφουν όλοι στα αρχίδια τους. Οπότε κρατάω και εγώ μία στάση αναμονής. Δε θα έρθει κανείς να μου ζητήσει ευθύνες; Θα έρθει... Και τότε θα μιλήσω όπως πρέπει να μιλήσω...

Κάνω μία παρένθεση να γράψω κάποιες σκέψεις για το όλο φαινόμενο. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει κουλό μία εταιρεία να την κλέβουν και αυτή να μην κάνει τίποτα. Η συνάδελφος που είναι 20 χρόνια σε σούπερ μάρκετ και 10 σε αυτή την εταιρεία είχε συναντήσει άλλη μία φορά τέτοιο φαινόμενο. Και αμέσως μας είπε ότι απολύθηκε το άτομο που την έκανε. Αυτό απαραίτητα δε λέει πολλά τη στιγμή που πολύ συχνά ελάχιστα πράγματα γνωρίζουν οι εργαζόμενοι. Από την άλλη την άφηναν επειδή δεν είχαν άτομα; Δεν παίζει μάλλον. Είχαμε περάσει 5 μήνες με -2 άτομα... Η ερμηνεία που κάνω είναι η εξής: την άφηναν για να μας εκθέσουν, και να με εκθέσουν. Έχω ξαναπεί, ότι τα τελευταία 3 χρόνια το μαγαζί πήγαινε αρκετά καλά μειώνοντας την άγνωστη απώλεια 2 με 2,5 % πρακτικά 7 με 8000 το δίμηνο, δηλ. 40.000 το χρόνο δηλαδή με άλλα λόγια 3 χρόνια που με είχαν υπεύθυνο το μαγαζί έβγαλε 100.000 παραπάνω. Φαντάζομαι κάποια στελέχη που κοιτάνε τα νούμερα τους ένοιαζε περισσότερο αυτό το νούμερο παρά αν εγώ δεν κάνω πίπες στον προϊστάμενο και δεν ρουφιανεύω τις συναδέλφους. Και αυτό το γεγονός νομίζω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό με κράτησε και δεν με απόλυαν παρά τα όσα τους είχαμε και είχα κάνει 3 ολόκληρα χρόνια. Αυτό ως ένα βαθμό επιβεβαιώθηκε ακόμα περισσότερο αργότερα όπως θα δούμε.

Τώρα όσον αφορά τη συνάδελφο που έκλεβε... Καταρχήν δεν βάζω το θέμα καθόλου ηθικά. Είναι κακό να κλέβεις και άλλες τέτοιες αηδίες... Είναι προφανές νομίζω. Στην τελική πολύ καλά τους έκανε και λίγα τους πήρε... Η όλη προσέγγιση και η όλη μου ας την πούμε ένσταση στο όλο ζήτημα είναι ότι με αυτό τον τρόπο εξέθετε συναδέλφους. Θα μου πει κανείς ότι μιλάμε για μία έκθεση στα μάτια των προϊστάμενων όμως, οπότε είναι λίγο άκυρο αυτό το περί έκθεσης “απέξω” κρίνοντας το. Όμως εμείς είμασταν εκεί μέσα. Δεν είμασταν απέξω. Και πιστέψτε με δεν είναι και πολύ ευχάριστο να ακούς υπονοούμενα του στυλ “Είστε όλοι ύποπτοι” και κάτι τέτοια, τα οποία εμένα στα αρχίδια μου και πήρανε και την απάντηση που τους ταίριαζε, αλλά όσο να 'ναι για τις υπόλοιπες συναδέλφους ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά. Και στην τελική, άμα θες να την κάνεις τη λαδιά μπορείς να την κάνεις και με πιο όμορφο τρόπο, και πιο έξυπνα και να μην εκθέτεις τους συναδέλφους, λίγο μυαλό χρειάζεται. Επιπλέον, αν δούμε μία τέτοια συμπεριφορά, στην τελική εντελώς ατομικίστικη, υπό το πρίσμα ότι σε ένα εργασιακό χώρο κάποιοι προσπαθούν να κάνουν κάτι νομίζω ότι λειτουργεί πλήρως διαλυτικά ειδικά σε μία περίοδο που κανείς δεν ξέρει ποιος την έχει κάνει και ο ένας υποπτεύεται τον άλλον. Και στην τελική δεν είναι φυσικά καθόλου το χρηματικό ζήτημα στην υπόθεση που με ενόχλησε, και ούτε φυσικά η κλοπή. Είναι πολύ περισσότερο η ίδια η συμπεριφορά και όλη στάση κατά τη διάρκεια αυτού του ζητήματος που είναι τόσο εχθρική σε εμένα. Τέλος πάντων ας επιστρέψουμε στην μικρή μας αφήγηση.

Είμαστε στο Πάσχα. Και εγώ κωλοβαράω ασυστόλως. Όλο τον Απρίλη Σάββατο δεν πήγα για δουλειά ας πούμε. Με κάτι φτηνές δικαιολογίες του στυλ, παντρεύεται ένας φίλος από το στρατό στην Ορεστιάδα και κάτι τέτοια σαχλά. Επίσης το κωλοβάρεμα πήγαινε σύννεφο. Τα κωλαράκια της Τζένιφερ Λόπεζ απέκτησα με τέτοιο βάρεμα. Μέχρι που ήρθε η μεγάλη στιγμή. Ένα μεσημέρι σκάει ο εσωτερικός έλεγχος της εταιρείας. Κάτι σαν το ΣΔΟΕ ας πούμε. Με φωνάζει σε κάποια φάση.

-Εδώ υπάρχει πρόβλημα.
-Εδώ και ενάμιση μήνα υπάρχει πρόβλημα τώρα το θυμηθήκατε;
-Ποιον ενημέρωσες;
-Τους προϊστάμενους μου;
-Μάλιστα...

Καθόμαστε και βλέπουμε τα λογιστικά φύλλα και ξαναδιαπιστώνουμε για άλλη μία φορά τα ελλείμματα.

-Ποιος πιστεύετε ότι είναι υπεύθυνος για όλα αυτά;
-Ο θεός.
Παγωμάρα και ένα μισό χαμόγελο...
-Τι εννοείται;
-Εννοώ, κύριε τάδε, ότι όταν εγώ έχω ενημερώσει στην ώρα τους για όλα και η εταιρεία δεν κάνει τίποτα, τότε νομίζω ότι πια μιλάμε για μία περίπτωση που αφήνεται στο έλεος του θεού.
Όταν πετάς τέτοια φαρμακερή ατάκα φυσικά μάλλον δε φτιάχνεις το κλίμα και πολύ. Αφήστε που την προετοίμαζα κάνα δύο βδομάδες να την πω.
-Αφήστε τα αστεία, και πείτε μου ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτά.
-Δεν είναι καθόλου αστείο, σοβαρά το είπα, αυτό πιστεύω.
Όπως καταλαβαίνετε είχαμε μία μάχη όπου φυσικά αυτός δεν ήθελε να μου πει ότι με θεωρεί υπεύθυνο και φυσικά εγώ δεν είμαι τόσο μαλάκας ώστε να θεωρήσω και να πω ότι είμαι εγώ ο ίδιος υπεύθυνος. Τελικά νίκησα.
-Εγώ πάντως ξέρω ότι εσείς είστε υπεύθυνος εδώ μέσα.
-Αν και δεν είμαι ακόμα θεός, επίσης υπεύθυνοι για εδώ μέσα είναι και ο επόπτης και ο αρχιεπόπτης.
-Δεν έχουν όμως ευθύνη για αυτά τα πράγματα.
-Αν με θεωρείται υπεύθυνο για τα ελλείμματα να μου το πείτε ευθέως...
Δώσε πάσα να σου βάλω γκολ...
-Δεν υπάρχει κάποιος άλλος να είναι υπεύθυνος.
-Άρα είμαι εγώ.
-Ναι εσείς...
Πες το άνθρωπε μου μου τα ζάλισες.
Και τώρα η μεγάλη στιγμή, κύριες και κύριοι, η στιγμή που περίμενα χρόνια ολόκληρα η λαμπρή στιγμή που τους τα βροντάς.
-Ωραία, επειδή όμως μου έχετε κάνει τα αρχίδια τσουρέκια όλον αυτό τον καιρό, ορίστε και τα κλειδιά σας ορίστε και οι ευθύνες σας να τα βάλετε όπου θα σας ευχαριστήσουνε καλύτερα... Ζνταπ τα κλειδιά πάνω στο γραφείο και ζντουπ η πόρτα πίσω μου.

Μαλάκες σιγά μη σας άφηνα τη χαρά να βγείτε και από πάνω...

Ακολουθούν 2-3 βδομάδες όπου δεν έκανα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Αλλά όταν λέμε απολύτως τίποτα, εννοούμε απολύτως τίποτα.

Αυτόν τον καιρό πέραν του ότι είχα την πλήρη κάλυψη σε διάφορες μικροκοπάνες 3-4 ωρών από συναδέλφους, έλαβα και την αμέριστη συμπαράσταση από διάφορους άλλους συναδέλφους από άλλα μαγαζιά. Πως μαθαίνονται όλα είναι εντυπωσιακό. Όλος ο Μάης κύλησε με συνεχείς κοπάνες, αλλά και όταν πήγαινα για δουλειά το πολύ να καθόμουνα ένα 5ωρο. Μετά είχα και άδεια 2 βδομάδες. Μπήκε λοιπόν ο Ιούνης. Επειδή όμως η διαδικασία της απόλυσης είναι να σε κατεβάζουν με αμάξι στα κεντρικά της εταιρείας και εκεί να υπογράφεις τα χαρτιά σου και επειδή μου είχανε κλείσει ραντεβού πριν την άδεια με πιάνει ο επόπτης και μου λέει πως θα γίνει να μην ξαναχαθεί αυτό το ραντεβού... Ε του λέω πάρε με τηλ. αν δεν είμαι στη δουλειά και θα έρθω... Γαμώ έτσι;;;

Σε κάποια φάση που είχα καθυστερήσει στη δουλειά με παίρνει τηλ. να πάω. Πάω, μπαίνουμε στο αμάξι, κατεβαίνουμε κεντρικά, περιμένω λίγο, δεν μπαίνω καν στον κόπο να βγάλω τα γυαλιά ηλίου ούτε μέσα στο φθοριστικό κλιματισμένο γυψοσανιδέ γραφείο όπου μία καμμένη μου εξηγούσε τα τυπικά. Υπογράφω παίρνω την επιταγούλα μου, και ο επόπτης μου με βγάζει απέξω. Είμαστε έξω από το κτήριο όταν αρχίζει να μου λέει κάτι παπαριές... Σε κάνα δύο λεπτά όπου εγώ σκεφτόμουνα ποιο θα ήταν το νόημα του άντε γαμήσου και αν θα είχε πραγματικά νόημα κάτι τέτοιο. Παρκάρει δίπλα ο διευθύνων σύμβουλος, γνωστή η φάτσα του από κάτι ελεεινά έντυπα που μας έστελνε η εταιρεία. Χαιρετούρες ο δικός μου μαζί του. Καθώς απομακρύνεται ο διευθυντής και ο επόπτης πάει να συνεχίσει τις μαλακίες, του πετάω το άντε γαμήσου.

Και φεύγω...

Λίγα μέτρα πιο κει σταματώ και κοιτώ το 4x4 τζιπ με τα φιμέ τζάμια του διευθυντή έτσι για να μην ξεχάσω τι ακριβώς και που ακριβώς πήγε επί 3.5 χρόνια ο πλούτος που παρήγαγα, και για να μην ξεχνώ γιατί είμαι κομμουνιστής και αναρχικός.

Και έφυγα...