Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

...θυμάμαι εκεί που διάβαζα διάφορα για τους καταστασιακούς είχα διαβάσει και το εξής (είχα διαβάσει; Να σας πω την αλήθεια πραγματικά δεν θυμάμαι, μπορεί να το είχα σκεφτεί και εγώ ο ίδιος.)

Τέλος πάντων υπάρχει μία διάκριση όσον αφορά την καλλιτεχνική παραγωγή. Σε μία σειρά από τέχνες δεν υπάρχει πρωτότυπο. Θέλω να πω δεν υπάρχει ένας που κατέχει το αυθεντικό. Πάλι σε μία άλλη σειρά τεχνών, βασίζονται κατεξοχήν στο πρωτότυπο. Ας πούμε πιο κλασσικό παράδειγμα η ζωγραφική: ο πίνακας είναι ΕΝΑΣ και μοναδικός, τα αντίγραφα είναι αντίγραφα. Το ίδιο ισχύει και για την γλυπτική. Από την άλλη η λογοτεχνία, η μουσική, τα κόμικς δεν αναγνωρίζουν πρωτότυπα ή μη. Το αντίγραφο είναι εξίσου αυθεντικό. Τέλος πάντων. Αυτά με αφορμή τον μαλάκα από κάτω με το σκύλο.

Παρτε τώρα μία διασκευή και το αυθεντικό της.





(Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι καλλιτέχνες οι ασχολούμενοι με μορφές που βασίζονται στο πρωτότυπο, είναι ότι η μορφή (στη ζωφραφική, στη γλυπτική κλπ) σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται στο περιεχόμενο. Αντιθέτως θα ισχυριστώ ότι στις υπόλοιπες το περιεχόμενο έχει τουλάχιστον ισότιμη σχέση με την μορφή του. Φαντάζομαι έχετε διαβάσει ένα όμορφο ποιήμα σε χειρόγραφο έτσι δεν είναι; Σε κάποια φάση κουβέντιαζα με μία φίλη ζωγράφα λέγοντας της να ασχοληθεί με τα κόμικς και μπλα μπλα. Μου ανταπάντησε ότι αυτό που την προβληματίζει στο κόμικς είναι ότι δεν έχει κάτι να πει. Αν δεν έχεις πάντως κατι να πεις δεν διαφέρεις και πολύ από έναν μπογιατζή...)