Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Έγραφα πριν 2-3 μέρες για το Casey Jones και αναφέρθηκα στον Pete Seeger. Σήμερα συνεχίζοντας όλο αυτό, που μάλλον αποτελεί μία ενότητα θα μιλήσω για τον εν λόγω κύριο.

Pete Seeger λοιπόν, τραγουδοποιός, συνθέτης, μουσικός (έφερε πολλές καινοτομίες στο παίξιμο του μπάντζου), συλλέκτης και μελετητής της λαικής μουσικής παράδοσης του τόπου του, αλλά και κουμμουνιστής, πολιτικός ακτιβιστής, και πάντα δίπλα ή μάλλον ένας από τους ανθρώπους που αγωνίζονται και για τα στοιχειώδη αλλά και για τα πιο αφηρημένα (Εδώ στη Wikipedia περισσότερες πληροφορίες). Πολιτικά υπηρξε μέλος του ΚΚ ΗΠΑ, από όπου έφυγε το 1949, κατακρίνοντας το σταλινισμό, βρέθηκε και αυτός όπως πολλοί καλλιτέχνες τη δεκαέτια του '50 στο στόχαστρο της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών, ανακρίθηκε, διώχθηκε καταδικάστηκε σε 1 χρόνο φυλάκιση (αλλά δεν πήγε φυλακή). Ο βασικός στόχος όμως της επιτροπής ήταν να περιορίσει τους καλλιτέχνες και κατά βάση να τους πετάξει έξω από την παραγωγή. Τη δεκαέτια του '60 με την "αναβίωση" της folk σκηνής, o Pete Seeger ήρθε πάλι στο προσκήνιο. Αν κάποιος έχει υπόψη του τη folk εκείνης της περίοδου θα πρέπει να ξέρει πόσο έντονα πολιτικοποιήμενη ήταν. (Τέλος πάντων αν δεν έχετε ιδέα τσεκαρετε τα πρώτα τραγούδια του Dylan). Ο Μάριο Μάφι περιγράφει πολύ αναλυτικά και πολύ εύστοχα τη λειτουργία και τη σημασία της μουσικής σαν αντιπληροφόρηση, προπαγάνδα, κυκλοφορία των αγώνών, πολιτικοποίηση αλλά και κοινωνικοποίηση στο βιβλίο Underground.

Τέλος πάντων για να καταλήξω εκεί που θέλω να καταλήξω, δηλ. στο περίπου προφανές: ότι το rock 'n' roll δε θα υπήρχε καν αν δεν υπήρχε το blues και η folk. Και το blues και το folk δε θα υπήρχαν χωρίς τους ταξικούς αγώνες όλο σχεδόν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Ας μη το αναλύσω παραπάνω: και το rock 'n' roll δηλ. προιόν του ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού είναι.

Ο Pete Seeger ήταν ένας εργάτης της λαικής μουσικής παράδοσης της πατρίδας του. Σε αυτόν οφείλουμε πολλά πράγματα τα οποία ακόμα και κάποιοι "ψαγμένοι" ακροατές όπως η αφεντιά μου μάλλον δεν τα γνωρίζουμε. Το We shall overcome, το Turn turn turn και το If I had a hammer ας πούμε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Το 1949 ο Pete Seeger με τον Lee Hays γράφουν αυτό εδώ το τραγούδι για το προοδευτικό κίνημα της χώρας τους, όπως λέει και κάπου ο ίδιος ο Seeger τότε για δικαιοσύνη και ελευθερία στις ΕΠΑ μιλάγανε μόνο οι πολιτικοί ακτιβιστές:

If I had a hammer
I'd hammer in the morning
I'd hammer in the evening
All over this land
I'd hammer out danger
I'd hammer out a warning
I'd hammer out love between my brothers and my sisters
All over this land

If I had a bell
I'd ring it in the morning
I'd ring it in the evening
All over this land
I'd ring out danger
I'd ring out a warning
I'd ring out love between my brothers and my sisters
All over this land

If I had a song
I'd sing it in the morning
I'd sing it in the evening
All over this land
I'd sing out danger
I'd sing out a warning
I'd sing out love between my brothers and my sisters
All over this land

Well I've got a hammer
And I've got a bell
And I've got a song to sing
All over this land
It's the hammer of justice
It's the bell of freedom
It's the song about love between my brothers and my sisters
All over this land

Ορίστε και ζωντανά (σημ: από πίσω ΔΕΝ τραγουδά χορωδία, τραγουδάει το κοινό, ακούστε και τα χειροκροτήματα στο τέλος).



Σε κάποια φάση μετά από καμιά 10αριά χρόνια περίπου πιάνουν στα χέρια το τραγούδι οι Peter, Paul and Mary, όπου και το τραγούδι γίνεται επιτυχία. Ορίστε και από αυτούς:



Είμαστε γύρω στο '60, όπου η μουσική βιομηχανία έχει μόλις ανακαλύψει ένα καινούριο ακροατήριο και ένα καινούριο καταναλωτικό κοινό. Τους έφηβους. Επίσης έχει ανακαλύψει ότι μπορεί να πουλάει κάτι παραπάνω από ένα ωραίο τραγούδι σε ένα δίσκο. Έχει αρχίσει να πουλάει και lifestyle. Βασικά αυτό που πια γινόταν στη λαική μουσική αδιαμεσολάβητα, δηλ. να κυκλοφορούν τραγούδια από εδώ και απο κει, να παίζονται σε γιορτές, σε πορείες, σε συγκεντρώσεις, τώρα γίνεται διαμεσολαβημένα και ατομικά. Αγόρασε ένα δίσκο και άκουσε το σπίτι σου. Είναι περίπου η ίδια διαδικασία που περιγράφει εδώ (για κάτι ίσως άσχετο με το θέμα αλλά απολύτως σχετικό με το πνεύμα) ο (ψευτό)Φούφουτος.

Έτσι περνάμε σε αυτόν εδώ τον τύπο ο οποίος το μετατρέπει σε hit για τα charts:



(Σα διασκευή δεν είναι κακή -αν και το ουουου-στην αρχή είναι λίαν εκνευριστικό. Πάντως είχε όλα τα συστατικά για να γίνει χιτάκι.) Και έγινε (εδώ ο Lee Hayes μας λέει την φάση που ακολούθησε την επιτυχία κατά βάσην από τον Trini Lopez):



Δεν ξέρω ποια είναι η άποψη αυτών που το έγραψαν για αυτό που ακολούθησε, μάλλον χάρηκαν, λογικό: Και εγώ θα χαιρόμουνα αν μια Aretha Franklin το έλεγε έτσι...



Ωστόσο το τραγούδι έχει πια χαθεί. Έχει γίνει πια εμπόρευμα. Όχι καλύτερο από τις μαρμελάδες που πουλάω.

Έτσι φτάνουμε σε αυτό εδώ το αίσχος και σε αυτήν εδώ την απάτη. Το τραγούδι έχει πια χαθεί και έχει εξαφανιστεί. Και δεν έχει πια κανένα νόημα να ψάξεις να το βρεις στη μουσική. Γιατί αν το βρεις κάπου θα το βρεις μόνο στους δρόμους, στις περιφρουρήσεις, στις απεργίες, στους αγώνες.



Επειδή όμως δεν μπορώ να κλείσω με αυτό το αίσχος. Θα κλείσω με κάτι καλύτερο. Οι πολύ αγαπημένοι μου Green on Red στο We shall overcome.



Σίγουρα... Και έχουνε να πληρώσουνε για πολλά.