Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Προφανώς όλοι σας και όλοι μας ακούσαμε για την περίπτωση της γυναίκας στην Αυστρία που για 24 χρόνια την είχε ο πατέρας της στο υπόγειο από την πολύ του αγάπη. Επίσης όλοι μας μάλλον νιώσαμε έκπληξη και πως τόσα χρόνια κανείς -και ειδικά η γυναίκα του- δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Και κάνουμε όλοι μας τους εκπίπτοντες εκ των νεφών. Πιθανά και κάποιοι ελληναράδες να χασκογέλασαν: χα κοίτα η πολιτισμένη Ευρώπη. Ναι εδώ δεν έχουμε τέτοια.

Αλήθεια όμως, πότε νοιάστηκε κανείς για τον γείτονα του; Πόσες φορές αναρωτήθηκε οι φωνές από δίπλα τι είναι; Πόσες φορές η σκέψη στη θέα της γειτόνισσας με το μαυρισμένο μάτι μας έκανε αίσθηση; Πότε η σκέψη μας πήγε λίγο πιο πέρα, όταν το πιτσιρίκι δίπλα το πλακώνει η μάνα του για καμιά ώρα στο ξύλο, από το τι φασαρία κάνουν οι δίπλα; Πότε αναρωτήθηκε ο καθένας μας τι γίνεται στο δίπλα τοίχο (και όχι για το κουτσομπολιό φυσικά αλλά από καθαρό ενδιαφέρον;) Πόσες φορές έχετε σταματήσει να κοιτάξετε ένα ζευγάρι στο δρόμο όπου ο άντρας είναι έτοιμος να βιαιοπραγήσει σε μια γυναίκα;

Και για να μην νομίζει κανείς ότι αναφέρομαι μόνο στις μητροπόλεις, τα ίδια και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ισχύουν και για τα χωριά και την ελληνική επαρχία, όπου εκεί ΟΛΟΙ (μα ΟΛΟΙ) ξέρουν.

Είναι γνωστή η συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε. Είναι γνωστή η μοριακότητα ενός κόσμου σε αποσύνθεση. Είναι επίσης γνωστή η καταστροφή κάθε είδους κοινότητας, και ειδικότερα των κοινοτήτων αγώνα. Τι έχει αφήσει αυτό πίσω του; Μία έρημο... μία ατέλειωτη έρημο γεμάτη καθρέφτες όπου κανείς δεν βλέπει κανένα όχι λόγο απουσίας, αλλά λόγο ιδιαίτερα έντονης παρουσίας. Ο καθείς για την πάρτη του, και μακρία από τον κώλο μου και ας είναι ένα μέτρο. Τέτοια τύφλωση! Όλα στο ένα μέτρο. Αλλά όχι πιο κοντά. Και αν τυχόν έρθουν πιο κοντά, τον πίνεις μεγαλοπρεπώς. Γιατί δεν υπάρχει κανείς όχι στο ένα μέτρο αλλά ούτε στα 100.

Αν κάτι με κρατάει να είμαι κομμουνιστής, αναρχικός (οτιδήποτε τέλος πάντων) ακόμα στα 30 μου δεν είναι ούτε οι ιδεολογικές βεβαιότητες ούτε οι ιστορικοί ντετερμινισμοί. Είναι αυτό το στοιχειώδες, το πολύ στοιχειώδες στα όρια του ελαχίστου, της κοινότητας μας και της αλληλεγγύης μας. Το ότι είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Η μία δίπλα στην άλλη κλπ. Ότι θα ανοίξουμε την πόρτα στο σύντροφο στις 5 το πρωί. Και ότι ένα πιάτο φαί ή ένας καναπές δεν είναι τίποτα. Μα τι λέμε... Υπήρχαν εποχές που δίναμε τη ζωή μας για το σύντροφο και τη συντρόφισσα. Ο καναπές και το φαί είναι αστεία. Τραγικά αστεία. Δε λέω ότι όλα αυτά τα στοιχειώδη δεν υπάρχουν και σε σχέσεις μη πολιτικές. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν. Το έχω δει. Νιώθω όμως να είναι τόσο λίγες. Τόσο μικρές. Και τόσο εύθραυστες... Επίσης δε λέω ότι έχουμε φτιάξει μικρούς παραδείσους ιδανικών επαναστατικών σχέσεων. Έχουμε και εμείς τα προβλήματα μας, άλλου τύπου και διαστάσεων αλλά τα έχουμε. Αλλά τουλάχιστον τα παλεύουμε. Και εδώ μπαίνει το θέμα των αντιλήψεων. Εμείς οι κομμουνιστές (θα τολμήσω να πω όλοι οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί) δεν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν μία ξεκομμένη κουκίδα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τον σωστό ή τον λάθος τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας εν μέσω σχέσεων, εν μέσω κινήσεων, εν μέσω διαλεκτικής. Τα προβλήματα μας όσο προσωπικά και να είναι είναι τουλάχιστον λίγο και κοινωνικά. Το πρόβλημα του άλλου είναι τουλάχιστον λίγο και δικό μας πρόβλημα. Δεν ξέρω πολλούς-ες να έχουν σταματήσει να σκουντήσουν ένα πρεζάκι που έχει χυθεί στο πεζοδρόμιο. Δεν ξέρω πολλούς-ες να πάνε για κατάθεση στο τμήμα με την γειτόνισσα που τρώει τόσα χρόνια ξύλο από τον άντρα της. Δεν ξέρω πολλούς-ες να έχουν πάει να χτυπήσουν στη γειτόνισσα για να σταματήσει να δέρνει το πιτσιρίκι (μία συμβουλή, σε αυτή την περίπτωση πάτε και χτυπάτε όμορφα ευγενικά για φαινομενικά άσχετο λόγο και της -του πιάνετε τη κουβέντα για κάνα 10λεπτο, αυτό βγάζει τον άλλο από τον τσίτα του και τα νεύρα του και το πιτσιρίκι γλυτωνει, εκτός και αν ξεσπάσει πάνω σας).

Είναι λογικό: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ. Σιγά μην ανακατευτώ στο τι κάνει ο άλλος στο σπίτι του κλπ. Μαλακίες. Όταν ακούς την άλλη να ουρλιάζει σε όλο το τετράγωνο ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ.

Δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξα ακριβώς. Αλλά και πάλι μάλλον ανάμεσα στους καθρέφτες θα κατέληγα.

Αν δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα δεν υπάρχει τίποτα...

Καληνύχτα και καλή τύχη.