Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Σήμερα η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Αθήνα είχε έναν άλλο αέρα. Οι συνάδελφοι-ισσες και οι σύντροφοι-ισσες που οργάνωσαν την αντισυγκέντρωση απέναντι από τα γραφεία της ΓΣΕΕ βοήθησαν κατά πολύ σε αυτό. Όλοι όσοι παραβρεθήκαμε βοηθήσαμε πολύ σε αυτό.

Δεν θα περιγράψω τη αντισυγκέντρωση εδώ μιας και αν θέλετε μπορείτε να πάτε εδώ (και εδώ κάποιες φωτογραφίες) και να διαβάσετε λεπτομέρειες. Ούτε θα μπω στην διαδικασία να εξηγήσω γιατί χρειαζόταν αυτή η αντισυγκεντρωση: όποιος ζει με 700 ή 400 ευρώ το μήνα μπορεί να καταλάβει πολύ καλά, όποιος ήτανε στην απεργία της 19-3 πάλι μπορεί να καταλάβει πολύ καλά. Με άλλα λόγια: έχει έρθει η ώρα να χτίσουμε, να ξεκινήσουμε να χτίζουμε εργατικό κίνημα από τα κάτω, να φτιάχνουμε πρωτοβουλίες και επιτροπές, εργατικές ομάδες και συλλογικότητες, συνελέυσεις και σωματεία που θα λειτουργούν αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά. Αυτή η ώρα έχει έρθει και πια δεν είναι άλλο ένα πολιτικό καθήκον ή μια υποχρέωση. Σε όποιον έχει μπει το κωλόχερο να κάνει μία σκατοδουλειά και να πληρώνεται με ψίχουλα είναι ο μόνος τρόπος να καλυτερεύσεις στοιχειωδώς τους όρους και τις συνθήκες εργασίας σου. Είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει η καθημερινότητα μας δεν αλλάζει με χτυπήματα στην καρδιά του κράτους και του κεφαλαίου, αλλάζει μόνο με χτυπήματα στην καρδιά της ίδιας της καθημερινότητας. Και η καρδιά της καθημερινότητας δεν είναι άλλη από την ίδια την μισθωτή σχέση. Πρέπει να δουλέψουμε γιια να ζήσουμε. Απλά πράγματα.

Χρειαζόταν αυτή η αντισυγκέντρωση: όχι για να γκρινιάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε πολιτισμένα, ούτε για να κερδίσουμε μερικές εντυπώσεις στα καφενεία της άκρας αριστεράς και της αναρχίας. Χρειαζόταν γιατί άμα κατεβαίνεις στην πρωτομαγιά μόνο με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να κατεβαίνεις: ενάντια στους γραφειοκράτες.

Η αντισυγκέντρωση πιστεύω κατάφερε να δείξει πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια το μίσος μας και την οργή μας: για τη δουλειά μας, για τις συνθήκες εργασίας μας, για τους γραφειοκράτες και τα αφεντικά. Το ότι φωνάχτηκαν ουσιαστικά 3 συνθήματα (Αλήτες, λέρες εργατοπατέρες-ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ κρεμασμένοι με σκοινί-Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμμιά ειρήνη με τα αφεντικά) και μόνο αυτά φανερωνουν τις διαθέσεις μας. Επίσης κατάφερε να δείξει στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ ότι υπάρχει και άλλη αντιπολίτευση σε αυτούς που δεν διαθέτει την ευγένεια του ΠΑΜΕ, που είναι ανεξέλεγκτη και που δεν χωράει στα πλαίσια του συνδικαλισμού που έχουνε συνηθίσει. Μικρή ακόμα αλλά με πολύ μέλλον (ελπίζω και θα επιδίωξω και ο ίδιος). Τέλος κατάφερε να δείξει ποια είναι η πραγματικότητα. Στο δρόμο η ΓΣΕΕ είναι ένα απόλυτο μηδενικό. Αν δεν ήταν η αριστερά η οποία έκανε και κάνει την πάπια για να δώσει μία επίφαση αγωνιστικότητας σε αυτή τη συγκέντρωση, η ΓΣΕΕ δεν θα υπήρχε πουθενά. Άλλωστε δεν τόλμησε να πατήσει το ποδάρι της στο δρόμο. Έτσι πρέπει να είναι: σαν καλοί γραφειοκράτες να μένουν κλειδωμένοι στα γραφεία τους. Και άμα έχεις βοηθήσει να κρυφτούνε ακόμα καλύτερα, να πάνε να βρούνε τα φιλαράκια τους στο ΣΕΒ που τα πάνε μια χαρά.

Απο 'δω και πέρα; Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά καινούρια να πω. Τα έχω πει και παραπάνω και τα λέω και συνέχεια. Και θα τα λέω και συνέχεια.

Σίγουρα το κράξιμο και το κάζο που πάθανε θα έχουν να το θυμούνται για πολύ καιρό ακόμα. Άντε και του χρόνου.

ΥΓ. Σίγουρα η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν η επιλογή του καραγκιόζη για ηχητικό background όταν βγάζανε τους λόγους τους. Πραγματικά μια στιγμή μεταστροφής, μία πολύ πετυχημένη δημιουργία κατάστασης (όπως την ορίζουνε οι καταστασιακοί). Επίσης αυτό που χάρηκα πιο πολύ ήταν η καλή μουσική επιλογή των συντρόφων στα decks (sic!). Το να ακούς Astronauts ας πούμε δεν είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. Καιρός δεν είναι να αποκτούμε και τέτοιες συνήθειες;

Η φωτογραφία από πάνω είναι πανοραμική της περιοχής γύρω στις 10 το πρωί. Αυτός που θα βρει που είναι οι εργάτες κερδίζει μία ξενάγηση στα γραφεία της ΓΣΕΕ.
Ειδική αναφορά στην αριστερά θα γίνει σε ξεχωριστή ανάρτηση.