Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Κάποτες είχα κατεβάσει κάτι αρχεία με κομμουνιστικές αφίσες. Μιας και σήμερα τις έψαξα για να βρω κάτι που ήθελα, βρήκα κάποιες ενδιαφέρουσες και είπα να τις ανεβάσω. Οι λόγοι οι οποίοι τις ανεβάζω είναι ξεκάθαρα "αισθητικοί" (για να μην πω γραφιστικοί και υπερβάλλω με τον εαυτό μου.)


Κίνα. Πρόσφατη φαντάζομαι δεκαετία του '80. Γενικώς παρόλο που σαν αισθητική ο κινέζικος πολιτισμός έχει δώσει μερικά τρομερά δείγματααπλότητας και σαφήνειας, οι αφίσες των κομμουνιστών είναι γενικώς χάλια (κατά την ταπεινή μου άποψη). Προφανώς οι οδηγίες προς τις γραφίστες όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Τα μοτίβα; Κόκκινα μάγουλα, διάφορα φαινομενικά άσχετα πράγματα που φανερώνουν αφθονία και τεχνολογική πρόοδο, και πολύς κόσμος παντού. Εδώ η μαγκιά της αφίσας δεν είναι αυτό που φαίνεται στο πρώτο πλάνο, αλλά το ασύρματο μικρόφωνο.



Αυτή εδώ είναι στα αλήθεια μία πολύ περίεργη αφίσα. Απεικονίζει τις απόπειρες κατά την Πολιτιστική Επανάσταση να αλλάξουν την παραδοσιακή όπερα. Και έτσι έχουμε χορευτές ντυμένους στρατιώτες και εργάτες. Μου αρέσει. Λέτε να έχω πρόβλημα;;;

Και ερχόμαστε σε πιο δυνατά πράγματα. Η απο πάνω τα σπάει. Δύο χρώματα, το άσπρο που από το θωρηκτό αντιφεγγίζει στα πρόσωπα των ναυτών και των στρατιωτών, η δυνατές αδρές γραμμές. Ωραίες φιγούρες και δυνατοί όγκοι.


Άλλη μια πολύ καλή αφίσα. Δεν καταλαβαίνω τι λέει και μάλλον θα ήθελα να μάθω. Δεν ξέρω αλλά μου αρέσει. Μάλλον τα χρώματα.


Όταν λέμε γραφειοκρατία, εννοούμε αφίσες σαν την από πάνω; Τσεπάκι με 5 στυλούς; Υποπτεύομαι ότι το βελάκι που δείχνει τη σημαία, θέλει να πει στους γραφειοκράτες ότι το κόμμα είναι πάνω από αυτούς...


Κορυφαία αισθητική. Προοπτική και βάθος. Δυναμική και με πολλά στοιχεία που δίνουν συνοχή.


Λοιπόν αυτή εδώ την έβαλα, απλά και μόνο για την γραμματοσειρά της. Ο οποία γραμματοσειρά (η οποία -επανασχεδιασμένη φυσικά- χρησιμοποιείται και σήμερα και μάλιστα πολύ από το χώρο (αλλά και από Συνασπισμό έχω δει κάποιες αφίσες, όπως και το σήμα της Wind έχει μία ίδια γραμματοσειρά). Βέβαια δεν είναι τίποτa αυτό μιας και θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι λίγο πολύ χρησιμοποιούμε τις ίδιες γραμματοσειρές τα τελευταία 100-150 χρόνια.


Και περνάμε στην Κούβα. Η οποία μακράν έχει τις καλύτερες αφίσες. Να φταίει το Λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο και οι μεξικάνικες επιρροές; Όλοι στην πλατεία να ακούσουμε το Φιντέλ. Απλή, λιτή και κατανοητή. Πετυχημένη γραφιστικά.

Τώρα εδώ τι να πω. Είναι λίγο κάπως μιας και δεν πιάνω το νόημα είναι η αλήθεια. Αλλά έχει μία διάθεση κάπως pop. Και μου αρέσει.


ΟΚ. Και εδώ η κορυφαία αφίσα εδώ μέσα. Η ίδια συναταγή με από πάνω. Πιθανά να είναι όλες του ίδιου σχεδιαστή. Δε λέω τίποτα.


Άλλη μία εξαιρετική αφίσα. Εξίσου pop με τις υπόλοιπες.

Τέλος πάντων, τώρα που τα βλέπω η επιλογή δεν είναι και τόσο καλή αλλά τέλος πάντων. Γενικώς οι αφίσες του χώρου έχουν διάφορα αισθητικά προβλήματα. Πρώτον, δεν έχουν καθόλου πρωτότυπο υλικό. Κανένας σχεδόν δε φωτογραφίζει και δε σχεδιάζει κάτι για μία αφίσα. Με αυτό τον τρόπο αναπαράγονται συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Δεύτερον έχουν πολύ κείμενο. Μα πολύ κείμενο. Λες και μία αφίσα ΠΑΝΤΑ χρειάζεται την ενδελεχή ανάλυση επεξήγηση. Τρίτον δεν διαθέτουν σαφήνεια μιας και συνήθως λόγο του κειμένου γίνονται χαώδεις. Με αυτά δε θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν και μερικές πολύ καλές αφίσες του χώρου. Για παράδειγμα η αφίσα Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωινή, γιατί είναι τόσο δυνατή; Είναι γιατί επιλέγει να πετάξει το περιττό που σε αυτή τη φάση είναι μία φωτογραφία με ένα μπάτσο και να εστιάσει στην ουσία. Στο γεγονός και στη δημοσιοποίηση του. Απλό. Γενικώς έχουμε όλοι μας την κακιά συνήθεια να φορτώνουμε, όταν όμως φορτώνεις μία αφίσα προσθέτεις θόρυβο, και ο θόρυβος δυσκολεύει την πρόσληψη του μυνήματος. Τέλος πάντων όλα αυτά μου προέκυψαν τυχαία και είναι λίγο μπερδεμένα.

ΥΓ. Την επόμενη φορά θα πάμε μία βόλτα από την Ισπανία.