Αρχές καλοκαιριού έπεσε στα χέρια μου αυτή εδώ η μπροσούρα, για το ξεγύμνωμα της ηθικής. Aπό πολύ μικρός δεν είχα έτσι και αλλιώς καλές σχέσεις με το θέμα που λέγεται ηθική. Έτσι και αλλιώς, η ηθική είναι ένα σύστημα κανόνων. Για μένα μικρή σημασία έχει ποιος και που τους επιβάλλει κάθε φορά. Το πρόβλημα της ηθικής είναι εγγενές σε αυτήν. Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει “καλή” ή “κακή” ηθική (ακόμα και αυτός ο διαχωρισμός σε καλή και κακή ηθική είναι και ο ίδιος ηθικός), πόσο μάλλον κομμουνιστική ή αναρχική. Όλες οι ηθικές μεταφέρουν ένα σύστημα ρύθμισεων της κοινωνικής ζωής σε ένα μεταφυσικό πεδίο, αρνούμενες με αυτό τον τρόπο την διαλεκτική τους. Και όχι τίποτε άλλο αλλά και με τη μεταφυσική είμαι τσακωμένος ακόμα περισσότερα χρόνια.
Το οριστικό ξεκαθάρισμα όμως για την ηθική έπρεπε, μαζί με άλλους συντρόφους, να το κάνουμε πριν λίγα χρόνια, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε μία “ηθική της εργασίας”. Σε μία πολιτική άποψη που έλεγε, μέσες άκρες, ότι υπάρχουν “καλές” και “κακές” δουλειές για την επανάσταση. Φαίνεται ότι εμείς ήμασταν, και φυσικά συνεχίζουμε να είμαστε, ηλίθιοι, όταν στην εργασία, καταβάσην αυτό που βλέπουμε είναι ο εξαναγκασμός της μισθωτής σχέσης και όχι το πόσο ευνοούν, κατά την κούτρα του καθενός, ό,τι ο ίδιος ορίζει σαν επαναστατική συνείδηση. Μπορεί να είναι και αποτέλεσμα των κόμπλεξ της χαμηλής κοινωνικής μας καταγωγής, μιας και ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε την καλύτερη μισθωτή σχέση από το πλήθος που μας προσφέρθηκε για να τα έχουμε καλά με τους θεούς και ημίθεους της επανάστασης. Ποιος ξέρει; Λεπτομέρειες για αυτές τις ιστορίες εδώ.
Με αυτή την έννοια διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την μπροσούρα αυτή. Τρις. Μία πρόχειρη, μία καλή και μία προκειμένου να γράψω κάποια πράγματα σε σχέση με τα όσα λέει. Το πνεύμα πρόθυμον βέβαια, για μία τέτοια εργασία, η δε σαρξ (οι υλικές αντικειμενικές συνθήκες) ασθενής. Ωστόσο, ένας διάλογος σε σχέση με αυτήν στο indymedia, και ένα κείμενο που αναδημοσίευσε το faggot antinational, μου έθεσαν εκ νέου κάποια ερωτήματα. Δε θα έλεγα όμως κατά καμία έννοια ότι όσα ακολουθούν είναι μία συνολική κριτική επί οποιουδήποτε θέματος (είτε επί της μπροσούρας, είτε επί της σεξουαλικότητας, είτε επί των ταυτοτήτων, είτε..., είτε...).
Γενικώς στο Ντωβέ υπάρχει ένα πράγμα που για μένα είναι ενοχλητικό και που το έχω διαπιστώσει σε αρκετά κείμενα του που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά (άρα με βάση αυτά μιλάω). Ενώ επικαλείται το ναι μεν πολύ σωστό επιχείρημα ότι πλέον επαναστατικό δεν είναι να προτείνεις αναλυτικά τις λύσεις των προβλημάτων αλλά αντιθέτως να προτείνεις τα ίδια τα προβλήματα και να αναπτύσσεις την προβληματική πάνω σε αυτά επειδή απλούστατα τις λύσεις δε θα τις δώσει κάποιος μεμονωμένος άνθρωπος ή πολύ περισσότερο ο πεφωτισμένος από το θεό της επανάστασης ηγέτης αλλά θα τις δώσει το ίδιο το κίνημα από την άλλη, κατά τη γνώμη μου υπερβάλλει πάνω σε αυτή του θέση. Φυσικά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα με την έννοια του '60 ή του '70 και αυτό μάλλον οδηγεί τον Ντωβέ σε αυτή την υπερβολή. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι το επαναστατικό κίνημα θα φτιαχτεί μέσα σε αυτό τον κόσμο και θα προκύψει σε αυτές τις συνθήκες επιθυμώντας να αλλάξει και αυτό τον κόσμο και αυτές τις συνθήκες. Όπως άλλωστε το συνηθίζει. Με αυτή την έννοια είναι λάθος όταν ο Ντωβέ δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη του τη δυνατότητα του αντιπαραδείγματος και κυρίως τη δυνατότητα που δίνουν αυτές εδώ οι συνθήκες να αντιπαλέψουμε κάποια πράγματα. Με απλά λόγια ναι μεν τις λύσεις θα τις δώσει το επαναστατικό κίνημα, αλλά τα προβλήματα οφείλουν να τα θέσουν στην πράξη καταρχήν οι επαναστάτες. Εκεί είναι που πάσχει γενικώς ο Ντωβέ αλλά και ειδικώς σε αυτά τα κείμενα του για τη σεξουαλικότητα. Επιπλέον, επειδή δε μιλάμε για το κράτος και πως θα το διαλύσουμε, αλλά για κάτι καθημερινό, κρίνω πως έχουμε περισσότερες δυνατότητες να θέσουμε κάποια ζητήματα και κάποια προβλήματα έστω και μοριακά και έστω στις μικρές μας ορδές.
Οποιοσδήποτε λόγος που ξεκινάει να μιλήσει για σεξουαλικότητα και ταυτότητες είναι αναγκασμένος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ρητά ή άρρητα να έχει λύσει δύο ζητήματα: α. Τι είναι σεξουαλικότητα β. Τι είναι εν γένει ταυτότητα και δη σεξουαλική ταυτότητα. Δεν ξέρω καν αν έχει κάποιο νόημα να αποπειραθώ να δώσω κάποιους ορισμούς άλλους από αυτούς που έχει δώσει ήδη η ιστορική συνθήκη στην οποία ζούμε. Ωστόσο θα πρέπει να βάλω και εγώ τους προβληματισμούς μου. Προβληματισμούς που έχουν σαν αφετηρία ότι όλοι αυτοί οι ορισμοί είναι ρευστοί μέσα στην στην ιστορική κίνηση και ότι αυτό που καθορίζει το πως ορίζονται είναι η κίνηση των ανταγωνισμών. Άλλο πράγμα ήταν η γυναίκα το 1675 στην Ισπανία και άλλο πράγμα είναι η γυναίκα στην Ισπανία το 1987. Επίσης άλλο πράγμα είναι η γυναίκα στις ΕΠΑ το 2008 και άλλο πράγμα στην Κίνα το 2008. Με λίγα λόγια τους ορισμούς για όλα αυτά τα ζητήματα τους καθορίζει η ταξική πάλη (όπως και πολλά ακόμα πράγματα). Με αυτή την έννοια οι σημερινοί ορισμοί για τον άντρα τη γυναίκα, τον ή την ομοφυλόφιλο-η και τη σεξουαλικότητα είναι ιστορικό (και άρα προσωρινό...) αποτέλεσμα των επαναστατικών αγώνων των προηγούμενων ετών αλλά και προϊόν του υπάρχοντος συσχετισμού των ταξικών ανταγωνισμών.
Ωστόσο για εμένα μπαίνουν εξαρχής αυτά τα ζητήματα, σαν η βάση πάνω στην οποία μπορεί να δομηθεί ένας επαναστατικός λόγος. Ένας επαναστατικός λόγος ο οποίος δε θα προσπαθήσει να τα “επιλύσει” αλλά αντιθέτως θα προσπαθήσει να τα θέσει, έτσι ώστε να ανοίξουν οι προοπτικές. Σε γενικές γραμμές αυτό κάνει και ο Ντωβέ. Ο οποίος βέβαια αν και αποδέχεται εν πολλοίς ότι αυτά τα ζήτηματα άπτονται άμεσα κυρίως μίας επαναστατημένης κοινωνίας προκειμένου να επιλυθούν, σε ορισμένα σημεία νομίζω ότι ξεπερνά αυτά τα όρια. Ωστόσο βάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα: σε ποιον ανήκουν τα σώματα μας; Ανήκουν σε κανέναν ή όχι; Αφήνω το που ΘΑ ανήκουν ή ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ να ανήκουν τα σώματα μας στην κομμουνιστική κοινωνία και ρωτάω: ΤΩΡΑ και ΣΗΜΕΡΑ που ΑΝΗΚΟΥΝ τα σώματα μας; Τι γράφουν οι τίτλοι ιδιοκτησίας; Και μην αναρωτηθείτε μόνο στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Αναλογιστείτε το θέμα της στρατιωτικής θητείας, (να υπενθυμίσω ότι αφού τελειώσει κανείς τη θητεία του θεωρείται έφεδρος και άρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να καλεστεί στο στρατό). Επίσης αναλογιστείτε την ιατρική και την εξουσία του γιατρού πάνω στο σώμα. Ακόμα, όταν δουλεύουμε τι ΕΙΝΑΙ το σώμα μας τότε; Που ανήκει; Ακόμα όταν κάνουμε έρωτα, ποιανού είναι το σώμα μας; Είναι δικό μας και μόνο δικό μας; Το χαρίζουμε πλήρως στον άλλο-η; Το βάζουμε στο κρεβάτι μαζί με το άλλο ή τα άλλα και κάνουμε τη σούμα της απόλαυσης στο τέλος;
Όλα τα παραπάνω δεν τα λέω για να τρέξουμε να αναζητήσουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας του σώματος, αλλά πολύ περισσότερο για να αναλογιστούμε πάνω σε αυτό το ζήτημα: τι κάνουμε με το σώματά μας και κυρίως (Για να βάλουμε την απελευθερωτική σκοπιά) τι μπορούμε να κάνουμε με τα σώματα μας...
Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που πιάνει ο Ντωβέ είναι ότι προσπαθεί να δει αυτά τα ζητήματα πέρα από το βλέμμα των διαχωρισμών, των ταυτοτήτων και όλων των φουκοντελεζιανών αναλύσεων που έχουν στοιχειώσει αυτό το θέμα. Ομολογώ ότι χάρηκα. Είναι δεδομένο για εμένα ότι ιστορικά τα κινήματα των ταυτοτήτων πλέον ιστορικά έχουν ηττηθεί, αυτό που ξεκίνησε σα προσπάθεια συνάρθρωσης κατέληξε σαν ένα διαχωρισμός και μία γκετοποίηση άνευ προηγουμένου. Ο καθένας φυσικά μπορεί να γκετοποιείται όσο γουστάρει. Μόνο ας μη λέει ότι το κάνει και για την απελευθέρωση, γιατί απλούστατα δεν το κάνει για αυτό. Το κάνει για να νιώθει πιο ευχάριστα στο γκέτο του. Και πάλι αυτό δεν είναι κακό. Αυτό που είναι λάθος είναι να μην έχεις επίγνωση του γκέτο σου, και κυρίως να μην προσπαθείς όπου μπορείς και όπου έχεις δυνάμεις να το σπας. Με αυτή την έννοια δεν καταλαβαίνω καθόλου πολιτικά την ανάλυση που γίνεται από το μέλος της ΛΟΑ σε σχέση με το πάρτι τους. Πρώτον, γιατί ανάγει σε ένα τέτοιο επίπεδο τους διαχωρισμούς που μοιάζει τρομακτικό. Λες και όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (ή όλες οι γυναίκες πουτάνες από την άλλη). Δεύτερον, γιατί προσπαθεί να ντύσει θεωρητικά κάτι το προφανές: είναι ένα απλό πάρτι που διοργανώνεται πάνω σε μία ταυτότητα (σεξουαλική ή μη λίγο με νοιάζει...), ότι δεν κολλάει σε αυτή την ταυτότητα δεν έχει θέσει και στο πάρτι. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τη σημασία της οποιασδήποτε σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά θέλοντας να βάλω τη σημασία του παρτυ εκεί που πραγματικά είναι (δηλ. Στα πάρτι και όχι στην πολιτική δραστηριότητα αυτή καθαυτή), με την ίδια έννοια που δεν κολλάνε πάνκηδες σε χεβυμεταλάδικα πάρτι μάλλον δεν πολυκολλάνε και άντρες σε ένα πάρτυ που διοργανώνουν λεσβίες. Κατανοητό και σεβαστό. Ειδικά από τη στιγμή κιόλας που η ΛΟΑ και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων τρέχει, και που γενικώς φαντάζομαι δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί πολιτικά και με άντρες ομοφυλόφιλους ή μη... Οπότε, καλό είναι να μην θεωριτικοποιούμε κάτι που δεν μπορεί να θεωριτικοποιηθεί.
Από την άλλη, και επιπλέον, υπάρχει ένα ζήτημα ευρύτερο σε σχέση με όλα τα κινήματα σεξουαλικών ή φυλετικών ταυτοτήτων. Ένα ζήτημα που μάλλον προέκυψε στη συνέχεια και μέσα από τις διαδικασίες που κατέληξαν όλα αυτά τα κινήματα σαν ηττημένα. Η ανύψωση του τοίχου του διαχωρισμού της ταυτότητας από όλους τους υπόλοιπους μη μέλη αυτής της ταυτότητας, σε τέτοια ύψη που ουσιαστικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την εκφορά ακόμα και λόγου σε σχέση με αυτά. Και εντάξει, δεν είμαστε γυναίκες, και εντάξει δεν είμαστε ομοφυλόφιλοι (αλήθεια τι στο διάολο σημαίνει ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος; Και σε αυτό βάζει με ενδιαφέρον τρόπο το ζήτημα ο Ντωβέ...), πιθανά κάποια πράγματα να μην μπορούμε να τα καταλάβουμε όσο καλά και να μας εξηγηθούν. Καταβάσην επειδή ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑΜΕ σαν γυναίκες, αλλά από εκεί και πέρα το γεγονός ότι μας μεγάλωσε μία μάνα, ότι μπορεί να έχουμε αδερφές, το οτι μπορεί να έχουμε συναδέλφους, φίλες, και συντρόφισσες δεν μετράει; Με άλλα λόγια, από τη στιγμή κατά την οποία ζούμε σε μία κοινωνία όπου άντρες και γυναίκες ζουν μαζί, είναι τραγικό πολιτικό λάθος οι γυναίκες να προσπαθούν να λύσουν το γυναικείο ΜΟΝΕΣ τους. Και αν σε ένα βαθμό, έχει ένα μερίδιο ευθύνης το “αντρικό” κομμάτι του επαναστατικού κινήματος, το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχει και το “γυναικείο”, και εν τέλει και συνολικά όλο το επαναστατικό κίνημα. Τραγικό πολιτικό λάθος γιατί α. Βάζει διαχωρισμούς εκεί και που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά και όποιος διαχωρισμός υπάρχει θα έπρεπε να καταστραφεί, και β. Η επανάσταση περνάει μέσα από το σύνολο το σύνολο των εκμεταλλευομένων και κυριαρχούμενων και όχι από τις επιμέρους ομάδες (που αυτοί-ές νομίζουν ότι αποτελούν ή καπιταλισμός τους κάνει να νομίζουν ότι αποτελούν...). Εν ολίγοις, κατά την ταπεινή μου άποψη, από εδώ και πέρα μόνο μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ μπορούν να επιλυθούν κάποια ζητήματα. Σαν μόνη καλή αρχή το μόνο που εγώ μπορώ να δω είναι να αρχίσουν να δημιουργούνται για αυτά τα ζητήματα ανοιχτές ομάδες. Και να συζητούνται αυτά τα ζητήματα ΑΝΟΙΧΤΑ από το επαναστατικό κίνημα. Όσο οι συζητήσεις είναι περιχαρακωμένες, όσο το γυναικείο ζήτημα, σα φορέα επίλυσης του βρίσκει μόνο τις γυναίκες τόσο η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι αυτή που είναι.
Ο Ντωβέ παρόλο που βάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα παραβλέπει και άλλα πολλά με τραγικό σχεδόν τρόπο. Ας πούμε δεν μπορείς να αγνοείς το θέμα της πορνείας. Ένα θέμα που βάζει με τον πιο άμεσο τρόπο τα ζητήματα της σεξουαλικότητας της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Ένα θέμα για το οποίο έχουν χυθεί ωκεανοί μελανιού και άλλων σωματικών υγρών. Και ένα θέμα το οποίο κάποτε θα πρέπει να το συζητάμε με όσο το δυνατόν περισσότερο λιγότερη ηθική. Όμως πραγματικά και εγώ από την πλευρά μου ελάχιστα πράγματα μπορώ να πω, πέραν του να εντοπίσω αυτή την αδυναμία του Ντωβέ και να επισημάνω ότι οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις (όλες όσες βλέπουν τους άλλους σα “θύματα”, τους μετανάστες, τους εργάτες, τις πουτάνες, τους πρόσφυγες κλπ.) ελάχιστα μου κάνουν.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε σχέση με το Ντωβέ είναι το θέμα της παιδικότητας. Ένα θέμα στο οποίο έχω μία ιδιάζουσα ευαισθησία (ποιος ξέρει μπορεί να είναι επειδή είμαι ανώριμος...). Η δική μου οπτική, σαν μία οπτική που ερμηνεύει τα πάντα σαν προϊόν ανταγωνισμών, μάλλον δε συμφωνεί με αυτή του Ντωβέ ο οποίος φαίνεται να παραβλέπει και να ξεχνά κάποια πράγματα, όταν κατακρίνει τη νομοθεσία για την προστασία των παιδιών σαν περιοριστική για την ελευθερία των παιδιών. Ο Ντωβέ όμως ξεχνά μερικά πράγματα. Πρώτο και βασικότερο, σε τι κόσμο ζούμε (“Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα”, που λέει και ο Ευαγγελάτος...) και δεύτερον ποιών διαδικασιών είναι αποτέλεσμα αυτός ο κόσμος. Πέραν του ότι ο Ντωβέ σφάλλει σφόδρα όταν μιλάει σχεδόν συνεχώς για ανθρωπότητα και κοινωνία μιας και δεν υπάρχει ούτε ανθρωπότητα σαν ενιαίο πράγμα ούτε καν κοινωνία σαν ενιαίο πράγμα. Το να εγκαλεί λοιπόν αυτήν την ανθρωπότητα επειδή περιορίζει με νόμους προστασίας τα παιδιά και τις γυναίκες παραβλέπει το γεγονός του πως διαμορφώνεται ιστορικά αυτή η νομοθεσία. Δεν ήταν τα παιδιά των βασιλέων και των λόρδων, ούτε των βιοτεχνών και των εμπόρων που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία, στα υφαντουργεία και στα εργοστάσια όπλων (επειδή είναι μικρά ευέλικτα, ή έχουν μικρά δάχτυλα), ήταν, όλως παραδόξως, τα παιδιά των εργατών. Επίσης δεν ήταν τα παιδιά των αφεντικών που εισήχθησαν στη μαζική εκπαίδευση στις αρχές του αιώνα, αυτά είχαν ή ιδιωτικούς δασκάλους ή ιδιωτικά σχολεία. Τη βία της μαζικής εκπαίδευσης έπρεπε να την υποστούν πάλι, κατά κύριο λόγο, τα παιδιά των εργατών. Επίσης ήταν τα κινήματα (ανάμεσα στα άλλα και στην εκπαίδευση και την παιδαγωγική ή την ψυχολογία) που έβαλαν με μανία όλο αυτό το πλήθος των ζητημάτων που καλύπτει κατά κάποιο τρόπο η νομοθεσία προστασίας του παιδιού. Αλλά γενικώς ας μην υπερβάλλουμε το ότι μιλάμε για νομοθεσία δεν σημαίνει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα στο σύνολο της. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το σώμα μας σε πολλές περιπτώσεις δε μας ανήκει. Στα δε παιδιά μέχρι την ενηλικίωση τους εν πολλοίς το σώμα τους δεν τους ανήκει. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται να διαμορφωθεί μία νομοθεσία που από τη μια εξασφαλίζει κάποια προστασία από υπερβολές και από την άλλη έρχεται να ελέγξει και να περιορίσει. Ποιο είναι το ζητούμενο όμως σε όλη αυτή την υπόθεση; Και είναι μόνο ένα; Ή είναι ένα πλήθος που αλληλοδιαπλέκεται; Το ζήτημα που ανήκει το παιδί, τι είναι το παιδί και τι είναι παιδικότητα πως θα πρέπει να το λύσουμε σε έναν καθόλου αθώο κόσμο; Με τις φιλανθρωπίες της κυρίας Μαριάννας και της συχωρεμένης της Νταϊάνας, με τον ύποπτο ρόλο διάφορων ΜΚΟ σαν το Χαμόγελο του Παιδιού. Θα γίνουμε όλοι μας μικροί ή μεγάλοι νταβατζήδες της παιδικότητας και της αθωότητας των παιδικών ματιών που υποφέρουν άδικα;
Το ζήτημα χρήζει απάντησης και χρήζει συγκεκριμένης απάντησης καταρχήν απέναντι σε όλον αυτό τον συφερτό των νταβατζήδων της παιδικότητας που μόνη τους έγνοια είναι η καταπίεση και εκμετάλλευση των παιδιών να μην είναι υπερβολική και δεν μπορούνε να φάνε τους αστακούς τους. Και εδώ είναι η διαφωνία μου με τον Ντωβέ. Δεν μπορείς να αφήσεις αυτή τη λύση νέτα σκέτα στο κίνημα (που αν είναι να θει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει), υπάρχουνε πράγματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν τώρα σιγά-σιγά. Καλή η ιδέα να οργώσουμε αυτό το χωράφι αλλά καλό είναι να πετάς και κάνα σπόρο.
Τέλος κλείνοντας κάπως αυτό το κείμενο αλλά φυσικά μην κλείνοντας καθόλου τα ζητήματα, πρέπει να αναφερθώ και στο θέμα του βιασμού. Πέραν των πολλών διαστάσεων που έχει και τις οποίες θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας (από την “κλασσική” μέθοδο του βιασμών των γυναικών των αντιπάλων σε έναν πόλεμο μέχρι τα σκοτεινά πάρκα και τα φιμωμένα στόματα). Ο βιασμός δεν είναι μία συνουσία που γίνεται υπό καθεστώς βίας, έτσι νέτα σκέτα. Αν κάποιος ανάγει σε αυτό το
επίπεδο το βιασμό δεν κάνει κάτι άλλο πέραν της απλής μεταφυσικής. Ο βιασμός συμβαίνει πάντα μέσα σε κάποιες υλικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές κλπ συνθήκες. Με αυτή την έννοια θα πρέπει να βλέπουμε και αυτό όπως και όλα τα ζητήματα. Να σημειώσω εδώ κάτι για ένα θέμα που ελάχιστα πράγματα, έτσι και αλλιώς έχουν γραφτεί, τον βιασμό ενός άντρα (που όπως καταλαβαίνει κανείς αν είναι μία φορά δύσκολο για μία γυναίκα θύμα βιασμού να παραδεχτεί ότι βιάστηκε, φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άντρα). Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είναι και τόσο συχνό το φαινόμενο και μάλλον ευδοκιμεί σε ειδικές περιπτώσεις όπως στις φυλακές, ή σε πολέμους. Αλλά υπάρχει και θα πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας όταν μιλάμε για αυτό το θέμα.
Ο βιασμός, οι βιασμοί (οι πιο μικροί και οι πιο νομιμοποιημένοι) είναι κομμάτι ενός συστήματος. Γιατί βιάζεται περισσότερο ένα γυναικείο σώμα κατά τη σεξουαλική επαφή και δεν βιάζεται το ίδιο όταν μέχρι τον 5ο και τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης πρέπει να δουλέψει; Αυτήν την ιεραρχία δεν την βάζουμε εμείς. Τη βάζει καταρχήν μία συγκεκριμένη κοινωνική οργάνωση που όμως ένα κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος, παραβλέποντας, ή αδιαφορώντας όχι μόνο για το εργασιακό αλλά και για ένα άλλο πλήθος ζητημάτων την αποδέχεται. Δυστυχώς αυτό είναι το αποτέλεσμα της ήττας αυτών των κινημάτων, η μερικότητα που καλύπτει το σύνολο της δράσης τους. Όταν όλοι μας ζούμε σε ένα καθεστώς πλήρους εκπόρνευσης, ψυχικής, σωματικής και συναισθηματικής, αλήθεια αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο “εύκολη” μπορεί να είναι η “πατριαρχία” για έναν άντρα; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο εύκολοι μπορεί να είναι ΟΛΟΙ οι γαμημένοι ρόλοι που μοιράζει, κατατάσσει, κλείνει και περιορίζει ένα σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας για να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να κυριαρχεί. Μάλλον όχι. Γιατί θεωρείται για κάποιον περίεργο λόγο ότι η “πατριαρχία” βολεύει ΟΛΟΥΣ τους άντρες. Όπως και το άλλο το εντελώς ανεδαφικό ότι καταπιέζονται εξίσου ΟΛΕΣ οι γυναίκες.
Αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν σε μία κοινωνική οργάνωση όπου τα πάντα καθορίζονται από το φύλο. Τέτοια κοινωνία ποτέ όμως σχεδόν δεν υπήρξε. Τις περισσότερες φορές αυτό που υπάρχει είναι ο ένας ή ο άλλος καταμερισμός προνομίων και υποχρεώσεων, καταναγκασμών και απολαύσεων. Ο οποίος όλως παραδόξως συνοδεύεται και από μία συνθήκη εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Ας φέρω ένα παράδειγμα. Την περιβόητη περίπτωση της Αμαρύνθου. Όλος ο κυρίαρχος λόγος, αλλά και το συντριπτικό κομμάτι του χώρου αναγνώρισε σαν πηγή του “προβλήματος” το ότι μιλάγαμε για μία νεαρή γυναίκα. Εμένα όμως δε μου βγάζει κανείς από το μυαλό και κυρίως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ότι αυτή δεν ήταν μία νεαρή γυναίκα απλά και μόνο νέτα και σκέτα. Ήταν επίσης εργάτρια και επίσης μετανάστρια. Και από την άλλη οι άντρες ήταν γόνοι της τοπικής μικροεξουσίας. Πιστεύει κανείς ότι με την ίδια ευκολία θα γινόταν το συμβάν αν ήταν η κόρη του δημάρχου ή του παπά; Μπορεί κανείς να πετάξει με τόση ευκολία το σύνολο μία πραγματικότητα που λέει γυναίκα-εργάτρια-μετανάστρια; Από ότι φάνηκε πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες μπόρεσαν. Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν μπορώ.
Είναι προφανές, ότι επειδή ένας οποιοσδήποτε άντρας μπορεί να βιάσει, αυτό δεν μετατρέπει όλους τους άντρες σε εν δυνάμει βιαστές. Όπως και το ότι οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει δεν μετατρέπει όλους τους ανθρώπους σε εν δυνάμει δολοφόνους. Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο, αυτό είναι γεγονός. Χιλιάδες γυναίκες βιάζονται καθημερινά, εκατομμύρια πεθαίνουν καθημερινά, χιλιάδες παιδιά τα σκοτώνουν οι γονείς τους στο ξύλο κλπ κλπ. Όμως όλα αυτά παράγονται συμβαίνουν μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτές τις έρμες τις συνθήκες μπορούμε να δοκιμάσουμε πάλι να αλλάξουμε; Η θα περιοριστούμε να καλλωπίσουμε τον κηπάκο μας...;
Η λέξη κομμουνισμός (και αυτά που σημαίνει για εμένα) είναι μία πολύ όμορφη λέξη. Πέραν των προφανών που μπορούν να σημαίνουν για τον οποιονδήποτε (και τα οποία συμπυκνώνονται μάλλον στο πεζό κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής) πρέπει κάποτε να έρθει ο καιρός να αρχίσει να εμπλουτίζεται και να επεκτείνεται και σε άλλα ζητήματα. Να ορίσει να βάζει ότι είναι κοινό, ότι θέλει να είναι κοινό ότι μπορεί να είναι κοινό σε τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας που πλέον έχουμε ξεχάσει πως είναι να είναι κοινοί. (Δυστυχώς έχει πέσει πάνω στην λέξη τέτοια βαριά κληρονομιά, να είναι καλά οι επιστήμονες του σοσιαλισμού, ο Στάλιν, Μάο και τα εγγόνια τους που θα πρέπει να γράψεις μία ολόκληρη παράγραφο -για να μην πω βιβλίο- όπου θα πρέπει να εξηγήσεις γιατί ο κομμουνισμός εμπεριέχει την αναρχία...).
ΥΓ. Είναι γεγονός ότι το να συζητάς στην Ελλάδα δεν είναι και η πιο ευχάριστη διαδικασία. Δυστυχώς όμως η κριτική έμπρακτη ή έλλογη εμπεριέχει το διάλογο σαν βασικό της στοιχείο. Όποιος αρνείται την διάλογο, αρνείται την κριτική, και όποιος αρνείται την κριτική μπορεί να σταματήσει να πηγαίνει σε συνελεύσεις και να πάει σε κανένα πολιτικό ή θρησκευτικό κατηχητικό να πάρει γραμμή... Αυτά.
Το οριστικό ξεκαθάρισμα όμως για την ηθική έπρεπε, μαζί με άλλους συντρόφους, να το κάνουμε πριν λίγα χρόνια, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε μία “ηθική της εργασίας”. Σε μία πολιτική άποψη που έλεγε, μέσες άκρες, ότι υπάρχουν “καλές” και “κακές” δουλειές για την επανάσταση. Φαίνεται ότι εμείς ήμασταν, και φυσικά συνεχίζουμε να είμαστε, ηλίθιοι, όταν στην εργασία, καταβάσην αυτό που βλέπουμε είναι ο εξαναγκασμός της μισθωτής σχέσης και όχι το πόσο ευνοούν, κατά την κούτρα του καθενός, ό,τι ο ίδιος ορίζει σαν επαναστατική συνείδηση. Μπορεί να είναι και αποτέλεσμα των κόμπλεξ της χαμηλής κοινωνικής μας καταγωγής, μιας και ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε την καλύτερη μισθωτή σχέση από το πλήθος που μας προσφέρθηκε για να τα έχουμε καλά με τους θεούς και ημίθεους της επανάστασης. Ποιος ξέρει; Λεπτομέρειες για αυτές τις ιστορίες εδώ.
Με αυτή την έννοια διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την μπροσούρα αυτή. Τρις. Μία πρόχειρη, μία καλή και μία προκειμένου να γράψω κάποια πράγματα σε σχέση με τα όσα λέει. Το πνεύμα πρόθυμον βέβαια, για μία τέτοια εργασία, η δε σαρξ (οι υλικές αντικειμενικές συνθήκες) ασθενής. Ωστόσο, ένας διάλογος σε σχέση με αυτήν στο indymedia, και ένα κείμενο που αναδημοσίευσε το faggot antinational, μου έθεσαν εκ νέου κάποια ερωτήματα. Δε θα έλεγα όμως κατά καμία έννοια ότι όσα ακολουθούν είναι μία συνολική κριτική επί οποιουδήποτε θέματος (είτε επί της μπροσούρας, είτε επί της σεξουαλικότητας, είτε επί των ταυτοτήτων, είτε..., είτε...).
Γενικώς στο Ντωβέ υπάρχει ένα πράγμα που για μένα είναι ενοχλητικό και που το έχω διαπιστώσει σε αρκετά κείμενα του που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά (άρα με βάση αυτά μιλάω). Ενώ επικαλείται το ναι μεν πολύ σωστό επιχείρημα ότι πλέον επαναστατικό δεν είναι να προτείνεις αναλυτικά τις λύσεις των προβλημάτων αλλά αντιθέτως να προτείνεις τα ίδια τα προβλήματα και να αναπτύσσεις την προβληματική πάνω σε αυτά επειδή απλούστατα τις λύσεις δε θα τις δώσει κάποιος μεμονωμένος άνθρωπος ή πολύ περισσότερο ο πεφωτισμένος από το θεό της επανάστασης ηγέτης αλλά θα τις δώσει το ίδιο το κίνημα από την άλλη, κατά τη γνώμη μου υπερβάλλει πάνω σε αυτή του θέση. Φυσικά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα με την έννοια του '60 ή του '70 και αυτό μάλλον οδηγεί τον Ντωβέ σε αυτή την υπερβολή. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι το επαναστατικό κίνημα θα φτιαχτεί μέσα σε αυτό τον κόσμο και θα προκύψει σε αυτές τις συνθήκες επιθυμώντας να αλλάξει και αυτό τον κόσμο και αυτές τις συνθήκες. Όπως άλλωστε το συνηθίζει. Με αυτή την έννοια είναι λάθος όταν ο Ντωβέ δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη του τη δυνατότητα του αντιπαραδείγματος και κυρίως τη δυνατότητα που δίνουν αυτές εδώ οι συνθήκες να αντιπαλέψουμε κάποια πράγματα. Με απλά λόγια ναι μεν τις λύσεις θα τις δώσει το επαναστατικό κίνημα, αλλά τα προβλήματα οφείλουν να τα θέσουν στην πράξη καταρχήν οι επαναστάτες. Εκεί είναι που πάσχει γενικώς ο Ντωβέ αλλά και ειδικώς σε αυτά τα κείμενα του για τη σεξουαλικότητα. Επιπλέον, επειδή δε μιλάμε για το κράτος και πως θα το διαλύσουμε, αλλά για κάτι καθημερινό, κρίνω πως έχουμε περισσότερες δυνατότητες να θέσουμε κάποια ζητήματα και κάποια προβλήματα έστω και μοριακά και έστω στις μικρές μας ορδές.
Οποιοσδήποτε λόγος που ξεκινάει να μιλήσει για σεξουαλικότητα και ταυτότητες είναι αναγκασμένος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ρητά ή άρρητα να έχει λύσει δύο ζητήματα: α. Τι είναι σεξουαλικότητα β. Τι είναι εν γένει ταυτότητα και δη σεξουαλική ταυτότητα. Δεν ξέρω καν αν έχει κάποιο νόημα να αποπειραθώ να δώσω κάποιους ορισμούς άλλους από αυτούς που έχει δώσει ήδη η ιστορική συνθήκη στην οποία ζούμε. Ωστόσο θα πρέπει να βάλω και εγώ τους προβληματισμούς μου. Προβληματισμούς που έχουν σαν αφετηρία ότι όλοι αυτοί οι ορισμοί είναι ρευστοί μέσα στην στην ιστορική κίνηση και ότι αυτό που καθορίζει το πως ορίζονται είναι η κίνηση των ανταγωνισμών. Άλλο πράγμα ήταν η γυναίκα το 1675 στην Ισπανία και άλλο πράγμα είναι η γυναίκα στην Ισπανία το 1987. Επίσης άλλο πράγμα είναι η γυναίκα στις ΕΠΑ το 2008 και άλλο πράγμα στην Κίνα το 2008. Με λίγα λόγια τους ορισμούς για όλα αυτά τα ζητήματα τους καθορίζει η ταξική πάλη (όπως και πολλά ακόμα πράγματα). Με αυτή την έννοια οι σημερινοί ορισμοί για τον άντρα τη γυναίκα, τον ή την ομοφυλόφιλο-η και τη σεξουαλικότητα είναι ιστορικό (και άρα προσωρινό...) αποτέλεσμα των επαναστατικών αγώνων των προηγούμενων ετών αλλά και προϊόν του υπάρχοντος συσχετισμού των ταξικών ανταγωνισμών.
Ωστόσο για εμένα μπαίνουν εξαρχής αυτά τα ζητήματα, σαν η βάση πάνω στην οποία μπορεί να δομηθεί ένας επαναστατικός λόγος. Ένας επαναστατικός λόγος ο οποίος δε θα προσπαθήσει να τα “επιλύσει” αλλά αντιθέτως θα προσπαθήσει να τα θέσει, έτσι ώστε να ανοίξουν οι προοπτικές. Σε γενικές γραμμές αυτό κάνει και ο Ντωβέ. Ο οποίος βέβαια αν και αποδέχεται εν πολλοίς ότι αυτά τα ζήτηματα άπτονται άμεσα κυρίως μίας επαναστατημένης κοινωνίας προκειμένου να επιλυθούν, σε ορισμένα σημεία νομίζω ότι ξεπερνά αυτά τα όρια. Ωστόσο βάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα: σε ποιον ανήκουν τα σώματα μας; Ανήκουν σε κανέναν ή όχι; Αφήνω το που ΘΑ ανήκουν ή ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ να ανήκουν τα σώματα μας στην κομμουνιστική κοινωνία και ρωτάω: ΤΩΡΑ και ΣΗΜΕΡΑ που ΑΝΗΚΟΥΝ τα σώματα μας; Τι γράφουν οι τίτλοι ιδιοκτησίας; Και μην αναρωτηθείτε μόνο στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Αναλογιστείτε το θέμα της στρατιωτικής θητείας, (να υπενθυμίσω ότι αφού τελειώσει κανείς τη θητεία του θεωρείται έφεδρος και άρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να καλεστεί στο στρατό). Επίσης αναλογιστείτε την ιατρική και την εξουσία του γιατρού πάνω στο σώμα. Ακόμα, όταν δουλεύουμε τι ΕΙΝΑΙ το σώμα μας τότε; Που ανήκει; Ακόμα όταν κάνουμε έρωτα, ποιανού είναι το σώμα μας; Είναι δικό μας και μόνο δικό μας; Το χαρίζουμε πλήρως στον άλλο-η; Το βάζουμε στο κρεβάτι μαζί με το άλλο ή τα άλλα και κάνουμε τη σούμα της απόλαυσης στο τέλος;
Όλα τα παραπάνω δεν τα λέω για να τρέξουμε να αναζητήσουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας του σώματος, αλλά πολύ περισσότερο για να αναλογιστούμε πάνω σε αυτό το ζήτημα: τι κάνουμε με το σώματά μας και κυρίως (Για να βάλουμε την απελευθερωτική σκοπιά) τι μπορούμε να κάνουμε με τα σώματα μας...
Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που πιάνει ο Ντωβέ είναι ότι προσπαθεί να δει αυτά τα ζητήματα πέρα από το βλέμμα των διαχωρισμών, των ταυτοτήτων και όλων των φουκοντελεζιανών αναλύσεων που έχουν στοιχειώσει αυτό το θέμα. Ομολογώ ότι χάρηκα. Είναι δεδομένο για εμένα ότι ιστορικά τα κινήματα των ταυτοτήτων πλέον ιστορικά έχουν ηττηθεί, αυτό που ξεκίνησε σα προσπάθεια συνάρθρωσης κατέληξε σαν ένα διαχωρισμός και μία γκετοποίηση άνευ προηγουμένου. Ο καθένας φυσικά μπορεί να γκετοποιείται όσο γουστάρει. Μόνο ας μη λέει ότι το κάνει και για την απελευθέρωση, γιατί απλούστατα δεν το κάνει για αυτό. Το κάνει για να νιώθει πιο ευχάριστα στο γκέτο του. Και πάλι αυτό δεν είναι κακό. Αυτό που είναι λάθος είναι να μην έχεις επίγνωση του γκέτο σου, και κυρίως να μην προσπαθείς όπου μπορείς και όπου έχεις δυνάμεις να το σπας. Με αυτή την έννοια δεν καταλαβαίνω καθόλου πολιτικά την ανάλυση που γίνεται από το μέλος της ΛΟΑ σε σχέση με το πάρτι τους. Πρώτον, γιατί ανάγει σε ένα τέτοιο επίπεδο τους διαχωρισμούς που μοιάζει τρομακτικό. Λες και όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (ή όλες οι γυναίκες πουτάνες από την άλλη). Δεύτερον, γιατί προσπαθεί να ντύσει θεωρητικά κάτι το προφανές: είναι ένα απλό πάρτι που διοργανώνεται πάνω σε μία ταυτότητα (σεξουαλική ή μη λίγο με νοιάζει...), ότι δεν κολλάει σε αυτή την ταυτότητα δεν έχει θέσει και στο πάρτι. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τη σημασία της οποιασδήποτε σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά θέλοντας να βάλω τη σημασία του παρτυ εκεί που πραγματικά είναι (δηλ. Στα πάρτι και όχι στην πολιτική δραστηριότητα αυτή καθαυτή), με την ίδια έννοια που δεν κολλάνε πάνκηδες σε χεβυμεταλάδικα πάρτι μάλλον δεν πολυκολλάνε και άντρες σε ένα πάρτυ που διοργανώνουν λεσβίες. Κατανοητό και σεβαστό. Ειδικά από τη στιγμή κιόλας που η ΛΟΑ και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων τρέχει, και που γενικώς φαντάζομαι δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί πολιτικά και με άντρες ομοφυλόφιλους ή μη... Οπότε, καλό είναι να μην θεωριτικοποιούμε κάτι που δεν μπορεί να θεωριτικοποιηθεί.
Από την άλλη, και επιπλέον, υπάρχει ένα ζήτημα ευρύτερο σε σχέση με όλα τα κινήματα σεξουαλικών ή φυλετικών ταυτοτήτων. Ένα ζήτημα που μάλλον προέκυψε στη συνέχεια και μέσα από τις διαδικασίες που κατέληξαν όλα αυτά τα κινήματα σαν ηττημένα. Η ανύψωση του τοίχου του διαχωρισμού της ταυτότητας από όλους τους υπόλοιπους μη μέλη αυτής της ταυτότητας, σε τέτοια ύψη που ουσιαστικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την εκφορά ακόμα και λόγου σε σχέση με αυτά. Και εντάξει, δεν είμαστε γυναίκες, και εντάξει δεν είμαστε ομοφυλόφιλοι (αλήθεια τι στο διάολο σημαίνει ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος; Και σε αυτό βάζει με ενδιαφέρον τρόπο το ζήτημα ο Ντωβέ...), πιθανά κάποια πράγματα να μην μπορούμε να τα καταλάβουμε όσο καλά και να μας εξηγηθούν. Καταβάσην επειδή ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑΜΕ σαν γυναίκες, αλλά από εκεί και πέρα το γεγονός ότι μας μεγάλωσε μία μάνα, ότι μπορεί να έχουμε αδερφές, το οτι μπορεί να έχουμε συναδέλφους, φίλες, και συντρόφισσες δεν μετράει; Με άλλα λόγια, από τη στιγμή κατά την οποία ζούμε σε μία κοινωνία όπου άντρες και γυναίκες ζουν μαζί, είναι τραγικό πολιτικό λάθος οι γυναίκες να προσπαθούν να λύσουν το γυναικείο ΜΟΝΕΣ τους. Και αν σε ένα βαθμό, έχει ένα μερίδιο ευθύνης το “αντρικό” κομμάτι του επαναστατικού κινήματος, το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχει και το “γυναικείο”, και εν τέλει και συνολικά όλο το επαναστατικό κίνημα. Τραγικό πολιτικό λάθος γιατί α. Βάζει διαχωρισμούς εκεί και που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά και όποιος διαχωρισμός υπάρχει θα έπρεπε να καταστραφεί, και β. Η επανάσταση περνάει μέσα από το σύνολο το σύνολο των εκμεταλλευομένων και κυριαρχούμενων και όχι από τις επιμέρους ομάδες (που αυτοί-ές νομίζουν ότι αποτελούν ή καπιταλισμός τους κάνει να νομίζουν ότι αποτελούν...). Εν ολίγοις, κατά την ταπεινή μου άποψη, από εδώ και πέρα μόνο μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ μπορούν να επιλυθούν κάποια ζητήματα. Σαν μόνη καλή αρχή το μόνο που εγώ μπορώ να δω είναι να αρχίσουν να δημιουργούνται για αυτά τα ζητήματα ανοιχτές ομάδες. Και να συζητούνται αυτά τα ζητήματα ΑΝΟΙΧΤΑ από το επαναστατικό κίνημα. Όσο οι συζητήσεις είναι περιχαρακωμένες, όσο το γυναικείο ζήτημα, σα φορέα επίλυσης του βρίσκει μόνο τις γυναίκες τόσο η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι αυτή που είναι.
Ο Ντωβέ παρόλο που βάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα παραβλέπει και άλλα πολλά με τραγικό σχεδόν τρόπο. Ας πούμε δεν μπορείς να αγνοείς το θέμα της πορνείας. Ένα θέμα που βάζει με τον πιο άμεσο τρόπο τα ζητήματα της σεξουαλικότητας της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Ένα θέμα για το οποίο έχουν χυθεί ωκεανοί μελανιού και άλλων σωματικών υγρών. Και ένα θέμα το οποίο κάποτε θα πρέπει να το συζητάμε με όσο το δυνατόν περισσότερο λιγότερη ηθική. Όμως πραγματικά και εγώ από την πλευρά μου ελάχιστα πράγματα μπορώ να πω, πέραν του να εντοπίσω αυτή την αδυναμία του Ντωβέ και να επισημάνω ότι οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις (όλες όσες βλέπουν τους άλλους σα “θύματα”, τους μετανάστες, τους εργάτες, τις πουτάνες, τους πρόσφυγες κλπ.) ελάχιστα μου κάνουν.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε σχέση με το Ντωβέ είναι το θέμα της παιδικότητας. Ένα θέμα στο οποίο έχω μία ιδιάζουσα ευαισθησία (ποιος ξέρει μπορεί να είναι επειδή είμαι ανώριμος...). Η δική μου οπτική, σαν μία οπτική που ερμηνεύει τα πάντα σαν προϊόν ανταγωνισμών, μάλλον δε συμφωνεί με αυτή του Ντωβέ ο οποίος φαίνεται να παραβλέπει και να ξεχνά κάποια πράγματα, όταν κατακρίνει τη νομοθεσία για την προστασία των παιδιών σαν περιοριστική για την ελευθερία των παιδιών. Ο Ντωβέ όμως ξεχνά μερικά πράγματα. Πρώτο και βασικότερο, σε τι κόσμο ζούμε (“Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα”, που λέει και ο Ευαγγελάτος...) και δεύτερον ποιών διαδικασιών είναι αποτέλεσμα αυτός ο κόσμος. Πέραν του ότι ο Ντωβέ σφάλλει σφόδρα όταν μιλάει σχεδόν συνεχώς για ανθρωπότητα και κοινωνία μιας και δεν υπάρχει ούτε ανθρωπότητα σαν ενιαίο πράγμα ούτε καν κοινωνία σαν ενιαίο πράγμα. Το να εγκαλεί λοιπόν αυτήν την ανθρωπότητα επειδή περιορίζει με νόμους προστασίας τα παιδιά και τις γυναίκες παραβλέπει το γεγονός του πως διαμορφώνεται ιστορικά αυτή η νομοθεσία. Δεν ήταν τα παιδιά των βασιλέων και των λόρδων, ούτε των βιοτεχνών και των εμπόρων που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία, στα υφαντουργεία και στα εργοστάσια όπλων (επειδή είναι μικρά ευέλικτα, ή έχουν μικρά δάχτυλα), ήταν, όλως παραδόξως, τα παιδιά των εργατών. Επίσης δεν ήταν τα παιδιά των αφεντικών που εισήχθησαν στη μαζική εκπαίδευση στις αρχές του αιώνα, αυτά είχαν ή ιδιωτικούς δασκάλους ή ιδιωτικά σχολεία. Τη βία της μαζικής εκπαίδευσης έπρεπε να την υποστούν πάλι, κατά κύριο λόγο, τα παιδιά των εργατών. Επίσης ήταν τα κινήματα (ανάμεσα στα άλλα και στην εκπαίδευση και την παιδαγωγική ή την ψυχολογία) που έβαλαν με μανία όλο αυτό το πλήθος των ζητημάτων που καλύπτει κατά κάποιο τρόπο η νομοθεσία προστασίας του παιδιού. Αλλά γενικώς ας μην υπερβάλλουμε το ότι μιλάμε για νομοθεσία δεν σημαίνει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα στο σύνολο της. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το σώμα μας σε πολλές περιπτώσεις δε μας ανήκει. Στα δε παιδιά μέχρι την ενηλικίωση τους εν πολλοίς το σώμα τους δεν τους ανήκει. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται να διαμορφωθεί μία νομοθεσία που από τη μια εξασφαλίζει κάποια προστασία από υπερβολές και από την άλλη έρχεται να ελέγξει και να περιορίσει. Ποιο είναι το ζητούμενο όμως σε όλη αυτή την υπόθεση; Και είναι μόνο ένα; Ή είναι ένα πλήθος που αλληλοδιαπλέκεται; Το ζήτημα που ανήκει το παιδί, τι είναι το παιδί και τι είναι παιδικότητα πως θα πρέπει να το λύσουμε σε έναν καθόλου αθώο κόσμο; Με τις φιλανθρωπίες της κυρίας Μαριάννας και της συχωρεμένης της Νταϊάνας, με τον ύποπτο ρόλο διάφορων ΜΚΟ σαν το Χαμόγελο του Παιδιού. Θα γίνουμε όλοι μας μικροί ή μεγάλοι νταβατζήδες της παιδικότητας και της αθωότητας των παιδικών ματιών που υποφέρουν άδικα;
Το ζήτημα χρήζει απάντησης και χρήζει συγκεκριμένης απάντησης καταρχήν απέναντι σε όλον αυτό τον συφερτό των νταβατζήδων της παιδικότητας που μόνη τους έγνοια είναι η καταπίεση και εκμετάλλευση των παιδιών να μην είναι υπερβολική και δεν μπορούνε να φάνε τους αστακούς τους. Και εδώ είναι η διαφωνία μου με τον Ντωβέ. Δεν μπορείς να αφήσεις αυτή τη λύση νέτα σκέτα στο κίνημα (που αν είναι να θει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει), υπάρχουνε πράγματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν τώρα σιγά-σιγά. Καλή η ιδέα να οργώσουμε αυτό το χωράφι αλλά καλό είναι να πετάς και κάνα σπόρο.
Τέλος κλείνοντας κάπως αυτό το κείμενο αλλά φυσικά μην κλείνοντας καθόλου τα ζητήματα, πρέπει να αναφερθώ και στο θέμα του βιασμού. Πέραν των πολλών διαστάσεων που έχει και τις οποίες θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας (από την “κλασσική” μέθοδο του βιασμών των γυναικών των αντιπάλων σε έναν πόλεμο μέχρι τα σκοτεινά πάρκα και τα φιμωμένα στόματα). Ο βιασμός δεν είναι μία συνουσία που γίνεται υπό καθεστώς βίας, έτσι νέτα σκέτα. Αν κάποιος ανάγει σε αυτό το
επίπεδο το βιασμό δεν κάνει κάτι άλλο πέραν της απλής μεταφυσικής. Ο βιασμός συμβαίνει πάντα μέσα σε κάποιες υλικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές κλπ συνθήκες. Με αυτή την έννοια θα πρέπει να βλέπουμε και αυτό όπως και όλα τα ζητήματα. Να σημειώσω εδώ κάτι για ένα θέμα που ελάχιστα πράγματα, έτσι και αλλιώς έχουν γραφτεί, τον βιασμό ενός άντρα (που όπως καταλαβαίνει κανείς αν είναι μία φορά δύσκολο για μία γυναίκα θύμα βιασμού να παραδεχτεί ότι βιάστηκε, φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άντρα). Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είναι και τόσο συχνό το φαινόμενο και μάλλον ευδοκιμεί σε ειδικές περιπτώσεις όπως στις φυλακές, ή σε πολέμους. Αλλά υπάρχει και θα πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας όταν μιλάμε για αυτό το θέμα.
Ο βιασμός, οι βιασμοί (οι πιο μικροί και οι πιο νομιμοποιημένοι) είναι κομμάτι ενός συστήματος. Γιατί βιάζεται περισσότερο ένα γυναικείο σώμα κατά τη σεξουαλική επαφή και δεν βιάζεται το ίδιο όταν μέχρι τον 5ο και τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης πρέπει να δουλέψει; Αυτήν την ιεραρχία δεν την βάζουμε εμείς. Τη βάζει καταρχήν μία συγκεκριμένη κοινωνική οργάνωση που όμως ένα κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος, παραβλέποντας, ή αδιαφορώντας όχι μόνο για το εργασιακό αλλά και για ένα άλλο πλήθος ζητημάτων την αποδέχεται. Δυστυχώς αυτό είναι το αποτέλεσμα της ήττας αυτών των κινημάτων, η μερικότητα που καλύπτει το σύνολο της δράσης τους. Όταν όλοι μας ζούμε σε ένα καθεστώς πλήρους εκπόρνευσης, ψυχικής, σωματικής και συναισθηματικής, αλήθεια αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο “εύκολη” μπορεί να είναι η “πατριαρχία” για έναν άντρα; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο εύκολοι μπορεί να είναι ΟΛΟΙ οι γαμημένοι ρόλοι που μοιράζει, κατατάσσει, κλείνει και περιορίζει ένα σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας για να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να κυριαρχεί. Μάλλον όχι. Γιατί θεωρείται για κάποιον περίεργο λόγο ότι η “πατριαρχία” βολεύει ΟΛΟΥΣ τους άντρες. Όπως και το άλλο το εντελώς ανεδαφικό ότι καταπιέζονται εξίσου ΟΛΕΣ οι γυναίκες.
Αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν σε μία κοινωνική οργάνωση όπου τα πάντα καθορίζονται από το φύλο. Τέτοια κοινωνία ποτέ όμως σχεδόν δεν υπήρξε. Τις περισσότερες φορές αυτό που υπάρχει είναι ο ένας ή ο άλλος καταμερισμός προνομίων και υποχρεώσεων, καταναγκασμών και απολαύσεων. Ο οποίος όλως παραδόξως συνοδεύεται και από μία συνθήκη εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Ας φέρω ένα παράδειγμα. Την περιβόητη περίπτωση της Αμαρύνθου. Όλος ο κυρίαρχος λόγος, αλλά και το συντριπτικό κομμάτι του χώρου αναγνώρισε σαν πηγή του “προβλήματος” το ότι μιλάγαμε για μία νεαρή γυναίκα. Εμένα όμως δε μου βγάζει κανείς από το μυαλό και κυρίως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ότι αυτή δεν ήταν μία νεαρή γυναίκα απλά και μόνο νέτα και σκέτα. Ήταν επίσης εργάτρια και επίσης μετανάστρια. Και από την άλλη οι άντρες ήταν γόνοι της τοπικής μικροεξουσίας. Πιστεύει κανείς ότι με την ίδια ευκολία θα γινόταν το συμβάν αν ήταν η κόρη του δημάρχου ή του παπά; Μπορεί κανείς να πετάξει με τόση ευκολία το σύνολο μία πραγματικότητα που λέει γυναίκα-εργάτρια-μετανάστρια; Από ότι φάνηκε πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες μπόρεσαν. Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν μπορώ.
Είναι προφανές, ότι επειδή ένας οποιοσδήποτε άντρας μπορεί να βιάσει, αυτό δεν μετατρέπει όλους τους άντρες σε εν δυνάμει βιαστές. Όπως και το ότι οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει δεν μετατρέπει όλους τους ανθρώπους σε εν δυνάμει δολοφόνους. Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο, αυτό είναι γεγονός. Χιλιάδες γυναίκες βιάζονται καθημερινά, εκατομμύρια πεθαίνουν καθημερινά, χιλιάδες παιδιά τα σκοτώνουν οι γονείς τους στο ξύλο κλπ κλπ. Όμως όλα αυτά παράγονται συμβαίνουν μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτές τις έρμες τις συνθήκες μπορούμε να δοκιμάσουμε πάλι να αλλάξουμε; Η θα περιοριστούμε να καλλωπίσουμε τον κηπάκο μας...;
Η λέξη κομμουνισμός (και αυτά που σημαίνει για εμένα) είναι μία πολύ όμορφη λέξη. Πέραν των προφανών που μπορούν να σημαίνουν για τον οποιονδήποτε (και τα οποία συμπυκνώνονται μάλλον στο πεζό κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής) πρέπει κάποτε να έρθει ο καιρός να αρχίσει να εμπλουτίζεται και να επεκτείνεται και σε άλλα ζητήματα. Να ορίσει να βάζει ότι είναι κοινό, ότι θέλει να είναι κοινό ότι μπορεί να είναι κοινό σε τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας που πλέον έχουμε ξεχάσει πως είναι να είναι κοινοί. (Δυστυχώς έχει πέσει πάνω στην λέξη τέτοια βαριά κληρονομιά, να είναι καλά οι επιστήμονες του σοσιαλισμού, ο Στάλιν, Μάο και τα εγγόνια τους που θα πρέπει να γράψεις μία ολόκληρη παράγραφο -για να μην πω βιβλίο- όπου θα πρέπει να εξηγήσεις γιατί ο κομμουνισμός εμπεριέχει την αναρχία...).
ΥΓ. Είναι γεγονός ότι το να συζητάς στην Ελλάδα δεν είναι και η πιο ευχάριστη διαδικασία. Δυστυχώς όμως η κριτική έμπρακτη ή έλλογη εμπεριέχει το διάλογο σαν βασικό της στοιχείο. Όποιος αρνείται την διάλογο, αρνείται την κριτική, και όποιος αρνείται την κριτική μπορεί να σταματήσει να πηγαίνει σε συνελεύσεις και να πάει σε κανένα πολιτικό ή θρησκευτικό κατηχητικό να πάρει γραμμή... Αυτά.
24 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
κόψε την παράγραφο για την αμάρυνθο τουλάχιστον ποθ την έβαλες δυο φορές...
εύστοχα σχόλια πάντως, τόσο για την "αοριστολογία" του Ντ. και την αδυναμία του να το γειώσει στους αγώνες και την κίνηση του τώρα που δεν την καταδεικνύει επαρκώς η ελληνική επιμέλεια, όσο και στο κομμάτι της παιδικής κακοποίησης και πως οι ταξικοί συσχετισμοί αντανακλώνται στο νομοθετικό πλαίσιο...
高 认 为
που σημαίνει well done
α και για την παιδικοτητα.. αυτο που λεει η Γωγου "μια μερα τα παιδια θα διαλεγουνε γονιους" μου κανει για το κομμουνισμο μια χαρα.
ολες οι κομμουνες θα τρεμουνε μην ακουσουν απο το πρωτο τυχαιο οχτάχρονο τη φραση "εχει κι αλλου πορτοκαλιες ε?"
* "η ομορφότερη σ'ολο το Treves", "η βασιλισσα του χορού" κλπ κλπ, χαρακτηρισμοι του σαλιαρη Καρλ
Χαίρομαι που συμφωνούμε.
Ξεκίνησες να μαθαίνεις κινέζικα;
βσ που να διαβάσεις και τα ερωτικά ποιήματα του Μαρξ
Μου έδωσες μία καλή ιδέα για μία επόμενη ανάρτηση.
Πριν ο νεάρος Κάρολος πιάσει και βάλει κάτω το Χέγκελ έγραφε τα εξής:
Κι η αναπνοή του Ζέφυρου το ξαναφέρνει,
από τους άγριους κεραυνούς της καταιγίδας.
Ω! στ' αλήθεια θα το γράψω σα ρεφραίνε, ώστε οι γενιές που έρχονται να ξέρουν:
ΤΖΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.
Άνευ σχολίου...
1. Το θέμα του φύλου είναι το πιο δυσεπίλυτο, που υπάρχει, καθώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να καθορίσουμε επακριβώς που αρχίζει και τελείωνει η επίδραση της κοινωνίας και των λοιπών εξωγενών παραγόντων και που η επίδραση της φύσης. Το ζήτημα του φύλου είναι επίσης η απόδειξη ότι όλα δεν ερμηνεύονται με βάση τις σχέσεις παραγωγής αλλά όλα ερμηνεύονται με βάση τις σχέσεις εξουσίας (με τις σχέσεις παραγωγής να αποτελούν βασική "υποκατηγορία" των πρώτων). Θα δούμε λοιπόν στο θέμα του φύλου τα αιτήματα των νεοφιλελεύθερων να ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με τα δικά μας. Εμείς μιλάμε για πλήρη απελευθέρωση ενάντια στην καταπίεση των φύλων και της σεξουαλικότητας και αυτοί όμως ζητούν τον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου και σε επίπεδο φύλου/σεξουαλικότητας (δε μιλάω για τους τύπου Σάρα Πέιλιν φυσικά). Γιατί η εκμετάλλευση δεν ενδιαφέρεται αν είσαι άντρας, γυναίκα ή ομοφυλόφιλος, για αυτήν είμαστε ίδιοι, και μάλιστα ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι διαχωρισμοί και οι καταπιέσεις των φύλων κατέρρεαν πλήρως, το σύστημα θα συνέχιζε να υπάρχει απερίσπαστο. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι σημαντικότατο να παλεύουμε για τα παραπάνω ενάντια σε εξουσίες κάθε μορφής, ακόμη και αν αυτές δεν είναι δομημένες γύρω από την παραγωγή (εδώ δεκτές ενστάσεις, που δεν αναιρούν όμως την ουσία αυτών που λέω). Αυτά για όσους αυτοκάθορίζονται μόνο με βάση την πολιτική δράση για την απελευθέρωση των φύλων.
2. Στα πάρτυ της ΛΟΑ όμτως και εμένα μου κακοφάνηκε ο αποκλεισμός των ανδρών. Ωστόσο, όπως μου εξήγησαν μετά και το καταλαβαίνω, δέχονται καθημερινά μεγάλη καταπίεση και χρειάζονται ένα χωροχρόνο τελείως δικό τους. Αυτό μπορεί να αποτελεί γκετοποίηση αλλά για μένα γκετοποιημένος είναι και ο α/α/α χώρος γενικότερα όταν θεωρεί τον εαυτό του ως διακριτό κοινωνικό κομμάτι και βάζει απέναντι του την κοινωνία, λειτουργώντας όχι ΜΕ αλλά ΓΙΑ αυτήν (στην καλύτερη, στη χειρότερη αυτοεπιβεβαίωση υπερεπαναστατικότητας) και μεταγγίζοντας έτσι με το χειρότερο τρόπο τις γραφικότητες της αριστεράς, από τις οποίες θα θέλαμε (λέμε τώρα) κάποια στιγμή να ξεφεύγαμε.
3. Νομίζω στην Αμάρυνθο (έτσι αντιλήφθηκα) ο περισσότερος κόσμος ήταν της άποψής σου.
4. Για το ζήτημα του πως θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι η κοινωνία μετά την έφοδο στον ουρανό, δε συμφωνώ εντελώς στο ότι πρέπει να αφήσουμε το κίνημα να αποφασίσει. Εκ των πραγμάτων το μετά θα πρέπει να χτίζεται στο τώρα ώστε να αποκτά χαρακτηριστικά μαζικής κοινωνικής αλλαγής. Χωρίς τα σημάδια της αταξικής κοινωνίας, της αμεσοδημοκρατίας και της αυτοδιεύθυνσης μην ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μαζικότητα. Και αυτά τα σημάδια μάλλον καλούμαστε να τα φτιάχνουμε εμείς.
4. Η λύση σε θέματα φύλου θέλει επιστροφή στο ιδανικό της ελευθερίας και στην αντεξουσία. Δε νομίζω ότι η ηθική έχει θέση σε τέτοια ζητήματα, δε βοηθάει καθόλου.
1. Στο κέντρο αυτού του κόσμου εγώ βλέπω δύο πράγματα ταυτόχρονα: την εκμετάλλευση και την κυριαρχία να κυβερνούν με απόλυτη αρμονία. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. To φύλο είναι ένα όντως εξαιρετικά δυσεπίλυτο ζήτημα, και φυσικά δεν ελπίζω καν να το λύσω. Κάποια θέματα θέλω να θίξω. Έτσι λοιπόν, όπως και αυτό θα πρέπει να το δω ανάμεσα σε αυτό το δίπολο εκμετάλλευσης-κυριαρχίας. Με αυτήν την έννοια ισχυρίζομαι ότι δεν μπορώ να το δω αξεδιάλυτα ούτε να μιλήσω και να πω ότι το γυναικείο και η σεξουαλικότητα δεν είναι καθόλου θέμα εκμετάλλευσης. Στη καλύτερη έρχεται το ένα να συμπληρώσει το άλλο στην χειρότερη είναι απλά το ένα συνέχεια του άλλου. Ας πούμε πιστεύεις ότι η συνεχής ας την πούμε φιλελευθεροποίηση στα θέματα της ομοφυλοφιλίας και του γυναικείου δεν είναι καθόλου αποτέλεσμα και δεν έχει την παραμικρή σχέση και με την είσοδο της γυναίκας στη μαζική παραγωγή, με τους αγώνες των γυναικών και των ομοφυλοφίλων, με την ήττα αυτών των κινημάτων, και στη συνέχεια με την αποικιοποίηση αυτού του νέου χώρου που άνοιξαν αυτοί οι αγώνες από το εμπόρευμα;
Που σταματά η εκμετάλλευση και που αρχίζει η κυριαρχία;
Τέλος πάντων με αυτή την έννοια επιμένω να βλέπω όλα τα πράγματα μέσα από τη διαλεκτική τους σχέση και στο ιστορικό τους πλαίσιο. Και το ότι σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να είναι πιο πάνω, ή στην επιφάνεια μία κυριαρχική σχέση ή συνθήκη καθόλου δε νομίζω ότι μειώνει την αξία και τη σημασία αυτού που δε φαίνεται ή αυτού που παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο.
2. Νομίζω ότι δεν μπαίνει θέμα "κακοφάνιας" στο ζήτημα του πάρτυ της ΛΟΑ. Αντιλαμβάνομαι (τέλος πάντων θέλω να πιστεύω ότι αντιλαμβάνομαι η αν θες έχω όλη την καλή διάθεση να προσπαθήσω να αντιληφθώ), τα όποια ζόρια, την όποια πίεση και μία καθημερινότητα που σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό εξοστρακίζει. Αυτό που με ενόχλησε, και με ενόχλησε πολιτικά φυσικά, ήταν η προσπάθεια να ενδυθεί κάτι το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει με όλα τα πέπλα του διαχωρισμού. Κάνεις ένα πάρτυ, πρέπει να το οχυρώσεις σαν το απόρθητο κάστρο; Κάνε το πάρτυ και άστο να είναι ένα πάρτυ, εκεί που θες να αμυνθείς παίξε άμυνα και εκεί που θες παίξε επίθεση.
Για το χώρο συμφωνώ απολύτως.
3. Δυστυχώς όμως η άκρατη συναισθηματικότητα δεν άφησε σχεδόν κανένα να συζητήσει ψύχραιμα το θέμα...
4. Συμφωνώ μαζί σου, αυτό είναι και ένα από τα βασικά λάθη του Ντωβέ νομίζω.
4.4. Η ηθική ποτέ βοηθάει πουθενά. Παρα μόνο αυτό τον κόσμο να συνεχίζει να υπάρχει.
Inlove &Βααλ τη θέση σας νο4 και 4, 4.4. δεν την καταλαβαίνω, θα θέλατε μήπως να την αναπτύξετε λίγο παραπάνω?
Παρεπιμπτόντως ωραίο μπάνερ. Νανσ Κριστιαν Ανδερσεν κι έτσι? -Mirror mirror tell me more, who' s the fairest of them all? -It's you Alice, only You
Τι θα γίνει mp(r)e? εδώ υπάρχει κουβέντα...
asto kalitera
foufoutos
Ανώνυμε φούφουτε, σου δίνω κίνητρα να πάρεις μεγαλύτερη οθόνη και ένα πισί της προκοπής. Και σιγά το πολύ ctr - μη μου κουραστείς. όλα έτοιμα τα θέλετε.
Αρσέν όσον αφορά τα 4άρια, εγώ από την πλευρά μου αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολύ συχνά ο Ντωβέ "αναθέτει" στην επαναστατική κοινωνία και στο επαναστατικό κίνημα κάποιες λύσεις. Πράγμα το οποίο μόνο εώς ένα βαθμό είναι σωστό. Στον υπόλοιπο βαθμό που δεν είναι σωστό υπάρχουν πράγματα που πρέπει και μπορούμε να κάνουμε εμείς τώρα.
Για την ηθική τι δεν καταλαβαίνεις ακριβώς...;;;
Η παράγραφός σου που αναφέρεται στους βιασμούς έχει κάτι περίεργο. Μας λες ότι αυτά τα πράματα γίνονται μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Ωραία, αλλά και? Θέλω να πω πάντα όλα γίνονταν μέσα σε κάποιες συγκεκριμένες για κάθε εποχή συνθήκες. Με αυτό το επιχείρημα δε νομίζω ότι εξηγείς ή φωτίζεις κάτι , αλλά δίνεις ένα πολύ ωραίο σκαλί για την απάντηση «οι βιασμοί πάντα γίνονταν, μέσα σε κάθε είδους κοινωνικές συνθήκες, άρα υπήρχε πάντα όπως και τώρα η πατριαρχία». Γκεγκε?
Συνεχίζεις με το ερώτημα «Πόσο εύκολος είναι ο ρόλος του άντρα στην πατριαρχία». Βάζεις δηλαδή , θέμα σύγκρισης των ρόλων «άντρας-γυναίκας», ενώ λέμε ότι θα πρέπει να ξεπερνιούνται τέτοια στεγανά και στερεότυπα. Ηαπάντηση θα μπορούσε να έρθει από το τραγουδάκι με τη Μαίρη Παναγιωταρά. Αυτό , δυστυχώς για το ερώτημά σου , είναι που παίζει ως mainstream κατάσταση και αν το βάλεις σε κουβέντα, αναπαράγεις όλη τη μαλακία «εμείς πάμε στρατό»-«ναι αλλά εμείς γεννάμε» (το δοκίμασα πριν σου γράψω).
Το ζουμί , όπως πολύ σωστά συνόψισε ένας φίλος, είναι ότι ανεξάρτητα σε ποιον αναφέρεσαι , δεν είναι και πολύ δόκιμο να απαντάς σε μια ταυτότητα προβάλλοντας μια άλλη ταυτότητα. Το βασικό νομίζω είναι ότι απ΄τη στιγμή που ακόμη και η πιο στενή σχέση (του ζευγαριού) ρυθμίζεται από το χρήμα, δημιουργούνται σχέσεις εξουσίας στο εσωτερικό της. Αυτός που φέρνει τα λεφτά έχει το παρόν και το μέλλον του άλλου στα χέρια του. Το αν είναι πιο δύσκολος ο ρόλος αυτού που φέρνει τα λεφτά ή του αλλουνού….???
καταρχήν δε νομίζω ότι απαντώ σε μία ταυτότητα με μία άλλη ταυτότητα. Δε νομίζω ότι προτάσσω την ανδρική απέναντι στη γυναικεία. Βασικά δεν θα έλεγα καν ότι καταφέρομαι καν ενάντια στις ταυτότητες γενικώς και αορίστως, αλλά συγκεκριμένα στο πεδίο της κατανόησης του ρόλου, της σημασίας τους και των προβλημάτων που προκύπτουν από τακτικές ενίσχυσης τους και μπετοναρίσματος τους...
Όταν λέω ότι θα πρέπει να βλέπουμε κάθε φορά τις συνθήκες δεν το λέω αοριστολογώντας. Ας πούμε είναι άλλο πράγμα οι βιασμοί σε ένα πόλεμο, άλλο πράγμα ένας βιασμός σε ένα πάρκο, άλλο πράγμα ο βιασμός σε ένα συζυγικό κρεββάτι. Είναι άλλο πράγμα όχι σαν βιασμός-βιασμός αλλά σαν βιασμός-κοινωνικό φαινόμενο. Κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να το εξετάζουμε σαν τέτοιο αν θέλουμε να καταλάβουμε λίγο αυτόν τον κόσμο. Η βία είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Και αυτό φυσικά δεν το λέω για να δικαιολογήσω κανέναν, αλλά αντιθέτως για να μπορέσω να κατανοήσω τα πράγματα.
Ακόμα τι είναι πατριαρχία; Όχι ας πούμε γενικώς τι ήτανε αλλά τι είναι τώρα, σήμερα και στην Ελλάδα. Αλλά και στο παρελθόν. Η πατριαρχία ας πούμε εξασφάλιζε ποτέ στο σύνολο των αντρών μίας κοινωνίας ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ; Μάλλον όχι, με αυτή την έννοια βρίσκω ότι η συνθήκη της πατριαρχίας ήταν αν όχι εξίσου αλλά σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό καταπιεστική και για τους άντρες κυριαρχούμενους και εκμεταλλευομένους. Είναι τυχαίο που πολλά επαναστατικά κινήματα έβαζαν και ξανάβαζαν αυτά τα ζητήματα; Η πατριαρχική φιγούρα του παπά ή του στρατηγού δε νομίζω να ήταν και πολύ ευχάριστη στο χωρικό ή τον στρατιώτη. Για αυτό και η αμφισβήτηση αυτής της φιγούρας φέρνει ταυτόχρονα και τι γυναίκα πάνω από το ρόλο της μέσα στην πατριαρχία. Εν ολίγοις, η πατριαρχία είναι εξίσου εχθρική και για τους άντρες και για τις γυναίκες εκμεταλλευόμενους. Αυτό θέλω να πω...
καπου εκει καταφεύγει κανεις στη διαφορά μυικής μάζας ή κάτι τέτοιο εξίσου αντιιστορικο.
Επίσης, εντελώς τεχνικά μιλώντας είναι αδύνατο να βιάσει μία γυναίκα έναν άντρα.
Επίσης δεν ξέρω τι μπορεί να γίνεται σε γυναικείες φυλακές.
Δεν χρειάζεται νομίζω ο μαρξισμός για να εξηγήσεις ένα τέτοιο φαινόμενο, αρκεί η βιολογία.
εντελώς τεχνικά μιλώντας είναι αδύνατο να βιάσει μία γυναίκα έναν άντρα >>> καλά ωρε τόσες ταινίες με cyborg έχεις δει και υβριδικά σώματα, έναν απλό βιασμό από γυναίκα δεν μπορείς να φανταστείς? όσο για τη βιολογία δεν νομίζω ότι το λύνει το θέμα, καλά τρόλλαρες τον εαυτό σου?
για το δευτερο ζήτημα που βαζει η μπε. για να πούμε ότι δεν αναδεικνύεται ο διαχωρισμός με τον τρόπο που έθεσες το θέμα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων στην αλληλλοκατανόηση. π.χ. εγώ, η μπε καταλάβαμε πως το εννοούσες. από την άλλη όμως όταν ο φεμινισμός (μια μορφή του) σου λέει οι γυναίκες παθαίνουν το ένα και το άλλο προβάλοντας το θυματοποιητικό κομμάτι της προσέγγισης του, δεν μπορείς να απαντάς ναι αλλά και οι άντρες...
χαίρω πολύ καπιταλισμό έχουμε, όλοι σκατά τρώνε, θα σου πει, αλλά εμείς περισσότερα και φταίτε εσείς που είστε σε καλύτερη μοίρα σαν άντρες και αναπαράγετε αυτή τη φάση...
Η απάντηση σαυτό για μένα είναι ότι φυσικά και υπάρχει ιεραρχία, στην οποία επιτίθεσαι συνεχώς σε καθημερινό επίπεδο (πράγμα που κάποιοι άντρες το κάνουν χωρίς απραίτητα να είναι αναρχικοί ή κομμουνιστές), αλλά ενίοτε παρά την ιεραρχία συναντιέσαι με τον άλλο. αλλιώς οι νοσοκόμες π.χ. δε θα πρεπε να κατεβαίνουν μαζί με τους γιατρούς στο δρόμο γιατί οι δεύτεροι παίρνουν μεγαλύτερο μισθό στην πλάτη των πρώτων και τους δίνουν και εντολές...
[η ιεραρχία στη σχέση φύλο βέβαια είναι πολύ πιο σύνθετη από την ιεραρχία των μισθών ή των εργασιακών ρόλων αλλά τέσπα, καταλαβατε τι εννοώ...]
έτσι μπορείς να συναντηθείς με κάποιον που προβάλει την ταυτότητα του, μόνο μέσα από τους αγώνες που δίνει αυτός. τι γυναικείοι αγώνες παίζουν π.χ. ? για μισθό στην οικιακή εργασία? οκ... τι αντρικοί? ενάντια στη στράτευση στα 19? οκ... μπορούν να συνδεθούν αυτοί? έχει καλώς. αλλιώς δε πα να του εξηγείς δέκα χρόνια. τίποτα δεν καταλαβαίνει...
όταν δουν οι διαφοροι μερικοί αγώνες τα αδιέξοδα που προκύπτουν όταν κλείνονται στα όρια της ταυτότητας τότε ίσως αποκτήσουν την ικανότητα να προσπαθήσουν να κατανοήσουν και τους άλλους αντί να συγκρίνουν ποιος τρώει περισσότερα σκατά.
η κατανόηση του ρόλου και η πολιτική της ταυτότητας νομίζω ότι δεν συνδυάζονται με τίποτα.
τελοσπάντων νομίζω ότι είναι τελείως θέμα μεθοδολογίας(ή στρατηγικής αν θες) της κριτικης...
http://summermeeting.communisation.net/spip.php?article39
"Gender distinction, programmatism and communisation"
http://summermeeting.
communisation.net/
spip.php?article39
(αγγλικα)
αν και παραειναι δυσκολο (και λιγο διανοουμενιστικο) εχει ενδιαφερον
υγ. αν ο Μαρξ δεν ειχε καταλαβει εγκαίρως τι μαπας ποιητης θα γινοτανε αν συνεχιζε στον κατηφορο της τεχνης θα ειχαμε προβλημα γενικο, ετσι δεν ειναι;
ωπ
να http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=907807
Τώρα όσον αφορά το ζήτημα που και η μπε και συ βάζετε νομίζω ότι λέω κάποια πράγματα πιο πάνω. (Δεν μπαίνει θέμα καλών προθέσεων -πραγματικά χαίρομαι για αυτό το διάλογο). Όντως ο τρόπος που το έθεσα μπορεί να μην είναι και ο καλύτερος, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι το διαχωρισμό και την εξουσία της πατριαρχίας ελάχιστα τα έχουμε προσεγγίσει σαν καταπιεστική συνθήκη για τους άντρες.
Όλα αυτά βέβαια για να μην ξεχνιόμαστε έχουν ξεπεραστεί και έχουν κριθεί από τα επαναστατικά κινήματα σε άπειρες περιπτώσεις.
Και από την άλλη γιατί οι άντρες είναι σε καλύτερη μοίρα ακριβώς; Σόρρυ αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνω και πολύ. Αν μιλάμε ας πούμε σήμερα για κάποια βιολογική προίκα αυτή νομίζω είναι πολύ λιγότερο το φύλο και πολύ περισσότερο η "ομορφιά". Ένας άσχημος φτωχός είναι σε καλύτερη μοίρα από μία όμορφη φτωχή; (Για τους πλούσιους δεν υπάρχουν τέτοια διλλήματα εννοείται...). Ζούμε σε έναν ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ κόσμο, και η δικτατορία της ομορφιάς είναι νομίζω εξίσου σκληρή...
Θα συμφωνήσω στα υπόλοιπα που λες αν και τις τελευταίες 2 προτάσεις μάλλον δεν τις καταλαβαίνω.
βσ
θα προσπαθήσω να το διαβάσω το άρθρο.
Πάντως στον πρόλογο των ερωτικών ποιημάτων του Μαρξ. λέει ο Αρανίτσης (που έχει κάνει τη μετάφραση) ότι η Τζένη δεν τα γούσταρε καθόλου αυτά τα ποιήματα και τον παρακινούσε να ασχοληθεί με την επιστήμη και τη φιλοσοφία. (Αυτό σηκώνει δύο ερμηνείες -για να κάνουμε και λίγο χιούμορ-: α. πάλι βάλατε το χεράκι σας ή β. εσείς φταίτε για όλα (γιατί ανάμεσα στα άλλα ο πατέρας του του Καρλ του έλεγε να κάτσει να γράψει ένα έπος για τη νίκη της Πρωσσίας στο ΒΑτερλώ και να αφήσει τις βλακείες).
Το κείμενο από το Πριονηστήριο το διάβασα και είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό.
Βάζει κατά τη γνώμη μου το πλέον σημαντικό ζήτημα για όλους μας: Εμείς εδώ τώρα στις πολιτικές μας διαδικασίας, στη θεωρία και την πράξη μας, πως ξεπερνάμε τους διαχωρισμούς; Πως προσπαθούμε να ξεπεράσουμε το αρσενικό και το θυληκό;
Μεγάλη κουβέντα. Μπορεί να γράψω κάτι πάνω σε αυτό... (άμα είσαι άνεργος εεε;).
Αυτό το πριονιστήριο γιατί δε σηκώνει ενα σάιτ ή ένα μπλογκ εστω;
την τελευταία άστην . μάλλον άκυρη και θα κατηγορηθώ και για αλλαζονεία σαν το βουλγαράκη...
εν τη απουσία σαιτ πριονιστηρίου πάντως, εγώ έχω κάνει σελιδοδείκτη το σερτς στο ιντυ με όρο αναζήτησης πριονιστήριο. ότι καινούριο βγαίνει το βλέπω αμέσως... χα!
1. Παράδειγμα : Στο σπίτι η γυναίκα πλένει παραδοσιακά τα πιάτα και ο άντρας βλέπει τηλεόραση. Φταίει το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα? Όχι. Το ότι η εργασία της "νοικοκυράς" διαχωρίζεται ανισομερώς ανάμεσα στο ανδρόγυνο έχει να κάνει με την κατοχή των μέσων παραγωγής από το κεφάλαιο και την ύπαρξη του κράτους? Δεν έχει να κάνει. Γιατί έχει να κάνει με την εξελιγμένη και παγιωμένη ιστορικά κατανομή ρόλων σε κάθε σπιτικό με τον άνδρα να φέρνει το χρήμα και τη γυναίκα να αναθρέφει τα παιδιά. Σε συνθήκες ύστερου καπιταλισμού το μοντέλο εκμετάλλευσης "απελευθερώνει" τις γυναίκες από τα δεσμά της νοικοκυράς, για να τις ρίξει όψιμα στην "αγορά" της μισθωτής σκλαβιάς. Μία εργαζόμενη γυναίκα είναι πιο προσοδοφόρα από μία νοικοκυρά. Ωστόσο, η κατανομή ρόλων στο σπίτι συνεχίζεται. Γιατί? Εδώ έχουμε σχέσεις εξουσίας/κυριαρχίας. Κάθε σχέση εξουσίας δεν έχει αναγκαία σύνδεση με τις σχέσεις παραγωγής, καθώς τόσο η ανθρώπινη ύπαρξη όσο και το κοινωνικό φαινόμενο είναι απείρως πιο πολύπλοκα, για να εξηγούνται έτσι. Με την ίδια λογική εξηγείται και το φαινόμενο του ρατσισμού, το οποίο ενίοτε εργαλειοποιήθηκε από το κεφάλαιο ως ιδεολογία εξουσιασμού για τη διευκόλυνση και παγιοποίηση της εκμετάλλευσης, ουδέποτε όμως είχε άμεση σύνδεση με τη λειτουργία αυτή καθεαυτή του οικονομικού συστήματος. Απλούστατα γιατί και αν εξαφανιστεί κάθε είδους ρατσισμός (όπως πάγια επιθυμούν και οι ιδεολόγοι του νεοφιλελευθερισμού) η παγκοσμιοποιημένη εκμετάλλευση θα συνεχίζεται ανενόχλητη. Ωστόσο και ο ρατσισμός ως φαινόμενο συνεχίζει να υφίσταται και μάλιστα ανάμεσα στις κατώτερες τάξεις (εδώ φαίνεται καλύτερα ο ρόλος των σχέσεων εξουσίας/κυριαρχίας ως εξήγηση).
2. Είναι μόνιμο πρόβλημα η περιχαράκωση τελικά. Μήπως ανάγεται σε αδυναμίες επί του προσωπικού, που δημιουργούνται ως αντίδραση στην πραγματικότητα? Μάλλον έτσι είναι τα πράγματα και στο μέτρο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε ελεύθερα και ριζοσπαστικά, οφείλουμε να ξεπερνάμε τέτοιες απόρροιες του συστήματος και να απευθυνόμαστε ευρύτερα.
inlove said:4. Η λύση σε θέματα φύλου θέλει επιστροφή στο ιδανικό της ελευθερίας και στην αντεξουσία. Δε νομίζω ότι η ηθική έχει θέση σε τέτοια ζητήματα, δε βοηθάει καθόλου.
και μετά ο βαάλ το άφησε ασχολίαστο πράγμα που δε συνηθίζει και μου φάνηκε περίεργο
οπότε ο inlove επέκτηνε την άποψη του.
ο ρόλος των σχέσεων εξουσίας/κυριαρχίας ως εξήγηση που δίνεις Inlove δε μου αρκεί. δεν εξηγεί τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην ιεραρχική σχέση φύλο πριν τον καπιταλισμό και μετά από αυτόν. ομοίως και για το ρατσισμό...
η εξουσία ναι συνεχίζεται και οι ρόλοι συνεχίζονται, αλλά τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, ο βα.αλ έδωσε μερικές απαντήσεις στο >1. Στο κέντρο αυτού του κόσμου[...] κ.λ.π. . η αντιεξουσία εμένα μου ακούγεται λίγο γενικόλογη
ηθική σημαίνει ιδεολογία. οπότε δεν αρκεί να κάνεις κριτική μόνο σε αυτήν αλλά και στις σχέσεις που την καθορίζουν και που αυτή επηρεάζει... ο Ντ. το κάνει στο κείμενο του, δεν κάνει απλά απομονωμένη κριτική της ηθικης.
ουφ. κουράστικα να τα συζητάω στο ιντερνετ αυτά. άντε να γίνει καμια φάση να τα εφαρμόσω, προς το παρόν πάω να μελετήσω τη γεννετική μου...
καταρχήν, το ότι το παραδοσιακό άντρας δουλεύει-γυναίκα πλένει, νομίζω είσαι τελείως λάθος γιατί με το μόνο που έχει να κάνει είναι με τον καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας. Ο άντρας παράγει, η γυναίκα αναπαράγει. Η δουλειά της γυναίκας στο σπίτι είναι δουλειά (υπαρχει ολόκληρη φιλολογία πίσω απο αυτό και φαντάζομαι την ξέρεις).
Ωστοσο όπως σωστά λες αυτό το μοντέλο εκλείπει, ή τείνει συνεχώς προς την έκλειψη του, η γυναίκα έχει μπει πλέον για τα καλά στην παραγωγή κλπ κλπ. Οπότε πολύ σωστά αναρωτιέσαι γιατί συνεχίζονται αυτοί οι ρόλοι;
Καταρχήν θα πρέπει να ορίσουμε όσο πιο σαφώς γίνεται το κοινωνικό (ή αν θες πολιτικό πρόβλημα) και ας πούμε να παραβλέψουμε εκείνες τις περιπτώσεις σε ένα ζευγάρι κάποιος έχει τα φράγκα (άντρας ή γυναίκα) και κάνει τον άλλο ότι θέλει. Και ας μιλήσουμε για εκείνες τις περιπτώσεις όπου και οι δύο δουλεύουνε με πάνω κάτω τους ίδιους μισθούς.
Δε θα μιλήσουμε για εμάς του χώρου, που φαντάζομαι και ελπίζω κανένας από εμάς δε γυρνάει σπίτι και φωνάζει "γυναίκαααααααααααα τις παντόφλες". Αλλά θα μιλήσω για αυτό που βλέπω γύρω μου. Και αυτό που βλέπω είναι τα ζευγάρια πια να μοιράζονται όπως μπορούνε τις δουλειές τους ολοένα και περισσότερο. Δε μιλάω για καμία τρομερή αλλαγή, ούτε φυσικά για κάποια τεράστια κοινωνική κίνηση. Διαπιστώνω ότι από τη στιγμή κατά την οποία ένα ζευγάρι είναι μαζί στη βάση της στοιχειώδους ισοτιμίας, αλληλοκατανοήσης και αγάπης, αυτό το πράγμα θα βγει και μέσα στο σπίτι. Και αυτό πάλι το έχω δει σε γνωστούς-ες, φίλους-ες και συναδέλφισσες. Με αυτή την έννοια μοιάζει ως ένα βαθμό λογικό: δε μπορείς να καταπιέζεις αυτόν που αγαπάς έτσι δεν είναι; Αλλά φυσικά (αυτό το φυσικά μας έχει φάει), θα πρέπει να δούμε πάρα πολλά ζητήματα. Όπως το πως, το γιατί σήμερα ένα ζευγάρι ζει μαζί. Είναι και εδώ νομίζω κοινός τόπος ότι πια τα περιθώρια να επιλέξεις είναι περισσότερα. Ο κύκλος δεν είναι 2-3 γειτόνοι στο χωριό και το να ενώσεις τα χωράφια, μία γυναίκα έχει πια μεγαλύτερη δύναμη να απορρίψει έναν που δεν της κάνει, όπως και ένας άντρας φυσικά. Τα συνοικέσια, η καταναγκαστική γάμοι είναι πια παρελθόν εν πολλοίς, ή τουλάχιστον δεν δίνουν το στίγμα.
Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο πλαίσιο: στα πολλά που πέτυχαν τα κινήματα των γυναικών και εν γένει τα επαναστατικά κινήματα, αλλά και στην περαιτέρω ανάπτυξη του καπιταλισμού νομίζω ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αναγνώσουμε το τι συμβαίνει.
Η εκμετάλλευση και η κυριαρχία βρίσκονται σε μία διαλεκτική σχέση. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Μέσα σε αυτό το πλέγμα διαμορφώνονται τα πράγματα και γω τουλάχιστον στα αλήθεια δυσκολεύομαι να πω εδώ αρχίζει το ένα και εδώ τελειώνει το άλλο. Γιατί όποια πέτρα κυριαρχίας και να σηκώσω από κάτω θα δω κάποιον που τον εκμεταλλεύονται (όχι απαραίτητα με την πιο στενή οικονομική έννοια), και όποια πέτρα εκμετάλλευσης και να σηκώσω θα δω από κάτω το καλά κρυμμένο μυστικό της κυριαρχίας.
Αρσέν: Δε σχολιάζω τα πάντα!
Επίσης θεώρησα ότι κάποια πράγματα καλύπτονται από κάποια άλλα, οπότε τα αφήνω έτσι.
Οι "φάσεις" για να τα "εφαρμόσεις" όλα αυτά δεν περιμένουν. Είναι οι καθημερινές απλές φάσεις, η ζωή με τη σύντροφο σου, η εργασία με τις συναδέλφους σου, οι συνελεύσεις κλπ κλπ.
Για το θέμα "άντρας δουλεύει - γυναίκα πλένει πιάτα" ίσως έκανα λάθος ότι δεν ανάγεται στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αν και ούτε αυτό είναι εξ ολοκλήρου σωστό, γιατί πχ και στα προϊστορικά χρόνια για βιολογικούς λόγους ο άντρας κυνηγούσε, ενώ οι γυναίκες ήταν πιο συνδεδεμένες με τα παιδιά. Το ότι όμως παραμένει (και παραμένει σε τεράστιο βαθμό ακόμη και σε "αριστερούς" - κρίνεις από το περιβάλλον σου) πρέπει να μας λέει κάτι για το διαχωρισμό σχέσεων κυριαρχίας - σχέσεων παραγωγής.
Inlove: όταν λέω παραγωγή, εννοώ κυρίως παραγωγή σχέσεων, όχι τόσο προϊόντων ή υπηρεσιών. απλά εφόσον η μισθωτή εργασία είναι τόσο διαδεδομένη σχέση στον κ. αναπόφευκτα αλληλοδιαπλέκεται με κάθε είδους σχέση. έτσι εξηγείται και η παραγωγή του ρατσισμού ως σχέση που επεκτείνεται και έξω από την "παραγωγή".
όσο για το που είναι διαδεδομένη εγώ νομίζω πως τις καπιταλιστικές σχέσεις δεν τις σχεδιάζουν τα αφεντικά και μετά τις πετάνε στους υπόλοιπους και λένε εφαρμόστε τις. όπως η αυξημένη ενδοτικότητα του εργάτη στην εργασία- εν τη απουσία αγώνων άρνησής της- την αναπαράγει, έτσι και ο ρατσισμός αναπαράγεται και από αφεντικά και προλετάριους.
αν ο αλβανός δεν προσλαμβανόνταν με χαμηλότερο ημερομίσθιο αλλά με ίσους όρους με έναν έλληνα στο γιαπί, κι αν ο ένας δεν έβλεπε τον άλλον ως ανταγωνιστή για τη μίσθωση, μια χαρά θα τα βρίσκανε μέσα από την σχέση που θα αναπτύσανε στο χώρο εργασίας, και αυτό συμβαίνει συχνά. επίσης συχνά συμβαίνει και θα το δεις αμα κοιτάξεις ένα γιαπί οι φυλετικοί διαχωρισμοί να έχουν οικονομικό χαρακτήρα. οι αλβανοί παίρνουν 2ευρώ την ώρα, οι ρουμάνοι 3 και οι έλληνες 3,5. άρα το αφεντικό παίρνει αλβανούς και οι ρουμάνοι και οι έλληνες βρίζουν τους αλβανούς...
γιατί οι κυβερνήσεις ασκούν έλεγχο στη μετανάστευση? για να ενσωματώνουν τους ξένους με καλύτερους όρους για το κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλ. ένα μίνιμουμ νόμιμων, και ένα ευέλικτο ποσοστό μαυρο και σκατοπληρωμένο. όσες μαλακίες περί ισότητας των φυλών και να λένε τα think-tanks η πολιτική τους επί της μετανάστευσης , ο τρόπος ένταξης των μεταναστών στην οικονομία και η χρηση τους ως μοχλό για μείωση τους κόστους της εργατικής δύναμης και αύξηση των ενδοταξικών αντιπαραθέσεων αναπαράγει το ρατσισμό.
ο ρατσισμός από την άλλη ως ιδεολογία, βρίσκει διάφορα πατήματα. σκέψου ένα από τα κύρια επιχείρηματα του: οι ξένοι μας τρώνε τις δουλειές...
λίγο μπερδεμένα τα γραψα. τι να κάνω, έδινα μάθημα...
για την ανάγκη δημιουργίας ενός ασφαλούς χώρου βρίσκω πολυ΄επεξηγηματικό το ακόλουθο
http://www.qvzine.net/deytero%20teyxos/transgresing2.html
εφόσον το επιθυμείς μπορώ να επανέλθω αναλυτικότερος, πάντως το κείμενο θετει ωραίους προβληματισμούς κι ο διάλογος στα κόμμεντς είναι αρκετά ενδιαφέρον
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που θέλω να μεταφέρω δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου.
Καταρχήν η πολιτική θέση αυτή, γενικότερα μιλώντας είναι σωστή. Η ενότητα και η κοινότητα των αγωνιζομένων είναι σημαντικό πράγμα και πιθανά το σημαντικότερο. Όμως, επειδή μπορεί μία πολιτική θέση άποψη να είναι γενικώς σωστή, δε σημαίνει ότι είναι και ΕΙΔΙΚΩΣ σωστή.
Ειδικότερα στο βαθμό που χρησιμοποείται αυτή η πολιτική άποψη για να επεκτείνει και να αναπαράγει τους διαχωρισμούς. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (θα τολμήσω να πω και η ΣΗΜΕΡΙΝΗ πραγματικότητα) στο επαναστατικό κίνημα είναι ΑΥΤΑ τα πράγματα (γυναικείες ομάδες, ομοφυλόφιλικές κοινότητες κλπ), να γινονται ανεκτά ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ που αποδέχονται τον γενικότερο πολιτικό στόχο.
Με αυτή την έννοια ας πούμε, φαίνεται να αρκεί και να είναι αρκετό το να υπάρχουν αναρχοφεμινιστικές ομάδες, απλά και μόνο επειδή είναι και αναρχικές. Και το πράγμα λήγει εκεί και κανένας δεν το πειράζει αυτό. Φτάνει που είναι δικοί μας, και δικές μας.
Για να καταλήξω κάπως: ο προβληματισμός μου δεν είναι γιατί γίνονται ξεχωριστές ομάδες, ο προβληματισμός μου είναι κατά πόσο αυτές οι ομάδες αποδέχονται τους διαχωρισμούς του καπιταλισμού ή κατά πόσο τους αναπαράγουν. Με αυτή την έννοια το ίδιο πρόβλημα γκετοποιήσης έχουν και πολλές μα παρά πολλές πολιτικές ομάδες.