Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Άλλως πως τέρμα τα δίφραγκα...

Άρτι αφιχθείς στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου, θα ξεκινήσω χαλαρά. Απαριθμώντας τους λόγους για τους οποίους σιχάθηκα αυτό το καλοκαίρι. (Κάποιοι είναι διαχρονικοί και ποικίλλουν σε ένταση ανάλογα με τη χρονιά κάποιοι άλλοι όχι.)

1. Οι τρισάθλιες ψευδολάτιν, ημισάλσα, καικαλάεθνικ διασκευές γνωστών κομματιών που μας έπρηξε τα αρχίδια ο Κόσμος (ο γνωστός σταθμός) όλο το καλοκαίρι. Δυστυχώς διατηρώ ακόμα αρκετά ίχνη δημοκρατικότητας για να μην επιβάλλω σε όλους τους τομείς της ζωής μου τη δικτατορία του προλεταριάτου. Άλλωστε 10 cd δε σου βγάζουν όλο το καλοκαίρι. Αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι είναι μία παλιά μετάλλαξη που θέλει το καλοκαίρι να ακούς παντού ρέγκε... (Στις καλές περιπτώσεις...). Αυτό συνδυάζεται με μία πλήρη ψευδαίσθηση που κάποιος ακούγοντας ρέγκε νομίζει ότι βρίσκεται σε καμιά παραλία της Καραϊβικής.

2. Οι τουρίστες. Κάθε είδους και ηλικίας. Άλλως πως αυτοί που νομίζουν ότι παντού είναι στο χωριό τους και μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.

3. Τουμπερλέκια και άλλες θορυβώδεις κατασκευές σε ερημικές παραλίες παιγμένες από ατάλαντους. Και κιθάρες. Και εν γένει μουσική. Άκου το γαμημένο το κύμα μαλάκα...

4. Γιόγκες, παραγιόγκες, πιλάτες και ηρώδες, καποέιρα και λοιπές εναλλακτικούρες του κερατά σε ερημικές παραλίες. Παίξτε κάνα τάβλι...

5. Κουνούπια για καθαρά προσωπικούς λόγους. Κάτι μου βρίσκουν και μου κατασκίζουν την ευαίσθητη σάρκα μου.

6. Η μανία όλοι να θέλουν να περάσουν υπέροχα. Όπου τελικά κανένας δεν περνάει καθόλου υπέροχα. Σχίζο.

7. Που όλοι πάνε διακοπές τον Αύγουστο. Τι βίτσιο είναι αυτό δε μπορώ να καταλάβω. Θα πει κανείς καλύτερα γιατί το υπόλοιπο καλοκαίρι είναι λιγότεροι.

8. Που δεν υπάρχουν ειδήσεις.

9. Ο δεκαπενταύγουστος.

10. Η ζέστη.

11. Ο καπιταλισμος.

12. Εγώ ο ίδιος. Το καλοκαίρι είμαι στα αλήθεια ανυπόφορος. Για αυτό σκέφτομαι να μεταναστεύσω στην Ισλανδία.

Και επειδή αρκετό φαρμάκι έριξα, ας αφιερώσω κάτιτις σε έναν πολλαπλασιασμό που δεν είναι πολλαπλασιασμός γιατί αυτά τα πράγματα είναι πολύ λιγότερο ντετερμινιστικά από όσο νομίζουμε και οι ίδιοι.