Έμαθα από την Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας (ποιος τη χάρη σας είσαστε η πύλη ενημέρωσης μου για το νησί!) για το ζήτημα που έχει προκύψει τώρα τελευταία σε σχέση με το μηνμείο της μεραρχίας Acqui. Την πολύ καλή προκύρηξη της ΠΑΚ μπορείτε να τη δείτε εδώ (αν και μάλλον λείπει το δια ταύτα και ένας πιο ριζοσπαστικός αντιεθνικιστικός λόγος). Έψαξα λίγο στο διαδίκτυο να δω τι έχει παίξει και έντρομος διάβασα ανάμεσα στα άλλα την επιστολή της Άντζελας Γκερέκου (ναι! ξέρει να γράφει!) σε σχέση με το ζήτημα (δείτε εδώ). Το αποκορύφωμα αυτής της επιστολής είναι στο τέλος όπου η μεγάλη πολιτική γυναίκα του Ιονίου Πελάγους προδιαγράφει μία καινούρια έννοια πολιτικό ιδανικό: τον Κερκυραισμό!!! Ποιος σοσιαλισμός, ποιος φιλελευθερισμός, ποιος κομμουνισμός! Εδώ: "Θέλω να εμπιστευτώ την Εθνική ευαισθησία και τον αγνό Κερκυραισμό τους, ως ασυγκρίτως πιο ισχυρό από την υποστήριξη μιας λανθασμένης απόφασης, και για αυτό είμαι αισιόδοξη πως τόσο ο Δήμαρχος όσο και το Δημοτικό Συμβούλιο, θα πράξουν το καθήκον τους."
Προσπάθησα να ψάξω να βρω τι λένε οι ιταλοί για το θέμα αλλά στα αγγλικά δεν βρήκα κάτι και ιταλικά δεν ξέρω (αν μπορεί να βοηθήσει κανείς θα το εκτιμούσα).
Δεν μπορούσα μετά από όλα αυτά να μη θυμηθώ μία οικογενειακή ιστορία από εκείνη την περίοδο. Όπου ο προπάππους μου, μετά την συνθηκολόγηση των Ιταλών έκρυβε για κάνα δύο χρόνια έναν ιταλό λιποτάκτη. (Τι έπαιξε στα επτάνησα κατά την ιταλική κατοχή μπορείτε να το μαθετε εύκολα αλλά δείτε και αυτή την σύντομη ιστορία από το indymedia). Ο οποίος μάλιστα γούσταρε τη γιαγιά μου (τότε νεαρή γειτόνισσα) αλλά αυτή δεν τον ήθελε γιατί ήξερε ότι οι Ιταλοί τρώνε άλογα, και έτσι αυτή παντρεύτηκε το ρεμάλι το παπού μου. Αυτό ήταν το ηθικό δίδαγμα της γιαγιάς μου: μη βάζεις τις πολιτιστικές διαφορές πάνω από τον έρωτα! Ο ιταλός αυτός κάποια στιγμή φυσικά έφυγε και γύρισε στην Ιταλία, από όπου τρεις φορές το χρόνο έστελνε γράμματα (Χριστούγεννα, Πάσχα και δεκαπενταύγουστο, με ανάμεικτα ελληνοιταλικά). Αυτά τα γράμματα τα είχα δει, και προσπαθούσα να τα διαβάσω, έφηβος ακόμα, τα καλοκαίρια (αυτά τα ατέλειωτα καλοκαίρια) στο χωριό βαλμένα όλα σε ένα συρτάρι ενός μεγάλου κομού. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου τι λέγανε αυτά τα γράμματα δεν ήξερε, γιατί δεν ήξερε γράμματα να τα διαβάσει. Το μεγαλύτερο θείο που ρώτησα μου είχε πει ότι συνεχώς έλεγε πόσο ευχαριστούσε την οικογένεια μας για τη φιλοξενία και τη βοήθεια που του προσφέραμε. Δεν ξέρω αν στο χωριό είχαν κρυφτεί και άλλοι ιταλοί, κανείς μάλλον δεν ξέρει, και αν ξέρει κανείς μάλλον θα το έχει θάψει κάτω από το βαρύ πέπλο της "εθνικής συνείδησης".
Στο χωριό μου πάντως, επ' ευκαιρία υπάρχουν και άλλες περίεργες ιστορίες. Όπως αυτή της συνεργασίας ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ και τριών γερμανών στρατιωτιών, οι οποίοι του έδιναν όπλα και πληροφορίες. Αλλά πιάστηκαν όλοι και εκτελέστηκαν έξω από την Κομαντατούρα που ήταν στο σχολείο του χωριού... Περίεργο το τελευταίο χωριό του πλανήτη να έχει τόσες ιστορίες διεθνισμού... (Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το χωριό μου είναι φανατικά δεξιό).
Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής: ποια είναι τα αισθήματα, και ποιες ήταν οι σκέψεις των ιταλών στρατιωτών όταν γύρισαν από την Κέρκυρα στην Ιταλία; Ποιο είναι το σκεπτικό αυτών που έφτιαξαν αυτό το μνημείο; Αν σε κάποιους Ιταλούς στρατιώτες προσφέρθηκε καταφύγιο γιατί αυτοί να μη θέλουν να ευχαριστήσουνε τους Κερκυραίους;
Ξέρω ότι φυσικά δεν έχω κανένα λόγο να νιώθω περήφανος για κάτι που έκαναν έστω και άμεσοι προγόνοι μου, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο νιώθω όμορφα.
Και στα αλήθεια θα ήθελα να συναντήσω έναν απόγονο αυτού του ιταλού που φιλοξένησε ο προπάππους μου (ο προπάπους μου που πολέμαγε 10 χρόνια από το '12 ως το '22...). Μπορεί να μην καταλάβουμε τίποτα ο ένας για τον άλλον αλλά ελπίζω να καταλάβουμε την περίεργη ιστορία που μας δένει και η οποία είναι πάνω από σύνορα, πατρίδες και ιδεολογίες.
ΥΓ. Οι μαλάκες οι Κερκυραίοι, λένε για να καταδικάσουν αυτό το μνημείο, ότι αντίθετα από την Κεφαλλονιά οι ιταλοί δεν πολέμησαν μαζί με τον ΕΛΑΣ τους γερμανούς. Κάποιος να πει σε αυτούς τους ηλίθιους, ότι την απόφαση αυτή την πήρε ο ιταλός διοικητής του κάθε νησιού, και όχι μετά μετά από συνέλευση των στρατιωτών...
ΥΥΓ. Ακούστε τον Κεμάλ τον Τουρκοκρητικό για άλλη μία φορά... 'Ετσι επειδή η πραγματική ιστορία αυτού του τόπου (όπως και όλων των τόπων), δεν έχει γραφτεί ακόμα.
Προσπάθησα να ψάξω να βρω τι λένε οι ιταλοί για το θέμα αλλά στα αγγλικά δεν βρήκα κάτι και ιταλικά δεν ξέρω (αν μπορεί να βοηθήσει κανείς θα το εκτιμούσα).
Δεν μπορούσα μετά από όλα αυτά να μη θυμηθώ μία οικογενειακή ιστορία από εκείνη την περίοδο. Όπου ο προπάππους μου, μετά την συνθηκολόγηση των Ιταλών έκρυβε για κάνα δύο χρόνια έναν ιταλό λιποτάκτη. (Τι έπαιξε στα επτάνησα κατά την ιταλική κατοχή μπορείτε να το μαθετε εύκολα αλλά δείτε και αυτή την σύντομη ιστορία από το indymedia). Ο οποίος μάλιστα γούσταρε τη γιαγιά μου (τότε νεαρή γειτόνισσα) αλλά αυτή δεν τον ήθελε γιατί ήξερε ότι οι Ιταλοί τρώνε άλογα, και έτσι αυτή παντρεύτηκε το ρεμάλι το παπού μου. Αυτό ήταν το ηθικό δίδαγμα της γιαγιάς μου: μη βάζεις τις πολιτιστικές διαφορές πάνω από τον έρωτα! Ο ιταλός αυτός κάποια στιγμή φυσικά έφυγε και γύρισε στην Ιταλία, από όπου τρεις φορές το χρόνο έστελνε γράμματα (Χριστούγεννα, Πάσχα και δεκαπενταύγουστο, με ανάμεικτα ελληνοιταλικά). Αυτά τα γράμματα τα είχα δει, και προσπαθούσα να τα διαβάσω, έφηβος ακόμα, τα καλοκαίρια (αυτά τα ατέλειωτα καλοκαίρια) στο χωριό βαλμένα όλα σε ένα συρτάρι ενός μεγάλου κομού. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου τι λέγανε αυτά τα γράμματα δεν ήξερε, γιατί δεν ήξερε γράμματα να τα διαβάσει. Το μεγαλύτερο θείο που ρώτησα μου είχε πει ότι συνεχώς έλεγε πόσο ευχαριστούσε την οικογένεια μας για τη φιλοξενία και τη βοήθεια που του προσφέραμε. Δεν ξέρω αν στο χωριό είχαν κρυφτεί και άλλοι ιταλοί, κανείς μάλλον δεν ξέρει, και αν ξέρει κανείς μάλλον θα το έχει θάψει κάτω από το βαρύ πέπλο της "εθνικής συνείδησης".
Στο χωριό μου πάντως, επ' ευκαιρία υπάρχουν και άλλες περίεργες ιστορίες. Όπως αυτή της συνεργασίας ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ και τριών γερμανών στρατιωτιών, οι οποίοι του έδιναν όπλα και πληροφορίες. Αλλά πιάστηκαν όλοι και εκτελέστηκαν έξω από την Κομαντατούρα που ήταν στο σχολείο του χωριού... Περίεργο το τελευταίο χωριό του πλανήτη να έχει τόσες ιστορίες διεθνισμού... (Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το χωριό μου είναι φανατικά δεξιό).
Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής: ποια είναι τα αισθήματα, και ποιες ήταν οι σκέψεις των ιταλών στρατιωτών όταν γύρισαν από την Κέρκυρα στην Ιταλία; Ποιο είναι το σκεπτικό αυτών που έφτιαξαν αυτό το μνημείο; Αν σε κάποιους Ιταλούς στρατιώτες προσφέρθηκε καταφύγιο γιατί αυτοί να μη θέλουν να ευχαριστήσουνε τους Κερκυραίους;
Ξέρω ότι φυσικά δεν έχω κανένα λόγο να νιώθω περήφανος για κάτι που έκαναν έστω και άμεσοι προγόνοι μου, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο νιώθω όμορφα.
Και στα αλήθεια θα ήθελα να συναντήσω έναν απόγονο αυτού του ιταλού που φιλοξένησε ο προπάππους μου (ο προπάπους μου που πολέμαγε 10 χρόνια από το '12 ως το '22...). Μπορεί να μην καταλάβουμε τίποτα ο ένας για τον άλλον αλλά ελπίζω να καταλάβουμε την περίεργη ιστορία που μας δένει και η οποία είναι πάνω από σύνορα, πατρίδες και ιδεολογίες.
ΥΓ. Οι μαλάκες οι Κερκυραίοι, λένε για να καταδικάσουν αυτό το μνημείο, ότι αντίθετα από την Κεφαλλονιά οι ιταλοί δεν πολέμησαν μαζί με τον ΕΛΑΣ τους γερμανούς. Κάποιος να πει σε αυτούς τους ηλίθιους, ότι την απόφαση αυτή την πήρε ο ιταλός διοικητής του κάθε νησιού, και όχι μετά μετά από συνέλευση των στρατιωτών...
ΥΥΓ. Ακούστε τον Κεμάλ τον Τουρκοκρητικό για άλλη μία φορά... 'Ετσι επειδή η πραγματική ιστορία αυτού του τόπου (όπως και όλων των τόπων), δεν έχει γραφτεί ακόμα.
4 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Όπως και να ‘χει –και για να επανέλθω κατόπιν αυτής της μικρής παρέκβασης σε αυτό που στην αρχή είπα– και οι δικοί μου προπαππούδες στο Σπαρτύλα παρείχαν καταφύγιο για κάποιο διάστημα –δεν γνωρίζω πόσο– σε έναν Ιταλό φαντάρο στο υπόγειο του σπιτιού την ίδια περίοδο. Θυμάμαι τη γιαγιά μου, η οποία ήταν τότε ίσα με 10 - 12 χρονών να των μνημονεύει – θυμάμαι δε να λέει τα καλύτερα λόγια για τους Ιταλούς, ορισμένοι εκ των οποίων, ως μέλη του «στρατού κατοχής» ακόμα, μοιράζονταν με τα μικρά παιδιά το συσσίτιο τους. Είχε μάθει μάλιστα και Ιταλικά η γιαγιά μου. Περισσότερες λεπτομέρειες όμως τώρα μου διαφεύγουν, μιας και έχουν περάσει χρόνια που άκουγα τις σχετικές ιστορίες, αλλά θα φροντίσω να ρωτήσω – ευτυχώς ζει η γιαγιά. Δυστυχώς όμως, απ’ ότι φαίνεται, στην δική μας περίπτωση οι Ιταλός δεν κατάφερε να γλιτώσει. Τα λίγα που γνωρίζω είναι αρκετά συγκεχυμένα, αλλά κατά πως φαίνεται ο Ιταλός έδωσε πίστη στην υπόσχεση των Γερμανών, διαμέσου της σχετικής προπαγάνδας για επαναπατρισμό των Ιταλών, με αποτέλεσμα να εκτελεστεί. Η προγιαγιά μου, την οποία πρόλαβα ως νήπιο, έλεγε για τον «Ιταλό της». Το ‘χε καημό που δεν έμαθε τι απέγινε και πιθανολογούσε πως εκτελέστηκε.
Ίσως, λοιπόν, να επρόκειτο για διαδεδομένη πρακτική ανάμεσα σε μερίδες κατοίκων της υπαίθρου, προς μεγάλη τιμή όσων εκ των τελευταίων την εφήρμοσαν. Δεν υπήρξε βέβαια εξίσου σύνηθες ως φαινόμενο στην περίπτωση του διωγμού των Εβραίων, για την οποία κάνουμε λόγω στο κείμενο μας. Αν και υπήρξαν περιπτώσεις οικογενειών που υπέθαλψαν Εβραίους, αυτές δεν ήταν δυστυχώς παρά ελάχιστες. Ίσως να ήταν στην προκειμένη περίπτωση η συνθήκες δυσκολότερες, αλλά σίγουρα συνετέλεσε ο έντονος αντισημιτισμός που διέκρινε ανέκαθεν τους περισσότερους Κερκυραίους – και όχι μόνον αυτούς, βέβαια. Σήμερα η «φιλοξενία» που επιδεικνύουν οι απόγονοι όσων έζησαν τον πόλεμο είναι βέβαια… άλλου τύπου, όπως καλά γνωρίζουμε. Αμφιβάλω αν θα ήταν ικανοί να επιδείξουν αντίστοιχη αλληλεγγύη. Είναι συνηθισμένοι να βλέπουνε τους ξένους ως κατσίκες προοριζόμενες για άρμεγμα. Είτε πρόκειται για τους τουρίστες, τους οποίους εξαπατούν, είτε, βέβαια, για τους μετανάστες. Αλλά για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των κατοίκων του νησιού και στην συμβολή σε αυτήν του τουρισμού έχουμε με την ομάδα κάνει εκτεταμένα λόγο αλλού. Και έχουμε ενίοτε καταστεί για αυτό αποδέκτες σφοδρής κριτικής.
Αυτοί δε οι σημερινοί Κερκυραίοι δεν έδειξαν να κόπτονται ιδιαιτέρως για τα τελευταία γεγονότα. Μάλλον δεν τα είχαν καν πληροφορηθεί οι περισσότεροι εξ αυτών αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις που συναντήσαμε μοιράζοντας το «μνήμα της μνήμης» (σ.σ ο τίτλος του κειμένου). Τι κι αν τα τοπικά Μέσα θορυβούσαν, κάνοντας μάλιστα λόγο για «διχασμό της κοινής γνώμης» (sic), ενώ όλα, ανεξαιρέτως αποχρώσεως, «προοδευτικά» ή μη, στηλίτευαν τη δημοτική αρχή για την απόφαση της τοποθέτησης του μνημείου. Ακόμη και από το εσωτερικό της πλειοψηφούσας παράταξης υπήρξαν διαρροές κατά την σχετική ψηφοφορία στο δημοτικό συμβούλιο. Η «αριστερόστροφη» εφημερίδα ενημέρωση στο φύλλο της επομένης της τελετής των αποκαλυπτηρίων του μνημείου θριαμβολογούσε, διατυμπανίζοντας πως στην τελετή η Ιταλοί που παρέστησαν ήταν περισσότεροι από τους Έλληνες. Για την ιστορία να πούμε ότι το μνημείο τοποθετήθηκε κατόπιν σχετικής πρότασης συνδέσμου απογόνων στρατιωτών της μεραρχίας Aqui –και επιζησάντων, νομίζω, δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό το τελευταίο– και η κατασκευή του χρηματοδοτήθηκε από την περιφέρεια του Μιλάνο. Στις επιγραφές που φέρει στη βάση του αναγράφεται στα ιταλικά, ελληνικά και Αγγλικά η εξής φράση: «Νέε που στέκεσαι μπροστά σε αυτό το μνημείο, κάνε σκοπό της ζωής σου να μην σκορπίσουν άλλοι πόλεμοι τον πόνο».
Υ.Γ: Δεν τον σκέφτηκε μόνη της τον… Κερκυραϊσμό η Γκερέκου. Αλλά που να ξέρεις εσύ που δεν παρακολουθείς τα τοπικά κανάλια με τους αστείους μωροφιλόδοξους φανφαρόνους παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων που διανθίζουν την αμετροέπεια και τη σοβαροφάνεια τους με ιλαρούς νεολογισμούς, όπως ο συγκεκριμένος, η πατρότητα του οποίου αποδίδεται στο Γ. Ράλλη, του οποίου η προτομή κοσμεί και αυτή εδώ και λίγους μήνες μία από της πολυάριθμες πλατείες της πόλης μας…
Για το διαφημιστικό σποτ ωστόσο, μάλλον θα πρέπει να δώσετε κάτι τις. Όχι όλα τζάμπα έτσι;
Τώρα όσον αφορα το θεμά μας.
Εχω τη σοβαρή υποψία, ότι οι κυνηγημένοι ιταλοί από τους γερμανούς βρήκαν καταφύγιο σχεδόν μαζικά στην κερκυραική ύπαιθρο, λες να είναι τυχαίο, που και των δυονών οι προπαππούδες έκρυβαν κάποιο ιταλό;
Επίσης έχω τη σοβαρή υποψία, ότι αυτό είναι και το κίνητρο πολλών από αυτούς που ήρθαν να βάλουν την πλακέτα.
Αλλά άντε να βγεις να πεις μπράβο στους κερκυραίους που κρύβανε ιταλούς φυγάδες!
Εμένα ωστόσο, παραμένει να μου κάνει μεγάλη εντύπωση πως και δέχτηκε κάτι τέτοιο το δημ. συμβούλιο. Τέλος πάντων.
Γενικώς η κατοχή είναι μία ιστορία στην οποία έχει πέσει πολύ σβήσιμο... Οι μισοί σβήσανε τα μισά και οι άλοι μισοί τα άλλα μισά. Και έτσι ελάχιστα πράγματα έχουν απομείνει από αυτή την ιστορία.
Έχω κάτι φίλους που ξέρουν ιταλικά, θα τους χώσω να βοηθήσουν.
Κατόπιν αυτών καθίσταται πλέον πρόδηλο. η κοινή μας ιστορία δεν συνιστά προϊόν τη τύχης. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πρόκειται για το πεπρωμένο, την ειμαρμένη. Ήταν γραφτό μας, φίλτατε, από τη μοίρα να συνατηθούμε, να συγκρουσθούμε, για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας εν τέλει, αλλάζοντας τον ρου της ιστορίας, πέρνοντας τις τύχες της ανθρωπότητος εις τας χείρας μάς!
Τώρα, πέρα από τα αστεία, ενδέχεται όντως, όπως κι εγώ σημείωσα στο σχόλιο μου, η ιστορία που συζητάμε να απετέλεσε συνήθη πρακτική στην κερκυραϊκή ύπαιθρο. Βέβαια αποδείξεις γι΄αυτό δεν υπάρχουν. Αν τυχόν οι γλωσσομαθείς φίλοι σου κατορθώσουν να συγκεντρώσουν επιπλέον στοιχεία, κάνε τον κόπο να μας ενημερώσεις. Τέλος για το δημοτικό συμβούλιο που λες, αφενός να σημειώσω πως ο Μικάλεφ, όπως υπόδηλώνει και το όνομα του, είναι στη καταγωγή Μαλτέζος και γνωρίζει επομένως την πολυεθνική σύνθεση του κερκυραικού πληθυσμού από πρώτο χέρι. Θα ήταν γελοίο να επιδείδεται και αυτός με τη σειρά του σε εθνικιστικές κορώνες. Και άλλωστε σε κάνα δύο ακόμη υποθέσεις έχει τηρήσει μια κάποια αξιοπρεπή στάση, όπως σε αυτήν της υπόθεσης του εργοστασίου Δεσύλλα. Όχι πως έκανε κάτι παραπάνω από αυτό που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο - αλλά συνήθως δεν λογίζεται ως τέτοιο.