Θα συνεχίσω παρακάτω, κατά κάποιο τρόπο τα ζητήματα που έθιξα στο κείμενο Σεξ και βία. Κάνοντας μία προσπάθεια να πω τα πράγματα με το όνομα τους. Ξέρω ότι δε θα ευχαριστήσω πολλούς και πολλές με όσα θα πω, αλλά φυσικά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Για μένα, και θέλω να ελπίζω και άλλους ανθρώπους, βασικός στόχος ενός επαναστατικού κινήματος είναι το φύλο και η σεξουαλική δραστηριότητα του καθενός (στο βαθμό που αυτή δεν καταπιέζει ή περιορίζει τον άλλον) να μην έχει καμία απολύτως σημασία. Ή για να το θέσω καλύτερα, η σημασίες του φύλου και της σεξουαλικότητας να βρουν τη θέση τους δίπλα στη σημασία και στην αξία άλλων διασκεδάσεων και ηδονών. Μπορούμε να φτάσουμε κάποτε σε μία στιγμή όπου θα συζητάμε για το σεξ όπως συζητάμε για το φαγητό, και όπου αυτό θα έχει την ίδια ή την ανάλογη σημασία: μίας πολύ σημαντικής δραστηριότητας που σε γεμίζει ικανοποίηση;
Αυτό είναι το ζητούμενο, για εμένα τον ταπεινό.
Αλλά ας περάσουμε από αυτές τις ωραίες ουτοπίες στην πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα στην πραγματικότητα του χώρου εκείνου που θέλει να λέγεται επαναστατικός.
Συμμετέχω σε αυτό το πράγμα που ονομάζεται αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος ή ότι άλλο, τα τελευταία 11 με 12 χρόνια. Σταθερά και μόνιμα. Σε χώρους, σε ομάδες, σε έντυπα σε συνελευσεις, σε εγχειρήματα, σε διαδηλώσεις, σε κάποιους ακτιβισμούς. Όλα αυτά δεν τα λέω για να μου απονείμει κανείς κάνα μετάλλιο ούτε επαναστατικότητας, ούτε μαχητικότητας. Φυλάξτε τα για όταν πεθάνω. Τα λέω όλα αυτά γιατί μέσα σε αυτή μου την πορεία και τη διαδρομή έχω δει διάφορα πράγματα να συμβαίνουν. Πράγματα για τα οποία, ελάχιστες φορές έχω μιλήσει με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες.
Έχω δει πρώτα από όλα, τον άκρατο ανδρισμό μερικών αναρχικών και αντιεξουσιαστών και μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου αυτός ο ανδρισμός τα βάζει με τους μπάτσους και λέει "θα σε γαμήσω". Αναφέρομαι σε εκείνον τον ανδρισμό και το ματσό στυλάκι που συναντάει κανείς άφθονο σε στέκια και συνελεύσεις, σε πορείες και διαδηλώσεις, σε εκδηλώσεις και κουβέντες. Το στυλάκι εκείνο το οποίο μπορεί να ξεκινάει από "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" (ποιος είσαι ρε μεγάλε;) και καταλήγει στο "φύγε από δω μη σε γαμήσω" (αχ όχι μη...). Αυτό είναι το ίδιο στυλάκι, λέω ότι είναι το ίδιο γιατί παραδόξως έχω δει τους ίδιους ανθρώπους να το οικειοποιούνται, με έναν ηθικολογικό αντισεξισμό και μια αρσενική προστατευτικότητα των "αδυνάτων" γυναικών. Έναν ηθικολογικό αντισεξισμό που καταβάσην έχει να κάνει με το αν θα πεις δημόσια τη λέξη μουνί, πούτσος, αρχίδια, κωλοτρυπίδα κλπ, και όπου για έναν περίεργο λόγο δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι-ες θεωρούν ότι άμα πω "μου έχεις ζαλίσει τα αρχίδια" θίγονται και προσβάλλονται. Αναπαράγουμε έτσι το σεξισμό στη γλώσσα; Ωραία, εγώ λέω τότε να μη λέμε και τις λέξεις εργάτης, αφεντικό, μισθός, δουλειά κλπ, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να αναπαράγουμε τον καπιταλισμό στη γλώσσα μας. Ποιος ξέρει μετά από 20-30 χρόνια αν δεν πούμε όλες αυτές τις λέξεις μπορεί να έχουμε φτάσει στην αταξική κοινωνία. Ακόμα αυτό που με τσαντίζει περισσότερο είναι αυτή η αρσενική προστατευτικότητα που διακατέχει διάφορους προς τις "αδύνατες" γυναίκες. Προστατευτισμός που ξεκινάει από το επίπεδο του δρόμου και μπορεί να φτάνει μέχρι αυτό του απλού διαλόγου, όπου άμα δεν αποδεχτείς αυτά που λέει το κορίστι του μεγάλου κινδυνεέυεις να φας καμιά σφαλιάρα.
Στην αρχή μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση το πως αυτές οι δύο -φαινομενικά αντίθετες- συμπεριφορές μπορούν να ενυπάρχουν στα ίδια άτομα. Και μετά κοίταξα γύρω και διαπίστωσα ότι τηρουμένων των αναλογιών αυτό είναι το κυρίαρχο στυλάκι σε όλη την κοινωνία. Το ματσό αρσενικό που "καθαρίζει", που "κανονίζει", που κάνει κουμάντο και το οποίο ταυτόχρονα είναι και ο προστατευτικός κυνηγός του αδύναμου θυληκού. Και όποιος τολμήσει να πειράξει το θηλυκό του έχει προσβάλλει τον ίδιο, ενίοτε δε μπορεί να τρώει και καμιά σφαλιάρα για μάθει ποιος κάνει κουμάντο. Τότε, σε συζητήσεις με άλλους συντρόφους-ισσες, άκουσα και την καταπληκτική ατάκα-ταμπού: Γίνε αντισεξιστής για να γαμάς στο χώρο...
Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι αν τυχόν έρθει κανείς και βάλει ζητήματα σεξουαλικότητας, ταυτότητας και φύλου, πέφτουν όλοι πάνω του να τον φάνε. Οποιαδήποτε σχεδόν κουβέντα γα το σεξ, αν δε λέει κάτι για την πατριαρχία (λες και η πατριαρχία είναι κάτι που το έχουμε όλοι στα ίδια ποσοτά στο αίμα μας, σαν τη χοληστερίνη και χειρότερα), είναι αυτομάτως σεξιστική, φαλλοκρατική και δεν ξέρω τι άλλο. Ειδικά άμα λέει μέσα για πούτσους και μουνιά, ε τότε είναι που γίνεται της κολάσεως.
Μέχρι στιγμής αυτό που εγώ, και κάποιοι-ες σύντροφοι -ισσες, από αυτό που λέγεται χώρος, είναι μία πατριαρχία αναπλασισιωμένη στα σημεία εκφοράς και ύπαρξης αυτού του χώρου.
Καμία προσπάθεια να έρθουν στο φως τα ζητήματα που αφορούν όλους μας.
Καμία προσπάθεια να συζητηθούν σοβαρά τα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στις συλλογικότητες.
Καμία προσπάθεια να προσπαθήσουμε σιγά σιγά, και έστω με μικρά βήματα, να δούμε τι συμβαίνει στις σχέσεις μας.
Καμία προσπάθεια να βάλουμε ζητήματα.
Και όχι μόνο αυτό, μία διάχυτη ανοχή και κατανόηση σε γυναικείες ομάδες, οι οποίες ανάμεσα στα άλλα είναι και προστατευμένες λες και απαγορεύεται κανείς να κρίνει αυτά που λένε (δείτε και παραπάνω αυτά για το ματσό στυλάκι). Όποιος κρίνει το λόγο αυτών, αυτομάτως είναι φαλλοκράτης.
Δυστυχώς όλα αυτά δεν περιορίζονται σε αυτή τη θεματική φυσικά, αλλά είναι διάχυτα σε ένα πλήθος ζητημάτων. Αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.
Ωραία... Ο κακόπιστος αναγνώστης θα ρωτήσει τώρα. Εσύ, οι σύντροφοι σου και οι συντρόφισσες σου τι έχετε κάνει και γιατί και με ποιο τρόπο διαφοροποιείστε από όλη αυτή την κατάσταση.
Καταρχήν, για εμένα είναι δεδομένο ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγικά καλύτερο, (και ας μου επιτραπεί να μην θεωρήσω κανέναν τραγικά καλύτερο) από όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφω. Και είναι προφανές: αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στον α/α/α χώρο. Αυτή κατάσταση οφείλεται στον καπιταλισμό και στον καταμερισμό οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικής φύσης. Αν κάπου υπάρχει πρόβλημα, αυτό έγκειται στο ότι αυτός ο χώρος δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, δεν παραδέχεται το πρόβλημα και κυρίως δεν κάνει τίποτα για να το λύσει.
Τι μπορεί να κάνει για να ξεκινήσει να το λύσει;
Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω, είναι ότι ο μόνος τρόπος να λυθούν τα ζητήματα είναι να συζητηθούν, και ότι κανένα πρόβλημα δε λύνεται αν πρώτα δεν έχει διατυπωθεί. Δεν μπορείς να απαντήσεις σε μία ερώτηση που δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;
Η πατριαρχία εκτός του να είναι κάπου πέρα μακριά είναι και εδώ κάθε μέρα μπροστά στα πόδια μας και ας μας επιτραπεί να τα βάλουμε μαζί της όλοι μαζί...
Για μένα, και θέλω να ελπίζω και άλλους ανθρώπους, βασικός στόχος ενός επαναστατικού κινήματος είναι το φύλο και η σεξουαλική δραστηριότητα του καθενός (στο βαθμό που αυτή δεν καταπιέζει ή περιορίζει τον άλλον) να μην έχει καμία απολύτως σημασία. Ή για να το θέσω καλύτερα, η σημασίες του φύλου και της σεξουαλικότητας να βρουν τη θέση τους δίπλα στη σημασία και στην αξία άλλων διασκεδάσεων και ηδονών. Μπορούμε να φτάσουμε κάποτε σε μία στιγμή όπου θα συζητάμε για το σεξ όπως συζητάμε για το φαγητό, και όπου αυτό θα έχει την ίδια ή την ανάλογη σημασία: μίας πολύ σημαντικής δραστηριότητας που σε γεμίζει ικανοποίηση;
Αυτό είναι το ζητούμενο, για εμένα τον ταπεινό.
Αλλά ας περάσουμε από αυτές τις ωραίες ουτοπίες στην πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα στην πραγματικότητα του χώρου εκείνου που θέλει να λέγεται επαναστατικός.
Συμμετέχω σε αυτό το πράγμα που ονομάζεται αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος ή ότι άλλο, τα τελευταία 11 με 12 χρόνια. Σταθερά και μόνιμα. Σε χώρους, σε ομάδες, σε έντυπα σε συνελευσεις, σε εγχειρήματα, σε διαδηλώσεις, σε κάποιους ακτιβισμούς. Όλα αυτά δεν τα λέω για να μου απονείμει κανείς κάνα μετάλλιο ούτε επαναστατικότητας, ούτε μαχητικότητας. Φυλάξτε τα για όταν πεθάνω. Τα λέω όλα αυτά γιατί μέσα σε αυτή μου την πορεία και τη διαδρομή έχω δει διάφορα πράγματα να συμβαίνουν. Πράγματα για τα οποία, ελάχιστες φορές έχω μιλήσει με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες.
Έχω δει πρώτα από όλα, τον άκρατο ανδρισμό μερικών αναρχικών και αντιεξουσιαστών και μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου αυτός ο ανδρισμός τα βάζει με τους μπάτσους και λέει "θα σε γαμήσω". Αναφέρομαι σε εκείνον τον ανδρισμό και το ματσό στυλάκι που συναντάει κανείς άφθονο σε στέκια και συνελεύσεις, σε πορείες και διαδηλώσεις, σε εκδηλώσεις και κουβέντες. Το στυλάκι εκείνο το οποίο μπορεί να ξεκινάει από "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" (ποιος είσαι ρε μεγάλε;) και καταλήγει στο "φύγε από δω μη σε γαμήσω" (αχ όχι μη...). Αυτό είναι το ίδιο στυλάκι, λέω ότι είναι το ίδιο γιατί παραδόξως έχω δει τους ίδιους ανθρώπους να το οικειοποιούνται, με έναν ηθικολογικό αντισεξισμό και μια αρσενική προστατευτικότητα των "αδυνάτων" γυναικών. Έναν ηθικολογικό αντισεξισμό που καταβάσην έχει να κάνει με το αν θα πεις δημόσια τη λέξη μουνί, πούτσος, αρχίδια, κωλοτρυπίδα κλπ, και όπου για έναν περίεργο λόγο δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι-ες θεωρούν ότι άμα πω "μου έχεις ζαλίσει τα αρχίδια" θίγονται και προσβάλλονται. Αναπαράγουμε έτσι το σεξισμό στη γλώσσα; Ωραία, εγώ λέω τότε να μη λέμε και τις λέξεις εργάτης, αφεντικό, μισθός, δουλειά κλπ, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να αναπαράγουμε τον καπιταλισμό στη γλώσσα μας. Ποιος ξέρει μετά από 20-30 χρόνια αν δεν πούμε όλες αυτές τις λέξεις μπορεί να έχουμε φτάσει στην αταξική κοινωνία. Ακόμα αυτό που με τσαντίζει περισσότερο είναι αυτή η αρσενική προστατευτικότητα που διακατέχει διάφορους προς τις "αδύνατες" γυναίκες. Προστατευτισμός που ξεκινάει από το επίπεδο του δρόμου και μπορεί να φτάνει μέχρι αυτό του απλού διαλόγου, όπου άμα δεν αποδεχτείς αυτά που λέει το κορίστι του μεγάλου κινδυνεέυεις να φας καμιά σφαλιάρα.
Στην αρχή μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση το πως αυτές οι δύο -φαινομενικά αντίθετες- συμπεριφορές μπορούν να ενυπάρχουν στα ίδια άτομα. Και μετά κοίταξα γύρω και διαπίστωσα ότι τηρουμένων των αναλογιών αυτό είναι το κυρίαρχο στυλάκι σε όλη την κοινωνία. Το ματσό αρσενικό που "καθαρίζει", που "κανονίζει", που κάνει κουμάντο και το οποίο ταυτόχρονα είναι και ο προστατευτικός κυνηγός του αδύναμου θυληκού. Και όποιος τολμήσει να πειράξει το θηλυκό του έχει προσβάλλει τον ίδιο, ενίοτε δε μπορεί να τρώει και καμιά σφαλιάρα για μάθει ποιος κάνει κουμάντο. Τότε, σε συζητήσεις με άλλους συντρόφους-ισσες, άκουσα και την καταπληκτική ατάκα-ταμπού: Γίνε αντισεξιστής για να γαμάς στο χώρο...
Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι αν τυχόν έρθει κανείς και βάλει ζητήματα σεξουαλικότητας, ταυτότητας και φύλου, πέφτουν όλοι πάνω του να τον φάνε. Οποιαδήποτε σχεδόν κουβέντα γα το σεξ, αν δε λέει κάτι για την πατριαρχία (λες και η πατριαρχία είναι κάτι που το έχουμε όλοι στα ίδια ποσοτά στο αίμα μας, σαν τη χοληστερίνη και χειρότερα), είναι αυτομάτως σεξιστική, φαλλοκρατική και δεν ξέρω τι άλλο. Ειδικά άμα λέει μέσα για πούτσους και μουνιά, ε τότε είναι που γίνεται της κολάσεως.
Μέχρι στιγμής αυτό που εγώ, και κάποιοι-ες σύντροφοι -ισσες, από αυτό που λέγεται χώρος, είναι μία πατριαρχία αναπλασισιωμένη στα σημεία εκφοράς και ύπαρξης αυτού του χώρου.
Καμία προσπάθεια να έρθουν στο φως τα ζητήματα που αφορούν όλους μας.
Καμία προσπάθεια να συζητηθούν σοβαρά τα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στις συλλογικότητες.
Καμία προσπάθεια να προσπαθήσουμε σιγά σιγά, και έστω με μικρά βήματα, να δούμε τι συμβαίνει στις σχέσεις μας.
Καμία προσπάθεια να βάλουμε ζητήματα.
Και όχι μόνο αυτό, μία διάχυτη ανοχή και κατανόηση σε γυναικείες ομάδες, οι οποίες ανάμεσα στα άλλα είναι και προστατευμένες λες και απαγορεύεται κανείς να κρίνει αυτά που λένε (δείτε και παραπάνω αυτά για το ματσό στυλάκι). Όποιος κρίνει το λόγο αυτών, αυτομάτως είναι φαλλοκράτης.
Δυστυχώς όλα αυτά δεν περιορίζονται σε αυτή τη θεματική φυσικά, αλλά είναι διάχυτα σε ένα πλήθος ζητημάτων. Αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.
Ωραία... Ο κακόπιστος αναγνώστης θα ρωτήσει τώρα. Εσύ, οι σύντροφοι σου και οι συντρόφισσες σου τι έχετε κάνει και γιατί και με ποιο τρόπο διαφοροποιείστε από όλη αυτή την κατάσταση.
Καταρχήν, για εμένα είναι δεδομένο ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγικά καλύτερο, (και ας μου επιτραπεί να μην θεωρήσω κανέναν τραγικά καλύτερο) από όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφω. Και είναι προφανές: αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στον α/α/α χώρο. Αυτή κατάσταση οφείλεται στον καπιταλισμό και στον καταμερισμό οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικής φύσης. Αν κάπου υπάρχει πρόβλημα, αυτό έγκειται στο ότι αυτός ο χώρος δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, δεν παραδέχεται το πρόβλημα και κυρίως δεν κάνει τίποτα για να το λύσει.
Τι μπορεί να κάνει για να ξεκινήσει να το λύσει;
Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω, είναι ότι ο μόνος τρόπος να λυθούν τα ζητήματα είναι να συζητηθούν, και ότι κανένα πρόβλημα δε λύνεται αν πρώτα δεν έχει διατυπωθεί. Δεν μπορείς να απαντήσεις σε μία ερώτηση που δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;
Η πατριαρχία εκτός του να είναι κάπου πέρα μακριά είναι και εδώ κάθε μέρα μπροστά στα πόδια μας και ας μας επιτραπεί να τα βάλουμε μαζί της όλοι μαζί...
14 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Διαφωνώ λίγο στην προσέγγισή σου για την γλώσσα. Η γλώσσα αναπαράγει δεδομένους ρόλους. Ο τρόπος με τον οποίο γράφεις για το θέμα, μου φαίνεται ότι παραγνωρίζει λίγο αυτή ην παράμετρο, παρόλο που συμφωνώ ότι θέλοντας να επιβάλλουμε μια πουριτανική κατά βάθος «πολιτική ορθότητα» δεν πάμε πουθενά.
*δηλαδή από τη μία ως συνέχεια της θρησκευτικής και φεουδαρχικής παράδοσης του τόπου, όπου η δε γυνή φοβείται τον άντρα, παράδειγμα το οποίο βρίσκει την αντανάκλασή του στα εξ ΗΠΑ ερχόμενα πρότυπα κατανάλωσης του τεξανού πετρελαιά με το πούρο και την ξανθιά πλαστική Μπάρμπι, δηλαδή η γυναίκα γίνεται τρόπαιο και το μέσο κατά-κτησης - διότι περί κτήσης, ιδιοκτησίας πρόκειται - είναι φυσικά το χρήμα. Εκφραστής αυτού του συγκερασμού υπήρξε το ΚΛΙΚ στη δεκαετία του 90, οπότε και το μαγκικολαϊκό συγχωνεύτηκε με το βλαχικοκαπιταλιστικό από την Αμερική. Ο καλύτερος ορισμός αυτής της μίξης υπάρχει στο Πανούσειο λεξικό στο λήμμα "αμερικανοτσολιάς".
@ εξόριστε για να συνεχίσω λίγο στο ζήτημα της γλώσσας: για μένα υπάρχει ένα πολιτικό ζήτημα, θα το αποκαλέσω ζήτημα εκδημοκρατισμού της γλώσσας (sic) και απαιτώ να μην ντρεπόμαστε να γράφουμε όπως θέλουμε να γράφουμε και να μην ηθικολογούμε πάνω στη γλώσσα. Είναι δυνατόν να μιλάμε για το σεξ και να λέμε πεός και αιδίον; Ποιοι είμαστε ο Θάνος Ασκητής;
Φυσικά δεν είναι αιδίον, αλλά αιδοιο...
Θα το γράψω σωστά τώρα.
Αιδοίο, αιδοίο, αιδοίο, αιδοίο, αιδοίο.
Ουφ το έμαθα!
(I troll myself, το ανάλογο στο cybersex του αυνανισμού, άλλως πως μαλακίας...)
θα ηταν σαν να χτυπας το κεφαλι σου στο τοιχο.Διαφοροι/ες παντογνωστες/ριες θα σου κολλησουν τις γνωστες ταμπελιτσες-καραμελα και η συζητηση θα παρει τη γνωστη τροχια..πως κ εσυ αναπαραγεις τον σεξισμο την πατριαρχια κτλ κτλ οριακα δηλαδη θα σε βγαλουν ετοιμο να δερνεις γυναικες και να τον βγαζεις και να τον μετρας με τους φιλους σου...
δεν ξερω ουτε εγω-κατα τ'αλλα και ο χωρος περα του lifestyle νομιζω σ'αυτα τα ζητηματα ειναι ισως τοσο πισω οσο και η υπολοιπη κοινωνια
1. Η γλώσσα και από μόνη της μπορεί να κάνει θαύματα (τσακίζει και κόκκαλα εξάλλου). Μιλάω για τη γλώσσα ως ινομυώδες όργανο του σώματος φυσικά...
2. Έχετε μείνει πολύ πίσω. Τους άντρες εμείς πλέον τους κατατροπώνουμε.
Μετά την κυκλοφορία ενός πολύ χρήσιμου manual που μας δείχνει ένα αντρικό σώμα (ανατομική photo),ονομάζει το κάθε μέλος του σώματος και από κάτω μας λέει πώς μπορούμε να το κακοποιήσουμε....η εξαφάνιση των αντρών επιτέλους κοντεύει να γίνει πραγματικότητα!
Αρκεί να "συνθλίψουμε τα κόκκαλα της πατούσας, να τσακίσουμε τα δάχτυλα του χεριού και να χώσουμε τα δάχτυλά μας στα μάτια του". (Έχει κι άλλα, αλλά βαριέμαι να τα γράψω).
Κιεσύ μου λες μετά για καταμερισμούς και πολιτικές ορθότητες. Ξύλο ρε...
η γλώσσα σίγουρα κάνει θαύματα, αυτό είναι δεδομένο. Καταρχήν δες όλους αυτούς τους καριερίστες και τους "επιτυχυμένους", πως φτασαν εκεί ψηλά; Με το μυαλό τους; Σιγά...
Σορυ άλλα αυτά τα πρωτόγονα εγώ δεν τα καταλαβαίνω καθόλου, μα καθόλου, λες και είμαστε ακόμα στην εποχή που βαράμε τη γυναίκα με ρόπαλο και την τραβάμε έξω από τη σπηλιά.
Ορίστε μία πολύ καλή και φτηνή λύση:
μόνο με 500 δολάρια δηλ. ούτε 350 ευρώ
Ακόμα με ελάχιστα παραπάνω χρήματα μπορείς να αγοράσεις στα αλήθεια κάτι δραστικό, μόνο που τηρεί ταυτόχρονα τις επαναστατικές μας παραδόσεις.
Αν αυτά τα βρίσκεις όμως πολύ βιομηχανοποιημένα, .υπάρχουν και πραγματάκια σαν αυτό εδώ για περισσότερη απόλαυση και διαδραστικότητα.
Όσο για την ουσία του θέματος, υπάρχει λύση : Αυτοκριτική. Όποιος/α είναι αρκετά μάτσο/σέξο/γκανιάν/γκεί/φεμιν/αφαν γκατέ, εκεί φαίνεται. Όπου όμως υπεισέρχεται η "βία" (ψυχολογική και μη) και άρα η έλλειψη σεβασμού, εκλείπουν τα υπόλοιπα. Που πολυτέλειες για αυτοκριτική, εδώ πρέπει να γκρεμίσουμε το σύστημα, με αυτά θα ασχολούμαστε, άσε που είμαστε ψιλοτέλειοι και όλοι οι άλλοι προσκυνημένοι?
Οι περισσότερες συλλογικότητες από τις οποίες εγώ έχω περάσει (λίγες βεβαια) χωρίς να είναι αλάνθαστες ή τέλειες, το αντίθετο μάλιστα, δεν διαπνέονται από χαρντκορίλα ευτυχώς, οπότε αυτό που λες το βιώνω μόνο από αντανάκλαση.
aaa kai min sas dw na sas aresi kamia kopela seksistarades mou giati tha stilw to terminal na sas perilavi ki eki den sas sozoun oi taksikoi kai koinwnikoi antagwnismoi...
αυτή η ειρωνία του τελευταίου κόμμεντ δείχνει πολλά "egw ime me aftes", μαγκικολαϊκό όπως είπε ο exiledinberlin, ηλίθια, ανδρική ειρωνία, μπορούν να ακολουθήσουν τα περι "ανοργασμικών" κ τα ρέστα...θενξ για το λινκ by the way δεν ήξερα την εν λόγω ομάδα;)
andrea dworkin, δεν ξέρω και πραγματικά δε με νοιάζει με ποιον είσαι ή δεν είσαι, πάντως αυτό το στυλάκι ή μαγκικολαικό είναι ή ψιλοπροβοκατόρικο,
όποιος πιστεύει ότι μπορεί να βγάλει με τέτοιες εξυπνάδες το σεξιστή από μέσα μου, για να αποδείξει ότι όλα όσα λέω υποκρύπτουν και έχουν σαν κίνητρο τους το σεξισμό ή τη φαλλοκρατία, πλανάται πλάνην οικτρά. Και θα αποτύχει. Δεν έχω κανένα προσωπικό πρόβλημα με τις φεμινίστριες ή τις αναρχοφεμινίστριες ή με οποιονδήποτε. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι πια αρκετά ώριμο παληκάρι για να ξέρω ότι τα προβλήματα μου είναι πολιτικά, με ότι σημαίνει αυτό.
les_boi
αυτό που θέλω να πω και θέλω να τονίσω είναι ότι οι λέξεις από μόνες τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, όπως και οποιοδήποτε αντικείμενο. Είναι οι σχέσεις μέσα στις οποίες αυτές υπάρχουν, είναι το περιβάλλον, είναι το backgound που λέγεται μία λέξη και η οποία την χαρακτηρίζει.
Πχ. Η λέξη πούτσος (ο οποίος όλως παραδόξως έχει και θυληκό ως πούτσα), ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά ότι μπορεί να χαρακτηρίσει 15 διαφορετικά πράγματα διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους, είναι η ίδια λέξη που θα βρεις και στα μυθιστορήματα του Μπάροους και στα χείλη του κάθε μαλάκα βαρβάτου άντρα.
Με άλλα λόγια είναι το ΠΛΑΙΣΙΟ και ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ, δηλ. οι ιστορικές συνθήκες που μπορεί να κάνουν την ίδια λέξη να μεταφέρει τη μία φορά την βία και την επιβολή, και την άλλη το πάθος, την καύλα ή τη γλυκύτητα.
Όσον αφορά τις φυλετικές ή εθνικές μειωτικές εκφράσεις, (αλήθεια πιστεύεις ότι οι εκφράσεις που χρησιμοποιήσα είναι μειωτικές;), πάλι θα τονίσω το γεγονός που έχει για μένα μεγαλύτερη σημασία ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΙΟ ΠΛΑΙΣΙΟ;
Ξέρεις πολύ καλά, ότι είναι αλλιώς να πω εγώ στο δρόμο έναν Αλβανό, κωλοαλβανό, είναι αλλιώς να πεί ένας άλλος αλβανός το φίλο του κωλοαλβανό (το λένε το έχω ακούσει), είναι αλλιώς να με πει εμένα κωλοέλληνα ένας φίλος μου, και είναι αλλιώς να με πει fuckin greek ένας εγγλέζος. Και φυσικά πάντα μετράει και το που θα πεις ότι είναι να πεις, στην Αλβανία, στην Ελλάδα, ή στην Αγγλία. Αυτό θέλω να πω με τις λέξεις και το πλαίσιο τους.
Από την άλλη υπάρχει και το ζήτημα των εκφράσεων, αν σου πω μου ζαλίζεις τα αρχίδια γιατί είναι μειωτικό; Και γιατί το "Σας παρακαλώ με ενοχλείτε" είναι καλύτερο; Το μου ζαλίζεις τα αρχίδια είναι για μένα πολύ πιο όμορφη έκφραση, πιο πρωτογενής και μπορεί να εκφράσει καλύτερα κάποια πράγματα από το ψόφιο σας παρακαλώ με ενοχλείτε. Το μου ζαλίζεις τα αρχίδια φυσικά δεν θα το πεις στη γιαγιά που είναι μπροστά σου στην εφορία, θα το πεις σε ένα φίλο σου ή κάποιον με τον οποίο έχεις οικειότητα. Γιατί είναι μειωτικό; Και για ποιον είναι; Για σένα; Για τον άλλο; Για τα αρχίδια (που γενικώς δεν ζαλίζονατια αλλά ειδικώς ο άλλος έχει καταφέρει να ζαλίσει το αζάλιστο;)
Αυτά τα ολίγα.
για παράδειγμα κι εγώ μπορώ να πω "είμαι αδερφή, ή είδα δυο αδερφές ή δυο τελειωμένες στο δρόμο" και ουσιαστικά να μην του δίνω αρνητικό πρόσημο, όμως το προσβλητικό περιεχόμενο εμπλουτισμένο μ'ένα κάρο πατριαρχικές/ετεροσεξιστικές φαντασιακές σημασίες δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ τόσο εύκολα μόνο και μόνο επειδή το λέω εγω στις φίλες μου... και παίζει στο μυαλό μου, ποτέ δεν το λέω με τον ίδιο τρόπο, γιατί κι η ταυτότητα μου δεν είναι στατική...για να μη σου ζαλίζω τ'αρχίδια λοιπόν είμαστε όντα κοινωνικά και τη βία της σημερινής κοινωνίας την κουβαλάμε θέλουμε-δε θέλουμε, απαιτεί μια αυτοακυρωτική διαδικασία για να την ξεπεράσουμε και δεν είμαι απ'αυτούς που τίθενται υπερ της λογοκρισίας στη γλώσσα αλλά όχι κι απ'αυτούς που υπερασπίζονται έναν άκρατο φιλελευθερισμό του τύπου- τα χω λύσει όλα, άρα είσαι παράλογη να πιάνεσαι απο μια λέξη- κάπως έτσι...
και φυσικά οι κόσμιες εκφράσεις μου φέρνουν αηδία και εκφράζουν με τη σειρά τους άλλα πράγματα
περιεχει το ερωτονομικον
που απαγορευθηκε λογω του αντικαπιταλιστικου και σεξουαλικο του περιεχομενου