Το Σάββατο που πέρασε, είχαμε όλοι μας μία πανέμορφη μέρα.
Είχα κατα νου να γράψω ένα κατεβατό αλλά μάλλον δεν έχει νόημα. Άλλωστε να συζητήσεις τι; Ότι την ώρα που καίγεται ο κώλος του Καραμανλή θα πρέπει να υπολογίσει ότι ο γιος του Πλεύρη είναι βουλευτής; Άμα θέλει καμιά ψήφο εμπιστοσύνης ποιος θα του τη δώσει; Ο Ψαριανός ή ο Χαραλάμπους; Για να σοβαρευτούμε. Έχουμε ολόκληρο κράτος να κουμαντάρουμε. Να πεις ότι -ειδικά οι Ματατζήδες- είναι κώλος και βρακί με τους χρυσαυγίτες; Να κάτσεις να κάνεις μία ιστορική αναλύση για να δείξεις πως τελικά όσα χρόνια και να περάσουν οι παρακρατικοί θα είναι εκεί και με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά σαν αυτοί που θα κάνουν τις βρωμοδουλειές του "επίσημου" κράτους. Να πεις για άλλη μια φορά ότι αυτή η πανέμορφη αριστερά και άκρα αριστερά σηκώνεται και φεύγει; Αυτά είναι γνωστά λοιπόν και εγώ μάλλον πέρα από το να τα επαναλάβω μάλλον δεν έχω να προσθέσω και πολλά.
Αυτό που κάποτε πρέπει να συζητηθεί γενικώς πάντως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στην Ελλάδα είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Όσο να 'ναι σύντροφοι 100 συλλήψεις δεν είναι και το πιο ευχάριστο νέο είτε είναι Σάββατο είτε είναι Τετάρτη...
Η φώτο από το indymedia (που κάτι τέτοιες στιγμές επιβεβαιώνει τα καλά της λειτουργίας του).
Είχα κατα νου να γράψω ένα κατεβατό αλλά μάλλον δεν έχει νόημα. Άλλωστε να συζητήσεις τι; Ότι την ώρα που καίγεται ο κώλος του Καραμανλή θα πρέπει να υπολογίσει ότι ο γιος του Πλεύρη είναι βουλευτής; Άμα θέλει καμιά ψήφο εμπιστοσύνης ποιος θα του τη δώσει; Ο Ψαριανός ή ο Χαραλάμπους; Για να σοβαρευτούμε. Έχουμε ολόκληρο κράτος να κουμαντάρουμε. Να πεις ότι -ειδικά οι Ματατζήδες- είναι κώλος και βρακί με τους χρυσαυγίτες; Να κάτσεις να κάνεις μία ιστορική αναλύση για να δείξεις πως τελικά όσα χρόνια και να περάσουν οι παρακρατικοί θα είναι εκεί και με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά σαν αυτοί που θα κάνουν τις βρωμοδουλειές του "επίσημου" κράτους. Να πεις για άλλη μια φορά ότι αυτή η πανέμορφη αριστερά και άκρα αριστερά σηκώνεται και φεύγει; Αυτά είναι γνωστά λοιπόν και εγώ μάλλον πέρα από το να τα επαναλάβω μάλλον δεν έχω να προσθέσω και πολλά.
Αυτό που κάποτε πρέπει να συζητηθεί γενικώς πάντως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στην Ελλάδα είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Όσο να 'ναι σύντροφοι 100 συλλήψεις δεν είναι και το πιο ευχάριστο νέο είτε είναι Σάββατο είτε είναι Τετάρτη...
Η φώτο από το indymedia (που κάτι τέτοιες στιγμές επιβεβαιώνει τα καλά της λειτουργίας του).
6 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μα ειναι δυνατον η ΕΛ.ΑΣ. να τα χει πλακακια με τους χρυσαυγιτες?
ΑΙΣΧΟΣ!
υ.γ.1. χεζουν οι αρκουδες στο δασος?
υ.γ.2. ο "χωρος" μια ζωη τετοιες μαλακιες κανει, παει να παιξει μπαλα με τους φασιστες, μας κοπανανε οι μπατσοι μαζι με τους φασιστες, τραυματιζεται κοσμος και συλλαμβανεται, τρεχουμε μετα για αλληλεγγυες και αντι παλι απο την αρχη...το χω ξαναδει το εργο και εχει καταντησει βαρετο.
Από την άλλη όχθη τώρα, η ανοργανωσιά δείχνει ότι λείπουν βασικά στοιχεία (κάποιοι ΔΕΝ θέλουνε και κάποιοι ΔΕΝ μπορούνε). άρα δεν μπορούμε να πούμε εκ του ασφαλούς αν τέτοιες κινήσεις θεωρούνται απρόβλεπτες (παρά τα διάφορα χαζοκείμενα του indymedia περί οργάνωσης "στον αέρα").
Τελείως τυχαία πάρτε και ένα ιστορικό γεγονός στο Παρίσι του 1934 (της κρίσης και της δημοκρατίας κλπ).
http://en.wikipedia.org/wiki/February_6%2C_1934_crisis
Εκεί τα φασιστόνια είχαν ως και αεροπλάνα ...
Εν πάσει περιπτώσει οι αντιφασίστες τους νίκησαν αλλά το έδαφος ήταν πρόσφορο για να έρθει ο χίτλερ (ως τα σήμερα).
Ομοιότητα ή διαφορετικότητα ??
άλλη εποχή βέβαια αλλά και τώρα η πολιτικοποίηση του χώρου είναι κάπως αναγκαία (να σοβαρευτούν δηλαδή κάποιοι... και να μην νομίζουν ότι όλα είναι αβρόχοις ποσί απλά).
Άν κάποιοι αρέσκονται να κάνουν για λίγο το ΆΣΠΡΟ ΜΑΎΡΟ, κάποιοι κόβουν φλέβες για τέτοια.
Ακριβώς για αυτό που λες δεν μπήκα στη διαδικασία να το αναλύσω το πράγμα. Να αναλύσω τι; Ότι 70 χρόνια σε αυτή τη χώρα οι φασίστες ειναι κομμάτι του κράτους. Ότι αμα τα βάζεις με τους φασίστες τα βάζεις με ένα κομμάτι του κράτους σχεδόν κυριολεκτικά. Ότι όλο αυτό το πράγμα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να απαντηθεί με συμμοριτοπόλεμο και ότι "αίντε 100 τελειωμένοι ειναι, εμείς είμαστε γαμάτοι πάμε να τους φάμε;" Ότι όλο αυτό αποτελεί πολιτική ωριμότητα και υπευθυνότητα;
@ dark paths
Το ζήτημα της οργάνωσης λυπάμαι αλλά δεν θα συζητηθεί στο ιντυμιντια. Θα συζητηθεί αλλού και κυρίως θα κατακτηθεί στο δρόμο, στη δουλειά και στη γειτονιά. Έτσι γίνοταν και έτσι θα γίνεται πάντα. Απλό είναι.
το ξέρω ότι γι αυτό το "σημείο" έχει χυθεί αίμα αλλά δεν πειράζει να το επαναλάβουμε.
Εξάλλου επειδή είμαστε λίγοι και αηδιάζουμε να μας καπελώνουν, αυτό δε σημαίνει και τίποτα. Ξυπόλητοι στα αγκάθια όμως?
Αν περιμένεις στο λεπτό να ρίξεις το φασισμό, τότε αντιός. Διδάξου από την Τσιάπας που ίσως θυσιαστεί (κυριολεκτικά) για ένα καλύτερο μέλλον που φτιάχνει μόνη της(την ίδια στιγμή που οι εφοπλιστές κουβαλάνε τόνους κόκας)
Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη.
Αυτός του γυάλιζέ τα παπούτσια, αυτός του έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις διασκεδάσεις του. 0 ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια καλύβα, σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου αφεντικού. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή. Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή κακομεταχείριση από το αφεντικό του.
Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, πράγμα που φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν. Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη. Αλλά περίεργο είναι και πως το αφεντικό σεβόταν απόλυτα τήν ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ό υπηρέτης ήθελε πάνω στους τοίχους της καλύβας του να βλέπει λέξεις η φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που κρέμονταν από αυτούς.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και ξαφνικά περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια. Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν από τον υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς αυτόν. Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν έστρωνε το κρεβάτι του άφηνε ακάλυπτη μια μικρή επιφάνεια κάποιας γωνίας. Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά από την ακρόαση πού είχε από το αφεντικό, η υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά τέτοια που να αφήνει μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και πατώματος.
To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές.
Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί του. Και δε θα νιαζόνταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε γυαλισμένη κάποια πλευρά του παπουτσιού του ή αν μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα να την ανακόψει έγκαιρα, αυτή θα είχε σαν κατάληξη τη φυγή του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη σειρά του εσήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν τώρα στο γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως να συμβεί κάτι τέτοιο, επειδή ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.
Γι αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή στη στάση του υπηρέτη του, έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που αντικαθιστώντας κάπoιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρέμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο τής μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του. Ήταν μια λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό η διάγνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ' αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν.
Και το αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της καλύβας. Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή του που το αφεντικό εργαζόταν, αν μπορεί κανείς να ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις. Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά που ο υπηρέτης παρασκεύαζε και ωφελούνταν από τις υπηρεσίες που τους προσέφερε. Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά διασκευασμένες για το σκοπό αυτό, και καθένας πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή φράσεις. Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση, αλλά μερικές φορές και η ίδια τους η ζωή. Γιατί ο υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε ως τη φυγή του από το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, τότε, πάνω στη φούρια του για αλλαγή αφεντικού, μπορούσε και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το σινάφι του. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένο υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε.
Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως "αλλαγή", "μιάσματα", "αποστασία", "σκληρός πυρήνας Ευρώπης", "ανάπτυξις", "συμμετοχική δημοκρατία", "σεμνά και ταπεινά", "πάταξις της διαφθοράς" και ό,τι μπορούσε το μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα έφερνε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενή τους κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του. Γιατί στό βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.
(Κάθε μη ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική)
Γιώργης Χολιαστός