Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Το Videodrome είναι η αγαπημένη μου ταινία. Ή μάλλον μία από τις πιο αγαπημένες μου. Είναι σε εκείνη την κατηγορία ταινιών όπου πια έχω ξεχάσει πόσες φορές τις έχω δει και πια άμα θέλω να πω πόσες φορές την έχω δει λέω μεταξύ 10 και 20... Όταν έκανα αυτό το μπλογκ ήθελα να του δώσω αυτό τον τίτλο αλλά το url ήταν φυσικά πιασμένο... Έτσι έδωσα τον τίτλο The Mutant Jasz και σαν url αλλά και σαν τίτλο... Οκ μαλακία. Το παραδέχτηκα ένα εννιάμηνο μετά όταν το άλλαξα σε It's all done by mirrors, πιο ευφάνταστο και πιο πιασάρικο. Αλλά σιδηρόδρομος (άλλο μεγάλο βίτσιο και αυτό: οι μεγάλοι τίτλοι...). Τώρα πάλι το αλλάζω βγάζοντας το απωθημένο μου και ταλανίζοντας τους άπειρους προπαγανδιστές του λαμπρού μου έργου όμως ταυτοχρόνως πρέπει να μπερδέψω και τον εχθρό (γκουχ, γκουχ).

Δεν θέλω να μιλήσω τώρα για το Videodrome, μου είναι και δύσκολο... Και πιθανά να τα έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα. Είναι μία τουλάχιστον πολυδιάστατη ταινία. Θα αναφερθώ μόνο σε μία ατάκα του καθηγητή Ο 'Blivion (=λήθη έτσι;) όπου λέει: "Σύντομα όλοι μας θα έχουμε ειδικά ονόματα, ονόματα σχεδιασμένα να προκαλούν την αντήχηση του σωλήνα καθοδικής ακτίνας." Είκοσι πέντε χρόνια πριν δεν είναι και άσχημα έτσι;

Τέλος πάντων στην αρχή όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το έκανα βασικά για εξάσκηση. Και πιο πολύ για να είναι ένας χώρος στο web όπου θα βάζω κάποια κείμενα... Αφού όμως έβαλα κάποια κείμενα που ήθελα μετά ένιωσα μία αμηχανία. Οκ, τι το κάνεις τώρα αυτό; Έτσι ξεκίνησα να περιγράφω την εργασιακή μου συνθήκη και αυτό ήταν κάτι που κατα βάσην κράτησε αυτό το μπλογκ για κάνα 9μηνο... Η εξιστόρηση έγινε επιτυχία, πούλησα το σενάριο για 123.344 χιλ. ευρά, και θα με παίξει στο σινεμά ο Brad Pitt.

Τέλος πάντων. Μάλλον θα το συνεχίσω στο στυλ που είναι και όπου πιθανά ευελπιστώ να γίνει κάπως εντονότερα πολιτικό (δηλ. θα φάτε στη μάπα πολύ περισσότερες αναλύσεις από ότι βιντεάκια...). Δεν ξέρω αν θα βγει.

Παρά ταύτα σήμερα υπήρξαν δύο ανταποκρίσεις πολύ όμορφες: πρώτα ένα μύνημα μίας συναδέλφου από Θεσ/νίκη. Στο οποίο θα απαντήσω εδώ: Καταρχήν ανταποδίδω με εγκάρδιους χαιρετισμούς και εγώ. Κατα δεύτερον πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε επικοινωνία στείλε μαιλ στο repozine παπακι gmail τελεία com. Κατά τρίτον για μπλογκ "δικό μας" δεν ξέρω αλλά το συζητάμε, μπορείς εν τω μεταξύ να πας εδώ. Συμμετέχω και εγώ και είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο σε όσα τυχόν θες να πεις... Τέταρτον, ναι το διάβασα φυσικά. Οι τύποι είναι άθλιοι... έτσι και αλλιώς. Κάποιος μαλάκας τους έχει πει ότι αν έχεις τη σωστή οργάνωση ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Δεν είναι τίποτα. Απλά μία μάταιη προσπάθεια να πείσουν τους εαυτούς τους ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απαραίτητοι... Πέμπτον και τελευταίο. Στην κατηγορία "Εργασία και Χαρά" μπορείς να βρεις σχεδόν όλη την ιστορία μου στην πολυχρονεμένη μας εταιρεία...

Και έρχομαι στον αγαπητό Αρσέν όπου ήδη εδώ και καιρό τον νιώθω λίγο σαν ένα καλλιτεχνικό alter ego και ο οποίος έχει βαλθεί να με επιβεβαιώσει... Μπορεί να μην έγινα κινηματογραφικός ήρωας αλλά προς το παρόν θα περιοριστώ στο να είμαι ένας λογοτεχνικός ήρωας του αγαπητού Αρσέν... Τι να κάνουμε ας ξεκινάμε από τα χαμηλά... Πως στο διάολο θα εκτιμήσουμε την δόξα όταν έρθει... Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι εκεί. Είναι στο πως καμιά φορά εκδιπλώνονται κάποιες συμπτώσεις. Και το "Ραντεβού στην όαση" είναι μία τέτοια σύμπτωση γιατί αν το έγραφα εγώ δεν θα ήταν λογοτεχνία θα ήταν βιογραφία. Πριν καμιά δεκαετία εκείνος ο δίσκος (Το Σαμποτάζ) έπαιζε σε μία μικρή φωτεινή γωνιά της ανταρσίας. Με τον Αρσεν δε γνωριζόμαστε. Έχουμε ανταλλάξει 2 ή 3 email και τίποτα άλλο. Και δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να γνωριζε τίποτα απο όλα αυτά... Τέλος πάντων. Ή κάποιος με δουλεύει. Ή ο Αρσέν δουλεύει για την CIA. Ή ο Αρσέν έχει φτάσει σε τόσο βάθος την πλέρια γνώση του διαλεχτικού υλισμού ώστε να μπορεί να εξάγει τέτοιου είδους συμπεράσματα.

Θέλω να ελπίζω στην επιλογή τρία...