Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Διάβασα την πολύ καλή Espoir στο σχετικό της κείμενο για την ΔΕΗ. Και έμεινα άφωνος, άφωνος γιατί είδα μία ακόμα φορά τον γερο Κάρολο να επιβεβαιώνεται στις νομοτελειακές του προφητείες ότι ο καπιταλισμός θα οδηγήσει αναγκαστικά στον κομμουνισμό.

Τέλος πάντων πολύς λόγος γίνεται για την απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ. Αν λάβουμε υπόψην μας αυτά που λέγονται στο πιο πάνω σύνδεσμο, τότε εκ των πραγμάτων τότε οι εργαζόμενοι μάλλον έχουν κάθε δικαίωμα να βυθίσουν όλη τη χώρα στο σκοτάδι... Θυμάμαι σε αυτή τη φάση μία αφήγηση του Στίνα σχετική όταν σε κάποια φάση απεργούσαν οι εργαζόμενοι της εταιρίας ηλεκτρικού. Πάνε λοιπόν οι εκπρόσωποι στο Βενιζέλο και καταθέτουν τα αιτήματα τους... Ο Βενιζέλος αρνείται όλα τα αιτήματα. Λίγες στιγμές μετά όλο το κτήριο βυθίζεται στο σκοτάδι. Ανάβουν ένα κερί οι εκπρόσωποι και του λένε: "Τώρα θα διαπραγματευτείτε;". Ο Βενιζέλος δέχτηκε όλα τους τα αιτήματα. Δυστυχώς 200 χρόνια τώρα έτσι γίνονται οι απεργίες. Γιατί αυτή είναι η δύναμη των εργατών. Τι να κάνουμε. Οι αστοί έχουν τα λεφτά και μεις την παραγωγική δύναμη. That's life...

Εννοείται φυσικά ότι εμείς σαν εργάτες οφείλουμε εκ των πραγμάτων να είμαστε στο πλάι των απεργών. Οκ θα πέσει το ρεύμα! Φαντάζομαι ότι κανέναν δεν τον ενοχλεί άμα δε δουλέψει για 2-3 ώρες, έτσι; Επίσης φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα πεθάνει χωρίς ρεύμα για 2 ώρες... Τέλος πάντων. Εννοείται όλα τα ΜΜΕ ότι είναι με τον πιο στεγνό τρόπο σε διατεταγμένη υπηρεσία. Με τον πιο κοινό τρόπο. Δίκιο έχουν οι άνθρωποι. Θίγονται άμεσα. Ποιος θα βλέπει τηλεόραση χωρίς ρεύμα εεε;

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι σε ένα βαθμό οι συναγωνιστές της ΔΕΗ το έχουν ξεφτιλίσει λίγο. Καλά τους τα έχωσε η Αλέκα. Ντάξει ούτε εμείς θέλουμε το ΙΚΑ μας, αλλά φυσικά δεν είναι εκεί το θέμα. Ο αγώνας που μένει μόνος του ηττάται. Και ο αγώνας ο οποίος δεν πάει παραπάνω το πιο πιθανό είναι να χάσει αργά ή γρήγορα... Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουν, όλα τα κομμάτια της εργατικής τάξης είναι ότι δεν μπορούν να είναι μόνα τους. Όταν χάνει ένας χάνουμε όλοι. Όταν περνάει η ελαστικότητα στον ιδιωτικό για ποιο λόγο αυτό να μην περάσει και στο δημόσιο; Ή και αντίστροφα. Τέλος πάντων κατ' εμέ αυτός είναι και ο βασικός λόγος που όλοι σχεδόν οι αγώνες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ηττούνται. Επειδή δεν απευθύνονται στην τάξη και επειδή επιλέγουν αφενός να διαπραγματευτούν και αφετέρου να ακολουθήσουν μια αυστηρά συντεχνιακή λογική. Που μπορεί να καταηξει αυτό; Στο ότι μπορεί φυσικά να νικήσουν, αλλά αν νικήσουν μόνοι τους θα είναι μόνοι τους. Όλη η υπόλοιπη τάξη θα χάσει και αυτοί θα βρεθούν μόνοι τους. Ε θα τους αφήσουν μερικά χρόνια και μετά με ένα φραπ θα τους ξεκάνουν. Αυτό γίνεται μονίμως. Και αυτό είναι το όριο, το πολιτικό όριο, του να κοιτάς τη συντεχνία σου και τον κλάδο σου... Στο τέλος μένεις με τον κλάδο στο χέρι...

Τέλος πάντων υποτίθεται ότι σε αυτή την ανάρτηση θα έγραφα και για το ασφαλιστικό αλλά μου βγήκαν ήδη πολλά αλλά και τι να πρωτογράψεις. Θα τα βάλω όμως κάτω λίγο κάποια στιγμή.