Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Πριν 2-3 χρόνια είχαμε ξεκινήσει με τους συντρόφους του Κιβωτίου μία προσπάθεια να αναλύσουμε το ζήτημα του εθελοντισμού. Αναγκαστικά όμως έπρεπε να το δούμε μέσα από το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτός εντάσσεται, δηλ. αυτό του κράτους πρόνοιας. Έτσι μας προέκυψε το κείμενο "Χίλιες και μία μέρες και νύχτες κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών" που δημοσιεύθηκε στα τεύχη 2 (εδώ το πρώτο μέρος) και 3 (και εδώ το δεύτερο) του εντύπου μας.

Σήμερα, κάνα δύο χρόνια μετά το ξαναδιάβασα μετά από πολύ καιρό προσπαθώντας να δω τι θα μπορούσα παραπάνω να γράψω. Χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μας πολύ λίγα παραπάνω πράγματα θα μπορούσα να γράψω στη βάση μίας πολιτικής ανάλυσης. Και επιπλέον υπάρχει και αυτή εδώ η μπροσούρα από την Ομάδα ενάντια στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας δημοσιεύμενη 6 χρόνια πριν... Ιδιαιτέρως αναλυτική και ιδιαιτέρως χρήσιμη. Να την κατεβάσετε και να την διαβάσετε.

Οκ, λοιπόν εγώ δεν έχω να πω τίποτα, πέρα από κάποια συμπεράσματα. Κάποια πολιτικά συμπεράσματα και κάποιες σκέψεις πάνω στη συγκυρία.

Η ουσία του ασφαλιστικού προβλήματος στην Ελλάδα βρίσκεται στο ότι όσον αφορά το τριμερές της χρηματοδότησης (εργάτες, αφεντικά και κράτος) τα δύο μέρη δεν δίνουν φράγκο. Δεν πληρώνουν αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να πληρώσουν. Αυτό είναι αντικειμενικά το πρόβλημα της βιωσιμότητας ή όχι των ταμείων. Αυτό δεν πρόκειται να λυθεί με κανέναν νόμο απολύτως. Θα λυθεί μόνο στη βάση των κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών δύναμης.

Στην παρούσα φάση με τις συγκεκριμένες δομές εκπρόσωπευσης και αντιπροσώπευσης να κυριαρχούν πολύ λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν. Μία μικρή νίκη εδώ και μία μικρή αλλού. Αλλά η συνολική μάχη θα πάει χαμένη. Και θα είναι εις βάρος των εργαζομένων συνολικά. Αυτή η τακτική (την περιγράφω και σε άλλη ανάρτηση για την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ), λέει ότι όπου υπάρχουν μεγαλύτερες αντιστάσεις η κυβέρνηση θα κάνει πίσω, αλλά στη συνέχεια και αφού περάσει για το μεγαλύτερο μέρος θα τους ξεκάνει και αυτούς. Αυτό έχει γίνει ήδη με τους δημοσιογράφους. Τους έβγαλαν εκτός, αυτοί σταμάτησαν να φωνάζουν (και αντιθέτως μάλιστα μπήκαν όλοι στη γνωστή διατεταγμένη υπηρεσία τους), ε μετά θα τους γαμήσουν και αυτούς και αυτοί θα γκρινιάζουν ότι η κοινωνία δεν τους συμπαραστέκεται. Αυτό που χρειάζεται τώρα, εάν θέλουμε να μιλάμε για αντεπίθεση, εάν θέλουμε να μιλάμε για καλυτέρευση των συνολικών συνθηκών εργασίας μας είναι η αυτοοργάνωση. Οργάνωση των εργαζομένων στη βάση από εμάς τους ίδιους τους εργαζόμενους, και ταυτόχρονα επίθεση και κριτική στις γραφειοκρατικές δομές της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης της ΓΣΣΕ και του ΠΑΜΕ. Οι εκμεταλλευόμενοι κερδίζουν όταν πέρνουν τις υποθέσεις τους στα χέρια τους. Αυτό συνέβαινε πάντα και αυτό είναι αναγκαστικά το μόνο που μπορεί να συμβεί για να αρχίζουμε πάλι να κερδίζουμε. Τα λέει και εδώ ο σύντροφος παραβλέποντας όμως το εξής: η ΓΣΕΕ επίτηδες δεν κυρρήτει απεργία διαρκείας ή έστω μία γαμημένη 48ωρη ή μια κάπως πιο βαρβάτη 5μερη. Θα της δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα στην ίδια, γιατί μπορεί ναι μεν να λέει ότι φοβάται την πτώση της μαχητικότητας αλλά επίσης φοβάται και την αύξηση της μαχητικότητας εναντίον της. Με απλά λόγια η ΓΣΕΕ δεν μας θέλει και πολύ μαχητικούς. Μας θέλει τόσο όσο μπορεί να μας ελέγξει. Κάνω μία υπόθεση αλλά οι τρεις 24ωρες που έχει κυρήξει μέσα σε 4 μήνες φανερώνουν το μέγεθος της δυσαρέσκειας των εργαζομένων. Καθότι λειτουργεί αυτό αντιστρόφως ανάλογα. Όσο πιο μεγάλη η δυσαρέσκεια τόσο πιο μικρή η δρασητριοοποίηση. Τέλος πάντων αν δεν τους στείλουμε σπίτια τους δεν πρόκειται να δούμε ποτέ άσπρη μέρα.

Τώρα αυτό που γίνεται τώρα είναι μία κλοπή με την πιο κοινή σημασία του όρου. Τα δύο μέρη δεν πληρώνουν και προκειμένου να καλύψουν την βιωσιμότητα των ταμείων κάνουν μία αναδιανομή μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Τα πιο πλούσια ταμεία καλύπτουν τις τρύπες των πιο φτωχών. Αυτό κατα μία έννοια είναι μία συνολική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, η οποία εκδηλώνεται και σε άλλες παραμέτρους...

Συνολικά το ασφαλιστικό είναι μία άγρια επίθεση και μία ευθεία υποτίμηση στο πόσο "κοστίζουμε" στα αφεντικά μας. Αυτό φαίνεται από πολλά σημεία.

Από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από 50 ένσημα για ένα χρόνο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης πάμε στα 100. Δηλ. εκεί που έπρεπε να δουλεύουμε 2 μήνες τώρα πρέπει να δουλεύουμε 4. (Ειδικά για τους οικοδόμους που αυτή τη στιγμή βασικά η συμφωνία που κάνουν κυμαίνεται στα 3 μεροκάματα = 1 ένσημα αυτό πάει στα 80 ένσημα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αν κάνουμε την αναγωγή όπου 80 ένσημα = 3 μέρες δουλειάς μας πάει στις 240 μέρες εργασίας όπου εάν το διαρέσουμε δια του 20 μεροκάμματα το μήνα πάμε στο μαγικό αριθμό του 12. Δηλ. με άλλα λόγια ο μετανάστης οικοδόμος (γιατί κατά βάσην αυτούς αφορά θα πρέπει πρακτικά να δουλεύει έναν ολόκληρο χρόνο για να πάρει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).

Από τις συντάξεις. Ολόκληρες ομάδες εργαζομένων και κατά κύριο λόγο γυναίκες και μετανάστες δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Με αυτή την έννοια και ειδικά όσον αφορά τις γυναίκες (μιας και συνήθως αυτές παντρεύονται άντρες) η κάλυψη των αναγκών τους θα καλυφθεί από τον μισθό του άντρα της. Δεν μιλάω για τους μετανάστες. Σε αυτούς λένε τώρα, όλα όσα σου έχουμε κρατήσει δεν θα τα πάρεις ποτέ πίσω. Ειδικά εκείνο το κομμάτι που ήρθε εδώ το '90-91 σε μία ηλικία γύρω στα 30-35 και έτσι και αλλιώς δούλευε μαύρα για να καταφέρει μετά από 7-8 χρόνια να αρχίσει να κολλάει ένσημα.

Αν τώρα τα βάλουμε όλα αυτά κάτω και τα δούμε στο φως της πραγματικότητας των εργασιακών σχέσεων (η μαύρη εργασία είναι καθεστώς, ελαστικότητα, προσωρινότητα κλπ) καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο για κάποιον που δουλέυει σε μία φορντικού τύπου εργασία (δια βίου, 5μερο κλπ), και που δουλέυει από τα 20 του θα καταφέρει να πάρει μία ψωροσύνταξη στα 60 του. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Με απλά λόγια αν ζούμε θα πάρουμε μία σύνταξη στα 70 μας... Για να τη φάμε στα φακελάκια και στα φάρμακα, αν είμαστε τυχεροί.

Πιθανά όλοι μας να αναρωτιόμαστε λίγο εώς πολύ τι διάολο φιλελευθερισμός είναι αυτός που εφαρμόζει η ΝΔ. Το λογικό είναι να τα καταργήσει όλα και να μας στείλει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές... Πρώτον το θέμα είναι ότι σε ένα βαθμό αυτό το κάνει ήδη. Και δεύτερον και πιο σημαντικό είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός δε λέει απλά αυτό αλλά λέει "μετακύλιση του κόστους του κράτους πρόνοιας στους εργαζομένους". Αυτό κάνει τώρα η κυβέρνηση. Απλά και όμορφα. Το κράτος και τα αφεντικά δεν πληρώνουν έτσι και αλλιώς άρα εμείς οι εργαζόμενοι αναλαμβάνουμε αυτό το καθήκον. Θεωρητικά θα μπορούσε να το κάνει αλλά δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ για πολιτικούς λόγους.

Το κράτος πρόνοιας πάντα είχε και έναν χαρακτήρα κοινωνικού ελέγχου της εργατικής τάξης, ο οποίος με τα χρόνια, και όσο η εργατική τάξη εγκατέλειπε την αυτονομία της για να την πάρει η διαμεσολάβηση και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, έγινε ολοένα και πιο αυστηρός. Από το απλό: να πρέπει να είσαι στα αλήθεια άρρωστος και μάλιστα "πολύ" για να σου δώσουνε 2-3 μέρες μία γαμημένη αναρρώτικη μέχρι το συνολικό του ολένα και περισσότερου έλέγχου της αποδοτικότητας των εργαζομένων. Αυτό ακριβώς δεν θέλει να χάσει αυτή και καμμία κυβέρνηση. Πληρώνετε μόνοι σας τις υπηρεσίες που εμείς προσφέρουμε, και ταυτόχρονα σας ελέγχουμε πάνω σε αυτό που ακριβώς σας δίνουμε γιατί είστε εξαρτημένοι από αυτό προκειμένου να συνεχίσετε να ζείτε και να δουλεύετε.

Φταίω εγώ τώρα άμα πω ό,τι η αυτονομία, η αυτοθέσμιση, και η αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης είναι ο μόνος δρόμος που θα πρέπει να πάρουμε;