Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, αλλά η αμερικανική κοινωνία έχει στη βάση της μία τεράστια εργατική κουλτούρα η οποία μάλλον διαφεύγει στον υπόλοιπο κόσμο. Θέλω να πω ότι από αυτή την την χωρα βλέπουμε τόσα πολλά αλλά χάνουμε άλλα τόσα. Όταν πολύ παλιά είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο για την εργατική πρωτομαγιά από τη Σύγχρονη Εποχή ενός αμερικάνου, όπου ουσιαστικά περιέγραφε από τον 19 αιώνα μέχρι και τον Β ΠΠ τους αγώνες και την πάλη των εργατών στις ΕΠΑ μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, τότε, 16 χρονών, οι ΕΠΑ ήταν μία τεράστια αντιδραστική έκταση που το μόνο της καλό ήταν το ροκ εν ρολ. Φυσικά μεγαλώσαμε, άνοιξε το μυαλό μας, διαβάσαμε και είδαμε και άλλα πράγματα και είδα τελικά μία ας την πούμε πιο κρυφή και πιο υπόγεια ιστορία της Αμερικής. Όσο περνούσε ο καιρός όμως τόσο μεγάλωνε ο εντυπωσιασμός μου για το σε πόσο ακραίες συνθήκες δράσης και αντίδρασης είχαν καταφύγει κατά καιρούς οι εργάτες. Οκ δεν έγινε ποτέ επανάσταση εκεί, αλλά πολλές φορές ολόκληρες περιοχές βρέθηκαν σε συνθήκες εμφύλιας διαμάχης. Τέλος πάντων, εκεί, στους εκμεταλλευόμενους των ΕΠΑ βρίσκεται μία τεράστια ιστορία που αξίζει κανείς να ψάξει. Αν πρέπει πάντως κανείς να δώσει μία ερμηνεία για όλο αυτό μάλλον θα πρέπει να την ψάξει στο πως δομήθηκε το αμερικάνικο κράτος (είναι λίγο μεγάλη ιστορία και βασικά ψιλοβιάζομαι...).
Ένα σημείο αυτής της ιστορίας είναι και το τραγούδι που έχω βάλει εδω πέρα. Η ιστορία αυτού του τραγουδιού είναι εδώ πέρα. Και νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γραφτεί γενικώς αλλά και ειδικώς. Εμείς είμαστε άλλοι. Άλλοι από αυτούς, άλλοι απο εμάς και κυρίως άλλοι από αυτό που θέλουμε να είμαστε. Η αλλοτρίωση δηλαδή στο δρόμο για την κατάργηση της με το όπλο στο χέρι.
Εδώ είναι η πρώτη διασκευή που άκουσα από τους Dropkick Murphys. Ωραία διασκευή και ευτυχώς δεν βλέπουμε τους ίδιους.
Εδώ είναι μάλλον η πιο κλασσική διασκευή από τον Pete Seeger, τότε που αμερικάνικη φολκ μουσική ήταν μία διήγηση της τάξης των εκμεταλλευομένων...
Και εδώ μία διασκευή σε hip hop που παραδόξως μου αρέσει αν και φυσικά δεν είμαι ούτε με τον Μοράλες όυτε με τον Φιντέλ και πολύ περισσότερο ούτε με τον Τσάβες αλλά τέλος πάντων. Οι καλλιτέχνες πάντα τελούσαν υπό καθεστώς σύγχυσης.
Ένα σημείο αυτής της ιστορίας είναι και το τραγούδι που έχω βάλει εδω πέρα. Η ιστορία αυτού του τραγουδιού είναι εδώ πέρα. Και νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γραφτεί γενικώς αλλά και ειδικώς. Εμείς είμαστε άλλοι. Άλλοι από αυτούς, άλλοι απο εμάς και κυρίως άλλοι από αυτό που θέλουμε να είμαστε. Η αλλοτρίωση δηλαδή στο δρόμο για την κατάργηση της με το όπλο στο χέρι.
Εδώ είναι η πρώτη διασκευή που άκουσα από τους Dropkick Murphys. Ωραία διασκευή και ευτυχώς δεν βλέπουμε τους ίδιους.
Εδώ είναι μάλλον η πιο κλασσική διασκευή από τον Pete Seeger, τότε που αμερικάνικη φολκ μουσική ήταν μία διήγηση της τάξης των εκμεταλλευομένων...
Και εδώ μία διασκευή σε hip hop που παραδόξως μου αρέσει αν και φυσικά δεν είμαι ούτε με τον Μοράλες όυτε με τον Φιντέλ και πολύ περισσότερο ούτε με τον Τσάβες αλλά τέλος πάντων. Οι καλλιτέχνες πάντα τελούσαν υπό καθεστώς σύγχυσης.
7 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ps
O logos pou protoekana klik sto blog itan to gamato onoma "Ti eide h alikh mesa apo ton kathrefth". Pistevw poly kalytero apo to yparxon, sorry dude ;)
Ανταποδίδω το link φίλε μου και θα τα λέμε...καλώς σε βρήκα!
Ennoeitai pos to proigoumeno onoma itan poly kalytero kai edine mia prooptiki.
@ Ανώνυμε, σε παρακαλώ μη με αποκαλείς συγγραφέα... Όχι μόνο δεν είμαι αλλά και ούτε πρόκειται να γίνω.
@Εxiled και ανώνυμε. Το λέω πάλι. ΔΕΝ ΕΧΩ τηλεόραση και ούτε βλέπω εδώ και πλέον των 10 ετών. Τη διαφήμιση αυτή δεν την έχω δει αν και μου την έχουν περιγράψει αρκετά παλιά... Νόμιζα και έλπιζα ότι πια δεν παιζόταν. Με αφορμή πάντως αυτό μου δώσετε μία ωραία ιδέα για μια επόμενη ανάρτηση. Η εκτέλεση πρέπει να είναι της Natalie Merchant.
Πάντως το τραγούδι αυτό είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια διαμαρτυρίας στην Αμερική.
@samael ευχαριστώ και ανταποδίδω.
@για τις ενστασεις με το όνομα. Είναι αλήθεια ότι το τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη μου άρεσε. Σε κάποια φάση είχα δοκιμάσει να βάλω και τη γκραβούρα με την Αλίκη να κοιτάει τον καθρέφτη αλλά δεν τα κατάφερα... Επειδή όμως σας αγαπάω και η αγάπη του κόσμου είναι η τροφή του καλλιτέχνη σκέφτομαι σαν τίτλο την Αλίκη. Αλλά υπότιτλο θα αφήσω το Ζήτω η νέα Σάρκα...