Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

1931, Harlan, Kentucky, USA

H Florence εκείνο το βράδυ ήταν αναστατωμένη, αυτό δεν ήταν μία από τις συνηθισμένες συγκρούσεις μεταξύ του σωματείου και των μπράβων μιας και η κατάσταση είχε ξεφύγει κατα πολύ. Οπλισμένες ομάδες και από τις δυο πλευρές αντάλλασαν πυροβολισμούς. Τα μέλη του σωματείου και οι εργάτες είχαν δώσει μία απάντηση εκεί που δεν το περιμένανε οι σερίφηδες και οι μπράβοι. Είχαν απαντήσει όπως έπρεπε. Αιτήματα; Ποια αιτήματα; Δεν είναι πια θέμα αιτημάτων, σχεδόν ποτέ δεν ήταν θέμα αιτημάτων. Στα σκονισμένα βουνά αυτής της καταραμένης γωνιάς και στις σκοτεινές τρύπες κάτω απο αυτά όλη αυτή η υπόθεση ήταν πολύ περισσότερο θέμα αξιοπρέπειας, γιατί το χειρότερο δεν είναι να μην κερδίζεις τα 5 δολάρια αύξηση. Το χειρότερο είναι ότι σου συμπεριφέρονται σα να είσαι κάνα ζώο, ζώο χωρίς γλώσσα και χωρίς συνείδηση. Ένα ζώο που σκάβει και βγάζει μαύρες πέτρες που άμα αρχίζει να φωνάζει δεν το έχουν σε τίποτα να σηκώσουν το όπλο και να το σκοτώσουν. Πρώτα θα μας λογαριάσουν και ύστερα θα πληρώσουν... Η Florence αφού ηρέμησε τα παιδιά, και συμμάζεψε λίγο το σπίτι καθόταν στην κουζίνα, αργά το βράδυ. Εξώ φύσαγε ένας σκονισμένος αέρας. Και ο Sam έλειπε. Στο μυαλό της γύρναγε ένα παλιό εκκλησιαστικό τραγούδι και το σιγομουρμούριζε. Πιάνει ένα μολύβι και το πρώτο χαρτί που βρίσκεται μπροστά της.

Για να σας πω φίλοι μου εργάτες
τα καλά νέα που έχω
το παλιό καλό μας σωματείο
ήρθε εδώ και είναι αποφασισμένο να μείνει.

Η ιστορία έχει επαναληφθεί εδώ και εκεί πολλές φορές. Οι ανθρακωρύχοι του Harlan απαιτούν να ενταχθούν στο Συνδικάτο και τα αφεντικά να υπογράψουν τη συλλογική σύμβαση. Οι συνδικαλιστές έδιναν κάθε μέρα μάχη. Οι εργαζομένοι απεργούσαν. Ολοένα και περισσότεροι γραφόνταν στο σωματείο. Η IWW έτσι χτίστηκε, εργοστάσιο-εργοστάσιο, φάρμα-φάρμα, στοά-στοά. Είναι το δικό μας μέτρημα αυτό για να κατακτήσουμε τον κόσμο. Οι άλλοι; Τα αφεντικά; Ήταν πάντα ένας άλλος κόσμος. Εμείς δεν υπήρχαμε για δαύτους παρα μόνο όσο δουλεύαμε. Και όλως παραδόξως αρχίσαμε να υπάρχουμε περισσότερο όσο πια δεν δουλεύαμε. Εμείς και αυτοί; Δύο διαφορετικοί κόσμοι...

Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;

Ο πατέρας μου ήταν ανθραχωρύχος, τα αδέρφια μου επίσης, ο άντρας μου τι θα ήταν; O Sam λείπει από το πρωί. Τότε τον ειδοποίησαν ότι οι συμμορίες των αφεντικών θα έρθουν να τον ψάξουν. Ο Sam προσπαθεί να οργανώσει το σωματείο. Τον έχουν ξυλοκοπήσει πολλές φορές οι μπράβοι. Αλλά επιμένει. Όλοι μας επιμένουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Από ένα σημείο και μετά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζεις. Που να είναι ο Sam τώρα.

Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος
και εγώ είμαι γιος ενός ανθρακωρύχου
και θα μείνω με το σωματείο
μέχρι να κερδίσουμε όλες τις μάχες.

Οι μπράβοι. Ποιος να το φανταζόνταν ότι τα σκυλιά θα είναι χειρότερα από τα αφεντικά τους... Και όμως είναι... Έχουν σκοτώσει εν ψυχρώ, έχουν συλλάβει και έχουν φυλακίσει χωρίς φυσικά δίκη. Μπαίνουν σε όποιο σπίτι γουστάρουν. Δέρνουν, συλλαμβάνουν, σκοτώνουν. Ο σερίφης Blair, είναι τσιράκι των αφεντικών. Εδώ ο νόμος είναι αυτός και αυτός είναι ο νόμος. Δυστυχώς για αυτόν όμως δεν είναι μόνος. Υπάρχουμε και εμείς. Ζωές ελπίδες και κούραση. Είμαστε εδώ να βάλουμε το διαζευκτικό μας για να σπάσουμε το ζυγό μας.

Λένε ότι στην επαρχία Harlan
δεν υπάρχουν ουδετεροι
ή θα είσαι με το σωματείο
ή άλλιώς ένα κάθαρμα του J. H. Blair

Το μεσημέρι μπουκάραν εφτά μπράβοι, μας τρομοκράτησαν και ανακάτεψαν το σπίτι, χτύπησαν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, φώναζαν, απειλούσαν, μας σημάδευαν με τις καραμπίνες. Αλλά ευτυχώς έφυγαν χωρίς να μας πειράξουν. Που να είναι ο Sam;

Ω εργάτες πως το αντέχετε
για πείτε μου σας παρακαλώ
θα γίνεις ένας ελλεινός απεργοσπάστης
ή θα γίνεις επιτέλους άνθρωπος;

Νιώθω μπερδεμένη, ήταν μία πολύ κουραστική μέρα. Ελπίζω όλα αυτά να τελειώσουν όμορφα κάποια στιγμή, πρέπει και άλλοι εργάτες να έρθουν στο σωματείο, πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα, αύριο θα πάω από την Sarah να δούμε για να κάνουμε έναν έρανο, και πρέπει ακόμα... Που να είναι ο Sam;

Μην γίνεσαι απεργοσπάστης
και μην ακούς τα ψέμματα τους
εμείς οι φτωχοί δεν θα έχουμε καμιά ευκαιρία
παρά μόνο αν οργανωθούμε.

Την Florence την πήρε αμέσως ο ύπνος. Η Florence δεν χρειάστηκε ποτέ της να αποφασίσει με ποια πλευρά ήταν. Η Florence άνηκε σε εκείνο το μεγάλο μέρος που διατύπωνε ήδη τη θέση του σαν η άλλη πλευρά. Την επόμενη μέρα αφού ξανασκέφτηκε το τραγούδι που είχε γράψει το βράδυ δεν φάνηκε ιδιαίτερα ικοανοιποιημένη. Άλλωστε κανένας δε διαλέγει πλευρά, όλοι είναι ήδη σε κάποια. Αλλά δεν πειράζει. Είναι ωραίο τραγούδι. Άλλωστε στο κάτω κάτω της γραφής λέει ότι υπάρχει μία άλλη πλευρά.

1999, London, England, UK

Ο Jacob τέλειωνε την παρουσιάση της πρότασης του για το νέο διαφημιστικό. Αφού είχε παρουσιάσει όλα τα προσχέδια είχε μείνει το θέμα της μουσικής επένδυσης. Καθώς εξηγούσε και περιέγραφε όλα τα στελέχη άρχισαν να ουρλιάζουν και να φεύγουν τρομοκρατημένα από το meeting. Ο Jacob κοίταξε ανήσυχα στα δεξιά του. Μία μαύρη φιγούρα με ένα κράνος και μία αξίνα άρχισε να τον κοπανάει στο κεφάλι. Αφού του το άνοιξε για τα καλά για να σιγουρευτεί ότι αυτό το μυαλό πλέον δεν θα ξαναλειτουργούσε στάθηκε και κοίταξε στην αίθουσα. Έιχε πιτσιλιστεί με αίματα, ανασήκωσε το κράνος λίγο, ξεφύσηξε και χάθηκε στην σκοτεινή γωνιά πισώ του.

Δυστυχώς τα φαντάσματα εκτός από το να εκδικηθούν δεν είναι μπορούν να είναι πια ιστορικά υποκείμενα.

ΥΓ. Βρήκα ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με απεργίες που ξέσπασαν το 1973 στην ίδια περιοχή με μάλλον τα ίδια αιτήματα. Το κατεβάζω, και θα σας πω. Εδώ το trailer.