Πριν 4 μήνες έγραφα εδώ ένα σύντομο σχόλιο σε σχέση με την απεργία της 12-12. Ρίχτε του μια ματιά, όχι επειδή θέλω να βλογήσω τα γένια μου, αλλά για να δείτε αν θέλετε περισσότερο την οπτική από την οποία βλέπω τα πράγματα. Πιο κάτω μιλάω για ήττα. Ήττα ήδη γνωστή. Ας εξηγηθώ.
Καταρχήν προσωπικά αλλά και μπορώ να πω ευρύτερα στους κύκλους που κινούμαι, ευτυχώς κανείς μας δεν πάσχει απο αυταπάτες. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει γραφειοκράτες συνδικαλιστές και σιαμεσολάβηση. Όλα αυτά τα είδαμε και τα έχουμε ξαναδεί και θα τα ξαναδούμε στο μέλλον αν δεν αλλάξει κάτι. Είχαμε επίγνωση ότι η ΓΣΕΕ προσπαθούσε να κουκουλώσει τις αντιδράσεις όσο πιο ανώδυνα γινόταν. Τρεις απεργίες σε 4 μήνες δεν είναι αυτό που ακριβώς θα λέγαμε -ακόμα και με την πιο ρεφορμιστική έννοια- δυναμική αντίδραση, έτσι δεν είναι; Ειδικότερα αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος και τη σημασία του ζητήματος, όλη η αντίδραση της ΓΣΕΕ είναι το κατώτατο όριο αντίδρασης... Αν δεν έκανε ούτε αυτά με απλά λόγια, δεν θα είχε τον ελάχιστο λόγο ύπαρξης της σαν διαμεσολάβηση. Έκανε το ελάχιστο για να συνεχίσει να συντηρείται σαν τέτοια.
Από την αρχή αυτής της υπόθεσης λέμε και ξαναλέμε, λέω και ξαναλέω "καμία εμπιστοσύνη στη ΓΣΕΕ και τους πουλημένους γραφειοκράτες" και "αυτοοργάνωση και αντίσταση στις δουλειές". Θα το ξαναπώ: Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν ούτε στοιχειωδώς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επομένως αν θέλουμε, να υπερασπιστούμε αυτά τα συμφέροντα, τα συμφέροντα μας στην τελική, ο μοναδικός δρόμος περνάει πάνω από το πτώμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Εχθροί μας είναι στον ίδιο ακριβώς βαθμό και η ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ. Το τονίζω. Στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Ούτε μία τρίχα λιγότερο.
Λέω πάλι. Αυτά είναι γνωστά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που ήταν πραγματικά αποκαρδιωτικό, αυτό που ήταν πραγματικά απελπιστικό στην πορεία της Τετάρτης δεν ήταν η ακόμα μία φορά επανάληψη αυτού του θεάματος. Αλλά το ότι η επανάληψη αυτού του θεάματος συνοδεύτηκε από ένα πλήθος που ξεκίναγε από το Σύνταγμα και έφτανε στο Πεδίο του Άρεως. Με άλλους ιστορικούς όρους αυτό το αριθμητικό πλήθος θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει επανάσταση. Κυριολεκτικά. Με τους σημερινούς όρους της ολικής διαλυσης της συνοχής της εργατικής τάξης, αυτό το πλήθος έσκυψε το κεφάλι στις εντολές των συνδικαλιστικών ηγεσιών του και δεν φώναξε ούτε ένα σύνθημα έξω από τη βουλή. Με απλά λόγια. Αν δεν υπήρχε αυτό το πλήθος να κάνει πιο έντονο το ξεπούλημα της ΓΣΕΕ, δεν θα ήταν τόσο αποκαρδιωτικό το θέαμα.
Πριν τέσσερις μήνες έλεγα ότι αυτό (οι κινητοποιήσεις) δεν είναι εργατικό κίνημα, αλλά μάλλον η διαμεσολάβηση που κάνει τη δουλειά της. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Το μόνο που μας μένει είναι αυτό που είχαμε πάντα. Τα χέρια μας και το μυαλό μας. Ας ελπίσουμε ότι από όλη αυτή την ιστορία να προκύψουν νέα πράγματα. Είναι η μόνη μας ελπίδα. Είμαστε η μόνη μας ελπίδα.
Δεν ξέρω αν θα έχουμε συχνά την ευκαιρία να βρεθούμε τόσοι πολλοί στο δρόμο. Ας είμαστε και οι μισοί και ας ξέρουμε τι μας γίνεται.
Καταρχήν προσωπικά αλλά και μπορώ να πω ευρύτερα στους κύκλους που κινούμαι, ευτυχώς κανείς μας δεν πάσχει απο αυταπάτες. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει γραφειοκράτες συνδικαλιστές και σιαμεσολάβηση. Όλα αυτά τα είδαμε και τα έχουμε ξαναδεί και θα τα ξαναδούμε στο μέλλον αν δεν αλλάξει κάτι. Είχαμε επίγνωση ότι η ΓΣΕΕ προσπαθούσε να κουκουλώσει τις αντιδράσεις όσο πιο ανώδυνα γινόταν. Τρεις απεργίες σε 4 μήνες δεν είναι αυτό που ακριβώς θα λέγαμε -ακόμα και με την πιο ρεφορμιστική έννοια- δυναμική αντίδραση, έτσι δεν είναι; Ειδικότερα αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος και τη σημασία του ζητήματος, όλη η αντίδραση της ΓΣΕΕ είναι το κατώτατο όριο αντίδρασης... Αν δεν έκανε ούτε αυτά με απλά λόγια, δεν θα είχε τον ελάχιστο λόγο ύπαρξης της σαν διαμεσολάβηση. Έκανε το ελάχιστο για να συνεχίσει να συντηρείται σαν τέτοια.
Από την αρχή αυτής της υπόθεσης λέμε και ξαναλέμε, λέω και ξαναλέω "καμία εμπιστοσύνη στη ΓΣΕΕ και τους πουλημένους γραφειοκράτες" και "αυτοοργάνωση και αντίσταση στις δουλειές". Θα το ξαναπώ: Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν ούτε στοιχειωδώς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επομένως αν θέλουμε, να υπερασπιστούμε αυτά τα συμφέροντα, τα συμφέροντα μας στην τελική, ο μοναδικός δρόμος περνάει πάνω από το πτώμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Εχθροί μας είναι στον ίδιο ακριβώς βαθμό και η ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ. Το τονίζω. Στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Ούτε μία τρίχα λιγότερο.
Λέω πάλι. Αυτά είναι γνωστά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που ήταν πραγματικά αποκαρδιωτικό, αυτό που ήταν πραγματικά απελπιστικό στην πορεία της Τετάρτης δεν ήταν η ακόμα μία φορά επανάληψη αυτού του θεάματος. Αλλά το ότι η επανάληψη αυτού του θεάματος συνοδεύτηκε από ένα πλήθος που ξεκίναγε από το Σύνταγμα και έφτανε στο Πεδίο του Άρεως. Με άλλους ιστορικούς όρους αυτό το αριθμητικό πλήθος θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει επανάσταση. Κυριολεκτικά. Με τους σημερινούς όρους της ολικής διαλυσης της συνοχής της εργατικής τάξης, αυτό το πλήθος έσκυψε το κεφάλι στις εντολές των συνδικαλιστικών ηγεσιών του και δεν φώναξε ούτε ένα σύνθημα έξω από τη βουλή. Με απλά λόγια. Αν δεν υπήρχε αυτό το πλήθος να κάνει πιο έντονο το ξεπούλημα της ΓΣΕΕ, δεν θα ήταν τόσο αποκαρδιωτικό το θέαμα.
Πριν τέσσερις μήνες έλεγα ότι αυτό (οι κινητοποιήσεις) δεν είναι εργατικό κίνημα, αλλά μάλλον η διαμεσολάβηση που κάνει τη δουλειά της. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Το μόνο που μας μένει είναι αυτό που είχαμε πάντα. Τα χέρια μας και το μυαλό μας. Ας ελπίσουμε ότι από όλη αυτή την ιστορία να προκύψουν νέα πράγματα. Είναι η μόνη μας ελπίδα. Είμαστε η μόνη μας ελπίδα.
Δεν ξέρω αν θα έχουμε συχνά την ευκαιρία να βρεθούμε τόσοι πολλοί στο δρόμο. Ας είμαστε και οι μισοί και ας ξέρουμε τι μας γίνεται.
16 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Από κει και πέρα: Δουλειά, δουλειά, δουλειά στους χώρους εργασίας.
ΥΓ: Πως σου ήρθε αυτός ο τίτλος;
"Μερικές βδομάδες αργότερα, δεν εξεπλάγην και πολύ βλέποντας τη CGT να μ’ έχει τοποθετήσει σε μη εκλέξιμη θέση στις λίστες των μελών του εργατοδικείου. Ήθελα να γίνω σύμβουλος εργατοδικείου ώστε να προσπαθώ να διακανονίζω τις αντιδικίες εργοδοτών/εργαζομένων στην περιοχή μου. Τελικά, έγινα «σύμβουλος εργαζομένου». Επίσης, δεν εξεπλάγην καθόλου διαπιστώνοντας πως η CGT, σε επίπεδο ομοσπονδίας, δε με βοήθησε την πρώτη φορά που η Pizza Hut με απέλυσε.
Μου πήρε χρόνο για να καταλάβω ότι μια από τις μεγάλες δυνάμεις αυτού του συνδικάτου, το οποίο έχει πίσω του πάνω από 100 χρόνια αγώνων και διαπραγματεύσεων, συνίσταται στο να ξέρει να συγκρατεί τα μέλη του, να ελέγχει την αμφισβήτηση και να σταματά μια απεργία. Εν ολίγοις, να μπορεί να εγγυηθεί στ’ αφεντικό πως το συνδικάτο είναι μια σίγουρη, αλλά πειθαρχημένη δύναμη αμφισβήτησης. Δεν πρέπει να είναι κανείς ούτε με τ’ αφεντικό, ούτε με το συνδικάτο γιατί αυτά τα δυο πάνε μαζί. Σε κανένα από αυτά τα δυο δεν αρέσουν εξεγερτικά πνεύματα του είδους μας. Μια μέρα, η φίλη μου η Λατίφα θύμωσε με τους μόνιμους υπαλλήλους της CGT: «Είστε σαν τ’ αφεντικά!» εκστόμισε."
Ωστόσο πρέπει ακόμα να δούμε πολλά πράγματα για να μιλάμε για κάτι ουσιαστικό. Ας ελπίσουμε ότι όλη αυτή η ιστορία θα αφήσει πίσω της πράγματα για το μέλλον.
Ο τίτλος είναι από τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Πάρε το χαπάκι σου το τραγούδι από το δεύτερο δίσκο τους.
Πάρε το πτυχίο σου και ένα μηχανάκι
και έλα ξημερώματα στο Μοναστηράκι
κάτσε ανακούρκουδα στο σταθμό του τραίνου
ρίχνε ξύδι στις πληγές του κάθε σταυρωμένου
Έχει κολλήσει η επανάσταση βλενόρροια
κουμμουνιστές την έχουν κλείσει σε φυτώρια
και οι εκδότες καθορίζουνε τα όρια
Πάρε τη βασίλισσα σαν τρελλός σε σκάκι
νύχτα με πανσέληνο στου Καραισκάκη
και άμα δεις βρυκόλακες κόκκινους φιλάθλους
ψήστους για να βάλουνε σφυροδρέπανα στους τάφους
Ο Γιαρουζελσκι κάνει πίπες στην Ομόνοια
και συ χτυπιέσαι με κουμπιά και ηλεκτρόνια
μπροστά σε βίντεο κυκλώματα δαιμόνια
Πάρε το χαπάκι σου x3
Επίσης ο χαρακτηρισμός γραφειοκράτες συνδικαλιστές νομίζω σας καλύπτει απόλυτα, μιας και τον χρησιμοποιώ αρκετά συχνά.
Μέχρι τώρα ξέραμε ότι το ΚΚΕ υποκαθιστά την τάξη και άρα όποιος ήταν εναντίον του ΚΚΕ ήταν και εχθρός του λαού. Τώρα ΚΚΕ ίσον κομμουνισμός και άρα όποιος είναι εναντίον του ΚΚΕ είναι αντικομμουνιστής. Λες να είμαι σχίζο και να χω τσιτάτο του Μαρξ ενώ είμαι αντικομμουνιστής; Ή μπορώ να είμαι κάτι τόσο συνειδητό όσο ο αντικουμμουνισμός (το αντίθετο ενός τόσο συνειδητού πράγματος όσο ο κομμουνισμός εκ των πραγματων εμπεριέχει και το ίδιο συνείδηση) ασυνείδητα;;;
Περιφρουρήσεις δεν κάνατε μόνο εσείς αγαπητέ. Ρώτα τους δικούς που ήταν στο Τιτάνια ποιοι ήταν στο Public, στην Πρωτοπορία, ποιοι όργωσαν το κέντρο και ποιοι παράλληλα με την πορεία έκλειναν μαγαζιά...
Μπορείς να με λες αντισταλινικό. Με χαροποιεί.
Βιλαρδουίνε μου έχουμε ξεπεράσει αισιοδοξίες και ματαιδοξίες εδώ και πολύ καιρό. Ο καθημερινός αγώνας είναι η μόνη συνθήκη. Τα λέμε και στην αφίσα με το Ρεπό.
Στην Πρωτοπορία υπήρχε αποκλεισμός ΟΛΗ τη ΜΕΡΑ αν θες να ξέρεις.
Επίσης πήγαινε ρώτα στο Παμπλικ να σου πούνε τι έγινε όταν ξανάνοιξαν.
Αν κομμουνιστής είναι αυτός που υλοποιεί το μαρξισμό (!!!) μεγαλύτεροι αντικομμουνιστές από σας τους ΚΚέδες δεν υπάρχουνε.
Κάνετε ακριβώς ότι χρειάζεται για να μην "υλοποιηθεί" ποτέ ο μαρξισμός.
Όταν απαχωρίσετε και τυπικά τα ξαναλέμε.
Ε αμα αυτό ξέρατε, λάθος ξέρατε.
"το ΠΑΜΕ όπως ξανάπα ΕΙΝΑΙ στη ΓΣΕΕ δεν έχει κανένα νόημα να το αρνείσαι."
βα.αλ, γιατί τέτοιες φτηνές μαλακίες ρε φίλε?
Είσαι γραμμένος στο σωματείο σου? Αν ναι, τότε είσαι γραμμένος και στη ΓΣΕΕ βάσει καταστατικού και συμμετέχεις σε αυτή όσο και τα σωματεία του Π.Α.ΜΕ.!
Επί της ουσίας, λες κάτι πάρα πολύ σωστό στο ποστ, ότι η διοίκηση της ΓΣΕΕ είναι εχθρός των εργατών στον ίδιο βαθμό που είναι κυβερνήσεις & εργοδοσία.
Σωστός, σωστότατος. Τί κάνεις όμως πρακτικά όταν καταλήγεις σε αυτή τη διαπίστωση? Εσύ και η συλλογικότητα που έχετε σχηματίσει?
Το ότι θεωρείς το Π.Α.ΜΕ. "γραφειοκρατικό συνδικαλισμό" δε μπαίνω καν στο κόπο να το σχολιάσω. Είσαι αναρχικός και είναι απόλυτα φυσιολογικό, το αντίθετο θα έπρεπε να προβληματίζει. Τέτοιες απόψεις δεν αλλάζουν διαδικτυακά έτσι κι αλλιώς.
Το θέμα είναι πως το Π.Α.ΜΕ., ότι και να το θεωρείς, αυτή τη στιγμή έχει σαν στόχο τον ίδιο "διμέτωπο αγώνα" που περιέγραψες και συ.
Προφανώς δε συμφωνούμε στο πώς θέλουμε να λειτουργήσουν τα σωματεία, ποτέ δε πρόκειται να συμφωνήσουμε, και δικαίωμα του καθενός να διαμορφώνει τις δομές που πιστεύει πως χρειάζονται, αλλά ο τακτικός στόχος είναι κοινός αυτή τη στιγμή.
Σε περίπτωση που αναγνωρίζεις την ύπαρξη της έννοιας "τακτικός στόχος" βέβαια...
Σόρρυ που ακόμα δε σου απάντησα για το "μακεδονικό" στο μπλογκ μου, btw.
Να με συμπαθάς αλλά όταν με κατηγορεί κανείς για αντικουμμουνισμό, πρέπει να του απαντάω αναλόγως.
"βα.αλ, γιατί τέτοιες φτηνές μαλακίες ρε φίλε?
Είσαι γραμμένος στο σωματείο σου? Αν ναι, τότε είσαι γραμμένος και στη ΓΣΕΕ βάσει καταστατικού και συμμετέχεις σε αυτή όσο και τα σωματεία του Π.Α.ΜΕ.!"
Θα συμφωνήσω απολύτως. Οι μαλακίες μου είναι όντως φτηνές μιας και δουλεύω σε discount σουπερμαρκετ. Ωστόσο δεν μπορείτε να κατηγορείτε όλους όσους πάνε στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ ότι από αυτό και μόνο στηρίζουν τη ΓΣΕΕ, όταν όλη τους η δράση είναι βασισμένη σε διαφορετικές λογικές. Και ειδικά όταν ένα σωρό κόσμος από αυτούς και από εμάς δεν έχει την παραμικρή οργανική σχέση μαζί της. Επομένως και με απλά λόγια όταν ένας του ΠΑΜΕ με κατηγορεί ότι "συμμετέχω" στη ΓΣΕΕ το μόνο που έχω να του αντιτάξω είναι ότι και το ΠΑΜΕ συμμετέχει τουλάχιστον εξίσου σε αυτή.
Αναγνωρίζω τον τακτικό στόχο να πάρουν το ασφαλιστικό και να το βάλουν στον κώλο τους, αλλά αν υπονοείς ότι χάριν αυτού του τακτικού στόχου δεν θα πρέπει να ασκούμε κριτική θα σε στεναχωρήσω. Για μένα η κριτική δεν έχει ώρα. Για μένα η κριτική είναι ο θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος της πράξης. Δεν έθαψα ποτέ το όπλο της κριτικής μου επειδή κάποιος τακτικός στόχος το επίτασσε. Η κριτική είναι το αίμα στο σώμα του επαναστατικού κινήματος. Αν σταματήσει να κυλάει θα το κόβουνε σαν τη Μαρριέτα...
Το να δαιμονοποιεί δε κάθε κριτική εναντίον του δείχνει πόσο πολύ σταλινικό και δογματικό είναι ακόμα και σήμερα. (Χρόνιες ασθένειες...) Το θέμα βέβαια δεν είναι ούτε τι λένε ούτε τι κάνουν κάποιοι τελειωμένοι γραφειοκράτες με τις πλάτες του ΚΚΕ. Το θέμα είναι να διωχθούν από κάθε χώρο (στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, παντού) όλοι αυτοί που στο όνομα της "τάξης", του "λαού" και του "έθνους" υπονομεύουν με τον πιο λυσσώδη τρόπο κάθε ενέργεια που δεν μπορεί να ελεγχθεί από τους ίδιους και κατ' επέκταση από το υπάρχον αστικό καθεστώς.(Ακόμα και με τους μπάτσους συνεργάζονται προκειμένου να το πετύχουν αυτό...) Και αυτό γιατί αυτό που υπερασπίζονται οι γραφειοκράτες πριν και πάνω από όλα είναι τη θέση τους ως γραφειοκράτες και έπειτα τη συνέχιση της λειτουγίας του συστήματος ως συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Για αυτό και είναι και τόσο αντιδραστικοί απέναντι στη διεκδίκηση δικαιωμάτων από κατηγορίες του πληθυσμού που δεν εκπροσωπούνται...
Οι γραφειοκράτες είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές του καπιταλισμού γιατί είναι οι "ιμάντες" μεταξύ "κοινωνίας" και "κόμματος", μεταξύ συμφερόντων των αφεντικών και εργατικών διεκδικήσεων... Για το συμβιβασμό παλεύουν όχι για την ανατροπή. Πείτε το λοιπόν καθαρά και χωρίς φόβο: Για τα δικά σας μικρά και ιδιοτελή συμφέροντα παλεύετε, για το καλό του καπιταλισμού και τη συνέχιση της εκμετάλλευσης.
Καλά τραγούδα.
@βα.αλ
Άλλο είπα, άλλο κατάλαβες.
Τακτικός στόχος για εμάς αυτή τη στιγμή είναι να μπουν επιθετικά αιτήματα από τους εργαζόμενους, αιτήματα που θα βάζουν τον κόσμο στη λογική του ότι απαιτεί να γίνει η ζωή του καλύτερη και όχι να χειροτερεύσει όσο λιγότερο γίνεται. Αυτό, μαζί και παράλληλα με την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, του χτυπήματος του εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Αυτό είναι ο τακτικό στόχος του Π.Α.ΜΕ. αυτή τη στιγμή. Όχι απλά "να μην περάσει το ασφαλιστικο". Γιατί θα βελτιωθεί τπτ αν δε περάσει, ενώ από το Γενάρη άρχισε να ισύει και ο νόμος Ρέππα? Για τέτοια ...υπάρχει κι ο Αλέξης.
Και επειδή από το ποστ σου διέγνωσα ότι βάζεις και συ παρόμοια ζητήματα, γι αυτό είπα ό,τι είπα.
Ως προς τη κριτική, ποτέ δεν είπε κανείς στο ΚΚΕ πως για χάρη οποιουδήποτε "άμεσου κοινού στόχου" δεν πρέπει να υπάρχει. Γιατί, όσα λέμε εμείς π.χ. για τη ΓΕΝΟΠ το ίδιο δεν είναι?
Τέλος, ξαναλέω.
Δε κατηγόρησε ποτέ το ΚΚΕ όσους πάνε στη ΓΣΕΕ ότι είναι το ίδιο με αυτή.
ΑΛΛΑ όσοι από αυτούς έχουν (ή διατίνονται πως έχουν) παρόμοιους άμεσους στόχους με το Π.Α.ΜΕ. πιστεύουμε πως κάνουν λάθος με το πηγαίνουν (και να καλούν και τον κόσμο) εκεί.
Δεν είναι τίποτα φιλαράκο μου σκύψε ξανά το κεφάλι και τρέξε πίσω από τους εργατοπατέρες σου, γλείψτους και λίγο γιατί για το καλό της εργατικής (σου) τάξης παλεύουν!Οι "αθλιότητες" είναι γνωστές χρόνια τώρα. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις...
Οπότε μπορείς να συνεχίζεις να σφυρίζεις αδιάφορα και να παραμυθιάζεις τον εαυτούλη σου ότι είσαι και αγωνιστής (sic). Θα σου περάσει γρήγορα!!
Ξαναρωτώ. Που να τον καλέσω στο ΠΑΜΕ. Για να έχω την αντιμετώπιση που είχανε κάποιοι στη Λάρισα;;;
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=847755