Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Δεν θα συμμεριστώ τον ενθουσιασμό της ημέρας. Είδαμε πολύ κόσμο στο δρόμο και γενικώς η απεργία -σαν απεργία- ήταν μάλλον επιτυχημένη (αν και εκεί που παίζεται το παιχνίδι -στον ιδιωτικό τομέα- έχουμε ακόμα δρόμο. Ωστόσο ας μην υπερβάλλουμε. Αυτό που είδαμε στο δρόμο δεν ήταν εργατικό κίνημα. Ήταν εργαζόμενοι που αντιδρούσαν και ανυσηχούσαν αλλά εργατικό κίνημα δεν ήταν. Είναι εξαιρετικά θετικό αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας, άλλωστε όταν πριν 10 χρόνια ξανάγινε το ίδιο δεν το ακολούθησε κάτι μετά. Και είναι λογικό αυτό. Σήμερα το παιχνίδι δεν το έπαιξαν οι εργαζόμενοι. Σήμερα παιχνίδι έκανε η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση. Δυστυχώς. Το να ακούς τον πράκτορα της ασφάλειας Πάνο Σόμπολο να μιλάει αντί να τον λυνσάρεις δεν είναι και πολυ ενθαρρυντικό.

Το εργατικό κίνημα φτιάχνεται από τα κάτω από τους ίδιους τους εργαζομένους. Εργατικό κίνημα δεν είναι λοιπόν οι γραφειοκρατίες των συνδικάτων. Και για να μην ξεχνιόμαστε αυτή είναι μία απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ (που πάντα εν όψει του προυπολογισμού καλεί σε μία απεργία). Η ΓΣΕΕ είναι αυτό που είναι, δεν θα το αναλύσω εδώ. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.

Ήδη φαντάζομαι σε διάφορα μέρη και από διάφορες πλευρές θα λέγονται εκστασιασμένα λόγια για την μαζικότητα και άλλα διάφορα. Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των συντρόφων-ισσών, αλλά να ξέρουμε ότι επίσης εκστασιασμένα λόγια θα ακούσαμε και απο τα ΜΜΕ (από όλα τα ΜΜΕ). Αυτό δεν είναι παρά ένας τρόπος να εφυσηχαστεί ο κόσμος. "Οκ, ήσασταν μαζικοί και τσαμπουκαλεμένοι. Ντάξει τώρα σας πέρασε;". Με έναν παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και η φιλολογία της αριστεράς πάνω σε αυτό. "Εντάξει ο κόσμος κατέβηκε, κάναμε τη δουλειά μας και είναι αποτελεσματική".

Ωστόσο, θα επιμείνω. Έχουμε ακόμα πάρα πολύ δουλειά να κάνουμε. Και όχι μόνο για το ασφαλιστικό. Εξάλλου για εμάς τους 30αρηδες τα 60 με τα 70 δεν απέχουν και πολύ. Υπάρχει πολύ περισσότερη δουλειά να κάνουμε για τις συνθήκες εργασίας μας και τους μισθούς, για τους όρους που δουλεύουμε και τον τρόπο που δουλεύουμε. Το επόμενο εργατικό κίνημα θα πρέπει να πάρει με τις κλωτσιές τους γραφειοκράτες των συνδικάτων. Και για να τους πάρει πρέπει να δράσουμε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και αυτό θέλει δουλειά. Καθημερινή και κουραστική. Πάνω στις βάσεις της αυτοοργάνωσης, της ανακλητικότητας αντιπροσώπων, της κοινής μας δράσης και της αποφασιστικότητας μας.

Το ζήτημα δεν είναι μία απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ αν ήταν επιτυχημένη ή όχι. Ήταν. Και ναι μπορεί το ασφαλιστικό να μην περάσει. Αλλά το ζητούμενο είναι το ασφαλιστικό; Ή το ζητούμενο είναι συνολικά οι σύγχρονες εργασιακές συνθήκες; Δεν πρέπει να δείξουμε καμία εμπιστοσύνη στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Εμπιστοσύνη μόνο στις ίδιες μας τις δυνάμεις, σήκωμα των μανικιών και παρέμβαση στους χώρους εργασίας. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι κερδίζεις, αλλά πως το κερδίζεις.

ΥΓ. Όποιος βρει τι δουλειά κάνει τώρα ο Πρωτόπαππας (πρ. πρόεδρος της ΓΣΕΕ και πρ. βουλευτής του Πασόκ) κερδίζει μία εβδομάδα φιλοξενίας στο κτήμα Μαγγίνα.