«Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει»

Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…

Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μʼ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρα προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.

Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες. Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολοτωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μʼ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.

Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί, μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολοτωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.

Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.

Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.

Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος

ΥΓ. Επειδή κάποιοι δέν έχουνε ελικόπτερο να έρθει να τους πάρει...
Σύντροφε σε περιμένουμε...

Χειροβομβίδα...

Εδώ από το σκύλο...

Δεν έχω να δηλώσω τίποτα.

(Εκτός από το συνηθισμένο να κάνουμε τα μυαλά μας και τα χέρια μας βόμβες...).

Άγιοι άνθρωποι...


Ορίστε λοιπόν, μία ακόμα κρυμμένη είδηση...

Τη στιγμή που τα νοσοκομεία έχουνε γίνει διαφημιστικές στάσεις μεγαλογιατρών, τη στιγμή που στο ένα νοσοκομείο δεν έχουνε γάζες και στο άλλο ασθενοφόρο πάτς (ή πως τα λένε τέλος πάντων), τη στιγμή που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και κενά προσωπικού, τη στιγμή που γιατροί αναγκάζονται να δουλεύουν μετά από εφημερία με κίνδυνο για εμάς τους ασθενείς αλλά και εμάς τους ίδιους, τη στιγμή που ο Αβραμόπουλος τους δουλεύει όλους προσλαμβάνοντας εδώ και μήνες αυτούς τους έρμους 5.000 νοσηλευτικού προσωπικού το να διαβάζεις μία τέτοια είδηση είναι αστείο...

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο...


~*~*~

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γρηγόρης Ψαριανός, κατέθεσε ερώτηση στον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, για το κληροδότημα Μπαφέρου, τα έσοδα του οποίου έπρεπε να διατεθούν στο Γενικό Νοσοκομείο Χαλκίδας.

Εδώ και 50 χρόνια υπάρχει το κληροδότημα Μπαφέρου, το οποίο διαχειρίζεται μία πενταμελής επιτροπή. Μέλη της επιτροπής είναι οι εκάστοτε: δήμαρχος Χαλκιδέων, πρόεδρος του εμποροβιομηχανικού επιμελητηρίου Ευβοίας, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Ευβοίας, πρόεδρος του Συλλόγου Πελοποννησίων Χαλκίδας και ο Πρόεδρος του ΔΣ του Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας.

Σύμφωνα με τη διαθήκη του αποθανόντος, τα έσοδα του κληροδοτήματος τα οποία προκύπτουν από ενοίκια, τόκους κλπ., έπρεπε να διατεθούν στο Γενικό Νοσοκομείο Χαλκίδας για την ανέγερση μιας παθολογικής πτέρυγας με αντικαρκινικό τμήμα. Σε αντίθετη περίπτωση, τα χρήματα θα έπρεπε να διατεθούν στο Γηροκομείο που πρόκειτο να ιδρυθεί.

Ο κ. Ψαριανός, στην ερώτησή του, σημειώνει ότι "...Στο νοσοκομείο Χαλκίδας έχει δημιουργηθεί τμήμα και μονάδα ογκολογίας-χημειοθεραπείας υπαγόμενες στον παθολογικό τομέα. Στη μονάδα αυτή από το 2004 έχουν εξεταστεί πάνω από 5000 ασθενείς και έχουν γίνει περισσότερα από 500 χημειοθεραπευτικά σχήματα σε εξωτερικούς και νοσηλευόμενους αιματολογικούς-ογκολογικούς ασθενείς. Στο νέο δε νοσοκομείο θα μεταφερθεί και θα αναπτυχθεί το ογκολογικό τμήμα της Παθολογικής κλινικής.

Παρόλα αυτά η επιτροπή δεν έχει υλοποιήσει τη διαθήκη Μπαφέρου με αποτέλεσμα η Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδας να διεκδικεί τα έσοδα του κληροδοτήματος για το εκκλησιαστικό γηροκομείο Χαλκίδας.

Μάλιστα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου συσχέτισαν την πρόσφατη απομάκρυνση του Διοικητή του νοσοκομείου από τη θέση του, με τη διαμάχη για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κληροδοτήματος Μπαφέρου".

Τέλος, ο βουλευτής ρωτά τον υπουργό, για τις ενέργειες που θα προβεί προκειμένου να αξιοποιήσει το κληροδότημα Μπαφέρου προς όφελος του Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας και μάλιστα σε ένα τομέα τόσο σοβαρό για την αντιμετώπιση της νόσου του καρκίνου και αν ισχύουν τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για παρέμβαση της Εκκλησίας προκειμένου να απομακρυνθεί ο διοικητής του νοσοκομείου.

~*~*~

Καταλάβατε λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες; Εδώ και 50 χρόνια έχουνε μαζευτεί τόσα λεφτά που δεν ξέρω αν και που έχουν δοθεί, αν και καταλαβαίνω ότι δεν έχουν δοθεί πουθενά, μια επιτροπή μπλοκάρει το να δοθούν στο νοσοκομείο (ένα νοσοκομείο επ' ευκαιρία σε άθλια κατάσταση) και η εκκλησία επωφελείται για να πάρει τα φράγκα αυτά χοντρά...

Να τα κάνει τι; Μα φυσικά να ψάξει σε καλή τιμή απο τώρα κάνα καλό συκωτάκι στον τρίτο κόσμο για τον επόμενο...

Here's to you...

Πολλές φορές έχω χαρακτηριστεί από φιλικούς και εχθρικούς συντρόφους, σαν εργατιστής. Μερικές φορές και επικίνδυνος μάλιστα. Υπάρχει μία πεποίθηση ότι ο εργατισμός λέει ότι ό,τι κάνουν οι εργάτες είναι καλό. Πέραν φυσικά του γεγονότος ότι κανείς εργατιστής δεν έχει πει κάτι τέτοιο, μοιάζει τρομερά αστείο κάτι τέτοιο έστω και να το λες. Στην τελική ποτέ δεν μιλάει κανείς ποτέ για τους εργάτες έτσι γενικά και αόριστα... Ο κόσμος μας, όμως, βασίζεται στην εργασία και στην κλοπή της υπεραξίας. Τέλος. Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.

Υπάρχει ένα βιβλίο που είναι μονίμως καρφωμένο μέσα στο μυαλό μου και που δεν λέει να φύγει με τίποτα, αυτό το βιβλίο είναι το Πλοίο των Νεκρών του Τράβεν. Ένα βιβλίο που έχει μιλήσει βαθιά μέσα στη συνείδηση μου. Όχι στην ψυχή μου, μάγκες. Στην συνείδηση μου. Το βιβλίο μιλάει για την ιστορία ενός ναύτη που ξεμένει στην αγκαλιά μίας γυναίκας σε ένα λιμάνι και χάνει το πλοίο του. Μετά από κάμποσες περιπέτειες στα σύνορα και σε 3-4 χώρες καταλήγει και μπαρκάρει σε έναν σκυλοπνίχτη τον Γιόρικ, ένα άθλιο πλοίο σε μια κακοπληρωμένη, ως και απλήρωτη δουλειά, με τρισάθλιες συνθήκες εργασίες. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες, αρχίζει και αναπτύσσεται κάτι. Αρχίζει και αναπτύσσεται μία περίεργη υπερηφάνεια, μία περίεργη ικανοποιήση. Η ικανοποιήση ότι κάνει αυτό το σαπιοκαράβο να δουλεύει. Η ικανοποίηση και η υπερηφάνεια από τις κόντρες με τον μηχανικό που δεν τολμήσε να πατήσει το πόδι του στον καυστήρα. Αυτη η υπερηφάνεια, η ικανοποιήση η γνώση είναι η γνώση ότι κάνεις τον κόσμο να κινείται, και ακόμα περισσότερο, πολύ ακόμα περισσότερο ότι τον σταματάς όποτε θες...

Εκεί κρύβεται και όλη η δύναμη του μυθιστορήματος κατά τη γνώμη μου. Στη συνείδηση του ρόλου σου σαν εργαζόμενου και στην συνείδηση των προοπτικών που σου δίνονται μέσα από τους αγώνες στη δουλειά σου. Η συνείδηση ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να ακινητοποιηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, η συνείδηση ότι μπορείς να τρέξεις τα αφεντικά σου και τους προιστάμενους σου, η συνείδηση της εργατικής δύναμης όχι σαν οικονομία αλλά σαν πολιτική.

Αυτά τα σκεφτόμουνα πολλές φορές όταν δούλευα στο σούπερ μάρκετ, και ήταν πολλές εκείνες οι μέρες που ένιωθα σα να ρίχνω κάρβουνα στον καυστήρα, που ενιωθα κομμάτια δέρματος να καίγονται αλλά και όπου ένιωθα την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα των περισσότερω συναδελφισσών μου. Και ήταν πολλές εκείνες οι μέρες που αν μου έλεγαν να φύγω από το Γιόρικ μου, ένα σούπερ μάρκετ στην Κυψέλη, για να πάω σε ένα καλύτερο κάτεργο θα έλεγα σίγουρα όχι. Ήταν η μικρή, με τα χίλια της προβλήματα και αντιφάσεις, κοινότητα μας που με κράτησε τόσα χρόνια εκεί.

Σε παλιά της συνέντευξη η Κωνσταντίνα είχε δηλώσει "Τελικά είναι πολύ σπουδαίο να καθαρίζεις τον κόσμο."

Έχω την γνώμη ότι η Κωνσταντίνα δεν εννοεί νέτα σκέτα την εργασία σαν σπουδαία αλλά την εργασία σα χώρο αντιπαράθεσης και άρα σαν τέτοια εργασία είναι σπουδαία...

Είμαστε οι αντιφάσεις μας.

Όλες αυτές τις μέρες (τι μέρες δηλ. κοντεύουν 2 μήνες πια), υπάρχει ένα τραγούδι που είναι καρφιτσωμένο στο μυαλό μου... Είναι λίγο επικό, είναι ίσως και λίγο μελό... Αλλά είναι πανέμορφο... Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να καθαρίζεις το σταθμό και να τη λες στον επόπτη σου και μετά να χαμογελάς ευτυχισμένη. Όσο σπουδαίο και όμορφο είναι να αγωνίζεσαι.

Ειναι το γνωστό Here's to you του Morricone με την Baez, απο την ταινία Σάκκο και Βανσέτι


Προχτές που χάζευα στο διαδίκτυο πέφτω πάνω σε αυτή εδώ τη φωτογραφία...


Και λέω α! μία ακόμα μαλακία του political correct... Και δηλαδή έλεος η μόνη ηλικία που μπορείς να φας άφθονα γλυκά είναι όταν είσαι 6-7... Αλλά βέβαια, έχουμε να υποστούμε και αυτή την καταστολή...

Κοιτώντας όμως καλύτερα διάβασα το άρθρο. Λέει λοιπόν, η Colgate αποφάσισε να αλλάξει τακτική και αντί να δίνει διαφημιστικές βλακείες στα πιτσιρίκια αποφάσισε να τους δίνει παγωτά και γλυκά όπου γλύφεις γλύφεις και στο τέλος το ξυλάκι έχει σχ΄γμα οδοντόβουρτσας και σου λέει μη ξεχάσεις να βουρτσίσεις τα δόντια σου και φυσικά το σήμα της εταιρείας.

Αφήνω κατα μέρους όλες μου τις απορίες για το πόσο πραγματικά ΑΝΩΜΑΛΟΣ είναι αυτός που το σκέφτηκε αυτό.

Και διατυπώνω τη μόνη απορία που μπορεί να είναι έχει νόημα...

Άραγε θα αργήσει ακόμα η χειρουργική επέμβαση διαφημίσεων;

Walk the talk


Υπάρχει η σιωπή πριν την καταιγίδα και υπάρχει και η αμηχανία μετά... Ξαφνικά έχω αρχίσει να νιώθω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να μιλάω όπως ακριβώς μιλούσα τόσον καιρό. Υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος ζητημάτων στο κεφάλι μου που με έχουν μπουκώσει, και που δεν είναι φυσικά αποκλειστικά δική μου υπόθεση να ξεμπουκώσουν.

Τέλος πάντων, χαρείτε λίγο αυτή τη σιωπή μου.

Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο.

Άντε...

Επειδή έχει πέσει πολύ μαυρίλα και μπόλικη μεθεγερσιακή κατάθλιψη γύρω μας (και εμού συμπεριλαμβανομένου) ορίστε και ένα τραγουδάκι μπας και πάρουμε λίγο τα πάνω μας.


Να προσέχετε όταν τρέχετε στις λεωφόρους της ιστορίας...


"Με φώναξε κανείς...;;;"


Επειδή εκτός από τα πουλιά της σοφίας που πετάνε μόνο το βράδυ υπάρχουν και οι γάτες της συνείδησης που κόβουν νυχθημερόν βόλτες...


Μας έχουνε πηδήξει με την πολυειδίκευση...


Λούφα...

Σαμποτάζ...


Special αφιέρωση στους "όταν θα γίνει εξέγερση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι.."


Ορθοδοξία ή θανατος. (Ε και αναρωτιέται κανείς; Θάνατος...).


Αυτό που ξέραμε πια σαν "σιγά μη σκίσεις κάνα καλσόν" πλέον θα πρέπει να το αλλάξουμε σε "σιγά μη σκίσεις κάνα τένοντα".


Ε 'ντάξει. Μπορούμε να έχουμε μία τρυφερή στιγμή εδώ μέσα;;;...


Ο παράδεισος. Ένας μπάτσος μόνος του και μπόλικες πέτρες στο δρόμο.


Πίσω ρε! Είμαστε περισσότεροι.


Η διαφορά μεταξύ πρώτου και τρίτου κόσμου...

Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι τραυματίστηκαν βαριά κατά τη διάρκεια παράστασης διαμαρτυρίας σχετικά με την καταστροφή του πάρκου Κύπρου και Πατησίων, έξω από το δημαρχείο Αθηνών στην πλατεία Κοτζιά την Δευτέρα 02/02/09. Ο ένας από αυτούς αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Νοσοκομείο με γενικευμένο έγκαυμα δεύτερου βαθμού στο στήθος, 4 βαθιά τραύματα από θραύσματα στην ίδια περιοχή και παρουσιάζει απώλεια ακοής κατά 25% πιθανότητα μόνιμη. Ο άλλος μετά από μικροχειρουργική επέμβαση στα δάχτυλα του ποδιού απέφυγε τον ακρωτηριασμό. Ο τρίτος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για ράμματα στο κεφάλι. Δενε είναι οι μόνοι, μιας και τα ίδια είχαν επαναληφθεί στην πορεία αλληλεγγύης στους διωκόμενους του Δεκέμβρη, με πολλούς τραυματίες από γκλομπ και πέτρες.

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη μεταφέρθηκαν και σε επιμέρους αγώνες που είχαν ανοίξει ήδη από πριν (π.χ. τοπικοί αγώνες για δημόσιους χώρους κτλ). Το κράτος έχοντας χάσει το μονοπώλειο της βίας, προσπαθεί πια να ποινικοποιήσει κάθε κίνηση αντιβίας. Έτσι για τη ρίψη μιας πέτρας κρίνεσαι ως τρομοκράτης, ενώ η χρήση μιας στρατιωτικού τύπου χειροβομβίδας ενάντια στο πλήθος από μέρους τους είναι νόμιμη.

Οι τακτικές αντιβίας που χρησιμοποίησαν οι εξεγερμένοι επέφεραν σύγχυση στην αντιμετώπιση και τις τακτικές καταστολής όλων των αγώνων. Αυτή η σύγχυση είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιθετικών πρακτικών, αλλά ανεβάζει και το επίπεδο της βίας του εχθρού τόσο ώστε να απειλεί άμεσα τη ζωή του καθενός μας. Παράλληλα, διακρίνουμε ότι η σύγχυση αυτή αποτελεί έδαφος πειραματισμού με νέα όπλα για τη διαχείριση του πλήθους, μιας και τα παλιά φάνηκαν ανεπαρκή (βλ. πρόσφατα δημοσιεύματα για παραγγελίες αύρας, σκυλιών, όπλων Tazer).

Δεν αναγνωρίζουμε το ηλίθιο αίτημα της αριστεράς για εκσυγχρονισμό της αστυνομίας ή καλύτερης εκπαίδευσης των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ, μιας και ο θεσμικός τους ρόλος είναι η καταστολή των αγώνων μας και η αποκατάσταση της τάξης προς όφελος των αφεντικών.

Το ζήτημα που τίθεται πια είναι, πώς κατεβαίνουμε στο δρόμο στα πλαίσια ενός ανοιχτού κοινωνικού ταξικού πολέμου, με τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους του, αποφεύγοντας τόσο τη στρατιωτικοποίηση όσο και την οπισθοχώρηση;

~~~

Το κείμενο αυτό διαβάστηκε από σύντροφο στην κατάληψη της Λυρικής...


Το καλοκαίρι τοου 2002 και τις θυελλώδεις συζητήσεις που ακολούθησαν τη σλληψη της 17Ν, ένας σύντροφος είχε φέρει σαν επιχείρημα "επαναστατικότητας", "εντιμότητας" ή ότι άλλο τέλος πάντων, ότι τα μέλη της 17Ν "έπαιζαν τη ζωή τους". Εννοώντας προφανώς ότι εμπλέκονταν σε δράσεις και πράξεις που ενείχαν κίνδυνο απώλειας της ζωής του.

Πέραν απο το καθαρά στρατιωτικό του πράγματος, του γεγονότος δηλ. ότι η ενέδρα είναι από τους πιο αποτελεσματικούς στρατιωτικά τρόπους δράσης, υπάρχει και το ιστορικό. Αν δεν με απατά η μνήμη μου τα μέλη της 17Ν, ποτέ δεν ενεπλάκησαν σε οποιαδήποτε ανταλλαγή πυροβολισμών. Αυτό το λέω με επιφύλαξη και ελάχιστη σημασία έχει για αυτό που θέλω να πω.

Αυτή η κουβέντα, με ενόχλησε βαθύτατα, και δεν ξέρω γιατί και πως την εννοούσε ο σύντροφος. Προφανώς συγκρίνοντας με τον εαυτό του αν κρίνουμε και από τη σημερινή του κατάσταση... Το ζητούμενο όμως είναι άλλο. Αυτό που εννοούσε μάλλον ο σύντροφος είναι ότι τα "τετριμμένα" μιας καθημερινότητας αγώνα δεν ενέχουν κινδύνους, δεν παίζουμε δηλ. τη ζωή μας μοιράζοντας μία προκύρηξη. Τη ζωή σου την παίζεις πυροβολώντας στον αέρα, πετώντας ρουκέτες και δε συμμαζεύεται. Επίσης θα πρόσθετα ακόμα ότι τη ζωή σου μπορεί να την παίζεις περισσότερο οδηγώντας μεθυσμένος ή πηδώντας από τον 4ο αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Αυτή την κουβέντα τη θυμάμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Και είχα πάρα πολλές ευκαιρίες να τη θυμηθώ.

Τη θυμόμουνα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, που ένας σύντροφος, μία συντρόφισσα βρέθηκε σε μία φάση όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απειλήθηκε η ζωή του. Είτε σαν σωματική εξόντωση, αλλά ακόμα και σαν κοινωνικοοικονομική εξόντωση. Αλήθεια άραγε, αγαπητοί μου, όταν κάποιοι εργαζόμενοι τραβάνε μία κόντρα σε μία δουλειά με τον κίνδυνο της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους, με τον κίνδυνο να τραβήξουν διάφορα από αυτή τους την εμπλοκή δεν "έπαιζαν τη ζωή τους"; Και ακόμα περισσότερο, όταν κάπιοι άνθρωποι αποφασίζουν να θέσουν τους εαυτούς τους, και να ταχθούν μέχρι να πεθάνουν στην επανάσταση αυτοί δε δεσμέυουν τη ζωή τους σε κάποια πράγματα;

Είναι προφανές ότι το επιχείρημα είναι ηλίθιο έτσι και αλλιώς και εξίσου ηλίθια είναι τα αντεπιχειρήματα μου.

Όμως ήρθε μία στιγμή μέσα στους τελευταίους μήνες, όπου ένα γεγονός μου έκανε ένα κλικ στο συγκεκριμένο θέμα. Τότε είπα από μέσα μου, "όποιος ξάναρθει να μου πει για το ποιος παίζει τη ζωή του θα τον πάρει ο διάολος". Αυτό το γεγονός ήταν η απόπειρα για τη δολοφονία της Κούνεβα. Και εδώ σταματούν όλα.

Καταρχήν και για να το ξεκαθαρίσουμε όσο ΠΙΟ ΣΑΦΩΣ γίνεται. Το διαδίκτυο δεν είναι ο χώρος στον οποίον θα συζητηθούν αυτά τα ζητήματα. Η όλη συζήτηση που έχει ακολουθήσει την προκύρηξη είναι πολύ περίεργη. ΠΟΛΥ περίεργη όμως. Οι ασυναρτησίες που λέγονται είναι εντυπωσιακές, το επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται είναι κοινά, σαν ένας δίσκος που παίζει. Δεν ξέρω και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτός που γράφει στο indymedia είναι ή δεν είναι ασφαλίτης, αυτό είναι και η περιβόητη αδυναμία του μέσου ως γνωστόν. Τι ήθελα να πω;

Πήγαινα να γράψω την πρόταση: πιθανά ένα κομμάτι του χώρου φαίνεται να επικοτεί την ενέργεια. Αλλά λέω από που βγάζω αυτό το συμπέρασμα; Από μερικά ανώνυμα σχόλια στο διαδίκτυο; Μήπως και εγώ ο ίδιος πέφτω στην παγίδα να θεωρήσω σαν πραγματικότητα αυτό που κάποιοι θέλουν να θεωρήσω σαν πραγματικότητα;

Τα πολιτικά ζητήματα είναι απλά σύντροφοι και συντρόφισσες.

Το μόνο το οποίο βολεύει να υπάρχει μία αμιγώς στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων είναι το ΚΡΑΤΟΣ. Απλούστατα, επειδή ΕΚΕΙ αυτό έχει την υπεροπλία. Οι μόνοι τώρα τους οποίους βολεύει η αντιπαράθεση με τους εκμεταλλευτές να γίνει στο επίπεδο των κοινωνικοικονομικών σχέσεων είναι οι εκμεταλλευόμενοι. Εκεί αγαπητοί μου, δεν ξέρω αν έχουμε ή όχι την υπεροπλία, αλλά ξέρω ότι μπορούμε να την αποκτήσουμε. Ο Δεκέμβρης, ηλίθιοι χειροκροτητές δεν είναι μακρία... Τι είχαμε τότε; Είχαμε ή δεν είχαμε την "υπεροπλία";

Απλό είναι αυτό. Όποιος το καταλβαίνει είναι επαναστάτης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι θεατής τους θεάματος της τρομοκρατίας, χειροκροτητής των ακροβατών της βίας και αυνανιζόμενος με τον πόθο μιας μεταφυσικής επαναστατικής πράξης.

Τι να κάνουμε...

Την επανάσταση ή την κάνεις ή την χειροκροτάς.

Απλά να ξέρετε ότι οι χειροκροτητές ήταν οι χειρότεροι εχθροί της επανάστασης σχεδόν πάντα.

ΥΓ. Να κρατάτε μία γερή πισινή για όλα όσα γράφονται στο indymedia. Το indymedia δεν είναι οι συλλογικές διαδικασίες. (Για αυτό δείτε στα σχόλια. Το αφήνω μόνο και μόνο για να φαίνονται οι αστοχίες μου και να μαθαίνω. Έτσι σαν τιμωρία. Σε κάποιο σχόλιο βγαίνει ένας και λέει, "εντάξει μωρέ στρατηγική της έντασης... Θα πρέπει να τη συνηθίσουμε..." Τι να πείς τώρα, αν ξέρει αυτός που μιλάει τι σημαίνει η στρατηγική της έντασης και κυρίως ξέρει ποιος είναι αυτός που εντείνει ή όχι κάτι;;; Τέλος πάντων.) Θα επανέλθω φυσικά στο ζήτημα. Τα ίδια θα πω, αλλά τέλος πάντων.

Update: Κατεβάστε από εδώ ένα σχετικό κείμενο. Το έστειλε ένας σύντροφος χτες, φυσικά τον ευχαριστώ...


Άκου κει Σέχτα Επαναστατών... Σέχτα ρε συ... Μα Σέχτα!!!;;;!!! Μας δουλεύουνε...;;;!!!;;; Καταρχήν, να κάτσουν να διαβάσουν καμιά ιστορία των επαναστατικών κινημάτων μπας και καταλάβουνε ότι το "σέχτα" χρησιμοποιείται αρνητικά και μόνο αρνητικά στο επαναστατικό κίνημα.

Κατά δεύτερον, να κόψουν τις πολλές ταινίες. Οι μπάτσοι στην Ελλάδα δεν τρώνε ντόνατς, τρώνε πιτόγυρα και τυρόπιτες...

Τέλος πάντων, ας μην τα ξαναλέω. Αυτά πρέπει να ειπωθούν μαζικά, στο δρόμο και στους αγώνες.

Το κεφάλι του λενινισμού που έχει αρχίσει να σηκώνεται πρέπει να ξανατσακιστεί και να γυρίσει εκεί που ήταν. Βαθιά μες στα σκατά.

Upadate: Τέρμα οι αναλύσεις εεε; Καλά, τις δικές σας μπορείτε να τις σταματήσετε, έτσι και αλλιώς δεν έχουνε πάει πουθενά. Έτσι και αλλιώς ουδέποτε υπήρξαν, έτσι και αλλιώς ουδέποτε υπήρξατε.

Ειδικοί της βίας, νταβατζήδες της επανάστασης, λενινιστές με προβλήματα ακοής και όρασης, κομπλεξικοί αντικοινωνικοί ελιτιστές: να γυρίσετε στις τρύπες σας και στα σκοτάδια σας, να γυρίσετε εκεί που πάντα είσασταν. Και αν δε γυρίσετε μόνοι σας θα σας γυρίσουμε εμείς.

ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ.

ΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΕΦΤΑΝΕ ΣΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕ ΞΕΦΤΙΛΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΟΛΟ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΚΟΜΑΝΤΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ (έτσι αφού θέλετε να το ακούσετε ακούστε το...)

Και τώρα τρέχουνε να προλάβουν την πόρτα της ιστορίας που κλείνει...

Ήθελά να ξέρα...


Μας λένε και ξαναλένε διάφοροι για την ιστορία με το παρκάκι στην Κύπρου, ότι σκάνε διάφοροι άσχετοι και διάφοροι που δεν είναι ούτε περίοικοι, ούτε από τα Πατήσια, ούτε από την Κυψέλη... (ξέρετε τώρα και καλά πως λειτουργεί αυτό, ξένος δάκτυλος κλπ...).

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα ο ηλίθιος: Όταν εμένα με στείλατε φαντάρο στη Σάμο, τι δουλειά είχα εκεί; Εγώ είμαι από την Κέρκυρα...

Και τώρα θα μου πείτε τη δουλειά έχω (όχι φυσικά εγώ έτσι, αλλά ο οποιοσδήποτε που κατεβαίνει έτσι), στο παρκάκι στην Κύπρου.

Πατρίδα μου ρε είναι και αυτό...

(Πολύ τη βρίσκω να χρησιμοποιώ τέτοια επιχειρήματα...).

Και ορίστε και το πρόταγμα μου. Όλοι αυτοί που μας λένε για την πατρίδα και τις γνωστές αρλούμπες κανονικά πρώτοι θα έπρεπε να είναι εκεί (τα πτώματα ξέρετε τι καλό λίπασμα κάνουνε;).

Ποικιλία


Όλα κι όλα... Δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε...

Άλλωστε έχουμε δημοκρατία. Τί σημαίνει δημοκρατία; Τη μια χώνουμε δακρυγόνα μπόλικα έτσι να γουστάρουμε, την άλλη βαράμε στο ψαχνό ότι βρούμε και δε βρούμε, μετά πετάμε και κρότου λάμψης ΠΑΝΩ στους διαδηλωτές έτσι γιατί μας πονάνε τα χέρια από το πολύ ξύλο που ρίχνουμε. Δημοκρατία και ποικιλία, σήμερα το δακρυγόνο σου, αύριο τη γκλομπιά σου, μεθαύριο την κρότου-λάμψης.

Αχ ωραία η δημοκρατία...

Περαστικά στους συντρόφους...

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα