Προφανώς όλοι σας και όλοι μας ακούσαμε για την περίπτωση της γυναίκας στην Αυστρία που για 24 χρόνια την είχε ο πατέρας της στο υπόγειο από την πολύ του αγάπη. Επίσης όλοι μας μάλλον νιώσαμε έκπληξη και πως τόσα χρόνια κανείς -και ειδικά η γυναίκα του- δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Και κάνουμε όλοι μας τους εκπίπτοντες εκ των νεφών. Πιθανά και κάποιοι ελληναράδες να χασκογέλασαν: χα κοίτα η πολιτισμένη Ευρώπη. Ναι εδώ δεν έχουμε τέτοια.

Αλήθεια όμως, πότε νοιάστηκε κανείς για τον γείτονα του; Πόσες φορές αναρωτήθηκε οι φωνές από δίπλα τι είναι; Πόσες φορές η σκέψη στη θέα της γειτόνισσας με το μαυρισμένο μάτι μας έκανε αίσθηση; Πότε η σκέψη μας πήγε λίγο πιο πέρα, όταν το πιτσιρίκι δίπλα το πλακώνει η μάνα του για καμιά ώρα στο ξύλο, από το τι φασαρία κάνουν οι δίπλα; Πότε αναρωτήθηκε ο καθένας μας τι γίνεται στο δίπλα τοίχο (και όχι για το κουτσομπολιό φυσικά αλλά από καθαρό ενδιαφέρον;) Πόσες φορές έχετε σταματήσει να κοιτάξετε ένα ζευγάρι στο δρόμο όπου ο άντρας είναι έτοιμος να βιαιοπραγήσει σε μια γυναίκα;

Και για να μην νομίζει κανείς ότι αναφέρομαι μόνο στις μητροπόλεις, τα ίδια και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ισχύουν και για τα χωριά και την ελληνική επαρχία, όπου εκεί ΟΛΟΙ (μα ΟΛΟΙ) ξέρουν.

Είναι γνωστή η συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε. Είναι γνωστή η μοριακότητα ενός κόσμου σε αποσύνθεση. Είναι επίσης γνωστή η καταστροφή κάθε είδους κοινότητας, και ειδικότερα των κοινοτήτων αγώνα. Τι έχει αφήσει αυτό πίσω του; Μία έρημο... μία ατέλειωτη έρημο γεμάτη καθρέφτες όπου κανείς δεν βλέπει κανένα όχι λόγο απουσίας, αλλά λόγο ιδιαίτερα έντονης παρουσίας. Ο καθείς για την πάρτη του, και μακρία από τον κώλο μου και ας είναι ένα μέτρο. Τέτοια τύφλωση! Όλα στο ένα μέτρο. Αλλά όχι πιο κοντά. Και αν τυχόν έρθουν πιο κοντά, τον πίνεις μεγαλοπρεπώς. Γιατί δεν υπάρχει κανείς όχι στο ένα μέτρο αλλά ούτε στα 100.

Αν κάτι με κρατάει να είμαι κομμουνιστής, αναρχικός (οτιδήποτε τέλος πάντων) ακόμα στα 30 μου δεν είναι ούτε οι ιδεολογικές βεβαιότητες ούτε οι ιστορικοί ντετερμινισμοί. Είναι αυτό το στοιχειώδες, το πολύ στοιχειώδες στα όρια του ελαχίστου, της κοινότητας μας και της αλληλεγγύης μας. Το ότι είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Η μία δίπλα στην άλλη κλπ. Ότι θα ανοίξουμε την πόρτα στο σύντροφο στις 5 το πρωί. Και ότι ένα πιάτο φαί ή ένας καναπές δεν είναι τίποτα. Μα τι λέμε... Υπήρχαν εποχές που δίναμε τη ζωή μας για το σύντροφο και τη συντρόφισσα. Ο καναπές και το φαί είναι αστεία. Τραγικά αστεία. Δε λέω ότι όλα αυτά τα στοιχειώδη δεν υπάρχουν και σε σχέσεις μη πολιτικές. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν. Το έχω δει. Νιώθω όμως να είναι τόσο λίγες. Τόσο μικρές. Και τόσο εύθραυστες... Επίσης δε λέω ότι έχουμε φτιάξει μικρούς παραδείσους ιδανικών επαναστατικών σχέσεων. Έχουμε και εμείς τα προβλήματα μας, άλλου τύπου και διαστάσεων αλλά τα έχουμε. Αλλά τουλάχιστον τα παλεύουμε. Και εδώ μπαίνει το θέμα των αντιλήψεων. Εμείς οι κομμουνιστές (θα τολμήσω να πω όλοι οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί) δεν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν μία ξεκομμένη κουκίδα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τον σωστό ή τον λάθος τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας εν μέσω σχέσεων, εν μέσω κινήσεων, εν μέσω διαλεκτικής. Τα προβλήματα μας όσο προσωπικά και να είναι είναι τουλάχιστον λίγο και κοινωνικά. Το πρόβλημα του άλλου είναι τουλάχιστον λίγο και δικό μας πρόβλημα. Δεν ξέρω πολλούς-ες να έχουν σταματήσει να σκουντήσουν ένα πρεζάκι που έχει χυθεί στο πεζοδρόμιο. Δεν ξέρω πολλούς-ες να πάνε για κατάθεση στο τμήμα με την γειτόνισσα που τρώει τόσα χρόνια ξύλο από τον άντρα της. Δεν ξέρω πολλούς-ες να έχουν πάει να χτυπήσουν στη γειτόνισσα για να σταματήσει να δέρνει το πιτσιρίκι (μία συμβουλή, σε αυτή την περίπτωση πάτε και χτυπάτε όμορφα ευγενικά για φαινομενικά άσχετο λόγο και της -του πιάνετε τη κουβέντα για κάνα 10λεπτο, αυτό βγάζει τον άλλο από τον τσίτα του και τα νεύρα του και το πιτσιρίκι γλυτωνει, εκτός και αν ξεσπάσει πάνω σας).

Είναι λογικό: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ. Σιγά μην ανακατευτώ στο τι κάνει ο άλλος στο σπίτι του κλπ. Μαλακίες. Όταν ακούς την άλλη να ουρλιάζει σε όλο το τετράγωνο ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ.

Δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξα ακριβώς. Αλλά και πάλι μάλλον ανάμεσα στους καθρέφτες θα κατέληγα.

Αν δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα δεν υπάρχει τίποτα...

Καληνύχτα και καλή τύχη.

Σικέ όλα!

Εκεί που χάζευα πέτυχα αυτό εδώ το σκετσάκι των ημίθεων Monty Python. Δεν θα ήθελα να το σχολιάσω γιατί είναι κορυφαίο. Απολαύστε...

Πάει πολύς καιρός που ένας Κνίτης με κάλεσε σε οτιδήποτε. Θα ήταν αγένεια εκ μέρους μου να αρνηθώ. Τέλος πάντων αν και υποτίθεται ότι μεγαλώσαμε και δεν ασχολούμαστε με μαλακίες ορίστε:

Όνομα: Βασίλης (από το βασίλειο της ελευθερίας)

Γενέθλια: Το θερμό καλοκαίρι του '77

Ζώδιο: Στον αστερισμό των κοινωνικών και ταξικών ανταγωνισμών

Χρώμα μαλλιών: Ποια μαλλιά;

Χρώμα ματιών: Κόκκινο της λύσσας

Έχεις ερωτευθεί ποτέ: Τη διαλεκτική στις σχέσεις. Μονίμως.

Μουσική που ακούς: Τα έχουμε πει και τα ξαναλέμε.

Χαρακτήρας Disney: Ο νάνος με την αξίνα στην Χιονάτη με τους 7 νάνους.

Ποιός φίλος/φίλη μένει πιό μακριά: Κανείς. Δεν έχω φίλους.

Πρώτο πράμα που σκέφτεσαι όταν ξυπνήσεις: Προλαβαίνω να φτιάξω καφέ γαμώ την τύχη μου;

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Τα γυαλιά μου και την ταξική μου συνείδηση.

Τί έχεις στον τοίχο σου: Κάτι κεφάλια από τη γαλλική επανάσταση.

Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου: Δε λέω.

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Δεν έχω βάζο.

Αγαπημένος αριθμός: Το μηδέν.

Αγαπημένο όνομα: Δε λέω.

Χόμπι: Δεν έχω καιρό για χόμπι. Αλλά μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο η ενασχόληση μου με το λινουξ.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα: Στο χωριό μου και να βρέχει.

Μία ευχή για το μέλλον: Το μέλλον δεν κερδίζεται με προσευχές και μπλα μπλα μπλα...

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στον χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποιά εποχή θα πήγαινες: Στην πρωτόγονη.

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Σβήνω τη φωτιά ίσως;;;

Αγαπημένο λουλούδι: Δε μου αρέσουν τα λουλούδια.

Αγαπημένη σειρά: The Prisoner.

Αγαπημένη ταινία: Τα έχουμε πει.

Αγαπημένο τραγούδι: Strange bird of thunderground, The Chud

Αγαπημένο βιβλίο: Η βιογραφία της Λούξεμπουργκ μάλλον...

Αγαπημένο ζώο: Δε μου αρέσουν τα ζώα.

Αγαπημένο ρούχο: Ένα φούτερ που το έχω 15 και πλέον χρόνια και ακόμα το το φοράω, και γράφει 1959 Alaska The last frontier και έχει μία χήνα να πετάει.

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Πφφφ... Οι καλλιτέχνες είναι μαλάκες. Δεν αγαπάς έναν καλλιτέχνη. Αγαπάς αυτό που κάνει.

Αγαπημένο φαγητό: Τρώω τα πάντα εκτός από κοτόπουλο με μπάμιες.

Με ποιόν χαρακτήρα καρτούν ταυτίζεσαι: Δεν ταυτίζομαι με τίποτα. Πολύ μικρός νόμιζα ότι ήμουνα ο Βασιλιάς Αρθούρος.

Κακή συνήθεια: Να ξύνω τη μύτη μου και να κλάνω δημόσια.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Είμαι και γαμώ τους τύπους.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει; Είμαι και γαμώ τους τύπους λέεεμε...

Συνηθισμένη ατάκα: Δε μας γαμάς και συ...;;;

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Καμία.

Μεγαλύτερος φόβος: Φοβάμαι μονίμως και τα πάντα. Για αυτό και έχω αναπτύξει ιδιαίτερα καλά αντανακλαστικά.

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια είναι: ένα παραπάνω έξοδο.

Τώρα πρέπει να καλέσω άλλους πέντε αλλιώς θα μου καεί το βίντεο θα μου χαλάσει ο δονητής και θα πρέπει να τρεχω στους μαστόρους.

Λοιπόν:
Αρσένιος
Espoir
Eξοριστος
Πάνως Κ.
Διάσελος

ΥΓ. ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΦΑΣΑΡΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΟΙΞΗ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΠΤΩΜΑ; ΕΛΕΟΣ.

Έχω διαβάσει ένα σωρό πράγματα σε σχέση με τις φράουλες και τη γνωστή ιστορία στη Μανωλάδα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάτσω να μιλήσω αναλυτικά για το ζήτημα. Εδώ πάντως ο Άθλιος (αν και το έχει παρακάνει με τις φωνές του για τον αστικό τύπο) στο δεύτερο κομμάτι τα λέει αρκετά ωραία. Και είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που θα πω ότι το ΚΚΕ καλά έκανε και πήγε (πέρα από τις δικές του σκοπιμότητες)μιας και αναγνωρίζω τη σημασία που έχει για αυτούς τους ανθρώπους τους ξεχασμένους, τους υποτιμημένους, τους αόρατους να δουν δίπλα τους και άλλα κομμάτια της κοινωνίας να τους συμπαραστέκονται. Όσον αφορά τη στάση της ΓΣΕΕ σήμερα, εν πολλοίς θα συμφωνήσω με τον Άθλιο, προσθέτοντας απλά πόσο γραφειοκρατικοποιημένη είναι: όλα για αυτή είναι νομοθεσία, κανόνες και συμφωνίες που κάνει μεταξύ τύρου και αχλάδου.

Κλείνοντας θα παραπέμψω σε αυτή εδώ την ιστορία από το άλμπουμ για τους Wobblies. Έναν αιώνα πριν και στην άλλη άκρη του κόσμου τίποτα δεν είναι διαφορετικό. Μην τρομάξετε από τις ομοιότητες. Να τρομάξετε επειδή τίποτα δεν έχει αλλάξει.







Έγραφα πριν 2-3 μέρες για το Casey Jones και αναφέρθηκα στον Pete Seeger. Σήμερα συνεχίζοντας όλο αυτό, που μάλλον αποτελεί μία ενότητα θα μιλήσω για τον εν λόγω κύριο.

Pete Seeger λοιπόν, τραγουδοποιός, συνθέτης, μουσικός (έφερε πολλές καινοτομίες στο παίξιμο του μπάντζου), συλλέκτης και μελετητής της λαικής μουσικής παράδοσης του τόπου του, αλλά και κουμμουνιστής, πολιτικός ακτιβιστής, και πάντα δίπλα ή μάλλον ένας από τους ανθρώπους που αγωνίζονται και για τα στοιχειώδη αλλά και για τα πιο αφηρημένα (Εδώ στη Wikipedia περισσότερες πληροφορίες). Πολιτικά υπηρξε μέλος του ΚΚ ΗΠΑ, από όπου έφυγε το 1949, κατακρίνοντας το σταλινισμό, βρέθηκε και αυτός όπως πολλοί καλλιτέχνες τη δεκαέτια του '50 στο στόχαστρο της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών, ανακρίθηκε, διώχθηκε καταδικάστηκε σε 1 χρόνο φυλάκιση (αλλά δεν πήγε φυλακή). Ο βασικός στόχος όμως της επιτροπής ήταν να περιορίσει τους καλλιτέχνες και κατά βάση να τους πετάξει έξω από την παραγωγή. Τη δεκαέτια του '60 με την "αναβίωση" της folk σκηνής, o Pete Seeger ήρθε πάλι στο προσκήνιο. Αν κάποιος έχει υπόψη του τη folk εκείνης της περίοδου θα πρέπει να ξέρει πόσο έντονα πολιτικοποιήμενη ήταν. (Τέλος πάντων αν δεν έχετε ιδέα τσεκαρετε τα πρώτα τραγούδια του Dylan). Ο Μάριο Μάφι περιγράφει πολύ αναλυτικά και πολύ εύστοχα τη λειτουργία και τη σημασία της μουσικής σαν αντιπληροφόρηση, προπαγάνδα, κυκλοφορία των αγώνών, πολιτικοποίηση αλλά και κοινωνικοποίηση στο βιβλίο Underground.

Τέλος πάντων για να καταλήξω εκεί που θέλω να καταλήξω, δηλ. στο περίπου προφανές: ότι το rock 'n' roll δε θα υπήρχε καν αν δεν υπήρχε το blues και η folk. Και το blues και το folk δε θα υπήρχαν χωρίς τους ταξικούς αγώνες όλο σχεδόν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Ας μη το αναλύσω παραπάνω: και το rock 'n' roll δηλ. προιόν του ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού είναι.

Ο Pete Seeger ήταν ένας εργάτης της λαικής μουσικής παράδοσης της πατρίδας του. Σε αυτόν οφείλουμε πολλά πράγματα τα οποία ακόμα και κάποιοι "ψαγμένοι" ακροατές όπως η αφεντιά μου μάλλον δεν τα γνωρίζουμε. Το We shall overcome, το Turn turn turn και το If I had a hammer ας πούμε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Το 1949 ο Pete Seeger με τον Lee Hays γράφουν αυτό εδώ το τραγούδι για το προοδευτικό κίνημα της χώρας τους, όπως λέει και κάπου ο ίδιος ο Seeger τότε για δικαιοσύνη και ελευθερία στις ΕΠΑ μιλάγανε μόνο οι πολιτικοί ακτιβιστές:

If I had a hammer
I'd hammer in the morning
I'd hammer in the evening
All over this land
I'd hammer out danger
I'd hammer out a warning
I'd hammer out love between my brothers and my sisters
All over this land

If I had a bell
I'd ring it in the morning
I'd ring it in the evening
All over this land
I'd ring out danger
I'd ring out a warning
I'd ring out love between my brothers and my sisters
All over this land

If I had a song
I'd sing it in the morning
I'd sing it in the evening
All over this land
I'd sing out danger
I'd sing out a warning
I'd sing out love between my brothers and my sisters
All over this land

Well I've got a hammer
And I've got a bell
And I've got a song to sing
All over this land
It's the hammer of justice
It's the bell of freedom
It's the song about love between my brothers and my sisters
All over this land

Ορίστε και ζωντανά (σημ: από πίσω ΔΕΝ τραγουδά χορωδία, τραγουδάει το κοινό, ακούστε και τα χειροκροτήματα στο τέλος).



Σε κάποια φάση μετά από καμιά 10αριά χρόνια περίπου πιάνουν στα χέρια το τραγούδι οι Peter, Paul and Mary, όπου και το τραγούδι γίνεται επιτυχία. Ορίστε και από αυτούς:



Είμαστε γύρω στο '60, όπου η μουσική βιομηχανία έχει μόλις ανακαλύψει ένα καινούριο ακροατήριο και ένα καινούριο καταναλωτικό κοινό. Τους έφηβους. Επίσης έχει ανακαλύψει ότι μπορεί να πουλάει κάτι παραπάνω από ένα ωραίο τραγούδι σε ένα δίσκο. Έχει αρχίσει να πουλάει και lifestyle. Βασικά αυτό που πια γινόταν στη λαική μουσική αδιαμεσολάβητα, δηλ. να κυκλοφορούν τραγούδια από εδώ και απο κει, να παίζονται σε γιορτές, σε πορείες, σε συγκεντρώσεις, τώρα γίνεται διαμεσολαβημένα και ατομικά. Αγόρασε ένα δίσκο και άκουσε το σπίτι σου. Είναι περίπου η ίδια διαδικασία που περιγράφει εδώ (για κάτι ίσως άσχετο με το θέμα αλλά απολύτως σχετικό με το πνεύμα) ο (ψευτό)Φούφουτος.

Έτσι περνάμε σε αυτόν εδώ τον τύπο ο οποίος το μετατρέπει σε hit για τα charts:



(Σα διασκευή δεν είναι κακή -αν και το ουουου-στην αρχή είναι λίαν εκνευριστικό. Πάντως είχε όλα τα συστατικά για να γίνει χιτάκι.) Και έγινε (εδώ ο Lee Hayes μας λέει την φάση που ακολούθησε την επιτυχία κατά βάσην από τον Trini Lopez):



Δεν ξέρω ποια είναι η άποψη αυτών που το έγραψαν για αυτό που ακολούθησε, μάλλον χάρηκαν, λογικό: Και εγώ θα χαιρόμουνα αν μια Aretha Franklin το έλεγε έτσι...



Ωστόσο το τραγούδι έχει πια χαθεί. Έχει γίνει πια εμπόρευμα. Όχι καλύτερο από τις μαρμελάδες που πουλάω.

Έτσι φτάνουμε σε αυτό εδώ το αίσχος και σε αυτήν εδώ την απάτη. Το τραγούδι έχει πια χαθεί και έχει εξαφανιστεί. Και δεν έχει πια κανένα νόημα να ψάξεις να το βρεις στη μουσική. Γιατί αν το βρεις κάπου θα το βρεις μόνο στους δρόμους, στις περιφρουρήσεις, στις απεργίες, στους αγώνες.



Επειδή όμως δεν μπορώ να κλείσω με αυτό το αίσχος. Θα κλείσω με κάτι καλύτερο. Οι πολύ αγαπημένοι μου Green on Red στο We shall overcome.



Σίγουρα... Και έχουνε να πληρώσουνε για πολλά.


Ελάβα αυτή την ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου και την αναδημοσιεύω:


Ζουν ανάμεσά μας!!!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν παράξενα και τραγελαφικά γεγονότα στις εκδόσεις Λιακόπουλος (ΑΣΑΝΑ ΕΠΕ). Ναι, καλά διαβάσατε! Σε αυτόν τον εκδότη που παπαριάζει τα μυαλά των ανθρώπων με ιστορίες για Νεφελίμ, Ελοχίμ και άλλους αγρίους. Το τρέξιμο πάει σύννεφο! Δρομολόγια των εξωτερικών διανομέων από Πέραμα μέχρι Σούνιο και από Γλυφάδα μέχρι Ωρωπό… Μόνο δρομολόγια από την κοίλη Γη μέχρι τις πολυκατοικίες στον πλανήτη Άρη δεν έχουν γίνει ακόμα -αν και τα μεταφορικά που χρεώνει στους πελάτες για τέτοιες αποστάσεις είναι-… Συνεχής και έλεγχος με τηλέφωνα αλλά και παρακολούθηση από κάμερες στην αποθήκη. Ολόκληρη βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων… Και μέσα σε όλο αυτά να πλήρωνε και καμιά υπερωρία! Κατά δήλωση του ιδίου, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται αφού «νέα παιδιά είστε, αντέχετε».Και οι πουτινιές δεν τελειώνουν εδώ.

Όταν η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο αχαλίνωτη φαντασία

Οι εκδόσεις Λιακόπουλος θεώρησαν πως μπορούν να απαλλαγούν από το περιττό εργατικό-μισθολογικό κόστος. Έτσι, πριν μερικές μέρες προχώρησαν σε μια συνειδητά σχεδιασμένη ενέργεια. Αφού πρώτα μείωσαν τους μισθούς (περιορισμός των bonus) και εντατικοποίησαν τρομερά τη δουλειά, εν συνεχεία ανακοίνωσαν στους διανομείς ότι από εδώ και στο εξής καταργούνται οι συμβάσεις με το ΙΚΑ (μέσω οικιοθελούς-υποχρεωτικής παραίτησης) και μετατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις σε ΤΕΒΕ δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αντίθετη άποψη δεκτή : ΑΠΟΛΥΣΗ. Και αυτό έγινε τελικά. Όσοι συνάδελφοι αρνήθηκαν να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα (τηλεφωνήτριες, διανομείς) απολύθηκαν, συνολικά έξι στον αριθμό και έπεται συνέχεια. Απειλές σε όσους συμμετείχαν στις απεργίες, αναγκαστικές άδειες σε δηλωμένες απεργίες, απόλυση συναδέλφου στις 18 Μάρτη, μια μέρα πριν την απεργία, συμπληρώνουν το αντιδραστικό σκηνικό.

Δεν τρώμε βαλανίδια

Η κυβέρνηση και η εργοδοσία έχουν αποκαλύψει τις προθέσεις τους! Ελαστικές σχέσεις, εξοντωτική δουλειά και μισθοί πείνας συνθέτουν τη μίζερη πραγματικότητα που ζούμε σαν εργαζόμενοι. Ταυτόχρονα, η επέκταση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση και οι συντάξεις των 500 ευρώ διαμορφώνουν ένα ζοφερό μέλλον.
Η μόνη λύση είναι ο συλλογικός αγώνας για τα δικαιώματά μας, για όλα όσα μας ανήκουν. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να σηκωθούμε από καναπέδες-ντιβάνια-κρεβάτια-πολυθρόνες και να βγούμε στους δρόμους. Να οργανωθούμε στο σωματείο μας και συλλογικά να διεκδικήσουμε την ανατροπή των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων.
Για το ζήτημα των συναδέλφων στις εκδόσεις Λιακόπουλος, διεκδικούμε:

-Καμία αλλαγή των εργασιακών σχέσεων από ΙΚΑ σε ΤΕΒΕ. Μόνο σταθερές εργασιακές σχέσεις ΙΚΑ.
-Να αποσυρθεί η κάμερα από την αποθήκη.
-Καταβολή ΟΛΩΝ των χρωστούμενων στους εργαζομένους.
-Αύξηση των μισθών.
-Να σπάσει η τρομοκρατία στις εκδόσεις Λιακόπουλος.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Για να μην ξεχνάμε ότι εκτός από ηλίθιος και φασίστας είναι και αφεντικό...

Casey Jones

Ας δούμε λίγο μία ιστορία που όσο την ανακαλύπτω τόσο περισσότερο ενδιαφέρουσα μου φαίνεται. Τον τελευταίο καιρό έπεσα πάνω σε ένα δίσκο του Pete Seeger. Κάπου ανάμεσα από τα ενδιαφέροντα τραγούδια στέκομαι λίγο στο τραγούδι του τίτλου. Κάνω ένα ψάξιμο και διαπιστώνω ποιος ήταν ο Casey Jones. Μπορείτε εδώ να διαβάσετε την ιστορία του. Η οποία εν συντομία είναι η εξής: ο τύπος ήταν μηχανοδηγός στις αρχές του αιώνα με ας πούμε ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Σε κάποια φάση σκοτώνεται σε ένα ατύχημα κάτω από μάλλον αδιευκρίνιστες συνθήκες. Επειδή όμως ο τύπος ήταν λαική φιγούρα έγινε θέμα η όλη ιστορία. Ο βοηθός του, ένας νέγρος ο Wallace Saunders, μετά το δυστύχημα μιας και είχε ταλέντο να γράφει τραγούδια για διάφορους γνωστούς και φίλους άρχισε να σκαρώνει στιχάκια πάνω στην όλη ιστορία. Σε κάποια φάση τον ακούνε κάποιοι περιφερόμενοι καλλιτέχνες πέρνουν τα στιχάκια και έτσι φτιάχνεται το Casey Jones. Ορίστε οι στίχοι και ο Johnny Cash που τραγουδάει την μπαλάντα...



Οι στίχοι δεν αντιστοιχούν ακριβώς στο από πάνω τραγούδι κάτι που γενικώς ισχύει στη λαική μουσική. Τέλος πάντων. Ορίστε. (Δεν τους μεταφράζω φαντάζομαι μπορείτε να καταλάβετε αυτά τα αγγλικά.)

Come all you rounders if you want to hear
A story 'bout a brave engineer,
Casey Jones was the rounder's name
"Twas on the Illinois Central that he won his fame.

Casey Jones, he loved a locomotive.
Casey Jones, a mighty man was he.
Casey Jones run his final locomotive
With the Cannonball Special on the old I.C.

Casey pulled into memphis on Number Four,
The engine foreman met him at the roundhouse door;
Said, "Joe Lewis won't be able to make his run
So you'll have to double out on Number One."

If I can have Sim Webb, my fireman, my engine 382,
Although I'm tired and weary, I'll take her through.
Put on my whistle that come in today
Cause I mean to keep her wailing as we ride and pray.

Casey Jones, mounted the cabin,
Casey Jones, with the orders in his hand.
Casey Jones, he mounted the cabin,
Started on his farewell Journey to the promised land.

They pulled out of Memphis nearly two hours late,
Soon they were speeding at a terrible rate.
And the people knew by the whistle's moan.
That the man at the throttle was Casey Jones.

Need more coal there, fireman Sim,
Open that door and heave it in.
Give that shovel all you got
And we'll reach Canton on the dot

On April 30, 1900, that rainy morn,
Down in Mississippi near the town of Vaughan,
Sped the Cannonball Special only two minutes late
Traveling 70 miles an hour when they saw a freight.

The caboose number 83 was on the main line,
Casey's last words were "Jump, Sim, while you have the time.
"At 3:52 that morning came the fareful end,
Casey took his farewell trip to the promised land.

Casey Jones, he died at the throttle,
With the whistle in his hand.
Casey Jones, he died at the throttlle,
But we'll all see Casey in the promised land.

His wife and three children were left to mourn
The tragic death of Casey on that April morn.
May God through His goodness keep them by His grace
Till they all meet together in that heavenly place.

Casey's body lies buried in Jackson, Tennessee
Close beside the tracks of the old I.C.
May his spirit live forever throughout the land
As the greatest of all heroes of a railroad man.

Casey Jones, he died at the throttle,
Casey Jones, with the whistle in his hand.
Casey Jones, he died at the throttle,
But we'll all see Casey in the promised land.

Λίγο το παραπάνω τραγούδι, λίγο και η ιστορία ενός μάλλον παραπάνω ενθουσιώδη εργάτη, λίγο και το σπρώξιμο από τη Southern Pasific (την εταιρεία που δούλευε ο Jones) και ο τύπος γίνεται λαικός ήρωας, από τους πλέον γνωστούς και αναγνωρίσιμους.

To 1911 ξεκινάει μία απεργία στη μητρική εταιρεία της Southern Pasific (35.000 απεργοί), και ο Joe Hill παίρνει στα χέρια του αυτό το τραγούδι για να το σατυρίσει. Ο Casey Jones, καλός εργάτης που "σκοτώνεται" κυριολεκτικά και μεταφορικά για την εταιρεία γίνεται στο στόμα του Joe Hill, Casey Jones o Απεργοσπάστης.

Ορίστε οι στίχοι:

The Workers on the S. P. line to strike sent out a call;
But Casey Jones, the engineer, he wouldn't strike at all;
His boiler it was leaking, and its drivers on the bum,
And his engine and its bearings, they were all out of plumb.

Casey Jones kept his junk pile running;
Casey Jones was working double time;
Casey Jones got a wooden medal,
For being good and faithful on the S. P. line.

The workers said to Casey: "Won't you help us win this strike?"
But Casey said: "Let me alone, you'd better take a hike."
Then some one put a bunch of railroad ties across the track,
And Casey hit the river bottom with an awful crack.

Casey Jones hit the river bottom;
Casey Jones broke his blessed spine;
Casey Jones was an Angelino,
He took a trip to heaven on the S. P. line.

When Casey Jones got up to heaven, to the Pearly Gate,
He said: "I'm Casey Jones, the guy that pulled the S. P. freight."
"You're just the man," said Peter, "our musicians went on strike;
You can get a job a'scabbing any time you like."

Casey Jones got up to heaven;
Casey Jones was doing mighty fine;
Casey Jones went scabbing on the angels,
Just like he did to workers of the S. P. line.

They got together, and they said it wasn't fair,
For Casey Jones to go around a'scabbing everywhere.
The Angels' Union No. 23, they sure were there,
And they promptly fired Casey down the Golden Stairs.

Casey Jones went to Hell a'flying;
"Casey Jones," the Devil said, "Oh fine:
Casey Jones, get busy shovelling sulphur.
That's what you get for scabbing on the S. P. Line."

Ορίστε και το τραγούδι από τον Pete Seeger: (Ok, το βίντεο είναι λίγο άσχετο με το πνεύμα του τραγουδιού θα έλεγα, αλλά τέλος πάντων δε βρήκα άλλο.)



Και με όλα αυτά κανονικά θα πρέπει ναπεράσω στον Pete Seeger. Αλλά αυτό θα το αφήσω για την επόμενη ανάρτηση.

Ας μείνω όμως λίγο σε αυτό το μακρινάρι που έγραψα να πω δύο λόγια μιας και πιθανά οι περισσότεροι φαντάζομαι θα αναρωτιέστε, ε και;

Θα σταθώ κατά βάσην στο γύρισμα, τη σάτυρα που κάνει o Hill στο τραγούδι. Πέραν από τη δεδομένη για μένα δύναμη, οξύνοια και ευστοχία που έχουν σα στίχοι, αυτό που βρίσκω τρομερό είναι η κίνηση του Hill να γράψει τέτοιους στίχους πάνω σε ένα τόσο διαδεμένο τραγούδι. Ξαφνικά ένα τραγουδάκι που τραγούδαγαν στα πανυγήρια και στα γλέντια γίνεται ένα τραγούδι προπαγάνδας, ένα τραγούδι με δεκαπέντε νοήματα να το διατρέχουν, όπου κάθε στίχος έχει ιδιαίτερη δύναμη από μόνος του. Η τακτική γενικώς πάντως του να παίρνεις μία μελωδία και πάνω να λες τα δικά σου είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη. Αλλά εδώ νομίζω ότι μιλάμε για κάτι ιδιαίτερα εύστοχο. Στη πρώτη στροφή οι εργάτες καλούν σε απεργία αλλά ο Casey Jones δεν απεργεί, αλλά συνεχίζει να δουλέυει τα ξεχαρβαλωμένα τραίνα, να δουλεύει διπλοβάρδιες και να είναι πιστός στην εταιρεία. Είναι προφανές ότι δεν απευθύνεται στον έναν και γνωστό Casey Jones, αλλά στους πολλούς Casey Jones, στους πειθήνιους, υπάκουους και εργατικούς υπαλλήλους της εταιρείας. Μετά κάποιος (από την περιφρούρηση της απεργίας φαντάζομαι) πειράζει τη διασταύρωση του γραμμής και ο απεργοσπάστης καταλήγει στον πάτο του ποταμιού. Στη συνέχεια ανεβαίνει στον παράδεισο, όπου οι άγγελοι απεργούν και ο Jones δέχεται πάλι να κάνει τον απεργοσπάστη, μετά το σωματείο των αγγέλων τα παίρνει με την πάρτη του και τον στέλνει στην κόλαση να φτυαρίζει θειάφι. (Ο στίχος "The Angels' Union No. 23" είναι πανέμορφος, γιατί με νούμερο βαφτίζονταν οι τοπικές οργανώσεις της IWW, και λέει ευθέως ότι οι άγγελοι ήταν οργανωμένοι με τον τρόπο της IWW...).

Τέλος πάντων για να καταλήγω, η δύναμη αυτού του τραγουδιού δεν είναι ότι σατυρίζει ή κοροιδεύει ένα δουλευταρά και το μύθο του. Είναι ότι ξεδιπλώνει ένα καινούριο νόημα. Δεν στέκεται απλά αρνητικά απέναντι σε αυτό που υπάρχει αλλά έρχεται να εκφράσει πέρα από την άρνηση και μία κατάφαση. Την κατάφαση του αγώνα και της ταξικής σύγκρουσης, και εν τέλει (σαν μία μικρή ψηφίδα της) της επανάστασης.

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν έχουμε σήμερα τέτοια τραγούδια. Τι να τραγουδήσεις; Πάμε στη Χαβάη; Έλεος δηλ.

Παράρτημα Α.

Εκεί που έψαχνα όλες αυτές της πληροφορίες έπεσα πάνω στους Grateful Dead, οι οποίοι έχουν κάνει μία πολύ ελεύθερη διασκευή στο ίδιο τραγούδι. (Ντάξει μάλλον έχουν εμπνευστεί από την όλη ιστορία.) Το τραγούδι ξεκινά με το στίχο: Drivin' that train, high on cocaine, Casey Jones you better watch your speed.
Είναι πολύ αργά για να κάτσω να αναλύσω τρεις πιθανές διαστάσεις του ζητήματος: α) ο υπάκουος εργάτης β) ο απεργοσπάστης γ) ο κοκάκιας μηχανοδηγός, την ιστορική τους πορεία και τους ταξικούς κάθε φορά συσχετισμούς. Τέλος πάντων ορίστε και οι Grateful Dead.




Σήμερα στη δουλειά είχα και γω τα προβλήματα μου, σοβαρά προβλήματα που κάποια στιγμή θα εξηγήσω όταν θα έχω όρεξη. Γύρνωντας λοιπόν σπίτι και περιδιαβαίνοντας τα ιστολόγια έπεσα πάνω σε αυτήν την είδηση στα αιώνια δευτερόλεπτα και εδώ στο in love with life. Μία είδηση εκ των πραγμάτων στα ψιλά των εφημερίδων, και στα ακόμα ψιλότερα της καθημερινότητας μας. Σε λίγο θα πάω και γω για ύπνο. Όπως όλοι μας.

Ή μια ζωή στο κάτεργο ή μια ζωή στους δρόμους.

Απλό είναι.

Είναι κιόλας αύριο;

Έλα ντε να ένα πολύ καλό ερώτημα. Τον πόλεμο τον κάνουν οι εργάτες, ή τα αφεντικά; Τον κάνουν μαζί απο κοινού κατόπιν συμφωνίας ή συμμετέχουνε κατά ένα μικρό ή μεγάλο ποσοστό ανάλογα με τη δυναμική του το κάθε μέρος. Ας πούμε 60-40. Όπως στη βάρδια ενός ταξιτζή που δεν είναι δικό του το αμάξι; Και οι μικροαστοί; Αυτοί πόσο συμμετέχουνε;

Τι στο καλό γίνεται σε έναν πόλεμο; Ποιος τον κάνει; Γιατί τον κάνει;

Υπάρχει όπως είναι αναμενόμενο η επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων. Το τάδε κράτος εναντίον του δείνα κράτους. Η τάδε συμμαχία εναντίον της δείνα συμμαχίας; Αλλά τι στο καλό γυρεύανε οι Αυστραλοί στην ανατολική Θράκη στον Α' Π.Π., οι Νεοζηλανδοί στην Κρήτη, οι Γερμανοί στην Κίνα το 1900, και οι Ιταλοί στην Αιθιοπία; Αν ας πούμε τους πολέμους τους κάνουν οι εργάτες, υπήρχε καμία περίπτωση να κάναν εκδρομή με τα ντουφέκια τους οι Ιταλοί εργάτες στην Αιθιοπία; Λέτε να βάλανε ρεφενέ όλοι μαζί οι Αυστραλοί εργάτες να νοίκιασαν σκάφη και να πήγαν να πολεμήσουν τους Οθωμανούς στην Καλλίπολη; Είναι λίγο προβληματικές αυτές οι σκέψεις. Μα θα πει κάποιος γιατί πήγανε; Πέραν της συναίνεσης (είτε μας αρέσει είτε όχι για να λειτουργήσει μία εξουσία θα πρέπει να βασιστεί σε ένα συνδυασμό συναίνεσης και βίας: σου δίνω αυτό αλλά σου παίρνω του άλλο), και πέραν της προπαγάνδας, υπάρχει και η βία: επιστράτευση. Θα ήταν αστείο, τραγικά αστείο, να ισχυριστεί κανείς ότι στους πολέμους οι εργάτες συμμετέχουν σχεδόν αυτοβούλως τη στιγμή την οποία υπάρχει υποχρεωτική επιστράτευση, με ποινές που μπορούν να ξεκινούν από τη φυλάκιση και να καταλήγουν στην εκτέλεση.

Αν δούμε τον πόλεμο σαν ιστορικό φαινόμενο, σαν μία ιστορική κίνηση δηλ. από την οπτική εκείνη δηλ. που ζητάει να μάθει γιατί γίνεται ένας πόλεμος, πέραν του ότι εκ των πραγμάτων θα πρέπει να γενικέυσει σχεδόν αναγκαστικά προκειμένου να συμπεριλάβει ένα πλήθος συχνά ετερογενές, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι από τη στιγμή κατά την οποία οι εργάτες πάνε στο μέτωπο, από τη στιγμή κατά την οποία δίνουν τα σώματα τους στη μηχανή άρα συμμετέχουν και συντελούν στο να γίνει ένας πόλεμος. Πέραν του ότι αυτό δεν εξηγεί εκείνο τον έρμο τον τρόπο (που αυτό είναι το ζητούμενο μας) και πέραν του ότι εξετάζει μία στιγμή ενός φαινομένου (ούτε με την πιο κοινή λογικό αυτό), αυτό το επιχείρημα θα ήταν σαν να αναζητά κανείς το πόσο συμμετέχει ένα φτυάρι στο σκάψιμο ενός λάκκου.

Μα θα αναφωνήσει κάποιος, δεν είναι ανθρώπινα υποκείμενα οι στρατιώτες; Δεν έχουνε βούληση; Φυσικά οι στρατιώτες είναι άνθρωποι με βούληση. Αλλά η βούληση δεν είναι κάτι το οποίο πάντα μπορεί ασκηθεί έτσι; (Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις κατά τις οποίες η βούληση ελάχιστη σημασία και δύναμη έχει). Και επιπλέον όποιος έχει πάει φαντάρος ξέρει και γνωρίζει πολύ καλά πόσο πολύ ενδιαφέρεται η στρατιωτική μηχανή για τη βούληση του φαντάρου, όχι μόνο στη διεξαγωγή του πολέμου αλλά και στο καθάρισμα της χέστρας.

Επομένως κατά πόσο κάνουν οι φαντάροι τους πολέμους; Ή για να το θέσω αλλιώς κατά πόσο υπάρχει ιστορικά συμμετοχή των φαντάρων σε έναν πόλεμο; Κατά πόσο συμμετέχει αυτοβούλως ο φαντάρος σε έναν πόλεμο; Όταν η άρνηση επιστράτευσης συνοδεύεται από φυλακή και εκτέλεση, και όταν η άρνηση εκτέλεσης εντολής και η λιποταξία συνοδεύονται από φυλάκιση και θάνατο, ε μάλλον δε θέλει και πολύ εξυπνάδα ή διαυγαστική ικανότητα να βγάλει κανείς το συμπέρασμα του.

Να ξέρουμε γενικώς ότι οι εργάτες μέσα στον καπιταλισμό, και γενικότερα μέσα σε ένα καθεστώς μισθωτής εργασίας, είναι κατά βάσην αντικείμενα. Πρέπει να είναι κατά βάσην αντικείμενα. Η υποκειμενικότητες μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχουνε σαφή και συγκεκριμένα όρια και κατευθύνσεις. Το να συμμετέχεις εθελοντικά σε μία αποστολή αυτοκτονίας στο μέτωπο είναι ας πούμε μία αποδεκτή υποκειμενική δύναμη που καλλιεργείται και επιβραβεύεται. Το να την κάνεις όμως από το μέτωπο και να πάς σπίτι σου είναι μία άλλη μορφή υποκειμενικότητας η οποία δεν επιβραβεύεται καθόλου. Το να θες να δουλεψεις 6 ώρες τζάμπα για το καλό της επιχείρησης και το να σαμποτάρεις την παραγωγή είναι περίπου το ίδιο σε επίπεδο υποκειμενικότητας μιας και από τη στιγμή που σε εξαναγκάζει κανείς κατά κάποιο τρόπο το κάνεις ελεύθερα.

Και ο Χίτλερ; Ο Στάλιν; Ο Μάο; Όλοι αυτοί θα έκαναν ότι έκαναν αν δεν είχαν την συναίνεση του κόσμου; Όχι βέβαια. Θα συμφωνήσω απολύτως. Όσο έκαναν οι εργάτες την Παρισινή Κομμούνα, το 1917-18-19, το 1936 και το 1968 άλλο τόσο έκαναν και το 1914, και το 1931, και το 1940. Αν και μάλλον αυτό παραβλέπει (με έναν περίεργο τρόπο την διαδικασία- μιας και όλα στην ιστορία είναι διαδικασίες...) το πως ήρθε το '31 ή το '40. Οι εργάτες είναι υπεύθυνοι επειδή μάλλον δεν έκαναν τίποτε για να μην έρθει το '31 ή το '40.

Για να το πω πιο απλά οι επαναστάσεις, οι εξεγέρσεις, οι αγώνες, οι αντιστάσεις οφείλονται στο προλεταριάτο που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Οι πόλεμοι, οι απολυταρχισμοί και όλα αυτά οφείλονται σε μία εργατική τάξη που δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό της σαν κάτι άλλο πέρα από αυτό που είναι: ένα πλήθος ανθρώπων που εργάζονται. Η εργατική τάξη είναι υπεύθυνη για τον Χίτλερ όχι επειδή τον στήριξε, αλλά επειδή δεν τον έστειλε στο διάολο. Είναι λεπτή η διαφορά αλλά είναι διαφορά.

(Θα το αφήσω έτσι το επιχείρημα, χωρίς να εξετάζω τις πολύ πιο περίπλοκες διαδικασίες που φέρνουν ένα Χίτλερ ένα Στάλιν ή ένα Καραμανλή στην εξουσία...).

Με απλά λόγια οι εργάτες μπορούν να κάνουν (ή να μην κάνουν) και το '17 και το '31.

Και για μένα το ζήτημα δεν είναι ότι πρέπει να είναι κανείς γενικώς και αορίστως με ότι μπορούν να κάνουν οι εργάτες, αλλά ότι πρέπει να είναι κανείς με συγκεκριμένα πράγματα που κάνουν ή έχουν κάνει ή μπορούν να κάνουν οι εργάτες.



Παράρτημα Α': Περιπτώσεις εξεγέρσεων και ανταρσιών εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων.

Ανταρσίες κατά τον Α' Π. Π.

Ανταρσίες και αντιστάσεις στο Βασιλικό Ναυτικό της Βρετανίας (1918-1930)

Αντιστάσεις στρατιωτών στον πόλεμο του Βιετνάμ

Μαζική ανταρσία Ιρακινών στον πόλεμο του Κόλπου

Ανταρσία σέρβων στη Μπάνια Λούκα

Ισραηλινοί πιλότοι αρνούνται να συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις εναντίον παλαιστινιών

Περιπτώσεις ατομικών αντιδράσεων στον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ

(Όλα αυτά προέρχονται από μία και μόνο ιστοσελίδα.)

Παράρτημα Β'. Προπαγάνδα (αμερικάνικες αφίσες από τον Β' Π.Π. που αφορούν τους εργάτες δε φτάνει δηλ. που κάποιοι δε θέλανε να πολεμήσουνε μερικοί δε θέλανε ούτε να δουλεψουνε)












Διαβάζω συνεχώς τον τελευταίο καιρό για συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των δημητριακών. Μέσα στην βδομάδα ας πούμε δίβασα τουλάχιστον τρία με τέσσερα σχετικά άρθρα. Εδώ το πιο πρόσφατο. Το ζήτημα όμως ποιο μπορεί να είναι; Ότι οι κερδοσκόποι στρέφονται στην αγορά των δημητριακών για να τα κονομήσουν, ή ότι η Αυστραλία αντιμετωπίζει ξηρασία. Τέλος πάντων ανάμεσα στα άλλα διαβάζει κανείς και ότι ας πούμε η παγκόσμια παραγωγή σιτηρών έχει φτάσει στο μεγαλύτερο δυνατό σημείο παραγωγής της, και ότι ιδιαίτερο πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν και οι χώρες του Πρώτου Κόσμου (ήδη στην Ιταλία διαμαρτύρονται λέει για την αύξηση της τιμής των ζυμαρικών -είναι αλήθεια από το Σεπτέμβρη στην Ελλάδα τα ζυμαρικά έχουν αυξηθεί σχεδόν 50%.)

Πριν αρκετό καιρό είχα γράψει αυτή εδώ την ανάρτηση. Όπου κατέληγε: "Τέλος πάντων εκεί που θέλω να καταλήξω, αν και από αλλου ξεκίνησα, είναι ότι όταν ακούω για λοιμούς και ξηρασίες σήμερα, στέκομαι σκεπτικός πάνω από την είδηση και αναρωτιέμαι που σταματά το φυσικό φαινόμενο, και που αρχίζει ο καπιταλισμός."

Εγώ πάντως αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι μάλλον πρόκειται για μία σε παγκόσμιο επίπεδο κίνηση κερδοφορίας μιας και ας πούμε π.χ. το πετρέλαιο έχει φτάσει στα όρια του, αναλόγου επιπέδου αυτού που είδαμε (και βλέπουμε συνεχώς) λίγο μετά τα χιόνια στην Αθήνα. Όλα τα ζαρζαβατικά να έχουνε πάει στου διαόλου τη μάνα και ταυτόχρονα να βλέπεις να σου πουλάνε και φράουλες. Ρε μεγάλε αφού σου καταστράφηκαν τα λάχανα και τα πορτοκάλια πως στη γλιτώσανε οι φράουλες;;; Τις είχες σε θερμοκήπιο εεε; Καλά.

Τέλος πάντων, εμένα αυτές οι κρίσεις μου αρέσουν. Θα είναι πολύ γοητευτικό να ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ. Θα φάμε τα ipod μας και τα 8 κινητά που έχουμε στα συρτάρια. Αφήστε που θα αναβαθμιστεί και ο κοινωνικός μου ρόλος, από ένας ταπεινός εργαζόμενος σε μπακάλικο θα γίνω σε high class πωλητή ενός ακριβού είδους...

Είναι γνωστό έτσι και αλλιώς η έλλειψη αγαθών είναι μία απάτη νόμος είναι το δίκιο του εργάτη...

Non art fart...

Πριν τρία χρόνια περίπου τέτοια εποχή, ξεκινάω να πάω για δουλειά βγαίνω Βικτώρια. Το μάτι δεν λέει να ανοίξει. Αλλά πέφτει πάνω σε κάτι αφίσες υποψηφίων για τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και τρομοκρατούμαι τόσο πολύ που αλλάζω πεζοδρόμιο... Εις μάτην όμως, μιας και στο απέναντι πεζοδρόμιο με περίμενε μία ακόμα χειρότερη άλλου υποψηφίου... Από τον μουστάκια στον μπούλη! Κόλαση εκείνο το πρωί.

Κάνα δύο μέρες μετά κατεβαίνουμε μία βόλτα στα Εξάρχεια, και η κατάστασις ήτο ακόμα πιο χάλια. Κόλαση.

Αμέσως φυσικά γίνεται συνέλευση και ένα ειδικό κλιμάκιο μετακαταστασιακών κομάντο αναλαμβάνει δράση. Εφοδιαζόμαστε με τα απαραίτητα υλικά, πλακωνόμαστε στις μπύρες και αρχίζουμε να γράφουμε ότι μαλακία μας κατέβαινε στον εγκέφαλο. Μετά από κάνα δύο μέρες δίνουμε ένα ραντεβού. Η επιχείρησις επέτυχε τον στόχο της.

Ακολουθούν τα ντοκούμεντα μίας από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού πολιτισμού. Δυστυχώς τότες δεν πολυπαίζανε ψηφιακές και έτσι δεν τα έβγαλα όλα. Είναι ενδεικτικά όμως νομίζω του ύφους...

ΥΓ. Μα καλά τώρα μπορεί να μου πει κανείς ποιος τρελλός θα εμπιστευόνταν στο δικαστήριο κάτι τέτοιους τύπους; Και ειδικά τον θαυμάσιο και καταπληκτικό κύριον Γαλατσέλη; Είναι φάτσα τώρα αυτή για να την κάνεις και αφίσα;






...τελειωμένοι μαλάκες.

Κύριες και κύριοι ο Andrea Pazienza. Ο μεγαλύτερος εικαστικός και λογοτέχνης του 20ου αιώνα.

Ναι ρε ο μεγαλύτερος!!!



Ορίστε και μερικά σκίτσα του, καλύτερα μερικά εκατομμύρια φορές από διάφορες μαλακίες...



















...θυμάμαι εκεί που διάβαζα διάφορα για τους καταστασιακούς είχα διαβάσει και το εξής (είχα διαβάσει; Να σας πω την αλήθεια πραγματικά δεν θυμάμαι, μπορεί να το είχα σκεφτεί και εγώ ο ίδιος.)

Τέλος πάντων υπάρχει μία διάκριση όσον αφορά την καλλιτεχνική παραγωγή. Σε μία σειρά από τέχνες δεν υπάρχει πρωτότυπο. Θέλω να πω δεν υπάρχει ένας που κατέχει το αυθεντικό. Πάλι σε μία άλλη σειρά τεχνών, βασίζονται κατεξοχήν στο πρωτότυπο. Ας πούμε πιο κλασσικό παράδειγμα η ζωγραφική: ο πίνακας είναι ΕΝΑΣ και μοναδικός, τα αντίγραφα είναι αντίγραφα. Το ίδιο ισχύει και για την γλυπτική. Από την άλλη η λογοτεχνία, η μουσική, τα κόμικς δεν αναγνωρίζουν πρωτότυπα ή μη. Το αντίγραφο είναι εξίσου αυθεντικό. Τέλος πάντων. Αυτά με αφορμή τον μαλάκα από κάτω με το σκύλο.

Παρτε τώρα μία διασκευή και το αυθεντικό της.





(Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι καλλιτέχνες οι ασχολούμενοι με μορφές που βασίζονται στο πρωτότυπο, είναι ότι η μορφή (στη ζωφραφική, στη γλυπτική κλπ) σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται στο περιεχόμενο. Αντιθέτως θα ισχυριστώ ότι στις υπόλοιπες το περιεχόμενο έχει τουλάχιστον ισότιμη σχέση με την μορφή του. Φαντάζομαι έχετε διαβάσει ένα όμορφο ποιήμα σε χειρόγραφο έτσι δεν είναι; Σε κάποια φάση κουβέντιαζα με μία φίλη ζωγράφα λέγοντας της να ασχοληθεί με τα κόμικς και μπλα μπλα. Μου ανταπάντησε ότι αυτό που την προβληματίζει στο κόμικς είναι ότι δεν έχει κάτι να πει. Αν δεν έχεις πάντως κατι να πεις δεν διαφέρεις και πολύ από έναν μπογιατζή...)

Μάιστα...


Το μαντάτο είναι από εδώ και περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. Ένας καλλιτέχνης αποφάσισε να πιάσει ένα αδέσποτο να το δέσει σε μία γκαλερί και να το αφήσει να ψοφήσει της πείνας και της δίψας.

Δεν είμαι κατά καμία έννοια ζωόφιλος, θα σκότωνα μόνο για να φάω κλπ. Αυτό που με εξόργισε δεν είναι το ηθικό ζήτημα του να σκοτώσεις ένα ζώο. Δηλώνω ρητά μάλλον οι ζωόφιλοι μου είναι αντιπαθείς. Μπορεί δίπλα τους να πεθαίνουν ανθρώποι και αυτοί να μη δίνουν καμία απολύτως σημασία.

Τη μεγαλύτερη προσβολή που μου έχει κάνει πελάτης στο μαγαζί την έχω ακούσει από ζωόφιλο, όταν της είπα όμορφα και ωραία να βγάλει το σκύλο της έξω, και αυτή μου αντιγύρισε "Ο σκύλος μου είναι πιο καθαρός από σένα", πέραν των γαλλικών που άκουσε μέσα στο μαγαζί (μαλακισμένη, ηλίθια, πως σε ανέχονται ακόμα και οι σκύλοι δεν ξέρω ήταν τα πιο ελαφριά) της έκανα και το απόλυτο που έχω κάνει σε πελάτη. Έστησα καρτέρι και όταν ήρθε η σειρά της να της χτυπήσω τα πράγματα, αρνήθηκα λέγοντας μπροστά σε όλο τον κόσμο τι έγινε και απαιτώντας να μου ζητήσει συγγνώμη, πέραν του ότι την ξεφτίλισα άρχισαν να την βρίζουν και ένα σωρό άλλος κόσμος, οι μισοί για την προσβολή οι άλλοι μισοί επειδή καθυστούσε (Σάββατο μεσημέρι γαρ, φουλ δουλειά...). Εν ολίγοις, έχασε τον χρόνο της, δεν ψώνισε αυτά που ήθελε και την ξεφτίλισα και δημόσια... Με απλά λόγια μάλλον θα έλεγα ότι μισώ τους ζωόφιλους...


Τέλος πάντων το ζήτημα για μένα εδώ δεν είναι τι παθαίνει το καυμένο το ζώο. Αλλά πόσο γαμημένα μαλάκας μπορεί να είναι ένας τύπος που αποκαλείται μάλιστα και καλλιτέχνης. Τι άλλο να πεις; Για τον συμβολισμό και την αναζήτηση εκφραστικού νοήματος και μέσων που αναζητούσε; Για την παραβολή πάνω στη βία και τον εγκλεισμό; Ή για την πλήρη μαλάκυνση εγκεφάλου που έχουν πάθει οι καλλιτέχνες;

Τίποτα λες απλά: τι γαμημένος μαλάκας.

Ρε χίλιες φορές καλύτερα η Ναταλί και η Σάσα Μπάστα... Χίλιες.

Προσθήκη: Η καφρίλα του μαλάκα από πάνω γιατί είναι καλύτερη "καλλιτεχνικά" από τη δικιά μου "καφρίλα". Γιατί δε με φωνάζουνε και μένα στο Destroy Athens να επαναλάβω το happening; Τι ρωτάω και γω ο μαλάκας εεε;


Αυτές τις μέρες έχουμε φάει τόση εθνική ομοψυχία που εμένα μου έχει γυρίσει το στομάχι ανάποδα και με τα κοιλιακά τοιχώματα χαϊδέυω τις κουφάλες στα δόντια μου. Και όλες αυτές τι μέρες αναρωτιέμαι: μα καλά αυτοί δεν είναι που πριν 15 χρόνια λέγανε κάνενα παράγωγο ή το ίδιο το Μακεδονία στο όνομα της Μακεδονίας; Αυτοί δεν είναι που όλα αυτά τα χρόνια μας πιπιλίζουν με τα ανυποχώρητα δίκαια του ελληνικού έθνους; Δηλ. το Νέα Μακεδονία για όνομα έχει τόση πια διαφορά από το Μακεδονία σκέτο; Αν δεν με απατά το κομπιουτεράκι μου και ένας φίλος γεωλόγος που ρώτησα (αν και δεν το έχει εξετάσει το θέμα), μου απάντησε ότι μάλλον και οι δύο Μακεδονίες είναι το ίδιο παλιές...

Από την άλλη ο χοντρός που κατά τα άλλα όλοι τον έχουμε για φτύσιμο έγινε ηγέτης, και γαμώ τα παιδιά και δε συμμαζεύεται. Κόντεψα να πάθω πολλαπλούς οργασμούς στην Πατησίων διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα... Και ας μην έχουν οι άντρες πολλαπλούς οργασμούς... Τέλος πάντων δεν ξέρω αν το διαβάσατε στις εφημερίδες αλλά βέτο δεν έβαλε μόνο η Ελλάδα για τη Μακεδονία, έβαλε και η Γαλλία με τη Γερμανία για τη Γεωργία και την Ουκρανία... Και γενικώς έχω την ταπεινή ψευδαίσθηση ότι δεν έγινε και τίποτα. Άλλωστε το γαλλογερμανικό βέτο μάλλον ήταν πιο βαρβάτο από άποψη στρατηγικής (στην τελική άμα είσαι καλός ιμπεριαλιστής και έχεις συμμάχους όλα σχεδόν τα Βαλκάνια χέστηκες για το χωραφάκι που λέγεται Μακεδονία). Τέλος πάντων το βέτο ήταν καθαρά για εσωτερική κατανάλωση. Έχουμε και μία εθνική ενότητα να διαφυλάξουμε βρε αδερφέ...

Ανάμεσα στα πολλά εμετικά αυτών των ημερών που διαβάσαμε (ευτυχώς δεν έχω τηλεόραση και έτσι δεν είδα τα κατορθώματα του Δελαστίκ, μου τα μετέφεραν μόνο) θέλω να ξεχωρίσω τον αγαπητό για τις ελληνικούρες του και εξυπνάδες του ευφυιολόγο Στάθη της Ελευθεροτυπίας. Γενικώς τον διαβάζω και γελάω για τους ακριβώς αντίθετους λόγους από ότι επιδιώκει ο συγραφεύς. Σήμερα που λέτε αγαπητοί ο κ. Στάθης έδωσε ρεσιτάλ. (Για κάποιο λόγο η ιστοσελίδα της εγημερίδας δεν δουλεύει και έτσι χάνετε που δεν το έχετε διαβάσει.) Ξέθαψε που λέτε ο Στάθης το γύφτικο σκεπάρνι του τελειωμένου του εθνικισμού και καμάρωνε. Τι καμάρωνε; Μα φυσικά την εθνική ομοιογένεια αυτού του λαμπρού τόπου, και αυτού του λαμπρού έθνους...

Λέει λοιπόν ο Στάθης ποιοι Σλαβομακεδόνες αυτοί είναι ελάχιστοι και παίρνουνε 5.000 ψήφους όταν κατεβάινουνε στις εκλογές. Ποιοι τουρκοπομάκοι; Αυτοί είναι 120.000 και στις εκλογές δεν τα πάνε καλύτερα. Και χαχα και χούχου. Και τι γαμάτη εθνική ομοιογένεια που έχουμε και δε συμμαζεύεται...

Μάλιστα. Μπορεί να μας πει λοιπόν ο κυρ Στάθης με ποιον όμορφο τρόπο κατακτήθηκε αυτή η εθνική ομοιογένεια για την οποία τόσο πολύ καγχάζει λες και το περιβόλι που αγόρασε πέρσι το είχε από πάντα;

Θέλει να μας πει τι απέγιναν όλοι αυτοί οι πληθυσμοί της Μακεδονίας του 1912; Οι τούρκοι της Κρήτης; Οι τούρκοι των νησιών του Αιγαίου; Οι εβραίοι; Που πήγανε; Φύγανε μόνοι τους; Ξεστραβωθήκανε και είδανε ότι τελικά είναι έλληνες; Τι απέγιναν λοιπόν όλοι αυτοί; Δια μαγείας εξηφανίσθησαν εκ του προσώπου της γαιός (για να μιλήσω με τις γκλαμουράτες ελληνικούρες που μιλάει αυτός ο αναλφάβητος). Τα αληθινά εμετικό στην περίπτωση αυτού του τρισάθλιου υποκειμένου δεν είναι ότι υπερασπίζεται την εθνική ομοιογένεια. Ένας σοβαρός εθνικιστής θα μπορούσε με όμορφο και ωραίο τρόπο να πει, το έθνος κράτος πρέπει να έχει συνοχή και όλοι αυτοί αφομοιώθηκαν, εκδιώχθηκαν ή ανταλλάχτηκαν. Το ίδιο έγινε σχεδόν παντού. Όχι, για τον κυρ Στάθη δεν υπήρξε ποτέ αναγνωστικό του ελληνικού κράτους στα σλαβομακεδονικά, δεν υπήρξαν ποτέ τούρκοι, ιταλοί, εβραίοι, σλάβοι, αρβανίτες, βλάχοι, και δεν συμμαζεύται.

Ανέκαθεν αυτή η γη ήτο ελληνική.

Όταν ήμουνα μικρός θυμάμαι και είχα πρωτακούσει την έδρα της Λάρισας, (το Αλκαζάρ), είχα ρωτήσει ένα θείο καθηγητή γιατί στο καλό λέγεται έτσι η έδρα της Λάρισας. Η θείος μου απάντησε ότι είναι αραβικά σημαίνει κάστρο και μάλλον οφείλεται στο ότι για καμιά 70αριά χρόνια οι Ισπανοί είχαν ένα κρατίδιο στην περιοχή της Θεσσαλίας το 15ο αιώνα... Μετά τον ρώτησα τι σχέση έχουν οι Ισπανοί με τους Άραβες και γιατί οι Ισπανοί να ονομάσουν αραβικά κάτι που το έχουν αυτοί. Η απάντηση ήταν αρκετά περίπλοκη για ένα 11χρονο και δεν τη θυμάμαι. (Αν έχει κανείς περισσότερες πληροφορίες είναι καλοδεχούμενες...)

Τέλος πάντων.

Επειδή μεγαλώνει το γρασίδι και τους γαργαλάει τα αρχίδια.


Ο Στάθης είναι το ερώτημα γιατί χαμογελάει...

ΥΓ. Ένας ξάφερφός μου χουλιγκάνος γαύρος (εννοείται) χανιώτης μου είχε πει κάποτε ότι στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία στα Χανιά φωνάζανε το εξής: Η Μακεδονία είναι ελληνική πάρτε το Ηράκλειο που είναι πουτάνας γη.


Τόσο καιρό δεν έχω γράψει κουβέντα για το Θιβέτ. Ε, μάλλον φαντάζομαι ήρθε ο καιρός να γράψω.

Θα προσπεράσω εν συντομία όλους αυτούς που πρόσφατα ανακάλυψαν την Κίνα και το Θιβέτ. Να περιμένω ότι κάποια στιγμή θα ανακαλύψουν και τους Ουιγούρους (πληροφοριακά εκεί παίζεται το παιχνίδι μιας και αυτοί είναι μουσουλμάνοι και μπλα μπλα μπλα). Επίσης να αφήσω κατα μέρους ότι λίγο πολύ αυτοί που ξαφνικά ανακάλυψαν μετά από 50 χρόνια ας πούμε κινέζικης κατοχής (δεν εννοώ ότι δεν είναι κατοχή -αλλά η Κίνα δεν είναι ακριβώς κράτος όπως είναι το ελληνικό) τη Θιβετιανή ανεξαρτησία και που κόπτωνται περί αυτής είναι ακριβώς οι ίδιοι που καταράσσονται την ανεξάρτησία του Κοσόβου. Και αν η ανεξαρτησία του Κοσόβου είναι δάκτυλος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεξαρτησία του Θιβέτ γιατί δεν είναι επίσης το ίδιο; Είναι προφανές νομίζω ποιος θέλει ένα προτεκτοράτο από την άλλη μεριά των Ιμαλαίων. Τέλος πάντων για μένα το θέμα δεν είναι ακριβώς ο ιμπεριαλισμός. Είναι πολύ περισσότερο τι κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι εκμεταλλευόμενοι και οι κυριαρχούμενοι.

Πριν κάποια χρόνια είχαμε γράψει μαζί με έναν σύντροφο μία ανταγωνιστική ιστορία της Κίνας. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που έβαλα στο ιστολόγιο, αν δεν την έχετε διαβάσει πηγαίνετε εδώ. Το πιο σημαντικό πράγμα που μάθαμε διαβάζοντας και ερευνώντας το ζήτημα αυτό ήταν να διακρίνουμε πίσω από τις γραμμές, όσων διαβάζαμε, δεδομένου ότι οι θέσεις όσων έπεφταν στα χέρια μας ήταν σαφείς μαοικοί από τη μία δοξάζοντες το έργο του Μάο και πράκτορες του ιμπεριαλισμού από την άλλη που κατακεραύνωναν την σοσιαλιστική Κίνα. Ειδικότερα, αυτό το είδαμε ιδιαιτέρως στο ψάξιμο για την εξέγερση της Τιεναμέν. Μία φοιτητική δημοκρατική εξέγερση; Ναι καλά. Για δείτε λίγο την πέμπτη ενότητα...

Με αυτή την έννοια έχω τις επιφυλάξεις μου όσον αφορά το τι έγινε στη Λάσα. Επιφυλάξεις που συνοπτικά και καίρια συμπυκνώνει εδώ το Μαύρο Πρόβατο. Διαβάσαμε πάντως τόσες μαλακίες τρεις τέσσερεις μέρες τώρα που μόνο να τις μαζέψεις βγάζεις βιβλίο. Όπως π.χ. ότι οι Κινέζοι δεν έχουν θρησκεία και για αυτό κάνουν ότι κάνουν στο Θιβέτ!!! Ναι εντάξει. Οι κινέζοι είναι άθρησκοι. Σε λίγο θα μας πείτε ότι η Κίνα είναι σοσιαλιστική...

Τέλος πάντων το πλέον τραγικό όλων είναι για μένα ότι ξαφνικά αρχίζουν να μιλάνε όλοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Θιβετιανών. Να γίνω στα αλήθεια κακός; Να γίνω.

Όλοι όσοι κόπτωνται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Θιβετιανών παίζουν το παιχνίδι του κινέζικου κράτους το οποίο επιθυμεί διακαώς να μη μιλήσει κανείς για τα ανθρώπινα δικαιώμτα στην υπόλοιπη Κίνα. Έχει κανείς καμία ιδέα τι γίνεται στα ολυμπιακά έργα του Πεκίνου; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν θαφτεί ζωντανοί στα μπετά και στα μπάζα; Ξέρετε σε τι συνθήκες ζουν και δουλεύουν όλοι αυτοί; Ξέρετε πόσοι ξεσπιτώθηκαν; Ξέρετε πόση καταστολή έχει πέσει; Ξέρετε ας πούμε ότι ενώ η Κίνα έχει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής άνθρακα έχει τα 4/5 θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων στα ανθρακωρυχεία; Αλλά βέβαια οι Θιβετιανοί είναι cool βουδιστές και όχι ξενέρωτοι ανθρακωρύχοι.

Με απλά λόγια η ολυμπιάδα της Αθήνας ήτανε παιδική χαρά σε όλα όσα έχουνε γίνει στο Πεκίνο. Δεν υπάρχουνε νούμερα. Δεν μπορούνε να υπάρξουνε νούμερα. Υπάρχει η πιο άγρια και η πιο σκληρή εκμετάλλευση και καταστολή.

Ασχοληθείτε λοιπόν με τον αρχιεπίσκοπο του εναλλακτισμού Δαλάι Λάμα που πουλάει μια χαρά ψυχική ειρήνη σε σπινταρισμένους δυτικούς, τη δουλειά της Κίνας κάνετε όλοι σας...

Θα επανέλθω με περισσότερα...

ΥΓ. Εντωματαξύ βάλτε στο google (αν και θα πρότεινα για σιγουριά to yahoo) china olympics workers και διαβάστε κάνα άρθρο.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα