Καταρχήν όποτε έχουμε εκλογές στο μυαλό μου τριγυρίζει ο Τζιμάκος, ο πιο σοβαρός καλλιτέχνης αυτού του δύσμοιρου τόπου. Καταρχήν ο Τζιμάκος έχει γράψει στιχάρες (η μουσική δεν είναι και στο φόρτε του αλλα είναι εντάξει). Ξυπνώντας λοιπόν σήμερα το πρωί ήθελα να ακούσω Τζίμη. Φυσικά το πρώτο που έβαλα και μετά τα θριαμβευτικά αποτελέσματα της Αριστεράς ήταν αυτό

Get this widget | Share | Track details

Ο Τζιμάκος πάντα έλεγε αλήθειες. Σημείωση το τραγούδι είναι καμιάς 10ετίας τουλάχιστον έτσι; Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι άμα έχεις μία σοβαρή μαρξιστική παιδεία πάντα μπορείς να προβλέψεις το μέλλον!!! Ο Τζίμης μέσα από την ειρωνία του λέει μία αλήθεια -δυστυχώς- το ΚΚΕ είναι μία εγγύηση. Το ΚΚΕ θα είναι στη βουλή και θα φωνάζει για τον εργαζόμενο και θα υπερασπίζει τα δικαιώματα του. Φυσικά αυτό είναι μία εικόνα μέσα στον πραγματικά αντεστραμμένο κόσμο. Το ΚΚΕ είναι ένα σταλινικό κόμμα. Αν βρεθείς μαζί του σε κάποιον αγώνα δεν έχει πρόβλημα να σε εκτελέσει συνεχίζοντας τα 90 (τώρα πια!!!) χρόνια στην πρωτοπορία! Τα δικαιώματα, οι αυξήσεις, οι καλυτερες συνθήκες φυσικά δεν κερδίζονται από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Κερδίζονται από τους αγώνες. Και 100 βουλευτές να έχει η αριστερά αν δεν κερδίσουν οι αγώνες δεν κερδίζεται τίποτα.

Οι φίλοι και σύντροφοι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ο ΣΥΡΙΖΑ ντε!) διεξήγαγαν μία μεγάλη νίκη, "η γενιά των 400 ευρώ, του άρθρου 16 και του ιντερνετ" (ά ρε Τσίπρα αγόρι μου έκανες καλή δουλειά) που είπε και ο Αλέκος έδωσε ένα καλό ποσοστό στο Συνασπισμό. Εγώ το λέω και εδώ και θα συνεχίσω να το ξαναλέω. Ο Συνασπισμός είναι η μόνη σοβαρή σοσιαλδημοκρατία αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Αν συνεχίσει με σωστές πολιτικές κινήσεις θα φάει το ΠΑΣΟΚ λάχανο. Σε 10 χρόνια ο Τσίπρας θα είναι πρωθυπουργός.

Ωστόσο τίποτα δεν αλλάζει φυσικά. Ο καπιταλισμός παραμένει καπιταλισμός. Και η ζωή μας παραμένει επιβίωση. Οι εκλογικές αυταπάτες μας τελείωσαν (ας δει κάνεις και τις συζητήσεις στο Indymedia). O Ο Τζιμάκος πάλι στα πλατώ μας με το καλύτερο για μένα τραγούδι του. Εξαιρετικά αφιερώμενο από εμένα στον Αλέξη (τι είναι αυτό το κακό; Αλέκα, Αλέκος, Αλέξης...).

Get this widget | Share | Track details

Εν τω μεταξύ δεν ξέρω αν κανείς το πήρε χαμπάρι αλλά οι φασίστες είναι στη Βουλή!!! Καλά εντάξει θα πει κάποιος σιγά το νέο, και πριν οι φασίστες στη Βουλή ήταν λιγότεροι; Όχι βέβαια. Ίδιοι είναι. Τέλος πάντων δεν θα κάτσω να το αναλύσω. Τους φασίστες δεν τους αναλύεις, τους φασίστες τους διαλύεις το κεφάλι. Θα κλείσουμε τη μικρή μας αναφορά στο ΛΑΟΣ με μία πρόζα του σύντροφου Τζίμη. Είναι φυσικά μία ιστορία για αγρίους.

Get this widget | Share | Track details

Θα αλλάξουμε εντελώς όμως κλίμα για να αναφερθούμε στην νέα κυβέρνηση. Λοιπόν... η νέα κυβέρνηση... χμμμ... εγώ νομίζω ότι θα περάσουμε καλά. Αν βάλει και το Βύρωνα κάπου θα έχουμε κάτι να ασχολούμαστε. Στο Πολιτισμού πχ. Έχω όμως μία αγωνία για το αν θα μπει η Μαρίεττα... Τέλος πάντων τα ήσυχα βράδια συνεχίζονται. Ακούμε τους Batlord, εξαιρετικά αφιερωμένο στους συμπλογκερίτες του Everything you know is wrong. Ορίστε λοιπόν το You're my next nightmare.

Get this widget | Share | Track details

Εδώ θα κλείσουμε και τη σημερινή μας εκπομπή και θα ευχηθούμε σε όλους τους ακροατές μας καληνύχτα και καλή τύχη.

ΥΓ. Ξέχασα το ΠΑΣΟΚ. Ε δεν πειράζει πολλοί άλλοι το ξέχασαν...

Καλά, εντάξει. Η ηλιθιότητα και η αθλιότητα σε αυτόν εδώ τον τόπο ζει και βασιλεύει. Νέος εθνικός κίνδυνος προ των πυλών: Το βιβλίο της Ιστορίας της Γ Λυκείου γράφει κάπου Μακεδονία σε έναν περίεργο χάρτη. Και αν είναι δυνατόν να υπήρξε ποτέ αυτό το μέρος;;;!!! Όχι βέβαια. Η είδηση είναι φυσικά αυτή εδώ και εδώ. 'Νταξει η μαλακία των πασόκων είναι ανυπέρβλητη έτσι και αλλιώς. Αλλά έλεος πια με αυτό το θέμα.

Μιλάμε για γαμημένα ιστορικά γεγονότα και για γαμημένη κοινή λογική.

Ιστορικό γεγονός νούμερο ένα. Η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας μετά τους Βαλκανικούς πολέμου χωρίστηκε στα 3 (τρία) ένα κομμάτι πήρε το ελληνικό κράτος, ένα η Βουλγαρία και ένα οι βόρειοι γείτονες μας. Μακεδονία έχουν και οι μεν και οι δε και "εμείς". Κατα παράδοξο τρόπο το κράτος στα βόρεια μας το μεγαλύτερο μέρος του έδαφός του καλύπτεται από το γεωγεραφικό χώρο της Μακεδονίας. Πως στο διάολο θα ονομαστούν οι άνθρωποι; Ιάπωνες;

Κοινή λογική νούμερο ένα. Επί 50 χρόνια το κράτος της Μακεδονίας ονομαζόταν στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας Μακεδονία. Επί 50 χρόνια κανείς δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Και ξαφνικά το 92 μας προέκυψε το "τεράστιο θέμα" της ΠΓΔΜ και των Σκοπίων. Και καλά μας απειλούν και άλλες τέτοιες παπαριές.

Επ' ευκαιρία για να μην ξεχνιόμαστε το '92 παιζόταν στον ευρωπαικό και διεθνή διπλωματικό στίβο ένα τεράστιο αλισβερίσι πάνω στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και επίσης για να μην ξεχνιόμαστε το '90-'91 γινόταν ο χαμός στα εσωτερικά της χώρας (μαθητικά, ΕΑΣ κλπ). Στο εξωτερικό το χαρτί με το όνομα ήταν ένα καλό ατού στα χέρια του ελληνικού κράτους και στο εσωτερικό ήταν ένα ακόμα καλύτερο για την επίτευξη της κοινωνικής συναίνεσης. Είναι πολύ καλύτερα οι πιτσιρικάδες να κατεβαίνουν κατα χιλιάδες για το όνομα παρά να κάνουν καταλήψεις και να παίρνουν ναρκωτικά. (Και για να μην ξεχνιόμαστε μετά από την "κινητοποίηση" -αν δεν πήγαινες με το σχολείο, έπαιρνες απουσία (εγώ πήρα την απουσία μου και πήγα σπίτι μου)- το μαθητικό κίνημα χρειάστηκε 6 χρόνια να πάρει πάλι τα πάνω του.)

Κατά τα άλλα πια το θέμα είναι να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε. Κάποιος να υπάρχει να απειλεί την "εθνική μας ακεραιότητα". Οι Τούρκοι δεν είναι, οι κομμουνιστές είναι στη Βουλή, οι αναρχικοί είναι μόνο στα Εξάρχεια, ε ας ασχοληθούμε με τους Σκοπιανούς.

Το όλο θέμα είναι αναμφισβήτητα μία προεκλογική παπαριά του ΠΑΣΟΚ, που θέλει να δείξει ενδιαφέρον για τα "εθνικά" ζητήματα που είναι τόσο της μοδός λόγω Παπαθεμελήδηδων και Καρατζαφέρηδων μπας και φάει κάνα ψήφο από κει.

Τα πράγματα είναι απλά: Από τη στιγμή που έχουν οι Έλληνες δικαιώμα να λέγονται Έλληνες έχουν και οι Μακεδόνες δικαίωμα να λέγονται Μακεδονές. Οι αστοί τα λένε αυτά, όχι εγώ.

...Εμείς όμως θα επιμείνουμε.

Κανενά κράτος στη Βαλκανική κανένα κράτος σ' ολόκληρη τη γη.


Ας πάμε τώρα στη δράση αφού περιγράψαμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμουν. Το πρώτο δίμηνο έκατσα στα αυγά μου. Δεν έκανα τίποτα, απλά διατηρούσα ένα στυλάκι μην μου πολυκολλάτε. Αλλά κατα τα άλλα έκανα ότι μου ζητούσανε. Ας περιγράψω όμως λίγο το υπόλοιπο προσωπικο. Από πάνω μου είναι δυο γυναικες. Μία 50αρα και μία 35άρα. Οι οποίες βρήκανε το μαλάκα και μου τα φορτώνανε. Και οι δύο ήταν καμμένες ας πούμε κοινωνικά. Ας μην εισέλθω σε λεπτομέριες. Ήταν εντελώς αδύνατο να βγάλεις κάτι. Η μία να βγάλει τα μάτια της άλλης. Η μόνη μου ελπίδα ήταν μία 4ωρη ξύπνια κοπέλα ήδη 2 χρόνια εκεί, η οποία μου τα είπε όλα όσα παίζανε στο μαγαζί από την πρώτη βδομάδα. Αναγκαστικά συμμαχήσαμε. Οι άλλες δύο 4ωρες είχαν έρθει μέσα σε ένα μήνα μετά απο μένα και σπάνια τις έβλεπα μιας και εγώ έκανα βάρδια με την παλιά.

Εκεί γύρω στον Οκτώβρη ξεκίνησα και την πρώτη κόντρα στη δουλειά. Μιας και με ρίχνανε στις βάρδιες. Εκεί που είχα 10 βάρδιες πρωί και 10 απόγευμα. Έκανα 8 πρωί και 12 το απόγευμα. Σημ. η υπεύθυνη δεν έκανε ποτέ απογευματινές βάρδιες. Τις κάναμε η άλλη η 8ωρη και εγώ. Ξεκινάω λοιπόν μία μανούρα με την υπεύθυνη στη φάση, δεν ξέρω τι θα κάνετε, το πρόγραμμα γράφει μία βδομάδα πρωί και μια απόγευμα. Εγώ αυτό θέλω. Η υπεύθυνη άρχισε τότε τις εξυπνάδες. Αν δε σου αρέσει να πας σπίτι σου και κάτι τέτοια. Φυσικά δεν κωλώνουμε. Πήρα την επόπτρια και απαίτησα τη βάρδια μου. Δύο εβδομάδες κράτησε η όλη ιστορία, αλλά στο τέλος τα κατάφερα, αφού τους είπα ότι εγώ ότι και να λένε θα έρχομαι στη βάρδια μου. Στο κάτω κάτω ΑΥΤΟΙ παρανομούσαν όχι εγώ. Το όλο θέμα με τις βάρδιες ήταν πιο περίπλοκο. Από τη στιγμή που ένας 8ωρος ήταν μονίμως πρωί, για να βγει η βάρδια αναγκαστικά ριχνόντουσαν όλοι οι υπόλοιποι. Λιγότερο οι 8ωροι, πολύ περισσότερο οι 4ωρες. Τέλος πάντων, αυτό λήγει αλλά αρχίζει μία άλλη ιστορία. Η παλιά 4ωρη η Μ. αρχίζει και αυτή να απαιτεί την βάρδια της, όχι τόσο έντονα όσο εγώ, λίγο πιο χαλαρά. Εκεί ας πούμε που έκανε 4-5 πρωινά στις 20 μέρες είπε εγώ θέλω 8. Εγώ φυσικά την υποστήριξα και πως να λειτουργήσει και τι να κάνει. Η χαρά της όταν οι απο πάνω υποχώρησαν και το δέχτηκαν ήταν απερίγραπτη. Μία κοπέλα 22 χρονών, πρώτη φορά διεκδίκησε κάτι και το πήρε. Χοροπήδαγε από τη χαρά της. Η ίδια είπε. "Δεν το έκανα για τα πρωινά, το έκανα επειδή μου έχουν σπάσει τα νέυρα."

Περιττό να πω ότι μετά από αυτό το κλίμα στο μαγαζί ήταν "τέλειο". Η υπεύθυνη ήταν στη φάση της τρομοκράτησης και του να μου σπάσει το τσαμπουκά. Και εγώ ήμουνα δάσκαλος του ζεν. Σύνδεση με Κάιρο. Το καλύτερο ήταν όμως όταν εκεί γύρω στο Γενάρη κάνοντας διάλλειμα έρχεται η υπεύθυνη και αρχίζει να μου τα χώνει γιατί βάζω λόγια στο προσωπικό και αναστατώνω το μαγαζί και κάτι τέτοια. Ο λόγος; Η Α. μία 4ωρη 20 χρονών η οποία με το ζόρι την άκουγες μίας και δεν μιλούσε καθόλου, αλλά και όταν μιλούσε μίλαγε από μέσα της, της είχε ζητήσει να κάνει πρωινές βάρδιες. Η υπεύθυνη λύσσαξε. Και έρχεται στο διάλλειμα μου να μου βγάλει λόγο. Εγώ την στέλνω κανονικά και της λέω κάνω διάλλειμα, άμα θέλει κάτι να μου το πει μετά. Τέλος πάντων εκείνη τη μέρα ρίξαμε έναν τρελλό τσακωμό. Η πλάκα είναι ότι ούτε εγώ ούτε η άλλη η 4ωρη η Μ. της είπαμε να κάνει κάτι (είμασταν σε άλλη βάρδια), απλά η Α. ήταν 5 μήνες στη δουλειά και δεν είχε δουλέψει ΠΟΤΕ πρωί, η κοπέλα έβλεπε το χαρτάκι με τις βάρδιες και είδε ότι κάπως στρώσανε τα πράγματα για την Μ. και μένα και αποφάσισε να κάνει τι; Να πει: "Κυρία Γ. γίνεται να κάνω και εγώ κανένα πρωινό;"

Η άλλη έχει βγει από τα ρούχα της, η επόπτρια (μία 25χρονη κοπέλα) της έβαλε λίγο χέρι και γενικώς οι βάρδιες στρώσανε. Μέσα στο Φλεβάρη του 2005, η άλλη η 8ωρη άρχισε πολυήμερες κοπάνες με στόχο να την απολύσουνε. Σε αυτό το διάστημα η υπεύθυνη μας ηρεμεί και οι βάρδιες έχουν στρώσει. Τον Μάρτη την άλλη την κοπέλα την απολύουν, και στη θέση της έρχεται η Ρ. Την πρώτη βδομάδα του Απρίλη το μαγαζί πιάνει φωτιά (αμ τι έτσι θα σας αφήναμε; Ολόκληρη υπερπαραγωγή είναι η ιστορία μας.)

Θα σταματήσω όμως εδώ πριν διηγηθώ εκείνη την πανέμορφη άνοιξη του 2005 που μοίριζε καμμένο απορρυπαντικό πλυντηρίου.

Έχουμε μείνει στο καλοκαίρι του 2004 όπου πιάνω δουλειά στην αλυσίδα χαμηλού κόστους. Οι πρώτες μέρες στη δουλειά είναι μία αποκάλυψη, αφού μαθαίνοντας κάποια πράγματα συνειδητοποιώ τι σημαίνει ρίχνω το κόστος.

Στο προηγούμενο κατάστημα που ήμουνα δουλεύαμε 12 άτομα 8 8ωροι και 4 4ωρες. Σε αυτό που πήγα τότε και το οποίο ήταν αρκετά πιο μεγάλο, όχι πολύ αλλά πιο μεγάλο, είμαστε 3 8ωροι και 3 4ωρες. Στο μαγαζί στην καλυτερη υπήρχαν 3 άτομα σε κάποιο από τα 3 4ωρα του ωραρίου. Στην χειρότερη και στην πιο συνηθισμένη υπάρχουν 2 άτομα. Η διαφορά ανάμεσα σε 2 ίδιας περίπου δυναμικότητας καταστήματα είναι 44 ώρες τη μέρα, δηλ. 264 περισσότερες εργατοωρες την εβδομάδα θέλει το ενα μαγάζι για να δουλέψει σε αντίθεση με το άλλο. Δεν ξέρω πόσο "κοστίζει" για τα αφεντικά η εργατοώρα, αλλά έτσι και αλλιώς είναι πολλά τα λεφτά.

Φυσικά για να δουλεψει ένα κατάστημα με τόσο λίγο κόσμο υποτίθεται ότι πολλές διαδικασίες έχουν απλοποιηθεί και έχουν μεταφερθεί εκτός του καταστήματος. Για παράδειγμα νωπά προιόντα (τυριά, σαλάμια, κρέατα, φρούτα κλπ) έρχονται όλα συσκευασμένα, τίποτα δεν κόβεται τίποτα δεν ζυγίζεται. Ο υπάλληλος το μόνο που έχει να κάνει είναι να το βάλει στο ράφι, είτε πρόκειται για πατάτες είτε για γιαούρτια. Και φυσικά ο ίδιος είναι που το κάνει συνήθως. Επίσης το φόρτωμα των ραφιών γίνεται μαζικά. Κατα βάσην τα προιόντα μπαίνουν στο ράφι με τα κιβώτια τους. Τον πρώτο καιρό είχα σοκαριστεί από τις ποσότητες των προιόντων που τοποθετούσα στο ράφι. Ποσότητα που στο προηγούμενο βάζαμε 2 φορές την εβδομάδα στο καινούριο κατάστημα την βάζαμε 4 εώς και 6 φορές την εβδομάδα. Είναι φυσικά πιο γρήγορο αλλά είναι και πολύ πιο κουραστικό. Άλλο να πιάνεις τα κιβώτια με τα μακαρόνια και άλλο τα ίδια τα μακαρόνια.

Επίσης στο διαχειριστικό κομμάτι, υποτίθεται ότι όλα είναι αυτοματηποιημένα. Ας πούμε δεν κανονίζει το κατάστημα πότε και πόσα θα παραλάβει, πέφτουν αυτόματα (ο αυτοματισμός είναι μια απάτη νόμος είναι το δίκιο του εργάτη). Ακόμα ο υπεύθυνος, ο προιστάμενος δηλ. δεν έχει σχεδόν καμία αρμοδιότητα. Παίρνει 35 ευρώ παραπάνω απλά για όταν χτυπάει το τηλ. και ζητάνε τον υπεύθυνο να το σηκώνει αυτός, ή κατα βάσην για να μεταφέρει αυτά που λένε οι από πάνω στο υπόλοιπο προσωπικό του μαγαζιού. Για παράδειγμα αν τυχόν έρθουν από κάποια υπηρεσία ο υπεύθυνος δεν είναι υπεύθυνος, δίνουμε ένα όνομα ενός τύπου που δεν τον έχουμε δει ποτέ μας.

Όλο το προσωπικό λίγο εώς πολύ θα κάνει τις ίδιες δουλειές. Ταμείο, φόρτωμα ραφιών, καθαριότητες, τακτοποίηση του ραφιού κλπ. Οι 8ωροι, σαν πιο υπεύθυνοι έχουν να κάνουν κάποιες επιπλεόν διαχειριστικές εργασίες. Τις οποίες όμως μετά απο καιρό αναγκαστικά τις κάνουν και οι 4ωρες.

Σε αυτό το σημείο θα κάνω αντιγραφή ένα κειμενάκι που είχα γράψει στο Ρεπό (έντυπο που εκδίδουν και μοιράζουν συνάδελφοι εμπορουπάλληλοι) και το οποίο περιγράφει πολύ καλά τον τρόπο δουλειάς σε τέτοιου είδους καταστήματα.

Τα Dia είναι μία αλυσίδα χαμηλού κόστους (discount στην αργκό του επαγγελμάτος), βέβαια το μόνο που μάλλον γίνεται discount είναι στο εργατικό κόστος. Ο αριθμός των εργαζομένων στα καταστήματα ανεξαρτήτως μεγέθους, και το τονίζουμε αυτό, ποτέ δεν ξεπερνάει τα δάχτυλα και των δυο χεριών. Για παράδειγμα το κατάστημα με τον μεγαλύτερο τζίρο στην Ελλάδα -κάπου γύρω στις 500.000 ευρώ το μήνα- να έχει 12 υπαλλήλους (και οι μισοί με ημιαπασχόληση!). Η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια των καταστημάτων κυμαίνεται από τα 5 εώς και τα 8. Αυτο βέβαια σημαίνει οτι οι βάρδιες βασικά βγαίνουν με 2 το πολύ 3 άτομα, όσο για 4 άτομα στο μαγαζί μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα! Δεν λέμε τωρα τι γίνεται σε περιόδους αδειών δηλ. το μισό τουλάχιστον χρόνο, ή αν τυχόν αρρωστήσει κάποιος συνάδελφος. Πως λοιπόν καταφέρνουν να λειτουργούν αυτά τα καταστήματα; Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα το οποίο έχει και μία πολύ καλή απάντηση. Με το ξεζούμισμα και το εξαντλητικό ωράριο των υπαλλήλων.

Καταρχήν πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις. Να χτυπήσεις ταμείο, να ξεφορτώσεις εμπόρευμα, να φτιάξεις τα ράφια, να καθαρίσεις τα ράφια, να τσεκάρεις τα πλανογράμματα, να τσεκάρεις τις τιμές, να κοιτάξεις για ληγμένα, να φτιάξεις τις επιστροφές, να ετοιμάσεις παραγγελία, να περάσεις στη μηχανή δελτία, και φυσικά να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τα όσα κάνει εκείνο το προσωπικό που έχει την τύχη να εργάζεται με πλήρη απασχόληση. Οι συνάδελφοι με 4ώρη σύμβαση δεν είναι τόσο τυχεροί, θα περιοριστούν σε ένα μόνο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων (αν και δεν θα λείψουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι 4ωροι αναγκάζονται να κάνουν σχεδόν ότι και οι 8ωροι). Ύστερα, γλυτώνει κανείς και ένα σωρό χρήματα που αλλιώς θα έδινε σε γυμναστήρια. Το ξεφόρτωμα δεν είναι η βαρετή και μονότονη διαδικασία του να βάζεις τα πράγματα ένα ένα στο ράφι... Εδώ όλα μετρούνται με μονάδα μέτρησης το κιβώτιο. Για να μην πούμε για τις παραλαβές του φορτηγού, όπου τα καρότσια (το καθένα τουλάχιστον 200 με 300 κιλά) οι χειροδύναμοι υπάλληλοι των Dia (άντρες και γυναίκες... άλλωστε έχουμε ισότητα), πρέπει να τα σύρουν στην αποθήκη και μέσα στο μαγαζί... άμα οι ρόδες τους δουλεύουν και δεν είναι τσακισμένες.

Στα Dia η καθημερινότητα είναι ένα ατέλειωτο τρέξιμο πέρα δώθε, ένα ατελείωτο ξεφόρτωμα. Πόδια, χέρια και μέσες πονάνε σε καθημερινή βάση (αφού πολλές φορές το να κάθεται κανείς ταμείο θεωρείται ξεκούραση!!!). Και ένα ατέλειωτο ταμείο.

Ο υπάλληλος των Dia έχει πάντα ανεβασμένη την αυτοπεποίθηση του και την αυτοεκτίμηση του! Γιατί ξέρει ότι βγάζει δουλειά που θα έβγαζαν 2 και 3 υπάλληλοι μόνος του!

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πολλοί δεν αντέχουν για πολύ καιρό σε αυτή την δουλειά, σε αυτές τις ταχύτητες και σε αυτή την ένταση, και σε γενικές γραμμές η εναλλαγή του προσωπικού να φτάνει ταχύτητες ανάλογες με αυτές του ξεφορτώματος των εμπορευμάτων.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μας έχουμε και τους αγαπημένους μας υπεύθυνους, επόπτες και αρχιεπόπτες. Η αλήθεια βέβαια είναι (βασικά για τους υπευθύνους, πολύ λιγότερο για τους επόπτες και φυσικά καθόλου για τους αρχιεπόπτες) ότι τις περισσότερες φορές όταν οι υπεύθυνοι διατηρούν μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια και συναφελφική αλληλεγγύη και δεν έχουν φάει το χάπι της καριέρας στα Dia ή δεν είναι καθάρματα και ρουφιάνοι ότι μπορούμε από κοινού να κάνουμε το 8ωρο μας κάπως καλύτερο. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις γιατί ο κανόνας είναι αυτός που είναι σχεδόν ίδιος παντού εκβιασμός και πίεση. Αν πάρεις αναρρωτική μπαίνεις στη μαύρη λίστα, αν μείνει έγκυος καμία κοπέλα τα ακούει όλο το προσωπικό (κάποια στιγμή υπό μορφήν χαριτωμένου ένας επόπτης είπε να μας μοιράσει προφυλακτικά!!!), αν πολυαντιδράς σου φέρνουν μέχρι και την αρχιεπόπτρια να σε βάλει στη θέση σου, απειλές για απολύσεις καθώς και απολύσεις είναι σχεδόν στην ημερήσια λίστα. Δεν μπορείς να λείψεις μία μέρα χωρίς να σε ζαλίσουν και άλλα δυστυχώς συνηθισμένα παντού.

Κλείνοντας νομίζουμε ότι έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε κάτι: παλιότερα οι βάρδιες ήταν ένα ατέλειωτο κουβάρι και δεν είχαν καμία σχέση με το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης, επίσης η πλειοψηφία των υπερωριών (για τους 4ωρους συναδέλφους) ήταν του στυλ “κάτσε τώρα και στα δίνω του χρόνου σε ρεπό”. Όμως μία σειρά καταγγελιών συναδέλφων στην επιθεώρηση που είχαν αγανακτήσει από ένα πρόγραμμα πρωι-μεσημέρι-απόγευμα-απόγευμα-πρωί-απόγευμα, ή να έχουν 3 και 4 μήνες να κάνουν πρωινή βάρδια, αλλά και πιο συχνές επισκέψεις της επιθεώρησης εργασίας σε καταστήματα έχει οδηγήσει την εταιρία να ακολουθεί κατά γράμμα το πρόγραμμα εργασίας της επιθεώρησης εργασίας. Αυτό από την μία έχει εξασφαλίσει σε εμάς τους εργαζομένους σε μία στοιχειώδη βεβαιότητα σχετικά με τις βάρδιες, αλλά σε μία πολύ μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το σε ποιο κατάστημα θα δουλέψουμε την βάρδια μας!!! Αυτό σημαίνει, την μία μέρα σε ενα μαγαζί στο Γαλάτσι, την άλλη στα Σεπόλια, την άλλη στα Κάτω Πατήσια...

Το τραγικό και η ειρωνία είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε και ευχαριστημένοι από κάποια πράγματα, για παράδειγμα: πληρωνόμαστε στην ώρα μας, δε δουλεύουμε τα ρεπό μας και πέρνουμε επίδομα ταμείου! Το τραγικό είναι ότι αυτά τα στοιχειώδη για κάθε δουλειά δυστυχώς δεν τα βρίσκεις σε όλα τα super markets με αποτέλεσμα να είμαστε και ευχαριστημένοι που τα έχουμε!!!

Κλείνω εδώ αυτή την ανάρτηση και ακολουθεί η επόμενη.

Ένα και ένα δώρο

Χτες ήθελα να αλλάξω τον τίτλο του ιστολογίου, και κλασσικά -όταν ψάχνω να βρω ένα όνομα για κάτι- ανέτρεξα στην ψηφιακή δισκοθήκη μου. Σύντομα έπεσα σε μία από τις αγαπημένες κυκλοφορίες και για μουσικούς αλλά κυρίως και για συναισθηματικούς λόγους. Είναι το It's all done by mirrors των Astronauts κυκλοφορία του 1982 και επανακυκλοφορία απο την Lazy Dog το 1995 (εγώ φυσικά απο κει το πρωτάκουσα). Από κει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι το New Dixieland Blues. Το οποίο ακούμε ευθύς αμέσως.

Get this widget | Share | Track details

Ακούγοντας λοιπόν το τραγούδι είπα να ανατρέξω και στους στίχους οι οποίοι είναι αυτοί:

New Dixieland Blues

America your garbage betrays your brave new land
An institute of warfare, your children born in cans
In your pleasant urban back streets your kids don't stand a chance
But the CIA pulls all the strings that make Bing Crosby dance
A blind musician crawling around the new frontier
But they only look for idiots and call them pioneers
The Yankee Doodle chorus explodes from every screen
Designed to keep you happy and keep your people clean and green
But now the wound has festered, the patient looks so sick
So put the noose round good old Disney land and get it over quick

Ακούγοντας λοιπόν και διαβάζοντας τους στίχους, ασυνείδητα προσπαθούσα να εικονοποιήσω το τραγούδι. Οι εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν αυτές της Dorothea Lange (δείτε εδώ στη Wikipedia) και απο τις οποίες μερικές έχω ανεβάσει στην ανάρτηση απο κάτω.

ΥΓ. Το Μάη που μας περάσε οι Astronauts ήρθαν για μία συναυλία στο Αν. Δεν πήγα. Δεν πήγα γιατί το εισητήριο είχε 30 ευρώ. Και δεν πήγα όχι επειδή δεν είχα τα λεφτά αλλά επειδή το θεώρησα σκέτη κοροίδια μιας και προφανώς η όλη φάση απευθυνόταν σε 45άρηδες ιντελεκτουέλ συλλέκτες χαμένων "μουσικών διαμαντών". Ένας φίλος είχε την ιδέα να στείλουμε ένα e-mail διαμαρτυρίας στην μπάντα αλλά μάλλον έμεινε στην ιδέα.

Dorothea Lange















Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα