Burning down the house


Μάλιστα. Άμα κάνεις μπανεράκια με νεκρά ελαφάκια, στέλνεις sms και μαζεύεσαι στο Σύνταγμα χωρίς να απαιτείς τίποτα (γιατί τίποτα δεν μπορείς να απαιτήσεις) απλά με ένα μεταμοντέρνο τρόπο να μαζεψεις την "οργή" σε φωνάζει ο προέδρος σε εκείνο το μεγάλο σπίτι πριν το Παγκράτι.

Άμα πας στο Καζίνο και πετάξεις 2 μπογιές στέλνουνε ελικόπτερα, ΕΚΑΜ, λοκατζήδες και δεν ξέρω τι άλλο. Σε πιάνουνε, σε λιώνουνε στο ξύλο, σε κρατάνε κάμποσες ώρες παράνομα, πετάνε δακρυγόνα σε αυτούς που μαζεύονται στα δικαστήρια. Είσαι αλήτης, αναρχικός κλπ. κλπ. Φυσικά, δεν είσαι μέλος της κοινωνίας των πολιτών ουτε hi tech πωλητής των social media.

Θα ήθελα να γράψω και άλλα πολλά. Γενικώς. Δυστυχώς ο χρόνος είναι λίγος. Έχω την άδεια μου τώρα σε 3-4 μέρες και θα φύγω. Θα πάω σε ένα χωριό στην Εύβοια, όπου όλο το βουνό από πίσω το έχει αγοράσει η ΛΑΡΚΟ (μία έκταση από τα παράλια της κεντρικής Εύβοιας μέχρι και το μέσο περίπου νησιού), και στην Κέρκυρα, όπου δεν έχουν αφήσει άχτιστο μέρος για μέρος. Στην Κέρκυρα θα κοιτάξω να θυμηθώ πως είναι οι ελιές που ξέρω. Βαθιά ριζωμένες να ρίχνουν σκιά, με έναν κορμό σκαμμένο και χυμένο στο έδαφος. Κολλημένο και ριζωμένο βαθιά μέσα στη γη. Με κουφάλες τεράστιες και σκοτεινές, που μικρό με φόβιζαν όσο τίποτα. Αυτές τις ελιές οι "συντοπίτες" μου τις ξερίζωναν και τις στέλναν για καυσόξυλα στην Ιταλία, για να μην γυρνάνε άδεια στην Ιταλία τα φορτηγά που φέρναν εμπορεύματα για κάτι supermarket.

Στην Εύβοια θα χαζεύω τη θάλασσα και αν έχει καθαρό ουρανό θα βλέπω απέναντι της Σποράδες. Στην Κέρκυρα θα σταθώ για μία στιγμή μπροστά σε κάποια ελιά και θα θυμηθώ τη μόνη μου πατρίδα. Τα παιδικά μου χρόνια.

Καλό κουράγιο και καλή υπομονή σε όσους μένουν πίσω και δουλεύουν.

ΥΓ. Θα είμαι εδώ μέχρι τέλη εβδομάδας. Οπότε θα διαβάσω ότι γράψετε.

Μεταφράζω ελεύθερα. Η Τζόντι Μπέρι πρώην σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο βρίσκεται στο γραφείο του δικηγόρου της μαζί με τον Yoda (τον κομμισσάριο στον πόλεμο των Άστρων ντε...). Η Μπέρι ισχυρίζεται ότι την κορόιδεψαν. Γιατί αυτή νόμιζε ότι το βραβείο στο διαγωνισμό πωλήσεων μπύρας του εστιατορίου, τον οποίο και κέρδισε, ήταν ένα Toyota στην πραγματικότητα όμως ήταν ένα Toy Yoda. Έτσι λοιπόν κατέθεσε μύνηση εναντίον της εταιρίας της. Ορίστε η σχετική φώτο και συνεχίζω...



Ας εξετάσουμε λοιπόν τα δεδομένα. Προσωπικά πιστεύω ότι κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος σε αυτό τον κόσμο όπου να του λένε Toy Yoda και να καταλαβαίνει Toyota. Επίσης υπάρχει και κάτι άλλο. Από την στιγμή κατά την οποία μία εταιρεία ανακοινωνεί μπόνους και βραβεία σε ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους δεν μπορεί ένας να καταλαβαίνει αλλ' αντ' άλλων. Για να μην πω ότι μία εταιρεία τα δίνει αυτά και γραπτώς. Αν όντως η εταιρεία την κοροίδεψε με απλά λόγια την έκατσε. Αν όμως δεν την κορόιδεψε?

Εδώ νομίζω ότι είναι και το ενδιαφέρον του πράγματος. Έχουμε λοιπόν ή το ενδεχόμενο η Μπέρι να είναι μία χαζούλα που δεν μπορεί να ξεχωρίσει ένα Τογιότα από τον Γιόντα! Ή Μπέρι είναι μία πανέξυπνη τύπισσα που αποφασίζει να την φορέσει στην εταιρέια. Έτσι στη μία περίπτωση έχουμε όλη την ηλιθιότητα της εργατικής τάξης που σκίζεται για να πάρει ένα Γιόντα ενώ στην άλλη έχουμε όλη την εξυπνάδα της που λέει το Γιόντα εσείς; Τογιότα εγώ.

Ύστατη παράκληση

Σας παρακαλώ πολύ, έχω ένα βασιλικό στο μπαλκόνι μου... κάθε καλοκαίρι φυτεύω έναν μιας και μου αρέσει να βάζω στις σάλτσες μου φρέσκο (δεν έχω καμία σχέση με οικολόγους, είμαι εντελώς ωφελιμιστής) . Σας ικετεύω αφήστε τον να βγάλει το καλοκαίρι. Το Σεπτέμβρη θα ξεραθεί μόνος του, και αν όχι θα τον κάψω εγώ... Ευχαριστώ.

Πίσω ρε...

Δύο "ατυχήματα" με μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους. Από τη μια οι 2 πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας (για να μην ξεχνιόμαστε) και από την άλλη οι 2 εργάτες στο Πέραμα. Και όχι μόνο αυτοί οι 2 εργάτες φυσικά αλλά πολλοί ακόμα που σκοτώνονται κυριολεκτικά στο μεροκάμματο). Δύο κόσμοι διαφορετικοί, τιμές και δόξα και ήρωες οι μεν ένα νούμερο στις στατιστικές οι δε. Θα πράξουν "πέραν των νομίμων για την αποκατάσταση των οικογενειών" των μεν, άντε καμία σύνταξη για τις οικογένειες των δε. Πολιτική του Πασόκ και της ΝΔ για τους μεν, πολιτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ για τους δε.

Ποιο είναι το πρόβλημα μου; Έλα ντε κάνει και ζέστη...

Καλη και ωραία η "κινητοποίηση" για την Αμαλία και για τα ελαφάκια της Πάρνηθας (και με αυτό δεν εννοώ την πυρκαγιά στην Πάρνηθα ή οπουδήποτε -αλλά να τη βράσω την "οικολογική ευαισθησία" του καθενός όταν δεν νοιάζεται για ανθρώπους που σκοτώνονται για να βγάλουν το ψωμί τους) αλλά τσιμουδιά για μερικά πραγματικά κοινωνικά προβλήματα.

Ορίστε μερικά links για το θέμα στο Indymedia, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω εδώ.
Εδώ είναι το ατύχημα. Επίσης εδώ η λίστα με τα πιο πρόσφατα εργατικά ατυχήματα.

Να σημειώσουμε ότι παρόλη την ένταση ενός τέτοιου γεγονότος (αλήθεια έχετε σκεφτεί πως είναι να σκοτώνεται πάνω στη δουλειά ένας συνάδελφος) το ελεγχόμενο από το ΚΚΕ σωματείο κύρηξε 1 μέρα απεργία! Η απόλυτη ξεφτίλα δηλ. Αλλά από ότι φαίνεται η έγνοια τους είναι να κάνουνε απλά τα μνημεία για τους νεκρούς εργάτες όπως διαβάζουμε εδώ.

Τα λέω και απο κάτω το λέω και εδώ... social media και μαλακίες.

ΥΓ. Ορίστε και ένα banεράκι για τα "εργατικά ατυχήματα". Όποιος θέλει το παίρνει (φυσικά).

Μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω έχουνε μείνει άθικτα το Πεδίο του Άρεως και ο Εθνικός Κήπος... α και κάτι δέντρα στην Ακαδημίας. Η κοινωνία των πολιτών να βρίσκεται σε εγρήγορση όπου διαμέσου της συμμετοχικής δημοκρατίας και χρησιμοποιώντας τα social media να δραστηριοποιηθούμε έτσι ώστε να μην καούν και τα υπόλοιπα. (Ποια υπόλοιπα;;;)

Βρε δε γαμιόμαστε λέω γω; (Το εχει πει και ο σύντροφος Τζίμης...)

Κατά τα άλλα είμαι πολύ χαρούμενος. Αν όλα πάνε καλά και μέχρι το 2024 είμαι ζωντανός θα ζήσω τα post industrial landscapes του Blade Runner στην Αθήνα. Θα είμαι ένας γεροδεμένος 50άρης και θα κυνηγάω ανδροειδή σαν τον Ντέκαρτ (υπάρχει βέβαια το ρίσκο να είμαι σαν τον μεταλλαγμένο αλλά δεν πειράζει...). Μία χαρά με κόβω.

Και περνάμε στην επόμενη φάση των εργασιακών μου εμπειριών. Είμαι πια φοιτητής στο ΤΕΙ Ηρακλείου, κοινωνικός λειτουργός. Σαν φοιτητής επί 5,5 χρόνια εκτός από την εργασία μου σαν φοιτητής θα κάνω και άλλες εργασίες σαν εργάτης κατευθείαν... Μα καλά εργασία ο φοιτητής; Θα επιμείνω, σαν φοιτητής έκανα μια δουλειά. Όχι με την έννοια της παραγωγής γνώσης, όπως πιθανά στις πανεπιστημιακές σχολές, αλλά σαν ΤΕΙ που ήμουνα τα εργαστήρια μας ήταν σε υπηρεσίες πρόνοιας, στις οποίες πηγαίναμε για ένα 6ωρο ή 8ωρο τη βδομάδα. Τότε φυσικά δεν το καταλάβαινα ότι έκανα εργασία (ούτε εγώ ούτε άλλοι συμφοιτητές μου - δυστυχώς ακόμα να το καταλάβουν αυτό οι περισσότεροι φοιτητές) μόνο προς το τέλος τησ φοιτητικής μου διαδρομής πήρα χαμπάρι την έκταση του φαινομένου, όταν βρέθηκα σε ένα δήμο που είχε 1 (έναν) κοινωνικό λειτουργό 16 (δεκαέξι) σπουδαστές και 4 (τέσσερεις) σε πρακτική άσκηση. Τότε σε κάποια φάση τα έβαλα κάτω και υπολόγισα περίπου 150 σπουδαστές σε εργαστήρια, περιπού σε 5 αντιστοιχεί η δουλειά μιας θέσης κοινωνικού λειτουργού άρα μπορούμε να πούμε με άνεση ότι οι φοιτητές έβγαζαν τη δουλειά 30 κοινωνικών λειτουργών το χρόνο... τουλάχιστον... Μία χαρά. Όταν θα ευνοούν οι ταξικοί συσχετισμοί θα πάω το ελληνικο κράτος για καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας.

Παρά ταύτα δεν θα περιγράψω αναλυτικά τι είδους δουλειά έκανα εκεί αν και νομίζω ότι χρήζει ανάλυσης. Αλλά μιας και ο στόχος μου είναι να κάνω μία μικρή εισαγωγή (που ήδη πιάνει 2 αναρτήσεις) σχετικά με τις εργασιακές μου εμπειρίες θα προχωρήσω παρακάτω. Σαν φοιτητής απέκτησα μεγάλη εμπειρία στον καταπληκτικό κόσμο της μαύρης εργασίας σερβιτόρος, φυλλάδια, δακτυλογραφήσεις, ιδιαίτερα μαθήματα σε ένα "δυσλεκτικό" πιτσιρικά (μαλακίες δυσλεκτικός... η οικογένεια είχε τρελλά φράγκα και ο πιτσιρικάς βαριόταν να διαβάσει... αλλά έτσι είναι οι ταξικοί διαχωρισμοί. Άμα είσαι γιος κανενός εργαζόμενου είσαι τεμπέλης, άμα είσαι γιος κανενός φραγκάτου είσαι δυσλεκτικός...). Βασικά αυτή η τελευταία δουλειά ήταν και η πιο βασική μιας και την έκανα για σχεδόν δύο χρόνια. Έβγαινε το χαρτζηλίκι. Επίσης αποτέλεσε και μια ψυχοκοινωνική μελέτη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστοί μέσα στην οικογένεια τους... το επιστημονικό μου συμπέρασμα; Αρρώστια. Τότε όταν είχε βυθιστεί το Σάμινα ο μπαμπάς είχε αγωνία τι θα γίνουν οι μετοχές της Minoan Lines. Για εκτέλεση...

Λοιπόν δεν θα σταθώ σε δουλειές που έκανα για 2-3 βδομάδες αλλά σε τέσσερις που ήταν σχετικά μακροχρόνιες. Σε ένα βιβλιοπωλείο για 4 μηνες, η πρακτική για ένα 6μηνο, φαντάρος για ένα 4μηνο (τι και οι φαντάροι δουλεύουνε; Θα μας τρελλάνεις ρε μάγκα;) και ένα 5 μηνο σερβιτόρος, μάγειρας, καθαρίστρια, ντι τζέι και τρίτα φωνητικά σε ένα ρεμπετάδικο.

Είμαι στο καλοκαίρι πριν ξεκινήσω την πρακτική μου και βρίσκω δουλειά σε ένα βιβλιοχαρτοπωλείο αρχές ιούλη. Το μαγαζί το έχει ένα ζεύγος. Είναι πάνω βιβλιοπωλείο και κάτω (στο υπόγειο) χαρτοπωλείο και βοηθήματα. Είμαστε τρεις υπάλληλοι. Άλλα δύο κορίτσια. Η μία έχει έρθει κατευθείαν από το χωριό της η άλλη είναι ψιλοψαγμένη, ψιλοκουλτουριάρα και ψιλοαριστερή. (Η οποία με την καμία ήρθε να μου πει την πρώτη μέρα ότι με είχε δει με τους αναρχικούς να μοιράζω προκυρήξεις και καλά να με ψαρώσει...). Γενικώς το καλοκαίρι πέρασε ψιλοχαλαρά, δουλειά μεν αλλά Ιούλης Άυγουστος ήταν οκ. Τα αφεντικά το απολύτο χάος. Άλλα έλεγε η μία άλλα έλεγε ο ένας. Και μετά σου φώναζαν και οι δύο. Αυτός ήταν και ο πρώτος λόγος που κατά μία έννοια μαζευτήκαμε και αποφασίσαμε να τους πούμε να αποφασίζουν πρώτα αυτοί και μετά να έρχονται να μας λένε εμάς τι να κάνουμε. Με άλλα λόγια οι εργάτες είπανε στα αφεντικά πως να κάνουν σωστό μάνατζμεντ!!! Τέλος πάντων, διάφορα μικροεπεισόδια συνέβαιναν σχεδόν καθημερινά όπως συμβαίνουν παντού, δεν χρήζουν αναφορά. Φυσικά έκανα και εδώ καριέρα σαν απαλλοτριωτής. Έχω ακόμα (από το 2001) στυλούς, μαρκαδόρους, μαρκαδοράκια, μολύβια, πινέλα κλπ από την καριέρα μου εκεί. Όταν έφυγα από εκεί με έναν πρόχειρο υπολογισμό υπολόγισα ότι αυτά που έκλεψα έκαναν γύρω στα 70.000 δρχ. Ύστερα έρχεται η κόλαση!!! Σχολική περίοδος... Σεπτέμβρης. Δε νομίζω να υπάρχει χειρότερο πράγμα στη ζωή ενός εμπορυπαλλήλου από Σεπτέμβρη σε χαρτοπωλείο. Σκάνε οι γονείς μας δίνουν τα χαρτάκια και εμείς τρέχουμε πέρα δώθε να φτιάξουμε τις παραγγελίες, πιτσιρίκια να φωνάζουνε, γονείς να τα μαλώνουν, γονείς να μαλώνουν μεταξύ τους. Πατείς με πατώ σε... Κόλαση. Ωράριο σπαστό όλη τη βδομάδα 830-1400 και 1700-2100 για 5-6 βδομάδες χωρίς ρεπό. (Φυσικά δεν πληρωθήκαμε ΟΛΑ μας τα ρεπό) Αφού ήπιαμε και αυτό το ποτήρι έρχεται ο Οκτώβρης, κάθομαι κάνα δύο βδομάδες ακόμα, καβαντζώνω μερικά ακόμα πράγματα, και αποχωρώ βρίζοντας τους μεγαλειωδώς ειδικά εκείνη τη σκύλα την αφεντικίνα μας. Μέχρι τα χριστούγεννα είχανε φύγει και οι άλλες δύο κοπέλες.

Στη συνέχεια πάω να κάνω την πρακτική μου σαν κοινωνικός λειτουργός. Δεν θα είμαι πολύ αναλυτικός. Απλά έδωσα μάχη να μη δουλεύω 8ωρο!!! Οι χειρότεροι μου αντίπαλοι ήταν οι άλλες τρεις συμφοιτήτριες μου. Έτσι και αλλιώς μετά από κάποια ώρα δεν κάναμε τίποτα, το να κάθομαι κάνα 2ωρο να ακούω τις άλλες τρεις να λένε για την Στεφανίδου και το Big Brother δεν είναι και ότι πιο χρήσιμο για τη ζωή μου. Πέρασε η πρακτική, έμαθα τι ωραία που είναι να δουλεύεις στο δημόσιο. Έκανα ένα διάλλειμα να τελειώσω τα της σχολής και πάω φαντάρος...

ΜΑΛΑΚΙΑ. ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ.

Λοιπόν τόση δουλειά δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου όσο αυτή που έριξα όταν ήμουνα φαντάρος. Ασκήσεις, βολές και άλλα τέτοια κάναμε μόνο για αστείο. (Τρείς μήνες που ήμουνα κάναμε 2 βολές... και μία άσκηση). Κατα τα άλλα, αγγαρείες, καθαριότητα, βαψίματα, και ξανά αγγαρείες, καθαριότητα βαψίματα. Το στρατόπεδο που ήμουνα ήταν η βιτρίνα του νησιού. Όλο εκδηλώσεις κάναμε και αγήματα. Ο ταπεινός ιστολόγος τουτος που διαβάζετε αποτέλεσε τιμητικό άγημα του υπουργού τότε Παπαντωνίου και του Μακαριωτάτου (ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει) Χριστόδουλου. Ειδικά με τον Χριστόδουλο είχε θολώσει το μάτι μου. Μία την ξιφολόγχη κοίταζα μία τον Χριστόδουλο... Δεν τη γλίτωσε όμως και για πολύ. Τέλος πάντων τέλη Μάρτη πήγα στη μονάδα αρχές Ιούλη που έφυγα ανάθεμα και αν είχα κάνει 7-8 εξόδους ΣΥΝΟΛΙΚΑ και σίγουρα δεν είχα κοιμηθεί πάνω από 4 ώρες σερί όύτε μία μέρα. Πέρνω άδεια τρεις βδομάδες, γυρνάω τέλη Ιούλη με βερμουδίτσα και γένια τριών βδομάδων και ζητάω αναβολή. Την πήρα πήγα σπίτι μου, μετά από 2 χρόνια πήρα και το χαρτί το όμορφο και το ωραίο και γειά σας.

(Όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα να διοριστώ στο δημόσιο όταν έρθει η ώρα. Το χαρτί του στρατού δεν γράφει τίποτα. Η άδεια άσκησης επαγγέλματος έχει βγει κανονικά. Οκ?)

Κλείνοντας αυτή την ενότητα θα πω για την τελευταία δουλειά πριν μπω για τα καλά "στην παραγωγή" (αλήθεια όλο αυτό τον καιρό έξω ήμουνα;). Δούλεψα ένα τρίμηνο περίπου σε μια μικρή ταβέρνα- ρεμπετάδικο. Η δουλειά χάλια. Αν δεν ήταν τα φιλοδωρήματα πάλι τίποτα δεν θα γινόνταν (25 ευρώ το 2003 από τις 8 όσο πάει; Που συνήθως πήγαινε 5 και 6;). Ο τύπος που το είχε ήταν και καλά της αντικουλτούρας, ξέρετε τώρα lifestyle του ρεμπέτικου. Το πιο τραγικό ήταν φυσικά τι άλλο; Οι πελάτες. (Μετά από τόσα χρόνια ακούω τη λέξη "πελάτης" και βγάζω κέρατα, ουρές, δόντια και αρχίζω να δαγκώνω.) Υπήρχε ειδικά μία περίπτωση θαμώνων ημι-αποτυχημένων καλλιτεχνών οι οποίοι και ενώ είχε πάει η ώρα 5 είχαν την απαίτηση να διασκεδάζω και γω μαζί τους. Το πιο απαράδεκτο ήταν την τελευταία μέρα όταν για ΜΙΑ και μοναδική φορά κατά τις 3 ήταν να φύγουμε μου λέει το αφεντικό να μη μου δώσει ολόκληρο το μεροκάμματο. Τα άκουσε φυσικά και γω κέρδισα μια ακόμα μικρή νίκη της τάξης των 5 ευρώ.

Έτσι κλείνει μία πρώτη περίοδος της ζωής μου με δουλειές από δω και απο κει, μαύρες όλες (τα μοναδικά ένσημα που έχω είναι από όταν δούλευα εισπράκτορας στο ΚΤΕΛ.) Συνολικά υπολογιζόντας τα πρόχειρα πρέπει να δούλεψα με πλήρες ωράριο όλον αυτό τον καιρό γύρω στα 4 χρόνια. Έχω ένσημα για εφτά. Ευτυχώς που μέχρι τα 25 ήμουνα ασφαλισμένος στην οικογένεια δηλ. Αυτά προς το παρόν. Από την επόμενη ανάρτηση θα αρχίσω σιγά σιγά να περιγράφω την τωρινη κατάσταση.


Πριν ένα και πλέον μήνα ξεκίνησα να γράφω για την διαδικασία "αυτοαπόλυσης" μου. Το άφησα στη μέση. Όπως και την ίδια διαδικασία. Για διάφορους λόγους που θα εξηγήσω σε αυτή την ενότητα. Εδώ και πολύ καιρό τριγυρίζει στο μυαλό μου να αρχίσω σιγά σιγά να περιγράφω την εργασιακή μου εμπειρία. Γράφοντας αργά αργά κομμάτι κομμάτι, πράγματα που συνέβησαν και πράγματα που έκανα. Δουλειά όχι εύκολη, μιας και απαιτεί μια αποστασιοποίηση, επίσης και κουραστική. Δεν μπορείς να γυρνάς από το 8ωρο και να σκέφτεσαι τη δουλειά, θες να πιεις ένα καφέ να έρθεις στα ίσα σου. Πόσο μάλλον να μπαίνεις σε μία διαδικασία τέτοια.


Λοιπόν, προχωρώ και ελπίζω να ευδοκιμίσει αυτή η προσπάθεια.

Αυτή τη στιγμή δουλεύω επί 5 συναπτά έτη, με μόνα διαστήματα μη εργασίας αυτά των κανονικών μου αδειών. Είχα ξαναδουλέψει και πριν στη ζωή μου φυσικά, η αλήθεια είναι ότι από τα 15-16 μου έχω κανει διάφορες δουλειές. Στην αρχή για χαρτζηλίκι και για να "στρώσω" (καθότι ατίθασος έφηβος), στη συνέχεια και μεγαλώνοντας σιγά-σιγά το να δουλεύω τα καλοκαίρια είχε γίνει κανόνας. Οκ, μεγάλωσα σε νησί και δεν είχα ανάγκη διακοπών με την έννοια που έχουν οι αθηναίοι, αλλά καλοκαιρινές διακοπές μπορώ να δηλώσω ότι έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα 28 μου (όντας πια και εγώ "αθηναίος". Δεν ήμουνα ο Καίλας φυσικά, και ούτε ο μοναδικός πιτσιρικάς στο νησί που έκανε το σερβιτόρο τα καλοκαίρια. Στις τουριστικές περιοχές αυτός είναι ο κανόνας για τους περισσότερους που δεν δουλεύουν στο δημόσιο. Εφτά μήνες δουλειά στο φουλ και πέντε στην ανεργία. Έτσι δούλευαν και δουλεύουν οι γονείς μου έτσι δούλευα και εγώ. Βασικά έκανα το σερβιτόρο σε ένα μακρινό μπάρμπα που είχε μια ψαροταβέρνα περίπου εσώκλειστος έμενα εκεί δηλ. Τις πρώτες δύο χρονιές εκεί στα 15 και στα 16 λεφτά δεν έπερνα καθόλου. Μοιράζόμουν μαζί με τον ξάφερφό μου τα φιλοδωρήματα, και μας φτάναν μια χαρά. Ο πατέρας ξεφορτωνόταν από τα έξοδα μου και εγώ ξεφορτωνόμουν τον πατέρα μου. Κάπου εκεί όμως ανάμεσα στα 16 και 17 και στη φάση της φουλ αρχικής πολιτικοποίησης μου άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα. Από την αρχή διαπραγματεύτηκα την εργατική μου δύναμη ζήτησα μισθό. Και πήρα. Σαν αυτόν που παίρνουν οι φαντάροι. Δούλευα δύο μήνες 12 και πλέον ώρες και στο τέλος πήρα 100 χιλιάρικα. Το Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς ένιωσε πολύ καλά τι πάει να πει εκμετάλλευση. Και όπως πάντα είναι καλύτερα να τη μαθαίνεις από δικούς σου ανθρώπους παρά από ξένους.

Το επόμενο καλακαίρι δεν πήγα στο μπάρμπα μου. Ο πατέρας μου μου βρήκε δουλειά στην εταιρεία ενοικιάσεων καροτσιών αποσκευών στο αεροδρόμιο του νησιού. Ελαστικότητα; Με τρέλλα. Μπορούσες να πας τρεις φορές στο 24ωρο από δύο ώρες τη φορά. Φράγκα 900 δραχμές η ώρα. Το καροτσάκι έκανε 300 να το πάρεις. Όλοι μας εκεί πιτσιρικάδες εκεί στα 18 με 20. Και δύο μετανάστες αλβανοί στους οποίους κανένας μας δεν μίλαγε στην αρχή. Όχι από κάνα ρατσιστικό μένος. Μάλλον από αδιαφορία και από ντροπή μιας και ήταν κατα πολύ μεγαλύτεροι μας. Στα 25. Τέλη Ιούλη αρχές Αυγούστου είμουνα παλιός και είχα μάθει τα κόλπα της δουλειάς. Τσεπώναμε όλοι φράγκα με τρέλλα. 900 η ώρα; 3000 τσεπώνα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά υπήρχαν πολλοί τρόποι. Ο πιο κλασσικός ήταν να σου ζητήσει ένας επιβάτης καροτσάκι από κάπου που πας να το μαζέψεις, παίρνεις τα 300 και κάνεις την πάπια. Επίσης τα βραδυνά είχαν καλα λεφτά μιας και η αφεντικίνα έλειπε. Σε κάθε τρια καροτσάκια το ένα πήγαινε στην τσέπη μου. Τότε θυμάμαι είχα πιάσει και φιλίες με τον ένα μετανάστη, οποίος έμενε σε μία σκηνή με τον άλλον εκεί κοντά στο αεροδρόμιο... Είχε γίνει και ένα περιστατικό θυμάμαι που με είχε τσαντίσει πολύ. Σε κάποια φάση, ζητάνε από τα μεγάφωνα κάποιον γιατρό, το παιδί αυτό είχε σπουδάσει γιατρός στα Τίρανα. Έτσι φεύγει τρέχοντας να βοηθήσει. Γυρνάει μετά σχεδόν κλαίγοντας, γιατί δεν τον άφησαν να βοηθήσει. Σιγά μην είσαι γιατρός εσύ του είπαν... Μου λέει ρε φίλε, δεν ήθελα λεφτά, να βοηθήσω ήθελα... Τον θυμάμαι ακόμα, να 'ναι καλά ο άνθρωπος όπου και να είναι.

Η επόμενη δουλειά άργησε να έρθει, μιας και έπρεπε να διαβάσω για τις πανελλήνιες. Έχουμε φτάσει πια στο χειμώνα του '96-'97 όπου και πιάνω την πρώτη κανονική μου δουλειά, με ένσημα ωράριο και ρεπό. Εισπράκτορας στο αστικό Κτελ του νησιού. Και όχι μόνο πιάνω κανονική δουλειά αλλά τη βρίσκω και μόνος μου. Τέρμα το νταβατζιλίκι του μπαμπά. Γενικως καλή δουλειά. Βαρέα και ανθιυγειινά, υπερωρίες πληρωμένες κανονικά. Τα ωράρια ήταν λίγο αυστηρά φυσικά. Οι ιδιοκτήτες των λεωφορειών ΟΛΟΙ χουντικοί γιατί επι χούντας κονόμησαν τα λεωφορεία, και μιας και η δουλειά μπήκε τέσσερεις μήνες μέσα στο χειμώνα το περισσότερο της ήταν σχετικά χαλαρή. Και απο φράγκα μία χαρά. Θυμαμαι ο πρώτος μου μισθός ήταν 210.000 χιλιάδες. Το γιόρτασα αγοράζοντας ενα μικρό hi-fi και 2 cd. To Red Medicine των Fugazi και μία συλλογή Clash. Πάλι φυσικά βρήκα τρόπο να τσεπώνω μερικά φράγκα παραπάνω. Αν και οι ελεγκτές έμπαιναν τρεις φορές στο 8ωρο να μας ελέγξουν. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες απλά έδινα ήδη κομμένα εισητήρια στους επιβάτες και γω τσέπωνα το αντίτιμο μιας και αυτά τα εισητήρια δεν φαίνονταν κάπου ότι κόπηκαν!!! Καφρίλες... χιχι...

Οκ μέχρι εδώ. Σταματώ σε αυτή τη φάση την εισαγωγή μου. Στην συνέχεια όλες οι δουλειές που θα πιάσω θα είναι ως φοιτητής, και παρακάτω θα μπω αναλυτικά στην πρόσφατη καριέρα μου στα super markets.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα