Έλεγα, να έβαζα εδώ καμιά 10αριά ταινίες για να δει κανείς... Ξεκίνησα και όταν έφτασα στις 9 διαπίστωσα ότι οι 7 από αυτές είχαν μπόλικους φόνους, κυνηγητά, ζόμπι, παραδοξολογίες και γενικότερα πολύ αίμα. Επίσης διαπίστωσα ότι πολλά από αυτά είναι παράξενα road movies. Πορείες αν όχι στο χώρο τότε σίγουρα στο χρόνο, αλλά φτιαγμένες σίγουρα σαν να επρόκειτο για χώρο!!! (Μπακογιανόπουλε eat my dust). Γενικώς έβαλα trailer τα οποία δεν είναι και πολύ πετυχημένα αλλα έπρεπε να έχω ένα ενιαιό στυλ.

Thursday-Skip Woods
Ταινιάρα! Στο πνεύμα του Ταραντίνο, έχω την εντύπωση ότι αργότερα συνεργάστηκαν και κάπου αλλά δεν τα πάω καλά με τα ονόματα. Ένας πρώην μαφιόζος έχει αφήσει πίσω του το παρελθόν και έχει βολευτεί σε μία καινούρια πόλη, όταν το παρελθόν του τον καταδιώκει. Πολύ καλές ατάκες και πολύ αίμα. Ότι πρέπει για μπύρες και ηλιόσπορους.



Videodrome-David Cronenberg
Τι να πω για αυτό το αριστούργημα της 7ης τέχνης. Ότι και να πω θα είναι λίγο. Δείτε και σκεφτείτε. Παίζει και η θεά...



Wild at heart-David Lynch
Ok. Πιθανά διάφοροι να με στραβοκοιτάξουν αλλά αυτή μαζί με το Straight story τις θεωρώ από τις καλύτερες του. (Τώρα θα με στραβοκοιτάζουν ακόμα περισσότεροι...)



13 Tzameti-Gela Babluani
Μία από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 5ετίας σίγουρα. Τρομερή γραφή, πολύ σπουδαία κίνηση, ανατριχιαστική ροή. Γενικώς η ταινία καταφέρνει στην αρχή να σε ταυτίσει πολύ με τον ήρωα και στην συνέχεια σου αλλάζει τον αδόξαστο. Να τη δείτε, αλλά όχι πριν πάτε για ύπνο. Θα σας τσιτώσει άγρια. Και όχι η βία δεν είναι αυτή που απεικονίζεται. Πολύ περισσότερο είναι η βία που εννοείται...



Jackie Brown-Quentin Tarantino
Η καλύτερη του ταινία. Πως μπορείς να ασκήσεις κοινωνική κριτική πάνω σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο. Μετά από αυτό ο Ταραντίνο θα μπορούσε να πεθάνει.



From dusk till dawn-Robert Rodriguez
Cult αναμφισβήτητα. Στην ίδια κατηγορία με το Thursday. Δε λέω τίποτα. Η ταινία ΤΑ ΣΠΑΕΙ.



Simple Blood-Joel and Ethan Cohen
Ότι και να πω για αυτή την ταινία μάλλον είναι λίγο ένα από τα καλύτερα νουάρ που έχω δει, καταπληκτική φωτογραφία, σκοτεινή και σκληρή, σπουδαία κοψίματα, τρομερή ένταση. Με αυτή την έννοια κατά τη γνώμη μου το No country for old men δεν ήταν παρά μία καλή επανάληψη.



Straight to hell-Alex Cox
Στο γνωστό μοτίβο, πυροβολισμοί, αίμα, παρακμή, αποτυχημένο σεξ, βία. Επίσης μπορείτε να απολαύσετε τους Joe Strummer, Elvis Costello, Shane McGohan, Jim Jarmusch και διάφορους άλλους να τρώνε και να ρίχνουνε μπόλικες σφαίρες.



Sympathy for Mr. Vengeance Chan-wook Park
Απόλυτη σιωπή. Δείτε τη και μη μιλήσετε για αυτήν. Θα εκτεθείτε.



Mystery Train-Jim Jarmusch
E λοιπόν εμένα αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία του γενικώς αγαπημένου Jarmusch. Χαλαρή, γλυκιά και πικρή. Από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει...



Chopper-Andrew Dominik
H ιστορία ενός αυστραλού εγκληματία βασισμένη στην αυτοβιογραφία του. Βία σκέτη βία. Κόλαση κανονικά...



The wild bunch-Sam Pekinpah
Οι μισοί από τους αποπάνω δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε αυτή εδώ η ταινία. Αρσιστούργημα. Όποιος δεν την έχει δει δεν έχει δει τίποτα.



Ascenseur pour l'echafaud-Luis Mall
E οι άλλοι μισοί από τους πάνω δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε αυτή η ταινία. Το απόλυτο νουάρ κατά τη γνώμη μου. Και θεσπέσια μουσική του Miles Davis...

Μου ζητήθηκε πιο κάτω να γράψω μία ανταπόκριση από τη συζήτηση στη Θεσσαλονίκη για την επισφάλεια. Ωστόσο αν έγραφα λίγα θα έγραφα πολύ λίγα και αν έγραφα πολλά θα έγραφα πάρα πολλά.

Τέλος πάντων το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να παραπέμψω εδώ, όπου έχει και ένα πολύ καλό σχετικό κείμενο.

Μεγάλη εμπειρία

Λοιπόν φέτος στην παραλία ξεχάστε το "Όνομα του ρόδου", το Ναγκίμπ Μαφχούζ, τον Γιάλομ, ή τις προκυρήξεις της 17Ν (παλιά καλή και δοκιμάσμενη πρόταση του Τζιμάκου...). Φέτος το καλοκαίρι ένα είναι το ανάγνωσμα για τις παραλίες, το οποίο μάλιστα έχει τεράστιες προοπτικές να σας κάνει και καλύτερους σαν ανθρώπους, ορίστε: Η Προλεταριακή Εμπειρία του Κλώντ Λεφόρ.



Η προλεταριακή εμπειρία, προγραμματικό κείμενο που γράφτηκε από τον Claude Lefort το 1952 λίγο πριν την (πρώτη) αποχώρησή του από το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», με το οποίο ασκείται κριτική στις κυρίαρχες (μαρξιστικές) αντιλήψεις της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, αμφισβητώντας την ιδέα της ιστορικής νομοτέλειας και του τεχνολογικού ντετερμινισμού, εγκαινιάζει, από επαναστατική σκοπιά, τη μεθοδολογία και την πρακτική της εργατικής έρευνας.

Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Δεν υπάρχει φράση του Μαρξ που να έχει αναμασηθεί περισσότερο από αυτή: «Μέχρι τώρα, η ιστορία όλης της κοινωνίας είναι ιστορία ταξικών αγώνων» . Παρόλα αυτά, η φράση αυτή δεν έχει χάσει τίποτα από την εκρηκτικότητά της. Ούτε οι άνθρωποι σταμάτησαν να τη σχολιάζουν πρακτικά ούτε και οι θεωρίες των φενακιστών να ραδιουργούν με το νόημά της και να την υποκαθιστούν με τις πιο εφησυχαστικές αλήθειες. Πρέπει μήπως να παραδεχτούμε πως η ιστορία καθορίζεται εξολοκλήρου από την πάλη των τάξεων; Και σήμερα, εξολοκλήρου, από την πάλη του προλεταριάτου ενάντια στις τάξεις που το εκμεταλλεύονται; Πως η δημιουργικότητα της ιστορίας και η δημιουργικότητα του προλεταριάτου είναι, στη σύγχρονη κοινωνία, ένα και το αυτό πράγμα; Στο σημείο πάντως αυτό δεν υπάρχει αμφισημία στον Μαρξ: «Από όλα τα εργαλεία της παραγωγής», γράφει, «την πιο μεγάλη παραγωγική δύναμη την κατέχει η ίδια η επαναστατική τάξη». Αντί όμως αυτός ο ψευδο-μαρξισμός όλων των ειδών και των αποχρώσεων να ανάγει τα πάντα σε αυτή τη μεγάλη παραγωγική δύναμη, αντί να ερμηνεύσει την πορεία της κοινωνίας σύμφωνα με την πορεία της επαναστατικής τάξης, θεωρεί καταλληλότερο να προσδέσει την ιστορία σε μια λιγότερο ευμετάβλητη βάση. Μετατρέπει τη θεωρία της πάλης των τάξεων σε μια επιστήμη καθαρά οικονομική, διατείνεται πως θεσπίζει νόμους κατ' εικόνα εκείνων της κλασικής φυσικής, εξάγει από αυτούς την υπερδομή και συνάγει τη συμπεριφορά των τάξεων από φαινόμενα πρωτίστως ιδεολογικά. Το προλεταριάτο και η αστική τάξη, λένε, δεν είναι παρά «προσοπωποιήσεις των οικονομικών σχέσεων» -η φράση υπάρχει στο Κεφάλαιο∙ το μεν πρώτο της μισθωτής εργασίας, η δε δεύτερη του κεφαλαίου. Η πάλη, λοιπόν, μεταξύ τους δεν είναι παρά η αντανάκλαση μιας αντικειμενικής σύγκρουσης, εκείνης, που σε δεδομένες περιόδους, δημιουργείται μεταξύ της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων. Έτσι όπως η σύγκρουση αυτή απορρέει από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, έτσι και η ιστορία, που υπόκειται κατά βάση στην ανάπτυξη αυτή, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ένα από τα ιδιαίτερα στάδια εξέλιξης της φύσης. Την ίδια στιγμή που υποσκάπτεται ο ρόλος των τάξεων, υποσκάπτεται και ο ρόλος των ανθρώπων. Βέβαια, η θεωρία αυτή δεν παραλείπει να ασχολείται με την ανάπτυξη του προλεταριάτου· αν το κάνει όμως, δεν είναι παρά για να κρατήσει από αυτό τα αντικειμενικά του χαρακτηριστικά, την εξάπλωση, την πυκνότητα και τη σύνθεσή του· στην καλύτερη, αυτά τα συσχετίζει με τις μεγάλες εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος· το προλεταριάτο αντιμετωπίζεται ως μια ασυνείδητη και ομοιόμορφη μάζα, του οποίου παρακολουθεί τη φυσική του εξέλιξη. Όσον αφορά δε τα στάδια της διαρκούς του πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση, τις επαναστατικές δηλαδή πράξεις και τις ποικίλες ιδεολογικές εκφράσεις που τις συνόδευσαν, αυτά δεν απαρτίζουν την αληθινή ιστορία της τάξης, αλλά αποτελούν συνέπεια της οικονομικής της λειτουργίας.

Ο Μαρξ όχι μόνο διαφοροποιείται από τη θεωρία αυτή, αλλά της έχει ασκήσει και ρητά κριτική στα φιλοσοφικά έργα της νεότητάς του· η τάση να παρουσιαστεί η ανάπτυξη της κοινωνίας ως μια διαδικασία καθεαυτή, ανεξάρτητη δηλαδή από συγκεκριμένους ανθρώπους και από τις σχέσεις, συνεργασίας ή πάλης, που αυτοί αναπτύσσουν μεταξύ τους, αποτελεί, σύμφωνα με τον Μαρξ, μια μορφή αλλοτρίωσης σύμφυτη με την καπιταλιστική κοινωνία. Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν στο να παριστάνουν την ανθρώπινη δραστηριότητα εν γένει ως μια φυσική δραστηριότητα και την Κοινωνία ως μια αυθύπαρκτη οντότητα ακριβώς επειδή έγιναν ξένοι απέναντι στην εργασία τους και επειδή η κοινωνική συνθήκη τους επιβλήθηκε ανεξάρτητα από τη θέλησή τους.

Ο Μαρξ με την κριτική του δεν εξάλειψε την τάση αυτή -όχι περισσότερο από το να καταργήσει την αλλοτρίωση με το να την ξεσκεπάσει· αυτή αναπτύχθηκε, αντίθετα, από τον Μαρξ με τη μορφή ενός υποτιθέμενου οικονομικού υλισμού που, με το χρόνο, έπαιξε ένα συγκεκριμένο ρόλο στο φενακισμό+ του εργατικού κινήματος. Ισχυροποιώντας την κοινωνική διαίρεση του προλεταριάτου μεταξύ μιας εργατικής ελίτ, που συνδέονταν με μια φράξια της διανόησης, και τη μάζα της τάξης, η τάση αυτή ήρθε να δώσει τροφή σε μια εξουσιαστική ιδεολογία, της οποίας ο γραφειοκρατικός χαρακτήρας φανερώθηκε πλήρως με το σταλινισμό. το προλεταριάτο σε μια μάζα υποταγμένη σε νόμους, σε παράγοντα της οικονομικής τους λειτουργίας, ο σταλινισμός δικαιολογούνταν με το να το χρησιμοποιεί ως εκτελεστή στους κόλπους της εργατικής οργάνωσης και να το κάνει αντικείμενο της εκμετάλλευσής του.

Στην πραγματικότητα, η καλύτερη απάντηση απέναντι σε αυτόν τον οικονομικό ψευδο-υλισμό προέρχεται από το προλεταριάτο που ο ίδιος ο Μαρξ πρακτικά ανέδειξε. Ποιος δε βλέπει πως αυτό όχι μόνο δεν αντέδρασε μέσα στην ιστορία απέναντι σε οικονομικά προσδιορισμένους εξωτερικούς παράγοντες -βαθμός εκμετάλλευσης, επίπεδο ζωής, τρόπος σύνθεσής του-, αλλά πως έδρασε πραγματικά, παρεμβαίνοντας επαναστατικά, όχι με βάση κάποιο προδιαγεγραμμένο, από την αντικειμενική του συνθήκη, σχέδιο, αλλά σε συνάρτηση με την συσσωρευμένη ολική του εμπειρία. Θα ήταν παράλογο να ερμηνεύσουμε την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος χωρίς να τη σχετίζουμε διαρκώς με τη οικονομική δομή της κοινωνίας∙ το να θέλουμε όμως να την περιστείλουμε αποκλειστικά και μόνο σε αυτήν την τελευταία είναι σα να αγνοούσαμε, στο μεγαλύτερό της βαθμό, τη συγκεκριμένη συμπεριφορά της τάξης. Ποιος θα επιχειρούσε να εξάγει το μετασχηματισμό, εδώ κι έναν αιώνα, της εργατικής νοοτροπίας, των μεθόδων πάλης και των μορφών οργάνωσής της, από την οικονομική διαδικασία;

Θα το βρείτε σίγουρα σε κεντρικά βιβλιοπωλεία.

Πήζει ο φίλος μας ο Αρσένιος στη Φραπεδούπολη και πρέπει να την πληρώσουμε εμείς τώρα και να δούμε τα ψευδοκουλτουριάρικα που βλέπει αυτός. Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε πικραμένοι διανοούμενοι αλλά ημιλούμπεν προλετάριοι ορίστε η αντιπρόταση μας για αυτό το καυτό καλοκαίρι.

Κύριες και κύριοι Zombie Strippers.



Υπόθεση:

Ένας ιός που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι αλλά είναι πιο αποτελεσματικός στις γυναίκες ξεφεύγει από το εργαστήριο και απλώνεται σε ένα underground στριπτιτζάδικο. Αυτά τα λίγα σας φτάνουνε για να δείτε την ταινία.

Και για να μην με κατηγορήσει κανείς για σεξισμό ορίστε μία σκηνή όπου μία εργάτρια της βιομηχανίας του σεξ περιποιείται έναν πελάτη... Βάζει ιδέες γενικώς...


A little rain...

Είμαι χειμερινός τύπος. Το όνειρο της ζωής μου είναι κάποτε να κάνω πάρτυ γενεθλίων, τα έχω σχεδόν στην μέση του καλοκαιριού, στη Νέα Ζηλανδία. Που τώρα έχουνε κάτι σαν το δικό μας Δεκέμβρη... Τυχεροί.

Και μιας και κάνουμε τόσα χιλιόμετρα ας βάλουμε και κάτι να παίζει για τη διαδρομή.

Ξεκινάμε από κάτι κλασσικό Chills και Pink Frost...



Στη συνέχεια The Clean, δύο όμορφα τραγούδια...





Ορίστε και μία από τις πιο ιντελλεκτουέλ μπάντες που γουστάρω, Tall Dwarfs:



Πάμε λίγο πιο δίπλα στην Αυστραλία με κάτι που μπορείτε να ξέρετε, The Church, Under the milky way...



Και περνάμε σε μία από τις αγάπημένες μου μπαντες, την οποία τραγικά παρέλειψα να αναφέρω σε κάτι μπυροποσίες με κάτι ύποπτα ταραχοποιά στοιχεία. Έλλειψη την οποία θα αναπληρώσω με εκτεταμένη αναφορά στο ζήτημα.







Και θα κλείσω με μία από τις πιο υποτιμημένες μπάντες, τους Go Betweens, όπου κατά τη γνώμη μου χάσανε πολύ στο κομμάτι της παραγωγής, κατα τα άλλα στιχάρες και πανέμορφες μελωδίες.







Και κλείνω αυτή τη μακροσκελή λίστα με τους Died Pretty το Stone Age Cinderella...

The bald and the beautiful


Οι συντροφοι από Κέρκυρα στην πρόσφατη απάντηση τους σε έναν διάλογο που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό (και όπου βαριέμαι να βάζω συνδέσμους), θεωρούν ότι θίγονται από το κείμενο μου Για λευκότερα λευκά...

Καταρχήν, ότι θέλω άμεσα να απευθύνω στους ίδιους, ότι θέλω να πω ότι αφορά άμεσα τους ίδιους (και αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για την ΠΑΚ) το λέω άμεσα για τους ίδιους. Με αυτή την έννοια το κείμενο τους αφορά μόνο σαν αφορμή. Οι αιτίες για να γράψω το κείμενο είναι άλλες. Πολύ περισσότερες και πολύ πιο διευρυμένες από την πολιτική τοποθέτηση των συντρόφων για τη Λευκίμμη. Είναι ας πούμε πολύ τραγικότερο παράδειγμα (όπως λέει και ο inlovewithlife πιο κάτω) η στάση αυτών των αυτόνομων που βγήκαν στο μέσω ενός αγώνα να φωνάξουν σκατά στο κίνημα μπας και κάνας αυτόνομος φοιτητάριος κοινωνικοποιηθεί και ξεφύγει από τα νύχια της λενινιστικής τους σέκτας, είναι επίσης πολύ τραγικότερη η στάση πολλών συντρόφων και συντροφισσών που συνεχώς σνομπάρουν με τον πιο ελλεινό κυνισμό αγώνες που γίνονται εδώ κοντά μας και προτιμούν ανταυτού να κάνουν αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας επειδή αυτό είναι πολύ πιο εύκολο (με αυτό δεν εννοώ ότι όλοι όσοι κάνουν αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας είναι αυτό το πράγμα έτσι;), είναι ακόμα πιο τραγικό από όλα αυτά η τάδε ή η δείνα ομάδα να απαξιώνει τον τάδε ή δείνα αγώνα χωρίς καν να μπαίνει στη διαδικασία να μας εξηγήσει το γιατί.

Τέλος πάντων, το κείμενο δεν τους αφορά άμεσα παρα μόνο έμμεσα, ωστόσο θεώρησαν σκόπιμο να μου απαντήσουν, και εννοείται καλά το έκαναν, προτιμώντας παρόλαυτα να με στολίσουν με μπόλικους χαρακτηρισμούς θεωρώντας ίσως ότι το "τρία πουλάκια που κάθονται" τους αφορά προσωπικά σαν άτομα και όχι σαν ομάδα. Για ιστορικούς λόγους αλλά και επειδή λογοτεχνικά το βρίσκω κομψοτέχνημα ορίστε:

"Στο ζήτημα αυτό ενδεχομένως να επανέλθουμε εκτενέστερα στο προσεχές μέλλον, αλλά τη φορά αυτή όχι απαντώντας στο βααλ, ο οποίος στη νέα του συνεισφορά στο διάλογο που έχουμε ανοίξει –και η οποία υπέπεσε στην αντίληψη μας, ενώ είχαμε ήδη γράψει πέραν του ημίσεως της παρούσας απάντησης– καταφέρθηκε εναντίον μας, επ΄ αφορμή της θέσης που λάβαμε στην πρόσφατη ανακοίνωση μας για τα γεγονότα με τον εύγλωττο τίτλο «τρία πουλάκια κάθονταν». Δεν κρίνουμε σκόπιμο να συνεχίσουμε έναν διάλογο, όπου ο συνομιλητής ως μόνο μέλημα του κατά τα φαινόμενα έχει να μας επαναφέρει στο «ορθό δρόμο» της επανάστασης, –είναι, άλλωστε, πλέον γνωστό τοις πάσοι ότι παρεκκλίνουμε– προσγειώνοντας μας στην πραγματικότητα με την οποία ο ίδιος προφανώς έχει εγκαινιάσει μια προνομιακή σχέση, διαμέσου της οποίας καθίσταται διάμεσος της, medium, ούτως ώστε διαμέσου των χειλών του –και εν προκειμένω του πληκτρολογίου του– να ομιλεί η ίδια αυτοπροσώπως! Εμείς νομίζαμε ότι σε ένα διάλογο αντιπαρατίθενται γνώμες και όχι θέσφατα. Αλλά, όπως θα σας είναι ήδη γνωστό, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, η επίκληση της πραγματικότητας ως άλλης κολυμπήθρας του Σιλωάμ δεν αντιφάσκει καθόλου, κάθε άλλο μάλιστα, με το να είναι κανείς βυθισμένος έως τα ρουθούνια στην ιδεολογία. Άλλωστε σε τι μπορεί να ωφεληθεί από έναν διάλογο μαζί μας ο βααλ κατόπιν όλων αυτών, όταν είναι πρόδηλο πως ημείς ευρισκόμεθα εκτός τόπου και χρόνου και είμεθα ηλίθιοι. Δηλώνουμε ευθαρσώς ένοχοι για αμφότερες τις κατηγορίες. Είμαστε εκτός τόπου και χρόνου, όταν οι δύο τελευταίοι συγκροτούν τον ιδιόκοσμο του «χώρου» που ασφαλώς είναι άλλος από αυτόν στον οποίον εμείς ζούμε. Είμαστε επίσης, αν όχι ηλίθιοι, τουλάχιστον αφελείς, αφού πιστέψαμε ειλικρινώς πως ήταν δυνατή η διεξαγωγή ενός διαλόγου με το βααλ, παραβλέποντας το συχνά πατερναλιστικό ύφος του. Και τουλάχιστον να ήταν σε κατάλληλη ηλικία να γίνει ο πατερούλης μας… Ας περίμενε τουλάχιστον να ασπρίσουν πρώτα τα μαλλιά του, ώστε να πείθει περισσότερο ως σοφός. Τέλος πάντων εμείς δεν σκοπεύουμε να ανεχθούμε περαιτέρω ηθικοδιδακτισμούς. Έχουμε άλλωστε καταστεί αποδέκτες πληθώρας τέτοιων τελευταίως… Κλείνοντας, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με το βααλ σε ένα πράγμα: δεν υπάρχει αισιοδοξία ή απαισιοδοξία. Υπάρχει από τη μία η διάθεση να δεις κατάματα την πραγματικότητα και να αποπειραθείς να την ερμηνεύσεις και από την άλλη η ονειροπόληση."

Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πολλά χειρότερα στη ζωή μου από χαρακτηρισμούς. Τέτοια που οι κατηγοριές των συντρόφων της ΠΑΚ είναι μία δροσερή αύρα που χαιδεύει το φαλακρό μου κρανίο. Επίσης έχω αποφασίσει στην πολιτική μου δραστηριότητα να μην απαντάω ποτέ σε τέτοιους χαρακτηρισμούς καθότι ο βασικός στόχος που τέτοιοι χαρακτηρισμοί έχουν, δεν είναι άλλος από το να εκτρέψουν την κουβέντα από την αντιπαράθεση επιχειρημάτων στην αντιπαράθεση προσωπικοτήτων. Τέλος πάντων, πολιτικά εγώ θεωρώ απαράδεκτες τέτοιες πολιτικές επιθέσεις, όχι λόγο κάποιας επαναστατικής ηθικής αλλά επειδή δεν προοωθούν το διάλογο. Αλλά ξέχασα... η ΠΑΚ δεν επιθυμεί να συνεχίσει το διάλογο με μέντιουμ και χαρτορίχτες.

Τέλος πάντων, δεν έχω να γράψω και πάρα πολλά. Απαιτώ από συντρόφους οι οποίοι επικαλούνται πολιτικές ομάδες σαν το Σ ή Β και ανθρώπους σαν το Στίνα, να βάλουνε τον κώλο τους κάτω και να μας πούνε γιατί ο τάδε αγώνας είναι μία μαλακία, όχι με πολιτικές διακυρήξεις και με επικλήσεις στην επαναστατική θεωρία αλλά με συγκεκριμένα παραδείγματα του τι κάνουν και το τι λένε αυτοί που αγωνίζονται, και γιατί όσα κάνουν και όσα λένε οι Λευκιμιώτες είναι μαλακίες. Καλή η κριτική στον επιστημονικό σοσιαλισμό αλλά εδώ δε μιλάμε για αυτό. Είναι σαν να ρώτας την ΠΑΚ αν της άρεσε ένα πιάτο φαί και αυτή αντί να απαντάει "δεν έχει αλάτι και πιπέρι και δεν είναι βρασμένο καλά" να απαντάει "άκουσα μία φήμη ότι αυτό το φαί δεν είναι καλό"... Να ανταπαντήσω λοιπόν και εγώ από την πλευρά μου ότι όσο η ΠΑΚ δεν απαντάει με στοιχεία γιατι και πως ο αγώνας των Λευκιμαίων δεν της κάνει, θα κινείται σαν εκκρεμές από την γελοιότητα στη γραφικότητα και τούμπαλιν...

Τέλος για να το κλείσουμε. Γράφουν οι σύντροφοι της ΠΑΚ ότι διάλογος σημαίνει ανταλλαγή γνωμών. Σημαίνει και αυτό αλλά βασικά σημαίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων. Και επιχειρήματα δυστυχώς δεν είδαμε. Μόνο προσωπικές κατηγορίες... προσωπικές κατηγορίες στις οποίες ο χώρος είναι ενα πολύ ευχάριστο περιβάλλον για να αναπτυχθούν για να καταλήξει η συζήτηση στο "ξέρεις εγώ ποιος είμαι ρε;;;"... Τέτοιες γνωριμίες με πολλές σημαντικές προσωπικότητες έχω κάνει πολλές στη ζωή μου. Μου φτάνουνε. Όχι τίποτα επειδή δεν πρόκειται ποτέ εγώ να γίνω κάποιος τόσο σημαντικός όπου μία ολόκληρη δουλειά μηνών, ψαξίματος, τρεξίματος και συζήτησης όπου 10 και 20 επιχειρήματα μιας άποψης διαφορετικής από τη δικιά μου να καταρρέει εν ριπή οφθαλμού μπροστά στο προλεταριακο μεγαλείο της φαλάκρας μου και στο απατράπτον πληκτρολόγιο μου που ας μην ξεχνιόμαστε έχει ήδη περάσει στην ιστορία...

Τέλος πάντων. Απαιτώ από τους συντρόφους επιχειρήματα. Αν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερους διαλόγους κάπου αλλού ας τους κάνουνε. Ο καθένας έχει το συνομιλητή που του αξίζει.

ΥΓ. Φυσικά το από πάνω κείμενο του αποσπάσματος δεν το παραβλέπω, θα απαντήσω εν καιρώ.

Τον τελευταίο μήνα όλοι αναρωτιόμαστε τι στο καλό συμβαίνει στη Λευκίμμη. Είναι αλήθεια ότι όλους μας μας εντυπωσίασαν οι "ειδήσεις" και τα νέα από εκεί. Επιθέσεις με μολότωφ στους μπάτσους, ενέδρες και πετροπόλεμος, αλλά και νεκροί και τραυματίες, συλλεφθέντες και κατηγορούμενοι. Δυστυχώς οι περισσότεροι μένουν εκεί. Είτε από την ορθή είτε από την ανάποδη. Στην λαμπρή διάθλαση που λαμβάνει αυτός ο αγώνας μέσα από τα ΜΜΕ.

Υπάρχουν όμως και κάποια δεδομένα τα οποία θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, γενικώς.

Ένα πρώτο είναι ότι δεν υπάρχουν πολιτικά καθαροί αγώνες. Δεν μπορούν να υπάρξουν πολιτικά καθαροί αγώνες επειδή η διαδικασία που ένα πολιτικό υποκείμενο προσπαθεί να δει τους κοινωνικούς αγώνες είναι λάθος εξαρχής. Και είναι λάθος εξαρχής επειδή ξεκινάει από πάνω (από το πεδίο των ιδεών) και πάει προς τα κάτω προσπαθώντας να δει που και πως αυτές οι ιδέες εμφανίζονται στην πραγματικότητα. Αν αυτές οι ιδέες που έχει κάποιος στο κεφάλι του εμφανίζονται στην πραγματικότητα μιλάμε για μία πολύ τυχερή πραγματικότητα. Αν όχι η καυμένη η πραγματικότητα βρίσκεται στην άκρη των όπλων της κριτικής. Με αυτοί την έννοια οι μόνοι καθαροί πολιτικά αγώνες, αυτοί δηλ. που έχουνε σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά είναι μόνο όσοι εκκινούνται από πολιτικά υποκείμενα. Όλοι οι υπόλοιποι αγώνες κοινωνικοί και εργατικοί, είναι βρώμικοι. Είναι λερωμένοι από την πραγματικότητα της καπιταλιστικής συνθήκης, με αυτή την έννοια έχουν αντιφάσεις. Και είναι απολύτως λογικό να έχουν αντιφάσεις. Ειδικότερα όσο πιο ανέλεγκτοι είναι αυτοί οι αγώνες από τους θεσμούς και τις δομές τις διαμεσολάβησης (συνδικαλιστές, παρατάξεις, κόμματα), τόσο πιο αντιφατικοί θα είναι. Με αυτή την έννοια όποιος αναζητά κριτήρια πολιτικής ή ιδεολογικής καθαρότητας σε κοινωνικούς ή εργατικούς αγώνες, είναι στην καλύτερη εκτός τόπου και χρόνου και στη χειρότερη ένας ηλίθιος ιδεολόγος. Γιατί πάντα θα διαψεύδεται. Γιατί για ένα περίεργο λόγο η πραγματικότητα μονίμως θα απέχει από την ιδεολογία.

Με όλα τα παραπάνω δε θέλω να πω ότι οι πολιτικές ιδέες, οι πολιτικές αντιλήψεις είναι άχρηστες γενικώς. Βασικά υπάρχει μία τεράστια διαφορά ανάμεσα σε μία θεώρηση των πραγμάτων και σε μία ιδεολογία. Η θεωρία είναι η ματιά του υποκειμένου, είναι το πως βλέπει τα πραγμάτα, ενώ ταυτόχρονα είναι μέσα στα ίδια τα πράγματα, πράττει και αναλόγως βλέπει. Η θεωρία και πράξη σε αυτή την περίπτωση είναι ένα. Βλέποντας και κάνοντας, κάνοντας και βλέποντας. Από την άλλη η ιδεολογία είναι ένα πλήρες σύστημα ιδεών λίγο η περισσότερο αυστηρό όπου καλαίται η πραγματικότητα να προσρμοστεί σε αυτό. Η διαφορά είναι ότι από τη μία μιλάμε για διαλεκτική μεταξύ ιδεών και πραγματικότητας και από την άλλη για προσαρμογή της πραγματικότητας στην ιδεολογία.

Αυτό όμως είναι αλήθεια ακούγεται στην καλύτερα σαν ένας οπορτουνισμός και στη χειρότερη σαν ένας λαικισμός. Ότι κάνουν οι εργάτες λοιπόν είναι σωστό και εμείς θα πρέπει να ακολουθήσουμε; Καταρχήν εδώ να πούμε ότι οι φίλοι μας οι εργάτες ή οι εκμεταλλευόμενοι ή οι καταπιεσμένοι (ότι σας αρέσει), είναι ικανοί και για το χειρότερο και για το καλύτερο. Από την άλλη, μιλάω και το ξανατονίζω για διαλεκτική, μεταξύ θεωρίας και μεταξύ πραγματικότητας. Ας φέρω ένα παράδειγμα. Δεν υπάρχει πιστεύω σχεδόν κανένας αντιεξουσιαστής που να λέει ότι η άμεση δημοκρατία (αυτό το φλου πράγμα) είναι κάτι κακό. Όλοι λένε ότι είναι κάτι πολύ καλό. Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτή η καλοσύνη; Ποιο είναι το κριτήριο που λέει ότι η άμεση δημοκρατία είναι ένας καλός τρόπος να παίρνεις αποφάσεις; Για έναν ιδεολόγο η άμεση δημοκρατία είναι καλή για λόγους που τις περισσότερες φορές υπερβαίνουν την πραγματικότητα. Είναι καλή επειδή υπάρχει ισότητα, όλοι έχουν δικαίωμα να μιλήσουν, και όλοι έχουνε λόγο. Γίνεται δηλ. μία ερμηνεία με βάση πολιτικές αρχές και αξιώματα. Αντιθέτως, εγώ ισχυρίζομαι ότι η άμεση δημοκρατία, να αποφασίζει με άλλα λόγια ο κάθε άνθρωπος για τα ζητήματα που τον αφορούν δεν είναι θέμα πολιτικών αξιωμάτων. Είναι θέμα πρακτικό, είναι θέμα καθημερινότητας είναι τόσο υλικό όσο το ποτήρι που πίνει κανείς νερό. Αν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος για ότι σε αφορά δεν εκπληρώνεις ένα ιστορικό καθήκον, ούτε την πολιτική πλατφόρμα του τάδε κόμματος ή της δείνα οργάνωσης, αν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος για τα ζητήματα οπου σε αφορούν έχεις λόγο πάνω στην πραγματικότητα, και έχεις ταυτόχρονα και ευθύνη για αυτή την πραγματικότητα. Συμμετέχεις και συνδιαμορφώνεις μαζί με άλλους της κοινή σου ζωή, την κοινή σας ζωή με αυτούς. Επιπλέον και πολύ περισότερο, μπορεί να δει κανείς μερικούς καθαρά πρακτικούς λόγους γιατί η άμεση δημοκρατία, για παράδειγμα είναι καλή. Εκφράζονται πολλές γνώμες, εξετάζεται ένα θέμα από πολλές οπτικές και άσχετα αν θα επιλεχθεί ή όχι η καλύτερη λύση όλοι όσοι έχουν αποφασίσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν ευθύνη για την υλοποίηση της.

Εν ολίγοις για να καταλήξω η διαφορά είναι ότι η ιδεολογία λέει ότι η άμεση δημοκρατία είναι καλή επειδή ακολουθά κάποιες πολιτικές αρχές ισότητας, αυτοθέσμισης κλπ κλπ, ενώ η πραγματικότητα λέει ότι η άμεση δημοκρατία είναι καλή επειδή κάνει τα πράγματα να λειτουργούν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Εννοείται βέβαια ότι για να λέει η ιδεολογία όλα αυτά για την άμεση δημοκρατία εκκινείται από το τι είναι στην πραγματικότητα ιστορικά η άμεση δημοκρατία. Διαδικασία όμως η οποία ιστορικά έχει σπάσει. Αν κάποτε τα βιβλία και η επαναστική πρακτική των κινημάτων ηταν συνδεδεμένα, και το ένα ήταν κομμάτι του άλλου, τώρα έχουμε απομείνει με τα βιβλία στο χέρι, και επομένως σε μία διαδικασία όπου η θεωρία έρχεται να εξηγήσει τους αγώνες, να τους κρίνει και να τους πάει παραπέρα, πλέον εμείς έχουμε απομείνει από αυτούς τους αγώνες να μην έχουμε τους αγώνες αλλά τη θεωρία που έχει εκπέσει στο πεδίο της ιδεολογία. Με αυτή την έννοια δε χρειαζόμαστε ιστορικά επαναστατική θεωρία πρώτα και κύρια άμεσα. Αυτό που άμεσα χρειαζόμαστε είναι αγώνες, είτε μας αρέσει είτε όχι πάνω εκεί θα βασιστεί και η επαναστατική θεωρία για να προχωρήσουν αυτοί οι αγώνες.

Θα θεωρήσω δεδομένο εγώ από την πλευρά μου ότι τις περισσότερες φορές όπου θα εμφανιστεί ένας αγώνας στοιχεία (τουλάχιστον) αμεσοδημοκρατικού τρόπου λήψης των αποφάσεων θα υπάρχουν, λίγα ή πολλά, σημαντικά ή πιο ασήμαντα. Ποια είναι τώρα η δουλειά κάποιου εδω πέρα; Να περιμένει πότε όλα αυτά θα καθαρίσουν και πότε θα εμφανιστεί μπροστά του η άμεση δημοκρατία έτσι όπως αυτή είναι όμορφη στα λαμπρά έργα της επαναστατικής ιδεολογίας, ή θα πρέπει να αναμειχθεί στον αγώνα και να προσπαθήσει με τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις του να κάνει την αμεσοδημοκρατία να εμφανιστεί; Και πως θα το κάνει αυτό; Θα πάει και θα πει συναγωνιστές και συναγωνίστριες να αποφασίζουμε αμεσοδημοκρατικά γιατί έτσι λέει ο Μαρξ και ο Μπακούνιν, ή θα πάει να πει το πολύ απλό αποφασίζουμε αμεσοδημοκρατικά γιατί αυτό το θέμα μας αφορά όλους; Αυτή είναι η διαφορά.

Τέλος πάντων. Εν ολίγοις: το ζήτημα για μένα δεν είναι να γίνουν οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές ή ελευθεριακοί κομμουνιστές αλλά οι αναρχικοί, αντιεξουσιαστές ή ελευθεριακοί κομμουνιστές να γίνουν εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι. Και με αυτή την προβοκατόρικη τοποθέτση θα κλείσω προς το παρόν...

Προβοκάτσια


Είναι δυνατόν εμείς οι εμπορουπάλληλοι να μην τιμήσουμε τον κινέζικο πολιτισμό μαζί με τα Notos;;;


Το έντυπο ΣΤΑΣΗ στο συνεχές τρέξιμο των επισφαλών σχέσεων σας προσκαλεί στην εκδήλωση

Η G700 δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις

ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ

Δε μιλάμε για λίγα ευρω παραπάνω

αλλά για όλη μας τη ζωή


ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ με

- κούριερ, ντελιβεράδες, εξωτερικούς υπαλλήλους - οδηγούς

(από το σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου Αθήνας)

- Σερβιτόρους – Μάγειρες εργαζόμενους στον επισιτισμό

(από το σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων της Αθήνας)

- Εμποροϋπαλλήλους

(από το περιοδικό ΡΕΠΟ που εκδίδεται στο χώρο του εμπορίου στην Αθήνα)

- Βιβλιουπαλλήλους

(από την συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος που δραστηριοποιείται στον χώρο του βιβλίου στην Αθήνα)

- Πρωτοβουλίες από τη Θεσσαλονικη

ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΙΟΥΝΗ

20.00 στη ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


"Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Θα γδάρουμε τους πάπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας υπήρξε ανεκτίμητη".

"Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι παρά αυτοί οι ίδιοι που τη διαλύουν στην πραγματικότητα ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της."

"Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί οι εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται και ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους."

"Ο Λόγος της Λαμίας"

Γιατί εκτός από τα φυσεκλίκια, τα άλογα και το αντάρτικο, οι μεγάλοι ήρωες, πού τόσο θαυμάζονται από νεοναζί μέχρι και αναρχικούς είχαν και πολιτικό λόγο...




Καλοκαίρι του 2004. Μόλις έχω πιάσει δουλειά. Το φθινόπωρο που ακολούθησε, είχαμε βγάλει το πρώτο τεύχος του Κιβωτίου. Τότε είχαμε πει να έχουμε και μία σελίδα με εμπειρίες από τους χώρους δουλειάς, δικές μας ή και άλλων... Κάθομαι εγώ να γράψω ένα κειμενάκι αλλά μου βγαίνει πολύ λογοτεχνία. Κάπως έτσι γεννήθηκε η τελευταία σελίδα του περιοδικού με τον τίτλο No tears for the creatures of the night... Είναι σε λίγες γραμμές λογοτεχνικές εκδοχές συμβάντων στη δουλειά. Τα ξαναδιάβασα μετά από πολλά χρόνια τώρα και ένιωσα κάπως περίεργα. Τέλος πάντων. Ορίστε:

Τα αφιερώνω στο Θάνο, που μου τα θύμησε και που τα θυμότανε...
Και που θέλει δε θέλει, θέλω δε θέλω στο ίδιο καζάνι βράζουμε...

Από το πρώτο τεύχος:

Κλείνω την πόρτα πίσω μου, βγάζω τον καπνό από την τσέπη και στρίβω ένα τσιγάρο. Παχύ και απολαυστικό, το ανάβω, τραβάω την πρώτη τζούρα, κρατάω τον καπνό λίγο και ξεφυσάω με απόλαυση... Καρκίνος... Βρογχίτιδα... Χρόνια αναπνευστικά προβλήματα... Υπογονιμότητα... ΟΚ. Βλάπτει σοβαρά την υγεία... Τι δεν την βλάπτει; Το μεταλλικό νερό και τα βιολογικά; Μην πω τίποτα τώρα... Τι δηλαδή να μπούμε σε μια θερμοκοιτίδα και να βγούμε νεκροί; Καλύτερα στην φωτιά παρά στον πάγο... Ξεφυσάω άλλη μία τζούρα και την στέλνω έξω. Έξω... Σε πράσσινα λειβάδια με δροσερά ρυάκια και πλούσιες σκιές, σε έναν ήλιο που ζεσταίνει το πρωί και δροσίζει το απόγευμα, σε βροχές που πέφτουν με φόντο το ουράνιο τόξο και σε λουλουδια που χορεύουν με τις σταγόνες... Το Νόμπελ μου παρακαλώ... Έξω. Πλεονασμός. Καταρχήν είμαι κάτω. Ισόγειο. Άρα μόνο πάνω υπάρχει (και αυτό όχι εξαιτίας της κοινωνικής μου θέσης έτσι;). Πάνω λοιπόν υπάρχουν πολυκατοικίες δύο για την ακρίβεια, μία δεξία μία αριστερά... Στην μέση ένα κομμάτι του ουρανού, γκριζομπλε, κάτι σύννεφα, υποτίθεται ότι υπάρχουν πίσω από αυτό το γκριζομπλέ. Υποτίθεται.
Λοιπόν, που λέτε το έξω είναι πλεονασμός, καθότι έξω δεν υπάρχει. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχει και απόδραση. Να αποδράσεις να πας που; Και να αποδράσεις πως; Είμαστε καλά κλεισμένοι μέσα. Είμαστε χωμένοι και όλη σχεδόν η διαφορά είναι η συνείδηση αυτού του χωσίματος. Ακόμα και να καταφέρεις να αποδράσεις αργά η γρήγορα, σκληρά ή απαλά πάλι μέσα θα γυρίσεις. Λέει, το 8ωρο είναι κόλαση αλλά μετά πάω και ζω στον κόσμο μου και στην φάση μου... ΟΚ. Αλλά το 8ωρο είναι το 1/3 της μέρας σου. Αν βγάλουμε και τον ύπνο (όπου και αυτός κόλαση μπορεί να είναι), σου μένει άλλο ένα τρίτο. Χωρίς πολλά πολλά (αν αφαιρέσουμε και τον υπόλοιπο νεκρό χρόνο) αν σου μείνουν 4 ώρες στο 24ωρο είναι ΟΚ; Πάς μακρία αυτές τις 4 ώρες, να ‘ρθω μαζί σου. Ή δεν θέλεις να βλέπεις κανέναν;
Γαμώτη μου. Έχω κάνει ήδη το μισό τσιγάρο. Καμία απολύτως μελαγχολία. Αλλάζω σκέψεις. Αλλά είναι κάπως δύσκολο. Κάνει ζέστη, είναι Αύγουστος και η πόλη είναι γεμάτη μπάτσους, εθελοντές και τουρίστες λες και ξέβρασε η θάλασσα όλα τα σκατά της, η άμπωτη της ταξικής πάλης. Σε αυτή την λαμπρή σκέψη μου χαμογελάω.
Το τσιγάρο κοντεύει να τελειώσει. Τρεις τέσσερεις τζούρες ακόμη... Καθώς ξεφυσάω τον καπνό κοιτάω προς τα πάνω... καλέ το Ζέπελιν (προσέξτε σας παρακαλώ το κεφαλαίο Ζ). Λοιπόν είναι αστείο. Μου θυμίζει κάτι φουσκωμένες καπότες στις ιστορίες του Edika, και έχει πλάκα έτσι όπως επιπλέει στον ουρανό. Η αλήθεια είναι ότι με κομπλαξάρει όμως. Νιώθω ότι πρέπει συνεχώς να είμαι όμορφος και ατσαλάκωτος, και βέβαια cool, σαν τον Καραμανλή όμως. Το απόλυτο cool. Όμως χτες το μεσημέρι που σχόλαγα και περπατούσα κάτω από τον ήλιο, ξαφνικά ο ουρανός σκοτεινιάζει, περιμένωντας να δω κάνα σύννεφο σηκώνω το κεφάλι μου. Αλλά ήταν αυτή η μαλακία... Τότε ήθελα να φάω όλες τις πινέζες του κόσμου, όλα τα καρφιά και όλες τις βελόνες και να τα φτύσω κατα πάνω του μήπως και σκάσει.
Το τσιγάρο τέλειωσε το πετάω στην λεκάνη και πατάω το καζανάκι. Βγαίνω έξω και πάω να συνεχίσω την δουλειά μου.
«Άργησες» λέει αυτή. «Έ, τι να κάνουμε...» απαντάω εγώ. «Κάπνισες;» ρωτάει αυτή. «Δεν βγαίναν αλλιώς» της λέω εγώ, μπροστά στους πελάτες. Και αυτή μένει να απορεί… Κάθομαι στην θέση μου και σκέφτομαι τα καρφιά και τις βελόνες. Χωρίς απολύτως καμία μελαγχολία. No tears for the creatures of the night…

Από το δεύτερο:

Η ώρα είναι 7:30 και μόλις έχω μπει στο τραίνο. Το βαγόνι γεμάτο, αλλά όχι ασφυκτικά. Από την αρχή που είχα έρθει σε αυτή την πόλη το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι κανένας δεν κοιτάει κανέναν στο δρόμο, ή στα «μέσα μαζικής μεταφοράς». Βάζουν όλοι το κεφάλι κάτω και πάνε… Το που πάνε είναι άλλη κουβέντα. Το μισό θέμα είναι που πάνε, το άλλο μισό θέμα είναι πως πάνε και το όλο θέμα είναι γιατί πάνε. Εγώ μεγάλωσα σε μία μικρή πόλη, στην περιβόητη ελληνική επαρχία, εκεί τουλάχιστον οι άνθρωποι κοιτάνε άλλους ανθρώπους στο δρόμο. Αυτό το αντανακλαστικό μου έχει μείνει λοιπόν, και κοιτάω τον κόσμο…
Οι άνθρωποι στα τραίνα στις 7:30 είναι οι πιο θλιμμένοι άνθρωποι που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Δεν είναι η θλίψη ή συντριβή ενός απότομου τραγικού γεγονότος που αλλάζει τον μικρόκοσμο σου. Είναι η θλίψη και η συντριβή μίας τραγικής καθημερινότητας. Φρεσκοβαμμένα γυναικεία πρόσωπα, με τα μάτια ήδη τόσο κουρασμένα, αξύριστα μελαμψά πρόσωπα με τα ρούχα και τα χέρια να λένε τη δουλειά κάνουν, τύποι στα κουστούμια τους και στους δερμάτινους φακέλους τους, φοιτητές με κάτι ανακατεμένα βιβλία στην τσάντα και ανακατεμένα μαλλιά… Όλοι με κάτι μούτρα μέχρι κάτω να λένε από μέσα τους: «Γαμώ την παναγία μου, που στο διάολο πάω;» Ορισμένα πρωινά αυτές οι σκέψεις μου φέρνουν ένα χαμόγελο. Άλλα δεν έχω την δύναμη καν να χαμογελάσω. Θα πω μόνο: «Τι σκατόφατσες είναι αυτοί;», αλλά θα δω την φάτσα μου στο γυαλί της πόρτας και θα ξαναπώ: «Σιγά ρε μαλάκα, μήπως η δικιά σου είναι καλύτερη;»
Τα τραίνα το πρωί είναι πολύ πακέτο. Ακόμα και στην σπάνια περίπτωση που θα σηκωθώ με λίγο καλή διάθεση, μόλις μπω εκεί μέσα με πιάνει μία θλίψη μία μελαγχολία, μία μαυρίλα στην ψυχή ρε παιδί μου άλλο πράγμα. Ώσπου ένα πρωί που είχα πραγματικά καλή διάθεση, και επειδή ήθελα να την κρατήσω αυτή την γαμημένη, στο πρώτο βλέμμα που έριξα γύρω μου σταμάτησα. Κατέβασα το κεφάλι μου κάτω. Δεν κοίταζα κανέναν, κοίταζα πάνω τους αρμούς σύνδεσης της κολώνας με την οροφή του βαγονιού, και το πλαστικό του τζαμιού, και διάβασα άλλη μία φορά όλα τα προειδοποιητικά σηματάκια. Κράτησα την καλή μου διάθεση, αλλά κατέβασα και απέστρεψα το βλέμμα μου.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω τα πρωινά στα τραίνα. Να κρατήσω την καλή μου διάθεση, ή να κρατήσω το βλέμμα μου. Το πρόβλημα δεν είναι ακαδημαικό, είναι ένα καθημερινό μου πρόβλημα: θα συνεχίσω να κοιτάω τους ανθρώπους άσχετα με την ψυχική μου φθορά; Ή θα σκύβω το βλέμμα μου μπροστά τους; Διάλεξα να πολεμήσω το βλέμμα μου και να συνεχίσω να κοιτάω τους ανθρώπους. Διάλεξα η ψυχική μου κατάσταση να μπορεί να αντέξει, αν δεν μπορέσει υπάρχουν ένα σωρό ιδρύματα.
Όταν μπαίνω στο τραίνο στις 7:30 πια δεν κοιτάω ούτε τους αρμούς της κολώνας ούτε τα τζάμια. Έχω τα μάτια μου στο ύψος όλων των υπόλοιπων ματιών. Δεν κέρδισα ούτε έχασα κάτι μέχρι στιγμής, ίσως μόνο να κέρδισα λίγο θάρρος και μία διαπίστωση, κανένα δάκρυ για τα πλάσματα της νύχτας. Γιατί πλάσμα της νύχτας είναι όποιος σηκώνεται στις 6:30 να πάει για δουλειά.

Από το τρίτο:

Μπιπ, μπιπ, μπιιπ, μπιουπ, μπιαπ. Armed. You may exit now. Καλά... θα την έκανα και νωρίτερα αν γινόταν, αλλά δεν... ακόμα... Τέλος πάντων. Αναφορά: 8:32, «οπλίζω» τον συνεγερμό του καταστήματος 073, και σχολάω. Στέκομαι έξω από το μαγαζί, φτιάχνω ένα τσιγάρο, αποχαιρετώ την συνάδελφο, ανάβω το τσιγάρο. Τραβάω μία τζούρα και τραβάω προς τα κάτω. Όπως στις ταινίες.
Είμαι μία ακούραστη σάρκινη μηχανή. Κάθε μέρα περνάν από τα χέρια μου 200 κιβώτια και εγώ τα βάζω στην θέση τους. Πιο γρήγορος και από την σκιά μου. Όσο χαμηλό ή όσο ψηλό και αν είναι το ράφι για μένα δεν έχει σημασία: με ακρίβεια χειρουργικού χτυπήματος θα μπει το κάθε κιβώτιο στην σωστή του θέση. Θα έρθει μία μέρα, όπου θα μπω στο μαγαζί, θα με περιμένουν 80 καρότσια γεμάτα ως πάνω με μακαρόνια, ρύζια, τοματοπολτούς, απορρυπάντικα για κάθε λεκέ και κάθε ενοχή, γάλατα, κόλες και κόκες, και εγώ πια, με κάτι μπράτσα σαν του Χουλκ, θα πιάνω τα κιβώτια με το ένα χέρι το καθένα και ένα με τα δόντια μου και θα τα βάζω στην θέση τους. Θα βγάζω άναρθρες κραυγές και όλοι οι πελάτες θα με φοβούνται και δεν θα με ρωτάνε ηλίθιες ερωτήσεις, που διασαλεύουν την πνευματική μου ηρεμία. Και όταν θα θυμώνω δεν θα χρειάζεται να συζητάω τίποτα. Θα εκτοξέυω ψηλά στον ουρανό ένα κιβώτιο (γάλατα εννοείται έτσι;) το οποίο θα εντοπίζει και θα πετυχαίνει right between the eyes τον πιο ηλίθιο κάθε φορά μάνατζερ. Ένα είδος κοινωνικού ελέγχου. Ακριβώς όπως στις ταινίες.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν θα μ’ άρεσε κάτι τέτοιο, -πάντα μου άρεσαν οι πιο εκλεπτυσμένοι ήρωες. Θα αναπτύξω λοιπόν την τέχνη του κοπιδιού. Έτσι δεν ξεκίνησαν και οι μεγάλες παραδόσεις των πολεμικών τεχνικών των σαμουράι; Θα κόβω λοιπόν με ολοένα μεγαλύτερη ταχύτητα τα χαρτοκιβώτια, στα κατάλληλα σημεία χωρίς να καταστρέφω το εμπόρευμα. Σωστό μήκος λάμας ανάλογα με την σκληρότητα του χαρτονιού, σωστά σημεία... Τρεις κινήσεις, και το κιβώτιο είναι έτοιμο. Κομμένο, να δείχνει το λαμπερό περιεχόμενο του σαν ξεκοιλιασμένη γάτα στην άσφαλτο μέσα Αυγούστου. Κάποια στιγμή θα κόβω και με τα δύο χέρια, ένα κοπίδι στο κάθε χέρι. Θα επιτίθεμαι στα καρότσια και χωρίς να μετακινώ τα κιβώτια θα τα κόβω εκεί που χρειάζεται να κοπούν. Αναγκαστικά και λόγο της φυσικής επιλογής θα μου φυτρώσουν και άλλα χέρια, θα γίνω ο Εκατόγχειρας Με Τους Χαρτοκόπτες. Θα είμαι κίνδυνος θάνατος για οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτονιού. Και όταν θα θυμώνω θα επιτίθεμαι με μανία στους μάνατζερ και θα φτιάχνω θαυμάσιες μπριζόλες από αυτά τα γουρούνια. Just like the movies.
Είμαι ο ακούραστος μαχητής, είμαι μία μηχανή θανάτου, είμαι ο μάγος των κιβωτίων και ο μύστης των πτυχών των διπλώσεων τους. Είμαι μία απρόσωπη διεκπαραίωση ενός υψηλού καθήκοντος, είμαι μία σιωπηλή μηχανή ανεφοδιασμού των ραφιών.
Είμαι ο σοφός δάσκαλος του ζεν, που με την πείρα αιώνων γνωρίζω κάθε μυστικό και απόκρυφο σημείο του μαγαζιού, που με την απέραντη υπομονή μου μπορώ να καθοδηγώ ανθρώπους –κάθε νοητικής ηλικίας- να βρουν το αντικείμενο του πόθου τους, που είμαι ένα μικρό πανοπτικόν που όλα τα βλέπει και όλα τα ξέρει: πόσες ντομάτες α’ και β’ διαλογής έχει το βασίλειο μου, πόσα μακαρόνια και πόσες άμμους για γάτες, είμαι ο δίκαιος με τους ευγενικούς «Συγγνώμη θα μπορούσατε να μου πείτε που είναι το αποσκληρυντικό πλυντηρίου; Στα απορρυπαντικά κυρία μου», και σκληρός με τους αδίκους «Μα που είναι το ζαχαρούχο γάλα; Μα φυσικά στα γάλατα». Είμαι ένας σοφός δάσκαλος καθότι ξέρω ότι όλα θα τελειώσουν είτε στον βρυχηθμό που κάνει το καζανάκι, είτε στο ουρλιαχτό του απορριματοφόρου στις πεντέμιση το πρωί.
Είμαι ένα πλάσμα του σκοταδιού. Κινούμαι αθόρυβα, όταν όλοι κοιμούνται, δουλεύω ακατάπαυστα, όταν όλοι ξεκουράζονται. Κατέχω τις τέχνες του φωτός και τις τέχνες του σκότους. Ξέρω άδυτα μυστικά. Είμαι ένα πλάσμα της νύχτας και δεν γουστάρω να κλαίει κανένας για μένα.
Είμαι ένας πολύ τσαντισμένος πωλητής ταμίας super market.

Από το τέταρτο:

Πρωί. 10 πάει 11 είμαι στην δουλειά, γεμίζω ράφια με μαρμελάδες και βαριέμαι την ζωή μου, αυτή, την επόμενη και την προηγούμενη μαζί. Νομίζω ότι ο χρόνος έχει παγώσει, μέχρι να πιάσω το κάθε βάζο νομίζω ότι περνάνε 576 χρόνια, σε κάθε κίνηση αντιστοιχεί και από μία δεκαετία. Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι… Η προοπτική του να γεμίσω το ράφι μου φαίνεται σαν να πρέπει να ανέβω το Έβερεστ με το ένα πόδι… Έχω ακόμα 7 δίσκους βάζα, κεράσι, βερίκοκο, ροδάκινο, φράουλα… έχω βάλει τα 2 εδώ και 10 λεπτά… Στο τέλος με βλέπω με καμπούρα, μπαστούνι, και μία γενειάδα 4 μέτρα να βάζω το τελευταίο βάζο στο ράφι, να μπαίνω στο βιβλίο Γκίνες σαν ο άνθρωπος που έκανε 3 εκατομμύρια χρόνια να βάλει 9 δίσκους βάζα στο ράφι… Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω πραγματικά τον χρόνο να περνάει από πάνω μου, να γλύφει με μία γλώσσα γεμάτη αγκάθια κάθε μυ του κορμιού μου, να αγκαλιάζει με τα καυτά του μπράτσα κάθε μου σκέψη και να τρυπάει τα πόδια μου με ξύλινα σουβλιά.
Θέλω να σταματήσω, να παγώσει ο χρόνος 5 λεπτά, τα βάζα να μην πρέπει να μπουν στην θέση τους, και εγώ να μην πρέπει να τα βάλω. Να μην χρειάζεται κανένα βάζο να μπει στο ράφι του… Αλλά όλα αυτά είναι μόνο και σκέτα μαλακισμένες σκέψεις. Ο χρόνος δεν παγώνει, τα βάζα είναι εκεί, εγώ είμαι εκεί, και η όμορφη και εφήμερη σχέση μας αναμένεται να κρατήσει 23 δευτερόλεπτα είναι επίσης εκεί, ακόμα πιο ακλόνητη και από μένα και από τα βάζα. Ξαφνικά όμως σταματάω, και κοιτάω τους δίσκους με τα βάζα, τα κοιτάζω και στέκομαι νικημένος μπροστά τους… Νικήσατε γαμημένα, θα σας βάλω στο ράφι… Να ησυχάσω και εγώ, να βρείτε και εσείς επιτέλους τον προορισμό μας σε αυτή την ζωή.
Συνεχίζω με τις ίδιες αργές κινήσεις να γεμίζω το ράφι και σκέφτομαι από πού μπορεί να έχει έρθει αυτό το βάζω με μαρμελάδα, πόσο δρόμο έχει κάνει, πόσοι άνθρωποι έχουν κουραστεί και έχουν σιχτιρίσει για να το βάζω εγώ εδώ σε αυτό το ράφι; Πόσο πήρε ο καθένας μας σε αυτή την τεράστια αλυσίδα από το 1.43 που θα πληρώσει ο πελάτης για αυτό το βάζο; Αλίμονο ούτε 0.01 στον καθένα δεν πρέπει να βγαίνει… Αλλοτρίωση και μαλακίες…
Ξαφνικά τσαντίζομαι, αλλά είμαι πολύ τσαντισμένος, νιώθω να βράζω, κάνω μία έτσι και πλαφτς να σου ένα βάζο με μέλι σκάει στο πάτωμα… Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση και τέτοια… Το μέλι ανακατεμένο με γυαλιά απλώνεται μεγαλειωδώς στο πάτωμα. Είμαι πια έτοιμος να σπάσω ένα ακόμα ρεκόρ… Ο άνθρωπος που έκανε 679 χρόνια να μαζέψει ένα σπασμένο βάζο με μέλι… Σήμερα προβλέπω να γίνομαι διάσημος…
Αρχίζει η επιχείρηση… Νερά, χλωρίνες, χαρτιά, σφουγγαρίστρες, φωνές στους πελάτες να μην πλησιάζουν γιατί θα χτυπήσουν!!! (και καλά… η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως πάνε μαστουρωμένοι από ράφι σε ράφι δεν βλέπουν ούτε που πατούν ούτε που πηγαίνουν θα πατήσουν τα μέλια και θα κάνουν το μαγαζί μπουρδέλο)… Πήγε καλές 11 μέχρι να μαζέψω το μέλι… Μία ώρα για 9 δίσκους μαρμελάδες νομίζω ότι είναι και γαμώ τις παραγωγικότητες… Σταχανοβίτης σκέτος…
Εκείνη την μέρα, έδωσα ρεσιτάλ, έκανα το μαγαζί μπουρδέλο, έκοψα ένα μπουκάλι αραβοσιτέλαιο που έτρεξε από τα ράφι τρία ράφια πιο κάτω και τα έκανε όλα χάλια (τρία τέταρτα να τα καθαρίσεις), μου «πέσανε» 2 κιβώτια κρασί, έσπασα και ένα κιβώτιο αυγά… τα γάμησα όλα…
Τέλος πάντων 4 ώρες φόρτωνα, 4 καθάριζα… Στο τέλος βρώμαγα και εγώ τα πάντα… Αλλά μία ικανοποίηση όταν σχόλασα την ένιωθα. Δεν έγινε και τίποτα βέβαια, αύριο πάλι εδώ θα ‘μαι, με τα βάζα να περιμένουν. Αλλά μαθαίνω, από τότε όλο και πιο συχνά διάφορα εμπορεύματα υποκύπτουν στους νόμους της βαρύτητας και οι φίλες μου οι κατσαρίδες κάνουν τρελά τσιμπούσια.
Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω παντοδύναμος, νιώθω από τα χέρια μου να ρέει η μαγική δύναμη της βαρύτητας, αγγίζω ράφια και αυτά πέφτουν στο πάτωμα. Παλφτς οι μαγιονέζες, στρατκς τα αυγά, ζμουφ τα γιαούρτια, γκλουκτς τα κρασιά, πφςςςς τα αναψυκτικά (τα αγαπημένα μου, το ανθρακικό εκτινάζεται και πετυχαίνεις και πελάτη μαζί…). Μπουρδέλο ρε θα το κάνω το κωλομάγαζο σας άμα θέλω…
Χαμογελάω, ξέρω ότι δεν έγινε και τίποτα τρομερό, αλλά τι θα την η ζωή χωρίς αυτές τις μικρές τις απολαύσεις; Πως θα έβγαινε το οχτάωρο; Πως θα πέφτανε τα φράγκα στο τέλος του μήνα; Πως θα μπορούσαν οι αγαπημένοι μου πελάτες να ψωνίζουν αφειδώς χαρτομάντιλα για τα μαύρα δάκρυα που χύνουν για τα πλάσματα της νύχτας;

Υ.Γ.: Η στήλη θέλει να εκφράσει την ταξική της αλληλεγγύη στην συνάδελφο, η οποία δέχτηκε την αήθη επίθεση δημοσιογραφίσκων επειδή δήλωσε «ότι δεν ξέρει» όταν δημοσιογράφος με πολιτικά την ρώτησε για την προέλευση του τυποποιημένου ψωμιού. Να πάτε μαλάκες να ρωτήσετε τον Καραμολέγκο και τον Κατσέλη.

Από το πέμπτο:

Ήταν μία μέρα όπως όλες οι άλλες στην δουλειά. Ήμουν απογευματινή βάρδια και έβαζα κοκα κόλες στο ράφι. Ξέρετε εκείνα τα πακέτα με 6 μέσα που μία σε κάθε χέρι μετατρέπει ακόμα και τον τελευταίο υπάλληλο σε φονική μηχανή. Δεν θα σας πω όμως τώρα την ιστορία με τους 8 νεκρούς πελάτες που φυλάω στην κατάψυξη…
Τέλος πάντων, εκεί που με σχετικά χαρούμενη διάθεση τραγουδούσα το “No doves fly here”, καθώς σήκωνα κάτι 6αδες από το ράφι παρατήρησα κίνηση εντός τους. Και ως γνωστόν κίνηση σημαίνει ζωή. Γρήγορα αφυπνίστηκε το επιστημονικό μου ενδιαφέρον. «Ζωή στις 6άδες της κόκα κόλα!!!». Αφού πήρα όλα τα προστατευτικά μέτρα για αυτή την στενή επαφή τρίτου τύπου, τοποθέτησα μία 6αδα στο έδαφος και την κλώτσησα… Ξαφνικά καμία 20αριά κατσαριδόπουλα άρχισαν να απομακρύνονται προς πάσα κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα. Θα θελα κάτι σε πιο θρίλερ και σε πιο σπλάτερ. Ξανάβαλα την 6αδα στο ράφι, και βρήκα ευκαιρία να ειδοποιήσω τους ανωτέρους μου για το μεγάλο πρόβλημα που ενέσκηψε στην φυσιολογική λειτουργία του καταστήματος. Αφού ακολούθησα πιστά τους κανόνες της ιεραρχίας, πήρα δηλ. 3 τηλέφωνα πριν πάρω εκεί που ήξερα ότι έπρεπε να πάρω από την αρχή, έχω ανοιχτή γραμμή με την τεχνική υπηρεσία της εταιρείας.
«Ναι καλησπέρα, τηλεφωνώ από το τάδε κατάστημα. Πήρα να σας πω ότι έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τις κατσαρίδες.»
«Ωραία και ‘γω τι θέλετε να κάνω;» λέει ο τεχνικός της εταιρείας…
«Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι…» απαντάω εγώ ο πανέξυπνος.
«Κοιτάξτε κύριε, δεν είναι τεχνικό το πρόβλημα.» ανταπαντά ο τεχνοκράτης από την άλλη γραμμή. «Και συνεχίζει «είναι πρόβλημα καθαριότητας του καταστήματος, ρίξτε κατσαριδοκτόνο και να καθαρίζετε καλύτερα…»
Μάλιστα, ένα νέο καθήκον μου ανατίθεται στον κόσμο της θαυμαστής εταιρείας μου. Αυτό του απολυμαντή. Πάω να κάνω ένα τσιγάρο να το σκεφτώ το πράγμα. Καθώς κάνω το τσιγάρο καταλήγω στο αποφασιστικό και τελικά πολιτικό μου συμπέρασμα: Ο ρόλος του απολυμαντή είναι αντιδραστικός εφόσον λειτουργεί σαν πυκνωτής του κυρίαρχου αισθήματος της αποστείρωσης και επικωδικώνει τον κυρίαρχο λόγο για το σώμα και το φύλο. Ε λοιπόν όχι, ως εδώ! Ξαναπήγα στο ράφι να έρθω σε μία δεύτερη επαφή με το πρόβλημα. Καθώς κοίταζα τα κατσαριδόπουλα να κάνουν βόλτες γύρω-γύρω από τις 6άδες, συνειδητοποίησα τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους δεν θα μπω στο ρόλο του απολυμαντή: θα ήταν σαν να σκότωνα την μόνη έκφραση της φύσης σε αυτό το γκέτο της αλλοτρίωσης και του εμπορεύματος. Σε σχέση με ότι άλλο ζωντανό κινούνταν σε αυτό τον χώρο, εργαζόμενοι και καταναλωτές, οι κατσαρίδες ήταν εκ του μακρόθεν το πιο ζωντανό πλάσμα.
Ξαφνικά όμως χτυπάει ο τηλέφωνο και με διακόπτει από αυτές μου τις σκέψεις. Ήταν η προϊσταμένη μου, και πήρε για να μου εξειδικεύσει το καθήκον της εξολόθρευσης των κατσαρίδων, η οποία βέβαια συνάντησε την σθεναρή μου αντίσταση.
Ναι μωρή, ανάμεσα στα άλλα θα γίνω και ο Δαμαστής Των Κατσαρίδων. Τη μέρα δεν θα τις αφήνω να κυκλοφορούν, και το βράδυ θα κυκλοφορούν σε ειδικά ελεγχόμενους χώρους. Θα με υπακούν και εγώ θα τις σέβομαι. Τι λέτε ρε;
Ταυτόχρονα όμως και μέσα από την άρνηση αυτή μου βγήκε η θετικότητα. Γιατί όχι όλα τα ζωντανά πλάσματα να μην ενωθούν εναντίον του κοινού εχθρού. Οι κατσαρίδες να γίνουν λίγο άνθρωποι, και εγώ λίγο σαν τις κατσαρίδες. Οι κατσαρίδες να μιλάνε στους πελάτες και να τους λένε: «Μην αγοράζετε το σπίτι μου, έχω μέσα τα 236 νεογέννητα κατσαριδόπουλα μου, μην είστε κακός άνθρωπος.» Ή «Μην ψωνίζετε αυτά τα μπισκότα είναι χάλια, τα έφαγαν οι διπλανοί που μένουν μέσα στα κουλούρια και ψόφησαν.» Ή «Όχι, μη αυτά τα μακαρόνια!!! Είναι ο οικογενειακός μας τάφος εκεί.»
Αργά ή γρήγορα όμως θα έρθει η στιγμή της τελικής σύγκρουσης, λόγω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων κλπ. (ο Μαρξ τα λέει αυτά όχι εγώ έτσι;). Ξάφνου θα ανέβω πάνω σε μία ραφιέρα, ο δυνατός αέρας θα κυματίζει τα μακριά ξανθά μαλλιά μου και τις τεράστιες μαύρες κεραίες μου, θα ανοίξω τα 8 κατσαριδένια ποδια μου θα υψώσω και τα μαύρα μου φτερά και θα δώσω την εναρκτήρια κραυγή της σύγκρουσης. Αμέσως, χιλιάδες κατσαρίδες θα επιτεθούν στους τρομοκρατημένους πελάτες θα τους τρώνε τα μάτια και ότι ψώνια έχουν κάνει, και εγώ θα γυρνάω σαν Άγγελος του Ελέους να τους δίνω το χαριστικό χτύπημα, θα τους ξεσκίζω στα δύο για να γλιτώσουν από τον ατέλειωτο πόνο ενώ γιαούρτι, κωλόχαρτα, γατοτροφές και κρουασάν θα ξεχύνονται από τα σωθικά τους. Σύντομα το μαγαζί θα μετατραπεί σε σφαγείο. Οι πελάτες θα έχουν νικηθεί κατά κράτος. Τα σωριασμένα τους πτώματα θα τα κάνουμε σωρό να τα κάψουμε, ενώ από απέξω από το μαγαζί θα έχουν μαζευτεί τα κανάλια και πολύς κόσμος που θα κλαίνε απαρηγόρητοι.
Εμείς θα βάλουμε τέρμα το No tears for the creatures of the night, και θα κάνουμε πάρτι αλληλεγγύης.



Και από το τελευταίο τεύχος:

Έχουν αρχίσει οι πρώτες ζέστες και όλα έχουν αρχίσει να δουλεύουν λιγότερο στην δουλειά. Με πρώτους από όλους εμάς τους λαμπρούς και δοξασμένους υπαλλήλους της πολυχρονεμένης μας εταιρείας. Στην συνέχεια με γεωμετρική πρόοδο αρχίζουν να χαλάνε και τα μηχανήματα.
Η αρχή γίνεται με τα aircondition γύρω στη 1 το μεσημέρι, έξω 37 και εμείς μέσα να τρέχουμε και να κουβαλάμε –υποτίθεται έτσι; Στην συνέχεια αρχίζει να πέφτει συνέχεια μία ασφάλεια από την κατάψυξη με τα ψάρια –ο απόλυτος εφιάλτης: να πρέπει να μαζέψεις τα αποψυγμένα ψάρια μίας χαλασμένης κατάψυξης. Κάθε 10 λεπτά κλατς κάτω η ασφάλεια, και εγώ εννοείται από κοντά να την σηκώνω. Η ώρα έχει πάει 3 και η κατάψυξη δεν λέει να συνέλθει. Η εντολή από πάνω είναι σαφής: “Όπως μεταφέρεται το περιεχόμενον των προβληματικών καταψύξεων εις τας εναπομείνουσας λειτουργούσες καταψύξεις”. Και είμαστε τώρα 2 άτομα να πετάμε -κυριολεκτικά- τα ψάρια από το ένα ψυγείο στο άλλο. Μία πελάτισσα μας κάνει την παρατήρηση αν είναι σωστό αυτό που κάνουμε. Όχι της απαντάει η άλλη κοπέλα και εμείς συνεχίζουμε να παίζουμε με τα ψάρια νιώθοντας σαν ψαράδες πάνω σε ένα καΐκι στην δροσερή θάλασσα του Αιγαίου. Αφού τελειώνουμε πάμε να κάνουμε ένα δύο τσιγάρα να ξεπεράσουμε το σοκ της έντονης εργασίας…
Μπα! Που τέτοια τύχη! Στο δεύτερο τσιγάρο, γκλατς πέφτουν τα φώτα! Διακοπή ρεύματος! Εγώ και η άλλη κοπέλα (που έχουμε κάνει ένα θαυμάσιο ντουέτο) βγαίνουμε από τα αποδυτήρια και φωνάζουμε στους πελάτες να βγουν έξω με ένα προσποιητό ύφος πανικού λες και χτυπήσαμε πάνω σε παγόβουνο και θα βουλιάξουμε. Αφού βγάλουμε έξω τους πελάτες καθόμαστε να κάνουμε άλλο ένα τσιγάρο, και οι τρεις μας πια… Μπα! Η τύχη μας σήμερα είναι κυκλοθυμική! Γκλατστσα, έρχεται το ρεύμα… Ε ρε την τύχη μας σήμερα! Δεν γαμιέται λέμε, στα μουνιά μας και στον πούτσο μας. Σβήνουμε τα φώτα από τον πίνακα, και καθόμαστε και κάνα τέταρτο να κάνουμε με την ησυχία μας κάνα τσιγάρο… Τον καρκίνο θα βγάλουμε σήμερα…
Τέλος πάντων ανοίγουμε πάλι το μαγαζί, και ο Εκατόγχειρας Θεός Των Χαμάληδων μας χαρίζει κάνα 2ωρο ομαλής εργασιακής δραστηριότητας. Φυσικά έχουμε λιώσει από την ζέστη…
Η ώρα έχει πάει 6 και ξαφνικά διαπιστώνω ότι οι συντηρήσεις έχουν σταματήσει να δουλεύουν, 10 μέτρα φορτωμένα ψυγεία! Αν ήμουνα ρομπότ θα είχα κρεμάσει τα μηχανικά μου χέρια και το κεφάλι θα είχε γείρει προς τα πίσω βγάζοντας καπνούς.
Κάνω το μοιραίο και τραγικό λάθος, σε μία κρίση συνεπούς υπαλλήλου, να ενημερώσω την εταιρεία μου. Μεγάλη μαλακία. Γιατί φυσικά σιγά μην στέλνανε ψυκτικό στις 6 το απόγευμα… Ε, μου λέει ο επόπτης μου άδειασε την και βάλτην στην πάνω συντήρηση. Ε του λέω να τα αφήσουμε μήπως φτιάξει μόνο του το ψυγείο! (Μην γελάτε δεν είναι για γέλια! Έχει συμβεί και αυτό!) Όχι μου κάνει! Ευτυχώς είμαστε 3 άτομα και το απόγευμα, και έτσι μαζί με την άλλη κοπέλα αδειάζουμε τα ψυγεία, τα βάζουμε σε κιβώτια και στην συνέχεια και τα φορτώνουμε σε αυτό που ονομάζεται «ημιπαλέτα» (!!!) και δεν είναι κάτι άλλο από εκείνο το τετράγωνο σιδερένιο πράγμα με ρόδες.
Αφού λοιπόν τα αδειάζουμε και τελειώνουμε κατά τις 8 παρά, πάμε να τα βάλουμε στην πάνω συντήρηση, η οποία χωράει τρία τέτοια καρότσια. Παρένθεση: για να μπουν τα καρότσια στο θάλαμο της συντήρησης έχουν μία μικρή μπάρα με κλίση 30ο, και όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο τεχνικός ασφαλείας εδώ και 2 χρόνια που έρχεται κάθε 1η του μήνα, οφείλει η εταιρεία να την αλλάξει γιατί οι προδιαγραφές δίνουν μέχρι 10ο το πολύ κλίση… Βάζουμε λοιπόν το πρώτο εύκολα, βάζουμε και το δεύτερο σχετικά πιο δύσκολα (ξέρει κανείς τι σημαίνει να κουμαντάρεις με όλο σου το σώμα 200-300 κιλά πάνω σε ρόδες;). Η άλλη κοπέλα κάνει τον οδηγό –γιατί και η πόρτα είναι στενή- και εγώ σπρώχνω. Έχω βάλει λοιπόν 2 καρότσια και έχω κλάσει μέντες, μου έχει βγει η κωλοτρυπίδα στο στόμα, έχουν χεστεί τα αυτιά μου και άλλα τέτοια ωραία. Πάω λοιπόν να σπρώξω και το τρίτο το οποίο όμως είναι κακοφορτωμένο, έχει χαμηλά ελαφριά πράγματα και τα βαριά από πάνω. Τέλος πάντων σπρώχνω μία, τίποτα, σπρώχνω δύο τίποτα, σπρώχνω τρεις, τέσσερις, πέντε… Τα έχω δει όλα, έχω κλάσει 3 στρέμματα λάχανα, έχω δει το Χριστό Βιετκόγκ και τον απόστολο Πάυλο Ερυθρό Χμερ. Σταματάω και κοιτάω το καρότσι, με ύφος σουπερμακετίστα Κλιντ Ίστγουντ -ο καλός ο κακός και το καρότσι… Έχω πάρει που λέτε τώρα φορά, έχω φορτώσει σε μία τελική αναμέτρηση εμού και του καροτσιού. Σπρώχνω, ξανασπρώχνω αλλά φυσικά τίποτα, από την άλλη το κέντρο βάρους είναι σχετικά ψηλά, εγώ αφήνω όλη την τεράστια μυϊκή μου δύναμη να εκλυθεί, βγάζω και την κραυγή του θανάτου και γκλατς σκάει το καρόιτσι κάτω. Σε ένα πανέμορφο θέαμα. Βούτυρα πολτοποιημένα, γιαούρτια χυμένα, γάρο από τις φέτες να απλώνεται στο πάτωμα, χυμοί ανανά, μπανάνας, και αγγουριού να δημιουργούν πολύπλοκα ψυχεδελικά σχέδια… Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έκλυση τεραστίων ποσοτήτων αδρεναλίνης στο αίμα μου δημιούργησαν μία καθαρά θρησκευτική εμπειρία! Ο θεός υπάρχει και θα αναδυθεί μέσα από τα χυμένα και καταστρεμμένα τυριά, γιαούρτια και βούτυρα, όπως η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι αναδύθηκε μέσα από τους αφρούς της θάλασσας.
Αφού ξενέρωσα έκατσα να συλλογιστώ την κατάσταση. Καθόλου ευοίωνη… Σε μία ώρα φεύγω, και φυσικά ούτε λόγος να κάτσω έστω και 1 λεπτό παραπάνω για να μαζεύω τις μαλακίες από το πάτωμα, από την άλλη είναι μεγάλη μαλακία να τα φορτωθεί η άλλη κοπέλα με το που θα σκάσει για δουλειά το πρωί.
Έτσι χιμάω στο σωρό των προϊόντων και αρχίζω να τα πετάω όπως βρω μέσα στην συντήρηση, όταν λέμε πετάω εννοώ πετάω. Έκανα κανονική προπόνηση στο γιαούρτωμα, όχι μαλακίες. Φέτες πετούσαν στον αέρα σφυρίζοντας, γιαούρτια έφτιαχναν έναν όμορφο άσπρο ουρανό, και το γάρο από τις φέτες έριχνε τις δροσερές σταγόνες του πάνω στο ιδρωμένο και σφιχτό προλεταριακό μου κορμί. Τα έχω βάλει σε ένα τέταρτο και έκανα ένα μήνα να ξενερώσω!!!
Από τότε τα γιαούρτια, οι φέτες και τα βούτυρα δεν είναι εμπορεύματα, δεν είναι δουλειά, δεν είναι σιχτίρισμα. Είναι ηδονή! Είναι δημιουργία! Είναι τα συνθετικά μέρη ενός κόσμου που ακόμα δεν έχει φτιαχτεί! Από τότε τα γιαούρτια τα βλέπω σχεδόν ερωτικά! Για αυτό να κοιτάτε πάντα καλά τους υπαλλήλους των super market στα μάτια, και αν δείτε καμία περίεργη γυαλάδα στο μάτι, από εκεί να αγοράσετε μόνο κονσέρβες!

Time has come today...

Μετά από καρποφόρες προσπάθειες οι οποίες κράτησαν έναν σχεδόν χειμώνα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Από αυτή τη στιγμή και πέρα ένα νούμερο της ΕΣΥΕ φεύγει από τους εργαζόμενους και πάει στους άνεργους. Μετά από 4,5 συναπτά έτη κουβαλήματος κιβωτίων, θα περάσω ένα καλοκαίρι στις παραλίες προσπαθώντας να διώξω από κάθε εκατοστό του κορμιού μου την ΚΟΥΡΑΣΗ. Κλείνοντας και φεύγοντας από αυτή τη δουλειά, όντας ένας χαρούμενος απολυμένος υπάλληλος νιώθω ότι έχω να πω τόσα πολλά μα τόσα πολλά... Τέλος πάντων. Ορίστε τα μισά από όλα όσα έχω να πω. Από ένα δίσκο που δεν έχει φύγει από τα αυτιά μου ένα χρόνο και που με ευλαβική προσοχή έχω ακούσει επανειλλημένως στο δρόμο για τη δουλειά. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει τέτοια όρεξη για δουλειά να μην είναι αποδοτικός;


Η πίστη σώζοι


Αυτό θα πει αγαπητοί αναγνώστες μου κοινωνία των πολιτών... Όταν άρχισε έστω και λίγο να ζορίζει η όλη φάση με τις αυξήσεις στα τρόφιμα, οι μεγάλες αλυσίδες έδειξαν αμέσως την ευαίσθησια τους. Αφού για ένα χρόνο μας γάμησαν στις αυξήσεις (ενδεικτικά θυμάμαι πέρσι το Σεπτέμβρη το ιδιωτικής ετικέτας ηλιέλαιο είχε 80 με 90 λεπτά, για να φτάσει τον Απρίλη το εμπλουτισμένο κοντά στα 2 ευρώ...), τώρα έρχονται να μας το παίξουν ευαίσθητοι... Βρήκανε τζάμπα διαφήμιση, και είπανε να το εκμεταλλευτούνε (μπορεί να μου πει κανείς γιατί πρέπει να διαβάζω σαν "είδηση" την τιμή που έχει το κοτόπουλο στο Βερόπουλο;). Για όλο το καλοκαίρι ο ένας δε θα αλλάξει στις τιμές (βέβαια το καλοκαίρο ο τζίρος στην Αθήνα πέφτει στο 40% αλλά ντάξει) ο άλλος μειώνει 3% το γάλα (λέτε να είναι τα λεφτά που θα πάρει από τον Τσίπρα και τον Γιωργάκη;), ο άλλος λέει ότι το καθαρό κέρδος του είναι μόλις 1% (τι μας λες ρε μεγάλε; Μήπως αντί για ποσοστό να μας πεις και νούμερο; Γιατί εγώ καταλαβαίνω διάφορα με αυτό το 1%, όπως ας πούμε ότι κάθε 10.000 την ημέρα (που είναι ένα λογικό νούμερο τζίρου για ένα μεσαίο κατάστημα) τα 100 μπαίνουν καθαρά στην τσέπη σου. Κάτι το οποίο σημαίνει 600 καθαρά τη βδομάδα, που άμα τα πολλαπλασιάσουμε με ένα νούμερο στα 10 καταστήματα σημαίνει 6.000 ευρά καθαρά στην τσέπη σου κάθε εβδομάδα το οποίο μας κάνει 24.000 καθαρά το μήνα το οποίο μας κάνει καθαρά κέρδη 288.000 καθαρά κέρδη στην τσέπη σου το χρόνο... (και αυτά για μια μεσαία αλυσίδα έτσι;). Ο καθένας τη διαφημιστική πολιτική που γουστάρει... Τέλος πάντων, το δρόμο τον έδειξαν σύντροφοι και συντρόφισσες: μαζικές απαλλοτριώσεις σε σούπερ μάρκετ. Να δω τα ΜΑΤ να φυλάνε το Σκλαβενίτη και να γουστάρω...

Από την άλλη είχαμε την προηγούμενη βδομάδα την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος, στον απόηχο της οποίας βλέπω σε κυριακάτικη εφημερίδα "διαφήμιση" της Cosmote: Ο Θεοδόσης μόλυνε για 1000 χρόνια το περιβάλλον και από κάτω: πέταξε το κινητό του στα σκουπίδια...

Μάλιστα, έχω την απορία να δω πόσο χυδαίοι θα γίνουν ακόμα όλοι αυτοί οι κυρίοι οποίοι δε μας λένε πόσα χρόνια έχουν ήδη μολύνει τον πλανήτη, μόνο ασχολούνται με το μαλάκα το Θεοδόση. Ωραία μετάθεση της ευθύνης. Για την κατάσταση στον πλανήτη δε φταίνε οι βιομηχανίες, οι πετρελαικές και τα αφεντικά, φταίει ο κάθε τελειωμένος που πετάει το κινήτο του. Για το Τσέρνομπιλ και το Μομπάλ, για τις άπειρες πετρελαιοκηλίδες, για τις πυρκαγιές και την ερημοποιήση, για τα θερμοκήπια στην Ιεράπετρα και τις βαμβακοκαλλιέργειες στη Θεσσαλία, για τους ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη και σε κάθε Λευκίμμη αυτή της χώρας φταίει ο Θεοδόσης. Και όλο αυτό με ένα τραγικό τρόπο μου θυμίζει μία αφίσα από κάποια antifa ομάδα που γράφει με μεγάλα γράμματα Κανένας δεν είναι αθώος (από ότι διάβασα κάτι λέει για το ρατσισμό, και τα κυνηγητά που είχανε πέσει πριν 4 χρόνια). Εντάξει κανένας δεν είναι αθώος, αφού τους σφάξετε όλους θα κυβερνάτε τον κόσμο εσείς και οι συγκάτοικοι σας.

Μήπως να κάνουν οι σύντροφοι μία αίτηση να τους προσλάβει η Cosmote στο διαφημιστικό της τμήμα;

Προς το παρόν ας έχουμε όλοι μας την ευχή του άγιου Ιώαννη μπας και βγάλουμε το καλοκαίρι...


Οι σύντροφοι από την Κέρκυρα, μπήκαν εδώ στη διαδικασία να απαντήσουν σε κάποιες τοποθετήσεις μου και σε κάποια ζητήματα τα οποία έθιξα σε προηγούμενο τους κείμενο. Ορίστε λοιπόν και οι δικές μου ανταπαντήσεις. Όπου έντονα στοιχεία όσα γράφουν οι σύντροφοι.

Στο κείμενο του, λοιπόν, ο βααλ υπογραμμίζει την ανάγκη να κινηθούμε προς την κατεύθυνση αυτού που θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως μια «γείωση της θεωρίας», μια συνάντηση της με την πραγματικότητα, σημείο στο οποίο ο βααλ δίνει ιδιαίτερη έμφαση, αντιδιαστέλλοντας την πραγματικότητα αυτή με τις ιδέες.

Δεν αντιδιαστέλλω ακριβώς την πραγματικότητα με τις ιδέες. Εξάλλου γράφω “Κάτι το οποίο είναι μόνο εν μέρει (και μάλιστα σε μικρό μέρος) σωστό.” Αυτό εγώ δεν το θεωρώ αντιδιαστολή μάλλον, όσο επέκταση και εμπλουτισμό. Επανακαθορισμό σωστότερα. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι κλπ...

Βέβαια το ερώτημα που άμεσα ανακύπτει, σε εμάς τουλάχιστον, κατόπιν αυτής της διάκρισης αφορά τη φύση της πραγματικότητας αυτής, το από ποιόν διαμορφώνεται, από ποιόν νοηματοδοτείται. Γιατί ασφαλώς δεν υπάρχει σε αυτήν ένα εγγενές, αυθύπαρκτο νόημα. Κάθε κοινωνία συγκροτείται ως τέτοια, διαμέσου της δημιουργίας ενός κόσμου φαντασιακών σημασιών, οι οποίες καθορίζουν την πραγματικότητα, ενσαρκωνόμενες σε κάθε πτυχή της. Ο καπιταλισμός αναμφίβολα, όπως λέει ο βααλ είναι πραγματικότητα, είναι σχέση. Μια σχέση η οποία, για να το πούμε σε αδρές γραμμές, μεταφράζεται στην ανταλλαγή της δημιουργικής δύναμης του εργαζομένου με τη δυνατότητα απόκτησης εμπορευμάτων που βέβαια συμβαδίζει με την κεντρική θέση, την οποία η παραγωγή και οι οικονομία εν γένει καταλαμβάνουν στην υφιστάμενη κοινωνική θέσμιση.

Εντάξει εδώ είναι προφανές ότι διαφωνώ. Η κοινωνία, ακόμα και οι φαντασιακές σημασίες καθορίζονται από τους ταξικούς και κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Από τα αντιτιθέμενα συμφέροντα που εκδιπλώνονται και πολεμάνε μέσα σε μία κοινωνία. Εδώ με τη λέξη συμφέρον είναι προφανές ότι δε θέλω κατά καμία έννοια να περιορίσω την έννοια συμφέρον σε μία οικονομική διάσταση και μόνο. Συμφέρον είναι επίσης και επιθυμίες, ιδέες, στάσεις, συμπεριφορές δραστηριότητες αλλά φυσικά και πολιτικές ιδέες και απόψεις. Οι φαντασιακές σημασίες είναι για μένα προφανές ότι προκύπτουν ΜΕΣΑ από αυτή τη σύγκρουση. Όταν ο Σ ή Β ασκούσε κριτική στην γραφειοκρατική κοινωνία δεν το έκανε σε ένα αφηρημένο επίπεδο ιδεών που είχαν οι εργάτες της ΕΣΣΔ, αλλά αντιθέτως στη σωστή προσέγγιση και ανάλυση εκείνου του κομματιού της σοβιετικής πραγματικότητας στο οποίο μπορούσαν να έχουν πρόσβαση. Η αρχική θεώρηση ότι η ΕΣΣΔ είναι μία ταξική κοινωνία και άρα εκεί μέσα υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ εργατών και διευθυντών, τους ώθησε να δουν τις κλοπές μηχανημάτων, τα σαμποτάζ, τις αδικαιολόγητες απουσίες για παράδειγμα σαν ένα κομμάτι του ταξικού ανταγωνισμού που λάμβανε χώρα εκεί. Το ότι επιβεβαιώθηκαν τόσο γρήγορα σχεδόν σε όλα όσα έλεγε η ομάδα για τις γραφειοκρατίες επιβεβαιώνει και το σωστό της θεώρησης της. Αυτή όμως η φαντασιακή σημασία που, ας πούμε, κατασκεύασε ο Σ ή Β, δεν τους ήρθε από κάνα πλατωνικό σύμπαν αλλά από μία συγκεκριμένη μέθοδο, ματιά και προσέγγιση. Και αν δεν είχαν επιβεβαιωθεί να πω ότι μάλλον θα παραβλέπαμε αυτή την προσέγγιση του Σ ή Β παρά θα της δίναμε σημασία. Αυτό που λέω και ξαναλέω, δεν είναι να αφήσετε τις ιδέες και να ασχοληθείτε με την πραγματικότητα. Αυτό που λέω είναι ότι οι ιδέες είναι ΚΟΜΜΑΤΙ του κόσμου, και πρέπει να επανακαθορίσετε τις σχέσεις σας με αυτές. Όχι μόνο εσείς φυσικά. Για μένα όπως και κάπως και να ακούγεται δεν πρέπει οι εργάτες, οι εκμεταλλευόμενοι, οι καταπιεζόμενοι να γίνουν κομμουνιστές, αναρχικοί, καστοριαδικοί, αλλά αντιθέτως οι κουμμουνιστές, οι αναρχικοί, οι καστοριαδικοί να γίνουν εργάτες και εκμεταλλευόμενοι.

Επίσης στο κείμενο του βααλ προβάλλεται η βεβαιότητα ότι είναι το επαναστατικό κίνημα που, παρέχοντας απτές λύσεις ανταγωνιστικές ως προς την κυρίαρχη πραγματικότητα, προτάσσοντας μια άλλη, είναι αυτό που οδηγεί κάποιον στο να γίνει επαναστάτης και όχι οι ιδέες. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε εμείς συνιστούμε… ιστορικό παράδοξο, καθότι ούτε κανένα κίνημα διακρίνουμε να υφίσταται, ούτε και καμία «άλλη» πραγματικότητα –εκτός βέβαια και αν λογίζεται ως τέτοια η προσπάθεια του «χώρου» για απόδραση από την πραγματικότητα διαμέσου της υποκουλτούρας. Αυτή η «άλλη πραγματικότητα» δε κατά τη δική μας γνώμη ποτέ δεν υπήρξε. Το εργατικό κίνημα, φερ’ ειπείν, δεν ήταν μια «άλλη πραγματικότητα», υπήρξε πτυχή μιας πραγματικότητας, η οποία διακρινόταν από μια θεμελιώδη αντινομία.

Ναι όντως συνιστούμε ιστορικό παράδοξο. Υπάρχει όμως μήπως κάποια ιστορική ομαλότητα πάνω στην οποία η ύπαρξη μας παραδοξολογεί;;; Μάλλον όχι. Είναι προφανές φυσικά του τι είδους ερμηνεία κάνεις στα ίδια πράγματα. Αν δεν υπήρχε η Ουγγαρία το '56, ο Μάης του '68, πιστεύεις ότι θα έδινε κανείς σημασία στις ιδέες του Σ ή Β και της ΚΔ; Αν δεν υπήρχε το '36, πόσους ουσιαστικούς λόγους θα είχε κανείς να είναι αναρχικός; Αν δεν υπήρχε το '17 θα έδινε κανείς σημασία στον Λένιν και τον Τρότσκι; Αν δεν υπήρχε η Παρισινή Κομμούνα, και το τεράστιο εργατικό και επαναστατικό κίνημα του 19ου αιώνα πιστεύετε ότι θα θυμόμασταν ακόμα τους Μάρξηδες και τους Μπακούνηδες; Όχι φυσικά. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα. Οι απόψεις του Στίνα και της ομάδας του έχασαν εν μέσω της Κατοχής και του Εμφυλίου (όχι απαραίτητα στο επίπεδο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης αλλά κυρίως στο επίπεδο της κοινωνικής πραγματικότητας), αυτό πιστεύετε δεν έχει επηρεάσει την αποδοχή και την ιστορική συνέχεια τέτοιων απόψεων; Με απλά λόγια θα είσαστε και θα είμασταν αυτόνομοι αν δεν είμασταν πεπεισμένοι για την σημασία συγκεκριμένων ιστορικών παραδειγμάτων; Αυτή η προσέγγιση είναι ουσιαστικά μία διευρυμένη ερμηνεία της θέσης ότι οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται μέσα από τα κινήματα και όχι απαραίτητα συμμετέχοντας σε αυτά αλλά ακόμα και κρίνοντας τα. Αυτό το οποίο βασικά λέω είναι ότι εμείς σαν πολιτικά υποκείμενα είμαστε διαχωρισμένοι, και το νόημα αυτού του διαχωρισμού είναι ότι η συνάδελφος μου η Ματίνα δεν πρόκειται να οριστικοποιηθεί επειδή θα διαβάσει την Φαντασιακή ή την Κοινωνία του θεάματος... Και το νόημα δεν είναι να προσεγγίσεις τη Ματίνα σαν Καστοριαδικός αλλά σαν συνάδελφος της. Μόνο έτσι ξεπερνιέται αυτός ο διαχωρισμός. Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι δεν έγιναν κουμμουνιστές επειδή διαβάσανε Μαρξ.

Επίσης θα διαφωνήσω κάθετα στο αν το επαναστατικό κίνημα είναι πτυχή της πραγματικότητας ή άλλη πραγματικότητα. Στο βαθμό που τοποθετείται ενάντια στην πραγματικότητα είναι ΑΛΛΗ πραγματικότητα. (Ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι).

Η δε ανάδυση του οφείλετο, όχι στις «αντικειμενικές υλικές συνθήκες», στα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης –ή, έστω, δεν απετέλεσαν αυτά τον καθοριστικό παράγοντα–, αλλά, όπως και η ανάδυση της εργατικής τάξης καθεαυτής, ως διαδικασίας αυτοδημιουργίας, στην πεποίθηση περί ύπαρξης κοινών συμφερόντων.

Μπορείτε να μου αποσαφηνίσετε που ακριβώς είναι το όριο ανάμεσα στην υλική συνθήκη 5000 εργαζομένων σε μία αλυσίδα παραγωγής, που παίρνουν τα ίδια λεφτά, δουλεύουν με τους ίδιους ρυθμούς, έχουν το ίδιο αφεντικό και μένουν λίγο πολύ στην ίδια συνοικία και στο ότι αυτοί δεν έχουν ίδια συμφέροντα αλλά πιστεύουν ότι έχουν; Εγώ δε βλέπω πάντως καμία διαφορά. Αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν. Αυτό δε σημαίνει όμως σχεδόν τίποτα από μόνο του. Το να τις αγνοείς όμως και πλήρως είναι λάθος κατά τη γνώμη μου. Αν αγνοείς κάτι σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα σε αγνοήσει και αυτό.

Η κοινωνική ανθρωπολογία του εργατικού κινήματος για την οποία κάνουμε λόγο στο κείμενο μας ανήκει στο παρελθόν για τους λόγους που επιχειρήσαμε να αναλύσουμε στο «η πολιτικη…». Οι άνθρωποι, αντίθετα με ότι ισχυρίζεται ο βααλ στο κείμενο του, είναι ωφελιμιστές. Και αυτό όχι επειδή υφίσταται κάποια αναλλοίωτη εις το διηνεκές «ανθρωπινή φύση», αλλά επειδή απλούστατα κάθε κοινωνία που επιδιώκει να διαιωνίζεται ως έχει παράγει τον αντίστοιχο ανθρωπολογικό τύπο, ο οποίος ανταποκρίνεται στην επιδίωξη της αυτή. Αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος που οι σύγχρονες κοινωνίες παράγουν πρέπει να έχει ανοσία στην ανοησία που τις χαρακτηρίζει. Πρέπει να αγνοεί τη ζωτική ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής για νόημα. Είναι η επιδίωξη για διάσωση ενός νοήματος εκείνη που μπορεί να οδηγήσει το ανθρώπινο όν ακόμη και στη θυσία της βιολογικής του ύπαρξης, καθότι μιλάμε για ένα ζώο τρελό και καθόλου «ορθολογικό». Και η διάσπαρτη από «μάρτυρες» ιστορία του επαναστατικού κινήματος δεν συνάδει με τη θεωρία περί «λύσεων» που ωθούν τους ανθρώπους να γίνουν επαναστάτες. Κάθε άλλο. Την κάνει να φαντάζει αυθαίρετη.

Αυτή την παράγραφο πραγματικά δεν μπορώ να την καταλάβω. (Μπορεί και να μη θέλω...). Από την άλλη υπάρχουν νοήματα στα οποία αδυνατώ να δώσω ερμηνεία τι είναι ας πούμε η ζωτική ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής για νόημα; Τι είναι ωφελιμισμός ας πούμε; Επίσης γενικώς νομίζω ότι η προσέγγιση σας αυτή στην ιστορική εξέλιξη είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου. Αν ο άνθρωπος επιθυμούσε να παράγει και να αναπαράγει ένα συγκεκριμένο νόημα θα είμασταν ακόμα ευτυχείς πάνω στα δέντρα και μέσα στις σπηλιές. Αντιθέτως ακριβώς επειδή προσπαθεί διαρκώς να αλλάξει αυτό το πράγμα έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει. Και αυτό δεν το λέω με την έννοια της ιστορικής προόδου απαραίτητα αλλά με την έννοια της ιστορικής εξέλιξης. Να 'στε σίγουροι ότι πριν μόνο 50 χρόνια μία τέτοια δημόσια συζήτηση θα είχε εξασφαλίσει για όλους μας έναν ομαδικό τάφο στο Λαζαρέττο.

Ας ξεδιαλύνουμε εδώ μια παρεξήγηση που προέκυψε, αποσαφηνίζοντας ότι, αναφερόμενοι στη επικράτηση του αιτήματος περί «διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων», εννοούμε πως η προέλαση της ανάπτυξης, φέροντας ως προαπαιτούμενο την εγκαθίδρυση του ανταγωνισμού και του ατομικισμού, προϋποθέτει παράλληλα τη διάβρωση αξιών όπως η αλληλεγγύη και η κοινότητα. Αναφερόμαστε στην ηγεμονία του επί του συλλογικού φαντασιακού –η οποία ασφαλώς, πρέπει να πούμε, μιας και θίγεται από το βααλ, πως δεν άφησε ανεπηρέαστο και το εργατικό κίνημα. Η γραφειοκρατικοποίηση του δεν προέκυψε ερήμην του, αλλά κατέστη δυνατή ακριβώς εξαιτίας της εγκόλπωσης, της εσωτερίκευσης σε μεγάλο βαθμό των σημασιών που είναι σύμφυτες με αυτήν.

Θα επιμείνω είναι πολύ πιο περίπλοκη διαδικασία από αυτό που περιγράφεται. Δεν διαφωνώ καθέτως, ωστόσο είναι πολύ μεγάλη συζήτηση του τι έκανε το εργατικό κίνημα αυτό που είναι σήμερα...

Κατόπιν αυτής της διευκρινιστικής παρένθεσης ας επανέλθουμε στα περί «άλλης» πραγματικότητας. Εμείς αρεσκόμαστε να υπογραμμίζουμε ότι για να θέλει κανείς κάτι άλλο πρέπει να είναι σε θέση να το φανταστεί και, αντιστρόφως, δεν μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι άλλο εάν δεν το θέλει. Και αρκεί να στρέψει κανείς το βλέμμα γύρω του για να διαπιστώσει ότι… καμιά από τις εν λόγω συνθήκες δεν πληρείται. Αυτό το οποίο φαντάζονται και επιθυμούν οι άνθρωποι σήμερα είναι αυτό που υπόσχεται η καταναλωτική κοινωνία. Αυτόν τον εγκλωβισμό της φαντασίας και ως εκ τούτου της δημιουργικότητας εντός των ασφυκτικών πλαισίων που ορίζονται από την παντοκρατορία της οικονομίας είναι που φιλοδοξούσαμε να καταδείξουμε μετερχόμενοι τον όρο «πραγμοποίηση». Ασφαλώς εμείς δεν ενστερνιζόμαστε αυτό το οποίο ο Μαρξ εννοεί με τον όρο αυτό. Αντίθετα θεωρούμε ότι ο εργαζόμενος δεν είναι «πράγμα», ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να τον μετατρέψει σε τέτοιο και πως η επίτευξη του στόχου αυτού θα σήμαινε την κατάρρευση του ίδιου του καπιταλισμού. Κατάρρευση στην οποία θα συμπαρέσυρε δίχως άλλο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αυτό το οποίο θέλαμε να υπογραμμίσουμε με τη συγκεκριμένη –ενδεχομένως ασαφή και ανοιχτή σε παρερμηνείες, όπως οφείλουμε να παραδεχτούμε– διατύπωση είναι ο φόβος μας ότι αυτή η εγγενής τάση του καπιταλισμού τείνει να υλοποιηθεί. Και αυτός ο φόβος θεμελιώνεται στα σημάδια ατόνησης που παρουσιάζει η άλλοτε σθεναρή αντίσταση που οι άνθρωποι προέβαλλαν στην τάση αυτή, διεκδικώντας τη ενεργή συμμετοχή σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής από ένα καθεστώς που τους αποκλείει από αυτήν.

Ωραία, αν ισχύουν όλα όσα λέτε, τότε ελάχιστο -εώς καθόλου θα τολμήσω να πω- έχει η ύπαρξη μας. Το μόνο που φαίνεται να αφήνει μία πόρτα ανοιχτή στο σκοτεινό κελάρι που μας έκλεισε ο καπιταλισμός είναι ένα τείνει... Τα πράγματα είναι απλά. Οι καιροί της ήττας των επαναστατικων κινημάτων ήταν πάντα δύσκολοι. Πιστεύετε ότι οι σύντροφοι του Σ ή Β ήταν σε καλύτερη μοίρα; Το αντίθετο θα έλεγα, μιας και είχαν να αντιπαλέψουν και την σταλινική διστρέβλωση του επαναστατικού προτάγματος. Τέλος πάντων, παραδέχεστε και οι ίδιοι ότι είστε ασαφείς. Δε θα επεκταθώ γιατί μάλλον θα παρεξηγήσω. Απλά να ρωτήσω πάλι αυτό το έρμο το γιατί εσείς κάνετε ό,τι κάνετε...

Υπό τις συνθήκες αυτές ακόμη και ο εθελοντισμός φαντάζει ως αμυδρή αχτίδα ελπίδας που δεν αρκεί όμως για να διασκεδάσει τους φόβους που προκαλεί –σε εμάς τουλάχιστον– αυτή η εποχή η διακρινόμενη από την παντελή στειρότητα και έλλειψη πρωτοτυπίας που εντοπίζουμε σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δημιουργίας. Εν μέσω αυτής της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ασφαλώς και επιχειρούμε ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα να κάνουμε τις ιδέες μας πράξη, οφείλει όμως κανείς να παραδεχτεί ότι αυτό δεν συνιστά το πλέον εύκολο έργο για μια ομάδα, η οποία αριθμεί… τρία μέλη –και η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν μπορεί ποτέ να καταστεί πρωτοπορία, όπως αναφέρει ο βααλ, επειδή απλούστατα ποτέ δεν επεδίωξε κάτι που της μοιάζει απεχθές. Διανύουμε όπως φαίνεται μια περίοδο μεταβατική. Το τι μέλει να επακολουθήσει μένει να φανεί. Όμως ότι και να επακολουθήσει δεν μπορεί να ανάγεται σε ότι έχει προηγηθεί, να αποτελεί απλά ένα συνονθύλευμα φθαρμένων υλικών, καταλοίπων προγενέστερων κοινωνικοϊστορικών θεσμίσεων. Το εργατικό κίνημα, τα επαναστατικά κινήματα του παρελθόντος, ναι, ηττήθηκαν οριστικά, δεν μπορούμε, δεν θα αρκούσε ποτέ, να πιάσουμε το νήμα από εκεί που αφέθηκε. Κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν την άρνηση της ιστορίας ως κοινωνικής δημιουργίας. Είναι αναγκαία η αναζωογόνηση της ανθρώπινης φαντασίας. Οι ενδείξεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Εκείνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι το απροσδόκητο της ανθρώπινης δημιουργίας. Επιθυμούμε όσο τίποτε άλλο μια έκρηξη που, προκύπτοντας από το πουθενά, όπως ο Μάης του ΄68, θα έρθει και θα διαψεύσει, θα συντρίψει την πεσιμιστική μας διάθεση. Ως τότε ευελπιστούμε να συμβάλλουμε με όσες δυνάμεις έχουμε στον ερχομό αυτής της απρόσμενης επανάκαμψης της κοινωνίας στο προσκήνιο. Και όταν αυτή η επανάκαμψη συντελεσθεί, δεν θα λυπηθούμε καθόλου αν η πραγματικότητα θα μας έχει ξεπεράσει…

Εδώ τα βάζετε κάτω και τα λέτε όλα σε πέντε προτάσεις. Καταρχήν ας πούμε τι ακριβώς είναι αυτό που έχει ηττηθεί οριστικά; Η επιθυμίες και οι αγώνες των εκμεταλλευομένων; Ο σταλινισμός, ο λενινισμός, ο αναρχισμός; Θα πρέπει να ξέρετε ότι το επαναστατικό κίνημα γενικώς ποτέ δεν είχε καμία τρελλή συνοχή έτσι και αλλιώς αλλά το να αναφέρεστε σε όλη την ιστορία του επαναστατικού κινήματος τόσο αφοριστικά συνιστά σφάλμα. Απλούστατα επειδή έχουν ηττηθεί ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πράγματα στο επαναστατικό κίνημα... Το '68 δεν ήρθε από το πουθενά και καμία εξέγερση, και κανένα κίνημα δεν ήρθε από το πουθενά, αυτό δε σημαίνει ότι απαραίτητα όλα είναι προϊόν αντικειμενικών ιστορικών συνθηκών αλλά μάλλον ότι είναι αποτέλεσμα απλά ιστορικών συνθηκών.

Δεν υπάρχει απαισιοδοξία και αισιοδοξία, υπάρχει μόνο η πραγματικότητα, η συνείδηση και η δράση.

No war but the class war

O σύντροφος Φούφουτος ανέβασε αυτό εδώ το φοβερό video, και αναρωτιόταν για soundtrack. Μπήκα στον κόπο και έβαλα ένα. Ορίστε.

Είναι από τη δισκάρα London Calling των Clash το Hateful. Μάλλον για την πρέζα μιλάει το τραγούδι αλλά η πρέζα και ο καπιταλισμός είναι πολύ κοντά.



Όπως και να το κάνεις όμως η ζωή ποτέ δε θα είναι ανώτερη από την τέχνη. Atari Teenage Riot Revolution action...


...Πως μου ξέφυγε;;;

(Τώρα που το περιβάλλον έγινε μόδα ο πλανήτης θα σωθεί; Τώρα που οικολογία σημαίνει φτιάχνω ενα σερβερ που καίει 10% λιγότερο ρεύμα -όπως διαβάσαμε χτες σε διαφήμιση σε εφημερίδα- και πλένω τα ρούχα μου στους 30 και άλλα ωραία κόλπα του μάρκετινγκ για να ξεπλένουμε τις τύψεις μας από πράσσινους λεκέδες θα είναι όλα καλύτερα; Τέλος πάντων όταν ακούω οικολόγους να μιλάνε εγώ είμαι με το Ζερζάν: Όλοι στις σπηλιές..)

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα