Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εργασιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εργασιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εγγραφείτε και σεις στα feeds της Διώξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος
5 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 19:07
Κλικ για μεγέθυνσηΣήμερα έγινε μία πρώτη παρέμβαση από το Σύλλογο Βιβλίου και Χάρτου στο Χαρτόραμα, την εταιρεία που είχα την λαμπρή τύχη να εργαστώ για δύο -παρά λίίίίίίίίγο- μήνες...
Κόσμος ήταν αρκετός, μοιράστηκαν πολλές προκυρήξεις, φωνάχτηκαν συνθήματα, κολλήθηκαν αφισάκια και έγινε παρέμβαση στους συναδέλφους. Ο κόσμος, κυρίως γείτονες καθόταν ευχαρίστως να ενημερωθούν για το θέμα και πολλοί που σκόπευαν να ψωνίσουν άλλαζαν γνώμη. Το κλίμα ήταν πολύ καλό και η ανταπόκριση από τους συναδέλφους καλή.
Η προσπάθεια συνεχίζεται. Γενικώς το κλίμα είναι καλό. Ενδεικτικό του καλού κλίματος που επικρατεί είναι το παρακάτω:
Θυμάστε την ανακοίνωση που είχα αναρτήσει για την απόλυση μου; Λοιπόν, αυτή που λέτε η ανακοίνωση αναδημοσιεύτηκε στο indymedia... (Μπορείτε να δείτε εδώ, μιας και έχει μία σημασία.) Ενημερωθήκαμε λοιπόν ότι, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος πήρε το αφεντικό τηλέφωνο και του είπε ότι στο Indymedia λένε ότι οι αναρχικοί θα του σπάσουν το μαγαζί.
Ερώτηση πρώτη: Τι ηλεκτρονικό έγκλημα διαπράχθηκε ώστε να ασχοληθεί η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκληματος με αυτό; Προφανώς κανένα. Είναι μία απλή καταγγελία απόλυσης. Μήπως κύριε αστυνόμε, αντί να χασομεράτε με τις ανακοινώσεις -σχεδόν επώνυμες κιόλας- του Indymedia να ασχοληθείτε με πιο σοβαρά ζητήματα που κατατρύχουν το ελληνικό διαδίκτυο, το οποίο είναι γεμάτο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ναρκωτικών, πορνείας και δολοφονιών όπως όλοι ξέρουνε;
Ερώτηση δέυτερη: Δεδομένου του ζήλου των κυρίων αστυνομικών και προσπαθώντας να τον εξηγήσω αναρωτιέμαι: Ή δεν έχουνε τι να κάνουνε και ασχολούνται με βλακείες ή παίρνουνε μίζα από κάναν σιδερά. Επειδή πραγματικά αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιος θεώρησε αυτό σαν αντικείμενο ενασχόλησης της δίωξης ιντερνετικών εγκλημάτων για λόγους "εγκλήματος", το μόνο που μου μένει να πιστέψω είναι ότι από κάποιον που φτιάχνει ρολά για μαγαζά παίρνει μίζα.
Ερώτηση τρίτη: Οκ. είδατε την ανακοίνωση. Οκ, πήρατε τηλέφωνο. Τόσο προφανή ψέμματα γιατί είπατε; Αφού το Indymedia είναι εκεί όπως και ο σύντομος διάλογος που ακολούθησε και ο οποίος είναι μάλιστα κοσμιότατος (αν και δεν έχει σημασία μιας και ο σέρβερ είναι στα Εξάρχεια που λέει ο συνάδελφος σας ο Νώντας). Πιστεύετε ότι δεν μπορεί κάποιος να μπει και να δει; Έλεος πια με τα ψέμματα σας.
Συμπέρασμα Πρώτο: Αισθάνομαι περήφανος που για τρίτη γενιά σε αυτό το καταπληκτικό κράτος έχουνε ακόμα τους φακέλους μας στην ασφάλεια. Και χαίρομαι που αυτοί οι φάκελοι συνεχώς εμπλουτίζονται. Οι οποίοι φάκελοι είναι κάτι σαν τους οικογενειακούς τάφους στα χωριά (ξέρετε όλοι μέσα για 15 γενιές).
Συμπέρασμα Δεύτερο: Το ελληνικό κράτος πάει κατα διαόλου. Οριστικά και αμετάκλητα. Θα καταρρεύσει σύντομα και θα καταρρεύσει όχι απέξω αλλά από μέσα με τόσο ικανούς υπαλλήλους που έχει να το στελεχώνουν. Και για αυτό θα αναλάβουνε την εξουσία τα εργατικά συμβούλια. Και για αυτό κύριε αστυνόμε το μαγαζί δε θα το σπάσουμε αλλά θα γίνει κάτι ακόμα χειρότερο, θα το κολλεκτιβοποιήσουμε. Επίσης, θα εγκαθιδρυθεί η εξουσία των εργατικών συμβουλιών και θα σας βάλουμε όλους να σκάβετε τον ισθμό Ηγουμενίτσας-Θεσσαλονίκης. Όπως στην Κίνα. (Μεγάλη παρένθεση: Αντιμετωπίζω τώρα το εξής πρόβλημα γράφοντας αυτό το κείμενο: Τα όσα λέγονται είναι προφανώς σαρκαστικά, αλλά αυτό ο μόνος τρόπος να το επισημάνω είναι να γράψω το μακρυνάρι τούτο. Είχα άλλη λύση αλλά δυστυχώς απολυμένος και άνεργος δεν έχω καμία οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Γαμημένε καπιταλισμέ, ακόμα και απο τους σαρκασμούς μας λεφτά θες να βγάλεις.)
Άντε τώρα να ενημερώσετε και για αυτή την ανάρτηση.
Κόσμος ήταν αρκετός, μοιράστηκαν πολλές προκυρήξεις, φωνάχτηκαν συνθήματα, κολλήθηκαν αφισάκια και έγινε παρέμβαση στους συναδέλφους. Ο κόσμος, κυρίως γείτονες καθόταν ευχαρίστως να ενημερωθούν για το θέμα και πολλοί που σκόπευαν να ψωνίσουν άλλαζαν γνώμη. Το κλίμα ήταν πολύ καλό και η ανταπόκριση από τους συναδέλφους καλή.
Η προσπάθεια συνεχίζεται. Γενικώς το κλίμα είναι καλό. Ενδεικτικό του καλού κλίματος που επικρατεί είναι το παρακάτω:
Θυμάστε την ανακοίνωση που είχα αναρτήσει για την απόλυση μου; Λοιπόν, αυτή που λέτε η ανακοίνωση αναδημοσιεύτηκε στο indymedia... (Μπορείτε να δείτε εδώ, μιας και έχει μία σημασία.) Ενημερωθήκαμε λοιπόν ότι, η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος πήρε το αφεντικό τηλέφωνο και του είπε ότι στο Indymedia λένε ότι οι αναρχικοί θα του σπάσουν το μαγαζί.
Ερώτηση πρώτη: Τι ηλεκτρονικό έγκλημα διαπράχθηκε ώστε να ασχοληθεί η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκληματος με αυτό; Προφανώς κανένα. Είναι μία απλή καταγγελία απόλυσης. Μήπως κύριε αστυνόμε, αντί να χασομεράτε με τις ανακοινώσεις -σχεδόν επώνυμες κιόλας- του Indymedia να ασχοληθείτε με πιο σοβαρά ζητήματα που κατατρύχουν το ελληνικό διαδίκτυο, το οποίο είναι γεμάτο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ναρκωτικών, πορνείας και δολοφονιών όπως όλοι ξέρουνε;
Ερώτηση δέυτερη: Δεδομένου του ζήλου των κυρίων αστυνομικών και προσπαθώντας να τον εξηγήσω αναρωτιέμαι: Ή δεν έχουνε τι να κάνουνε και ασχολούνται με βλακείες ή παίρνουνε μίζα από κάναν σιδερά. Επειδή πραγματικά αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιος θεώρησε αυτό σαν αντικείμενο ενασχόλησης της δίωξης ιντερνετικών εγκλημάτων για λόγους "εγκλήματος", το μόνο που μου μένει να πιστέψω είναι ότι από κάποιον που φτιάχνει ρολά για μαγαζά παίρνει μίζα.
Ερώτηση τρίτη: Οκ. είδατε την ανακοίνωση. Οκ, πήρατε τηλέφωνο. Τόσο προφανή ψέμματα γιατί είπατε; Αφού το Indymedia είναι εκεί όπως και ο σύντομος διάλογος που ακολούθησε και ο οποίος είναι μάλιστα κοσμιότατος (αν και δεν έχει σημασία μιας και ο σέρβερ είναι στα Εξάρχεια που λέει ο συνάδελφος σας ο Νώντας). Πιστεύετε ότι δεν μπορεί κάποιος να μπει και να δει; Έλεος πια με τα ψέμματα σας.
Συμπέρασμα Πρώτο: Αισθάνομαι περήφανος που για τρίτη γενιά σε αυτό το καταπληκτικό κράτος έχουνε ακόμα τους φακέλους μας στην ασφάλεια. Και χαίρομαι που αυτοί οι φάκελοι συνεχώς εμπλουτίζονται. Οι οποίοι φάκελοι είναι κάτι σαν τους οικογενειακούς τάφους στα χωριά (ξέρετε όλοι μέσα για 15 γενιές).
Συμπέρασμα Δεύτερο: Το ελληνικό κράτος πάει κατα διαόλου. Οριστικά και αμετάκλητα. Θα καταρρεύσει σύντομα και θα καταρρεύσει όχι απέξω αλλά από μέσα με τόσο ικανούς υπαλλήλους που έχει να το στελεχώνουν. Και για αυτό θα αναλάβουνε την εξουσία τα εργατικά συμβούλια. Και για αυτό κύριε αστυνόμε το μαγαζί δε θα το σπάσουμε αλλά θα γίνει κάτι ακόμα χειρότερο, θα το κολλεκτιβοποιήσουμε. Επίσης, θα εγκαθιδρυθεί η εξουσία των εργατικών συμβουλιών και θα σας βάλουμε όλους να σκάβετε τον ισθμό Ηγουμενίτσας-Θεσσαλονίκης. Όπως στην Κίνα. (Μεγάλη παρένθεση: Αντιμετωπίζω τώρα το εξής πρόβλημα γράφοντας αυτό το κείμενο: Τα όσα λέγονται είναι προφανώς σαρκαστικά, αλλά αυτό ο μόνος τρόπος να το επισημάνω είναι να γράψω το μακρυνάρι τούτο. Είχα άλλη λύση αλλά δυστυχώς απολυμένος και άνεργος δεν έχω καμία οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Γαμημένε καπιταλισμέ, ακόμα και απο τους σαρκασμούς μας λεφτά θες να βγάλεις.)
Άντε τώρα να ενημερώσετε και για αυτή την ανάρτηση.
Ελπίζω να μην περιμένατε από μένα για να ενημερωθείτε για δύο πολύ σημαντικούς αγώνες που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή. Ο ένας είναι η απεργία των ψαράδων στη Μηχανιώνα και ο άλλος η κατάληψη του εργοστασίου της Ελίτ.
Για τον πρώτο ο σύντροφος Κόκκινη Περιστέρα το βάζει το θέμα σε μία σωστή βάση (αν και υπερβάλλει στις εκτιμήσεις του για το ΠΑΜΕ, έχει όμως τα δίκια του και το αναγνωρίζω). Επίσης ο σύντροφος αλίευσε ένα κομμένο σχολιάκι το οποίο νομίζω με καλύπτει απόλυτα όσον αφορά το χτύπημα που συγκλόνισε τον ελληνικό καπιταλισμό και παραλίγο να τον στείλει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Το αναδημοσιεύω αυτούσιο όχι επειδή συμφωνώ απαραίτητα με τους χαρακτηρισμούς του αλλά επειδή θίγει τα σωστά ζητήματα.
Για τον κάθε βλάκα που πιάνουνε να μαλακίζεται με γκαζάκια και μπουκαλάκια, έξω από τα δικαστήρια μαζεύονται κάθε φορά μερικές εκατοντάδες. Για τους αιγύπτιους εργαζόμενους, που απεργούν κόντρα στα αφεντικά, βρέθηκαν μόνο 10 αλληλέγγυοι και μετά λέμε "αλληλεγγύη στους μετανάστες" κι άλλα κουραφέξαλα.
Η χρονιά μπήκε καλά. Να βγει ακόμα καλύτερη.
Για τον πρώτο ο σύντροφος Κόκκινη Περιστέρα το βάζει το θέμα σε μία σωστή βάση (αν και υπερβάλλει στις εκτιμήσεις του για το ΠΑΜΕ, έχει όμως τα δίκια του και το αναγνωρίζω). Επίσης ο σύντροφος αλίευσε ένα κομμένο σχολιάκι το οποίο νομίζω με καλύπτει απόλυτα όσον αφορά το χτύπημα που συγκλόνισε τον ελληνικό καπιταλισμό και παραλίγο να τον στείλει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Το αναδημοσιεύω αυτούσιο όχι επειδή συμφωνώ απαραίτητα με τους χαρακτηρισμούς του αλλά επειδή θίγει τα σωστά ζητήματα.
Για τον κάθε βλάκα που πιάνουνε να μαλακίζεται με γκαζάκια και μπουκαλάκια, έξω από τα δικαστήρια μαζεύονται κάθε φορά μερικές εκατοντάδες. Για τους αιγύπτιους εργαζόμενους, που απεργούν κόντρα στα αφεντικά, βρέθηκαν μόνο 10 αλληλέγγυοι και μετά λέμε "αλληλεγγύη στους μετανάστες" κι άλλα κουραφέξαλα.
Η χρονιά μπήκε καλά. Να βγει ακόμα καλύτερη.
Πριν δύο μήνες έπιασα δουλειά στην αλυσίδα χαρτοπωλείο-βιβλιοπωλείο Χαρτόραμα. Αλυσίδα που διαθέτει 6 καταστήματα σε ολόκληρη την Αθήνα. Δούλευα επί δύο μήνες στο κατάστημα στο Γαλάτσι. Χτες, δέκα λεπτά πριν σχολάσω, ακριβώς μία μέρα πριν συμπληρώσω το δίμηνο μου ανακοίνωσαν την απόλυση μου.
Λίγα λόγια για τις συνθήκες εργασίας εκεί.
Πρόκειται για ένα τεράστιο κατάστημα συνολικού εμβαδού 1000 τμ το οποίο έχει ανοίξει 4 μήνες περίπου. Μέσα στους δύο τελευταίους μήνες από εκεί έχουνε απολυθεί πάνω απο 10 άτομα, ενώ μόνο 2 έχουνε παραιτηθεί. Προσέχτε: δεν τους έχουνε καλέσει δοκιμαστικά 2-3 μέρες και να τους πούνε δεν μας κάνετε, που και αυτό γίνεται σε σταθερή βάση, έχει γίνει κανονικά πρόσληψη και στον ενάμησι μήνα περίπου τους απολύουν. Αποτελεί πάγια τακτική λοιπόν της εταιρείας να απολύει κόσμο, ενδεικτικό αυτού που λέω είναι ότι μέσα σε δύο μήνες ήμουν πια ο τρίτος σε αρχαιότητα εργαζόμενος και μόνο άλλη μία συνάδελφος δούλευε από την αρχή της λειτουργίας του καταστήματος εκεί, η οποία και μάλλον απολύθηκε χτες μαζί μου.
Επίσης πάγια τακτική της εταιρείας είναι να κάνει τις "απολύσεις" με τον εξής τρόπο: Πρώτα σου ανακοινώνουν στο τέλος της βάρδιας ότι σταματά η συνεργασία. Εκείνη τη στιγμή σπάνια θα πάρει κανείς το χαρτί της απόλυσης, το πιο σύνηθες είναι μετά από δύο τρεις μέρες θα σε καλέσουνε να υπογράψεις την οικειοθελή παραίτηση και να πάρεις τα χρήματα σου. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγουν τον περιορισμό των απολύσεων που επιβάλλει η εργατική νομοθεσία.
Πάμε παρακάτω.
Ενώ το κατάστημα είναι βιβλιοχαρτοπωλείο ουδείς έχει τη σύμβαση του βιβλίου παρόλο που συχνά πυκνά συνάδελφοι που δεν είναι σε αυτά τα πόστα πηγαίνουν στο βιβλιοπωλείο να βοηθήσουν στην εξυπηρέτηση, το οποίο βρίσκεται στο πατάρι πάνω από το κυρίως κατάστημα.
Ουδείς από τους συναδέλφους που βρίσκεται ταμείο δεν παίρνει το επίδομα ταμείου που προβλέπεται από τη σύμβαση του εμπορίου.
Καθαρίστρια για ένα κατάστημα 1000 τμ δεν υπάρχει. Τα πάντα καθαρίζονται από εμάς τους ίδιους. Πατώματα, λεκάνες, πεζοδρόμια μέχρι και τους κάδους του δήμου έχουμε τραβήξει να τους σκουπίσουμε από κάτω επειδή "καθαριότητα ίσον πολιτισμός" που λέει και το αφεντικό.
Ο χώρος βιντεοσκοπείται με περίπου 12 ή 15 κάμερες. Δεν υπάρχει καμία ειδοποίηση είτε για τους πελάτες είτε για το προσωπικό.
Αποδυτήρια για ένα κατάστημα με 10 άτομα προσωπικό δεν υπάρχουν. Εκτός αν αποδυτήρια μπορεί να ονομαστεί ο χώρος μπροστά από τους καμπινέδες στον οποίον δεν υπάρχει περίπτωση να μπορείς να κάτσεις να κάνεις το διάλλειμα σου. Δεν υπάρχει καν μια κρεμάστρα να κρεμάμε τα μπουφάν μας. Πρέπει να τα κάνουμε μπόγους και να τα βάζουμε σε μία μικρή ραφιέρα τριών ραφιών.
Καθίσματα δεν υπάρχουνε πουθενά σχεδόν. Στα ταμεία υπάρχει μόνο ένα κάθισμα, αυτό της προισταμένης. Ακόμα και απο τους δύο υπολογιστές που υπάρχουν στο κατάστημα μόνο ο ένας έχει καρέκλα και αυτός είναι στο βιβλιοπωλείο. Ο δεύτερος υπολογιστής είναι σχεδόν στο πάτωμα και για να κάνουμε μία εκτύπωση ή να στείλουμε ένα φαξ πρέπει να είμαστε γονατιστοί. Για το υπόλοιπο κατάστημα ούτε λόγος.
Πουθενά δεν υπάρχει αναρτημένη η κατάσταση προσωπικού και οι βάρδιες των εργαζομένων. Ωστόσο, στα "αποδυτήρια" θα δει κανείς αναρτημένο το "πρόγραμμα καθαριοτήτων" που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε δύο συνάδελφοι τη μέρα (μεσημέρι και βράδυ). Επίσης συχνά πυκνά καταστρατηγείται το ωράριο είτε με σπαστά ωράρια είτε με απλήρωτες υπερωρίες.
Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει στήσει μία βιομηχανία απολύσεων την οποία πρέπει να την σταματήσουμε, αγνοεί τη σύμβαση του βιβλίου, παραβιάζει το ωράριο εργασίας και καταστρατηγεί πλείστες όσες διατάξεις της νομοθεσίας, εργατικής και μη. Ακόμα περισσότερο όσο είχα τη δυνατότητα να έχω εικόνα (από κουβέντες με οδηγούς που γυρνάνε τα καταστήματα) σε γενικές γραμμές επικρατεί ένα κλίμα τρομοκρατίας στα καταστήματα της συγκεκριμένης εταιρείας. Που και αυτό θα πρέπει να σπάσει.
Σύντομα θα υπάρξουνε εξελίξεις στο συγκεκριμένο θέμα.
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς λίγο πριν σχολάσω μου ανακοινώσανε την απόλυση μου. Πιθανότατα να απολύθηκε μαζί μου και μία ακόμα συνάδελφος, αυτό θα το ξέρω απο Δευτέρα. Μία βδομάδα πριν είχε απολυθεί ένα ακόμα άτομο... Δεν υπάρχουνε προφανείς λόγοι και δεν έχουνε καμία σημασία ακόμα και να υπήρχαν. Εκεί πέρα έχει στηθεί μία βιομηχανία απολύσεων της οποίας θα πρέπει να μπλοκάρουμε την παραγωγή.
Από πάνω υπάρχει ένα πρώτο ενημερωτικό κειμενάκι για την κατάσταση στην εταιρεία που δούλευα. Αναδημοσιευτε το ελεύθερα -εννοείται- όπου νομίζετε...
Επίσης εννοείται ότι αυτό δεν θα περάσει έτσι. Ήδη έχουν κινηθεί συνάδελφοι και σύντροφοι για το θέμα και θα ενημερώνεστε τακτικά για τις εξελίξεις.
Καλή μας χρονιά, και το τονίζω το "μας"...
Από πάνω υπάρχει ένα πρώτο ενημερωτικό κειμενάκι για την κατάσταση στην εταιρεία που δούλευα. Αναδημοσιευτε το ελεύθερα -εννοείται- όπου νομίζετε...
Επίσης εννοείται ότι αυτό δεν θα περάσει έτσι. Ήδη έχουν κινηθεί συνάδελφοι και σύντροφοι για το θέμα και θα ενημερώνεστε τακτικά για τις εξελίξεις.
Καλή μας χρονιά, και το τονίζω το "μας"...
Πόσες φορές είναι πιο πιθανό να πεθάνεις από κάτι τέτοιο;
4 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 00:27
Ελεύθερος αφέθηκε χθες το απόγευμα ο δράστης της δολοφονίας του 24χρονου Γιώργου Μερκουρίδη, αφού η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Κομοτηνής, κ. Παναγιώτα Ζαφειριάδου, με το σκεπτικό ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε..
Το θύμα εργαζόταν στο πρατήριο υγρών καυσίμων και ο δολοφόνος ήταν το 25χρονο αφεντικό του (σ.σ.: το όνομά του δεν αποκαλύπτεται...).
Ο άτυχος εργαζόμενος εκείνο το βράδυ πήρε μαζί του έναν 29χρονο φίλο του (επειδή φοβόταν) και πήγε στο πρατήριο για να πληρωθεί, καθώς είχε διαφορές με το αφεντικό του.
Ο δράστης ακινητοποίησε τον συνοδό φίλο και κρατώντας το μονόκαννο κυνηγετικό όπλο, που κατείχε νόμιμα ο λεφτάς μπαμπάκας του, επιτέθηκε στον Μερκουρίδη.
Ο 29χρονος, όμως, λέει ότι στο σημείο που βρισκόταν δεν μπορεσε να δει τον φόνο, άκουσε μόνο το πυροβολισμό (σ.σ. φανταζόμαστε όλοι γιατί ισχυρίζεται ότι δεν είδε τίποτα...).
Μέχρι να έρθει η αστυνομία, πατέρας και δράστης είχαν πλύνει τα αίματα με το λάστιχο!
Η αστυνομία έφτασε με τη συνηθισμένη για εργοδοτικά εγκλήματα καθυστέρηση.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σάιτ του Ταρζάν, ο δράστης έχει συγγενείς αστυνομικούς στην Κομοτηνή. Είναι γνωστός επίσης και για την βίαιη συμπεριφορά του, και λέγεται ότι πολλές φορές η οικονομική επιφάνεια της οικογένειάς του τον έχει ξελασπώσει. Άλλωστε, λίγες ώρες πριν από το έγκλημα, είχε επιτεθεί σε μπουζουξίδικο σε οδηγό του Δήμου Κομοτηνής σκίζοντάς του τα ρούχα. Με αφορμή αυτό το συμβάν, είχε συλληφθεί και είχε οδηγηθεί στο τμήμα. Λίγο αργότερα έφτασε στο Α.Τ. ο πατέρας του δράστη και τότε εκείνος αφέθηκε ελεύθερος. Πήγε στο σπίτι του, άλλαξε, ντύθηκε ως «ράμπο», όπως δήλωσαν όσοι τον είδαν και πήγε στο βενζινάδικο, για να ξεκαθαρίσει και τις υπόλοιπες διαφορές του.
Σύμφωνα πάντα με την οικογένεια του θύματος, όταν έστειλαν συγγενικό τους πρόσωπο να παραλάβει τα ρούχα και τα πράγματα του παιδιού από το πρατήριο, ο πατέρας του δράστη αφαίρεσε 25 ευρώ από το μηνιάτικο του δολοφονημένου υπαλλήλου του, καθώς όπως είπε την ημέρα της δολοφονίας του ο υπάλληλος δεν δούλεψε!!! (σ.σ. να η ηθική της με κάθε τρόπο μεγιστοποίησης του κέρδους).
Αναδημοσίευση απο εδώ.
Σημείωση: Κατα τα άλλα απειλείται ακόμα η δημοκρατία σας ρε ξεφτίλες, λαμόγια, υποκριτές, πληρωμένο διανοητικό πουταναριό;;;
Το θύμα εργαζόταν στο πρατήριο υγρών καυσίμων και ο δολοφόνος ήταν το 25χρονο αφεντικό του (σ.σ.: το όνομά του δεν αποκαλύπτεται...).
Ο άτυχος εργαζόμενος εκείνο το βράδυ πήρε μαζί του έναν 29χρονο φίλο του (επειδή φοβόταν) και πήγε στο πρατήριο για να πληρωθεί, καθώς είχε διαφορές με το αφεντικό του.
Ο δράστης ακινητοποίησε τον συνοδό φίλο και κρατώντας το μονόκαννο κυνηγετικό όπλο, που κατείχε νόμιμα ο λεφτάς μπαμπάκας του, επιτέθηκε στον Μερκουρίδη.
Ο 29χρονος, όμως, λέει ότι στο σημείο που βρισκόταν δεν μπορεσε να δει τον φόνο, άκουσε μόνο το πυροβολισμό (σ.σ. φανταζόμαστε όλοι γιατί ισχυρίζεται ότι δεν είδε τίποτα...).
Μέχρι να έρθει η αστυνομία, πατέρας και δράστης είχαν πλύνει τα αίματα με το λάστιχο!
Η αστυνομία έφτασε με τη συνηθισμένη για εργοδοτικά εγκλήματα καθυστέρηση.
Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σάιτ του Ταρζάν, ο δράστης έχει συγγενείς αστυνομικούς στην Κομοτηνή. Είναι γνωστός επίσης και για την βίαιη συμπεριφορά του, και λέγεται ότι πολλές φορές η οικονομική επιφάνεια της οικογένειάς του τον έχει ξελασπώσει. Άλλωστε, λίγες ώρες πριν από το έγκλημα, είχε επιτεθεί σε μπουζουξίδικο σε οδηγό του Δήμου Κομοτηνής σκίζοντάς του τα ρούχα. Με αφορμή αυτό το συμβάν, είχε συλληφθεί και είχε οδηγηθεί στο τμήμα. Λίγο αργότερα έφτασε στο Α.Τ. ο πατέρας του δράστη και τότε εκείνος αφέθηκε ελεύθερος. Πήγε στο σπίτι του, άλλαξε, ντύθηκε ως «ράμπο», όπως δήλωσαν όσοι τον είδαν και πήγε στο βενζινάδικο, για να ξεκαθαρίσει και τις υπόλοιπες διαφορές του.
Σύμφωνα πάντα με την οικογένεια του θύματος, όταν έστειλαν συγγενικό τους πρόσωπο να παραλάβει τα ρούχα και τα πράγματα του παιδιού από το πρατήριο, ο πατέρας του δράστη αφαίρεσε 25 ευρώ από το μηνιάτικο του δολοφονημένου υπαλλήλου του, καθώς όπως είπε την ημέρα της δολοφονίας του ο υπάλληλος δεν δούλεψε!!! (σ.σ. να η ηθική της με κάθε τρόπο μεγιστοποίησης του κέρδους).
Αναδημοσίευση απο εδώ.
Σημείωση: Κατα τα άλλα απειλείται ακόμα η δημοκρατία σας ρε ξεφτίλες, λαμόγια, υποκριτές, πληρωμένο διανοητικό πουταναριό;;;
Στα μέσα καλοκαιριού κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του περιοδικού Blaumachen. Το οποίο είναι σχεδόν εξολοκλήρου αφιερωμένο στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Δεν θα εκφράσω άποψη επί του συνολικού κειμένου σε βάθος, καθότι δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση. Ωστόσο, θα σταθώ στο πιο συνολικό και βασικό λάθος που κάνουνε οι σύντροφοι, πριν προχωρήσω στο δια ταύτα που αφορά την ενότητα για την κατάληψη της ΓΣΕΕ.
***
Το κείμενο των συντρόφων έχει ένα πολύ βασικό λάθος που το διαπερνάει από τον τίτλο μέχρι την τελευταια του λέξη. Ήδη στον τίτλο χαρακτηρίζει το Δεκέμβρη και το Γενάρη σαν αγώνα. Πιο κάτω συνεχώς αναρωτιέται γιατί ο Δεκέμβρης δεν πήγε παραπέρα (αλήθεια που αλλού θα μπορουσε να πάει εκτός από το να μεταβληθεί σε επανάσταση;). Σε διάφορα σημεία αλλάζουνε συνεχώς την χρησιμοποιούμενη ορολογία μεταξύ αγώνα, εξέγερσης, κινήματος και επανάστασης, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό μία σύγχυση σχετικά με το επίδικο. Δεν είμαι των ακαδημαϊσμών, αλλά όταν χρησιμοποιουμε όρους όπως αγώνας, κίνημα, εξέγερση, επανάσταση ή τις εννοούμε με την τρέχουσα ιστορική σημασία τους ή αν θέλουμε να τις επανακαθορίσουμε τις επανακαθορίζουμε. Τίποτα από αυτά τα δύο δεν συμβαίνει με αρκετή σαφήνεια.
Τέλος πάντων ας προσπαθήσω εγώ να είμαι σαφής: όταν λέω αγώνα εννοώ την κίνηση ενός συλλογικού υποκειμένου ενάντια σε κάτι ή για την διεκδίκηση κάποιου πράγματος. Οι αγώνες σαν αγώνες τυπικά έχουνε αρχή μέση και τέλος, αλλά σαν διαδικασίες αυτά τα ίδια είναι πολύ πιο ρευστά από όσο νομίζουμε. Ο αγώνας κάποια στιγμή αρχίζει και κάποια στιγμή μπορεί να τελειώσει. Αυτό δεν είναι «κακό», αυτό είναι στη φύση του. Ο αγώνας γίνεται επί αιτημάτων. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αλλιώς δεν είναι αγώνας αλλά κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο που γίνεται ή μεταβάλλεται ένας αγώνας είναι το κίνημα. Κίνημα όπως λέει και η ίδια η λέξη σημαίνει κίνηση και άρα διάρκεια. Η κίνηση του κινήματος συμβαίνει επειδή κουνιούνται τα επιμέρους στοιχεία του. Οι αγώνες. Δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα χωρίς αγώνες ενταγμένους στο εσωτερικού του ή σε συνάρτηση με αυτό. Το κίνημα τώρα δεν μπορεί να είναι αγώνας, αλλά το σύνολο ή ένα μέρος κάποιων αγώνων. Το να λες γιατι οι αγώνες δεν είναι κίνημα και γιατί το κίνημα δεν είναι αγώνες είναι τελείως μα τελείως άστοχο. Ας κρατήσουμε αυτό το πρώτο δυαδικό σχήμα αγώνες–κίνημα για να προσθέσω και κάτι ακόμα. Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Οι αγώνες συμβαίνουνε ανεξαρτήτως του κινήματος. Το σύνολο των αγώνων δεν μας δίνει απαραίτητα στο άθροισμα το κίνημα. Αντιθέτως το κίνημα προσπαθεί να συνδέσει να συνδυάσει να ενισχύσει και να εμβαθύνει τους αγώνες. Το κίνημα είναι η συνειδητοποιήση που αναβλύζει μέσα από τους αγώνες. (Ενίοτε άμα είσαι τις λενινιστικής παράδοσης το κίνημα είναι το κόμμα και η συνειδητοποίηση πρέπει να πάει με υδροφορα στους αγώνες.) Με αυτή την έννοια οι αγώνες υπάρχουνε με την μια ή την άλλη ενταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανεξαρτήτως του κινήματος. Αλλά το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως αγώνων. Γιατί αλλιώς δεν είναι κίνημα αλλά χώρος ή κόμμα.
Ας αφήσουμε αυτό το ζευγάρι για να περάσουμε σε ένα άλλο. Εξέγερση–επανάσταση. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουνε ομοιότητες και αναλογίες αλλά υπάρχει και η βασική διαφορά της κλίμακας μεταξύ τους. Ο αγώνας ή το κίνημα μπορεί να είναι αισχρότατες μειοψηφίες εκεί όπου συμβαίνουνε, η εξέγερση και η επανάσταση όμως είναι μαζικές κοινωνικές διαδικασίες. Και αυτό δεν αφορά κανένα φετιχισμό των αριθμών, αφορά το ότι για την εξέγερση ή την επάνασταση οφείλεις ακόμα και ο τελευταίος μαλάκας του πλανήτη να είσαι να πάρεις θέση. Αυτή είναι η διαφορά κλίμακας μεταξύ τους και όχι οι όποιο αριθμοί. Επίσης υπάρχει και μία πολύ σοβαρή και συγκεκριμένη αναλογία αγώνα-εξέγερσης και κινήματος επανάστασης. Το πρώτο συμβαίνει επί ενός ειδικού και συγκεκριμένου θέματος. Το δεύτερο συμβαίνει επί του γενικού και επί όλων το θεμάτων που απαρτίζουν το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Επομένως, καλό είναι κατά τη γνώμη μου, αφού αναγνωρίσουμε τα συγκεκριμένα όρια που μπορεί να έχει σχεδόν υποχρεωτικά ένας αγώνας ή μια εξέγερση να μην αναρωτιόμαστε γενικά και αφηρημένα γιατι η εξέγερση δεν εφερε την κατάργηση του κράτους, του κεφαλαίου κ.λ.π. αλλά να αναρωτιόμαστε εμείς ειδικά και συγκεκριμένα τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να κάνουμε το ειδικό γενικό, το συγκεκριμένο αφηρημένο και τη λεπτομέρεια σύνολο. Το να κατακεραυνωνεις το ειδικό, το συγκεκριμένο και τη λεπτομερεια επειδή κατά τη γνώμη σου σχεδόν από μόνα τους εμποδίζουνε το γενικό, το αφηρημένο και το σύνολο είναι πολύ προβληματικό. Και δυστυχώς κατά την γνώμη μου ελάχιστα πράγματα μπορούνε να προσφέρουνε.
***
Σταματώ όμως εδώ την γενική μου διαφωνία επί των θέσεων των συντρόφων και αν και δεν ξέρω κατα πόσο μπορουνε να γίνουνε κατανοήτες χωρίς την ανάγνωση του κειμένου τους, και θα προχωρήσω στο επιμέρους θέμα μου. Σε πλάγια τα αποσπάσματα απο το κείμενο.
Ξεκινάμε:
«Παρότι η αρχική πρωτοβουλία ανήκει σε συνδικαλιστές βάσης (με πρωταγωνιστή το σωματείο βάσης οδηγών δικύκλου) οι οποίοι μέσα στην κοινωνική αναταραχή αναγνώρισαν την ευκαιρία να ενδυναμωθούν τα συνδικάτα τους με μια «θεαματική» ενέργεια, η κατάληψη εξέφρασε την ανάγκη των εξεγερμένων προλετάριων να «φτάσει» η εξέγερση στους χώρους δουλειάς.»
Κάποιοι συνδικαλιστές βρήκαν την ευκαιρία μέσα στο Δεκέμβρη κάνοντας μια «θεαματική» ενέργεια να δυναμώσουνε τα σωματεία τους, αλλά τους ξέφυγε το όλο θέμα κάπου και απλώθηκε πολύ περισσότερο. Μάλιστα. Στην προπαρασκευαστική κουβέντα που εγινε για την κατάληψη τα μέλη της ΣΒΕΟΔ δεν ήταν πάνω από 20 με τίποτα έτσι και αλλιώς για να μην πω λιγότερα. Η «ιδέα» της κατάληψης έπαιζε ήδη από την Πρωτομαγιά της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ήταν «ιδεα» της ΣΒΕΟΔ, ούτε κανενός άλλου μεμωνομένου. Ήταν μία «ιδέα» διάχυτη σε ένα κόσμο που ασχολείται με το «συνδικαλισμό βάσης». Την πρωτοβουλία για το κάλεσμα την πήρε η ΣΒΕΟΔ μόνο και μόνο επειδή είχε το κύρος και τη δυναμική. Αν κάποιοι είχανε ή έχουνε πρόβλημα για το γεγονός του καλέσματος από τη ΣΒΕΟΔ κάλλιστα θα μπορουσανε να μην έχουνε έρθει. Απλά πράγματα. Ο κόσμος που απάρτιζε την προπαρασκευαστική ήταν πολιτικά στην συντριπτική του πλειοψηφία αντιεξουσιαστές και αναρχικοί. Οι αριστεριστές που ήταν εκεί ήταν ελάχιστοι.
Το κύριο έναυσμα σε πολλούς ώστε να γίνει η κατάληψη της ΓΣΕΕ ήταν η επαίσχυντη στάση της κατά την απεργία στις 10-12. Και μας αρέσει, δεν μας αρέσει το κλίμα ήταν ως επι το πλείστον αντι-ΓΣΕΕ. Και σαν πολιτικός στόχος αναγνωρίστηκε ότι η κατάληψη ήθελε να άρει την όποια νομιμοποίηση έχει ο θεσμός της ΓΣΕΕ σαν εκπρόσωποις των εργαζομένων. Αυτά ειπώθηκαν και μεσα στην συνέλευση εκείνη αλλά και έχουνε γραφτεί στην προκύρηξη που βγήκε πριν γίνει η κατάληψη. Και σε αυτά συμφωνούσανε λίγο εώς πολύ όλοι και όλες οι τάσεις.
«Θεαματικές» ενέργειες δεν ήθελε η ΣΒΕΟΔ ούτε οι «συνδικαλιστές βάσης», αλλά τα πιο «πολιτικά» κομμάτια που δήλωναν σε εκείνη τη συνέλευση «τι ωραία που θα είναι ανάμεσα στην ΑΣΟΕΕ και στο ΕΜΠ να εχει άλλη μια αναρχική κατάληψη».
Επίσης κάτι ακόμα που ειπώθηκε πάλι σχεδόν από όλους μέσα στην συνέλευση, αλλά και στην προκύρηξη δεν ήταν να ξεκινήσουμε γενική απεργία και ούτε να προκαλέσουμε άγριες απεργίες στους χώρους δουλειάς. Αλλά να δείξουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απόντες από την εξέγερση.
Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται είναι οι φαντασιώσεις των συντρόφων του Blaumachen ή διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας από τρίτους.
Πάμε παρακάτω:
"Έτσι από την αρχή της κατάληψης του κτηρίου της ΓΣΕΕ, απέναντι στους συνδικαλιστές βάσης, υπήρξε μια ριζοσπαστική τάση επισφαλών και «σταθερών» προλεταριών, οι οποίοι έβλεπαν μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο."
Καταρχήν το να χωρίζεις στα δύο με αυτό τον τρόπο μία κίνηση σαν την κατάληψη της ΓΣΕΕ είναι τουλάχιστον ελλεινό. Για να μας πούνε οι σύντροφοι ποιοι είναι η τάση εκείνη «επισφαλών και σταθερών προλετάριων», που όποτε θυμούνται είναι προλετάριοι και όποτε ξεχνάνε είναι αναρχοκομμουνιστές ή ότι άλλο. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η τάση; Που βρέθηκε; Πως βρέθηκε; Ήταν από την αρχή εκεί; Βρέθηκε μετά; Δημιουργήθηκε σαν αντίβαρο στους κακούς συνδικαλιστές; Και τι ήταν αυτή η τάση; Ήταν κάποια πολιτική οργάνωση; Κάποια ομάδα εργαζομένων με κοινή παρέμβαση σε χώρους εργασίας που απηύδησε από το συνδικαλισμό βάσης; Και ποιοι ήταν αυτοί οι συνδικαλίστές βάσης; Η ΣΒΕΟΔ; Μα η ΣΒΕΟΔ σαν ΣΒΕΟΔ δεν συμμετείχε. Συμμετείχαν κάποια μέλη της. Και ποιος συνδικαλισμός; Έχουνε ρωτήσει κανέναν να τους πει πως ονομάζει και τι θεωρεί τον εαυτό του; Ή όποιος ασχολείται με τα εργατικά είναι αυτομάτως συνδικαλιστής βάσης; Δεν μπορεί ας πούμε να είναι απλά σπασαρχίδης εργάτης που όπου φασιαρία και εργατική διεκδίκηση γουστάρει να πάει να χώνεται; Δεν μπορεί να είναι αναρχοσυνδικαλιστής; Δεν μπορεί να είναι απλά όμορφα και ωραία αγωνιστής και διεκδικητικός εργαζόμενος; Πρέπει ντε και καλά να είναι συνδικαλιστής; Ο συνδικαλιστής είναι κάποιος που επαγγελματικά ασχολείται με τα συνδικαλιστικά ζητήματα. Όποιος είναι μέλος σωματείου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος διεκδικέι πράγματα στο χώρο της δουλειάς του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος αγωνίζεται απλά όμορφα και ωραία ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ αντικειμενικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. Απλά είναι τα πράγματα. Και τετοιοι υπήρχανε πολλοί και αριθμητικά για να γίνουμε και κατανοητοί ήταν πολύ περισσότεροι και από τους «συνδικαλιστές» της ΣΒΕΟΔ και από την τάση «σταθερών και επισφαλών».
Αν τέλος αυτή η τάση έβλεπε «μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο» μάλλον πρέπει να πάει να την δει κάνας οφθαλμίατρος. Το ξανατονίζω αν αυτή η τάση έβλεπε και στην κατάληψη της ΓΣΕΕ και στην απεργία-συγκέντρωση της ΓΣΕΕ τις ίδιες δυνατότητες για να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους, τότε αυτή η τάση εχει τα πιο μαύρα μεσάνυχτα από όλες τις νύχτες του πλανήτη. Και οκ, έστω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Πως στο διάολο εξηγείται ότι αυτή η τάση οργάνωσε εκδήλωση για να μας πει πόσο «κακιά» είναι η ΓΣΕΕ. Αν αναγνωρίζεις έστω και μία τέτοια δυνατότητα στη ΓΣΕΕ, πως αυτό συμβαδίζει με την πλήρη απαξιώση σου προς τον θεσμό;
Πάμε παρακάτω:
«Ενάντια στο ίδιο το περιεχόμενο της εξέγερσης, οι υπέρμαχοι του αυτόνομου συνδικαλισμού υπεραμύνθηκαν της εργατικής ταυτότητας της κατάληψης και επιχείρησαν χωρίς επιτυχία να υποτιμήσουνε τους μη-εργαζόμενους εξεγερμένους μέσα στο εγχείρημα.»
Αφήνω κατα μέρους το νεολογισμό αυτόνομος συνδικαλισμός (είναι άλλος από τον συνδικαλισμό βάσης;)...
Άλλη μια πρόταση από όπου εξάγονται τα πιο περίεργα συμπεράσματα… Καταρχήν τη σχέση έχει το περιεχόμενο της εξέγερσης (το όποιο περιεχόμενο είναι αυτό δεν μας νοιάζει) με μία επι μέρους κίνηση ή δράση; Και γιατί θα πρέπει όλες οι κινήσεις και οι δράσεις να είναι συμβατές με το όποιο περιεχόμενο νομίζει ο καθένας ότι έχει ή δεν έχει η εξέγερση;
Μερικά πράγματα τώρα για την «εργατική ταυτότητα της κατάληψης»: οι δύο τάσεις ορίζονται σαν οι συνδικαλιστές βάσης και σαν η τάση «κάποιων σταθερών και επισφαλών εργαζομένων». Άρα και οι δύο τάσεις ορίζονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με βάση μία συγκεκριμένη θέση στον καταμερισμό της εργασίας. Θα ‘ελεγα μάλιστα ότι η τάση των «επισφαλών και σταθερών» βάζει πιο μπροστά την εργατική της ιδιότητα, με βάση το πώς παρουσιάζονται εδώ από ότι οι συνδικαλιστές που αν είσαι συνδικαλιστής είσαι πρωτα συνδικαλιστής και μετά εργάτης (στην καλύτερη γιατί ως γνωστόν υπάρχουνε συνδικαλιστές που δεν δουλέψανε ποτέ τους). Το ζήτημα που φαίνεται να βάζουνε οι σύντροφοι είναι ότι κάποιοι μιλάνε σαν εργάτες και κάποιοι άλλοι μιλάνε σαν εξεγερμένοι, και ότι δεν μπορείς να είσαι εξεγερμένος και εργαζόμενος (θα γίνω κακός επειδή θα πρέπει να γίνω κακός, κάποιοι από τους εξεγερμένους που δεν λέγανε ότι είναι εργαζόμενοι αλλά εξεγερμένοι στις μέρες της κατάληψης πήγαιναν κανονικά στις δουλειές τους, τώρα πως ακριβώς γίνεται να παραμένεις εργαζόμενος, να εξεγείρεσαι το Δεκέμβρη, να βγαζεις κανονικά μεροκάμματο και μετά να λες «εγώ δεν είμαι εργαζόμενος αλλά εξεγερμένος» μόνο η σχιζοειδής ιδιοτητα τις ιδεολογίας και τους καιροσκοπισμού μπορεί να εξηγήσει. Γιατί καλυτερα ναι είσαι μια φορά εξεγερμένος εργάτης παρα να λες δεκαπέντε φορές ότι εχεις ξεπεράσει την εργατική σου ταυτότητα πηγαίνοντας για δουελιά κατά την εξέγερση. Το πρωί εργάτης το βράδυ εξεγερμένος δε σε κάνει εξεγερμένο. Σε κάνει εξεγερμένο εργάτη. Αντίφαση. Η ζεις με αυτές ή κάνεις πως δεν τις βλέπεις...
Πάμε παρακάτω. Η κατάληψη έγινε στο κτήριο της ΓΣΕΕ. Αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων ο χαρακτήρας της και η τυτότητα της ήταν εργατική. Ακριβώς επειδή ήρθε σε αντιπαράθεση με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό σαν μόνο φορέα εργατικής διεκδίκησης. Το να λέει κανείς και να ισχυρίζεται ότι κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα είναι σεξουαλική διαστροφή. Είναι σα να λες ότι η οι καταλήψεις σε δημαρχεία ή άλλα κρατικά κτήρια κακώς είχανε τοπικο χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στην ΕΣΗΑ κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στη Λυρική κακώς είχε καλλιτεχνικό χαρακτήρα κλπ. Πολιτικό χαρακτήρα είχε η ΑΣΟΕΕ, το ΕΜΠ, και η Νομική. Καλά είναι μας φτάνει. Το αν την έκαναν τώρα την κατάληψη της ΓΣΕΕ, εργάτες, εξεγερμένοι, κομμουνιστές, συνδικαλιστές βάσης ή εξωγήινοι είναι άλλη ιστορία.
Πάμε παρακάτω. Επειδή δεν μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει, μπορουνε να μας εξηγήσουνε οι σύντροφοι ποιοι είναι οι μη-εργαζόμενοι που επιχειρήθηκε να υποτιμηθούν. Δεν ζητάω ονόματα αλλά να μας πουνε τι είναι ο μη-εργαζόμενος (και αν υπαρχει μη εργαζόμενος στον καπιταλισμό), να μας πούνε σε ποια συγκεκριμένη φάση έγινε η απόπειρα της υποτίμησης, τι ήθελαν να εκφράσουνε οι μη εργαζόμενοι. Ειδάλλως όλη η παραπάνω πρόταση δεν λέει απολύτως τίποτα.
Πάμε παρακάτω. «Η (αντιφατική) σύνθεση των δύο αντιτιθέμενων τάσεων κατακτήθηκε στην ονομασία του εγχειρήματος ως Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών.» (πλάγια στο πρωτότυπο)
Εντελώς πληροφοριακά γιατί εδώ πέρα λέγονται ότι ναναι πράγματα. Η ονομασία του εγχειρήματος βγήκε το βράδυ πριν που ούτε τάσεις υπήρχαν ούτε τίποτα και βγήκε για τον απλό λόγο ότι ταίριαζε με το ακρώνυμο της άλλης της ΓΣΕΕ. Όλα τα άλλα τώρα που λένε οι σύντροφοι είναι το φάντασμα μιας άποψης τραβηγμένης από τα μαλλιά.
Και ναι! Επιτέλους μετά από 2 παραγράφους, ασυναρτησιών, αυθαίρετων συμπερασμάτων, γενικεύσεων και αφαιρέσεων έχουμε κάποιες προτάσεις που όντως λένε καποια πράγματα ως είχαν και επιπλέον λένε μερικά όντως ενδιαφέροντα πράγματα. Καταρχήν μια και χρησιμοποιουνται αριθμοί ας πούμε μερικους αριθμούς. Η συνέλευση της πρώτης μέρας είχε 600 με 700 άτομα ενώ σε όλο το κτήριο από το καφενείο στην κορυφή μέχρι τον πεζόδρομο μπροστά από το κτήριο υπήρχαν στιγμές που κάνω την εκτίμηση ότι μπορεί να ήταν και 2000 τα άτομα. Ειδικά την πρώτη μέρα πέρασε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ από την κατάληψη. Και η επόμενη συνέλευση είχε πολύ κόσμο αλλά σαφώς πιο πεσμένες κατάστασεις. Μετά την αποχώρηση των «συνδικαλιστών βάσης» (παρακάτω θα πω πόσο λάθος είναι αυτό και ότι δεν αντικατοπτρίζει τίποτα) οι συνελεύσεις ήταν της τάξης των 150 με 250 ατόμων στην καλύτερη των περιπτώσεων (με εξαίρεση την τελευταία της Κυριακής όπου είχε σαφώς πολύ περισσότερο κόσμο).
Μας λένε λοιπόν οι σύντροφοι: «Η ίδια η κατάληψη της ΓΣΕΕ –(…)- ανέδειξαν την αδυνατότητα επέκτασης της εξέγερσης.» Και συνεχίζει να μας πει τους λόγους: ο κόσμος απλά πέρασε χωρίς να εμπλακεί, το εγχείρημα δεν αγκαλιάστηκε ούτε καν στο «συνδικαλιστικό» του πλαίσιο από τον κόσμο που πέρασε, ταυτόχρονα βέβαια ο κόσμος μας λένε δεν ενεπλάκει επειδή έβλεπε το «συνδικαλιστικό» και διεκδικητικό χαρακτήρα της κατάληψης και επιπλεόν ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν αιτήματα μας λένε η κουβέντα δεν οδηγούσε πουθενά.
Εδώ πρέπει να ανοίξει μία μεγάλη παρένθεση. Η κατάληψη είχε αιτήματα. Είχε ένα σαφές αίτημα απελευθέρωσης των συλληφθέντων και είχε ένα ασαφές αίτημα «γενικής απεργίας», το οποίο υπό όρους θα μπορούσε να θεωρηθεί αίτημα προς την ΓΣΕΕ (λέω υπό όρους γιατί και ίδιος ο Παναγόπουλος απάντησε με δηλώσεις του και στα 2 αιτήματα αυτά, άρα θα μπορούσε κάποιος να το ερμηνεύσει έτσι). Η κατάληψη δεν είχε όμως αιτήματα «αριστερού τύπου». Ειδικά στην πρώτη συνέλευση, όλο το πλήθος του αριστερισμού που τοποθετήθηκε στην γενική συνέλευση τοποθετήθηκε ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Και οι δύο λεγόμενες τάσεις είχαν κοινή στάση απέναντι στην επιδιωξη της αριστεράς να μπούνε αιτήματα για τους μισθούς και άλλα τέτοια. Τα αιτήματα αριστερού τύπου, ποτέ και κατά μία έννοια δεν τα έβαλε καμία από τις δύο τάσεις. Απλά πράγματα. Όποιος λέει το αντίθετο για την κατάληψη της ΓΣΕΕ λέει απλά ψέμματα. Το πολιτικό ζητούμενο για πολύ κόσμο ΑΠΕΝΑΝΤΙ στα «αριστερού τύπου» αιτήματα δεν ήταν η απουσία αιτημάτων όπως φαντασιώνονται η σ’ύντροφοι αλλά ένα άλλο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Απλούστατα, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου εκεί ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει μόνο τι διεκδικείς αλλά και ΠΩΣ το διεκδικείς.
Το ζήτημα τώρα είναι άλλο, γιατί η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε να επεκτείνει την εξέγερση στους χώρους δουλειάς, όπως αναρωτιούνται οι σύντροφοι. Εγώ θέλω να κάνω 2 πολύ απλα ερωτήματα. Πρώτον: όταν λες ότι δεν επεκτάθηκε η φωτιά της εξέγερσης και ότι θα έπρεπε ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ πως κατά τη γνώμη σου θα γινόταν αυτό καλύτερα. Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό: ποιες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ δυνατότητες υπήρχανε να επεκταθεί ηε ξέγερση στους χώρους δουλειάς; Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι θα έπρεπε να γίνει; Εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς; (Μα αυτό δεν είναι «συνδικαλιστικό»;). Στήσιμο επιτροπών αγώνα σε κλάδους ή επαγγελματικούς χώρους και κάλεσμα για αγριες απεργίες και σαμποτάζ; Ένοπλα εργατικά συμβούλια; Τι ακριβώς; Αν όχι ακριβώς έστω μια ιδέα, μια κατευθυνση. Το ότι υπήρχανε δύο τάσεις, οι κακοί συνδικαλιστές και οι καλοί εξεγερμένοι. Δεν απαντάει και δεν εξηγεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί;
Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι δύο τάσεις εμφανίστηκαν ΜΟΝΟ την δεύτερη μέρα της κατάληψης και όταν αποχώρησαν οι «συνδικαλιστές» αυτοί δεν ήταν με τίποτα πάνω από 10 άτομα (μπορεί να λέω και πολλά). Οπότε η κακή τάση ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ να κάνει αυτό που ήθελε και ειδικά την καλή τάση μιας και με την αποχώρηση της άφησε όλο το πεδίο ελέυθερο να κάνει αυτό που ακριβώς ήθελε. Οπότε το να κατηγορείς κάποιους ότι εμπόδισαν κάποιους άλλους να κάνουνε τη ΓΣΕΕ όλα τα καλά πράγματα για την επανάσταση, τη στιγμή όπου αυτοί έχουνε αποχωρήσει ήδη από τη μέση της συνέλευσης της δεύτερης μέρας είναι μάλλον εντελώς άστοχο για να μην το χαρακτηρίσω και ύποπτο πολιτικά.
Θα κλείσω με την κατά τη γνώμη μου κορυφαία αυθαιρεσία που λαμβάνει χώρα σε αυτό το κείμενο. “Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι μέσα σ' αυτή την σύγκρουση, υπήρξαν σύντροφοι που είναι και συνδικαλιστές βάσης οι οποίοι υπερασπίστηκαν την αντισυνδικαλιστική πρακτική της συνέχισης μιας κατάληψης χωρίς αιτήματα (σημειώση δική μου: ουδείς απο αυτούς που έφυγε δεν είχε πρόβλημα με τα αιτήματα που δεν είχε η κατάληψη) και παρέμειναν στο εγχείρημα. Αυτό το γεγονός δείχνει δύο πράγματα: πρώτον ότι στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές καταργείται στην πράξη η κάθετη οριοθέτηση του κινήματος με βάση τις πολιτικές ταυτότητες, δεύτερον, ότι οι τάσεις αυτές, καθώς βρισκόμαστε στα αρχικά στάδια ανάδυσης του συνδικαλισμού βάσης, δεν συγκροτούν συμπαγείς πόλους μέσα στο κίνημα.”
Εμ βέβαια. Όταν η πολιτική ταυτότητα έχει ήδη υπερισχύσει έναντι όλων των υπόλοιπων ποια δεν μπαίνει θέμα ταυτοτήτων αφού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΑΛΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ. Ωστόσο, σύντροφοι καλό είναι να μην υπερβάλλεται στις εκτιμήσεις σχετικά με την πτώση των διαχωρισμών καθώς και γιατί έμειναν ή δεν έμειναν κάποιοι και κάποιες στο εγχείρημα.
Κατα την γνώμη μου, το βασικό πρόβλημα της ΓΣΕΕ, το βασικό πρόβλημα του Δεκέμβρη στην τελική δεν ήταν άλλο απο ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, μιας και πλήθος εγχειρημάτων και προσπαθειών ενταφιαστηκαν στην απόπειρα να αποκατασταθεί το κύρος και η καθαρότητα της πολιτικής άποψης. Κύρος και καθαρότητα που ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Τουλάχιστον ασυνείδητα, και με αυτό εννοώ ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο, ο πολιτικοποιημένος κόσμος, και με αυτό εννοώ αυτούς που πριν από όλα, και πριν απο τα πάντα είναι αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί, προσπάθησε να αποκαταστήσει τη θέση του σαν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ότι ήταν πριν την εξέγερση. Ότι είναι η πρωτοπορία δηλαδή της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.
Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία.
Επειδή ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται ορίστε το καλύτερο καλοκαιρινό ανάγνωσμα.
Εδώ.
Η καλύτερη ερμηνεία του φαινομένου αυτού κερδίζει ένα ταξίδι στα Κύθηρα. (Το βρήκε φίλη στο δρόμο όπου είχαν πεταχτεί πολλά, το τύπωμα είναι τυπογραφείου).
Εδώ πέρα έχει γίνει ένας πάρα πολυ καλός διάλογος που παρόλες τις παρεκτροπές του πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί. Εδώ αναδημοσιεύω την εξαιρετική τοποθέτηση του συντρόφου απο το Ριζοσπαστικό Προβληματισμό, απλά επειδή ειναι κρίμα να είναι απλά ένα σχόλιο σε έναν διάλογο.
Αγαπητέ devil
Δεν είναι ευχάριστο να απαξιώνεις τους συνομιλητές σου, έστω και στην μπλογκόσφαιρα. Εμένα δεν με απαξίωσες αλλά νομίζω το έκανες για τα άλλα τα παιδιά. Όπως και να ‘χει χαίρομαι που απάντησες γιατί νομίζω ότι ξεκαθάρισε το τοπίο.
Με λίγα λόγια νομίζω ότι λες
«στις ιστορικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από τη συσσώρευση των προηγούμενων αγώνων της τάξης, η σχέση κεφάλαιο έχει ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΕΤΟΙΟ που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αγώνες χωρίς αιτήματα. Και πως ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν μπορούμε να μιλάμε για ιστορική δυνατότητα ανατροπής χωρίς τη ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΑΥΤΩΝ ΑΚΡΙΒΩΣ των αγώνων».
Θα πρέπει να σταθούμε λίγο.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ: Ok, το κεφάλαιο έχει εμπορευματοποιήσει και ελέγξει πολλές πλευρές της ζωής, και στην παραγωγή και στην αναπαραγωγή, από την εργασία μέχρι τον ελεύθερο χρόνο. Αυτό σημαίνει, με τα λεγόμενα σου, ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για αγώνες χωρίς αιτήματα.
Σωστό αλλά κάτι λείπει.
Πέρα από την εξέγερση του Δεκέμβρη (που είχε και ένα αίτημα, για τους συλληφθέντες, που όμως μπορούμε να πούμε ότι ήταν αυτοί που έπρατταν),
πέρα από τα γαλλικά προάστια,
βλέπω καθημερινά ότι ο κόσμος αντιδρά στις ποικίλες μορφές "αποικιοποίησης της ζωής" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΤΥΠΟΥ «ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ».
Δηλαδή η ΙΔΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ δείχνει τα τελευταία χρόνια μια ανάπτυξη πολλών αγώνων σε διάφορα επίπεδα (εργασία, γειτονιά, περιβάλλον κτλ.) παρά one-way αγώνες/εξεγέρσεις, πρακτικές άμεσης κατάργησης μιας συνθήκης συγκεκριμένης π.χ. ωρομισθίας ή όλων των πλευρών της καπιταλιστικής σχέσης. Μάλιστα αυτοί οι «συνδικαλιστικοί» (ως προς το περιεχόμενο) αγώνες, η συχνή ήττα τους (αδυναμία ενσωμάτωσης όπως λες) και η εμπειρία που κατακτήθηκε ΕΠΑΙΞΑΝ ΚΑΙΡΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ της εξέγερσης του Δεκέμβρη, του αγώνα χωρίς αιτήματα, κατά τη γνώμη μου.
Αυτοί οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες έχουν πολύ μεγάλη σημασία ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΥΤΟΥ «ΑΓΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΗΜΑΤΑ» π.χ. της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
Γιατί είναι λάθος –και το ξέρεις- να πούμε ότι η εξέγερση ήταν μόνο αυθόρμητη.
Σκέψου:
--Ποιοι βγήκαν το Σάββατο το βράδυ πρώτοι στον δρόμο;
--Ποιοι έκαναν το πρώτο κάλεσμα για οργάνωση της πιθανής κατάληψης της ΓΣΕΕ;
-- Ποιοι έκαναν το πρώτο κάλεσμα για την κατάληψη του δημαρχείου του Αγ.Δημητρίου και έδωσαν το έναυσμα για την γενίκευση της εξέγερση στις γειτονιές;
Μήπως ο κόσμος που έδινε τους «συνδικαλιστικούς» αγώνες (σε περιεχόμενο π.χ. μπορεί να ήταν αγώνες και σε μια γειτονιά) όλο το προηγούμενο διάστημα;
Η αλληλεπίδραση αυτού του κόσμου με το «αυθόρμητο» της εξέγερσης είναι ένα μεγάλο ζήτημα ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΒΙΩΝΕ ΚΑΠΟΙΟΣ.
Ο εργαζόμενος π.χ. ενός κλάδου του ιδιωτικού τομέα που ήθελε να αγωνιστεί ΕΒΛΕΠΕ τις αδυναμίες γενίκευσης της εξέγερσης. Έβλεπε το ΚΕΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΑΓΩΝΩΝ στην δουλειά του που έθετε φοβερά εμπόδια στη γενίκευση της εξέγερσης. Αντίθετα ο μαθητής εφάρμοσε άμεσα την ιστορικά κατακτημένη εμπειρία της κατάληψης και έτσι σε όλο του το 24ωρο απαλλάχτηκε από την κανονικότητα. Το ίδιο και ο φοιτητής.
Μας λείπουν devil οι αγώνες π.χ. στην εργασία, για να γενικευόταν αυτό που λες.
Και πως κάνουμε αγώνες εκεί; Εδώ δεν απάντησες. Ή μάλλον απάντησες. «Δε λέω λοιπόν σε κανένα να μην παίρνει μέρος στους συνδικαλιστικούς αγώνες στη δουλειά του (ποιος δε θέλει να βελτιώσει τη θέση του) ή να μη συμμετέχει στους τοπικούς αγώνες (ποιος θέλει να περάσει μια λεωφόρος δίπλα στο προσκεφάλι του)» αλλά ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ.
Φαίνεται ότι αναγνωρίζεις τους «συνδικαλιστικούς» αγώνες (στη δουλειά, τη γειτονιά κτλ.) και μάλλον συμμετέχεις και σε αυτούς. Απλά η διαφορά σου είναι ότι δεν έχεις μια ψευδαίσθηση ότι θα πάνε κάπου π.χ. στο ’60 με την δυνατή εργατική ταυτότητα που πάλεψε στα ίσα. Γιατί συμμετέχεις τότε; Θα πεις η επιβίωση. Οk, επιβίωση και πρέπει να συμμετέχουμε. Τι κάνεις όταν συμμετέχεις εκεί μέσα; Προσπαθείς π.χ. να συνδέσεις τους αγώνες;
Πάνω σε τέτοια ερωτήματα χτίζεται Η ΚΑΘΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑ λοιπόν για να πάμε και εκεί.
Σε ερωτήματα
που δεν αγνοούν την ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ (υλικοί όροι διαχωρισμού και πρακτικές απαντήσεις),
δεν αγνοούν την ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (που είδες πόσο ρόλο έπαιξε γιατί οι μαθητές βγήκαν στον δρόμο και οι εργαζόμενοι της ΦΑΜΑΡ όχι),
που ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣ ΤΥΠΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΓΩΝΩΝ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ (ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.
Και είναι ακριβώς έτσι π.χ. τα αγωνιζόμενα κομμάτια από κλάδους και χώρους δουλειάς κατέβηκαν π.χ. στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, όχι ο περισσότερος κόσμος της εργασίας. Για να ερχόταν αυτός ο κόσμος π.χ. στην κατελλειμμένη ΓΣΕΕ, έλειπαν οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες που….«Πάνε αυτά, πάμε γι’άλλα» όπως λες, καθότι δεν γυρίζουμε στο ’60 και την δυνατή εργατική ταυτότητα.
Εγώ νομίζω ότι δεν πάνε καθόλου αυτά devil,
άλλωστε η σύνθεση των υποκειμένων (ηλικιακά, φύλο, κουλτούρα, εμπειρία κτλ.) αλλάζει και ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ σχέση-κεφάλαιο. Εννοώ π.χ. ότι οι «συνδικαλιστικοί» αγώνες δεν πάνε de facto σε μια «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», σε μια συνολική σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση ξανά, διότι μπορεί –όχι μόνο το κεφάλαιο- αλλά τα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκείμενα να αμφισβητούν αυτό, όπως ίσως έκανε ο Hobo με την άστοχη φράση του για την Ολυμπιακή (αν όντως είπε έτσι). Δηλαδή ακόμα και την εργασία στο δημόσιο ο νέος κόσμος την βλέπει σιγά-σιγά αλλιώς, ο αγώνας του ’60-’70-’80 που οδήγησε στο να θεωρείται το δημόσιο μια κατάκτηση, ένας παράδεισος, μια νίκη, αρχίζει πια ΑΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ να αμφισβητείται και να μπαίνει το «συνδικαλιστικό» αυτό ζήτημα όχι ως «να μην ιδιωτικοποιηθεί η Ολυμπιακή» αλλά «καλύτερες εργασιακές συνθήκες ΣΕ ΟΛΕΣ τις δουλειές, δημόσιο ή ιδιωτικές».
Τέλος.
Κάνεις και ένα –κατά τη γνώμη μου- μεγάλο ιστορικό λάθος στην ανάγνωση σου.
Το είπα από την αρχή, στο πρώτο μου post αλλά ίσως δεν έγινε αντιλήψιμο. Επαναλαμβάνω:
"Βέβαια με αυτά που κάνουν οι εργάτες μπορεί να καταργούν τον καπιταλισμό στην πράξη π.χ. να καταργήσουν το χρήμα, να πάρουν την κοινωνική διαχείριση του εργοστασίου αλλά και μιας ολόκληρης περιοχής στα χέρια τους όπως στην Βαρκελώνη. Αυτό όμως το έχουμε δει σε συνθήκες οξυμμένης ταξικής πάλης και αφού οι αστοί αδυνατούν να καταστείλουν ή να ενσωματώσουν τον αγώνα, το περιεχόμενο του αγώνα των εργατών".
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ που το κεφάλαιο δεν μπορεί να ενσωματώσει τους αγώνες (αν και για αυτό αμφιβάλλω - ήδη υπάρχουν μικρές ρεφορμιστικές νίκες π.χ. σύμβαση Βιβλίου), άρα η εμφάνιση αγώνων χωρίς αιτήματα και η γενίκευση τους έχουν ζουμί.
ΑΥΤΗ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ, ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΕΠΟΧΗ ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ.
Δηλαδή:
--Η Ισπανία του ’36 ήταν μια συγκλονιστική αδυναμία να ενσωματωθούν οι 42 (αν δεν κάνω λάθος) γενικές απεργίες των προηγούμενων χρόνων και ο κόσμος άρχισε να κολλεκτιβοποιεί, να καταργεί το χρήμα, να απελευθερώνει, να κάνει αυτό που λες. Το αν οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι λοιποί κόλλησαν στην «αύξηση της παραγωγικότητας» και «την αντιμετώπιση του φασισμού» είναι μια άλλη κουβέντα. Πάντως υπήρχε αδυναμία ενσωμάτωσης των αγώνων, ναι, αυτών με «συνδικαλιστικό» περιεχόμενο. Και ήρθε η καταστολή, ο Φράνκο…
--Για την κυβέρνηση Κερένσκι και την εποχή από τον Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη στη Ρωσία του ’17 τι να πούμε; Ή μήπως «συνδικαλιστικά» αιτήματα με πρακτικές άμεσης απαλλοτρίωσης της εξουσίας (κίνημα εργοστασιακών επιτροπών) δεν λάμβαναν χώρα σε μια ρευστή κατάσταση οξυμμένης ταξικής πάλης που ήταν ανοιχτή και η ενσωμάτωση, και η καταστολή, και η επανάσταση;
--Ο Μαρξ μίλησε πολύ για το αναπόφευκτο (έτσι όπως έχει η σχέση κεφάλαιο) της επανάστασης, είδε την πρώτη εξέγερση π.χ. Κομμούνα του ’48, μετά πριμοδότησε αυτό που κρίνεις «συνδικαλισμό» (συμμετείχε στην πρώτη Διεθνή), μετά έγινε η δεύτερη Κομμούνα (1871) και αντί να βάλει μυαλό ξαναγύρισε στο «συνδικαλισμό» (Διεθνής) η οποία διαλύθηκε από τις διώξεις και τις εσωτερικές διαφωνίες. Τι έκανε τελικά αυτός ο άνθρωπος; Τι έβλεπε και έκανε είναι το σωστό ερώτημα;
--Η Beverly Silver θέτει πολύ εύστοχα κάτι που ξεχνάμε ότι π.χ. η Αμερική και η Αγγλία δεν γνώρισαν εμφύλια, εμπόλεμη σύγκρουση για το κοινωνικό ζήτημα τους τελευταίους αιώνες ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ είχαν συγκεντρώσει εκείνη την οικονομική δύναμη/πλούτο που μπορούσαν να ενσωματώσουν τους αγώνες. Αυτό δεν συμβαίνει π.χ. σε φτωχότερα κράτη όπως η Ιταλία την εποχή του Γκράμσι.
--Έχει τεράστιο ενδιαφέρον οι αγώνες του ’60 στην Ελλάδα και γιατί δεν ενσωματώθηκαν ενώ υπήρχε το πολιτικό προσωπικό (Ένωση Κέντρου) αλλά καταστάλθηκαν…
κ.α. πολλά παραδείγματα που ζητώ συγνώμη που τα έβαλα λίγο χονδρικά…
Είναι λάθος με λίγα λόγια να πούμε ότι
Α) οι αγώνες χωρίς αιτήματα αλλά με ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της σχέσης είναι δυνατοί σήμερα και όχι κάποια άλλη στιγμή λόγω ιστορικών συνθηκών, επειδή έχουν δημιουργηθεί από τη συσσώρευση των προηγούμενων αγώνων της τάξης.
Β) ότι αυτοί οι αγώνες μπορούν να γίνουν χωρίς έναν τυφλοπόντικα να σκάβει τρύπες, να «κάνει συνδικαλισμό» το προηγούμενο διάστημα, να έχει οξυνθεί η ταξική πάλη.
Γ) Είναι λάθος να λέμε ότι την ίδια στιγμή της εξέγερσης «συνδικαλισμός» και «πρακτική αμφισβήτηση/κατάργηση συνθηκών» δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Όπως προσπάθησα να δείξω σε προηγούμενα ιστορικά παραδείγματα, συνυπάρχουν, και δεν είναι –αν δούμε την Ρωσία το ’17- ΤΟΣΟ αντιφατικά αλλά ούτε πάνε ΣΟΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑ τα πράγματα πίσω. Βέβαια κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της απόφασης, της γερής κλωτσιάς στο αστικό καθεστώς, αλλά αυτό είναι πιο σύνθετο ζήτημα από π.χ. να κατηγορήσουμε τους "ρεφορμιστές" που δεν άλλαξαν μυαλά.
Και μάλλον κάπου εκεί δεν τα βρήκατε όλοι εσείς εκεί κάτω στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, δεν βρήκατε μια ισορροπία στο τι έπρεπε να γίνει, που να το πάτε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ… :-)
Τέλος, καταλαβαίνεις ότι και εγώ πριμοδοτώ τη «συνδικαλιστική» τάση στη σημερινή συγκυρία - και με λόγους όπως σου εξήγησα παραπάνω.
Αλλά και μέσα στην εξέγερση βίωνα ένα τρομερό πράγμα: η παραγωγή να μην σταματά, και το βράδυ πήγαινα σε πορείες. Μήπως δεν ήμουν αρκετά εξεγερμένος να παρατήσω την δουλειά; Και γιατί; Τι έβλεπα στον ιδιωτικό τομέα και με έκανε να εκτιμώ ότι η εξέγερση ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ; Ήδη από την πρώτη εβδομάδα είμαι αυτός που έγραψα το "από την εξέγερση στο κίνημα;" με ερωτηματικό, και όχι τυχαία. (δες http://rizospastes.blogspot.com/2008/12/blog-post.html )
Αυτά. Δεν αντέχω άλλο, μου πήρε ώρες
:-)
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά...
26 ακόμα είπαν και ελάλησαν Είπε και ελάλησε ο βα.αλ. στις 20:58
Η πορεία της Πρωτομαγιάς που οργάνωσε η Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά, ήταν προφανώς μία επιτυχημένη πορεία. Και από κόσμο, και από παλμό.
Εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, έχει ξεκινήσει ρητώς και ευθέως από σωματεία, εργατικές ομάδες, συλλογικότητες και συντρόφους συντρόφισσες μία ρητή επίθεση προς τον "επίσημο" συνδικαλισμό. Ρητή επίθεση που για πρώτη φορά εμφανίστηκε δημόσια την περσινή Πρωτομαγιά με την αντισυγκέντρωση απέναντι απο την εκδήλωση της ΓΣΕΕ, και που τον Δεκέμβρη κορυφώθηκε στην κατάληψη του κτηρίου της (κατάληψη με τεράστια σημασία στο συμβολικό επίπεδο). Και αυτή είναι η ίδια διαδικασία που συνεχίστηκε, αφήνωντας πια πίσω της το αντι-ΓΣΕΕ αίσθημα, διοργανώνοντας την Πρωτομαγιά την συγκέντρωση στην Βικτώρια και την πορεία που ακολούθησε. Πολιτικά μιλώντας πάντως, ο αυτόνομος εργατικός χώρος (καλό ειναι να μη μιλάμε ακόμα για κίνημα), με την πρώτη του κίνηση πέρσυ κατάφερε να καταδείξει τις προθέσεις του, με τη δεύτερη να απαντήσει πολιτικά στο ρόλο της ΓΣΕΕ σαν διαμεσολάβηση και σαν γραφειοκρατία, και με την τρίτη να αρχίσει πια να περπατάει το δικό του δρόμο, αφήνωντας πίσω του τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
Ωστόσο, αυτή η διαδικασία και αυτή η πορεία δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, ακόμα και εντός αυτού του χώρου υπήρχαν προβλήματα. Πέρσι την Πρωτομαγιά στην απολογιστική που ακολούθησε αποφασίστηκε, παρόλο που υπήρχαν και άλλες προτάσεις αυτό το πράγμα και αυτή η κίνηση να σταματήσει εκεί. Η κατάληψη της ΓΣΕΕ δεν μπόρεσε να απεμπλακεί από τον (και) πολιτικό της χαρακτήρα και να φροντίσει να αφήσει πίσω της οργανωτικές δομές και ανταγωνιστικές σχέσεις σε ένα ανώτερο επίπεδο από το προηγούμενο.
Από την άλλη η πορεία της Πρωτομαγιάς είχε για εμένα κάποια προβλήματα. Το σημαντικότερο: η αναντιστοιχία της ανταπόκρισης στο κάλεσμα απο τον κόσμο που πλαισίωνε τη διαδικασία η οποία μοιάζει να είναι εντυπωσιακή για όποιον ξέρει. Αναντιστοιχία η οποία φανερώνει ναι μεν, το ενδιαφέρον του κόσμου για τα ζητήματα της εργασίας αλλά και την αδιαφορία του, ή αν θέλετε το μη ενδιαφέρον του, για τις διαδικασίες εκείνες οι οποίες θα οδηγήσουνε σε μία ανώτερη μορφή οργάνωσης. Μη ενδιαφέρον ή αδιαφορία με τη σειρά της που σημαίνει και την έλλειψη συγκεκριμένων αγώνων για το μέγεθος του κόσμου της πορείας. Επομένως, η αναντιστοιχία μεταξύ διαδικασίας-διαδήλωσης είναι αναντιστοιχία αγώνων. Αναντιστοιχία που θα πρέπει να ξεπεραστεί όχι βέβαια για να εμπλουτιστεί η μία διαδικασία, αλλά για να εμπλουτιστούν οι ίδιοι οι αγώνες. Με αυτή την έννοια, και όχι με την έννοια ότι δεν υπήρχαν σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές και κόσμος που αγωνίζεται στο χώρο της δουλειάς του εκεί, θα ισχυριστώ ότι αυτό που εκφράστηκε από την προσέλευση του κόσμου στην πορεία ήταν η πολιτική στήριξη, το ότι έχω και εδώ τα μάτια μου στραμμένα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Κακό θα είναι να μετεξελιχθεί αυτή η πολιτική στήριξη, σε ηγεμονία της πολιτικής ταυτότητας αντί σε ηγεμονία των αγώνων στους χώρους δουλειάς πάνω στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Οπότε, ας μην παίρνουνε τα μυαλά μας αέρα, δεν κερδίζουμε κάνοντας μια πορεία, μία κατάληψη, μία αντισυγκέντρωση. (Σε αυτό το επίπεδο για να τα πω απλά: έχουμε ήδη κερδίσει). Κερδίζουμε δίνοντας καθημερινά αγώνες, κερδίζουμε συνδέοντας αυτούς τους αγώνες.
Και ωραία εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα και ένα ερώτημα στο ζητούμενο γιατί δεν.
Για μένα δύο είναι τα εμπόδια πάνω στα οποία σκοντάφτει ο αυτόνομος εργατικός χώρος. Το ένα είναι η προτεραιότητα που δίνεται απο μερικους στην πολιτική τους ταυτότητα. Το δεύτερο ειναι η προτεραιότητα που δίνεται από μερικούς (όχι απαραίτητα άλλους) στις συντεχνιακές λογικές τους, και στους όρους πιάτσας που αντιλαμβάνονται τον εργασιακό τους χώρο. Πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα σκόνταψε και η κατάληψη της ΓΣΕΕ, αλλά και όποιες άλλες μικρές ή μεγάλες απόπειρες.
Δεν θα ήθελα να αναλύσω αυτά τα δύο για τα οποία μιλάω εδώ. Για την πολιτική ταυτότητα έχω μιλήσει άπειρες φορές και εγώ και άλλοι σύντροφοι (ένα πολυ σχετικό κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ), και για την συντεχνιακή λογική δεν χρειάζεται να μιλήσω, αφού ειναι αυτή που έχει χαντακώσει άπειρες φορές τους εργατικούς αγώνες.
Συνοπτικά επομένως το ζήτημα για μένα διαμορφώνεται ως εξής: σε πολιτικό επίπεδο έχουνε επιτευχθεί εξαιρετικά σπουδαία πράγματα, ωστόσο σε πρακτικό, σε πραγματικό επίπεδο, στο επίπεδο που λέει δηλ. γινονται αυτόνομοι αγώνες και νικάνε δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα. Επίσης, πάλι στο πρακτικό επίπεδο θα πρέπει αυτός ο χώρος να αρχίσει να δρα στα επιμέρους ζητήματα της εργασιακής σχέσης και ότι μπορεί να τα μετασχηματίζει και να τα αλλάζει. Με άλλα λόγια οφείλουμε να φτιάξουμε μία δομή η οποία θα προσπαθήσει να πραγματώσει, να υλοποιήσει, να γειώσει τα πολιτικά ζητήματα που η ίδια έχει αναδείξει και τα έχει αναδείξει καλά.
Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν έχουνε επιτευχθεί πράγματα, ότι δεν γίνονται και άλλες κινήσεις τέτιου τύπου. Απλά θεωρώ ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία μεταξύ των πολιτικών στόχων που έχουνε επιτευχθεί και μεταξύ των πρακτικών ζητημάτων που έχουνε τεθεί.
Και αυτή τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψουμε.
Εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, έχει ξεκινήσει ρητώς και ευθέως από σωματεία, εργατικές ομάδες, συλλογικότητες και συντρόφους συντρόφισσες μία ρητή επίθεση προς τον "επίσημο" συνδικαλισμό. Ρητή επίθεση που για πρώτη φορά εμφανίστηκε δημόσια την περσινή Πρωτομαγιά με την αντισυγκέντρωση απέναντι απο την εκδήλωση της ΓΣΕΕ, και που τον Δεκέμβρη κορυφώθηκε στην κατάληψη του κτηρίου της (κατάληψη με τεράστια σημασία στο συμβολικό επίπεδο). Και αυτή είναι η ίδια διαδικασία που συνεχίστηκε, αφήνωντας πια πίσω της το αντι-ΓΣΕΕ αίσθημα, διοργανώνοντας την Πρωτομαγιά την συγκέντρωση στην Βικτώρια και την πορεία που ακολούθησε. Πολιτικά μιλώντας πάντως, ο αυτόνομος εργατικός χώρος (καλό ειναι να μη μιλάμε ακόμα για κίνημα), με την πρώτη του κίνηση πέρσυ κατάφερε να καταδείξει τις προθέσεις του, με τη δεύτερη να απαντήσει πολιτικά στο ρόλο της ΓΣΕΕ σαν διαμεσολάβηση και σαν γραφειοκρατία, και με την τρίτη να αρχίσει πια να περπατάει το δικό του δρόμο, αφήνωντας πίσω του τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
Ωστόσο, αυτή η διαδικασία και αυτή η πορεία δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, ακόμα και εντός αυτού του χώρου υπήρχαν προβλήματα. Πέρσι την Πρωτομαγιά στην απολογιστική που ακολούθησε αποφασίστηκε, παρόλο που υπήρχαν και άλλες προτάσεις αυτό το πράγμα και αυτή η κίνηση να σταματήσει εκεί. Η κατάληψη της ΓΣΕΕ δεν μπόρεσε να απεμπλακεί από τον (και) πολιτικό της χαρακτήρα και να φροντίσει να αφήσει πίσω της οργανωτικές δομές και ανταγωνιστικές σχέσεις σε ένα ανώτερο επίπεδο από το προηγούμενο.
Από την άλλη η πορεία της Πρωτομαγιάς είχε για εμένα κάποια προβλήματα. Το σημαντικότερο: η αναντιστοιχία της ανταπόκρισης στο κάλεσμα απο τον κόσμο που πλαισίωνε τη διαδικασία η οποία μοιάζει να είναι εντυπωσιακή για όποιον ξέρει. Αναντιστοιχία η οποία φανερώνει ναι μεν, το ενδιαφέρον του κόσμου για τα ζητήματα της εργασίας αλλά και την αδιαφορία του, ή αν θέλετε το μη ενδιαφέρον του, για τις διαδικασίες εκείνες οι οποίες θα οδηγήσουνε σε μία ανώτερη μορφή οργάνωσης. Μη ενδιαφέρον ή αδιαφορία με τη σειρά της που σημαίνει και την έλλειψη συγκεκριμένων αγώνων για το μέγεθος του κόσμου της πορείας. Επομένως, η αναντιστοιχία μεταξύ διαδικασίας-διαδήλωσης είναι αναντιστοιχία αγώνων. Αναντιστοιχία που θα πρέπει να ξεπεραστεί όχι βέβαια για να εμπλουτιστεί η μία διαδικασία, αλλά για να εμπλουτιστούν οι ίδιοι οι αγώνες. Με αυτή την έννοια, και όχι με την έννοια ότι δεν υπήρχαν σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές και κόσμος που αγωνίζεται στο χώρο της δουλειάς του εκεί, θα ισχυριστώ ότι αυτό που εκφράστηκε από την προσέλευση του κόσμου στην πορεία ήταν η πολιτική στήριξη, το ότι έχω και εδώ τα μάτια μου στραμμένα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Κακό θα είναι να μετεξελιχθεί αυτή η πολιτική στήριξη, σε ηγεμονία της πολιτικής ταυτότητας αντί σε ηγεμονία των αγώνων στους χώρους δουλειάς πάνω στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Οπότε, ας μην παίρνουνε τα μυαλά μας αέρα, δεν κερδίζουμε κάνοντας μια πορεία, μία κατάληψη, μία αντισυγκέντρωση. (Σε αυτό το επίπεδο για να τα πω απλά: έχουμε ήδη κερδίσει). Κερδίζουμε δίνοντας καθημερινά αγώνες, κερδίζουμε συνδέοντας αυτούς τους αγώνες.
Και ωραία εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα και ένα ερώτημα στο ζητούμενο γιατί δεν.
Για μένα δύο είναι τα εμπόδια πάνω στα οποία σκοντάφτει ο αυτόνομος εργατικός χώρος. Το ένα είναι η προτεραιότητα που δίνεται απο μερικους στην πολιτική τους ταυτότητα. Το δεύτερο ειναι η προτεραιότητα που δίνεται από μερικούς (όχι απαραίτητα άλλους) στις συντεχνιακές λογικές τους, και στους όρους πιάτσας που αντιλαμβάνονται τον εργασιακό τους χώρο. Πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα σκόνταψε και η κατάληψη της ΓΣΕΕ, αλλά και όποιες άλλες μικρές ή μεγάλες απόπειρες.
Δεν θα ήθελα να αναλύσω αυτά τα δύο για τα οποία μιλάω εδώ. Για την πολιτική ταυτότητα έχω μιλήσει άπειρες φορές και εγώ και άλλοι σύντροφοι (ένα πολυ σχετικό κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ), και για την συντεχνιακή λογική δεν χρειάζεται να μιλήσω, αφού ειναι αυτή που έχει χαντακώσει άπειρες φορές τους εργατικούς αγώνες.
Συνοπτικά επομένως το ζήτημα για μένα διαμορφώνεται ως εξής: σε πολιτικό επίπεδο έχουνε επιτευχθεί εξαιρετικά σπουδαία πράγματα, ωστόσο σε πρακτικό, σε πραγματικό επίπεδο, στο επίπεδο που λέει δηλ. γινονται αυτόνομοι αγώνες και νικάνε δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα. Επίσης, πάλι στο πρακτικό επίπεδο θα πρέπει αυτός ο χώρος να αρχίσει να δρα στα επιμέρους ζητήματα της εργασιακής σχέσης και ότι μπορεί να τα μετασχηματίζει και να τα αλλάζει. Με άλλα λόγια οφείλουμε να φτιάξουμε μία δομή η οποία θα προσπαθήσει να πραγματώσει, να υλοποιήσει, να γειώσει τα πολιτικά ζητήματα που η ίδια έχει αναδείξει και τα έχει αναδείξει καλά.
Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν έχουνε επιτευχθεί πράγματα, ότι δεν γίνονται και άλλες κινήσεις τέτιου τύπου. Απλά θεωρώ ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία μεταξύ των πολιτικών στόχων που έχουνε επιτευχθεί και μεταξύ των πρακτικών ζητημάτων που έχουνε τεθεί.
Και αυτή τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψουμε.
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ,
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.
Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.
Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού... Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.
Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!
Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας...
ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009
Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου
ΠΟΡΕΙΑ
Παρασκευή 1η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009
Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)