Φαντάζομαι οι περισσότεροι θα μάθατε για την περίπτωση ξυλοδαρμού ενός γκέι πριν λίγο καιρό στο Γκάζι. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα κείμενο που το αναδημοσιεύω εδώ (εδώ μπορείτε να το δείτε και στην κανονική του μορφή).


ομοφοβική επίθεση στο γκάζι

01-11-08 – Σάββατο βράδυ, Γκάζι: Τρεις τύποι συναντούν στο δρόμο τους ένα γκέι νεαρό, τον χτυπάνε, τον ξαπλώνουν κάτω, αρχίζουν να τον κλωτσάνε με δύναμη στο πρόσωπο, ξανά και ξανά, μετά φεύγουν . Ανενόχλητοι . Οι τύποι δεν ενδιαφέρονται ούτε να ληστέψουν τον νεαρό ούτε κάτι τέτοιο, δεν έχουν προσωπικές διαφορές μαζί του, δεν τον γνωρίζουν προσωπικά, απλά θέλουν να τον χτυπήσουν, να βγάλουν το μίσος τους, να «ξεκαβλώσουν» σε πιο λαϊκή γλώσσα

Το περιστατικό αυτό βίας στην καρδιά ενός καταναλωτικού κέντρου διασκέδασης όπως το Γκάζι φαίνεται να περνά σχεδόν απαρατήρητο, ο αιμόφυρτος νεαρός στο πεζοδρόμιο δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Λίγοι περαστικοί μόνο σταματούν και ρωτάνε. Ο νεαρός δεν φαίνεται να έχει κάνει κάτι, δεν προκάλεσε παρά μόνο με την παρουσία του. Με το ότι ήταν γκέι δηλαδή και είχε την ατυχία να βρεθεί απέναντι σε μάτσο αρρενωπότητες που απλά ήθελαν να διασκεδάσουν κι αυτοί με τον τρόπο τους ασκώντας βία . Το ότι οι συγκεκριμένες αρρενωπότητες επέλεξαν να ξεσπάσουν πάνω στην «αδερφή» δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε αποτελεί κάτι το πρωτοφανές. Αυτοί οι αυτόκλητοι περιφρουρητές της κανονικότητας επιβεβαίωσαν απλά στον «πούστη» ποια είναι η πραγματική θέση του σ’ αυτήν την κοινωνία, ως σώμα προδοτικό, ως σώμα δίχως αξία. Το περιστατικό αυτό δεν είναι λοιπόν εξωπραγματικό, αντίθετα υποστηρίζεται απόλυτα απ’ τους όρους που συνθέτουν την κυρίαρχη πραγματικότητα. Το περιστατικό είναι απλά μια ακραία έκφραση μιας γενικευμένης και νομιμοποιημένης συνθήκης ομοφοβίας που όπως φαίνεται καθόλου δεν δυσκολεύεται να βρεί υλική έκφραση. Ο αιμόφυρτος γκέι νεαρός λίγα μόλις μέτρα από τους «ναούς» της γκέι καταναλωτικής κουλτούρας είναι ένα μόνο παράδειγμα της ομοφοβίας και του ετεροσεξισμού της ελληνικής κοινωνίας. Είναι απλά μια στιγμή του αφανούς και φανερού πολέμου που διεξάγεται σε κάθε οικογένεια, κάθε σχολείο, κάθε γειτονιά και δρόμο αυτής της κωλοχώρας.

στο γκάζι ο κόσμος διασκεδάζει

Το ότι το υποτιθέμενο «γκέι χωριό» δεν στάθηκε ικανό να προστατεύσει τον εν λόγω νεαρό πάλι δεν μας εκπλήσσει. Κι αυτό γιατί ως ανώμαλες, γκέι, λεσβίες, πουστάρες που δεν αναγνωρίζουμε πουθενά τον εαυτό μας σ’ αυτήν την κουλτούρα της εμπορευματοποίησης και του ατομισμού νιώθουμε πως τα μαγαζιά αυτά δεν έχουν τελικά τίποτε άλλο να μας προσφέρουν παρά γυαλιστερές ψευδαισθήσεις και μοναξιά. Έτσι το ότι απ’ τους παρευρισκόμενους καμιά και κανείς όχι απλά δεν παρενέβη αλλά δεν αναγνώρισε κιόλας τον εαυτό της/του ως ενδεχόμενο θύμα είναι για μας το επακόλουθο της κυριαρχίας εντός της κοινότητας ενός κανονικοποιημένου, καταναλωτικού, τηλεοπτικού κι εν τέλει απολίτικου ομοφυλόφιλου υποκειμένου. Όπως φάνηκε κι απ’ τις αντιδράσεις των περαστικών διασκεδάζοντων γκέι, η αδιαφορία, η έλλειψη αλληλεγγύης αλλά και η εσωτερικευμένη ομοφοβία χαρακτηρίζουν τους γκέι πελάτες της περιοχής. Εν τέλει το περιστατικό αν και από όλους χαρακτηριζόταν ως «ακραίο» δεν ήταν μάλλον και τόσο αδικαιολόγητο στα μάτια τους. Άλλωστε «δεν πρέπει να προκαλούμε» όπως ρητά ή άρρητα λένε οι παπάδες του γκέι λάιφσταιλ σε κάθε ευκαιρία, ονειρευόμενοι γάμους, βαφτίσια και γκέι επιχειρηματικότητα…

Ζώντας τη στρέιτ κυριαρχία στα σώματα και τις επιθυμίες μας τέτοια περιστατικά μας φοβίζουν, βλέποντας αφενός τη δολοφονική ετοιμότητα αυτής της κοινωνίας να συνετίσει τα «παραστρατημένα» μέλη της και αφετέρου την έλλειψη οποιασδήποτε αλληλεγγύης και την κυριαρχία του ατομισμού ανάμεσα στις αδερφές μας. Απ’ την άλλη μας γεμίζουν αποφασιστικότητα και οργή να διεκδικήσουμε πίσω τη νύχτα, τη δική μας νύχτα.

σημεία ανάμεσα

Συνεχίζοντας αυτή τη μικρή saga θα βάλω απο κάτω μερικές εικόνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε για το τι μπορεί να είναι ή να μην είναι ισότητα, τι είναι το φύλο, πως αυτό καθορίζεται (ναι το φύλο καθορίζεται, δεν είναι "βιολογικό") και άλλα που μας έχουνε απασχολήσει κατα καιρούς: Γυναίκες-κορίτσια του ισραηλινού στρατού... Επειδή έχω βαρεθεί να βλέπω μόνο μαντράχαλους της αγίας ελληνικής οικογένειας να κορδώνονται σε κορνίζες πάνω σε σεμεδάκια...

Θα ξεκινήσω από την αγαπημένη μου που μου θυμίζει τη δική μου μικρή θητεία στο στρατό. Έτσι ήμουνα και εγώ αγαπητοί μου αναγνώστες. Με τη φραπεδούμπα και ένα βιβλίο στο χέρι να κρύβομαι... Αλλά εγώ ήμουνα ακόμα πιο γλυκός για να κάτσω να κάνω ολόκληρη τη θητεία μου.








Εδώ δείτε και άλλες αν τη βρίσκετε με τέτοιες φάσεις.

Και κλείνουμε αυτή την υπερπαραγωγή με το καλύτερο κείμενο που διάβασα φέτος για τη "σεξουαλικότητα". Δυστυχώς γραμμένο πριν από 30 χρόνια. Αυτά για να σκεφτόμαστε την κατάσταση μας.

Εισαγωγικό Σημείωμα της ελληνικής Μετάφρασης

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Chronique des Secrets Publiques (Τόμος Ι, Ιούνιος 1975 Παρίσι). Η συγγραφέας Françoise Denevert, η οποία υπογράφει με το ψευδώνυμο Jeannes Charles, υπήρξε ιδρυτικό μέλος (μαζί με την Françoise Bloch, τον Joel Cornuaut και τον Daniel Denevert) του Κέντρου Έρευνας του Κοινωνικού Ζητήματος (Centre de Recherche sur la Question Sociale – CRQS) που δημιουργήθηκε το 1973 στο Παρίσι.

Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι

Αύγουστος 2008

Jeanne Charles

Κριτική προς τις Γυναίκες

La Critique ad mulierern

(1975)

Ένα από τα συμπτώματα της αδυναμίας του επαναστατικού κινήματος σήμερα είναι ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο να δημιουργήσει μια ποιοτική και αυτόνομη έκφραση των επαναστατριών γυναικών. Είναι γνωστό ότι ο βαθμός ανάπτυξης που επιτυγχάνεται από τις δυνάμεις της άρνησης εντός της υπάρχουσας κοινωνίας βρίσκει την ξεκάθαρη, αποφασιστική και προφανή εκδήλωσή του στις σχέσεις ανάμεσα στους επαναστάτες άνδρες και τις γυναίκες και στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτή η άμεση και φυσική σχέση ανάμεσα στα φύλα.

Στην αλλοτριωμένη κοινωνία, ο καταμερισμός ρόλων ανάμεσα στα φύλα, ο οποίος κληρονομήθηκε από τη φεουδαρχική κοινωνία και από τα πρώτα στάδια της βιομηχανικής κοινωνίας, μπορεί να οριστεί σχηματικά ως εξής: η θηλυκότητα συμπυκνώνει τις αντιιστορικές τάσεις της αλλοτριωμένης ζωής (παθητικότητα, υποταγή στη φύση, προκατάληψη που απορρέει από αυτή την υποταγή, επανάληψη, παραίτηση), ενώ η αρρενωπότητα συμπυκνώνει τις ψευδο-ιστορικές της τάσεις (εκφυλισμένη προτίμηση για πάλη, αλαζονεία, ψευδο-δραστηριότητα, καινοτομία, εμπιστοσύνη στην εξουσία της κοινωνίας, ορθολογισμός). Η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα είναι οι δύο συμπληρωματικοί πόλοι της ίδιας αλλοτρίωσης. Στη σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία αυτοί οι δύο πόλοι, καθώς χάνουν τις υλικές βάσεις τους, τείνουν να συγχωνευθούν προκειμένου να συγκροτήσουν τα ειδικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου προλεταριάτου, όπου οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα είναι ολοένα λιγότερο αισθητές.

Σε όλες τις εποχές, και σύμφωνα με τη φύση αυτων των εποχών, οι άνδρες και οι γυναίκες δεν αποτέλεσαν ποτέ δύο αμιγείς τύπους. Όποιο και αν είναι το φύλο τους, τα άτομα συνενώνουν με ποικίλους τρόπους τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα και τη συμπεριφορά των δύο φύλων. Παρόλα αυτά, η θηλυκότητα υπήρξε πάντοτε, μέχρι σήμερα, το κυριότερο γνώρισμα της αλλοτρίωσης των γυναικών, και η αρρενωπότητα το κυριότερο γνώρισμα της αλλοτρίωσης των ανδρών. Ωστόσο, τα γνωρίσματα της παλιάς θηλυκότητας είναι εκείνα που επανεμφανίζονται θεμελιωδώς σήμερα στη γενικευμένη παθητικότητα του βασιλείου της σύγχρονης οικονομίας, μολονότι η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα, απελευθερωμένες από τις υλικές τους ρίζες, αναβιώνουν και χρησιμοποιούνται αδιακρίτως από τα δύο φύλα ως τρόποι θεαματικής επιβεβαίωσης.

Στην αλλοτριωμένη κοινωνία, η γυναίκα και ο άνδρας βρίσκονται ολοένα και περισσότερο σε ένα επίπεδο ισότητας (με εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου η πατριαρχία εξακολουθεί να κυριαρχεί) διότι η γυναίκα δεν μπορεί να βρει έναν αξιοθαύμαστο και παντοδύναμο προστάτη στο πρόσωπο του αρσενικού συντρόφου της, ο οποίος είναι τόσο άοπλος όσο και η ίδια· στο σύγχρονο επαναστατικό κίνημα, αντίθετα, το σημείο εκκίνησης για τη γυναίκα είναι η οξεία αντιπαράθεση με την παλιά της θηλυκότητα απέναντι στην κυριαρχία ενός ορισμένου θεωρητικού κύρους. Και αυτό διότι, για το άτομο που δεν εμπλέκεται στη θεωρητική δραστηριότητα, η θεωρία εμφανίζεται σαν “ικανότητα γραφής”, “ικανότητα σκέψης”, προϊόν ευφυίας, μυστηριώδης ατομική δημιουργία. Αυτή είναι η επίδραση του θεάματος· ο φετιχισμός της θεωρίας για εκείνους που βρίσκονται έξω από αυτή.

Η γυναίκα βρίσκεται συχνά αναγκασμένη να ομολογήσει ότι “δεν έγραψε ακόμα τίποτα” και ότι δεν έχει ενεργό ρόλο στην επεξεργασία της επαναστατικής θεωρίας, σε έκδηλη αντίθεση με ορισμένους από τους άνδρες. Σε ζητήματα που σχετίζονται με τη θεωρία, η πρωταρχική της παρόρμηση είναι να στηριχθεί στους άνδρες, τους οποίους θεωρεί “περισσότερο προικισμένους” από την ίδια. Καταλήγει να δυσπιστεί απέναντι στην ίδια της τη σκέψη, η οποία παραλύει από εξωτερικά κριτήρια. Όταν τυχαίνει να εισχωρεί σε ανεξερεύνητα πεδία σταματάει απότομα, καθώς σκέφτεται ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτή η διερεύνηση δεν έχει ήδη γίνει στο παρελθόν είναι επειδή δεν άξιζε τον κόπο. Όταν, παρόλα αυτά, κατορθώνει να σκεφτεί κάτι, η σκέψη της παραμένει νεκρό γράμμα: η γυναίκα δε συνεχίζει ποτέ μόνη μέχρι τις πρακτικές συνέπειες της σκέψης της. Συχνά, σχηματίζει ταχύτατα μια ορθή, διαισθητική κρίση για κάποιο άτομο, ακόμα και πριν από τον αρσενικό φίλο ή τους φίλους της· αλλά σταματάει εκεί, στην παθητικότητά της. Όταν το ζήτημα φτάνει στις πρακτικές συνέπειες, κρύβεται πίσω από τους άνδρες. Οι σκέψεις και οι κριτικές της γίνονται κατ’ ιδίαν, αφήνοντας την αρρενωπότητα να φροντίσει για την πρακτική εφαρμογή τους.

Αλλά με αυτόν τον τρόπο στερείται τον άμεσο έλεγχο επί του κοινωνικού της περιβάλλοντος· δεν επηρεάζει ποτέ ο,τιδήποτε με άμεσο τρόπο και, επομένως, δεν μπορεί να διατυπώσει θεωρία. Διότι η θεωρία είναι η κριτική της καθημερινής ζωής· είναι μια διαδοχή ανανεωμένων και διορθωμένων παρεμβάσεων στις σχέσεις με τους ανθρώπους (οι οποίες αποτελούν επίσης το πραγματικό πεδίο της αλλοτρίωσης) και, ισοδύναμα, είναι επίσης μια σειρά παρεμβάσεων στην κοινωνία. Η θεωρία είναι ένα εγχείρημα επαναστατικού μετασχηματισμού που συνεπάγεται ότι το άτομο που διατυπώνει θεωρία αποδέχεται τον αδιάκοπο μετασχηματισμό του εαυτού του. Η θεωρία έγκειται, επομένως, στην κατανόηση και στη δράση αναφορικά με τους φραγμούς (των ατόμων και της κοινωνικής ιστορίας).

Αν οι άνδρες κατέχουν μια φαινομενικά δεσπόζουσα θέση στο επαναστατικό κίνημα, αυτό συμβαίνει διότι πολλοί από αυτούς εισέρχονται στην επαναστατική πάλη με τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα της αρρενωπότητας – δηλαδή, στην πραγματικότητα, με εξίσου λίγες ικανότητες όπως και οι γυναίκες, και με την ίδια ασυνείδητη μακαριότητα αναφορικά με τα χαρακτηρολογικά τους γνωρίσματα όπως αυτή που έχουν οι γυναίκες σε σχέση με τη θηλυκότητα – η οποία μπορεί να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις, καθώς η πρακτική της θεωρίας απαιτεί φαντασία, πραγματική πάλη, αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στη δύναμη του ατόμου, ικανότητες τις οποίες κατέχει ο αρρενωπός χαρακτήρας σε εκφυλισμένη μορφή. Προκειμένου να πειστεί κανείς για αυτή την κρυφή αθλιότητα του σύγχρονου επαναστατικού κινήματος, αρκεί να σημειωθεί ότι η ύπαρξη της θηλυκότητας δε θα επιτρεπόταν εντός αυτού του κινήματος χωρίς τη συγκατάθεση της αρρενωπότητας ή, τουλάχιστον, δε θα γινόταν ανεκτή για μεγάλο διάστημα. Ο αρρενωπός ακτιβισμός είναι η άλλη όψη της θηλυκής παθητικότητας. Μέχρι τώρα, τονίστηκε κυρίως η παθητικότητα, διότι αποτελεί την πλέον εξόφθαλμη αντίφαση ενός κινήματος θεμελιωμένου στην αυτονομία των ατόμων.

Οι γυναίκες αποικιοποιούνται από το θέαμα της θεωρίας στο βαθμό που παραμένουν συνολικά έξω από τη θεωρία. Και δεν είναι το παράδειγμα ή η παρέμβαση των ανδρών – οι οποίοι έχουν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, αποικιοποιηθεί από αυτό το θέαμα – αυτά που θα επισπεύσουν την απομυστικοποίηση για λογαριασμό των γυναικών και θα μπορέσουν να τις κάνουν να καταλάβουν in vivo τι είναι η θεωρία. Στο εξής, η κριτική στην παθητικότητα των γυναικών πρέπει να ασκηθεί όχι επιφανειακά – επειδή δεν ξέρουν να γράφουν ή επειδή δεν ξέρουν πώς να εκφραστούν αυτόνομα – αλλά ριζικά, επειδή δεν έχουν καμιά άμεση και πρακτική δραστικότητα· ιδιαίτερα στις σχέσεις τους με τους άλλους. Επίσης, δεν πρέπει πλέον να είναι αρκετό για έναν άνδρα να “εκφράζεται” αφηρημένα. Τα κείμενα και η σκέψη του πρέπει άμεσα να έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Η θηλυκότητα και η παθητικότητά της δεν πρέπει πλέον να αποτελούν το φόντο για την κολακευτική προβολή της αρρενωπότητας και του ακτιβισμού της.

Υπάρχει μια έκδηλη μακαριότητα στη διατήρηση αυτών των ρόλων. Το αλλοτριωμένο άτομο είναι απρόθυμο να ξεριζώσει αυτό που έχει απωθήσει· και, καθώς η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι συμπληρωματικές μεταξύ τους, έχουν την ανθεκτικότητα φυσικών και αναπόφευκτων φαινομένων. Με την άρνηση του ατόμου να καταπολεμήσει αυτούς τους ρόλους διατηρείται ουσιαστικά η καθολική αποδοχή της αλλοτριωμένης κοινωνίας. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες λένε ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και τη ζωή τους. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτά τα άτομα ελπίζουν ότι θα αλλάξουν μέσω της επανάστασης. Παραμένουν έτσι άτομα παθητικά, καθώς είναι μεν έτοιμα να προσαρμοστούν, αν χρειαστεί, αλλά θεμελιωδώς φοβούνται κάθε αλλαγή. Είναι ακριβώς το αντίθετο σε σχέση με τους καταστασιακούς.

Η επίλυση των ανεπαρκειών της επαναστατικής πρακτικής στο ξεκίνημα της νέας εποχής διέρχεται τώρα άμεσα από την επίλυση των ανεπαρκειών των επαναστατριών γυναικών· πράγμα που σημαίνει ότι διέρχεται επίσης από την υπέρβαση μιας περιορισμένης αρρενωπής πρακτικής που, μέχρι σήμερα, προσαρμοζόταν σε αυτές τις ανεπάρκειες και στη διατήρησή τους. Αποτελεί επείγουσα επιδίωξη για την κριτική της καθημερινής ζωής να καταστρέψει οριστικά την ανισότητα των φύλων στην επαναστατική δραστηριότητα· να καταστρέψει, με άλλα λόγια, τους αντίστοιχους ρόλους που καθιερώνουν και τα δύο φύλα στην αλλοτριωμένη ζωή, τις χαρακτηροδομές της θηλυκότητας και της αρρενωπότητας και τους περιορισμούς που αυτές επιβάλλουν στην επαναστατική εμπειρία.

Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι γυναικών στο επαναστατικό κίνημα: οι περισσότερες σήμερα είναι γυναίκες εφοδιασμένες με έναν προστάτη. Γίνονται αποδεκτές στους επαναστατικούς κύκλους με τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα της θηλυκότητας, διότι η παρουσίασή τους γίνεται από έναν άνδρα. Οι υπόλοιπες παρουσιάζουν οι ίδιες τον εαυτό τους: γίνονται αποδεκτές εξαιτίας ενός περίβλεπτου παρελθόντος στο οποίο συμμετείχαν ή χάρη σε μια ιδεολογία την οποία έχουν αφομοιώσει επαρκώς. Αυτές γίνονται αποδεκτές με τα γνωρίσματα της αρρενωπότητας, όπως ακριβώς οι άνδρες.

Ορισμένες από αυτές τις γυναίκες δε λένε απολύτως τίποτα δημοσίως, καθώς αρκούνται σε κατ’ ιδίαν παρατηρήσεις τις οποίες διαφορετικά δε θα τολμούσαν να κάνουν· ή δεν ανοίγουν το στόμα τους παρά μόνο για να απαντήσουν σε εκείνο το ανώφελο είδος ερωτήσεων για τις οποίες υποτίθεται ότι είναι οι μόνες που μπορούν να ερωτηθούν· ή πάλι, όταν εμπλέκονται τυχαία σε “θεωρητικές συζητήσεις”, κοιτάνε ανήσυχα με την άκρη του ματιού τους αναζητώντας την αποδοχή του προστάτη τους. Δε θα τολμήσουν ποτέ να παραδεχτούν την άγνοιά τους για το θέμα που συζητιέται, και μπερδεύονται μέσα στη σύγχυση των σκέψεών τους ή επαναλαμβάνουν αυτό που άκουσαν να λέγεται, καθώς θεωρούν τις δυσκολίες που έχουν σε αυτό το πεδίο σαν κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται· άλλες επιδεικνύουν ανοιχτά τις ανεπάρκειές τους, αναζητώντας δικαιολογίες στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όταν γράφουν – αλλά μόνο όταν γράφουν, σαν να πρόκειται για μια ανεξήγητη συμφορά – αφήνοντας να εννοηθεί ότι, παρόλα αυτά, σκέφτονται με τρόπο αξιοθαύμαστο· ή ίσως αναγνωρίζουν σε αυτό ένα θηλυκό ελάττωμα και φαντάζονται ότι έτσι παραμένουν προστατευμένες, καθώς υποθέτουν ότι η ειλικρίνειά τους τις προφυλάσσει από οποιαδήποτε αμεσότερη κριτική· άλλες πάλι εκφράζονται επιδεικνύοντας επιθετικότητα απέναντι στους άνδρες, προκειμένου να δείξουν ότι δεν αποτελούν υποχείριο κανενός άνδρα και ότι σκέφονται αυτόνομα. Σε κάθε περίπτωση, η αποικιοποίησή τους από το θέαμα της θεωρίας παραλύει τις γυναίκες.

Έτσι, σε μεγάλο βαθμό οι μόνες σχέσεις που απομένουν για τις γυναίκες είναι οι ερωτικές. Εκεί επιδεικνύουν την ευαισθησία τους, ψέγοντας κατ’ ιδίαν τη θεωρία σαν κάτι ψυχρό και αφηρημένο και εξυμνώντας τις “ανθρώπινες σχέσεις”. Στις γυναίκες αναγνωρίζεται συχνά ότι έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία και επιδεξιότητα όταν πρόκειται να κρίνουν τους ανθρώπους. Επιπλέον, οι άνδρες, διατηρώντας ένα ελάχιστο επίπεδο πρακτικών απαιτήσεων, είναι αρκετά πιο συνετοί όταν διατυπώνουν κρίσεις που θα συνεπιφέρουν πρακτικές συνέπειες. Προτιμούν να θαυμάζουν τη θηλυκή σύντροφό τους γι’ αυτή την ικανότητά της, την οποία οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι κατέχουν σε μικρότερο βαθμό – καθώς χρειάστηκε να την απωθήσουν – και δικαιολογούν με αυτόν τον τρόπο τη σχέση τους με αυτή τη γυναίκα: η παθητικότητα και η δημόσια ανυπαρξία της γυναίκας πρέπει να αποζημιωθεί με έναν μεγαλύτερο κρυφό πλούτο, και αυτή ακριβώς η συμπληρωματικότητα του άνδρα και της γυναίκας αποτελεί τη μονογαμική δικαίωση του ζευγαριού. Αν η ευαισθησία εξακολουθεί να αποτελεί ιδιάζουσα αρετή της θηλυκότητας, αυτό συμβαίνει διότι η θεωρία δε γίνεται κατανοητή ως αυτό που είναι, καθώς θεωρείται ότι οι άνδρες που εκλαμβάνονται ως θεωρητικοί στερούνται ευαισθησίας· ενώ στην πραγματικότητα η θεωρία περιλαμβάνει την πρακτική εφαρμογή αυτής της ευαισθησίας και της επιδεξιότητας.

Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα πρέπει να καταστρέψει αυτή την αντίθεση μεταξύ ευχαρίστησης/δραστηριότητας, ευαισθησίας/διαύγειας, σύλληψης/εκτέλεσης, συνήθειας/καινοτομίας κ.λ.π. Η αντίθεση μεταξύ θηλυκότητας/αρρενωπότητας αντιστοιχεί σε ένα πραγμοποιημένο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης.

Τα άτομα που αποικιοποιούνται από το θέαμα μιας επαναστατικής θεωρίας αποικιοποιούνται, ουσιαστικά, από την ανάγκη να εμφανίζονται ως αυτόνομα· υπόκεινται στη φαινομενικότητα. Όσο η θεωρία θα συνεχίσει να γίνεται κατανοητή σαν ένα προϊόν ευφυίας, σαν να πρόκειται για την ατομική ευχέρεια κάποιου να “σκέφτεται” και να “γράφει” και, επομένως, σαν δυνητική πηγή προσωπικού κύρους, οι άνδρες θα συνεχίσουν να θέλουν να “εκφράζονται” με κάθε τίμημα και οι γυναίκες θα θρηνούν λόγω της αδυναμίας τους να μιμηθούν τους άνδρες.

Το ζήτημα είναι να γίνει κατανοητή η θεωρία ως αυτό που είναι. Είναι απαραίτητο οι γυναίκες (και οι άνδρες) να μην αποδέχονται πλέον να βρίσκονται οι πράξεις τους σε αντίφαση με τα λόγια τους, και να μην αποδέχονται πλέον την ύπαρξη κριτικών δίχως συνέπειες. Είναι απαραίτητο να αποκαταστήσουμε όλα τα δικαιώματα της υποκειμενικότητας προσδίδοντάς της πρακτική εκπλήρωση. Κανένας δεν πρέπει να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τους άλλους χωρίς να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τον εαυτό του, ή να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τον εαυτό του χωρίς να κατέχει διαύγεια σε σχέση με τους άλλους. Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα πρέπει να καταστεί αβίωτο για την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα. Πρέπει να κρίνει τα άτομα σύμφωνα με τη ζωή τους.

Διάβασα σήμερα την επιστολή ενός ανθρώπου που έχει συνεισφέρει τόσα πολλά στον πολιτισμό και την οικονομία και μου έφτιαξε τη μέρα... Τελικά αν υπάρχει ένα πράγμα που σε γεμίζει ικανοποίηση όταν τα βάζεις με τα αφεντικά είναι η λύσσα που τους πιάνει. Και η αλήθεια είναι ότι μου έχει λέιψει τώρα που είμαι άνεργος... Απολάυστε. Είναι η επιστολή του κυρίου Πατάκη (αυτός ο μεγάλος ευεργέτης του έθνους...) προς τους συναδέλφους του.

Θέμα: Προβλήματα με τον Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου–Χάρτου

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Απευθυνόμαστε σε εσάς επικαλούμενοι τη συναδελφική αλληλεγγύη, προκειμένου να σας εκθέσουμε ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, το οποίο θεωρούμε ότι αποτελεί πρόβλημα όλου του κλάδου μας.

Συγκεκριμένα από τις αρχές Νοεμβρίου το Βιβλιοπωλείο Πατάκη, που εδρεύει στην οδό Ακαδημίας αρ. 65, βρίσκεται σε ομηρία από την ανελέητη επίθεση που έχει οργανώσει εναντίον του ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου–Χάρτου Αττικής με αφορμή την απόλυση από την εταιρεία μας δύο εργαζομένων στο βιβλιοπωλείο για λόγους που αφορούσαν αποκλειστικά την εργασιακή τους επάρκεια.

Όλο αυτό το διάστημα για ορισμένες ώρες κατά τις ημέρες Τρίτη, Σάββατο και μερικές φορές και την Πέμπτη εκπρόσωποι του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου–Χάρτου προβαίνουν σε έντονες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, αποκόπτοντας την πρόσβαση των διερχομένων στο κατάστημα, μοιράζοντάς τους δυσφημιστικά εις βάρος μας φυλλάδια. Παράλληλα, έχουν επιδοθεί σε μπαράζ ανυπόστατων καταγγελιών και αιτημάτων συμπαράστασης σε θεσμικούς και συνδικαλιστικούς φορείς, παρασύροντας κατά κύριο λόγο μεμονωμένα άτομα-εκπροσώπους τους σε αβάσιμες, ψευδείς και εκβιαστικού χαρακτήρα δηλώσεις και αντιδράσεις.

Οι αντιδράσεις είναι έντονες και λαμβάνουν πλέον διαστάσεις ομηρίας και τρομοκρατίας. Όπως θα διαπιστώσετε και από τα εσώκλειστα αντίγραφα, απαιτείται με απόλυτα εκβιαστικό τρόπο η ανάκληση των απολύσεων, όπως προηγήθηκε σε αντίστοιχες περιπτώσεις του κλάδου.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αυτές οι ενέργειες του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου–Χάρτου Αττικής όπως παρουσιάζονται τώρα και όπως παρουσιάστηκαν σε προηγούμενες περιπτώσεις συναδέλφων τείνουν να δημιουργήσουν ένα καθεστώς κατά το οποίο:

* Ο παραπάνω σύλλογος αποκτά εξουσία να αποφασίζει αυτός αν μια απόλυση ενός εργαζομένου είναι δίκαιη και νόμιμη ή καταχρηστική.

* Ο παραπάνω σύλλογος αποκτά το δικαίωμα της αυτοδικίας. Δεν έχει ανάγκη να προσφεύγει σε νόμιμες ενέργειες, αν διαφωνεί με τις ενέργειες κάποιου εργοδότη.

* Ο παραπάνω σύλλογος χρησιμοποιεί ως όπλο του τον εκφοβισμό, τη δυνατότητα να κλείνει καταστήματα, να εμποδίζει το κοινό να εισέρχεται στα βιβλιοπωλεία, να ακινητοποιεί την αστυνομία, να δυσφημίζει την κάθε επιχείρηση, και όλα αυτά με την πεποίθηση ότι «ο εργαζόμενος έχει πάντα δίκαιο».

* Ο παραπάνω σύλλογος έχει δικαίωμα να εμπλέκει άλλες κοινωνικές ομάδες εναντίον του κάθε επιχειρηματία του κλάδου μας και μάλιστα ομάδες που αποτελούν τους φυσικούς πελάτες μας, αφήνοντας έτσι να αιωρείται η έμμεση απειλή σαμποταρίσματος της προσβαλλόμενης επιχείρησης.

* Ο παραπάνω σύλλογος έχει την πολυτέλεια να επιλέγει ως ενεργούς συμμάχους πολιτικές παρατάξεις και πολιτικά κόμματα εναντίον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων του κλάδου, να παρουσιάζει τις επιχειρήσεις μας, που στηρίζονται αποκλειστικά στις προσωπικές προσπάθειες και την προσωπική εργασία των ιδιοκτητών, ως «το μεγάλο κεφάλαιο» και ως αδίστακτους μεγάλους επιχειρηματίες που συνθλίβουν τους εργαζομένους.

Σ' αυτό το πλαίσιο των συγκρούσεων τίθενται τα εξής ερωτήματα:

* Πώς θα μπορέσουμε να διοικήσουμε τις επιχειρήσεις μας, αν δεν μπορούμε να απολύουμε έναν εργαζόμενο που δεν προσφέρει στην επιχείρηση;

* Πώς θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στις ενορχηστρωμένες εναντίον μας επιθέσεις;

* Ποιοι είναι οι σύμμαχοι της μικρομεσαίας επιχείρησης, που δέχεται καθημερινά πλήγματα;

* Γιατί δεν αναγνωρίζεται η προσφορά μας στην οικονομία και στον πολιτισμό αυτής της χώρας;

* Γιατί η συντεταγμένη πολιτεία μάς αφήνει απροστάτευτους από πράξεις που προσβάλλουν βασικά δικαιώματα του πολίτη;

* Τα συνδικαλιστικά μας όργανα έχουν τη δύναμη και την ικανότητα να περιφρουρήσουν τα στοιχειώδη δικαιώματά μας;

Συνάδελφοι, θεωρούμε ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα πρέπει να το δείτε όχι ως δικό μας μόνο πρόβλημα, αλλά ως πρόβλημα του κλάδου. Σας ζητάμε να περιφρουρήσετε τα νόμιμα δικαιώματα του κλάδου με συγκεκριμένες ενέργειες. Ιδιαίτερα πιστεύουμε ότι πρέπει να ζητήσουμε όλοι από τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου να παρέμβουν δυναμικά για τη λύση αυτών των προβλημάτων.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

για τη Σ. ΠΑΤΑΚΗΣ Α.Ε.Ε.Δ.Ε.

Στέφανος Πατάκης

Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος

Βούλωσε το ρε...

Βγάζεις μία προκύρηξη για τη δουλειά σου και τη μοιράζεις;
Μύνηση για συκοφαντική δυσφήμιση.

Δε σου πληρώνουνε τα ένσημα, το βασικό, τις υπερωρίες και κάνεις καταγγελία; Μύνηση για συκοφαντική δυσφήμιση.


Μοιράζεις μία προκύρηξη αλληλεγγύης σε έναν απολυμένο;
Μύνηση για συκοφαντική δυσφήμιση.

Αναδεικνύεις δημόσια τα προβλήματα στο χώρο δουλειά σου;
Μύνηση για συκοφαντική δυσφήμιση.

ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΖΩΕΣ ΠΟΥ ΛΥΩΝΟΥΝΕ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΟΥΣ.

Ακολουθεί η προκύρηξη του Σωματείου της Wind ενόψει της αυριανής δίκης του Στέφανου Μάλαμα.

Πίσω από τα χαμόγελα και τη φιλική εξυπηρέτηση...

κρύβεται η δίωξη των εργαζομένων!

Η WIND είναι γνωστή σε όλους μας, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες κινητής (και όχι μόνο) τηλεφωνίας. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι τα χίλια μύρια κύματα από τα οποία έχουν περάσει οι εργαζόμενοι της που αγωνίζονται…Συγκεκριμένα:

Το καλοκαίρι του 2005, μετά από ένα κύμα απολύσεων, ιδρύεται για πρώτη φορά επιχειρησιακό σωματείο στην εταιρεία.

Το φθινόπωρο του 2006 ξεκινά αγώνας για να υπογραφτεί η πρώτη συλλογική σύμβαση στην WIND. Αυτό επιτυγχάνεται το καλοκαίρι του 2007 με μεγάλα οφέλη για τους εργαζόμενους. Κατά τη διαπραγμάτευση της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης, η διοίκηση της WIND άσκησε αγωγή προσπαθώντας να κηρύξει παράνομη τη διοίκηση του Σωματείου, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια ανάμιξης στην εσωτερική
λειτουργία της συλλογικότητας των εργαζομένων.

Οι πιέσεις προς το σωματείο και τους εργαζομένους συνεχίζονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι πρώην στέλεχος της εταιρίας έχει ασκήσει αγωγή ενάντια στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου για προκήρυξη όπου καταγγελλόταν η αυθαίρετη συμπεριφορά του ενάντια σε συνάδελφο-μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου.

Τον Απρίλιο του 2008 ξεκινά η διαδικασία υπογραφής νέας επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης. Αυτή τη φορά η εταιρεία είναι πιο καλά προετοιμασμένη. Κωλυσιεργεί τις διαδικασίες και με διάφορα προσχήματα απολύει εργαζομένους, ακόμα και με πολυετή υπηρεσία (όπως τον Ιούλη απέλυσε τεχνικό που αγωνιζόταν και για τον οποίο ξεσηκώθηκαν αυθόρμητα οι συνάδελφοι του).

Ένα από τα πιο πρόσφατα κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας ήταν πως είχαν αφαιρεθεί από κατάστημα της WIND στη Θεσσαλονίκη, οι καρέκλες για την ανάπαυση των εργαζομένων, που έπρεπε έτσι να ξεροσταλιάζουν όρθιοι σε όλο το ωράριο τους!! Όταν το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου στη Θεσσαλονίκη, Στέφανος Μάλαμας, εντόπισε και ανέδειξε το γεγονός, δέχτηκε μήνυση από τον υπεύθυνο προϊστάμενο!!


Ο Στέφανος Μάλαμας δικάζεται στις 26 Νοέμβρη.

Μαζί του δικάζονται στην ουσία όλοι οι εργαζόμενοι. Γιατί η δίωξη του είναι μια ακόμα πράξη ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, όχι μόνο του Σωματείου της WIND, αλλά και κάθε εργαζόμενου που αγωνίζεται.

ΖΗΤΑΜΕ: Να αποσυρθεί τώρα η μήνυση
Να σταματήσει η εργοδοτική
τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς

Συγκέντρωση στα δικαστήρια, Τετάρτη 26 Νοέμβρη στις 8.30

Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων ΤΙΜ (WIND)-Επιτροπή Συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων της WIND

Δεν ξέρω πόσοι το έχετε πάρει χαμπάρι (δεν έχω και τηλεόραση να βλέπω τι δείχνουν τα κανάλια) αλλά μας έχει επισκεφτεί ο φίλος μας ο Χου Ζιντάο για να κάνει μπίζνες με τον μπουχέσα. Ξέρετε τώρα, πάρε το λιμάνι του Πειραιά, πάρε και τη μισή Κρήτη, κανονίζουμε και ένα αυξημένο μερίδιο στην διακίνηση από τον θρυλικό εμπορικό στόλο μας για τα κινέζικα εμπορεύματα και όλα μία χαρά. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω εγώ πάντως είναι γιατί φωνάζουν όλοι αυτοί οι αριστεροί; Κομμουνισμό δεν έχουν στην Κίνα; Δε χαίρονται για τα επιτεύγματα του; Εγώ πάντως στράβωσα πολύ που δε θα πάει στο επίσημο γεύμα του Κάρολου (όχι του Μαρξ του άλλου ρε...) προς τιμήν του κινέζου πρωθυπουργού ο Αλέκος. Είναι συμπεριφορά αυτή; Τι θα πουν οι σύντροφοι; Στην τελική ρε μεγάλε στείλε τον Αλέξη να κάνει τη βρωμοδουλειά... Αλλά σκέψου τις κινέζικες μάζες.

Επ' ευκαιρία. Εγώ βρίσκω πολύ σωστή αυτή την κίνηση του μπουχέσα. Γιατί όταν με το καλό θα έρθει ο 5ος παγκόσμιος πόλεμος εμάς οι Κινέζοι δε θα μας πειράξουν. Τι είμαστε μπροστά στην Κίνα; Χωριό είμαστε... Και έχω και μία καταπληκτική ιδέα, την οποία σα σωστός Έλλην την προτείνω στην ελληνική κυβέρνηση που μπορεί να την εφαρμόσει με μία ταπεινή προμήθεια της τάξεως του 15%: Γιατί αντί για το λιμάνι του Πειραιά και το Τυμπάκι δεν πουλάτε το Άγιον Όρος στους Κινέζους να το γαμήσουνε να ησυχάσουμε; Στα αρχίδια μας! Ελληνική επικράτεια είναι αυτό;

Και για να μην ακούσω ρατσισμούς για τους Κινέζους ορίστε ένα βιντεάκι που αποδεικνύει το μεγαλείο του Κινέζικου πολιτισμού. Εμείς ρε τι έχουμε να αντιπροτείνουμε; Το Σαραβάκο;



Σοβαρά τώρα: Διαβάζει κανείς τη συνέντευξη του δικού μας στη Λαική Ημερησία την εξής δήλωση:

«Η Κίνα διαδραματίζει έναν ολοένα αυξανόμενο ρόλο στα παγκόσμια οικονομικά ζητήματα. Στην παρούσα οικονομική ύφεση, ο ρόλος της Κίνας είναι ζωτικός. Περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος προσδοκά από την Κίνα να αποτελέσει πυλώνα της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης» ανέφερε ο πρωθυπουργός προσθέτοντας ότι η Ελλάδα στηρίζει σθεναρά την αρχή της ενιαίας Κίνας.

Τι είναι αυτό το ενιαία Κίνα; Θα το πω με μία απλή πρόταση: Η Κίνα αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά πρόβλημα διάσπασης. Η κρίση, αν αρχίζει να την επηρρεάζει σοβαρά, και αν οι εργατικοί αγώνες αρχίσουν να γίνονται ολοένα και πιο διεκδικητικοί και οργανωμένοι, για την Κίνα δύο λύσεις θα υπάρχουν: ή εμφύλιος πόλεμος ή διαμελισμός της. Υπάρχουν πολλές φωνές που ζητούν την "απελευθέρωση" των "καπιταλιστικών ζωνών" από την καθυστερημένη εσωτερική Κίνα και τον σφιχταγκαλισμό του κόμματος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν ξέρω κατα πόσο εντάσσεται σε κάτι τέτοιο η αποψάρα του μπουχέσα, ή αφορά την παλιά καλή έριδα της Κίνας με την Ταιβάν, όπου και εκεί υπάρχει η προσδοκία για ένωση της Ταιβάν με την μαμά Κίνα. Πάντως προς το παρόν μου φαίνεται λίγο απίθανο το πρώτο (αν και θα επιμείνω στην ύπαρξη τέτοιων φωνών).

ΔΙΟΡΘΩΣΗ:

Από πάνω υπερβάλλω όσον αφορά τη διάσπαση της Κίνας (ένας ακόμα καλός λόγος για την επόμενη φορά που θα βγω και θα πω την αποψάρα μου να ανατρέξω και σε καμιά πηγή). Το One China policy το οποίο δήλωσε ότι αποδέχεται ο Καραμανλής είναι η γραμμή του ΚΚΚ η οποία επιδιώκει την ενοποίηση όλης της Κίνας (Ταιβάν, Χονγκ Κονγκ, Μακάο). Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Η συζήτηση που περιγράφω παραπάνω είναι υπαρκτή αλλά είναι μεγάλο θέμα ποιος λέει τι... (Και σίγουρα σε μεγάλο βαθμό δεν είναι "συζήτηση" των εκμεταλλευομένων.) Μάλλον κακώς την άνοιξα γιατί είναι μία τεράστια συζήτηση. Δεν πειράζει.

Είσθε φτωχομπινές σαν εμένα και δεν ανυσηχείτε για τα λεφτά που έχετε (ή δεν έχετε) στις τράπεζες; Θέλετε να νιώσετε και εσείς την ένταση που νιώθουν οι φραγκάτοι; Αναρωτηθήκατε ποτέ πως είναι να δίνεις σε κάποιον να τρώει λεφτά χωρίς ελπίδα επιστροφής και ανταμοιβής, και δεν μπορέσατε ποτέ να δείτε πως είναι επειδή ποτέ δεν είδατε καλά καλά τι χρώμα έχει το 100ευρω; Θέλετε να νιώσετε σαν μέτοχος και μεγαλοκαταθέτης μιας γαμάτης εταιρείας που τα τρώνε όλα τα golden boys;

Ε, λοιπόν τέρμα πια με αυτές τις αγωνίες. Με 45.99$ και με μερικά κέρματα έχετε αυτό το απερίγραπτο feeling που μόνο ματσωμένοι μπορούν να νιώσουν. Ορίστε:


Το λιγότερο...

...που ένα ταπεινό μέσο σαν αυτό εδώ μπορεί να κάνει.

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας


Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.

Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08


Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”

- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08


Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.


Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.


Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.


Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.


Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.


Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Δύο καινούρια ιστολόγια που καλό είναι να περάσετε να τα τσεκάρετε.

Το ένα είναι μία συλλογή κειμένων για την κρίση, που θέλουν να ξεφεύγουν από τις τετριμμένες αναλύσεις.

Το δεύτερο είναι σε σχέση με τις κινητοποιήσεις στην Ιταλία. Που είναι πιο κοντά μας από ότι φαντάζεται κανείς.

Επισκεφτείτε τα.

Μερικά νέα από το ζήτημα των εργαζομένων στη Manco που αναφέρεται παρακάτω. Σήμερα δύο εργαζόμενοι πληροφορήθηκαν ότι το αφεντικό τους κατέθεσε μύνηση για συκοφαντική δυσφήμηση. Ανάμεσα στα άλλα το "έντιμο" και "νομιμομόφρων" αφεντικό έχει πλαστογραφήσει και μία απόδειξη πληρωμής των 600 ευρώ κάνοντας την 1600 ευρώ, επικαλούμενος δάνειο προς τον εργαζόμενο λόγω ασθένειας συγγενικού του προσώπου!!! Από ότι φαίνεται συνεχίζει την τακτική των εκβιασμών, της πλαστογραφίας, των απειλών.

Ακόμα μάθαμε ότι σήμερα πήγε στην εταιρεία το ΙΚΑ για έλεγχο και βρήκε την εργατική νομοθέσια, ακόμα και στα πιο στοιχειώδη της (πληρωμή βασικού μισθού ας πούμε...), να περνάει όμορφες μέρες.

Το αφεντικό ήταν πολύ τσατισμένο...

Σύντομα θα υπάρξει και ανακοίνωση των εργαζομένων, καθώς θα ανακοινωθούν και κάποιες άλλες κινήσεις απο τη μεριά τους. Από τη μεριά μας.

Γιατί κανένας δεν είναι μόνος του.

Κάθε λεπτό στη δουλειά είναι ένα ακόμα λεπτό πολέμου.
Κάθε μέρα στη δουλειά είναι μία μάχη.

Είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και το μίσος μας.
Θα υπερασπιστούμε απόλυτα το δικαίωμα μας να μιλάμε για αυτό που ζούμε.
Τη βία της μισθωτής εργασίας.



Update: Σήμερα το πρωί (Τετάρτη) εργαζόμενοι και σύντροφοι μοίρασαν την προκύρηξη που έχει ήδη δημοσιευθεί έξω από τα γραφεία της εταιρείας κατά την προσέλευση της πρωινής βάρδιας. Το σημαντικότερο είναι ότι βρέθηκαν με άλλους εργαζομένους (κάποιοι από τους οποίους είχανε κάνει και αυτοί καταγγελία), συζήτησαν, έγιναν επαφές κλπ.

Και για να το πούμε απλά: καλό είναι το αφεντικό να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Γιατί ακόμα έχει δει πολύ λίγα.

Καταρχήν χρόνια πολλά σε όλους, να είμαστε όλοι καλά, να 'μαστε γεροί και του χρόνου.

Πάρτε και ένα τραγουδάκι με διττό νόημα στο πνεύμα των ημερών.



Η αλήθεια είναι ότι το Πολυτεχνείο εγώ το βαριέμαι αφάνταστα, 35 χρόνια μετά οι μισοί είναι υπουργοί και οι άλλοι μισοί μαλάκες. Όλοι οι υπόλοιποι, (μη ρωτάτε ποιοι είναι οι υπόλοιποι, δεν υπάρχουν υπόλοιποι ή τέλος πάντων ποιος ασχολείται με αυτούς...) παρέμεναν αυτό που ήταν.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ από τη δεκαετία του '70 προτιμώ να θυμάμαι τον αυτόνομο εργοστασιακό συνδικαλισμό. Προτιμώ να θυμάμαι τις άγριες απεργίες και τις άγριες διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Προτιμώ να θυμάμαι όλα εκείνα που η ταφόπλακα του Πολυτεχνείου έχει κρύψει στο σκοτάδι. Ως τότε απλά θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε, όπως πάντα. Ορίστε κάτι πιο ταιριαστό για την επέτειο.




Αναδημοσιέυουμε από το πολύ καλό ιστολόγιο του συντρόφου του Ριζοσπαστικού Προβληματισμού, την ανακοίνωση κάποιων εργαζομένων.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΣΤΗ MANCO ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ

Η «MANCO Συστήματα Πληροφορικής Α.Ε.» είναι μια εταιρία που το κύριο αντικείμενο εργασιών της αφορά τη μηχανογράφηση εντύπων του δημοσίου. Οποιουδήποτε είδους δημόσιο έγγραφο (όπως τα Ε9, τις Α.Π.Δ του ΙΚΑ, τις δηλώσεις του κτηματολογίου, κτλ) που ρυθμίζουν τη σχέση Κράτους-πολιτών, πρέπει να καταχωρηθεί στον υπολογιστή προκειμένου να είναι προσβάσιμο ηλεκτρονικά περνά από την εταιρία αυτή προτού παραδοθεί σε ηλεκτρονική πλέον μορφή πίσω στο Κράτος. Η επεξεργασία και η διαχείριση των δημόσιων εγγράφων αποτελεί μια από τις πιο κερδοφόρες μπίζνες που, τα τελευταία χρόνια, το Κράτος έχει αναθέσει μέσω υπεργολαβιών σε επιχειρήσεις σαν αυτή. Και αποτελεί από τις πιο κερδοφόρες αφενός γιατί βασίζεται σε χαμηλού κόστους επισφαλείς εργαζομένους και αφετέρου γιατί είναι οργανωμένη σύμφωνα με τις αρχές των ευέλικτων μονάδων παραγωγής (αποκεντρωμένη παραγωγή, οριζόντια ιεραρχία, χρήση νέων τεχνολογιών) και όλα αυτά μέσα από τη συνεχή εναλλαγή χώρων, αντικειμένων και, προφανώς, έμψυχου δυναμικού δηλαδή, όλων εμάς, το πραγματικό κεφάλαιο της εταιρίας, οι οποίοι με εντατική εργασία, ελαστικά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, βγάζουμε τα μάτια μας μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή προκειμένου τα έντυπα αυτά να μηχανογραφηθούν και να είναι έτοιμα να παραδοθούν στην ώρα τους.
Το επάγγελμά μας, αυτό του καταχωρητή (του Data Entry Operator, όπως το λένε) αποτελεί ένα από τα πιο εντατικοποιημένα επαγγέλματα στο οποίο απασχολούνται συνήθως φοιτητές, πτυχιούχοι άνεργοι, μητέρες που προσπαθούν να συμπληρώσουν το ελλειμματικό οικογενειακό εισόδημα, μακροχρόνια άνεργοι και νέοι πριν την εξεύρεση μιας «πραγματικής» εργασίας. Η εταιρεία MANCO απασχολεί έναν πολύ μεγάλο αριθμό εργαζομένων τον οποίο και «αυξομειώνει» ανάλογα με τις ανάγκες της… πράγμα που σημαίνει πως εξωθεί σε παραίτηση όταν δεν το χρειάζεται πια… Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα σύγχρονο εργοστάσιο του τριτογενή τομέα, το βασίλειο της «άυλης εργασίας» με τα «άυλα» δικαιώματα, το βασίλειο της αυθαιρεσίας και της παρανομίας…

Το βασικό κόλπο στο οποίο βασίζεται η λειτουργία εταιριών σαν αυτή, που αποτελεί και κοινή πρακτική μεταξύ μερικών εταιριών μηχανογράφησης, έχει να κάνει τόσο με τις συμβάσεις όσο και με τους όρους εργασίας. Με δυο λόγια, η εταιρία μας έχει υποχρεώσει να υπογράψουμε άλλη σύμβαση από την εργασία που πραγματικά εκτελούμε, ενώ μας πληρώνει με άλλο τρόπο από αυτόν που προβλέπει η σύμβαση που η ίδια μας έχει υποχρεώσει να υπογράψουμε... Έτσι, αντί να πληρωνόμαστε με βάση την εθνική συλλογική σύμβαση, στην οποία η ίδια αυθαίρετα έχει αποφασίσει πως υπαγόμαστε, πληρωνόμαστε με το κομμάτι, με βάση πόσες καταχωρήσεις ή πληκτρολογήσεις καταφέρνουμε να κάνουμε το μήνα, πράγμα που προφανώς σημαίνει πως δεν υπάρχει ούτε κάποιος σταθερός και εξασφαλισμένος μισθός, ούτε, και κυρίως, δικαιούμαστε κανενός είδους επίδομα (όπως επιδόματα αδείας, γάμου, επίδομα για τις πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη, επίδομα πτυχίου, κτλ…) για την εργασία χειριζόμενοι τον υπολογιστή. Το αντίθετο. Πρόκειται για ένα σύστημα που, μέσω της αμοιβής κατ’ αποκοπήν, βασίζεται κατεξοχήν στη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και άρα στο διαρκώς μεγαλύτερο ξεζούμισμά μας. Γιατί αν δεν είσαι αρκετά παραγωγικός, αν δεν μπορείς να πληκτρολογείς με τους πλέον φρενήρεις ρυθμούς να είσαι βέβαιος πως στο τέλος του μήνα δε θα καταφέρεις να πιάσεις ούτε καν αυτό που τυπικά σου έχουν τάξει, το βασικό μισθό δηλαδή. Και όλα αυτά με 8ωρη ή και υπερωριακή, πολλές φορές, εργασία, με περιορισμό των διαλειμμάτων στο ελάχιστο και ρυθμούς αδιάλειπτα εντατικούς.
Μέσω των Η/Υ, των ηλεκτρονικών ρουφιάνων που άγρυπνα μας κατασκοπεύουν, και που ανά πάσα στιγμή μπορούν να ελέγχουν πόσο χρόνο κάνουμε διάλλειμα, τι ώρα πιάνουμε δουλειά, πόσο εντατικά και με τι ρυθμό δουλεύουμε, πόσο αποδοτικοί ή πόσα λάθη κάνουμε. Γιατί ό,τι καταγράφεται δεν ελέγχεται απλώς, αλλά, και κυρίως, συγκρίνεται ώστε ο καθένας να βλέπει το συνάδελφό του ανταγωνιστικά, ώστε ο παραγωγικότερος να είναι τελικά αυτός με τη λιγότερο συναδελφική συμπεριφορά, αυτός που κοιτά μόνο την πάρτη του… Γιατί αν δεν ασχολείσαι παρά μόνο με την πάρτη σου τότε «χάνεις χρόνο» και όποιος «χάνει χρόνο» δεν κάνει για τη δουλειά αυτή… Δεν είναι όμως μόνο οι ηλεκτρονικοί ρουφιάνοι, αλλά και οι «ελεγκτές», η αμέσως ανώτερη βαθμίδα εργαζομένων που μεταβιβάζουν τις εντολές από τη διεύθυνση σε εμάς, που είναι πάντα εκεί για να μας επιτηρούν και να μας κάνουν παρατηρήσεις… Παρατηρήσεις για λάθη που προκαλούνται από την ταχύτητα καταχώρησης ή την κούραση από τις πολλές ώρες στην οθόνη, παρατηρήσεις για τα διαλείμματα ή για το αν μιλάμε μεταξύ μας.

Στο μεταξύ, μαζικές προσλήψεις στο προφορικό και χωρίς την αναγγελία ούτε των όρων ούτε και των προβλεπομένων της σύμβασης όταν οι προθεσμίες για παράδοση των εντύπων πιέζουν ασφυκτικά, δυσμενείς μεταθέσεις, επίθεση στο εισόδημα και εξώθηση σε παραίτηση σε περιόδους κάμψης και αναδουλειάς... Γιατί πάντα υπάρχει τρόπος να αυξηθούν τα κέρδη (τους), γιατί πάντα υπάρχει τρόπος να (μας) μειώσουν το εισόδημά… Πώς; Με το να ρίχνουν την τιμή (!) για την κάθε καταχώρηση όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός, με το να μειώνουν τις ώρες εργασίας κατά το δοκούν (8ωροι που τους αναγκάζουν ή να γίνουν 4ωροι ή να παραιτηθούν), με το να μας μεταθέτουν χωρίς να μας ρωτούν, από υποκατάστημα σε υποκατάστημα, και μάλιστα σε περίοδο μικρότερη του ενός περίπου μηνός, με το να αλλάζουν το πραγματικό αντικείμενο της καταχώρησης (π.χ. από Ε9 σε Α.Π.Δ., κτλ), πράγμα που σημαίνει νέα εκπαίδευση για την εκμάθηση άλλου προγράμματος καταχώρησης, με το να αλλάζουν χώρο εργασίας για τους πιο παραγωγικούς και γρήγορους καταχωρητές από εμάς ώστε ο μισθός να εξομοιώνεται προς τα κάτω. Και όσο για τα ένσημα; Λιγότερα από τα κανονικά ακόμα και για συνεχείς μήνες δουλειάς!

Αρκετοί συνάδελφοί μας από τη στιγμή που κατέφυγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας, άλλοι ατομικά και άλλοι ομαδικά, καταγγέλλοντας το ωράριο εργασίας, τη μη καταβολή δεδουλευμένων και υπερωριών δέχτηκαν όλων των ειδών τις απειλές και τους εκβιασμούς από τη διοίκηση της εταιρίας. Άλλοι, αφού πρώτα απομονώθηκαν από εμάς τους υπόλοιπους, απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς ούτε να τους εξηγήσουν τους ακριβείς λόγους και χωρίς ούτε καν να τους καταβάλλουν τη νόμιμη αποζημίωση (!!!), ενώ άλλους η εταιρία προσπάθησε γρήγορα-γρήγορα να τους φιμώσει προτείνοντάς τους «συμβιβασμό» τον οποίο ούτε η ίδια τήρησε… Άλλοι πάλι, δέχτηκαν απροκάλυπτες απειλές από το ίδιο το αφεντικό πως θα τους «κάνει μήνυση» (sic), ενώ η παράνομη και προκλητικότατη συμπεριφορά του έφτασε μέχρι του σημείου να απομονώσει συναδέλφους μας σε ειδική αίθουσα με κάμερες, απαγορεύοντάς τους να κάνουν διάλειμμα μαζί μας!!!

Απέναντι στην άγρια τρομοκρατία της εργοδοσίας εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην εταιρία MANCO ζητάμε:

την άμεση ανάκληση των παράνομων και εκδικητικών απολύσεων

να σταματήσουν οι διώξεις, οι απειλές, ο ψυχολογικός πόλεμος σε όσους έχουν καταγγείλει την αυθαιρεσία της εργοδοσίας

την καταβολή των μη κατατεβεβλημένων ενσήμων προηγούμενων μηνών εργασίας

την καταβολή των νόμιμων επιδομάτων που δικαιούμαστε ως καταχωρητές (επιδόματα αδείας, γάμου, πολυτέκνων, επίδομα ανθυγιεινής εργασίας για τη χρήση Η/Υ)

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ/ΕΣ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ,
ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες στην εταιρία MANCO



Την προγούμενη εβδομάδα είδαμε στους δρόμους της Αθήνας κολλημένη μία αφίσα με τίτλο: “Αχός βαρύς ακούγεται μην έρχεται η κρισή; Μπα είναι “η γενιά των 700 ευρώ” που πάει να ψηφίσει” η οποία έχει την υπογραφή “Συνέλευση ενάντια στην ειρήνη”.


Ο λόγος για τον οποίο μπαίνουμε στην διαδικασία να απαντήσουμε δεν είναι προς χάριν του διαλόγου. Έχουμε βαθιά επίγνωση ότι με αυτούς τους ανθρώπους, έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να συζητήσεις. Έχουμε δοκιμάσει. Ο βασικός λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο είναι για καθαρά ιστορικούς λόγους, επειδή δεν είναι δυνατόν να κολλιούνται τέτοιες αθλιότητες στους τοίχους και να μένουν αναπάντητες. Επίσης, επιλέγουμε να το κάνουμε μέσω του διαδικτύου, επώνυμα ωστόσο (όλοι όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο είμαστε γνωστοί τους, έχουμε συμμετάσχει σε εγχειρήματα μαζί τους, έχουμε κατέβει στο δρόμο μαζί τους), επειδή αυτό κρίνουμε ως το πιο δόκιμο μέσο αυτή τη στιγμή. Θα στέλναμε γράμμα, αλλά ξέρουμε αποδεδειγμένα ότι ό,τι δεν τους αρέσει δεν το αναδημοσιεύουν (οπότε και περιορίζονται να γράφουνε οι ίδιοι γράμματα αναγνωστών όπως οι ίδιοι έχουνε γράψει). Ακολουθεί το κείμενο κάτω από την αφίσα.

Τι στο διάολο είναι αυτή “η περίφημη γενιά των 700 ευρώ”; Δημιούργημα των δημοσιογράφων; Φαντασίωση της Αριστεράς του συστήματος ή wanna be στελέχη που αναζητούν σανίδα σωτηρίας; ´Η μήπως τίποτα οργισμένοι προλετάριοι;

Σκατά!!! Η “γενιά των 700 ευρώ” μόνο προλεταριακή συνειδηση δεν έχει.

Η “γενιά των 700 ευρώ” δεν είναι αυτή που απλά αμείβεται με 700 σκατοευρώ. Αντίθετα είναι αυτή που βάση των προσόντων της (βλέπε πτυχία), θεωρεί εαυτόν αδικημένο από τον άκαρδο καπιταλισμό και διεκδικεί ένα “καλύτερο αύριο” αποκλειστικά και μόνο για την πάρτη της.

Έτσι “η γενιά των 700 ευρώ” άγεται και φέρεται γύρω από το τραπέζι της σοσιαλδημοκρατίας, με την κρυφή ελπίδα ότι θα γλιτώσει αυτό που παριστάνει πως αγνοεί: την “κακιά τύχη” χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών, που χάρη στον κανιβαλισμό των νεοελλήνων (αρκετά χρόνια προτού “η γενιά των 700 ευρώ” ανακαλύψει τον “άδικο καπιταλισμό”) ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει υποτίμηση της εργατικής δύναμης.

Αλλά (δυστυχώς γι' αυτήν) ξεχνάει πως η Κρίση δεν κάνει διακρίσεις...

Τελικά τι είναι “η γενιά των 700 ευρώ”, δεν μας λέει η αφίσα. Το μόνο συμπέρασμα που εμείς βγάζουμε μετά από σκληρή προσπάθεια είναι το εξής: η γενιά των 700 ευρώ, είναι μία κατασκευή της Αριστεράς του συστήματος (μπα υπάρχει και άλλη μη συστημική αριστερά;) και των δημοσιογράφων που έχει πτυχία, είναι wanna be στελέχη και δεν έχει καμία προλεταριακή συνείδηση. Ωραία. Θα συμφωνήσουμε ότι η συζήτηση για τη γενιά των 700 ευρώ, έτσι όπως την κάνει ο Συνασπισμός και τα ΜΜΕ είναι απαράδεκτη. Και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη σε ότι αφορά τους νέους ανθρώπους που βγαίνουν στην αγορά εργασίας. Ο βασικός είναι λίγο πάνω από τα 600, για να μην μιλήσουμε για την ημιαπασχόληση των 320 ευρώ. Για να μην μιλήσουμε για τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Είναι προφανές λοιπόν, για όποιον έχει στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας: Η “γενιά των 700 ευρώ” δεν υφίσταται. Ακόμα και με αντικειμενικούς όρους οι άνθρωποι που είναι τώρα στα 25 με 35, σε ένα μεγάλο κομμάτι τους αμείβονται πολύ χειρότερα (εκτός αν τα 700 είναι ο μέσος όρος).

Οι συντάκτες αυτής της αφίσας από ότι φαίνεται μπερδεύουν με τραγικό τρόπο την πραγματικότητα με την κομματική προπαγάνδα του Συνασπισμού και το νέο τάργκετ γκρουπ της Ελευθεροτυπίας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτή η τραγικότητα με την οποία αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Θεωρούν ότι την πέφτουν σε μία θεαματική απεικόνιση της πραγματικότητας κατασκευασμένη από τον Τσίπρα και τον Τεγόπουλο, αλλά το θέμα είναι πια το εξής: τι γίνεται με όλους αυτούς τους εργάτες που παίρνουν τόσα λίγα; Γιατί το θέμα μας, δεν είναι ο Τεγόπουλος ή ο Τσίπρας, το θέμα είμαστε εμείς που πληρωνόμαστε σκατά.

Μέσα από αυτή τη διάθλαση βρίσκεται κανείς προ εκπλήξεως! Οι συντάκτες της αφίσας αποδέχονται πλήρως την κομματική προπαγάνδα και το μάρκετινγκ των ΜΜΕ για πραγματικότητα. Αυτό είναι πια H πραγματικότητα! Η πραγματικότητα δεν είναι τα ντελιβεράδικα και τα call center, δεν είναι οι γαλέρες των γραφείων και των εταιρειών, δεν είναι τα super market και τα εμπορικά κέντρα, η πραγματικότητα είναι η Ελευθεροτυπία και ο Τσίπρας. Και για να το κάνουμε λιανά η πραγματικότητα για την οποία μιλάμε είναι η πραγματικότητα των νέων εργαζομένων, την οποία ο ένας θέλει να την κάνει ψηφοφόρους του και ο άλλος αναγνώστες. Τι από τα δύο κρίνουνε δεν μας λένε. Τι από τα δύο υπάρχει δε μας λένε. Άρα και μεις δε μπορούμε παρά να υποθέσουμε ότι απλά αναφέρονται σε όσους έχουνε πτυχίο και παίρνουνε 700 ευρώ όπως άλλωστε και οι ίδιοι ισχυρίζονται.

Τι μας λένε λοιπόν για αυτήν την “υπό Τσίπρα και Τεγόπουλου πραγματικότητα” οι συντάκτες της αφίσας;

“Δεν έχει καμία προλεταριακή συνείδηση.” Να ρωτήσουμε εμείς τώρα τι σημαίνει “προλεταριακή συνείδηση”, και ποιος την έχει; Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να ξέρουμε ποιος είναι να κάνει την επόμενη επανάσταση, και να τον έχουμε από κοντά. Σοβαρά, όμως τώρα. Τόσα χρόνια ακούμε από τους συντρόφους, δεν την έχει ο ένας δεν την έχει ο άλλος, δεν την έχει ο τρίτος δεν την έχει ο τέταρτος. Εμείς ρωτήσαμε κάποτε τους συντρόφους ποιος τελικά μπορεί να την έχει αυτή την έρμη την συνείδηση. Μετά από τόσα χρόνια “αποκλεισμών” το μόνο συμπέρασμα που εμείς μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι δεν πρέπει να έχουνε μείνει και πολλοί ακόμα με πιθανότητες να έχουν την “προλεταριακή συνείδηση”. Ακόμα, και πολύ πιο σημαντικό ποιος είπε ότι η γενιά των 700 ευρώ έχει “προλεταριακή συνείδηση”; Ακόμα και με τους πιο κοινούς όρους που περιγράφουνε την “προλεταριακή συνείδηση” σαν αυτή του εργάτη που διεκδικεί, η “γενιά των 700 ευρώ” απέχει ακόμα από αυτό (αν και κινήσεις, πρωτοβουλίες, μικροί αγώνες των νέων εργαζομένων υπάρχουν), για τον απλό, απλούστατο λόγο του ότι ακόμα δεν έχουνε υπάρξει μαζικοί αγώνες αυτού του κόσμου. Και τελικά τι είναι το “προλεταριακή συνείδηση” τίτλος ευγενείας που αποδίδεται κατα το δοκούν, που αυτοί (οι ποιοι; να ξαναρωτήσουμε, έχουνε ή δεν έχουνε;).
“Είναι αυτοί που έχουνε πτυχία και γκρινιάζουνε γιατί δεν είναι όλα όπως τους είπανε”. Με απλά λόγια: την πατήσανε και εμείς χαιρόμαστε για αυτό. Παραβλέπουμε το γεγονός ότι πτυχίο τη σήμερον ημέρα έχει και η κουτσή Μαρία, παραβλέπουμε επίσης το γεγονός ότι και για να σε πάρουν σε μία σχεδόν οποιαδήποτε δουλειά χρειάζεται ένα πτυχίο, παραβλέπουμε επίσης το γεγονός ότι η εκπαίδευση πια κινείται σε μία τροχιά δια βίου εκπαίδευσης και συνεχούς αξιολόγησης και επαναξιολόγησης (η οποία και επικυρώνεται με παντούς είδους “πτυχία”), θα παραβλέψουμε ακόμα και το προφανές, προφανέστατο γεγονός ότι άλλο το πτυχίο ιχθυοκαλλιέργειας μιας κόρης αγρότη από το Καρπενήσι και άλλο το πτυχίο γιατρού της κόρης του διευθυντή μιας κλινικής (όπως και άλλο το πτυχίο ιχθυοκαλλιέργειας του γιου αυτού που έχει ιχθυοκαλλιεργιες και άλλο το πτυχίο γιατρού ενός γιου αγρότη), παραβλέπουμε ακόμα το γεγονός ότι πια το να έχεις ένα πτυχίο δεν σου εξασφαλίζει απολύτως τίποτα και αυτό το ξέρουνε όλοι (όπως έδειξαν και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών). Αφού τα παραβλέψουμε όλα αυτά και πια έχει πέσει το σκοτάδι τι είναι αυτό που βλέπουμε και διακρίνουμε; Όχι και πολλά πράγματα: όποιος έχει πτυχίο και φωνάζει είναι ένα μάτσο σκατά, δεν έχει καμία προλεταριακή συνείδηση. Εδώ πρέπει να προσέξουμε την πολύ λεπτή διαφορά στο νόημα. Η σημασία δεν είναι στο αν φωνάζεις ή όχι. Η σημασία δεν είναι στο αν διεκδικείς ή όχι. Η σημασία είναι στο έχεις πτυχίο και στο wanna be στέλεχος, έτσι όπως το εννούν αυτοί. Θα κλείσουμε πάλι τα μάτια (όπως έχετε μαντέψει έχουμε πολλά ζευγάρια μάτια), στο γεγονός της χεσμένης φωλιάς. Και θα αναρωτηθούμε: που τα είδανε τα wanna be στελέχη σε αυτούς που φωνάζουνε και διαμαρτύρονται; Και ακόμα περισσότερο: που τα είδανε τα wanna be στελέχη σε όσους δουλεύουνε με 300, 400 και 700; Ακόμα και να τα είδανε μπορούνε να μας πούνε που; Μπας και τα δούμε και εμείς;

Ας περάσουμε όμως στην επόμενη καταπληκτική πρόταση: “θεωρεί εαυτόν αδικημένο από τον άκαρδο καπιταλισμό και διεκδικεί ένα “καλύτερο αύριο” αποκλειστικά και μόνο για την πάρτη της.” Αλήθεια άραγε, οι εργάτες στα ολυμπιακά έργα τι θεωρούσαν όταν εαυτό τους όταν φωνάζανε και διεκδικούσαν, οι κούριερ όταν λένε ένσημα βαρέα, ανθυγειινά, ενιαία ειδικότητα, τι θεωρούν τον εαυτό τους; (Να ανοίξουμε μία παρένθεση; Στους οποίους κουριερ πολλοί από αυτούς συμμετείχαν -και αυτό δεν είναι κρυφό- και οι οποίοι μάλιστα δώσανε σκληρές μάχες να είναι έξω από τις συζητήσεις της συνέλευσης του σωματείου όσοι δεν κολλάγανε ένσημα με τη λογική του “χαλάνε την πιάτσα” λες και είναι ταξιτζήδες οι κουριερ), θα ήταν τραγικό να απαιτούσε κανείς εδώ και τώρα σε όποιον εργαζόμενο φωνάζει, διεδικεί και αγωνίζεται να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την κομμουνιστική κοινωνία. Και είναι τραγικό επειδή από ότι φαίνεται κάποιοι το απαιτούν.

Το μεγάλο αποκορύφωμα του κειμένου όμως μας φυλάγεται για το τέλος, θυμίζουμε: “την “κακιά τύχη” χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών, που χάρη στον κανιβαλισμό των νεοελλήνων (αρκετά χρόνια προτού “η γενιά των 700 ευρώ” ανακαλύψει τον “άδικο καπιταλισμό”) ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει υποτίμηση της εργατικής δύναμης.” Να αναρωτηθούμε γιατί το “κακιά τύχη” είναι σε εισαγωγικά; Είναι μήπως καλή η τύχη των μεταναστών στην Ελλάδα και δεν το ξέρουμε; Υπονοείται μήπως κάτι άλλο; Ας ελπίσουμε ότι τα εισαγωγικά αφορούν την τύχη γιατί μόνο τυχαία δεν ήταν όλα όσα τους συνέβησαν. “Κανιβαλισμός των νεοελληνών;” αυτό τι σημαίνει τώρα; Νομίζουμε ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που άρχισαν να υπάρχουν άλλες κοινωνικές δομές πέραν αυτής των πρωτόγονων τροφοσυλλεκτικών κοινωνιών. Εντελώς πληροφοριακά η Ελλάδα, στη βιβλιογραφία αναφέρεται ως μία καπιταλιστική χώρα (άντε με λίγη ή πολύ καθυστέρηση). “Αρκετά χρόνια πριν;” Δεν ξέραμε ότι η “γενιά των 700 ευρώ”, που τότε ήταν δεν ήταν 10 με 15 χρονών με το ζόρι, είχε κάποιο ιδιαίτερο καθήκον πολιτικής δράσης και συνδικαλισμού. Δεν ξέρουμε αν έχει πληροφορήσει κανείς ακόμα τους συντάκτες αλλά τον καπιταλισμό συνήθως τον ανακαλύπτεις όταν αρχίζεις να εργάζεσαι, δεν ξέρουμε κανέναν που να γεννήθηκε και να έγραφαν τα κύτταρα του αποσπάσματα από το “Τι να κάνουμε;" του Λένιν. “Ένιωσαν στο πετσί τους την υποτίμηση.” Άρα, όλοι οι υπόλοιποι είτε δεν την ένιωσαν είτε δεν δικαιούνται να γκαρίζουν. Αν την ένιωσαν να πάνε να χεστούνε, αν γκαρίζουν είναι μαλάκες και σκατά! Δεν έχει καμία σημασία αν είσαι ή όχι υποτιμημένος αν φωνάζεις, αν διεκδικείς, αν οργανώνεσαι, αν τα βάζεις με το αφεντικό σου ή τον προιστάμενο σου. Σημασία έχει αν έχεις προλεταριακή συνειδήση! Μάλιστα.

Και το αποκορύφωμα αυτής της μεγαλειώδους λογικής; “Αλλά (δυστυχώς γι' αυτήν) ξεχνάει πως η Κρίση δεν κάνει διακρίσεις...” Η μόνη Κρίση (sic -για να θυμηθούμε τα παλιά) που ξέρουμε ότι δεν κάνει διακρίσεις είναι η Κρίση του Θεού, όλες οι υπόλοιπες κρίσεις κάνουν διακρίσεις με βάση την βασική και κεντρική διάκριση αυτού του κόσμου (και ειδικά μία κρίση σαν αυτή που τα αφεντικά χτυπιούνται για να την “μοιραστούμε μαζί”). Τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευομένους, τους κυρίαρχους και τους κυριαρχούμενους. Τα 28 δις από ποιανού την τσέπη θα πάνε στις τράπεζες; Ακόμα και το ΚΚΕ λέει “να μην πληρώσουμε την κρίση τους” δηλαδή έλεος.

Ορίστε και ένα τελευταίο ερώτημα και μία μεγάλη απορία: τα παιδιά των μεταναστών που έχουν πτυχίο και φωνάζουνε τι είναι; (Αν δεν ξέρουν οι συντάκτες κανένα τέτοιο παιδί πολύ ευχαρίστως να δώσουμε μερικά email). Να πληροφορήσουμε τους αγαπητούς συντάκτες ότι έχουνε περάσει σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη μαζική είσοδο μεταναστών στην ελληνική κοινωνία; Να πληροφορήσουμε ακόμα τους συντάκτες ότι για ένα μεγάλο μέρος αυτών των πρώτων μεταναστών έχουν αλλάξει πολλά πράγματα; Να πληροφορήσουμε ακόμα τους συντάκτες ότι ανάμεσα στους μετανάστες υπάρχουν και μπόλικα μικροαφεντικά, νταβατζήδες, μικροέμποροι και μεγαλέμποροι ναρκωτικών; Φυσικά δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα είναι ρόδινα πια για τους μετανάστες, αυτό που λέμε είναι ότι σε κάποιες εθνοτικές ομάδες πολλά πράγματα έχουνε αλλάξει (αλήθεια άραγε ποιος τα άλλαξε;), πράγματα τα οποία πια καθιστούν προβληματικό το να βγαίνεις και να λες νέτα σκέτα οι μετανάστες. Δεν είμαστε στο 1993. Είμαστε στο 2008.

Αυτή η αφίσα θα ήταν γελοία, αν δεν ήταν τόσο τραγική. Τραγικότητα που ταλαντώνεται μεταξύ δυο ζητημάτων: α. Είτε έχουνε σοβαρό πρόβλημα έκφρασης β. Είτε τους έχει καταπιεί η κινούμενη άμμος της ιδεολογίας και αυτό που βλέπουμε είναι οι μπορμπουλήθρες.

Είναι δυνατόν; Το ξαναλέμε. Είναι δυνατόν, να είναι μπροστά μας μία μεγάλη οικονομική κρίση η οποία μπορεί να κρατήσει και κάποια χρόνια και εσύ να βγαίνεις και να ανακοινώνεις καμαρωτός καμαρωτός ότι όποιος ζητάει μεγαλύτερους μισθούς, όποιος διεκδικεί, όποιος αγωνίζεται είναι σκατά, με τα γελοία επιχειρήματα του στυλ “έχει πτυχίο” και “που ήταν όταν υποτιμούσαν τους μετανάστες”; Και ποιον διάολο μπορεί να εξυπηρετεί μία τέτοια θέση αν όχι τα αφεντικά και τον Αλογοσκούφη; Τους εργαζόμενους σίγουρα όχι.

Και στην τελική ας αναρωτηθούμε φωναχτά:
Από ποια θέση μιλάνε οι συγκεκριμένοι, και γιατί την πέφτουν σ’ αυτούς που παίρνουν 700 ευρώ;

Προφανώς και δεν είναι άσχετο όλο αυτό από τις πολιτικές τους σκοπιμότητες και τους πολιτικούς τους στόχους. Οι οποίοι πολιτικοί τους στόχοι δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς του ΚΚΕ, το οποίο εκφρασμένο με τους ανάλογους όρους δεν είναι παρά “η φάση μας”, το “κόμμα μας” η “οργάνωση μας”. Ποια όμως μπορεί να είναι η πρακτική σημασία του να βρίζεις όλους όσους έχουν πτυχία και παίρνουνε 700 ευρώ; Είναι απλό: το γεγονός ότι βρίζουν όλους όσους διεκδικούν, το γεγονός ότι εκφράζουν αυτού του είδους το μίσος για τους εκμεταλλευόμενους, ακόμα και αυτούς που βρίσκονται δίπλα τους, είναι ένα καλό άλλοθι, να μην κάνουν καμιά κόντρα στην δουλειά τους. Έτσι, όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν χτίζονται ούτε εγχειρήματα, ούτε συλλογικές διεκδικήσεις, ούτε αντιστάσεις, ούτε τίποτα. Έτσι χτίζονται μόνο κόμματα (μπορεί να διαβαστεί και μονοκόμματα). Με αυτή την λογική μπορούν πολύ χαλαρά να συνεχίζουν να χτίζουν το αυτόνομο κόμμα, χωρίς κανένα κόστος... Το μίσος για την εκμεταλλευτική υποκειμενικότητα που μπαίνει στο δρόμο του ανταγωνισμού, είναι το άλλο μισό της απουσίας τους εδώ και χρόνια από τα πραγματικά μέτωπα του ανταγωνισμού. Δεν θέλουμε να μπούμε στην διαδικασία να αναρωτηθούμε που είναι, σε ένα πλήθος ζητημάτων που υπάρχουν ανοιχτά αυτή τη στιγμή. Αυτή η απουσία τουλάχιστον θα έλεγε κανείς ότι θα τους είχε προικίσει με κάποια συστολή. Αλλά μπα...

Άλλωστε αυτό είναι: Μαξιμαλισμός στα λόγια, ψευδολούμπεν τσαμπουκαλίκια, και ανυπαρξία στη δράση. Στην πραγματική και όχι στους ακτιβίστικους προσκοπισμούς τους.

Καληνύχτα σας και καλή τύχη.

Για την έρμη την ιστορία: Α.Α., Β. Α., Δ.Λ., Κ. Λ., Μ.Ρ., Π.Π.

Το βιντεάκι από κάτω σίγουρα το είδατε χτες. Οπότε δεν το βάζω για να το δείτε. Το βάζω για να το ξαναδείτε. Εγώ πάντως προτείνω το εξής: Αυτό όλο να επισημοποιηθεί και να γίνονται σε σταθερή βάση αγώνες τέτοιου είδους. Πρωτάθλημα φάση. Super league μητροπόλεων, champions league πατριαρχίων, στη β' εθνική να παίζουνε τα χωριά και μοναστικό κύπελλο Ελλάδας όπου θα παίζουνε οι μονές, να έχουμε και προπό και στοίχημα να γουστάρουμε, τέτοια φάση. Να φτιαχτούν στολές, ομάδες ξέρετε τώρα. Δεν ξέρω τι λέτε αλλά εγώ είμαι με τους κόκκινους από κάτω.



Και όχι τίποτα αλλά μετά όλοι αυτοί βρίζουν τους πανκς. Ε λοιπόν όχι, πάρτε το να το μάθετε: Οι πανκς είναι του θεού παιδιά στην εκκλησία δεν κάνουνε ζημιά. Από κάτω να μαθαίνετε τι γίνεται στον Καναδά σε μία ακυρωμένη συναυλία των Exploited. Φαντατειτε τι θα γινόταν δηλ. άμα η συναυλία γινότανε κανονικα.


Μου έστειλε ένας καλός άνθρωπος ένα κειμενάκι που ανακάλυψε στα κρυμμένα του αγαπητού σε όλους Indymedia. Το ζήτημα δεν είναι να κάνω φυσικά καμία κριτική στο Indymedia, αλλά το κειμενάκι αυτό είναι ενδιαφέρον. Επίσης, δεν μπορώ να ξέρω αν είναι "αληθινή" ή όχι η ιστορία, αλλά δε νομίζω αν έχει τόση σημασία. Ένας ακόμα λόγος είναι ότι μου θύμισε και κάποια δικά μου. Διαβάστε αυτό το κομμάτι από την ιστορία που έχω γράψει εδώ. Θα συνεχίσω με κάποιες παρατηρήσεις στο τέλος του κειμένου.

Το κείμενο:

Επειδή έχει ανοίξει μια κουβέντα για ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας θα ήθελα να αναφέρω μια αληθινη ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε ένας σύντροφος (και δεν δουλεύει πια εκεί) αλλά τη θεωρώ και δικιά μου και για αυτό θα τη λέω σε πρώτο πρόσωπο:

Δουλεύω σε μια (κυριλέ) εταιρία κετερινκγ. Όχι για παιδικά ή φοιτητικά πάρτυ αλλά για αυτές τις εκδηλώσεις που την επόμενη γράφουν οι κοσμικές στήλες (εκπρόσωποι του επιχειρηματικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού χώρου). Τα αφεντικά είναι δυο 40αρηδες. Ο ένας λέγεται οτι δεν έχει αφήσει πιτσιρίκα για πιτσιρίκα και είναι ωραίος τύπος με τα ταξιδάκια του, τις κοκίτσες του, τη ουλτούρα του και την αριστεροσύνη του στο φούλ. Ο δεύτερος έχει όλα τα προηγούμενα χαρατηριστικά μόνο που λέγεται οτι δεν έχει αφήσει εργάτη για εργάτη (τη πέφτει και σε εμάς, αθώα μεν...) και οι κακές γλώσσες λένε οτι τον έχουν δει με την το δεύτερο μικρό αμάξι του (για την πόλη μόνο) ξημερώματα στο πεδίο του ¨Αρεως να ψωνίζει. Τέλος πάντων έχουμε δουλειά σε μια γκαλερί πολύ κυρίλα οι οποίοι- συγχωρέστε μου την έλλειψη ορθότητας- οι μισοί άντρες και η πλειονότητα των γυναικών γλυκοκοιτάνε εμάς ενώ ιδρώνουμε για να ετοιμάσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τραπεζίτες, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, όλοι πολύ ωραίοι τύποι και τύπισσες με ευρυμάθια και μια τεράστια ανοχή για ότι σκέφτεσαι ή κάνεις (ίσως μόνο τον συνδικαλισμό). Έρχεται και το αφεντικό αγχωμένο (ο gay) ο οποίος επειδή βιάζεται τρέχει με εναν αστείο τρόπο (συγχωρέστε μου την έλλειψη τρόπων) που γίνεται πιο αστείος εξαιτίας μιας πολύχρωμης κελεμπίας που φοράει... (σε γκαλερί θα πήγαινε τι να κάνει?). Το μίσος μου για αυτόν (συγχώρα με θεεέ μου, αλλά μισώ ΑΥΤΟΝ) εκφράζεται πολύ ωραία απο την απέναντι πολυκατοικία. Γίνεται ανακαίνιση σε ένα διαμέρισμα και οι εργάτες απο το πρώτο όροφο έχουν πέσει απο τα γέλια κάτω ειδικά όταν κάποιος λεει: Αχ καλέ μη σκίσεις το φόρεμα. Το αφεντικό νευριάζει και τους βρίζει: αγράμματους, πίθηκους, αγροίκους όχι κάτι κλασικό ενώ αυτοί λένε, χωρίς καμία φαντασία, όλες τις λέξεις που αρχίζουν απο Που... σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Ο κόσμος έχει βγει έξω βγαίνω και εγώ και αρχίζουν οι καλεσμένοι στο πάρτυ να βρίζονται με τους ακάλεστους απο την απέναντι πολυκατοικία. Τα πράγματα αγριεύουν και ένας απο τους εργάτες κινείται απειλητικά προς το αφεντικό. Αυτός κάνει πίσω όλοι οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού, καλλιτεχνικού και λοιπού κόσμου κάνουν πίσω και εγώ σε μια κρίση... δεν ξέρω γιατί κάνω μπροστά. Πες απο εργατική αλληλεγγύη που φορούσα τη φόρμα (αν το δεις θετικά) πες απο φόβο λόγω των σχεδόν 2 μέτρων που με προίκισε ο θεός και κάτι μπράτσα και ένα βλέμμα τρελαμένο που δε βρέθηκε κάποιος να με προικίσει, ο συνάδελφος κωλώνει και επειδή βλέπει και το αφεντικό να τηλ το 100, τι κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Η βραδυά κυλάει ήρεμα και είμαι κάπως σαν ο ήρωάς της. Ενώ πάντα στήνουμε το πανηγύρι και την κάνουμε το αφεντικό μου λεει να μείνω να "τα πούμε και μια φορά" ρε αδερφέ και "δεν πειράζει που φοράς τη φόρμα". Αρχίζω να σκέφτομαι να του ζητήσω και ένσημα για μποντυ-γκαρντ ή σεκιουριτα! Πίνω, τρώω, έχω χαλαρώσει και βλέπω ξαφνικά το αφεντικό να έρχεται με ένα καθήκι δικηγόρο που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα στα τηλεπαράθυρα τον λένε "ποινικολόγο"; Έρχονται γρήγορα και με ύφος νικητή. Αφεντικό:"Τον βρήκαν αυτό τον ανώμαλο που πήγε να με χτυπήσει και πρέπει να πάμε στην αστυνομία για τη μήνυση.... το βρωμιάρη... το σεξιστή"
Δικηγόρος: "Άσε που πριν απο λίγο με ειδοποίησαν απο μέσα οτι δεν έχει κι άδεια παραμονής".

Γύρισα σπίτι και συγχωρέστε με αλλά δε σταμάτησα να βρίζω το πούστη, τον πούστη, τον πούστη....

Μήπως είμαι και εγώ σεξιστής;

Εδώ τελειώνει το κείμενο που μου έστειλαν.

Στην δικιά μου περίπτωση, που αν θέλετε μπορείτε να την αντικαταστήσετε υπό όρους με αυτήν από πάνω μπαίνουνε μερικά ζητήματα. Ζητήματα που τα έχω θίξει και θα συνεχίζω να τα ξαναθίγω.

Ο επόπτης που περιγράφω στην δικιά μου αφήγηση είναι και αυτός ομοφυλόφιλος, δεν θεώρησα ότι είχε κανένα νόημα να αναφέρω τότε οτιδήποτε για μία σειρά λόγων οι οποίοι κυρίως εντοπίζονται στο ότι δεν είχε καμία σχέση η σεξουαλικότητα του με αυτή την ιστορία. Όμως ο τύπος ήταν τραγική περίπτωση. Σε πολλές περιπτώσεις κάλλιστα θα μπορούσα να τον είχα δείρει για τον άθλιο σεξισμό του (τα κορίτσια βρωμομούνες τις ανέβαζε βρωμομούνες τις κατέβαζε όταν μου μιλούσε, επίσης δε θα μπω στη διαδικασία καν να πω τι έσυρε σε μία κοπέλα που είχε μείνει έγκυος για αυτήν και το άντρα της, ακόμα σε μία φάση έλεγε προς χάριν αστειότητας στις συναδέλφους να τους μοιράσει προφυλακτικά), που τον ενίσχυε κάτω από την θέση του σαν προιστάμενος μας.

Έτσι λοιπόν για να προβοκάρω και εγώ θα ρωτήσω: είμαι και εγώ σεξιστής;

Τελικά αυτό είναι το ερωτημα; Ή το ερώτημα είναι ποια είναι η θέση μας σε αυτόν τον κόσμο τελικά;

Δεν θα ήθελα να επαναληφθεί η συζήτηση περί πολιτικής ορθότητας και ταυτοτήτων όχι επειδή δεν έχει νόημα αλλά επειδή έχει ήδη γίνει μία πολύ καλή συζήτηση εδώ και εδώ. Καλό είναι όσοι δεν την έχετε διαβάσει να ρίξετε μία ματιά.


Αυτές τις μέρες με αφορμή τον Ομπάμα διάβασα ένα σωρό μαλακίες. 'Ντάξει όμως μπορώ να δείξω κατανόηση και να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα. Όμως, όταν διαβάζω κάτι σαν αυτό που ακολουθεί μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο! Όχι για την αθλιότητα και την ηλιθιότητα που ο μαγαλόσχημος συγγραφέας της τις χρησιμοποιεί για πρωινό για να αλείφει τη μια πάνω στην άλλη, ούτε καν για το ότι ο μεγαλόσχημος συγγραφέας της είναι έμμισθος υπάλληλος της αμερικάνικης πρεσβείας, για να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημα που παίρνει σαν υπάλληλος των αφεντικών. Επίσης, ούτε προκειμένου να υπερασπιστώ το μεγαλειώδες της ελληνικής δημοκρατίας (της ποιας;) προφανώς... Μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο για το πόσα λεφτά μπορεί να βγάζει η ηλιθιότητα (και μετά σου λέει ο καπιταλισμός είναι ορθολογικός - άσχετο αλλά ο καπιταλισμός δεν είναι καθόλου μα καθόλου ορθολογικός, συμφεροντολογικός είναι...).

Διαβάστε και επανερχόμαστε:

«Σήμερα, για πρώτη φορά μετά τους Δίδυμους Πύργους, είμαστε και πάλι όλοι Αμερικανοί. Είμαστε οι αναρίθμητοι φίλοι μιας μεγάλης χώρας που έδωσε προχθές μαθήματα πολιτικής αλλαγής και κοινωνικής ανοχής. Δεν ξέρω αν ο Μπαράκ Ομπάμα θα αποδειχθεί μεγάλος πρόεδρος. Και, μεταξύ μας, δευτερεύουσα σημασία έχει. Ξέρω, όμως, ότι και μόνο διά της επιλογής του η Αμερική αποδείχθηκε μια μεγάλη χώρα. Ποια άλλη δημοκρατία θα εμπιστευόταν με τέτοιο ενθουσιασμό το ύπατο αξίωμα στον γιο ενός Κενυάτη μετανάστη και μιας Αμερικανίδας που εκπατρίστηκε στην Ινδονησία για να ζήσει; Στο έγχρωμο παιδί μιας προβληματικής κοινωνίας που πέρασε από τους ανελέητους δρόμους του Σικάγου και φλέρταρε με το έγκλημα και την ντρόγκα προτού καταλήξει στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου; Ποια άλλη κοινωνία κρύβει μέσα της τόσες προκλήσεις και τόσες ευκαιρίες; Και σε ποια άλλη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να βαδίσει τον δρόμο του εαυτού του και να χαράξει την πορεία των επιλογών του; Θέλω να ελπίζω ότι η χώρα όπου για να διεκδικήσεις την εξουσία πρέπει να λέγεσαι Καραμανλής ή Παπανδρέου θα αντιληφθεί την εκλογή του Ομπάμα ως μια ευθεία αμφισβήτηση της δικής της κοινωνικής και πολιτικής υπανάπτυξης. Μια υπανάπτυξη που συνοδεύεται με τον αναπόφευκτο εθνικό μικρομεγαλισμό. "Τι σημαίνει η εκλογή του Ομπάμα για την Ελλάδα" είναι η βλακώδης αγωνία που διαπερνάει εφημερίδες και τηλεοράσεις, λες και μια εκλογή Αμερικανού προέδρου αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με την ημετέρα αφεντομουτσουνάρα. Η υφήλιος ζει στιγμές ιστορικές και εμείς μετράμε την ιστορικότητα των στιγμών με ελαφρύνσεις στις βίζες και "πλάτες" για το όνομα. Με την επαρχιώτικη ψευδαίσθηση ότι ο πλανήτης είναι ένας χώρος που βασικά χωρίζεται σε "φιλέλληνες" και "μισέλληνες" άλλη δουλειά δεν έχουν... Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τέτοιες στιγμές είναι λυτρωτικό να αισθανόμαστε όλοι Αμερικανοί. Να αποθεώνουμε στο Ντένβερ, να γιορτάζουμε στο Σικάγο, να πανηγυρίζουμε στην Τάιμ Σκουέρ. Να ακούμε τον νέο πρόεδρο να συνδέει ευθέως την εκλογή του με εκείνον τον άλλο γερουσιαστή του Ιλινόι που μετακόμισε στον Λευκό Οίκο, τον Αβραάμ Λίνκολν, υπενθυμίζοντας τη μνημειώδη φράση του από την ομιλία στο Γκέτισμπεργκ: "Για μια κυβέρνηση του λαού από τον λαό και για τον λαό". Και να βλέπουμε μια μεγάλη χώρα να αναγνωρίζει εμπράκτως την ανάγκη να αλλάξει πορεία και να επανορθώσει μια πολιτική η οποία απεδείχθη καταστρεπτική πρώτα από όλα για την ίδια».

Και αναρωτιέμαι εγώ. Ο ηλίθιος, ο βλάκας, ο ημιμαθείς, ο αγράμματος:

ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΙ ΟΧΤΩ ΟΛΟΚΛΗΡΑ

ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο

ΓΙΟΣ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ;


Την επόμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι του προγράμματος "Βοήθεια στο Σπίτι" έχουν κυρήξει 48ωρη απεργία ζητώντας το στοιχειώδες. Μονιμοποιήση των προγραμμάτων αυτών, και χρηματοδότηση τους από τον κρατικό προυπολογισμό.

Κάποια πρόχειρα στοιχεία (αντιγράφω):

"Το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι" εξαγγέλθηκε το 1996 και ξεκίνησε το 1997 με σκοπό την παροχή κατ' οίκον βοήθειας σε άτομα ηλικιωμένα ή με αναπηρίες. Στα ίδια πλαίσια το πρόγραμμα απασχολεί και ανέργους για την επάνδρωση των υπηρεσιών υγείας και φροντίδας. Όλο το προσωπικό του προγράμματος ανέρχεται σε 3.800 άτομα, τα οποία απασχολούνται σε Δημοτικές ή Διαδημοτικές Επιχειρήσεις είτε σε Δήμους και Κοινότητες που είναι οι φορείς υλοποίησης, 100 περίπου μονάδες συνολικά. Παρέχεται συγκεκριμένα ψυχολογική, συμβουλευτική και κοινωνική υποστήριξη, είτε στο σπίτι είτε στα κατά τόπους γραφεία του προγράμματος και νοσηλευτική μέριμνα ως προς τη φαρμακευτική αγωγή, αιμοληψία, έλεγχος αρτηριακής πίεσης και σακχάρου στο σπίτι. Όποιος έχει ηλικιωμένους συγγενείς που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, γνωρίζει από πρώτο χέρι την σημασία που έχει η εύρυθμη λειτουργία του προγράμματος για την ποιότητα ζωής της ομάδας στόχου του. Πόσο μάλλον που η ομάδα αυτή ξεπερνά τα 100.000 άτομα. Η χρηματοδότηση του προγράμματος παρατάθηκε μέχρι τις 31/8/2008 στα πλαίσια του Γ' ΚΠΣ, προβλέπεται δε η συνέχισή της μέχρι τις 31/12/2010 στα πλαίσια πλέον της Δ’ Προγραμματικής Περιόδου 2007-2013. Ωστόσο η πρόβλεψη παράτασης δεν έχει ακόμα γίνει βεβαιότητα, καθώς ο υπουργός Εσωτερικών δεν έχει ακόμα υπογράψει την σχετική υπουργική απόφαση. Το προσωπικό εξακολουθεί να αμοίβεται με μισθούς 450 ευρώ, συχνά παραμένει απλήρωτο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τα σωματεία προσωπικού εξήγγειλαν 48 απεργία διεκδικώντας κρατική δωρεάν «Βοήθεια στο Σπίτι», μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους και οριστική λύση στις παλινωδίες παρατάσεων και κόντρα παρατάσεων του ορίζοντα υλοποίησης του προγράμματος."

Καταρχήν, το "Βοήθεια στο Σπίτι" είναι ένα πρόγραμμα απάτη, πλήρως εναρμονισμένο με τη λογική και τις πολιτικές που έχουν ακολουθήσει την αποσάρθρωση των δομών πρόνοιας. Όταν, λέω πρόγραμμα απάτη, δεν εννοώ φυσικά ότι όσοι δουλευόυν εκεί κοροιδέυουν τον κόσμο (αν και μέσα στα πλαίσια τις τοπικής μικροεξουσίας υπάρχουν εργαζόμενοι που ακολουθούν το κλασσικό πρότυπο "δώσμου δουλειά και θα σε ψηφίσει όλο μου το σόι"- "πάρε δουλειά και να με ψηφίσει όλο σου το σόι"). Το ίδιο το πρόγραμμα είναι απάτη, γιατί δεν προσφέρει καμία ουσιαστική υπηρεσία βοήθειας. Η ίδια η υπηρεσία που παρέχεται είναι περιστασιακή, κατακερματισμένη, πολυδιασπασμένη. Και είναι λογικό: ειναι αδιανόητο 3 εργαζόμενοι να έχουν στην ευθύνη τους ένα πληθυσμό 10.000 κατοίκων (στην καλύτερη). Εντάξει, υποτίθεται ότι αφορά ανθρώπους τρίτης ηλικίας και άτομα με αναπηρίες τα οποία χρειάζονται βοήθεια στο σπίτι, οπότε ο πραγματικός πληθυσμός είναι πολύ λιγότερος. Αλλά και πάλι αν καταφέρουν να πάνε 2 φορές το μήνα για 2-3 ώρες σε κάποιο σπίτι είναι καλά. Όπως καταλαβαίνει κανείς, σε μία τέτοια συνθήκη περικόπτεται ένα μεγάλο μέρος αυτών που θα παρέχεις τις υπηρεσίες σου. Αναγκαστικά θα επικεντρωθείς στα άτομα που χρήζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη βοήθεια έτσι ώστε η παροχή της υπηρεσίας να είναι όσο πιο συγκεντροποιημένη γίνεται και πιο αποτελεσματική. Δε θα πας στα γιαγιά με το "πι", θα πας στη γιαγιά που είναι κατάκοιτη.

Για να γίνω ακόμα πιο κατανοήτος κάντε μία σύγκριση αυτού του προγράμματος με το θεσμό των ΚΑΠΗ. Και για να γίνω ακόμα πιο κατανοητός ας αναρωτηθώ ηλιθιωδώς: Γιατί δεν εντάσσονται οι υπηρεσίες του Βοήθεια στο Σπίτι στα ΚΑΠΗ;

Με απλά λόγια, το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", είναι ένα μπάλωμα για τις πιο ακραίες περιπτώσεις, μία επίφαση κοινωνικής πρόνοιας και ένα πεδίο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών συμφερόντων (έχω ακούσει ότι οικιακή βοηθός του προγράμματος σε δήμο της Εύβοιας, αναγκαζόταν να πηγαίνει να καθαρίζει εστιατόριο δημοτικού συμβούλου!).

Επίσης είναι ένα πρόγραμμα που δεν κοστίζει παρά ελάχιστα. Τρείς μισθοί, 3 γραφεία, ένας υπολογιστής, μερικά βασικά ιατροφαρμακευτικά είδη (πιεσόμετρα, ζαχαρόμετρα, οινόπνευμα, γάζες κλπ), και ένα αυτοκίνητο. Τίποτα άλλο. Ετήσιο κόστος για την ύπαρξη μίας ομάδας 3 εργαζομένων; 120.000 ευρώ την 3ετία δηλ. 40.000 ευρώ το χρόνο (τόσα δίνει το πρόγραμμα της Ε.Ε.).

Ποια είναι η κατάσταση τώρα σε αυτό το πρόγραμμα; Αρχικά να πούμε ότι για την 1η 5ετία λειτουργίας του προγράμματος όλα τα χρήματα ήταν πληρωμένα από την Ε.Ε. με βάση το Γ ΚΠΣ. Με απλά λόγια μέχρι πρόσφατα το ελληνικό κράτος και οι δήμοι δεν πλήρωσαν δεκάρα τσακιστή για αυτό το πρόγραμμα. Υποτίθεται μετά την πρώτη εφαρμογή του, οι δήμοι θα αναλάμβαναν το κόστος λειτουργίας του προγράμματος, καθότι αυτό έλεγαν οι όροι της Ε.Ε. για την χρηματοδότηση του προγράμματος. Ναι σιγά... Ο Παυλόπουλος πέρσι νομίζω, με νόμο αποδέσμευσε τους δήμους από την υποχρέωση τους να συνεχίσουν το πρόγραμμα, και έτσι τα προγράμματα θα σταματήσουνε.

Αυτά τα καταπληκτικά προγράμματα που έχουν το εξωφρενικό κόστος των 40.000 ευρώ το χρόνο, θα σταματήσουν.

Εγώ τώρα που είμαι μπακάλης βάζω κάτω το κομπιουτεράκι να υπολογίσω. Ας πούμε ένας δήμος 10.000 κατοίκων, πόσο κοστίζει στον κάθε κάτοικο το πρόγραμμα. 40.000/10.000= 4 ευρώ το χρόνο στον κάθε κάτοικο. Αυτό το εξωφρενικό ποσό φορολογίας θα πάρει το ελληνικό κράτος από τον κάθε κάτοικο για να εξασφαλιστεί η λειτουργία ενός τόσο στοιχειώδους προγράμματος.

Και να ρωτήσω εγώ τώρα; Με αυτά τα 2.333 που χρεώθηκε ο καθένας μας για να μην μπει μέσα η Εθνική και η Αlpha για πόσα χρόνια μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το πρόγραμμα; Για να δούμε: 2.333/4=583.25! Μάλιστα, αγαπητοί μου. Αν αυτά τα 2.333 του καθένα μας που πάνε να τα δώσουνε στις τράπεζες, τα δώσουνε στο Βοήθεια στο Σπίτι, σε μία ομάδα κάθε 10.000 κατοίκων μπορεί αυτό το πρόγραμμα να λειτουργεί για 600 χρόνια!

Δεν θέλω καν να μπω στην διαδικασία να σκεφτώ πόσο θα κόστιζαν μερικές ακόμα στοιχειώδεις υπηρεσίες σε δήμους ή σχολεία...

Έτσι που λέτε αγαπητοί... Όλα αυτά για να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τη σημαίνει καπιταλισμός.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα