To rock n roll είναι σαν το σεξ. Σημασία δεν έχει να κάνεις κάτι καινούριο, αλλά αυτό που θα κάνεις να το κάνεις καλά.

Avramopulos Rules! Ok?


Σήμερα, λόγω της κοιμήσεως του μπουχέσα το δημόσιο έχει αργία. Δεν μπαίνω στη κουβέντα καλώς ή κακως αν έχει αργία. Γενικώς πάντως αυτό δεν είναι σοβαρό κράτος. Λοιπόν μάθαμε ότι το Υπουργείο Υγείας δεν θεωρεί με εγκύκλιο του τη σημερινή μέρα αργία, αν και ταυτόχρονα εμμέσως στους εργαζόμενους (εκτός από εκείνους που έχουν εφημερία) ζητήθηκε να είναι σε αναμονή αλλά να μην πάνε για δουλειά. Γενικώς αυτό δεν ξέρω αν ισχύει και σε πόσο βαθμό (η πηγή πάντως είναι εργαζόμενος σε νοσοκομείο).

Ε και; Θα πει κανείς... Βασικά ο αρχηγός σκέφτηκε πολύ έξυπνα. Λέγοντας ότι είναι κανονική μέρα το υπουργείο δεν πληρώνει την εφημερία με +75%, αλλά σαν κανονική εφημερία. Πανέξυπνο; Τέλος πάντων αν ισχύει βγάζω το καπέλο στον αρχηγό!!! Ξέρετε πόσα εκατομμύρια εξασφάλισε έτσι για το καλό της δημόσιας υγείας;;;

Η από πάνω ατάκα νομίζω είναι η πιο πετυχημένη των ημερών (την αλίευσα από το Indymedia). Πριν κάτι μήνες ωστόσο και ενώ προσπαθούσαν να φορμάρουν τον αρχιεπίσκοπο έβαλα αυτή εδώ την βλάσφημη ανάρτηση. Σαν ένα ύστατο χαίρε σε ένα μεγάλο άνδρα που δίχασε και ένωσε και που κατάφερε να πεθαίνει δύο φορές έτσι ώστε να πει διαφορετικά τελευταία λόγια σε δύο διαφορετικές εφημεριδές της δεξιάς. Η φώτο είναι η ορίτζιναλ του κειμένου και έτσι πετυχαίνω δύο στόχους ταυτόχρονα. ;)


Ο Χριστόδουλος δεν θα πεθάνει. Ο Χριστόδουλος δεν μπορεί να πεθάνει. Ο Χριστόδουλος δεν μπορεί να πεθάνει γιατί δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Ο Χριστόδουλος είναι μία ιδέα.

Είναι η ιδέα ότι ο ελληνισμός ότι και να του κάνουν θα καταφέρει να ζει για πάντα και να μεγαλουργεί γιατί είναι πλασμένος για να μεγαλουργεί.

Είναι η ιδέα ότι αυτό το κομμάτι γης είναι η Ελλάδα, Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία, Ορθοδοξία σημαίνει Εκκλησία, Εκκλησία σημαίνει εγώ.

Είναι η ιδέα Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια.

Είναι η ιδέα της πιο θριαμβευτικής στιγμής του ελληνισμού. Αυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Είναι η ιδέα του πιο επιτυχημένου θεσμού των Ελλήνων. 400 χρόνια κατοχής άντεξε, παρόλο τον πόλεμο των αλλόθρησκων. Και αντέχει και σήμερα στους καιρούς της νεοταξικής επέλασης με πρωτοπαλίκαρα σαν τον Καραμπελιά και την Κανέλλη.

Είναι η ιδέα του απόλυτα επιτυχημένου νταβατζή. Και δη του μεταφυσικού νταβατζή. Σε μία εποχή νταβατζήδων το να έχεις παραπάνω προσόντα είναι πιο ανταγωνιστικό.

Είναι η ιδέα του δεν έχω παράγει ποτέ ούτε το πιο ευτελές πράμα και ωστόσο έχω ένα τεράστιο πλούτο. Είναι η ιδέα του ιδανικού επαγγέλματος. Πουλάω φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.

Είναι η ίδια η ιδέα στην προσπάθεια της να συναντήσει την ιδέα.

Ο Χριστόδουλος δεν θα πεθάνει ποτέ. Θα ζει για πάντα σε αυτό τον κόσμο.

Θα πεθάνει μόνο μαζί με αυτό τον κόσμο. Και ως τότε δεν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ανυποφόρος με ή χωρίς τον Χριστόδουλο.

Μία απάντηση

Τις προάλλες με αφορμή μία ανάρτηση του Άθλιου εδώ, έγραψα ένα σχόλιο και έλαβα μία απάντηση. Αυτή την απάντηση νομίζω ότι είναι καλύτερα να τη δώσω από εδώ. Και για πολιτικούς και για πρακτικούς λόγους.

Ας μαζέψω λοιπόν τα ερωτήματα για να τα απαντήσω ένα-ένα.

1. Συγκρούεται ή δεν συγκρούεται το ΚΚΕ;
2. Κατά πόσο και με ποιο τρόπο είναι ταξικά τα σωματεία του ΠΑΜΕ;
3. Συμμετέχουμε ή όχι και πως ή και γιατί στις διαδικασίες του ΣΕΑ. (Σωματείο Εμπορουπαλλήλων Αθήνας);

1. Το τι είναι σύγκρουση και τι δεν είναι είναι μεγάλη υπόθεση. Είμαι της άποψης ότι σύγκρουση δεν είναι η άσκηση ή μη φυσικής βίας (πέτρες, μπουκάλια και οδοφράγματα). Είμαι της άποψης ότι η βία πρέπει να έχει πολιτικό περιεχόμενο. Με αυτή την έννοια για μένα δεν αποτελεί πολιτικό κριτήριο το αν κάποιος συγκρούεται βίαια ή όχι. Αλλά το πως συγκρούεται και γιατί. Εδώ μπαίνει και ένα ακόμα κριτήριο. Όσο πιο τεταμένη είναι μία αντιπαράθεση τόσο το καλύτερο μιας και φανερώνει πολλά πράγματα (επίπεδο οργάνωσης, αποφασιστικότητα, βαθμό συνείδησης κλπ). Και πάλι το ξανατονίζω αυτό δεν έχει να κάνει με το αν πέφτουν μπουκάλια ή όχι. Με αυτή την έννοια υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να πηγαίνει ένα σωματείο και να καρφώνει με μαχαίρι το τελεσίγραφο με τα αιτήματα του στην πόρτα του διευθυντή, από το να πηγαίνει ο αντιπρόσωπος ταξιδάκι στις Βρυξέλλες στο πανευρωπαικό συνέδριο της εταιρείας που δουλέυει.

Και για να το πω πιο ευθέως. Τσαμπουκάδες και τραβήγματα έχουμε τρανήξει όλοι μας στους χώρους δουλειάς μας. Περιφρούρηση απεργιών έχουμε κάνει όλοι μας στις απεργίες. Γιαούρτια και σμπρωξίδια έχουνε πέσει και με εμάς στις κινητοποιήσεις για το ωράριο. (Και για να ξηγούμαστε: Δεν έκλεισε ο ΣΕΑ το Άττικα στα εγκάινια του που ήθελε να παραβιάσει το ωράριο, η Πρωτοβουλία ενάντια στην απέλευθέρωση του ωραρίου το έκλεισε...). Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι ποιος έχει τα μεγαλύτερα εύσημα επαναστατικής δράσης ή όχι. Το επίπεδο στο οποίο θα ανεβάσει ή όχι την σύγκρουση η εργατική τάξη είναι κοινό. Και αυτό εν μέρει αφορά και το ΚΚΕ, εφόσον ένα κομμάτι της εργατικής τάξης είναι και εκεί. Και το ξανατονίζω. Άλλο πράγμα τα σμπρωξίδια και άλλο πράγμα η σύγκρουση.

Τέλος και για να κλείσω θα πρέπει να πούμε ότι την τελευταία φορά που οι εργάτες σε αυτή τη χώρα είχαν κατέβει δυναμικά στο δρόμο (τη δεκαετία του '70), το ΚΚΕ έβλεπε προβοκάτορες και πράκτορες της δεξιάς. Βασικά σχεδόν οτιδήποτε άλλο εκτός από το ΚΚΕ είναι πράκτορας και ασφαλίτης.

2. Λέει ο Άθλιος ότι το κατα πόσο είναι ή όχι ταξικά τα σωματεία του ΠΑΜΕ δεν έχει να κάνει με το τι "απήχηση" μπορεί να έχουν αλλά με τον πολιτικό τους προσανατολισμό. Είναι εντελώς τυχαίο ότι ο ταξικός τους προσανατολισμός είναι η πολιτική άποψη του ΚΚΕ; Μήπως το ένα είναι προυπόθεση του άλλου και άρα τελικά αυτοαναρούνται και τα δύο; Τα σωματεία είναι ταξικά επειδή είναι του ΚΚΕ, και τα σωματεία του ΚΚΕ είναι ταξικά, επειδή το ΚΚΕ είναι το (μόνο) κόμμα της εργατικής τάξης. Όμως αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα. Καταφάσκει απλά σε ένα γεγονός.

3. Και με αυτό ερχόμαστε στο τρίτο ερώτημα. Αυτό της συμμετοχής μας ή όχι στον ΣΕΑ. Τα "αμαρτήματα" του ΣΕΑ είναι πολλά και δεν είναι εδώ ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος να αρχίζουμε να του τα καταλογίζουμε. Και τα αμαρτήματα δεν είναι αν είναι ή όχι του ΚΚΕ το σωματείο, αλλά τι κάνει και τι δεν κάνει αυτό το σωματείο. Ποιες είναι οι προτεραιότητες του, που δίνει βάρος και τη δράση έχει. Εγώ θα πω πολύ απλά να δει ο καθένας μας τις συνθήκες στο εμπόριο και να αναλογιστεί τι έχει κάνει ο ΣΕΑ για αυτές. Από τα πολύ απλά. Πχ αφίσες, προκυρήξεις και δουλειά στους εργασιακούς χώρους. Σχεδόν τίποτα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να πω τι θα έπρεπε να κάνει ένα σωματείο με τον προυπολογισμό και τα φράγκα που έχει ο ΣΕΑ, πράγματα πολλά περισσότερα από μία αφίσα στα 3-4 χρόνια και την εφημερίδα Εμπορουπάλληλος. Για μένα ένα σωματείο με τις δυνατότητες του ΣΕΑ θα έπρεπε να έχει καθημερινά το κέντρο κολλημένο με αφίσες. Αν θέλουμε να μιλάμε για μαζικότητα και δουλειά σε χώρους εργασίας. Τέλος πάντων σταματάω εδώ.

Ένα τελευταίο έχω να πω για το επιχειρισιακό σωματείο της εταιρείας που δουλεύω. Ταξικό σωματείο και αυτό. Τέσσερα χρόνια τώρα η μοναδική ένδειξη ότι έστω υφίσταται αυτό το έρμο το σωματείο στο χώρο εργασίας μου ήταν αυτή εδώ η εκδήλωση. Και λέω εγώ: Οκ, εγώ είμαι ένας δραστήριος πολιτικά εργάτης και γνωρίζω. Αλλά το σωματείο δεν είναι εκείνο το οποίο θα πρέπει να πάει στους εργάτες αντί να το ψάχνουν οι εργάτες να το βρούνε; (Έστω βρε αδερφέ να στέλνει με την εσωτερική αλληλογραφία προκυρήξεις και ανακοινώσεις...) Το προεδρείο του και τα μέλη του αντί να πηγαίνουν κάθε χρόνο ταξιδάκια στα πανευρωπαικά συνέδρια της εταιρείας μήπως θα έπρεπε να έχουνε και μία νόρμα να λέει μία φορά το χρόνο περνάω από όλα τα καταστήματα; Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι δεν έχει κάποια δράση το σωματείο ή ο ΣΕΑ. Ειδικά τώρα με κάτι απολύσεις που πέσανε έτρεξε το θέμα και οι συνάδελφισσες επαναπροσλήφθηκαν. Αλλά μήπως θα πρέπει να είμαστε περισσότερο απαιτητικοί; Μήπως θα πρέπει να είναι δεδομένη η στήριξη των σωματείων σε απολυθέντες...;

Και για να καταλήξω. Οι άνθρωποι που είμαστε στο Ρεπό συμμετέχουμε στις συνελεύσεις του ΣΕΑ. Κυρίως επειδή είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε. Από την άλλη υπάρχουν τεράστια ζητήματα για το αν θέλει ο ΣΕΑ να συμμετέχει κόσμος (και ειδικά εμείς).

Αν και συμμετέχω στο Ρεπό και εν μέρει αυτά που λέω να καλύπτουν και τους υπόλοιπους το Ρεπό σαν συλλογικότητα δεν φέρει κάποια άμεση ευθύνη, πέραν αυτής του να με έχει μέλος του.

Ένα ακόμα Doom-clone

Πρέπει να ρίχνουν κάτι στο νερό. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Αλλιως πως γίνεται και για ποιον λόγο, αποφασίζουν όλοι οι μαλάκες να σκάνε για ψώνια μια συγκεκριμένη μέρα; Είναι ένα περίεργο πράγμα. Δεν ξέρω πως θα ακουστεί και ούτε με ενδιαφέρει. Αλλά όποιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν πελάτη εγώ δεν έχω από την πλευρά μου παρά να τον θεωρήσω και εγώ με την σειρά μου σαν εχθρό μου. Εμπνευσμένος από αυτό είχα μία ιδέα για ένα ακόμα doom clone. Ο ήρωας είναι ένας πωλητής σε S/M όπου πρέπει να σκοτώσει όσο πιο πολλούς πελάτες γίνεται, να αμαυρώσει τη φήμη της εταιρείας, αυτή να χάσει πωλήσεις και τελικά να κλείσει. Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε διαδρόμους καταστημάτων. Τα πρώτα levels είναι σε μικρά συνοικιακά μαγαζιά, στην αρχή υποβαθμισμένων περιοχών μετά πιο κυριλέ, στη συνέχεια ανεβαίνει σε πιο μεγάλα καταστήματα και η τελευταία πίστα είναι ένα τεράστιο αιμάτινο λουτρό σε λαβυρινθώδες μέρη μεγάλων εμπορικών κέντρων. Εδώ λοιπόν προσφέρω την ιδέα μου και ελπίζω κάποιος καλός προγραμματιστής να την βρει αρκετά καλή για να την αναπτύξει. Παρακάτω παρουσιάζω μερικά από τα όπλα, όπως και κάποιες εξηγήσεις.



Κρασί. Ιδιαίτερα θανατηφόρο. Πρώτα χτυπά στο κεφάλι το θύμα, αυτό ζαλίζεται και σαστίζει με τα κρασιά και στη συνέχεια με το σπασμένο μπουκάλι ξεκοιλιάζεις το θύμα σου. Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό στην κατηγορία εκείνων που πέρνουν 10 κρασιά τη μέρα και το απόγευμα αφού έχουν αδειάσει την κάβα σε βρίζουν επειδή δεν έχεις άλλα να τους δώσεις.


Σοκολάτα υγείας. Ένα απλό όπλο για έναν από τους μαλακούς στόχους του παιχνιδιού. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό και χρήσιμο για εκείνους που για 345η φορά στα 4 χρόνια σε ρωτάνε ποια είναι η διαφορά της κουβερτούρας από την σοκολάτα υγείας.


Νεσκαφέ. Ένα σκληρό όπλο για έναν από τους πιο δύσκολους στόχους του παιχνιδιού. Σπινταρισμένες νοικοκυρές. Πρέπει να χτυπήσεις γρήγορα και δυνατά απανωτά κοφτά χτυπήματα. Θα χρειαστεί αρκετή προσπάθεια γιατί τρέχουν σαν τον διάολο.


6αδα Αμστελ. Ένα από τα βαριά και δυνατά όπλα, για έναν από τους πραγματικά σκληρούς στόχους του παιχνιδιού. Εκείνους τους οποίους κάνουν τον πολλαπλασιασμό να δούνε αν τα 6 τεμάχια ενός προιόντος ισοδυναμούν με την 6άδα του προιόντος. Και ναι είναι αλήθεια. Αν δεν είναι σε προσφορά η 6άδα (5+1, 4+2, 3+3, 2+4, 1+5 κλπ), πάντα είναι ίδια η τιμή. Για να είστε σίγουροι ότι αυτοί οι αντίπαλοι είναι νεκροί θα πρέπει να τους ρίξετε και με δύο από τα πιο κάτω όπλα.


Ξύδι. Χρήσιμο γενικώς μιας και βοηθάει να τεστάρεις αν κάποιος αντίπαλος έχει πεθάνει ή όχι. Επίσης είναι πολύ χρήσιμο για ενοχλητικούς αντιπάλους που μεμωνομένα δεν αποτελούν κίνδυνο αλλά σε μεγάλους αριθμούς μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα. Τα παιδάκια.


Αλάτι. Μία ακόμα παραλλαγή του από πάνω όπλου, μόνο που είναι βοηθητικό για σκληρούς αντιπάλους. Σε τραυματισμένο αντίπαλο κάνει θαύματα.


Μουστάρδα. Χτυπάς με τη μύτη, ανοίγεις την πληγή και βάζεις μέσα την μουστάρδα, ειδικά στο κρανίο κάνει πολύ καλή δουλειά. Δεν είναι τόσο αποτελεσματικό αλλά είναι από τα όπλα που δίνουν έναν πιο αστείο χαρακτήρα στο παιχνίδι.


Προδέρμ. Και αυτό είναι ένα βοηθητικό όπλο. Είναι χρήσιμο βασικά για να μπορείς να μαλακώνεις το δέρμα και να κόβεις πιο εύκολα μερικούς σκληροτράχηλους προλετάριους που δεν έχουν καταλάβει το νόημα και ούτε πρόκειται της ταξικής αλληλεγγύης. Από τους πιο ύπουλους χαρακτήρες του παιχνιδιού.


Και τέλος ένα από τα πιο διασκεδαστικά όπλα για έναν από τους πιο διασκεδαστικούς αντιπάλους. Τους παππούδες και της γιαγιάδες που έχουν βαλθεί να σπάσουν τα αρχίδια όλου του κόσμου πριν αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο. Το άσπρο του γιαουρτιού πάντως με το κόκκινου του αίματος δίνει μία από τις πιο απολαυστικές σκηνές του παιχνιδιού.

Αυτά. Ελπίζω μία μέρα να παίξω αυτό το παιχνίδι.

Μπουρδέλο Reloaded

Έλεγα χτες σχετικά με την επικαιρότητα μάλλον αστειευόμενος αυτά απο κάτω. Όσο όμως σκέφτομαι και διαβάζω διάφορα από εδώ και απο εκεί, ειδήσεις ειδησούλες και παραειδησούλες. Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι; Μήπως μας δουλεύουνε όλους ψιλό γαζί; Γράφει η φίλη Espoir συνοψίζοντας μερικά κατορθώματα των τελευταίων ετών, και διαβάζω εγώ σήμερα διάφορες ειδήσεις: ότι πουλήσανε ας πούμε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Επίσης ΔΕΝ διαβάζω ΤΙΠΟΤΑ για το ασφαλιστικό. Που είναι αυτό το θέμα; Το ξεχάσαμε;

Έχω γενικώς ένα χούι να θυμάμαι αποτυχημένες ατάκες από διάφορες ταινίες. Μία από αυτές είναι από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όπου κάπου προς το τέλος λέει ο μαγκιόρος ο Άραγκορν να πάνε να την πέσουνε στη Μόρντορ για να μπορέσει ο Φρόντο να κάνει τη βρωμοδουλειά και πετάγεται ο Λέγκολας όπου το τελευταίο 2ωρο πετάει βέλη και ανταλλάσει εξυπνάδες με τον νάνο, και με ένα τέλειο υφάκι σαν ο άλλος να έιχε σκεφτεί το μεγαλοφυές στρατηγικό σχέδιο "Αντιπερισπασμός!".

Πρέπει να περπατούσα στο δρόμο, όταν μάλλον απέκτησα ένα παρόμοιο ύφος, που κάτω από τον κόκκινο σκούφο μου πρέπει να έδινε ένα πολύ psycho ύφος σε αυτόν τον περιστικό. Αντιπερισπασμός λοιπόν!!! Τα περνάμε όλα τώρα. Μέσα στον καπνό από το αίμα, τα φράγκα, το σπέρμα, τους ιδρώτες, τα ντιβιντι, τις μεγαλοδημοσιογραφικές ίντριγκες, τα πάθη, τους φασίστες, τα μυστικά και τα ψέμματα. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση κάνει παιχνίδι. Η απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου, είναι το σκάνδαλο που γίνεται για να σκεπάσει ένα άλλο σκάνδαλο. Αυτό της καθημερινότητας.

Αντίο και ευχαριστώ για τα ψάρια.

Κατά τα άλλα στο Ηράκλειο, κάποιοι μπάτσοι που βλέπουν πολύ Prison Break κάναν κάτι χαριτωμενιές. Δείτε εδώ.

Και θα κλείσουμε με ένα τραγουδάκι πάλι από τους Gogol Bordello μιας και έχω φάει τρελλό κόλλημα...

Τι μπουρδέλο!!!

Παρατηρώ έκθαμβος όλες τις τελευταίες εξελίξεις πάνω στο ...πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Έχω την άποψη ότι αυτή την στιγμή το ελληνικό κράτος περνάει μία δομική κρίση αντίστοιχη με αυτές που περνούσαν οι χώρες του "υπαρκτού". Μα... θα πει κανείς. Δεν έχει μα. Η βασική δομή των χωρών του υπαρκτού είναι ίδια με αυτήν του ελληνικού κράτους. Κράτος ίσον κόμμα. Το ίδιο γινόταν και στο Μεξικό και σε ένα σωρό άλλες χώρες. Εν τω μεταξύ η αριστερά της χώρας βρίσκεται εγκλωβισμένη. Αφενός ο Γιωργάκης είναι έρμαιο του πράκτορα του Λαμπράκη Βενιζέλου, και από την άλλη η Αλέκα ασχολείται με τους κουραμπιέδες. Για αυτό η μόνη μας ελπίδα είναι το χαρούμενο στρουμφοχωριό του Συνασπισμού. Τώρα ειδικά που η Στρουμφίτα παίρνει τα γκέμια μιας και ο Παπα-Στρούμφ εγέρασε, περιμένουμε σύντομες και γρήγορες εξελίξεις.

Μπουρδέλο, ρε! Σκέτο μπουρδέλο. Ορίστε λοιπόν και οι πολλοί αγαπητοί Gogol Bordello να αλαφρύνει το κλίμα. (Ο τύπος είναι Ουκρανός τσιγγάνικης καταγωγής που διαπρέπει στο άνδρο του καπιταλισμού την Αμέρικα. Η σημαία που εμφανίζει είναι η σημαία των Τσιγγάνων.)



Λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος κυκλοφόρησαν 2 πολύ ενδιαφέρουσες μπροσούρες. Και μιας και έβαλα και εγώ το χεράκι μου τις παρουσιάζω εδώ. Αντιγράφω από τους προλόγους.



Η μετάφραση αυτού του βιβλίου είχε γίνει εδώ και αρκετό καιρό μέσα στα πλαίσια της ομάδας Νομάδες Αντιρροής. Θεωρήσαμε σκόπιμο, αντί για μια έκδοση που θα κατέληγε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους άμεσα ενδιαφερόμενους για αυτά για τα οποία μιλαει το βιβλίο και απο κοινού πια να γίνει μία έκδοση σε πολύ περισσότερα αντίτυπα και με μεγαλύτερη κυκλοφορία. Έτσι απευθυνθήκαμε σε εργατικές συλλογικότητες και σωματεία προτείνοντας τους να εκδόσουμε απο κοινού αυτό το βιβλίο, με την ταπεινή φιλοδοξία αυτή η αφήγηση να φτάσει στα χέρια όσο το δυνατών περισσότερων συναδέλφων μας αλλά και άλλων εργαζομένων σε παρόμοιες συνθήκες.

Με αυτή την έννοια το βιβλίο αυτό είναι μία συνέκδοση των εξής:

Βιβλιοφρικάριος
Το Ρεπό
Σωματείο Σερβιτόρων και Μαγείρων
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου
Νομάδες Αντιρροής

Πηγαίνετε εδώ για την ηλεκτρονική έκδοση του κειμένου.


Ένα περίπου χρόνο πριν, με αφορμή μια ενημέρωση από μέλη της Σύσκεψης Εργαζομένων στο ΚΥ Ζαγκλιβερίου για τις κινητοποιήσεις στις οποίες είχε εμπλακεί η Σύσκεψηκαι τις διώξεις που είχαν υποστεί για αυτό τα μέλη της συναντήθηκαν άτομα από διάφορους επαγγελματικούς και πολιτικούς χώρους και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην Αθήνα για αυτό το ζήτημα.

Η πρωτοβουλία θέλοντας να σταθεί στο πλάι των αγωνιζόμενων μελών της Σύσκεψης και των κατοίκων της περιοχής που κινητοποιήθηκαν για αυτό αλλά και για μία σειρά άλλων ζητημάτων που αφορούν την περίθαλψη, προχώρησε σε μία σειρά ενεργειών για την δημοσιοποίηση των γεγονότων (παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το Υπ. Υγείας, προκυρήξεις, αφίσες) με κορύφωση την εκδήλωση-συζήτηση στις 23 Φεβρουαρίου 2007 στην κατειλημμένη Ιατρική σχολή Αθηνών. Στην εκδήλωση αυτή μίλησαν δύο μέλη της σύσκεψης και τρεις κάτοικοι της περιοχής μέλη των επιτροπών κατοίκων για των αγώνα τους, τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα, τους λόγους που έγινε και γενικότερα την εμπειρία τους.

Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί την όσο πιο πιστή γινόταν απομαγνητοφώνηση της εκδήλωσης αυτής. Διορθώσεις έγιναν μόνο σε εκείνα τα σημεία που ήταν αδύνατον να ακουστεί αυτό που λεγόταν ή για την υπέρβαση του προφορικού με τον γραπτό λόγο.

Για την έναρξη της εκδήλωσης προετοιμάστηκε από τα μέλη της Πρωτοβουλίας μία εισήγηση που αφενός περιέγραφε την κατάσταση της υγείας σήμερα και αφετέρου εξηγούσε γιατί η πρωτοβουλία θεώρησε τόσο σημαντικό αυτό τον αγώνα. Παρόλαυτα, η Πρωτοβουλία δεν αποτελεί μία ομοιογενή συλλογικότητα με καταληγμένες απόψεις. Συναντήθηκε για να σταθεί αλληλέγγυα σε έναν αγώνα και αυτό είναι που την ενοποιεί. Ως εκ τούτου οι εισηγήσεις δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις όλων των μελών, αλλά αποτελούν σύνθεση διαφορετικών οπτικών που τέθηκαν σαν έναυσμα για συζήτηση.

Πριν από το κείμενο της εκδήλωσης υπάρχει και ένα μικρό ιστορικό και περιγραφή της όλης κατάστασης γραμμένο από μέλη της Σύσκεψης που θεωρούμε ότι συμπληρώνει καλύτερα την εικόνα του αγώνα που γίνεται εκεί τα τελευταία χρόνια με αμείωτη ένταση.

Η παρούσα έκδοση έγινε με έξοδα των μελών της πρωτοβουλίας και ακριβώς επειδή θεωρούμε ότι ο αγώνας αυτός έχει εξαιρετική σημασία η χρήση της για κινηματικούς σκοπούς δεν είναι απλώς ελεύθερη αλλά επιβάλλεται.

Εμείς και απο εδώ θέλουμε να ευχαριστήσουμε τις αγωνίστριες απο τη Γερακαρού που κατέβηκαν στην Αθήνα για να μιλήσουν στην εκδήλωση.

Εδώ το κείμενο της απομαγνητοφώνησης.

Και οι δύο μπροσούρες διακινούνται ανευ αντιτίμου οπότε μάλλον δεν θα τις βρείτε σε βιβλιοπωλεία. Θα τις βρείτε ωστόσο σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις.

Στα 3 το 1 δώρο

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν πολύ γεμάτο με ερεθίσματα. Καταρχήν είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπει κανείς διάφορους τύπους σαν το Ζαχόπουλο και το δικηγόρο του (ο οποίος είχε κονέ με τον πατήρ Πλεύρη) να πέφτουν από τα μπαλκόνια και στα φορτηγά. Λυπάμαι μόνο που κάτι τέτοιους δεν τους πετάμε εμείς από τα μπαλκονιά μόνο περιμένουμε να πέσουνε μόνοι τους. Θα αφήσω όμως κατα μέρους όλα αυτά για να πάω σε πιο σοβαρά ζητήματα.


Είχα την ατυχία το ΣΚ που πέρασε να διαβάσω εφημρίδες και να δω τηλεόραση. Εφημερίδες πάντα διαβάζω αλλά τηλεόραση δεν έχω σπίτι μου και έτσι έμεινα άφωνος. Συγχωρήστε λοιπόν την πιθανή αφέλειά μου και τον εντυπωσιασμό μου για το επόμενο θέμα. Βλέπω λοιπόν ένα δελτίο ειδήσεων και ξαφνικά ακούω τον δημοσιογράφο να μιλάει για αιματηρές συμπλοκές μεταξύ ίμο, τρέντιδων και κάγκουρων... Λέω τι λέει τώρα ο τύπος. Ε μία φίλη μου εξήγησε ότι έχει γίνει ολόκληρο θέμα για τους ίμο και τους τρέντυ κλπ. κλπ. Μάλιστα. Επειδή λοιπόν το ιστολόγιο τούτο πρέπει να πάρει οπωσδήποτε θέση πάνω σε αυτό το καυτό ζήτημα, και μετά από μία πρόχειρη ανάλυση για το τι σημαίνει κοινωνιολογικά το καθένα (οι τρέντηδες ειναι αστοί που δεν έχουν τι να κάνουν και είναι απλά τρέντυ, οι ίμο είναι μικροαστοί που ως συνήθως βρίσκονται στη μεγγένη μεταξύ εργατών και αφεντικών και τους πιάνει κατάθλιψη και οι κάγκουρες είναι ταπεινά παιδιά της εργατικής τάξης τα οποία έχουν πηδήξει το αναγκαίο ιστορικό στάδιο της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας και συμπεριφέρονται σαν να έχουμε περάσει ήδη απο αυτό: σαν δηλ. να τους ανήκει ο κόσμος) κατέληξα το συμπέρασμα ότι είμαι οπαδός των κάγκουρων.


Θέμα δεύτερο. Δεν μας μπήκε καλά καλά το 2008 και αρχινίσαμε τα αφιερώματα στο Μάη του 68. Πρώτο καλύτερο αυτό του Ταχυδρόμου, που είχαν τα Νέα την Παρασκευή. Οκ μαλακίες έλεγε, αλλά να μου έχει και τον Ψωμιάδη (ποιον;;; τον Ψωμιάδη!!!) να μας λέει για το πνεύμα του 68 πάει πολύ. Μήπως η δημοσιογράφος δεν του ξεκαθάρισε για ποιο Μάη μιλάει; Μήπως μπέρδεψε το Μάη του '68 στη Γαλλία με το Μάη του '68 στην Ελλάδα; Ως γνωστόν "επανάστασις" είχε γίνει και εδώ τότε. Για δείτε το λίγο εκεί στο Λαμπράκη γιατί θα μπερδέψετε τους ιστορικούς του μέλλοντος.


Θέμα τρίτο και φαρμακερό. Το Σάββατο είχε το Βήμα ένα ένθετο για το "Πως θα είναι ο κόσμος το 2020." Έπεσε στα χέρια μου και είπα να το ξεφυλλίσω. Πέραν του ότι ήταν μία απίστευτη παπαριά έτσι και αλλιώς ήταν πολύ διασκεδαστικό ότι ό,τι αφορούσε τους υπολογιστές ήταν γραμμένο από διάφορα στελέχη της Microsoft. Δεν θα αναλύσω το τι μαλακίες λέγανε (ένα κλίμα του στυλ: τι γαμάτα πράγματα θα κάνουν οι ΗΥ στο μέλλον.). Το διάβαζα και μειδιούσα αναλογιζόμενος. Στο μέλλον τίποτα δεν θα λειτουργεί... Και ανάμεσα στα άλλα έκανα και τον εξής συλλογισμό. Αυτός ο κόσμος μοιάζει πολύ με έναν ΗΥ που τρέχει Windows. Έχει μία χαρά hardware αλλά το λειτουργικό του είναι χάλια. Αυτά.

Happy New Fear


Κλεμμένος ο τίτλος από κάποια Βαβέλ, αλλά είναι ωραίος.

Περάσανε λοιπόν και αυτές οι καταπληκτικές γιορτές, των οποίων το μόνο ευχάριστο οφείλω να ομολογήσω ήταν το δώρο στο μισθό. Σαν ελεεινός και μουντρούχας που είμαι το μόνο που με χαροποίησε ήταν τα φράγκα. Τι να κάνουμε; Άλλοι είναι εργάτες και άλλοι είναι αφεντικά. Και για άλλη μια φορά τα αφεντικά αποδεικνύουν την ανωτερότητα τους τα αφεντικά. Μέρες που είναι αυτοί θα κάνουν την φιλανθρωπία τους και θα κάνουν τα δώρα τους στους αγαπημένους τους (σε ΟΛΟΥΣ έτσι;), χωρίς να νοιάζονται. Ενώ εγώ σαν ταπεινός εργάτης που είμαι δυστυχώς μόνο τα λεφτά θα σκεφτώ αυτές τις άγιες μέρες.

Έλειψα γενικώς πολύ καιρό και απο εδώ αλλά και γενικώς από τον διαδικτυακό κόσμο. Είπα να κάνω ένα format. Μόνο που το παράκανα και έκανα μετά ένα και στο πισι. Ε, λοιπόν ακόμα δεν έχω καταφέρει να το στήσω. Επευκαιρία (και σαν πρωτάρης στο λίνουξ) θέλω να στείλω όλες μου τις κατάρες στις εταιρείες καρτών γραφικών οι οποίες πέραν του ότι είναι ανίκανες να φτιάξουν οδηγούς της προκοπής μας το παίζουν και δύσκολες.

Αυτά τα ολίγα. Από την ερχόμενη εβδομάδα θα επανέλθω δριμύτερος με πολλά και σημαντικά πράγματα να πω.

Στο ενδιάμεσο όσοι δεν έχετε διαβάσει να πάτε να διαβάσετε αυτήν την καταπληκτική ιστορία του συντρόφου Αρσένιου.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα