Τις προάλλες που άκουγα ραδιόφωνο, πέφτω πάνω σε μία ανακοίνωση της Μητρόπολης Περιστερίου που κάτι έλεγε για την ευρυζωνικότητα, δεν το πιασα καλά και έτσι έψαξα. Και βρήκα αυτό το δελτίο τύπου, που ας μας επιτραπεί να σχολιάσουμε.

Ίσως αρκετοί εκπλαγούν όταν πληροφορηθούν ότι μια ολόκληρη Πόλη – μια μητρόπολη – μετατρέπεται σε ψηφιακή με στόχο να γίνει ακμάζουσα δυνητική κοινότητα ( virtual community).Όμως σήμερα , αυτό επιχειρείται και κτίζεται από την Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου στο πλαίσιο της Διάδοσης της Ευρυζωνικότητας.

Γιατί να εκπλαγούμε; Εδώ πουλάτε λίμνες! Μόνο μία συμβουλή, αυτές τις virtual κοινότητες να τις προσέξετε λίγο γιατί μπορεί να τη φάτε από κει που δεν περιμένατε. Έτσι όπως πάνε τους βλέπω να στέλνουνε ιεραποστολή στο World of Warcraft!

Ο δραστήριος και καινοτόμος Άξιος Ιεράρχης της Μητρόπολης Περιστερίου Σεβασμιότατος κ.κ Χρυσόστομος , αρκετά πριν συνέλαβε την ιδέα της Ηλεκτρονικής Σύνδεσης όλων των Λειτουργιών της Ιεράς Μητρόπολης Περιστερίου. Η σκέψη ήταν μέσω της Τ.Π.Ε (τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνίας) να δημιουργηθεί σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο μια ψηφιακή πόλη- Μητρόπολη που να ενημερώνει τους πιστούς- ενορίτες των ενοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου για τα Δρώμενα της Μητροπόλεως και να προσφέρει ένα μεγάλο πλήθος πληροφοριών ποιμενικού και όχι μόνο χαρακτήρα, αλλά ευρύτερα υπηρεσίες ηλεκτρονική διακυβέρνησης. Δεν υπαρχει αμφιβολία, ότι σταδιακά βιώνουμε και περνάμε σε μία άλλη εποχή, όπου οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν μια νέου τύπου αποκέντρωση και ο κοινωνικός ρόλος της Εκκλησίας , αλλά και της Πολιτείας διαφοροποιείται.

MacLuhan, eat my dust. Ο καινοτόμος και άξιος ιεράρχης σε άφησε πίσω ρε! Αυτός φτιάχνει το μέλλον. Ψηφιακή διακυβέρνηση οι παπάδες; Είναι λίγο συγχυσμένοι ή μου φαίνεται; Γιατί δεν παίζουν κανα Civilazation καλύτερα; Τέλος πάντων για να μην τρομάζετε και εσείς που δεν ξέρετε αυτό που εννοεί εδώ είναι, ότι όπως κάθε καλή αλυσίδα έχει ένα δίκτυο για τα μαγαζάκια της έτσι και, η μεγαλύτερη αλυσίδα πώλησης υπηρεσιών, πρέπει σιγά σιγά να δικτυωθεί.

Το πραγματικά μεγάλο κοινωνικό έργο που παράγεται σήμερα πάω την Μητρόπολη Περιστερίου , με την επιχειρούμενη Ηλεκτρονική Διάχυση και ανάδραση την οποία θα πετύχει, θα δημιουργήσει πολλαπλασιαστικά οφέλη για τους πιστούς κάθε ενορίας, αλλά και για το σύνολο της Μητροπόλεως Περιστερίου . Η άμεση τηλεφωνική επικοινωνία θα δώσει στην Μητρόπολη την δυνατότητα να διαδώσει ηλεκτρονικά κάθε σχετικό έργο που αναπαράγει αλλά και να παρουσιάσει σχετικές έτοιμες ηλεκτρονικές παραγωγές θρησκευτικού – Ποιμαντικού – Κοινωνικού έργου που θα συμβάλλουν στην σύνδεση των ποιμνίων με τον ποιμενάρχη , τον ιερό κλήρο και τις Διοικητικές Υπηρεσίες της Μητροπόλεως.

Ποια άμεση τηλεφωνική επικοινωνία; Τι λένε; Τηλέφωνο θα βάλουνε; Τι να πει κανείς! Από την άλλη κάτι μου λέει ότι εκεί οι παπάδες θα σηκώσουνε κάνα τορρεντάδικο για να μοιράζουνε τις παραγωγές τους.

Με πιο απλά λόγια κάθε κάτοικος ή επισκέπτης της πόλεως του Περιστερίου θα έχει την δυνατότητα να έχει ασύρματη ευρυζωνική ηλεκτρονική πρόσβαση στο διαδίκτυο δωρεάν, αφού προηγουμένως θα προμηθεύονται τον απαραίτητο αποκωδικοποιητή.

Νάτα... εδώ είναι ΟΛΟ το ζουμί της υπόθεσης! Να σου χώσουνε έναν αποκωδικοποιητή στον κώλο! Αυτό θέλουνε! Ε λοιπόν όχι! ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΣΙΠ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ, ΕΚΑΜ 666!!! Να αφοριστεί πάραυτα ο μητροπολίτης.

Έτσι η πρώτη ψηφιακή Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου χάρις την οξυδέρκεια του Μητροπολίτου Περιστερίου κ.κ Χρυσόστομο, αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα . Δημιουργεί μια ψηφιακή διευκόλυνση του ποιμνίου όλης της Μητροπόλεως , μια ψηφιακή αλληλεγγύη για όλους τους ενορίτες μέσα από ενέργειες όπως, π.χ. είναι η εκπαίδευση , η πληροφόρηση και μία ψηφιακή δημοκρατική αντίληψη για το μεγάλο κοινωνικό έργο της Ιεράς Μητρόπολης Περιστερίου.

Αυτοί οι παπάδες! Άκου οξυδέρκεια!!! Λες και εφήυρε το διαδίκτυο ο τύπος!!! Μήπως κάνει πολύ παρέα με πασόκους;

Μετά από όλα αυτά, εγώ θα πάω να ανοίξω το πιο προχωρημένο μαγαζάκι στο Περιστέρι, θα πουλάω usb stickάκια σε σχήμα σταυρού, σκληρούς δίσκους με αγιογραφίες πάνω, κοομποσκοίνια firewire καλώδια, πληκτρολόγια χωρίς τον αριθμό 6, towers σε σχήμα κολυμπήθρας, laptop που θα μοιάζουν σαν την Αγία Γραφή, και ρουτεράκια σε σχήμα εκκλησίας όπου το καμπαναριό θα είναι η κεραία!!! Στείλτε βιογραφικό! Θέσεις περιορισμένες! ΙΚΑ, μπόνους, ασφάλεια! Ο μόνος τρόπος να αγιάσετε δουλεύοντας!

Χαιρετισμούς!

Η διεύθυνση τούτου του ιστολογίου θέλει να στείλει θερμούς χαιρετισμούς στη μεγάλη μάζα των αναγνωστών της που χρησιμοποιούν Firefox, eat my dust baby!

(Πως είναι δυνατόν να χρησιμοποιεί κανείς ΑΚΟΜΑ τον explorer;)


Αλλά κυρίως θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε εκείνη τη μειοψηφία που σιγά-σιγά φτιάχνει το μέλλον σε αυτά τα κωλομηχανήματα του διαβόλου. Γιατί όπως μαρέσει να λέω: Ο κόσμος μας, είναι σαν ένα PC που τρέχει Windows, πολύ καλό hardware, αλλά χάλια λειτουργικό.


Όλο λέω κάτι να κάτσω να γράψω και γω σαν χρήστης του linux, αλλά υπάρχουν τόσα και τόσα που μπορεί να διαβάσει κανείς, είμαι και ψιλοάσχετος...

Το μόνο που μπορώ να πω, είναι δοκιμάστε το. Θα ξεχάσετε πολλά πράγματα: μπλε οθόνες, κολλήματα που πρέπει να κατεβάσεις το γενικό για να πάει πιο πέρα το μηχάνημα, ιούς, σπασμένα προγράματα (γιατί φυσικά μη δώσεις 300 και 400 για ένα σοβαρό πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνας), και κυρίως μα πολύ κυρίως βοήθεια και υποστήριξη, από την κοινότητα. 2,5 με 3 χρόνια τώρα που χρησιμοποιώ ολοένα και περισσότερο το linux δεν υπήρξε ΠΟΤΕ πρόβλημα που δεν μπόρεσα να λύσω (δεν είχα φυσικά και τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ προβλήματα, ένας απλός οικιακός χρήστης με άντε με λίγες παραπάνω απαιτήσεις), αλλά ωστόσο είχα μερικά σοβαρά προβλήματα. Έχω ακόμα, δυστυχώς τα windows, κυρίως λόγω κάποιων περιφερειακών που οι μαλάκες στις εταιρείες δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κάτσουν να γράψουν ένα στοιχειώδες οδηγό για εμάς τους ταπεινούς. Δυστυχώς, αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα με το linux. Πρόβλημα το οποίο φυσικά μπορεί να ξεπεραστεί με διάφορους τρόπους, όπως ας πούμε μία στοιχειώδη έρευνα αγοράς πριν αγοράσετε κάποιο περιφερειακό. Τέλος πάντων, αν δεν είστε άσχετοι με τους υπολογιστές (ξέρετε δηλαδή τι κάνει το control panel στα windows και μπορείτε να στήσετε ένα μηχάνημα) δοκιμάστε τα. Αν και είμαι ο τελευταίος για να πω κάτι τέτοιο, το λεω και γω.

Πιστή στις δεσμεύσεις της η διεύθυνση αυτού του ιστολογίου σας φέρνει ότι πιο hot και trendy, κυκλοφορεί στα υψηλά σαλόνια του επαναστατικού μαρξισμού για αυτό το χειμώνα. Ο μαρξισμός φέτος θα φορεθεί πολύ (όποτε έχουμε οικονομική κρίση τον Μαρξ σκέφτονται όλοι). Οι πωλήσεις τις Σύγχρονης Εποχής θα ανέβουνε για τους κλασσικούς του Μαρξισμού, και από δίπλα θα μοσχοπουλήσουν εκλαικευμένες εκδόσεις από το Σαβάλλα και τον Πατάκη. Ο Ψυχογιός θα επανεκδόσει το απόλυτο μπεστ σέλλερ, Πως δενότανε το Ατσάλι, του Οστρόφσκι. Και η Λιάνα θα έχει εκτενή αφιερώματα στον Ρασπούτιν, και στον πραγματικό ρόλο του.


Αλλά όχι εμείς, αγαπητοί αναγνώστες!!! Εμείς δεν είμαστε του συρμού, εμείς είμαστε οι μηχανοδηγοί της ιστορίας. Γιατί μπορεί οι εντολές για το που θα πάει το τραίνο να έρχονται από τα κεντρικά γραφεία, αλλά το τραίνο το κουμαντάρουμε εμείς. Και άμα θέλει πάει και άμα δε θέλει δεν πάει. Θέλει ή δε θέλει, είναι το ερώτημα, πολυχρονομένοι μου αναγνώστες!

Το μέλλον του επαναστατικού μαρξισμού δε βρίσκεται στις οικονομικές μελέτες του Μαρξ, αυτά και ο τελευταίος φοιτητής όλο και κάτι θα έχει ακούσει! Το μέλλον του επαναστατικού μαρξισμού, αγαπητοί μου, δε βρίσκεται στον επιστήμονα, στον οικονομολόγο και τον πολιτικό.

Το μέλλον του επαναστατικού μαρξισμού βρίσκεται στο πάθος!

Για αυτό και εμείς, ανατρέχουμε στα πραγματικά πρώτα γραπτά του Μαρξ. Αλλά όταν λέμε τα πρώτα εννοούμε τα πρώτα.

(Πως διάολο καταφέρνω να έχω μονίμως αυτό το στυλάκι ειρωνίας, αυτοσαρκασμού και αυτοαναίρεσης, μα την Παναγία, ούτε εγώ ξέρω. Και όχι τίποτα άλλο, δεν μπορείτε να καταλάβετε πότε μιλάω σοβαρά και πότε όχι -ρε μάγκα, ξέρεις πότε γράφεις σοβαρά και πότε όχι για να ξέρουμε και μεις πως να σε διαβάσουμε... Δίκιο έχετε, αλλά που να το βρείτε.)

Τέλος πάντων ορίστε τα ερωτικά ποιήματα του Καρλ Μαρξ. Στην αρχή έχω σκανάρει και τον πρόλογο του Αρανίτση, που είναι πολύ καλός. Γενικώς έκανα μία επιλογή, να πάρετε μία γεύση, δεξί κλικ να δείτε την εικόνα. Σύντομα θα έχω και μερικά ποιηματάκια του Μάο. Όχι από Λένιν έχω κάτι πίνακες μόνο (Ο Λένιν στη Ζυρίχη κλπ.)












Τελικά ήταν καλύτερα που έγραψε το Κεφάλαιο;

Alone in the dark

Ήμουνα χτες το απόγευμα που λέτε στην οδοντίατρο, (δεν έχω τίποτα, λιμάρω απλά τα δόντια να είναι κοφτερά για κάτι σβέρκους που θα δαγκώσω), και εκεί που ήμουνα στην αίθουσα αναμονής (όποτε είμαι σε αίθουσα αναμονής θυμάμαι πάντα το Waiting room, των Fugazi) και παρακολουθούσα την τελειωμένη τη Τατιάνα, που είχε μία εκπομπή για τύπισσες που κάνουν σχέσεις με παντρεμένους και άλλα τέτοια προβλήματα. Δε θα σταθώ στο τι ΜΑΛΑΚΙΕΣ άκουγα, για το όλο θέμα, γιατί αναρωτιόμουνα που πήγαν οι χρυσές εποχές που στο γιατρό έβρισκες ένα μάτσο περιοδικά να περάσεις την ώρα σου. Σε κάποια φάση όμως βλέπω να περνάει από κάτω μία κορδέλα η οποία έλεγε:

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΤΕ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΜΙΣΘΟ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ.

Ώπα, λέω ρε μαλάκα τι είναι αυτό τώρα; Καμιά εκπομπή για εργατικά;

Και αμέσως μετά:

Πάρτε στο 901... και κερδίστε 9.800 ευρώ, 2.4 ευρώ η κλήση...

Ένιωσα πρωτόγονος, ένιωσα έξω από την εποχή μου, ένιωσα να ανήκω σε ένα γαλαξία εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Ήθελα να ακούσω το Waiting room μέχρι να κουφαθώ. Δεν πειράζει ας το ακούσω τώρα...



ΥΓ. Λίγο πιο μετά εκεί που ήμουνα με μία σκαλώσια στο στόμα, σε ένα διάλλειμα του πόνου, άκουσα και το ηθικό δίδαγμα της εκπομπής: "Ένα θέλω να πω στις γυναίκες. Μην κάνετε σχέσεις με παντρεμένους..." Εεεεεεετσι. Μην καταστρέφουμε την Αγία Ελληνική Οικογένεια για το μουνί μας, γιατί μετά χωρίζουν οι οικογένειες, τα παιδιά την πέφτουν στην πρέζα και γίνονται αναρχικοί.


Θα συνεχίσω παρακάτω, κατά κάποιο τρόπο τα ζητήματα που έθιξα στο κείμενο Σεξ και βία. Κάνοντας μία προσπάθεια να πω τα πράγματα με το όνομα τους. Ξέρω ότι δε θα ευχαριστήσω πολλούς και πολλές με όσα θα πω, αλλά φυσικά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Για μένα, και θέλω να ελπίζω και άλλους ανθρώπους, βασικός στόχος ενός επαναστατικού κινήματος είναι το φύλο και η σεξουαλική δραστηριότητα του καθενός (στο βαθμό που αυτή δεν καταπιέζει ή περιορίζει τον άλλον) να μην έχει καμία απολύτως σημασία. Ή για να το θέσω καλύτερα, η σημασίες του φύλου και της σεξουαλικότητας να βρουν τη θέση τους δίπλα στη σημασία και στην αξία άλλων διασκεδάσεων και ηδονών. Μπορούμε να φτάσουμε κάποτε σε μία στιγμή όπου θα συζητάμε για το σεξ όπως συζητάμε για το φαγητό, και όπου αυτό θα έχει την ίδια ή την ανάλογη σημασία: μίας πολύ σημαντικής δραστηριότητας που σε γεμίζει ικανοποίηση;

Αυτό είναι το ζητούμενο, για εμένα τον ταπεινό.

Αλλά ας περάσουμε από αυτές τις ωραίες ουτοπίες στην πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα στην πραγματικότητα του χώρου εκείνου που θέλει να λέγεται επαναστατικός.

Συμμετέχω σε αυτό το πράγμα που ονομάζεται αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος ή ότι άλλο, τα τελευταία 11 με 12 χρόνια. Σταθερά και μόνιμα. Σε χώρους, σε ομάδες, σε έντυπα σε συνελευσεις, σε εγχειρήματα, σε διαδηλώσεις, σε κάποιους ακτιβισμούς. Όλα αυτά δεν τα λέω για να μου απονείμει κανείς κάνα μετάλλιο ούτε επαναστατικότητας, ούτε μαχητικότητας. Φυλάξτε τα για όταν πεθάνω. Τα λέω όλα αυτά γιατί μέσα σε αυτή μου την πορεία και τη διαδρομή έχω δει διάφορα πράγματα να συμβαίνουν. Πράγματα για τα οποία, ελάχιστες φορές έχω μιλήσει με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες.

Έχω δει πρώτα από όλα, τον άκρατο ανδρισμό μερικών αναρχικών και αντιεξουσιαστών και μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου αυτός ο ανδρισμός τα βάζει με τους μπάτσους και λέει "θα σε γαμήσω". Αναφέρομαι σε εκείνον τον ανδρισμό και το ματσό στυλάκι που συναντάει κανείς άφθονο σε στέκια και συνελεύσεις, σε πορείες και διαδηλώσεις, σε εκδηλώσεις και κουβέντες. Το στυλάκι εκείνο το οποίο μπορεί να ξεκινάει από "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" (ποιος είσαι ρε μεγάλε;) και καταλήγει στο "φύγε από δω μη σε γαμήσω" (αχ όχι μη...). Αυτό είναι το ίδιο στυλάκι, λέω ότι είναι το ίδιο γιατί παραδόξως έχω δει τους ίδιους ανθρώπους να το οικειοποιούνται, με έναν ηθικολογικό αντισεξισμό και μια αρσενική προστατευτικότητα των "αδυνάτων" γυναικών. Έναν ηθικολογικό αντισεξισμό που καταβάσην έχει να κάνει με το αν θα πεις δημόσια τη λέξη μουνί, πούτσος, αρχίδια, κωλοτρυπίδα κλπ, και όπου για έναν περίεργο λόγο δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι-ες θεωρούν ότι άμα πω "μου έχεις ζαλίσει τα αρχίδια" θίγονται και προσβάλλονται. Αναπαράγουμε έτσι το σεξισμό στη γλώσσα; Ωραία, εγώ λέω τότε να μη λέμε και τις λέξεις εργάτης, αφεντικό, μισθός, δουλειά κλπ, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να αναπαράγουμε τον καπιταλισμό στη γλώσσα μας. Ποιος ξέρει μετά από 20-30 χρόνια αν δεν πούμε όλες αυτές τις λέξεις μπορεί να έχουμε φτάσει στην αταξική κοινωνία. Ακόμα αυτό που με τσαντίζει περισσότερο είναι αυτή η αρσενική προστατευτικότητα που διακατέχει διάφορους προς τις "αδύνατες" γυναίκες. Προστατευτισμός που ξεκινάει από το επίπεδο του δρόμου και μπορεί να φτάνει μέχρι αυτό του απλού διαλόγου, όπου άμα δεν αποδεχτείς αυτά που λέει το κορίστι του μεγάλου κινδυνεέυεις να φας καμιά σφαλιάρα.

Στην αρχή μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση το πως αυτές οι δύο -φαινομενικά αντίθετες- συμπεριφορές μπορούν να ενυπάρχουν στα ίδια άτομα. Και μετά κοίταξα γύρω και διαπίστωσα ότι τηρουμένων των αναλογιών αυτό είναι το κυρίαρχο στυλάκι σε όλη την κοινωνία. Το ματσό αρσενικό που "καθαρίζει", που "κανονίζει", που κάνει κουμάντο και το οποίο ταυτόχρονα είναι και ο προστατευτικός κυνηγός του αδύναμου θυληκού. Και όποιος τολμήσει να πειράξει το θηλυκό του έχει προσβάλλει τον ίδιο, ενίοτε δε μπορεί να τρώει και καμιά σφαλιάρα για μάθει ποιος κάνει κουμάντο. Τότε, σε συζητήσεις με άλλους συντρόφους-ισσες, άκουσα και την καταπληκτική ατάκα-ταμπού: Γίνε αντισεξιστής για να γαμάς στο χώρο...

Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι αν τυχόν έρθει κανείς και βάλει ζητήματα σεξουαλικότητας, ταυτότητας και φύλου, πέφτουν όλοι πάνω του να τον φάνε. Οποιαδήποτε σχεδόν κουβέντα γα το σεξ, αν δε λέει κάτι για την πατριαρχία (λες και η πατριαρχία είναι κάτι που το έχουμε όλοι στα ίδια ποσοτά στο αίμα μας, σαν τη χοληστερίνη και χειρότερα), είναι αυτομάτως σεξιστική, φαλλοκρατική και δεν ξέρω τι άλλο. Ειδικά άμα λέει μέσα για πούτσους και μουνιά, ε τότε είναι που γίνεται της κολάσεως.

Μέχρι στιγμής αυτό που εγώ, και κάποιοι-ες σύντροφοι -ισσες, από αυτό που λέγεται χώρος, είναι μία πατριαρχία αναπλασισιωμένη στα σημεία εκφοράς και ύπαρξης αυτού του χώρου.

Καμία προσπάθεια να έρθουν στο φως τα ζητήματα που αφορούν όλους μας.

Καμία προσπάθεια να συζητηθούν σοβαρά τα προβλήματα και τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στις συλλογικότητες.

Καμία προσπάθεια να προσπαθήσουμε σιγά σιγά, και έστω με μικρά βήματα, να δούμε τι συμβαίνει στις σχέσεις μας.

Καμία προσπάθεια να βάλουμε ζητήματα.

Και όχι μόνο αυτό, μία διάχυτη ανοχή και κατανόηση σε γυναικείες ομάδες, οι οποίες ανάμεσα στα άλλα είναι και προστατευμένες λες και απαγορεύεται κανείς να κρίνει αυτά που λένε (δείτε και παραπάνω αυτά για το ματσό στυλάκι). Όποιος κρίνει το λόγο αυτών, αυτομάτως είναι φαλλοκράτης.

Δυστυχώς όλα αυτά δεν περιορίζονται σε αυτή τη θεματική φυσικά, αλλά είναι διάχυτα σε ένα πλήθος ζητημάτων. Αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.

Ωραία... Ο κακόπιστος αναγνώστης θα ρωτήσει τώρα. Εσύ, οι σύντροφοι σου και οι συντρόφισσες σου τι έχετε κάνει και γιατί και με ποιο τρόπο διαφοροποιείστε από όλη αυτή την κατάσταση.

Καταρχήν, για εμένα είναι δεδομένο ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγικά καλύτερο, (και ας μου επιτραπεί να μην θεωρήσω κανέναν τραγικά καλύτερο) από όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφω. Και είναι προφανές: αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται στον α/α/α χώρο. Αυτή κατάσταση οφείλεται στον καπιταλισμό και στον καταμερισμό οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικής φύσης. Αν κάπου υπάρχει πρόβλημα, αυτό έγκειται στο ότι αυτός ο χώρος δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, δεν παραδέχεται το πρόβλημα και κυρίως δεν κάνει τίποτα για να το λύσει.

Τι μπορεί να κάνει για να ξεκινήσει να το λύσει;

Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω, είναι ότι ο μόνος τρόπος να λυθούν τα ζητήματα είναι να συζητηθούν, και ότι κανένα πρόβλημα δε λύνεται αν πρώτα δεν έχει διατυπωθεί. Δεν μπορείς να απαντήσεις σε μία ερώτηση που δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;

Η πατριαρχία εκτός του να είναι κάπου πέρα μακριά είναι και εδώ κάθε μέρα μπροστά στα πόδια μας και ας μας επιτραπεί να τα βάλουμε μαζί της όλοι μαζί...

Ποιο κράχ;


Με κατηγορούν πολλοί κοντινοί σύντροφοι, ότι αντί να κάτσω να σχολιάσω και να αναλύσω το κραχ κάθομαι και γράφω ιστορίες για τον προπάπου μου και για μουσικές... Κατόπιν, αυτής της ανυπόστατης κατηγορίας δηλώνω τα εξής:

α. Ο καπιταλισμός δε θα καταρρεύσει. Ο καπιταλισμός θα ανατραπεί. Από τους κυριαρχούμενους και τους εκμεταλλευομένους. Απλό. Με άλλα λόγια, όταν ο καπιταλισμός τελειώσει εμείς θα είμαστε εδώ, γιατί είμαστε πέρα από τον καπιταλισμό... Όταν όλα θα έχουν καταρρεύσει εσείς διαβάζατε ακόμα την Αλίκη.

β. Οι φήμες ότι ο καπιταλισμός καταρρέει είναι για να μπορούν να ρωτάνε κάτι ηλίθιους σαν τον Ντάνι Κον Μπεντίτ και τον Τζάρβις Κόκερ (από που και ως που;) διάφορα ηλίθια πράγματα τελειωμένοι δημοσιογραφίσκοι.

γ. Με αυτή μου τη στάση επίσης διάφορους που με θεωρούν στυγνό μαρξιστή. Αν ήμουνα τέτοιος θα έβγαζα ωροσκόπιο με προοπτική μήνα.

και δ. Μπορεί η ιστορία να είναι ατελής, αλλα εμείς είμαστε τέλειοι. Έτσι δεν είναι;


Να γίνει το Άγιον Όρος Κέηπ Κανάβεραλ!

Να στείλουμε τα γουρούνια στο διάστημα!





ΥΓ. Σε αυτό το βίντεο βλέπουμε γιατί απέτυχε εν τέλει ο υπαρκτός σοσιαλισμός! Δεν κατάφερε να στείλει τα γουρούνια στο διάστημα!!!

Brainstorming


Ακούω προτάσεις για το τι θα γίνει το Άγιον Όρος όταν εγκαθιδρυθεί η εξουσία των εργατικών συμβουλίων στην Ελλάδα. Προσέχτε η καλύτερη πρόταση είναι και δέσμευση...

ΥΓ. Αλήθεια επειδή κατα καιρούς έχω ακούσει διάφορες θέσεις του ΚΚΕ για διάφορα θέματα μήπως μπορεί κανένας ψαγμένος να μας πει τι λέει και γι'αυτό;


Έμαθα από την Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας (ποιος τη χάρη σας είσαστε η πύλη ενημέρωσης μου για το νησί!) για το ζήτημα που έχει προκύψει τώρα τελευταία σε σχέση με το μηνμείο της μεραρχίας Acqui. Την πολύ καλή προκύρηξη της ΠΑΚ μπορείτε να τη δείτε εδώ (αν και μάλλον λείπει το δια ταύτα και ένας πιο ριζοσπαστικός αντιεθνικιστικός λόγος). Έψαξα λίγο στο διαδίκτυο να δω τι έχει παίξει και έντρομος διάβασα ανάμεσα στα άλλα την επιστολή της Άντζελας Γκερέκου (ναι! ξέρει να γράφει!) σε σχέση με το ζήτημα (δείτε εδώ). Το αποκορύφωμα αυτής της επιστολής είναι στο τέλος όπου η μεγάλη πολιτική γυναίκα του Ιονίου Πελάγους προδιαγράφει μία καινούρια έννοια πολιτικό ιδανικό: τον Κερκυραισμό!!! Ποιος σοσιαλισμός, ποιος φιλελευθερισμός, ποιος κομμουνισμός! Εδώ: "Θέλω να εμπιστευτώ την Εθνική ευαισθησία και τον αγνό Κερκυραισμό τους, ως ασυγκρίτως πιο ισχυρό από την υποστήριξη μιας λανθασμένης απόφασης, και για αυτό είμαι αισιόδοξη πως τόσο ο Δήμαρχος όσο και το Δημοτικό Συμβούλιο, θα πράξουν το καθήκον τους."

Προσπάθησα να ψάξω να βρω τι λένε οι ιταλοί για το θέμα αλλά στα αγγλικά δεν βρήκα κάτι και ιταλικά δεν ξέρω (αν μπορεί να βοηθήσει κανείς θα το εκτιμούσα).

Δεν μπορούσα μετά από όλα αυτά να μη θυμηθώ μία οικογενειακή ιστορία από εκείνη την περίοδο. Όπου ο προπάππους μου, μετά την συνθηκολόγηση των Ιταλών έκρυβε για κάνα δύο χρόνια έναν ιταλό λιποτάκτη. (Τι έπαιξε στα επτάνησα κατά την ιταλική κατοχή μπορείτε να το μαθετε εύκολα αλλά δείτε και αυτή την σύντομη ιστορία από το indymedia). Ο οποίος μάλιστα γούσταρε τη γιαγιά μου (τότε νεαρή γειτόνισσα) αλλά αυτή δεν τον ήθελε γιατί ήξερε ότι οι Ιταλοί τρώνε άλογα, και έτσι αυτή παντρεύτηκε το ρεμάλι το παπού μου. Αυτό ήταν το ηθικό δίδαγμα της γιαγιάς μου: μη βάζεις τις πολιτιστικές διαφορές πάνω από τον έρωτα! Ο ιταλός αυτός κάποια στιγμή φυσικά έφυγε και γύρισε στην Ιταλία, από όπου τρεις φορές το χρόνο έστελνε γράμματα (Χριστούγεννα, Πάσχα και δεκαπενταύγουστο, με ανάμεικτα ελληνοιταλικά). Αυτά τα γράμματα τα είχα δει, και προσπαθούσα να τα διαβάσω, έφηβος ακόμα, τα καλοκαίρια (αυτά τα ατέλειωτα καλοκαίρια) στο χωριό βαλμένα όλα σε ένα συρτάρι ενός μεγάλου κομού. Όταν ρώτησα τη γιαγιά μου τι λέγανε αυτά τα γράμματα δεν ήξερε, γιατί δεν ήξερε γράμματα να τα διαβάσει. Το μεγαλύτερο θείο που ρώτησα μου είχε πει ότι συνεχώς έλεγε πόσο ευχαριστούσε την οικογένεια μας για τη φιλοξενία και τη βοήθεια που του προσφέραμε. Δεν ξέρω αν στο χωριό είχαν κρυφτεί και άλλοι ιταλοί, κανείς μάλλον δεν ξέρει, και αν ξέρει κανείς μάλλον θα το έχει θάψει κάτω από το βαρύ πέπλο της "εθνικής συνείδησης".

Στο χωριό μου πάντως, επ' ευκαιρία υπάρχουν και άλλες περίεργες ιστορίες. Όπως αυτή της συνεργασίας ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ και τριών γερμανών στρατιωτιών, οι οποίοι του έδιναν όπλα και πληροφορίες. Αλλά πιάστηκαν όλοι και εκτελέστηκαν έξω από την Κομαντατούρα που ήταν στο σχολείο του χωριού... Περίεργο το τελευταίο χωριό του πλανήτη να έχει τόσες ιστορίες διεθνισμού... (Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το χωριό μου είναι φανατικά δεξιό).

Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής: ποια είναι τα αισθήματα, και ποιες ήταν οι σκέψεις των ιταλών στρατιωτών όταν γύρισαν από την Κέρκυρα στην Ιταλία; Ποιο είναι το σκεπτικό αυτών που έφτιαξαν αυτό το μνημείο; Αν σε κάποιους Ιταλούς στρατιώτες προσφέρθηκε καταφύγιο γιατί αυτοί να μη θέλουν να ευχαριστήσουνε τους Κερκυραίους;

Ξέρω ότι φυσικά δεν έχω κανένα λόγο να νιώθω περήφανος για κάτι που έκαναν έστω και άμεσοι προγόνοι μου, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο νιώθω όμορφα.

Και στα αλήθεια θα ήθελα να συναντήσω έναν απόγονο αυτού του ιταλού που φιλοξένησε ο προπάππους μου (ο προπάπους μου που πολέμαγε 10 χρόνια από το '12 ως το '22...). Μπορεί να μην καταλάβουμε τίποτα ο ένας για τον άλλον αλλά ελπίζω να καταλάβουμε την περίεργη ιστορία που μας δένει και η οποία είναι πάνω από σύνορα, πατρίδες και ιδεολογίες.

ΥΓ. Οι μαλάκες οι Κερκυραίοι, λένε για να καταδικάσουν αυτό το μνημείο, ότι αντίθετα από την Κεφαλλονιά οι ιταλοί δεν πολέμησαν μαζί με τον ΕΛΑΣ τους γερμανούς. Κάποιος να πει σε αυτούς τους ηλίθιους, ότι την απόφαση αυτή την πήρε ο ιταλός διοικητής του κάθε νησιού, και όχι μετά μετά από συνέλευση των στρατιωτών...

ΥΥΓ. Ακούστε τον Κεμάλ τον Τουρκοκρητικό για άλλη μία φορά... 'Ετσι επειδή η πραγματική ιστορία αυτού του τόπου (όπως και όλων των τόπων), δεν έχει γραφτεί ακόμα.

Μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε διαπίστωσα με τρομερή θλίψη ότι ο δίσκος της χρονιάς, κατά τη γνώμη μου πάντα, ήταν μία ζωντανή ηχογράφηση του '63. Την οποία από τις αρχές της χρονιάς την έχω ακούσει άπειρες φορές, και ας μου επιτραπεί να πω ότι είναι μία από τις καλύτερες ζωντανές ηχογραφήσεις που έχω ακούσει.

Ο κύριος που είναι υπεύθυνος για αυτήν την ηχογράφηση είναι ο Pete Seeger. Για τον οποίο έχω μιλήσει και στο παρελθόν (δείτε εδώ και εδώ).

Αυτό που εκτίμησα πάρα πολύ ακούγοντας αυτό το δίσκο, ήταν ότι μάθαινα πράγματα, ότι ανακάλυπτα συνεχώς κάτι καινούριο, ότι είχε ένα τέτοιο τεράστιο πλούτο που μετά από 10 ακούσματα ένιωθα να έχω διαβάσει ένα βιβλίο. Καταρχήν ο Seeger, μιλάει, λέει πράγματα για αυτά τα τραγούδια που λέει. Περιγράφει το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τραγουδιών αυτών. Εκεί διαπίστωσα και το εξής, μία από τις πρώτες διαπιστώσεις. Το χειμώνα που πέρασε είχε βγει μία αφίσα για κάποιες διώξεις η οποία στο τέλος είχε το στιχάκι που έχω βάλει και εγώ κάτω κάτω στο ιστολόγιο με την υποσημείωση ότι είναι τραγούδι των Μαύρων Πανθήρων. Γενικώς ήταν ένα ωραίο τετράστιχο και μου 'μεινε. Κάποιο καιρό μετά ακούω το τραγούδι αυτό σε μία ηχογράφηση του '48 από τον Seeger (με διαφορετικούς στίχους) και φυσικά διαπίστωσα ότι δεν είναι φυσικά τραγούδι των Μαύρων Πανθήρων (με την στενή έννοια...). Στο δίσκο αυτό μαθαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα παλιό τραγούδι που την εποχή του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων τραγουδιόνταν πάλι με αλλαγμένους τους στίχους. Κάποιες λεπτομέρειες εδώ.

Παρακάτω είναι το τραγούδι αυτό με τους καινούριους στίχους του. Στο δίσκο έχει μία ενότητα 3-4 τραγουδιών, από ένα ταξίδι που είχε πάει ο Seeger στο νότο και άκουγε συνεχώς καινούρια τραγούδια να ξεπηδούν από παντού. Ένα από αυτά είναι και αυτό που ακολουθεί (στο ίδιο βίντεο) το Keep your eyes on the prize.



Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το ότι ο κόσμος τραγουδούσε τα τραγούδια, και όχι μόνο αυτό αλλά τους έβαζε σε μία διαδικασία να τραγουδάνε όχι συνοδευτικά απλά αλλά πολύ περισσότερο σαν αναπόσπαστο μέρος του ίδιου του τραγουδιού. Τα δύο τραγούδια που ακολουθούν είναι ενδεικτικά νομίζω αυτού του κλίματος.



Η μεγαλύτερη όμως αποκάλυψη έρχεται προς το τέλος του δίσκου, όπου ο Seeger παίζει ένα σωρό τραγούδια από όλο τον κόσμο... Αυτό που σήμερα οι ηλίθιοι ημιμαθείς δημοσιογραφίσκοι και οι γιάπηδες των δισκογραφικών μας έχουνε μάθει να λέμε world music -μη χέσω...

Ανάμεσα σε πολλά (όπως η περιβόητη Μισιρλού) γνωστά και άγνωστα (κατά κύριο λόγο φυσικά) πετυχαίνει κανείς και το γνωστό μας Ay Carmela (φαντάζομαι...), το οποίο όμως στο ρεφρέν δε λέει Carmela αλλά Emmanuella. Αργότερα έμαθα ότι η μπάντα που έπαιζε τότε μαζί με τον Woodie Gurthie είχαν βγάλει ένα δίσκο με ισπανικά τραγούδια για να ενισχύσουν τους Δημοκρατικούς... Παρεπιμπτόντως το τραγούδι υπάρχει με δύο διαφορετικούς στίχους, αν ξέρετε ισπανικά δείτε εδώ. Ο δίσκος κλείνει με το γνωστό Guantanemera, το οποίο ξεκίνησε σαν ένα ερωτικό τραγούδι αλλά σε κάποια φάση κάποιος ταίριαξε κάποιους στίχους του Jose Marti. To βίντεο ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Ακούστε προσεκτικά τι λέει.



Εδώ το Guantanamera...



Καθώς περνάει ο καιρός και ακούω και ξανακούω αυτό το δίσκο, όπως και άλλες ζωντανές ηχογραφήσεις του, βγάζω κάποια συμπεράσματα όπως ας πούμε για την κίνηση και την κυκλοφορία της μουσικής, για το πως αυτή αλλάζει και μετεξελίσσεται, για τον πλούτο και την ποικιλία που αυτή έχει και άλλα πολλά που είναι μάλλον υποψίες. Η κύρια όμως διαπίστωση μου είναι τι στο καλό είναι ο καλλιτέχνης, και το πως το αστικό φαντασιακό του "καλλιτέχνη" (της ατομικότητας δηλ. που παράγει ένα έργο τέχνης) επιβλήθηκε πάνω στη λαική μουσική των κοινωνιών. Αυτή η λαική μουσική, θα τολμούσα να πω η κάθε λαική μουσική δεν αναγνωρίζει καλλιτέχνες και ψώνια. Αναγνωρίζει μόνο την κοινωνική κίνηση της οποίας είναι μέρος.

Προσπαθούσα, να σκεφτώ ποιος στην Ελλάδα κάνει ή προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο. Ποιος διάολος στην Ελλάδα κάνει ΣΗΜΕΡΑ λαική μουσική. Πέρα από κάποιες καλές περιπτώσεις όπου όμως παραμένουν σε ένα επίπεδο το οποίο θα έλεγα μάλλον ακαδημαικό, πιο πολύ δηλ. μελέτη και ανάγνωση της λαικής μουσικής παρά δημιουργία μέσα σε αυτή, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Ακούστε προσεκτικά τους στίχους... Για έναν περίεργο λόγο τους βρίσκω συγκλονιστικούς.
Αυτά προς το παρόν.

Σεξ και βία


Αρχές καλοκαιριού έπεσε στα χέρια μου αυτή εδώ η μπροσούρα, για το ξεγύμνωμα της ηθικής. Aπό πολύ μικρός δεν είχα έτσι και αλλιώς καλές σχέσεις με το θέμα που λέγεται ηθική. Έτσι και αλλιώς, η ηθική είναι ένα σύστημα κανόνων. Για μένα μικρή σημασία έχει ποιος και που τους επιβάλλει κάθε φορά. Το πρόβλημα της ηθικής είναι εγγενές σε αυτήν. Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει “καλή” ή “κακή” ηθική (ακόμα και αυτός ο διαχωρισμός σε καλή και κακή ηθική είναι και ο ίδιος ηθικός), πόσο μάλλον κομμουνιστική ή αναρχική. Όλες οι ηθικές μεταφέρουν ένα σύστημα ρύθμισεων της κοινωνικής ζωής σε ένα μεταφυσικό πεδίο, αρνούμενες με αυτό τον τρόπο την διαλεκτική τους. Και όχι τίποτε άλλο αλλά και με τη μεταφυσική είμαι τσακωμένος ακόμα περισσότερα χρόνια.

Το οριστικό ξεκαθάρισμα όμως για την ηθική έπρεπε, μαζί με άλλους συντρόφους, να το κάνουμε πριν λίγα χρόνια, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε μία “ηθική της εργασίας”. Σε μία πολιτική άποψη που έλεγε, μέσες άκρες, ότι υπάρχουν “καλές” και “κακές” δουλειές για την επανάσταση. Φαίνεται ότι εμείς ήμασταν, και φυσικά συνεχίζουμε να είμαστε, ηλίθιοι, όταν στην εργασία, καταβάσην αυτό που βλέπουμε είναι ο εξαναγκασμός της μισθωτής σχέσης και όχι το πόσο ευνοούν, κατά την κούτρα του καθενός, ό,τι ο ίδιος ορίζει σαν επαναστατική συνείδηση. Μπορεί να είναι και αποτέλεσμα των κόμπλεξ της χαμηλής κοινωνικής μας καταγωγής, μιας και ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να διαλέξουμε την καλύτερη μισθωτή σχέση από το πλήθος που μας προσφέρθηκε για να τα έχουμε καλά με τους θεούς και ημίθεους της επανάστασης. Ποιος ξέρει; Λεπτομέρειες για αυτές τις ιστορίες εδώ.

Με αυτή την έννοια διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την μπροσούρα αυτή. Τρις. Μία πρόχειρη, μία καλή και μία προκειμένου να γράψω κάποια πράγματα σε σχέση με τα όσα λέει. Το πνεύμα πρόθυμον βέβαια, για μία τέτοια εργασία, η δε σαρξ (οι υλικές αντικειμενικές συνθήκες) ασθενής. Ωστόσο, ένας διάλογος σε σχέση με αυτήν στο indymedia, και ένα κείμενο που αναδημοσίευσε το faggot antinational, μου έθεσαν εκ νέου κάποια ερωτήματα. Δε θα έλεγα όμως κατά καμία έννοια ότι όσα ακολουθούν είναι μία συνολική κριτική επί οποιουδήποτε θέματος (είτε επί της μπροσούρας, είτε επί της σεξουαλικότητας, είτε επί των ταυτοτήτων, είτε..., είτε...).

Γενικώς στο Ντωβέ υπάρχει ένα πράγμα που για μένα είναι ενοχλητικό και που το έχω διαπιστώσει σε αρκετά κείμενα του που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά (άρα με βάση αυτά μιλάω). Ενώ επικαλείται το ναι μεν πολύ σωστό επιχείρημα ότι πλέον επαναστατικό δεν είναι να προτείνεις αναλυτικά τις λύσεις των προβλημάτων αλλά αντιθέτως να προτείνεις τα ίδια τα προβλήματα και να αναπτύσσεις την προβληματική πάνω σε αυτά επειδή απλούστατα τις λύσεις δε θα τις δώσει κάποιος μεμονωμένος άνθρωπος ή πολύ περισσότερο ο πεφωτισμένος από το θεό της επανάστασης ηγέτης αλλά θα τις δώσει το ίδιο το κίνημα από την άλλη, κατά τη γνώμη μου υπερβάλλει πάνω σε αυτή του θέση. Φυσικά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα με την έννοια του '60 ή του '70 και αυτό μάλλον οδηγεί τον Ντωβέ σε αυτή την υπερβολή. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι το επαναστατικό κίνημα θα φτιαχτεί μέσα σε αυτό τον κόσμο και θα προκύψει σε αυτές τις συνθήκες επιθυμώντας να αλλάξει και αυτό τον κόσμο και αυτές τις συνθήκες. Όπως άλλωστε το συνηθίζει. Με αυτή την έννοια είναι λάθος όταν ο Ντωβέ δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη του τη δυνατότητα του αντιπαραδείγματος και κυρίως τη δυνατότητα που δίνουν αυτές εδώ οι συνθήκες να αντιπαλέψουμε κάποια πράγματα. Με απλά λόγια ναι μεν τις λύσεις θα τις δώσει το επαναστατικό κίνημα, αλλά τα προβλήματα οφείλουν να τα θέσουν στην πράξη καταρχήν οι επαναστάτες. Εκεί είναι που πάσχει γενικώς ο Ντωβέ αλλά και ειδικώς σε αυτά τα κείμενα του για τη σεξουαλικότητα. Επιπλέον, επειδή δε μιλάμε για το κράτος και πως θα το διαλύσουμε, αλλά για κάτι καθημερινό, κρίνω πως έχουμε περισσότερες δυνατότητες να θέσουμε κάποια ζητήματα και κάποια προβλήματα έστω και μοριακά και έστω στις μικρές μας ορδές.

Οποιοσδήποτε λόγος που ξεκινάει να μιλήσει για σεξουαλικότητα και ταυτότητες είναι αναγκασμένος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ρητά ή άρρητα να έχει λύσει δύο ζητήματα: α. Τι είναι σεξουαλικότητα β. Τι είναι εν γένει ταυτότητα και δη σεξουαλική ταυτότητα. Δεν ξέρω καν αν έχει κάποιο νόημα να αποπειραθώ να δώσω κάποιους ορισμούς άλλους από αυτούς που έχει δώσει ήδη η ιστορική συνθήκη στην οποία ζούμε. Ωστόσο θα πρέπει να βάλω και εγώ τους προβληματισμούς μου. Προβληματισμούς που έχουν σαν αφετηρία ότι όλοι αυτοί οι ορισμοί είναι ρευστοί μέσα στην στην ιστορική κίνηση και ότι αυτό που καθορίζει το πως ορίζονται είναι η κίνηση των ανταγωνισμών. Άλλο πράγμα ήταν η γυναίκα το 1675 στην Ισπανία και άλλο πράγμα είναι η γυναίκα στην Ισπανία το 1987. Επίσης άλλο πράγμα είναι η γυναίκα στις ΕΠΑ το 2008 και άλλο πράγμα στην Κίνα το 2008. Με λίγα λόγια τους ορισμούς για όλα αυτά τα ζητήματα τους καθορίζει η ταξική πάλη (όπως και πολλά ακόμα πράγματα). Με αυτή την έννοια οι σημερινοί ορισμοί για τον άντρα τη γυναίκα, τον ή την ομοφυλόφιλο-η και τη σεξουαλικότητα είναι ιστορικό (και άρα προσωρινό...) αποτέλεσμα των επαναστατικών αγώνων των προηγούμενων ετών αλλά και προϊόν του υπάρχοντος συσχετισμού των ταξικών ανταγωνισμών.

Ωστόσο για εμένα μπαίνουν εξαρχής αυτά τα ζητήματα, σαν η βάση πάνω στην οποία μπορεί να δομηθεί ένας επαναστατικός λόγος. Ένας επαναστατικός λόγος ο οποίος δε θα προσπαθήσει να τα “επιλύσει” αλλά αντιθέτως θα προσπαθήσει να τα θέσει, έτσι ώστε να ανοίξουν οι προοπτικές. Σε γενικές γραμμές αυτό κάνει και ο Ντωβέ. Ο οποίος βέβαια αν και αποδέχεται εν πολλοίς ότι αυτά τα ζήτηματα άπτονται άμεσα κυρίως μίας επαναστατημένης κοινωνίας προκειμένου να επιλυθούν, σε ορισμένα σημεία νομίζω ότι ξεπερνά αυτά τα όρια. Ωστόσο βάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα: σε ποιον ανήκουν τα σώματα μας; Ανήκουν σε κανέναν ή όχι; Αφήνω το που ΘΑ ανήκουν ή ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ να ανήκουν τα σώματα μας στην κομμουνιστική κοινωνία και ρωτάω: ΤΩΡΑ και ΣΗΜΕΡΑ που ΑΝΗΚΟΥΝ τα σώματα μας; Τι γράφουν οι τίτλοι ιδιοκτησίας; Και μην αναρωτηθείτε μόνο στο επίπεδο της σεξουαλικότητας. Αναλογιστείτε το θέμα της στρατιωτικής θητείας, (να υπενθυμίσω ότι αφού τελειώσει κανείς τη θητεία του θεωρείται έφεδρος και άρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να καλεστεί στο στρατό). Επίσης αναλογιστείτε την ιατρική και την εξουσία του γιατρού πάνω στο σώμα. Ακόμα, όταν δουλεύουμε τι ΕΙΝΑΙ το σώμα μας τότε; Που ανήκει; Ακόμα όταν κάνουμε έρωτα, ποιανού είναι το σώμα μας; Είναι δικό μας και μόνο δικό μας; Το χαρίζουμε πλήρως στον άλλο-η; Το βάζουμε στο κρεβάτι μαζί με το άλλο ή τα άλλα και κάνουμε τη σούμα της απόλαυσης στο τέλος;

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέω για να τρέξουμε να αναζητήσουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας του σώματος, αλλά πολύ περισσότερο για να αναλογιστούμε πάνω σε αυτό το ζήτημα: τι κάνουμε με το σώματά μας και κυρίως (Για να βάλουμε την απελευθερωτική σκοπιά) τι μπορούμε να κάνουμε με τα σώματα μας...

Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που πιάνει ο Ντωβέ είναι ότι προσπαθεί να δει αυτά τα ζητήματα πέρα από το βλέμμα των διαχωρισμών, των ταυτοτήτων και όλων των φουκοντελεζιανών αναλύσεων που έχουν στοιχειώσει αυτό το θέμα. Ομολογώ ότι χάρηκα. Είναι δεδομένο για εμένα ότι ιστορικά τα κινήματα των ταυτοτήτων πλέον ιστορικά έχουν ηττηθεί, αυτό που ξεκίνησε σα προσπάθεια συνάρθρωσης κατέληξε σαν ένα διαχωρισμός και μία γκετοποίηση άνευ προηγουμένου. Ο καθένας φυσικά μπορεί να γκετοποιείται όσο γουστάρει. Μόνο ας μη λέει ότι το κάνει και για την απελευθέρωση, γιατί απλούστατα δεν το κάνει για αυτό. Το κάνει για να νιώθει πιο ευχάριστα στο γκέτο του. Και πάλι αυτό δεν είναι κακό. Αυτό που είναι λάθος είναι να μην έχεις επίγνωση του γκέτο σου, και κυρίως να μην προσπαθείς όπου μπορείς και όπου έχεις δυνάμεις να το σπας. Με αυτή την έννοια δεν καταλαβαίνω καθόλου πολιτικά την ανάλυση που γίνεται από το μέλος της ΛΟΑ σε σχέση με το πάρτι τους. Πρώτον, γιατί ανάγει σε ένα τέτοιο επίπεδο τους διαχωρισμούς που μοιάζει τρομακτικό. Λες και όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (ή όλες οι γυναίκες πουτάνες από την άλλη). Δεύτερον, γιατί προσπαθεί να ντύσει θεωρητικά κάτι το προφανές: είναι ένα απλό πάρτι που διοργανώνεται πάνω σε μία ταυτότητα (σεξουαλική ή μη λίγο με νοιάζει...), ότι δεν κολλάει σε αυτή την ταυτότητα δεν έχει θέσει και στο πάρτι. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τη σημασία της οποιασδήποτε σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά θέλοντας να βάλω τη σημασία του παρτυ εκεί που πραγματικά είναι (δηλ. Στα πάρτι και όχι στην πολιτική δραστηριότητα αυτή καθαυτή), με την ίδια έννοια που δεν κολλάνε πάνκηδες σε χεβυμεταλάδικα πάρτι μάλλον δεν πολυκολλάνε και άντρες σε ένα πάρτυ που διοργανώνουν λεσβίες. Κατανοητό και σεβαστό. Ειδικά από τη στιγμή κιόλας που η ΛΟΑ και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων τρέχει, και που γενικώς φαντάζομαι δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί πολιτικά και με άντρες ομοφυλόφιλους ή μη... Οπότε, καλό είναι να μην θεωριτικοποιούμε κάτι που δεν μπορεί να θεωριτικοποιηθεί.

Από την άλλη, και επιπλέον, υπάρχει ένα ζήτημα ευρύτερο σε σχέση με όλα τα κινήματα σεξουαλικών ή φυλετικών ταυτοτήτων. Ένα ζήτημα που μάλλον προέκυψε στη συνέχεια και μέσα από τις διαδικασίες που κατέληξαν όλα αυτά τα κινήματα σαν ηττημένα. Η ανύψωση του τοίχου του διαχωρισμού της ταυτότητας από όλους τους υπόλοιπους μη μέλη αυτής της ταυτότητας, σε τέτοια ύψη που ουσιαστικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την εκφορά ακόμα και λόγου σε σχέση με αυτά. Και εντάξει, δεν είμαστε γυναίκες, και εντάξει δεν είμαστε ομοφυλόφιλοι (αλήθεια τι στο διάολο σημαίνει ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος; Και σε αυτό βάζει με ενδιαφέρον τρόπο το ζήτημα ο Ντωβέ...), πιθανά κάποια πράγματα να μην μπορούμε να τα καταλάβουμε όσο καλά και να μας εξηγηθούν. Καταβάσην επειδή ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑΜΕ σαν γυναίκες, αλλά από εκεί και πέρα το γεγονός ότι μας μεγάλωσε μία μάνα, ότι μπορεί να έχουμε αδερφές, το οτι μπορεί να έχουμε συναδέλφους, φίλες, και συντρόφισσες δεν μετράει; Με άλλα λόγια, από τη στιγμή κατά την οποία ζούμε σε μία κοινωνία όπου άντρες και γυναίκες ζουν μαζί, είναι τραγικό πολιτικό λάθος οι γυναίκες να προσπαθούν να λύσουν το γυναικείο ΜΟΝΕΣ τους. Και αν σε ένα βαθμό, έχει ένα μερίδιο ευθύνης το “αντρικό” κομμάτι του επαναστατικού κινήματος, το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχει και το “γυναικείο”, και εν τέλει και συνολικά όλο το επαναστατικό κίνημα. Τραγικό πολιτικό λάθος γιατί α. Βάζει διαχωρισμούς εκεί και που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά και όποιος διαχωρισμός υπάρχει θα έπρεπε να καταστραφεί, και β. Η επανάσταση περνάει μέσα από το σύνολο το σύνολο των εκμεταλλευομένων και κυριαρχούμενων και όχι από τις επιμέρους ομάδες (που αυτοί-ές νομίζουν ότι αποτελούν ή καπιταλισμός τους κάνει να νομίζουν ότι αποτελούν...). Εν ολίγοις, κατά την ταπεινή μου άποψη, από εδώ και πέρα μόνο μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ μπορούν να επιλυθούν κάποια ζητήματα. Σαν μόνη καλή αρχή το μόνο που εγώ μπορώ να δω είναι να αρχίσουν να δημιουργούνται για αυτά τα ζητήματα ανοιχτές ομάδες. Και να συζητούνται αυτά τα ζητήματα ΑΝΟΙΧΤΑ από το επαναστατικό κίνημα. Όσο οι συζητήσεις είναι περιχαρακωμένες, όσο το γυναικείο ζήτημα, σα φορέα επίλυσης του βρίσκει μόνο τις γυναίκες τόσο η κατάσταση θα συνεχίσει να είναι αυτή που είναι.

Ο Ντωβέ παρόλο που βάζει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα παραβλέπει και άλλα πολλά με τραγικό σχεδόν τρόπο. Ας πούμε δεν μπορείς να αγνοείς το θέμα της πορνείας. Ένα θέμα που βάζει με τον πιο άμεσο τρόπο τα ζητήματα της σεξουαλικότητας της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Ένα θέμα για το οποίο έχουν χυθεί ωκεανοί μελανιού και άλλων σωματικών υγρών. Και ένα θέμα το οποίο κάποτε θα πρέπει να το συζητάμε με όσο το δυνατόν περισσότερο λιγότερη ηθική. Όμως πραγματικά και εγώ από την πλευρά μου ελάχιστα πράγματα μπορώ να πω, πέραν του να εντοπίσω αυτή την αδυναμία του Ντωβέ και να επισημάνω ότι οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις (όλες όσες βλέπουν τους άλλους σα “θύματα”, τους μετανάστες, τους εργάτες, τις πουτάνες, τους πρόσφυγες κλπ.) ελάχιστα μου κάνουν.

Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε σχέση με το Ντωβέ είναι το θέμα της παιδικότητας. Ένα θέμα στο οποίο έχω μία ιδιάζουσα ευαισθησία (ποιος ξέρει μπορεί να είναι επειδή είμαι ανώριμος...). Η δική μου οπτική, σαν μία οπτική που ερμηνεύει τα πάντα σαν προϊόν ανταγωνισμών, μάλλον δε συμφωνεί με αυτή του Ντωβέ ο οποίος φαίνεται να παραβλέπει και να ξεχνά κάποια πράγματα, όταν κατακρίνει τη νομοθεσία για την προστασία των παιδιών σαν περιοριστική για την ελευθερία των παιδιών. Ο Ντωβέ όμως ξεχνά μερικά πράγματα. Πρώτο και βασικότερο, σε τι κόσμο ζούμε (“Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα”, που λέει και ο Ευαγγελάτος...) και δεύτερον ποιών διαδικασιών είναι αποτέλεσμα αυτός ο κόσμος. Πέραν του ότι ο Ντωβέ σφάλλει σφόδρα όταν μιλάει σχεδόν συνεχώς για ανθρωπότητα και κοινωνία μιας και δεν υπάρχει ούτε ανθρωπότητα σαν ενιαίο πράγμα ούτε καν κοινωνία σαν ενιαίο πράγμα. Το να εγκαλεί λοιπόν αυτήν την ανθρωπότητα επειδή περιορίζει με νόμους προστασίας τα παιδιά και τις γυναίκες παραβλέπει το γεγονός του πως διαμορφώνεται ιστορικά αυτή η νομοθεσία. Δεν ήταν τα παιδιά των βασιλέων και των λόρδων, ούτε των βιοτεχνών και των εμπόρων που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία, στα υφαντουργεία και στα εργοστάσια όπλων (επειδή είναι μικρά ευέλικτα, ή έχουν μικρά δάχτυλα), ήταν, όλως παραδόξως, τα παιδιά των εργατών. Επίσης δεν ήταν τα παιδιά των αφεντικών που εισήχθησαν στη μαζική εκπαίδευση στις αρχές του αιώνα, αυτά είχαν ή ιδιωτικούς δασκάλους ή ιδιωτικά σχολεία. Τη βία της μαζικής εκπαίδευσης έπρεπε να την υποστούν πάλι, κατά κύριο λόγο, τα παιδιά των εργατών. Επίσης ήταν τα κινήματα (ανάμεσα στα άλλα και στην εκπαίδευση και την παιδαγωγική ή την ψυχολογία) που έβαλαν με μανία όλο αυτό το πλήθος των ζητημάτων που καλύπτει κατά κάποιο τρόπο η νομοθεσία προστασίας του παιδιού. Αλλά γενικώς ας μην υπερβάλλουμε το ότι μιλάμε για νομοθεσία δεν σημαίνει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα στο σύνολο της. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το σώμα μας σε πολλές περιπτώσεις δε μας ανήκει. Στα δε παιδιά μέχρι την ενηλικίωση τους εν πολλοίς το σώμα τους δεν τους ανήκει. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται να διαμορφωθεί μία νομοθεσία που από τη μια εξασφαλίζει κάποια προστασία από υπερβολές και από την άλλη έρχεται να ελέγξει και να περιορίσει. Ποιο είναι το ζητούμενο όμως σε όλη αυτή την υπόθεση; Και είναι μόνο ένα; Ή είναι ένα πλήθος που αλληλοδιαπλέκεται; Το ζήτημα που ανήκει το παιδί, τι είναι το παιδί και τι είναι παιδικότητα πως θα πρέπει να το λύσουμε σε έναν καθόλου αθώο κόσμο; Με τις φιλανθρωπίες της κυρίας Μαριάννας και της συχωρεμένης της Νταϊάνας, με τον ύποπτο ρόλο διάφορων ΜΚΟ σαν το Χαμόγελο του Παιδιού. Θα γίνουμε όλοι μας μικροί ή μεγάλοι νταβατζήδες της παιδικότητας και της αθωότητας των παιδικών ματιών που υποφέρουν άδικα;

Το ζήτημα χρήζει απάντησης και χρήζει συγκεκριμένης απάντησης καταρχήν απέναντι σε όλον αυτό τον συφερτό των νταβατζήδων της παιδικότητας που μόνη τους έγνοια είναι η καταπίεση και εκμετάλλευση των παιδιών να μην είναι υπερβολική και δεν μπορούνε να φάνε τους αστακούς τους. Και εδώ είναι η διαφωνία μου με τον Ντωβέ. Δεν μπορείς να αφήσεις αυτή τη λύση νέτα σκέτα στο κίνημα (που αν είναι να θει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει), υπάρχουνε πράγματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν τώρα σιγά-σιγά. Καλή η ιδέα να οργώσουμε αυτό το χωράφι αλλά καλό είναι να πετάς και κάνα σπόρο.

Τέλος κλείνοντας κάπως αυτό το κείμενο αλλά φυσικά μην κλείνοντας καθόλου τα ζητήματα, πρέπει να αναφερθώ και στο θέμα του βιασμού. Πέραν των πολλών διαστάσεων που έχει και τις οποίες θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας (από την “κλασσική” μέθοδο του βιασμών των γυναικών των αντιπάλων σε έναν πόλεμο μέχρι τα σκοτεινά πάρκα και τα φιμωμένα στόματα). Ο βιασμός δεν είναι μία συνουσία που γίνεται υπό καθεστώς βίας, έτσι νέτα σκέτα. Αν κάποιος ανάγει σε αυτό το
επίπεδο το βιασμό δεν κάνει κάτι άλλο πέραν της απλής μεταφυσικής. Ο βιασμός συμβαίνει πάντα μέσα σε κάποιες υλικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές κλπ συνθήκες. Με αυτή την έννοια θα πρέπει να βλέπουμε και αυτό όπως και όλα τα ζητήματα. Να σημειώσω εδώ κάτι για ένα θέμα που ελάχιστα πράγματα, έτσι και αλλιώς έχουν γραφτεί, τον βιασμό ενός άντρα (που όπως καταλαβαίνει κανείς αν είναι μία φορά δύσκολο για μία γυναίκα θύμα βιασμού να παραδεχτεί ότι βιάστηκε, φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άντρα). Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν είναι και τόσο συχνό το φαινόμενο και μάλλον ευδοκιμεί σε ειδικές περιπτώσεις όπως στις φυλακές, ή σε πολέμους. Αλλά υπάρχει και θα πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας όταν μιλάμε για αυτό το θέμα.

Ο βιασμός, οι βιασμοί (οι πιο μικροί και οι πιο νομιμοποιημένοι) είναι κομμάτι ενός συστήματος. Γιατί βιάζεται περισσότερο ένα γυναικείο σώμα κατά τη σεξουαλική επαφή και δεν βιάζεται το ίδιο όταν μέχρι τον 5ο και τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης πρέπει να δουλέψει; Αυτήν την ιεραρχία δεν την βάζουμε εμείς. Τη βάζει καταρχήν μία συγκεκριμένη κοινωνική οργάνωση που όμως ένα κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος, παραβλέποντας, ή αδιαφορώντας όχι μόνο για το εργασιακό αλλά και για ένα άλλο πλήθος ζητημάτων την αποδέχεται. Δυστυχώς αυτό είναι το αποτέλεσμα της ήττας αυτών των κινημάτων, η μερικότητα που καλύπτει το σύνολο της δράσης τους. Όταν όλοι μας ζούμε σε ένα καθεστώς πλήρους εκπόρνευσης, ψυχικής, σωματικής και συναισθηματικής, αλήθεια αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο “εύκολη” μπορεί να είναι η “πατριαρχία” για έναν άντρα; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο εύκολοι μπορεί να είναι ΟΛΟΙ οι γαμημένοι ρόλοι που μοιράζει, κατατάσσει, κλείνει και περιορίζει ένα σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας για να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να κυριαρχεί. Μάλλον όχι. Γιατί θεωρείται για κάποιον περίεργο λόγο ότι η “πατριαρχία” βολεύει ΟΛΟΥΣ τους άντρες. Όπως και το άλλο το εντελώς ανεδαφικό ότι καταπιέζονται εξίσου ΟΛΕΣ οι γυναίκες.

Αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν σε μία κοινωνική οργάνωση όπου τα πάντα καθορίζονται από το φύλο. Τέτοια κοινωνία ποτέ όμως σχεδόν δεν υπήρξε. Τις περισσότερες φορές αυτό που υπάρχει είναι ο ένας ή ο άλλος καταμερισμός προνομίων και υποχρεώσεων, καταναγκασμών και απολαύσεων. Ο οποίος όλως παραδόξως συνοδεύεται και από μία συνθήκη εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.

Ας φέρω ένα παράδειγμα. Την περιβόητη περίπτωση της Αμαρύνθου. Όλος ο κυρίαρχος λόγος, αλλά και το συντριπτικό κομμάτι του χώρου αναγνώρισε σαν πηγή του “προβλήματος” το ότι μιλάγαμε για μία νεαρή γυναίκα. Εμένα όμως δε μου βγάζει κανείς από το μυαλό και κυρίως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ότι αυτή δεν ήταν μία νεαρή γυναίκα απλά και μόνο νέτα και σκέτα. Ήταν επίσης εργάτρια και επίσης μετανάστρια. Και από την άλλη οι άντρες ήταν γόνοι της τοπικής μικροεξουσίας. Πιστεύει κανείς ότι με την ίδια ευκολία θα γινόταν το συμβάν αν ήταν η κόρη του δημάρχου ή του παπά; Μπορεί κανείς να πετάξει με τόση ευκολία το σύνολο μία πραγματικότητα που λέει γυναίκα-εργάτρια-μετανάστρια; Από ότι φάνηκε πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες μπόρεσαν. Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν μπορώ.

Είναι προφανές, ότι επειδή ένας οποιοσδήποτε άντρας μπορεί να βιάσει, αυτό δεν μετατρέπει όλους τους άντρες σε εν δυνάμει βιαστές. Όπως και το ότι οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει δεν μετατρέπει όλους τους ανθρώπους σε εν δυνάμει δολοφόνους. Ζούμε σε έναν άσχημο κόσμο, αυτό είναι γεγονός. Χιλιάδες γυναίκες βιάζονται καθημερινά, εκατομμύρια πεθαίνουν καθημερινά, χιλιάδες παιδιά τα σκοτώνουν οι γονείς τους στο ξύλο κλπ κλπ. Όμως όλα αυτά παράγονται συμβαίνουν μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτές τις έρμες τις συνθήκες μπορούμε να δοκιμάσουμε πάλι να αλλάξουμε; Η θα περιοριστούμε να καλλωπίσουμε τον κηπάκο μας...;

Η λέξη κομμουνισμός (και αυτά που σημαίνει για εμένα) είναι μία πολύ όμορφη λέξη. Πέραν των προφανών που μπορούν να σημαίνουν για τον οποιονδήποτε (και τα οποία συμπυκνώνονται μάλλον στο πεζό κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής) πρέπει κάποτε να έρθει ο καιρός να αρχίσει να εμπλουτίζεται και να επεκτείνεται και σε άλλα ζητήματα. Να ορίσει να βάζει ότι είναι κοινό, ότι θέλει να είναι κοινό ότι μπορεί να είναι κοινό σε τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας που πλέον έχουμε ξεχάσει πως είναι να είναι κοινοί. (Δυστυχώς έχει πέσει πάνω στην λέξη τέτοια βαριά κληρονομιά, να είναι καλά οι επιστήμονες του σοσιαλισμού, ο Στάλιν, Μάο και τα εγγόνια τους που θα πρέπει να γράψεις μία ολόκληρη παράγραφο -για να μην πω βιβλίο- όπου θα πρέπει να εξηγήσεις γιατί ο κομμουνισμός εμπεριέχει την αναρχία...).

ΥΓ. Είναι γεγονός ότι το να συζητάς στην Ελλάδα δεν είναι και η πιο ευχάριστη διαδικασία. Δυστυχώς όμως η κριτική έμπρακτη ή έλλογη εμπεριέχει το διάλογο σαν βασικό της στοιχείο. Όποιος αρνείται την διάλογο, αρνείται την κριτική, και όποιος αρνείται την κριτική μπορεί να σταματήσει να πηγαίνει σε συνελεύσεις και να πάει σε κανένα πολιτικό ή θρησκευτικό κατηχητικό να πάρει γραμμή... Αυτά.

Ως γνωστόν δεν έχω σε καμία απολύτως εκτίμηση τους καλλιτέχνες. Είναι από τα κουσούρια που μου έχει αφήσει η εμπλοκή με το νταντά σε νεαρή ηλικία. Για τον ίδιο πάλι λόγο από ότι φαίνεται έχω μια ακόμα πιο ιδιαίτερη αντιπάθεια για τους εικαστικούς και δη τους ζωγράφους. Θεωρώ την ζωγραφική τραγικά υπερεκτιμημένη. Τέλος πάντων αυτά έχουν να κάνουν με ένα πλήθος κοινωνικων, οικονομικών και πολιτικών ζητημάτων που βαριέμαι να τα πιάσω τώρα. Προχτές εκεί που ξεφύλιζα ένα ηλίθιο περιοδικό του Λαμπράκη έπεσα σε μία συνέντευξη του Μυταρά. Τη διάβασα, όλη.

Μέχρι που σε κάποια φάση πέφτω σε αυτή την ατάκα:


Ως πότε θα ακούμε μαλακίες για αυτό το έρμο το DNA δεν ξέρω. Από το DNA των ελλήνων, στο DNA των καλλιτεχνών. Πφφφ... εύχομαι μόνο στον κύριο Μυταρά να μην τρέχει ποτέ στη ζωή του από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο για τις μαλακίες που κάνει και λέει.

Ιστορία της τέχνης στις γαμωσχολές τους δεν κάνουνε; Ή την αντικατέστησαν με την καλλιτεχνική μικροβιολογία.

Σαν να μην μας έφταναν αυτά διαβάζω παρα κάτω:


Ντάξει θα ήταν μία ακόμα παπαριά ανάμεσα στις τόσες εάν δίπλα δεν είχε αυτή τη φωτογραφία που θα ζήλευε και ο καρδινάλιος Ρισελιέ...



Λεπτομέρεια: όπως παρατήρησε και άλλος που έβλεπε αυτή τη φώτο α. το ένα χέρι πρέπει να βρίσκεται μέσα από το που κάμισο σε πόζα Βοναπάρτης και β. στο καλάθι με τα φρούτα τουλάχιστον τρία τέσσερα είναι πλαστικά διακοσμητικά. Μάλλον επειδή δεν έχει να φάει... Όπως και να το κάνουμε όμως αυτή η πόζα δε σύγκρίνεται με τίποτα, μα με τίποτα με αυτήν εδώ του κορυφαίου έλληνα διανοητή-αυνανιστή-υπερήρωα που σε χαλεπούς καιρούς πολεμάει το έγκλημα:


Καλημέρες.

Johnnie Worker Red Labial


Ουίσκι μόνο για σκληρούς προλετάριους σαν εμένα...

No more two drachmas coins

Άλλως πως τέρμα τα δίφραγκα...

Άρτι αφιχθείς στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου, θα ξεκινήσω χαλαρά. Απαριθμώντας τους λόγους για τους οποίους σιχάθηκα αυτό το καλοκαίρι. (Κάποιοι είναι διαχρονικοί και ποικίλλουν σε ένταση ανάλογα με τη χρονιά κάποιοι άλλοι όχι.)

1. Οι τρισάθλιες ψευδολάτιν, ημισάλσα, καικαλάεθνικ διασκευές γνωστών κομματιών που μας έπρηξε τα αρχίδια ο Κόσμος (ο γνωστός σταθμός) όλο το καλοκαίρι. Δυστυχώς διατηρώ ακόμα αρκετά ίχνη δημοκρατικότητας για να μην επιβάλλω σε όλους τους τομείς της ζωής μου τη δικτατορία του προλεταριάτου. Άλλωστε 10 cd δε σου βγάζουν όλο το καλοκαίρι. Αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι είναι μία παλιά μετάλλαξη που θέλει το καλοκαίρι να ακούς παντού ρέγκε... (Στις καλές περιπτώσεις...). Αυτό συνδυάζεται με μία πλήρη ψευδαίσθηση που κάποιος ακούγοντας ρέγκε νομίζει ότι βρίσκεται σε καμιά παραλία της Καραϊβικής.

2. Οι τουρίστες. Κάθε είδους και ηλικίας. Άλλως πως αυτοί που νομίζουν ότι παντού είναι στο χωριό τους και μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.

3. Τουμπερλέκια και άλλες θορυβώδεις κατασκευές σε ερημικές παραλίες παιγμένες από ατάλαντους. Και κιθάρες. Και εν γένει μουσική. Άκου το γαμημένο το κύμα μαλάκα...

4. Γιόγκες, παραγιόγκες, πιλάτες και ηρώδες, καποέιρα και λοιπές εναλλακτικούρες του κερατά σε ερημικές παραλίες. Παίξτε κάνα τάβλι...

5. Κουνούπια για καθαρά προσωπικούς λόγους. Κάτι μου βρίσκουν και μου κατασκίζουν την ευαίσθητη σάρκα μου.

6. Η μανία όλοι να θέλουν να περάσουν υπέροχα. Όπου τελικά κανένας δεν περνάει καθόλου υπέροχα. Σχίζο.

7. Που όλοι πάνε διακοπές τον Αύγουστο. Τι βίτσιο είναι αυτό δε μπορώ να καταλάβω. Θα πει κανείς καλύτερα γιατί το υπόλοιπο καλοκαίρι είναι λιγότεροι.

8. Που δεν υπάρχουν ειδήσεις.

9. Ο δεκαπενταύγουστος.

10. Η ζέστη.

11. Ο καπιταλισμος.

12. Εγώ ο ίδιος. Το καλοκαίρι είμαι στα αλήθεια ανυπόφορος. Για αυτό σκέφτομαι να μεταναστεύσω στην Ισλανδία.

Και επειδή αρκετό φαρμάκι έριξα, ας αφιερώσω κάτιτις σε έναν πολλαπλασιασμό που δεν είναι πολλαπλασιασμός γιατί αυτά τα πράγματα είναι πολύ λιγότερο ντετερμινιστικά από όσο νομίζουμε και οι ίδιοι.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα