Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Οκ, μερικά πράγματα που σιχαίνομαι στον κινηματογράφο.

α. την εσωστρέφεια και τον εσωτερισμό, με απλά λόγια το ο "μοναχικός ήρωας που αναζητεί την ταυτότητα του σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον" (που λέγαμε και μικροί). Με πολλά λόγια, βαριέμαι μέχρι θανάτου την επικέντρωση στο άτομο και στις αναζητήσεις του, τους προβληματισμούς μίας μεμωνομένης προσωπικότητας, τα προσωπικά αδιέξοδα και άλλα τέτοια ωραία.

β. τα βαριά νοήματα. Ναι δεν αντιλέγω ότι οφείλουμε να διερευνούμε σε βάθος τα πράγματα. Αλλά αν την ποίηση, ή την οποιαδήποτε τέχνη, "δεν μπορεί να την καταλάβει ένα δεκατετράχρονο κορίτσι" δεν μου κάνει. Επίσης κάτι πολύ βασικό: στην καθημερινότητα μας αυτό που μας κινεί δεν είναι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις και το ότι σκέφτεσαι ένα τέταρτο αν θα ανοίξεις το ψυγείο γιατί μέσα θα είναι όλοι οι εφιάλτες σου. Αυτό που μας κάνει να σηκωθούμε το πρωί από το κρεββάτι για να πάμε για δουλειά δεν είναι η ανάλυση του Μαρξ για το κεφάλαιο αλλά ο εκβιασμός της μισθωτής σχέσης. Άρα η απλότητα. Προσοχή όχι απλοικότητα (δηλαδή γενίκευση και αυθαίρετα συμπεράσματα) αλλά απλότητα (θέσεις και πράγματα καθαρά σαν το γάργαρο νερό).

γ. την έλλειψη αλληλεπίδρασης με το κοινωνικό περιβάλλον. Αν και αυτό είναι συνέχεια του α. έχει διαφορετική χροιά με την έννοια ότι οι άνθρωποι κάτι κάνουνε στο κοινωνικό περιβάλλον, και αυτό με τη σειρά του κάτι τους κάνει. Οι ταινίες που είναι 10 ήρωες και στα τέτοια τους όλα δε μου αρέσουνε καθόλου.

δ. την έλλειψη του θανάτου. Αν δεν πεθαίνει κανείς βίαια στα πρώτα 15 λέπτα, ή αν δεν κινδυνεύσει σοβαρά η ζωή του σταματάω την ταινία.

ε. την έλλειψη ζόμπι.

Ως εκ τούτου ανακυρήσω ταινία της χρονιάς το Zombieland που τηρεί όλα όσα μου αρέσουνε στον κινηματογράφο.

Καταρχήν έχει ζόμπι, έχει κοινωνική κριτική, έχει απλότητα, έχει κοινωνική δράση από όλα έχει. Μέχρι και τον Μπίλ Μάρει έχει να κάνει το ζόμπι χωρίς να είναι. Οκ, σε γενικές γραμμές είναι κάτι σαν το Shaun of the dead στην αμερικάνικη βερσιόν αλλά διαφέρει σημαντικά σε 2 σημεία. Το πρώτο είναι ο Woody Harrelson το δεύτερο είναι ότι δείχνει κατεστραμμένη την αμερική (έτσι και αλλιώς η Αγγλία κατεστραμμένη είναι). Ακόμα εισάγει μερικές καινοτομίες που αλλάζουν δραματικά τη δυνατότητα επιβίωσης. Τα ζόμπι τρέχουνε και είναι πιο έξυπνα, βέβαια στην ταινιά πεθαίνουνε πολύ πιο εύκολα και αυτό το αντισταθμίζει κάπως αλλά τέλος πάντων. Επίσης είναι ένα road movie και εμένα μου αρέσουνε αυτά. Ακόμα εχει πολλους θεαματικούς "θανάτους" ζόμπι που μου αρέσουνε ακόμα περισσότερο. Τέλος τα θηλυκά στην ταινία, είναι παλιοθήλυκα όπως και στην πραγματική ζωή που εκμεταλλευόνται και τη φοράνε σε 2 ευαίσθητους και ευάλωτους άντρες. Ακόμα παίζει ο Μπίλ Μάρει (αλλα το πα αυτό).

Ακόμα επειδή, πρόσφατα έπρεπε να φάω στη μάπα σε διάφορες παρέες αναλύσεις για την τελευταία ταινία του παπάρα του Τρίερ πέρνω την εκδίκηση μου καταγγέλωντας τον κινηματογράφο του σαν αντιδραστικό, τον ίδιο σαν πράκτορα του ιμπεριαλισμού και ελιτιστή.

Εγώ είμαι με τις μάζες.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τις μάζες των ζόμπι.

Έλεγα, να έβαζα εδώ καμιά 10αριά ταινίες για να δει κανείς... Ξεκίνησα και όταν έφτασα στις 9 διαπίστωσα ότι οι 7 από αυτές είχαν μπόλικους φόνους, κυνηγητά, ζόμπι, παραδοξολογίες και γενικότερα πολύ αίμα. Επίσης διαπίστωσα ότι πολλά από αυτά είναι παράξενα road movies. Πορείες αν όχι στο χώρο τότε σίγουρα στο χρόνο, αλλά φτιαγμένες σίγουρα σαν να επρόκειτο για χώρο!!! (Μπακογιανόπουλε eat my dust). Γενικώς έβαλα trailer τα οποία δεν είναι και πολύ πετυχημένα αλλα έπρεπε να έχω ένα ενιαιό στυλ.

Thursday-Skip Woods
Ταινιάρα! Στο πνεύμα του Ταραντίνο, έχω την εντύπωση ότι αργότερα συνεργάστηκαν και κάπου αλλά δεν τα πάω καλά με τα ονόματα. Ένας πρώην μαφιόζος έχει αφήσει πίσω του το παρελθόν και έχει βολευτεί σε μία καινούρια πόλη, όταν το παρελθόν του τον καταδιώκει. Πολύ καλές ατάκες και πολύ αίμα. Ότι πρέπει για μπύρες και ηλιόσπορους.



Videodrome-David Cronenberg
Τι να πω για αυτό το αριστούργημα της 7ης τέχνης. Ότι και να πω θα είναι λίγο. Δείτε και σκεφτείτε. Παίζει και η θεά...



Wild at heart-David Lynch
Ok. Πιθανά διάφοροι να με στραβοκοιτάξουν αλλά αυτή μαζί με το Straight story τις θεωρώ από τις καλύτερες του. (Τώρα θα με στραβοκοιτάζουν ακόμα περισσότεροι...)



13 Tzameti-Gela Babluani
Μία από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 5ετίας σίγουρα. Τρομερή γραφή, πολύ σπουδαία κίνηση, ανατριχιαστική ροή. Γενικώς η ταινία καταφέρνει στην αρχή να σε ταυτίσει πολύ με τον ήρωα και στην συνέχεια σου αλλάζει τον αδόξαστο. Να τη δείτε, αλλά όχι πριν πάτε για ύπνο. Θα σας τσιτώσει άγρια. Και όχι η βία δεν είναι αυτή που απεικονίζεται. Πολύ περισσότερο είναι η βία που εννοείται...



Jackie Brown-Quentin Tarantino
Η καλύτερη του ταινία. Πως μπορείς να ασκήσεις κοινωνική κριτική πάνω σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο. Μετά από αυτό ο Ταραντίνο θα μπορούσε να πεθάνει.



From dusk till dawn-Robert Rodriguez
Cult αναμφισβήτητα. Στην ίδια κατηγορία με το Thursday. Δε λέω τίποτα. Η ταινία ΤΑ ΣΠΑΕΙ.



Simple Blood-Joel and Ethan Cohen
Ότι και να πω για αυτή την ταινία μάλλον είναι λίγο ένα από τα καλύτερα νουάρ που έχω δει, καταπληκτική φωτογραφία, σκοτεινή και σκληρή, σπουδαία κοψίματα, τρομερή ένταση. Με αυτή την έννοια κατά τη γνώμη μου το No country for old men δεν ήταν παρά μία καλή επανάληψη.



Straight to hell-Alex Cox
Στο γνωστό μοτίβο, πυροβολισμοί, αίμα, παρακμή, αποτυχημένο σεξ, βία. Επίσης μπορείτε να απολαύσετε τους Joe Strummer, Elvis Costello, Shane McGohan, Jim Jarmusch και διάφορους άλλους να τρώνε και να ρίχνουνε μπόλικες σφαίρες.



Sympathy for Mr. Vengeance Chan-wook Park
Απόλυτη σιωπή. Δείτε τη και μη μιλήσετε για αυτήν. Θα εκτεθείτε.



Mystery Train-Jim Jarmusch
E λοιπόν εμένα αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία του γενικώς αγαπημένου Jarmusch. Χαλαρή, γλυκιά και πικρή. Από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει...



Chopper-Andrew Dominik
H ιστορία ενός αυστραλού εγκληματία βασισμένη στην αυτοβιογραφία του. Βία σκέτη βία. Κόλαση κανονικά...



The wild bunch-Sam Pekinpah
Οι μισοί από τους αποπάνω δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε αυτή εδώ η ταινία. Αρσιστούργημα. Όποιος δεν την έχει δει δεν έχει δει τίποτα.



Ascenseur pour l'echafaud-Luis Mall
E οι άλλοι μισοί από τους πάνω δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε αυτή η ταινία. Το απόλυτο νουάρ κατά τη γνώμη μου. Και θεσπέσια μουσική του Miles Davis...

Πήζει ο φίλος μας ο Αρσένιος στη Φραπεδούπολη και πρέπει να την πληρώσουμε εμείς τώρα και να δούμε τα ψευδοκουλτουριάρικα που βλέπει αυτός. Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε πικραμένοι διανοούμενοι αλλά ημιλούμπεν προλετάριοι ορίστε η αντιπρόταση μας για αυτό το καυτό καλοκαίρι.

Κύριες και κύριοι Zombie Strippers.



Υπόθεση:

Ένας ιός που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι αλλά είναι πιο αποτελεσματικός στις γυναίκες ξεφεύγει από το εργαστήριο και απλώνεται σε ένα underground στριπτιτζάδικο. Αυτά τα λίγα σας φτάνουνε για να δείτε την ταινία.

Και για να μην με κατηγορήσει κανείς για σεξισμό ορίστε μία σκηνή όπου μία εργάτρια της βιομηχανίας του σεξ περιποιείται έναν πελάτη... Βάζει ιδέες γενικώς...

1931, Harlan, Kentucky, USA

H Florence εκείνο το βράδυ ήταν αναστατωμένη, αυτό δεν ήταν μία από τις συνηθισμένες συγκρούσεις μεταξύ του σωματείου και των μπράβων μιας και η κατάσταση είχε ξεφύγει κατα πολύ. Οπλισμένες ομάδες και από τις δυο πλευρές αντάλλασαν πυροβολισμούς. Τα μέλη του σωματείου και οι εργάτες είχαν δώσει μία απάντηση εκεί που δεν το περιμένανε οι σερίφηδες και οι μπράβοι. Είχαν απαντήσει όπως έπρεπε. Αιτήματα; Ποια αιτήματα; Δεν είναι πια θέμα αιτημάτων, σχεδόν ποτέ δεν ήταν θέμα αιτημάτων. Στα σκονισμένα βουνά αυτής της καταραμένης γωνιάς και στις σκοτεινές τρύπες κάτω απο αυτά όλη αυτή η υπόθεση ήταν πολύ περισσότερο θέμα αξιοπρέπειας, γιατί το χειρότερο δεν είναι να μην κερδίζεις τα 5 δολάρια αύξηση. Το χειρότερο είναι ότι σου συμπεριφέρονται σα να είσαι κάνα ζώο, ζώο χωρίς γλώσσα και χωρίς συνείδηση. Ένα ζώο που σκάβει και βγάζει μαύρες πέτρες που άμα αρχίζει να φωνάζει δεν το έχουν σε τίποτα να σηκώσουν το όπλο και να το σκοτώσουν. Πρώτα θα μας λογαριάσουν και ύστερα θα πληρώσουν... Η Florence αφού ηρέμησε τα παιδιά, και συμμάζεψε λίγο το σπίτι καθόταν στην κουζίνα, αργά το βράδυ. Εξώ φύσαγε ένας σκονισμένος αέρας. Και ο Sam έλειπε. Στο μυαλό της γύρναγε ένα παλιό εκκλησιαστικό τραγούδι και το σιγομουρμούριζε. Πιάνει ένα μολύβι και το πρώτο χαρτί που βρίσκεται μπροστά της.

Για να σας πω φίλοι μου εργάτες
τα καλά νέα που έχω
το παλιό καλό μας σωματείο
ήρθε εδώ και είναι αποφασισμένο να μείνει.

Η ιστορία έχει επαναληφθεί εδώ και εκεί πολλές φορές. Οι ανθρακωρύχοι του Harlan απαιτούν να ενταχθούν στο Συνδικάτο και τα αφεντικά να υπογράψουν τη συλλογική σύμβαση. Οι συνδικαλιστές έδιναν κάθε μέρα μάχη. Οι εργαζομένοι απεργούσαν. Ολοένα και περισσότεροι γραφόνταν στο σωματείο. Η IWW έτσι χτίστηκε, εργοστάσιο-εργοστάσιο, φάρμα-φάρμα, στοά-στοά. Είναι το δικό μας μέτρημα αυτό για να κατακτήσουμε τον κόσμο. Οι άλλοι; Τα αφεντικά; Ήταν πάντα ένας άλλος κόσμος. Εμείς δεν υπήρχαμε για δαύτους παρα μόνο όσο δουλεύαμε. Και όλως παραδόξως αρχίσαμε να υπάρχουμε περισσότερο όσο πια δεν δουλεύαμε. Εμείς και αυτοί; Δύο διαφορετικοί κόσμοι...

Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;
Εσύ σε ποιά πλευρά είσαι;

Ο πατέρας μου ήταν ανθραχωρύχος, τα αδέρφια μου επίσης, ο άντρας μου τι θα ήταν; O Sam λείπει από το πρωί. Τότε τον ειδοποίησαν ότι οι συμμορίες των αφεντικών θα έρθουν να τον ψάξουν. Ο Sam προσπαθεί να οργανώσει το σωματείο. Τον έχουν ξυλοκοπήσει πολλές φορές οι μπράβοι. Αλλά επιμένει. Όλοι μας επιμένουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Από ένα σημείο και μετά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζεις. Που να είναι ο Sam τώρα.

Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος
και εγώ είμαι γιος ενός ανθρακωρύχου
και θα μείνω με το σωματείο
μέχρι να κερδίσουμε όλες τις μάχες.

Οι μπράβοι. Ποιος να το φανταζόνταν ότι τα σκυλιά θα είναι χειρότερα από τα αφεντικά τους... Και όμως είναι... Έχουν σκοτώσει εν ψυχρώ, έχουν συλλάβει και έχουν φυλακίσει χωρίς φυσικά δίκη. Μπαίνουν σε όποιο σπίτι γουστάρουν. Δέρνουν, συλλαμβάνουν, σκοτώνουν. Ο σερίφης Blair, είναι τσιράκι των αφεντικών. Εδώ ο νόμος είναι αυτός και αυτός είναι ο νόμος. Δυστυχώς για αυτόν όμως δεν είναι μόνος. Υπάρχουμε και εμείς. Ζωές ελπίδες και κούραση. Είμαστε εδώ να βάλουμε το διαζευκτικό μας για να σπάσουμε το ζυγό μας.

Λένε ότι στην επαρχία Harlan
δεν υπάρχουν ουδετεροι
ή θα είσαι με το σωματείο
ή άλλιώς ένα κάθαρμα του J. H. Blair

Το μεσημέρι μπουκάραν εφτά μπράβοι, μας τρομοκράτησαν και ανακάτεψαν το σπίτι, χτύπησαν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου, φώναζαν, απειλούσαν, μας σημάδευαν με τις καραμπίνες. Αλλά ευτυχώς έφυγαν χωρίς να μας πειράξουν. Που να είναι ο Sam;

Ω εργάτες πως το αντέχετε
για πείτε μου σας παρακαλώ
θα γίνεις ένας ελλεινός απεργοσπάστης
ή θα γίνεις επιτέλους άνθρωπος;

Νιώθω μπερδεμένη, ήταν μία πολύ κουραστική μέρα. Ελπίζω όλα αυτά να τελειώσουν όμορφα κάποια στιγμή, πρέπει και άλλοι εργάτες να έρθουν στο σωματείο, πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα, αύριο θα πάω από την Sarah να δούμε για να κάνουμε έναν έρανο, και πρέπει ακόμα... Που να είναι ο Sam;

Μην γίνεσαι απεργοσπάστης
και μην ακούς τα ψέμματα τους
εμείς οι φτωχοί δεν θα έχουμε καμιά ευκαιρία
παρά μόνο αν οργανωθούμε.

Την Florence την πήρε αμέσως ο ύπνος. Η Florence δεν χρειάστηκε ποτέ της να αποφασίσει με ποια πλευρά ήταν. Η Florence άνηκε σε εκείνο το μεγάλο μέρος που διατύπωνε ήδη τη θέση του σαν η άλλη πλευρά. Την επόμενη μέρα αφού ξανασκέφτηκε το τραγούδι που είχε γράψει το βράδυ δεν φάνηκε ιδιαίτερα ικοανοιποιημένη. Άλλωστε κανένας δε διαλέγει πλευρά, όλοι είναι ήδη σε κάποια. Αλλά δεν πειράζει. Είναι ωραίο τραγούδι. Άλλωστε στο κάτω κάτω της γραφής λέει ότι υπάρχει μία άλλη πλευρά.

1999, London, England, UK

Ο Jacob τέλειωνε την παρουσιάση της πρότασης του για το νέο διαφημιστικό. Αφού είχε παρουσιάσει όλα τα προσχέδια είχε μείνει το θέμα της μουσικής επένδυσης. Καθώς εξηγούσε και περιέγραφε όλα τα στελέχη άρχισαν να ουρλιάζουν και να φεύγουν τρομοκρατημένα από το meeting. Ο Jacob κοίταξε ανήσυχα στα δεξιά του. Μία μαύρη φιγούρα με ένα κράνος και μία αξίνα άρχισε να τον κοπανάει στο κεφάλι. Αφού του το άνοιξε για τα καλά για να σιγουρευτεί ότι αυτό το μυαλό πλέον δεν θα ξαναλειτουργούσε στάθηκε και κοίταξε στην αίθουσα. Έιχε πιτσιλιστεί με αίματα, ανασήκωσε το κράνος λίγο, ξεφύσηξε και χάθηκε στην σκοτεινή γωνιά πισώ του.

Δυστυχώς τα φαντάσματα εκτός από το να εκδικηθούν δεν είναι μπορούν να είναι πια ιστορικά υποκείμενα.

ΥΓ. Βρήκα ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με απεργίες που ξέσπασαν το 1973 στην ίδια περιοχή με μάλλον τα ίδια αιτήματα. Το κατεβάζω, και θα σας πω. Εδώ το trailer.

Το Videodrome είναι η αγαπημένη μου ταινία. Ή μάλλον μία από τις πιο αγαπημένες μου. Είναι σε εκείνη την κατηγορία ταινιών όπου πια έχω ξεχάσει πόσες φορές τις έχω δει και πια άμα θέλω να πω πόσες φορές την έχω δει λέω μεταξύ 10 και 20... Όταν έκανα αυτό το μπλογκ ήθελα να του δώσω αυτό τον τίτλο αλλά το url ήταν φυσικά πιασμένο... Έτσι έδωσα τον τίτλο The Mutant Jasz και σαν url αλλά και σαν τίτλο... Οκ μαλακία. Το παραδέχτηκα ένα εννιάμηνο μετά όταν το άλλαξα σε It's all done by mirrors, πιο ευφάνταστο και πιο πιασάρικο. Αλλά σιδηρόδρομος (άλλο μεγάλο βίτσιο και αυτό: οι μεγάλοι τίτλοι...). Τώρα πάλι το αλλάζω βγάζοντας το απωθημένο μου και ταλανίζοντας τους άπειρους προπαγανδιστές του λαμπρού μου έργου όμως ταυτοχρόνως πρέπει να μπερδέψω και τον εχθρό (γκουχ, γκουχ).

Δεν θέλω να μιλήσω τώρα για το Videodrome, μου είναι και δύσκολο... Και πιθανά να τα έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα. Είναι μία τουλάχιστον πολυδιάστατη ταινία. Θα αναφερθώ μόνο σε μία ατάκα του καθηγητή Ο 'Blivion (=λήθη έτσι;) όπου λέει: "Σύντομα όλοι μας θα έχουμε ειδικά ονόματα, ονόματα σχεδιασμένα να προκαλούν την αντήχηση του σωλήνα καθοδικής ακτίνας." Είκοσι πέντε χρόνια πριν δεν είναι και άσχημα έτσι;

Τέλος πάντων στην αρχή όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το έκανα βασικά για εξάσκηση. Και πιο πολύ για να είναι ένας χώρος στο web όπου θα βάζω κάποια κείμενα... Αφού όμως έβαλα κάποια κείμενα που ήθελα μετά ένιωσα μία αμηχανία. Οκ, τι το κάνεις τώρα αυτό; Έτσι ξεκίνησα να περιγράφω την εργασιακή μου συνθήκη και αυτό ήταν κάτι που κατα βάσην κράτησε αυτό το μπλογκ για κάνα 9μηνο... Η εξιστόρηση έγινε επιτυχία, πούλησα το σενάριο για 123.344 χιλ. ευρά, και θα με παίξει στο σινεμά ο Brad Pitt.

Τέλος πάντων. Μάλλον θα το συνεχίσω στο στυλ που είναι και όπου πιθανά ευελπιστώ να γίνει κάπως εντονότερα πολιτικό (δηλ. θα φάτε στη μάπα πολύ περισσότερες αναλύσεις από ότι βιντεάκια...). Δεν ξέρω αν θα βγει.

Παρά ταύτα σήμερα υπήρξαν δύο ανταποκρίσεις πολύ όμορφες: πρώτα ένα μύνημα μίας συναδέλφου από Θεσ/νίκη. Στο οποίο θα απαντήσω εδώ: Καταρχήν ανταποδίδω με εγκάρδιους χαιρετισμούς και εγώ. Κατα δεύτερον πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε επικοινωνία στείλε μαιλ στο repozine παπακι gmail τελεία com. Κατά τρίτον για μπλογκ "δικό μας" δεν ξέρω αλλά το συζητάμε, μπορείς εν τω μεταξύ να πας εδώ. Συμμετέχω και εγώ και είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο σε όσα τυχόν θες να πεις... Τέταρτον, ναι το διάβασα φυσικά. Οι τύποι είναι άθλιοι... έτσι και αλλιώς. Κάποιος μαλάκας τους έχει πει ότι αν έχεις τη σωστή οργάνωση ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Δεν είναι τίποτα. Απλά μία μάταιη προσπάθεια να πείσουν τους εαυτούς τους ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απαραίτητοι... Πέμπτον και τελευταίο. Στην κατηγορία "Εργασία και Χαρά" μπορείς να βρεις σχεδόν όλη την ιστορία μου στην πολυχρονεμένη μας εταιρεία...

Και έρχομαι στον αγαπητό Αρσέν όπου ήδη εδώ και καιρό τον νιώθω λίγο σαν ένα καλλιτεχνικό alter ego και ο οποίος έχει βαλθεί να με επιβεβαιώσει... Μπορεί να μην έγινα κινηματογραφικός ήρωας αλλά προς το παρόν θα περιοριστώ στο να είμαι ένας λογοτεχνικός ήρωας του αγαπητού Αρσέν... Τι να κάνουμε ας ξεκινάμε από τα χαμηλά... Πως στο διάολο θα εκτιμήσουμε την δόξα όταν έρθει... Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι εκεί. Είναι στο πως καμιά φορά εκδιπλώνονται κάποιες συμπτώσεις. Και το "Ραντεβού στην όαση" είναι μία τέτοια σύμπτωση γιατί αν το έγραφα εγώ δεν θα ήταν λογοτεχνία θα ήταν βιογραφία. Πριν καμιά δεκαετία εκείνος ο δίσκος (Το Σαμποτάζ) έπαιζε σε μία μικρή φωτεινή γωνιά της ανταρσίας. Με τον Αρσεν δε γνωριζόμαστε. Έχουμε ανταλλάξει 2 ή 3 email και τίποτα άλλο. Και δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να γνωριζε τίποτα απο όλα αυτά... Τέλος πάντων. Ή κάποιος με δουλεύει. Ή ο Αρσέν δουλεύει για την CIA. Ή ο Αρσέν έχει φτάσει σε τόσο βάθος την πλέρια γνώση του διαλεχτικού υλισμού ώστε να μπορεί να εξάγει τέτοιου είδους συμπεράσματα.

Θέλω να ελπίζω στην επιλογή τρία...

Πρόσφατα παρακολούθησα ύστερα από προτροπή μιας φίλης που ζει στο εξωτερικό την ταινία Ex Drummer του βέλγου Koen Mortier -πηγαίνετε εδώ για πληροφορίες- , και μιας και έχω πάρει τον αέρα στις κινηματογραφικές αναλύσεις (βλ. Sweet Movie), λέω να κάνω και εδώ μία αναφορά.

Η πρώτη μου επαφή με την ταινία ήταν το soundtrack, που η καλή αυτή φίλη φρόντισε να με προμηθεύσει. Το ίδιο το soundtrack είναι η αλήθεια μου προξένησε άμεσα το ενδιαφέρον και έκανα μία βόλτα στα τορρεντάδικα όπου βρήκα την ταινία όπου ένα καλό παληκάρι έκανε τον κόπο να ανεβάσει. Γενικώς για την ταινία δεν ήξερα τίποτα προτού την δω. Και η φίλη δεν φρόντισε να με κατατοπίσει. Άλλωστε και να διάβαζα πάλι έξω θα έπεφτα.

Ας πάμε όμως στην υπόθεση. Τρεις τελειωμένοι τύποι κάνουν μία επίσκεψη σε έναν πρωήν επιτυχημένο ντράμμερ και νυν επιτυχημένο συγγραφέα και του ζητάνε να παίξει στην μπάντα τους. Ακολουθώντας την ροκ εν ρολ παράδοση του λένε ότι όλοι πρέπει να έχουν μία αναπηρία για να είναι στην μπάντα. Περιγράφω τις αναπηρίες των τριών φίλων μας. Ο τραγουδιστής είναι ένας εξαιρετικά βίαιος τύπος, που μισεί τις γυναίκες και τη βρίσκει να τις βαράει άσχημα. Μμμ... αν και όταν λέω να τις βαράει άσχημα μάλλον εννοώ ότι τις σκοτώνει, αν και στην ταινία αυτό δεν έχει ιδιαίτερο βάρος. Ο κιθαρίστας είναι ένας ψηλός ξερακιανός καραφλοχαίτας βαρύκοος και πρεζάκι, με μία γυναίκα και ένα μωρό στην ίδια δυστυχώς κατάσταση με αυτόν. Ο μπασίστας είναι ένας ομοφυλόφιλος πιτσιρικάς με ημιπαράλυτο (;;;) το δεξί χέρι (το οποίο παρεπιμπτώντος είναι συνεχώς σε μία στάση σαν αυτή που έχουν όντως κάποιοι μπασίστες το χέρι τους όταν παίζουν δηλ. ευθυγραμμισμένο και ακίνητο πάνω στις χορδές).

Αρχίζει λοιπόν να ξεδιπλώνεται η ιστορία. Οι τρεις τύποι ζουν σε άθλια σπίτια και σε άθλιες ζωές ο τέταρτος είναι ένας κυριλέ εναλλακτικός τύπος. Ο οποίος στο ερώτημα της φιλενάδας του γιατί πάει και μπλέκει με αυτούς τους τελειωμένους δίνει την απάντηση: Θέλω να δω τις βρώμικες και άσχημες ζωές τους ξέροντας ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να επιστρέψω στον κόσμο μου.

Ο τέταρτος της παρέας σαν ο πιο συγκροτημένος στο όλο χάος αρχίζει σιγά σιγά να χρησιμοποιεί τους υπόλοιπους, με έναν τρόπο που στην αρχή δεν είναι καθόλου σαφής αλλά στην συνέχεια αρχίζει να ξεδιπλώνεται. Ο συγγραφέας μας κάπου προς το τελός κάνει την άλλη ιστορία για να μαζέψει το υλικό του για το επόμενο μυθιστόρημα του. Και ενώ παράλληλα ξεδιπλώνονται οι ιστορίες και τα βίτσια των υπολοίπων, ταυτόχρονα και στο φόντο ξετυλίγεται η ιστορία και το βίτσιο του συγγραφέα μας.

Αφήνω την πλοκή όμως για να πάω λίγο στην ουσία. Η ταινία είναι ισοπεδωτική. Η ταινία σε γαμάει. Η ταινία είναι μία εξαιρετικά βίαιη ταινία. Η ταινία κάνει το Κουρδιστό Πορτοκάλι να φαίνεται μία αθώα υποσημείωση στο δοκίμιο της βίας, και το Trainspotting ένα πολύ καλό βιντεάκι για τα τραγούδια της Shakira. (Για να φέρω μερικά απλά και σχετικά γνωστά παραδείγματα.) Η βία της ταινίας δεν είναι ένα φορμαλιστικό τρικ, δεν "δείχνει" τόση βία, είναι πολύ περισσότερη αυτή η οποία υπαινίσσεται. Και είναι ακόμα πιο έντονη σαν αναπαράσταση της βίας επειδή δεν είναι η μακρινή βία ενός πεδίου μάχης, εξωγήινων, μαφιόζων και υπερηρώων και ούτε η μαζική κοινωνική βία των χούλιγκαν ή των εξεγερμένων ας πούμε. Είναι η καθημερινή, μόνιμη και συνεχής βία που καλύπτει τα 24ωρα μας. Είναι η βία που είναι θεμέλιο στην ζωή των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Είναι η βία στην οποία αυτός που ασκεί βία είναι ταυτοχρόνως και θύμα της. Και μάλλον είναι πολύ περισσότερο θύμα παρά θύτης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα πρόσωπα σχεδόν του εργού ασκούν κάποια στιγμή ή ασκείται κάποια στιγμή πάνω τους βία. Ο μοναδικός που αποτελεί εξαίρεση είναι ο αγαπημένος μας συγγραφέας. Στον οποίον δεν ασκείται μάλλον καμία βία, και οποίος αφού στο τέλος έχει γαμήσει όλους τους υπόλοιπους, αυτός απολαμβάνει ένα γαμήσι με την γκόμενα του.

Όπως ξαναείπα παραπάνω η ταινία είναι ισοπεδωτική. Η ταινία δεν αφήνει κανένα διέξοδο. Το μοναδικό διέξοδο της ταινίας είναι ο συγγραφέας μας, ο οποίος είναι ο χειρότερος από όλους. Το σοκαριστικό τώρα της ταινίας δεν ήταν ότι δεν είχε ευχάριστο τέλος. Πέρασα κάνα δύο μέρες προσπαθώντας να σκεφτώ τι ήταν αυτό που με φόβισε. Σίγουρα με φόβισε αυτή η ευρεία προσωπική βιαιότητα στις ζωές των ηρώων. Σίγουρα με φόβισε η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής (όχι απαραίτητα επαναστατικής έτσι;). Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που πραγματικά με φόβισε ήταν η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικότητας. Σε όλη την ταινία είναι ΟΛΟΙ εναντίον ΟΛΩΝ. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως συνδετικός ιστός των ατόμων. Δεν υπάρχει η παραμικρή κοινότητα. Ακόμα και στο επίπεδο του σεναρίου όπου η μπάντα κάνει πρόβες προκειμένου για να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό τοπικών συγκροτημάτων, κανένας δεν εκφράζει άμεσα ούτε ίχνος επιθυμίας να γίνει ροκ σταρ. Η όλη προσπάθεια τους στον διαγωνισμό μοιάζει πολύ περισσότερο με ένα ξύλο από ένα ναυάγιο που πιάστηκαν λίγο πριν πνιγούν. Είναι η τελευταία τους δυνατότητα να αποδείξουν ότι υπάρχουν για κάποιο λόγο. Και ο φόβος μου καθώς προσπαθώ να τον συνδέσω με την ίδια την ταινία γίνεται ολοένα και πιο έντονος, γιατί διαπιστώνω καθώς ανακαλώ συνεχώς στη μνήμη μου σκηνές και τις παράλληλες ιστορίες ότι δεν υπάρχει ούτε η πιο στοιχείωδης κοινωνικότητα. Ακόμα και ο πιο βασικός πυρήνας της η οικογένεια είναι ένα μεγάλο αστείο μέσα στην ταινία. Δεν υπάρχει καν μία κοινωνικότητα των κακών, ενάντια στους οποίους πολεμά ο ηρώας και νικάει.

Η μόνη κοινωνικότητα που εμφανίζεται στην ταινία και αυτό την κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καθότι δεν είναι μία απλή αναφορά αλλά κάτι που κάνει ξανά ξανά την εμφάνιση του, είναι το εξής. Σε κάποια στιγμή κάποια γνωστή του συγγραφέα τον παίρνει τηλέφωνο και του λεει ότι θέλει να κάνει μία έρευνα πάνω στην "collective sorrow" (να το πω συλλογική θλίψη;) με αφορμή το θάνατο του βασιλιά του Βελγίου. Και το κάνει την ερώτηση που ήταν, πως έμαθε και πως ένιωσε όταν έμαθε ότι πέθανε ο βασιλιάς του Βελγίου. Αυτό μετά ο συγγραφέας μας το παίρνει και ρωτάει όλους τους υπόλοιπους το ίδιο. Για να αποδείξει ότι ακόμα και αυτή η τελευταία και "ανώτερη" (ιεραρχικά) κοινωνικότητα είναι μία κατεστραμμένη υπόθεση.

Η ταινία φυσικά έχει πολλαπλές αναγνώσεις σε πολλά επίπεδα. Η κάθε μία ιστορία είναι και μία ανάγνωση. Ας πούμε άφησα εντελώς απέξω το κεντρικό μάλλον ζητούμενο της ταινίας που είναι η όλη στάση του κεντρικού ήρωα. Η σχέση του καλλιτέχνη με την πραγματικότητα κλπ κλπ. Εξαιρετικά ενδιαφέροντα φυσικά μιας και το παρουσιάζει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο αλλά νομίζω είναι κάτι ειπωμένο πολλές φορές.

Τέλος πάντων, ψάξτε αυτή την ταινία και έχετε το νου σας αν την πετύχετε κάπου. Αξίζει τον κόπο.

Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό και να μην βάλω ένα κομμάτι από το soundtrack. Ορίστε... Μία διασκευή του Mongoloid που πάντα ήθελα να ακούσω.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ο ΠάνωςΚ. αναρωτιόταν εδώ τι άλλο έχει βγάλει το Βέλγιο εκτός από τα ανθρακωρυχεία και τους Deus. Νομίζω του λύσαμε την απορία.

Τέλος εδώ μπορείτε να δείτε διάφορες σκηνές από την ταινία.

Με έναν φίλο συζητάγαμε χτες για το Sweet Movie του Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Η ταινία αυτή φιγουράρει ανάμεσα στις 5-6 πιο αγαπημένες μου, και συναγωνίζεται επάξια το Blade Runner στις φορές που την έχω δει (μιλάμε για νούμερα που ξεπερνούν κατα πολύ τις 7 και 8 φορές).

Την ταινία την έιχα γράψει στο βίντεο πριν πάνω απο 10 χρόνια. Όταν ξύπνησα το άλλο πρωί και την έβαλα να παίξει έμεινα άφωνος και την είδα όλη μονομιάς 8 η ώρα το πρωί πριν πάω φροντιστήριο.

Η ταινία ξεκινούσε με μία καταπληκτική σεκάνς: Αυτήν εδώ.



Για την συνέχεια δεν μπορώ να πω και πολλά, και νιώθω ότι γενικώς δεν μπορώ να πω πολλά για όλη την ταινία. Απλά είναι από εκείνες τις ταινίες που ανακαλύπτεις συνεχώς νοήματα, που νιώθεις ότι κάθε φορά που την βλέπεις βλέπεις και σκέφτεσαι κάτι καινούριο. Ότι συνεχώς ανακαλύπτεις ένα καινούριο νοήμα, έναν καινούριο υπαινιγμό, μία καινούρια θέση. Θα έλεγα υπερβάλλωντας ίσως ότι είναι από εκείνα τα χμμμ... έργα τέχνης τα οποία είναι τόσο ανοιχτά στο νόημα τους και ταυτόχρονα τόσο σαφή ως προς την ιστορική τους θέση που δύσκολα μπορείς να τα κλείσεις, και όπου το ίδιο το έργο τέχνης σε βοηθάει να συνδέσεις αυτό που σε πρώτο επίπεδο μοιάζει εντελώς ασύνδετο. Χτες το βράδυ ας πούμε ανακαλύψαμε με τον σύντροφο και ένθερμο θεατή της εν λόγω ταινίας ότι αυτή η σκηνή...



...μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μία κριτική στον λενινιστικό αντιιμπεριαλισμό που εκδηλώνεται και σαν τριτοκοσμισμός και στο επίπεδο της μουσικής μέσω του trend της world και ethnic μουσικής. Που τα είδαμε όλα αυτά; Δεν ξέρω. Και φυσικά ο σκηνοθέτης 30 χρόνια πριν δεν μπορούσε να έχει την παραμικρή ιδέα. Και φυσικά ο σκηνοθέτης μπορεί να διαφωνεί με αυτό που λέμε εμείς. Σημασία εδώ δεν έχει τι λεει ο σκηνοθέτης, αλλά πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι το νόημα το έργο του. Πιθανά ο αγαπητός σκηνοθέτης απλά να ήθελε να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον τριτοκοσμισμό διάφορων αριστεριστών της δεκαετίας του '60, ο οποίος τριτοκοσμισμός εκδηλωνόταν και στο επίπεδο της τέχνης. Αυτός ο τριτοκοσμισμός ας πούμε μέσα στην ιστορική του εξέλιξη σαν πολιτιστικό άλλοθι διάφορων ευαίσθητων πρωτοκοσμικών τι σχέση μπορεί να έχει με την world και ethnic μουσική; Αυτό αναρωτιόμασταν χτες βράδυ. Μπορεί να λέγαμε και μαλακίες δεν ξέρω...

Γενικώς η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς. Αλλά όταν λέμε γεμάτη εννοούμε γεμάτη. Σε όλα αυτά τα 12 χρόνια της σχέσης μου μαζί της συνεχώς ανακαλύπτω συμβολισμούς που είτε είχαν ξεφύγει από τις προηγούμενες θεάσεις, είτε δεν είχα την γνώση ότι αυτό είναι συμβολισμός. Με αυτή την έννοια αν δεν έχετε μία καλή εικόνα της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος πολύ λίγα πράγματα θα καταλάβετε.

Επίσης η ταινία έχει πολύ δυνατές σκηνές, οι οποίες είτε είναι μία αισθητική γροθιά στο στομάχι είτε είναι ένα λογικό γρονθοκόπημα στον εγκέφαλο.

Ένα πράγμα που μου αρέσει εξαιρετικά στην ταινία είναι ότι μιλιούνται εκτεταμένα καμιά 10αριά γλώσσες κάνοντας την μία διεθνιστική ταινία. Από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρώσικα μέχρι τα μεξικάνικα και τα ελληνικά του soundtrack (η μουσική είναι του Χατζιδάκι), και εγώ δεν ξέρω ποιες άλλες γλώσσες μπορεί να μιλιούνται.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα δει την ταινία και αφού ένιωθα ποδοπατημένος, μπερδεμένος, ζαλισμένος και τσακισμένος έρχεται η τελική σεκάνς. Η ηρωίδα πνίγεται σε μία λίμνη σοκολάτας για ένα διαφημιστικό. Η σκηνή είναι αυτή...



Εκεί πια είχα μείνει συγκλονισμένος με όλη την σημασία της λέξης. Οι προηγούμενοι θανάτοι μέσα στο γεμάτο ζάχαρη πλοίο της επανάστασης μεταφέρονται μέσα από την ιστορική πορεία σε έναν θάνατο για ένα διαφημιστικό. Ένιωθα σαν ο σκηνοθέτης να με ρωτούσε: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πεθάνεις. Πως είναι καλύτερα να πεθαίνεις; Μέσα στο πλοίο της επανάστασης δολοφονημένος από την ίδια την επανάσταση ή για ένα διαφημιστικό;

Το κλείσιμο της ταινίας ανοιγεί εντελώς όλο το νόημα δίνοντας κατά κάποιο τρόπο μία άλλη διάσταση στα ερωτήματα. Τα δολοφονημένα πιτσιρίκια από το πλοίο της επανάστασης που τα έχουν βγάλει σε μία ακτή του ποταμού (τα πάντα ρει;) μέσα σε πλαστικές σακούλες, στο σφύριγμα ενός τραίνου που περνάει από μία γέφυρα στο βάθος σηκώνονται ή ξυπνάνε ή ξαναζωντανεύουν.

Και το ερώτημα: Μήπως πια η επανάσταση κινείται με άλλο μέσο, έχει άλλη ταχύτητα και έχει διαφορετικό σκοπό τρόπο και κατευθύνση;

Δεν ξέρω, και αυτό κάνει αυτή την ταινία τόσο όμορφη .