Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Στην απο κάτω ανάρτηση μου την "έπεσα" (με τέτοιους όρους έγινε αντιληπτό) σε ένα απόσπασμα από ένα κείμενο της Ομάδας για την Υγεία (έτσι κατάλαβα τουλάχιστον) της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ στα Πετράλωνα. Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικές διαφορές δεν έχω με κανέναν έτσι και αλλιώς, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι δεν έχω και πολιτικές διαφορές. Σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρω γιατί είναι κακό να τις λύνω ή τουλάχιστον να βάζω τα ζητήματα από αυτό εδώ το ιστολόγιο. Τέλος πάντων.

Αναγκαστικά επανέρχομαι στο ζήτημα υγεία. Και επανέρχομαι για μία σειρά από λόγους. Πρώτον, δεν είμαι επαγγελματίας της υγείας με την στενή σημασία της λέξης αν αυτό μπορούσε να στοιχειοθετήσει κάποιου είδους "δικαίωμα" ή "ορθότητα" του λόγου μου ξεχάστε το. Η θέση από την οποία μιλάω για το θέμα είναι αυτή: είμαι ασθενής. Ωστόσο, για μία σειρά λόγων, μάλλον τυχαίων, έχω ένα σωρό φίλους, φίλες, συντρόφισσες, συντρόφους, γνωστούς που εργάζονται σε αυτό το τεράστιο και τερατώδες σύστημα που ονομάζεται υγεία και περίθαλψη. Επίσης, έχω σπουδάσει κοινωνικός λειτουργός αλλά αυτό την παραμικρή σχέση δεν έχει καθότι δε διάβασα ποτέ μου κανένα μάθημα και ούτε υπήρξα καλός φοιτήτης.

Καταρχήν, υπάρχει ένα πολιτικό ζήτημα. Καθαρά πολιτικό ζήτημα. Ένα πολιτικό υποκείμενο κάνει μια πολιτική ενέργεια. Αυτή του την πολιτική ενέργεια τη συνοδεύει με ένα κείμενο. Με έναν λόγο. Και για να το θέσω και αλλιώς: ένα πολιτικό υποκείμενο κάνει μία έλλογη πολιτική πράξη. Σε αυτό το χωροχρονικό συνεχές έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει μία συγκεκριμένη τάση να υποβαθμίζεται συστηματικά ο λόγος. Και σαν λέξεις, και σαν λογική. Μάλλον εδράζεται στο action speaks louder than words που είναι μάλλον σωστό αν θεωρήσουμε ότι action δεν είναι ένας στείρος ακτιβισμός αλλά κάτι πιο ουσιαστικό όπως η πολιτική πράξη.

Τέλος πάντων, για να το πω απλά και κατανοητά όση βαρύτητα δίνω στην πολιτική μου δράση, άλλη τόση μου αρέσει να δίνω και στον πολιτικό μου λόγο. Καταλαβαίνω ότι πιθανά πολλοί άλλοι δεν βρίσκονται σε αυτή τη φάση και ούτε έχουνε την δική μου αντίληψη. Οκ, κατανοητό και σεβαστό. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε εγχειρήματα τα οποία έχουνε ξεμπερδέψει πολύ ελαφρά την καρδία το συγκεκριμένο ζήτημα του δημόσιου λόγου. Να τονίσω εδώ ότι δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο εγχείρημα με το οποίο δεν έχω άμεση σχέση. Αυτή είναι εμπειρία από άλλα εγχειρήματα, και δεν μπορώ φυσικά να ξέρω κατω υπό ποίες συνθήκες γράφτηκε το εν λόγω κείμενο.

Ωστόσο, δόθηκε πολύ βαρύτητα στο ότι ασχολούμαι με κάτι που δεν... (δεν είναι τόσο σημαντικό, δεν του αξίζει τέτοια προσέγγιζει, δίνω μεγάλη βαρύτητα κλπ). Ας μου επιτραπεί να πω απλά ότι το που δίνω ή όχι βαρύτητα, το τι θέλω κάθε φορά να εξετάζω και τι όχι είναι δικό μου θέμα. Έχω αυτή την ελευθερία νομίζω. Όπως και εσείς με τη σειρά σας έχετε κάθε δικαίωμα να διαβάζετε ή να μη διαβάζετε και να μου λέτε τι μαλακίες κάθομαι και λέω. Από την άλλη και κλείνω εδώ το θέμα της κριτικής που μου ασκήθηκε θα θελα να πω ότι το λάθος μου δεν ήταν ότι υπερέβαλλα, αλλά μάλλον το ακρίβως αντίθετο. Το πήρα πολύ ελαφρά εώς και επιπόλαια θα τολμήσω να πω. Και τέλος και εδώ αναγνωρίζω το λάθος μου, δυστυχώς η κριτική δεν μπορεί να είναι πάντα δίκαιη, και αυτό το λέω και έχοντας ασκήσει και έχοντας ασκηθεί πάνω μου κριτική. Πάμε παρακάτω.

Όποιος καταπιάνεται με το ζήτημα υγεία αναγκαστικά βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο και δαιδαλώδες σύνολο. Και είναι προφανές το θέμα "υγεία" είναι αλληλοεμπλεκόμενο με το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για την ακρίβεια είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Υπάρχει η υγεία σαν χώρος εργασίας, υπάρχει η υγεία σαν επιστήμη, υπάρχει η υγεία σαν εκπαίδευση, υπάρχει η υγεία σαν στοιχείο της εργασίας, υπάρχει η υγεία σαν αναπαραγωγή, υπάρχει η υγεία σαν εμπόρευμα, υπάρχει η υγεία σαν συνείδηση και συμπεριφορά και ούτω κάθεξης...

Ως εκ τούτου όποιος αποπειραθεί να το πιάσει σαν κάτι ενιαίο, σαν μία κεντρικότητα το πιο πιθανό είναι να αρχίσει να κόβει βόλτες με τη βάρκα του στα έλη της ιδεολογίας.

Την υγεία σαν θέμα, για να το πω απλά, θα την προσεγγίσει το κάθε κοινωνικό υποκείμενο από τη μεριά του σαν θέμα που το αφορά και μόνο έτσι το επαναστατικό κίνημα θα το θέσει συνολικά πια. Τι θέλω να πω; Ότι οι κάτοικοι μιας περιοχής θα βάλουνε το θέμα της μόλυνσης ή της ποιότητας ζωής, ότι οι εργαζόμενοι του εργοστασίου θα βάλουνε το θέμα της ασφάλειας στο χώρο δουλειάς, της μόλυνσης που αυτό προκαλεί κλπ, ότι το υγειονομικό προσωπικό θα αναδείξει τα ζήτηματα που αφορούνε άμεσα την περίθαλψη. Ότι με απλά λόγια το ζήτημα της υγείας θα είναι τόπος συνάντησης των αυτονομιών των αγώνων και του πλούτου που αυτοί θα έχουνε.

Με αυτή την έννοια το ζήτημα της υγείας δεν ειναι ακαδημαικό ζήτημα. Επίσης κατά καμία έννοια δεν είναι θέμα των ειδικών. Και τέλος (αν έχει μείνει καμία άλλη έννοια) κατα καμία έννοια εναλλακτισμού, αφαρμάκου ιατρικής, οργονοθεραπείας, βοτανοθεραπείας, ομοιοπαθητικής. Με αυτή την έννοια το ζήτημα της υγείας δεν ειναι ούτε τεχνικό, ούτε επιστημονικό πρόβλημα. Είναι πρόβλημα από την κορφή μέχρι τα νύχια πολιτικό. Είναι ζήτημα των ίδιων των υποκειμένων πως θέλουνε να ζήσουνε και να πεθάνουνε και ως εκ τούτου ενιαίο ζήτημα με το θέμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Επειδή όμως τα θέματα δεν είναι τόσο αφηρημένα αλλά αντιθέτως είναι πολύ συγκεκριμένα καλό είναι να τα βάζουμε μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.

Αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, για να είμαι όσο πιο σαφής μπορώ, δεν είναι άλλο από αυτό του αγώνα. Της διαδικασίας εκείνης δηλ. όπου υπάρχει σύγκρουση. Σύγκρουση ξεκάθαρη με ότι είναι αυτός ο κόσμος, και αυτός ο κόσμος αν είναι κάτι πρώτα και κύρια αυτό είναι σχέση. Σχέση συγκεκριμένη και σαφής. Σχέση μεταξύ υποκειμένου και αρρώστιας, σχέση μεταξύ άρρωστου υποκειμένου και γιατρού, σχέση μεταξύ γιατρού εργαζόμενου και γιατρου αφεντικού, σχεση μεταξύ προισταμένων και υφισταμένων και δεν συμμαζεύεται. Το να πάρεις τώρα αυτή τη σχέση και να την βάλεις σε μία κατάληψη, είτε σαν βιβλιοθήκη, είτε σαν βοτανοθεραπεία είναι για εμένα πολιτικά λάθος.

Αφήνω κατά μέρους τώρα ένα πλήθος ζητημάτων, πραγματικών ζητημάτων που λένε περιμένω 2 μήνες για ραντεβού, θέλω ενα χιλιάρικο να βγάλω τις αμυγδαλές μου, δεν υπάρχει ένα κρεββάτι στο νοσοκομείο, έχω τσακιστεί στη δουλειά και ο γιατρός του ΙΚΑ μου κόβει 2 μέρες άδεια, πληρώνω κάθε χρόνο 3000 από το μισθό μου για μια ελεείνη περίθαλψη και άλλα πολλά των οποίων ουκ έστιν αριθμός.

Και εδώ προφανώς μάλλον έχει δημιουργηθεί μια απορία σε πολλούς. Μα πως γίνεται να ζητάς να ασχολείται κανείς με τέτοια ρεφορμιστικά ζητήματα και ταυτόχρονα να ισχυρίζεσαι ότι αυτό που έχει σημασία είναι να αναδεικνύεις συνολικά το ζήτημα. Πως θα αναδείξεις συνολικά το ζήτημα της υγείας αν ασχολείσαι με ράντζα;

Και εδώ ερχόμαστε στο ζήτημα μας. Το κίνημα δεν είναι Κεντρικές Επιτροπές που βγάζουνε διακυρήξεις, το κίνημα είναι σύνολο κινήσεων (αυτό το κάνει και κίνημα). Το ζήτημα της υγείας μπαίνει συνολικά απο όλο το κίνημα. Και για αυτό λέω ότι έχει μεγάλη σημασία ο λόγος που έρχεται να συνυπάρξει με μια πολιτική πράξη. Μπορείς να βάλεις το ζήτημα των ράντζων με επαναστατικούς όρους; Εγώ λέω ότι μπορείς. Στο βαθμό που σαν επαναστατικούς ορίζουμε εκείνους τους όρους όπου τα ίδια τα υποκείμενα τους αλλάζουνε. Με αυτή την έννοια ένας αγώνας μπορεί να πηγαίνει περισσότερο μπροστά τα πράγματα άσχετα με τα αιτήματα του ή τις επι μέρους διεκδικήσεις του, απο έναν άλλον με επαναστατικές διακυρήξεις αλλά καθόλου βάθος ή πλάτος. Επαναστατικό είναι αυτό που αλλάζει την πραγματικότητα των υποκειμένων απο τα ίδια τα υποκείμενα.

Όλα αυτά φυσικά πολύ μικρή σχέση έχουνε είτε με την Ομάδα για την Υγεία, είτε με την ίδια την κατάληψη του ΠΙΚΠΑ παρα μόνο σαν μια ευρύτερη πολιτική οπτική στο θέμα.

Επί του συγκεκριμένου τώρα δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο από αυτά που λέω στο σχετικό κείμενο απο κάτω, υπερβάλλω, δεν υπερβάλλω, τι να κάνω. Η ιδεολογία που διαπνέει το κείμενο είναι προφανής, όποιος θέλει την βλέπει όποιος δεν θέλει βλέπει υπερβολές.

Και για μένα είναι συγκεκριμένη η ιδεολογία του. Είναι η ιδεολογία της νησίδας μέσα στον καπιταλισμό και του ομαδικού πολιτικού group therapy.

Ορίστε λοιπόν, μία ακόμα κρυμμένη είδηση...

Τη στιγμή που τα νοσοκομεία έχουνε γίνει διαφημιστικές στάσεις μεγαλογιατρών, τη στιγμή που στο ένα νοσοκομείο δεν έχουνε γάζες και στο άλλο ασθενοφόρο πάτς (ή πως τα λένε τέλος πάντων), τη στιγμή που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και κενά προσωπικού, τη στιγμή που γιατροί αναγκάζονται να δουλεύουν μετά από εφημερία με κίνδυνο για εμάς τους ασθενείς αλλά και εμάς τους ίδιους, τη στιγμή που ο Αβραμόπουλος τους δουλεύει όλους προσλαμβάνοντας εδώ και μήνες αυτούς τους έρμους 5.000 νοσηλευτικού προσωπικού το να διαβάζεις μία τέτοια είδηση είναι αστείο...

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο...


Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γρηγόρης Ψαριανός, κατέθεσε ερώτηση στον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, για το κληροδότημα Μπαφέρου, τα έσοδα του οποίου έπρεπε να διατεθούν στο Γενικό Νοσοκομείο Χαλκίδας.

Εδώ και 50 χρόνια υπάρχει το κληροδότημα Μπαφέρου, το οποίο διαχειρίζεται μία πενταμελής επιτροπή. Μέλη της επιτροπής είναι οι εκάστοτε: δήμαρχος Χαλκιδέων, πρόεδρος του εμποροβιομηχανικού επιμελητηρίου Ευβοίας, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Ευβοίας, πρόεδρος του Συλλόγου Πελοποννησίων Χαλκίδας και ο Πρόεδρος του ΔΣ του Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας.

Σύμφωνα με τη διαθήκη του αποθανόντος, τα έσοδα του κληροδοτήματος τα οποία προκύπτουν από ενοίκια, τόκους κλπ., έπρεπε να διατεθούν στο Γενικό Νοσοκομείο Χαλκίδας για την ανέγερση μιας παθολογικής πτέρυγας με αντικαρκινικό τμήμα. Σε αντίθετη περίπτωση, τα χρήματα θα έπρεπε να διατεθούν στο Γηροκομείο που πρόκειτο να ιδρυθεί.

Ο κ. Ψαριανός, στην ερώτησή του, σημειώνει ότι "...Στο νοσοκομείο Χαλκίδας έχει δημιουργηθεί τμήμα και μονάδα ογκολογίας-χημειοθεραπείας υπαγόμενες στον παθολογικό τομέα. Στη μονάδα αυτή από το 2004 έχουν εξεταστεί πάνω από 5000 ασθενείς και έχουν γίνει περισσότερα από 500 χημειοθεραπευτικά σχήματα σε εξωτερικούς και νοσηλευόμενους αιματολογικούς-ογκολογικούς ασθενείς. Στο νέο δε νοσοκομείο θα μεταφερθεί και θα αναπτυχθεί το ογκολογικό τμήμα της Παθολογικής κλινικής.

Παρόλα αυτά η επιτροπή δεν έχει υλοποιήσει τη διαθήκη Μπαφέρου με αποτέλεσμα η Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδας να διεκδικεί τα έσοδα του κληροδοτήματος για το εκκλησιαστικό γηροκομείο Χαλκίδας.

Μάλιστα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου συσχέτισαν την πρόσφατη απομάκρυνση του Διοικητή του νοσοκομείου από τη θέση του, με τη διαμάχη για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κληροδοτήματος Μπαφέρου".

Τέλος, ο βουλευτής ρωτά τον υπουργό, για τις ενέργειες που θα προβεί προκειμένου να αξιοποιήσει το κληροδότημα Μπαφέρου προς όφελος του Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας και μάλιστα σε ένα τομέα τόσο σοβαρό για την αντιμετώπιση της νόσου του καρκίνου και αν ισχύουν τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για παρέμβαση της Εκκλησίας προκειμένου να απομακρυνθεί ο διοικητής του νοσοκομείου.


Καταλάβατε λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες; Εδώ και 50 χρόνια έχουνε μαζευτεί τόσα λεφτά που δεν ξέρω αν και που έχουν δοθεί, αν και καταλαβαίνω ότι δεν έχουν δοθεί πουθενά, μια επιτροπή μπλοκάρει το να δοθούν στο νοσοκομείο (ένα νοσοκομείο επ' ευκαιρία σε άθλια κατάσταση) και η εκκλησία επωφελείται για να πάρει τα φράγκα αυτά χοντρά...

Να τα κάνει τι; Μα φυσικά να ψάξει σε καλή τιμή απο τώρα κάνα καλό συκωτάκι στον τρίτο κόσμο για τον επόμενο...

Μου ήρθε στο email μια ανακοίνωση μιας ομάδας υγειονομικών την οποία και αναδημοσιεύω.


Συνάδελφοι

Εδώ και δύο χρόνια οι νοσοκομειακοί γιατροί είμαστε σε διαδικασίες κινητοποιήσεων με απεργίες, διαδηλώσεις και επισχέσεις εργασίας Οι κινητοποιήσεις αυτές βρίσκονται σήμερα στην κρίσιμη φάση των τελικών «συζητήσεων» της διαπραγματευτικής ομάδας με το υπουργείο υγείας. Όποια κι αν είναι, όμως, η έκβαση τους, είναι φανερό ότι «κάτι» τελικά δεν πήγε καλά. Κι αυτό το «κάτι» πρέπει να το ανακαλύψουμε, να το συζητήσουμε και τελικά να το διορθώσουμε αν θέλουμε την επόμενη φορά οι κινητοποιήσεις μας να πάνε καλύτερα - να δώσουν δηλαδή απάντηση στα πραγματικά προβλήματα του χώρου.

Το πρώτο αρνητικό αυτού του αγώνα είναι ότι παρόλο που ξεκίνησε από τα «κάτω», από ομάδες ειδικευόμενων, και με επίκεντρο την εφαρμογή του 48ωρου, πολύ γρήγορα πέρασε στα χέρια της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η οποία για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε τον «πατροπαράδοτο» ρόλο της: αυτόν του νταβατζή των δικών μας αιτημάτων προς όφελος των δικών τους συμφερόντων και της ιεραρχίας στην οποία ανήκουν και εκπροσωπούν (διαπραγμάτευση της θέσης τους στην κομματική ιεραρχία, πολυδιευθυντικό, ανισομερής αύξηση μισθού, έλεγχος κρίσεων και προσλήψεων). Κι έτσι παρόλο που είδαμε αυθόρμητες συνελεύσεις, συντονιστικά ειδικευόμενων, επιτροπές αγώνα, έκτακτο συνέδριο και «διαπραγματευτική ομάδα», όλα αυτά χειραγωγήθηκαν πολύ γρήγορα και δεν αφέθησαν να λειτουργήσουν αμεσοδημοκρατικά με αποτέλεσμα να γίνουν απλά το «αγωνιστικό» άλλοθι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο αγώνας έφυγε από τα χέρια μας, η τύχη του ήταν προκαθορισμένη.

Το δεύτερο αρνητικό είναι ότι επιμένουμε όλοι εμείς που ζούμε αποκλειστικά από τις μισθούς μας να επιτρέπουμε στην ιεραρχία και τη συνδικαλιστική ηγεσία να μας κοροϊδεύουν ασύστολα με το παραμύθι ότι «όλος ο κλάδος είναι ενωμένος». Ε, όχι συνάδελφοι, ο κλάδος δεν είναι ενωμένος. Και δεν είναι ενωμένος, γιατί μέσα στον κλάδο μας υπάρχουν αντίθετα συμφέροντα. Αυτό το καταλαβαίνουμε πολύ καλά όλοι οι ειδικευόμενοι, όταν λιώνουμε στις εφημερίες, ενώ η πλειοψηφία των προϊσταμένων μας αράζει στο σπίτι. Το καταλαβαίνουμε πολύ καλά όλοι εμείς που κάνουμε απεργία και χάνουμε μεροκάματα, ενώ οι «φακελάκηδες» όχι μόνο πάνε να δουλέψουν, αλλά μας κοροϊδεύουν κι από πάνω. Και γιατί να κάνουν αλλιώς; Η δική τους δουλειά (φακελάκια από ασθενείς, μίζες από φαρμακευτικές εταιρίες ή εταιρίες ιατρικού εξοπλισμού) γίνεται όταν λειτουργεί το νοσοκομείο κι όχι όταν απεργεί.

Το τρίτο αρνητικό αυτής της κινητοποίησης είναι ότι δεν άνοιξε τον αγώνα σε όλους αυτούς που έχουν τα ίδια συμφέροντα και αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τα δικά μας. Κατά πρώτο, στο νοσηλευτικό, παραϊατρικό και λοιπό προσωπικό των νοσοκομείων. Των ανθρώπων, δηλαδή, που λιώνουν όπως και μεις στην δουλειά και που κρατάνε στα χέρια τους κυριολεκτικά όλη την λειτουργία των νοσοκομείων. Και κατά δεύτερο, στους ασθενείς που βρίσκονται στην ίδια θέση με μας: που είναι εκμεταλλευόμενοι και κυριαρχούμενοι και δεν έχουν λεφτά και πλούσιες ασφαλίσεις για να τρέχουν στα ιδιωτικά μαγαζιά της υγείας.

Με όλα αυτά τα αρνητικά να βαραίνουν σαν βραχνάς τις μορφές των κινητοποιήσεων μας, ήταν αναπόφευκτο, ότι τα αιτήματα τους θα παρέμεναν εγκλωβισμένα στην λογική αυτών των μορφών.

Πρώτα από όλα το περίφημο 48ωρο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το 48ωρο υπήρξε μια επιθετική κίνηση των ευρωπαίων αφεντικών ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους με σκοπό την απορρύθμιση του χρόνου εργασίας. Για ποιο λόγο; Για να μπορούν τα αφεντικά να χρησιμοποιούν παραπάνω χρόνο τους εργαζόμενους, όταν έχουν πολλή δουλειά, χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν υπερωρίες. Το 48ωρο, με άλλα λόγια, σκοπό έχει να δυσχεράνει την θέση των εργαζόμενων και να μειώσει το κόστος παραγωγής για τα αφεντικά. Το ίδιο μέτρο, λοιπόν, παρεμπιπτόντως, τείνει να βελτιώσει τις δικές μας εργασιακές συνθήκες, οι οποίοι μπορεί να δουλεύουμε μέχρι και 88 ώρες την βδομάδα. Που φτάσαμε! Να διεκδικούμε ως χρόνο εργασίας αυτό που όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι παλεύουν να καταργήσουν. Και παρόλα αυτά, ακόμα κι αυτά τα πενιχρά οφέλη του 48ωρου και του ρεπό μετά την εφημερία, αποφάσεις του έκτακτου συνεδρίου της ΟΕΝΓΕ που συγκροτήθηκε για να δώσει την ευκαιρία στους συνδικαλιστές να τα βρουν μεταξύ τους πριν τα βρουν με το υπουργείο υγείας πάνω σε αυτό το ζήτημα, απεμπολούνται τώρα από την ομάδα διαπραγμάτευσης αυτού του συνεδρίου (βλέπε –ειδικά- ανακοίνωση της 24/10/2008). Απεμπολούνται στο όνομα της αύξησης των αποδοχών της ιεραρχίας, και του πολυδιευθυντικού συστήματος.

Συνάδελφοι, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το 40ωρο είναι μια κατάκτηση 150 χρόνων όλων των εργαζομένων. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το σημερινό καθεστώς της εφημερίας υπήρξε προϊόν μιας πρόστυχης συναλλαγής της ιεραρχίας του κλάδου με το κράτος την δεκαετία του 80, μιας συναλλαγής εγκλωβισμού όλων εμάς των υπολοίπων, οι οποίοι διεκδικούμε περισσότερο χρόνο εργασίας (περισσότερες εφημερίες δηλαδή) προκειμένου να αυξήσουμε τις αποδοχές μας, αντί να διεκδικούμε μεγαλύτερο μισθό και μείωση του χρόνου εργασίας; Είναι τυχαίο ότι οι συνδικαλιστές συμφώνησαν σε αύξηση του βασικού μισθού στους ειδικευόμενους κατά 200 ευρώ και ταυτόχρονα σε μια τερατώδη αύξηση του μισθού της ιεραρχίας; Κι αυτό γιατί με την κατάργηση του βαθμού του αναπληρωτή διευθυντή και την απευθείας προαγωγή όλων των αναπληρωτών σε διευθυντές, εκτός από το να αποκτήσουμε πιο πολλά επίδοξα αφεντικά πάνω από το κεφάλι μας, αποκτάμε ταυτόχρονα και μια ομάδα «συναδέλφων» που αυξάνει έως και 700 ευρώ το μισθό της. Και αυτό το ονομάζουν νίκη.

Συνάδελφοι, είμαστε ενώπιον μιας νέας ήττας. Αυτό δεν είναι «κακό». Κακό είναι να μην αναλογιστούμε τις ευθύνες που μοιραζόμαστε όλοι για να φτάσουμε σ’ αυτή την ήττα. Κακό είναι να μην κατανοήσουμε σε βάθος ότι με τη μη συμμετοχή μας σε συνελεύσεις και κινητοποιήσεις ναρκοθετούμε κάθε δική μας διεκδίκηση, εξουσιοδοτούμε ανθρώπους με αντίθετα από τα δικά μας συμφέροντα να μας εκπροσωπήσουν.

Κακό είναι να μην καταλαβαίνουμε ότι χρειαζόμαστε την συμμαχία των ασθενών για να πετύχουμε τους στόχους μας. Αντί να κλείνουμε δηλαδή τις εφημερίες όταν απεργούμε, γιατί να μην κλείνουμε τα ταμεία των νοσοκομείων, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό του κράτους και του τοπικού εκπροσώπου του (διοίκηση) στο χώρο υγείας; Γιατί δηλαδή να μην κάνουμε το κράτος να χάσει λεφτά, έχοντας τους ασθενείς με το μέρος μας και στεκόμενοι δίπλα στους συναδέλφους που θέλουν να απεργήσουν, αλλά έτυχε να έχουν εφημερία τη μέρα της απεργίας; Γιατί να μη θέσουμε, έμπρακτα κι όχι στα λόγια, ως πεδίο διεκδίκησης το ζήτημα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, το ζήτημα των «κουρασμένων» γιατρών - επικίνδυνων για τους ασθενείς, το ζήτημα της υγείας ως κοινωνικού μη εμπορεύσιμου αγαθού που αφορά τόσο υγειονομικούς όσο και ασθενείς που πρέπει να την πάρουν στα χέρια τους και όχι ως υπόθεση του κράτους και του κεφαλαίου;

Κακό είναι να αδιαφορούμε όταν οι νοσηλευτές ή το παραϊατρικό προσωπικό αγωνίζονται για τα δικά τους αιτήματα. Αντί να σταθούμε δίπλα τους, αντί να ανοίξουμε τις δικές μας συνελεύσεις σε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου, αντί να διεκδικήσουμε από κοινού αυξήσεις σε μισθούς. Πως θέλουμε κατόπιν την δική τους βοήθεια, όταν κάνουμε εμείς απεργία;

Κακό είναι να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε όσους τα «παίρνουν» από τους ασθενείς ή από τις φαρμακοεταιρίες. Η λογική «εγώ δεν κάνω ότι αυτός, αλλά τον καταλαβαίνω» είναι λογική ήττας. Πρέπει να απομονώσουμε και να καταδικάσουμε όσους έχουν αυτές τις συμπεριφορές είτε είναι διευθυντές είτε επιμελητές είτε ειδικευόμενοι. Να αρνηθούμε την συνεργασία μαζί τους έμπρακτα, στην καθημερινότητα της δουλειάς μας.

Συνάδελφοι, όλα αυτά που μας μαθαίνανε από τη σχολή «για το επιστημονικό κύρος που κάνει κεντρικό το ρόλο του γιατρού στην διαχείριση των ασθενών» είναι ένα τερατώδες ψέμα. Όποιος δεν θέλει να κατανοήσει ότι η φροντίδα του ασθενούς δεν είναι μόνο υπόθεση των γιατρών, αλλά ενός ολόκληρου κόσμου που κινείται και δουλεύει στο νοσοκομείο, ας αναλογιστεί τι θα γινόταν σε μια καθολική απεργία των νοσηλευτών ή των τραυματιοφορέων των επειγόντων. Τότε μόνο θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του κάθε εργαζόμενου μέσα στο χώρο υγείας.

Η υγεία των ασθενών και η θεραπεία τους είναι ένα σύνθετο ζήτημα που μέρος του είμαστε όλοι όσοι δουλεύουμε στους χώρους υγείας, όπως και οι ίδιοι οι ασθενείς. Ένα ζήτημα που έχει να κάνει κυρίως με τις συνθήκες της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας που επιβάλει το κράτος για χάρη του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής κι όχι με τις γνώσεις, τις δυνατότητες ή τις προσπάθειες των γιατρών. Γιατί ας μην γελιόμαστε: η φτώχεια είναι η υπό αριθμόν ένα αιτία θανάτου στον κόσμο σήμερα και γι’ αυτήν τα φάρμακα που διαθέτει η ιατρική είναι άχρηστα.

Συνάδελφοι είναι καιρός να πούμε ένα: Φτάνει πια. Καιρός να καταλάβουμε κάτι πολύ απλό. Είμαστε μισθωτοί εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην υγεία με μισθό χίλια ευρώ το μήνα (κι αν δουλεύουμε σε κανένα ιδιωτικό μαγαζί ακόμα λιγότερα), δεν είμαστε «ελίτ», δεν είμαστε «επιστήμονες», δεν θέλουμε να γίνουμε ελίτ, δεν θέλουμε να γίνουμε «επιστήμονες». Είμαστε ένας κρίκος της ιεραρχικής αλυσίδας της υγείας πάνω από το υπόλοιπο προσωπικό του νοσοκομείου και βέβαια τους ασθενείς. Αυτοί μπορούν να είναι οι μόνοι μας σύμμαχοι, όπως και κείνα τα κομμάτια της ιεραρχίας που μοιράζονται την δουλειά μαζί με μας, που μας βλέπουν σαν ίσους και όχι σαν «παιδιά», «βοηθούς» ή «χαμάληδες».Οι επιλογές που έχουμε είναι δύο: ή να κάνουμε συμμαχίες με τους αποκάτω και να σπάσουμε την αλυσίδα στον αμέσως επόμενο κρίκο ή να γλείφουμε τους αποπάνω με την (ψεύτικη για τους περισσότερους) ελπίδα να ανέβουμε κάποτε στο επόμενο σκαλί της ιεραρχίας. Ένα και ένα κάνουν δύο.

Συνάδελφοι, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Έχουμε ανάγκη τη συνεργασία, τις γνώσεις, την ενθάρρυνση, τη «δεύτερη γνώμη» του συναδέλφου. Έχουμε ανάγκη να αγωνιζόμαστε μαζί στο δρόμο ενάντια στις επιλογές των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου για την υγεία, όπως αγωνιζόμαστε μαζί στην καθημερινότητα της δουλειάς ενάντια στην ιεραρχία και τις αυθαιρεσίες της, όπως αγωνιζόμαστε στα επείγοντα ή στις κλινικές προκειμένου να προσφέρουμε μια στοιχειώδη περίθαλψη στους ασθενείς.

Και αν μην τι άλλο σ’ αυτό τον αγώνα πρέπει να αντικρίσουμε με καθαρό βλέμμα τους εχθρούς μας, όπως αντικρίζουμε τους φίλους μας. Γιατί εχθρός μας δεν είναι μόνο ο κάθε Αβραμόπουλος, κομμάτι ενός νεοφιλελεύθερου πολιτικού προσωπικού. Οι εχθροί μας δεν είναι μόνο όσοι στηρίζουν άμεσα ή έμμεσα αυτή την πολιτική. Ο εχθρός μας είναι εσωτερικός, πρώτα και κύρια. Είναι όσοι έχουν εξουσιοδοτηθεί να πουλάνε τους αγώνες μας (συνδικαλιστές) και όσοι τους σαμποτάρουν, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται. Εχθρός μας είναι εκείνο το κομμάτι της ιεραρχίας που μας διατάζει και μας εκμεταλλεύεται τόσο εμάς, όσο και τους ασθενείς. Και μάλιστα όσο περισσότερο εκμεταλλεύεται εμάς, τόσο περισσότερο μπορεί να εκμεταλλεύεται τους ασθενείς.

Αιτήματα; Ποια αιτήματα; Ας καταλάβουμε πρώτα τι μας γίνεται, ας ορίσουμε τους εχθρούς και τους συμμάχους μας, ας επαναπροσδιορίσουμε την μορφή των αγώνων που δίνουμε σαν άμεση δημοκρατία και σαν «κάθε απόφαση στις γενικές συνελεύσεις», ας επαναπροσδιορίσουμε την ίδια την στάση μας απέναντι στη συλλογικότητα. Ας κατανοήσουμε πρώτα και κύρια την θέση μας μέσα σ’ αυτό το σύστημα που βρεθήκαμε και ακόμα περισσότερο ας κατανοήσουμε ότι αν δεν κουνήσουμε τα χέρια μας, τα πράγματα θα χειροτερεύουν όλο και περισσότερο. Μετά έχουμε όλο τον καιρό να συζητήσουμε όλοι μαζί, συλλογικά, για αιτήματα.

Συλλογικότητα εργαζομένων στην υγεία Salue Bellum

saluebellum@gmail.com

Την επόμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι του προγράμματος "Βοήθεια στο Σπίτι" έχουν κυρήξει 48ωρη απεργία ζητώντας το στοιχειώδες. Μονιμοποιήση των προγραμμάτων αυτών, και χρηματοδότηση τους από τον κρατικό προυπολογισμό.

Κάποια πρόχειρα στοιχεία (αντιγράφω):

"Το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι" εξαγγέλθηκε το 1996 και ξεκίνησε το 1997 με σκοπό την παροχή κατ' οίκον βοήθειας σε άτομα ηλικιωμένα ή με αναπηρίες. Στα ίδια πλαίσια το πρόγραμμα απασχολεί και ανέργους για την επάνδρωση των υπηρεσιών υγείας και φροντίδας. Όλο το προσωπικό του προγράμματος ανέρχεται σε 3.800 άτομα, τα οποία απασχολούνται σε Δημοτικές ή Διαδημοτικές Επιχειρήσεις είτε σε Δήμους και Κοινότητες που είναι οι φορείς υλοποίησης, 100 περίπου μονάδες συνολικά. Παρέχεται συγκεκριμένα ψυχολογική, συμβουλευτική και κοινωνική υποστήριξη, είτε στο σπίτι είτε στα κατά τόπους γραφεία του προγράμματος και νοσηλευτική μέριμνα ως προς τη φαρμακευτική αγωγή, αιμοληψία, έλεγχος αρτηριακής πίεσης και σακχάρου στο σπίτι. Όποιος έχει ηλικιωμένους συγγενείς που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, γνωρίζει από πρώτο χέρι την σημασία που έχει η εύρυθμη λειτουργία του προγράμματος για την ποιότητα ζωής της ομάδας στόχου του. Πόσο μάλλον που η ομάδα αυτή ξεπερνά τα 100.000 άτομα. Η χρηματοδότηση του προγράμματος παρατάθηκε μέχρι τις 31/8/2008 στα πλαίσια του Γ' ΚΠΣ, προβλέπεται δε η συνέχισή της μέχρι τις 31/12/2010 στα πλαίσια πλέον της Δ’ Προγραμματικής Περιόδου 2007-2013. Ωστόσο η πρόβλεψη παράτασης δεν έχει ακόμα γίνει βεβαιότητα, καθώς ο υπουργός Εσωτερικών δεν έχει ακόμα υπογράψει την σχετική υπουργική απόφαση. Το προσωπικό εξακολουθεί να αμοίβεται με μισθούς 450 ευρώ, συχνά παραμένει απλήρωτο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τα σωματεία προσωπικού εξήγγειλαν 48 απεργία διεκδικώντας κρατική δωρεάν «Βοήθεια στο Σπίτι», μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους και οριστική λύση στις παλινωδίες παρατάσεων και κόντρα παρατάσεων του ορίζοντα υλοποίησης του προγράμματος."

Καταρχήν, το "Βοήθεια στο Σπίτι" είναι ένα πρόγραμμα απάτη, πλήρως εναρμονισμένο με τη λογική και τις πολιτικές που έχουν ακολουθήσει την αποσάρθρωση των δομών πρόνοιας. Όταν, λέω πρόγραμμα απάτη, δεν εννοώ φυσικά ότι όσοι δουλευόυν εκεί κοροιδέυουν τον κόσμο (αν και μέσα στα πλαίσια τις τοπικής μικροεξουσίας υπάρχουν εργαζόμενοι που ακολουθούν το κλασσικό πρότυπο "δώσμου δουλειά και θα σε ψηφίσει όλο μου το σόι"- "πάρε δουλειά και να με ψηφίσει όλο σου το σόι"). Το ίδιο το πρόγραμμα είναι απάτη, γιατί δεν προσφέρει καμία ουσιαστική υπηρεσία βοήθειας. Η ίδια η υπηρεσία που παρέχεται είναι περιστασιακή, κατακερματισμένη, πολυδιασπασμένη. Και είναι λογικό: ειναι αδιανόητο 3 εργαζόμενοι να έχουν στην ευθύνη τους ένα πληθυσμό 10.000 κατοίκων (στην καλύτερη). Εντάξει, υποτίθεται ότι αφορά ανθρώπους τρίτης ηλικίας και άτομα με αναπηρίες τα οποία χρειάζονται βοήθεια στο σπίτι, οπότε ο πραγματικός πληθυσμός είναι πολύ λιγότερος. Αλλά και πάλι αν καταφέρουν να πάνε 2 φορές το μήνα για 2-3 ώρες σε κάποιο σπίτι είναι καλά. Όπως καταλαβαίνει κανείς, σε μία τέτοια συνθήκη περικόπτεται ένα μεγάλο μέρος αυτών που θα παρέχεις τις υπηρεσίες σου. Αναγκαστικά θα επικεντρωθείς στα άτομα που χρήζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη βοήθεια έτσι ώστε η παροχή της υπηρεσίας να είναι όσο πιο συγκεντροποιημένη γίνεται και πιο αποτελεσματική. Δε θα πας στα γιαγιά με το "πι", θα πας στη γιαγιά που είναι κατάκοιτη.

Για να γίνω ακόμα πιο κατανοήτος κάντε μία σύγκριση αυτού του προγράμματος με το θεσμό των ΚΑΠΗ. Και για να γίνω ακόμα πιο κατανοητός ας αναρωτηθώ ηλιθιωδώς: Γιατί δεν εντάσσονται οι υπηρεσίες του Βοήθεια στο Σπίτι στα ΚΑΠΗ;

Με απλά λόγια, το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", είναι ένα μπάλωμα για τις πιο ακραίες περιπτώσεις, μία επίφαση κοινωνικής πρόνοιας και ένα πεδίο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών συμφερόντων (έχω ακούσει ότι οικιακή βοηθός του προγράμματος σε δήμο της Εύβοιας, αναγκαζόταν να πηγαίνει να καθαρίζει εστιατόριο δημοτικού συμβούλου!).

Επίσης είναι ένα πρόγραμμα που δεν κοστίζει παρά ελάχιστα. Τρείς μισθοί, 3 γραφεία, ένας υπολογιστής, μερικά βασικά ιατροφαρμακευτικά είδη (πιεσόμετρα, ζαχαρόμετρα, οινόπνευμα, γάζες κλπ), και ένα αυτοκίνητο. Τίποτα άλλο. Ετήσιο κόστος για την ύπαρξη μίας ομάδας 3 εργαζομένων; 120.000 ευρώ την 3ετία δηλ. 40.000 ευρώ το χρόνο (τόσα δίνει το πρόγραμμα της Ε.Ε.).

Ποια είναι η κατάσταση τώρα σε αυτό το πρόγραμμα; Αρχικά να πούμε ότι για την 1η 5ετία λειτουργίας του προγράμματος όλα τα χρήματα ήταν πληρωμένα από την Ε.Ε. με βάση το Γ ΚΠΣ. Με απλά λόγια μέχρι πρόσφατα το ελληνικό κράτος και οι δήμοι δεν πλήρωσαν δεκάρα τσακιστή για αυτό το πρόγραμμα. Υποτίθεται μετά την πρώτη εφαρμογή του, οι δήμοι θα αναλάμβαναν το κόστος λειτουργίας του προγράμματος, καθότι αυτό έλεγαν οι όροι της Ε.Ε. για την χρηματοδότηση του προγράμματος. Ναι σιγά... Ο Παυλόπουλος πέρσι νομίζω, με νόμο αποδέσμευσε τους δήμους από την υποχρέωση τους να συνεχίσουν το πρόγραμμα, και έτσι τα προγράμματα θα σταματήσουνε.

Αυτά τα καταπληκτικά προγράμματα που έχουν το εξωφρενικό κόστος των 40.000 ευρώ το χρόνο, θα σταματήσουν.

Εγώ τώρα που είμαι μπακάλης βάζω κάτω το κομπιουτεράκι να υπολογίσω. Ας πούμε ένας δήμος 10.000 κατοίκων, πόσο κοστίζει στον κάθε κάτοικο το πρόγραμμα. 40.000/10.000= 4 ευρώ το χρόνο στον κάθε κάτοικο. Αυτό το εξωφρενικό ποσό φορολογίας θα πάρει το ελληνικό κράτος από τον κάθε κάτοικο για να εξασφαλιστεί η λειτουργία ενός τόσο στοιχειώδους προγράμματος.

Και να ρωτήσω εγώ τώρα; Με αυτά τα 2.333 που χρεώθηκε ο καθένας μας για να μην μπει μέσα η Εθνική και η Αlpha για πόσα χρόνια μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το πρόγραμμα; Για να δούμε: 2.333/4=583.25! Μάλιστα, αγαπητοί μου. Αν αυτά τα 2.333 του καθένα μας που πάνε να τα δώσουνε στις τράπεζες, τα δώσουνε στο Βοήθεια στο Σπίτι, σε μία ομάδα κάθε 10.000 κατοίκων μπορεί αυτό το πρόγραμμα να λειτουργεί για 600 χρόνια!

Δεν θέλω καν να μπω στην διαδικασία να σκεφτώ πόσο θα κόστιζαν μερικές ακόμα στοιχειώδεις υπηρεσίες σε δήμους ή σχολεία...

Έτσι που λέτε αγαπητοί... Όλα αυτά για να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τη σημαίνει καπιταλισμός.

Διάβασα χτες αυτή εδώ την είδηση:

Η συγκρουσιακή σχέση μεταξύ του εργοστασιάρχη-προέδου σε προνοιακό ίδρυμα και των ντόπιων παραπληγικών έχει μακρύ παρελθόν. Από 3/11/06 οι παραπληγικοί διαπίστωσαν σοβαρές ανεπάρκειες του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας, για να λάβουν την απίστευτη προεδρική απάντηση -ωσάν να απευθύνονταν σε... ανταγωνιστές και όχι στους φυσικούς αποδέκτες υπηρεσιών του κέντρου- «μην αμαυρώνετε το έργο του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας»! Λίγους μήνες μετά (6/8/07) ο πρόεδρος Σωτήρης Ματράγκος ομολογεί σε επιστολή του προς το υπουργείο Υγείας ότι «η λειτουργία του κέντρου βρίσκεται σε σημείο οριακό, με εμφανώς ορατό τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ανενεργό». Ομολογεί, με άλλα λόγια, στους... συναγωνιστές (αυτοί τον διόρισαν) του υπουργείου ως αληθή, όλα αυτά για τα οποία εγκαλούσε τους... ανταγωνιστές (φορείς των παραπληγικών) ως ψευδόμενους!

* Ερχόμαστε στο κοντινότερο παρελθόν: ο έχων ομολογήσει στους ανωτέρους του το «οριακό σημείο» του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας πρόεδρος, εξωθεί (9/11/07) σε απομάκρυνση τον ένα και μοναδικό φυσικοθεραπευτή του κέντρου, Μιχάλη Πιτίδη. Πατέρας ανήλικων παιδιών, ο φυσικοθεραπευτής ζητάει τις διευκολύνσεις στο ωράριο που εκ του νόμου δικαιούται σε πλήρη συνεννόηση με τους κινητικά ανάπηρους που επιβλέπει· ο πρόεδρος του αρνείται, υποχρεώνοντάς τον σε διετή άδεια άνευ αποδοχών. «Δραματικές οι επιπτώσεις στην υγεία μας» καταγγέλλουν ευρισκόμενοι σε απόγνωση οι άνθρωποι που «χάνουν» τις φυσικοθεραπείες τους, μη διστάζοντας να προσάψουν στον Σ. Ματράγκο ευθέως «ανάλγητη συμπεριφορά». Καταλήγουν να παρακαλούν «να επιστρέψει στη θέση του ο μοναδικός εξειδικευμένος φυσικοθεραπευτής του κέντρου». Η καταγγελία (υπογεγραμμένη από τον ημιπληγικό Θ. Μητρόπαππα, τον τετραπληγικό Π. Μανώλη και τον παραπληγικό Α. Στεφάνου), βρίσκεται από τις 12 Δεκεμβρίου στα συρτάρια των αρμοδίων του υπουργείου Υγείας.

* Φτάνουμε στο «σήμερα»: Η αντιπαράθεση μεταξύ εργοστασιάρχη-προέδρου και απομακρυνθέντος φυσικοθεραπευτή βρίσκεται πλέον στις δικαστικές αίθουσες (κατόπιν αγωγής του δεύτερου)· η αδιανόητη για Κέντρο Υποστήριξης ΑμεΑ ένταση έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Εν τω μεταξύ, το ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας εξακολουθεί να φυτοζωεί στα όρια του «ανενεργού». Κάποιες αποσπασματικές προσλήψεις (προγράμματα STAGE) λίγες εβδομάδες μετά την απομάκρυνση του μόνιμου φυσικοθεραπευτή, καταγγέλονται απερίφραστα από τον σύλλογο παραπληγικών ως άλλοθι προκειμένου να «σκεπαστεί» η κρίση και να «προστατευτεί» ο πρόεδρος- υπαίτιός της. Ο ίδιος, τον οποίον -σημειωτέον- εντοπίσαμε πρωινή ώρα εργαζόμενο στο εργοστάσιό του, εκτιμά ως αιτία της κρίσης που 'χει ξεσπάσει το ότι... «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι ευνοημένοι του ελληνικού κράτους». Αποτιμώντας τη θητεία του, με έμφαση υποστηρίζει ότι «προάσπισε το δημόσιο συμφέρον». Δηλώνει, τέλος, «υπό παραίτησιν».

Αντί επιλόγου: Προφανώς, προάσπιση δημοσίου συμφέροντος στο χώρο των προνοιακών υπηρεσιών με τους φυσικούς αποδέκτες εναντιωμένους, υπό την τρέχουσα λογική δεν νοείται. Το εάν την ενστερνίζεται ή όχι και το αρμόδιο υπουργείο, θα κριθεί από το εάν η προεδρική δήλωση παραίτησης θα γίνει αρμοδίως αποδεκτή ή όχι...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/02/2008

Να πω τώρα εγώ τι; Το στοιχειώδες; Ότι από που και ως που ένας διευθυντής κονσερβοποιίας γίνεται διευθυντής κέντρου για ΑΜΑ; Μα καλά τόσα γαμημένα στελέχη έχει αυτός ο τόπος, τόσους γραβατωμένους, τόσους με μεταπτυχιακά και διδακτορικά με γραβάτες και ταγέρ έτοιμους να σου πιουν το αίμα. Δηλ. έλεος ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής δεν μπορούν να κάνουν. Αλλά θα πείτε εδώ κάνουν φιλόλογους γάμα γάμα υπουργείων. Ξεφτιλισμένοι εντελώς...

Έχω μία ιδιαίτερη -ας την πω αν και σιχαίνομαι αυτή τη λέξη- ευαίσθησια στα ζητήματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρίες. (Ας τελειώνουμε με τον ελεεινό όρο "άτομα με ειδικές ανάγκες"). Οι λόγοι είναι πολλαπλά προσωπικοί και πολιτικοί. Τους προσωπικούς δεν θα τους αναφέρω φυσικά και οι πολιτικοί εννοούνται.

Πριν λίγο πέτυχα αυτό στις Αθλιότητες, και παρόλες τις -δεδομένες- πολιτικές διαφωνίες το αναδημοσιεύω. Λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε γράψει αυτό το μικρό σχόλιο στο Κιβώτιο. Το αντιγράφω και αυτό. Τέσσερα χρόνια μετά με καλύπτει απόλυτα.

"Δεν μας έφταναν οι Ολυμπιακοί έχουμε και τους Παραολυμπιακούς από δίπλα. Βέβαια οι παραολυμπιακοί είναι πολύ περισσότερο πολιτικά ορθοί και ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πουν κάτι εναντιόν τους, άλλωστε συνοδεύονται από μία έντονη φιλολογία κοινωνικής ευαισθητοποίησης και άλλες τέτοιες αθλιότητες. Ας πούμε όμως και δύο τρία πράγματα. Πρώτον ελάχιστες κατηγορίες ατόμων με αναπηρίες συμμετέχουν στους αγώνες, δεύτερον η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό πρώην αρτιμελείς που κάποια στιγμή ακρωτηριάστηκαν, και τρίτον ας μην μιλήσουμε για την φιλοσοφία των αγώνων που παραμένει σχεδόν ίδια με αυτή των Ολυμπιακών. Τα παραπάνω είναι απολύτως λογικά, δεν μπορεί ας πούμε κάποιος ο οποίος βρίσκεται υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση και περίθαλψη (νεφροπαθείς, ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκα, άτομα με μεσογειακή αναιμία, κλπ) να μπει σε μία τέτοια κοπιώδη για τον οργανισμό διαδικασία όπως επίσης και μία σειρά ατόμων με εγκεφαλικές αναπηρίες (αν και βέβαια ο Κεντέρης συμμετέχει κανονικά στους αγώνες) δεν βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση ώστε να λάβουν μέρος σε αγώνες. Αυτά βέβαια είναι τα ελάχιστα. Αυτό που είναι όμως το χειρότερο είναι η όλη φιλολογία η οποία έρχεται να ντύσει αυτή την φιέστα. Εκεί που τα άτομα με αναπηρίες ήταν οι κουτσοί, οι στραβοί, τα μογγολάκια, οι παρακατιανοί δηλ. κάποιοι κάτω από τον «μέσο άνθρωπο» τώρα όλοι αυτοί έρχονται να γίνουν άτομα με ειδικές ανάγκες και εξαιρετικές ικανότητες, προικισμένοι και ότι άλλη μαλακία κατεβάσει η κούτρα του κάθε πολιτικά ορθού δημοσιογραφίσκου και πληρωμένου γραφέα. Σε κάθε μία των περιπτώσεων τα άτομα με αναπηρίες τοποθετούνται κάπου έξω από την καθημερινότητα μας, πάνω ή κάτω ελάχιστη σημασία έχει. Το τι χρειάζονται τα άτομα με αναπηρίες ας αφήσουμε να μας το πουν τα ίδια, προς το παρόν ας τους αντιμετωπίζουμε όπως κάθε άλλο άνθρωπο. Ας σταματήσουμε εδώ και ας μην βάλουμε στην μέση το ταξικό και γίνει χαμός."

Ε από ότι φαίνεται αυτό το ταξικό έβαλαν στη μέση οι αγωνιστές εδώ και έγινε ο χαμός. Μπράβο τους.

Σήμερα, λόγω της κοιμήσεως του μπουχέσα το δημόσιο έχει αργία. Δεν μπαίνω στη κουβέντα καλώς ή κακως αν έχει αργία. Γενικώς πάντως αυτό δεν είναι σοβαρό κράτος. Λοιπόν μάθαμε ότι το Υπουργείο Υγείας δεν θεωρεί με εγκύκλιο του τη σημερινή μέρα αργία, αν και ταυτόχρονα εμμέσως στους εργαζόμενους (εκτός από εκείνους που έχουν εφημερία) ζητήθηκε να είναι σε αναμονή αλλά να μην πάνε για δουλειά. Γενικώς αυτό δεν ξέρω αν ισχύει και σε πόσο βαθμό (η πηγή πάντως είναι εργαζόμενος σε νοσοκομείο).

Ε και; Θα πει κανείς... Βασικά ο αρχηγός σκέφτηκε πολύ έξυπνα. Λέγοντας ότι είναι κανονική μέρα το υπουργείο δεν πληρώνει την εφημερία με +75%, αλλά σαν κανονική εφημερία. Πανέξυπνο; Τέλος πάντων αν ισχύει βγάζω το καπέλο στον αρχηγό!!! Ξέρετε πόσα εκατομμύρια εξασφάλισε έτσι για το καλό της δημόσιας υγείας;;;

Στο κτίριο του ΚΑΠΗ Ανωγείων θα στεγάσει η Αστυνομία Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων (ΤΑΕ) με δύναμη 63 ατόμων για τον μόνιμο έλεγχο της περιοχής του ορεινού Μυλοποτάμου, με επίκεντρο τα Ζωνιανά. Ηδη η δύναμη των 63 αστυνομικών πέρασε από ταχύρυθμη τριήμερη εκπαίδευση και ίσως αυτήν την εβδομάδα θα βρίσκεται στην Κρήτη. Οι περισσότεροι είναι εθελοντές με τρίμηνη απόσπαση, που μπορεί να ανανεώνεται.

Σε πρώτη φάση θα εγκατασταθούν στο Ρέθυμνο και θα πηγαινοέρχονται καθημερινά μέχρι να επισκευαστεί και να μετασκευαστεί το οίκημα του ΚΑΠΗ Ανωγείων.

Ελευθεροτυπία 11/12/2007

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Γενική Συνέλευση των απασχολούμενων-χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας στα εργαστήρια και τις ΘΕραπευτικές ΣΥνεργατικές ΜΟνάδες (ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ) του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ» αποφάσισε την πραγματοποίηση πενθήμερης ΣΤΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ από 14/12/2007 έως 20/12/2007 διεκδικώντας:

1. Άμεση καταβολή του πενιχρού ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ επιδόματος (117-176 ευρώ το μήνα), το οποίο ΕΠΑΨΕ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο εδώ και 1 χρόνο, ενώ εμείς συνεχίζουμε να εργαζόμαστε κανονικά, ανασφάλιστοι και χωρίς καμία αύξηση εδώ και πολλά χρόνια.
2. Αύξηση του παραπάνω ποσού (το οποίο για τους περισσότερους από εμάς αποτελεί βασική πηγή εισοδήματος) ώστε να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις ανάγκες μας.
3. Εξομοίωση των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης με τις εργασιακές συνθήκες των θεσμοθετημένων από το Υπουργείο Υγείας, ΚΟΙνωνικών Συνεταιρισμών Περιορισμένης Ευθύνης. (ΚΟΙ.Σ.Π.Ε).

Ο καθένας από εμάς κάνει έναν αγώνα για ένταξη στο κοινωνικό σύνολο και ισότιμη μεταχείριση . Εμείς ανταποκρινόμαστε εδώ και χρόνια στις θεραπευτικές και εργασιακές υποχρεώσεις μας γι’ αυτό ζητούμε και αντίστοιχη αντιμετώπιση από την πλευρά της πολιτείας.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΥΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ «ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ»

Από το Athens Indymedia 13/12/2007

Κάμερες στις παιδικές χαρές ζητάει ο Κακλαμάνης

Εζήλωσε δόξαν «Μεγάλου Αδελφού» ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης και με επιστολή του προς την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ζητεί προκλητικά τη γνωμοδότησή της, προκειμένου να τοποθετήσει κάμερες στις παιδικές χαρές του δήμου!

Ο κ. Κακλαμάνης επικαλείται εν προκειμένω το φαινόμενο των συχνών καταστροφών στις παιδικές χαρές, διατεινόμενος ότι εξαιτίας τούτου «πλήττεται το δικαίωμα των παιδιών στην ανάπαυση και στις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου».

Επιπροσθέτως ο δήμαρχος Αθηναίων υποστηρίζει ότι «το ερώτημα τίθεται στην αρμόδια Αρχή ως προληπτική δράση, επειδή το παιδί αποτελεί ευάλωτη κοινωνική ομάδα και οι φορείς κρατικής εξουσίας οφείλουν να παίρνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για να του εξασφαλίσουν την αναγκαία για την ευημερία του προστασία και φροντίδα».

Στην επιστολή του προς την Αρχή αναφέρει ότι ο Δήμος Αθηναίων διαθέτει περίπου 147 παιδικές χαρές, για τις οποίες υποβάλλονται καθημερινά αιτήσεις αποκατάστασης «βλαβών» με συχνότητα 80 αιτήσεων το μήνα κατά μέσο όρο.

Σύμφωνα με τη δημοτική αρχή, οι «βλάβες» αυτές κατά ένα μικρό ποσοστό οφείλονται σε συνήθεις φθορές και κατά το μεγαλύτερο ποσοστό σε βανδαλισμούς ή κλοπές.

Εν προκειμένω ο κ. Κακλαμάνης ομολογεί την αδυναμία της τεχνικής υπηρεσίας του δήμου να αποκαταστήσει τις «βλάβες».

Απευθυνόμενος στην Αρχή ο δήμαρχος Αθηναίων σημειώνει εν κατακλείδι:

* «Επειδή οι παρεμβάσεις μέχρι σήμερα είναι μόνον κατασταλτικές.

* Επειδή στοχεύουμε σε προληπτικές δράσεις ως πιο αποτελεσματικές.

* Επειδή η πραγματικότητα επιβάλλει άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος.

* Ζητώ να γνωμοδοτήσετε σχετικά με τη λύση της επίβλεψης του χώρου της παιδικής χαράς από κάμερες, εφόσον βέβαια τηρηθούν οι προϋποθέσεις του άρθρου 10 του νόμου 2472/1992».

Ο επικεφαλής της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας στον δήμαρχο Αθηναίων, δήλωσε:

«Λίγες ώρες μόνο μετά την κίνηση της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει τις κάμερες παρακολούθησης, ο Νικήτας Κακλαμάνης έσπευσε να υποστηρίξει επικοινωνιακά την όλη υπόθεση, ζητώντας ουσιαστικά να μπουν κάμερες στις παιδικές χαρές.

Ας προσέξουν κυβέρνηση και δήμαρχος, γιατί δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί η ελληνική κοινωνία σε ένα απέραντο Big brother».

*«Η εγκατάσταση καμερών στις παιδικές χαρές δεν έχει καμιά σχέση με την ασφάλεια και την προστασία των παιδιών. Η ενέργεια του δημάρχου εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική καταστολής του λαϊκού κινήματος και περιορισμού των λαϊκών ελευθεριών», αναφέρει ο επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» Στέλιος Λάμπρου.

Ναρκωμένη Πολιτεία...

Για πολλοστή φορά σε αδιέξοδο το πολύφερνο σύστημα πρόληψης και αντιμετώπισης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Μπροστά στα συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περίπου 400 εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης του ΟΚΑΝΑ, προχωρούν σήμερα σε πανελλαδική απεργία με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα στο υπ. Υγείας και στη Θεσσαλονίκη στο υπ. Μακεδονίας-Θράκης.

Εγκαταλειμμένοι, όχι μόνο οικονομικά με συνεχές κλείσιμο της χρηματοδοτικής στρόφιγγας άρα και απλήρωτοι -πολλοί εδώ και δύο χρόνια- αλλά και θεσμικά έκθετοι, πλέον επιστημονικά απομονωμένοι μετά την αυθαίρετη παύση της επιμόρφωσής τους, οι εργαζόμενοι στα 71 Κέντρα Πρόληψης του κρατικού Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) προχωρούν σε προειδοποιητική απεργία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσουν την κοινωνική απήχηση που έχουν κατακτήσει ύστερα από 11 χρόνια σκληρού έργου στις τοπικές κοινότητες.

Οι εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης θα διαμαρτυρηθούν για ακόμη μία φορά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Κονδύλια

Τα στοιχεία, όπως παρουσιάστηκαν σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, είναι απογοητευτικά:

Ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ μένει καθηλωμένος εδώ και 4 χρόνια. Ζητούνται κονδύλια της τάξης των 60 ή και 75 εκατομμυρίων ευρώ (για το 2008) και το κράτος δίνει έως και 28 εκατομμύρια. Ο ΟΚΑΝΑ, με τα οικονομικά δεδομένα που του παρέχονται, επαναπροσδιορίζει αυθαιρέτως τα ποσά που θα καταβάλλει σε κάθε τομέα του: της λεγόμενης αδιάρρηκτης αλυσίδας πρόληψη-θεραπεία-επανένταξη. Καθώς η χρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης ανήκει κατά 50% στο υπουργείο Υγείας και 50% στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, τα Κέντρα Πρόληψης γίνονται «μπαλάκι» μεταξύ των δύο υπουργείων, που περιμένουν το ένα από το άλλο να κλείσει τις τρύπες... Εχει, μάλιστα, επισήμως ειπωθεί από το υπουργείο Εσωτερικών στους εργαζόμενους ότι δεν δίνουμε τα κονδύλια, για να πιέσουμε το Υγείας να δώσει τα δικά του χρεωστούμενα!

Αποτέλεσμα, πάνω από 6 εκατομμυρία ευρώ χρωστούνται από το 2005 στα κέντρα πρόληψης. Επιπλέον, περικόπτονται στοιχειώδεις λειτουργικές δαπάνες και βέβαια περιστέλλονται οι όποιες δράσεις, ενώ τα περιβόητα μνημόνια συνεργασίας με τα υπουργεία Παιδείας και Αμυνας μένουν ανενεργά και το έργο των επαγγελματιών τής πράγματι νευραλγικής σημασίας πρωτογενούς πρόληψης απαξιώνεται.

Θεσμικά, οι επαγγελματίες πρόληψης δεν κατοχυρώνονται, δεν θεωρούνται ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, δεν έχουν ενιαίο μισθολόγιο, ενώ σήμερα ούτε καν η προγραμματική σύμβαση (για τη συνέχιση της λειτουργίας τους) μεταξύ ΥΠΕΣΔΑ, ΚΕΔΚΕ, υπουργείου Υγείας και ΟΚΑΝΑ δεν έχει προβλεφθεί για το 2008.

Τα ευχολόγια συνεχίστηκαν και στη χθεσινή συνάντηση των εργαζομένων με τον νέο πρόεδρο του ΟΚΑΝΑ κ. Φωτεινόπουλο, που υποσχέθηκε απλώς καταβολή 1,5 εκατομμυρίου ευρώ από τα χρεωστούμενα.

6 νεκροί ζητούν δικαίωση

Σάλο, οργή και ερωτηματικά προκάλεσε στους εργαζόμενους της Κορίνθου η πρωτοφανής δικαστική απόφαση του τοπικού Πλημμελειοδικείου, βάσει της οποίας κηρύχθηκαν αθώοι(!) οι επτά κατηγορούμενοι που παραπέμφθηκαν να δικαστούν ως υπαίτιοι για τη φονική έκρηξη στα Σωληνουργεία Κορίνθου, στις 3 Απριλίου 2003, που είχε αποτέλεσμα τον θάνατο έξι εργατών και τον σοβαρό τραυματισμό τριών, εκ των οποίων ο ένας είναι ακόμη με σοβαρή αναπηρία.

Από τη φονική έκρηξη πριν από 4,5 χρόνια. Η υπόθεση είχε αναβληθεί τρεις φορές. Χθες οι κατηγορούμενοι των Σωληνουργείων Κορίνθου απαλλάχτηκαν
«Μπορεί να μας λένε ότι δεν πρέπει να σχολιάζουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων, όμως θέλω να πω, ως πολίτης και ως πολιτικός, ότι και οι κρίνοντες κρίνονται. Κυρίως δε όταν πλήττεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα, κατά τόσο κατάφωρο τρόπο. Είμαι πραγματικά συγκλονισμένος. Εκφράζω την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μου στις οικογένειες των νεκρών εργατών και των σοβαρά τραυματισμένων. Και καλώ τον υπουργό Δικαιοσύνης και τις αρμόδιες δικαστικές αρχές να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της εργασίας δέχονται πολλαπλές επιθέσεις στο εργασιακό τους καθεστώς και στο εισόδημά τους, και η κυβέρνηση της Ν.Δ. αδιαφορεί, ουσιαστικά, για την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά», δήλωσε οργισμένος, σχολιάζοντας την απίστευτη δικαστική απόφαση, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Π. Μπεγλίτης.

Υπενθυμίζεται ότι μετά τη δικαστική έρευνα για το τραγικό δυστύχημα, οι παραλείψεις των αρμοδίων χαρακτηρίστηκαν ως πλημμελήματα και όχι κακουργήματα και παραπέμφθηκαν να δικαστούν οι: Αθαν. Μητρόπουλος (ιδρυτής και πρόεδρος του Δ.Σ.), Κων. Μητρόπουλος (διευθύνων σύμβουλος), Αντ. Περγαλιώτης (υπεύθυνος διευθυντής του εργοστασίου), Κων. Μανιάτης (προϊστάμενος παραγωγής), Χρ. Σιαμμάς (εργοδηγός βάρδιας), Παν. Λιούσκος (υπεύθυνος ηλεκτρολογικής συντήρησης) και Κων. Παπαχριστόπουλος (υπεύθυνος μηχανικός συντήρησης και τεχνικός ασφαλείας).

Οι ανωτέρω παραπέμφθηκαν να δικαστούν με την κατηγορία ότι με τις παραλείψεις τους προκάλεσαν τον θάνατο των: Σωτηρίου Βορινιώτη, Γιάννου Παύλου, Χρήστου Κυριλή, Αθανάσιου Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνου Σπυρίδου και Ευάγγελου Πουλή, καθώς και το σοβαρό τραυματισμό των Θεόδωρου Γιάννου, Σταύρου Σταθόπουλου και Δημητρίου Μαναβή.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, βασική αιτία του θανάτου των έξι εργατών, οι οποίοι -όπως αναφέρεται- δεν διέθεταν την απαιτούμενη από τον νόμο άδεια χειριστού συστημάτων οξυγονοκοπής - οξυγονοκόλλησης, αποτελεί η έλλειψη ειδικών βαλβίδων αντεπιστροφής και φλογοπαγίδων στα συστήματα κοπής για την αντιμετώπιση του κινδύνου από αναρρόφηση καυσίμου αερίου μίγματος και φλόγας προς τα δοχεία πίεσης ασετυλίνης και οξυγόνου. Πρόκειται για ένα φτηνό εξάρτημα το οποίο δεν κοστίζει πάνω από 15 ευρώ.

Η αθώωση των εφτά κατηγορουμένων προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση των συγγενών των θυμάτων, αλλά και των εργαζομένων στην επιχείρηση. «Οι κατηγορούμενοι δεν δικάστηκαν ούτε μια μέρα, έτσι για τα μάτια του κόσμου... Αυτή είναι η Δικαιοσύνη στη χώρα μας;», δήλωσε οργισμένος ο Χ. Τσούμαλης, πρώην εργαζόμενος στο εργοστάσιο του τρόμου.

«Η δικαστική απόφαση είναι προκλητική και αποτελεί μνημείο ασέβειας απέναντι στους έξι συναδέλφους μας που χάθηκαν τόσο άδικα την ώρα της εργασίας τους. Εμείς θα παλέψουμε μέχρι το τέλος για τη δικαίωσή τους», δήλωσε στην «Ε» ο πρώην εκπρόσωπος των εργαζομένων Αντώνης Ηλίας και κατήγγειλε ότι στο δικαστήριο κάποιοι πρώην εργαζόμενοι για άγνωστους λόγους κατέθεσαν υπέρ της εταιρείας.

Χθες το μεσημέρι εργάτες των Σωληνουργείων Κορίνθου μαζί με τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου, Νίκο Πετρόπουλο, έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας στον εισαγγελέα Κορίνθου για την απαράδεκτη και προκλητική -όπως τη χαρακτηρίζουν- δικαστική απόφαση ζητώντας την άσκηση έφεσης. «Η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση αποτελεί ασέβεια προς την αξία της ανθρώπινης ζωής», δήλωσε στην «Ε» ο κ. Πετρόπουλος και πρόσθεσε ότι πήραν τη διαβεβαίωση του εισαγγελέα ότι η δίκη θα ξαναγίνει.

Για την αθώωση των επτά υπευθύνων των Σωληνουργείων Κορίνθου εξέδωσε ανακοίνωση και η ΓΣΕΕ.

Οπως καταγγέλλει, έπειτα από 4,5 χρόνια και 3 αναβολές και παρά τα πορίσματα, την εισαγγελική πρόταση και τις καταθέσεις των μαρτύρων, το δικαστήριο προχώρησε σε απαλλακτική απόφαση.

«Πρόκειται για προκλητική απόφαση ασέβειας και περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής και της ασφάλειας των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ ζητεί από τον εισαγγελέα της έδρας την άσκηση του δικαιώματός του, για την αναίρεση αυτής της προκλητικής και άδικης δικαστικής απόφασης. Η ανθρώπινη ζωή και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι πάνω από τα κέρδη των επιχειρήσεων», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Όλα είναι από την Ελευθεροτυπία της 7/12/2007.

Σε μερικές μέρες είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Θα διαβάσουμε λοιπόν τις ετήσιες αναφορές στις εφημερίδες, θα δούμε καμιά τραγουδάρια να τραγουδάει και όλα εντάξει. Όλα εντάξει;

Η ασθένεια. Η οποιαδήποτε ασθένεια είναι κοινωνική κατασκευή. Φτιάχνεται δηλ. μέσα στην ιστορικότητα της κοινωνικής εξέλιξης, και από την στιγμή που η ιστορική εξέλιξη είναι η συγκεκριμένη καπιταλιστική συνθήκη πολύ φοβάμαι ότι το μισό της ασθένειας είναι το κέρδος. Για να το πω πιο ρητά: Τουλάχιστον το μισό του λόγου περί ασθένειας σήμερα είναι κατασκευασμένο από τις φαρμακοβιομηχανίες και τους γιατρούς. Δεν υπάρχει πιο αισχρό παράδειγμα πάνω σε αυτό από την "ψυχιατρική". "Επιστήμονες" με περισσή ευκολία βάζουν και βγάζουν συμπεριφορές από τον κατάλογο ψυχικών ασθενειών. Είναι νομίζω γνωστή λίγο πολύ σε όσους διαβάζουν εδώ η κριτική του ρεύματος της αντί-ψυχιατρικής. (Εμένα η κριτική μου ήταν πάντα πολύ απλή: Δεν υπάρχει ψυχή και άρα δεν μπορεί να υπάρξει ιατρική επί πράγματος που δεν υφίσταται.) Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για τις υπόλοιπες ασθένειες. Ένα πολύ απλό παράδειγμα: σε ένα σωρό τηλεοπτικά περιοδικά είναι γεμάτα με διαφημίσεις για χάπια για την εμμηνόπαυση. Έτσι μία φυσιολογική διαδικασία του γυναικείου σώματος αποκτά σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά μίας ασθένειας και άρα κέρδη για την τσέπη μερικών.

Τέλος πάντων κάθε ασθένεια είναι και λόγος, δηλ. προπαγάνδα και διαφήμιση στην καλύτερη απόπειρα ελέγχου και τρομοκρατίας στην χειρότερη.
Με το ΑΙDS συμβαίνουν τα χειρότερα. Εκεί που πραγματικά είναι ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, δηλ. την υποσαχάρια Αφρική ελάχιστα λέγονται ή γίνονται εκτός από την στυγνή εκμετάλλευση αυτών των περιοχών από τις φαρμακοβιομηχανίες που πουλάνε τα αντιρετροικά φάρμακα. Ενώ στη δύση, είναι ναι μεν πρόβλημα, αλλά πολύ πιο περιορισμένο από όσο το ήθελε η φιλολογία της ασθένειας πριν 10,15 και 20 χρόνια.

Έτσι η βασική τους δουλειά εδώ είναι να προσπαθούν να μας τρομοκρατούν. Δύο τελευταία παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Όχι δεν είναι κάνα 7ΜερεςΤV ή Espresso είναι η έγκυρη Ελευθεροτυπία και η politically correct Athens Voice. Διαβάζουμε λοιπόν στην Ελευθεροτυπία αυτό εδώ: Το AIDS θεριεύει πάνω στην δική μας άγνοια. Στο άρθρο μας λέει τα τελευταία νέα από το "μέτωπο". Μόνο που στα τελευταία νέα από το μέτωπο όλως παραδόξως τα 3/4 του κειμένου είναι το πόσο καλά είναι τα αντιρετροικά φάρμακα. Ενώ έχουμε μόνο έναν αριθμό και αυτός δεν είναι καν απόλυτος. Ένα ίσως 20%... Μάλιστα κατα τα άλλα τα ΜΜΕ φροντίζουν για την ενημέρωση μας. Και η ενημέρωση μας δεν είναι βάλε προφυλακτικό ας πούμε, είναι τι καλά που είναι τα φάρμακα. Περίεργο... Δεν έδωσα συνέχεια στην σκέψη μου και δεν θα έδινα αν δεν έβλεπα και μία αισχρή, απαράδεκτη και σεξιστική διαφήμιση στην Athens Voice...

Η διαφήμιση δείχνει ένα τύπο από πλάι και πίσω και μία γυναίκα να πάει να τον αγκαλιάσει κρατώντας μία τσάντα από ψώνια. Καi γράφει στη μέση "Τι δώρο του έφερες; Για να μάθεις κάνε το τεστ!" Και από κάτω "2 άτομα κολλάνε ΗΙV κάθε μέρα στην Ελλάδα" (δίπλα έχει έναν αστερίσκο που παραπέμπει στο εξής: 485 νέα περιστατικά εκδηλώθηκαν από 1/1/2006 εώς 31/10/2006 στην Ελλάδα. Πηγή Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων). Και τέλος κάνε το τέστ ανώνυμα και δωρεάν.

Η "διαφήμιση-κοινωνικό μύνημα" παρουσιάζει την γυναίκα σαν την απειλη του άντρα. Απαράδεκτο. Επιστημονικά. Κοινωνικά. Πολιτικά. Αυτό είναι νέτη σκέτη προπαγάνδα. Είναι ο πιο άθλιος και ο πιο απαράδεκτος σεξισμός. Τα προτυπα από όπου αντλεί η διαφήμιση τους συμβολισμούς είναι γνωστά. Η γυναίκα είναι φορέας του κακού. Η παλιά καλή χριστιανική άποψη 2.000 ετών γιατί να το παίξουμε πρωτότυποι; Δεν ξέρω αν πρέπει ή όχι να αναλύσω την σειμειολογία της διαφήμισης όπως και την σημασία της παραπάνω. Θα πω μόνο το εξής τραβώντας την λογική τους στα άκρα. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το 1/5 (το 19,5 των δηλωθέντων κρουσμάτων HIV συνολικά) των ασθενών. Και επίσης είναι γνωστό ότι η ετεροφυλόφιλη επαφή είναι ο λιγότερο διαδεδομένος τρόπος σεξουαλικής μετάδοσης. Και όπου τα νούμερα μας λένε ότι το 12,1 % των ανδρών μολύνθηκε από ετεροφυλόφιλη επαφή ενώ στις γυναίκες το ποσοστό είναι 67,8%. Με απλά λόγια αυτοί που απειλούνται από την ετεροφυλόφιλη επαφή δεν είναι οι αντρες αλλά οι γυναίκες. (Όλα τα νούμερα είναι από το επιδημιολογικό δελτίο του ΚΕΕΛΠΝΟ.)

Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό η διαφήμιση κάτω κάτω έχει την ευγενική χορηγία της Gilead. Τι είναι αυτή; Απλά μία φαρμακευτική που πουλάει φάρμακα για το AIDS/HIV. Να υποθέσουμε ότι είναι και η εταιρεία που πουλάει τα τεστ διάγνωσης στο κράτος; Απλά πράγματα έτσι δεν είναι; Ο στόχος της "διαφήμισης-κοινωνικού μυνήματος" όμως δεν είναι οι άντρες. Ο στόχος είναι οι γυναίκες, οι οποίες προφανές κάνουν πιο λίγες διαγνωστικές εξετάσεις, και έτσι μέσω αυτής της "διαφήμισης-κοινωνικού μυνήματος" προσπαθούν να τις πείσουν να κάνουν περισσότερα...

Ότι δηλαδή προσπαθούν να κάνουν και οι διαφημίσεις για σερβιέτες...

Προχτές έβαλα δύο ειδήσεις από κάτω. Σχεδόν τυχαία, αλλά αυτή η τυχαιότητα μάλλον δεν υφίσταται. Τι μπορεί να είναι τυχαίο στις μέρες μας; Τα προβλήματα του κράτους πρόνοιας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. Στις μέρες που περάσαν έπεσαν στα υπόψην μου δύο σχετικές ανακοινώσεις. Μία από γενικούς γιατρούς στην Κατερίνη και μία από εργαζόμενους στην ψυχική υγεία. Τις αναδημοσιεύω γιατί αν και μικρές ή ίσως ασήμαντες είναι ευχάριστες ειδήσεις. Όποιος ωστόσο ενδιαφέρεται για μία ανάλυση πάνω στο κράτος πρόνοιας μπορεί να ανατρέξει στο Κιβώτιο εδώ και εδώ.

***

***

Τα σωματεια εργαζομενων στις μοναδες υλοποιησης της ψυχιατρικης μεταρρυθμισης (νπιδ) εξαγγελλουν κηρυξη 24ωρης απεργιας στις 20 Νοεμβριου 2007 και διαμαρτυρια στο υπουργειο υγειας και κοινωνικής αλληλεγγυης.

Πάνω από 2 χρόνια βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα σοβαρά προβλήματα υποχρηματοδότησης που αντιμετωπίζουν οι μονάδες υλοποίησης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης του προγράμματος «Ψυχαργώς». Καθυστερήσεις μισθών από 4 έως 6 μήνες, απολύσεις και εξαναγκαστικές παραιτήσεις, υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, απειλές λουκέτου στις δομές που εργαζόμαστε. Η ανασφάλειά των εργαζομένων εντείνεται και η φροντίδα των ψυχικά ασθενών φθίνει. Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που είχε σα σκοπό την αποασυλοποίηση και την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων οι οποίοι για χρόνια ζούσαν σε συνθήκες απάνθρωπες έχει στην ουσία εγκαταλειφθεί. Η πρόληψη για την ψυχική υγεία και η ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινωνίας έχει παγώσει.Η πολλά υποσχόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα λειτουργούσε εύρυθμα μέχρι το 2004 δηλαδή μέχρι τη λήξη της συγχρηματοδότησης από την Eυρωπαϊκή Ένωση. Το ελληνικό κράτος δεσμεύθηκε να χρηματοδοτεί το πρόγραμμα μέσω του τακτικού προϋπολογισμούγια τουλάχιστον 10 χρόνια μετά τη λήξη της συγχρηματοδότησης.Αντ’ αυτού η κυβέρνηση περικόπτει από το 2005 έως και σήμερα τη χρηματοδότηση όλο και περισσότερο: το 2005 το έλλειμμα ήταν 1,2 εκατ. ευρώ, το 2006 το έλλειμμα ήταν 5 εκατ. ευρώ και το 2007 το έλλειμμα αγγίζει τα 20 εκατ. ευρώ. Το συνολικό έλλειμμα ανέρχεται στο 42% της χρηματοδότησης. Έως τώρα το Υπουργείο Υγείας σε περιόδους εντάσεων και κινητοποιήσεων έβρισκε έκτακτες επιχορηγήσεις για να κατευνάσει την οργή των εργαζομένων και δεν δρομολόγησε την ουσιαστική ρύθμιση του προβλήματος. Ο τακτικός προϋπολογισμός είναι πολύ χαμηλός και οι «λύσεις» που ισχυρίζεται το Υπουργείο πως έχει δώσει αφορούν τη συνεργασία των δομών με τα ασφαλιστικά ταμεία για να λαμβάνουν τα έξοδα νοσηλίων για τους ασθενείς, κάτι που ούτε εύκολο είναι να υλοποιηθεί, ούτε σύντομο, ούτε επαρκείς όροι έχουν τεθεί, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν αποδεχτεί. Η άλλη «λύση» του Υπουργείου είναι να δοθεί το ποσοστό 2% από χρήματα για τις προμήθειες νοσοκομείων, που όμως δεν είναι γνωστό πότε θα υλοποιηθεί. Στο μεταξύ χιλιάδες εργαζόμενοι παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα απλήρωτοι και δεν έχουν καμία αυταπάτη ότι υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση του προβλήματος. Διανύουμε τη Β΄ φάση του «Ψυχαργώς» σε κλίμα αβεβαιότητας, ενέσιμων παρεμβάσεων χωρίς σχεδιασμένη πολιτική εξασφάλισης των απαραίτητων πόρωνγια την απρόσκοπτη και ποιοτική συνέχιση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.Επιπλέον τα εργασιακά μας δικαιώματα συρρικνώνονται, όπως άλλωστε συμβαίνει σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους σε όλα τα επίπεδα (μισθοί, ελαστική εργασία, ασφαλιστικό, συμβάσεις ορισμένου χρόνου). Οι εργαζόμενοι και τα Σωματεία στα ΝΠΙΔ του «Ψυχαργώς»πραγματοποίησαν ανοιχτή σύσκεψη στις 9|11και αποφάσισαν ότι πολλά μπορούμε να κερδίσουμε αντιδρώντας ενωμένοι ενεργητικά στα προβλήματα παρά παραμένοντας παθητικά μέσα σε συνθήκες που άλλοι δημιουργούν για μας. Γι’ αυτό προκύρηξαν 24ωρη απεργία και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υγείας, ζητώντας ταυτόχρονα συνάντηση με τον υπουργό ώστε να πάρει θέση και να δεσμευτεί για την επίλυση των οικονομικών και θεσμικών μας αιτημάτων. Η κινητοποίηση στις 20 Νοεμβρίου είναι η πρώτη που γίνεται συντονισμένα με πρωτοβουλία των εργαζομένων από όλη την Ελλάδα και αναμένεται να είναι μαζική και δυναμική!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

§Απόδοση ΤΩΡΑ όλων των δεδουλευμένων για να βγουν οι συνάδελφοι και οι οικογένειές τους από την οικονομική ασφυξία.
§Πολιτική δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης για ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων χρηματοδότησης και λειτουργίας των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.
§Ανάληψη της ευθύνης από τις διοικήσεις των φορέων για τη μηνιαία καταβολή των δεδουλευμένων των εργαζομένων.
§Άμεσες προσλήψεις για ουσιαστική και εύρυθμη λειτουργία των δομών.
§Σύσταση επιτροπών ελέγχου με τη συμμετοχή εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων για την οικονομική και διοικητική διαχείριση.
§Συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους τους εργαζόμενους προκειμένου να διασφαλιστούν τα εργασιακά τους δικαιώματα και η ποιοτική θεραπευτική συνέχεια στις δομές. Εκπαίδευση και επιμόρφωση με κόστος του κράτους.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 8.30 π.μ
ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ