Ex Drummer


Πρόσφατα παρακολούθησα ύστερα από προτροπή μιας φίλης που ζει στο εξωτερικό την ταινία Ex Drummer του βέλγου Koen Mortier -πηγαίνετε εδώ για πληροφορίες- , και μιας και έχω πάρει τον αέρα στις κινηματογραφικές αναλύσεις (βλ. Sweet Movie), λέω να κάνω και εδώ μία αναφορά.

Η πρώτη μου επαφή με την ταινία ήταν το soundtrack, που η καλή αυτή φίλη φρόντισε να με προμηθεύσει. Το ίδιο το soundtrack είναι η αλήθεια μου προξένησε άμεσα το ενδιαφέρον και έκανα μία βόλτα στα τορρεντάδικα όπου βρήκα την ταινία όπου ένα καλό παληκάρι έκανε τον κόπο να ανεβάσει. Γενικώς για την ταινία δεν ήξερα τίποτα προτού την δω. Και η φίλη δεν φρόντισε να με κατατοπίσει. Άλλωστε και να διάβαζα πάλι έξω θα έπεφτα.

Ας πάμε όμως στην υπόθεση. Τρεις τελειωμένοι τύποι κάνουν μία επίσκεψη σε έναν πρωήν επιτυχημένο ντράμμερ και νυν επιτυχημένο συγγραφέα και του ζητάνε να παίξει στην μπάντα τους. Ακολουθώντας την ροκ εν ρολ παράδοση του λένε ότι όλοι πρέπει να έχουν μία αναπηρία για να είναι στην μπάντα. Περιγράφω τις αναπηρίες των τριών φίλων μας. Ο τραγουδιστής είναι ένας εξαιρετικά βίαιος τύπος, που μισεί τις γυναίκες και τη βρίσκει να τις βαράει άσχημα. Μμμ... αν και όταν λέω να τις βαράει άσχημα μάλλον εννοώ ότι τις σκοτώνει, αν και στην ταινία αυτό δεν έχει ιδιαίτερο βάρος. Ο κιθαρίστας είναι ένας ψηλός ξερακιανός καραφλοχαίτας βαρύκοος και πρεζάκι, με μία γυναίκα και ένα μωρό στην ίδια δυστυχώς κατάσταση με αυτόν. Ο μπασίστας είναι ένας ομοφυλόφιλος πιτσιρικάς με ημιπαράλυτο (;;;) το δεξί χέρι (το οποίο παρεπιμπτώντος είναι συνεχώς σε μία στάση σαν αυτή που έχουν όντως κάποιοι μπασίστες το χέρι τους όταν παίζουν δηλ. ευθυγραμμισμένο και ακίνητο πάνω στις χορδές).

Αρχίζει λοιπόν να ξεδιπλώνεται η ιστορία. Οι τρεις τύποι ζουν σε άθλια σπίτια και σε άθλιες ζωές ο τέταρτος είναι ένας κυριλέ εναλλακτικός τύπος. Ο οποίος στο ερώτημα της φιλενάδας του γιατί πάει και μπλέκει με αυτούς τους τελειωμένους δίνει την απάντηση: Θέλω να δω τις βρώμικες και άσχημες ζωές τους ξέροντας ότι μπορώ ανά πάσα στιγμή να επιστρέψω στον κόσμο μου.

Ο τέταρτος της παρέας σαν ο πιο συγκροτημένος στο όλο χάος αρχίζει σιγά σιγά να χρησιμοποιεί τους υπόλοιπους, με έναν τρόπο που στην αρχή δεν είναι καθόλου σαφής αλλά στην συνέχεια αρχίζει να ξεδιπλώνεται. Ο συγγραφέας μας κάπου προς το τελός κάνει την άλλη ιστορία για να μαζέψει το υλικό του για το επόμενο μυθιστόρημα του. Και ενώ παράλληλα ξεδιπλώνονται οι ιστορίες και τα βίτσια των υπολοίπων, ταυτόχρονα και στο φόντο ξετυλίγεται η ιστορία και το βίτσιο του συγγραφέα μας.

Αφήνω την πλοκή όμως για να πάω λίγο στην ουσία. Η ταινία είναι ισοπεδωτική. Η ταινία σε γαμάει. Η ταινία είναι μία εξαιρετικά βίαιη ταινία. Η ταινία κάνει το Κουρδιστό Πορτοκάλι να φαίνεται μία αθώα υποσημείωση στο δοκίμιο της βίας, και το Trainspotting ένα πολύ καλό βιντεάκι για τα τραγούδια της Shakira. (Για να φέρω μερικά απλά και σχετικά γνωστά παραδείγματα.) Η βία της ταινίας δεν είναι ένα φορμαλιστικό τρικ, δεν "δείχνει" τόση βία, είναι πολύ περισσότερη αυτή η οποία υπαινίσσεται. Και είναι ακόμα πιο έντονη σαν αναπαράσταση της βίας επειδή δεν είναι η μακρινή βία ενός πεδίου μάχης, εξωγήινων, μαφιόζων και υπερηρώων και ούτε η μαζική κοινωνική βία των χούλιγκαν ή των εξεγερμένων ας πούμε. Είναι η καθημερινή, μόνιμη και συνεχής βία που καλύπτει τα 24ωρα μας. Είναι η βία που είναι θεμέλιο στην ζωή των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Είναι η βία στην οποία αυτός που ασκεί βία είναι ταυτοχρόνως και θύμα της. Και μάλλον είναι πολύ περισσότερο θύμα παρά θύτης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα πρόσωπα σχεδόν του εργού ασκούν κάποια στιγμή ή ασκείται κάποια στιγμή πάνω τους βία. Ο μοναδικός που αποτελεί εξαίρεση είναι ο αγαπημένος μας συγγραφέας. Στον οποίον δεν ασκείται μάλλον καμία βία, και οποίος αφού στο τέλος έχει γαμήσει όλους τους υπόλοιπους, αυτός απολαμβάνει ένα γαμήσι με την γκόμενα του.

Όπως ξαναείπα παραπάνω η ταινία είναι ισοπεδωτική. Η ταινία δεν αφήνει κανένα διέξοδο. Το μοναδικό διέξοδο της ταινίας είναι ο συγγραφέας μας, ο οποίος είναι ο χειρότερος από όλους. Το σοκαριστικό τώρα της ταινίας δεν ήταν ότι δεν είχε ευχάριστο τέλος. Πέρασα κάνα δύο μέρες προσπαθώντας να σκεφτώ τι ήταν αυτό που με φόβισε. Σίγουρα με φόβισε αυτή η ευρεία προσωπική βιαιότητα στις ζωές των ηρώων. Σίγουρα με φόβισε η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής (όχι απαραίτητα επαναστατικής έτσι;). Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που πραγματικά με φόβισε ήταν η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικότητας. Σε όλη την ταινία είναι ΟΛΟΙ εναντίον ΟΛΩΝ. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως συνδετικός ιστός των ατόμων. Δεν υπάρχει η παραμικρή κοινότητα. Ακόμα και στο επίπεδο του σεναρίου όπου η μπάντα κάνει πρόβες προκειμένου για να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό τοπικών συγκροτημάτων, κανένας δεν εκφράζει άμεσα ούτε ίχνος επιθυμίας να γίνει ροκ σταρ. Η όλη προσπάθεια τους στον διαγωνισμό μοιάζει πολύ περισσότερο με ένα ξύλο από ένα ναυάγιο που πιάστηκαν λίγο πριν πνιγούν. Είναι η τελευταία τους δυνατότητα να αποδείξουν ότι υπάρχουν για κάποιο λόγο. Και ο φόβος μου καθώς προσπαθώ να τον συνδέσω με την ίδια την ταινία γίνεται ολοένα και πιο έντονος, γιατί διαπιστώνω καθώς ανακαλώ συνεχώς στη μνήμη μου σκηνές και τις παράλληλες ιστορίες ότι δεν υπάρχει ούτε η πιο στοιχείωδης κοινωνικότητα. Ακόμα και ο πιο βασικός πυρήνας της η οικογένεια είναι ένα μεγάλο αστείο μέσα στην ταινία. Δεν υπάρχει καν μία κοινωνικότητα των κακών, ενάντια στους οποίους πολεμά ο ηρώας και νικάει.

Η μόνη κοινωνικότητα που εμφανίζεται στην ταινία και αυτό την κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καθότι δεν είναι μία απλή αναφορά αλλά κάτι που κάνει ξανά ξανά την εμφάνιση του, είναι το εξής. Σε κάποια στιγμή κάποια γνωστή του συγγραφέα τον παίρνει τηλέφωνο και του λεει ότι θέλει να κάνει μία έρευνα πάνω στην "collective sorrow" (να το πω συλλογική θλίψη;) με αφορμή το θάνατο του βασιλιά του Βελγίου. Και το κάνει την ερώτηση που ήταν, πως έμαθε και πως ένιωσε όταν έμαθε ότι πέθανε ο βασιλιάς του Βελγίου. Αυτό μετά ο συγγραφέας μας το παίρνει και ρωτάει όλους τους υπόλοιπους το ίδιο. Για να αποδείξει ότι ακόμα και αυτή η τελευταία και "ανώτερη" (ιεραρχικά) κοινωνικότητα είναι μία κατεστραμμένη υπόθεση.

Η ταινία φυσικά έχει πολλαπλές αναγνώσεις σε πολλά επίπεδα. Η κάθε μία ιστορία είναι και μία ανάγνωση. Ας πούμε άφησα εντελώς απέξω το κεντρικό μάλλον ζητούμενο της ταινίας που είναι η όλη στάση του κεντρικού ήρωα. Η σχέση του καλλιτέχνη με την πραγματικότητα κλπ κλπ. Εξαιρετικά ενδιαφέροντα φυσικά μιας και το παρουσιάζει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο αλλά νομίζω είναι κάτι ειπωμένο πολλές φορές.

Τέλος πάντων, ψάξτε αυτή την ταινία και έχετε το νου σας αν την πετύχετε κάπου. Αξίζει τον κόπο.

Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό και να μην βάλω ένα κομμάτι από το soundtrack. Ορίστε... Μία διασκευή του Mongoloid που πάντα ήθελα να ακούσω.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA


Ο ΠάνωςΚ. αναρωτιόταν εδώ τι άλλο έχει βγάλει το Βέλγιο εκτός από τα ανθρακωρυχεία και τους Deus. Νομίζω του λύσαμε την απορία.

Τέλος εδώ μπορείτε να δείτε διάφορες σκηνές από την ταινία.

Γιατί μπαμπά;

Μπορεί κανείς από τους ιστοριοδίφεις αναγνώστες τούτου εδώ του ταπεινού ιστολογίου να απαντήσει δύο πολύ απλά ερωτήματα;

1. Γιατί ως κράτος και ως έθνος έχουμε 2 (δύο) εθνικές εορτές; Ποια είναι η παγκόσμια τακτική επί του φαινομένου;

2. Πως και γιατί καθιερώθηκε η 28η 10ου ως εθνική εορτή;

Δηλώνω ειλικρινά ότι δεν γνωρίζω τις απαντήσεις.


Είμαστε τώρα στις αρχές του 2005. Είμαι κάνα 6μηνο στη δουλειά και τα πράγματα έχουν στρώσει. Εκεί γύρω στον Φλεβάρη πέρνω και τη χρωστούμενη άδεια από την προηγούμενη χρονιά (η πρώτη μου άδεια μέσα σε 20 περίπου μήνες δουλειάς μαζί με την προηγούμενη δουλειά μου). Αφού ξεκουράστηκα επανήλθα ανανεωμένος για εργασία. Η κατάσταση όμως στο μαγαζί έχει αλλάξει. Η δεύτερη 8ωρη χτυπάει συνέχεια αναρρωτικές, έλειπε ήδη 2 βδομάδες και μέσα σε κάνα 2μηνο ανάθεμα και αν είχε έρθει μία βδομάδα για δουλειά. Σημείωση, όλον αυτό τον καιρό που έλειπε δεν έφερε ούτε ένα χαρτί γιατρού. (Νομίζω κάνα δύο χαρτιά από ιδιώτες έφερε και τίποτε άλλο). Όταν επέστρεψε φυσικά αρχές Μάρτη και δούλευε κανονικά για δύο βδομάδες την απολύσανε. Τέλος πάντων η συνάδελφος αυτή ήταν μεγάλη ιστορία. Νομίζω θα πρέπει να αναφέρω κάνα δύο περιστατικά της "σχίζο" κατάστασης της. Τον Σεπτέμβρη του 2004 έγιναν τα γνωστά σκηνικά στην Ομόνοια με τα μαχαιρώματα των φασιστών. Κάνα δύο μέρες μετά η κοπέλα αυτή μου λέει στη δουλειά ότι κατέβηκε με το γκόμενο της και έδερνε αλβανούς. Εγώ έμεινα μαλάκας. Τέλος πάντων γενικώς δεν είχα και ιδιαίτερες σχέσεις μαζί της όχι τόσο για αυτό αλλά επειδή με έχωνε με τρέλλα. Σε κάποια φάση εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, είμαστε μαζί απογευματινή βάρδια, και έχει πιάσει κουβέντα με μία γυναίκα -Αλβανίδα- την οποία και προφανώς την ξέρει πολύ καλά. Σε κάποια φάση τη βλέπω λοιπόν, να παίρνει ένα παιχνίδι (καμιά 10αριά ευρώ), να το χτυπάει στο ταμείο της και χωρίς να παίρνει χρήματα να το δίνει στο πιτσιρίκι της Αλβανίδας!!! Εγώ έχω μείνει μαλάκας, κυρίως επειδή δεν περίμενα κάτι τέτοιο απο αυτήν. Όταν μετά την ρωτάω γιατί; Μου απαντάει "Ντάξει μωρέ τη συμπαθώ...". Δεν το συνέχισα παραπέρα να διερευνήσω τις αντιφάσεις του προλεταριάτου... Τέλος πάντων η Ν. απολύεται. Μετά από καμιά βδομάδα μας είπε ότι το ήθελε... οπότε...

Στην θέση της Ν. ήρθε η Ζ. Μία μικροκαμωμένη αλλά γεροδεμένη κοπέλα πανέξυπνη. Την παίρνω απο κοντά να συνάψω τις συμμαχίες μου όπου μαζί με την Φ. την 4ωρη κάνουμε ήδη τον πρώτο καιρό μία φράξια. Εγώ τον Μάρτη προάγομαι από απλός 8ωρος σε συνυπεύθυνο, ουάου!!! (Έχει και άλλη επαγγελματική εξέλιξη πιο κάτω). Αρχές Απρίλη η επόπτρια μας λέιπει σε άδεια 2 βδομάδων. Έρχεται να την αντικαταστήσει μία άλλη που την δοκιμάζανε για επόπτρια. Εκείνη η εβδομάδα ήταν 5 κολασμένες μέρες.

Ημέρα πρώτη. Οι ταμιακές έχουν κάτι προβλήματα με το λογισμικό. Είναι εκεί αυτή η βλαμμένη όλη μέρα και προσπαθεί να περάσει κάτι προγράμματα. Αφού μας έχει σπάσει τα νέυρα όλη μέρα στο τέλος βγάζει στο ταμείο της Ζ. ένα έλλειμα 200 τόσα ευρώ. Η Ζ. ούτε μήνα στη δουλειά έχει πλαντάξει στο κλάμα. Εγώ της λέω να μην ανυσυχεί και της λέμε μαζί με την υπεύθυνη ότι αν της πουν αν το πληρώσει θα της καλύψουμε όλοι μαζί το ελλειμα. Εγώ ήδη έχω αρχίσει να φορτώνω με την αντικαταστάτρια. Η υπέυθυνη 15 χρόνια στην δουλειά έχει μία στάση ντάξει 2 βδομάδες είναι θα περάσουν... Εγώ λέω να πάει να γαμηθεί η μαλακισμένη που θα μας το παίξει και καμπόση.

Ημέρα δεύτερη. Από το πρωί που είναι πάλι εκεί αρχίζει και σκούζει και φωνάζει. Οκ λες τη γράφω, μα δεν μπορείς να δουλέψεις με μία μαλακισμένη η οποία μέσα σε 2 μέρες θέλει να αλλάξει ΟΛΟ τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το μαγαζί. Η υπεύθυνη μου λέει, λέγε εσύ ναι και μετά όταν φύγει θα τα κάνουμε όπως θέλουμε. Όχι λέω εγώ πρέπει να μπει στη θέση της. Στις 12 που έρχεται η Ζ. είναι έτοιμη να δηλώσει παραίτηση. 'Ντάξει ήταν μία ξύπνια κοπέλα και μία χαρά άτομο και ήταν μεγάλη ΜΑΛΑΚΙΑ να χάσεις μία δουλειά από μία μαλακισμένη που (μεταξύ μας) έφαγε μάλλον η ίδια το 200άρι. Η υπόλοιπη μέρα κυλάει ήσυχα, μιας και φεύγει να πάει σε άλλο μαγάζι.

Ημέρα τρίτη. Μονομαχία στην κάβα των αναψυκτικών. Όλη τη μέρα είναι πάλι στο μαγαζί η αντικαταστάτρια. Και μας έχει σπάσει τα νεύρα. Εμείς της αντιγυρίζουμε τον ψυχολογικό πόλεμο. Λέμε αστεία, χασκογελάμε και την γράφουμε κανονικά. Σε κάποια φάση φωνάζει από το γραφείο "Συρραπτικό, συρραπτικό... συρραπτικό ρε!!!". Λέω στη Ζ. κάτσε πάω. Πάω χωρίς το συρραπτικό και της λέω "Τι έγινε καρφώθηκες με το συρραπτικό; Τι φωνάζεις;". "Φέρε μου ένα συρραπτικό και άσε τις εξυπνάδες". "Α συρραπτικό θέλεις" λέω εγώ "ε σήκω να το πάρεις." και φεύγω. Όταν λέμε λύσσα κακιά η τύπισσα, εννοούμε λύσσα κακιά. Λίγο πιο μετά εκεί που έβαζα αναψυκτικά διαπίστωσα ένα λάθος. Κάποιος είχε γεμίσει το ράφι με τις κόκα κόλες σε λάθος θέση!!! Όχι τίποτα αλλά να μετακινείς 90 μπουκάλια κοκα κόλα σε άλλο σημείο στις 3 το μεσημέρι δεν είναι και πολύ ευχάριστο. Πάω στη Ζ. να δω αν τα έβαλε αυτή. "Καλά μου λέει για χαζή με έχεις;" Μας ακούει η υπεύθυνη και μας λέει ότι είδε την αντικαταστάτρια να βάζει εμπόρευμα στην κάβα. Ωραία λέω εγώ. Κάνα μισάωρο μετά και ενώ κοντεύουμε να φύγουμε οι πρωινοί, φέρνει η αντικαταστάτρια της επότριας κάτι καρότσια και τα κοπανάει με δύναμη πάνω στα υπόλοιπα παρκαρισμένα κάονοντας έναν πολύ έντονο θόρυβο. Λέω εγώ από μέσα μου "Τώρα θα τα ακούσεις μαλακισμένο".

"Να σου πω μπορείς να μην χτυπιέσαι και να φωνάζεις όλη την ώρα;"

"Τι" μου λέει "δεν κατάλαβα".

"Εδώ προσπαθούμε να δουλέψουμε, να πας στο μαγαζί σου να το παίξεις έξυπνη".

"Τι λες ρε τολμάς να μου μιλάς έτσι!!!"

"Καλά" της λέω "μάθε να βάζεις σωστά το εμπόρευμα στο ράφι και μετά να γυρνάς γυρω γυρώ να σκούζεις, να μας πουλάς μούρη και να μας το παίζεις έξυπνη."

"Τι λες ρε; Τι έβαλα λάθος;"

"Να" της λέω "πήγαινε στην κάβα"

Πάει και τις δείχνω τις κόκα κόλες. Και αρχίζω να την ξεχέζω. Αρχίζει και αυτή. Είναι η στιγμή που έχω πιάσει μία τετράδα των 500 ml fanta και τις βαράω στο ράφι εμφατικά. "Μη μου κολλάς εμένα μωρή είμαι τρελλός και θα αρχίσω να σε δαγκώνω." Αυτή τα έχει δει φυσικά όλα. Και φεύγει μαζί με την υπεύθυνη να της τα "χώσει". Εγώ πάω με την Ζ. να κάνουμε ένα τσιγάρο. Αργότερα που είμαστε μπροστά. Φεύγει απο μπροστά εγώ της λέω, "Αντε στο καλό και όταν θα ξανάρθεις θα μιλάς σε όλους μας στον πληθυντικό!!!". Η υπεύθυνη μέσα στο γραφείο την έβαλε στη θέση της απο ότι μας είπε πιο συγκρατημένα βέβαια αλλά ντάξει.


Ημέρα τέταρτη. Ρεπό. Ακούω πανκ όλη μέρα!!!

Ημέρα πέμπτη. Πάλι στη δουλειά. Ηρεμία. Η τύπισσα σεν εμφανίζεται καθόλου.

Ημέρα έκτη. Σάββατο οι επόπτες έχουν ρεπό.

Ήμερα έβδομη. Κυριακή. Ηρεμία. Ηρεμία;;; Μπα...
5.30 χτυπάει το σταθερό στο σπίτι. Το σηκώνει η κοπέλα μου. Είναι η κανονική μας επόπτρια και μου λέει να πάω να δω στο μαγαζί τι γίνεται γιατί βαράνε 3-4 ζώνες του συναγερμού πυρόσβεσης. Το θέμα ήταν ότι εγώ δεν είχα κλειδιά και ότι πρέπει να πάει η υπεύθυνη. Η επόπτρια μας επιμένει ότι πήρε την υπεύθυνη και αυτή της είπε ότι τα κλειδιά τα έχω εγώ και η Ζ. Τέλος πάντων πάω με κάτι ζοχάδες και λέγοντας από Δευτέρα θα γίνει της πουτάνας, ταυτόχρονα θα ερχόταν και η Ζ. που είχε κλειδιά αλλά δεν ήξερε πως να απενεργοποιεί τον συναγερμό.

Παίρνω ένα ταξί και πάω. Καθώς φτάνουμε από μακρία βλέπω σειρήνες. Με αφήνει ο ταξιτζής. Μπροστά από το μαγαζί είναι 2 περιπολικά και 2 πυροσβετικά. Εγώ έχω μείνει μαλάκας. Προσπαθώ να αναλογιστώ τι μας περιμένει και κοντεύουν να με πιάσουν τα κλαμμάτα. Στο τέταρτο πάνω αφού έχω αρχίσει να συνέρχομαι παίρνω την επόπτρια. Ε ξέρεις της λέω, το μαγαζί πήρε φωτιά. Λίγο μετά ήρθε και η Ζ. Σε εκείνη τη φάση έρχονται η μπάτσοι να μας πούνε να πάμε πιο πέρα. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να έχω και πολλά πάρε δώσε με τους μπατσους και δεν είπε τίποτα ότι ήμουνα του μαγαζιού. Αλλά η Ζ. όταν μας είπε να φύγουμε ο μπάτσος, είπε ότι είμαστε υπάλληλοι. Η χαρά του μπάτσου. Πλακώνουν κάνα δύο πυροσβέστες να μας πάρουν καταθέσεις. Τέλος πάντων είπα εκεί ότι έβλεπα μέχρι που ήρθαν η επόπτρια, η αρχιεπόπτρια και ένα άλλο στέλεχος. Εγώ με η Ζ. πήγαμε και λουφάξαμε...

Κατά τις 9 φύγαμε να ξεκουραστούμε γιατί από "αύριο μας περίμενε δουλειά".

Θα σταματήσω εδώ την αφήγηση μου για την δουλειά που μας περίμενε, όχι τίποτα άλλο αλλά σε καμιά ώρα πιάνω βάρδια και δεν θέλω να σκέφτομαι δυσάρεστα πράγματα.

No Justice, No Peace

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατα της φτώχειας ακούσαμε και διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε νούμερα. Νούμερα φτωχών, νούμερα ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε... Δεν θα μεταφέρω εδώ κανένα νούμερο. Η πληθώρα των στοιχείων φανερώνει το πόσο πραγματικά φτωχή είναι η εποχή μας σε επίπεδο περιεχομένου. Διαβάζοντας όμως μία πρόταση σε μία εφημερίδα για το νούμερο εκείνων που θα πάνε νηστικοί στο κρεβάτι τους μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος από ένα τραγούδι. Και για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε πόσο φτωχή είναι η εποχή μας.

Ο στίχος λέει

A lotta people won’t get no supper tonight
A lotta people won’t get no justice tonight

Και η μετάφραση του είναι

Πολλοί άνθρωποι απόψε το βράδυ δεν θα έχουν φαί
Πολλοί άνθρωποι απόψε το βράδυ δεν θα έχουν δικαιοσύνη

Το τραγούδι είναι φυσικά το Armagideon Time από τους Clash.

Το ενδιαφέρον είναι ότι συνδέει το φαί με την δικαιοσύνη, σε ένα πρωτογενές επίπεδο. Η κάλυψη των βασικών αναγκών σαν δικαιοσύνη. Το γεμάτο στομάχι σαν μέρος και σαν στοιχείο της διακαιοσύνης. Ξέρω φυσικά ότι όλες αυτές οι κορώνες των τελευταίων ημερών είναι το άλλοθι ενός κόσμου που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πεινασμένους.

Στην συνέχεια θυμήθηκα τον Υβ Λε Μανάκ, και το κείμενο του "Τα κορίτσια, η δικαιοσύνη και η αιωνιότητα" ( Ο Κήπος - Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης) και το πως αυτό συνδέει τη δολοφονία μίας μετανάστριας στο Βέλγιο με τον φόβο του δικό του θανάτου σαν αίτημα δικαιοσύνης.

Και σαν επιστέγασμα σκέφτομαι το πολυχρησιμοποιημένο αλλά μάλλον τόσο σωστό "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".

Ψαχνώ να βρω την σύνδεση όλων αυτών. Και ψάχνω να βρω τον δρόμο προς το δίκαιο ως μία μορφή αυτοθέσμισης και ως μία εκδοχή κοινωνικότητας. Ότι ψάχνει δηλ. εδώ και 200 χρόνια το επαναστατικό κίνημα.

Δεν μπορώ να μην κλείσω με το βιντεάκι των Clash.



Και μην ξεχνάτε "No one will guide you through armagideon time"

Sweet Movie

Με έναν φίλο συζητάγαμε χτες για το Sweet Movie του Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Η ταινία αυτή φιγουράρει ανάμεσα στις 5-6 πιο αγαπημένες μου, και συναγωνίζεται επάξια το Blade Runner στις φορές που την έχω δει (μιλάμε για νούμερα που ξεπερνούν κατα πολύ τις 7 και 8 φορές).

Την ταινία την έιχα γράψει στο βίντεο πριν πάνω απο 10 χρόνια. Όταν ξύπνησα το άλλο πρωί και την έβαλα να παίξει έμεινα άφωνος και την είδα όλη μονομιάς 8 η ώρα το πρωί πριν πάω φροντιστήριο.

Η ταινία ξεκινούσε με μία καταπληκτική σεκάνς: Αυτήν εδώ.



Για την συνέχεια δεν μπορώ να πω και πολλά, και νιώθω ότι γενικώς δεν μπορώ να πω πολλά για όλη την ταινία. Απλά είναι από εκείνες τις ταινίες που ανακαλύπτεις συνεχώς νοήματα, που νιώθεις ότι κάθε φορά που την βλέπεις βλέπεις και σκέφτεσαι κάτι καινούριο. Ότι συνεχώς ανακαλύπτεις ένα καινούριο νοήμα, έναν καινούριο υπαινιγμό, μία καινούρια θέση. Θα έλεγα υπερβάλλωντας ίσως ότι είναι από εκείνα τα χμμμ... έργα τέχνης τα οποία είναι τόσο ανοιχτά στο νόημα τους και ταυτόχρονα τόσο σαφή ως προς την ιστορική τους θέση που δύσκολα μπορείς να τα κλείσεις, και όπου το ίδιο το έργο τέχνης σε βοηθάει να συνδέσεις αυτό που σε πρώτο επίπεδο μοιάζει εντελώς ασύνδετο. Χτες το βράδυ ας πούμε ανακαλύψαμε με τον σύντροφο και ένθερμο θεατή της εν λόγω ταινίας ότι αυτή η σκηνή...



...μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μία κριτική στον λενινιστικό αντιιμπεριαλισμό που εκδηλώνεται και σαν τριτοκοσμισμός και στο επίπεδο της μουσικής μέσω του trend της world και ethnic μουσικής. Που τα είδαμε όλα αυτά; Δεν ξέρω. Και φυσικά ο σκηνοθέτης 30 χρόνια πριν δεν μπορούσε να έχει την παραμικρή ιδέα. Και φυσικά ο σκηνοθέτης μπορεί να διαφωνεί με αυτό που λέμε εμείς. Σημασία εδώ δεν έχει τι λεει ο σκηνοθέτης, αλλά πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι το νόημα το έργο του. Πιθανά ο αγαπητός σκηνοθέτης απλά να ήθελε να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον τριτοκοσμισμό διάφορων αριστεριστών της δεκαετίας του '60, ο οποίος τριτοκοσμισμός εκδηλωνόταν και στο επίπεδο της τέχνης. Αυτός ο τριτοκοσμισμός ας πούμε μέσα στην ιστορική του εξέλιξη σαν πολιτιστικό άλλοθι διάφορων ευαίσθητων πρωτοκοσμικών τι σχέση μπορεί να έχει με την world και ethnic μουσική; Αυτό αναρωτιόμασταν χτες βράδυ. Μπορεί να λέγαμε και μαλακίες δεν ξέρω...

Γενικώς η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς. Αλλά όταν λέμε γεμάτη εννοούμε γεμάτη. Σε όλα αυτά τα 12 χρόνια της σχέσης μου μαζί της συνεχώς ανακαλύπτω συμβολισμούς που είτε είχαν ξεφύγει από τις προηγούμενες θεάσεις, είτε δεν είχα την γνώση ότι αυτό είναι συμβολισμός. Με αυτή την έννοια αν δεν έχετε μία καλή εικόνα της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος πολύ λίγα πράγματα θα καταλάβετε.

Επίσης η ταινία έχει πολύ δυνατές σκηνές, οι οποίες είτε είναι μία αισθητική γροθιά στο στομάχι είτε είναι ένα λογικό γρονθοκόπημα στον εγκέφαλο.

Ένα πράγμα που μου αρέσει εξαιρετικά στην ταινία είναι ότι μιλιούνται εκτεταμένα καμιά 10αριά γλώσσες κάνοντας την μία διεθνιστική ταινία. Από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρώσικα μέχρι τα μεξικάνικα και τα ελληνικά του soundtrack (η μουσική είναι του Χατζιδάκι), και εγώ δεν ξέρω ποιες άλλες γλώσσες μπορεί να μιλιούνται.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα δει την ταινία και αφού ένιωθα ποδοπατημένος, μπερδεμένος, ζαλισμένος και τσακισμένος έρχεται η τελική σεκάνς. Η ηρωίδα πνίγεται σε μία λίμνη σοκολάτας για ένα διαφημιστικό. Η σκηνή είναι αυτή...



Εκεί πια είχα μείνει συγκλονισμένος με όλη την σημασία της λέξης. Οι προηγούμενοι θανάτοι μέσα στο γεμάτο ζάχαρη πλοίο της επανάστασης μεταφέρονται μέσα από την ιστορική πορεία σε έναν θάνατο για ένα διαφημιστικό. Ένιωθα σαν ο σκηνοθέτης να με ρωτούσε: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πεθάνεις. Πως είναι καλύτερα να πεθαίνεις; Μέσα στο πλοίο της επανάστασης δολοφονημένος από την ίδια την επανάσταση ή για ένα διαφημιστικό;

Το κλείσιμο της ταινίας ανοιγεί εντελώς όλο το νόημα δίνοντας κατά κάποιο τρόπο μία άλλη διάσταση στα ερωτήματα. Τα δολοφονημένα πιτσιρίκια από το πλοίο της επανάστασης που τα έχουν βγάλει σε μία ακτή του ποταμού (τα πάντα ρει;) μέσα σε πλαστικές σακούλες, στο σφύριγμα ενός τραίνου που περνάει από μία γέφυρα στο βάθος σηκώνονται ή ξυπνάνε ή ξαναζωντανεύουν.

Και το ερώτημα: Μήπως πια η επανάσταση κινείται με άλλο μέσο, έχει άλλη ταχύτητα και έχει διαφορετικό σκοπό τρόπο και κατευθύνση;

Δεν ξέρω, και αυτό κάνει αυτή την ταινία τόσο όμορφη .


Δεν υπάρχει πιο γλαφυρό παράδειγμα πρακτικής ιδεολογίας σε ένα τραπέζι, σε μία συζήτηση, σε ένα αμφιθέατρο ή σε ένα φόρουμ όπου εμφανίζεται ένας και λέει:

Τα πράγματα είναι από την μια άσπρο και από την άλλη μαύρο.

Λες εσύ: Ε ξέρεις υπάρχουν και άλλα χρώματα στην παλέτα εκτός από άσπρο μαύρο.

Λέει ο άλλος: Υπάρχουν μόνο θεωρητικά. Πρακτικά υπάρχει άσπρο και μαύρο. Και εσύ πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Λές εσύ: Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Κανένα από τα δύο δεν με εκφράζει.

Λέει ο άλλος: Μα δεν γίνεται ή το ένα ή το άλλο.

Λες εσύ: Κοίτα το άσπρο μου είναι εχθρικό για αυτό, αυτό και αυτό τον λόγο. Το μαύρο μου είναι επίσης εχθρικό για αυτό τον λόγο, αυτόν και αυτόν. Εγώ λέω έτσι όπως καθόμαστε ωραία και καλά να κάτσουμε να φτιάξουμε ένα ωραίο κοκκινάκι να γουστάρουμε.

Λέει ο άλλος: Αποκλείεται δεν μπορείς. Δεν γίνεται. Πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Λες εσύ: Δεν γίνεται. Δεν μπορώ δεν με εκφράζει.

Λέει ο άλλος. Ε τότε είσαι με τους άλλους, από την στιγμή που δεν είσαι με εμάς.

Λες εσύ: Δεν είμαι με κανέναν. Είμαι με ένα τρίτο.

Λέει ο άλλος: Δεν υπάρχει τρίτο. Είσαι εχθρός.

Λες τότε εσύ: Εσύ είσαι εχθρός γιατί και τα δύο που μου λες είναι εξίσου εχθρικά με αυτό που πιστεύω εγώ.

Μετά βγαίνουν τα πιστόλια και γίνεται της κακομοίρας.

Με ένα μαγικό τρόπο διαπιστώνει κανείς ότι ο άλλος αδυνατεί να καταλάβει και να κατανοήσει αυτό που του λες. Αδυνατεί. Μέσα στο κεφάλι του υπάρχει ή το ένα ή το άλλο και καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά τα δύο και δεν υπάρχει χώρος καν για την δημιουργία κάποιου νέου χρώματος.

Αυτές οι περιπτώσεις είναι απο εκείνες κατά τις οποίες πιστεύω ότι η μόνη απάντηση σε έναν τέτοιο μανιχαισμό (ξεκάθαρα θρησκευτικής φύσης μιας και η απαρχή αυτής της αντίληψης βρίσκεται στην κλασσική συζήτηση ενός χριστιανού και ενός άθεου- όπου ο χριστιανός δεν μπορεί να κατανοήσει καν ότι δεν μπορεί να υπάρξει θεός και επιπλέον αφού δεν είσαι με αυτόν είσαι με τον διάβολο) ειδικότερα όταν αυτός αφορά μέτωπα της πλανητικής σύγκρουσης (πχ. Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κλπ) είναι να κάτσεις ήρεμος να χαμογελάς και να λες ναι.

Και να φύγεις με την πλήρη επίγνωση ότι αυτοί οι άνθρωποι ουδεμία σχέση διατηρούν με απελευθερωτικά προτάγματα. Η ιδεολογία κέρδισε μία μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.


Ο Χριστόδουλος δεν θα πεθάνει. Ο Χριστόδουλος δεν μπορεί να πεθάνει. Ο Χριστόδουλος δεν μπορεί να πεθάνει γιατί δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Ο Χριστόδουλος είναι μία ιδέα.

Είναι η ιδέα ότι ο ελληνισμός ότι και να του κάνουν θα καταφέρει να ζει για πάντα και να μεγαλουργεί γιατί είναι πλασμένος για να μεγαλουργεί.

Είναι η ιδέα ότι αυτό το κομμάτι γης είναι η Ελλάδα, Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία, Ορθοδοξία σημαίνει Εκκλησία, Εκκλησία σημαίνει εγώ.

Είναι η ιδέα Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια.

Είναι η ιδέα της πιο θριαμβευτικής στιγμής του ελληνισμού. Αυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Είναι η ιδέα του πιο επιτυχημένου θεσμού των Ελλήνων. 400 χρόνια κατοχής άντεξε, παρόλο τον πόλεμο των αλλόθρησκων. Και αντέχει και σήμερα στους καιρούς της νεοταξικής επέλασης με πρωτοπαλίκαρα σαν τον Καραμπελιά και την Κανέλλη.

Είναι η ιδέα του απόλυτα επιτυχημένου νταβατζή. Και δη του μεταφυσικού νταβατζή. Σε μία εποχή νταβατζήδων το να έχεις παραπάνω προσόντα είναι πιο ανταγωνιστικό.

Είναι η ιδέα του δεν έχω παράγει ποτέ ούτε το πιο ευτελές πράμα και ωστόσο έχω ένα τεράστιο πλούτο. Είναι η ιδέα του ιδανικού επαγγέλματος. Πουλάω φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.

Είναι η ίδια η ιδέα στην προσπάθεια της να συναντήσει την ιδέα.

Ο Χριστόδουλος δεν θα πεθάνει ποτέ. Θα ζει για πάντα σε αυτό τον κόσμο.

Θα πεθάνει μόνο μαζί με αυτό τον κόσμο. Και ως τότε δεν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ανυποφόρος με ή χωρίς τον Χριστόδουλο.


Πριν προχωρήσω την αφήγηση μου νομίζω ότι θα πρέπει να κάνω μία στάση για να περιγράψω την λειτουργική διάρθρωση της εταιρείας και γενικώς κάποια πράγματα που αφορούν την λειτουργία της.

Πάνω-πάνω στην ιεραρχία του τμήματος πωλήσεων βρίσκεται φυσικά ο διευθυντής πωλήσεων, η αλήθεια είναι ότι τέτοιον έχω δει πολύ λίγες φορές (μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού). Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει και ούτε με νοιάζει. Φαντάζομαι έχει μερικές φαεινές ιδέες που τις πληρώνουμε όλοι μας. Από κάτω πρέπει να βρίσκονται οι αρχιεπόπτες (δεν είμαι και σίγουρος μιας και δεν γνωρίζω με ακρίβεια αυτά τα ύψη της ιεραρχίας). Τους αρχιεπόπτες τους βλέπουμε πιο συχνά. Μέ κάποιους απο αυτούς ανέπτυξα ιδιαίτερα στενές σχέσεις.(Λεπτομέρειες παρακάτω). Οι αρχιεποπτες είναι αυτοί οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις σε επίπεδο μανατζμεντ του καταστήματος. Αυτοί θα δώσουν τις υπερωρίες και ουσιαστικά αυτοί θα δώσουν τους ρυθμούς εργασίας σε κάθε κατάστημα. Με άλλα λόγια αυτοί κάνουν κουμάντο στα μαγαζιά.

Κάτω από αυτούς είναι οι επόπτες. Η βασική δουλειά του επόπτη είναι να κάνει τον αγγελιοφόρο. Μεταφέρει δηλ. κατά βάσην εντολές και κατευθύνσεις στο προσωπικό του καταστήματος και κάνει κάπως πιο σαφείς τις εντολές της εταιρείας μιας και ως γνωστόν οι εργαζομένοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα κατανόησης της γλώσσας όταν πρόκειται για εντολές. Επίσης οι επόπτες φέρνουν στυλούς, δελτία, ταινίες και διάφορα αναλώσιμα για τα μαγαζιά. Τέλος είναι επιφορτισμένοι με ένα μανατζάρισμα σε επίπεδο καταστήματος όταν το προσωπικό τρώγεται μεταξύ του.

Κάτω από τους επόπτες βρίσκονται οι υπεύθυνοι και οι συνυπεύθυνοι. Τι είναι αυτοί; Αν τους έλεγε κανείς διευθυντές θα τους υπερτιμούσε ανεπανόρθωτα (αν και μερικοί -ες περνιούνται για τέτοιοι), η βασική τους δουλειά είναι να συντονίσουν. Το αστείο βέβαι της υπόθεσης είναι τι; Τις περισσότερες φορές καλούνται να κάνουν ένα συντονισμό σε ένα ακόμα συνάδελφο, που συνήθως δεν χρειάζεται να κάνει καν αυτό. Μιας και ο υφιστάμενος του έχει ήδη συντονιστεί από μόνος του. Βλ. πρέπει να κάτσει ταμείο οπότε τον μόνο που έχει να συντονίσει ο υπευθυνος είναι ο εαυτός του. Στην εξαίρεση που τυχόν για κάνα τετράωρο υπάρχουν 3 άτομα στην βάρδια ο υπεύθυνος πάλι δεν χρειάζεται να συντονίσει κανέναν. Μία σειρά από καθήκοντα τόσο προφανή στον οποιοσδήποτε είναι αρκετά για να συντονίσουν από μόνα τους. Με απλά λόγια. Ο υπεύθυνος (ο οποίος σημειωτέον για να είναι υπεύθυνος παίρνει το εξωφρενικό μπόνους των 43 ευρώ, μαζί με κρατήσεις πέφτει στα 34) απλά τις περισσότερες φορές κάνει κάποιες δουλειές γραφείου που δεν κάνουν υπόλοιποι. Ισολογισμό ταμείων, καταμετρήσεις, αποστολή παραγγελίων, κλείσιμό επιστροφών κλπ. Ο συνυπεύθυνος είναι η πιο τραγική περίπτωση. Κάνει ότι και ο υπεύθυνος χωρίς το μπόνους. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κάνουν ότι κάνουν και αλλού οι εργαζόμενοι. Πάνε κάνουν τη βάρδια τους και φεύγουν.

Τώρα όσον αφορά τη δουλειά μέσα στο κατάστημα. Αυτή έχει καταρχήν μία εξωτερική ταχύτητα από μόνη της. Είναι η ταχύτητα με την οποία μπαίνει μέσα ο πελάτης ψωνίζει και φεύγει. Αυτή η ταχύτητα φυσικά δεν είναι σταθερή και φυσικά είναι απολύτως προβλέψιμη. Οι αποκλίσεις στα αλήθεια είναι πολύ μικρές. Ακόμα το βασικό και το ελάχιστο της λειτουργίας ενός καταστήματος είναι να υπάρχει ένα ταμείο να δουλεύει, σχεδόν απαγορεύεται να μην υπάρχει ταμείο. Εμπορεύματα στο ράφι μπορεί να μην υπάρχουν αλλά το συρτάρι πρέπει να μαζεύει. ΚΑΝΟΝΑΣ. (Σε κάποια φάση που όλες οι μηχανές τα είχαν παίξει και δεν μπορούσαν να μπουν σε λειτουργία πώλησης, και άρα είμασταν ΚΛΕΙΣΤΟΙ -τα όνειρα μας είναι οι εφιάλτες τους- η αρχιεπόπτρια που είχαμε τότε, σηκώθηκε, πήγε σε άλλο μαγάζι, πήρε μία μηχανή και την κουβάλησε στο δικό μας.) Λοιπόν, με βάση αυτή την εξωτερική ταχύτητα του καταστήματος καλείται καταρχήν το προσωπικό να συντονίσει της δουλειές της εβδομάδας. Βάζοντας ας πούμε αυτές που δεν επείγουν σε στιγμές και μέρες όπου δεν έχει πολύ δουλειά. Και φροντίζοντας όταν θα έχει πολλή δουλειά το μαγαζί να είσαι σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί να λειτούργησει. Με αυτή την έννοια και σε αυτό το επίπεδο πάλι όλα είναι προβλέψιμα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη που δεν έχει πολύ δουλειά ας πούμε ανάλογα με το επείγον της κάθε δουλειάς θα γίνουν όλα αυτά.

Πέρα όμως από αυτή την εξωτερική ταχύτητα υπάρχει και η ταχύτητα που η ίδια εταιρεία επιβάλλει στους ρυθμούς λειτουργίας του καταστήματος. Η εταιρεία αυτή πρέπει να είναι η μοναδική όπου την συχνότητα και την ποσότητα του ανεφοδιασμού δεν την καθορίζει το κατάστημα αλλά η ίδια η εταιρεία. Έτσι λοιπόν μας λένε για Δευτέρα πρέπει να βάλλεται τόσα κιβώτια, για Τρίτη τόσα για Τετάρτη τόσα κ.ο.κ. Ούτε λόγος να μην σταλλεί μία παραγγελία ή να σταλλούν πολύ λιγότερα από αυτά που καθορίζει το πρόγραμμα. Παίρνουν τηλ και αρχίζουν τις φωνές. Αυτό είναι το πιο βασικό όσον αφορά τον ρυθμό εργασίας. Υπάρχουν και διάφορα άλλα τα οποία είναι μάλλον λεπτομέρειες. Γενικώς πάντως ο ρυθμός εργασίας καθορίζεται από την κίνηση προς το κατάστημα (εμπόρευμα) και από την κίνηση από το κατάστημα (πελάτες). Στη μέση λοιπόν είμαστε εμείς. Το κατάστημα. Το μαγαζί.

Το να πούμε ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω στην δουλειά μας είναι αστείο μέσα στις συνθήκες οργάνωσης της εργασίας που ζούμε, γιατί σχεδόν κανένας εργάτης δεν έχει τον έλεγχο της δουλειάς του (αν και αυτό έχει πολλές διαστάσεις γιατί ο έλεγχος του εργαζομένου δεν μπορεί να αφαιρεθεί εντελώς -τουλάχιστον στις περισσότερες δουλειές). Ωστόσο, αυτό που έχουν κάνει στην εταιρία που δουλεύω είναι να μεταφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες εργασίες εκτός του καταστήματος και να μειώσουν έτσι κατα πολύ τα λειτουργικά έξοδα. Είναι το ίδιο μοντελο ακριβώς όπως αυτό που αφορά την αγορά εμπορευμάτων από προμηθευτές, η μαζική κλίμακα επιτρέπει πιο χαμηλές τιμές. Το ίδιο ισχύει και για την κοπή αλιωσίμων, για το ζύγισμα, για την συσκευασία, για την μεταφορά των εμπορευμάτων κλπ. Και όχι μόνο φυσικά σε αυτό το επίπεδο. Από τα καταστήματα έχουν αφαιρεθεί ένα σωρό άλλες αρμοδιότητες με αποτέλεσμα αυτό που μένει να είναι το πολύ ελάχιστο της δουλειάς που χρειάζεται ένα κατάστημα. Κανένας εργαζόμενος στα καταστήματα της εταιρείας δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα. Και αυτό η εταιρεία το ξέρει. Μπορεί να πιέζει. Αλλά πιέζει μέχρι εκεί που της επιτρέπει το προσωπικό του κάθε μαγαζιού. Για αυτό επίσης δεν διατυπώνει καν αξίωση (ούτε από τον υπεύθυνο) να κάτσει παραπάνω στο κατάστημα.

Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι η δουλειά είναι λιγότερη. Είπαμε η βασική δουλειά είναι η διακίνηση των εμπορευμάτων και αυτή πρέπει να γίνεται μέσα στα καταστήματα ακόμα. Συνοπτικά και κλείνοντας (αν και το έχουμε ξαναπει), η μεταφορά εργασιών εκτός καταστήματων επιτρέπει όχι μόνο τη μείωση του αριθμού του προσωπικού αλλά και την αύξηση της δουλειάς που αυτό κάνει.

Αυτά. Στην επόμενη ενότητα θα μιλήσω για πιο διασκεδαστικές καταστάσεις.

Στην απο κάτω ανάρτηση έκανα μία μικρή αναφορά στο ζήτημα της πολεοδομίας. Πριν κάποιες μέρες έπεσα πάνω σε αυτό το κείμενο το οποίο είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον.

Το “Remap KM” και ο εκτοπισμός των κατοίκων στην περιοχή Κεραμεικος-Μεταξουργείο

Της Ελένης Τζιρτζιλάκη
από το Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική [
nomadas@otenet.gr]

Διαβάζω στο μαύρο με λευκά γράμματα φυλλάδιο με τον τίτλο ReMap: «Το ReMap αποτελεί ένα πολύπλευρο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που λειτουργεί παράλληλα με την 1η Μπιενάλε της Αθήνας στην περιοχή Κεραμεικού - Μεταξουργείου της Αθήνας. Αποσκοπεί στο να δώσει μία ακόμα πτυχή στο θεματολόγιο και μεθοδολογικό πλαίσιο της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο Destroy Athens μέσα από την εξερεύνηση της ταυτότητας της συγκεκριμένης περιοχής και την αναθεώρηση του τρόπου χρήσης ιδιωτικών και δημόσιων χώρων».
Αρχικά φαντάζει ως μια εξαιρετικά καλή ιδέα το ότι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικό εξερευνά την ταυτότητα, όπως μας λέει, της περιοχής Κεραμεικού - Μεταξουργείου «αναθεωρώντας μάλιστα τον τρόπο χρήσης των ιδιωτικών και δημόσιων χώρων της περιοχής».
Γνωρίζοντας το Μεταξουργείο και τους κατοίκους του από τις εξερευνήσεις που εδώ και χρόνια γίνονταν από την ομάδα Αστικό Κενό και αργότερα από το Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική, τις συνθήκες κατοίκησης, καθώς παιδιά από την περιοχή ερχόντουσαν στο 87o Δημοτικό σχολείο και πήραν μέρος στη δράση το 2006 με θέμα «Ένα κενό οικόπεδο αφορμή διαλόγου κατασκευής ενεργοποίησης». Μέσα από το ΔΝΑ είχαμε αντιμετωπίσει εδώ και τρία χρόνια το ζήτημα του εκτοπισμού των κατοίκων από επενδυτές στην περιοχή. Οι κάτοικοι των κτιρίων αναγκάζονται να φύγουν όπως-όπως για να πάνε να ζήσουν σε άλλες περιοχές στην περιφέρεια της Αθήνας ή ακόμη κάποιοι μουσουλμάνοι να επιστρέψουν στην Κομοτηνή ή αν πρόκειται για άστεγους μετανάστες να βγουν στον δρόμο. Επίσης ξέραμε ότι σε πολλά εγκαταλειμμένα σπίτια είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο μετανάστες (και όχι μόνο) και υπήρχε και μια γνωστή κατάληψη.
Φάνταζε ιδιαίτερα ενδιαφέρον ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα το οποίο θα μπορούσε να εργαστεί με αυτές τις ομάδες κατοίκων και να επανασχεδιάσει μαζί με τους κατοίκους χώρους και καταστάσεις όπως έγινε σε άλλες πόλεις της Ευρώπης.
Συνεχίζοντας την ανάγνωση, το πρόγραμμα γράφει: «είναι ένα πείραμα σε ψυχογεωγραφικούς χάρτες που δημιουργούνται μέσω μεταβατικών χώρων […] ο στόχος είναι να δημιουργηθούν διαφορετικές πιθανότητες σύνδεσης του απτού κόσμου των κτιρίων, δρόμων και αστικών χώρων με εφαρμογές σύγχρονης τέχνης κοινωνικά δίκτυα μέσα επικοινωνίας».
Τριγυρνώντας στους χώρους, οι οποίοι είναι εντυπωσιακοί καθώς είναι ποτισμένοι από πρόσφατα ίχνη κατοίκησης, που όμως τα έργα των καλλιτεχνών καμία σχέση δεν έδειχναν να έχουν με αυτούς, φάνταζαν παράξενοι άδειοι χώροι, ανάμεσα στους οίκους ανοχής, στα καταστήματα των μεταναστών και στις κατοικίες του Μεταξουργείου. Κάθε φορά που βγαίναμε αντιμετωπίζαμε τα βλέμματα κάποιων που μας κοιτούσαν σαν να είχαν πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το τι ήταν αυτοί οι χώροι και τι κάναμε εμείς εκεί. Μας δημιουργήθηκαν και εμάς κάποια βασικά ερωτήματα όπως: Τι χρήση είχαν πριν οι χώροι αυτοί; Οι κάτοικοί τους τι έγιναν; Πού πήγαν; Ποιος ο λόγος που όλοι ήταν άδειοι; Τι θα γίνουν μετά; Ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες;
Τη συνέχεια στο θέμα έδωσε η συνάντηση με τον Manray το βράδυ της Τετάρτης στην Μπιενάλε στο Γκάζι. Ο Μανρέυ είχε έλθει από το Βερολίνο και όλο το πρωί περπατούσε στην περιοχή, ρωτούσε επίμονα να μάθει τι συμβαίνει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά το Κρόιτσμπεργκ είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ρωτούσε τι κάνουν οι αρχιτέκτονες σε σχέση με την περιοχή, τι σχέση έχουν οι χώροι με την Μπιενάλε, πώς αντιμετωπίζουν το ζήτημα οι καλλιτέχνες. Κάποιος καλλιτέχνης μας είπε ότι όταν πήγε πρώτη φορά στον χώρο που του έδωσαν μέσα ήταν κάποιοι μετανάστες, όταν ξαναπήγε είχαν φύγει. Κάποιοι άλλοι είπαν, ότι για να φύγουν αυτοί που έμεναν μέσα, τους έκοψαν το ρεύμα.
Για μια απάντηση άμεση σε όλα αυτά σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στη Χλόη Βαΐτσου, που, όπως έγραφε το φυλλάδιο, είχε την καλλιτεχνική διεύθυνση και τον συντονισμό του εν λόγω προγράμματος. Είπε ότι σε δύο ημέρες θα έφευγε για το Λονδίνο και δεν είχε καιρό για συζήτηση. Όπως μετά έμαθα πρόκειται για επενδυτικό σχέδιο στην περιοχή Κεραμεικός - Μεταξουργείο, τα κτίρια έχουν αγοραστεί από έναν επενδυτή, και ο εκτοπισμός των κατοίκων ήταν γεγονός για να μπορέσουν τα κτίρια να είναι άδεια στην έναρξη της Μπιενάλε της Αθήνας.
Τι έκαναν οι κάτοικοι; Δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν γιατί απ’ ό,τι μάθαμε τους έκοψαν το ρεύμα και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν και να βρεθούν στο δρόμο, στην περίπτωση αυτή εκτοπίστηκαν βίαια για να εισβάλει η Τέχνη στους χώρους.
Καμία αντίρρηση για κάτι που έτσι και αλλιώς συμβαίνει όταν γίνονται επενδύσεις και αναπλάσεις περιοχών, αν και το ζητούμενο είναι διαφορετικό καθώς η ανάπλαση μιας περιοχής αφορά πρώτα απ’ όλους τους κατοίκους της. Οι καλλιτέχνες ως πρωτοπορία μπορούν να βρεθούν στο πλευρό τους και να βοηθήσουν σ’ αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε έχουν κινηθεί πολλά project Site specific art.
Αυτό που ενοχλεί αφάνταστα και είναι κακόγουστο και ύποπτο είναι ότι ένα επενδυτικό πρόγραμμα παρουσιάζεται ως καλλιτεχνικό γεγονός και μάλιστα της πρωτοπορίας, παράλληλο πρόγραμμα με την 1η Μπιενάλε της Αθήνας και μπερδεύεται με νοήματα όπως ψυχογεωγραφικοί χάρτες, κοινωνικά δίκτυα, δηλαδή μ’ εκείνους που δούλεψαν και δουλεύουν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, υπερασπιζόμενοι την πόλη και αυτούς που την κατοικούν.

Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο σε μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν και επιθυμεί ν’ ανοίξει μια δημόσια συζήτηση πάνω στα ζητήματα: 1. του ρόλου της Tέχνης στην περιοχή· 2. του Εκτοπισμού των κατοίκων. Tι σημαίνει καταστασιακός χάρτης και ReMap· 3. της επανάχρησης στην περιοχή του Μεταξουργείου, του ρόλου του Δήμου, των επενδυτών κλπ.

Ο σύνδεσμος είναι εδώ όπως και η συζήτηση που ακολουθεί είναι εδώ.

Θα αφήσω κατά μέρους τις όποιες ενστάσεις μου που αφορούν την αφέλεια ότι μπορεί πια η τέχνη να ξαναγίνει χρήσιμη ή την όποια καλοπροαίρετη κριτική για επαναφορά στον σωστό δρόμο των καλλιτεχνικών κύκλων, επίσης θα αφήσω κατα μέρους τα εύκολα ντανταιστικά αναθέματα που έχω στην τσέπη μου για το ότι η τέχνη είναι νεκρή και οι καλλιτέχνες ζόμπι...

Το ενδιαφέρον του κειμένου βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο. "Ένα επενδυτικό πρόγραμμα παρουσιάζεται ως καλλιτεχνικό γεγονός" γράφει υπονοώντας φυσικά ότι ένα επενδυτικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι καλλιτεχνικό γεγονός. Θα πρέπει να πω ότι από τη στιγμή που ένα επενδυτικό πρόγραμμα θέλει να είναι καλλιτεχνικό γεγονός, για μένα τίποτα δεν το εμποδίζει να μην είναι. Και αυτό φανερώνει τόσα πολλά για την τέχνη και για την εποχή μας που εδώ ο χώρος είναι πολύ λίγος να τα αναλύσω.

Υπάρχει μία ψευδαίσθηση γενικώς ότι ο καλλιτέχνης είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Μαλακίες.

Η αλήθεια για μένα βρίσκεται κάπου αλλού. Τα όποια καλλιτεχνικά κινήματα αυτού του αιώνα τουλάχιστον συνυπήρχαν με πολιτικά κινήματα (από εκεί προέρχεται και η όποια ευαισθησία...), και για μένα είναι αλήθεια ότι βρίσκω να λέγονται και να απεικονίζονται πολλά περισσότερα πράγματα όταν κάποιος καλλιτέχνης νιώθει να είναι κομμάτι κάποιας μεγαλύτερης κοινωνικής κίνησης.

Άρα το ζητούμενο που έρχεται εδώ δεν είναι ο καλλιτέχνης σαν καλλιτέχνης, αλλά το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται. Και άρα το ερώτημα εδώ είναι ποιο είναι το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται σήμερα ο καλλιτέχνης;

Τολμώ να πω ότι έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια ειδικά στη μουσική αλλά και στον κινηματο γράφο και σε πολύ μικρότερο βαθμό στα εικαστικα μιας και δεν τα παρακολουθώ και ιδιαίτερα έναν ατέρμονο φορμαλισμό. Μία ατελείωτη φλυαρία της αφαίρεσης και μία σπειροείδη ομφαλοσκόπηση σε βάθη ανήκουστα. Ωστόσο το πρόβλημα δεν το έχουν οι καλλιτέχνες. Το πρόβλημα το έχει η εποχή. Απλά μην νομίζουν ότι βρίσκονται μπροστά από την εποχή ή έχουν κάτι ιδιαίτερο. Δεν έχουν. Ότι συνθήκες επικρατούν σε ένα τομέα της παραγωγής της κοινωνίας ισχύουν λίγο πολύ σε όλους συμπεριλαμβανομένης και της τέχνης.

Εδώ μας παρουσιάζουν τον πόλεμο στο Ιράκ για αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία. Θα κωλώσουν να παρουσιάσουν ένα επενδυτικό πρόγραμμα για καλλιτεχνικό γεγονός;




Στους συντρόφους καταστασιακούς οφείλουμε πολλά. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά ανήκει και η κριτική τους στην πολεοδομία. Στις παραπάνω φωτογραφίες (από πόλεις στη Λατινική Αμερική) που έπεσα τυχαία πάνω τους σήμερα τους θυμήθηκα.


Αμέσως σχεδόν μετά τις εκλογές μετακόμισα. Δυστυχώς όχι σε άλλο πλανήτη αλλά τέλος πάντων. Δυστυχώς για εσάς χάσατε τις σοφές μου παρεμβάσεις πάνω στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Τι να κάνουμε. Ελπίζω να πορευτήκατε παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Ωστόσο η αγωνία παραμένει στα άκρα. Βενιζέλος ή Παπανδρέου για να είναι ενάντια στον Καραμανλή; Ο Καραμανλής θα τα καταφέρει με 152 βουλευτές (μα καλά τι ανησυχούν υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ για τα δύσκολα);

Ευτυχώς στο νησί έβγαλε με 15% το ΚΚΕ βουλευτή και έτσι αν ζορίσουν τα πράγματα τα νησιά του Ιονίου θα αυτονομηθούν και θα δημιουργήσουν την Ιόνιο Σοσιαλιστική Πολιτεία. Ας ελπίσουμε οι σύντροφοι εκεί να καταφέρουν να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον τους Παξούς για τα αναρχοαυτόνομα πειράματα μας...

Τέλος πάντων σύντομα κοντά σας με πιο σοβαρές αναρτήσεις...

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα