Πριν προχωρήσω την αφήγηση μου νομίζω ότι θα πρέπει να κάνω μία στάση για να περιγράψω την λειτουργική διάρθρωση της εταιρείας και γενικώς κάποια πράγματα που αφορούν την λειτουργία της.
Πάνω-πάνω στην ιεραρχία του τμήματος πωλήσεων βρίσκεται φυσικά ο διευθυντής πωλήσεων, η αλήθεια είναι ότι τέτοιον έχω δει πολύ λίγες φορές (μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού). Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει και ούτε με νοιάζει. Φαντάζομαι έχει μερικές φαεινές ιδέες που τις πληρώνουμε όλοι μας. Από κάτω πρέπει να βρίσκονται οι αρχιεπόπτες (δεν είμαι και σίγουρος μιας και δεν γνωρίζω με ακρίβεια αυτά τα ύψη της ιεραρχίας). Τους αρχιεπόπτες τους βλέπουμε πιο συχνά. Μέ κάποιους απο αυτούς ανέπτυξα ιδιαίτερα στενές σχέσεις.(Λεπτομέρειες παρακάτω). Οι αρχιεποπτες είναι αυτοί οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις σε επίπεδο μανατζμεντ του καταστήματος. Αυτοί θα δώσουν τις υπερωρίες και ουσιαστικά αυτοί θα δώσουν τους ρυθμούς εργασίας σε κάθε κατάστημα. Με άλλα λόγια αυτοί κάνουν κουμάντο στα μαγαζιά.
Κάτω από αυτούς είναι οι επόπτες. Η βασική δουλειά του επόπτη είναι να κάνει τον αγγελιοφόρο. Μεταφέρει δηλ. κατά βάσην εντολές και κατευθύνσεις στο προσωπικό του καταστήματος και κάνει κάπως πιο σαφείς τις εντολές της εταιρείας μιας και ως γνωστόν οι εργαζομένοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα κατανόησης της γλώσσας όταν πρόκειται για εντολές. Επίσης οι επόπτες φέρνουν στυλούς, δελτία, ταινίες και διάφορα αναλώσιμα για τα μαγαζιά. Τέλος είναι επιφορτισμένοι με ένα μανατζάρισμα σε επίπεδο καταστήματος όταν το προσωπικό τρώγεται μεταξύ του.
Κάτω από τους επόπτες βρίσκονται οι υπεύθυνοι και οι συνυπεύθυνοι. Τι είναι αυτοί; Αν τους έλεγε κανείς διευθυντές θα τους υπερτιμούσε ανεπανόρθωτα (αν και μερικοί -ες περνιούνται για τέτοιοι), η βασική τους δουλειά είναι να συντονίσουν. Το αστείο βέβαι της υπόθεσης είναι τι; Τις περισσότερες φορές καλούνται να κάνουν ένα συντονισμό σε ένα ακόμα συνάδελφο, που συνήθως δεν χρειάζεται να κάνει καν αυτό. Μιας και ο υφιστάμενος του έχει ήδη συντονιστεί από μόνος του. Βλ. πρέπει να κάτσει ταμείο οπότε τον μόνο που έχει να συντονίσει ο υπευθυνος είναι ο εαυτός του. Στην εξαίρεση που τυχόν για κάνα τετράωρο υπάρχουν 3 άτομα στην βάρδια ο υπεύθυνος πάλι δεν χρειάζεται να συντονίσει κανέναν. Μία σειρά από καθήκοντα τόσο προφανή στον οποιοσδήποτε είναι αρκετά για να συντονίσουν από μόνα τους. Με απλά λόγια. Ο υπεύθυνος (ο οποίος σημειωτέον για να είναι υπεύθυνος παίρνει το εξωφρενικό μπόνους των 43 ευρώ, μαζί με κρατήσεις πέφτει στα 34) απλά τις περισσότερες φορές κάνει κάποιες δουλειές γραφείου που δεν κάνουν υπόλοιποι. Ισολογισμό ταμείων, καταμετρήσεις, αποστολή παραγγελίων, κλείσιμό επιστροφών κλπ. Ο συνυπεύθυνος είναι η πιο τραγική περίπτωση. Κάνει ότι και ο υπεύθυνος χωρίς το μπόνους. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κάνουν ότι κάνουν και αλλού οι εργαζόμενοι. Πάνε κάνουν τη βάρδια τους και φεύγουν.
Τώρα όσον αφορά τη δουλειά μέσα στο κατάστημα. Αυτή έχει καταρχήν μία εξωτερική ταχύτητα από μόνη της. Είναι η ταχύτητα με την οποία μπαίνει μέσα ο πελάτης ψωνίζει και φεύγει. Αυτή η ταχύτητα φυσικά δεν είναι σταθερή και φυσικά είναι απολύτως προβλέψιμη. Οι αποκλίσεις στα αλήθεια είναι πολύ μικρές. Ακόμα το βασικό και το ελάχιστο της λειτουργίας ενός καταστήματος είναι να υπάρχει ένα ταμείο να δουλεύει, σχεδόν απαγορεύεται να μην υπάρχει ταμείο. Εμπορεύματα στο ράφι μπορεί να μην υπάρχουν αλλά το συρτάρι πρέπει να μαζεύει. ΚΑΝΟΝΑΣ. (Σε κάποια φάση που όλες οι μηχανές τα είχαν παίξει και δεν μπορούσαν να μπουν σε λειτουργία πώλησης, και άρα είμασταν ΚΛΕΙΣΤΟΙ -τα όνειρα μας είναι οι εφιάλτες τους- η αρχιεπόπτρια που είχαμε τότε, σηκώθηκε, πήγε σε άλλο μαγάζι, πήρε μία μηχανή και την κουβάλησε στο δικό μας.) Λοιπόν, με βάση αυτή την εξωτερική ταχύτητα του καταστήματος καλείται καταρχήν το προσωπικό να συντονίσει της δουλειές της εβδομάδας. Βάζοντας ας πούμε αυτές που δεν επείγουν σε στιγμές και μέρες όπου δεν έχει πολύ δουλειά. Και φροντίζοντας όταν θα έχει πολλή δουλειά το μαγαζί να είσαι σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί να λειτούργησει. Με αυτή την έννοια και σε αυτό το επίπεδο πάλι όλα είναι προβλέψιμα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη που δεν έχει πολύ δουλειά ας πούμε ανάλογα με το επείγον της κάθε δουλειάς θα γίνουν όλα αυτά.
Πέρα όμως από αυτή την εξωτερική ταχύτητα υπάρχει και η ταχύτητα που η ίδια εταιρεία επιβάλλει στους ρυθμούς λειτουργίας του καταστήματος. Η εταιρεία αυτή πρέπει να είναι η μοναδική όπου την συχνότητα και την ποσότητα του ανεφοδιασμού δεν την καθορίζει το κατάστημα αλλά η ίδια η εταιρεία. Έτσι λοιπόν μας λένε για Δευτέρα πρέπει να βάλλεται τόσα κιβώτια, για Τρίτη τόσα για Τετάρτη τόσα κ.ο.κ. Ούτε λόγος να μην σταλλεί μία παραγγελία ή να σταλλούν πολύ λιγότερα από αυτά που καθορίζει το πρόγραμμα. Παίρνουν τηλ και αρχίζουν τις φωνές. Αυτό είναι το πιο βασικό όσον αφορά τον ρυθμό εργασίας. Υπάρχουν και διάφορα άλλα τα οποία είναι μάλλον λεπτομέρειες. Γενικώς πάντως ο ρυθμός εργασίας καθορίζεται από την κίνηση προς το κατάστημα (εμπόρευμα) και από την κίνηση από το κατάστημα (πελάτες). Στη μέση λοιπόν είμαστε εμείς. Το κατάστημα. Το μαγαζί.
Το να πούμε ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω στην δουλειά μας είναι αστείο μέσα στις συνθήκες οργάνωσης της εργασίας που ζούμε, γιατί σχεδόν κανένας εργάτης δεν έχει τον έλεγχο της δουλειάς του (αν και αυτό έχει πολλές διαστάσεις γιατί ο έλεγχος του εργαζομένου δεν μπορεί να αφαιρεθεί εντελώς -τουλάχιστον στις περισσότερες δουλειές). Ωστόσο, αυτό που έχουν κάνει στην εταιρία που δουλεύω είναι να μεταφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες εργασίες εκτός του καταστήματος και να μειώσουν έτσι κατα πολύ τα λειτουργικά έξοδα. Είναι το ίδιο μοντελο ακριβώς όπως αυτό που αφορά την αγορά εμπορευμάτων από προμηθευτές, η μαζική κλίμακα επιτρέπει πιο χαμηλές τιμές. Το ίδιο ισχύει και για την κοπή αλιωσίμων, για το ζύγισμα, για την συσκευασία, για την μεταφορά των εμπορευμάτων κλπ. Και όχι μόνο φυσικά σε αυτό το επίπεδο. Από τα καταστήματα έχουν αφαιρεθεί ένα σωρό άλλες αρμοδιότητες με αποτέλεσμα αυτό που μένει να είναι το πολύ ελάχιστο της δουλειάς που χρειάζεται ένα κατάστημα. Κανένας εργαζόμενος στα καταστήματα της εταιρείας δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα. Και αυτό η εταιρεία το ξέρει. Μπορεί να πιέζει. Αλλά πιέζει μέχρι εκεί που της επιτρέπει το προσωπικό του κάθε μαγαζιού. Για αυτό επίσης δεν διατυπώνει καν αξίωση (ούτε από τον υπεύθυνο) να κάτσει παραπάνω στο κατάστημα.
Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι η δουλειά είναι λιγότερη. Είπαμε η βασική δουλειά είναι η διακίνηση των εμπορευμάτων και αυτή πρέπει να γίνεται μέσα στα καταστήματα ακόμα. Συνοπτικά και κλείνοντας (αν και το έχουμε ξαναπει), η μεταφορά εργασιών εκτός καταστήματων επιτρέπει όχι μόνο τη μείωση του αριθμού του προσωπικού αλλά και την αύξηση της δουλειάς που αυτό κάνει.
Αυτά. Στην επόμενη ενότητα θα μιλήσω για πιο διασκεδαστικές καταστάσεις.
Πάνω-πάνω στην ιεραρχία του τμήματος πωλήσεων βρίσκεται φυσικά ο διευθυντής πωλήσεων, η αλήθεια είναι ότι τέτοιον έχω δει πολύ λίγες φορές (μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού). Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει και ούτε με νοιάζει. Φαντάζομαι έχει μερικές φαεινές ιδέες που τις πληρώνουμε όλοι μας. Από κάτω πρέπει να βρίσκονται οι αρχιεπόπτες (δεν είμαι και σίγουρος μιας και δεν γνωρίζω με ακρίβεια αυτά τα ύψη της ιεραρχίας). Τους αρχιεπόπτες τους βλέπουμε πιο συχνά. Μέ κάποιους απο αυτούς ανέπτυξα ιδιαίτερα στενές σχέσεις.(Λεπτομέρειες παρακάτω). Οι αρχιεποπτες είναι αυτοί οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις σε επίπεδο μανατζμεντ του καταστήματος. Αυτοί θα δώσουν τις υπερωρίες και ουσιαστικά αυτοί θα δώσουν τους ρυθμούς εργασίας σε κάθε κατάστημα. Με άλλα λόγια αυτοί κάνουν κουμάντο στα μαγαζιά.
Κάτω από αυτούς είναι οι επόπτες. Η βασική δουλειά του επόπτη είναι να κάνει τον αγγελιοφόρο. Μεταφέρει δηλ. κατά βάσην εντολές και κατευθύνσεις στο προσωπικό του καταστήματος και κάνει κάπως πιο σαφείς τις εντολές της εταιρείας μιας και ως γνωστόν οι εργαζομένοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα κατανόησης της γλώσσας όταν πρόκειται για εντολές. Επίσης οι επόπτες φέρνουν στυλούς, δελτία, ταινίες και διάφορα αναλώσιμα για τα μαγαζιά. Τέλος είναι επιφορτισμένοι με ένα μανατζάρισμα σε επίπεδο καταστήματος όταν το προσωπικό τρώγεται μεταξύ του.
Κάτω από τους επόπτες βρίσκονται οι υπεύθυνοι και οι συνυπεύθυνοι. Τι είναι αυτοί; Αν τους έλεγε κανείς διευθυντές θα τους υπερτιμούσε ανεπανόρθωτα (αν και μερικοί -ες περνιούνται για τέτοιοι), η βασική τους δουλειά είναι να συντονίσουν. Το αστείο βέβαι της υπόθεσης είναι τι; Τις περισσότερες φορές καλούνται να κάνουν ένα συντονισμό σε ένα ακόμα συνάδελφο, που συνήθως δεν χρειάζεται να κάνει καν αυτό. Μιας και ο υφιστάμενος του έχει ήδη συντονιστεί από μόνος του. Βλ. πρέπει να κάτσει ταμείο οπότε τον μόνο που έχει να συντονίσει ο υπευθυνος είναι ο εαυτός του. Στην εξαίρεση που τυχόν για κάνα τετράωρο υπάρχουν 3 άτομα στην βάρδια ο υπεύθυνος πάλι δεν χρειάζεται να συντονίσει κανέναν. Μία σειρά από καθήκοντα τόσο προφανή στον οποιοσδήποτε είναι αρκετά για να συντονίσουν από μόνα τους. Με απλά λόγια. Ο υπεύθυνος (ο οποίος σημειωτέον για να είναι υπεύθυνος παίρνει το εξωφρενικό μπόνους των 43 ευρώ, μαζί με κρατήσεις πέφτει στα 34) απλά τις περισσότερες φορές κάνει κάποιες δουλειές γραφείου που δεν κάνουν υπόλοιποι. Ισολογισμό ταμείων, καταμετρήσεις, αποστολή παραγγελίων, κλείσιμό επιστροφών κλπ. Ο συνυπεύθυνος είναι η πιο τραγική περίπτωση. Κάνει ότι και ο υπεύθυνος χωρίς το μπόνους. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κάνουν ότι κάνουν και αλλού οι εργαζόμενοι. Πάνε κάνουν τη βάρδια τους και φεύγουν.
Τώρα όσον αφορά τη δουλειά μέσα στο κατάστημα. Αυτή έχει καταρχήν μία εξωτερική ταχύτητα από μόνη της. Είναι η ταχύτητα με την οποία μπαίνει μέσα ο πελάτης ψωνίζει και φεύγει. Αυτή η ταχύτητα φυσικά δεν είναι σταθερή και φυσικά είναι απολύτως προβλέψιμη. Οι αποκλίσεις στα αλήθεια είναι πολύ μικρές. Ακόμα το βασικό και το ελάχιστο της λειτουργίας ενός καταστήματος είναι να υπάρχει ένα ταμείο να δουλεύει, σχεδόν απαγορεύεται να μην υπάρχει ταμείο. Εμπορεύματα στο ράφι μπορεί να μην υπάρχουν αλλά το συρτάρι πρέπει να μαζεύει. ΚΑΝΟΝΑΣ. (Σε κάποια φάση που όλες οι μηχανές τα είχαν παίξει και δεν μπορούσαν να μπουν σε λειτουργία πώλησης, και άρα είμασταν ΚΛΕΙΣΤΟΙ -τα όνειρα μας είναι οι εφιάλτες τους- η αρχιεπόπτρια που είχαμε τότε, σηκώθηκε, πήγε σε άλλο μαγάζι, πήρε μία μηχανή και την κουβάλησε στο δικό μας.) Λοιπόν, με βάση αυτή την εξωτερική ταχύτητα του καταστήματος καλείται καταρχήν το προσωπικό να συντονίσει της δουλειές της εβδομάδας. Βάζοντας ας πούμε αυτές που δεν επείγουν σε στιγμές και μέρες όπου δεν έχει πολύ δουλειά. Και φροντίζοντας όταν θα έχει πολλή δουλειά το μαγαζί να είσαι σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί να λειτούργησει. Με αυτή την έννοια και σε αυτό το επίπεδο πάλι όλα είναι προβλέψιμα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη που δεν έχει πολύ δουλειά ας πούμε ανάλογα με το επείγον της κάθε δουλειάς θα γίνουν όλα αυτά.
Πέρα όμως από αυτή την εξωτερική ταχύτητα υπάρχει και η ταχύτητα που η ίδια εταιρεία επιβάλλει στους ρυθμούς λειτουργίας του καταστήματος. Η εταιρεία αυτή πρέπει να είναι η μοναδική όπου την συχνότητα και την ποσότητα του ανεφοδιασμού δεν την καθορίζει το κατάστημα αλλά η ίδια η εταιρεία. Έτσι λοιπόν μας λένε για Δευτέρα πρέπει να βάλλεται τόσα κιβώτια, για Τρίτη τόσα για Τετάρτη τόσα κ.ο.κ. Ούτε λόγος να μην σταλλεί μία παραγγελία ή να σταλλούν πολύ λιγότερα από αυτά που καθορίζει το πρόγραμμα. Παίρνουν τηλ και αρχίζουν τις φωνές. Αυτό είναι το πιο βασικό όσον αφορά τον ρυθμό εργασίας. Υπάρχουν και διάφορα άλλα τα οποία είναι μάλλον λεπτομέρειες. Γενικώς πάντως ο ρυθμός εργασίας καθορίζεται από την κίνηση προς το κατάστημα (εμπόρευμα) και από την κίνηση από το κατάστημα (πελάτες). Στη μέση λοιπόν είμαστε εμείς. Το κατάστημα. Το μαγαζί.
Το να πούμε ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω στην δουλειά μας είναι αστείο μέσα στις συνθήκες οργάνωσης της εργασίας που ζούμε, γιατί σχεδόν κανένας εργάτης δεν έχει τον έλεγχο της δουλειάς του (αν και αυτό έχει πολλές διαστάσεις γιατί ο έλεγχος του εργαζομένου δεν μπορεί να αφαιρεθεί εντελώς -τουλάχιστον στις περισσότερες δουλειές). Ωστόσο, αυτό που έχουν κάνει στην εταιρία που δουλεύω είναι να μεταφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες εργασίες εκτός του καταστήματος και να μειώσουν έτσι κατα πολύ τα λειτουργικά έξοδα. Είναι το ίδιο μοντελο ακριβώς όπως αυτό που αφορά την αγορά εμπορευμάτων από προμηθευτές, η μαζική κλίμακα επιτρέπει πιο χαμηλές τιμές. Το ίδιο ισχύει και για την κοπή αλιωσίμων, για το ζύγισμα, για την συσκευασία, για την μεταφορά των εμπορευμάτων κλπ. Και όχι μόνο φυσικά σε αυτό το επίπεδο. Από τα καταστήματα έχουν αφαιρεθεί ένα σωρό άλλες αρμοδιότητες με αποτέλεσμα αυτό που μένει να είναι το πολύ ελάχιστο της δουλειάς που χρειάζεται ένα κατάστημα. Κανένας εργαζόμενος στα καταστήματα της εταιρείας δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα. Και αυτό η εταιρεία το ξέρει. Μπορεί να πιέζει. Αλλά πιέζει μέχρι εκεί που της επιτρέπει το προσωπικό του κάθε μαγαζιού. Για αυτό επίσης δεν διατυπώνει καν αξίωση (ούτε από τον υπεύθυνο) να κάτσει παραπάνω στο κατάστημα.
Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι η δουλειά είναι λιγότερη. Είπαμε η βασική δουλειά είναι η διακίνηση των εμπορευμάτων και αυτή πρέπει να γίνεται μέσα στα καταστήματα ακόμα. Συνοπτικά και κλείνοντας (αν και το έχουμε ξαναπει), η μεταφορά εργασιών εκτός καταστήματων επιτρέπει όχι μόνο τη μείωση του αριθμού του προσωπικού αλλά και την αύξηση της δουλειάς που αυτό κάνει.
Αυτά. Στην επόμενη ενότητα θα μιλήσω για πιο διασκεδαστικές καταστάσεις.
0 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)