Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Είμαστε τώρα στις αρχές του 2005. Είμαι κάνα 6μηνο στη δουλειά και τα πράγματα έχουν στρώσει. Εκεί γύρω στον Φλεβάρη πέρνω και τη χρωστούμενη άδεια από την προηγούμενη χρονιά (η πρώτη μου άδεια μέσα σε 20 περίπου μήνες δουλειάς μαζί με την προηγούμενη δουλειά μου). Αφού ξεκουράστηκα επανήλθα ανανεωμένος για εργασία. Η κατάσταση όμως στο μαγαζί έχει αλλάξει. Η δεύτερη 8ωρη χτυπάει συνέχεια αναρρωτικές, έλειπε ήδη 2 βδομάδες και μέσα σε κάνα 2μηνο ανάθεμα και αν είχε έρθει μία βδομάδα για δουλειά. Σημείωση, όλον αυτό τον καιρό που έλειπε δεν έφερε ούτε ένα χαρτί γιατρού. (Νομίζω κάνα δύο χαρτιά από ιδιώτες έφερε και τίποτε άλλο). Όταν επέστρεψε φυσικά αρχές Μάρτη και δούλευε κανονικά για δύο βδομάδες την απολύσανε. Τέλος πάντων η συνάδελφος αυτή ήταν μεγάλη ιστορία. Νομίζω θα πρέπει να αναφέρω κάνα δύο περιστατικά της "σχίζο" κατάστασης της. Τον Σεπτέμβρη του 2004 έγιναν τα γνωστά σκηνικά στην Ομόνοια με τα μαχαιρώματα των φασιστών. Κάνα δύο μέρες μετά η κοπέλα αυτή μου λέει στη δουλειά ότι κατέβηκε με το γκόμενο της και έδερνε αλβανούς. Εγώ έμεινα μαλάκας. Τέλος πάντων γενικώς δεν είχα και ιδιαίτερες σχέσεις μαζί της όχι τόσο για αυτό αλλά επειδή με έχωνε με τρέλλα. Σε κάποια φάση εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, είμαστε μαζί απογευματινή βάρδια, και έχει πιάσει κουβέντα με μία γυναίκα -Αλβανίδα- την οποία και προφανώς την ξέρει πολύ καλά. Σε κάποια φάση τη βλέπω λοιπόν, να παίρνει ένα παιχνίδι (καμιά 10αριά ευρώ), να το χτυπάει στο ταμείο της και χωρίς να παίρνει χρήματα να το δίνει στο πιτσιρίκι της Αλβανίδας!!! Εγώ έχω μείνει μαλάκας, κυρίως επειδή δεν περίμενα κάτι τέτοιο απο αυτήν. Όταν μετά την ρωτάω γιατί; Μου απαντάει "Ντάξει μωρέ τη συμπαθώ...". Δεν το συνέχισα παραπέρα να διερευνήσω τις αντιφάσεις του προλεταριάτου... Τέλος πάντων η Ν. απολύεται. Μετά από καμιά βδομάδα μας είπε ότι το ήθελε... οπότε...

Στην θέση της Ν. ήρθε η Ζ. Μία μικροκαμωμένη αλλά γεροδεμένη κοπέλα πανέξυπνη. Την παίρνω απο κοντά να συνάψω τις συμμαχίες μου όπου μαζί με την Φ. την 4ωρη κάνουμε ήδη τον πρώτο καιρό μία φράξια. Εγώ τον Μάρτη προάγομαι από απλός 8ωρος σε συνυπεύθυνο, ουάου!!! (Έχει και άλλη επαγγελματική εξέλιξη πιο κάτω). Αρχές Απρίλη η επόπτρια μας λέιπει σε άδεια 2 βδομάδων. Έρχεται να την αντικαταστήσει μία άλλη που την δοκιμάζανε για επόπτρια. Εκείνη η εβδομάδα ήταν 5 κολασμένες μέρες.

Ημέρα πρώτη. Οι ταμιακές έχουν κάτι προβλήματα με το λογισμικό. Είναι εκεί αυτή η βλαμμένη όλη μέρα και προσπαθεί να περάσει κάτι προγράμματα. Αφού μας έχει σπάσει τα νέυρα όλη μέρα στο τέλος βγάζει στο ταμείο της Ζ. ένα έλλειμα 200 τόσα ευρώ. Η Ζ. ούτε μήνα στη δουλειά έχει πλαντάξει στο κλάμα. Εγώ της λέω να μην ανυσυχεί και της λέμε μαζί με την υπεύθυνη ότι αν της πουν αν το πληρώσει θα της καλύψουμε όλοι μαζί το ελλειμα. Εγώ ήδη έχω αρχίσει να φορτώνω με την αντικαταστάτρια. Η υπέυθυνη 15 χρόνια στην δουλειά έχει μία στάση ντάξει 2 βδομάδες είναι θα περάσουν... Εγώ λέω να πάει να γαμηθεί η μαλακισμένη που θα μας το παίξει και καμπόση.

Ημέρα δεύτερη. Από το πρωί που είναι πάλι εκεί αρχίζει και σκούζει και φωνάζει. Οκ λες τη γράφω, μα δεν μπορείς να δουλέψεις με μία μαλακισμένη η οποία μέσα σε 2 μέρες θέλει να αλλάξει ΟΛΟ τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το μαγαζί. Η υπεύθυνη μου λέει, λέγε εσύ ναι και μετά όταν φύγει θα τα κάνουμε όπως θέλουμε. Όχι λέω εγώ πρέπει να μπει στη θέση της. Στις 12 που έρχεται η Ζ. είναι έτοιμη να δηλώσει παραίτηση. 'Ντάξει ήταν μία ξύπνια κοπέλα και μία χαρά άτομο και ήταν μεγάλη ΜΑΛΑΚΙΑ να χάσεις μία δουλειά από μία μαλακισμένη που (μεταξύ μας) έφαγε μάλλον η ίδια το 200άρι. Η υπόλοιπη μέρα κυλάει ήσυχα, μιας και φεύγει να πάει σε άλλο μαγάζι.

Ημέρα τρίτη. Μονομαχία στην κάβα των αναψυκτικών. Όλη τη μέρα είναι πάλι στο μαγαζί η αντικαταστάτρια. Και μας έχει σπάσει τα νεύρα. Εμείς της αντιγυρίζουμε τον ψυχολογικό πόλεμο. Λέμε αστεία, χασκογελάμε και την γράφουμε κανονικά. Σε κάποια φάση φωνάζει από το γραφείο "Συρραπτικό, συρραπτικό... συρραπτικό ρε!!!". Λέω στη Ζ. κάτσε πάω. Πάω χωρίς το συρραπτικό και της λέω "Τι έγινε καρφώθηκες με το συρραπτικό; Τι φωνάζεις;". "Φέρε μου ένα συρραπτικό και άσε τις εξυπνάδες". "Α συρραπτικό θέλεις" λέω εγώ "ε σήκω να το πάρεις." και φεύγω. Όταν λέμε λύσσα κακιά η τύπισσα, εννοούμε λύσσα κακιά. Λίγο πιο μετά εκεί που έβαζα αναψυκτικά διαπίστωσα ένα λάθος. Κάποιος είχε γεμίσει το ράφι με τις κόκα κόλες σε λάθος θέση!!! Όχι τίποτα αλλά να μετακινείς 90 μπουκάλια κοκα κόλα σε άλλο σημείο στις 3 το μεσημέρι δεν είναι και πολύ ευχάριστο. Πάω στη Ζ. να δω αν τα έβαλε αυτή. "Καλά μου λέει για χαζή με έχεις;" Μας ακούει η υπεύθυνη και μας λέει ότι είδε την αντικαταστάτρια να βάζει εμπόρευμα στην κάβα. Ωραία λέω εγώ. Κάνα μισάωρο μετά και ενώ κοντεύουμε να φύγουμε οι πρωινοί, φέρνει η αντικαταστάτρια της επότριας κάτι καρότσια και τα κοπανάει με δύναμη πάνω στα υπόλοιπα παρκαρισμένα κάονοντας έναν πολύ έντονο θόρυβο. Λέω εγώ από μέσα μου "Τώρα θα τα ακούσεις μαλακισμένο".

"Να σου πω μπορείς να μην χτυπιέσαι και να φωνάζεις όλη την ώρα;"

"Τι" μου λέει "δεν κατάλαβα".

"Εδώ προσπαθούμε να δουλέψουμε, να πας στο μαγαζί σου να το παίξεις έξυπνη".

"Τι λες ρε τολμάς να μου μιλάς έτσι!!!"

"Καλά" της λέω "μάθε να βάζεις σωστά το εμπόρευμα στο ράφι και μετά να γυρνάς γυρω γυρώ να σκούζεις, να μας πουλάς μούρη και να μας το παίζεις έξυπνη."

"Τι λες ρε; Τι έβαλα λάθος;"

"Να" της λέω "πήγαινε στην κάβα"

Πάει και τις δείχνω τις κόκα κόλες. Και αρχίζω να την ξεχέζω. Αρχίζει και αυτή. Είναι η στιγμή που έχω πιάσει μία τετράδα των 500 ml fanta και τις βαράω στο ράφι εμφατικά. "Μη μου κολλάς εμένα μωρή είμαι τρελλός και θα αρχίσω να σε δαγκώνω." Αυτή τα έχει δει φυσικά όλα. Και φεύγει μαζί με την υπεύθυνη να της τα "χώσει". Εγώ πάω με την Ζ. να κάνουμε ένα τσιγάρο. Αργότερα που είμαστε μπροστά. Φεύγει απο μπροστά εγώ της λέω, "Αντε στο καλό και όταν θα ξανάρθεις θα μιλάς σε όλους μας στον πληθυντικό!!!". Η υπεύθυνη μέσα στο γραφείο την έβαλε στη θέση της απο ότι μας είπε πιο συγκρατημένα βέβαια αλλά ντάξει.


Ημέρα τέταρτη. Ρεπό. Ακούω πανκ όλη μέρα!!!

Ημέρα πέμπτη. Πάλι στη δουλειά. Ηρεμία. Η τύπισσα σεν εμφανίζεται καθόλου.

Ημέρα έκτη. Σάββατο οι επόπτες έχουν ρεπό.

Ήμερα έβδομη. Κυριακή. Ηρεμία. Ηρεμία;;; Μπα...
5.30 χτυπάει το σταθερό στο σπίτι. Το σηκώνει η κοπέλα μου. Είναι η κανονική μας επόπτρια και μου λέει να πάω να δω στο μαγαζί τι γίνεται γιατί βαράνε 3-4 ζώνες του συναγερμού πυρόσβεσης. Το θέμα ήταν ότι εγώ δεν είχα κλειδιά και ότι πρέπει να πάει η υπεύθυνη. Η επόπτρια μας επιμένει ότι πήρε την υπεύθυνη και αυτή της είπε ότι τα κλειδιά τα έχω εγώ και η Ζ. Τέλος πάντων πάω με κάτι ζοχάδες και λέγοντας από Δευτέρα θα γίνει της πουτάνας, ταυτόχρονα θα ερχόταν και η Ζ. που είχε κλειδιά αλλά δεν ήξερε πως να απενεργοποιεί τον συναγερμό.

Παίρνω ένα ταξί και πάω. Καθώς φτάνουμε από μακρία βλέπω σειρήνες. Με αφήνει ο ταξιτζής. Μπροστά από το μαγαζί είναι 2 περιπολικά και 2 πυροσβετικά. Εγώ έχω μείνει μαλάκας. Προσπαθώ να αναλογιστώ τι μας περιμένει και κοντεύουν να με πιάσουν τα κλαμμάτα. Στο τέταρτο πάνω αφού έχω αρχίσει να συνέρχομαι παίρνω την επόπτρια. Ε ξέρεις της λέω, το μαγαζί πήρε φωτιά. Λίγο μετά ήρθε και η Ζ. Σε εκείνη τη φάση έρχονται η μπάτσοι να μας πούνε να πάμε πιο πέρα. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να έχω και πολλά πάρε δώσε με τους μπατσους και δεν είπε τίποτα ότι ήμουνα του μαγαζιού. Αλλά η Ζ. όταν μας είπε να φύγουμε ο μπάτσος, είπε ότι είμαστε υπάλληλοι. Η χαρά του μπάτσου. Πλακώνουν κάνα δύο πυροσβέστες να μας πάρουν καταθέσεις. Τέλος πάντων είπα εκεί ότι έβλεπα μέχρι που ήρθαν η επόπτρια, η αρχιεπόπτρια και ένα άλλο στέλεχος. Εγώ με η Ζ. πήγαμε και λουφάξαμε...

Κατά τις 9 φύγαμε να ξεκουραστούμε γιατί από "αύριο μας περίμενε δουλειά".

Θα σταματήσω εδώ την αφήγηση μου για την δουλειά που μας περίμενε, όχι τίποτα άλλο αλλά σε καμιά ώρα πιάνω βάρδια και δεν θέλω να σκέφτομαι δυσάρεστα πράγματα.