Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Δεν υπάρχει πιο γλαφυρό παράδειγμα πρακτικής ιδεολογίας σε ένα τραπέζι, σε μία συζήτηση, σε ένα αμφιθέατρο ή σε ένα φόρουμ όπου εμφανίζεται ένας και λέει:

Τα πράγματα είναι από την μια άσπρο και από την άλλη μαύρο.

Λες εσύ: Ε ξέρεις υπάρχουν και άλλα χρώματα στην παλέτα εκτός από άσπρο μαύρο.

Λέει ο άλλος: Υπάρχουν μόνο θεωρητικά. Πρακτικά υπάρχει άσπρο και μαύρο. Και εσύ πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Λές εσύ: Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Κανένα από τα δύο δεν με εκφράζει.

Λέει ο άλλος: Μα δεν γίνεται ή το ένα ή το άλλο.

Λες εσύ: Κοίτα το άσπρο μου είναι εχθρικό για αυτό, αυτό και αυτό τον λόγο. Το μαύρο μου είναι επίσης εχθρικό για αυτό τον λόγο, αυτόν και αυτόν. Εγώ λέω έτσι όπως καθόμαστε ωραία και καλά να κάτσουμε να φτιάξουμε ένα ωραίο κοκκινάκι να γουστάρουμε.

Λέει ο άλλος: Αποκλείεται δεν μπορείς. Δεν γίνεται. Πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Λες εσύ: Δεν γίνεται. Δεν μπορώ δεν με εκφράζει.

Λέει ο άλλος. Ε τότε είσαι με τους άλλους, από την στιγμή που δεν είσαι με εμάς.

Λες εσύ: Δεν είμαι με κανέναν. Είμαι με ένα τρίτο.

Λέει ο άλλος: Δεν υπάρχει τρίτο. Είσαι εχθρός.

Λες τότε εσύ: Εσύ είσαι εχθρός γιατί και τα δύο που μου λες είναι εξίσου εχθρικά με αυτό που πιστεύω εγώ.

Μετά βγαίνουν τα πιστόλια και γίνεται της κακομοίρας.

Με ένα μαγικό τρόπο διαπιστώνει κανείς ότι ο άλλος αδυνατεί να καταλάβει και να κατανοήσει αυτό που του λες. Αδυνατεί. Μέσα στο κεφάλι του υπάρχει ή το ένα ή το άλλο και καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά τα δύο και δεν υπάρχει χώρος καν για την δημιουργία κάποιου νέου χρώματος.

Αυτές οι περιπτώσεις είναι απο εκείνες κατά τις οποίες πιστεύω ότι η μόνη απάντηση σε έναν τέτοιο μανιχαισμό (ξεκάθαρα θρησκευτικής φύσης μιας και η απαρχή αυτής της αντίληψης βρίσκεται στην κλασσική συζήτηση ενός χριστιανού και ενός άθεου- όπου ο χριστιανός δεν μπορεί να κατανοήσει καν ότι δεν μπορεί να υπάρξει θεός και επιπλέον αφού δεν είσαι με αυτόν είσαι με τον διάβολο) ειδικότερα όταν αυτός αφορά μέτωπα της πλανητικής σύγκρουσης (πχ. Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κλπ) είναι να κάτσεις ήρεμος να χαμογελάς και να λες ναι.

Και να φύγεις με την πλήρη επίγνωση ότι αυτοί οι άνθρωποι ουδεμία σχέση διατηρούν με απελευθερωτικά προτάγματα. Η ιδεολογία κέρδισε μία μάχη αλλά όχι τον πόλεμο.