Back from the grave

Την ψυχή μας έβγαλε η αποκατάστασις των τηλεποικοινωνίων. Τρεις λόχοι γενναιών πολιτοφυλακών μάχονταν για ενάμησι μήνα προκειμένου να περάσουνε τα καλώδια μέσα από τις εχθρικές γραμμές. Αφού παρασημοφόρησα σε μία σεμνή τελετή τους επιζώντες που επετέλεσαν το καθήκον τους επιστρέφω στο καραούλι μου, πάνω από τη δημοσιά να κοιτάω το λιόγερμα, και να εξυφαίνω υπόγειες, επίγειες και αέριες επιθέσεις στο σύμπλεγμα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Back on the right track now...

Μιας και είχα άφθονο καιρό να σκεφτώ ανάμεσα στα άλλα, σας ανακοινώνω τα εξής: Από τη νέα χρονιά θα με βρίσκετε σε καινούρια διεύθυνση, έτσι για να ανανεωθούμε λίγο. Ανάμεσα σε αυτό και στο να αλλάξω το όνομα του ιστολογίου του οποίου πια το βάρος δεν μπορώ να φέρω (ποιος είσαι ρε πούστη που λέει και ο Μπακιρτζής...), προτίμησα την μετακόμιση. Ο χαρακτήρας δεν πρόκειται να αλλάξει αν και σε γενικές γραμμές κάποια πράγματα να εκλείψουν μιας και θα ενταχθούν σε άλλα πλαίσια.

Με άλλα λόγια απομένουν 2-3 αναρτήσεις μάλλον ακόμα με κάποια θεματάκια που εκκρεμούν. Εννοείται το ιστολόγιο θα παραμείνει up και θα μάθετε το νέο url...

...ένα λίγο αφελές τραγουδάκι αλλά εμένανε μ'αρέσει.

Έτσι γιατί που και που λίγη αισιοδοξία δε βλάπτει.

Τους χαιρετισμούς μου σε όλους και όλες σας. Κατά κάποιον τρόπο σας ευχαριστώ.



Well it's been ten years and a thousand tears
And look at the mess I'm in
A broken nose and a broken heart,
An empty bottle of gin
Well I sit and I pray
In my broken down Chevrolet
While I'm singin' to myself
There's got to be another way

Take away, take away
Take away this ball and chain
Well I'm lonely and I'm tired
And I can't take any more pain
Take away, take away
Never to return again
Take away, take away
Take away
Take away this ball and chain

Well I've searched and I've searched
To find the perfect life
A brand new car and a brand new suit
I even got me a little wife
But wherever I have gone
I was sure to find myself there
You can run all your life
But not go anywhere

Take away, take away
Take away this ball and chain
Well I'm sick and I'm tired
And I can't take any more pain
Take away, take away
Never to return again
Take away, take away
Take away
Take away this ball and chain

Well I'll pass the bar on the way
To my dingy hotel room
I spent all my money
I've been drinkin' since half past noon
Well I'll wake there in the mornin'
Or maybe in the county jail
Times are hard getting harder
I'm born to lose and destined to fail

Take away, take away
Take away this ball and chain
Well I'm lonely and I'm tired
And I can't take any more pain
Take away, take away
Never to return again
Take away, take away
Take away
Take away this ball and chain



"Η νίκη ανήκει σε αυτούς που θα σπείρουν την αταξία χωρίς να την αγαπούν."

Γκυ Ντεμπόρ
Εξαιρετικά αφιερωμένο θα προσέθετα...

Επίσης...

"Η μεγαλύτερη κατάρα του προλεταριάτου είναι ότι όσοι έχουνε μιλήσει για αυτό, μιλάνε για αυτό. Και έχουνε ξεχάσει ότι είναι, αν είναι, αυτό."

Ζαν Πιερ Τρικαντάν, γάλλος σοσιαλιστής και εργάτης σε εργοστάσιο μαξιλαριών που έζησε το 19ου αιώνα.


Εδώ και 200 χρόνια...

"Νικητής σε μία μάχη είναι αυτός που επιλέγει τον τόπο και τον χρόνο της μάχης".

Καρλ Κλαούζεβιτς, Πρώσος Στρατηγός

Εδώ και 36 χρόνια...

"Ποτέ δεν περίμενα μια επέτειο για να γιορτάσω τον έρωτα μου με τον αγαπημένο μου. Ίσα-ίσα γλυκιά μου, την ημέρα της όποιας επετείου μας ήθελα να είναι η πιο τετριμμένη και η πιο συνηθισμένη. Και να του φυλάω την έκπληξη, το απροσδόκητο, το ξαφνικό ακριβώς για κάποιες απο πιο τετριμμένες και συνηθισμένες μέρες. Τουλάχιστον η συνηθισμένες μέρες έτσι πάντα ενέχουνε την έκπληξη και το μοναδικό. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο χρόνος έχει 365 μέρες."

Σούζαν Έμερσον, Αμερικανίδα Συγγραφέας Μαγειρικών Συνταγών

Zombieland




Οκ, μερικά πράγματα που σιχαίνομαι στον κινηματογράφο.

α. την εσωστρέφεια και τον εσωτερισμό, με απλά λόγια το ο "μοναχικός ήρωας που αναζητεί την ταυτότητα του σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον" (που λέγαμε και μικροί). Με πολλά λόγια, βαριέμαι μέχρι θανάτου την επικέντρωση στο άτομο και στις αναζητήσεις του, τους προβληματισμούς μίας μεμωνομένης προσωπικότητας, τα προσωπικά αδιέξοδα και άλλα τέτοια ωραία.

β. τα βαριά νοήματα. Ναι δεν αντιλέγω ότι οφείλουμε να διερευνούμε σε βάθος τα πράγματα. Αλλά αν την ποίηση, ή την οποιαδήποτε τέχνη, "δεν μπορεί να την καταλάβει ένα δεκατετράχρονο κορίτσι" δεν μου κάνει. Επίσης κάτι πολύ βασικό: στην καθημερινότητα μας αυτό που μας κινεί δεν είναι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις και το ότι σκέφτεσαι ένα τέταρτο αν θα ανοίξεις το ψυγείο γιατί μέσα θα είναι όλοι οι εφιάλτες σου. Αυτό που μας κάνει να σηκωθούμε το πρωί από το κρεββάτι για να πάμε για δουλειά δεν είναι η ανάλυση του Μαρξ για το κεφάλαιο αλλά ο εκβιασμός της μισθωτής σχέσης. Άρα η απλότητα. Προσοχή όχι απλοικότητα (δηλαδή γενίκευση και αυθαίρετα συμπεράσματα) αλλά απλότητα (θέσεις και πράγματα καθαρά σαν το γάργαρο νερό).

γ. την έλλειψη αλληλεπίδρασης με το κοινωνικό περιβάλλον. Αν και αυτό είναι συνέχεια του α. έχει διαφορετική χροιά με την έννοια ότι οι άνθρωποι κάτι κάνουνε στο κοινωνικό περιβάλλον, και αυτό με τη σειρά του κάτι τους κάνει. Οι ταινίες που είναι 10 ήρωες και στα τέτοια τους όλα δε μου αρέσουνε καθόλου.

δ. την έλλειψη του θανάτου. Αν δεν πεθαίνει κανείς βίαια στα πρώτα 15 λέπτα, ή αν δεν κινδυνεύσει σοβαρά η ζωή του σταματάω την ταινία.

ε. την έλλειψη ζόμπι.

Ως εκ τούτου ανακυρήσω ταινία της χρονιάς το Zombieland που τηρεί όλα όσα μου αρέσουνε στον κινηματογράφο.

Καταρχήν έχει ζόμπι, έχει κοινωνική κριτική, έχει απλότητα, έχει κοινωνική δράση από όλα έχει. Μέχρι και τον Μπίλ Μάρει έχει να κάνει το ζόμπι χωρίς να είναι. Οκ, σε γενικές γραμμές είναι κάτι σαν το Shaun of the dead στην αμερικάνικη βερσιόν αλλά διαφέρει σημαντικά σε 2 σημεία. Το πρώτο είναι ο Woody Harrelson το δεύτερο είναι ότι δείχνει κατεστραμμένη την αμερική (έτσι και αλλιώς η Αγγλία κατεστραμμένη είναι). Ακόμα εισάγει μερικές καινοτομίες που αλλάζουν δραματικά τη δυνατότητα επιβίωσης. Τα ζόμπι τρέχουνε και είναι πιο έξυπνα, βέβαια στην ταινιά πεθαίνουνε πολύ πιο εύκολα και αυτό το αντισταθμίζει κάπως αλλά τέλος πάντων. Επίσης είναι ένα road movie και εμένα μου αρέσουνε αυτά. Ακόμα εχει πολλους θεαματικούς "θανάτους" ζόμπι που μου αρέσουνε ακόμα περισσότερο. Τέλος τα θηλυκά στην ταινία, είναι παλιοθήλυκα όπως και στην πραγματική ζωή που εκμεταλλευόνται και τη φοράνε σε 2 ευαίσθητους και ευάλωτους άντρες. Ακόμα παίζει ο Μπίλ Μάρει (αλλα το πα αυτό).

Ακόμα επειδή, πρόσφατα έπρεπε να φάω στη μάπα σε διάφορες παρέες αναλύσεις για την τελευταία ταινία του παπάρα του Τρίερ πέρνω την εκδίκηση μου καταγγέλωντας τον κινηματογράφο του σαν αντιδραστικό, τον ίδιο σαν πράκτορα του ιμπεριαλισμού και ελιτιστή.

Εγώ είμαι με τις μάζες.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τις μάζες των ζόμπι.


Ελεύθερος αφέθηκε χθες το απόγευμα ο δράστης της δολοφονίας του 24χρονου Γιώργου Μερκουρίδη, αφού η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Κομοτηνής, κ. Παναγιώτα Ζαφειριάδου, με το σκεπτικό ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε..

Το θύμα εργαζόταν στο πρατήριο υγρών καυσίμων και ο δολοφόνος ήταν το 25χρονο αφεντικό του (σ.σ.: το όνομά του δεν αποκαλύπτεται...).

Ο άτυχος εργαζόμενος εκείνο το βράδυ πήρε μαζί του έναν 29χρονο φίλο του (επειδή φοβόταν) και πήγε στο πρατήριο για να πληρωθεί, καθώς είχε διαφορές με το αφεντικό του.

Ο δράστης ακινητοποίησε τον συνοδό φίλο και κρατώντας το μονόκαννο κυνηγετικό όπλο, που κατείχε νόμιμα ο λεφτάς μπαμπάκας του, επιτέθηκε στον Μερκουρίδη.

Ο 29χρονος, όμως, λέει ότι στο σημείο που βρισκόταν δεν μπορεσε να δει τον φόνο, άκουσε μόνο το πυροβολισμό (σ.σ. φανταζόμαστε όλοι γιατί ισχυρίζεται ότι δεν είδε τίποτα...).

Μέχρι να έρθει η αστυνομία, πατέρας και δράστης είχαν πλύνει τα αίματα με το λάστιχο!
Η αστυνομία έφτασε με τη συνηθισμένη για εργοδοτικά εγκλήματα καθυστέρηση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο σάιτ του Ταρζάν, ο δράστης έχει συγγενείς αστυνομικούς στην Κομοτηνή. Είναι γνωστός επίσης και για την βίαιη συμπεριφορά του, και λέγεται ότι πολλές φορές η οικονομική επιφάνεια της οικογένειάς του τον έχει ξελασπώσει. Άλλωστε, λίγες ώρες πριν από το έγκλημα, είχε επιτεθεί σε μπουζουξίδικο σε οδηγό του Δήμου Κομοτηνής σκίζοντάς του τα ρούχα. Με αφορμή αυτό το συμβάν, είχε συλληφθεί και είχε οδηγηθεί στο τμήμα. Λίγο αργότερα έφτασε στο Α.Τ. ο πατέρας του δράστη και τότε εκείνος αφέθηκε ελεύθερος. Πήγε στο σπίτι του, άλλαξε, ντύθηκε ως «ράμπο», όπως δήλωσαν όσοι τον είδαν και πήγε στο βενζινάδικο, για να ξεκαθαρίσει και τις υπόλοιπες διαφορές του.

Σύμφωνα πάντα με την οικογένεια του θύματος, όταν έστειλαν συγγενικό τους πρόσωπο να παραλάβει τα ρούχα και τα πράγματα του παιδιού από το πρατήριο, ο πατέρας του δράστη αφαίρεσε 25 ευρώ από το μηνιάτικο του δολοφονημένου υπαλλήλου του, καθώς όπως είπε την ημέρα της δολοφονίας του ο υπάλληλος δεν δούλεψε!!! (σ.σ. να η ηθική της με κάθε τρόπο μεγιστοποίησης του κέρδους).

Αναδημοσίευση απο εδώ.


Σημείωση: Κατα τα άλλα απειλείται ακόμα η δημοκρατία σας ρε ξεφτίλες, λαμόγια, υποκριτές, πληρωμένο διανοητικό πουταναριό;;;

Πριν μία εβδομάδα ο μεγάλος καλλιτέχνης "Βάρναλης της γενιάς μας" όπως τον έχει χαρακτηρίσει μεγάλη επaναστατική καλλιτεχνική επιθέωρηση είχε κάνει το εξής δηκτικό σχόλιο στις μαλακίες τις Σώτης στην Athens Voice...

"Στην επόμενη άθενς βόις (το εντυπο της επανάστασης) περιμένουμε γράμμα στήριξης στον Αβραμό που δεν άντεξε το ελλειμα δημοκρατίας στον τρόπο εκλογής προέδρου στη ΝΔ.
έχω πτυχίο αγγλικών, παντρέψου με, κι όταν θα πάμε αμερική θα εξηγήσω εγώ στους μπάτσους γιατί δεν περνάς από ανιχνευτή μετάλλων."

Τι να εννοεί ο καλλιτέχνης;

Επευκαιρία επειδή η καταπληκτική διασκευή στο Poker face δεν παίζει βάζω εδώ σε άλλη έκδοση το αγαπημένο τραγούδι...



Έφαγε η Σώτη αυγά στη μάπα; Σιγά. Και γω αυγά έφαγα σήμερα με λουκάνικα. Χιλιάδες άνθρωποι τρώνε αυγά κάθε μέρα.


Χεστήκαμε για τους γιαπωνέζους που σκοτώνουνε τις φάλαινες...

Can't read my,
Can't read my
No he can't read my poker face
(she’s got to love nobody)
Can't read my
Can't read my
No he can't read my poker face
(she’s got to love nobody)

P-p-p-poker face, p-p-poker face
(Mum mum mum mah)
P-p-p poker face, p-p-p poker face
(Mum mum mum mah)

Τι σκατά λέγαμε;

Alice's house No.3

Συνεχίζω αυτό το ιδιαίτερο best of με το τραγούδι που έδωσε το όνομα του στον τίτλο της σειράς.

Είναι το Alice's house του Paul Roland.



Πολύ παλιό και πολύ αγαπημένο. Προσπαθώ στα αλήθεια να βρω μερικά λόγια να μιλήσω για αυτό αλλά στα αλήθεια δεν το καταφέρνω.

Απλά μου βγάζει μοναδικά την αίσθηση, ότι στα παιδικά χρόνια, δύσκολα ή εύκολα χρόνια ή συνήθως και τα δύο μαζί, δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις όυτε για μια επίσκεψη. Κυρίως, επειδή πια είσαι ένας άλλος... Είσαι; Είμαι;



Το καλοκαίρι όσοι θυμάστε, έγιναν μέσα σε 15 μέρες 2 εργατικά ατυχήματα σε μία εταιρεία με 2 νεκρούς εργάτες.

Θυμάμαι ειδικότερα την περιγραφή του ενός απο τα δύο ατυχήματα. Σκάει κάποιος κλίβανος με λυωμένο μέταλλο, το οποίο λιωμένο μέταλλο καταπλακώνει έναν εργαζόμενο, από τον οποίο φυσικά μάλλον δεν πρέπει να έμεινε και τίποτα.

Στην συνέχεια το λυωμένο μέταλλο κύλησε προς τις φιάλες αποθηκευμένου προπανίου με κίνδυνο να ανατιναχτεί όλο το εργοστάσιο στον αέρα. Ευτυχώς με κάποιο τρόπο σταμάτησε η ροή.

Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό διαβάζοντας τις δηλώσεις του μπαμπά της ειδικής φρουρού που τραυματιστηκε.

Ενημερωτικά κύριε μπαμπά, η κορούλα σας κατατάχτηκε στην ελληνική αστυνομία, και σαν ειδική φρουρός μάλλον έβαλε και μέσον για να πάει. Η ελληνική αστυνομία, όπως κάθε γαμημένη αστυνομία στον κόσμο, τυγχάνει καμιά φορά να βρίσκεται αντιμέτωπη με ένοπλους, you know: other people carrying guns. Ως εκ τούτου είναι στοιχείο του "επαγγέλματος" να πέφτει και καμιά σφαίρα που και που. Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά σας πιάσανε μαλάκες, να βάζατε μέσο για καμιά άλλη θεσούλα στο δημόσιο που άντε να τρώγες καμιά σφραγίδα στο κεφάλι.

Αντιθέτως, ο εργάτης που τον καταπλάκωσαν μερικοί τόνοι λυωμένου μετάλλου, δεν τυγχάνει αγαπητέ κύριε μπαμπά να είναι στη φύση του επαγγέλματος του, το να ειναι έτοιμος να αποφυγεί ανα πάσα στιγμή μερικούς τόνους λυωμένου μετάλλου.

Με απλά λόγια: ένας μόνος εργάτης μέτρησε με το κορμί του περισσότερο μέταλλο από όσο έχουνε μετρήσει όλοι οι μπάτσοι αυτού του κράτους από τη λήξη του εμφυλίου και μετά.

Και επιπλέον, ούτε κίνδυνος για τη δημοκρατία είναι οι διευθυντές της ΛΑΡΚΟ, ούτε ο Πλεύρης και ο Χρυσοχοίδης πήγανε να δούνε τους τραυματίες, ούτε κανείς άρχισε να αναρωτιέται εξυπνάδες του στυλ τι εργοστάσια θέλουμε, τι αφεντικά θέλουμε και δε συμμαζεύεται...

Άντε με τις μαλακίες πια...


...αφιερωμένο στις προτάσεις για διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας.

Και για να ξηγούμαστε:

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), την τελευταία 10ετία είχαμε επίσημα καταγεγραμμένα τα εξής θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα:
• 2000 127 δυστυχήματα
• 2001 188 δυστυχήματα
• 2002 153 δυστυχήματα
• 2003 145 δυστυχήματα
• 2004 127 δυστυχήματα
• 2005 111 δυστυχήματα
• 2006 128 δυστυχήματα
• 2007 115 δυστυχήματα
• 2008 142 δυστυχήματα
• υπολογίζεται πως το 2009, 57 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά την εργασία.

ΔΗΛΑΔΗ 1293 ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ.


Αλλα για αυτούς στα αρχίδια μας. Για αυτούς δεν πρέπει να "αναλογιστεί τις ευθύνες της η κοινωνία". Για αυτούς δε θα οδηγηθούν "οι υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη". Οι θάνατοι τους δεν είναι "πλήγμα" στην δημοκρατία.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ
Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

Μεγάλη επιτυχία...


...λέμε το χτύπημα στην Αγ. Παρασκευή.

Όλες οι μηχανές του θεάματος και της ιδεολογίας δουλεύουνε στο φουλ.

Τρελλή επιτυχία λέμε.

Τα καϋμένα τα παιδιά των 700 ευρώ που ξεροσταλιάζουνε έξω από τα Α.Τ., η ελληνική κοινωνία που πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες της (και να μάθει να σταματήσει να βρίζει τους μπάτσους... αυτό εννοούν αγαπητέ μου αναγνωστή όταν μιλάνε για τις ευθύνες όλων μας, αυτό εννοούν...), η δίψα για αίμα των "τρομοκρατών", οι διάλογοι και οι φιλοξενούμενοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές στις ζούγκλες και στις ερήμους της τηλεοπτικής δημοκρατίας, οι φίλοι "αντιεξουσιαστές" των μισών βουλευτών του κοινοβουλίου, η σύνδεση των αναρχικών και αντιεξουσιαστών με την κοινωνία που πρέπει να γίνει σύνδεση με τους "μανιακούς δολοφόνους" που με 100 σφαίρες δεν καταφέρνουνε να σκοτώσουνε όλως περιέργως ούτε έναν μπάτσο, όλη η σαπίλα, όλη η μούργα, όλα τα καθιζήματα, όλοι οι υπονόμοι και όλοι οι βόθροι μπουκωμένοι ξεβράζουνε τα απόνερα τους και τα σκατά τους.

Κορυφαίες στιγμές; Τι να πρωτοδιαλέξω...

Το ότι το χτύπημα είναι η απάντηση στην αστυνομοκρατία των Εξαρχείων, όπως άκουσα σε κάποιο κανάλι; Όταν εδώ και βδομάδες έχει ήδη απαντηθεί η αστυνομοκρατία της περιοχής από τους κατοίκους και το κίνημα στο δρόμο και σε μαζικές ανοιχτές διαδικασίες;

Το ότι όλοι έχουνε φίλους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές; Έχει καταντήσει αστείο. Γιατί αν το πάρουμε στα σοβαρά, έχουμε διαβρώσει ήδη το κράτος. Τη μόδα και αυτή πια. Κάτι σαν κατοικίδιο υπουργών φαίνεται να είμαστε... "Έχω έναν παπαγάλο απο τον Αμαζόνιο, ένα φίδι από την Μαλαισία και έναν αναρχικό από τη Μεσολογγίου." "-Αααα!, κύριε υπουργέ τι χαριτωμένος ο αναρχικός σας, εγώ μόνον έναν τροτσκιστή έχω τη δυνατότητα να φροντίζω." Πφφφ!

Το ότι προσπαθούνε όλοι τους να ψυχολογικοποιήσουνε στο έπακρο την πολιτική μας στάση; Από τις μαλακίες της περιπέτειας του νου, μέχρι το χαρακτήρα του γραφικού που όλοι θέλουνε να μας αποδώσουνε; Ακριβώς επειδή κανέναν τους δεν τον συμφέρει να βγει ανοιχτά και να παραδεχτεί ότι η ουσία του αναρχισμού, της αντιεξουσίας, της αυτονομίας δεν είναι επιλογή όπως επιλέγεις το χάμπουργκερ ή το λευκαντικό ρούχων αλλά ο μόνος τρόπος να υπάρξει μία κοινωνική οργάνωση χωρίς εκμεταλλευτές και εξουσιαστές... Ακριβώς επειδή, αυτό που τους στοιχειώνει τον ύπνο, αυτό που τους κάνει να τρέμουν πατόκορφα, αυτό που τους κάνει να χέζονται από το φόβο τους είναι το να έχουνε απέναντι τους αδιαμεσολάβητους, ριζοσπαστικούς αγώνες και κινήματα. Τρέμουνε στην ιδέα ότι δεν υπάρχει συνομιλητής, τρέμουνε στην ιδέα ότι τους έχουμε αποκλείσει σαν συνομιλητές, τρέμουνε στην ιδέα ότι απέναντι στην πραγματική ιστορική κίνηση πια ή θα πρέπει να την πολεμήσουνε μέχρι θανάτου ή να πάρουνε το δρόμο για τον σκουπιδοτενέκε της ιστορίας.

Δυστυχώς πια, το επαναστατικό κίνημα απέναντι σε χτυπήματα τύπου Αγ. Παρασκευής πρέπει να πάρει θέση. Οφείλει να πάρει θέση επείδή οι νίκες μας (μικρές ή μεγάλες, με τις αδυναμίες τους και τις δυνάμεις τους) δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Και δεν πρέπει να πάρει θέση συνομιλώντας με τον Χρυσοχοίδη ή τον Βελόπουλο, πρέπει να πάρει θέση μέσα στους αγώνες, μέσα στους χώρους, μέσα στις γειτονιές, μέσα στις καταλήψεις δημοσίων ή μη χώρων. Και πρέπει να πάρει θέση για τη διαμεσολάβηση των όπλων και της βίας, να πάρει θέση για την εξουσία των ειδικών και την λογική της πρωτοπορίας. Και επιτέλους θα πρέπει να καταλάβει το πιο απλό πράγμα του κόσμου: τίποτα δεν είναι ανώτερο, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό, τίποτα δεν είναι πιο απελευθερωτικό από το όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι αποφασίζουνε για τις ζωές τους.

Όταν το Δεκέμβρη του 2009 ξυπνάμε και ακούμε ότι μαθητές την πέσανε σε 30 ΑΤ σε όλη την Αθήνα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η ανώτερη μορφή ταξικής και κοινωνικής βίας και οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πολιτικά ανώτερο από αυτό δεν είναι τα χτυπήματα τύπου Αγ. Παρασκευής.

Και για να το πω απλά.

Οι επιθέσεις των μαθητών συνέβησαν πρωί. Την ώρα που ο ήλιος είναι ψηλά. Την ώρα που η μέρα ξεκινάει.

Οι επιθέσεις σαν τις προχθεσινές συνέβησαν βράδυ. Στο πιο σκοτεινό σκοτάδι. Την ώρα που η μέρα τελειώνει.

Πως αλλιώς να το πω εδώ και 10 μήνες αυτό το πράγμα, στα αλήθεια δεν έχω βρει τρόπο.

ΥΓ. Και για να ξηγούμαστε για τους φίλους των υπουργών και των βουλευτών


Δεν κάνω πλάκα αγαπητέ μου αναγνώστη. Το εννοώ αυτό στον τίτλο. Το ΠΑΣΟΚ είναι η απάντηση του ελληνικού κεφαλαίου στην κρίση...

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι "ποια κρίση;" και το δεύτερο "ποια απάντηση;"...

Ας ξεκινήσουμε απο την κρίση...

Δεν πρόκειται να μιλήσω γενικώς και αορίστως για την κρίση, έτσι και αλλιώς η κρίση ή τέλος πάντων αυτό που λέγεται σαν κρίση είναι μόνο δευτερευόντως (μην πω τριτευόντως) οικονομική. Πρώτα και κύρια είναι άλλα πράγματα. Είναι πολιτική με την έννοια της λάθος τακτικής, είναι ταξική με την έννοια της ανάγκης του κεφάλαιου να κάνει μία "βίαιη" αναδιανομή της ανάπτυξης του, των κεφαλαίων του και του γενικότερου τρόπου ανάπτυξης του. Και είναι και πολεμική με την έννοια ότι κηρρύσεται ένας ανοιχτός πόλεμος στους εκμεταλλευομένους με τον χαρακτήρα μιας συνολικής επίθεσης... Μπορεί ας πούμε να θυμηθεί κανείς τι λεγόταν πέρυσι το φθινόπωρο προ του Δεκέμβρη; Μπορεί να θυμηθεί κανείς πόση ωμή τρομοκρατία φάγαμε στη μάπα για την κρίση και την κρίση και ω κρίση και δε θα εχουμε να φάμε και άλλα τέτοια;

Όμως καμιά φορά η ιστορία είναι μεγάλη κουφάλα, και τα φέρνει τα πράγματα αλλιώς...

Ένας τυχαίος πυροβολισμός το βράδυ του Δεκέμβρη και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε να αλλάξει τον προγραμματισμό...

Ακόμα νομίζω ότι δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω συνολικά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Ευτυχώς, όταν είσαι δρων υποκείμενο δεν μπορείς να αντικειμενοποιηθείς και πάρα πολύ, τουλάχιστον όχι χωρίς τερατώδεις ενδοφλέβιες δόσεις κάποιας ιδεολογίας...

Δεν θα μπω σε θέση εδώ να κάνω άλλη μια ερμηνεία του Δεκέμβρη, εκτός απο κάποιες διαπιστώσεις και μία παρατήρηση. Θα ξεκινήσω από την παρατήρηση. Τα αφεντικά μας έχουνε διαβάσει πολύ καλύτερα το τι συνέβει. Και όσο εμείς είμασταν καβαλημένοι στη φοράδα της εξέγερσης και τρέχαμε στα λειβάδια της ελευθερίας αυτοί ετοίμαζαν την επόμενη κίνηση τους. Και την έκαναν ήδη...

Το Δεκέμβρη ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο ήταν νέος κόσμος. Και αυτό σημαίνει: άνθρωποι που έχουνε μπει πρόσφατα στην παραγωγή, άνθρωποι που είναι στο όριο του να μπουνε και άρα σε μια κατάσταση επισφάλειας, φοιτητές σε μία επισφαλή θέση έτσι και αλλιώς, και μαθητές που κοιτάνε απο μακριά... Ένα φάσμα δηλαδή, το οποίο κυμαίνεται απο τα 35 μέχρι τα 15...

Σε 20 χρόνια ακριβώς, όλοι αυτοί θα αποτελούνε τον βασικό κορμό της εργατικής τάξης της Ελλάδας καλύπτωντας τις ηλικές απο τα 55 μέχρι τα 35... Μια ανταρσία είναι πάντα κακή ανάμνηση...

Θεωρώ ότι ο Δεκέμβρης ήταν μία απάντηση αυτού του κόσμου, όχι μόνο στην δολοφονία ενός παιδιού στο κέντρο της πόλης, αλλά στο σύνολο των όρων διαβίωσης που θέλουνε να εφαρμόσουνε συνολικά... Για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ. Γαμιέσαι όλη μέρα στο σχολείο, στο φροντηστήριο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά θες να βγεις να πιεις μια μπύρα σε μια πλατεία να ξεδώσεις, να αλητεύσεις λίγο βρε αδερφέ και το κράτος έρχεται και σου φυτεύει μία σφαίρα... Και μην ακούω βλακείες για μεμωνομένα περιστατικά... Όταν καθημερινά γίνονται ελέγχοι, προσαγωγές, μαλακισμένες ερωτήσεις (που πας ρε;), για να μην πούμε για χειρότερα, όλη αυτή ακριβώς η κατάσταση δίνει το απόλυτο δικαίωμα στον κάθε Κορκονέα να σηκώνει το όπλο και να βαράει στο ψαχνό... Η σφαίρα που έφυγε απο το όπλο του μπάτσου ήταν το peak των κοινωνικών όρων που ήθελαν να επιβληθούν ενόψει της κρίσης. (Φαντάζουνε υπερβολικά τα όσα λέω; Όταν χαρακτηρίζει το αρχίδι ο Κορκονέας "παρεκκλίνουσα" την κοινωνική συμπεριφορά του Γρηγορόπουλου, εννοεί πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεται κανείς. Όταν έχει κρίση το κεφάλαιο εσύ δεν μπορείς να διασκεδάζεις με 5 μπύρες απο το περίπτερο, πάνε κάνε ψώνια, πήγαινε σε κάνα Mall, πήγαινε διασκέδασε όντας χρήσιμος για το κεφάλαιο και τον κύκλο παραγωγής-κατανάλωσης. Αυτά δεν είναι καινούρια, τα ίδια έλεγε και ο Φορντ, σας δίνω 5 δολλάρια μεροκάμματο αλλά εσείς δε θα μπεκροπίνεται...).

Αντιθέτως λοιπόν, αυτοί οι όροι όχι μόνο δεν έγιναν αποδεκτοί απο τους εκμεταλλευομένους και τους κυριρχούμενους αλλά έθεσαν και σε κρίση με τους δικούς τους όρους το σύστημα το οποίο ήθελε να θέσει σε κρίση τους ίδιους.

Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πλεόν κρίσιμο ζήτημα που οφείλουμε να απαντήσουμε σαν επαναστατικό κίνημα. Με ποιους όρους τέθηκε σε κρίση το σύστημα από την εξέγερση του Δεκέμβρη; Και αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή εργασία, ούτε θέμα θεωρητικής καθαρότητας. Είναι απλούστατα θέμα ότι έχουμε καθήκον να απαντήσουμε ακριβώς για να εντείνουμε από την δική μας πλευρά την κρίση. Κρίση που την προκαλούν όχι οι κάθε λογής πρωτοπορίες ή τα κομματικά γραφεία. Αλλά κρίση που την προκαλέσε η πραγματική ιστορική κίνηση.

Εν τω μεταξύ το σύστημα διάβασε και θα συνεχίζει να διαβάζει από την πλευρά του και φυσικά προς το συμφέρον του τα όσα συνέβησαν και θα προσπαθήσει να απαντήσει. Και βασικά για να γινόμαστε και πιο κατανοητοί ήδη έχει αρχίσει να απαντάει...

Και ας πάμε στο θέμα του "ποια απάντηση;".

Η Νέα Δημοκρατία δεν έμεινε στην κυβέρνηση τον Δεκέμβρη επειδή ήταν αδιάλλακτοι και δεξιοί... Η Νέα Δημοκρατία, σαν ένα επιτελείο διαχείρισης του καπιταλισμού στην Ελλάδα έπρεπε να μείνει στην κυβέρνηση όσο καιρό χρειαζόταν προκειμένου να απαντήσει στο δρόμο με καταστολή την εξέγερση του Δεκέμβρη. Εκείνες τις μέρες έμοιαζε πολύ περίεργο για μία δυτική συναινετική δημοκρατία η ένταση της πολεμικής κατά του Δεκέμβρη (εχθροί της Δημοκρατίας κλπ.)... Ωστόσο, δεν είχαν άλλη λύση για να μην γίνουν όλα παρανάλωμα του πυρούς... Το κράτος εναντίον της εξέγερσης έχει το πλεονέκτημα της οργάνωσης. Και το χρησιμοποιήσε απόλυτα...

Έτσι λοιπόν, σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης, η Νέα Δημοκρατία αναγκαστικά έπρεπε να γίνει το χαρτί εκείνο που έπρεπε να κάψει το το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο προκειμένου αυτό να συνεχίσει να υπάρχει με ανεκτούς όρους για το ίδιο... Ή στην χειρότερη να μειώσει τις απώλειες του. Με αυτή την έννοια μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει κανείς την κοροιδία της αστικής δημοκρατίας. Και με αυτή την έννοια μπορεί να καταλάβει ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην κυβέρνηση, όχι επειδή έχει τις λύσεις για την έξοδο από την πολυσχιδή κρίση αλλά επειδή μπορεί να διαχειριστεί την κρίση ποιο αποτελεσματικά, άλλωστε στην τελική αυτή είναι και η ειδικότητα της σοσιαλδημοκρατίας έναν αιώνα τώρα...

Ένα από τα πιο σημαντικά "χτυπήματα" που επέφερε ο Δεκέμβρης στους όρους ύπαρξης του συστήματος για αυτή την περίοδο ήταν στο θέμα της ασφάλειας. Το θέμα της ασφάλειας που τα τελευταία 10 χρόνια αναδεικνύεται σε κεντρικό ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικό πυλώνα των δυτικών κοινωνιών... Ας μην μπω σε λεπτομέρειες, μιας και στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει εξαντλητική αναφορά από πολύ κόσμο. Ωστόσο, θα το συμπυκνώσω σε μία πρόταση: Το καπιταλιστικό κράτος, ειδικότερα το δυτικό κοινοβουλευτικό κράτος, οφείλει να πείσει ότι είναι αναγκαίο για τους πολίτες του, παλιότερα αυτή η αναγκαιότητα περιελάμβανε διάφορα πράγματα (το κράτος πρόνοιας, τον κίνδυνο του κομμουνισμού, τις εξωτερικές απειλές). Σήμερα και από το '01 και μετά, απειλείται η ασφάλεια μας σαν πολίτες. Δεν υπάρχουνε φυσικά οι μεγάλοι κίνδυνοι του παρελθόντος (η πιθανότητα ενός πολέμου στην Ευρώπη μοιάζει αστείο...), ούτε ο κόκκινος κίνδυνος. Επομένως, εφευρίσκουμε ένα σωρό μικροκινδύνους οι οποίοι ωστόσο είναι απαραίτητοι όλοι μαζί να συντηρούν την αναγκαιότητα του κράτους. Η λαθρομετανάστευση, η τρομοκρατία της Αλ Κάιντα, ο ιός της γρίπης των χοίρων, των πτηνών και των ερπετών, η Ολυμπιάδα κλπ κλπ...

Αυτή η αναγκαιότητα κοινωνικά το Δεκέμβρη απονομιμοποιήθηκε.

Δουλειά του ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στα άλλα είναι να επανανομιμοποιήσει αυτή την αναγκαιότητα. Και οι άνθρωποι δεν είναι μαλάκες ούτε ζώα σαν τον άλλον που έβγαινε και έλεγε για το φιδάκι της αναρχίας που έγινε βόας... Άλλωστε το δείξανε με την σύλληψη της 17Ν, όπου από την αριστερά δεν ακούστηκε κιχ πέρα από κάποια υπεράσπιση των αστικών δικαιωμάτων των συλληφθέντων, έτσι για να βγάζουμε την υποχρέωση... Πως το πέτυχανε αυτό; Πολύ απλά. Κλείσανε το μάτι στην αριστερά ότι εμείς δεν θα σας χρεώσουμε ιστορικά την 17Ν (άλλωστε παιδιά του αριστερού πατριωτισμού ήτανε) και εσείς θα μας αφήσετε να κάνουμε την δουλειά μας. Όπως και έγινε... Και έτσι το 2002, οι μόνοι που έπεσαν στην παγίδα να απαντήσουνε στο ερώτημα του κράτους (Ή είστε με μας ή είστε με την τρομοκρατία), ήταν ένα μεγάλο μέρος της αντιεξουσίας. Το οποίο αντί να βγάλει στη σέντρα πολιτικά τους αριστερούς πατριώτες και τις ένοπλες ή μη πρωτοπορίες του, καθόταν και έλεγε "αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες" φαντασιώμενο ότι η 17Ν ήταν καμιά τρομερή απειλή για το ελληνικό κράτος... Εκμεταλλευόμενο λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ την συναδιαλλαγή της αριστεράς τότε και την μυωπία των αντιεξουσιαστών, έκανε τη δουλειά του. Η οποία φυσικά δεν ήταν να συλλάβει 15 καμμένους "αντάρτες" αλλά να ποτίσει την ελληνική κοινωνία με συναίνεση, με εθνική ενότητα, με ομοψυχία και ότι άλλο ήταν απαραίτητο για να πετύχει το μεγάλο γλέντι του κεφαλαίου το 2004.
Το ίδιο τηρουμένων των αναλογιών, θα επιδιώξει να κάνει και σήμερα, θα επιδιώξει καταρχήν να σπάσει την στήριξη, την υποστήριξη και όλη την φρασεολογία της αριστεράς σαν υποστήριξη και κοινωνική νομιμοποιήση σε όσους προκαλούν κοινωνική ένταση, βίαιες ή μη διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις και γενικώς αναμπουμπούλα. Αυτό θα το κάνει, αφενός πέρνωντας κάποια μέτρα προοδευτικά ή ακόμα και αυτούσιες προτάσεις της αριστεράς και αφετέρου βάζωντας διλήμματα στους αριστερούς του στυλ: "Κοιτάχτε, δεν χρειάζεται να τα σπάμε για να παρθούνε 2-3 μέτρα για την μεταναστευτική πολιτική. Είδατε ότι εμείς τα υλοποιούμε. Εσείς σταματήστε να κάνετε πλάτες στις βιαιότητες και στους αντιεξουσιαστές, και όλα καλά." Ταυτόχρονα θα κλείσει το μάτι και σε ένα κομμάτι της αντιεξουσίας, στη φάση ότι όσο κάνετε αυτά δεν σας πειράζουμε, κρατήστε το μαντρί σας ψιλοήσυχο και όλα καλά.

Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιήσαμε τι έγινε στην πορεία της Νίκαιας, και την εβδομάδα που ακολούθησε. Μία πορεία, 8 συλλήψεις, μία κατάληψη του από το ΚΚΕ ελεγχόμενου δημαρχείου, πρώτη εφαρμογή του κουκουλονόμου, πλάτες του ΚΚΕ στην κατάληψη (πολλά θαυμαστικά εδώ!!!!!!), σταδιακά απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, υπόσχεση ότι θα καταργηθεί ο κουκουλονόμος, μετά γίνεται η φάση με το Σύριζα, αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας... Έτσι λοιπόν, η ΠΑΣΟΚάρα εμφανίζεται να προέρχεται μέσα από την κοινωνία για να ρυθμίσει σωστά το κράτος αλλά απαιτεί από την κοινωνία μιας και προέρχεται από αυτήν να συνδιαλέγεται μαζί της. Τα "αντιεξουσιαστές της εξουσίας" και το "έχω φίλους αντιεξουσιαστές" με τους οποίους συμφωνεί και διαφωνεί ο Μιχαλάκης, αυτό ακριβώς θέλουνε να υποδηλώσουνε.

Εν ολίγοις: το επαναστατικό κίνημα απο δω και μπρος δε βρίσκεται αντιμέτωπο πολιτικά με ζώα τύπου Μαρκογιαννάκη και Πολύδωρα που θέλουνε GPS για να βγούνε έξω από το Κολωνάκι. Αντιθέτως, θα βρεθεί αντιμέτωπο με μία πολιτική εξουσία η οποία ξέρει να παίζει πολύ καλά το χαρτί της κοινωνικής συναίνεσης, και η οποία δεν έχει και κάνα πρόβλημα να πει ότι θα κάνει τα πάντα (φυσικά ελάχιστα θα κάνει...).
Το επαναστατικό κίνημα σαν μέρος της πραγματικής ιστορικής κίνησης, οφείλει να βυθιστεί σε αυτήν και να οξύνει ακόμα περισσότερο την διαβρωτική της ικανότητα και όχι να στέκεται να κοιτάει με πολιτικό πρωτογονισμό το κακό κράτος και τους ύπουλους πασόκους...

Θα πάμε παρακάτω;

Alice's house no.2

Με ένα δανεικό αμάξι που ποιος θυμάται που βρήκαμε... Να καβαλάμε πάνω κάτω τα βουνά της νότιας Κρήτης, άφραγκοι (σχεδόν πάντα) αλλά με μία τρελλή διάθεση να δούμε όσο πιο ανοιχτους ορίζοντες γίνεται.

Στο αμάξι βρέθηκε μία κασέτα των Green on Red, δεν την είχε φέρει κανείς από τους εκδρομείς και προσωπικά εξεπλάγην ευχάριστα. Το συγκεκριμένο τραγούδι το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα, όταν σε κάποιον επαρχιακό δρόμο είμασταν χαμένοι και έσβησε, από πάνω μου τουλάχιστον, την όποια ανησυχία για το που θα καταλήγαμε εκείνη τη μέρα...

Οι δε στίχοι παραμένουν θαυμάσιοι...

Ο χρόνος δεν είναι τίποτα
όταν είσαι νέος στην καρδιά
και η ψυχή σου βγάζει φωτιά
Είδα μέρες βροχερές
και λιακάδες που δεν σβήσανε ποτέ
μέσα στις πιο σκοτεινές νύχτες...

(Ψιλοελεύθερη μετάφραση δική μου...)



Alice's house no.1

Υπάρχουνε τεσσάρων ειδών τραγούδια. Πρώτον, αυτά που τα έχεις ζήσει... Που κάποια στιγμή, κάπου, κάπως το άκουσες τυχαία και σημάδεψε μία μικρή η μεγάλη στιγμή, και όποτε το ακούς ξαναθυμάσαι αυτό το τραγούδι, θυμάσαι εκείνη την στιγμή που το άκουσες και διορθώνεις την ανάμνηση για να ταιριάζει με το τραγούδι.

Δεύτερον, υπάρχουνε τα τραγούδια διαρκείας, αυτά που σε συντρόφεψαν σε μία περίοδο της ζωής σου, που είχαν διάρκεια, αλλά που μετά για κάποιο λόγο δεν σου ξαναβγαινε να τα ακούς τόσο συχνά. Ωστόσο, είναι εκεί σε κάποιο συρταράκι της μνήμης...

Τρίτον, υπάρχουνε και τα τραγούδια που σου προκαλούνε μιαν επιθυμία να ζήσεις κάτι που κατα πάσα πιθανότητα δε θα ζήσεις ποτέ...

Και τέλος υπάρχουνε τα αριστουργήματα. Αυτά είναι τα λίγα τραγούδια που σε έχουνε συντροφέψει από την πρώτη φορά που τα άκουσες μέχρι και σήμερα...

Εν ολίγοις αυτά είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν είναι όλα, δεν είναι τα πάντα και μάλλον δεν θα τελειώσουνε ποτέ, αλλά αξίζει μία απόπειρα... Πάντα λίγο πολύ θα συνοδεύει κάθε τραγούδι ένα μικρό κείμενο, μια ανάμνηση, μία περίοδος, μία επιθυμία, ένα αριστούργημα, τέλος πάντων μία μικρή ιστορία, αίσθηση και ότι άλλο μπορεί να προκαλεί ένα τραγούδι. Ή να έχει προκαλέσει ήδη...

Ας περάσουμε σε ένα τραγούδι το οποίο με έχει στιγματίσει. Τις μουσικές μου καταβολές, σχεδόν μία προς μία τις οφείλω σε μία ραδιοφωνική εκπομπή, της οποία το τραγούδι που ακολουθεί ήταν το μουσικό της σήμα, και όπου μετά από αυτό το σήμα περίμενα με ανυπομονεσία κάθε μέρα 4 με 5 να ακούσω την εκπομπή. Εκεί πρωτάκουσα σχεδόν τα πάντα, και εκεί πρωτοπερπάτησα τα μονοπάτια που στη συνέχεια έμελε να πάρω στις μουσικές ερημιές, δάση και λόφους...

Για πολλά χρόνια με συντρόφευε σε μία κασέτα ηχογραφημένη από το ραδιόφωνο και πάντα μα σχεδόν πάντα, όποτε άκουγα αυτό το τραγούδι που ξεχύνεται σα χείμαρος ένιωθα μία περίεργη συγκίνηση. Είναι όπως θυμάσαι την πρώτη φορά που σου κάναν έρωτα...

Alexis the liberator


Καλά αυτόν τον Αλέξη τον τρέμουνε όλοι ή μου φαίνεται;

Πάει στον Ηλιόπουλο, έξω ο Ηλιόπουλος...

Πάει στα Εξάρχεια, έξω οι μπάτσοι από τα Εξάρχεια...

Από δω και μπρος εγώ λέω να τον στείλουμε Γάζα μπας και φύγουνε οι Ισραηλινοί.

Όπως και Ιράκ μπας και φύγουνε οι Αμερικανοί.

Όπως και Αφγανιστάν μπας και φύγουνε όλοι.

Κίνα μόνο μην τον στείλουμε γιατί άμα φύγουνε απο κει οι Κινέζοι εμείς δε θα έχουμε που να πάμε.

ΥΓ. Οι Πασόκοι είναι μεγάλες λινάτσες στα θέματα "αστυνόμευσης", δεν είναι στόκοι σαν τους δεξιούς να λένε για τους βόες της αναρχίας. Ξέρουνε πολύ καλά τι είναι τι. Και ξέρουνε με ποιον τρόπο να αφοπλίσουνε ιδεολογικά τους "αντιπάλους"... Για όσους έχουνε ζήσει το 2002 πιθανά να καταλαβαίνουνε τι εννοώ. Ωστόσο, δεν είμαστε 2002 και απο κείνη την εποχή έχουνε αλλάξει πάρα πολλά...

Ευτυχώς που υπάρχουνε νέοι τρόποι να πεις παλιά τραγούδια και έτσι δε θα μείνουμε με το παράπονο ότι δε θα τα ξανατραγουδήσουμε πιά. Έτσι δεν είναι;

Στην αρχή έχουμε τον αγαπητό κύριο μετά της κομπανίας του...



Και μετά έχουμε το ίδιο τραγούδι στα πιο new wave ακούσματα...



Στην συνέχεια περνάμε σε πιο αρτιστίκ στιγμές...



Παραμένουμε αρτιστίκ αλλά το μπολιάζουμε με έθνικ στοιχεία...



Μετά περνάμε και στην έκρηξη των social media...



Υπάρχουνε βέβαια και οι ατυχείς στιγμές...



Και τέλος ο ίδιος κύριος δέκα χρόνια μετά μόνος και θλιμμένος...

Απεργία στο λιμάνι του Πειραιά...

Διαμαρτυρία εργατών απο την ναυπηγοεπισκευαστική.

Απεργία σε Vodafone και Wind.

Απεργία με ΜΑΤ στα Γιάννενα.

Απολύσεις στα Notos.

Και όλα αυτά μέσα σε μία βδομάδα...

ΥΓ. "Όταν είμαι πραγματικά κακόκεφος πηγαίνω σ' ένα μπαρ που το λένε "της συμφοράς". Είναι ένα μπαρ όπου συχνάζει μια πανσπερμία ανθρώπων. Άνθρωποι από όλες τις ράτσες, όλα τα έθνη, όλες τις τάξεις. Ως τα μεσάνυχτα πάνε αυτοί που μετά θα πάνε κάπου αλλού. Μετά τα μεσάνυχτα πάνε αυτοί που δεν έχουν που να πάνε. Μετά τις τέσσερις πάνε αυτοί που δεν ξέρουν ούτε που βρίσκονται... Από τον δρόμο ακούγονται κλάξον και σειρήνες της αστυνομίας. Είναι η ορχήστρα της νύχτας που κουρδίζει τα οργανά της. Ακούγεται και η φωνή ενός τρελλού παπά που αναγγέλλει τη συντέλεια του κόσμου. Γιατί είμαι εγώ εδώ απόψε μόνος και θλιμμένος δέκα χρόνια μετά; Μα γιατί είμαι ένας στρατιώτης, Και πίσω από κάθε στρατιώτη υπάρχει μια γυναίκα..."

Στάφανο Μπένι




Θέλω και γω ένα...

Εμένα μου αρέσανε πάρα πολύ οι ονοματοθεσίες των νέων υπουργείων, και επιβεβαιώνομαι για άλλη μια φορά όταν λέω ότι ο καπιταλισμός δεν έχει τι άλλο να αλλάξει εκτός από τις συσκευασίες, τα περιτυλίγματα και τα προμόσιον...

Το κακό είναι, με μας τους κακεντρεχείς τους ελευθεριακούς που δεν ξεχνάμε τα ποτάμια αίματος που μας χωρίζουνε απο τη σοσιαλδημοκρατία είναι ότι συνέχεια πάει ο νους μας στο κακό και στο περίεργο... Έτσι λοιπόν, και μένα μου θύμισε λίγο η ονοματοθεσία τη Νέα Γλώσσα του "1984"...

Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Μην ψαρώνετε, η λεκτρονική διακυβέρνηση δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, πιθανά να μας στέλνουνε κάνα πιστοποιητικό με email αλλά η κυβέρνηση θα είναι το ίδιο υλική όπως και πριν... Σε όλα της...

Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής

Αυτό είναι το αγαπημένο μου γιατί μοιάζει απίστευτη μαλακία να βαφτίζεις ένα υπουργείο "Κλιματικής Αλλαγής", δηλαδή τι ακριβώς θα κάνει το υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής; Μας δουλεύουνε;;; Το περιβάλλον σκέτο τους χαλάει;;; Έλεος πια με τις αμερικανιές...

Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Αυτό το Δια βίου μαρέσει πάρα πολύ... Για να βγούμε στη σύνταξη θα κάνουμε ειδικά σεμινάρια... Α, και κομμένες οι μαλακίες πήρατε ένα πτυχίο και ξεμπερδέψατε...

Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Επειδή επί ΝΔ δεν δουλεύαμε αλλά ξύναμε τα τέτοια μας όλη μέρα, απο δω και μπρός θα αρχίσουμε να δουλέυουμε και να εργαζόμαστε. Έτσι οικοδομήθηκε και ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ...

Και το αγαπημένο μου όπως και όλων των υπολοίπων φαντάζομαι:

Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη:

Βγάλτε το υπουργείο νταβατζήδων ρε να τελειώνει η δουλειά. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει... Μας πείθει ότι μας απειλεί κάτι και μετά μας πουλάει την προστασία του...

Θα κλείσω με μία εκτενή αναφορά στην συντοπίτισσα μου Άντζελα Γκερέκου, που έχει ολόκληρο πλάνο για να βγει η χώρα από την κρίση... Αλλά επειδή όλοι είναι σεξιστές και μισογύνηδες λένε εξυπνάδες και μαλακίες...

Εν συντομία το σχέδιο της Άντζελας.

1. Γεμίζει όλη η χώρα με μαζορέτες και φιλαρμονικές. Απο 3 σχολές με μαζορέττες σε κάθε πόλη των 20.000 κατοίκων και 5 φιλαρμονικές...

2. Τεράστια ανάπτυξη στους βαριούς βιομηχανικούς τομείς. Χαλυβουργία, κλωστουφαντουργία, πλαστικά, κατασκευές (θα χρειαστούμε καινούρια κτήρια κλπ).

3. Ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας. Με τόσες μαζορέττες περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα στην εφηβεία αλλά και σε ενήλικες. Και ταυτόχρονα περισσότερα ψυχοφάρμακα να μην μείνουνε παραπονεμένες οι φαρμακοβιομηχανίες. Επίσης, πολλά νέα νοσοκομεία λόγω της αυξημένης σωματικής άσκησης.

4. Ανάπτυξη του πολιτισμού και της βιομηχανίας του θεάματος. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί...

5. Ανάπτυξη των μαζικών μεταφορών και του δικτύου επικοινωνίας της χώρας.

6. Ανάπτυξη του τουρισμού καθότι όλος ο κόσμος θα θέλει να δει την χώρα με τις 35.999 μαζορεττες και τις 64.000 φιλαρμονικές.

7. Επίσης η Άντζελα θα γίνει πρωθυπουργος και πρωτεύουσα της χώρας οι Μπενίτσες.

Οι κακεντρεχείς μην ρωτήσετε που 8α βρούμε τα λεφτά για τις μαζορέττες και τις φιλαρμονικές. Θα τα πάρουμε απο τους βιομηχάνους, σοσιαλισμό δεν έχουμε;

Μεταξύ μας: η καλύτερη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος με τα πιο λίγα λόγια:

Αν η ΝΔ έχασε 700.000 ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του 2007, το ΚΚΕ 66.000, ο ΣΥΡΙΖΑ 46, τότε πως το ΠΑΣΟΚ κέρδισε μόνο 285, το ΛΑΟΣ 115 και οι Οικολόγοι 100;

Έλα ντε κύριε ηλιαχτίδα, που πήγανε 700.000 ψήφοι;;; Στο ΕΕΚ;;;

Σημ.: Τα νούμερα είναι λάθος. Δεν ξέρω που τα βρήκε ο αγαπητός σύντροφος μέσα στη ζάλη του πυρετού του ή τι αντιπροσωπεύουν, αλλά αυτά δεν είναι τα πανελλαδικά νούμερα οπότε σας ζητάω και γω συγγνώμη.

Φυσικά θα κλείσω με τον Μεγάλο Προφήτη Τζίμη Πανούση που τα έχει πει όλα!!!

Le Petit Bleu de la Côte Ouest


Δεν υπάρχει τρόπος για να πούμε συγκεκριμένα που θα καταλήξουν τα πράγματα για τον Ζωρζ Ζερφώ. Στο ευρύτερο σύνολο βλέπουμε που πάνε τα πράγματα, αλλά δεν βλέπουμε συγκεκριμένα. Στο ευρύτερο σύνολο θα ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής στις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία για την οποία ο Ζωρζ ξεχύνεται έτσι στον περιφερειακό, με μειωμένα αντανακλαστικά και ακούγοντας αυτή την μουσική. Ίσως ο Ζωρζ να εκδηλώσει κάτι διαφορετικό από την υπομονή και τη δουλικότητα που εκδήλωνε πάντα, Είναι απίθανο. Κάποτε, υπο ασαφείς περιστάσεις, έζησε μία έντονη και αιματηρή περιπέτεια· και μετά, το μόνο που βρήκε να κάνει είναι να επιστρέψει στο μαντρί. Και τώρα, κλεισμένος στο μαντρί, περιμένει. Το γεγονός ότι ο Ζωρζ μαζί με το μαντρί του γυρίζει γύρω απο το Παρίσι με 145 χιλιόμετρα την ώρα δείχνει μόνο ότι ο Ζωρζ είναι άνθρωπος του καιρού του, όπως επίσης και του χώρου του.

ΤΕΛΟΣ

Σημ. Η τελευταία παράγραφος απο το Μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής, του Ζ.Π. Μανσέτ


Επιτέλους έφυγε ο χοντρός. Η μόνη λύση μεταξύ μας στο να έμενε ήταν να κατέβαινε η ΝΔ μόνη της εκλογές αν και πάλι πιο πιθανό να ήταν να είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση των συνεχιστών του Καποδίστρια... Μην σας πω ότι και τον βα.αλ. να είχε υποψήφιο πρωθυπουργό το ΠΑΣΟΚ πάλι 50% θα έπαιρνε...

Και ήρθε ο γιατί χαίρεται-ο-κόσμος-και-χαμογελά-πατέρα... Καταρχήν, θέλω να μου λύσει ένας μία απορία που έχω από την προεκλογική περίοδο. Ο τύπος είχε χεστεί από την χαρά του, μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει ΓΙΑΤΙ ακριβώς χαίρεται ο τύπος;

Πάντως η αλήθεια είναι ότι είμαι και γω χαρούμενος. Για πολλούς λόγους. Πρώτος και καλύτερος. Επιτέλους διαψεύδει τη Ρόζα ο Γιωργάκης και έτσι πια δεν μπαίνει θέμα "σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας", γιατί πια με το Γιώργο θα έχουμε ΚΑΙ σοσιαλισμό ΚΑΙ βαρβαρότητα... Επίσης χαίρομαι που θα μας κάνει τη Δανία του Νότου. Ήδη έχω κάνει κονέ με σύντροφο να ανοίξουμε εισαγωγική με δανέζικα τούβλα που θα χρησιμοποιηθούν στην οικοδομήση του σοσιαλισμού. Τρίτον επιτέλους χαίρομαι που θα συμμετάσχω και γω. Είπε ο Γιώργος ότι δε θέλει την ανοχή μας (ποια ανοχή Γιώργο μου εγώ εδώ εμένα δεν μπορώ να ανεχτώ και θα ανεχτώ εσένα) αλλά τη συμμετοχή μας. Το email μου το έχεις οπότε περιμένω την πρόσκληση σου να συμμετάσχω, αν δεν το έχεις ζήτα το απο τον Αλέξη.

Για ΚΚΕ, Σύριζα, ΛΑΟΣ δεν έχω να πω τίποτα... Τι να πω άλλωστε; Το ΚΚΕ σταθερή αξία, έπεσε λίγο να φεύγει σιγα σιγά και η Αλέκα. Ο Αλέξης θριάμβευσε και πέσανε οι μετοχές στα Χρηματιστήρια των κέντρων του καπιταλισμού και το ΛΑΟΣ έρχεται να επιβάλλει τον φασισμό... (μεταξύ μας: τα κομμάτια της κοινωνίας με τις φασίζουσες αντιλήψεις του ΛΑΟΣ, θα υπάρχουνε και θα εκφράζονται είτε υπάρχει το ΛΑΟΣ είτε όχι. Αυτή είναι η επιτυχία του άλλωστε, γιατί μη μου πείτε τώρα ότι έρχεται ο φασισμός με τον Αποστολάκη...).

Μόνο ο Παπαθεμέλης δεν πήγε καλά και έχω μία στεναχώρια...

Αυτά, καμία καλή πρόταση για μετανάστευση παίζει;

...οπότε δεν τα επαναλαμβάνω. Ωστόσο, σαν καμμένος εϊτίλας που είμαι, δεν μπορώ να μην σας θυμήσω τους παλιούς καλούς Chumbawamba...

Νever mind the ballots... Δισκάρα...
Just give me your vote...





Πίπες κάνει;


Διάβασα αυτό το καταπληκτικό άρθρο για το μέλλον των σουπερμάρκετ και των τεχνολογικών αλλαγών και καινοτομιών. Διαβάστε το μία όλο πριν προχωρήσετε πιο κάτω. Δεν απέφυγα τον πειρασμό να σχολιάσω, επιλεγμένα αποσπάσματα. Αν και περιορίστικα στο να το προσεγγίσω χιουμοριστικά το όλο θέμα, ωστόσο είναι σοβαρό το ζήτημα. Αφήνω το σοβαρό σχολιασμό σε σας αγαπητοί μου αναγνώστες. Επίσης σας παρακαλώ προσέχτε το περιοδικό που δημοσιευτηκε αυτό. Ονομάζεται Επιστημονικό Μάρκετινγκ. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάει κατά διαόλου ο καπιταλισμός;

Τα σούπερ μάρκετ μετατράπηκαν σε υπερμάρκετ. Τεράστιες εκτάσεις, οι οποίες συχνά ξεπερνούν τα 10.000 τ.μ., χιλιόμετρα ραφιών και χιλιάδες είδη τροφίμων! Όμως, οι καλές τιμές και η πληθώρα αγαθών δεν είναι πλέον αρκετά. Οι καταναλωτές αναζητούν από το κατάστημα αγοράς τροφίμων τους νέες υπηρεσίες και όμορφη ατμόσφαιρα, που δημιουργείται με τη χρήση «σκηνικών». Το σούπερ μάρκετ χωρίς «σκηνογραφία» δε θα μπορέσει να επιζήσει στο προσεχές μέλλον.

Μάλιστα. Επομένως να φανταστώ ότι πια το άνεργο πλήθος των αποφοίτων της Καλών Τεχνών θα δουλεύει στην σκηνογραφία του s/m; Και μία ερώτηση: σαν παλιός καταστασιακός νομίζω ότι είστε λίγο πίσω: Τα s/m θα πρέπει να αφήσουνε την σκηνογραφία κατα μέρους και να ασχοληθούν με την δημιουργία καταστάσεων. Άμα θέλετε να είστε μπροστά... Με ένα μισθό της τάξης των 5.000 το μήνα σαν ειδικός στις "καταστάσεις" και σαν πρώην, νυν και αεί εμπορουπάλληλος θα σας κάνω κάτι καταστάσεις μούρλια...

Σκοπός των προαναφερθέντων σκηνικών ή αλλιώς τεχνολογικών καινοτομιών είναι η μετατροπή του βαρετού και συχνά καταναγκαστικού χρόνου παραμονής του πελάτη στο κατάστημα σε μια μοναδική και αξέχαστη εμπειρία για αυτόν!

Σκόπος, αγάπη μου, των σκηνικών θα πρέπει να είναι "η δημιουργία καινούριων επιθυμιών" και η "ενοποίηση τους σε ένα ανώτερο επίπεδο". Άμα με θέλετε στη δούλεψη σας.

Με την είσοδό σας στο «σούπερ μάρκετ του μέλλοντος» παρατηρείτε αμέσως την πρώτη αισθητή αλλαγή, η οποία βρίσκεται κάτω από τα πόδια σας.

Το πάτωμα του σούπερ μάρκετ έχει αλλάξει.

Όχι ρε συ. Δεν το πιστεύω. Έβαλαν καινούριο πάτωμα;;;!!! Καλή φάση. Αφού δεν αλλάζει η ρημάδα η ζωή μου ας αλλάξουμε τα πατώματα στα μαγαζά. Έτσι για να λέμε ότι κινείται η ιστορία.

Γίνεται πλέον ψηφιακό, δίνοντας μια άλλη διάσταση και μια επιπλέον χρήση στη μέχρι πρότινος υποχρησιμοποίηση του πατώματος. Ενυδρείο για το «τμήμα ιχθυοπωλείου», γήπεδο ποδοσφαίρου για το «τμήμα βιντεοπαιχνίδια», το ψηφιακό πάτωμα είναι ικανό να εντοπίσει τα βήματα των πελατών.

Έλα ρε συ!!! Υποχρησιμοποιούμε τα πατώματα στο μαγαζί; Και πως κάνουμε τα ψώνια μας χρυσό μου; Πετώντας σαν λιβελούλες; Χωροπηδώντας σαν καγκουρό; Πηδώντας απο ράφι σε ράφι; Επειδή νιώθω άβολα που δεν εκμεταλλεύομαι σωστά το πάτωμα στο μαγαζί, απο δω και μπρος θα αρχισω να κάνω τα ψώνια μου στα τέσσερα. Θα αρχίσω να ζωγραφίζω. Θα κάνω και σεξ αμα λάχει εκεί με τις γατοτροφές και θα μαζέψω και την παρέα μου να παίξουμε κουτσό. Δεν θα μου βάλει κανείς τις φωνές έτσι δεν είναι; Και κάτι άλλο. Επειδή προφανώς ψωνίζουμε στο ταβάνι και έτσι δεν χρησιμοποιούμε το πάτωμα, κάτι για την υπερχρησιμοποιήση του ταβανιού δεν έχετε; Κάποια καινοτομία; Κάνα σκηνικό; Εγώ λέω να έχουμε κρεμάλες με καταναλωτές έτσι για να μην μας λένε και μας κατηγορουνε για καταναλωτισμό. Να πούμε βρε αδερφέ ότι έχουμε άποψη για τα ψώνια μας.

Στην είσοδο του καταστήματος σας περιμένει η δεύτερη τεχνολογική καινοτομία (τεχνολογία Business Intelligence), το ονομαζόμενο «έξυπνο καρότσι» (smart trolley), το οποίο είναι εξοπλισμένο με ένα είδος ηλεκτρονικού υπολογιστή (personal shopping assistant), ο οποίος διαθέτει μια οθόνη αφής.

Γενικώς τα πατώματα είναι μέσα στα μαγαζά. Επομένως αυτή είναι η πρώτη καινοτομία μιας και πριν πας στο πάτωμα, περνάς από την είσοδο. Γράφεις που γράφεις μαλακίες. Βάλτες στη σωστή σειρά. Εδώ έχω πολύ ορθολογιστές αναγνώστες και κολλάνε σε κάτι τέτοια.

Με το που εισάγετε τη μαγνητική κάρτα ο υπολογιστής σάς αναγνωρίζει αμέσως, σας καλωσορίζει και εμφανίζει τη λίστα αγορών σας (electronic shopping list), την οποία έχετε ετοιμάσει στο σπίτι σας και έχετε μεταφέρει στην κάρτα μέσω μιας σύνδεσης Internet.

Τι ακριβώς αναγνωρίζει ο υπολογιστής; Εμένα τον ίδιο; Ή την κάρτα που το χώσαμε; Ένα αυτό. Δύο: ποιό είναι το πρόβλημα σου να έχω τη λίστα με τα ψώνια σε χαρτί; Τραβάς κάνα ζόρι; (Ναι τραβάει, θα δείτε παρακάτω).

Εάν δεν έχετε προλάβει να αποθηκεύσετε τη λίστα σας, ο personal shopping assistant είναι ικανός να σας προτείνει μια εναλλακτική, βασισμένη στις προηγούμενες αγορές που είναι καταχωρισμένες στη μνήμη της κάρτας.

Έπειτα στην οθόνη του υπολογιστή σας εμφανίζεται το πλάνο του καταστήματος, το σύνολο των πόντων που έχετε συλλέξει μέχρι στιγμής στο πλαίσιο του προγράμματος πιστότητας του καταστήματος ή, ακόμα, σας ενημερώνει για τις τρέχουσες προσφορές πάνω στα αγαπημένα σας προϊόντα.

Έτσι, δεν έχετε τι να κάνετε στη ζωή σας; Δεν έχετε πάθη να σας τριβελίζουνε το μυαλό; Δεν έχετε αινίγματα και γρίφους να λύσετε; Ασχοληθείτε με τους πόντους και ποια μαλακία θα σας φάει τα λιγότερα λεφτά.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το «έξυπνο καρότσι» λειτουργεί με την τεχνολογία RFID.

Βασικά νομίζω ότι το καρότσι όσο έξυπνο ή χαζό είναι βασίζεται στην χρήση της τεχνολογίας του τροχού. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Επίσης το να λες το καρότσι "έξυπνο" εμένα με προσβάλλει, γιατί μέχρι τώρα το καρότσι μου, το χειρίζομαι εγώ ο ίδιος και άρα με θεωρείς χαζό.

Συνεπώς, αφού όλα τα προϊόντα είναι εξοπλισμένα με τα μικροτσίπ RFID (RFID tags), το «έξυπνο καρότσι» μπορεί να αναγνωρίζει κάθε προϊόν, κι έτσι, κάθε φορά που τοποθετείτε μέσα σε αυτό ένα αντικείμενο, εκείνο προσθέτει τη χρηματική του αξία στο σύνολο των αγορών σας και παράλληλα το αφαιρεί από την ηλεκτρονική λίστα αγορών. Επιπλέον, το smart trolley έχει την ικανότητα να σας δώσει επιπρόσθετες πληροφορίες για το κάθε προϊόν, όπως συστατικά, θρεπτική αξία ή ακόμα και συνταγές, εφόσον το ζητήσετε.

Βασικά εγώ θέλω να μου λέει σε κάθε προιόν, την κλεμμένη υπεραξία του, τα ποσοστά νεκρής και ζωντανής εργασίας του και ένα αναλυτικό κατάλογο με το πόσο κέρδος βγάζει απο το κάθε προιόν ο κάθε παράγοντας που διαμεσολαβεί για να φτάσει σε μένα. Γίνεται;

Παράλληλα, σε κεντρικά σημεία του καταστήματος οι γνωστές σε όλους χάρτινες αφίσες που παρουσιάζουν διάφορες προσφορές έχουν αντικατασταθεί από ηλεκτρονικές. Μέσα στο χώρο του σούπερ μάρκετ έχουν τοποθετηθεί διάφοροι αισθητήρες, οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα παρακολούθησης του κάθε πελάτη μέσω πάντα της τεχνολογίας RFID.

Πάντα μεσώ της τεχνολογίας a Re mayro FIDi θα σας φάει όλους...

Καθώς λοιπόν περνάτε με το καρότσι σας μπροστά από έναν τέτοιο αισθητήρα, ο οποίος βρίσκεται κοντά σε μία ηλεκτρονική αφίσα, εκείνος αναγνωρίζει το προφίλ σας, που είναι καταγεγραμμένο, όπως είδαμε παραπάνω, μέσα στη μαγνητική σας κάρτα, η οποία βρίσκεται τοποθετημένη μέσα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του «έξυπνου καροτσιού».

Αν το προφίλ του πελάτη είναι γένους θηλυκού, η ηλεκτρονική αφίσα θα προβάλλει μια προσφορά για κάποιο γυναικείο προϊόν.

Αν είναι γένους αρσενικού, θα προβάλλει αντίστοιχα ένα αντρικό προϊόν.

Καταρχήν πολύ απλά μας τα λέτε σε σχέση με το φύλο και δε μαρέσει καθόλου. Δηλαδή αν εμένα δεν με χωράνε τα στεγανά του φύλου μου να μην κοιτάω τις αφίσες;

Αν σταματήσετε να την κοιτάζετε, εκείνη δεν σας εντοπίζει πια. Ακόμη πιο εντυπωσιακό, η «έξυπνη αφίσα» μπορεί να αντιληφθεί τη διάθεσή σας μέσω μιας αποκωδικοποίησης και ανάλυσης των γραμμών του προσώπου σας. Λυπημένος ή χαρούμενος, ξαφνιασμένος ή θυμωμένος, μη θεωρείτε αδύνατη την πιθανότητα κάποια μέρα να σας προτείνουν μια υπηρεσία ή ένα προϊόν ανάλογα με την ψυχολογική σας κατάσταση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Δηλαδή αν εγώ έχω μία ελαφριά κατατονία και είμαι θυμωμένος για την κατάσταση του εργατικού κινήματος αλλά ταυτόχρονα διακρίνομαι απο μια αισιοδοξία για τις απεριόριστες δυνάμεις της εργατικής τάξης θα μπορέσει να το διακρίνει; Και αν ναι τι θα μου προτείνει να αγοράσω; Την μπύρα του εργατικού κινήματος;

Εκτός όμως από τις «έξυπνες αφίσες», τα ίδια τα προϊόντα γίνονται επίσης έξυπνα με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού μικροτσίπ (RFID tag), με το οποίο, όπως ήδη αναφέραμε, είναι εξοπλισμένα.

Έξυπνες αφίσες είναι μόνο της ΟΑΚΚΕ οπότε κομμένες οι μαλακίες. Αλλά αν πρέπει να πηγαίνω στο s/m όπου θα έχω να κάνω με "έξυπνα" και "εξοπλισμένα" προιόντα, απο δω και μπρος θα πηγαίνω σαν τον Βελουχιώτη. Με τα φυσεκλίκια μου και τα γκάνια μου μην μου στήσουνε καμιά ενέδρα τα καλαμάκια.

Με το που ο πελάτης διαλέγει ένα προϊόν, εκείνο δίνει την εντολή να μεταδοθεί στην κοντινότερη ηλεκτρονική οθόνη αφής (advertising display) ένα μικρό βίντεο, στη διάρκεια του οποίου γίνεται μια σύντομη παρουσίαση του προϊόντος. Για παράδειγμα, εάν ο πελάτης διαλέξει ένα DVD, το βιντεάκι θα παρουσιάσει το trailer της ταινίας καθώς και την τιμή του.

Και να λέτε και ευχαριστώ που θα μπαίνουνε σε τέτοιο κόπο οι εταιρείες, για να μην σας πω πάλι καλά που δεν θα μας πυροβολάνε κιόλας. Μεταξύ μας όμως είναι ανάγκη να γίνεται αυτό. Για να μην έχει κανένα περιθώριο να χωρέσει η πραγματικότητα ανάμεσα σε σας και στο εμπόρευμα θα πρέπει να το γεμίσουμε με διαφημίσεις. Για να μην ξεχνάτε γιατί αγοράζετε ένα προιόν.

Συνεχίζοντας την πλοήγηση στο σούπερ μάρκετ του μέλλοντος, στο «τμήμα οπωροκηπευτικών» συναντάμε ακόμη μία τεχνολογική καινοτομία.

Καλά μιλάμε η γκόμενα πρέπει να γράψει το επόμενο σενάριο του Σταρ Τρεκ...

Έπειτα από εντολή του πελάτη στην οθόνη της «έξυπνης ζυγαριάς» μπορούν να εμφανιστούν πληροφορίες όπως η θρεπτική αξία του προϊόντος, καθώς και ο τρόπος παραγωγής και συντήρησής του.

Πάλι καλά δηλαδή πουυ θα δίνουμε και εντολές. Συγγνώμη κιόλας. Αλλά τι καινούριο έχετε να μεις πείτε για την πατάτα;

Στο «τμήμα ένδυσης» η τεχνολογία Business Intelligence κάνει αισθητή την παρουσία της με την εμφάνιση του «έξυπνου δοκιμαστηρίου ρούχων» (smart dressing room).

Άμα δεν αναγνωρίζει τους άσχημους και τους χοντρούς να βγάζει ένα τεράστιο σφυρί και να τους κοπανάει στο κεφάλι και μετά να ανοίγει μία καταπακτή να τους τραβάει αρχίδια έξυπνο είναι. Με το συμπάθειο κιόλας.

Στο «τμήμα καλλυντικών» συναντάμε τον «έξυπνο καθρέφτη» (smart mirror) που είναι εξοπλισμένος με μια κάμερα και επιτρέπει στους καταναλωτές να δοκιμάσουν διάφορα είδη μεϊκάπ. Το πρώτο βήμα για να ξεκινήσει η διαδικασία είναι η τοποθέτησή σας στην κατάλληλη θέση, ώστε η κάμερα να μπορεί να φωτογραφίσει το πρόσωπό σας. Στη συνέχεια η φωτογραφία σας εμφανίζεται στον «έξυπνο καθρέφτη» κι εσείς μπορείτε να διαλέξετε μέσα από μια λίστα μακιγιάζ εκείνο που σας ταιριάζει καλύτερα. Αφού κάνετε την τελική σας επιλογή, μπορείτε να εκτυπώσετε τη φωτογραφία και παράλληλα να προσθέσετε τα προϊόντα που επιλέξατε στην ηλεκτρονική λίστα αγορών.

Μετά παίρνετε την φωτογραφία, την δείχνετε στον γκόμενο και άμα σας πει ότι δεν είστε όμορφη τον χωρίζετε να τα φτιάξετε με έναν έξυπνο καθρέφτη, που τουλάχιστον είναι ειλικρινής μαζί σας.

Ο υπάλληλος που βρίσκεται πίσω από το ταμείο είναι εκεί απλώς για να παραλάβει την κάρτα πληρωμής σας και να σας παραδώσει την απόδειξη αγορών.

Έλα ρε συ. Θα έχει και υπαλλήλους η μαλακία σου;;; Τι θα κάνουνε όμως άλλο δε μας λες... Δεν υπάρχει κάποια έξυπνη μηχανή τοποθέτησης εμπορευμάτων στο ράφι; Κάποιος έξυπνος αυτόματος κρεοπώλης; Τα καλά μας τα κρατάς μυστικό...

Έπειτα από το πέρας της διαδικασίας πληρωμής έχετε τη δυνατότητα να απενεργοποιήσετε τα μικροτσίπ (smart chips) των προϊόντων σας από την τεχνολογία RFID, περνώντας το καρότσι σας ανάμεσα από μια πύλη απενεργοποίησης (RFID De-Activator).

Πάλι καλά να λέτε που δεν μας διακτινίζουνε κιόλας...

Συνεπώς, τα έξυπνα προϊόντα σας μετατρέπονται ξανά σε απλά, κοινά προϊόντα, εξαλείφοντας τον κίνδυνο έμμεσης παρακολούθησής σας έξω από το χώρο του σούπερ μάρκετ.

Χαίρομαι που δεν θα είναι μόνιμη η εξυπνάδα στα προιόντα. Δεν μου αρέσει να τρώω νοήμονα όντα για πρωινό. Γίνεται όμως να φτιάξουμε ένα τέτοιο και για τους ανθρώπους; Να περνάμε την πύλη και να μην μπορεί να μας παρακολουθήσει κανείς;


Στα μέσα καλοκαιριού κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του περιοδικού Blaumachen. Το οποίο είναι σχεδόν εξολοκλήρου αφιερωμένο στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Δεν θα εκφράσω άποψη επί του συνολικού κειμένου σε βάθος, καθότι δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση. Ωστόσο, θα σταθώ στο πιο συνολικό και βασικό λάθος που κάνουνε οι σύντροφοι, πριν προχωρήσω στο δια ταύτα που αφορά την ενότητα για την κατάληψη της ΓΣΕΕ.


***


Το κείμενο των συντρόφων έχει ένα πολύ βασικό λάθος που το διαπερνάει από τον τίτλο μέχρι την τελευταια του λέξη. Ήδη στον τίτλο χαρακτηρίζει το Δεκέμβρη και το Γενάρη σαν αγώνα. Πιο κάτω συνεχώς αναρωτιέται γιατί ο Δεκέμβρης δεν πήγε παραπέρα (αλήθεια που αλλού θα μπορουσε να πάει εκτός από το να μεταβληθεί σε επανάσταση;). Σε διάφορα σημεία αλλάζουνε συνεχώς την χρησιμοποιούμενη ορολογία μεταξύ αγώνα, εξέγερσης, κινήματος και επανάστασης, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό μία σύγχυση σχετικά με το επίδικο. Δεν είμαι των ακαδημαϊσμών, αλλά όταν χρησιμοποιουμε όρους όπως αγώνας, κίνημα, εξέγερση, επανάσταση ή τις εννοούμε με την τρέχουσα ιστορική σημασία τους ή αν θέλουμε να τις επανακαθορίσουμε τις επανακαθορίζουμε. Τίποτα από αυτά τα δύο δεν συμβαίνει με αρκετή σαφήνεια.

Τέλος πάντων ας προσπαθήσω εγώ να είμαι σαφής: όταν λέω αγώνα εννοώ την κίνηση ενός συλλογικού υποκειμένου ενάντια σε κάτι ή για την διεκδίκηση κάποιου πράγματος. Οι αγώνες σαν αγώνες τυπικά έχουνε αρχή μέση και τέλος, αλλά σαν διαδικασίες αυτά τα ίδια είναι πολύ πιο ρευστά από όσο νομίζουμε. Ο αγώνας κάποια στιγμή αρχίζει και κάποια στιγμή μπορεί να τελειώσει. Αυτό δεν είναι «κακό», αυτό είναι στη φύση του. Ο αγώνας γίνεται επί αιτημάτων. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αλλιώς δεν είναι αγώνας αλλά κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο που γίνεται ή μεταβάλλεται ένας αγώνας είναι το κίνημα. Κίνημα όπως λέει και η ίδια η λέξη σημαίνει κίνηση και άρα διάρκεια. Η κίνηση του κινήματος συμβαίνει επειδή κουνιούνται τα επιμέρους στοιχεία του. Οι αγώνες. Δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα χωρίς αγώνες ενταγμένους στο εσωτερικού του ή σε συνάρτηση με αυτό. Το κίνημα τώρα δεν μπορεί να είναι αγώνας, αλλά το σύνολο ή ένα μέρος κάποιων αγώνων. Το να λες γιατι οι αγώνες δεν είναι κίνημα και γιατί το κίνημα δεν είναι αγώνες είναι τελείως μα τελείως άστοχο. Ας κρατήσουμε αυτό το πρώτο δυαδικό σχήμα αγώνες–κίνημα για να προσθέσω και κάτι ακόμα. Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Οι αγώνες συμβαίνουνε ανεξαρτήτως του κινήματος. Το σύνολο των αγώνων δεν μας δίνει απαραίτητα στο άθροισμα το κίνημα. Αντιθέτως το κίνημα προσπαθεί να συνδέσει να συνδυάσει να ενισχύσει και να εμβαθύνει τους αγώνες. Το κίνημα είναι η συνειδητοποιήση που αναβλύζει μέσα από τους αγώνες. (Ενίοτε άμα είσαι τις λενινιστικής παράδοσης το κίνημα είναι το κόμμα και η συνειδητοποίηση πρέπει να πάει με υδροφορα στους αγώνες.) Με αυτή την έννοια οι αγώνες υπάρχουνε με την μια ή την άλλη ενταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανεξαρτήτως του κινήματος. Αλλά το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως αγώνων. Γιατί αλλιώς δεν είναι κίνημα αλλά χώρος ή κόμμα.

Ας αφήσουμε αυτό το ζευγάρι για να περάσουμε σε ένα άλλο. Εξέγερση–επανάσταση. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουνε ομοιότητες και αναλογίες αλλά υπάρχει και η βασική διαφορά της κλίμακας μεταξύ τους. Ο αγώνας ή το κίνημα μπορεί να είναι αισχρότατες μειοψηφίες εκεί όπου συμβαίνουνε, η εξέγερση και η επανάσταση όμως είναι μαζικές κοινωνικές διαδικασίες. Και αυτό δεν αφορά κανένα φετιχισμό των αριθμών, αφορά το ότι για την εξέγερση ή την επάνασταση οφείλεις ακόμα και ο τελευταίος μαλάκας του πλανήτη να είσαι να πάρεις θέση. Αυτή είναι η διαφορά κλίμακας μεταξύ τους και όχι οι όποιο αριθμοί. Επίσης υπάρχει και μία πολύ σοβαρή και συγκεκριμένη αναλογία αγώνα-εξέγερσης και κινήματος επανάστασης. Το πρώτο συμβαίνει επί ενός ειδικού και συγκεκριμένου θέματος. Το δεύτερο συμβαίνει επί του γενικού και επί όλων το θεμάτων που απαρτίζουν το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.

Επομένως, καλό είναι κατά τη γνώμη μου, αφού αναγνωρίσουμε τα συγκεκριμένα όρια που μπορεί να έχει σχεδόν υποχρεωτικά ένας αγώνας ή μια εξέγερση να μην αναρωτιόμαστε γενικά και αφηρημένα γιατι η εξέγερση δεν εφερε την κατάργηση του κράτους, του κεφαλαίου κ.λ.π. αλλά να αναρωτιόμαστε εμείς ειδικά και συγκεκριμένα τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να κάνουμε το ειδικό γενικό, το συγκεκριμένο αφηρημένο και τη λεπτομέρεια σύνολο. Το να κατακεραυνωνεις το ειδικό, το συγκεκριμένο και τη λεπτομερεια επειδή κατά τη γνώμη σου σχεδόν από μόνα τους εμποδίζουνε το γενικό, το αφηρημένο και το σύνολο είναι πολύ προβληματικό. Και δυστυχώς κατά την γνώμη μου ελάχιστα πράγματα μπορούνε να προσφέρουνε.


***


Σταματώ όμως εδώ την γενική μου διαφωνία επί των θέσεων των συντρόφων και αν και δεν ξέρω κατα πόσο μπορουνε να γίνουνε κατανοήτες χωρίς την ανάγνωση του κειμένου τους, και θα προχωρήσω στο επιμέρους θέμα μου. Σε πλάγια τα αποσπάσματα απο το κείμενο.

Ξεκινάμε:

«Παρότι η αρχική πρωτοβουλία ανήκει σε συνδικαλιστές βάσης (με πρωταγωνιστή το σωματείο βάσης οδηγών δικύκλου) οι οποίοι μέσα στην κοινωνική αναταραχή αναγνώρισαν την ευκαιρία να ενδυναμωθούν τα συνδικάτα τους με μια «θεαματική» ενέργεια, η κατάληψη εξέφρασε την ανάγκη των εξεγερμένων προλετάριων να «φτάσει» η εξέγερση στους χώρους δουλειάς.»

Κάποιοι συνδικαλιστές βρήκαν την ευκαιρία μέσα στο Δεκέμβρη κάνοντας μια «θεαματική» ενέργεια να δυναμώσουνε τα σωματεία τους, αλλά τους ξέφυγε το όλο θέμα κάπου και απλώθηκε πολύ περισσότερο. Μάλιστα. Στην προπαρασκευαστική κουβέντα που εγινε για την κατάληψη τα μέλη της ΣΒΕΟΔ δεν ήταν πάνω από 20 με τίποτα έτσι και αλλιώς για να μην πω λιγότερα. Η «ιδέα» της κατάληψης έπαιζε ήδη από την Πρωτομαγιά της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ήταν «ιδεα» της ΣΒΕΟΔ, ούτε κανενός άλλου μεμωνομένου. Ήταν μία «ιδέα» διάχυτη σε ένα κόσμο που ασχολείται με το «συνδικαλισμό βάσης». Την πρωτοβουλία για το κάλεσμα την πήρε η ΣΒΕΟΔ μόνο και μόνο επειδή είχε το κύρος και τη δυναμική. Αν κάποιοι είχανε ή έχουνε πρόβλημα για το γεγονός του καλέσματος από τη ΣΒΕΟΔ κάλλιστα θα μπορουσανε να μην έχουνε έρθει. Απλά πράγματα. Ο κόσμος που απάρτιζε την προπαρασκευαστική ήταν πολιτικά στην συντριπτική του πλειοψηφία αντιεξουσιαστές και αναρχικοί. Οι αριστεριστές που ήταν εκεί ήταν ελάχιστοι.

Το κύριο έναυσμα σε πολλούς ώστε να γίνει η κατάληψη της ΓΣΕΕ ήταν η επαίσχυντη στάση της κατά την απεργία στις 10-12. Και μας αρέσει, δεν μας αρέσει το κλίμα ήταν ως επι το πλείστον αντι-ΓΣΕΕ. Και σαν πολιτικός στόχος αναγνωρίστηκε ότι η κατάληψη ήθελε να άρει την όποια νομιμοποίηση έχει ο θεσμός της ΓΣΕΕ σαν εκπρόσωποις των εργαζομένων. Αυτά ειπώθηκαν και μεσα στην συνέλευση εκείνη αλλά και έχουνε γραφτεί στην προκύρηξη που βγήκε πριν γίνει η κατάληψη. Και σε αυτά συμφωνούσανε λίγο εώς πολύ όλοι και όλες οι τάσεις.

«Θεαματικές» ενέργειες δεν ήθελε η ΣΒΕΟΔ ούτε οι «συνδικαλιστές βάσης», αλλά τα πιο «πολιτικά» κομμάτια που δήλωναν σε εκείνη τη συνέλευση «τι ωραία που θα είναι ανάμεσα στην ΑΣΟΕΕ και στο ΕΜΠ να εχει άλλη μια αναρχική κατάληψη».

Επίσης κάτι ακόμα που ειπώθηκε πάλι σχεδόν από όλους μέσα στην συνέλευση, αλλά και στην προκύρηξη δεν ήταν να ξεκινήσουμε γενική απεργία και ούτε να προκαλέσουμε άγριες απεργίες στους χώρους δουλειάς. Αλλά να δείξουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απόντες από την εξέγερση.

Όλα τα υπόλοιπα που λέγονται είναι οι φαντασιώσεις των συντρόφων του Blaumachen ή διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας από τρίτους.

Πάμε παρακάτω:

"Έτσι από την αρχή της κατάληψης του κτηρίου της ΓΣΕΕ, απέναντι στους συνδικαλιστές βάσης, υπήρξε μια ριζοσπαστική τάση επισφαλών και «σταθερών» προλεταριών, οι οποίοι έβλεπαν μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο."

Καταρχήν το να χωρίζεις στα δύο με αυτό τον τρόπο μία κίνηση σαν την κατάληψη της ΓΣΕΕ είναι τουλάχιστον ελλεινό. Για να μας πούνε οι σύντροφοι ποιοι είναι η τάση εκείνη «επισφαλών και σταθερών προλετάριων», που όποτε θυμούνται είναι προλετάριοι και όποτε ξεχνάνε είναι αναρχοκομμουνιστές ή ότι άλλο. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η τάση; Που βρέθηκε; Πως βρέθηκε; Ήταν από την αρχή εκεί; Βρέθηκε μετά; Δημιουργήθηκε σαν αντίβαρο στους κακούς συνδικαλιστές; Και τι ήταν αυτή η τάση; Ήταν κάποια πολιτική οργάνωση; Κάποια ομάδα εργαζομένων με κοινή παρέμβαση σε χώρους εργασίας που απηύδησε από το συνδικαλισμό βάσης; Και ποιοι ήταν αυτοί οι συνδικαλίστές βάσης; Η ΣΒΕΟΔ; Μα η ΣΒΕΟΔ σαν ΣΒΕΟΔ δεν συμμετείχε. Συμμετείχαν κάποια μέλη της. Και ποιος συνδικαλισμός; Έχουνε ρωτήσει κανέναν να τους πει πως ονομάζει και τι θεωρεί τον εαυτό του; Ή όποιος ασχολείται με τα εργατικά είναι αυτομάτως συνδικαλιστής βάσης; Δεν μπορεί ας πούμε να είναι απλά σπασαρχίδης εργάτης που όπου φασιαρία και εργατική διεκδίκηση γουστάρει να πάει να χώνεται; Δεν μπορεί να είναι αναρχοσυνδικαλιστής; Δεν μπορεί να είναι απλά όμορφα και ωραία αγωνιστής και διεκδικητικός εργαζόμενος; Πρέπει ντε και καλά να είναι συνδικαλιστής; Ο συνδικαλιστής είναι κάποιος που επαγγελματικά ασχολείται με τα συνδικαλιστικά ζητήματα. Όποιος είναι μέλος σωματείου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος διεκδικέι πράγματα στο χώρο της δουλειάς του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ, όποιος αγωνίζεται απλά όμορφα και ωραία ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ αντικειμενικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. Απλά είναι τα πράγματα. Και τετοιοι υπήρχανε πολλοί και αριθμητικά για να γίνουμε και κατανοητοί ήταν πολύ περισσότεροι και από τους «συνδικαλιστές» της ΣΒΕΟΔ και από την τάση «σταθερών και επισφαλών».

Αν τέλος αυτή η τάση έβλεπε «μέσα σε αυτή την κατάληψη τη μονη δυνατότητα που απέμενε να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους καθώς δεν είχε προηγηθεί άλλη σημαντική απεργία μετά τις 10/12 που θα μπορουσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο» μάλλον πρέπει να πάει να την δει κάνας οφθαλμίατρος. Το ξανατονίζω αν αυτή η τάση έβλεπε και στην κατάληψη της ΓΣΕΕ και στην απεργία-συγκέντρωση της ΓΣΕΕ τις ίδιες δυνατότητες για να θιχτεί ο παραγωγικός τομέας με εξεγερσιακούς όρους, τότε αυτή η τάση εχει τα πιο μαύρα μεσάνυχτα από όλες τις νύχτες του πλανήτη. Και οκ, έστω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Πως στο διάολο εξηγείται ότι αυτή η τάση οργάνωσε εκδήλωση για να μας πει πόσο «κακιά» είναι η ΓΣΕΕ. Αν αναγνωρίζεις έστω και μία τέτοια δυνατότητα στη ΓΣΕΕ, πως αυτό συμβαδίζει με την πλήρη απαξιώση σου προς τον θεσμό;

Πάμε παρακάτω:

«Ενάντια στο ίδιο το περιεχόμενο της εξέγερσης, οι υπέρμαχοι του αυτόνομου συνδικαλισμού υπεραμύνθηκαν της εργατικής ταυτότητας της κατάληψης και επιχείρησαν χωρίς επιτυχία να υποτιμήσουνε τους μη-εργαζόμενους εξεγερμένους μέσα στο εγχείρημα.»

Αφήνω κατα μέρους το νεολογισμό αυτόνομος συνδικαλισμός (είναι άλλος από τον συνδικαλισμό βάσης;)...

Άλλη μια πρόταση από όπου εξάγονται τα πιο περίεργα συμπεράσματα… Καταρχήν τη σχέση έχει το περιεχόμενο της εξέγερσης (το όποιο περιεχόμενο είναι αυτό δεν μας νοιάζει) με μία επι μέρους κίνηση ή δράση; Και γιατί θα πρέπει όλες οι κινήσεις και οι δράσεις να είναι συμβατές με το όποιο περιεχόμενο νομίζει ο καθένας ότι έχει ή δεν έχει η εξέγερση;

Μερικά πράγματα τώρα για την «εργατική ταυτότητα της κατάληψης»: οι δύο τάσεις ορίζονται σαν οι συνδικαλιστές βάσης και σαν η τάση «κάποιων σταθερών και επισφαλών εργαζομένων». Άρα και οι δύο τάσεις ορίζονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με βάση μία συγκεκριμένη θέση στον καταμερισμό της εργασίας. Θα ‘ελεγα μάλιστα ότι η τάση των «επισφαλών και σταθερών» βάζει πιο μπροστά την εργατική της ιδιότητα, με βάση το πώς παρουσιάζονται εδώ από ότι οι συνδικαλιστές που αν είσαι συνδικαλιστής είσαι πρωτα συνδικαλιστής και μετά εργάτης (στην καλύτερη γιατί ως γνωστόν υπάρχουνε συνδικαλιστές που δεν δουλέψανε ποτέ τους). Το ζήτημα που φαίνεται να βάζουνε οι σύντροφοι είναι ότι κάποιοι μιλάνε σαν εργάτες και κάποιοι άλλοι μιλάνε σαν εξεγερμένοι, και ότι δεν μπορείς να είσαι εξεγερμένος και εργαζόμενος (θα γίνω κακός επειδή θα πρέπει να γίνω κακός, κάποιοι από τους εξεγερμένους που δεν λέγανε ότι είναι εργαζόμενοι αλλά εξεγερμένοι στις μέρες της κατάληψης πήγαιναν κανονικά στις δουλειές τους, τώρα πως ακριβώς γίνεται να παραμένεις εργαζόμενος, να εξεγείρεσαι το Δεκέμβρη, να βγαζεις κανονικά μεροκάμματο και μετά να λες «εγώ δεν είμαι εργαζόμενος αλλά εξεγερμένος» μόνο η σχιζοειδής ιδιοτητα τις ιδεολογίας και τους καιροσκοπισμού μπορεί να εξηγήσει. Γιατί καλυτερα ναι είσαι μια φορά εξεγερμένος εργάτης παρα να λες δεκαπέντε φορές ότι εχεις ξεπεράσει την εργατική σου ταυτότητα πηγαίνοντας για δουελιά κατά την εξέγερση. Το πρωί εργάτης το βράδυ εξεγερμένος δε σε κάνει εξεγερμένο. Σε κάνει εξεγερμένο εργάτη. Αντίφαση. Η ζεις με αυτές ή κάνεις πως δεν τις βλέπεις...

Πάμε παρακάτω. Η κατάληψη έγινε στο κτήριο της ΓΣΕΕ. Αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων ο χαρακτήρας της και η τυτότητα της ήταν εργατική. Ακριβώς επειδή ήρθε σε αντιπαράθεση με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό σαν μόνο φορέα εργατικής διεκδίκησης. Το να λέει κανείς και να ισχυρίζεται ότι κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα είναι σεξουαλική διαστροφή. Είναι σα να λες ότι η οι καταλήψεις σε δημαρχεία ή άλλα κρατικά κτήρια κακώς είχανε τοπικο χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στην ΕΣΗΑ κακώς είχε εργατικό χαρακτήρα, ότι η κατάληψη στη Λυρική κακώς είχε καλλιτεχνικό χαρακτήρα κλπ. Πολιτικό χαρακτήρα είχε η ΑΣΟΕΕ, το ΕΜΠ, και η Νομική. Καλά είναι μας φτάνει. Το αν την έκαναν τώρα την κατάληψη της ΓΣΕΕ, εργάτες, εξεγερμένοι, κομμουνιστές, συνδικαλιστές βάσης ή εξωγήινοι είναι άλλη ιστορία.

Πάμε παρακάτω. Επειδή δεν μπορεί ο καθένας να λέει ότι θέλει, μπορουνε να μας εξηγήσουνε οι σύντροφοι ποιοι είναι οι μη-εργαζόμενοι που επιχειρήθηκε να υποτιμηθούν. Δεν ζητάω ονόματα αλλά να μας πουνε τι είναι ο μη-εργαζόμενος (και αν υπαρχει μη εργαζόμενος στον καπιταλισμό), να μας πούνε σε ποια συγκεκριμένη φάση έγινε η απόπειρα της υποτίμησης, τι ήθελαν να εκφράσουνε οι μη εργαζόμενοι. Ειδάλλως όλη η παραπάνω πρόταση δεν λέει απολύτως τίποτα.

Πάμε παρακάτω. «Η (αντιφατική) σύνθεση των δύο αντιτιθέμενων τάσεων κατακτήθηκε στην ονομασία του εγχειρήματος ως Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών.» (πλάγια στο πρωτότυπο)

Εντελώς πληροφοριακά γιατί εδώ πέρα λέγονται ότι ναναι πράγματα. Η ονομασία του εγχειρήματος βγήκε το βράδυ πριν που ούτε τάσεις υπήρχαν ούτε τίποτα και βγήκε για τον απλό λόγο ότι ταίριαζε με το ακρώνυμο της άλλης της ΓΣΕΕ. Όλα τα άλλα τώρα που λένε οι σύντροφοι είναι το φάντασμα μιας άποψης τραβηγμένης από τα μαλλιά.

Και ναι! Επιτέλους μετά από 2 παραγράφους, ασυναρτησιών, αυθαίρετων συμπερασμάτων, γενικεύσεων και αφαιρέσεων έχουμε κάποιες προτάσεις που όντως λένε καποια πράγματα ως είχαν και επιπλέον λένε μερικά όντως ενδιαφέροντα πράγματα. Καταρχήν μια και χρησιμοποιουνται αριθμοί ας πούμε μερικους αριθμούς. Η συνέλευση της πρώτης μέρας είχε 600 με 700 άτομα ενώ σε όλο το κτήριο από το καφενείο στην κορυφή μέχρι τον πεζόδρομο μπροστά από το κτήριο υπήρχαν στιγμές που κάνω την εκτίμηση ότι μπορεί να ήταν και 2000 τα άτομα. Ειδικά την πρώτη μέρα πέρασε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ από την κατάληψη. Και η επόμενη συνέλευση είχε πολύ κόσμο αλλά σαφώς πιο πεσμένες κατάστασεις. Μετά την αποχώρηση των «συνδικαλιστών βάσης» (παρακάτω θα πω πόσο λάθος είναι αυτό και ότι δεν αντικατοπτρίζει τίποτα) οι συνελεύσεις ήταν της τάξης των 150 με 250 ατόμων στην καλύτερη των περιπτώσεων (με εξαίρεση την τελευταία της Κυριακής όπου είχε σαφώς πολύ περισσότερο κόσμο).

Μας λένε λοιπόν οι σύντροφοι: «Η ίδια η κατάληψη της ΓΣΕΕ –(…)- ανέδειξαν την αδυνατότητα επέκτασης της εξέγερσης.» Και συνεχίζει να μας πει τους λόγους: ο κόσμος απλά πέρασε χωρίς να εμπλακεί, το εγχείρημα δεν αγκαλιάστηκε ούτε καν στο «συνδικαλιστικό» του πλαίσιο από τον κόσμο που πέρασε, ταυτόχρονα βέβαια ο κόσμος μας λένε δεν ενεπλάκει επειδή έβλεπε το «συνδικαλιστικό» και διεκδικητικό χαρακτήρα της κατάληψης και επιπλεόν ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν αιτήματα μας λένε η κουβέντα δεν οδηγούσε πουθενά.

Εδώ πρέπει να ανοίξει μία μεγάλη παρένθεση. Η κατάληψη είχε αιτήματα. Είχε ένα σαφές αίτημα απελευθέρωσης των συλληφθέντων και είχε ένα ασαφές αίτημα «γενικής απεργίας», το οποίο υπό όρους θα μπορούσε να θεωρηθεί αίτημα προς την ΓΣΕΕ (λέω υπό όρους γιατί και ίδιος ο Παναγόπουλος απάντησε με δηλώσεις του και στα 2 αιτήματα αυτά, άρα θα μπορούσε κάποιος να το ερμηνεύσει έτσι). Η κατάληψη δεν είχε όμως αιτήματα «αριστερού τύπου». Ειδικά στην πρώτη συνέλευση, όλο το πλήθος του αριστερισμού που τοποθετήθηκε στην γενική συνέλευση τοποθετήθηκε ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Και οι δύο λεγόμενες τάσεις είχαν κοινή στάση απέναντι στην επιδιωξη της αριστεράς να μπούνε αιτήματα για τους μισθούς και άλλα τέτοια. Τα αιτήματα αριστερού τύπου, ποτέ και κατά μία έννοια δεν τα έβαλε καμία από τις δύο τάσεις. Απλά πράγματα. Όποιος λέει το αντίθετο για την κατάληψη της ΓΣΕΕ λέει απλά ψέμματα. Το πολιτικό ζητούμενο για πολύ κόσμο ΑΠΕΝΑΝΤΙ στα «αριστερού τύπου» αιτήματα δεν ήταν η απουσία αιτημάτων όπως φαντασιώνονται η σ’ύντροφοι αλλά ένα άλλο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Απλούστατα, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου εκεί ξέρει πολύ καλά ότι σημασία δεν έχει μόνο τι διεκδικείς αλλά και ΠΩΣ το διεκδικείς.

Το ζήτημα τώρα είναι άλλο, γιατί η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε να επεκτείνει την εξέγερση στους χώρους δουλειάς, όπως αναρωτιούνται οι σύντροφοι. Εγώ θέλω να κάνω 2 πολύ απλα ερωτήματα. Πρώτον: όταν λες ότι δεν επεκτάθηκε η φωτιά της εξέγερσης και ότι θα έπρεπε ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ πως κατά τη γνώμη σου θα γινόταν αυτό καλύτερα. Και δεύτερον και πολύ πιο σημαντικό: ποιες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ δυνατότητες υπήρχανε να επεκταθεί ηε ξέγερση στους χώρους δουλειάς; Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι θα έπρεπε να γίνει; Εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς; (Μα αυτό δεν είναι «συνδικαλιστικό»;). Στήσιμο επιτροπών αγώνα σε κλάδους ή επαγγελματικούς χώρους και κάλεσμα για αγριες απεργίες και σαμποτάζ; Ένοπλα εργατικά συμβούλια; Τι ακριβώς; Αν όχι ακριβώς έστω μια ιδέα, μια κατευθυνση. Το ότι υπήρχανε δύο τάσεις, οι κακοί συνδικαλιστές και οι καλοί εξεγερμένοι. Δεν απαντάει και δεν εξηγεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Γιατί;

Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι δύο τάσεις εμφανίστηκαν ΜΟΝΟ την δεύτερη μέρα της κατάληψης και όταν αποχώρησαν οι «συνδικαλιστές» αυτοί δεν ήταν με τίποτα πάνω από 10 άτομα (μπορεί να λέω και πολλά). Οπότε η κακή τάση ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ να κάνει αυτό που ήθελε και ειδικά την καλή τάση μιας και με την αποχώρηση της άφησε όλο το πεδίο ελέυθερο να κάνει αυτό που ακριβώς ήθελε. Οπότε το να κατηγορείς κάποιους ότι εμπόδισαν κάποιους άλλους να κάνουνε τη ΓΣΕΕ όλα τα καλά πράγματα για την επανάσταση, τη στιγμή όπου αυτοί έχουνε αποχωρήσει ήδη από τη μέση της συνέλευσης της δεύτερης μέρας είναι μάλλον εντελώς άστοχο για να μην το χαρακτηρίσω και ύποπτο πολιτικά.

Θα κλείσω με την κατά τη γνώμη μου κορυφαία αυθαιρεσία που λαμβάνει χώρα σε αυτό το κείμενο. “Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι μέσα σ' αυτή την σύγκρουση, υπήρξαν σύντροφοι που είναι και συνδικαλιστές βάσης οι οποίοι υπερασπίστηκαν την αντισυνδικαλιστική πρακτική της συνέχισης μιας κατάληψης χωρίς αιτήματα (σημειώση δική μου: ουδείς απο αυτούς που έφυγε δεν είχε πρόβλημα με τα αιτήματα που δεν είχε η κατάληψη) και παρέμειναν στο εγχείρημα. Αυτό το γεγονός δείχνει δύο πράγματα: πρώτον ότι στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές καταργείται στην πράξη η κάθετη οριοθέτηση του κινήματος με βάση τις πολιτικές ταυτότητες, δεύτερον, ότι οι τάσεις αυτές, καθώς βρισκόμαστε στα αρχικά στάδια ανάδυσης του συνδικαλισμού βάσης, δεν συγκροτούν συμπαγείς πόλους μέσα στο κίνημα.”

Εμ βέβαια. Όταν η πολιτική ταυτότητα έχει ήδη υπερισχύσει έναντι όλων των υπόλοιπων ποια δεν μπαίνει θέμα ταυτοτήτων αφού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΑΛΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ. Ωστόσο, σύντροφοι καλό είναι να μην υπερβάλλεται στις εκτιμήσεις σχετικά με την πτώση των διαχωρισμών καθώς και γιατί έμειναν ή δεν έμειναν κάποιοι και κάποιες στο εγχείρημα.

Κατα την γνώμη μου, το βασικό πρόβλημα της ΓΣΕΕ, το βασικό πρόβλημα του Δεκέμβρη στην τελική δεν ήταν άλλο απο ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, μιας και πλήθος εγχειρημάτων και προσπαθειών ενταφιαστηκαν στην απόπειρα να αποκατασταθεί το κύρος και η καθαρότητα της πολιτικής άποψης. Κύρος και καθαρότητα που ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Τουλάχιστον ασυνείδητα, και με αυτό εννοώ ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο, ο πολιτικοποιημένος κόσμος, και με αυτό εννοώ αυτούς που πριν από όλα, και πριν απο τα πάντα είναι αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί, προσπάθησε να αποκαταστήσει τη θέση του σαν ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ότι ήταν πριν την εξέγερση. Ότι είναι η πρωτοπορία δηλαδή της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.

Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία.

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα