...αφιερωμένο στις προτάσεις για διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας.
Και για να ξηγούμαστε:
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), την τελευταία 10ετία είχαμε επίσημα καταγεγραμμένα τα εξής θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα:
• 2000 127 δυστυχήματα
• 2001 188 δυστυχήματα
• 2002 153 δυστυχήματα
• 2003 145 δυστυχήματα
• 2004 127 δυστυχήματα
• 2005 111 δυστυχήματα
• 2006 128 δυστυχήματα
• 2007 115 δυστυχήματα
• 2008 142 δυστυχήματα
• υπολογίζεται πως το 2009, 57 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά την εργασία.
ΔΗΛΑΔΗ 1293 ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ.
Αλλα για αυτούς στα αρχίδια μας. Για αυτούς δεν πρέπει να "αναλογιστεί τις ευθύνες της η κοινωνία". Για αυτούς δε θα οδηγηθούν "οι υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη". Οι θάνατοι τους δεν είναι "πλήγμα" στην δημοκρατία.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ
Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
4 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Και που, σε πολλές περιπτώσεις, έχει να κάνει με βαριά μηχανήματα, εξοπλισμό, φούρνους, καύσιμα, μεγάλα ύψη, κλπ;
Για να το βάλουμε σε προοπτική, πόσοι άνθρωποι ―έως 60 ετών― το 2009 έχασαν την ζωή τους α) στον ύπνο τους, β) από ατύχημα στον ελεύθερο χρόνο τους;
Χωρίς επίσημες στατιστικές, θα έλεγα πάνω από 150 το χρόνο για την καθεμία περίπτωση.
Προφανώς υπάρχουν εγκληματικά αφεντικά που πιέζουν τα ωράρια, δεν ακολουθούν τους κανόνες ασφαλείας, δεν ανανεώνουν τον εξοπλισμό, δεν πληρώνουν για ελέγχους ορθής λειτουργίας κλπ.Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε θανατηφόρο ή μη εργατικό ατύχημα είναι τέτοιου είδους. Όσο υπάρχει εργασία θα υπάρχουν και ατυχήματα στην εργασία ―όπως και σε κάθε άλλο τομέα.
Νομίζω ότι γίνεται κάποιου τύπου έρευνα έτσι και αλλιώς. Στην προηγούμενη δουλειά μου ας πουμε σε κάποια φάση που μια κοπέλα έσπασε ένα νύχι από πτώση αντικειμένου είχανε έρθει και ρωτάγανε πως έγινε το ατύχημα. Τεσπα.
Το θέμα δεν είναι ότι κόσμος πεθαίνει έτσι και αλλιώς. Το θέμα είναι αν παίρνονται όλα τα δυνατά μέτρα ασφαλείας...
Για παράδειγμα στις Η.Π.Α όταν έφτιαχναν τις θηριώδεις γέφυρες που βλέπουμε στις ταινίες είχαν από πριν ένα προϋπολογισμό νεκρών.
Για να βοηθήσω τον προβληματισμό παραθέτω από http://www.goldengatebridge.org/research/facts.php#Name
μερικά στοιχεία για ους θανάτους κατά την κατασκευή της κόκκινης γέφυρας που είναι ακριβώς έξω από το Σ.Φρανσίσκο.
HOW MANY WORKERS DIED DURING CONSTRUCTION AND WHAT WERE THEIR NAMES?
Eleven men. Until February 17, 1937, there had been only one fatality, setting a new all-time record in a field where one man killed for every million dollars spent had been the norm. On February 17, ten more men lost their lives when a section of scaffold carrying twelve men fell through the safety net.
October 21, 1936: Kermit Moore
February 17, 1937: O.A. Anderson; Chris Anderson; William Bass; O. Desper; Fred Dümmatzen; Terence Hallinan; Eldridge Hillen; Charles Lindros; Jack Norman; and Louis Russell.
Με άλλα λόγια υπήρχε νόρμα νεκρών ανά εκατομμύρια δολάρια επένδυσης σε ένα έργο. Κι αυτή η νόρμα φυσικά δεν ήταν διαπίστωση του στύλ: "στις 100, πόσες φορές θα βρέξει" αλλά περισσότερο του στυλ "έτσι όπως είναι η διαδικασία κατασκευής και το κόστος της πόσοι θα πεθάνουν από τους εργαζόμενους".
Ο νεκρός είναι κερδισμένο κεφάλαιο για τον καπιτάλα.