Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Δεν κάνω πλάκα αγαπητέ μου αναγνώστη. Το εννοώ αυτό στον τίτλο. Το ΠΑΣΟΚ είναι η απάντηση του ελληνικού κεφαλαίου στην κρίση...

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι "ποια κρίση;" και το δεύτερο "ποια απάντηση;"...

Ας ξεκινήσουμε απο την κρίση...

Δεν πρόκειται να μιλήσω γενικώς και αορίστως για την κρίση, έτσι και αλλιώς η κρίση ή τέλος πάντων αυτό που λέγεται σαν κρίση είναι μόνο δευτερευόντως (μην πω τριτευόντως) οικονομική. Πρώτα και κύρια είναι άλλα πράγματα. Είναι πολιτική με την έννοια της λάθος τακτικής, είναι ταξική με την έννοια της ανάγκης του κεφάλαιου να κάνει μία "βίαιη" αναδιανομή της ανάπτυξης του, των κεφαλαίων του και του γενικότερου τρόπου ανάπτυξης του. Και είναι και πολεμική με την έννοια ότι κηρρύσεται ένας ανοιχτός πόλεμος στους εκμεταλλευομένους με τον χαρακτήρα μιας συνολικής επίθεσης... Μπορεί ας πούμε να θυμηθεί κανείς τι λεγόταν πέρυσι το φθινόπωρο προ του Δεκέμβρη; Μπορεί να θυμηθεί κανείς πόση ωμή τρομοκρατία φάγαμε στη μάπα για την κρίση και την κρίση και ω κρίση και δε θα εχουμε να φάμε και άλλα τέτοια;

Όμως καμιά φορά η ιστορία είναι μεγάλη κουφάλα, και τα φέρνει τα πράγματα αλλιώς...

Ένας τυχαίος πυροβολισμός το βράδυ του Δεκέμβρη και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε να αλλάξει τον προγραμματισμό...

Ακόμα νομίζω ότι δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω συνολικά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Ευτυχώς, όταν είσαι δρων υποκείμενο δεν μπορείς να αντικειμενοποιηθείς και πάρα πολύ, τουλάχιστον όχι χωρίς τερατώδεις ενδοφλέβιες δόσεις κάποιας ιδεολογίας...

Δεν θα μπω σε θέση εδώ να κάνω άλλη μια ερμηνεία του Δεκέμβρη, εκτός απο κάποιες διαπιστώσεις και μία παρατήρηση. Θα ξεκινήσω από την παρατήρηση. Τα αφεντικά μας έχουνε διαβάσει πολύ καλύτερα το τι συνέβει. Και όσο εμείς είμασταν καβαλημένοι στη φοράδα της εξέγερσης και τρέχαμε στα λειβάδια της ελευθερίας αυτοί ετοίμαζαν την επόμενη κίνηση τους. Και την έκαναν ήδη...

Το Δεκέμβρη ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο ήταν νέος κόσμος. Και αυτό σημαίνει: άνθρωποι που έχουνε μπει πρόσφατα στην παραγωγή, άνθρωποι που είναι στο όριο του να μπουνε και άρα σε μια κατάσταση επισφάλειας, φοιτητές σε μία επισφαλή θέση έτσι και αλλιώς, και μαθητές που κοιτάνε απο μακριά... Ένα φάσμα δηλαδή, το οποίο κυμαίνεται απο τα 35 μέχρι τα 15...

Σε 20 χρόνια ακριβώς, όλοι αυτοί θα αποτελούνε τον βασικό κορμό της εργατικής τάξης της Ελλάδας καλύπτωντας τις ηλικές απο τα 55 μέχρι τα 35... Μια ανταρσία είναι πάντα κακή ανάμνηση...

Θεωρώ ότι ο Δεκέμβρης ήταν μία απάντηση αυτού του κόσμου, όχι μόνο στην δολοφονία ενός παιδιού στο κέντρο της πόλης, αλλά στο σύνολο των όρων διαβίωσης που θέλουνε να εφαρμόσουνε συνολικά... Για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ. Γαμιέσαι όλη μέρα στο σχολείο, στο φροντηστήριο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά θες να βγεις να πιεις μια μπύρα σε μια πλατεία να ξεδώσεις, να αλητεύσεις λίγο βρε αδερφέ και το κράτος έρχεται και σου φυτεύει μία σφαίρα... Και μην ακούω βλακείες για μεμωνομένα περιστατικά... Όταν καθημερινά γίνονται ελέγχοι, προσαγωγές, μαλακισμένες ερωτήσεις (που πας ρε;), για να μην πούμε για χειρότερα, όλη αυτή ακριβώς η κατάσταση δίνει το απόλυτο δικαίωμα στον κάθε Κορκονέα να σηκώνει το όπλο και να βαράει στο ψαχνό... Η σφαίρα που έφυγε απο το όπλο του μπάτσου ήταν το peak των κοινωνικών όρων που ήθελαν να επιβληθούν ενόψει της κρίσης. (Φαντάζουνε υπερβολικά τα όσα λέω; Όταν χαρακτηρίζει το αρχίδι ο Κορκονέας "παρεκκλίνουσα" την κοινωνική συμπεριφορά του Γρηγορόπουλου, εννοεί πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεται κανείς. Όταν έχει κρίση το κεφάλαιο εσύ δεν μπορείς να διασκεδάζεις με 5 μπύρες απο το περίπτερο, πάνε κάνε ψώνια, πήγαινε σε κάνα Mall, πήγαινε διασκέδασε όντας χρήσιμος για το κεφάλαιο και τον κύκλο παραγωγής-κατανάλωσης. Αυτά δεν είναι καινούρια, τα ίδια έλεγε και ο Φορντ, σας δίνω 5 δολλάρια μεροκάμματο αλλά εσείς δε θα μπεκροπίνεται...).

Αντιθέτως λοιπόν, αυτοί οι όροι όχι μόνο δεν έγιναν αποδεκτοί απο τους εκμεταλλευομένους και τους κυριρχούμενους αλλά έθεσαν και σε κρίση με τους δικούς τους όρους το σύστημα το οποίο ήθελε να θέσει σε κρίση τους ίδιους.

Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πλεόν κρίσιμο ζήτημα που οφείλουμε να απαντήσουμε σαν επαναστατικό κίνημα. Με ποιους όρους τέθηκε σε κρίση το σύστημα από την εξέγερση του Δεκέμβρη; Και αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή εργασία, ούτε θέμα θεωρητικής καθαρότητας. Είναι απλούστατα θέμα ότι έχουμε καθήκον να απαντήσουμε ακριβώς για να εντείνουμε από την δική μας πλευρά την κρίση. Κρίση που την προκαλούν όχι οι κάθε λογής πρωτοπορίες ή τα κομματικά γραφεία. Αλλά κρίση που την προκαλέσε η πραγματική ιστορική κίνηση.

Εν τω μεταξύ το σύστημα διάβασε και θα συνεχίζει να διαβάζει από την πλευρά του και φυσικά προς το συμφέρον του τα όσα συνέβησαν και θα προσπαθήσει να απαντήσει. Και βασικά για να γινόμαστε και πιο κατανοητοί ήδη έχει αρχίσει να απαντάει...

Και ας πάμε στο θέμα του "ποια απάντηση;".

Η Νέα Δημοκρατία δεν έμεινε στην κυβέρνηση τον Δεκέμβρη επειδή ήταν αδιάλλακτοι και δεξιοί... Η Νέα Δημοκρατία, σαν ένα επιτελείο διαχείρισης του καπιταλισμού στην Ελλάδα έπρεπε να μείνει στην κυβέρνηση όσο καιρό χρειαζόταν προκειμένου να απαντήσει στο δρόμο με καταστολή την εξέγερση του Δεκέμβρη. Εκείνες τις μέρες έμοιαζε πολύ περίεργο για μία δυτική συναινετική δημοκρατία η ένταση της πολεμικής κατά του Δεκέμβρη (εχθροί της Δημοκρατίας κλπ.)... Ωστόσο, δεν είχαν άλλη λύση για να μην γίνουν όλα παρανάλωμα του πυρούς... Το κράτος εναντίον της εξέγερσης έχει το πλεονέκτημα της οργάνωσης. Και το χρησιμοποιήσε απόλυτα...

Έτσι λοιπόν, σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης, η Νέα Δημοκρατία αναγκαστικά έπρεπε να γίνει το χαρτί εκείνο που έπρεπε να κάψει το το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο προκειμένου αυτό να συνεχίσει να υπάρχει με ανεκτούς όρους για το ίδιο... Ή στην χειρότερη να μειώσει τις απώλειες του. Με αυτή την έννοια μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει κανείς την κοροιδία της αστικής δημοκρατίας. Και με αυτή την έννοια μπορεί να καταλάβει ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην κυβέρνηση, όχι επειδή έχει τις λύσεις για την έξοδο από την πολυσχιδή κρίση αλλά επειδή μπορεί να διαχειριστεί την κρίση ποιο αποτελεσματικά, άλλωστε στην τελική αυτή είναι και η ειδικότητα της σοσιαλδημοκρατίας έναν αιώνα τώρα...

Ένα από τα πιο σημαντικά "χτυπήματα" που επέφερε ο Δεκέμβρης στους όρους ύπαρξης του συστήματος για αυτή την περίοδο ήταν στο θέμα της ασφάλειας. Το θέμα της ασφάλειας που τα τελευταία 10 χρόνια αναδεικνύεται σε κεντρικό ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικό πυλώνα των δυτικών κοινωνιών... Ας μην μπω σε λεπτομέρειες, μιας και στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει εξαντλητική αναφορά από πολύ κόσμο. Ωστόσο, θα το συμπυκνώσω σε μία πρόταση: Το καπιταλιστικό κράτος, ειδικότερα το δυτικό κοινοβουλευτικό κράτος, οφείλει να πείσει ότι είναι αναγκαίο για τους πολίτες του, παλιότερα αυτή η αναγκαιότητα περιελάμβανε διάφορα πράγματα (το κράτος πρόνοιας, τον κίνδυνο του κομμουνισμού, τις εξωτερικές απειλές). Σήμερα και από το '01 και μετά, απειλείται η ασφάλεια μας σαν πολίτες. Δεν υπάρχουνε φυσικά οι μεγάλοι κίνδυνοι του παρελθόντος (η πιθανότητα ενός πολέμου στην Ευρώπη μοιάζει αστείο...), ούτε ο κόκκινος κίνδυνος. Επομένως, εφευρίσκουμε ένα σωρό μικροκινδύνους οι οποίοι ωστόσο είναι απαραίτητοι όλοι μαζί να συντηρούν την αναγκαιότητα του κράτους. Η λαθρομετανάστευση, η τρομοκρατία της Αλ Κάιντα, ο ιός της γρίπης των χοίρων, των πτηνών και των ερπετών, η Ολυμπιάδα κλπ κλπ...

Αυτή η αναγκαιότητα κοινωνικά το Δεκέμβρη απονομιμοποιήθηκε.

Δουλειά του ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στα άλλα είναι να επανανομιμοποιήσει αυτή την αναγκαιότητα. Και οι άνθρωποι δεν είναι μαλάκες ούτε ζώα σαν τον άλλον που έβγαινε και έλεγε για το φιδάκι της αναρχίας που έγινε βόας... Άλλωστε το δείξανε με την σύλληψη της 17Ν, όπου από την αριστερά δεν ακούστηκε κιχ πέρα από κάποια υπεράσπιση των αστικών δικαιωμάτων των συλληφθέντων, έτσι για να βγάζουμε την υποχρέωση... Πως το πέτυχανε αυτό; Πολύ απλά. Κλείσανε το μάτι στην αριστερά ότι εμείς δεν θα σας χρεώσουμε ιστορικά την 17Ν (άλλωστε παιδιά του αριστερού πατριωτισμού ήτανε) και εσείς θα μας αφήσετε να κάνουμε την δουλειά μας. Όπως και έγινε... Και έτσι το 2002, οι μόνοι που έπεσαν στην παγίδα να απαντήσουνε στο ερώτημα του κράτους (Ή είστε με μας ή είστε με την τρομοκρατία), ήταν ένα μεγάλο μέρος της αντιεξουσίας. Το οποίο αντί να βγάλει στη σέντρα πολιτικά τους αριστερούς πατριώτες και τις ένοπλες ή μη πρωτοπορίες του, καθόταν και έλεγε "αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες" φαντασιώμενο ότι η 17Ν ήταν καμιά τρομερή απειλή για το ελληνικό κράτος... Εκμεταλλευόμενο λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ την συναδιαλλαγή της αριστεράς τότε και την μυωπία των αντιεξουσιαστών, έκανε τη δουλειά του. Η οποία φυσικά δεν ήταν να συλλάβει 15 καμμένους "αντάρτες" αλλά να ποτίσει την ελληνική κοινωνία με συναίνεση, με εθνική ενότητα, με ομοψυχία και ότι άλλο ήταν απαραίτητο για να πετύχει το μεγάλο γλέντι του κεφαλαίου το 2004.
Το ίδιο τηρουμένων των αναλογιών, θα επιδιώξει να κάνει και σήμερα, θα επιδιώξει καταρχήν να σπάσει την στήριξη, την υποστήριξη και όλη την φρασεολογία της αριστεράς σαν υποστήριξη και κοινωνική νομιμοποιήση σε όσους προκαλούν κοινωνική ένταση, βίαιες ή μη διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις και γενικώς αναμπουμπούλα. Αυτό θα το κάνει, αφενός πέρνωντας κάποια μέτρα προοδευτικά ή ακόμα και αυτούσιες προτάσεις της αριστεράς και αφετέρου βάζωντας διλήμματα στους αριστερούς του στυλ: "Κοιτάχτε, δεν χρειάζεται να τα σπάμε για να παρθούνε 2-3 μέτρα για την μεταναστευτική πολιτική. Είδατε ότι εμείς τα υλοποιούμε. Εσείς σταματήστε να κάνετε πλάτες στις βιαιότητες και στους αντιεξουσιαστές, και όλα καλά." Ταυτόχρονα θα κλείσει το μάτι και σε ένα κομμάτι της αντιεξουσίας, στη φάση ότι όσο κάνετε αυτά δεν σας πειράζουμε, κρατήστε το μαντρί σας ψιλοήσυχο και όλα καλά.

Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιήσαμε τι έγινε στην πορεία της Νίκαιας, και την εβδομάδα που ακολούθησε. Μία πορεία, 8 συλλήψεις, μία κατάληψη του από το ΚΚΕ ελεγχόμενου δημαρχείου, πρώτη εφαρμογή του κουκουλονόμου, πλάτες του ΚΚΕ στην κατάληψη (πολλά θαυμαστικά εδώ!!!!!!), σταδιακά απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, υπόσχεση ότι θα καταργηθεί ο κουκουλονόμος, μετά γίνεται η φάση με το Σύριζα, αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας... Έτσι λοιπόν, η ΠΑΣΟΚάρα εμφανίζεται να προέρχεται μέσα από την κοινωνία για να ρυθμίσει σωστά το κράτος αλλά απαιτεί από την κοινωνία μιας και προέρχεται από αυτήν να συνδιαλέγεται μαζί της. Τα "αντιεξουσιαστές της εξουσίας" και το "έχω φίλους αντιεξουσιαστές" με τους οποίους συμφωνεί και διαφωνεί ο Μιχαλάκης, αυτό ακριβώς θέλουνε να υποδηλώσουνε.

Εν ολίγοις: το επαναστατικό κίνημα απο δω και μπρος δε βρίσκεται αντιμέτωπο πολιτικά με ζώα τύπου Μαρκογιαννάκη και Πολύδωρα που θέλουνε GPS για να βγούνε έξω από το Κολωνάκι. Αντιθέτως, θα βρεθεί αντιμέτωπο με μία πολιτική εξουσία η οποία ξέρει να παίζει πολύ καλά το χαρτί της κοινωνικής συναίνεσης, και η οποία δεν έχει και κάνα πρόβλημα να πει ότι θα κάνει τα πάντα (φυσικά ελάχιστα θα κάνει...).
Το επαναστατικό κίνημα σαν μέρος της πραγματικής ιστορικής κίνησης, οφείλει να βυθιστεί σε αυτήν και να οξύνει ακόμα περισσότερο την διαβρωτική της ικανότητα και όχι να στέκεται να κοιτάει με πολιτικό πρωτογονισμό το κακό κράτος και τους ύπουλους πασόκους...

Θα πάμε παρακάτω;