Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Το 2001 γινόταν για άλλη μια φορά χαμός στην Παλαιστίνη. Ήταν τότε που είχε ξεσπάσει η δεύτερη ιντιφάντα. Τότε συμμετείχα στην έκδοση του "Τραίνου" στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκείνη την περίοδο είχε γίνει μία εκδήλωση στην πόλη του Ηρακλείου από κάποιους αριστεριστές φοιτητές. Εμείς εκείνη την περίοδο μοιράζαμε αυτήν εδώ την προκύρηξη, και είχαμε πάει στην εκδήλωση να μιλήσουμε. Στην ομάδα μας συμμετείχε ένας σύντροφος αρκετά μεγαλύτερος μας ο οποίος είχε παρακολουθήσει και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω ενδιαφέροντος είχε μία πολύ καλή ιστορική και πολιτική αντίληψη επί του θέματος, και στον οποίον σαν διαδικασία οφείλουμε πάρα πολλά για τη συμβολή του, ειδικά σε αυτό το θέμα.

Σε εκείνη την εκδήλωση προσπαθήσαμε να μιλήσουμε και προσπαθήσαμε να διατυπώσουμε την άποψη μας. Σε εκείνη την εκδήλωση είχε έρθει να μιλήσει ένας Παλαιστίνιος τον οποίο εμείς γνωρίζαμε προσωπικά, και ο οποίος μας είχε πει παλιότερα όταν στη Φατάχ άρχισε να κάνει κουμάντο ο Αραφάτ και οι δικοί του, πιάναν τους πιο αριστερούς και τους βασανίζανε με μπουκάλια στον κώλο. Σε εκείνη την εκδήλωση το βασικό πολιτικό αίτημα ήταν το "ένα ευρώ για παιδιά της Παλαιστίνης" (πόσο μα πόσο γαμημένα χυδαίοι μπορεί να γίνουν οι αριστεριστές δεν ξέρω...). Σε εκείνη την εκδήλωση επειδή προσπαθήσαμε να καταδείξουμε τον εθνικισμό, την θρησκεία και το κεφάλαιο σαν τους κύριους υπεύθυνους για τη συνεχιζόμενη κατάσταση στη μέση ανάτολη σχεδόν μας πέταξαν έξω. Σε εκείνη την εκδήλωση επειδή είπαμε ότι όσο είναι έγκλημα το Άουσβιτς, άλλο τόσο είναι έγκλημα ο βομβαρδισμός της Δρέσδης και άρα ότι όλοι οι πόλεμοι στρέφονται καταρχήν εναντίον των εκμεταλλευομένων μας είπαν φασίστες. Επειδή τέλος καταδείξαμε την αθλιότητα του να ζητάς ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό τους όρους που το ζητάει η παλαιστινιακή άρχουσα τάξη αλλά και το πλήθος των αλληλέγγυων ανά των κόσμο σημαίνει ένα μόνο πράγμα: γκέτο.

Αλλά βέβαια, όλα αυτά είναι ουτοπικά, αφελή και δε συμμαζεύεται. Καλύτερα αφελής πάντως, παρά απολογητής φασισμών.

Οι εχθροί των παλαιστινιών και ισραηλινών εκμεταλλευομένων είναι τα κράτη τους, οι θρησκείες τους, τα αφεντικά τους και ο ανθρωπισμός της Δύσης που δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα και να σκοτώνονται παιδάκια...

Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο που είχαμε γράψει τότε. Και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να αλλάξω ούτε μία λέξη ακόμα και σήμερα. (Οι αριθμοί είναι υποσημειώσεις στο τέλος του κειμένου).

Ο λογαριασμός...

«Η έλ­λει­ψη ε­πα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ευρώ­πη α­νή­γα­γε την α­ρι­στε­ρά στην α­πλού­στε­ρη έκ­φρα­ση της: μια μά­ζα θε­α­τών που εκ­στα­σιά­ζο­νται κά­θε φο­ρά που οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι των α­ποι­κιών παίρ­νουν τα ό­πλα ε­νά­ντια στους α­φέ­ντες τους, και που έ­χει την α­κα­τά­σχε­τη ρο­πή να βλέ­πει ε­κεί το ά­κρο ά­ω­το της ε­πα­νά­στα­σης.»
«Δύ­ο το­πι­κοί πό­λε­μοι», Internationale Situationiste, Νο. 11, Ο­κτώ­βριος 1967.

Ο πό­λε­μος στην μέ­ση α­να­τολή δεν εί­ναι ού­τε με­τα­ξύ ε­θνών, ού­τε με­τα­ξύ θρη­σκειών. Στην μέ­ση α­να­το­λή υπάρ­χει α­πό την μια το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και κε­φά­λαιο και μια πα­λαι­στι­νιακή άρ­χου­σα τά­ξη, και α­πό την άλ­λη μια μα­ζι­κή φτη­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη πα­λαι­στι­νί­ων και μια ισ­ρα­η­λι­νή ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη που συ­ντη­ρεί το κό­στος σε αν­θρώπι­νο και υ­λι­κό δυ­να­μι­κό των πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Ο πό­λε­μος ε­κεί εί­ναι αυ­τό που κά­θε πό­λε­μος εί­ναι πα­ντού πά­νω στον πλα­νή­τη: τα­ξι­κός.
Δεν έ­χου­με την δυνα­τό­τη­τα να α­να­λύ­σου­με διε­ξο­δι­κά την ι­δε­ο­λο­γί­α του έ­θνους1 και την χρη­σι­μό­τη­τά της για την α­στι­κή τά­ξη. Στην πε­ρί­πτω­ση της δη­μιουρ­γί­ας του έ­θνους κρά­τους, ο ε­θνι­κι­σμός α­πο­τε­λεί το ι­δε­ο­λο­γι­κό άλ­λο­θι της α­στι­κής τά­ξης α­πέ­να­ντι στον φε­ου­δαρ­χι­κό κό­σμο, και χρη­σι­μεύ­ει στην ε­ξα­σφά­λι­ση ενός ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού ι­κα­νού να λει­τουρ­γή­σει στα πλαί­σια του κα­πι­τα­λισμού. Σε έ­να ε­πό­με­νο στά­διο, ο ε­θνι­κι­σμός χρη­σι­μεύ­ει σαν ι­δε­ο­λο­γι­κό άλ­λοθι α­πέ­να­ντι σε άλ­λους ε­θνι­κι­σμούς (δια­μέ­σου ι­δε­ο­λο­γη­μά­των κα­θα­ρό­τη­τας, α­νω­τε­ρό­τη­τας κλπ.), προ­κει­μέ­νου να ντύ­σει την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή φύ­ση κά­θε κρά­τους. Ταυ­τό­χρο­να με το δεύ­τε­ρο, ο ε­θνι­κι­σμός έρ­χε­ται να ε­πι­κα­λύ­ψει τις ό­ποιες τα­ξι­κές α­ντι­θέ­σεις ε­ντός του έ­θνους κρά­τους ε­πι­διώ­κο­ντας την δια­τή­ρη­ση της τα­ξι­κής ει­ρή­νης.
Αυ­τό που ο­νο­μά­ζε­ται ε­θνι­κός πό­λε­μος, εί­ναι πά­ντα στην ου­σί­α του τα­ξι­κός. Σε γε­νι­κές γραμ­μές, οι αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νοι ε­θνι­κοί πό­λε­μοι, εί­τε έ­χουν σαν αι­τί­α την α­ντι­πα­ρά­θε­ση αρ­χου­σών τά­ξε­ων εί­τε (ή ε­πί­σης) α­πο­σκο­πούν στην πει­θάρ­χη­ση των ερ­γα­τών, στο τσά­κι­σμα της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης και ορ­γά­νω­σης τους, και στην α­πο­διάρ­θρω­ση και α­να­διάρ­θρω­ση της δο­μής της ερ­γα­τι­κής τά­ξης αλ­λά και της ί­διας της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Ο ε­θνι­κι­σμός α­ποτε­λεί σε αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση την ι­δε­ο­λο­γι­κή ε­πι­κά­λυ­ψη αυ­τής της σύ­γκρου­σης.
Η πε­ρί­πτω­ση των δύ­ο με­γά­λων σφα­γεί­ων του αιώ­να που πέ­ρα­σε εί­ναι α­πο­κα­λυπτι­κές.
Στην πε­ρί­πτω­ση του Α’ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου, ε­λά­χι­στοι ή­ταν ε­κεί­νοι που αντι­τά­χθη­καν στις ε­κα­τέ­ρω­θεν σφα­γές, α­να­λύ­ο­ντας την τα­ξι­κή φύ­ση του πο­λέμου και κα­λώ­ντας τους ερ­γά­τες και τους στρα­τιώ­τες ό­λων των χω­ρών να με­τατρέ­ψουν τους ε­θνι­κούς πο­λέ­μους σε τα­ξι­κούς «εμ­φύ­λιους» πο­λέ­μους2 . Η Β’ Διε­θνής δια­λύ­θη­κε κά­τω α­πό την θύ­ελ­λα των ε­θνι­κι­σμών και των ε­κα­τέ­ρω­θεν διεκ­δι­κή­σε­ων φα­νε­ρώ­νο­ντας το πό­σο δια­βρω­μέ­νη ή­ταν ή­δη α­πό τό­τε, α­πό την ι­δε­ολο­γί­α του έ­θνους, αλ­λά και την βα­θύ­τε­ρη ου­σί­α της σαν α­ρι­στε­ρά του συ­στή­ματος.
Στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο οι συν­θή­κες ή­ταν α­κό­μα χει­ρό­τε­ρες, διό­τι ε­νώ στον Α’ Π.Π. ή­ταν «σα­φείς3 » κά­ποιες ι­μπε­ριαλι­στι­κές βλέ­ψεις των κρα­τών, στον Β’ Π.Π. αυ­τές εί­χαν ντυ­θεί με έ­να λα­μπρό έν­δυ­μα ι­δε­ο­λο­γί­ας: α­πό την μια η «δη­μο­κρα­τί­α» της δύ­σης και η «με­γά­λη σοβιε­τι­κή πα­τρί­δα» και α­πό την άλ­λη ο φα­σι­σμός του ά­ξο­να. Και αν στον Α’ Π.Π. οι τα­ξι­κές το­πο­θε­τή­σεις α­γω­νι­στών ή­ταν ή­δη με­τρη­μέ­νες στα δά­χτυ­λα του ενός χε­ριού, στον Β’ Π.Π. ή­ταν σχε­δόν α­νύ­παρ­κτες. Ε­δώ α­ξί­ζει να α­να­φέ­ρου­με την πε­ρί­πτω­ση της ορ­γά­νω­σης της Κ.Δ.Ε.Ε.4 , η ο­ποί­α ή­ταν η μο­να­δι­κή στην ελ­λά­δα, αν ό­χι σε ό­λο τον κό­σμο -α­πό ό­σο ξέ­ρου­με- που α­πο­κά­λυ­ψε την α­θλιό­τη­τα του πο­λέ­μου αλ­λά και του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού με­τώ­που, προ­τάσ­σο­ντας μί­α ξε­κά­θα­ρα τα­ξική θέ­ση, και πράτ­το­ντας προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση: ο ε­χθρός εί­ναι πά­ντα τα αφε­ντι­κά σε ό­ποιο «έ­θνος» και αν α­νή­κουν, κα­νέ­να α­φε­ντι­κό δεν εί­ναι κα­λύ­τερο α­πό το άλ­λο, σαν συμ­μά­χους μας α­να­γνω­ρί­ζου­με μό­νο τους εκ­με­ταλ­λευό­μενους άλ­λων «ε­θνών», μα­ζί πρέ­πει να α­γω­νι­στού­με ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά μας και ό­χι να σφα­ζό­μα­στε για χά­ρη τους.
Κά­τω λοι­πόν, α­πό το πρί­σμα του ε­πα­να­στα­τι­κού διε­θνι­σμού (ή μή­πως α­ε­θνι­σμού;) ας δού­με και την πε­ρί­πτω­ση της πα­λαι­στίνης.

***

Πριν προ­χω­ρή­σου­με πα­ρακά­τω ο­φεί­λου­με να θί­ξου­με και το ζή­τη­μα της τρο­μο­κρα­τί­ας (αλ­λά και της α­σφά­λειας), ζή­τη­μα που στον κυ­ρί­αρ­χο λό­γο -ει­δι­κά με­τά τις 11-9- κα­τα­λαμ­βά­νει κεντρι­κή θέ­ση. Δεν θα α­να­φερ­θού­με διε­ξο­δι­κά στο τι θε­ω­ρού­με τρο­μο­κρα­τί­α, απλά θα θυ­μί­σου­με αυ­τό που εί­χα­με γρά­ψει για αυ­τήν στο 15ο τεύ­χος:
«Κα­τά τη γνώ­μη μας, για να προ­σα­φθεί σε μια ο­μά­δα α­τό­μων, σε μια ορ­γά­νω­ση ή σ’ έ­να μη­χα­νι­σμό η μομ­φή αυ­τή, θα πρέ­πει η βί­αι­η δρα­στη­ριό­τη­τά τους να ο­ριο­θε­τεί­ται α­πό κά­ποια βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: α) να εί­ναι ποι­κι­λό­μορ­φη, δη­λα­δή να α­σκεί φυ­σι­κή, υλι­κή, ψυ­χο­λο­γι­κή, ι­δε­ο­λο­γι­κή βί­α, β) να α­σκεί­ται ε­πί της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του πλη­θυ­σμού ε­νός κρά­τους ή μιας πε­ριο­χής, γ) να εί­ναι συ­νε­χής και τε­ράστια πο­σο­τι­κά. Κα­θί­στα­ται σα­φές, ό­τι τέ­τοιου εί­δους δρα­στη­ριό­τη­τα μό­νο τα κρά­τη με τους πα­νί­σχυ­ρους θε­σμούς-μη­χα­νι­σμούς που δια­θέ­τουν εί­ναι σε θέση να την α­σκή­σουν. Ε­πί­σης, τρο­μο­κρα­τι­κή βί­α μπο­ρούν να ε­πι­βάλ­λουν και α­ντάρ­τι­κες ορ­γα­νώ­σεις στο έ­δα­φος που ε­λέγ­χουν ή δρουν. Και αυ­τό για­τί α­πο­τελούν πυ­ρή­νες κρα­τών και σκο­πό έ­χουν την κα­τά­λη­ψη της κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας.»
Με βά­ση λοι­πόν, και αυ­τήν μας την θέ­ση πά­νω στο ζή­τη­μα, θα προ­σπα­θή­σου­με να α­πα­ντή­σου­με στο ε­ρώ­τη­μα ποιος, πως και σε τι έ­κτα­ση α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α σε αυ­τή την πε­ριο­χή του κό­σμου. Τρο­μο­κρα­τί­α και στην πα­λαι­στί­νη και στο ισ­ρα­ήλ α­σκεί το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και κε­φά­λαιο. Αυ­τός εί­ναι και ο μό­νος μη­χα­νι­σμός ο ο­ποί­ος έ­χει στην διά­θε­ση του ό­λα τα τε­χνι­κά μέ­σα για να α­σκή­σει τρο­μο­κρα­τί­α (και την ασκεί): ε­λέγ­χει τους πλη­θυ­σμούς, κα­τα­στρέ­φει οι­κι­σμούς πα­λαι­στι­νί­ων, ξε­ριζώ­νει καλ­λιέρ­γειες, ε­πι­τί­θε­ται, βομ­βαρ­δί­ζει, σκο­τώ­νει α­δια­κρί­τως, εκ­με­ταλλεύ­ε­ται, ε­πι­βάλ­λει πε­ριο­ρι­σμούς στην κί­νη­ση και την διά­θε­ση των αν­θρώπων, φτιά­χνει νέ­ους οι­κι­σμούς, πο­λιορ­κεί, και άλ­λα πολ­λά, που ει­λι­κρι­νά δεν γνω­ρί­ζου­με άλ­λη τό­σο ε­κτε­τα­μέ­νη, τό­σο διαρ­κής, τό­σο «σκλη­ρή», ε­πι­βο­λή ενός κρά­τους πά­νω σε έ­ναν πλη­θυ­σμό. Ση­μεί­ω­ση: η τρο­μο­κρα­τί­α του ισ­ρα­ηλι­νού κρά­τους και κε­φα­λαί­ου δεν α­φο­ρά μό­νο τους πα­λαι­στί­νιους, α­φο­ρά και σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό και τους ισ­ρα­η­λι­νούς πο­λί­τες.
Αλ­λά αν στα­μα­τού­σα­με ε­δώ, δεν θα λέ­γα­με ό­λη την α­λή­θεια, έ­τσι λοι­πόν, τρο­μοκρα­τί­α α­σκεί ε­πί­σης, αλ­λά πε­ριο­ρι­σμέ­να προς το πα­ρόν και μό­νο προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό, και η εκ­κο­λα­πτό­με­νη πα­λαι­στι­νια­κή κρα­τική ε­ξου­σί­α. Αυ­τός λοι­πόν, ο ο­ποί­ος τρο­μο­κρα­τεί στην μέ­ση α­να­το­λή, ό­πως και σε κά­θε άλ­λη γω­νιά του κό­σμου (με δια­φο­ρε­τι­κές βέ­βαια ε­ντά­σεις και ε­κτάσεις) εί­ναι η άρ­χου­σα τά­ξη κά­θε πε­ριο­χής. Ί­σως η πα­ρα­πά­νω προ­σέγ­γι­ση να δημιουρ­γεί κά­ποιες α­πο­ρί­ες, ό­μως, στην μέ­ση α­να­το­λή υ­πάρ­χουν δύ­ο άρ­χου­σες τά­ξεις (ισ­ρα­ήλ, πα­λαι­στί­νης). Το «πρό­βλη­μα» έ­γκει­ται στο ό­τι μό­νο η μί­α α­πό αυ­τές τις τά­ξεις έ­χει το δι­κό της κρά­τος5 , η ισ­ρα­η­λι­νή, ά­ρα και μό­νο αυ­τή α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α. Ό­μως, το γε­γο­νός ό­τι η πα­λαι­στι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη δεν έ­χει το δι­κό της κρά­τος δεν ση­μαί­νει και ό­τι δεν α­σκεί τρο­μο­κρα­τί­α στο βαθ­μό ε­κεί­νο που έ­χει την δυ­να­τό­τη­τα και που της ε­πι­τρέ­πε­ται. Άλ­λω­στε για αυ­τόν α­κρι­βώς το λό­γο, κλή­θη­κε η Ο­ΑΠ κα­τά την διάρ­κεια της πρώ­της ι­ντι­φά­ντα στην πα­λαι­στί­νη. Ή­ταν η πιο α­ξιό­πι­στη ορ­γά­νω­ση της το­πι­κής ε­λίτ. Και η Ο­ΑΠ, ανέ­λα­βε να κά­νει κα­λύ­τε­ρα στην πε­ριο­χή ό­τι δεν μπο­ρού­σε, λό­γο της ι­ντι­φάντα, να κά­νει α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά το ισ­ρα­ήλ: τον μπά­τσο και τον τρο­μο­κρά­τη.
Ε­πί­σης, ει­δι­κή α­να­φο­ρά θα πρέ­πει να γί­νει στις ι­σλα­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις που δρουν στην πα­λαι­στίνη. Οι η­γε­σί­ες των ι­σλα­μι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων δεν εί­ναι πα­ρά τμή­μα­τα της παλαι­στι­νια­κής άρ­χου­σας τά­ξης, και κατ’ αυ­τή την έν­νοια α­σκούν και αυ­τές ένα μέ­ρος της τρο­μο­κρα­τί­ας (θα το ε­πα­να­λά­βου­με) προς τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό και μό­νο. Η τρο­μο­κρα­τί­α, βέ­βαια που α­σκεί­ται α­πό αυ­τές τις ορ­γα­νώσεις τεί­νει να εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ι­δε­ο­λο­γι­κή, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή πα­ρά υ­λι­κά βί­αι­η, χω­ρίς αυ­τό να ση­μαί­νει ό­τι δεν α­σκούν και βί­α πε­ριο­ρι­σμέ­νης έ­κτα­σης6 .
Η κου­βέ­ντα τώ­ρα πε­ρί τρο­μο­κρα­τί­ας και α­σφά­λειας, αν και χρή­ζει διε­ξοδι­κό­τε­ρης προ­σέγ­γι­σης, νο­μί­ζου­με πως δεν εί­ναι του πα­ρό­ντος να α­να­λυ­θεί. Θα πε­ριο­ρι­στού­με μό­νο στο ε­ξής: το ισ­ρα­ήλ, α­να­γνώ­ρι­σε την πα­λαι­στια­νιακή αρ­χή υ­πό τον ό­ρο, ό­τι η δεύ­τε­ρη θα κά­νει ό­τι εί­ναι δυ­να­τόν προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει την «α­σφά­λεια» του ισ­ρα­ήλ. Δεν τα κα­τα­φέρ­νει -λό­γο κα­μι­κά­ζι-, επο­μέ­νως το ισ­ρα­ήλ, για λό­γους δι­κής του πο­λι­τι­κής θε­ω­ρεί την πα­λαι­στι­νιακή αρ­χή «τρο­μο­κρα­τι­κή», και σύμ­φω­να με τις συν­θή­κες, που έ­χει υ­πο­γρά­ψει η πα­λαι­στι­νια­κή αρ­χή, «νό­μι­μα» δηλ., μπου­κά­ρει ό­πο­τε αυ­τό κρί­νει α­πα­ραί­τητο σε πα­λαι­στι­νια­κούς οι­κι­σμούς προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει την «α­σφά­λεια» του. Το ισ­ρα­ήλ, σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό, δεν κι­νεί­ται μό­νο λό­γο της στρα­τιωτι­κής ι­σχύ­ος του, αλ­λά και λό­γο των συμ­φω­νιών που έ­χει υ­πο­γρά­ψει ο ί­διος ο Αρα­φάτ.

***

Σε κα­τά και­ρούς α­να­λύ­σεις του ζη­τή­μα­τος της πα­λαι­στί­νης ε­λάχι­στες α­να­φο­ρές έ­χουν γί­νει στους ισ­ρα­η­λι­νούς εκ­με­ταλ­λευό­με­νους. Το γεγο­νός ό­τι αυ­τοί «α­νή­κουν» στην πλευ­ρά του «κα­τα­πιε­στή» μάλ­λον, πε­τά­ει στα σκου­πί­δια ο­ποια­δή­πο­τε στοι­χειώ­δη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η α­πό αυ­τούς που διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ι­μά­τια τους -κα­τά τ’ άλ­λα- για αυτούς που κάθε φορά τους κάνει κέφι. Δεν θα προ­σπα­θή­σου­με, ού­τε να δι­καιο­λο­γή­σου­με, ού­τε να α­παλ­λά­ξου­με τους ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τα­πιε­σμέ­νους, α­πό τις ευ­θύ­νες που τους α­να­λο­γούν. Ό­μως δεν θα πρέ­πει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση να θε­ω­ρή­σου­με ό­τι έ­χουν ευ­θύ­νη «θα­νά­του» για τα ε­γκλή­μα­τα του κρά­τους τους. Δεν εί­ναι ό­λοι οι ισ­ρα­η­λι­νοί έ­νο­χοι -και μά­λι­στα έ­νο­χοι ποι­νής θα­νά­του. Η λο­γι­κή αυ­τή ξέ­ρου­με ί­σως τί ση­μαί­νει... και αν την προ­ε­κτεί­νου­με, μάλ­λον σε αυ­τό τον πλα­νή­τη δεν θα πρέ­πει να α­πομεί­νουν και πολ­λοί ζω­ντα­νοί, αν α­πο­δο­θεί σε κά­θε κοι­νω­νί­α η ευ­θύ­νη «θα­νάτου» που α­να­λο­γεί στο κρά­τος της. Να μι­λή­σου­με για την ελ­λά­δα; Ά­ντε να μεί­νουν ζω­ντα­νές οι αρ­κού­δες στην Πίν­δο και τα κρι-κρι στον Ψη­λο­ρεί­τη... Για τις ε­πα; Που έ­χουν κα­τα­σφά­ξει ό­λον τον πλα­νή­τη, τί ευ­θύ­νη να α­πο­δώ­σου­με;
Με ό­λα τα πα­ρα­πά­νω δεν θέ­λου­με να πού­με ό­τι οι κοι­νω­νί­ες αλ­λά και οι ί­διοι οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι, δεν έ­χουν ευ­θύ­νη. Ει­δι­κά στο ισ­ρα­ήλ, έ­χουν ευ­θύ­νη, και έ­χουν μά­λι­στα και πο­λύ με­γά­λη την ευ­θύ­νη για τα ε­γκλή­μα­τα του ισ­ρα­η­λινού κρά­τους (ό­πως άλ­λω­στε και η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α για τα ε­γκλή­μα­τα του ελ­λη­νι­κού κρά­τους7 ).
Ό­μως πριν μι­λή­σει, ο κα­θέ­νας για την ο­ποια­δή­πο­τε ευ­θύ­νη κα­λό εί­ναι να έ­χει υ­πό­ψην του και με­ρι­κά πραγ­μα­τά­κια.
Το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος α­ποτε­λεί ί­σως την πιο πρω­τό­τυ­πη δη­μιουρ­γί­α έ­θνους κρά­τους στον πλα­νή­τη, ο­δηγώ­ντας στην α­κρό­τα­τη συ­νέ­πεια της την ε­θνι­κι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α. Ε­βραί­οι από κά­θε γω­νί­α της γης, συ­γκε­ντρώ­θη­καν και δη­μιούρ­γη­σαν το κρά­τος του ισ­ραήλ στην μέ­ση α­να­το­λή, χω­ρίς να υ­πάρ­χει ε­κεί κά­ποιος προ­η­γού­με­νος ε­θνο­τικός πλη­θυ­σμός (πέ­ραν ε­λά­χι­στων ε­ποί­κων). Ο πα­ρα­λο­γι­σμός της ι­δε­ο­λο­γί­ας, ή η ι­δε­ο­λο­γί­α του πα­ρα­λο­γι­σμού;
Η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γία του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους στη­ρί­ζε­ται σε δύ­ο βα­σι­κά στοι­χεί­α: στον διωγ­μό και στις πα­ντα­χό­θεν α­πει­λές. (Το δεύ­τε­ρο σαν α­πόρ­ροια και του πρώ­του).
Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι οι ε­βραί­οι α­νά τους αιώ­νες έ­χουν κυ­νη­γη­θεί και έ­χουν κα­τα­διω­χθεί, με α­πο­κο­ρύ­φω­μα τα στρα­τό­πε­δα της να­ζι­στι­κής γερ­μα­νί­ας. Δεν μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με πο­σο­τι­κά, αλ­λά ί­σως να έ­χουν κυ­νη­γη­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ε­θνο­τι­κή ο­μά­δα. Δεν εί­ναι ό­μως οι μό­νοι, και ού­τε αυ­τό το γεγο­νός, το ο­ποί­ο α­πο­τέ­λε­σε «ε­πι­χεί­ρη­μα» για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους, έ­γι­νε ε­πι­χεί­ρη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρα­τών α­πό τους τσιγ­γά­νους π.χ., που και αυτοί και έ­χουν κυ­νη­γη­θεί και έ­χουν σκο­τω­θεί στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των να­ζί.
Α­πό την άλ­λη τώ­ρα, το κρά­τος του ισ­ρα­ήλ εκ­με­ταλ­λευό­με­νο και το ο­λο­καύ­τωμα8 φτιά­χνει το μύ­θο των πα­ντα­χό­θεν α­πει­λών. Φα­ντα­στεί­τε μια κα­τά­στα­ση σαν αυ­τήν που βιώ­νου­με στην ελ­λά­δα σε σχέ­ση με την τουρκί­α, που τα τε­λευ­ταί­α 170 χρό­νια α­πει­λεί9 «το έ­θνος μας», πολ­λα­πλα­σια­σμέ­νη αρ­κε­τές φο­ρές. Ί­σως για να δει κα­νείς το βά­θος, την πυ­κνό­τη­τα, την έ­κτα­ση και τις συ­νέ­πειες της ιδε­ο­λο­γί­ας, ας θυ­μη­θεί το μα­κε­δο­νι­κό ζή­τη­μα του ’92, τό­τε που το ελ­λη­νι­κό έθνος «α­πει­λού­νταν». Ό­σοι εί­χαν α­ντί­θε­τη ά­πο­ψη ας θυ­μη­θεί κα­νείς πως α­ντιμε­τω­πί­στη­καν. Πό­σο λοι­πόν, εύ­κο­λο, εί­ναι για κά­ποιον στο ισ­ρα­ήλ, να δια­κρίνει αλ­λά και να δρά­σει; Ει­δι­κό­τε­ρα πό­σο εύ­κο­λο εί­ναι κά­τι τέ­τοιο, ό­ταν οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι της άλ­λης ό­χθης τους θε­ω­ρούν ό­λους υ­πεύ­θυ­νους «θα­νά­του»;
Να λοι­πόν, δύ­ο εν­δια­φέ­ρο­ντα ε­ρω­τή­μα­τα...

***

Ο και­ρός της «ει­ρή­νης» στα πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη δεν φαί­νε­ται να δια­φέ­ρει και ι­διαί­τε­ρα α­πό τον καιρό του πο­λέ­μου. Η μό­νη δια­φο­ρά έ­γκει­ται μάλ­λον ό­τι στον και­ρό του πο­λέ­μου σκο­τώ­νο­νται πιο πολ­λοί πα­λαι­στί­νιοι. Η «ει­ρή­νη» στην πα­λαι­στί­νη, εί­ναι το άλ­λο ό­νο­μα της α­θλιό­τη­τας, το άλ­λο ό­νο­μα μιας ζω­ής στα γκέ­το.
Α­πό την άλ­λη η πραγμα­τι­κό­τη­τα των ισ­ρα­η­λι­νών εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων, χω­ρίς να εί­ναι βέ­βαια ε­ξίσου ε­ξα­θλιω­μέ­νη, δεν μπο­ρού­με να την θε­ω­ρή­σου­με και την ι­δα­νι­κό­τε­ρη. Κα­πιτα­λι­σμό έ­χουν και ε­κεί, και μά­λι­στα στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο. Ο διαρ­κής πό­λεμος, α­πέ­να­ντι σε πα­ντα­χό­θεν α­πει­λές, έ­χει κό­στος και έ­χει και αυ­τός και την δι­κή του ε­ξα­θλί­ω­ση, οι­κο­νο­μι­κή και η­θι­κή. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του κα­πι­τα­λισμού εί­ναι θε­με­λιω­δώς η ί­δια και στην πα­λαι­στί­νη και στο ισ­ρα­ήλ. Ή μή­πως η αλλο­τρί­ω­ση σε αυ­τή την γω­νιά του κό­σμου εί­ναι κα­λύ­τε­ρη, ο­μορ­φό­τε­ρη ή «α­παλό­τε­ρη»;
Το κί­νη­μα των πα­λαι­στι­νί­ων υ­πήρ­ξε έ­να α­πό τα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­να και με σα­φείς τα­ξι­κές α­να­φο­ρές κί­νη­μα του α­ρα­βι­κού κό­σμου, α­πο­τε­λώ­ντας παρά­δειγ­μα για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους, ε­νώ ή­ταν και ταυ­τό­χρο­να ά­με­σα συν­δε­δεμέ­νο με τους κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες των μη­τρο­πό­λε­ων του δυ­τι­κού κό­σμου. Υ­πήρξαν ε­πο­χές που στον α­ρα­βι­κό κό­σμο γι­νό­ταν πο­ρεί­ες ό­που και­γό­ταν το κο­ράνι10 . Και σε αυ­τές τις ε­πο­χές οι ι­σλα­μι­στές δεν εί­χαν καμί­α κοι­νω­νι­κή βά­ση. Τί συ­νέ­βη ό­μως και σή­με­ρα πια, το μό­νο που έ­χει μεί­νει στον α­ρα­βι­κό κό­σμο να εί­ναι οι ι­σλα­μι­στές;
Πρώτ’ απ’ ό­λα τα ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νή­μα­τα ξε­κι­νούν και κα­τό­πιν κα­τευ­θύ­νο­νται α­πό τις νε­ο­δη­μιουρ­γη­μέ­νες α­στι­κές τά­ξεις των α­ποι­κια­κών χω­ρών, με σα­φέ­στα­το στό­χο την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους. Σκο­πός τους δεν εί­ναι άλλος, και δεν μπο­ρεί να εί­ναι άλ­λος α­πό το να πά­ρουν μια ό­σο κα­λύ­τε­ρη θέ­ση στον διε­θνή κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σί­ας και ε­ξου­σί­ας. Τα νε­ο­δη­μιούρ­γη­τα κρά­τη σύ­ντο­μα θα συ­νερ­γα­στούν με τον έ­να ή τον άλ­λο τρό­πο με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. Υπάρ­χει κα­μί­α ι­στο­ρι­κή α­ντίρ­ρη­ση σε αυ­τό; Τα ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νήμα­τα προ­τάσ­σουν το ε­θνι­κό, διό­τι μό­νο κά­τω α­πό αυ­τούς τους ό­ρους μπο­ρούν να ε­ξα­σφα­λί­σουν, οι κα­τά τό­πους α­στι­κές τά­ξεις, τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις α­νά­πτυ­ξης τους. Α­πό την στιγ­μή που οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι έ­χουν την αυ­τα­πά­τη ό­τι εισερ­χό­με­νοι σε έ­ναν τέ­τοιο α­γώ­να θα ε­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τα τα­ξι­κά τους συμ­φέ­ροντα, η μά­χη εί­ναι ή­δη χα­μέ­νη. Κά­τω α­πό την πό­λω­ση του έ­νο­πλου α­γώ­να αυ­τός χάνει ό­ποια τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά έ­χει και ε­πι­κα­λύ­πτε­ται α­πό τις ι­δε­ο­λογί­ες ε­θνών και θρη­σκειών. Το ε­θνι­κό και το τα­ξι­κό εί­ναι α­ντι­θε­τι­κά. Το τα­ξικό ή θα εί­ναι ε­χθρι­κό α­πέ­να­ντι της ή θα μπο­ρέ­σει να υ­πάρ­ξει δί­πλα της σαν μια ι­δε­ο­λο­γί­α, σαν μια ε­πί­φα­ση, σαν μια κα­λή συ­ντα­γή υ­πο­τα­γής των εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων στους εκ­με­ταλ­λευ­τές τους. Αυ­τό δεί­χνουν ό­λα: υ­πό τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις των ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών κι­νη­μά­των αυ­τό που πά­ντα κα­ταβα­ρα­θρώ­θη­κε ή­ταν το τα­ξι­κό.
Ε­πι­πλέ­ον, τα δυ­τι­κά κρά­τη καλ­λιέρ­γη­σαν και εν­θάρ­ρυ­ναν φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κά κι­νή­μα­τα. Ας μην ξε­χνάμε ό­τι το ί­διο το ισ­ρα­ήλ (το ισ­ρα­ήλ!!!) εν­θάρ­ρυ­νε και έ­δει­ξε α­νο­χή στους πα­λαιστί­νιους ι­σλα­μι­στές. Και οι ί­διοι οι ι­σλα­μι­στές βέ­βαια, σαν κα­λοί σο­σιαλδη­μο­κρά­τες, α­σκώ­ντας μια πο­λι­τι­κή πρό­νοιας κα­τά­φε­ραν να α­πο­κτή­σουν μια ευ­ρεί­α κοι­νω­νι­κή βά­ση. Ό­σο για τις ε­πα, εν­δει­κτι­κά θα α­να­φέ­ρου­με μό­νο έ­να ό­νο­μα: Ο­σά­μα Μπιν Λά­ντεν.
Έ­τσι λοι­πόν, οι τα­ξι­κές και κοι­νω­νι­κές α­να­φο­ρές των πα­λαι­στί­νιων α­γω­νιστών πα­ρα­χώ­ρη­σαν ξε­κά­θα­ρα την θέ­ση τους στις ε­θνι­κές και θρη­σκευ­τι­κές.
Ε­δώ να το­νί­σου­με το ε­ξής: οι πα­λαι­στί­νιοι έ­χουν κά­θε δι­καί­ω­μα να θε­ω­ρούν τον α­γώ­να τους ε­θνι­κο­θρη­σκευ­τι­κό ή ό­τι άλ­λο, αλ­λά και ‘μεις α­πό την πλευρά μας θα πρέ­πει να α­να­γνω­ρί­σου­με τις τα­ξι­κές αι­τί­ες και πραγ­μα­τι­κό­τη­τες αλ­λά και να κα­τα­δεί­ξου­με το α­διέ­ξο­δο του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να.

***

Η κυ­ρί­αρ­χη α­ρι­στε­ρή-φι­λαν­θρω­πι­κή α­ντί­λη­ψη α­παι­τεί μια de facto αλ­λη­λεγ­γύ­η προς τον πα­λαι­στινια­κό «λα­ό». Α­ντι­θέ­τως, α­πό την πλευ­ρά μας θε­ω­ρού­με την κρι­τι­κή α­να­πό­σπαστο στοι­χεί­ο της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αν η αλ­λη­λεγ­γύ­η δεν στέ­κε­ται κρι­τι­κά α­πέ­ναντι σε ό­σους α­γω­νί­ζο­νται, ε­άν δεν ε­ντο­πί­ζει λά­θη, α­δυ­να­μί­ες και α­διέ­ξο­δα, εάν δεν ε­πι­θυ­μεί να ε­μπλου­τί­σει την πρά­ξη και την θε­ω­ρί­α και των δύ­ο πλευρών, δεν έ­χει νό­η­μα να υ­πάρ­ξει. Αλ­λη­λεγ­γύ­η δεν εί­ναι το 1 ευ­ρώ για τα παι­διά της πα­λαι­στί­νης. Αυ­τό εί­ναι μπου­γά­δα συ­νει­δή­σε­ων.
Υ­πάρ­χουν δύ­ο ση­μεί­α τα ο­ποί­α θα πρέ­πει να κρί­νου­με: το έ­να εί­ναι το αί­τη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους και το άλ­λο η τα­κτι­κή των κα­μι­κά­ζι-πα­λαι­στί­νιων.
Θε­ω­ρεί­ται «λο­γι­κό», το να διεκ­δι­κούν οι πα­λαι­στί­νιοι έ­να κρά­τος, σε ποιο ση­μεί­ο α­κρι­βώς βρί­σκε­ται η «λο­γι­κή» σε αυ­τό, δεν ξέ­ρου­με, πά­ντως θα πρέ­πει να εί­ναι πο­λύ κα­λά κρυμ­μένη. Η μό­νη «λο­γι­κή» με την ο­ποί­α συμ­φω­νεί το αί­τη­μα ί­δρυ­σης ε­νός πα­λαι­στινια­κού κρά­τους εί­ναι η «λο­γι­κή» του ε­θνι­κι­σμού, η λο­γι­κή της κυ­ριαρ­χί­ας, η λο­γι­κή του σφα­γεί­ου. Η «λο­γι­κή» ό­τι το δι­κό «μας» κρά­τος θα εί­ναι κα­λύ­τερο α­πό του γεί­το­να. Η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους στην πα­λαι­στί­νη δεν εκ­πο­ρεύ­ε­ται α­πό κα­μί­α «λο­γι­κή». Εκ­πο­ρεύ­ε­ται μό­νο α­πό τις ε­πι­θυ­μί­ες τις πα­λαι­στι­νιακής άρ­χου­σας τά­ξης και τις ψευ­δαι­σθή­σεις των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Κα­νέ­να αί­τημα για κρά­τος δεν θα μας βρει σύμ­φω­νους πο­τέ και που­θε­νά, χρέ­ος των κα­τα­πιεσμέ­νων σε ό­λο τον πλα­νή­τη δεν εί­ναι να κα­τα­σκευά­σουν και να συ­ντη­ρούν καθε­στώ­τα εκ­με­τάλ­λευ­σης, ό­σες ποιο­τι­κές και πο­σο­τι­κές δια­φο­ρές να έ­χει το έ­να κα­θε­στώς α­πό το άλ­λο, αλ­λά να τα κα­τα­στρέ­φουν. Το αί­τη­μα για την δη­μιουρ­γί­α κρά­τους να βρει αλ­λη­λέγ­γυους τους α­ρι­στε­ρούς, που ξέ­ρουν πο­λύ κα­λά πως φτιά­χνο­νται τα κρά­τη, και τους α­ναρ­χι­κούς, που ξέ­ρουν να δεί­χνουν κα­τα­νό­η­ση, αλ­λη­λεγ­γύ­η και α­γά­πη σε ό­λο τον κό­σμο.
Έ­χου­με την (σο­βα­ρή) υ­πο­ψί­α ό­τι αυ­τό που εν­δια­φέ­ρει πε­ρισ­σό­τε­ρο τους πα­λαι­στί­νιους εκ­με­ταλ­λευό­με­νους εί­ναι να στα­μα­τή­σει η κα­τα­πί­ε­ση του ισ­ρα­ηλι­νού στρα­τού. Το ό­τι μπο­ρεί να έ­χει πει­στεί ό­τι ο μο­να­δι­κός τρό­πος για να συμ­βεί αυ­τό εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους εί­ναι μια άλ­λη κου­βέ­ντα. Α­πό την άλλη εί­μα­στε πε­πει­σμέ­νοι για το ποια εί­ναι τα «εν­δια­φέ­ρο­ντα» των πα­λαι­στί­νιων α­φε­ντι­κών. Μί­α «ξέ­νη» άρ­χου­σα τά­ξη δεν θα α­πο­δε­χό­ταν δί­πλα της μια πα­λαι­στι­νια­κή: οι δυ­να­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει η τά­ξη του σε έ­να πα­λαι­στι­νια­κό α­φε­ντι­κό ε­ντός ε­νός ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους θα ή­ταν πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Δεν ξέρου­με σί­γου­ρα τι μπο­ρούν να ε­πι­θυ­μούν οι ερ­γά­τες της πα­λαι­στί­νης, ξέ­ρουμε ό­μως τι ε­πι­θυ­μούν τα α­φε­ντι­κά της. Το έ­θνος-κρά­τος εί­ναι το μό­νο κοινω­νι­κό κα­θε­στώς που μπο­ρεί να ε­ξε­λι­χθεί και να λει­τουρ­γή­σει η α­στι­κή τά­ξη, μέ­χρι έ­να ο­ρι­σμέ­νο στά­διο α­νά­πτυ­ξης της.
Το ζή­τη­μα, των πα­λαι­στί­νιων κα­μι­κά­ζι εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά λε­πτό, κυ­ρί­ως επει­δή σαν φαι­νό­με­νο εί­ναι φορ­τι­σμέ­νο συ­ναι­σθη­μα­τι­κά. Πι­στεύ­ου­με, ό­τι πάνω σε αυ­τό το φαι­νό­με­νο θα πρέ­πει να α­σκη­θεί ε­ξα­ντλη­τι­κή κρι­τι­κή, και για τον ε­πι­πλέ­ον λό­γο που διά­φο­ροι μας κα­λούν να μην α­σκή­σου­με κα­θό­λου κρι­τική: ε­κεί κά­τω σκο­τώ­νο­νται.
Πρώ­τα α­πό ό­λα, η τα­κτι­κή αυ­τή -που ε­γκαι­νί­α­σαν ι­σλα­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, εκ­με­ταλ­λευό­με­νες ί­σως το πά­θος για εκ­δί­κη­ση των πα­λαι­στι­νί­ων- δεν α­ποπνέ­ει τί­πο­τα α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό για τους κα­τα­πιε­σμέ­νους την στιγ­μή κα­ταρ­χάς που γί­νο­νται στο ό­νο­μα του Αλ­λάχ, ή ε­νός κρά­τους, που δεν πα­λεύ­ουν α­πό κοι­νού με τους ισ­ρα­η­λι­νούς κα­τα­πιε­σμέ­νους ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά και των δύο «ε­θνών», που οι φο­ρείς τους κι­νού­νται α­πό την αρ­χή της συλ­λο­γι­κής ευ­θύνης. Ε­πι­πλέ­ον η τα­κτι­κή αυ­τή, έ­χει σαν α­πο­τέ­λε­σμα να κα­τα­στή­σει α­δύ­να­τη την ο­ποια­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κή πι­θα­νό­τη­τα συμ­βί­ω­σης αυ­τών των δύ­ο πλη­θυ­σμών, πράγ­μα το ο­ποί­ο ε­ξυ­πη­ρε­τεί ε­ξί­σου και το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος και την πα­λαιστι­νια­κή άρ­χου­σα τά­ξη. Τέ­λος αυ­τή η τα­κτι­κή φαί­νε­ται να ε­ξυ­πη­ρε­τεί με ύ­ποπτη συ­νέ­πεια και τους ι­δε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους, προ­κει­μέ­νου αυ­τό να δι­καιο­λο­γή­σει τις ε­πεμ­βά­σεις του. Κα­τά την πρώ­τη ι­ντι­φά­ντα τέ­τοιες τα­κτι­κές δεν ε­φαρ­μό­ζο­νταν -αυ­τό και μό­νο αυ­τό το γε­γο­νός φα­νε­ρώ­νει πολ­λά πράγ­μα­τα (α­σύλ­λη­πτα πολ­λά πράγ­μα­τα) για την το­τι­νή αλ­λά και την τω­ρι­νή κα­τά­στα­ση- πράγ­μα το ο­ποί­ο έ­φερ­νε σε δύ­σκο­λη θέ­ση το ισρα­η­λι­νό κρά­τος. Πα­ρα­εί­ναι ά­νι­σο, α­κό­μα και για τους δι­κούς σου υ­πη­κό­ους να δι­καιο­λο­γή­σεις τα ταν­κς α­πέ­να­ντι σε πι­τσι­ρι­κά­δες με πέ­τρες. Α­πό την άλλη στις 11-9 τι συ­νέ­βη; Μή­πως και μια κα­λή α­φορ­μή;
Σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν ι­σχυ­ρι­ζό­μα­στε ό­τι ό­λα αυ­τά εί­ναι σχε­δια­σμέ­να α­πό κά­ποιο με­γά­λο κε­φά­λι, ή α­πό κύ­κλους που α­περ­γά­ζο­νται την δυ­στυ­χί­α του κόσμου. Ό­μως κά­ποια πράγ­μα­τα πα­ρα­εί­ναι προ­φα­νή για να εί­ναι τυ­χαί­α. Η α­νά­πτυ­ξη του ι­σλα­μι­σμού στον α­ρα­βι­κό κό­σμο, δεί­ξα­με πα­ρα­πά­νω σε τι ο­φεί­λο­νταν και τί στό­χο εί­χε, έρ­χε­ται λοι­πόν τώ­ρα να δώ­σει τρο­φή σε έ­να νέ­ο δί­πο­λο καλού-κα­κού. (Φαί­νε­ται ό­τι ο κα­πι­τα­λι­σμός α­παι­τεί μια α­πει­λή για να λει­τουργή­σει). Ό­μως ο ρό­λος τους θα πρέ­πει να γί­νει κα­τα­νο­η­τός. Εν ο­λί­γοις, ο ι­σλαμι­κός φο­ντα­με­ντα­λι­σμός δεν εί­ναι πα­ρά η άλ­λη πλευ­ρά του νο­μί­σμα­τος.

***

Οι έλ­λη­νες α­ρι­στε­ροί, για άλ­λη μια φο­ρά α­πέ­δει­ξαν το με­γα­λεί­ο της σκέψης τους. Α­πό την η­λι­θιό­τη­τα στην α­θλιό­τη­τα και τού­μπα­λιν... έ­χου­με ζα­λι­στεί. Κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη ό­λων σχε­δόν των α­πό­ψε­ων η δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Υ­πο­τί­θε­ται λοι­πόν, ό­τι κά­τι τέ­τοιο εί­ναι ρε­α­λι­στι­κό και ό­τι η ύπαρ­ξη ε­νός τέ­τοιου κρά­τους θα προ­σφέ­ρει και θα ε­ξα­σφα­λί­σει την ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή. Ποια ή­ταν ε­κεί­νη η φο­ρά που η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους ή­ταν προ­ϋ­πόθε­ση της ει­ρή­νης; Και τι μας λέ­ει ό­τι θα στα­μα­τή­σει η σφα­γή ή ό­τι θα κα­λυ­τερέ­ψουν οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σης, αν οι πα­λαι­στί­νιοι α­πο­κτή­σουν έ­να κρά­τος; Και α­κό­μα (το έ­σχα­το και αί­σχι­στο), η προ­ο­πτι­κή δη­μιουρ­γί­ας ε­νός κρά­τους στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες και με τους ό­ρους που α­πο­δέ­χε­ται η πα­λαι­στι­νια­κή αρχή, πε­ρισ­σό­τε­ρο προς έ­να γκέ­το φέρ­νει πα­ρά σε μί­α αυ­θύ­παρ­κτη κρα­τι­κή οντό­τη­τα. Η δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους αυ­τή την στιγ­μή θα εί­ναι μια θε­σμο­θε­τη­μέ­νη γκε­το­ποί­η­ση των πλη­θυ­σμών. Τί δια­φο­ρε­τι­κό θα ε­πι­θυ­μού­σε το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος;
Ο ι­μπε­ρια­λι­σμός, σαν μια φά­ση α­νά­πτυ­ξης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο ξε­κά­θα­ρα τα­ξι­κό. Μπο­ρούν λοι­πόν να μας α­πα­ντή­σουν τα λα­μπρά μυα­λά της α­ρι­στε­ράς, πως μπο­ρεί να α­πα­ντη­θεί ο ι­μπε­ρια­λι­σμός με εθνι­κούς ό­ρους; Με την δη­μιουρ­γί­α α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών, προο­δευ­τι­κών κρα­τών ό­που πε­φω­τι­σμέ­νοι η­γέ­τες σαν τον Πολ Ποτ θα α­ντι­στα­θούν στην πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α; Ό­χι τί­πο­τα, αλ­λά για να κα­νο­νί­σου­με α­πό τώ­ρα τις δου­λειές μας...
Ε­πι­πλέ­ον, ό­λοι έ­χουν βαλ­θεί να κα­ταγ­γέλ­λουν τα ε­γκλή­μα­τα του «σιω­νι­στικού κρά­τους», μπο­ρεί να μας πει κά­ποιος α­πό αυ­τούς τους αν­θρω­πι­στές πό­τε ένα κρά­τος, υ­πό πα­ρό­μοιες συν­θή­κες έ­κα­νε κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό; Το ελ­λη­νι­κό μήπως, που φρό­ντι­σε να ε­κτο­πί­σει πλεί­στες ό­σες μειο­νό­τη­τες, ό­πως στην κύ­προ την δε­κα­ε­τί­α του ’60;
Α­πό την άλ­λη έ­να με­γά­λο τμή­μα του α­ντιε­ξου­σια­στι­κού χώ­ρου, ε­πι­μέ­νει να θε­ω­ρεί τον μου­σουλ­μα­νι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό σαν κά­τι θε­τι­κό, θε­ω­ρώ­ντας ό­τι εί­ναι το μο­να­δι­κό κί­νη­μα το ο­ποί­ο α­ντι­στέ­κε­ται στην πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χία. Πρώ­τον, αυ­τό αν μη τι άλ­λο φα­νε­ρώ­νει α­δυ­να­μί­α α­νά­πτυ­ξης α­ντα­γω­νι­στι­κής σκέ­ψης κα­ταρ­χάς, και κα­τά συ­νέ­πεια κοι­νω­νι­κού προ­τάγ­μα­τος και κι­νή­ματος α­πό τους ί­διους. Ε­πι­πλέ­ον, έ­χουν κα­τα­σκευά­σει έ­να ι­δε­ο­λο­γι­κό σχή­μα το ο­ποί­ο μό­νο το κρι­τι­κό πνεύ­μα δεν προ­ά­γει. Ο ζω­σμέ­νος με τα ε­κρη­κτι­κά, δεν τους προ­κα­λεί ε­ρω­τή­μα­τα (αι­τί­ες, α­φορ­μές, λό­γους, κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες, που κρύ­βο­νται πί­σω α­πό τον κα­μι­κά­ζι), αλ­λά α­πλά και μό­νο -με την συ­νο­δεί­α της άρπας ε­νός α­φε­λούς ε­πα­να­στα­τι­κού ρο­μα­ντι­σμού- τον ά­κρι­το θαυ­μα­σμό τους. Ξε­χνώ­ντας, ό­τι ό­σο η­ρω­ι­κή και αν εί­ναι μια ε­νέρ­γεια (και οι πρά­ξεις των κα­μικά­ζι εί­ναι ό­ντως η­ρω­ι­κές), αυ­τό που με­τρά­ει σε κά­θε ε­νέρ­γεια εί­ναι τα κί­νη­τρα. Δη­λα­δή, αν α­να­τι­να­χθεί κά­ποιος στον σταθ­μό στην Ο­μό­νοια φω­νά­ζοντας «Ζή­τω η χού­ντα» εί­μα­στε υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να τον σε­βα­στού­με; Και ε­ντά­ξει, με την χού­ντα εί­ναι, θα τον φτύ­σου­με ό­λοι. Αν ό­μως α­να­τι­να­χθεί φω­νά­ζο­ντας «Ζή­τω η Α­ναρ­χί­α!», τό­τε τί; Δεν κα­θο­ρί­ζει μό­νο ο σκο­πός τα μέ­σα, αλ­λά ε­ξί­σου και τα μέ­σα τον σκο­πό. Δηλ., μπο­ρού­με ί­σως κα­λύ­τε­ρα να κα­τα­λά­βου­με το σκο­πό κά­ποιου και α­πό τα μέ­σα που χρη­σι­μο­ποιεί. Ο σκο­πός εί­ναι θε­ω­ρί­α, τα μέ­σα πρά­ξη, και αν αυ­τά δεν βρί­σκο­νται σε μια δια­λε­κτι­κή σχέ­ση με­τα­ξύ τους τό­τε δεν έ­χου­με πα­ρά για μια α­κό­μα φο­ρά την θαυ­μά­σια ε­κεί­νη ο­πτα­σί­α της ι­δεο­λο­γί­ας.
Η δυ­στυ­χί­α της σκέ­ψης αυ­τών των αν­θρώ­πων εί­ναι ό­τι δεν θέ­λουν να δουν καν, τί ρό­λο έ­χει α­πο­κτή­σει και πως τον α­πέ­κτη­σε ο φο­ντα­με­ντα­λι­σμός στον αρα­βι­κό κό­σμο. Το δε τρα­γι­κό­τε­ρο ό­λων; Το λα­μπρό ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι ο φο­ντα­μεντα­λι­σμός έ­χει τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Χα­ρή­κα­με πο­λύ για την γνω­ρι­μί­α: σε μια τα­ξι­κή κοι­νω­νί­α τα πά­ντα θα έ­χουν τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Το ζή­τη­μα εί­ναι η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση αυ­τών των τα­ξι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών, διό­τι μέσα στα πλαί­σια του φο­ντα­με­ντα­λι­σμού η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση α­πλά πά­ει για προσκύ­νη­μα στην Μέκ­κα. Μέ­σα στα πλαί­σια ε­νός κι­νή­μα­τος που προ­ϋ­πο­θέ­τει 15.653 κατα­να­γκα­σμούς δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­νέ­να α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό πρό­ταγ­μα. Οι τα­ξι­κοί α­γώ­νες θα πρέ­πει να εί­ναι και ε­νά­ντια στον φο­ντα­με­ντα­λι­σμό, ει­δάλλως δεν θα εί­ναι τί­πο­τα. Ό­σοι θέ­λουν τζι­χά­ντ, να πά­νε να βρού­νε τον Σα­ντάμ, να δού­με αν θα τους α­ρέ­σει ε­κεί η τζι­χά­ντ. Άλ­λο πράγ­μα η ευ­κο­λί­α διατύ­πω­σης μιας θέ­σης και άλ­λο η ί­δια η θέ­ση... Έ­τσι;

Ό­που ξαφ­νι­κά, λίγο πριν το επιδόρπιο, καταλαβαίνει κανείς ποιοι τελικά τρώνε
και ποιοι τελικά πληρώνουν το λογαριασμό...

Ο Α. Στί­νας α­να­φέ­ρει κά­που, και μι­λώ­ντας για την πε­ρί­ο­δο της κα­το­χής ό­τι δεν εί­ναι τό­σο υ­πο­χρέ­ω­ση των ερ­γα­τών της κα­τε­χό­με­νης χώ­ρας να εκ­διώ­ξουν τα ε­χθρι­κά στρα­τεύ­μα­τα, ό­σο υ­πο­χρέ­ω­ση των ερ­γα­τών της χώ­ρας που τα στέλ­νει να ε­πι­στρέ­ψουν αυ­τά πί­σω, εν­νο­ώ­ντας ό­τι οι ερ­γά­τες της γερ­μα­νί­ας ή­ταν αυ­τοί που ό­φει­λαν να ε­ξα­να­γκά­σουν το γερ­μα­νι­κό κρά­τος να α­να­κα­λέ­σει τα στρα­τεύ­μα­τα του. Σύμ­φω­να με τον ί­διο και στην πε­ρί­πτω­ση της ελ­λη­νι­κής κατο­χής οι ερ­γά­τες στην ελ­λά­δα ό­φει­λαν να κα­λέ­σουν τους γερ­μα­νούς-ι­τα­λούς στρα­τιώ­τες να συμ­φι­λιω­θούν και να α­γω­νι­στούν μα­ζί ε­νά­ντια στα α­φε­ντι­κά σε ελ­λά­δα, ι­τα­λί­α, γερ­μα­νί­α. Δηλ. θα πρέ­πει ο α­γώ­νας των κα­τε­χό­με­νων εκ­με­ταλλευο­μέ­νων να διε­ξά­γε­ται έ­τσι ώ­στε να υ­πο­βο­η­θή­σει έ­να κί­νη­μα στην χώ­ρα που κα­τέ­χει, να α­ντι­με­τω­πί­σει δηλ. τα στρα­τεύ­μα­τα του ε­χθρού ό­χι σαν στρα­τεύ­μα­τα ε­θνι­κής κα­το­χής αλ­λά σαν στρα­τεύ­μα­τα τα­ξι­κής ε­πι­βο­λής. Και ε­δώ ε­μείς α­πό την πλευ­ρά μας να θυ­μί­σου­με το α­ντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα που α­να­πτύ­χθηκε στις Ε­ΠΑ κα­τά την διάρ­κεια της ε­πέμ­βα­σης στο Βιετ­νάμ, έ­να κί­νη­μα που κινή­θη­κε σα­φέ­στα­τα προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση, ε­νώ α­πό την άλ­λη το ε­θνι­κο­α­πελευ­θε­ρω­τι­κό και προ­ο­δευ­τι­κό κί­νη­μα των Βιετ­κό­γκ, δεν α­πευ­θύν­θη­κε ού­τε μια φο­ρά διε­θνι­στι­κά α­πέ­να­ντι στους α­με­ρι­κα­νούς φα­ντά­ρους και εκ­με­ταλ­λευό­με­νους.
Η πα­ρα­πά­νω ά­πο­ψη, πα­ρό­λο τον «ου­το­πι­κό11 » στό­χο της πα­ρα­μέ­νει η μό­νη ει­λι­κρι­νής και με προ­ο­πτι­κές κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης στά­ση πά­νω στο ζή­τη­μα του πο­λέ­μου. Κά­θε άλ­λη πρό­τα­ση θα συ­ντη­ρεί τους ε­θνι­κούς δια­χω­ρι­σμούς, τις σφα­γές α­μά­χων, τις κρα­τι­κές ο­ντότη­τες και την ε­ξα­θλί­ω­ση (πο­σο­τι­κή και ποιο­τι­κή) πά­νω στον πλα­νή­τη.
Κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα στην πε­ρί­πτω­ση της πα­λαι­στί­νης, σαν την μό­νη λύ­ση που θα θέ­σει τέρ­μα στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση πραγ­μά­των βλέ­που­με τον κοι­νό α­γώ­να πα­λαι­στι­νί­ων και ισ­ρα­η­λι­νών εκ­με­ταλ­λευο­μέ­νων ε­νά­ντια στα ισ­ρα­ηλι­νά και πα­λαι­στι­νια­κά α­φε­ντι­κά. Ο α­γώ­νας των πα­λαι­στι­νί­ων θα ξα­να­πο­κτήσει τις τα­ξι­κές του α­να­φο­ρές ε­άν αρ­χί­σει να δη­μιουρ­γεί ρωγ­μές ε­ντός της εθνι­κής ε­νό­τη­τας της ισ­ρα­η­λι­νής κοι­νω­νί­ας, και α­φού στεί­λει στο διά­ο­λο μια και κα­λή την δι­κή του ε­θνι­κή ε­νό­τη­τα.

***
Υ­στε­ρό­γρα­φο: Θα θέ­λα­με να θυ­μί­σου­με έ­να ιστο­ρι­κό γε­γο­νός: την πα­ρι­σι­νή κομ­μού­να. Κα­τα την διάρ­κεια του πο­λέ­μου γαλλί­ας-πρωσ­σί­ας, οι ερ­γά­τες του Πα­ρι­σιού ε­ξε­γέρ­θη­καν (λε­πτο­μέ­ρειες σε ό­λα τα κα­λά βι­βλί­α ι­στο­ρί­ας και στους δρό­μους). Το γαλ­λι­κό κρά­τος, λοι­πόν, συμ­μά­χη­σε με το πρωσ­σι­κό ε­νά­ντια στους κομ­μου­νά­ρους του Πα­ρι­σιού και κα­τά­φε­ρε να συ­ντρί­ψει τους κομ­μου­νά­ρους. Τα­ξι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η έ­τσι; Ό­χι μα­λα­κί­ες...


Σημειώσεις:

1. Σαν εθνι­κι­σμό δεν εν­νο­ού­με μό­νο α­κραί­ες τά­σεις ο­λο­κλη­ρω­τι­σμού, αλ­λά την α­πο­δοχή της έν­νοιας και της ση­μα­σί­ας του έ­θνους και της ε­θνι­κής κα­τα­γω­γής στις ζω­ές των αν­θρώ­πων. Η ι­δε­ο­λο­γί­α του ε­θνι­κι­σμού (η ο­ποί­α τυγ­χά­νει με­γά­λης α­πο­δο­χής α­πό έ­να με­γά­λο φά­σμα ι­δε­ο­λο­γιών) α­πό το 1890 πε­ρί­που συ­μπυ­κνώ­νε­ται στην θέ­ση ό­τι κά­θε «έ­θνος» ο­λο­κλη­ρώ­νε­ται μο­νά­χα με την δη­μιουρ­γί­α ε­νός δι­κού του κρά­τους. Ό­σους α­πο­δέ­χο­νται αυ­τή την θέ­ση α­πο­κα­λού­με ε­θνι­κι­στές, και ό­ποια ι­δε­ο­λο­γί­α την πε­ρι­λαμ­βά­νει ε­θνι­κι­στι­κή.
2. Αυ­τή ή­ταν και η θέ­ση της Β’ Διε­θνούς πριν τον πό­λε­μο. Α­πό ο­μάδες και ορ­γα­νώ­σεις χω­ρών που συμ­με­τεί­χαν στον πό­λε­μο συ­νο­πτι­κά θα α­να­φέρου­με για ι­στο­ρι­κούς λό­γους: τους γερ­μα­νούς σπαρ­τα­κι­στές (Λού­ξε­μπουρ­γκ, Λή­μπκνε­χτ), τους ρώ­σους μπλο­σε­βί­κους και μεν­σε­βί­κους, τους γάλ­λους α­ναρ­χοσυν­δι­κα­λι­στές (Ρο­σμέρ, Μο­νάτ), τους ι­τα­λούς μπορ­ντε­κι­στές, τους ολ­λαν­δούς συμ­βου­λια­κούς κομ­μου­νι­στές (Πά­νε­κουκ, Γκόρ­τερ).
3. Ό­ση σα­φή­νεια θα μπο­ρού­σε να ε­πι­τρέψει σε αυ­τές η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α κά­θε κρά­τους.
4. Μέ­σα στα πλαίσια της ο­ποί­ας θα δρά­σουν και οι Α. Στί­νας, Γ. Ταμ­τά­κος και αρ­γό­τε­ρα και ο Κ. Κα­στο­ριά­δης.
5. Κρά­τος με τα «γνω­στά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κρά­τους.
6. Ε­δώ να ση­μειώ­σου­με τα λι­ντσα­ρί­σμα­τα που λαμ­βά­νουν χώ­ρα α­πό έ­νο­πλους κου­κου­λο­φό­ρους, με την κα­τη­γο­ρί­α του συ­νερ­γά­τη των πα­λαι­στι­νίων... Ε­δώ ε­μείς θα ρω­τή­σου­με, τι εί­ναι για τις Χα­μάς-Τζι­χά­ντ έ­νας πα­λαι­στίνιος που κα­λεί τους ισ­ρα­η­λι­νούς να α­γω­νι­στούν μα­ζί; Μή­πως «συ­νερ­γά­της» του ισ­ρα­ήλ; Και σύμ­φω­νοι, σα­φώς και θα υ­πάρ­χουν συ­νερ­γά­τες των ισ­ρη­λι­νών στην πα­λαι­στί­νη, αλ­λά δεν εί­ναι δου­λειά των έ­νο­πλων κου­κου­λο­φό­ρων να τους ξε­κά­νουν...
7. Ή μή­πως, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος δεν κά­νει ε­γκλή­μα­τα;
8. Εί­ναι τρι­σά­θλια η α­παί­τη­ση με­ρι­κών ισ­ρα­η­λι­νών η χρή­ση της λέ­ξης ο­λο­καύ­τω­μα να α­φο­ρά μό­νο αυ­τούς: στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης ή­ταν επί­σης: κομ­μου­νι­στές (για αυ­τούς φτιά­χτη­καν τα πρώ­τα), ο­μο­φυ­λό­φι­λοι, και τσιγ­γά­νοι.
9. Ό­λο α­πει­λούσαν οι τούρ­κοι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, αλ­λά ό­λο «εις βά­ρος τους» αυ­τό ε­πε­κτεινό­ταν...
10. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να στην Βα­γδά­τη το 1959. Το 1959.
11. Ε­άν οι ε­πα­ναστά­τες δεν εί­ναι και ου­το­πι­στές, τί θα πρέ­πει να εί­ναι; Ρε­α­λι­στές α­ρι­στε­ροί;

Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα αλλάξουν, όταν με το καλό γίνει η επανάσταση καταλυθεί το ελληνικό κράτος και εγκαθιδρυθεί η εξουσία των εργατικών συμβουλίων, είναι να ενταχθούν οι εορτασμοί για την 28η Οκτωβρίου στην Παγκόσμια Ημέρα των Ζόμπι (εδώ έχουμε παγκόσμια μέρα για την πατάτα, για τα ζόμπι δε θα 'χουμε;). Για να μην νομίζετε ότι σας κάνω πλάκα δείτε εδώ ή κάντε ένα ψάξιμο.

Άλλωστε, όλα αυτά με τους νεκρούς του παρελθόντος, τα λάβαρα, τους μακεδονομάχους (τους ποιους; 100 χρόνια μετά αυτοί ακόμα ζούνε;), και άλλα διάφορα εμένα μόνο ζόμπι μου θυμίζουν... Άλλωστε το "προσδοκώ ανάσταση νεκρών" τι στο διάολο σημαίνει; Αγγελάκια από τα Jumbo;

Αν το κίνημα (ποιο;) είχε λίγο χιούμορ θα έπρεπε να ντυνόμασταν όλοι ζόμπι και να παρελαύνουμε αυτές τις μέρες!

Εκεί που έψαχνα λοιπόν, να βρω διάφορα για να σας διαφωτίσω,βρήκα μερικά καταπληκτικά βίντεο ξεκινάμε με ένα ηθικοπλαστικό και συνάμα ανεβαστικό βίντεο. Αθάνατη ελληνική ψυχή και μαλακία! Δείτε:



Αχ, ωραία ήταν. Έλα όμως που το διαολεμένο του youtube εχει και από δίπλα προτεινόμενα βιντεάκια, πατώντας λοιπόν πιο 'κει, είπα λίγο να δω κάτι και να θυμηθώ τις παλιές ένδοξες στιγμές της ανθρωπότητας. Μετά από αυτό, τι να κλάσωμεν και ημείς ως έθνος;



Θα πείτε αυτά πάνε τελειώσανε κλπ. κλπ. Ποια Σοβιετική Ένωση και μαλακίες; Για να αντικρούσω αυτό το αισχρό επιχείρημα και για να βουλώσω στόματα, πάρτε να γουστάρετε. Κινα, Λαικός Απελευθερωτικός Στρατός. (Προσέχτε, σας παρακαλώ το ντελικάτο και συγκρατημένα χαλαρό βηματισμό των Κινέζων, που πετάει υπονοούμενα του στυλ: Άμα θέλουμε περπατώντας σας κατακτάμε όλους.)



Τέλος πάντων, πολύ στρατοκαυλίαση έπεσε σήμερα, (μπορεί να φταίει και το ότι μένω κοντά σε σχολείο και από τις 12 και μετά ακούω όλη μέρα τύμπανα).

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΔΩ:

"Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Θα γδάρουμε τους πάπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας υπήρξε ανεκτίμητη".

"Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι παρά αυτοί οι ίδιοι που τη διαλύουν στην πραγματικότητα ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της."

"Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί οι εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται και ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους."

"Ο Λόγος της Λαμίας"

Γιατί εκτός από τα φυσεκλίκια, τα άλογα και το αντάρτικο, οι μεγάλοι ήρωες, πού τόσο θαυμάζονται από νεοναζί μέχρι και αναρχικούς είχαν και πολιτικό λόγο...

Έλα ντε να ένα πολύ καλό ερώτημα. Τον πόλεμο τον κάνουν οι εργάτες, ή τα αφεντικά; Τον κάνουν μαζί απο κοινού κατόπιν συμφωνίας ή συμμετέχουνε κατά ένα μικρό ή μεγάλο ποσοστό ανάλογα με τη δυναμική του το κάθε μέρος. Ας πούμε 60-40. Όπως στη βάρδια ενός ταξιτζή που δεν είναι δικό του το αμάξι; Και οι μικροαστοί; Αυτοί πόσο συμμετέχουνε;

Τι στο καλό γίνεται σε έναν πόλεμο; Ποιος τον κάνει; Γιατί τον κάνει;

Υπάρχει όπως είναι αναμενόμενο η επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων. Το τάδε κράτος εναντίον του δείνα κράτους. Η τάδε συμμαχία εναντίον της δείνα συμμαχίας; Αλλά τι στο καλό γυρεύανε οι Αυστραλοί στην ανατολική Θράκη στον Α' Π.Π., οι Νεοζηλανδοί στην Κρήτη, οι Γερμανοί στην Κίνα το 1900, και οι Ιταλοί στην Αιθιοπία; Αν ας πούμε τους πολέμους τους κάνουν οι εργάτες, υπήρχε καμία περίπτωση να κάναν εκδρομή με τα ντουφέκια τους οι Ιταλοί εργάτες στην Αιθιοπία; Λέτε να βάλανε ρεφενέ όλοι μαζί οι Αυστραλοί εργάτες να νοίκιασαν σκάφη και να πήγαν να πολεμήσουν τους Οθωμανούς στην Καλλίπολη; Είναι λίγο προβληματικές αυτές οι σκέψεις. Μα θα πει κάποιος γιατί πήγανε; Πέραν της συναίνεσης (είτε μας αρέσει είτε όχι για να λειτουργήσει μία εξουσία θα πρέπει να βασιστεί σε ένα συνδυασμό συναίνεσης και βίας: σου δίνω αυτό αλλά σου παίρνω του άλλο), και πέραν της προπαγάνδας, υπάρχει και η βία: επιστράτευση. Θα ήταν αστείο, τραγικά αστείο, να ισχυριστεί κανείς ότι στους πολέμους οι εργάτες συμμετέχουν σχεδόν αυτοβούλως τη στιγμή την οποία υπάρχει υποχρεωτική επιστράτευση, με ποινές που μπορούν να ξεκινούν από τη φυλάκιση και να καταλήγουν στην εκτέλεση.

Αν δούμε τον πόλεμο σαν ιστορικό φαινόμενο, σαν μία ιστορική κίνηση δηλ. από την οπτική εκείνη δηλ. που ζητάει να μάθει γιατί γίνεται ένας πόλεμος, πέραν του ότι εκ των πραγμάτων θα πρέπει να γενικέυσει σχεδόν αναγκαστικά προκειμένου να συμπεριλάβει ένα πλήθος συχνά ετερογενές, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι από τη στιγμή κατά την οποία οι εργάτες πάνε στο μέτωπο, από τη στιγμή κατά την οποία δίνουν τα σώματα τους στη μηχανή άρα συμμετέχουν και συντελούν στο να γίνει ένας πόλεμος. Πέραν του ότι αυτό δεν εξηγεί εκείνο τον έρμο τον τρόπο (που αυτό είναι το ζητούμενο μας) και πέραν του ότι εξετάζει μία στιγμή ενός φαινομένου (ούτε με την πιο κοινή λογικό αυτό), αυτό το επιχείρημα θα ήταν σαν να αναζητά κανείς το πόσο συμμετέχει ένα φτυάρι στο σκάψιμο ενός λάκκου.

Μα θα αναφωνήσει κάποιος, δεν είναι ανθρώπινα υποκείμενα οι στρατιώτες; Δεν έχουνε βούληση; Φυσικά οι στρατιώτες είναι άνθρωποι με βούληση. Αλλά η βούληση δεν είναι κάτι το οποίο πάντα μπορεί ασκηθεί έτσι; (Φαντάζομαι όλοι μας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις κατά τις οποίες η βούληση ελάχιστη σημασία και δύναμη έχει). Και επιπλέον όποιος έχει πάει φαντάρος ξέρει και γνωρίζει πολύ καλά πόσο πολύ ενδιαφέρεται η στρατιωτική μηχανή για τη βούληση του φαντάρου, όχι μόνο στη διεξαγωγή του πολέμου αλλά και στο καθάρισμα της χέστρας.

Επομένως κατά πόσο κάνουν οι φαντάροι τους πολέμους; Ή για να το θέσω αλλιώς κατά πόσο υπάρχει ιστορικά συμμετοχή των φαντάρων σε έναν πόλεμο; Κατά πόσο συμμετέχει αυτοβούλως ο φαντάρος σε έναν πόλεμο; Όταν η άρνηση επιστράτευσης συνοδεύεται από φυλακή και εκτέλεση, και όταν η άρνηση εκτέλεσης εντολής και η λιποταξία συνοδεύονται από φυλάκιση και θάνατο, ε μάλλον δε θέλει και πολύ εξυπνάδα ή διαυγαστική ικανότητα να βγάλει κανείς το συμπέρασμα του.

Να ξέρουμε γενικώς ότι οι εργάτες μέσα στον καπιταλισμό, και γενικότερα μέσα σε ένα καθεστώς μισθωτής εργασίας, είναι κατά βάσην αντικείμενα. Πρέπει να είναι κατά βάσην αντικείμενα. Η υποκειμενικότητες μέσα σε αυτές τις συνθήκες έχουνε σαφή και συγκεκριμένα όρια και κατευθύνσεις. Το να συμμετέχεις εθελοντικά σε μία αποστολή αυτοκτονίας στο μέτωπο είναι ας πούμε μία αποδεκτή υποκειμενική δύναμη που καλλιεργείται και επιβραβεύεται. Το να την κάνεις όμως από το μέτωπο και να πάς σπίτι σου είναι μία άλλη μορφή υποκειμενικότητας η οποία δεν επιβραβεύεται καθόλου. Το να θες να δουλεψεις 6 ώρες τζάμπα για το καλό της επιχείρησης και το να σαμποτάρεις την παραγωγή είναι περίπου το ίδιο σε επίπεδο υποκειμενικότητας μιας και από τη στιγμή που σε εξαναγκάζει κανείς κατά κάποιο τρόπο το κάνεις ελεύθερα.

Και ο Χίτλερ; Ο Στάλιν; Ο Μάο; Όλοι αυτοί θα έκαναν ότι έκαναν αν δεν είχαν την συναίνεση του κόσμου; Όχι βέβαια. Θα συμφωνήσω απολύτως. Όσο έκαναν οι εργάτες την Παρισινή Κομμούνα, το 1917-18-19, το 1936 και το 1968 άλλο τόσο έκαναν και το 1914, και το 1931, και το 1940. Αν και μάλλον αυτό παραβλέπει (με έναν περίεργο τρόπο την διαδικασία- μιας και όλα στην ιστορία είναι διαδικασίες...) το πως ήρθε το '31 ή το '40. Οι εργάτες είναι υπεύθυνοι επειδή μάλλον δεν έκαναν τίποτε για να μην έρθει το '31 ή το '40.

Για να το πω πιο απλά οι επαναστάσεις, οι εξεγέρσεις, οι αγώνες, οι αντιστάσεις οφείλονται στο προλεταριάτο που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Οι πόλεμοι, οι απολυταρχισμοί και όλα αυτά οφείλονται σε μία εργατική τάξη που δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό της σαν κάτι άλλο πέρα από αυτό που είναι: ένα πλήθος ανθρώπων που εργάζονται. Η εργατική τάξη είναι υπεύθυνη για τον Χίτλερ όχι επειδή τον στήριξε, αλλά επειδή δεν τον έστειλε στο διάολο. Είναι λεπτή η διαφορά αλλά είναι διαφορά.

(Θα το αφήσω έτσι το επιχείρημα, χωρίς να εξετάζω τις πολύ πιο περίπλοκες διαδικασίες που φέρνουν ένα Χίτλερ ένα Στάλιν ή ένα Καραμανλή στην εξουσία...).

Με απλά λόγια οι εργάτες μπορούν να κάνουν (ή να μην κάνουν) και το '17 και το '31.

Και για μένα το ζήτημα δεν είναι ότι πρέπει να είναι κανείς γενικώς και αορίστως με ότι μπορούν να κάνουν οι εργάτες, αλλά ότι πρέπει να είναι κανείς με συγκεκριμένα πράγματα που κάνουν ή έχουν κάνει ή μπορούν να κάνουν οι εργάτες.



Παράρτημα Α': Περιπτώσεις εξεγέρσεων και ανταρσιών εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων.

Ανταρσίες κατά τον Α' Π. Π.

Ανταρσίες και αντιστάσεις στο Βασιλικό Ναυτικό της Βρετανίας (1918-1930)

Αντιστάσεις στρατιωτών στον πόλεμο του Βιετνάμ

Μαζική ανταρσία Ιρακινών στον πόλεμο του Κόλπου

Ανταρσία σέρβων στη Μπάνια Λούκα

Ισραηλινοί πιλότοι αρνούνται να συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις εναντίον παλαιστινιών

Περιπτώσεις ατομικών αντιδράσεων στον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ

(Όλα αυτά προέρχονται από μία και μόνο ιστοσελίδα.)

Παράρτημα Β'. Προπαγάνδα (αμερικάνικες αφίσες από τον Β' Π.Π. που αφορούν τους εργάτες δε φτάνει δηλ. που κάποιοι δε θέλανε να πολεμήσουνε μερικοί δε θέλανε ούτε να δουλεψουνε)

Αυτές τις μέρες έχουμε φάει τόση εθνική ομοψυχία που εμένα μου έχει γυρίσει το στομάχι ανάποδα και με τα κοιλιακά τοιχώματα χαϊδέυω τις κουφάλες στα δόντια μου. Και όλες αυτές τι μέρες αναρωτιέμαι: μα καλά αυτοί δεν είναι που πριν 15 χρόνια λέγανε κάνενα παράγωγο ή το ίδιο το Μακεδονία στο όνομα της Μακεδονίας; Αυτοί δεν είναι που όλα αυτά τα χρόνια μας πιπιλίζουν με τα ανυποχώρητα δίκαια του ελληνικού έθνους; Δηλ. το Νέα Μακεδονία για όνομα έχει τόση πια διαφορά από το Μακεδονία σκέτο; Αν δεν με απατά το κομπιουτεράκι μου και ένας φίλος γεωλόγος που ρώτησα (αν και δεν το έχει εξετάσει το θέμα), μου απάντησε ότι μάλλον και οι δύο Μακεδονίες είναι το ίδιο παλιές...

Από την άλλη ο χοντρός που κατά τα άλλα όλοι τον έχουμε για φτύσιμο έγινε ηγέτης, και γαμώ τα παιδιά και δε συμμαζεύεται. Κόντεψα να πάθω πολλαπλούς οργασμούς στην Πατησίων διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα... Και ας μην έχουν οι άντρες πολλαπλούς οργασμούς... Τέλος πάντων δεν ξέρω αν το διαβάσατε στις εφημερίδες αλλά βέτο δεν έβαλε μόνο η Ελλάδα για τη Μακεδονία, έβαλε και η Γαλλία με τη Γερμανία για τη Γεωργία και την Ουκρανία... Και γενικώς έχω την ταπεινή ψευδαίσθηση ότι δεν έγινε και τίποτα. Άλλωστε το γαλλογερμανικό βέτο μάλλον ήταν πιο βαρβάτο από άποψη στρατηγικής (στην τελική άμα είσαι καλός ιμπεριαλιστής και έχεις συμμάχους όλα σχεδόν τα Βαλκάνια χέστηκες για το χωραφάκι που λέγεται Μακεδονία). Τέλος πάντων το βέτο ήταν καθαρά για εσωτερική κατανάλωση. Έχουμε και μία εθνική ενότητα να διαφυλάξουμε βρε αδερφέ...

Ανάμεσα στα πολλά εμετικά αυτών των ημερών που διαβάσαμε (ευτυχώς δεν έχω τηλεόραση και έτσι δεν είδα τα κατορθώματα του Δελαστίκ, μου τα μετέφεραν μόνο) θέλω να ξεχωρίσω τον αγαπητό για τις ελληνικούρες του και εξυπνάδες του ευφυιολόγο Στάθη της Ελευθεροτυπίας. Γενικώς τον διαβάζω και γελάω για τους ακριβώς αντίθετους λόγους από ότι επιδιώκει ο συγραφεύς. Σήμερα που λέτε αγαπητοί ο κ. Στάθης έδωσε ρεσιτάλ. (Για κάποιο λόγο η ιστοσελίδα της εγημερίδας δεν δουλεύει και έτσι χάνετε που δεν το έχετε διαβάσει.) Ξέθαψε που λέτε ο Στάθης το γύφτικο σκεπάρνι του τελειωμένου του εθνικισμού και καμάρωνε. Τι καμάρωνε; Μα φυσικά την εθνική ομοιογένεια αυτού του λαμπρού τόπου, και αυτού του λαμπρού έθνους...

Λέει λοιπόν ο Στάθης ποιοι Σλαβομακεδόνες αυτοί είναι ελάχιστοι και παίρνουνε 5.000 ψήφους όταν κατεβάινουνε στις εκλογές. Ποιοι τουρκοπομάκοι; Αυτοί είναι 120.000 και στις εκλογές δεν τα πάνε καλύτερα. Και χαχα και χούχου. Και τι γαμάτη εθνική ομοιογένεια που έχουμε και δε συμμαζεύεται...

Μάλιστα. Μπορεί να μας πει λοιπόν ο κυρ Στάθης με ποιον όμορφο τρόπο κατακτήθηκε αυτή η εθνική ομοιογένεια για την οποία τόσο πολύ καγχάζει λες και το περιβόλι που αγόρασε πέρσι το είχε από πάντα;

Θέλει να μας πει τι απέγιναν όλοι αυτοί οι πληθυσμοί της Μακεδονίας του 1912; Οι τούρκοι της Κρήτης; Οι τούρκοι των νησιών του Αιγαίου; Οι εβραίοι; Που πήγανε; Φύγανε μόνοι τους; Ξεστραβωθήκανε και είδανε ότι τελικά είναι έλληνες; Τι απέγιναν λοιπόν όλοι αυτοί; Δια μαγείας εξηφανίσθησαν εκ του προσώπου της γαιός (για να μιλήσω με τις γκλαμουράτες ελληνικούρες που μιλάει αυτός ο αναλφάβητος). Τα αληθινά εμετικό στην περίπτωση αυτού του τρισάθλιου υποκειμένου δεν είναι ότι υπερασπίζεται την εθνική ομοιογένεια. Ένας σοβαρός εθνικιστής θα μπορούσε με όμορφο και ωραίο τρόπο να πει, το έθνος κράτος πρέπει να έχει συνοχή και όλοι αυτοί αφομοιώθηκαν, εκδιώχθηκαν ή ανταλλάχτηκαν. Το ίδιο έγινε σχεδόν παντού. Όχι, για τον κυρ Στάθη δεν υπήρξε ποτέ αναγνωστικό του ελληνικού κράτους στα σλαβομακεδονικά, δεν υπήρξαν ποτέ τούρκοι, ιταλοί, εβραίοι, σλάβοι, αρβανίτες, βλάχοι, και δεν συμμαζεύται.

Ανέκαθεν αυτή η γη ήτο ελληνική.

Όταν ήμουνα μικρός θυμάμαι και είχα πρωτακούσει την έδρα της Λάρισας, (το Αλκαζάρ), είχα ρωτήσει ένα θείο καθηγητή γιατί στο καλό λέγεται έτσι η έδρα της Λάρισας. Η θείος μου απάντησε ότι είναι αραβικά σημαίνει κάστρο και μάλλον οφείλεται στο ότι για καμιά 70αριά χρόνια οι Ισπανοί είχαν ένα κρατίδιο στην περιοχή της Θεσσαλίας το 15ο αιώνα... Μετά τον ρώτησα τι σχέση έχουν οι Ισπανοί με τους Άραβες και γιατί οι Ισπανοί να ονομάσουν αραβικά κάτι που το έχουν αυτοί. Η απάντηση ήταν αρκετά περίπλοκη για ένα 11χρονο και δεν τη θυμάμαι. (Αν έχει κανείς περισσότερες πληροφορίες είναι καλοδεχούμενες...)

Τέλος πάντων.

Επειδή μεγαλώνει το γρασίδι και τους γαργαλάει τα αρχίδια.

Ο Στάθης είναι το ερώτημα γιατί χαμογελάει...

ΥΓ. Ένας ξάφερφός μου χουλιγκάνος γαύρος (εννοείται) χανιώτης μου είχε πει κάποτε ότι στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία στα Χανιά φωνάζανε το εξής: Η Μακεδονία είναι ελληνική πάρτε το Ηράκλειο που είναι πουτάνας γη.

Τι είναι ο εθνικισμός τι είναι το ζουμί του; Τις τελευταίες μέρες με αφορμή και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου αλλά και το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας, έχουμε πάλι στηνεπικαιρότητα τα ίδια ζητήματα. Έθνη, πατρίδες και λοιπά σκατά. Το όνομα μας είναι η ψυχή μας και τα αρχίδια μας είναι το πουλί μας (για να γίνω και χυδαίος).

Θα αρχίσω από το Κόσοβο. Οκ, λοιπόν ανακύρηξε την ανεξαρτησία του. Με γεια του και με χαρά του. Αν η αστική του τάξη εει τη δύναμη να το κάνει ή τις πλάτες να το κάνει ας το κάνει. Οι κάθε λογής έλληνες εθνικιστές όμως τι ζόρι τραβάνε μπορεί να μου πει κανείς; Ειδικότερα διάφορα μεταμοντέρνοι εθνικιστές σαν τον Καραμπελιά που έχουν αναγάγει την εθνική ιδέα σαν κάτι "καλό" για όλους τους "λαούς" τι πρόβλημα έχουν; Δεν υποτίθεται ότι είναι "καλό" τα έθνη να βρίσκουν τον τελικό τους σκοπό στην δημιουργία του έθνους κράτους; Τέλος πάντων, φυσικά στην προκειμένη περίπτωση όλως παραδόξως δεν ισχύει κάτι τέτοιο... Το Κόσοβο φαντάζομαι οτι θα έχει κάτι να κάνει με το μουσουλμανικό τόξο, ή/και τους αμερικάνους (μα καλά η αμερικάνοι δεν είναι εναντίον των μουσουλμάνων;;;), ή τέλος πάντων με την δημιουργία ενός μουσουλμανικού κράτους στην Ευρώπη. (Λες και το θέμα είναι οι μουσουλμάνοι που έτσι και αλλιώς είναι στο Κόσοβο έχουν ή όχι κράτος... Μαλακίες έτσι και αλλιώς άμα πάρεις 2 επιχειρήματα να τα βάλεις δίπλα, δίπλα το ένα αναιρεί το άλλο πράγμα το οποίο φανερώνει φυσικά και το μέγεθος της συνοχής του πολτού που λέγεται εθνικισμός.

Ωραία θα πω εγώ ο φτωχός. Οι εθνικιστές έχουν δίκιο να βλέπουν σαν απειλή το Κόσοβο. Διάφοροι κουμουνιστές τώρα τι ζόρι τραβάνε; Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είπαμε; Ω ελάτε τώρα... Αν δεν με απατά η μνήμη μου η ιστορία της δέσμης δεν είναι αυτή που έλεγε ότι το ελληνικό κράτος στήθηκε εκεί γύρω στα 1828 μπας και πάρουν πίσω οιγαλλοεγγλεζικες τράπεζες τα λεφτά τους και έτσι για να υπάρχει μία σφήνα στην Οθωμανική αυτοκρατορία; Με τις ίδιες ακριβώς αναλογίες η δημιουργία του ελληνικού κράτους είχε λίγο πολύ την ίδια λειτουργικότητα που ευελπιστεί να αποκτήσει το Κόσοβο σε σχέση με την Ρωσσία. (Αν και στην προκειμένη περίπτωση είναι κάπως πιο μακριά αν και οι αποστάσεις έχουν μικρύνει...). Τέλος πάντων για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία τα πράγματα είναι απλά: όποιος θεωρεί ότι ο πατριωτισμός είναι "εν γένει" καλός για τους λαούς, θα πρέπει να θεωρεί καλή και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου.

Ειδικώς τώρα το ΚΚΕ και διάφοροι της εξωκοιβουλευτικής αριστεράς έχουν ακόμα διάφορες ψευδαισθήσεις και θαρρούν ότι στο πρώην ανατολικό μπλοκ υπάρχει η δυνατότητα της επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση. Μόνο κάπως έτσι μπορώ να εξηγήσω την υπεράσπιση των σέρβων εθνοκαθαριστών του καθεστώτος Μιλόσεβιτς ή μια περίεργη μούγκα που επικρατεί γύρω από τα καμώματα της Ρωσίας. Αλλά όλα αυτά είναι απλά κατάλοιπα ενός παλιού καλού αντιιμπεριαλισμού, ο οποίος ενώ παλιά είχε το αξίωμα ότι υποστηρίζουμε και σπάμε τους αδύναμους κρίκους του ιμπεριαλισμού κάτι το οποίο είναι προς όφελος της σοσιαλιστικής πατρίδας, σήμερα που δεν υπάρχει σοσιαλιστική πατρίδα γενικώς "ας είμαστε ενοχλητικοί στους αμερικάνους", έτσι στο χαλαρό μπορούμε να υποστήριξουμε ότι πιο αντιδράστικο μπορεί να υπάρχει σε μία κοινωνία μιας και είναι το μόνο που αντιστέκεται στους αμερικάνους (το οποίο καμιά φορά μπορεί να δηλώνει και πολύ απλά ότι σκοτώνουν αμερικάνους...).

Εν μέρει όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι παρα λογική συνέπεια και σχεδόν ντετερμινιστικά αποτέλεσμα προηγούμενων πολιτικών στάσεων, θέσεων και αντιλήψεων. Αντιλήψεις που δεν εστίαζαν καταρχήν στους ταξικούς ανταγωνισμούς αλλά πολύ περισσότερο στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων, στους ενδοκαπιταλιστικους ανταγωνισμούς και σε άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα για διπλωματικά τραπέζια και ταινίες κατασκοπείας... Αντιλήψεις που με απλά λόγια κατέληγαν πάντα να καλούν τους προλετάριους να σφαχτούν για την τάδε ή δείνα αστική τάξη... Αντιλήψεις που πάντα διαλέγουν μεταξύ 2 κακών το λιγότερο κακό. Αντιλήψεις που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την ανάπτυξη ενός ανταγωνιστικού κινήματος και την δημιουργία επαναστατικών διαδικασιών. Απλά πράγματα...

Ας διαλέξει ο καθένας τον εθνικιστή που του ταιριάζει και ας πάει να σκοτωθεί για αυτόν. Αλλά ας μην καμώνεται ότι το κάνει για το καλό της εργατικής τάξης...

ΥΓ. Υποτίθεται ότι θα έγραφα και κάτι για τη Μακεδονία αλλά τα έχω πει και παλιότερα, αν και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ευτυχώς που έχει πεθάνει ο Χριστόδουλος.

Ο χάρτης από πάνω είναι ένας χάρτης των ομιλούμενων γλωσσών στην Ευρώπη το 1990... Κοιτά να δεις που είναι πιο ανακατεμένος από τα εθνικά σύνορα... (Ελπίζω να μην έχει φτιαχτει με καμία χρηματοδότηση του Σόρος και βγω και γω πράκτορας του ιμπεριαλισμού...)

Το Σάββατο που πέρασε, είχαμε όλοι μας μία πανέμορφη μέρα.

Είχα κατα νου να γράψω ένα κατεβατό αλλά μάλλον δεν έχει νόημα. Άλλωστε να συζητήσεις τι; Ότι την ώρα που καίγεται ο κώλος του Καραμανλή θα πρέπει να υπολογίσει ότι ο γιος του Πλεύρη είναι βουλευτής; Άμα θέλει καμιά ψήφο εμπιστοσύνης ποιος θα του τη δώσει; Ο Ψαριανός ή ο Χαραλάμπους; Για να σοβαρευτούμε. Έχουμε ολόκληρο κράτος να κουμαντάρουμε. Να πεις ότι -ειδικά οι Ματατζήδες- είναι κώλος και βρακί με τους χρυσαυγίτες; Να κάτσεις να κάνεις μία ιστορική αναλύση για να δείξεις πως τελικά όσα χρόνια και να περάσουν οι παρακρατικοί θα είναι εκεί και με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά σαν αυτοί που θα κάνουν τις βρωμοδουλειές του "επίσημου" κράτους. Να πεις για άλλη μια φορά ότι αυτή η πανέμορφη αριστερά και άκρα αριστερά σηκώνεται και φεύγει; Αυτά είναι γνωστά λοιπόν και εγώ μάλλον πέρα από το να τα επαναλάβω μάλλον δεν έχω να προσθέσω και πολλά.

Αυτό που κάποτε πρέπει να συζητηθεί γενικώς πάντως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στην Ελλάδα είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Όσο να 'ναι σύντροφοι 100 συλλήψεις δεν είναι και το πιο ευχάριστο νέο είτε είναι Σάββατο είτε είναι Τετάρτη...

Η φώτο από το indymedia (που κάτι τέτοιες στιγμές επιβεβαιώνει τα καλά της λειτουργίας του).

Αυτή είναι η Γκάμπια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, για ποιο διαολεμένο λόγο η Γκάμπια αποτελεί ξεχωριστό κράτος από τη Σενεγάλη. Το δεύτερο πράγμα που σκέφτηκα ήταν αυτό: πρώην αποικία.

Πάω λοιπόν στη Wikipedia να ρίξω ματιά. Αντιγράφω: Η Δημοκρατία της Γκάμπιας (Αγγλικά: Republic of The Gambia) είναι μια χώρα στην Δυτική Αφρική με έκταση 11.300 km² και πληθυσμό 1,593,256 . Αποτελεί βασικό τουριστικό προορισμό από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης κυρίως με πτήσεις τσάρτερ. Θεωρείται τόπος σεξοτουρισμού, καθώς δημιουργούνται πολλές σχέσεις μεταξύ ηλικιωμένων γυναικών με ντόπιους νεαρούς που θεωρούν ευκαιρία την απόκτηση ενός ευρωπαϊκού διαβατηρίου. Περικλείεται από την Σενεγάλη, είναι μια από τις μικρότερες χώρες της Αφρικής και έχει μακρόστενο σχήμα, ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Γκάμπια προς τον Ατλαντικό. Πρωτεύουσα είναι η Μπανζούλ.

Και λίγη από την ιστορία της: Η Γκάμπια αποτέλεσε από το 8ο αιώνα τμήμα της αυτοκρατορίας της Γκάνας. Ανακαλύφθηκε από τους Ιταλούς Αλβίζε Κα ντα Μόστο και Αντόνιο Ουζοντιμάρε, για λογαριασμό της Πορτογαλίας, το 1455-1456. Το 1580 οι Βρετανοί απέκτησαν τα εμπορικά δικαιώματα του ποταμού Γκάμπια και το 1783 η χώρα γίνεται τμήμα της αποικίας της Σενεγάλης. Το 1816 ενώνεται με τη Σιέρα Λεόνε και αργότερα με τη Χρυσή Ακτή (τη σημερινή Γκάνα). Αγγλική κτήση και στη συνέχεια προτεκτοράτο, η Γαμβία όπως ονομαζόταν σε παλιότερες ελληνικές εκδόσεις, απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 18 Φεβρουαρίου 1965, δύο χρόνια μετά την αυτονομία της.

Ωραία, είναι προφανές λοιπόν. Μία πρώην αποικία γύρω από ένα μεγάλο ποταμό. Για να πάμε να δούμε τι γίνεται με την γειτόνισσα της Γκάμπια, τη Σενεγάλη.

Αντιγράφω: Πολλές ήταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που ήρθαν στην περιοχή από τον 15ο αιώνα και μετά, μέχρι που η Γαλλία πήρε υπό την κυριαρχία τη Σενεγάλη, που θεωρείτο στρατηγικό λιμάνι για το δουλεμπόριο. (Βασικά ήταν η βασικότερη πηγή για το δουλεμπόριο για τη Γαλλία). Η Σενεγάλη κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία στις 4 Απριλίου 1960. Την 1η Φεβρουαρίου του 1982, η Σενεγάλη και η Γκάμπια σχηματίζουν μια συνομοσπονδία γνωστή ως Σενεγκάμπια, η οποία όμως διαλύθηκε το 1989.



Μάλιστα. Ηλίου φαεινότερον. Γαλλική αποικία η Σενεγάλη, αγγλικός ο ποταμός στη μέση. Ε δε γαμιέται λοιπόν; Να σου λοιπόν δύο κράτη που ακολουθούν πιστά όλη τη δυτική ιδεολογία για έθνη και τα κράτη και το πως ένα έθνος βρίσκει την ολοκλήρωση του μέσα από το έθνος κράτος. (Κάτω από τη Σενεγάλη στον από πάνω χάρτη βλέπουμε άλλα δύο έθνη κράτη: Τη Γουινέα και τη Γουινέα Μπισάου. Και 'μεις κατα τα άλλα αγχωνόμαστε πως θα λέγεται η Μακεδονία.)

Τον Mike Davis πιθανά οι περισσότεροι να τον γνωρίζετε. Αν όχι δείτε εδώ. Πριν από κάμποσο καιρό διάβασα ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Late Victorian Holocausts, αυτό που αναφέρονταν στην Κίνα. Το βιβλίο κάνει μία σύνδεση ανάμεσα στα παγκόσμια κλιματικά φαινόμενα και την πολιτική οικονομία και ειδικότερα για το μετεωρολογικό φαινόμενο El Niño-Southern Oscillation. Και περιγράφει την επίδραση της αποικιοκρατίας και την εισαγωγή του καπιταλισμού κατά την διάρκεια των σχετικών με το μετεωρολιγικό φαινόμενο λοιμώντων ετών 1876-1879, 1896-1897, και1899-1902, στην Ινδία, την Κίνα, τη Βραζιλία, την Αιθιοπία,την Κορέα, το Βιετνάμ, τις Φιλλιπίνες και τη Νέα Καληδονία. Και επικεντρώνετια στο πως η αποικιοκρατία και ο καπιταλισμός σε αυτά τα μέρη αύξησε την φτώχεια στην ύπαιθρο και επαύξησε τις επιπτώσεις του λοιμου.

Δυστυχώς τότε δεν είχα χρόνο να το διαβάσω ολόκληρο, και ως εκ τούτου θα μεταφέρω κάποια πράγματα σε σχέση με την Κίνα. Η Κίνα σχεδόν πάντοτε αντιμετώπιζε από καιρό σε καιρό το φαινόμενο της ταυτόχρονης ξηρασίας στο Βορρά και της πλημμύρας στο Νότο. Η κινέζικη αυτοκρατορία είχε φροντίσει (όχι από αγάπη αλλά από φόβο εξεγέρσεων) να μπορεί να αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις με σημαντικότερο τρόπο την κατασκεύη του μεγάλου καναλιού. Όμως με την αποικιοκρατία στην Κίνα, που ξεκινά από τον πρώτο Πόλεμο του Οπίου και επιταχύνεται μία δεκαετία αργότερα με τον δεύτερο, εγκαταλείπονται και καταστρέφοντες όλες εκείνες οι δομές και όλοι εκείνοι οι τρόποι με τους οποίους το κινέζικο κράτος μπορούσε να αντιμετωπίσει μία τέτοια κατάσταση. Όλο αυτό οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου κατάσταση στη Βόρεια Κίνα, όπου ολόκληρες περιοχές ερημώθηκαν και που τελικά οδήγησε στην εξέγερση των Επουράνιων Γρόνθων της Δικαιοσύνης (Boxers).

Επίσης δεν ξέρω πόσοι έχετε δει το ντοκυμαντέρ "Ο εφιάλτης του Δαρβίνου" που αναφέρεται στο πως η παραγωγής πέρκας στην λίμνη Βικτώρια επηρρεάζει τη ζωή των κατοίκων.

Τέλος πάντων εκεί που θέλω να καταλήξω, αν και από αλλου ξεκίνησα, είναι ότι όταν ακούω για λοιμούς και ξηρασίες σήμερα, στέκομαι σκεπτικός πάνω από την είδηση και αναρωτιέμαι που σταματά το φυσικό φαινόμενο, και που αρχίζει ο καπιταλισμός.

Ο Χριστόδουλος δεν θα πεθάνει. Ο Χριστόδουλος δεν μπορεί να πεθάνει. Ο Χριστόδουλος δεν μπορεί να πεθάνει γιατί δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Ο Χριστόδουλος είναι μία ιδέα.

Είναι η ιδέα ότι ο ελληνισμός ότι και να του κάνουν θα καταφέρει να ζει για πάντα και να μεγαλουργεί γιατί είναι πλασμένος για να μεγαλουργεί.

Είναι η ιδέα ότι αυτό το κομμάτι γης είναι η Ελλάδα, Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία, Ορθοδοξία σημαίνει Εκκλησία, Εκκλησία σημαίνει εγώ.

Είναι η ιδέα Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια.

Είναι η ιδέα της πιο θριαμβευτικής στιγμής του ελληνισμού. Αυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Είναι η ιδέα του πιο επιτυχημένου θεσμού των Ελλήνων. 400 χρόνια κατοχής άντεξε, παρόλο τον πόλεμο των αλλόθρησκων. Και αντέχει και σήμερα στους καιρούς της νεοταξικής επέλασης με πρωτοπαλίκαρα σαν τον Καραμπελιά και την Κανέλλη.

Είναι η ιδέα του απόλυτα επιτυχημένου νταβατζή. Και δη του μεταφυσικού νταβατζή. Σε μία εποχή νταβατζήδων το να έχεις παραπάνω προσόντα είναι πιο ανταγωνιστικό.

Είναι η ιδέα του δεν έχω παράγει ποτέ ούτε το πιο ευτελές πράμα και ωστόσο έχω ένα τεράστιο πλούτο. Είναι η ιδέα του ιδανικού επαγγέλματος. Πουλάω φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες.

Είναι η ίδια η ιδέα στην προσπάθεια της να συναντήσει την ιδέα.

Ο Χριστόδουλος δεν θα πεθάνει ποτέ. Θα ζει για πάντα σε αυτό τον κόσμο.

Θα πεθάνει μόνο μαζί με αυτό τον κόσμο. Και ως τότε δεν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ανυποφόρος με ή χωρίς τον Χριστόδουλο.

Καλά, εντάξει. Η ηλιθιότητα και η αθλιότητα σε αυτόν εδώ τον τόπο ζει και βασιλεύει. Νέος εθνικός κίνδυνος προ των πυλών: Το βιβλίο της Ιστορίας της Γ Λυκείου γράφει κάπου Μακεδονία σε έναν περίεργο χάρτη. Και αν είναι δυνατόν να υπήρξε ποτέ αυτό το μέρος;;;!!! Όχι βέβαια. Η είδηση είναι φυσικά αυτή εδώ και εδώ. 'Νταξει η μαλακία των πασόκων είναι ανυπέρβλητη έτσι και αλλιώς. Αλλά έλεος πια με αυτό το θέμα.

Μιλάμε για γαμημένα ιστορικά γεγονότα και για γαμημένη κοινή λογική.

Ιστορικό γεγονός νούμερο ένα. Η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας μετά τους Βαλκανικούς πολέμου χωρίστηκε στα 3 (τρία) ένα κομμάτι πήρε το ελληνικό κράτος, ένα η Βουλγαρία και ένα οι βόρειοι γείτονες μας. Μακεδονία έχουν και οι μεν και οι δε και "εμείς". Κατα παράδοξο τρόπο το κράτος στα βόρεια μας το μεγαλύτερο μέρος του έδαφός του καλύπτεται από το γεωγεραφικό χώρο της Μακεδονίας. Πως στο διάολο θα ονομαστούν οι άνθρωποι; Ιάπωνες;

Κοινή λογική νούμερο ένα. Επί 50 χρόνια το κράτος της Μακεδονίας ονομαζόταν στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας Μακεδονία. Επί 50 χρόνια κανείς δεν είχε κανένα πρόβλημα με αυτό. Και ξαφνικά το 92 μας προέκυψε το "τεράστιο θέμα" της ΠΓΔΜ και των Σκοπίων. Και καλά μας απειλούν και άλλες τέτοιες παπαριές.

Επ' ευκαιρία για να μην ξεχνιόμαστε το '92 παιζόταν στον ευρωπαικό και διεθνή διπλωματικό στίβο ένα τεράστιο αλισβερίσι πάνω στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και επίσης για να μην ξεχνιόμαστε το '90-'91 γινόταν ο χαμός στα εσωτερικά της χώρας (μαθητικά, ΕΑΣ κλπ). Στο εξωτερικό το χαρτί με το όνομα ήταν ένα καλό ατού στα χέρια του ελληνικού κράτους και στο εσωτερικό ήταν ένα ακόμα καλύτερο για την επίτευξη της κοινωνικής συναίνεσης. Είναι πολύ καλύτερα οι πιτσιρικάδες να κατεβαίνουν κατα χιλιάδες για το όνομα παρά να κάνουν καταλήψεις και να παίρνουν ναρκωτικά. (Και για να μην ξεχνιόμαστε μετά από την "κινητοποίηση" -αν δεν πήγαινες με το σχολείο, έπαιρνες απουσία (εγώ πήρα την απουσία μου και πήγα σπίτι μου)- το μαθητικό κίνημα χρειάστηκε 6 χρόνια να πάρει πάλι τα πάνω του.)

Κατά τα άλλα πια το θέμα είναι να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε. Κάποιος να υπάρχει να απειλεί την "εθνική μας ακεραιότητα". Οι Τούρκοι δεν είναι, οι κομμουνιστές είναι στη Βουλή, οι αναρχικοί είναι μόνο στα Εξάρχεια, ε ας ασχοληθούμε με τους Σκοπιανούς.

Το όλο θέμα είναι αναμφισβήτητα μία προεκλογική παπαριά του ΠΑΣΟΚ, που θέλει να δείξει ενδιαφέρον για τα "εθνικά" ζητήματα που είναι τόσο της μοδός λόγω Παπαθεμελήδηδων και Καρατζαφέρηδων μπας και φάει κάνα ψήφο από κει.

Τα πράγματα είναι απλά: Από τη στιγμή που έχουν οι Έλληνες δικαιώμα να λέγονται Έλληνες έχουν και οι Μακεδόνες δικαίωμα να λέγονται Μακεδονές. Οι αστοί τα λένε αυτά, όχι εγώ.

...Εμείς όμως θα επιμείνουμε.

Κανενά κράτος στη Βαλκανική κανένα κράτος σ' ολόκληρη τη γη.

Εδώ και αρκετό καιρό ανάλωσα τις μικρές μου θεωρητικές δυνάμεις σε δύο διαλόγους στο ιστολόγιο (sic!). Από εκείνους τους διαλόγους μεταφέρω εδώ ενα σχόλιο μου που νομίζω ότι μπορεί να σταθεί και μόνο του. Οι δύο διάλογοι είναι εδώ και εδώ. Επίσης όποιος θέλει μπορεί να δει και εδώ μία ακόμα πιο αναλυτική τοποθέτηση επί αυτών αλλά και άλλων ζητημάτων.

Τα ζητήματα γύρω από το έθνος για μένα είναι εξαιρετικά απλά. Μπορείτε να με αποκαλέσετε ότι θέλετε. Από μαλάκα μέχρι πράκτορα του ιμπεριαλισμού.

Όποιος έχει καταφέρει να κάνει πέρα τα 1456344 πέπλα της ιδεολογίας που σκεπάζουν αυτό το θέμα πιθανά να βλέπει το ζήτημα με την ίδια απλότητα που το βλέπω και εγώ.

1. Έχω μία κοινωνική, οικονομική και πολιτική θέση σε ένα συγκεκριμένο εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα. Με εκμεταλλεύονται και κυριαρχούν πάνω μου. Ποιοι; Αφεντικά και διευθυντές. Το κράτος και οι μηχανισμοί του.

2. Από αυτό απορρέουν μία σειρά συμπερασμάτων. α. Ο εχθρός μου είναι ΟΛΑ τα αφεντικά αυτού του κόσμου. β. Σύμμαχοι μου με την έννοια ότι έχουν τα ίδια συμφέροντα με εμένα είναι οι εκμεταλλευόμενοι και οι κυριαρχούμενοι ΟΛΟΥ του κόσμου. γ. Καμία κοινωνική πολιτική και οικονομική θέση ωστόσο δεν είναι ικανή απο μόνη της να εξασφαλίσουν αυτή τη συμμαχία. Και οι μπάτσοι παιδιά του λαού είναι. Αυτό δεν τους κάνει συμμάχους μου γιατί έχουν ΕΠΙΛΕΞΕΙ να πράξουν διαφορετικά.

3. Η εθνική ιδεολογία τα τελευταία 100 χρόνια είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΧΘΡΙΚΗ για κάθε απελευθερωτικό πρόταγμα. Το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να πείσει τους εκμεταλλευόμενους να σφαχτούν για τα αφεντικά τους.

4. Εγώ δεν ξεχνάω και δεν πρόκειται να ξεχάσω 30 χρόνια εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να δώσω τη ζωή μου αμα λάχει για να συνεχίσει το κέθε αφεντικό και ο κάθε διευθυντής να με εκμεταλλεύται.

5. Ο ηττημένος αντιμπεριαλισμός με σαφή καταγωγή από τον λενινισμό, που ψάχνει να βρει αδύναμους κρίκους στην καπιταλιστική κυριαρχία έχει σήμερα καταντήσει ένα ηλίθιο αστείο. Όποιος θέλει να αναζητήσει αιτίες αυτής της νεότευκτης ιδεολογίας ας τις αναζητήσει εκεί. Δεν είναι καθόλου περίεργο όπου από την ίδια πολιτική μήτρα αυτή του αυτόνομου λενινισμού της δεκαετίας του '80 (η παλιά Ρήξη) προέρχονται δύο εντελώς διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις.
Μία που λέει "έλληνας σημαίνει δολοφόνος" και μία άλλη που λέει "έλληνας σημαίνει αντίσταση στον ιμπεριαλισμό". Και οι δύο απόψεις χρησιμοποιούν τον ίδιο τύπο για να ερμηνεύσουν την σημερινή κατάσταση. Ψάχνουν να βρούν αδύναμους κρίκους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Αυτό που ήταν λάθος το 1910 100 χρόνια μετά είναι μαλακία.

6. Επανειλλημένως έχουν κατηγορήσει τους/τις συντρόφους-ισσες και εμένα ότι αυτά που λέμε είναι "ουτοπικά" μη "πραγματοποιήσιμα" δεν "δεν έχουν κανένα νόημα στις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες" και άλλα ωραία. Πρώτον, τίποτα δεν είναι εφικτό από τη στιγμή που κανένας δεν θέλει να το κάνει (και άρα προσπαθείς να πείσεις τους ανθρώπους να το κάνουν...) και δεύτερον επειδή έχω ακόμη καθρέφτη στο σπίτι μου θέλω αφού έχω βουρτσίσει τα δόντια μου να κοιτάω και να βλέπω κάποιον που δεν υποστηρίζει σφαγές και πολέμους στο όνομα των αφεντικών μικρών ή μεγάλων αντιιμπεριαλιστικών ή όχι.

7. Οι κινήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν πάντα ενιαίες και όσο προχωράει η καπιταλιστική κυριαρχία ολένα και πιο ενιαιές θα γίνονται (π.χ. οι επαναστάσεις μετά το 1917 και η παγκόσμια αναταραχή του '60). Αυτό είναι το μικρό κομμάτι που αφορά τις αντικειμενικές συνθηκες. ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και οι υποκειμενικές συνθήκες, δηλ. η δράση των πολιτικών υποκειμένων. Αυτό θα φέρει η όχι την κοινωνική αλλαγή.

8. Τακτικός μου στόχος αυτή την στιγμή δεν είναι η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση ΦΥΣΙΚΑ. Τακτικός μου στόχος είναι να ξανακάνω (όχι μόνος μου φυσικά, ευτυχώς είμαστε αρκετοί διατεθιμένοι σε αυτό) το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης επίκαιρο.

9. Ως εκ τούτου το κάλεσμα να ενωθώ μαζί με τα αφεντικά μου για να μην γίνει η χώρα "μου" προτεκτοράτο, όταν διατυπώνεται με αριστερά επιχειρήματα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της ΠΑΝΤΕΛΟΥΣ ΗΤΤΑΣ και ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ μιας θεωρίας που κάποτε έλεγε ότι ήταν επαναστατική. ΗΤΤΑ γιατί αδυνατεί να δει τους καινουριους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται σήμερα και χρεωκοπία γιατί ανατρέχει στο καταφύγιο της ιδεολογίας. Προκειμένου να ερμηνεύσει η ιδεολογία αυτό που δεν μπορεί η πραγματικότητα.

10. Λυπάμαι, άλλα όπως είναι πολύ φυσικό όλα τα παραπάνω δεν σηκώνουν συζήτηση. Αποτελούν το οντολογικό συστατικό μίας πολιτικής θεωρίας και πράξης. Ως εκ τούτου μόνο πόλεμος μπορεί να υπάρξει.

Η ιστορία δεν είναι βιβλίο, έτσι και αλλιώς. Και δεν μπορεί αυτό να αλλάξει. Η ιστορία δεν είναι Η ιστορία. Είναι ΟΙ ιστορίες, πολλές και διάφορες. Άλλη η ιστορία των εκμεταλλευόμενων άλλη των εκμεταλλευτών. Εν προκειμένω τώρα, η ιστορία που διδασκόμαστε στην εκπαίδευση δεν είναι παρά η ιστορία των εκμεταλλευτών αυτού του τόπου. Ως εκ τούτου, κάθε σοβαρός άνθρωπος που αντιλαμβάνεται εχθρικά τον εαυτό του απέναντι σε αυτό τον κόσμο, οφείλει να αντιληφθεί συνολικά εχθρικά αυτό τον κόσμο, και ειδικά το σύστημα διδασκαλίας (...και τη διδασκαλία του συστήματος...).

Εδώ και κάμποσους μήνες ένα σωρό εθνικιστές και πατριώτες όλων των αποχρώσεων (σκούρο σκατουλί, κανονικό σκατουλί, σκούρο σκατουλί), μας ζάλισαν για τις "ανακρίβειες" ή μη του βιβλίου της ιστορίας της Στ' Δημοτικού.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να αντιπαρατεθώ με κάποια από τα επιχειρήματα. Είμαι από άλλο πλανήτη. Ούτε καν η πλειοψηφία της αριστεράς μπήκε σε μία τέτοια διαδικασία και πολύ καλά έκανε φυσικά. Όλοι αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι άλλο και για τα αφεντικά, και για τη σοσιαλδημοκρατία και για τους φοιτητές. (Άλλο για τον καθένα φυσικά, αλλά σε ένα κοινό επίπεδο).

Εδώ εγώ θέλω να επισημάνω μία πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που λέει ότι τα 12χρονα χεστήκανε για το τι γράφει ή δεν γράφει το βιβλίο της ιστορίας τους. Ότι και να έγραφε (ακόμα και την πιο ριζοσπαστική πολιτική άποψη), πάλι στο βρόντο θα πήγαινε και πολυ καλά θα έκανε. Οι 12χρονοι-ες έχουν αλλού το μυαλό τους και πολύ καλά κάνουν. Έχουν το μυαλό τους στο παιχνίδι και στον εαυτό τους που σιγά σιγά ετοιμάζεται να μπει στην εφηβεία αν δεν έχει ήδη μπει. Έχουν το μυαλό τους στους κανόνες και στις νόρμες στις οποίες οι "μεγάλοι" προσπαθούν να τους βάλουν. Προσπαθούν ακόμα να την παλέψουν μέσα στην μέγγενη της κοινωνικοποίησης. Είμαι 30 χρονών και δεν θυμάμαι καν τι θέμα είχε η ιστορία της Στ'. Για την ακρίβεια η μόνη ιστορία που θυμάμαι είναι αυτή που έπρεπε να μάθω απ' έξω, για να δώσω πανελλήνιες.

Κλείνοντας η όλη υπόθεση με το βιβλίο μόνο τον γέλωτα μπορεί να προκαλέσει για αυτούς τους πικραμένους που τρέχουν το "θέμα" (και ειδικότερα κάτι αριτερούς). Μιας και η πρεμούρα που τους έχει πιάσει φανερώνει αυτό που είναι στην πραγματικότητα η ΙΣΤΟΡΙΑ τους. Η Ιστορία τους είναι η ιστορία ενός κράτους και της κυρίαρχης τάξης του. Η Ιστορία τους είναι η Ιστορία της καταπίεστικής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η Ιστορία τους εξαρτάται από το τι διδάσκονται τα 10χρονα παιδάκια. Η Ιστορία τους είναι η κυρίαρχη ιδεολογία. Εξαρτούν δε τόσο πολύ την εθνική τους ταυτότητα (που υποτίθεται κατα τ' άλλα ότι είναι κάτι "φυσικό", "λογικό" και "αυταπόδεικτο") από 10-20 αράδες ενός βιβλίου για πιτσιρίκια.

Αλλά όλοι αυτοί δεν αποδεικνύουν τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ξέρουμε ήδη, για το πως φτιάχνοται οι "εθνικές ταυτότητες".

Και τώρα που η Μαριέττα τους έκανε το χατήρι μπορούν να κάθονται στα γόνατα της και να βλέπουν μαζί τις ηρωικές φιγουρές των ΜΑΤ να πλακώνουν στο ξύλο κόσμο.

Μην ανυσυχείτε το χρέος προς την πατρίδα εξετελέσθη. Και η πατρίδα σας το αναγνωρίζει. Στο ευγενικό πρόσωπο της κας Μαριέττας Γιαννάκου...



Στην φωτογραφία από πάνω βλέπουμε την καθημερινή ζωή σε έναν "Παρθενώνα του ελληνικού πολιτισμού" (κοινώς εξορία...). Όπως μπορείτε να δείτε το έργο που είχαν αναλάβει ήταν μεγαλεπίβολο, έφτιαχναν ψηφιδωτά του Βασιλέα Παύλου. Λέτε εμείς να είμαστε πιο τυχεροί και να φτιάχνουμε ψηφιδωτά με τη φάτσα του Καραμπελιά;

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από έναν σύντροφο και μοιράστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου του Α. Γαβριηλίδη "Η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού" που έγινε στο Αυτόνομο Στέκι.

H παρατεταμένη σιωπή, όπου δεν πήρε τη μορφή της επιτίμησης ή ακόμα και της πιο καταφανούς διαστρέβλωσης, με την οποία το τίμησαν εδώ και λίγους μήνες μετά την έκδοσή του τόσο ο αστικός τύπος όσο και η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, αποτέλεσαν αναμφισβήτητα από τα γεγονότα εκείνα που σημάδεψαν την εμφάνισή του. Πρόκειται για το βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη με τίτλο Η Αθεράπευτη Νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού, που κυκλοφόρησε λίγο μετά από τη γνωστή διαμάχη του Μ. Θεοδωράκη με τον Ε. Αρανίτση γύρω από το επίμαχο θέμα, τον Μάιο του 2006. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είχε γίνει αλλιώς. Εξίσου όμως δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο, μιας και αποδεικνύει περίτρανα την ανυπαρξία πολιτικού διαλόγου σε αυτή τη χώρα, πως η όλη συζήτηση που διεξήχθη για αυτό στο αθηναϊκό Indymedia, όπου δεν αφορούσε απλούς αφορισμούς για τον συγγραφέα του, είχε να κάνει με την πιο εξόφθαλμη διαστρέβλωση σχετικά το περιεχόμενο του βιβλίου και του ζητήματος που αυτό θέτει: αυτό της σχέσης της ελληνικής αριστεράς με το έθνος.

Έχοντας στο νου μου όλα αυτά, θεωρώ τη συζήτηση που γίνεται εδώ απόψε ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο γιατί επιτέλους ανοίγει ένα ζήτημα ταμπού σαν αυτό, αλλά και γιατί η συζήτηση αυτή το κάνει με ρητό σκοπό να πάρει πολιτική θέση απέναντι στο ζήτημα. Θεωρώ δε εξίσου σημαντικό -και έχει μια σημασία να το τονίσω- το χώρο που επιλέχθηκε να γίνει η κουβέντα, δηλαδή έναν αδιαμεσολάβητο και ανοικτό πολιτικό χώρο σαν αυτό που βρισκόμαστε. Για το λόγο αυτό αποφάσισα, έπειτα και από πρόσκληση του ίδιου του συγγραφέα για την οποία τον ευχαριστώ θερμά, να συμμετάσχω απόψε στη συζήτηση αυτή ώστε να αναδείξω την πολιτική σημασία του βιβλίου και να συζητήσουμε από κοινού την επιχειρηματολογία πάνω στην οποία αυτό έχει οικοδομηθεί. Όχι για το καλό της συζήτησης και του διαλόγου αυτού καθεαυτού, γενικά και αόριστα σε ένα υπερβατικό επίπεδο, αλλά για να προχωρήσουμε μπροστά την κριτική μας και να διευρύνουμε τη δράση μας ως υποκείμενα του αγώνα, ως πολιτικά υποκείμενα. Με την έννοια αυτή, και μιλώντας ως υποκείμενο που μέσα από την ίδια του την πράξη έχει πάρει ρητά θέση κατά του εθνικισμού, θα προσπαθήσω εδώ να συζητήσω κριτικά το βιβλίο θέτοντας ερωτήματα και διατυπώνοντας μια σειρά από απορίες που μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντάς το. Στο σύντομο αυτό κειμενάκι, ασχολήθηκα μονάχα με ό,τι μου προξένησε μεγαλύτερη εντύπωση και θεώρησα πιο κεντρικό στο βιβλίο και αναγκαστικά άφησα διάφορα ενδιαφέροντα ζητήματα που σίγουρα θα άξιζαν εκτενέστερης ανάλυσης. Το βιβλίο άλλωστε είναι πολύ πλούσιο και σε προκαλεί να το συζητάς ατελείωτα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, επειδή διατυπώνω και κριτικά τις απόψεις μου και καταθέτω τη θέση μου, αν καταφέρω από την πλευρά μου να συμβάλλω κι εγώ με τις ερωτήσεις μου στο διάλογο και μέσα από αυτές να τον διευρύνω, τότε πιστεύω πως το κειμενάκι αυτό θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό του.

Λοιπόν, θα προσπαθήσω να πιάσω το ζήτημα από την αρχή, από εκεί που ο συγγραφέας θέτει τη κεντρική στόχευση της εργασίας του και ορίζει τα μέσα προκειμένου να πετύχει τη στόχευση αυτή. Θα εξετάσω έτσι τις κεντρικές του παραδοχές και τα αξιώματα πάνω στα οποία έχει οικοδομηθεί η όλη του επιχειρηματολογία και στη συνέχεια θα αναλύσω, εν τάχει, τα συμπεράσματα στα οποία οδηγείται με βάση τις παραδοχές αυτές. Τέλος, σε ένα τρίτο επίπεδο θα συζητήσουμε τη θέση που παίρνει πάνω στο ζήτημα που έχει θέσει.

Λοιπόν, όπως ο ίδιος ρητά αναφέρει το αντικείμενο του βιβλίου του είναι «η θυματοποίηση, δηλαδή το ερώτημα πώς και γιατί ένα υποκείμενο καταλήγει να οργανώσει την ύπαρξή του γύρω από την απώλεια και τη λύπη» (σ.16). Και μάλιστα, πιο ειδικά και συγκεκριμένα, η ίδια η «μαζοχιστική εμμονή στο παράπονο και στη λύπη όσον αφορά την περίπτωση» εκείνου που αποκαλεί «ελληνικό ριζοσπαστικό πατριωτισμό» (σ.16). Μια πρώτη παρατήρηση στο σημείο αυτό έχει να κάνει με το ίδιο το ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας και το οποίο αποτελεί αντικείμενο έρευνας του βιβλίου του. Ως γνωστών, ο τρόπος με τον οποίο θέτουμε ένα ερώτημα προδιαγράφει, έως ένα σημαντικό βαθμό, την απάντηση που θα δώσουμε στο ερώτημα που θέσαμε. Λοιπόν, όπως αντιλαμβάνομαι το ζήτημα, στο σημείο αυτό τα πράγματα έχουν ως εξής: ο συγγραφέας ξεκινά κάπως ανάποδα. Από ότι φαίνεται έχει έτοιμη ήδη μια απάντηση και έπειτα φτιάχνει την ερώτηση. Συγκεκριμένα δηλαδή, ο συγγραφέας ήδη από την αρχή φαίνεται πως έχει αποφασίσει πως η Αριστερά πάσχει ήδη από το σύνδρομο της «θυματοποίησης» και μάλιστα προχωράει ακόμα περισσότερο διατυπώνοντας μια απόφανση: πως αυτή η θυματοποίηση αποτελεί μια «μαζοχιστική εμμονή» της.

Εδώ βέβαια πριν καν ακόμα καταλήξει στην απάντησή του ο συγγραφέας έχει ήδη προϋποθέσει πως η Αριστερά είναι ένα ανθρώπινο υποκείμενο με ψυχική υπόσταση όπως ακριβώς και οι κανονικοί άνθρωποι. Όπως αναφέρει «[η] αριστερά δεν είναι κράτος εν κράτει μέσα στην ελληνική κοινωνία∙ ακόμη περισσότερο, τα ανθρώπινα υποκείμενα τείνουν να συγκροτούνται συχνά μέσα από την μίμηση ή την ταύτιση με άλλα, ακόμα και όταν αυτά είναι αντίπαλα» (σ.15). Στο σημείο αυτό υπάρχει ένας υπαινικτικός παραλληλισμός του τρόπου με τον οποίο κατασκευάζουν την ταυτότητά τους τα ανθρώπινα υποκείμενα με τον τρόπο που την κατασκεύασε η Αριστερά. Και για το λόγο αυτό και ο συγγραφέας θα αναλάβει να εξετάσει όλο αυτό το «πολύπλοκο παιχνίδι υβριδισμού και ανταλλαγής των ταυτοτήτων ή μάλλον των ταυτίσεων […]» (σ.15). Δε θα μπω εδώ στην τεραστία φιλολογία για το πώς συγκροτεί ένα υποκείμενο την ταυτότητά του -που εξάλλου να θυμίσω πως αυτό το «παιχνίδι αυτό των ταυτίσεων» και ο «υβριδισμός» αποτελεί μια μόνο (και αρκετά μερική είναι αλήθεια) απάντηση πάνω στο τεράστιο στο ζήτημα των ταυτοτήτων. Απλώς και μόνον ας συγκρατήσουμε στο σημείο αυτό πως η Αριστερά παραλληλίζεται με υποκείμενο με ψυχική διάσταση. Παραλληλισμός ο οποίος λαμβάνεται στις πιο ακραίες του συνέπειες: η Αριστερά αποτελεί υποκείμενο με ψυχική διάσταση και μάλιστα πως όλες οι επιμέρους τάσεις της Αριστεράς συγκροτούν ένα ενιαίο υποκείμενο (σ.16).

Για να στηρίξει, δε, τη θέση του αυτή ο συγγραφέας θα ψάξει να αναζητήσει το ποια είναι η άποψη που έχει η Αριστερά για τον εαυτό της μέσα από τον ίδιο το λόγο που εκφέρει. Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας είναι σαφής: «[…] εκκινώ από την υπόθεση ότι όλα αυτά τα στοιχεία συγκροτούν έναν λεκτικό σχηματισμό και ότι για την υλιστική κατανόηση αυτού του σχηματισμού, είναι θεμιτό και χρήσιμο να καταφύγουμε στη συμπτωματολογική ανάγνωση και να αξιοποιήσουμε κάποια θεωρητικά εργαλεία από την ψυχανάλυση» (σ.17). Η πρακτική αυτή επιτρέπει την καλύτερη συγκέντρωση ενός ογκώδους και ετερογενούς υλικού ώστε να υποβληθεί αργότερα σε συμπτωματολογική ανάγνωση. Οι λόγοι, δε, που παρατίθενται εκτενώς στο βιβλίο αποτελούν ένας είδος οδηγού που κατευθύνουν τον συγγραφέα στη διατύπωση μιας διάγνωσης, μια μορφή τροχιοδεικτικού βλήματος δηλαδή που οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά μιας παθογένειας: της μαζοχιστικής εμμονής της ίδιας Αριστεράς στην περιγραφή του εαυτού της ως ακόμα ενός θύματος στο οποίο όλοι οφείλουν σεβασμό. Ένα μάλιστα ερώτημα που μου τέθηκε είναι αν και κατά πόσο η ίδια η τάση της Αριστεράς να παρουσιάζει τον εαυτό της ως θύμα αποτελεί ψυχική της αρρώστια ή αν (και θα επανέλθω) αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική της επιλογή στην οποία προσφεύγει προκειμένου να εξυπηρετήσει τα άμεσα συμφέροντά της.

Πάντως, από τα λίγα αυτά προκαταρκτικά γίνεται φανερό πως εγείρονται διάφορα ερωτήματα γύρω από την ίδια την επιλογή της χρήσης των ψυχαναλυτικών εργαλείων πάνω σε πολιτικά ζητήματα. Ασφαλώς το ενδιαφέρον εδώ είναι πως ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά τις ανεπάρκειες και τα προβλήματα των εργαλείων αυτών. Για αυτό και παραπέμπει αλλού προκειμένου να δικαιολογήσει την ενέργειά του: «[…] [Π]ρόκειται για μια σχέση που προϋποθέτει τον κοινωνικό δεσμό του λόγου –όπως ακριβώς και το σύμπτωμα δεν είναι καθόλου άσχετο με τη δυσφορία στο πολιτισμό. Επιπλέον, η ίδια η αναλυτική σχέση, με τη σειρά της, παράγει μια γνώση και μια θεωρία με σημαντικές κοινωνικοπολιτικές συνέπειες». Και «[…] [τ]α περάσματα επομένως ανάμεσα στο ψυχικό και το κοινωνικό είναι ίσως ευκολότερα απ’ όσο συνήθως νομίζουμε». Μέσα από τον «κοινωνικό δεσμό του λόγου» που κρατά ανοιχτές τις γέφυρες μεταξύ πολιτικής και ψυχανάλυσης θα χρησιμοποιηθούν οι «λεκτικοί σχηματισμοί» δανεισμένοι από το φουκωϊκό μεταδομισμό. Νομίζω εδώ πως υπάρχει ένα επιστημολογικό ζήτημα που βρίσκεται ιστορικά στη βάση συγκρότησης τόσο του ψυχαναλυτικού λόγου όσο και δομισμού που, περιγραφικά μιλώντας, αφορά την ανάλυση μιας κατάστασης μέσα από την αναζήτηση κάποιων ενδείξεων, κάποιων κρυφών σημείων, κάποιου ίχνους ή ακόμα και νήματος που συνδέει μια σειρά από αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία (ίσως πάλι -δεν είμαι σίγουρος- αυτό να σχετίζεται ευρύτερα και με αυτό που έχει ονομαστεί ως philosophie du soupçon αν και δε χρειάζεται τώρα να ασχοληθούμε εδώ). Μιας, δε, και ο συγγραφέας αναφέρεται εδώ στην ψυχανάλυση, έχει σημασία πως ο Φρόυντ στηρίχτηκε ακριβώς στο επιστημολογικό μοντέλο αυτό προκειμένου να εδραιώσει με επιστημονικό τρόπο τον ψυχαναλυτικό λόγο. Ο γνωστός ιταλός ιστορικός της «μικρο-ιστορίας», Κάρλο Γκίνζμπουργκ σε ένα άρθρο του (« Signes, traces, pistes. Racines d’un paradigme de l’indice », Le Débat, Novembre 1980, pp. 3-44) δείχνει πως ο Φρόυντ εμπνεόμενος την τέχνη πήρε την ιδέα της αναζήτησης της αλήθειας για μια ψυχική ασθένεια μέσα από επιμέρους ενδείξεις που χρησίμευαν ως δηλωτικά μιας ασθένειας. Πρόκειται για το paradigme de l’indice ή τη «σημειοτική ιατρική» που επιτρέπει την διατύπωση μιας διάγνωσης πάνω σε ασθένειες που ξεφεύγουν από την επιφανειακή παρατήρηση. Μοντέλο που από τις αρχές του 20ου αιώνα άρχισε να κυριαρχεί στις ανθρωπιστικές επιστήμες και το οποίο βασίζονταν κατά βάση στη σημειοτική. Σημασία τώρα για εμάς εδώ έχει πως το μοντέλο αυτό έχει μια πολύ συγκεκριμένη συλλογιστική στη δημιουργία αιτιωδών σχέσεων μεταξύ αυτών των επιμέρους ενδείξεων προκειμένου να διατυπωθούν γενικά συμπεράσματα.

Δε θα επεκταθώ τώρα στο ζήτημα αυτό. Το αναφέρω μονάχα στα γρήγορα πρώτων για να πω πως τα ψυχαναλυτικά εργαλεία δεν είναι ουδέτερα, αλλά είναι φορείς αξιών και δεύτερον πως τα εργαλεία αυτά υποτίθεται επιτρέπουν σε όποιον ξέρει να τα χειρίζεται να κάνει διαγνώσεις σχετικά όχι με αυτό που λέει κάποιος, αλλά με αυτό που υπονοούν αυτά που θέλει να πει. Δεν ξέρω κατά πόσο λειτουργεί το μοντέλο αυτό στην ψυχαναλυτική πρακτική, αν και από ότι άκουσα έχει υποβληθεί εδώ και αρκετό καιρό σε κριτική, ωστόσο υπάρχει ένα ζήτημα όσον αφορά την πολιτική ανάλυση. Αν κάτι δηλαδή μου έκανε εντύπωση, όταν σε διάφορες περιπτώσεις αναλύονται δηλώσεις και κείμενα διάφορων «ταγών του Έθνους», είναι πως ο συγγραφέας (ειδικά στο σημείο που ασχολείται με τον Θεοδωράκη) ερμηνεύει σημεία από λόγους στους οποίους μας εξηγεί όχι τι έχει πει ο συγκεκριμένος «ταγός», αλλά τι ήθελε να πει σε ένα δεύτερο επίπεδο με όσα ρητά δηλώνει… Νομίζω, λοιπόν, πως εκείνο που επιτρέπει να πει κάποιος ότι μπορώ να αναλύσω καλύτερα από εσένα τον ίδιο αυτά που λες έχει να κάνει με τον επιστημονικό αυτό μοντέλο που περιέγραψα και τις αιτιώδεις αλληλουχίες που ψάχνει να δημιουργήσει. Γιατί κανείς δεν αμφιβάλλει και στην ουσία ούτε και διαφωνώ με τη συντριπτική επιχειρηματολογία που αναπτύσσει ο συγγραφέας αποδεικνύοντας πόσο εθνικιστικός, σεξιστικός, αιμοδιψής και μοιρολατρικός είναι ο λόγος των εθνικιστών. Αν όμως υποστηρίζω πως τα εργαλεία που χρησιμοποιεί δεν είναι ουδέτερα είναι γιατί μέσα από αυτά τους εμφανίζει σαν να είναι παθητικοί δέκτες όσων λένε, σα να βρίσκονται χαμένοι μέσα στις αναπαραστάσεις και τα ιδεολογικά τους σχήματα, σα να μιλιούνται μέσα από την ίδια τους τη γλώσσα, σαν τελικά να πάσχουν από κάτι.

Θεωρώ δε πως σε κάποια σημεία, όπως στην ανάλυση για το διάλογο στο Indymedia, πως αυτά οδηγούν αποπροσανατολιστικά για την επιχειρηματολογία που θέλει να στηρίξει ο συγγραφέας. Έτσι, όσα άκρως εθνικιστικά υποστηρίζει ο χρήστης «G…», ο συγγραφέας τα θεωρεί πως ανάγονται «μάλλον στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής παρά της πολιτικής». (σ. 97). Και εύλογα θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς πως αν ίσχυε κάτι τέτοιο τότε γιατί να ασχολούμαστε με έναν «ψυχοπαθή» με παράξενες απόψεις… Τι γίνεται όμως τώρα που είναι τόσοι πολλοί αυτοί με τις παράξενες εθνικιστικές απόψεις και όσοι έχουμε πάρει θέση ρητά κατά των εθνικισμών είμαστε η μειοψηφία; Μήπως ότι όλοι αυτοί πάσχουν και εμείς όχι; Ήδη μάλλον το να κατηγορεί κανείς (πράγμα που ουκ ολίγες φορές έχει γίνει στα media) πως οι απόψεις του έχουν κάτι το παθολογικό (πέρα από το ότι υπονοούμε ότι οι δικές μας σφύζουν «υγείας» -που και προσοχή εδώ μιλάμε για μοντέλα κοινωνίας…) είναι σα να προσπαθούμε να τον υποβιβάσουμε ώστε να αποδείξουμε πως οι απόψεις του δεν έχουν το κύρος που έχουν οι δικές μας ώστε να είναι σε θέση να τους αντιπαρατεθούμε… Ή μήπως το ταξικό μίσος που οφείλουμε σε κάθε μικρό ή μεγάλο αφεντικό, στον κάθε προϊστάμενο που μας εκμεταλλεύεται με τον χειρότερο τρόπο προκειμένου να μας ποδοπατήσει και να ανέλθει στην ιεραρχία είναι μια ατομική ψυχολογική κατάσταση ή μια απλή ασθένεια της ψυχής και του νου από την οποία μερικές ψυχαναλυτικές συνεδρίες θα μας απάλλασσαν. Μήπως δηλαδή αυτό σημαίνει πως πρόκειται, απλά και μόνο, για ένα ατομικό πρόβλημα του καθένα; Και αν είναι πολλοί αυτοί οι εκμεταλλευόμενοι με ταξικό μίσος τότε ο καθένας τους πάσχει από το δικό του ατομικό πρόβλημα; Πώς απαντά κανείς σε έναν πόλεμο που άλλοι του έχουν κηρύξει και που τον ζούμε κάθε μέρα;

Από την άλλη πάλι, τι θα συνέβαινε με όλους εμάς για παράδειγμα που αγωνιζόμαστε για την «κομμουνιστική», «αναρχική» ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τη κοινωνία φέρνοντας τη συζήτηση στο επίπεδο ψυχολογικών νευρώσεων και εμμονών; Μήπως πως αυτό είναι το μοναδικό «υγειές» μοντέλο κοινωνίας απέναντι στο «παθολογικό» εξουσιαστικό και καπιταλιστικό μοντέλο; Και αν είναι το μοναδικό τότε τι γίνεται με τις «υβριδικές» καταστάσεις όπως για παράδειγμα ο εθνικοσοσιαλισμός; Και τι σημαίνει αυτό το «υγιές» που συνεχώς υπονοείται;

Ένα άλλο επίσης ζήτημα που υπάρχει σχετικά με τη χρήση των ψυχαναλυτικών εργαλείων έχει να κάνει ακριβώς με τη μετάβαση από το ψυχικό στο κοινωνικό μέσω του κοινωνικού δεσμού του λόγου, όπως είδαμε. Γράφει ο Α. Γ.: «Ωστόσο, η ανταπόκριση του Θεοδωράκη, και εν συνεχεία της ελληνικής αριστεράς και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, προς το Άξιον Εστί, δεν ήταν αποτέλεσμα της λογικής συνοχής του σχήματος. Το αφηγηματικό σχήμα μπορεί να ήταν αντιιστορικό ή φαντασιωτικό, αλλά ως γνωστόν η πρακτική επιτυχία και αποτελεσματικότητα μιας παρανοϊκής ιδέας δεν είναι ευθέως ανάλογη με την αλήθεια της, αλλά μάλλον με την ψυχολογική ανάγκη του υποκειμένου» (σσ. 57-58). Εδώ η ελληνική Αριστερά και η ελληνική κοινωνία παρουσιάζονται ως ένα ενιαίο σώμα με ένα ιδιαίτερο βάθος, με μια ενιαία ψυχή, ένα δηλαδή συλλογικό ασυνείδητο στο οποίο μπορούμε να αναζητήσουμε όλα τα τραύματα της «παιδικής ηλικίας», δηλαδή του εμφυλίου πολέμου. Θεωρώ πως αναλύσεις τέτοιου είδους, που βρίθουν στο έργο του, αποτελούν συνέπεια των μεθοδολογικών επιλογών και των εργαλείων που χρησιμοποιεί ο συγγραφές, την ίδια στιγμή που γνωρίζει πολύ καλά πως οι συνειδήσεις των ανθρώπων έχουν μια δυναμική δεν είναι ενιαίες και αλλάζουν στο χρόνο και πως άλλωστε «οι εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία» όπως ο ίδιος γράφει παρακάτω, «είναι αποτέλεσμα και συμπύκνωση των αντιθέσεων και του συσχετισμού δυνάμεων που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της» (σσ. 85-86). Αυτή η τελευταία φράση σημαίνει πως υπήρξαν και κατά τον εμφύλιο ρωγμές στον κυρίαρχο αυτό εθνικιστικό λόγο που πρόσβαλλαν όχι μόνο το σχήμα της θυματοποίησης, αλλά πρότασσαν μια ανταγωνιστική οπτική προς την εθνικιστική. Αναφέρομαι στο διεθνισμό και τον επαναστατικό ντεφετισμό του Άγι Στίνα που κατά τον εμφύλιο ήρθε σε ευθεία ρήξη με κάθε είδους πατριωτική ιδεολογία. Η δράση και το πρόταγμα του Στίνα, όσο και το πόσο σημαντική υπήρξε η οργάνωση που δημιούργησε κατά τον εμφύλιο (και που δε θεωρώ τυχαίο πως μέσα από αυτήν αναδείχθηκαν μια σειρά από επαναστάτες, και δεν εννοώ μόνο τον Καστοριάδη) νομίζω είναι γνωστή. Αν το αναφέρω όμως είναι γιατί πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως οι ψυχαναλυτικές μεταφορές αποκρύπτουν τις συγκρούσεις και τις μάχες (σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο) που ιστορικά δόθηκαν για την επικράτηση αυτών που σήμερα έχουν γίνει κυρίαρχα και αδιαμφισβήτητα. Και όλοι γνωρίζουμε τι σήμαινε στα χρόνια του εμφυλίου το να υποστηρίζεις μια διεθνιστική οπτική και να αντιλαμβάνεσαι πως η εξουσία δεν είναι πράγμα, αλλά σχέση. Οι απίστευτοι διωγμοί και οι δολοφονίες των διεθνιστών στην ιστορία, η ήττα της ισπανικής επανάστασης, τι άλλο μαρτυρούν και τι σημαίνουν για εμάς σήμερα; Δε θα επεκταθώ άλλο στο σημείο αυτό, μιας και θεωρώ πως στην ουσία ο συγγραφέας σε άλλα σημεία στο έργο του διατηρεί μια ανταγωνιστική οπτική των πραγμάτων.

Ωστόσο, νομίζω πως από το να μπλέκαμε στους λαβυρίνθους αυτούς θα μπορούσαμε, ίσως, να βλέπαμε τη χρησιμοποίηση του εθνικισμού από την Αριστερά ως μια πολιτική της επιλογή. Επιλογής που ιστορικά η Αριστερά έκανε με ρητό σκοπό να καταλάβει την εξουσία στέλνοντας στο διάολο οποιαδήποτε απελευθερωτικό πρόταγμα έθετε σε αμφισβήτηση την αξίωσή της αυτή για εξουσία. Επιλογής άρα που είχε μια χρηστική αξία για την ίδια. Ας θυμηθούμε την απάντηση του Λένιν για τον τρόπο οργάνωσης του κόμματος. Όταν η Αριστερά κατά το 40 καλούσε τους εργάτες να πολεμήσουν με τον Μεταξά, ή όταν στον ελληνικό εμφύλιο κατέσφαζε οποιαδήποτε αντιπολίτευση εντός ή εκτός του κόμματος ή όταν στη Γαλλία στα τέλη του 40 βρίσκονταν στην εξουσία το Κ.Κ.Γ. και είχε καταφέρει να πνίξει, μέσα από τους μηχανισμούς της, σχεδόν ολοκληρωτικά τις εργατικές αντιδράσεις απέναντι στους νόμους που περνούσε, το έκανε αφενός για να καταφέρει να αναρριχηθεί στην εξουσία και αφετέρου για να αποδείξει στην αστική τάξη ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί τα συμφέροντα που αυτή της είχε αναθέσει. Εκείνο λοιπόν που έχει σημασία είναι να δούμε πώς έδρασε η Αριστερά μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές πραγματικότητες και πως στην ιστορία ο εθνικιστικός λόγος την εξυπηρέτησε περίφημα στο στόχο που είχε για κατάληψη της εξουσίας. Και ασφαλώς ας έχουμε υπόψη μας και το γεγονός πως όταν οι εθνικοί «ταγοί» υπερασπίζονται την πατρίδα τους και το λαό τους και προβαίνουν μάλιστα στους πιο ανιστορικούς και παραπλανητικούς ισχυρισμούς για αυτούς, το κάνουν για να προασπίσουν και τη θέση (με τα προνόμια και τις απολαβές που αυτή συνεπάγεται) μέσα στην ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας. Το ότι η υπεράσπιση τώρα αυτή δεν αφορά μόνο τη θέση τους, αλλά και τη διαιώνιση μιας κατάστασης που τους εξασφαλίζει τη θέση αυτή (δηλαδή απόκρυψη των ταξικών και κοινωνικών διαιρέσεων στο όνομα της εθνικής ενότητας) αυτό είναι κάτι το οποίο αποδεικνύεται και από την αποδοχή που έχουν στους κόλπους του καθεστώτος που επικρίνουν (βλ. Αλτουσέρ). Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, όταν η Αριστερά προσπαθεί να κρύψει την επεκτατικότητα του ελληνικού κεφαλαίου και μυωπικά επικεντρώνεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όταν προσπαθεί να εμφανίσει έναν πόλεμο ως εθνικό ή θρησκευτικό και να αποκρύψει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά αυτόν τον πόλεμο, όταν σιωπά για την ταξικό πόλεμο που διχάζει βαθιά αυτήν την κοινωνία δεν το κάνει επειδή κινητοποιεί κάποιο «μηχανισμό προβλητικής ταύτισης» (σ. 207) όπως αναφέρεται σε κάποιο σημείο, αλλά γιατί έχει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα που απορρέουν από την προνομιακή θέση που έχει μέσα στο σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης που σε επιφανειακό επίπεδο επικρίνει. Αν επισημαίνω και τονίζω το σημείο είναι γιατί θεωρώ πως παραγνωρίζεται στο βιβλίο σχεδόν ολοκληρωτικά και πως θάβεται κάτω από μια σειρά ψυχολογίζοντα επιχειρήματα. Το κάνω επίσης γιατί δείχνει πως η Αριστερά δεν υπήρξε θύμα ούτε παθητικός δέκτης της εθνικιστικής ιδεολογίας, αλλά πως έπαιξε και παίζει ενεργητικό ρόλο στη διαιώνιση και της καθεστηκυίας τάξης και, κατά προέκταση, της ίδιας ως τέτοιας: αριστερή διαμεσολάβηση συμφερόντων.

Θα ήθελα όμως τώρα να επισημάνω ακόμα ένα λόγο για τον οποίο αναφέρθηκα στην αρχή στο επιστημολογικό αυτό μοντέλο. Το έκανα λοιπόν και για τον πρόσθετο λόγο πως αυτό προϋποθέτει κάποιους θεμελιώδεις διαχωρισμούς μεταξύ κάποιων ειδικών που κατέχουν την ανακλαστική γνώση και μπορούν να βρίσκουν λύσεις (στα πολιτικά) προβλήματα και των υπόλοιπων που δεν γνωρίζουν και για αυτό δεν πράττουν ανάλογα. Αυτό, παρά το γεγονός πως ο συγγραφέας έχει απορρίψει την ύπαρξη μιας από τα έξω συνείδησης την οποία κάποιοι ειδικοί πρέπει να φέρουν στις μάζες. Το να επεκτείνεις όμως το σχήμα γιατρός-ασθενής, θεραπευτής-αναλυόμενος στο πολιτικό επίπεδο είναι σα να πρεσβεύεις πως υπάρχει ένας θεμελιώδης διαχωρισμός μεταξύ θεωρίας και δράσης, μεταξύ θεωρητικών και αγωνιστών, αλλά και πολύ περισσότερο (καθαρός φροϋδισμός εδώ!) πως το ασυνείδητο μιας κατάστασης, ενός φαινομένου βρίσκεται και υπάρχει ήδη εκεί, έτοιμο και μορφοποιημένο και περιμένει τον ειδικό να έρθει να το αναλύσει… Δεν αμφιβάλλω ασφαλώς ούτε για την αναγκαιότητα να αναλύουμε και να υποβάλλουμε σε εξαντλητική κριτική κυρίαρχα μυθεύματα, ούτε όμως και σε καμιά περίπτωση θεωρώ πως η πρόθεση του συγγραφέα είναι αυτή. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το ερώτημα, για να το πω όσο ποιο απλά γίνεται, είναι ως τι καλούμαστε να θεραπεύσουμε την «αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού»; Και κάνω την ερώτηση αυτή γιατί θεωρώ δεδομένο πως η κομμουνιστική οπτική θα πρέπει να είναι και να παραμένει μια άλλη πρόταση, μια ανταγωνιστική οπωσδήποτε πρόταση, αλλά μια πρόταση και τίποτε παραπάνω. Εδώ ερχόμαστε αμέσως στο τρίτο ζήτημα που θέλω να θίξω.

Μπορώ να αφήσω στην άκρη τώρα για μια στιγμή την κριτική στις μεθοδολογικές επιλογές του συγγραφέα, από τη στιγμή άλλωστε που αποτελούν συνειδητές του επιλογές. Όπως διάβαζα όμως το βιβλίο μου δημιουργήθηκαν απορίες οι οποίες δεν περιορίζονται, όπως ο ίδιος λέει, μόνο στη νομιμότητα ενός ψυχαναλυτικού λόγου πάνω στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα (σ. 17), αλλά πως υπάρχουν και ευρύτερα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ίδια τη χρησιμοποίηση επιστημονίστικων μεθόδων πάνω σε μια πολιτική και ιστορική πραγματικότητα. Γιατί το ερώτημα που θα μπορούσε να θέσει κάποιος είναι γιατί και πώς μια επιστημονική ανάλυση μπορεί να θεωρηθεί ως βάση για την προάσπιση μιας πολιτικής θέσης. Κατά πόσο δηλαδή νομιμοποιείται όχι απλά και μόνο ο ψυχαναλυτικός λόγος για την ανάλυση ενός πολιτικοκοινωνικού φαινομένου, αλλά και ευρύτερα ένας επιστημονικός λόγος (με τις γνωστές αξιώσεις ουδετερότητας, αλλά και τους διαχωρισμούς που τον διακρίνουν) προκειμένου να τεκμηριώσει μια πολιτική θέση. Γιατί αν κάτι διαφοροποιεί το εν λόγω βιβλίο από την ακαδημαϊκή βιβλιογραφία πάνω στον εθνικισμό αυτό δεν είναι άλλο από την πολιτική θέση που παίρνει απέναντι στο ζήτημα. Ο συγγραφέας του δηλαδή δεν αρκείται ούτε σε μια απλή παράθεση αναφορών και πηγών, ούτε σε μια απλή αποδόμηση του κυρίαρχου εθνικιστικού λόγου, αλλά παίρνει σοβαρά και υπεύθυνα πολιτική θέση απέναντι στο θέμα υπερασπίζοντας ρητά το πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία. Όλη η κριτική που ασκείται στον εθνικισμό γίνεται με σκοπό την κατάργηση των εθνικιστικών διαιρέσεων και διαχωρισμών μέσα από μια κομμουνιστική οπτική. Αν άρα γίνεται λόγος για το αδιέξοδο του εθνικισμού αυτό δε γίνεται παρά για να καταδειχθεί πως αυτός δεν αποτελεί έναν αιώνιο και σιδερένιο νόμο της ιστορίας, αλλά πως υπάρχουν απαντήσεις και πως μάλιστα οι απαντήσεις αυτές είναι δίπλα μας και είναι εφικτές.

Το τελευταίο μέρος του βιβλίου έχει αφιερωθεί στη διατύπωση της πολιτικής θέσης του συγγραφέα και στην περιγραφή ενός αγώνα που τον θεωρεί κεφαλαιώδους σημασίας για το «παγκόσμιο κίνημα στον 21ο αιώνα» όπως μάλιστα λέει (σ. 290). Ο αγώνας αυτός στην ουσία παρουσιάζεται ως το αντι-παράδειγμα στον εθνικισμό, ως η απάντηση απέναντι στη θυματοποίηση, το μαζοχισμό και τις εμμονές της Αριστεράς. Επομένως γίνεται προφανές πως αποτελεί το υγιές παράδειγμα απέναντι σε μια παθολογία. Το πρόβλημα λοιπόν εδώ δεν είναι γιατί αποτελεί υγεία ο αγώνας αυτός, αλλά γιατί ακριβώς η πολιτική επιλογή των ανθρώπων αυτών που αγωνίστηκαν από κοινού παρουσιάζεται από τον συγγραφέα ως εάν επρόκειτο για κάτι που θα απάλλασσε την Αριστερά από τις εμμονές της και θα επέτρεπε τη θεμελίωση της «χαράς του να είσαι κομμουνιστής» στη δράση. Ασφαλώς θεωρώ σωστό πως ο συγγραφέας ψάχνει απαντήσεις στον εθνικισμό στη δράση και όχι σε ερμητικά φιλοσοφικά συστήματα για παράδειγμα. Τελικά όμως, το να καταλήγεις αποδεικτικά και με βάση όσα έχεις πει σε όλο σου το βιβλίο σε μια τέτοια θέση (στην οποία θα πατήσεις «την ελαφρότητα και τη χαρά του να είσαι κομμουνιστής») είναι σα να κρύβεις την πολιτική θέση που έχεις ήδη πάρει εναντίον του εθνικισμού πίσω από έναν επιστημονικό-ψυχαναλυτικό λόγο προκειμένου να προσδώσεις το κύρος που νομίζεις ότι λείπει ακριβώς από αυτήν την πολιτική σου θέση. Για να το πω δηλαδή διαφορετικά το να είναι κανείς εναντίον του έθνους και υπέρ μια α-εθνικής ή διεθνιστικής οπτικής δε χρειάζεται κανέναν επιστημονικό λόγο που να του το αποδεικνύει. Η ιστορική εμπειρία με τους δύο παγκόσμιους αρκεί. Από ότι φαίνεται οι άνθρωποι που κατέβηκαν στο δρόμο στο συγκεκριμένο αγώνα έδειχναν πως είχαν κατανοήσει, ως ένα βαθμό, μέσα από την καθημερινή τους εμπειρία το πολύ απλό αυτό πράγμα.

Βέβαια, τα ερωτήματα που υπάρχουν για τον συγκεκριμένο αγώνα είναι άλλα. Μπορεί να μη γνωρίζω επακριβώς το περιστατικό όμως προφανώς ποτέ δεν κατεβαίνουν «σώματα» ή «ταυτότητες» στο δρόμο, αλλά αληθινοί άνθρωποι με αιτήματα και διεκδικήσεις. Το κατά πόσο τώρα ο «υβριδιμός αποτελούσε μέσο πάλης, αλλά και ταυτόχρονα διακηρυγμένο στόχο της κινητοποίησής τους» (σ. 291) είναι κάτι που ομολογουμένως δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς σημαίνει. Και δεν το καταλαβαίνω γιατί σε έναν αγώνα εξετάζει κανείς πρώτα και κύρια μορφές και τρόπους οργάνωσης, αν είναι διαμεσολαβημένος από κόμματα ή συνδικάτα, τι αιτήματα έχουν όσοι κατεβαίνουν και με τι μέσα προσπαθούν να τα επιτύχουν, αν βάζουν ευρύτερα ζητήματα που δεν αφορούν απλώς και μόνο την επίτευξη άμεσων διεκδικήσεων, αν προσπαθούν να ξεπεράσουν ό,τι τους διαχωρίζει και σε ποιο βαθμό και μια σειρά από ζητήματα που δεν είναι άσχετα ούτε με το τι έχουν στο κεφάλι τους ούτε και κυρίως με το πώς δρουν. Το να αναζητά κανείς σε έναν αγώνα «σώματα», «πληθυντικότητες» και διάφορα τέτοια σε ένα τουλάχιστον πρώτο επίπεδο είναι σα να προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα ενός αγώνα με τα (φιλοσοφικά) σχήματα που έχει υιοθετήσει∙ και να το κάνει μάλιστα αυτό παραβλέποντας, σε ένα πρώτο πάντα επίπεδο, αυτό για το οποίο αγωνίζονται και διεκδικούν οι άνθρωποι αυτοί. Επομένως, δε διαφωνώ καθόλου στο ότι πρέπει να αναλύσουμε καλύτερα τον αγώνα αυτό, όπως και κάθε αγώνα που τουλάχιστον δεν υποκινείται από κόμματα ή συνδικάτα, αλλά το ζήτημα που θέτω είναι με τι κριτήρια το κάνουμε.

Ο αγώνας αυτός είναι σημαντικός όμως για τον συγγραφέα γιατί τον επιλέγει ώστε να ασκήσει κριτική στην Αριστερά: «[…] η ελληνική αριστερά όφειλε να ήταν εκεί, είχε στοιχειώδες καθήκον να ακούσει, να συνομιλήσει, να συνεργαστεί με το κίνημα αυτό. Ακόμα και ο όρος «καθήκον» είναι καταχρηστικός εδώ: αυτό που επέβαλλε αυτή τη συνάντηση δεν ήταν η συμμόρφωση σε κάποια δεοντολογία, αλλά το ίδιο το συμφέρον της ελληνικής αριστεράς, η οποία είχε έτσι μια χρυσή ευκαιρία να απεγκλωβιστεί από την κακοδαιμονία και τον επαρχιωτισμό της, να πάρει μέρος σε αυτήν την πληθυντική γιορτή και να εισπνεύσει μια πνοή καθαρού αέρα» (σσ. 290-291). Το ερώτημα τώρα εδώ είναι πώς και γιατί ο συγγραφέας παρά τη συντριπτική κριτική που ασκεί στις ιδεολογικές παρωπίδες της Αριστεράς μπαίνει σε μια διαδικασία να υποδείξει τι πρέπει αυτή να κάνει. Και μάλιστα να το υποδείξει όχι ως μια απλή πολιτική πρόταση, αλλά συνοδευόμενη από την ισχύ μιας επιστημονικής απόφανσης. Με δεδομένο δηλαδή πως είναι «αθεράπευτη» αυτή της η «νεκροφιλία» (αυτό δε λέει η διάγνωση;) γιατί θέλει να τη θεραπεύσει; Μήπως έτσι δεν εγκλωβίζεται και ο ίδιος στο αδύνατο ενός διαλόγου με «φαντάσματα» και «βρυκόλακες»; Γιατί βέβαια το να θεωρεί κανείς πως οι συνέπειες του εθνικιστικού της λόγου είναι απλώς «κακοδαιμονία» ή «επαρχιωτισμός» είναι σα να διαγράφει μια σειρά από ζητήματα που έχουν να κάνουν με το ρόλο της ως θεσμισμένης εξουσίας και ως γραφειοκρατίας. Ζητήματα δηλαδή για τα οποία η Αριστερά έχει ευθύνη. Ή μήπως αν πάλι ήταν τόσο απλό και «θεραπεύονταν» η Αριστερά αυτό πάλι θα αναιρούσε το γεγονός πως είναι θεσμισμένη εξουσία και πως αναπαράγει μια σειρά από διαχωρισμούς και διαιρέσεις. Από την άλλη, το ποιο είναι το συμφέρον της ελληνικής αριστεράς, αυτό νομίζω είναι κάτι που το γνωρίζει πολύ καλά η ίδια και δε χρειάζεται τρίτους να της το πούνε. Το ζήτημα για μένα είναι πως αν είχε συμφέρον η ελληνική αριστερά σε έναν τέτοιο αγώνα τότε θα έπρεπε να εξετάσουμε τι είδους συμφέρον είναι αυτό. Αλλά σε τελική ανάλυση, τι νόημα θα είχε και τι θα πρόσφερε σε όσους αγωνίζονται μια αριστερή αντιπολίτευση στην Αριστερά; Αυτό πιστεύω είναι το θέμα.

Να λοιπόν που εντοπίζω το κεντρικό πρόβλημα του βιβλίου, που στην τελική είναι και πρόβλημα πολιτικής θέσης. Στο ότι η «ελαφρότητα και η χαρά του να είσαι κομμουνιστής» και η ψυχική υγεία δεν μπορούν να κρύψουν μια σειρά από πραγματικά δεδομένα που τα συναντά κανείς όταν αποφασίσει να οργανωθεί και να δράσει στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Γιατί όσοι αγωνιζόμαστε για αυτήν την κομμουνιστική και ελεύθερη κοινωνία και συμμετέχουμε σε αγώνες εξωθεσμικούς και αυτοοργανωμένους έχουμε μάθει μέσα από την ίδια την καθημερινή μας εμπειρία πόσο εχθρικά διατίθεται απέναντί μας ολόκληρη η κατεστημένη οργάνωση της κοινωνίας –τμήμα της οποίας, ας μην το ξεχνάμε, είναι και η θεσμισμένη Αριστερά. Και πως ακόμα αυτό ο άλλος κόσμος θα έρθει μέσα από την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση με ό,τι μας κρατά πίσω, αλλά και τη δημιουργία αμεσοδημοκρατικών θεσμών και σχέσεων που δε θα δηλητηριάζονται από κάθε μορφής εκμετάλλευση. Υπό την έννοια αυτή το πρόταγμα μιας ελευθεριακής κοινωνίας δε θεμελιώνεται ούτε και δικαιολογείται κατά κανέναν τρόπο ούτε στην ψυχαναλυτική θεωρία ούτε και σε καμιά επιστημονική θέση. Ούτε αποδεικνύεται ούτε συνάγεται η κομμουνιστική κοινωνία από καμία εξίσωση ή μαθηματικό τύπο. Υπερασπιζόμαστε και αγωνιζόμαστε ρητά για μια άλλη κοινωνική οργάνωση γιατί το έχουμε επιλέξει, γιατί έχουμε συμφέρον και γιατί το επιθυμούμε. Τόσο απλά.