Πάλι;;;!!! Ε πάλι!


Το Videodrome είναι η αγαπημένη μου ταινία. Ή μάλλον μία από τις πιο αγαπημένες μου. Είναι σε εκείνη την κατηγορία ταινιών όπου πια έχω ξεχάσει πόσες φορές τις έχω δει και πια άμα θέλω να πω πόσες φορές την έχω δει λέω μεταξύ 10 και 20... Όταν έκανα αυτό το μπλογκ ήθελα να του δώσω αυτό τον τίτλο αλλά το url ήταν φυσικά πιασμένο... Έτσι έδωσα τον τίτλο The Mutant Jasz και σαν url αλλά και σαν τίτλο... Οκ μαλακία. Το παραδέχτηκα ένα εννιάμηνο μετά όταν το άλλαξα σε It's all done by mirrors, πιο ευφάνταστο και πιο πιασάρικο. Αλλά σιδηρόδρομος (άλλο μεγάλο βίτσιο και αυτό: οι μεγάλοι τίτλοι...). Τώρα πάλι το αλλάζω βγάζοντας το απωθημένο μου και ταλανίζοντας τους άπειρους προπαγανδιστές του λαμπρού μου έργου όμως ταυτοχρόνως πρέπει να μπερδέψω και τον εχθρό (γκουχ, γκουχ).

Δεν θέλω να μιλήσω τώρα για το Videodrome, μου είναι και δύσκολο... Και πιθανά να τα έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα. Είναι μία τουλάχιστον πολυδιάστατη ταινία. Θα αναφερθώ μόνο σε μία ατάκα του καθηγητή Ο 'Blivion (=λήθη έτσι;) όπου λέει: "Σύντομα όλοι μας θα έχουμε ειδικά ονόματα, ονόματα σχεδιασμένα να προκαλούν την αντήχηση του σωλήνα καθοδικής ακτίνας." Είκοσι πέντε χρόνια πριν δεν είναι και άσχημα έτσι;

Τέλος πάντων στην αρχή όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το έκανα βασικά για εξάσκηση. Και πιο πολύ για να είναι ένας χώρος στο web όπου θα βάζω κάποια κείμενα... Αφού όμως έβαλα κάποια κείμενα που ήθελα μετά ένιωσα μία αμηχανία. Οκ, τι το κάνεις τώρα αυτό; Έτσι ξεκίνησα να περιγράφω την εργασιακή μου συνθήκη και αυτό ήταν κάτι που κατα βάσην κράτησε αυτό το μπλογκ για κάνα 9μηνο... Η εξιστόρηση έγινε επιτυχία, πούλησα το σενάριο για 123.344 χιλ. ευρά, και θα με παίξει στο σινεμά ο Brad Pitt.

Τέλος πάντων. Μάλλον θα το συνεχίσω στο στυλ που είναι και όπου πιθανά ευελπιστώ να γίνει κάπως εντονότερα πολιτικό (δηλ. θα φάτε στη μάπα πολύ περισσότερες αναλύσεις από ότι βιντεάκια...). Δεν ξέρω αν θα βγει.

Παρά ταύτα σήμερα υπήρξαν δύο ανταποκρίσεις πολύ όμορφες: πρώτα ένα μύνημα μίας συναδέλφου από Θεσ/νίκη. Στο οποίο θα απαντήσω εδώ: Καταρχήν ανταποδίδω με εγκάρδιους χαιρετισμούς και εγώ. Κατα δεύτερον πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε επικοινωνία στείλε μαιλ στο repozine παπακι gmail τελεία com. Κατά τρίτον για μπλογκ "δικό μας" δεν ξέρω αλλά το συζητάμε, μπορείς εν τω μεταξύ να πας εδώ. Συμμετέχω και εγώ και είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο σε όσα τυχόν θες να πεις... Τέταρτον, ναι το διάβασα φυσικά. Οι τύποι είναι άθλιοι... έτσι και αλλιώς. Κάποιος μαλάκας τους έχει πει ότι αν έχεις τη σωστή οργάνωση ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Δεν είναι τίποτα. Απλά μία μάταιη προσπάθεια να πείσουν τους εαυτούς τους ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι απαραίτητοι... Πέμπτον και τελευταίο. Στην κατηγορία "Εργασία και Χαρά" μπορείς να βρεις σχεδόν όλη την ιστορία μου στην πολυχρονεμένη μας εταιρεία...

Και έρχομαι στον αγαπητό Αρσέν όπου ήδη εδώ και καιρό τον νιώθω λίγο σαν ένα καλλιτεχνικό alter ego και ο οποίος έχει βαλθεί να με επιβεβαιώσει... Μπορεί να μην έγινα κινηματογραφικός ήρωας αλλά προς το παρόν θα περιοριστώ στο να είμαι ένας λογοτεχνικός ήρωας του αγαπητού Αρσέν... Τι να κάνουμε ας ξεκινάμε από τα χαμηλά... Πως στο διάολο θα εκτιμήσουμε την δόξα όταν έρθει... Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι εκεί. Είναι στο πως καμιά φορά εκδιπλώνονται κάποιες συμπτώσεις. Και το "Ραντεβού στην όαση" είναι μία τέτοια σύμπτωση γιατί αν το έγραφα εγώ δεν θα ήταν λογοτεχνία θα ήταν βιογραφία. Πριν καμιά δεκαετία εκείνος ο δίσκος (Το Σαμποτάζ) έπαιζε σε μία μικρή φωτεινή γωνιά της ανταρσίας. Με τον Αρσεν δε γνωριζόμαστε. Έχουμε ανταλλάξει 2 ή 3 email και τίποτα άλλο. Και δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να γνωριζε τίποτα απο όλα αυτά... Τέλος πάντων. Ή κάποιος με δουλεύει. Ή ο Αρσέν δουλεύει για την CIA. Ή ο Αρσέν έχει φτάσει σε τόσο βάθος την πλέρια γνώση του διαλεχτικού υλισμού ώστε να μπορεί να εξάγει τέτοιου είδους συμπεράσματα.

Θέλω να ελπίζω στην επιλογή τρία...

Θέλω 5 εκ. ευρώ!


Έχει αρχίσει να γίνεται της μόδας τελευταία. Αν και γενικώς εγώ έχω πρόβλημα με τη μόδα μιας και δεν έχω τηλεόραση εδώ και τώρα πια πλέον της δεκαετίας... Τέλος πάντων παρακολούθω και εγώ ο ταπεινός ιστολόγος τις εξελίξεις με το press-gr και έχω μείνει άφωνος. Όχι από τους εκβιασμούς και τα λοιπά τραγελαφικά... αλλά από την προσδοκία της κυβέρνησης να φτιάξει blogονόμο (!!!).

Καταρχήν εγώ είμαι προετοιμασμένος για όλα. Έχω την καραμπίνα (κυνηγετική αλλά παίρνει 5 φυσίγγια) κάτω από το κρεββάτι, έχω βάλει άμμους στα παράθυρα, αποθηκεύω νερό και πετρέλαιο για τη γεννήτρια και στήνω δορυφορική σύνδεση και ιδιωτικό δίκτυο τηλεφώνου που συνδεέται κατευθείαν με σέρβερ στη Γροιλανδία. Επίσης έχω γεμίσει τα ντουλάπια με τρόφιμα και μπύρες. Έτσι λοιπόν είμαι απόλυτα προετοιμασμένος σε ενδεχόμενη επίθεση των κατασταλτικών αρχών που θα θελήσουν να φιμώσουν μία αυθεντική προλεταριακή φωνή να κρατήσει η πολιορκία 5-6 μήνες. Αν και αυτά τα λαμόγια είναι ικανά να ρίξουν όλο το web για να μη με διαβάζουν οι πλατιές λαικές μάζες...

Για να σοβαρευτούμε όμως λίγο... Πέρα από την πλάκα νομίζω ότι το ζήτημα έχει και μία σοβαρή πλευρά. Ο μέσος blogger πάντως δε νομίζω ότι θα πρέπει να ανυσηχεί. Δεν ξέρω κιόλας αλλά μου φαίνεται πολύ τραβηγμένο και είναι μάλλον. Το πιο πιθανό είναι απλά να θέλουν να βάλουν κάποια όρια και να μαζέψουν λίγο τη φάση του ηλεκτρονικού τύπου. Ή μάλλον την ηλεκτρονική εκδοχή του τύπου. Αν δει κανείς τι γίνεται στις εφημερίδες και στα κανάλια μάλλον μπορεί να καταλάβει τι λίγο εώς πολύ μπορεί να γίνεται στον διαδικτυακό. Με αυτή την έννοια είναι ένα άλλο σύμπαν σε σχέση αυτό του -ας τον πούμε- πολίτη blogger. Λέτε να αρχίσουνε να τραβάνε κόσμο που λέει αν ο Καραμανλής είναι μαλάκας και αν τον παίρνει ή όχι; Δεν είμαι και κανένας τρελλός υποστηρικτής της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά κόσμος έχει φτύσει αίμα, έχει φάει εξορίες και βασανιστήρια για να κατορθωθεί έμπρακτα το δικαίωμα του να λες ελεύθερα τη γνώμη σου. (Επ' ευκαιρία να διαβάσετε το λεύκωμα για τους Wobblies, είναι πολύ καλό και έχει και μία σχετική ενότητα.). Τέλος πάντων για να το κλείνουμε. Δεν απειλείται ο ελεύθερος λόγος. Πιθανά να απειλούνται κάποιοι που θέλουν να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους αλλά χέστηκα για αυτούς.

Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως το διαδίκτυο δεν είναι πολύγραφος σε υπόγειο αλλά είναι κατα πολύ περισσότερο ευέλικτο και μπλα μπλα (ας μην μιλήσω τώρα για τις ιδιότητες του διαδικτύου έτσι;;;). Τέλος πάντων, ας μην τρελλαινόμαστε. Τα blogs δεν είναι τίποτα άλλο πέραν από κυκλοφορία και ανταλλαγή κάποιων ιδεών, πληροφορίων και χώρος κάποιων συζητήσεων. Η πραγματικότητα δεν βρίσκεται εδώ, παρά σε ένα πολύ μικρό της ποσοστό. Η πραγματικότητα είναι στο κρεββάτι, στην κουζίνα, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο πεζοδρόμιο και στο δρόμο. Εκεί συμβαίνουν τα πράγματα...

Συνάδελφοι bloggers λοιπόν μην αγχώνεστε και μην ανυσηχείτε. Είμαστε όλοι μας πολύ απλά ένα από το εκατομμύρια κεφάλια της λερναίας ύδρας που λέγεται διαδίκτυο και απειλεί τους θεσμούς της δημοκρατία τα παιδάκια κλπ. κλπ.

Από την άλλη υπάρχει ένα άλλο μεγάλο θέμα το οποίο δε θέλω να πιάσω τώρα. Αυτό της συκοφαντικής δυσφήμισης, όπου κάθε πικραμένος από το Δίκτυο 21 μέχρι τον Νταλάρα, και από τον Περίπλου μέχρι το κάθε μικροαφεντικό θεωρεί ότι άλλος τον προσβάλλει (ειδικά όσον αφορά τα εργασιακά ζητήματα είναι μεγάλη κουβέντα αυτό που πρέπει να ανοίξει μιας και σιγά σιγά στήνεται μία μικρή χαριτωμένη βιομηχανία τέτοιου είδος αγωγών επειδή οι εργαζόμενοι καταγγέλουν παραβάσεις των δικαιωμάτων τους) και απαιτεί μερικές χιλιάδες ευρώ αποζημείωση επειδή κάποιος τον έθιξε. Όταν βγαίνεις στο δημόσιο χώρο θα φας εκτός από τα ροδοπέταλα και ροχάλες, αλλιώς στο σαλόνι σου...

Τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι απλό:

The revolution will not be televised.

Πάρτε...



Για όλα τα υπόλοιπα εμείς οι άγριοι προλετάριοι δεν έχουμε κανένα λόγο να αγχωνόμαστε.
ΥΓ. Διάβασα ότι θέλουν να κάνουν και διαδήλωση για αυτό το θέμα. Θα φωνάζουν αυτή τη φορά και τι χρώμα ρούχα θα φοράνε;;;

Εθνοστεντόν


Τι είναι ο εθνικισμός τι είναι το ζουμί του; Τις τελευταίες μέρες με αφορμή και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου αλλά και το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας, έχουμε πάλι στηνεπικαιρότητα τα ίδια ζητήματα. Έθνη, πατρίδες και λοιπά σκατά. Το όνομα μας είναι η ψυχή μας και τα αρχίδια μας είναι το πουλί μας (για να γίνω και χυδαίος).

Θα αρχίσω από το Κόσοβο. Οκ, λοιπόν ανακύρηξε την ανεξαρτησία του. Με γεια του και με χαρά του. Αν η αστική του τάξη εει τη δύναμη να το κάνει ή τις πλάτες να το κάνει ας το κάνει. Οι κάθε λογής έλληνες εθνικιστές όμως τι ζόρι τραβάνε μπορεί να μου πει κανείς; Ειδικότερα διάφορα μεταμοντέρνοι εθνικιστές σαν τον Καραμπελιά που έχουν αναγάγει την εθνική ιδέα σαν κάτι "καλό" για όλους τους "λαούς" τι πρόβλημα έχουν; Δεν υποτίθεται ότι είναι "καλό" τα έθνη να βρίσκουν τον τελικό τους σκοπό στην δημιουργία του έθνους κράτους; Τέλος πάντων, φυσικά στην προκειμένη περίπτωση όλως παραδόξως δεν ισχύει κάτι τέτοιο... Το Κόσοβο φαντάζομαι οτι θα έχει κάτι να κάνει με το μουσουλμανικό τόξο, ή/και τους αμερικάνους (μα καλά η αμερικάνοι δεν είναι εναντίον των μουσουλμάνων;;;), ή τέλος πάντων με την δημιουργία ενός μουσουλμανικού κράτους στην Ευρώπη. (Λες και το θέμα είναι οι μουσουλμάνοι που έτσι και αλλιώς είναι στο Κόσοβο έχουν ή όχι κράτος... Μαλακίες έτσι και αλλιώς άμα πάρεις 2 επιχειρήματα να τα βάλεις δίπλα, δίπλα το ένα αναιρεί το άλλο πράγμα το οποίο φανερώνει φυσικά και το μέγεθος της συνοχής του πολτού που λέγεται εθνικισμός.

Ωραία θα πω εγώ ο φτωχός. Οι εθνικιστές έχουν δίκιο να βλέπουν σαν απειλή το Κόσοβο. Διάφοροι κουμουνιστές τώρα τι ζόρι τραβάνε; Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είπαμε; Ω ελάτε τώρα... Αν δεν με απατά η μνήμη μου η ιστορία της δέσμης δεν είναι αυτή που έλεγε ότι το ελληνικό κράτος στήθηκε εκεί γύρω στα 1828 μπας και πάρουν πίσω οιγαλλοεγγλεζικες τράπεζες τα λεφτά τους και έτσι για να υπάρχει μία σφήνα στην Οθωμανική αυτοκρατορία; Με τις ίδιες ακριβώς αναλογίες η δημιουργία του ελληνικού κράτους είχε λίγο πολύ την ίδια λειτουργικότητα που ευελπιστεί να αποκτήσει το Κόσοβο σε σχέση με την Ρωσσία. (Αν και στην προκειμένη περίπτωση είναι κάπως πιο μακριά αν και οι αποστάσεις έχουν μικρύνει...). Τέλος πάντων για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία τα πράγματα είναι απλά: όποιος θεωρεί ότι ο πατριωτισμός είναι "εν γένει" καλός για τους λαούς, θα πρέπει να θεωρεί καλή και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου.

Ειδικώς τώρα το ΚΚΕ και διάφοροι της εξωκοιβουλευτικής αριστεράς έχουν ακόμα διάφορες ψευδαισθήσεις και θαρρούν ότι στο πρώην ανατολικό μπλοκ υπάρχει η δυνατότητα της επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση. Μόνο κάπως έτσι μπορώ να εξηγήσω την υπεράσπιση των σέρβων εθνοκαθαριστών του καθεστώτος Μιλόσεβιτς ή μια περίεργη μούγκα που επικρατεί γύρω από τα καμώματα της Ρωσίας. Αλλά όλα αυτά είναι απλά κατάλοιπα ενός παλιού καλού αντιιμπεριαλισμού, ο οποίος ενώ παλιά είχε το αξίωμα ότι υποστηρίζουμε και σπάμε τους αδύναμους κρίκους του ιμπεριαλισμού κάτι το οποίο είναι προς όφελος της σοσιαλιστικής πατρίδας, σήμερα που δεν υπάρχει σοσιαλιστική πατρίδα γενικώς "ας είμαστε ενοχλητικοί στους αμερικάνους", έτσι στο χαλαρό μπορούμε να υποστήριξουμε ότι πιο αντιδράστικο μπορεί να υπάρχει σε μία κοινωνία μιας και είναι το μόνο που αντιστέκεται στους αμερικάνους (το οποίο καμιά φορά μπορεί να δηλώνει και πολύ απλά ότι σκοτώνουν αμερικάνους...).

Εν μέρει όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι παρα λογική συνέπεια και σχεδόν ντετερμινιστικά αποτέλεσμα προηγούμενων πολιτικών στάσεων, θέσεων και αντιλήψεων. Αντιλήψεις που δεν εστίαζαν καταρχήν στους ταξικούς ανταγωνισμούς αλλά πολύ περισσότερο στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων, στους ενδοκαπιταλιστικους ανταγωνισμούς και σε άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα για διπλωματικά τραπέζια και ταινίες κατασκοπείας... Αντιλήψεις που με απλά λόγια κατέληγαν πάντα να καλούν τους προλετάριους να σφαχτούν για την τάδε ή δείνα αστική τάξη... Αντιλήψεις που πάντα διαλέγουν μεταξύ 2 κακών το λιγότερο κακό. Αντιλήψεις που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την ανάπτυξη ενός ανταγωνιστικού κινήματος και την δημιουργία επαναστατικών διαδικασιών. Απλά πράγματα...

Ας διαλέξει ο καθένας τον εθνικιστή που του ταιριάζει και ας πάει να σκοτωθεί για αυτόν. Αλλά ας μην καμώνεται ότι το κάνει για το καλό της εργατικής τάξης...

ΥΓ. Υποτίθεται ότι θα έγραφα και κάτι για τη Μακεδονία αλλά τα έχω πει και παλιότερα, αν και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ευτυχώς που έχει πεθάνει ο Χριστόδουλος.

Ο χάρτης από πάνω είναι ένας χάρτης των ομιλούμενων γλωσσών στην Ευρώπη το 1990... Κοιτά να δεις που είναι πιο ανακατεμένος από τα εθνικά σύνορα... (Ελπίζω να μην έχει φτιαχτει με καμία χρηματοδότηση του Σόρος και βγω και γω πράκτορας του ιμπεριαλισμού...)

Κυριακή πρωί... Λιακάδα, καφές μία χαλαρή διάθεση κλπ. κλπ. Ψάχνοντας με τι να ντύσουμε το πρωινό μας ανέτρεξα στις παλιές καλές εποχές.

Αρχής γενομένης από τους Dream Syndicate. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσα μαλλιά και να μου πέσουν αυτή η μπάντα με το υπέροχο όνομα και την μουσική που ήρθε να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους πάντα θα κατεφέρνει να ξετρυπώνει από μέσα μου πράγματα που δεν είναι για μοίρασμα εδω πέρα...



Danny and Dusty. Δύο μεγάλες μορφές. Απλά. Μας βγήκε το όνομα... από ένα ακόμα χαμένο Σαββατοκύριακο...



Τι να πει κανείς; Οι True West σε ένα αριστούργημα... Έτσι για να μην ξεχνάμε τι φώτιζε κάποτε τις νύχτες μας και σκοτείνιαζε τα πρωινά μας...



Μία μεγάλη μπάντα. Τίποτα άλλο. Η θάλασσα του Κορτέζ και το αμερικάνικο όνειρο...




Opal. Fell from the sun. Ένα πρωί σε μία παραλία, 3-4 ημερών αρμύρα, να βγαίνει ο ήλιος και να προσπαθείς να βάλεις το μυαλό μέσα στο κρανίο...



1994-95...



Και ένα δώρο. Πως ένα αριστούργημα το κάνεις ακόμα πιο αριστουργηματικό; Ολοκληρώνοντας το. Όταν τραγουδάγαμε μαζί με τους Green on red το Hair and skin για κάποιο κορίτσι κατά βάθος πολύ θα θέλαμε να μας το τραγουδούσε ένα κορίτσι για εμάς. Τώρα που βρήκαμε το κορίτσι χάσαμε τα μαλλιά μας... Δεν πειράζει μας έμεινε η σφιχτή προλεταριακή επιδερμίδα.


Διάβασα χτες αυτή εδώ την είδηση:

Η συγκρουσιακή σχέση μεταξύ του εργοστασιάρχη-προέδου σε προνοιακό ίδρυμα και των ντόπιων παραπληγικών έχει μακρύ παρελθόν. Από 3/11/06 οι παραπληγικοί διαπίστωσαν σοβαρές ανεπάρκειες του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας, για να λάβουν την απίστευτη προεδρική απάντηση -ωσάν να απευθύνονταν σε... ανταγωνιστές και όχι στους φυσικούς αποδέκτες υπηρεσιών του κέντρου- «μην αμαυρώνετε το έργο του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας»! Λίγους μήνες μετά (6/8/07) ο πρόεδρος Σωτήρης Ματράγκος ομολογεί σε επιστολή του προς το υπουργείο Υγείας ότι «η λειτουργία του κέντρου βρίσκεται σε σημείο οριακό, με εμφανώς ορατό τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ανενεργό». Ομολογεί, με άλλα λόγια, στους... συναγωνιστές (αυτοί τον διόρισαν) του υπουργείου ως αληθή, όλα αυτά για τα οποία εγκαλούσε τους... ανταγωνιστές (φορείς των παραπληγικών) ως ψευδόμενους!

* Ερχόμαστε στο κοντινότερο παρελθόν: ο έχων ομολογήσει στους ανωτέρους του το «οριακό σημείο» του ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας πρόεδρος, εξωθεί (9/11/07) σε απομάκρυνση τον ένα και μοναδικό φυσικοθεραπευτή του κέντρου, Μιχάλη Πιτίδη. Πατέρας ανήλικων παιδιών, ο φυσικοθεραπευτής ζητάει τις διευκολύνσεις στο ωράριο που εκ του νόμου δικαιούται σε πλήρη συνεννόηση με τους κινητικά ανάπηρους που επιβλέπει· ο πρόεδρος του αρνείται, υποχρεώνοντάς τον σε διετή άδεια άνευ αποδοχών. «Δραματικές οι επιπτώσεις στην υγεία μας» καταγγέλλουν ευρισκόμενοι σε απόγνωση οι άνθρωποι που «χάνουν» τις φυσικοθεραπείες τους, μη διστάζοντας να προσάψουν στον Σ. Ματράγκο ευθέως «ανάλγητη συμπεριφορά». Καταλήγουν να παρακαλούν «να επιστρέψει στη θέση του ο μοναδικός εξειδικευμένος φυσικοθεραπευτής του κέντρου». Η καταγγελία (υπογεγραμμένη από τον ημιπληγικό Θ. Μητρόπαππα, τον τετραπληγικό Π. Μανώλη και τον παραπληγικό Α. Στεφάνου), βρίσκεται από τις 12 Δεκεμβρίου στα συρτάρια των αρμοδίων του υπουργείου Υγείας.

* Φτάνουμε στο «σήμερα»: Η αντιπαράθεση μεταξύ εργοστασιάρχη-προέδρου και απομακρυνθέντος φυσικοθεραπευτή βρίσκεται πλέον στις δικαστικές αίθουσες (κατόπιν αγωγής του δεύτερου)· η αδιανόητη για Κέντρο Υποστήριξης ΑμεΑ ένταση έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο. Εν τω μεταξύ, το ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Αργολίδας εξακολουθεί να φυτοζωεί στα όρια του «ανενεργού». Κάποιες αποσπασματικές προσλήψεις (προγράμματα STAGE) λίγες εβδομάδες μετά την απομάκρυνση του μόνιμου φυσικοθεραπευτή, καταγγέλονται απερίφραστα από τον σύλλογο παραπληγικών ως άλλοθι προκειμένου να «σκεπαστεί» η κρίση και να «προστατευτεί» ο πρόεδρος- υπαίτιός της. Ο ίδιος, τον οποίον -σημειωτέον- εντοπίσαμε πρωινή ώρα εργαζόμενο στο εργοστάσιό του, εκτιμά ως αιτία της κρίσης που 'χει ξεσπάσει το ότι... «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι ευνοημένοι του ελληνικού κράτους». Αποτιμώντας τη θητεία του, με έμφαση υποστηρίζει ότι «προάσπισε το δημόσιο συμφέρον». Δηλώνει, τέλος, «υπό παραίτησιν».

Αντί επιλόγου: Προφανώς, προάσπιση δημοσίου συμφέροντος στο χώρο των προνοιακών υπηρεσιών με τους φυσικούς αποδέκτες εναντιωμένους, υπό την τρέχουσα λογική δεν νοείται. Το εάν την ενστερνίζεται ή όχι και το αρμόδιο υπουργείο, θα κριθεί από το εάν η προεδρική δήλωση παραίτησης θα γίνει αρμοδίως αποδεκτή ή όχι...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/02/2008

Να πω τώρα εγώ τι; Το στοιχειώδες; Ότι από που και ως που ένας διευθυντής κονσερβοποιίας γίνεται διευθυντής κέντρου για ΑΜΑ; Μα καλά τόσα γαμημένα στελέχη έχει αυτός ο τόπος, τόσους γραβατωμένους, τόσους με μεταπτυχιακά και διδακτορικά με γραβάτες και ταγέρ έτοιμους να σου πιουν το αίμα. Δηλ. έλεος ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής δεν μπορούν να κάνουν. Αλλά θα πείτε εδώ κάνουν φιλόλογους γάμα γάμα υπουργείων. Ξεφτιλισμένοι εντελώς...


Το παραπάνω θα μπορούσα να το σχολιάζω με τις ώρες. Κυριολεκτικά. Καταρχήν η ιστορία από πίσω από αυτό το μικρό μύνημα.

Το πιο κοντινό κατάστημα της αλυσίδας κάνει ανακαίνιση. Με απλά λόγια οι συνάδελφοι εκεί άδειασαν όλα τα ράφια από εμπόρευμα τα οποία τα έκλεισαν σε κιβώτια για να πάνε σε άλλα μαγαζιά. Σαν το πιο κοντινό κατάστημα που είμαστε παραλάβαμε το περισσότερο από αυτό το εμπόρευμα. (Τη μέρα της απεργίας την προηγούμενη εβδομάδα.) Το συγκεκριμένο κιβώτιο που έγραφε αυτό πάνω δεν ήταν ακριβώς κιβώτιο αλλά μάλλον σεντούκι. Είχε διαστάσεις 60 επί 60 επι 40 περίπου και ήταν γεμάτο με κάθε λογής αλουμινένια κουτάκια... Όχι εξάδες ή κιβώτια αλλά ΤΕΜΑΧΙΑ. Και μόνο για να τα ξεδιαλέξει κανείς θέλει καμιά ώρα. Τέλος πάντων ένα κιβώτιο τσιμπούκι... (Ήταν 2 απο αυτά σε ένα καρότσι αλλά το άλλο είχε 1,5αρια μπουκάλια αναψυκτικών.)

Πάνω λοιπόν σε αυτό το κιβώτιο είχε γράψει η συνάδελφος αυτό το μύνημα. Όταν το είδα η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα "Γάμησε μας και εσύ τώρα με τους μαλάκες που έχουμε μπλέξει...". Νομίζω μπορεί να με συγχωρέσει κανείς πάνω στη δουλειά. Αργότερα όμως στο διάλλειμα εκεί που το σκεφτόμουνα άλλαξα εντελώς άποψη.

Πρώτον ο τρόπος του μυνήματος. Ένα κιβώτιο εμπορευματα που πηγαίνει από το ένα μαγαζί στο άλλο γίνεται ταυτόχρονα και τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των εργαζομένων. Η διακίνηση του εμπορεύματος γίνεται φορέας ενός μυνήματος.

Και δεύτερον το ίδιο το μύνημα. Μία συνάδελφος εκεί που ξεφόρτωνε μέσα στην πίεση (στο μαγαζί ήταν 3-4 επόπτες, ο αρχιεπόπτης και ο διευθυντής πωλήσεων), σκέφτηκε ότι αυτό που ξεφόρτωνε θα το φόρτωνε κάποιος άλλος και σκέφτηκε πόσο σκατά θα ήταν το ξεφόρτωμα του άλλου και όχι μόνο το σκέφτηκε αλλά έπραξε: κάτω από το βλέμμα μίας πιθανής επίπληξης θεώρησε σκόπιμο να μου πει (να μας πει), "συνάδελφοι όταν φόρτωνα αυτή την μαλακία σας σκέφτηκα".

Από μακριά δεν ξέρω πόσο σπουδαίο ή πόσο ασήμαντο μπορεί να είναι ένα μύνημα 5 λέξεων. Αλλά για μένα εκεί μέσα εκείνη τη μέρα μου είπε με τον πιο απτό τρόπο. Δεν είμαστε μόνοι μας εμείς και τα ράφια. Είμαστε μαζί. Μπορεί όπως πάντα να υπερβάλλω βέβαια...

ΥΓ. Με τις συναδέλφους σε αυτό το κατάστημα δεν έχουμε κάποια στενή σχέση κυρίως γιατί ανήκει σε άλλο επόπτη. Πολύ σπάνια θα έρθει κάποιο άτομο από εκεί να κάνει βάρδια σε εμάς και αντίστροφα. Με αυτή την έννοια το μύνημα δεν ήταν προσωπικό. Δεν ξέρω ποια συνάδελφος μου το έγραψε δηλαδή. Εκείνες τις μέρες επιπλέον ήταν και οι μέρες της απεργίας. Από πέρσι το Μάη είχα πει στον εαυτό μου ότι απο εδώ και μπρος θα απεργούσα όποτε είχε απεργία. Στην προηγούμενη απεργία στις 12/12 είχα ρεπό και έτσι δεν μπορούσα να απεργήσω, αλλά αυτή τη φορά έκανα την πρώτη μου απεργία σε αυτή τη δουλειά. Επειδή τώρα ήτανε μαζεμένη εκεί όλη η σάρα και η μάρα προφανως και κάτι θα ειπώθηκε και προφανώς φαντάζομαι θα μαθεύτηκε εκεί ότι απήργησα. Να ήταν άραγε και ένα μικρό σημάδι συμπαράστασης αυτό; Ποιος ξέρει, αλλά έχει σημασία;

Το έχουνε πει εδώ και 100 χρόνια οι σύντροφοι ντανταιστές, οι αδελφοί σουρρεαλιστές και οι συνοδοιπόροι καταστασιακοί: η τέχνη είναι νεκρή... Οπότε να το ξαναπώ εγώ είναι μάταιο. Εντελώς όμως...

Εγώ απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι πως στο διάολο μπορεί κανείς να κάνει "τέχνη" στις μέρες μας. Μου φαίνεται αδιανόητο. Για αυτό και πάντοτε σχεδόν με τράβαγαν οι "λαικές" τέχνες, κόμικς, μυθιστορήματα και το ροκ εν ρολ (με την ευρεία έννοια σαν την λαική μουσική των πόλεων του 20ου αιώνα).

Τέλος πάντων κάνει έτσι και αλλιώς πολύ κρύο για να αναζητήσει κανείς νόημα στην τέχνη. Σημασία έχει να πει κανείς κάτι για αυτό που ζει.

Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να υπάρξει ποίηση (Σαρτρ;). Ε λοιπόν εγώ λέω μετά από αυτό δεν μπορεί να υπάρξει άλλο video installation και conseptual art ή μινιμαλιστικές μουσικές και λοιπές ποστμοντερνιές.

Με όλη την έπαρση της σοφίας μου διακυρήσσω το τέλος του κόσμου και την γέννηση ενός καινούριου.



Και αν σας κάνει αντύπωση κάτι πηγαίνετε εδώ.

Έχω μία ιδιαίτερη -ας την πω αν και σιχαίνομαι αυτή τη λέξη- ευαίσθησια στα ζητήματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρίες. (Ας τελειώνουμε με τον ελεεινό όρο "άτομα με ειδικές ανάγκες"). Οι λόγοι είναι πολλαπλά προσωπικοί και πολιτικοί. Τους προσωπικούς δεν θα τους αναφέρω φυσικά και οι πολιτικοί εννοούνται.

Πριν λίγο πέτυχα αυτό στις Αθλιότητες, και παρόλες τις -δεδομένες- πολιτικές διαφωνίες το αναδημοσιεύω. Λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε γράψει αυτό το μικρό σχόλιο στο Κιβώτιο. Το αντιγράφω και αυτό. Τέσσερα χρόνια μετά με καλύπτει απόλυτα.

"Δεν μας έφταναν οι Ολυμπιακοί έχουμε και τους Παραολυμπιακούς από δίπλα. Βέβαια οι παραολυμπιακοί είναι πολύ περισσότερο πολιτικά ορθοί και ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πουν κάτι εναντιόν τους, άλλωστε συνοδεύονται από μία έντονη φιλολογία κοινωνικής ευαισθητοποίησης και άλλες τέτοιες αθλιότητες. Ας πούμε όμως και δύο τρία πράγματα. Πρώτον ελάχιστες κατηγορίες ατόμων με αναπηρίες συμμετέχουν στους αγώνες, δεύτερον η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό πρώην αρτιμελείς που κάποια στιγμή ακρωτηριάστηκαν, και τρίτον ας μην μιλήσουμε για την φιλοσοφία των αγώνων που παραμένει σχεδόν ίδια με αυτή των Ολυμπιακών. Τα παραπάνω είναι απολύτως λογικά, δεν μπορεί ας πούμε κάποιος ο οποίος βρίσκεται υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση και περίθαλψη (νεφροπαθείς, ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκα, άτομα με μεσογειακή αναιμία, κλπ) να μπει σε μία τέτοια κοπιώδη για τον οργανισμό διαδικασία όπως επίσης και μία σειρά ατόμων με εγκεφαλικές αναπηρίες (αν και βέβαια ο Κεντέρης συμμετέχει κανονικά στους αγώνες) δεν βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση ώστε να λάβουν μέρος σε αγώνες. Αυτά βέβαια είναι τα ελάχιστα. Αυτό που είναι όμως το χειρότερο είναι η όλη φιλολογία η οποία έρχεται να ντύσει αυτή την φιέστα. Εκεί που τα άτομα με αναπηρίες ήταν οι κουτσοί, οι στραβοί, τα μογγολάκια, οι παρακατιανοί δηλ. κάποιοι κάτω από τον «μέσο άνθρωπο» τώρα όλοι αυτοί έρχονται να γίνουν άτομα με ειδικές ανάγκες και εξαιρετικές ικανότητες, προικισμένοι και ότι άλλη μαλακία κατεβάσει η κούτρα του κάθε πολιτικά ορθού δημοσιογραφίσκου και πληρωμένου γραφέα. Σε κάθε μία των περιπτώσεων τα άτομα με αναπηρίες τοποθετούνται κάπου έξω από την καθημερινότητα μας, πάνω ή κάτω ελάχιστη σημασία έχει. Το τι χρειάζονται τα άτομα με αναπηρίες ας αφήσουμε να μας το πουν τα ίδια, προς το παρόν ας τους αντιμετωπίζουμε όπως κάθε άλλο άνθρωπο. Ας σταματήσουμε εδώ και ας μην βάλουμε στην μέση το ταξικό και γίνει χαμός."

Ε από ότι φαίνεται αυτό το ταξικό έβαλαν στη μέση οι αγωνιστές εδώ και έγινε ο χαμός. Μπράβο τους.


Δεν ξεχνώ

Το είχα δει παλιότερα και το θυμήθηκα και τώρα. Είναι αυτό εδώ το κείμενο που το βρήκα στο ιστολόγιο του Ριζοσπαστικού Προβληματισμού και το αναδημοσιεύω.

Οι υπηρέτες των απεργών

Τη μέρα της απεργίας, κάποιοι εξαναγκάζονται να δουλέψουν, γνωρίζοντας ότι θα απολυθούν αργά ή γρήγορα αν απεργήσουν, ή το πιο πιθανό, θα εξαναγκαστούν αν παραιτηθούν από μόνοι τους με ψυχολογικό πόλεμο. Πρόκειται για τον ευρύτατο και επεκτεινόμενο τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερα στο λιανικό εμπόριο και τον επισιτισμό, όπου ο συνδικαλισμός είναι ανύπαρκτος και αποτελούν τον ορισμό της επισφάλειας. Εμείς, όσοι/ες ανήκουμε σε χώρους που υπάρχουν σωματεία, τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς τους συναδέλφους; Υποστηρίζω αυτό: τη μέρα της απεργίας, δεν δουλεύουμε, δεν καταναλώνουμε.

Στουρνάρη. μια ομάδα μαυροφορεμένων νεαρών αγοριών και κοριτσιών, περίπου 20 άτομα, μπαίνει στα εμπορικά μαγαζιά που είναι ανοιχτά. Λένε επίμονα στους ιδιοκτήτες ότι είναι παράνομο να δουλεύουν μέρα απεργίας και καλούν τους εργαζόμενους έξω. Τα μαγαζιά ένα-ένα κλείνουν. (Φαντάζομαι ότι ίσχυσε και ο φόβος των μαύρων ρούχων.)

Πατησίων. Μια ομάδα 8 φοιτητριών μπαίνει μέσα στα μαγαζιά. Παπουτσάδικο, ταξιδιωτικό γραφείο, καφετέρια, τυροπιτάδικο, ξενοδοχείο. Πάω και εγώ μαζί τους. «Δε χρειάζεται να δουλεύετε σήμερα, ελάτε μαζί μας να απεργήσετε.» Οι απαντήσεις των ιδιοκτητών από συγκαταβατικές εως οργισμένες. Ειδικά τα καταστήματα φαγητού και ποτού όταν είναι ημέρα απεργίας ή αργίας, κάνουν χρυσές δουλειές. Τότε περιμένουν να εισπράξουν. Καλούμε τους πελάτες (που είναι οι συν-διαδηλωτές μας) να φύγουν από τα μαγαζιά, αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο ως εργαζόμενο, σε ένα κλάδο που είναι το πιο δύσκολο να απεργήσεις. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι ή μας χαμογελούν «μα τι λέτε τώρα;πλάκα κάνετε;» ή μας αγριοκοιτάζουν, καθώς φιάχτουν τον καφέ και το σάντουιτς ενός διαδηλωτή απεργού. «Αμα είχαμε σωματείο θα απεργούσαμε», λέει μια εργαζόμενη στο Γρηγόρη. Στο ξενοδοχείο μας λένε: «Ήρθε ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ και με ρώτησε γιατί δεν απεργώ. Μετά όμως ήθελε να του φτιάξω τον καφέ του. Αν έχουμε σωματείο; Έχουμε»

Εξάρχεια, μετά τη διαδήλωση. Ευχαριστημένοι όλοι οι απεργοί πάνε να γιορτάσουν την επιτυχία στις ταβέρνες και τα καφενεία αυτού του εργοστασίου επισιτισμού που λέγεται Εξάρχεια. Εκεί βλέπεις μια τελειώς διαφορετική εικόνα, κι ας έλεγαν τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ ότι «σήμερα νέκρωσε όλη η Ελλάδα». ΣερβΙτόρες, μάγειροι, λαντζέρες, ταμίες, καθαρίστριες, ψήστες δουλεύουν σε φρενήρεις ρυθμούς. Τα μαγαζιά είναι τόσο ζωντανά όσο ποτέ. Η συγκάτοικός μου επίσης δουλεύει. Πέρνουμε αφίσες και προκηρύξεις και κατευθυνόμαστε προς τα φαγάδικα της Μπενάκη. Στους πελάτες πάμε πρώτ’απ’όλα. «Δε το είχαμε σκεφτεί έτσι! Εχετε δίκιο» από δύο νεαρά κορίτσια. «Μπράβο σας. Να βγείτε στο βήμα να τα πείτε και μέσα στις οργανώσεις σας» από μια πενηντάρα στέλεχος της Ανοιχτής Πόλης. «Αν είχε πέσει τέτοια γραμμή από κάποιο συλλογικό όργανο, ότι σήμερα δεν καταναλώνουμε, θα το τηρούσαμε. Ατομικά, τι νόημα έχει;» από άλλη παρέα απεργών. «Και πού να φάω; Σπίτι μου δεν έχει φαί. Το ίδιο κάνει, γιατί κι εκεί το delivery boy, θα μου το φέρει» από αριστερίστικη φοιτητοπαρέα. «Κι εγώ σε μικρό μαγαζί δουλεύω, αν θέλουν ας απεργήσουν» από τσαμπουκαλή αριστερό.

Servio=υπηρετώ. Η προκήρυξη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έτσι ξεκινά.
Είναι δυνατόν οι αυτός ο κλάδος εγαζομένων να είναι οι αυτονόητοι υπηρέτες μας ακόμα και τη μέρα της γενικής απεργίας; Αν δε μας αρέσει η εκτίμηση ότι υπάρχει εργατική αριστοκρατία και από κάτω της όλοι οι υπόλοιποι, μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας,
ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.

μια επισφαλώς εργαζόμενη

Μαθαίνουμε να βλέπουμε τις πωλήτριες και τους σερβιτόρους σαν εργαζόμενους και τη μέρα της απεργίας,
ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.

Απλό δεν είναι;

Ο Τσίπρας είναι στη μόδα. Είναι τρέντυ που είπε και η Κανέλλη. Αν και αυτή η ανάρτηση έχει αφετηρία τον Τσίπρα, μάλλον δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Προχτές λοιπόν, εκεί που χάζευα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι και έμεινα άφωνος. Δείτε και σε λίγο πάλι μαζί σας.




Το βίντεο φυσικά είναι 18 ολόκληρα χρόνια πριν, σχεδόν 2 δεκαετίες. Δεν θα σταθώ στο έτσι η γιουβέτσι του ανώνυμου σχολιαστή στο τέλος. Θα σταθώ στο εξής (που δεν το λέει ο Τσίπρας για μένα, το λένε οι μαθητές των κατειλλημένων σχολείων).

Λέει η Αννούλα: "Δεν θα θέλατε να ξέρουν οι γονείς αν πηγαίνετε ή όχι στο σχολείο;" Και απαντάει ο Αλέξης (που το ξαναλέω - δεν μιλάει ο Αλέξης σε αυτή την φάση, μιλάνε οι χιλιάδες μαθητες των υπό κατάληψη σχολείων): "Θα θέλαμε να είναι δικαιώμα μας το να μπορούμε να κρίνουμε εμείς το αν κάποια ώρα θα θελήσουμε να λείψουμε από το μάθημα."

Είναι πολλά αυτά τα οποία μπορεί να αρχίσει να θίγει κανείς. Καταρχήν αυτό που βάζει ο Τσίπρας (θα το λέω συνέχεια γιατί πρέπει να το λέω συνέχεια -δεν είναι ο Τσίπρας που μιλάει- είναι η ιστορική συνθήκη), αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς είναι πολύ μπροστά. Ο λόγος των εξεγερμένων μαθητών που μία πτυχή του βλέπουμε εδώ, μοιάζει να έρχεται από το μέλλον. Τι λέει αυτή η πρόταση; Απαιτούμε εμείς οι μαθητές να έχουμε δικαίωμα στην κοπάνα, απαιτούμε μέσω αυτού να κρίνουμε το σχολείο, τον καθηγητή, την γνώση και τον ίδιο το θεσμό. Απαιτούμε να έχουμε εμείς οι μαθητές να κρίνουμε πότε ένα μάθημα είναι ωφέλιμο για εμάς και πότε όχι. Επιπλέον: οι γονείς δεν έχουν καμία δουλειά με αυτή την υπόθεση. Το σχολείο είναι δική μας υπόθεση. Ο μικρός Αλέξης δεν μπορώ να ξέρω αν τα είχε συνειδητοποιήσει όλα αυτά ή αν και όταν τα συνειδητοποίσε πόσο καιρό του πήρε..., ετσι λοιπόν η Αννούλα μπόρεσε και τον τύλιξε. Όμως όχι κυρία Άννα μας, οι εξεγερμένοι μαθητές τότε λέγαμε και κάναμε πράγματα τα οποία ευτυχώς εσείς δεν πρόκειται να τα κατανοήσετε ποτέ.

Μοιάζει εντυπωσιακό και πιθανά να είναι το τι έλεγε -για να μην ξεχνιόμαστε- η αριστερά πριν 20 χρόνια. Αν ο μικρός Αλέξης της ΚΝΕ έλεγε αυτά, αναρωτιέμαι τι έλεγαν τότε στα πιο αριστερά του. Αν και δεν είναι του παρόντος να πιάσουμε τις καταλήψεις του '90-'91 πρέπει να πούμε και πρέπει να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας ότι τότε είμασταν πολύ μπροστά (να θυμίσω μόνο ότι τότε εν καιρώ διακοπών Χριστουγέννων τα σχολεία συνέχιζαν τις καταλήψεις , και να θυμήσω είκοσι χρόνια μετά, οι φοιτητές να σταματάνε τις καταλήψεις τους για να πάνε διακοπές).

Επίσης πρέπει να πούμε πόσο τραγικά πίσω φαίνεται να είμαστε σήμερα...

Αλήθεια ρε γαμώτη μου δεν υποτίθεται ότι το κίνημα αναπτύσσεται όσο περνάνε τα χρόνια; Δεν υποτίθεται ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα; Για να ξανασκεφτούμε λοιπόν. Πόσο πίσω είμαστε από το '90-'91;

Σήμερα είναι μία μεγάλη στιγμή για τη ριζοσπαστική αριστερά (σαν συμβουλιακός κομμουνιστής και εγώ -τουλάχιστον- νομίζω ότι καλύπτομαι πλήρως...). Μιας και από σήμερα μεγάλος μας αρχηγός είναι ο Αλέξης. Καταρχήν είναι ένας πρόεδρος στην ηλικία μας πάνω κάτω. Οπότε άμα τον πετύχεις πουθενά δε θα του πεις έλα κύριε πρόεδρε, θα του πεις έλα ρε μαλακισμένο πως παει; Από την άλλη είναι ωραίος. Μεγάλο προσόν αγαπητοί αναγνώστες. Χαίρεσαι να τον βλέπεις στην τιβί. Όχι σαν την Αλέκα που κοιτάς το ταβάνι γιατί άμα την κοιτάς μπερδεύεσαι και δεν καταλαβαίνεις τι λέει.

Ζούμε ιστορικές στιγμές αγαπητοί. Η γενιά μου απέκτησε τον πρώτο της πρόεδρο κόμματος. Μεγάλωσε και ο Τσίπρας με φρουτοπία και στρουμφάκια; Άκουγε Guns n Roses και Metallica στο γυμνάσιο;

Η ριζοσπαστική αριστερά ανανεώνεται με τρελλούς ρυθμούς. Σε αυτή την ανενέωση θέλω να συμβάλλω και εγώ (ελπίζωντας και εγώ σε καμιά καλή θέση στο Συν σαν προχωρημένος blogger που είμαι) παρουσιάζοντας και αφιρώνοντας με πολύ αγάπη στον Αλέξη τουτο δω το άσμα. Κύριες και κύριοι η Χωροδία του Κόκκινου Στρατού και οι Leningrand Cowboys.




Διαβάζω χτες αυτή εδώ την είδηση και μένω μαλάκας. Διαβάστε. Τα έντονα είναι δικά μου όπως και οι παρενθέσεις.

Σε βαθμό κακουργήματος θα τιμωρείται από εδώ και στο εξής η δωροδοκία, ενεργητική και παθητική, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. (θα γεμίσουν οι φυλακές ρε μην το κάνετε...) Νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης (κυοφορούνταν επί υπουργίας Παπαληγούρα) μετατρέπει το αδίκημα της δωροδοκίας δημόσιου λειτουργού από πλημμέλημα που ήταν σήμερα -με εξαίρεση τη δωροδοκία δικαστή- σε κακούργημα, όταν το ποσό της παράνομης συναλλαγής ξεπερνά τις 73.000 ευρώ, (μέχρι δηλαδή τα 72.999 είναι πλημέλλημα) ενώ επιτρέπει, παράλληλα, και την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών για τον εντοπισμό των δραστών.

Ετσι, οι δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι, οι βουλευτές και οι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ακόμη και αλλοδαπών και διεθνών Κοινοβουλίων) θα τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον πέντε ετών, όταν η αξία των δώρων ή των ωφελημάτων που τους προσφέρονται ή λαμβάνουν είναι πάνω από 73.000 ευρώ. (Μας το ξανάπατε, βάζουμε ταρίφα, τα πέρνουμε αλλά μέχρι τα 72.999 όχι πιο πάνω θα μας δέσουνε.)

Η είδηση συνεχίζεται εδώ δεν τη βάζω όλη γιατί εδώ θέλω να σταθώ...

Ομολογώ ότι ένιωσα απίστευτα μαλάκας. Σα να σε κοροιδεύει κάποιος μες στα μούτρα σου ένα πράγμα και εσύ να μη μπορείς ούτε μία μούτζα να του ρίξεις. Μα είναι δυνατόν; Τι σημαίνει γαμώ το κέρατο μου το τράγιο 73.000 χιλιάρικα ευρώ; Πως το βγάλανε αυτό το νούμερο (σημ. 73.000 επί 340,75 ίσον 24874750 δρχ όλως παροδόξως 25 μύρια περίπου...); Με απλά λόγια πολυβασανισμένε αναγνώστη: ΜΑΛΑΚΙΕΣ. ΣΚΕΤΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Προφανώς... Γιατί κανένας απλός πολίτης δεν θα δώσει μίζα 25 μύρια για να κάνει μία δουλειά. Για να δίνεις 25 μύρια δωράκι η δουλειά σου πρεπει να κοστίζει πολλά μα πολλά περισσότερα...

Τις προάλλες μία συνάδελφος είχε (έχει ακόμα δηλ.) πρόβλημα με τις αμυγδαλές τις. Της είπαν να της βγάλει. Εκεί που το συζητάγαμε μου κάνει ο γιατρός θέλει 800 ευρώ!Μάλιστα 800 ευρά που εγώ δεν τα βγάζω ούτε σε ένα μήνα. Για να σου βγάλει τις αμυγδαλές... Μην είσαι χαζή της λέω. Μην της βγάλεις. Πρώτον θα γλιτώσεις τα 800, δεύτερον θα παίρνεις ένα σωρό αναρρωτικές και τρίτον θα επιβαρύνεις και το αφεντικό και το κράτος. Τι είναι λίγος πόνος μπροστά σε όλα αυτά.

Ούτε εγώ θα τις βγάλω και ας γίνω σαν πελεκάνος. Και άμα ζορίσουνε τα πράγματα θα φωνάξω τις συντρόφισσες από το Ζαγκλιβέρι να τα κάνουμε όλα πουτάνα. Ε πια...



Το Σάββατο που πέρασε, είχαμε όλοι μας μία πανέμορφη μέρα.

Είχα κατα νου να γράψω ένα κατεβατό αλλά μάλλον δεν έχει νόημα. Άλλωστε να συζητήσεις τι; Ότι την ώρα που καίγεται ο κώλος του Καραμανλή θα πρέπει να υπολογίσει ότι ο γιος του Πλεύρη είναι βουλευτής; Άμα θέλει καμιά ψήφο εμπιστοσύνης ποιος θα του τη δώσει; Ο Ψαριανός ή ο Χαραλάμπους; Για να σοβαρευτούμε. Έχουμε ολόκληρο κράτος να κουμαντάρουμε. Να πεις ότι -ειδικά οι Ματατζήδες- είναι κώλος και βρακί με τους χρυσαυγίτες; Να κάτσεις να κάνεις μία ιστορική αναλύση για να δείξεις πως τελικά όσα χρόνια και να περάσουν οι παρακρατικοί θα είναι εκεί και με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά σαν αυτοί που θα κάνουν τις βρωμοδουλειές του "επίσημου" κράτους. Να πεις για άλλη μια φορά ότι αυτή η πανέμορφη αριστερά και άκρα αριστερά σηκώνεται και φεύγει; Αυτά είναι γνωστά λοιπόν και εγώ μάλλον πέρα από το να τα επαναλάβω μάλλον δεν έχω να προσθέσω και πολλά.

Αυτό που κάποτε πρέπει να συζητηθεί γενικώς πάντως από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στην Ελλάδα είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Όσο να 'ναι σύντροφοι 100 συλλήψεις δεν είναι και το πιο ευχάριστο νέο είτε είναι Σάββατο είτε είναι Τετάρτη...

Η φώτο από το indymedia (που κάτι τέτοιες στιγμές επιβεβαιώνει τα καλά της λειτουργίας του).

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα