Πριν κλείσω για καλοκαίρι είχα υποσχεθεί σε ένα πολύ καλό σύντροφο, να ανέβαζα εδώ ένα κείμενο του σε μορφή .pdf... Αφού έκανα την αυτοκριτική μου για τους φτηνούς συναισθηματισμούς μου που δεν προάγουν τη μαζικοποιήση του κινήματος επανέρχομαι με το λινκ για αυτό το κείμενο το οποίο είναι αυτό εδώ.

Και επειδή αγωνιάτε για το μέλλον αυτού εδώ του ιστολογίου, να σας πληροφορήσω ότι επειδή έτσι και αλλιώς δε θα γίνει διαγραφή (αυτό μας έλειπε) μάλλον θα παραμείνει σαν ένα προσωπικό ιστολόγιο προορισμένο για μακρινούς και κοντινούς φίλους, το δε αναλυτικό και πιο "βαρύ" θα μεταφερθεί μάλλον σε ένα πιο συλλογικό διαδικτυακό εγχείρημα.

Οπότε καλό καλοκαίρι και τα λέμε από Σεπτέμβρη.

Bonus...

Στα αλήθεια δεν μπορώ να κρατηθώ έβαλα να με δέσουνε στο κρεββάτι αλλά έσκισα τα σχοινιά και σηκώθηκα.

Αφιερωμένο. Και σε αυτους και στους λογοκριτές του indymedia.

Τίτλοι τέλους...

Μετά το Δεκέμβρη ένιωθα ασφυκτικά εδώ μέσα. Ένιωθα μία πίεση να πω κάποια πράγματα. Για μένα όμως το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης δεν είναι στράτευση. Ούτε υποχρεώση. Κυρίως δεν είναι ούτε στράτευση ούτε υποχρεώση καθοριζόμενη έξωθεν. Είναι αντιθέτως μια βαθιά προσωπική ανάγκη και επιθυμία και άρα ικανοποίηση. Και κακά τα ψέμματα για να μην κοροιδευόμαστε, είναι καθήκον του κινήματος να δημιουργεί αυτή την ανάγκη, αυτή την επιθυμία και άρα αυτή την ικανοποίηση και χαρά στα μέρη του.

Στις 8 Δεκέμβρη μετά από δύο πολύ επεισοδιακά 48 ωρα στη φλεγόμενη Θεσσαλονίκη, αφήνωντας μία από τις πιο όμορφες παρέες που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου γυρνάω στο σπίτι που με φιλοξενούσαν κάθομαι και γραφω αυτές τις γραμμές:

Η Αλίκη δεν έχει μάτια. Δεν είναι τυφλή. Απλά δεν έχει μάτια. Δεν ξέρω πως γίνεται και αν μπορεί να γίνει. Αλλά η Αλίκη δεν έχει μάτια.

Ως εκ τούτου δεν την πιάνουν τα δακρυγόνα, αν και δε χρειάζεται τα δακρυγόνα για να κλάψει.

Η Αλίκη δεν έχει ούτε μάτια ούτε μύτη. Δεν την νοιάζει αν μπορεί να ανασάνει η όχι.

Η Αλίκη δεν έχει αυτιά και δεν ακούει ούτε τις σειρήνες, ούτε τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις για "ηρεμία".

Η Αλίκη έχει πόδια και χέρια, με αυτά τόσα χρόνια κινέιται και περπατάει και τρέφεται σε αυτό τον κόσμο.

Τις τελευταίες μέρες η Αλίκη, που το όνομα της σημαίνει αλήθεια, απέκτησε ένα μάτι. Με μία κόκκινη κόρη, ένα μάυρο χιτώνα και έναν ολόμαυρο επιπεφυκώτα.

Ίσως κάποτε αποκτήσει και ένα στόμα. Και ίσως κάποτε μπορέσει να χαμογελάσει.

Ως τότε βρίσκεται εκεί που πρέπει. Στο μόνο μέρος που αξίζει να υπάρχει.

Όταν τέλειωσα ένιωθα ότι το ιστολόγιο αυτό είχε κλείσει τον κύκλο του. Κυριώς επειδή λύθηκε το "μυστήριο" για το τί είδε η Αλίκη, αλλά και για το ποιά είναι η Αλίκη. Όσο περίεργο μπορεί να μοιάζει, αυτό το μυστήριο ήταν και ένα κίνητρο γραφής. Σε εκείνη τη φάση το κίνητρο για αυτού του τύπου τη γραφή μάλλον τέλειωσε. Τώρα έχουνε διαμορφωθεί άλλα κίνητρα, με άλλο χαρακτήρα, με άλλο νόημα και με άλλο σκοπό. Ειδικά από τον Φλεβάρη και μετά έγραφα μάλλον απο υποχρέωση και συνήθεια παρά από ανάγκη και επιθυμία.

Οπότε επειδή είναι καλύτερο να τελειώνεις κάτι όμορφα και ωραία, λέω να ρίξω τους τίτλους τέλους.

Θα κλείσω με ένα τραγουδάκι που τόσα χρόνια τώρα με στοιχειώνει.



Το σαράκι της γραφής είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου οπότε δε θα σταματήσω να γράφω. Αλλά θα με βρείτε πάλι από την αρχή.

Αντίο και σας ευχαριστώ όλες και όλους.

Nevermind the ballots...


Εχουμε πήξει στις μετεκλογικές αναλύσεις και στο μύνημα των εκλογών. Κατά την άποψη μου βέβαια το μόνο που εχει αλλάξει απο αυτές τις εκλογές είναι ότι τα πάνελ θα μεγαλώσουνε και θα έχουμε και τους Οικολόγους να γαυγίζουνε πάνω απο το βόθρο του θεάματος. Κατά τα άλλα, τίποτα φυσικά, δεν πρόκειται να αλλάξει.

Ας κάνω και γω τώρα τις πολιτικές μου εκτιμήσεις έτσι για να γουστάρουμε.

Θα ξεκινήσω από τον αγαπημένο μου Σύριζα που γκρινιάζουνε και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω αλλά άλλο ειναι αυτό που δεν καταλαβάινω.

Καταρχήν, σε επίπεδο ποσοστών απο τις προηγούμενες ευρωκλογές ειναι στα ίδια. Οπότε δεν ξέρω για ποιο λόγο ανησυχούνε.

Το βασικό πράγμα που δεν λένε να καταλάβουνε εκεί στο Σύριζα είναι ότι είναι άλλο πράγμα οι εκλογές και άλλο πράγμα το κίνημα και οι αγώνες. Το να έχουνε την ψευδαίσθηση ότι το ένα μπορεί να μεταφραστεί στο άλλο είναι η μεγαλύτερη λούμπα της σοσιαλδημοκρατίας. Ιστορικά δηλαδή, η λακούβα της σοσιαλδημοκρατίας, ή ακόμα η ήττα της αν θέλετε είναι ότι πίστεψε ότι θα μπορούσε να ισορροπήσει μεταξύ αγώνων και θεσμών εξουσίας. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες εκ των πραγμάτων στρέφονται κατά των θεσμών εξουσίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγνωρίζοντας μια καταρχήν συνθήκη ενάντια σε αυτούς τους θεσμούς (εφόσον αγωνίζονται εναντίον τους). Ιστορικά πάντως, αυτή είναι η ήττα που κουβαλάει η παλιά καλή Σοσιαλδημοκρατία τύπου SPD πρό του Α' ΠΠ. Ήττα που ο μπολσεβικισμός ξεπέρασε βάζωντας και σφίγγωντας τα λουριά σε όσους αγώνες δεν ήλεγχε προκειμένου να τους ελέγξει ή να τους καταστείλλει.

Με απλά λόγια, ιστορικά η σοσιαλδημοκρατία βρέθηκε κάποτε μπροστά στο ιστορικό ζήτημα: ή με τους αγώνες ή με τη θεσμική εξουσία. Επέλεξε τη θεσμική εξουσία γιατί εκ των πραγμάτων η γραφειοκρατία που δημιουργείται σε μία οργάνωση τύπου κομματος δεν επιτρέπει το να πας με τους αγώνες, ακριβώς επειδή οι ίδιοι οι αγώνες θέτουν υπο αμφισβήτηση και το θεσμό κόμμα.

Απορούν λοιπόν, οι συντρόφοι του Σύριζα γιατί δεν τους ψήφισε ο κόσμος του Δεκέμβρη; Μα γιατί να τους ψηφίσει; Τι ΑΚΡΙΒΩΣ διακυβεύτηκε σε αυτές τις ευρωεκλογές; Οι τρεις ευρωβουλευτές του Σύριζα αντί για 2 ή 1; Ε και;

Εμένα πάντως μου άρεσε η πτώση του ΚΚΕ. Και αυτό λαμβάνοντας υπόψην 2 πράγματα: πρώτον τη γενικώς σκληρή ψήφο που έχει το ΚΚΕ και δεύτερον το ότι στις βουλευτικές και στις ευρωκλογές 3 χρόνια πιο πριν ο αριθμός των ψήφων ήταν σχεδόν ίδιος.

Φυσικά το πιο εντυπωσιακό όλων είναι η αποχή: ειδικά σε μία χώρα με πολύ έντονη πολιτικοποιήση το νούμερο είναι στα αλήθεια εντυπωσιακό. Φυσικά, συμπεράσματα δεν μπορεί να βγάλει κανείς για αυτό το θέμα. Αλλά υποψίες μπορεί να διατυπώσει και η υποψία είναι μία: είναι πολύ κοντινότεροη στην εξέγερση του Δεκέμβρη μία στάση αδιαφορίας για όλο το συρφετό των αποχετευτικών καναλιών παρά μια στάση ψηφίζω ετσι ωστε να εχω κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Και μην ακούω μαλακίες για άνοδο της ακροδεξιάς.

Ποια ακροδεξία; Οι 30.000 ναζί; Ή οι 500.000 που ψηφίσανε ΚΚΕ που μας έλεγε ότι τις συνοικίες τις καίγανε σωματέμποροι και εμπόροι ναρκωτικών; Αυτοί ειναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Ή επειδή έχουνε το σφυροδρέπανο δεν είναι φασίστες; Τέλος πάντων...

Όλα αυτά μοιάζουνε απλά μάταια. Απλούστατα επειδή όλη η ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων και όχι εκλογικών αναμετρήσεων.

Τέλος πάντων.

Η δίευθυνση του ιστολογίου έλαβε το μύνημα των εκλογών, το επεξεργάζεται και θα προβεί σε όλες τις αναγκαίες κινήσεις. Το μύνημα του ελληνικού λαού ακούστηκε. Προς το παρόν όμως ας ακουστούν και άλλα πράγματα.



Σύντομα ακολουθεί και η ανάλυση.

Σιλάνς


Βασικά τις εκλογές τις βαριέμαι, πέρασα αναγκαστικά τις προάλλες και απο την συγκέντρωση του ΚΚΕ και είχα κάτι συσπάσεις στο έντερο. Έ, δεν είμαι για πολλά.

Διαβάζω και ξαναδιάβαζω (το διάβασα 2 φορές συνεχόμενα τον τελευταίο μήνα) τον Κήπο του Υβ Λε Μανάκ.

Ειδήσεις δεν ακούω γιατί η τελευταία είδηση που άκουσα ήταν η σύλληψη ενός δεκάχρονου σε σχολείο στην Κρήτη. Και όχι τίποτα αλλά έφαγα κάτι περίεργα οντολογικά φλασάκια για την ύπαρξη ως σύλληψη. Ότι δηλαδή ακόμα και η πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας (αν μπορεί να νοηθεί ύπαρξη το έμβρυο) οφείλεται σε μία σύλληψη. Η αναπαραγωγή ως μπάτσος; Ακόμα και η στενά βιολογική; Πιθανά... Απο κει πήγα στις Αιχμάλωτες Λέξεις, ένα απο τα πιο σπουδαία καταστασιακά κείμενα. Και εκεί που ξεφύλλιζα έπεσα πάνω σε κάτι που είχα ξεχάσει. Μία μικρή λεπτομέρεια που είχα ξεχάσει. Όχι λόγο αμνησίας, αλλά λόγο δεδομένου. Επανέφερα λοιπόν στην μνήμη μου το ότι η Επιθεώρηση της Κ.Δ. έλεγε ρητά ότι είναι ελεύθερη η αναπαραγωγή όλων των κειμένων. Και ξαναθυμήθηκα πόσα πολλά χρωστάμε. Ακόμα.

Έχω κατάθλιψη γιατί ο κόσμος θα υποστεί μια συγκλονιστική αλλαγή με τις εκλογές και μένα τα ρεύματα του αέρα που σηκώνει η αναμπουμπούλα αυτή με πειράζουν στη μέση.

Αυτά...

Εσείς τι κάνετε; Οικογένεια, δουλειά όλα καλά;

Πάρτε και ένα τραγουδάκι να περάσετε αυτές τις μέρες.


Επειδή ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται ορίστε το καλύτερο καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Εδώ.


Η καλύτερη ερμηνεία του φαινομένου αυτού κερδίζει ένα ταξίδι στα Κύθηρα. (Το βρήκε φίλη στο δρόμο όπου είχαν πεταχτεί πολλά, το τύπωμα είναι τυπογραφείου).

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα