Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη

Εχουμε πήξει στις μετεκλογικές αναλύσεις και στο μύνημα των εκλογών. Κατά την άποψη μου βέβαια το μόνο που εχει αλλάξει απο αυτές τις εκλογές είναι ότι τα πάνελ θα μεγαλώσουνε και θα έχουμε και τους Οικολόγους να γαυγίζουνε πάνω απο το βόθρο του θεάματος. Κατά τα άλλα, τίποτα φυσικά, δεν πρόκειται να αλλάξει.

Ας κάνω και γω τώρα τις πολιτικές μου εκτιμήσεις έτσι για να γουστάρουμε.

Θα ξεκινήσω από τον αγαπημένο μου Σύριζα που γκρινιάζουνε και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω αλλά άλλο ειναι αυτό που δεν καταλαβάινω.

Καταρχήν, σε επίπεδο ποσοστών απο τις προηγούμενες ευρωκλογές ειναι στα ίδια. Οπότε δεν ξέρω για ποιο λόγο ανησυχούνε.

Το βασικό πράγμα που δεν λένε να καταλάβουνε εκεί στο Σύριζα είναι ότι είναι άλλο πράγμα οι εκλογές και άλλο πράγμα το κίνημα και οι αγώνες. Το να έχουνε την ψευδαίσθηση ότι το ένα μπορεί να μεταφραστεί στο άλλο είναι η μεγαλύτερη λούμπα της σοσιαλδημοκρατίας. Ιστορικά δηλαδή, η λακούβα της σοσιαλδημοκρατίας, ή ακόμα η ήττα της αν θέλετε είναι ότι πίστεψε ότι θα μπορούσε να ισορροπήσει μεταξύ αγώνων και θεσμών εξουσίας. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες εκ των πραγμάτων στρέφονται κατά των θεσμών εξουσίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγνωρίζοντας μια καταρχήν συνθήκη ενάντια σε αυτούς τους θεσμούς (εφόσον αγωνίζονται εναντίον τους). Ιστορικά πάντως, αυτή είναι η ήττα που κουβαλάει η παλιά καλή Σοσιαλδημοκρατία τύπου SPD πρό του Α' ΠΠ. Ήττα που ο μπολσεβικισμός ξεπέρασε βάζωντας και σφίγγωντας τα λουριά σε όσους αγώνες δεν ήλεγχε προκειμένου να τους ελέγξει ή να τους καταστείλλει.

Με απλά λόγια, ιστορικά η σοσιαλδημοκρατία βρέθηκε κάποτε μπροστά στο ιστορικό ζήτημα: ή με τους αγώνες ή με τη θεσμική εξουσία. Επέλεξε τη θεσμική εξουσία γιατί εκ των πραγμάτων η γραφειοκρατία που δημιουργείται σε μία οργάνωση τύπου κομματος δεν επιτρέπει το να πας με τους αγώνες, ακριβώς επειδή οι ίδιοι οι αγώνες θέτουν υπο αμφισβήτηση και το θεσμό κόμμα.

Απορούν λοιπόν, οι συντρόφοι του Σύριζα γιατί δεν τους ψήφισε ο κόσμος του Δεκέμβρη; Μα γιατί να τους ψηφίσει; Τι ΑΚΡΙΒΩΣ διακυβεύτηκε σε αυτές τις ευρωεκλογές; Οι τρεις ευρωβουλευτές του Σύριζα αντί για 2 ή 1; Ε και;

Εμένα πάντως μου άρεσε η πτώση του ΚΚΕ. Και αυτό λαμβάνοντας υπόψην 2 πράγματα: πρώτον τη γενικώς σκληρή ψήφο που έχει το ΚΚΕ και δεύτερον το ότι στις βουλευτικές και στις ευρωκλογές 3 χρόνια πιο πριν ο αριθμός των ψήφων ήταν σχεδόν ίδιος.

Φυσικά το πιο εντυπωσιακό όλων είναι η αποχή: ειδικά σε μία χώρα με πολύ έντονη πολιτικοποιήση το νούμερο είναι στα αλήθεια εντυπωσιακό. Φυσικά, συμπεράσματα δεν μπορεί να βγάλει κανείς για αυτό το θέμα. Αλλά υποψίες μπορεί να διατυπώσει και η υποψία είναι μία: είναι πολύ κοντινότεροη στην εξέγερση του Δεκέμβρη μία στάση αδιαφορίας για όλο το συρφετό των αποχετευτικών καναλιών παρά μια στάση ψηφίζω ετσι ωστε να εχω κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Και μην ακούω μαλακίες για άνοδο της ακροδεξιάς.

Ποια ακροδεξία; Οι 30.000 ναζί; Ή οι 500.000 που ψηφίσανε ΚΚΕ που μας έλεγε ότι τις συνοικίες τις καίγανε σωματέμποροι και εμπόροι ναρκωτικών; Αυτοί ειναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Ή επειδή έχουνε το σφυροδρέπανο δεν είναι φασίστες; Τέλος πάντων...

Όλα αυτά μοιάζουνε απλά μάταια. Απλούστατα επειδή όλη η ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων και όχι εκλογικών αναμετρήσεων.

Τέλος πάντων.